สาปร้ายเพลิงรัก...จันทร์สีเลือด - จบ
ลาภวัต หรือ นายโชค ชายหนุ่มที่เกิดภายใต้ดวงดาวอันมืดมิดมีชะตาต้องสาปเมื่อมีความรักก็มักจะโดนทิ้ง จนกระทั่งมาเจอกับชายคนหนึ่งที่เข้ามาขัดขวางการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายของโชคได้ทันเวลาก่อนที่จะหมดลมหายใจ ชายหนุ่มแปลกที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนกลับมีดวงตาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ทำให้โชคนึกกลัว แล้วคำพูดชวนขนลุกนั่น ยิ่งทำให้เขาไม่อยากอยู่ใกล้
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
Tags: นิยายรัก วาย ชายรักชาย พระจันทร์ ความลึกลับ
ตอน: ชื่อใหม่
ย้อนกลับไปเมื่อ 13 ปีที่แล้ว ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผู้คนชอบทำอะไรเสี่ยงๆ โดนเฉพาะการพนัน เบื้องหลังของความโหดร้ายของเมืองที่มีแต่ความเจริญ
"เอ้า สู้เข้า สู้สิโว้ย"
เสียงก้องจากกองเชียร์ดังไปทั่วสนามแข่ง การประลองสุนัขพันธุ์ดุร้ายและสุนัขนัมเบอร์ 21 เป็นตัวท็อปของงาน
แต่ทว่าการต่อสู้มักมีเลิกราเมื่อนัมเบอร์ 21 พ่ายแพ้
"น่าเสียดายวะ" เสียงของพนักงานชายที่ถูกจ้างวานให้นำสุนัขที่แพ้นำไปปล่อยทิ้ง
"ทำไงได้ เจ้านายของมันไม่ต้องการแล้วนะสิ"
"น่าสงสารจัง"
"อย่าเอาความคิดมาขัดกับงานที่พวกเราทำอยู่สิ ก็รู้อยู่ว่าเราทำเพราะอะไร" เพื่อนร่วมงานเตือน แม้จะผิดแต่พวกเขาก็ตัดสินใจทำงานนี้แล้ว
ตุ๊บ...
เสียงสุนัขถูกโยนใต้ต้นไม้ใหญ่ พวกเขาปล่อยทิ้งไว้เพราะอีกไม่นานเจ้าสุนัขตัวนี้ก็จะตาย
ค่ำคืนที่เดียวดายกับพระจันทร์สีเลือด ในคืนนั้นเป็นคืนพิเศษและน่าตื่นเต้นของมนุษย์ โดยหารู้ไม่ว่าพลังงานลึกลับกับคำขอร้องอยากมีชีวิตอยู่ของสัตว์ที่หายใจรวยรินกำลังร้องขอ
"ฉันยังไม่อยากตาย"
ความปรารถนาของสุนัขตัวโตที่อยากมีชีวิตรอด กำลังได้ชีวิตกลับมาอีกครั้ง ขาของเขาเริ่มมีแรงที่จะเดิน
"ต้องออกไปจากที่นี่"
ไม่สนว่าจะไปหยุดอยู่ที่ไหน ตั้งใจเพียงอย่างเดียวที่จะออกจากขุมนรกให้ได้
ปึก...
แม้จะออกจากที่แห่งนั้นได้แล้วแต่ทำไมร่างกลับไร้เรี่ยวแรง
"ใครก็ได้...ช่วยผมที" เสียงร้องเรียกภายในใจ จะมีใครเมตตาช่วยสุนัขไร้ประโยชน์ตัวนี้
"สุนัขเหรอ" เสียงของหนุ่มน้อยตัวเล็กคนหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาหา
"ยังไม่ตาย" เขามองไปรอบๆ เพื่อหาคนช่วย
"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เดี๋ยวจะพาไปรักษา"
หนุ่มน้อยคนนั้นพยายามอุ้มสุนัขที่ตัวโตกว่าอย่างตั้งใจ ผลสุดท้ายก็ล้มลงไปอยู่ที่เดิม
"ฮึก...ฮึก...ทำไงดี" เขาเริ่มร้องไห้เพราะสงสาร แต่ก็นึกได้ว่าพ่อกับแม่ช่วยเขาได้ เขาจึงรีบเช็ดคราบน้ำตาทันที
"รอก่อนนะ จะรีบกลับมา"
นัมเบอร์ 21 ได้ยินเสียงฝีเท้าของหนุ่มน้อยคนนั้นกำลังวิ่งและเสียงก็หายไป ให้รออย่างนั้นหรือไง ทำไม ทำไมถึงร้องไห้ให้กับสุนัขอย่างฉัน ขนาดเจ้านายที่ฉันรักยังไม่สนใจฉันเลย
"พ่อครับ แม่ครับ อยู่นี่ครับ"
เสียงฝีเท้าของคนหลายคนกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
"อุ๊ย! คุณค่ะ บาดเจ็บหนักเลยค่ะ" เธอตกใจที่สุนัขตัวนี้มีแต่คราบเลือด
"เดี๋ยวพ่ออุ้มไปเอง มีโรงพยาบาลสัตว์อยู่ใกล้ๆ แถวนี้นะ โชคช่วยพ่อหน่อย"
'เด็กคนนั้นชื่อ โชค อย่างนั้นเหรอ' นัมเบอร์ 21 คิด เขาโชคดีจริงๆ ที่ได้เจอหนุ่มน้อยนำความโชคดีมาหาเขา
เสียงคุยกันของมนุษย์และความรู้สึกที่ถูกอุ้มไปขึ้นรถ นัมเบอร์ 21 จำได้แม่นยำ รวมถึงตักนุ่มๆ และอบอุ่นของมนุษย์ตัวน้อยก็เช่นกัน
ทำไมรู้สึกดีจัง...
ดีจนไม่รู้สึกอะไรและดำมืดไปหมด รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนนอนอยู่บนเตียง
"ไม่เป็นไรแล้วนะ พรุ่งนี้เราค่อยมารับเจ้าสุนัขตัวนี้กัน" คุณแม่ของโชคบอกลูกชาย
"แต่ผมอยากอยู่กับเขานี่ครับ"
"แล้วไม่อยากดูพระจันทร์สีเลือดแล้วหรือไง" คนเป็นพ่อกอดอกถาม
"ไม่ครับ ผมอยากอยู่กับน้องหมา"
"พรุ่งนี้ค่อยมาเถอะนะลูก เขาไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ"
โชคมองสุนัขที่เขาช่วยเอาไว้อย่างเสียดาย ยื่นมือลูบเบาๆ ที่หัว ก่อนที่จะจำยอมเดินตามพ่อกับแม่ของเขาออกไป
ส่วนสุนัขที่ร่างกายอ่อนเพลียแม้แต่ตาก็ลืมไม่ขึ้น เขาอยากรู้ว่ามนุษย์คนไหนที่คอยเป็นห่วงเขาได้ขนาดนี้กัน
'จะมาหาฉันใช่ไหม' คิดในใจและคาดหวังว่าจะหายไวๆ เขาจะได้พบหน้าของหนุ่มน้อยคนนั้น
เช้าอีกวัน นัมเบอร์ 21 กลับมาปกติ ร่างกายแข็งแรงจนอยากวิ่งออกจากกรงสี่เหลี่ยมแห่งนี้
แต่ยังมีความหวัง คำพูดเหล่านั้นที่จะมารับเขา จะมาจริงๆ ใช่ไหม เขายังหวังกับเมนุษย์ได้อีกหรือเปล่า
"ค่อยๆ เดินสิลูก เขาไม่ไปไหนหรอกนะ"
กลิ่นนี้ กลิ่นของหนุ่มน้อยคนนั้น
'ฉันจะได้เห็นแล้ว คนที่ช่วยฉันไว้' ความดีใจถูกแสดงออกมาทางหาง และท่าทางที่เฝ้ารอคอย
"มาแล้ว ผมมาแล้ว"
ดวงตาของทั้งสองประสานกัน โชคเข้ามากอดสุนัขไร้ชื่อและไร้บ้านตัวนี้อย่างลืมตัว ก่อนที่พ่อกับแม่ของเขาจะดึงตัวให้ออกห่างเพราะสายตาของพวกเขายังมองว่าเจ้าสุนัขตัวนี้สกปรกอยู่
ในใจของนัมเบอร์ 21 รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หนุ่มน้อยคนนี้น่ารักจนอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา
"พวกเราเลี้ยงเขาได้ไหมครับ" โชคหันไปร้องขอ
"คุณค่ะ" คนเป็นแม่หันไปถามสามีเพราะคนที่จะตัดสินใจได้คือหัวหน้าครอบครัว
"กลับบ้านกันก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากันอีกที"
ผลสุดท้ายก็ต้องนำสุนัขไร้บ้านกลับไปเลี้ยงตามการเรียกร้องของลูกชาย โดยมีข้อแม้ต้องแน่ใจว่าไม่มีเจ้าของแล้ว
"ทำไมตรงนี้ถึงอุบัติเหตุบ่อยจัง" คำบ่นของคนขับที่พาภรรยากับลูกชายและสุนัขหนึ่งตัวกลับบ้าน
"อันตรายจริงๆ เลยค่ะ คุณต้องระวังนะคะเวลากลางคืน ขับรถกลับจากที่ทำงานดึก ๆ" แล้วก็ตามด้วยเสียงบ่นของผู้เป็นภรรยา
ส่วนหนุ่มน้อยที่ชื่อว่าโชคนั้น เอาแต่ลูบหัวสุนัขตัวใหญ่จนความอบอุ่นอบอวลไปถึงใจสุนัขอย่างนัมเบอร์ 21
เวลาผ่านไป 3 วัน พวกเขาพยายามตามหาเจ้าของสุนัขทุกช่องทางแต่ก็ไร้วี่แววเจ้าของ
"คุณแม่ครับ ผมขอเลี้ยงเขาได้ไหมครับ" โชคขอ เขาอยากเลี้ยงสุนัขสักครั้งหนึ่งในชีวิต
"อืม...เย็นนี้คุณพ่อกลับบ้าน ลูกลองถามคุณพ่อนะครับ" แม่ของโชคบอก เธอยิ้มให้กับความน่ารักของลูกชาย
"ครับผม" โชคดีใจกระโดดไปมา ถึงยังไม่ได้เลี้ยงแต่เขาก็มีความหวัง
"ถ้าคุณพ่อให้เลี้ยง ฉันจะตั้งชื่อให้นะ" โชคบอกกับนัมเบอร์ 21
นัมเบอร์ 21 ได้ฟัง เขารู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วย
'ชื่ออย่างนั้นเหรอ' ตั้งแต่เกิดมาและจดจำได้ก็มีแต่กรงและสนามแข่ง เลือดของคู่ต่อสู้ รวมถึงการหลบหนีเมื่อรู้สึกอ่อนแอก็เท่านั้น จะมีชื่อที่เขาเรียกกันจริงๆ แบบนั้นใช่ไหม
"เอ้า สู้เข้า สู้สิโว้ย"
เสียงก้องจากกองเชียร์ดังไปทั่วสนามแข่ง การประลองสุนัขพันธุ์ดุร้ายและสุนัขนัมเบอร์ 21 เป็นตัวท็อปของงาน
แต่ทว่าการต่อสู้มักมีเลิกราเมื่อนัมเบอร์ 21 พ่ายแพ้
"น่าเสียดายวะ" เสียงของพนักงานชายที่ถูกจ้างวานให้นำสุนัขที่แพ้นำไปปล่อยทิ้ง
"ทำไงได้ เจ้านายของมันไม่ต้องการแล้วนะสิ"
"น่าสงสารจัง"
"อย่าเอาความคิดมาขัดกับงานที่พวกเราทำอยู่สิ ก็รู้อยู่ว่าเราทำเพราะอะไร" เพื่อนร่วมงานเตือน แม้จะผิดแต่พวกเขาก็ตัดสินใจทำงานนี้แล้ว
ตุ๊บ...
เสียงสุนัขถูกโยนใต้ต้นไม้ใหญ่ พวกเขาปล่อยทิ้งไว้เพราะอีกไม่นานเจ้าสุนัขตัวนี้ก็จะตาย
ค่ำคืนที่เดียวดายกับพระจันทร์สีเลือด ในคืนนั้นเป็นคืนพิเศษและน่าตื่นเต้นของมนุษย์ โดยหารู้ไม่ว่าพลังงานลึกลับกับคำขอร้องอยากมีชีวิตอยู่ของสัตว์ที่หายใจรวยรินกำลังร้องขอ
"ฉันยังไม่อยากตาย"
ความปรารถนาของสุนัขตัวโตที่อยากมีชีวิตรอด กำลังได้ชีวิตกลับมาอีกครั้ง ขาของเขาเริ่มมีแรงที่จะเดิน
"ต้องออกไปจากที่นี่"
ไม่สนว่าจะไปหยุดอยู่ที่ไหน ตั้งใจเพียงอย่างเดียวที่จะออกจากขุมนรกให้ได้
ปึก...
แม้จะออกจากที่แห่งนั้นได้แล้วแต่ทำไมร่างกลับไร้เรี่ยวแรง
"ใครก็ได้...ช่วยผมที" เสียงร้องเรียกภายในใจ จะมีใครเมตตาช่วยสุนัขไร้ประโยชน์ตัวนี้
"สุนัขเหรอ" เสียงของหนุ่มน้อยตัวเล็กคนหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาหา
"ยังไม่ตาย" เขามองไปรอบๆ เพื่อหาคนช่วย
"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เดี๋ยวจะพาไปรักษา"
หนุ่มน้อยคนนั้นพยายามอุ้มสุนัขที่ตัวโตกว่าอย่างตั้งใจ ผลสุดท้ายก็ล้มลงไปอยู่ที่เดิม
"ฮึก...ฮึก...ทำไงดี" เขาเริ่มร้องไห้เพราะสงสาร แต่ก็นึกได้ว่าพ่อกับแม่ช่วยเขาได้ เขาจึงรีบเช็ดคราบน้ำตาทันที
"รอก่อนนะ จะรีบกลับมา"
นัมเบอร์ 21 ได้ยินเสียงฝีเท้าของหนุ่มน้อยคนนั้นกำลังวิ่งและเสียงก็หายไป ให้รออย่างนั้นหรือไง ทำไม ทำไมถึงร้องไห้ให้กับสุนัขอย่างฉัน ขนาดเจ้านายที่ฉันรักยังไม่สนใจฉันเลย
"พ่อครับ แม่ครับ อยู่นี่ครับ"
เสียงฝีเท้าของคนหลายคนกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
"อุ๊ย! คุณค่ะ บาดเจ็บหนักเลยค่ะ" เธอตกใจที่สุนัขตัวนี้มีแต่คราบเลือด
"เดี๋ยวพ่ออุ้มไปเอง มีโรงพยาบาลสัตว์อยู่ใกล้ๆ แถวนี้นะ โชคช่วยพ่อหน่อย"
'เด็กคนนั้นชื่อ โชค อย่างนั้นเหรอ' นัมเบอร์ 21 คิด เขาโชคดีจริงๆ ที่ได้เจอหนุ่มน้อยนำความโชคดีมาหาเขา
เสียงคุยกันของมนุษย์และความรู้สึกที่ถูกอุ้มไปขึ้นรถ นัมเบอร์ 21 จำได้แม่นยำ รวมถึงตักนุ่มๆ และอบอุ่นของมนุษย์ตัวน้อยก็เช่นกัน
ทำไมรู้สึกดีจัง...
ดีจนไม่รู้สึกอะไรและดำมืดไปหมด รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนนอนอยู่บนเตียง
"ไม่เป็นไรแล้วนะ พรุ่งนี้เราค่อยมารับเจ้าสุนัขตัวนี้กัน" คุณแม่ของโชคบอกลูกชาย
"แต่ผมอยากอยู่กับเขานี่ครับ"
"แล้วไม่อยากดูพระจันทร์สีเลือดแล้วหรือไง" คนเป็นพ่อกอดอกถาม
"ไม่ครับ ผมอยากอยู่กับน้องหมา"
"พรุ่งนี้ค่อยมาเถอะนะลูก เขาไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ"
โชคมองสุนัขที่เขาช่วยเอาไว้อย่างเสียดาย ยื่นมือลูบเบาๆ ที่หัว ก่อนที่จะจำยอมเดินตามพ่อกับแม่ของเขาออกไป
ส่วนสุนัขที่ร่างกายอ่อนเพลียแม้แต่ตาก็ลืมไม่ขึ้น เขาอยากรู้ว่ามนุษย์คนไหนที่คอยเป็นห่วงเขาได้ขนาดนี้กัน
'จะมาหาฉันใช่ไหม' คิดในใจและคาดหวังว่าจะหายไวๆ เขาจะได้พบหน้าของหนุ่มน้อยคนนั้น
เช้าอีกวัน นัมเบอร์ 21 กลับมาปกติ ร่างกายแข็งแรงจนอยากวิ่งออกจากกรงสี่เหลี่ยมแห่งนี้
แต่ยังมีความหวัง คำพูดเหล่านั้นที่จะมารับเขา จะมาจริงๆ ใช่ไหม เขายังหวังกับเมนุษย์ได้อีกหรือเปล่า
"ค่อยๆ เดินสิลูก เขาไม่ไปไหนหรอกนะ"
กลิ่นนี้ กลิ่นของหนุ่มน้อยคนนั้น
'ฉันจะได้เห็นแล้ว คนที่ช่วยฉันไว้' ความดีใจถูกแสดงออกมาทางหาง และท่าทางที่เฝ้ารอคอย
"มาแล้ว ผมมาแล้ว"
ดวงตาของทั้งสองประสานกัน โชคเข้ามากอดสุนัขไร้ชื่อและไร้บ้านตัวนี้อย่างลืมตัว ก่อนที่พ่อกับแม่ของเขาจะดึงตัวให้ออกห่างเพราะสายตาของพวกเขายังมองว่าเจ้าสุนัขตัวนี้สกปรกอยู่
ในใจของนัมเบอร์ 21 รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หนุ่มน้อยคนนี้น่ารักจนอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา
"พวกเราเลี้ยงเขาได้ไหมครับ" โชคหันไปร้องขอ
"คุณค่ะ" คนเป็นแม่หันไปถามสามีเพราะคนที่จะตัดสินใจได้คือหัวหน้าครอบครัว
"กลับบ้านกันก่อนเถอะแล้วค่อยว่ากันอีกที"
ผลสุดท้ายก็ต้องนำสุนัขไร้บ้านกลับไปเลี้ยงตามการเรียกร้องของลูกชาย โดยมีข้อแม้ต้องแน่ใจว่าไม่มีเจ้าของแล้ว
"ทำไมตรงนี้ถึงอุบัติเหตุบ่อยจัง" คำบ่นของคนขับที่พาภรรยากับลูกชายและสุนัขหนึ่งตัวกลับบ้าน
"อันตรายจริงๆ เลยค่ะ คุณต้องระวังนะคะเวลากลางคืน ขับรถกลับจากที่ทำงานดึก ๆ" แล้วก็ตามด้วยเสียงบ่นของผู้เป็นภรรยา
ส่วนหนุ่มน้อยที่ชื่อว่าโชคนั้น เอาแต่ลูบหัวสุนัขตัวใหญ่จนความอบอุ่นอบอวลไปถึงใจสุนัขอย่างนัมเบอร์ 21
เวลาผ่านไป 3 วัน พวกเขาพยายามตามหาเจ้าของสุนัขทุกช่องทางแต่ก็ไร้วี่แววเจ้าของ
"คุณแม่ครับ ผมขอเลี้ยงเขาได้ไหมครับ" โชคขอ เขาอยากเลี้ยงสุนัขสักครั้งหนึ่งในชีวิต
"อืม...เย็นนี้คุณพ่อกลับบ้าน ลูกลองถามคุณพ่อนะครับ" แม่ของโชคบอก เธอยิ้มให้กับความน่ารักของลูกชาย
"ครับผม" โชคดีใจกระโดดไปมา ถึงยังไม่ได้เลี้ยงแต่เขาก็มีความหวัง
"ถ้าคุณพ่อให้เลี้ยง ฉันจะตั้งชื่อให้นะ" โชคบอกกับนัมเบอร์ 21
นัมเบอร์ 21 ได้ฟัง เขารู้สึกตื่นเต้นตามไปด้วย
'ชื่ออย่างนั้นเหรอ' ตั้งแต่เกิดมาและจดจำได้ก็มีแต่กรงและสนามแข่ง เลือดของคู่ต่อสู้ รวมถึงการหลบหนีเมื่อรู้สึกอ่อนแอก็เท่านั้น จะมีชื่อที่เขาเรียกกันจริงๆ แบบนั้นใช่ไหม
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.พ. 2564, 10:52:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.พ. 2564, 10:52:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 443
| << นายอีกแล้วนะ | ยังไงก็จำได้ >> |