ร้อยเล่ห์เสน่นารายณ์
เรื่องราวของ นารายณ์ น้องชายของนลิน นางเอกจาก ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์ นายรายน์เป็นหนุ่มเมืองจันทบุรีที่เคยเกเร และกลับตัวกลับใจเป็นคนดีเพราะพ่อป่วย จนต้องมาช่วยดูแลสวนผลไม้ทั้งๆ ที่ยังเรียนอยู่ เวลาผ่านไปหลายปี นารายณ์เติบโตขึ้นเกินอายุ ตอนนี้เขาสามารถดูแลครอบครัวได้เป็นอย่างดี มีชีวิตที่ปกติสุข...จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาได้รับการขอร้องให้ทำอะไรบางอย่างที่...ทำให้ชีวิตธรรมดาๆ ของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล
ตัวละครหลัก
นารายณ์ ชายหนุ่ม อายุ 25 ปี เจ้าของสวนผลไม้ที่มีแนวคิดทำสวนยังไงให้สบายและได้ประสิทธิภาพมากที่สุด
ปานดาว นางแบบ เน็ตไอดอล อายุ 19 ปี ลูกสาวคนเล็กของ ดร.วิทยา อธิการบดีมหาวิทยาลัยอาชีวะศึกษาแห่งหนึ่ง เป็นลูกหลงที่อายุห่างจากพี่สาว (ที่เสียชีวิตไปแล้ว) หลายปี
ชานนท์ อายุ 20 ปี รุ่นพี่และคนรักของปานดาว ลูกชายนายทหารใหญ่ เป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก
เหมัตน์ ชายหนุ่มอายุ 27 ปี จบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านเทคโนโลยีการจัดการการเกษตรจากประเทศญี่ปุ่น เป็นเจ้าของบริษัททำ plant factory ที่ต้นทุนต่ำที่สุดของประเทศในปัจจุบัน เป็นประธานชมรมการพัฒนามาตรฐานพืชโรงเรือนแบบปิดของประเทศ
นลิน ดร.อายุ 32 ปี ภรรยาของเหมันต์ ปัจจุบันผันตัวมาเป็นผู้ดูแลระบบหลังบ้าน และการประสานงานกับลูกค้าต่างประเทศให้บริษัทของเหมันต์
ตัวละครหลัก
นารายณ์ ชายหนุ่ม อายุ 25 ปี เจ้าของสวนผลไม้ที่มีแนวคิดทำสวนยังไงให้สบายและได้ประสิทธิภาพมากที่สุด
ปานดาว นางแบบ เน็ตไอดอล อายุ 19 ปี ลูกสาวคนเล็กของ ดร.วิทยา อธิการบดีมหาวิทยาลัยอาชีวะศึกษาแห่งหนึ่ง เป็นลูกหลงที่อายุห่างจากพี่สาว (ที่เสียชีวิตไปแล้ว) หลายปี
ชานนท์ อายุ 20 ปี รุ่นพี่และคนรักของปานดาว ลูกชายนายทหารใหญ่ เป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก
เหมัตน์ ชายหนุ่มอายุ 27 ปี จบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านเทคโนโลยีการจัดการการเกษตรจากประเทศญี่ปุ่น เป็นเจ้าของบริษัททำ plant factory ที่ต้นทุนต่ำที่สุดของประเทศในปัจจุบัน เป็นประธานชมรมการพัฒนามาตรฐานพืชโรงเรือนแบบปิดของประเทศ
นลิน ดร.อายุ 32 ปี ภรรยาของเหมันต์ ปัจจุบันผันตัวมาเป็นผู้ดูแลระบบหลังบ้าน และการประสานงานกับลูกค้าต่างประเทศให้บริษัทของเหมันต์
Tags: ร้อยเล่ห์, นารายณ์, เหมันต์, นิยายรัก
ตอน: คุณเข้าใจผิดว่าผมเกลียดคุณ
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง นารายณ์กินแซนด์วิชของตัวเองหมด เดินเก็บจานแล้ว จึงเดินกลับเข้าห้องพบว่าประตูห้องน้ำยังปิดสนิท ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เมื่อเดินเข้าไปใกล้เข้าได้ยินเสียงอะไรบางอย่างเบาๆ
ปานดาวกำลังร้องไห้ ถึงแม้มันจะเสียงเบามาก แต่บ้านต่างจังหวัดยามค่ำคืนแบบนี้ แค่เสียงกระซิบก็ได้ยินแล้ว ชายหนุ่มถือวิสาสะเอาหูแนบประตูห้องเล็กๆ นั่น
"ทำไมไม่มีใครรักดาวเลย มีเรื่องก็เอาแต่ทิ้ง เอาไปไกลๆ ด้ว ไม่รู้หรือไงว่าดาวก็มีชีวิต มีหัวใจ .... พ่อใจร้าย ห่วงแต่พื่เดือน ชานนท์ใจร้าย ฮืออออ เกลียด เกลียดทุกคน ฮืออออ ทำไมไม่มีใครรักดาวเลย"
นารายณ์กลั้นหายใจ
ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก รูปร่างน่าปล้ำคนนั้นน่ะเหรอที่คิดว่าไม่มีใครรักเธอเลย
บ้าสิ คิดไปได้ยังไง
พ่อก็หวง ยิ่งลูกสาวคนโตมีเรื่องถูกผู้ชายหลอกจนต้องฆ่าตัวตาย ยิ่งห่วง หวงลูกคนเล็กจนแทบจะห่อเอาไว้ในหิน ที่เขารู้มาก็คือเพราะพ่อหวง ห่วงมากนี่แหละทำให้คนในห้องพยายามหลีกหนี และทำอะไรร้ายๆ หลายอย่างเพื่อท้าทายอีกฝ่ายตลอดเวลา
อย่างเช่น ... มีแฟนตั้งแต่สิบห้า หนีไปถ่ายแบบวับวับแวมๆ ทั้งๆ ที่อายุยังไม่ถึงสิบเจ็ด
รับงานเป็นพริตตี้ตั้งแต่อายุสิบแปด
ที่หนักที่สุดสำหรับนารายณ์...แอบเข้าห้องของเขาตอนที่เขาไปพักอยู่ที่นั่นช่วงสั้นๆ
'คุณดาว ผมว่าเราออกไปนั่งคุยข้างนอกดีกว่านะครับ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะ...ไม่ดี' เขาจำได้ว่าบอกเธอไปแบบนั้นเมื่อพบว่ามีคนมาเคาะห้องกลางดึก เมื่อเปิดประตูห้องอีกฝ่ายก็แทรกตัวเข้ามาและทิ้งตัวลงบนเตียงทั้งๆ ที่อยู่ในชุดนอนยาวแขนกุดตัวบาง
'ออกไปคุยข้างนอกแหละที่พ่อจะมองเราไม่ดี' เด็กสาวซึ่งตอนนั้นอายุเพียงสิบห้าปีบอกยิ้มๆ แววตาขี้เล่นซุกซน พลิกตัวดึงหมอนข้างเข้ามากอด 'ดาวอยากฟังเรื่องสวนที่จันทบุรีต่อ เมื่อเย็นพี่รายณ์ยังเล่าไม่จบเลย'
ตอนนั้นชายหนุ่มมาพักอยู่กับอาจารย์วิทยาได้พักใหญ่แล้ว แต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกับปานดาวเพราะเธออยู่
โรงเรียนประจำ กลับบ้านเฉพาะวันหยุด แถมช่วงวันหยุดเธอมักจะมีกิจกรรมที่โรงเรียน หรือไม่ก็แอบหนีไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เป็นประจำ
วันนั้นเป็นเขาเองที่ถอนหายใจ เบือนหน้าไปมองเฟอร์นิเจอร์อื่นในห้องเพื่อห้ามสายตาตัวเองไม่ให้มองร่างบางที่เหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่ารูปร่างที่เร้าใจเกินเด็กสาวทั่วไปทำให้เขาหวั่นไหวได้มากน้อยแค่ไหน
ตอนนั้นนารายณ์เป็นวัยรุ่น มีความต้องการทางเพศสูง วัยนั้นทุกเรื่องเป็นเรื่องที่อยากรู้อยากลองไปหมด แค่ได้กลิ่นหอมๆ จากผิวเนียนๆ ของอีกฝ่ายเขาก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
'วันนี้พ่อกลับดึก' ปานดาวบอกต่อ 'เราคุยกันได้ ไม่มีใครรู้'
'พรุ่งนี้คุณดาวต้องไปโรงเรียนนะ...มัน..' เขาตอบตะกุกตะกัก ก้มหน้ามองมือตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีมือเล็กๆ สองมือเอื้อมมาดึงมือใหญ่หนากว่าของเขา
ปานดาวลุกจากเตียงมายืนอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อไหร่ไม่รู้ ตรงหน้าชายหนุ่มคือร่างบางที่มีหน้าอกอวบเกินอายุและมันโผล่มาเกือบครึ่งผ่านเสื้อนอนคอกว้าง
มือนุ่มๆ ผิวหอมๆ ทำให้ใจของเขาเต้นระส่ำ สมองหมุนติ้ว คิดอะไรไม่ออก
'ดาวอยากรู้ว่าคนเมืองจันท์จะเก่งเรื่องนั้นแค่ไหน' คำว่า เรื่องนั้น ถูกเน้นพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย
ใจของเด็กหนุ่มหล่นวูบเมื่ออีกฝ่ายพูดอะไรตรงไปตรงมา ตอนนั้นเขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านนี้มากนัก รู้แต่ว่า เหมันต์ฝากเขาให้ฝึกงานสี่เดือน ในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังรับทุนและเรียนต่ออยู่ที่ญี่ปุ่น และอาจารย์วิทยาเป็นอาจารย์ที่เหมันต์นับถือมาก แถมยังเคยช่วยพี่สาวของเขาไว้ตอนเกิดเรื่องใหญ่
'จูบดาวหน่อยสิ' เด็กสาวก้าวเข้ามาชิด เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตากึ่งเจ้าเล่ห์ กึ่งออดอ้อน 'หรือว่าคนเมืองจันท์จูบไม่เป็น'
'อะ...คือ'
'งั้นดาวสอนให้ก็ได้' อีกฝ่ายพูด ยกเขียนเรียวสวยขึ้นคล้องคออีกฝ่ายก่อนจะโน้มศีรษะของเขาลงมาจนใบหน่าห่างกันแค่คืบ
ปานดาวยิ้มนิดหนึ่งก่อนเขย่งตัว ส่งริมฝีปากนุ่มๆ ของตัวเองหาริมฝีปากแข็งแรงของอีกฝ่าย บดเบียดเนื้อตัวหอมกรุ่นของเธอเข้ากับอกกว้างแข็งแรงกว่าอย่างจงใจ
หลังจากนั้นนารายณ์ก็ไม่มีสติที่จะคิดอะไรได้อีก นอกจากร่างเย้ายวนตรงหน้า
....
นารายณ์สูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของทั้งคู่ อดีตที่ถูกเก็บไว้มากว่าห้าปีของเขา ชายหนุ่มตัดสินใจขยับตัวออก และเคาะประตูห้องน้ำแรงๆ
"คุณ คุณ เป็นไงบ้าง ตายไปหรือยัง" เสียงที่บังคับให้เรียบเฉยไร้ความรู้สึก "ออกมาได้หรือยัง ผมจะอาบน้ำบ้าง ดึกแล้วนะ"
"แต่... ฉันยังไม่เสร็จ" เงียบไปหลายวินาทีก็มีเสียงตะโกนออกมา
"นี่คุณ ไม่ใช่กรุงเทพฯ นะ จะมาอาบน้ำทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้ไม่ได้ รีบอาบรีบออกมา ถ้าช้ากว่านี้จะพังประตูเข้าไปเอาออกมาเลยนะ"
"ได้ ๆๆ อย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นนะ อีกห้านาทีฉันออกไป"
คนที่อยู่นอกประตูห้องน้ำถอยออกมา เม้มปากนิดๆ มองประตูห้องน้ำนั้นด้วยแววตาบางอย่างที่แม้แต่พ่อกับแม่ของเขาก็ไม่เคยได้เห็น
ไม่รู้ว่าปานดาวจะรู้หรือเปล่าว่า จูบคืนนั้นเป็นจูบแรก ล้ำลึก และทำด้วยความรู้สึกต้องการจริงๆ และเธอเป็นคนแรกของเขา
คนแรก ที่ตอนแรกเมื่อเห็นหน้า ได้รู้จัก เขาไม่คิดว่าจะได้ครอบครอง
เขามันก็แค่หนุ่มบ้านนอกตัวสูงผอม ที่ทั้งเกเร เรียนก็ไม่ได้เรื่อง
ถ้าอาจารย์วิทยาไม่ช่วยฝากให้ฝึกงาน เหมันต์ไม่คอยปรามเรื่องเที่ยวและให้กลับมาดูแลสวน เขาก็เป็นเด็กใจแตกคนหนึ่งนั่นเอง
ปานดาวจึงเหมือนของสวยงามที่อยู่สุดเอื้อมสำหรับเขา ไม่เคยคิดว่าจะได้...แต่ก็...อยากได้
ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เขายังจำได้ถึงรสหวานนุ่มที่ริมฝีปากสีเรื่อ ผิวนุ่มที่ไม่ว่าจะแตะต้องไปตรงไหนก็ไม่อยากจะถอนมือกลับ
...เขารู้ว่าครั้งนั้นเขาทำได้ไม่ดีนัก เก้ๆ กังๆ เงอะงะไปหมด...
แต่ทุกอย่างมันก็เป็นความทรงจำที่ดี ที่เจ้าตัวเก็บไว้ส่วนลึก...เสมอมา
ปานดาวกำลังร้องไห้ ถึงแม้มันจะเสียงเบามาก แต่บ้านต่างจังหวัดยามค่ำคืนแบบนี้ แค่เสียงกระซิบก็ได้ยินแล้ว ชายหนุ่มถือวิสาสะเอาหูแนบประตูห้องเล็กๆ นั่น
"ทำไมไม่มีใครรักดาวเลย มีเรื่องก็เอาแต่ทิ้ง เอาไปไกลๆ ด้ว ไม่รู้หรือไงว่าดาวก็มีชีวิต มีหัวใจ .... พ่อใจร้าย ห่วงแต่พื่เดือน ชานนท์ใจร้าย ฮืออออ เกลียด เกลียดทุกคน ฮืออออ ทำไมไม่มีใครรักดาวเลย"
นารายณ์กลั้นหายใจ
ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก รูปร่างน่าปล้ำคนนั้นน่ะเหรอที่คิดว่าไม่มีใครรักเธอเลย
บ้าสิ คิดไปได้ยังไง
พ่อก็หวง ยิ่งลูกสาวคนโตมีเรื่องถูกผู้ชายหลอกจนต้องฆ่าตัวตาย ยิ่งห่วง หวงลูกคนเล็กจนแทบจะห่อเอาไว้ในหิน ที่เขารู้มาก็คือเพราะพ่อหวง ห่วงมากนี่แหละทำให้คนในห้องพยายามหลีกหนี และทำอะไรร้ายๆ หลายอย่างเพื่อท้าทายอีกฝ่ายตลอดเวลา
อย่างเช่น ... มีแฟนตั้งแต่สิบห้า หนีไปถ่ายแบบวับวับแวมๆ ทั้งๆ ที่อายุยังไม่ถึงสิบเจ็ด
รับงานเป็นพริตตี้ตั้งแต่อายุสิบแปด
ที่หนักที่สุดสำหรับนารายณ์...แอบเข้าห้องของเขาตอนที่เขาไปพักอยู่ที่นั่นช่วงสั้นๆ
'คุณดาว ผมว่าเราออกไปนั่งคุยข้างนอกดีกว่านะครับ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะ...ไม่ดี' เขาจำได้ว่าบอกเธอไปแบบนั้นเมื่อพบว่ามีคนมาเคาะห้องกลางดึก เมื่อเปิดประตูห้องอีกฝ่ายก็แทรกตัวเข้ามาและทิ้งตัวลงบนเตียงทั้งๆ ที่อยู่ในชุดนอนยาวแขนกุดตัวบาง
'ออกไปคุยข้างนอกแหละที่พ่อจะมองเราไม่ดี' เด็กสาวซึ่งตอนนั้นอายุเพียงสิบห้าปีบอกยิ้มๆ แววตาขี้เล่นซุกซน พลิกตัวดึงหมอนข้างเข้ามากอด 'ดาวอยากฟังเรื่องสวนที่จันทบุรีต่อ เมื่อเย็นพี่รายณ์ยังเล่าไม่จบเลย'
ตอนนั้นชายหนุ่มมาพักอยู่กับอาจารย์วิทยาได้พักใหญ่แล้ว แต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกับปานดาวเพราะเธออยู่
โรงเรียนประจำ กลับบ้านเฉพาะวันหยุด แถมช่วงวันหยุดเธอมักจะมีกิจกรรมที่โรงเรียน หรือไม่ก็แอบหนีไปเที่ยวกับเพื่อนๆ เป็นประจำ
วันนั้นเป็นเขาเองที่ถอนหายใจ เบือนหน้าไปมองเฟอร์นิเจอร์อื่นในห้องเพื่อห้ามสายตาตัวเองไม่ให้มองร่างบางที่เหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่ารูปร่างที่เร้าใจเกินเด็กสาวทั่วไปทำให้เขาหวั่นไหวได้มากน้อยแค่ไหน
ตอนนั้นนารายณ์เป็นวัยรุ่น มีความต้องการทางเพศสูง วัยนั้นทุกเรื่องเป็นเรื่องที่อยากรู้อยากลองไปหมด แค่ได้กลิ่นหอมๆ จากผิวเนียนๆ ของอีกฝ่ายเขาก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
'วันนี้พ่อกลับดึก' ปานดาวบอกต่อ 'เราคุยกันได้ ไม่มีใครรู้'
'พรุ่งนี้คุณดาวต้องไปโรงเรียนนะ...มัน..' เขาตอบตะกุกตะกัก ก้มหน้ามองมือตัวเอง แล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีมือเล็กๆ สองมือเอื้อมมาดึงมือใหญ่หนากว่าของเขา
ปานดาวลุกจากเตียงมายืนอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อไหร่ไม่รู้ ตรงหน้าชายหนุ่มคือร่างบางที่มีหน้าอกอวบเกินอายุและมันโผล่มาเกือบครึ่งผ่านเสื้อนอนคอกว้าง
มือนุ่มๆ ผิวหอมๆ ทำให้ใจของเขาเต้นระส่ำ สมองหมุนติ้ว คิดอะไรไม่ออก
'ดาวอยากรู้ว่าคนเมืองจันท์จะเก่งเรื่องนั้นแค่ไหน' คำว่า เรื่องนั้น ถูกเน้นพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย
ใจของเด็กหนุ่มหล่นวูบเมื่ออีกฝ่ายพูดอะไรตรงไปตรงมา ตอนนั้นเขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านนี้มากนัก รู้แต่ว่า เหมันต์ฝากเขาให้ฝึกงานสี่เดือน ในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังรับทุนและเรียนต่ออยู่ที่ญี่ปุ่น และอาจารย์วิทยาเป็นอาจารย์ที่เหมันต์นับถือมาก แถมยังเคยช่วยพี่สาวของเขาไว้ตอนเกิดเรื่องใหญ่
'จูบดาวหน่อยสิ' เด็กสาวก้าวเข้ามาชิด เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตากึ่งเจ้าเล่ห์ กึ่งออดอ้อน 'หรือว่าคนเมืองจันท์จูบไม่เป็น'
'อะ...คือ'
'งั้นดาวสอนให้ก็ได้' อีกฝ่ายพูด ยกเขียนเรียวสวยขึ้นคล้องคออีกฝ่ายก่อนจะโน้มศีรษะของเขาลงมาจนใบหน่าห่างกันแค่คืบ
ปานดาวยิ้มนิดหนึ่งก่อนเขย่งตัว ส่งริมฝีปากนุ่มๆ ของตัวเองหาริมฝีปากแข็งแรงของอีกฝ่าย บดเบียดเนื้อตัวหอมกรุ่นของเธอเข้ากับอกกว้างแข็งแรงกว่าอย่างจงใจ
หลังจากนั้นนารายณ์ก็ไม่มีสติที่จะคิดอะไรได้อีก นอกจากร่างเย้ายวนตรงหน้า
....
นารายณ์สูดลมหายใจเข้าลึกเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของทั้งคู่ อดีตที่ถูกเก็บไว้มากว่าห้าปีของเขา ชายหนุ่มตัดสินใจขยับตัวออก และเคาะประตูห้องน้ำแรงๆ
"คุณ คุณ เป็นไงบ้าง ตายไปหรือยัง" เสียงที่บังคับให้เรียบเฉยไร้ความรู้สึก "ออกมาได้หรือยัง ผมจะอาบน้ำบ้าง ดึกแล้วนะ"
"แต่... ฉันยังไม่เสร็จ" เงียบไปหลายวินาทีก็มีเสียงตะโกนออกมา
"นี่คุณ ไม่ใช่กรุงเทพฯ นะ จะมาอาบน้ำทิ้งๆ ขว้างๆ แบบนี้ไม่ได้ รีบอาบรีบออกมา ถ้าช้ากว่านี้จะพังประตูเข้าไปเอาออกมาเลยนะ"
"ได้ ๆๆ อย่าทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นนะ อีกห้านาทีฉันออกไป"
คนที่อยู่นอกประตูห้องน้ำถอยออกมา เม้มปากนิดๆ มองประตูห้องน้ำนั้นด้วยแววตาบางอย่างที่แม้แต่พ่อกับแม่ของเขาก็ไม่เคยได้เห็น
ไม่รู้ว่าปานดาวจะรู้หรือเปล่าว่า จูบคืนนั้นเป็นจูบแรก ล้ำลึก และทำด้วยความรู้สึกต้องการจริงๆ และเธอเป็นคนแรกของเขา
คนแรก ที่ตอนแรกเมื่อเห็นหน้า ได้รู้จัก เขาไม่คิดว่าจะได้ครอบครอง
เขามันก็แค่หนุ่มบ้านนอกตัวสูงผอม ที่ทั้งเกเร เรียนก็ไม่ได้เรื่อง
ถ้าอาจารย์วิทยาไม่ช่วยฝากให้ฝึกงาน เหมันต์ไม่คอยปรามเรื่องเที่ยวและให้กลับมาดูแลสวน เขาก็เป็นเด็กใจแตกคนหนึ่งนั่นเอง
ปานดาวจึงเหมือนของสวยงามที่อยู่สุดเอื้อมสำหรับเขา ไม่เคยคิดว่าจะได้...แต่ก็...อยากได้
ถึงแม้ว่าจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เขายังจำได้ถึงรสหวานนุ่มที่ริมฝีปากสีเรื่อ ผิวนุ่มที่ไม่ว่าจะแตะต้องไปตรงไหนก็ไม่อยากจะถอนมือกลับ
...เขารู้ว่าครั้งนั้นเขาทำได้ไม่ดีนัก เก้ๆ กังๆ เงอะงะไปหมด...
แต่ทุกอย่างมันก็เป็นความทรงจำที่ดี ที่เจ้าตัวเก็บไว้ส่วนลึก...เสมอมา
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 ม.ค. 2564, 08:42:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 ม.ค. 2564, 08:42:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 617
| << ฉันรู้นะว่านายเกลียดฉัน | แม่ว่าอะไรนะ! >> |