สาปร้ายเพลิงรัก...จันทร์สีเลือด - จบ
ลาภวัต หรือ นายโชค ชายหนุ่มที่เกิดภายใต้ดวงดาวอันมืดมิดมีชะตาต้องสาปเมื่อมีความรักก็มักจะโดนทิ้ง จนกระทั่งมาเจอกับชายคนหนึ่งที่เข้ามาขัดขวางการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายของโชคได้ทันเวลาก่อนที่จะหมดลมหายใจ ชายหนุ่มแปลกที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนกลับมีดวงตาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ทำให้โชคนึกกลัว แล้วคำพูดชวนขนลุกนั่น ยิ่งทำให้เขาไม่อยากอยู่ใกล้
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
Tags: นิยายรัก วาย ชายรักชาย พระจันทร์ ความลึกลับ
ตอน: บรรยากาศแบบนี้คืออะไร
เวลาของวันนัดก็มาถึง เขาไม่เข้าใจว่าแทนไทเข้ามามีบทบาทในชีวิตครอบครัวของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
"ออ เป็นแบบนี้นี่เอง"
"ครับคุณน้า"
โชคยืนมองแม่ของเขากับชายที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้แล้วบอกว่าชื่อลางิ กำลังง่วนอยู่กับการม้วนสาหร่าย
"เดี๋ยวผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ" แทนไทขอตัว
การที่บุคคลภายนอกเข้ามาตีสนิทกับคนในครอบครัวแล้วยังรู้จักบ้านของเขาเป็นอย่างดี มันหมายความว่ายังไง อันตรายชัดๆ
"นายมาทำอะไรที่นี่กันแน่" โชคไม่พอใจ เขาเดินเข้าไปขวางและพูดอย่างหาเรื่อง
"ฮืม...ทำไมคุณพูดกับผมแบบนั้น อีกอย่างคุณน้าเป็นคนชวนผมมานะครับ" แทนไทสงสัยกับท่าทางที่ไม่เป็นมิตร
"ก็นั่นแหละ ถึงคุณแม่จะเป็นคนอัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคนก็ใช่ว่าฉันจะไว้ใจนาย"
"คุณคิดว่าผมเป็นพวกนักต้มตุ๋นสินะ"
"แล้วมีอย่างอื่นให้คิดได้มากกว่านี้ไหมล่ะ" โชคจ้องมองอย่างคนไม่ซบอารมณ์
"มีสิครับ อย่างเช่นอะไรดีน้า" แทนไทเข้าไปใกล้ๆ และกระซิบหูของโชค
"อะ...อะไร" เขาแทบสะดุ้ง ขนลุกทันทีที่แทนไทเข้ามาประชิดตัว
"อะไรดีล่ะ ผมชอบคุณไง"
"เฮ้ย...บ้าไปแล้ว" โชคถอยหลังติดกำแพงทันทีที่ได้ยิน ชายคนนี้โรคจิตชัดๆ
"ก็นะ ผมเคยบอกไปแล้วว่ายังไง คุณจำได้ไหม" แทนไทค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
จนโชคขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะแทนไทดันตัวเข้ามาประชิด แขนทั้งสองข้างของเขาคร่อมตัวโชคไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
"ว่าไง จำได้หรือเปล่า" เสียงนิ่งๆ กดดันคนที่เสียเปรียบ
ถึงอย่างนั้นโชคก็ยังคงส่ายหน้า เขาไม่อยากจดจำแม้จะดังก้องในหัวของเขาก็ตาม ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจผิดพลาด คิดสั้นจนต้องมาเจอคนอย่างแทนไท
"ถ้าจำไม่ได้ ผมจะบอกอีกครั้ง" ใบหน้าของแทนไทโน้มเข้ามากระซิบเบาๆ ที่ใบหูของคนที่อยู่ตรงหน้าเขา ลมหายใจอุ่นๆ กระทบที่คอขาวเนียนจนคนถูกกระทำอย่างโชคแทบทรุดลง
แต่คงไม่ตกใจเท่ากับมือของแทนไทที่มาลูบแก้มของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างวันนั้น
"ผมอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม คุณเป็นหนี้ชีวิตผม และทั้งชีวิตรวมถึงร่างกายนี้ก็ต้องเป็นของผมเช่นกัน" พูดจบเขาได้ยกยิ้มและดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดง
นั่นทำให้โชคต้องตาโต ขาอ่อนไร้เรี่ยวแรงจนทรุดแต่แทนไทรับตัวเขาไว้ได้ทันก่อนที่จะลงไปนั่งกับพื้น
"อย่าล้มนะครับ ไม่อย่างนั้นผมคงหาคำแก้ตัวกับคุณน้าได้ยาก"
"นะ...นายต้องการอะไร จะมาทวงบุญคุณหรือไง"
"คุณก็แปลกคน ทำไมถึงชอบคิดเองตลอด ผมก็บอกแล้วไงว่าชอบคุณ"
โชคไม่อยากเชื่อ จะให้เขาเชื่อคนที่ทำท่าทางแปลกๆ กับเขาอีกหรือไง แบบนี้มันต้องการชีวิตเลยด้วยซ้ำ
"ผมบอกคุณไปแล้ว และเลิกสงสัยในตัวผมได้แล้ว ผมหวังดีกับคุณมากกว่าที่คุณคิด"
แทนไทปล่อยตัวโชคเมื่อรู้สึกว่าเจ้าตัวเริ่มยืนเองได้ ถึงแม้คนในอ้อมแขนจะแอบตัวสั่นน้อยๆ ก็ตาม และดูเหมือนเขาจะเป็นตัวประหลาดในสายตาของโชคไปเสียแล้ว ไม่น่าให้ตาออกมาเป็นสีแดงจนคนของเขาต้องกลัวเลย เขาตัดสินใจหันหลังกลับและเดินหนีไปเข้าห้องน้ำเพื่อตั้งหลักเสียก่อนค่อยว่ากันใหม่อีกครั้ง
"บ้าชะมัด" โชคทุบกำแพงอย่างแรงแบบไม่กลัวเจ็บ แม้จะเจ็บใจและอึดอัดก็ตาม เขาคงต้องอยู่นิ่งๆ ไปก่อน
บรรยากาศในห้องครัวดูอบอวนไปด้วยรอยยิ้มในสายตาของโชค เขามองดูแม่ของเขากับชายที่เขาไม่ชอบหน้าสนิทสนมกันอย่างกับแม่ลูก
"เฮอะ ทำตัวตีสนิทแม่ฉัน คอยดูเถอะ" พูดเบาๆ กับตัวเองทั้งๆ ที่รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ เขายอมรับว่าแทนไทมีฝีมือการทำอาหารจริงๆ
"ผมกลับบ้านมาแล้ว ไปอยู่ไหนกัน" เสียงของพ่อดังขึ้น
โชคได้โอกาสไปต้อนรับทันที
"คุณพ่อครับ" เอาสิ ใครเป็นใหญ่กว่ากัน
"อ้าวโชค แม่ล่ะ"
"อยู่ในครัวกับคนแปลกหน้า" ดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น
"ออ แทนสินะ คนแปลกหน้าที่ลูกพูดถึง" พ่อของเขายิ้ม
"ทำไมคุณพ่อรู้จักเขาล่ะครับ" ไม่ยุติธรรม ทำไมทุกคนถึงทำกับว่าชายคนนั้นเข้าออกบ้านเป็นเรื่องปกติ
"ก็ต้องรู้จักสิ เขาเป็นเจ้าของร้านซูชิเชียวนะ ถึงยังไม่ทางการก็เถอะ ดีขนาดไหนแล้วที่เขายินดีสอนแม่ เหมือนโปรโมชั่นพิเศษ"
ถึงตอนนี้ยังไม่ใช่เจ้าของร้านแต่เถ้าแก่ก็ยกให้เขาดูแลต่อ เพราะเถ้าแก่ไม่มีลูกและไม่มีผู้สืบทอด แทนไทมาถูกจังหวะที่เขากำลังหาคนเข้าพอดี
โชคอมลมแก้มป่อง ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ บรรยากาศอบอุ่นจนเขารู้สึกกลัวจริงๆ
บนโต๊ะอาหาร ทุกคนรวมถึงแขกอย่างแทนไท ได้ทานมื้อเย็นร่วมกัน เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอาหารทุกเมนูบนโต๊ะอร่อยจริง เป็นฝีมือของแทนไททั้งหมด นอกจากซูชิแล้วอาหารเมนูอื่นก็อร่อยจนหยุดทานไม่ได้เลย
"เป็นไง อร่อยไหม" แม่ของเขาถาม
"ก็งั้นๆ ฝีมือคุณแม่อร่อยกว่า" โชคจิบน้ำแล้วเหล่มองแทนไท เขาอยากรู้ปฏิกิริยาว่าจะแสดงออกยังไง
"แหม เอาใจแม่ แต่มื้อนี้ต้องยกให้แทนเขานะ จริงไหมแทน" แม่ของโชคยิ้มหน้าบาน
"ครับคุณน้า"
"ฮึ สมัครเป็นลูกเลยสิ" โชคพูดกับตัวเองเบาๆ เขาเบ้ปากน้อยๆ รู้สึกหมั่นไส้
"เฮ้ ดูลูกคุณทำหน้าสิ สงสัยกลัวโดนแย่งความรัก" พ่อของเขาแซวเสียงดัง เมื่อเห็นโชคทำหน้าเหมือนกับโลกทั้งใบแตกสลาย
"ตอนโชคไปทำงาน แม่ก็เหงา ยังดีนะ มีแทนมาอยู่เป็นเพื่อน คอยสอนทำอาหาร ถือซะว่าได้ลูกชายเพิ่มอีกคนจริงไหมคะคุณ โชคก็ได้มีพี่ชายเพิ่มไม่ดีหรือไงลูก"
โชคทำหน้ายุ่ง มองทั้งพ่อและแม่ด้วยความหงุดหงิด โดยเฉพาะแทนไทที่โดนสายอาฆาตเข้าเต็มที่
"แบบนี้เองสินะ เวลาผมไม่อยู่ก็เลยมีลูกชายจำเป็นเพิ่มเข้ามา" โชคประชด
"น่าๆ อย่าทำให้อาหารเสียรสเลย มาทานข้าวกันเถอะ" หัวหน้าครอบครัวตัดสินใจบอกกับทุกคน โดยเฉพาะโชคที่ก่อสงครามเงียบใส่แทนไท
"ออ เป็นแบบนี้นี่เอง"
"ครับคุณน้า"
โชคยืนมองแม่ของเขากับชายที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้แล้วบอกว่าชื่อลางิ กำลังง่วนอยู่กับการม้วนสาหร่าย
"เดี๋ยวผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ" แทนไทขอตัว
การที่บุคคลภายนอกเข้ามาตีสนิทกับคนในครอบครัวแล้วยังรู้จักบ้านของเขาเป็นอย่างดี มันหมายความว่ายังไง อันตรายชัดๆ
"นายมาทำอะไรที่นี่กันแน่" โชคไม่พอใจ เขาเดินเข้าไปขวางและพูดอย่างหาเรื่อง
"ฮืม...ทำไมคุณพูดกับผมแบบนั้น อีกอย่างคุณน้าเป็นคนชวนผมมานะครับ" แทนไทสงสัยกับท่าทางที่ไม่เป็นมิตร
"ก็นั่นแหละ ถึงคุณแม่จะเป็นคนอัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคนก็ใช่ว่าฉันจะไว้ใจนาย"
"คุณคิดว่าผมเป็นพวกนักต้มตุ๋นสินะ"
"แล้วมีอย่างอื่นให้คิดได้มากกว่านี้ไหมล่ะ" โชคจ้องมองอย่างคนไม่ซบอารมณ์
"มีสิครับ อย่างเช่นอะไรดีน้า" แทนไทเข้าไปใกล้ๆ และกระซิบหูของโชค
"อะ...อะไร" เขาแทบสะดุ้ง ขนลุกทันทีที่แทนไทเข้ามาประชิดตัว
"อะไรดีล่ะ ผมชอบคุณไง"
"เฮ้ย...บ้าไปแล้ว" โชคถอยหลังติดกำแพงทันทีที่ได้ยิน ชายคนนี้โรคจิตชัดๆ
"ก็นะ ผมเคยบอกไปแล้วว่ายังไง คุณจำได้ไหม" แทนไทค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ
จนโชคขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะแทนไทดันตัวเข้ามาประชิด แขนทั้งสองข้างของเขาคร่อมตัวโชคไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
"ว่าไง จำได้หรือเปล่า" เสียงนิ่งๆ กดดันคนที่เสียเปรียบ
ถึงอย่างนั้นโชคก็ยังคงส่ายหน้า เขาไม่อยากจดจำแม้จะดังก้องในหัวของเขาก็ตาม ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจผิดพลาด คิดสั้นจนต้องมาเจอคนอย่างแทนไท
"ถ้าจำไม่ได้ ผมจะบอกอีกครั้ง" ใบหน้าของแทนไทโน้มเข้ามากระซิบเบาๆ ที่ใบหูของคนที่อยู่ตรงหน้าเขา ลมหายใจอุ่นๆ กระทบที่คอขาวเนียนจนคนถูกกระทำอย่างโชคแทบทรุดลง
แต่คงไม่ตกใจเท่ากับมือของแทนไทที่มาลูบแก้มของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างวันนั้น
"ผมอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม คุณเป็นหนี้ชีวิตผม และทั้งชีวิตรวมถึงร่างกายนี้ก็ต้องเป็นของผมเช่นกัน" พูดจบเขาได้ยกยิ้มและดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดง
นั่นทำให้โชคต้องตาโต ขาอ่อนไร้เรี่ยวแรงจนทรุดแต่แทนไทรับตัวเขาไว้ได้ทันก่อนที่จะลงไปนั่งกับพื้น
"อย่าล้มนะครับ ไม่อย่างนั้นผมคงหาคำแก้ตัวกับคุณน้าได้ยาก"
"นะ...นายต้องการอะไร จะมาทวงบุญคุณหรือไง"
"คุณก็แปลกคน ทำไมถึงชอบคิดเองตลอด ผมก็บอกแล้วไงว่าชอบคุณ"
โชคไม่อยากเชื่อ จะให้เขาเชื่อคนที่ทำท่าทางแปลกๆ กับเขาอีกหรือไง แบบนี้มันต้องการชีวิตเลยด้วยซ้ำ
"ผมบอกคุณไปแล้ว และเลิกสงสัยในตัวผมได้แล้ว ผมหวังดีกับคุณมากกว่าที่คุณคิด"
แทนไทปล่อยตัวโชคเมื่อรู้สึกว่าเจ้าตัวเริ่มยืนเองได้ ถึงแม้คนในอ้อมแขนจะแอบตัวสั่นน้อยๆ ก็ตาม และดูเหมือนเขาจะเป็นตัวประหลาดในสายตาของโชคไปเสียแล้ว ไม่น่าให้ตาออกมาเป็นสีแดงจนคนของเขาต้องกลัวเลย เขาตัดสินใจหันหลังกลับและเดินหนีไปเข้าห้องน้ำเพื่อตั้งหลักเสียก่อนค่อยว่ากันใหม่อีกครั้ง
"บ้าชะมัด" โชคทุบกำแพงอย่างแรงแบบไม่กลัวเจ็บ แม้จะเจ็บใจและอึดอัดก็ตาม เขาคงต้องอยู่นิ่งๆ ไปก่อน
บรรยากาศในห้องครัวดูอบอวนไปด้วยรอยยิ้มในสายตาของโชค เขามองดูแม่ของเขากับชายที่เขาไม่ชอบหน้าสนิทสนมกันอย่างกับแม่ลูก
"เฮอะ ทำตัวตีสนิทแม่ฉัน คอยดูเถอะ" พูดเบาๆ กับตัวเองทั้งๆ ที่รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ เขายอมรับว่าแทนไทมีฝีมือการทำอาหารจริงๆ
"ผมกลับบ้านมาแล้ว ไปอยู่ไหนกัน" เสียงของพ่อดังขึ้น
โชคได้โอกาสไปต้อนรับทันที
"คุณพ่อครับ" เอาสิ ใครเป็นใหญ่กว่ากัน
"อ้าวโชค แม่ล่ะ"
"อยู่ในครัวกับคนแปลกหน้า" ดูสิว่าจะเกิดอะไรขึ้น
"ออ แทนสินะ คนแปลกหน้าที่ลูกพูดถึง" พ่อของเขายิ้ม
"ทำไมคุณพ่อรู้จักเขาล่ะครับ" ไม่ยุติธรรม ทำไมทุกคนถึงทำกับว่าชายคนนั้นเข้าออกบ้านเป็นเรื่องปกติ
"ก็ต้องรู้จักสิ เขาเป็นเจ้าของร้านซูชิเชียวนะ ถึงยังไม่ทางการก็เถอะ ดีขนาดไหนแล้วที่เขายินดีสอนแม่ เหมือนโปรโมชั่นพิเศษ"
ถึงตอนนี้ยังไม่ใช่เจ้าของร้านแต่เถ้าแก่ก็ยกให้เขาดูแลต่อ เพราะเถ้าแก่ไม่มีลูกและไม่มีผู้สืบทอด แทนไทมาถูกจังหวะที่เขากำลังหาคนเข้าพอดี
โชคอมลมแก้มป่อง ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ บรรยากาศอบอุ่นจนเขารู้สึกกลัวจริงๆ
บนโต๊ะอาหาร ทุกคนรวมถึงแขกอย่างแทนไท ได้ทานมื้อเย็นร่วมกัน เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าอาหารทุกเมนูบนโต๊ะอร่อยจริง เป็นฝีมือของแทนไททั้งหมด นอกจากซูชิแล้วอาหารเมนูอื่นก็อร่อยจนหยุดทานไม่ได้เลย
"เป็นไง อร่อยไหม" แม่ของเขาถาม
"ก็งั้นๆ ฝีมือคุณแม่อร่อยกว่า" โชคจิบน้ำแล้วเหล่มองแทนไท เขาอยากรู้ปฏิกิริยาว่าจะแสดงออกยังไง
"แหม เอาใจแม่ แต่มื้อนี้ต้องยกให้แทนเขานะ จริงไหมแทน" แม่ของโชคยิ้มหน้าบาน
"ครับคุณน้า"
"ฮึ สมัครเป็นลูกเลยสิ" โชคพูดกับตัวเองเบาๆ เขาเบ้ปากน้อยๆ รู้สึกหมั่นไส้
"เฮ้ ดูลูกคุณทำหน้าสิ สงสัยกลัวโดนแย่งความรัก" พ่อของเขาแซวเสียงดัง เมื่อเห็นโชคทำหน้าเหมือนกับโลกทั้งใบแตกสลาย
"ตอนโชคไปทำงาน แม่ก็เหงา ยังดีนะ มีแทนมาอยู่เป็นเพื่อน คอยสอนทำอาหาร ถือซะว่าได้ลูกชายเพิ่มอีกคนจริงไหมคะคุณ โชคก็ได้มีพี่ชายเพิ่มไม่ดีหรือไงลูก"
โชคทำหน้ายุ่ง มองทั้งพ่อและแม่ด้วยความหงุดหงิด โดยเฉพาะแทนไทที่โดนสายอาฆาตเข้าเต็มที่
"แบบนี้เองสินะ เวลาผมไม่อยู่ก็เลยมีลูกชายจำเป็นเพิ่มเข้ามา" โชคประชด
"น่าๆ อย่าทำให้อาหารเสียรสเลย มาทานข้าวกันเถอะ" หัวหน้าครอบครัวตัดสินใจบอกกับทุกคน โดยเฉพาะโชคที่ก่อสงครามเงียบใส่แทนไท
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.พ. 2564, 23:05:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.พ. 2564, 23:05:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 385
| << เจอกันอีกแล้ว | ค่ำคืนที่ไม่เคยหลับ >> |