คืนหลอนในวันหยุด - จบ
กลางคืนใช่ว่าจะมีเพียงแต่เรา อาจมีสิ่งที่มองไม่เห็นวนเวียนอยู่รอบกาย ถึงคุณจะมองไม่เห็น ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นคุณ เตรียมพบกับสิ่งลี้ลับที่ไม่สามารถมองหรือสัมผัสได้จากเรื่องนี้
Tags: คินวันหยุด วิญญาณ ขนหัวลุก
ตอน: ในห้องศิลปะ
โรงเรียนรัฐบาลประจำอำเภอแห่งหนึ่งมีชมรมศิลปะอย่างโรงเรียนอื่น แต่ทว่าห้องศิลปะที่นี่ไม่เหมือนใคร โดยเฉพาะเวลากลางคืน
"อะไรของแกวะ"
"ก็ฉันกลัว"
"จะกลัวอะไรนักหนากับแค่มาเข้าห้องน้ำ"
"ทำไมต้องมาเข้าใกล้ห้องศิลปะด้วย"
"แกไม่ได้แหกตาดูหรือไง ว่าเขาปิดตึกไปแล้ว ก็ต้องมาที่นี่สิ"
"งั้นแกต้องเข้าไปกับฉัน"
"ไอ้เชี่ย ให้เข้าไปทำไมห๊ะ แค่มาเป็นเพื่อนก็ดีขนาดไหนแล้ว"
"เออๆ เฝ้าหน้าห้องน้ำดีๆ ล่ะ แม่ง...แค่นี้ก็เข้าเป็นเพื่อนไม่ได้"
"บ่นไร"
"บ่นหมาแถวนี้...ปั๊ง!"
เปากับเบลสองเพื่อนซี้ ได้เข้าร่วมขอทำงานรอบดึกของวิชา โดยมีครูเวรอยู่ประจำคอยดูแล
จู่ๆ ก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากห้องศิลปะ ตามด้วยเสียงผู้หญิงกำลังพูดคุยกัน
เปาเริ่มขาสั่นเมื่อเขามองเห็นเงาดำๆ ในห้องจากทางหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้
"กู...กูโดนให้แล้ว" อยากก้าวขาก็ก้าวไม่ออก ได้แต่หันไปเรียกเพื่อนให้ออกจากห้องน้ำเร็วๆ
"อะ...ไอ้เบล" เรียกแต่ยังเงียบอยู่
"ไอ้บ้าเบล มึงเสร็จยัง"
"หือ...กูขี้อยู่ รอแป็บนึงดิวะ” เบลบอกจากในห้องน้ำ
"มึงขี้ไว ๆ สิวะ กู...กูเจอให้แล้ว" ไม่กล้าหันไปมอง เพราะเสียงหัวเราะเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
"เฮ้ย...ขี้นะโว๊ย จะให้หยุดกลางทางได้ไง มึงเจออะไร ถ้าไม่สำคัญมึงก็อยู่เฉยๆ ไปสิวะ"
ไอ้เพื่อนบ้า เจอผีหลอกยังจะมาบอกว่าไม่สำคัญอีก
พอเบลทำธุระเสร็จ เขาก็รีบดึงตัวเพื่อนออกจากตรงจุดนั้น ขนแขนลุกเป็นเกรียว จะอยู่ตรงนี้นานไม่ได้
สามวันผ่านไป วิชาศิลปะก็มาถึง
"กูอยากโดดชั่วโมงนี้เลยวะ" เปาสะกิด
"ไอ้บ้า จิตพิสัยก็ไม่ค่อยจะมี ทนอยู่ให้ครูเห็นหน้าจนจบคาบนี้ก็พอ" เบลพูดแบบไม่ใส่ใจนัก
ส่วนคนฟังได้แต่กลุ้มใจ เขาไม่ได้รู้สึกอยากเรียนเลยสักนิด ตั้งแต่เข้าเรืยนที่นี่ ตัวเขารู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะต้องวาดภาพเหมือนลงในกระดาษ
เขาไม่อยากวาด เพราะภาพที่เขาวาดเหมือนกับมีชีวิตจริงๆ อย่างนั้น
"เฮ้ย...เบลแก วาดโคตรเหมือนเลย สวยด้วย" เปาร้องทักเมื่อเห็นฝีมือการวาดของเพื่อน
"เบลซะอย่าง" ถึงจะพูดแบบนั้น ทุกครั้งที่ลงมือวาดภาพคน มักจะรู้สึกว่าภาพวาดตรงหน้าของเขากำลังจ้องมองเขาอยู่
เมื่อสิ้นสุดคาบศิลปะ เขาได้ทิ้งภาพเหมือนไว้อย่างตั้งใจ
ประตูถูกปิดลงพร้อมกับความมืดภายในห้อง แม้ข้างนอกจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ภายในห้องศิลปะเป็นที่อยู่ของบางสิ่ง
ภาพวาดเหมือนภายในห้องเริ่มเคลื่อนไหว ดวงตาค่อยๆ ขยับได้ และมีรูปร่างเหมือนคน พวกเขากำลังพูดคุยและหัวเราะกัน
ทุกค่ำคืนมักจะได้ยินเสียงหัวเราะออกมาจากห้องศิลปะ จนกลายเป็นเรื่องเล่าต่อๆ กันมา ใครได้ยินและเจอกับตัวก็จะบอกว่าเป็นเรื่องจริง ส่วนใครไม่เคยผ่านห้องศิลปะก็มักจะบอกว่าเป็นเรื่องหลอกเด็ก
"อะไรของแกวะ"
"ก็ฉันกลัว"
"จะกลัวอะไรนักหนากับแค่มาเข้าห้องน้ำ"
"ทำไมต้องมาเข้าใกล้ห้องศิลปะด้วย"
"แกไม่ได้แหกตาดูหรือไง ว่าเขาปิดตึกไปแล้ว ก็ต้องมาที่นี่สิ"
"งั้นแกต้องเข้าไปกับฉัน"
"ไอ้เชี่ย ให้เข้าไปทำไมห๊ะ แค่มาเป็นเพื่อนก็ดีขนาดไหนแล้ว"
"เออๆ เฝ้าหน้าห้องน้ำดีๆ ล่ะ แม่ง...แค่นี้ก็เข้าเป็นเพื่อนไม่ได้"
"บ่นไร"
"บ่นหมาแถวนี้...ปั๊ง!"
เปากับเบลสองเพื่อนซี้ ได้เข้าร่วมขอทำงานรอบดึกของวิชา โดยมีครูเวรอยู่ประจำคอยดูแล
จู่ๆ ก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากห้องศิลปะ ตามด้วยเสียงผู้หญิงกำลังพูดคุยกัน
เปาเริ่มขาสั่นเมื่อเขามองเห็นเงาดำๆ ในห้องจากทางหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้
"กู...กูโดนให้แล้ว" อยากก้าวขาก็ก้าวไม่ออก ได้แต่หันไปเรียกเพื่อนให้ออกจากห้องน้ำเร็วๆ
"อะ...ไอ้เบล" เรียกแต่ยังเงียบอยู่
"ไอ้บ้าเบล มึงเสร็จยัง"
"หือ...กูขี้อยู่ รอแป็บนึงดิวะ” เบลบอกจากในห้องน้ำ
"มึงขี้ไว ๆ สิวะ กู...กูเจอให้แล้ว" ไม่กล้าหันไปมอง เพราะเสียงหัวเราะเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
"เฮ้ย...ขี้นะโว๊ย จะให้หยุดกลางทางได้ไง มึงเจออะไร ถ้าไม่สำคัญมึงก็อยู่เฉยๆ ไปสิวะ"
ไอ้เพื่อนบ้า เจอผีหลอกยังจะมาบอกว่าไม่สำคัญอีก
พอเบลทำธุระเสร็จ เขาก็รีบดึงตัวเพื่อนออกจากตรงจุดนั้น ขนแขนลุกเป็นเกรียว จะอยู่ตรงนี้นานไม่ได้
สามวันผ่านไป วิชาศิลปะก็มาถึง
"กูอยากโดดชั่วโมงนี้เลยวะ" เปาสะกิด
"ไอ้บ้า จิตพิสัยก็ไม่ค่อยจะมี ทนอยู่ให้ครูเห็นหน้าจนจบคาบนี้ก็พอ" เบลพูดแบบไม่ใส่ใจนัก
ส่วนคนฟังได้แต่กลุ้มใจ เขาไม่ได้รู้สึกอยากเรียนเลยสักนิด ตั้งแต่เข้าเรืยนที่นี่ ตัวเขารู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะต้องวาดภาพเหมือนลงในกระดาษ
เขาไม่อยากวาด เพราะภาพที่เขาวาดเหมือนกับมีชีวิตจริงๆ อย่างนั้น
"เฮ้ย...เบลแก วาดโคตรเหมือนเลย สวยด้วย" เปาร้องทักเมื่อเห็นฝีมือการวาดของเพื่อน
"เบลซะอย่าง" ถึงจะพูดแบบนั้น ทุกครั้งที่ลงมือวาดภาพคน มักจะรู้สึกว่าภาพวาดตรงหน้าของเขากำลังจ้องมองเขาอยู่
เมื่อสิ้นสุดคาบศิลปะ เขาได้ทิ้งภาพเหมือนไว้อย่างตั้งใจ
ประตูถูกปิดลงพร้อมกับความมืดภายในห้อง แม้ข้างนอกจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ภายในห้องศิลปะเป็นที่อยู่ของบางสิ่ง
ภาพวาดเหมือนภายในห้องเริ่มเคลื่อนไหว ดวงตาค่อยๆ ขยับได้ และมีรูปร่างเหมือนคน พวกเขากำลังพูดคุยและหัวเราะกัน
ทุกค่ำคืนมักจะได้ยินเสียงหัวเราะออกมาจากห้องศิลปะ จนกลายเป็นเรื่องเล่าต่อๆ กันมา ใครได้ยินและเจอกับตัวก็จะบอกว่าเป็นเรื่องจริง ส่วนใครไม่เคยผ่านห้องศิลปะก็มักจะบอกว่าเป็นเรื่องหลอกเด็ก
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 มิ.ย. 2564, 08:43:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 มิ.ย. 2564, 08:43:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 242
| << อาถรรพ์ในโรงเรียน | ห้องดนตรี >> |