สาปร้ายเพลิงรัก...จันทร์สีเลือด - จบ
ลาภวัต หรือ นายโชค ชายหนุ่มที่เกิดภายใต้ดวงดาวอันมืดมิดมีชะตาต้องสาปเมื่อมีความรักก็มักจะโดนทิ้ง จนกระทั่งมาเจอกับชายคนหนึ่งที่เข้ามาขัดขวางการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายของโชคได้ทันเวลาก่อนที่จะหมดลมหายใจ ชายหนุ่มแปลกที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนกลับมีดวงตาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ทำให้โชคนึกกลัว แล้วคำพูดชวนขนลุกนั่น ยิ่งทำให้เขาไม่อยากอยู่ใกล้
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
Tags: นิยายรัก วาย ชายรักชาย พระจันทร์ ความลึกลับ
ตอน: ยังไงก็จำได้
"ชื่อไหนดีนะ เลือกยากจัง" หนุ่มน้อยบ่นกับรายชื่อที่เขาไปซื้อมา
เขาโยนหนังสือและนอนแผ่บนเตียงอย่างครุ่นคิด ชื่อไหนก็ไม่เหมาะกับสุนัขตัวนี้เลยสักนิด
"ไง ไอ้ลูกชาย" เสียงของคนเป็นพ่อดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เห็นหนังสือกองเต็มห้องไปหมด
"เหมาอะไรมาเยอะเชียว"
"เออ คือผมดีใจไปหน่อยเลยเตรียมหาชื่อให้น้องครับ" โชคยิ้มและเข้าไปกอดสุนัขไร้ชื่อที่ถูกอาบน้ำจนขนสะอาดน่ากอด
"อะไรกัน ยังไม่ได้ขอพ่อเลยนะ คิดว่าพ่ออนุญาตแล้วหรือไง" พ่อของโชคอมยิ้มกอดอกมองลูกชายที่ตอนนี้หน้าซีด คงอยากเลี้ยงสุนัขมากสินะ
"คุณพ่อครับ ผมขอเลี้ยงน้องได้ไหมครับ" ใช้ลูกอ้อน
"อืม พ่อขอคิดดูก่อนแล้วกัน"
"อ้าว" โชคหน้าจ๋อยทันทีแล้วหันไปมองน้องหมาของเขา
"ทำไงดี" ถามความเห็นที่ไม่ได้คำตอบ
นัมเบอร์ 21 นั่งมองหนุ่มน้อยน่ารัก และนึกขำกับลูกอ้อนของมนุษย์ตัวเล็ก
'ตามจริงแล้วฉันต่างหากที่ต้องเป็นพี่' ขนาดตัวของเขาใหญ่ขนาดไหน ถ้าเทียบกับอายุของมนุษย์เขาโตเต็มวัยและอายุต้องมากกว่ามนุษย์คนนี้อยู่แล้ว ทั้งแข็งแกร่ง มากกว่าด้วยซ้ำ
แต่ทำไม ถึงต้องอยากเลี้ยงสุนัขอย่างเขามากขนาดนั้น ชื่อก็เหมือนกัน มันสำคัญมากนักหรือไง
"เอาเล่มนี้ไปสิ พ่อว่าน่าจะเหมาะกับสุนัขตัวนี้นะ" พ่อของโชคกลับมาอีกครั้งพร้อมหนังสือในมือ ยื่นให้ลูกชาย
"งั้นแสดงว่าคุณพ่ออนุญาตแล้ว ขอบคุณครับ" โชครีบรับไว้แล้วกระโดดเข้าไปกอดทันที
"พ่อคิดว่าน่าจะเหมาะกับเจ้าตัวนี้นะ ลูกลองหาชื่อที่คิดว่าใช่แล้วกัน"
"ขอบคุณครับ" โชคยิ้มอย่างดีใจ
ตั้งแต่ได้รับอนุญาตให้เลี้ยงได้ เขาก็ตั้งใจหาชื่อให้เจ้านัมเบอร์ 21 แม้ว่ารสนิยมการตั้งชื่อไม่มีก็ตาม
"คาริ ชื่อคาริแล้วกัน เหมาะที่สุดแล้ว" ฉีกยิ้มเต็มที่
'คาริ ทำไมรู้สึกชื่อมันจะไม่ค่อยเข้ากับฉันนะ' นัมเบอร์ 21 คิด ความหมายของชื่อนี้คืออะไร ทำไมต้องดีใจเหมือนกับเจอสิ่งสำคัญ
"อิอิ ก็เพราะรักไง" ยิ้มไป กอดไป จนนัมเบอร์ 21 สงสัย
'รักอย่างนั้นเหรอ' คำพูดชวนคุ้นๆ เป็นคำที่มนุษย์ชอบบอกกัน รวมถึงแสดงออกว่าอยากดูแลรักษาสิ่งสำคัญเอาไว้
"คาริ แกมีชื่อแล้วนะ" ทั้งกอดทั้งหอมสุนัขที่ตัวใหญ่กว่าตัวเอง เป็นการตั้งชื่อที่เครียดที่สุดเลยก็ว่าได้
วันต่อมาคาริต้องนอนเฝ้าบ้านอยู่ในห้องนอนของโชค เจ้าของบ้านไม่มีใครอยู่เลยสักคน คุณผู้หญิงก็ออกไปจ่ายตลาด คุณผู้ชายก็ออกไปทำงาน ส่วนหนุ่มน้อยเจ้าของของเขาก็ไปโรงเรียน
'ฉันมีเจ้าของแล้วจริงๆ ใช่ไหม' มีทั้งชื่อมีทั้งครอบครัวที่อบอุ่น
ความรู้สึกดีๆ มักอยู่กับสุนัขอย่างเขาได้ไม่นาน ความเจ็บปวดทุรนทุรายเริ่มเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างสุนัขที่เขาอาศัยอยู่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์
แย่แล้วสิ ถ้าใครมาเห็นเข้าต้องตกใจแน่ ร่างกายกำยำ โตเต็มตัวอย่างมนุษย์ผู้ชายรูปร่างดี ทุกอย่างมันไม่ควรเกิดตอนนี้เวลาแบบนี้ เขาควรทำยังไงดี
"ต้องหาเสื้อผ้าใส่" เสียงทุ้มน่าฟังเป็นเสียงของเขา
ยังสำรวจร่างกายของตนเองไม่เท่าไหร่ ร่างมนุษย์ก็กลับเป็นร่างสุนัขดังเดิม
'อย่าบอกนะว่าเป็นผลมาจากแสงจันทร์สีแดงคืนนั้น' คาริคิด ถ้าเขาเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ มนุษย์คนนั้นก็จะจำเขาไม่ได้
และเป็นไปตามที่คาริคิด ร่างกายถูกเปลี่ยนไปมาจนเริ่มกลัว เขาไม่อยากให้หนุ่มน้อยที่น่ารักของเขาต้องตกใจที่เห็นเขาเป็นเหมือนสัตว์ประหลาด
หลายวันต่อมา การตัดสินใจของคาริก็เริ่มขึ้น
เวลาหนึ่งอาทิตย์ที่เขาได้รับความรักมันทำให้เขามีความสุขมาก มากเสียจนไม่อยากให้จดจำเขาในรูปแบบตัวประหลาด การหนีออกมาเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว
"คุณๆ คุณเห็นเสื้อผ้าของผมไหม มันหายไปหนึ่งชุด"
"เสื้อตัวเก่งของคุณหรือคะ"
"ใช่ ผมจะออกไปทำธุระ ตัวนั้นใส่สบายด้วยนะ คุณเห็นไหม"
"ไม่เห็นเลยค่ะ"
สามีภรรยากำลังง่วนหาชุดที่หายไป จนต้องตกใจเมื่อลูกชายวิ่งร้องไห้เข้ามาหาพวกเขา
"เป็นอะไรไปโชค" แม่ของเขารีบเดินไปดูลูกชาย
"คา...คาริครับ เขาหายไป เขาไปแล้ว ผมหาทุกที่ในบ้านแล้วก็ไม่มี"
"จะหายไปได้ยังไง คาริอาจจะนอนอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้" พ่อของโชคขมวดคิ้วสงสัย เสื้อผ้าก็หาย สุนัขยังหายอีก
ผลสุดท้ายช่วยกันหาก็ไม่เจอแม้กระทั่งติดประกาศก็ยังไร้วี่แวว โชคร้องไห้จนล้มป่วยไปหลายวัน ความสุขที่มีสัตว์เลี้ยงมันสั้นจนเขาไม่อยากเลี้ยงตัวไหนเพราะไม่มีตัวไหนแทนที่คาริของเขาได้
"ให้ตายสิ หิวชะมัด" คาริยังคงวนเวียนอยู่บริเวณนั้น ตอนนี้เขาหิวมากจนตายลายไปหมด
ผลสุดท้ายก็มาเป็นลมใต้ต้นไม้หน้าร้านซูชิที่เดิม
"อ้าว ไอ้หนุ่มไหวไหม" น้ำเสียงใจดีของชายคนหนึ่งทักเขา
"ไม่ไหวครับ หิวมากเลย" คาริตาลายจนไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว
"มาๆ เข้ามากินซูชิในร้านของฉันก่อนมา"
คาริเดินตามชายคนนั้น เขาเพิ่งสังเกตว่าชายที่พาเขาเข้าร้านเป็นเจ้าของร้าน
"ไม่ต้องเกรงใจ อาหารมีเยอะ ฉันปิดร้านแล้วสบายใจได้ เอ้า กินๆ กินให้อิ่มจะได้มีแรง"
อาหารจำนวนมากวางบนโต๊ะ ทุกอย่างน่ากินไปหมดสำหรับคาริ
เมื่ออิ่มก็เริ่มเข้าสู่โหมดเกรงใจ เถ้าแก่ของร้านเริ่มถาม
"ชื่ออะไรล่ะ"
"ผม...ผมไม่รู้ครับ" จะบอกว่าชื่อคาริก็ไม่ได้ มันไม่ใช่ชื่อคน จะบอกว่าชื่อนัมเบอร์ 21 ก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน
"อ้าว ทำไมไม่มีชื่อ หรือความจำเสื่อม บ้านล่ะ"
"ไม่มีครับ"
"อ้าว แปลกคน เป็นคนเร่ร่อนหรือไง หน้าตาก็ดี ถึงจะมอมแมม ชื่อก็จำไม่ได้ บ้านก็ไม่มี พ่อแม่พี่น้องล่ะ"
"คือ ไม่มีครับ ผมไม่มีใครหรอกครับ"
เถ้าแก่นิ่งไปสักพัก เขาสำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่หน้าตาจนการแต่งตัว
"เฮ้อ...ชื่อก็ไม่มี บ้านก็ไม่มี ครอบครัวก็ไม่มี เอาแบบนี้แล้วกัน วันนี้ก็ดึกแล้ว นอนในห้องครัวไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"
ผลสุดท้ายคาริก็ได้อยู่ที่ร้านซูชิ และได้ช่วยงานเถ้าแก่อย่างฉุกเฉิน จนเถ้าแก่เห็นความขยันจึงรับมาช่วยงาน
พอนานเข้าก็เกิดความผูกพัน คาริก็ได้ชื่อใหม่ที่เถ้าแก่ตั้งให้
"แทนไท ไปตลาดซื้อของตามรายการที เงินอยู่บนโต๊ะ"
"ครับ" ขานรับพร้อมกับหยิบเงินและตะกร้าไปจ่ายตลาด
ในวันนั้นเขาไม่คิดว่าจะเจอกับโชค แม้จะผ่านไปหลายปี เขาก็ยังจำได้ ไม่ว่าหนุ่มน้อยของเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนก็ตามแต่กลิ่นไม่เคยเปลี่ยน
"คิดถึงจัง" แทนไทยิ้มและเดินตามหนุ่มน้อยที่โตเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี
แต่ทำไมถึงไปจับมือกับผู้หญิง หรือว่าจะมีคนรักแล้ว หัวใจที่พองโตเมื่อไม่กี่นาทีต้องเจ็บแปล๊บเมื่อเห็นมือของทั้งคู่ประสานกัน
"ถึงคุณจะมีคนรัก ผมก็จะเฝ้ามองจนกว่าจะมีช่องว่างให้กับผม" แทนไทตัดสินใจที่จะรอเวลาและจังหวะที่เขาสามารถเข้าไปยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม
เขาโยนหนังสือและนอนแผ่บนเตียงอย่างครุ่นคิด ชื่อไหนก็ไม่เหมาะกับสุนัขตัวนี้เลยสักนิด
"ไง ไอ้ลูกชาย" เสียงของคนเป็นพ่อดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เห็นหนังสือกองเต็มห้องไปหมด
"เหมาอะไรมาเยอะเชียว"
"เออ คือผมดีใจไปหน่อยเลยเตรียมหาชื่อให้น้องครับ" โชคยิ้มและเข้าไปกอดสุนัขไร้ชื่อที่ถูกอาบน้ำจนขนสะอาดน่ากอด
"อะไรกัน ยังไม่ได้ขอพ่อเลยนะ คิดว่าพ่ออนุญาตแล้วหรือไง" พ่อของโชคอมยิ้มกอดอกมองลูกชายที่ตอนนี้หน้าซีด คงอยากเลี้ยงสุนัขมากสินะ
"คุณพ่อครับ ผมขอเลี้ยงน้องได้ไหมครับ" ใช้ลูกอ้อน
"อืม พ่อขอคิดดูก่อนแล้วกัน"
"อ้าว" โชคหน้าจ๋อยทันทีแล้วหันไปมองน้องหมาของเขา
"ทำไงดี" ถามความเห็นที่ไม่ได้คำตอบ
นัมเบอร์ 21 นั่งมองหนุ่มน้อยน่ารัก และนึกขำกับลูกอ้อนของมนุษย์ตัวเล็ก
'ตามจริงแล้วฉันต่างหากที่ต้องเป็นพี่' ขนาดตัวของเขาใหญ่ขนาดไหน ถ้าเทียบกับอายุของมนุษย์เขาโตเต็มวัยและอายุต้องมากกว่ามนุษย์คนนี้อยู่แล้ว ทั้งแข็งแกร่ง มากกว่าด้วยซ้ำ
แต่ทำไม ถึงต้องอยากเลี้ยงสุนัขอย่างเขามากขนาดนั้น ชื่อก็เหมือนกัน มันสำคัญมากนักหรือไง
"เอาเล่มนี้ไปสิ พ่อว่าน่าจะเหมาะกับสุนัขตัวนี้นะ" พ่อของโชคกลับมาอีกครั้งพร้อมหนังสือในมือ ยื่นให้ลูกชาย
"งั้นแสดงว่าคุณพ่ออนุญาตแล้ว ขอบคุณครับ" โชครีบรับไว้แล้วกระโดดเข้าไปกอดทันที
"พ่อคิดว่าน่าจะเหมาะกับเจ้าตัวนี้นะ ลูกลองหาชื่อที่คิดว่าใช่แล้วกัน"
"ขอบคุณครับ" โชคยิ้มอย่างดีใจ
ตั้งแต่ได้รับอนุญาตให้เลี้ยงได้ เขาก็ตั้งใจหาชื่อให้เจ้านัมเบอร์ 21 แม้ว่ารสนิยมการตั้งชื่อไม่มีก็ตาม
"คาริ ชื่อคาริแล้วกัน เหมาะที่สุดแล้ว" ฉีกยิ้มเต็มที่
'คาริ ทำไมรู้สึกชื่อมันจะไม่ค่อยเข้ากับฉันนะ' นัมเบอร์ 21 คิด ความหมายของชื่อนี้คืออะไร ทำไมต้องดีใจเหมือนกับเจอสิ่งสำคัญ
"อิอิ ก็เพราะรักไง" ยิ้มไป กอดไป จนนัมเบอร์ 21 สงสัย
'รักอย่างนั้นเหรอ' คำพูดชวนคุ้นๆ เป็นคำที่มนุษย์ชอบบอกกัน รวมถึงแสดงออกว่าอยากดูแลรักษาสิ่งสำคัญเอาไว้
"คาริ แกมีชื่อแล้วนะ" ทั้งกอดทั้งหอมสุนัขที่ตัวใหญ่กว่าตัวเอง เป็นการตั้งชื่อที่เครียดที่สุดเลยก็ว่าได้
วันต่อมาคาริต้องนอนเฝ้าบ้านอยู่ในห้องนอนของโชค เจ้าของบ้านไม่มีใครอยู่เลยสักคน คุณผู้หญิงก็ออกไปจ่ายตลาด คุณผู้ชายก็ออกไปทำงาน ส่วนหนุ่มน้อยเจ้าของของเขาก็ไปโรงเรียน
'ฉันมีเจ้าของแล้วจริงๆ ใช่ไหม' มีทั้งชื่อมีทั้งครอบครัวที่อบอุ่น
ความรู้สึกดีๆ มักอยู่กับสุนัขอย่างเขาได้ไม่นาน ความเจ็บปวดทุรนทุรายเริ่มเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างสุนัขที่เขาอาศัยอยู่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์
แย่แล้วสิ ถ้าใครมาเห็นเข้าต้องตกใจแน่ ร่างกายกำยำ โตเต็มตัวอย่างมนุษย์ผู้ชายรูปร่างดี ทุกอย่างมันไม่ควรเกิดตอนนี้เวลาแบบนี้ เขาควรทำยังไงดี
"ต้องหาเสื้อผ้าใส่" เสียงทุ้มน่าฟังเป็นเสียงของเขา
ยังสำรวจร่างกายของตนเองไม่เท่าไหร่ ร่างมนุษย์ก็กลับเป็นร่างสุนัขดังเดิม
'อย่าบอกนะว่าเป็นผลมาจากแสงจันทร์สีแดงคืนนั้น' คาริคิด ถ้าเขาเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ มนุษย์คนนั้นก็จะจำเขาไม่ได้
และเป็นไปตามที่คาริคิด ร่างกายถูกเปลี่ยนไปมาจนเริ่มกลัว เขาไม่อยากให้หนุ่มน้อยที่น่ารักของเขาต้องตกใจที่เห็นเขาเป็นเหมือนสัตว์ประหลาด
หลายวันต่อมา การตัดสินใจของคาริก็เริ่มขึ้น
เวลาหนึ่งอาทิตย์ที่เขาได้รับความรักมันทำให้เขามีความสุขมาก มากเสียจนไม่อยากให้จดจำเขาในรูปแบบตัวประหลาด การหนีออกมาเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดแล้ว
"คุณๆ คุณเห็นเสื้อผ้าของผมไหม มันหายไปหนึ่งชุด"
"เสื้อตัวเก่งของคุณหรือคะ"
"ใช่ ผมจะออกไปทำธุระ ตัวนั้นใส่สบายด้วยนะ คุณเห็นไหม"
"ไม่เห็นเลยค่ะ"
สามีภรรยากำลังง่วนหาชุดที่หายไป จนต้องตกใจเมื่อลูกชายวิ่งร้องไห้เข้ามาหาพวกเขา
"เป็นอะไรไปโชค" แม่ของเขารีบเดินไปดูลูกชาย
"คา...คาริครับ เขาหายไป เขาไปแล้ว ผมหาทุกที่ในบ้านแล้วก็ไม่มี"
"จะหายไปได้ยังไง คาริอาจจะนอนอยู่ที่ไหนสักที่ก็ได้" พ่อของโชคขมวดคิ้วสงสัย เสื้อผ้าก็หาย สุนัขยังหายอีก
ผลสุดท้ายช่วยกันหาก็ไม่เจอแม้กระทั่งติดประกาศก็ยังไร้วี่แวว โชคร้องไห้จนล้มป่วยไปหลายวัน ความสุขที่มีสัตว์เลี้ยงมันสั้นจนเขาไม่อยากเลี้ยงตัวไหนเพราะไม่มีตัวไหนแทนที่คาริของเขาได้
"ให้ตายสิ หิวชะมัด" คาริยังคงวนเวียนอยู่บริเวณนั้น ตอนนี้เขาหิวมากจนตายลายไปหมด
ผลสุดท้ายก็มาเป็นลมใต้ต้นไม้หน้าร้านซูชิที่เดิม
"อ้าว ไอ้หนุ่มไหวไหม" น้ำเสียงใจดีของชายคนหนึ่งทักเขา
"ไม่ไหวครับ หิวมากเลย" คาริตาลายจนไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว
"มาๆ เข้ามากินซูชิในร้านของฉันก่อนมา"
คาริเดินตามชายคนนั้น เขาเพิ่งสังเกตว่าชายที่พาเขาเข้าร้านเป็นเจ้าของร้าน
"ไม่ต้องเกรงใจ อาหารมีเยอะ ฉันปิดร้านแล้วสบายใจได้ เอ้า กินๆ กินให้อิ่มจะได้มีแรง"
อาหารจำนวนมากวางบนโต๊ะ ทุกอย่างน่ากินไปหมดสำหรับคาริ
เมื่ออิ่มก็เริ่มเข้าสู่โหมดเกรงใจ เถ้าแก่ของร้านเริ่มถาม
"ชื่ออะไรล่ะ"
"ผม...ผมไม่รู้ครับ" จะบอกว่าชื่อคาริก็ไม่ได้ มันไม่ใช่ชื่อคน จะบอกว่าชื่อนัมเบอร์ 21 ก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน
"อ้าว ทำไมไม่มีชื่อ หรือความจำเสื่อม บ้านล่ะ"
"ไม่มีครับ"
"อ้าว แปลกคน เป็นคนเร่ร่อนหรือไง หน้าตาก็ดี ถึงจะมอมแมม ชื่อก็จำไม่ได้ บ้านก็ไม่มี พ่อแม่พี่น้องล่ะ"
"คือ ไม่มีครับ ผมไม่มีใครหรอกครับ"
เถ้าแก่นิ่งไปสักพัก เขาสำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่หน้าตาจนการแต่งตัว
"เฮ้อ...ชื่อก็ไม่มี บ้านก็ไม่มี ครอบครัวก็ไม่มี เอาแบบนี้แล้วกัน วันนี้ก็ดึกแล้ว นอนในห้องครัวไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"
ผลสุดท้ายคาริก็ได้อยู่ที่ร้านซูชิ และได้ช่วยงานเถ้าแก่อย่างฉุกเฉิน จนเถ้าแก่เห็นความขยันจึงรับมาช่วยงาน
พอนานเข้าก็เกิดความผูกพัน คาริก็ได้ชื่อใหม่ที่เถ้าแก่ตั้งให้
"แทนไท ไปตลาดซื้อของตามรายการที เงินอยู่บนโต๊ะ"
"ครับ" ขานรับพร้อมกับหยิบเงินและตะกร้าไปจ่ายตลาด
ในวันนั้นเขาไม่คิดว่าจะเจอกับโชค แม้จะผ่านไปหลายปี เขาก็ยังจำได้ ไม่ว่าหนุ่มน้อยของเขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหนก็ตามแต่กลิ่นไม่เคยเปลี่ยน
"คิดถึงจัง" แทนไทยิ้มและเดินตามหนุ่มน้อยที่โตเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี
แต่ทำไมถึงไปจับมือกับผู้หญิง หรือว่าจะมีคนรักแล้ว หัวใจที่พองโตเมื่อไม่กี่นาทีต้องเจ็บแปล๊บเมื่อเห็นมือของทั้งคู่ประสานกัน
"ถึงคุณจะมีคนรัก ผมก็จะเฝ้ามองจนกว่าจะมีช่องว่างให้กับผม" แทนไทตัดสินใจที่จะรอเวลาและจังหวะที่เขาสามารถเข้าไปยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ว่าต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ก.พ. 2564, 08:47:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.พ. 2564, 08:47:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 359
| << ชื่อใหม่ | เจอกันอีกแล้ว >> |