ร้อยเล่ห์เสน่นารายณ์
เรื่องราวของ นารายณ์ น้องชายของนลิน นางเอกจาก ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์ นายรายน์เป็นหนุ่มเมืองจันทบุรีที่เคยเกเร และกลับตัวกลับใจเป็นคนดีเพราะพ่อป่วย จนต้องมาช่วยดูแลสวนผลไม้ทั้งๆ ที่ยังเรียนอยู่ เวลาผ่านไปหลายปี นารายณ์เติบโตขึ้นเกินอายุ ตอนนี้เขาสามารถดูแลครอบครัวได้เป็นอย่างดี มีชีวิตที่ปกติสุข...จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาได้รับการขอร้องให้ทำอะไรบางอย่างที่...ทำให้ชีวิตธรรมดาๆ ของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล
ตัวละครหลัก
นารายณ์ ชายหนุ่ม อายุ 25 ปี เจ้าของสวนผลไม้ที่มีแนวคิดทำสวนยังไงให้สบายและได้ประสิทธิภาพมากที่สุด
ปานดาว นางแบบ เน็ตไอดอล อายุ 19 ปี ลูกสาวคนเล็กของ ดร.วิทยา อธิการบดีมหาวิทยาลัยอาชีวะศึกษาแห่งหนึ่ง เป็นลูกหลงที่อายุห่างจากพี่สาว (ที่เสียชีวิตไปแล้ว) หลายปี
ชานนท์ อายุ 20 ปี รุ่นพี่และคนรักของปานดาว ลูกชายนายทหารใหญ่ เป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก
เหมัตน์ ชายหนุ่มอายุ 27 ปี จบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านเทคโนโลยีการจัดการการเกษตรจากประเทศญี่ปุ่น เป็นเจ้าของบริษัททำ plant factory ที่ต้นทุนต่ำที่สุดของประเทศในปัจจุบัน เป็นประธานชมรมการพัฒนามาตรฐานพืชโรงเรือนแบบปิดของประเทศ
นลิน ดร.อายุ 32 ปี ภรรยาของเหมันต์ ปัจจุบันผันตัวมาเป็นผู้ดูแลระบบหลังบ้าน และการประสานงานกับลูกค้าต่างประเทศให้บริษัทของเหมันต์
ตัวละครหลัก
นารายณ์ ชายหนุ่ม อายุ 25 ปี เจ้าของสวนผลไม้ที่มีแนวคิดทำสวนยังไงให้สบายและได้ประสิทธิภาพมากที่สุด
ปานดาว นางแบบ เน็ตไอดอล อายุ 19 ปี ลูกสาวคนเล็กของ ดร.วิทยา อธิการบดีมหาวิทยาลัยอาชีวะศึกษาแห่งหนึ่ง เป็นลูกหลงที่อายุห่างจากพี่สาว (ที่เสียชีวิตไปแล้ว) หลายปี
ชานนท์ อายุ 20 ปี รุ่นพี่และคนรักของปานดาว ลูกชายนายทหารใหญ่ เป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก
เหมัตน์ ชายหนุ่มอายุ 27 ปี จบการศึกษาระดับปริญญาโทด้านเทคโนโลยีการจัดการการเกษตรจากประเทศญี่ปุ่น เป็นเจ้าของบริษัททำ plant factory ที่ต้นทุนต่ำที่สุดของประเทศในปัจจุบัน เป็นประธานชมรมการพัฒนามาตรฐานพืชโรงเรือนแบบปิดของประเทศ
นลิน ดร.อายุ 32 ปี ภรรยาของเหมันต์ ปัจจุบันผันตัวมาเป็นผู้ดูแลระบบหลังบ้าน และการประสานงานกับลูกค้าต่างประเทศให้บริษัทของเหมันต์
Tags: ร้อยเล่ห์, นารายณ์, เหมันต์, นิยายรัก
ตอน: แม่ว่าอะไรนะ!
นารายณ์ไม่ได้แสดงออกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาได้ยินเสียงของเธอร้องให้ ทำตัวเป็นปกติ หลังจากเธออาบน้ำเสร็จ เขาก็เข้าไปอาบบ้าง ออกมาก็ก้มหน้าก้มตาบอกว่าได้เวลานอนแล้ว ปานดาวบ่นอุบอิบเหมือนจะกลัวว่าอีกฝ่ายจะใช้เตียงเดียวกับเธอ นายรายณ์ส่ายหน้าเดินไปหยิบเบาะรองนอนมาปูข้างเตียง ทิ้งตัวลงนอนโดยที่ยังเปิดไฟหัวเตียงด้านที่ใกล้ตัวไว้
ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษเบาๆ
"นายยังไม่หลับเหรอ" เสียงปานดาวเอ่ยขึ้นเบาๆ จากอีกฟากหนึ่งของเตียง
"อ่านหนังสือ...นิยาย" เขาตอบ
"นายอ่านนิยายด้วย สมัยนี้ใครเขาอ่านหนังสือกัน เขาอ่านอีบุ๊ก" เสียงหญิงสาวสวนกลับมาเบาๆ "แต่อย่างว่าละนะที่นี่บ้านนอก เน็ตมีหรือเปล่ายังไม่รู้ ...นี่ๆๆ ฉันปวดขาจนนอนไม่หลับ ขอยาหน่อยได้ไหม"
คนฟังเม้มปาก วางหนังสือแล้วลุกขึ้นนั่ง "ยาอยู่ไหน ในกระเป๋าไหม" เขาเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น
"ใช่" อีกฝ่ายมองร่างสูงหนาดูแข็งแรง ผิดกับเมื่อก่อนที่ออกไปในแนวผอมสูงแบบเก้งก้าง "น่าจะอยู่ในกระเป๋าใบเล็กสีฟ้าที่วางอยู่ที่พื้น เห็นไหม"
เจ้าของห้องเดินไปค้นกระเป๋าแล้วหยิบยาซึ่งแยกไว้ในซองพลาสติกอย่างดี อ่านข้างซองแล้วเลือกยาแก้ปวดและบรรเทาอาการอักเสบ ก่อนจะเดินไปรินน้ำหนึ่งแก้วกลับมาส่งให้
ปานดาวซึ่งสวมเสื้อนอนตัวโคร่งที่ยาวคลุมต้นขา พอเธอนั่งมันก็ร่นขึ้นมาจนคนที่อยู่ร่วมห้องแอบกลืนน้ำลาย ความเป็นเน็ตไอดอลทำให้รูปร่าง ผิวพรรณที่ดีอยู่แล้วของเธอ ยิ่งดูน่ามองมากขึ้นไปอีก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิงเสียเลย ห้าปีที่ผ่านมานารายณ์ก็ผ่าน -อะไร- และ -ใคร- มาจำนวนหนึ่ง อาจไม่ถึงกับไม่เจนโลก แต่ก็ไม่น้อยไปกว่าสองเท่าของจำนวนนิ้วมือ ความรู้สึกอดกลั้นต่อสิ่งเร้าทางร่างกายมีมากกว่าตอนวัยรุ่นมากนัก
...แต่เน็ตไอดอลเลยนะไอ้รายณ์ สามสิบสี่ ยี่สิบสี่ สามสิบห้า...แถมผิวก็บางใสขาวอมชมพู มึงจะไม่หวั่นไหวก็เกินไปล่ะ
"ขอโทษนะ มาแย่งเตียงนายนอน" คนที่ส่งยาเข้าปาก ทำหน้าพิลึกก่อนจะกลั้นใจดื่มน้ำตามลงไปบอก ขณะส่งแก้วน้ำคืนมาให้
ยังเหมือนเดิม...ไม่ชอบกินยา เขาคิด
"ไม่รู้พ่อคิดยังไงส่งมาที่นี่ เซ็ง"
คนฟังยักไหล่ "ก็ไม่รู้ เซ็งเหมือนกัน"
"นายไม่อยากให้ฉันมาที่นี่...ฉันรู้นะ นี่...นายก็บอกพ่อว่าไม่รับฉันสิ บอกว่าติดอะไรก็ได้ ง่ายๆ แค่นี้"
"..." ถ้ามันง่ายแบบนั้นก็ดีสิ เขาคิด คำว่าบุญคุณค้ำคออยู่เนี่ย
"ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว และรักแฟนมากด้วย" เธอตอบอย่างมั่นใจ "เราแค่เข้าใจผิดกัน พ่อทำให้เป็นเรื่องใหญ่"
"แฟนคนที่คุณไปขับรถอัดก๊อบปี้รถเขาน่ะเหรอ" ไม่ได้กวน แต่ถามเพราะอยากรู้ ชายหนุ่มคิด ก็ข่าวมันไม่ได้บอกว่าฝ่ายชายรู้สึกดีด้วยนี่ บอกแค่ว่าปานดาวเมาอาละวาด เดาว่าน่าจะเรื่องชู้สาวเพราะฝ่ายชายกำลังจะแต่งงาน
คราวนี้คนที่เม้มปาก หน้าบึ้งเป็นอีกฝ่าย "ก็...ฉันเมานิดหน่อย"
จากข่าวมันไม่นิดหน่อยแล้วล่ะ ชายหนุ่มคิด
น่าสงสารอาจารย์วิทยาจริงๆ เรื่องของพี่สาวคนโตก็ช้ำใจมากพออยู่แล้ว ลูกสาวคนเล็กยังจะหาเรื่องไม่เว้นแต่ละวันอีก
"นะ...นายส่งฉันกลับที บอกพ่อว่าไม่โอเคกับฉัน ยังไงก็ได้ แค่เอาฉันกลับไปกรุงเทพฯ"
ทั้งๆ ที่คุณร้องให้ บ่นว่าทุกคนไม่รักคุณน่ะเหรอ...
คนฟังถอนหายใจ "อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกคุณดาว ทนอยู่บ้านนอกไปสักสองอาทิตย์มันจะเป็นอะไร ข่าวของคุณจะได้เงียบๆ ลงด้วย ป่านนี้พ่อคุณวิ่งปิดคดีให้วุ่น หมดไปกี่ล้านแล้วก็ไม่รู้"
คนฟังสะบัดหน้า "ก็..ฉันไม่อยากอยู่นี่ ไม่อยาก ก็คือไม่อยาก ง่ายๆ แค่นั้น ทำไมเข้าใจยากนักนะ"
คราวนี้นารายณ์เท้าเอว มองริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่ดูท่าทางจะนุ่มลิ้นดีชะมัด อย่างเอาเรื่อง
"พูดไม่รู้เรื่อง ผมง่วงแล้ว กินยาเสร็จก็นอนได้แล้ว"
"แต่.."
ชายหนุ่มเดินตึงๆ ไปปิดไฟ แล้วทิ้งตัวลงนอน "พูดมากเดี๋ยวขึ้นไปนอนด้วยแล้วคุณจะหนาว"
.....
นายรายณ์ออกไปสวนก่อนที่สมาชิกใหม่ในบ้านจะตื่น เขาเล่าให้แม่บ้านฟังคร่าวๆ ถึงสมาชิกใหม่ บอกให้ช่วยดูแลให้ด้วย
"แฟนคุณรายณ์เหรอ" นุจรีถามแววตาอยากรู้ ร้อยวันพันปีนารายณ์ไม่เคยพาใครเข้าบ้านนี่นา
"ไม่ใช่" เขาตอบสั้น "ฝากดูแลด้วย ช่วงนี้ผมยุ่งกับการเก็บมังคุด เขาอยากได้อะไรก็หาให้ มีอะไรไม่ไหวก็โทรหาแล้วกัน" ชายหนุ่มสั่งทิ้งท้ายก่อนขับรถกระบะไปทำงาน
สวนของพ่อกับแม่ได้รับการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากตลอดหลายปี ระบบน้ำและระบบให้ปุ๋ยทำโดยอัตโนมัติได้เกือบหมดแล้ว การปลูกจึงไม่ใช่ปัญหา การบริหารจัดการการผลผลิตให้ได้ตามยอดคำสั่งซื้อล่วงหน้าต่างหากที่เป็นความท้าทาย งานสวนช่วงนี้กำลังวุ่น มังคุดที่ออกผลแล้วกำลังใกล้วันเก็บ และเขามีออเดอร์มังคุดคุณภาพสูงจำนวนหนึ่งต้องส่งให้ลูกค้า จังหวะนี้ทิ้งไปไหนแทบไม่ได้เลยเพราะต้องคุยคุมการเก็บเกี่ยวและการบรรจุกล่อง
แม่โทรไปหานารายณ์ตอนบ่ายวันนั้น สิ่งที่แม่โทรไปทำให้เขาวางงานที่กำลังทำอยู่ และเดินเข้าไปหามุมสงบเพื่อพูดคุย
...อาจารย์วิทยาโทรมาหาแม่เป็นการส่วนตัวและ...
"แม่ว่าอะไรนะ!"
"อาจารย์จะโทรหารายณ์ค่ำๆ แต่โทรมาหาแม่ก่อน แม่เลยอยากคุยกับรายณ์ให้รู้เรื่อง" แม่บอก น้ำเสียงออกแนวเป็นกังวลเล็กน้อย
"มันเรื่องอะไรกันครับ จริงๆ อาจารย์ไม่ต้องโทรมาก็ได้ แค่พี่เหนือพูดฝากเด็กคนนั้น ผมก็โอเคแล้ว"
"มันมีมากกว่านั้นสิรายณ์" แม่ของเขาบอก "เรื่องนี้มีรายณ์คนเดียวที่ตัดสินใจได้"
คนฟังเลิกคิ้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่ไม่ได้เห็นเขา "อะไรครับ"
"ก็..."
สิ่งที่แม่บอกทางโทรศัพท์ทำให้เขาถอนหายใจ...เรื่องไปไกลกว่าที่คิดเยอะเลย ไอ้รายณ์เอ๋ย
ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงพลิกหน้ากระดาษเบาๆ
"นายยังไม่หลับเหรอ" เสียงปานดาวเอ่ยขึ้นเบาๆ จากอีกฟากหนึ่งของเตียง
"อ่านหนังสือ...นิยาย" เขาตอบ
"นายอ่านนิยายด้วย สมัยนี้ใครเขาอ่านหนังสือกัน เขาอ่านอีบุ๊ก" เสียงหญิงสาวสวนกลับมาเบาๆ "แต่อย่างว่าละนะที่นี่บ้านนอก เน็ตมีหรือเปล่ายังไม่รู้ ...นี่ๆๆ ฉันปวดขาจนนอนไม่หลับ ขอยาหน่อยได้ไหม"
คนฟังเม้มปาก วางหนังสือแล้วลุกขึ้นนั่ง "ยาอยู่ไหน ในกระเป๋าไหม" เขาเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น
"ใช่" อีกฝ่ายมองร่างสูงหนาดูแข็งแรง ผิดกับเมื่อก่อนที่ออกไปในแนวผอมสูงแบบเก้งก้าง "น่าจะอยู่ในกระเป๋าใบเล็กสีฟ้าที่วางอยู่ที่พื้น เห็นไหม"
เจ้าของห้องเดินไปค้นกระเป๋าแล้วหยิบยาซึ่งแยกไว้ในซองพลาสติกอย่างดี อ่านข้างซองแล้วเลือกยาแก้ปวดและบรรเทาอาการอักเสบ ก่อนจะเดินไปรินน้ำหนึ่งแก้วกลับมาส่งให้
ปานดาวซึ่งสวมเสื้อนอนตัวโคร่งที่ยาวคลุมต้นขา พอเธอนั่งมันก็ร่นขึ้นมาจนคนที่อยู่ร่วมห้องแอบกลืนน้ำลาย ความเป็นเน็ตไอดอลทำให้รูปร่าง ผิวพรรณที่ดีอยู่แล้วของเธอ ยิ่งดูน่ามองมากขึ้นไปอีก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีประสบการณ์กับผู้หญิงเสียเลย ห้าปีที่ผ่านมานารายณ์ก็ผ่าน -อะไร- และ -ใคร- มาจำนวนหนึ่ง อาจไม่ถึงกับไม่เจนโลก แต่ก็ไม่น้อยไปกว่าสองเท่าของจำนวนนิ้วมือ ความรู้สึกอดกลั้นต่อสิ่งเร้าทางร่างกายมีมากกว่าตอนวัยรุ่นมากนัก
...แต่เน็ตไอดอลเลยนะไอ้รายณ์ สามสิบสี่ ยี่สิบสี่ สามสิบห้า...แถมผิวก็บางใสขาวอมชมพู มึงจะไม่หวั่นไหวก็เกินไปล่ะ
"ขอโทษนะ มาแย่งเตียงนายนอน" คนที่ส่งยาเข้าปาก ทำหน้าพิลึกก่อนจะกลั้นใจดื่มน้ำตามลงไปบอก ขณะส่งแก้วน้ำคืนมาให้
ยังเหมือนเดิม...ไม่ชอบกินยา เขาคิด
"ไม่รู้พ่อคิดยังไงส่งมาที่นี่ เซ็ง"
คนฟังยักไหล่ "ก็ไม่รู้ เซ็งเหมือนกัน"
"นายไม่อยากให้ฉันมาที่นี่...ฉันรู้นะ นี่...นายก็บอกพ่อว่าไม่รับฉันสิ บอกว่าติดอะไรก็ได้ ง่ายๆ แค่นี้"
"..." ถ้ามันง่ายแบบนั้นก็ดีสิ เขาคิด คำว่าบุญคุณค้ำคออยู่เนี่ย
"ตอนนี้ฉันมีแฟนแล้ว และรักแฟนมากด้วย" เธอตอบอย่างมั่นใจ "เราแค่เข้าใจผิดกัน พ่อทำให้เป็นเรื่องใหญ่"
"แฟนคนที่คุณไปขับรถอัดก๊อบปี้รถเขาน่ะเหรอ" ไม่ได้กวน แต่ถามเพราะอยากรู้ ชายหนุ่มคิด ก็ข่าวมันไม่ได้บอกว่าฝ่ายชายรู้สึกดีด้วยนี่ บอกแค่ว่าปานดาวเมาอาละวาด เดาว่าน่าจะเรื่องชู้สาวเพราะฝ่ายชายกำลังจะแต่งงาน
คราวนี้คนที่เม้มปาก หน้าบึ้งเป็นอีกฝ่าย "ก็...ฉันเมานิดหน่อย"
จากข่าวมันไม่นิดหน่อยแล้วล่ะ ชายหนุ่มคิด
น่าสงสารอาจารย์วิทยาจริงๆ เรื่องของพี่สาวคนโตก็ช้ำใจมากพออยู่แล้ว ลูกสาวคนเล็กยังจะหาเรื่องไม่เว้นแต่ละวันอีก
"นะ...นายส่งฉันกลับที บอกพ่อว่าไม่โอเคกับฉัน ยังไงก็ได้ แค่เอาฉันกลับไปกรุงเทพฯ"
ทั้งๆ ที่คุณร้องให้ บ่นว่าทุกคนไม่รักคุณน่ะเหรอ...
คนฟังถอนหายใจ "อยากจะทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดหรอกคุณดาว ทนอยู่บ้านนอกไปสักสองอาทิตย์มันจะเป็นอะไร ข่าวของคุณจะได้เงียบๆ ลงด้วย ป่านนี้พ่อคุณวิ่งปิดคดีให้วุ่น หมดไปกี่ล้านแล้วก็ไม่รู้"
คนฟังสะบัดหน้า "ก็..ฉันไม่อยากอยู่นี่ ไม่อยาก ก็คือไม่อยาก ง่ายๆ แค่นั้น ทำไมเข้าใจยากนักนะ"
คราวนี้นารายณ์เท้าเอว มองริมฝีปากสีชมพูอ่อนที่ดูท่าทางจะนุ่มลิ้นดีชะมัด อย่างเอาเรื่อง
"พูดไม่รู้เรื่อง ผมง่วงแล้ว กินยาเสร็จก็นอนได้แล้ว"
"แต่.."
ชายหนุ่มเดินตึงๆ ไปปิดไฟ แล้วทิ้งตัวลงนอน "พูดมากเดี๋ยวขึ้นไปนอนด้วยแล้วคุณจะหนาว"
.....
นายรายณ์ออกไปสวนก่อนที่สมาชิกใหม่ในบ้านจะตื่น เขาเล่าให้แม่บ้านฟังคร่าวๆ ถึงสมาชิกใหม่ บอกให้ช่วยดูแลให้ด้วย
"แฟนคุณรายณ์เหรอ" นุจรีถามแววตาอยากรู้ ร้อยวันพันปีนารายณ์ไม่เคยพาใครเข้าบ้านนี่นา
"ไม่ใช่" เขาตอบสั้น "ฝากดูแลด้วย ช่วงนี้ผมยุ่งกับการเก็บมังคุด เขาอยากได้อะไรก็หาให้ มีอะไรไม่ไหวก็โทรหาแล้วกัน" ชายหนุ่มสั่งทิ้งท้ายก่อนขับรถกระบะไปทำงาน
สวนของพ่อกับแม่ได้รับการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากตลอดหลายปี ระบบน้ำและระบบให้ปุ๋ยทำโดยอัตโนมัติได้เกือบหมดแล้ว การปลูกจึงไม่ใช่ปัญหา การบริหารจัดการการผลผลิตให้ได้ตามยอดคำสั่งซื้อล่วงหน้าต่างหากที่เป็นความท้าทาย งานสวนช่วงนี้กำลังวุ่น มังคุดที่ออกผลแล้วกำลังใกล้วันเก็บ และเขามีออเดอร์มังคุดคุณภาพสูงจำนวนหนึ่งต้องส่งให้ลูกค้า จังหวะนี้ทิ้งไปไหนแทบไม่ได้เลยเพราะต้องคุยคุมการเก็บเกี่ยวและการบรรจุกล่อง
แม่โทรไปหานารายณ์ตอนบ่ายวันนั้น สิ่งที่แม่โทรไปทำให้เขาวางงานที่กำลังทำอยู่ และเดินเข้าไปหามุมสงบเพื่อพูดคุย
...อาจารย์วิทยาโทรมาหาแม่เป็นการส่วนตัวและ...
"แม่ว่าอะไรนะ!"
"อาจารย์จะโทรหารายณ์ค่ำๆ แต่โทรมาหาแม่ก่อน แม่เลยอยากคุยกับรายณ์ให้รู้เรื่อง" แม่บอก น้ำเสียงออกแนวเป็นกังวลเล็กน้อย
"มันเรื่องอะไรกันครับ จริงๆ อาจารย์ไม่ต้องโทรมาก็ได้ แค่พี่เหนือพูดฝากเด็กคนนั้น ผมก็โอเคแล้ว"
"มันมีมากกว่านั้นสิรายณ์" แม่ของเขาบอก "เรื่องนี้มีรายณ์คนเดียวที่ตัดสินใจได้"
คนฟังเลิกคิ้ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าแม่ไม่ได้เห็นเขา "อะไรครับ"
"ก็..."
สิ่งที่แม่บอกทางโทรศัพท์ทำให้เขาถอนหายใจ...เรื่องไปไกลกว่าที่คิดเยอะเลย ไอ้รายณ์เอ๋ย
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.พ. 2564, 15:40:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.พ. 2564, 15:40:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 638
| << คุณเข้าใจผิดว่าผมเกลียดคุณ | คุณจะได้รู้จักนารายณ์ตัวจริงเสียที >> |