คืนหลอนในวันหยุด - จบ
กลางคืนใช่ว่าจะมีเพียงแต่เรา อาจมีสิ่งที่มองไม่เห็นวนเวียนอยู่รอบกาย ถึงคุณจะมองไม่เห็น ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นคุณ เตรียมพบกับสิ่งลี้ลับที่ไม่สามารถมองหรือสัมผัสได้จากเรื่องนี้
Tags: คินวันหยุด วิญญาณ ขนหัวลุก
ตอน: ห้องดนตรี
โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง บังคับให้นักเรียนทุกคนต้องมีชมรมอยู่ สองสาวเพื่อนซี้เพิ่งย้ายมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ จึงหาชมรมเพื่อได้ผ่านคาบการเรียนนี้ไปได้
"ลงชื่อกันเถอะ" แตงกวาสาวหน้าใสตัวเล็กหันไปบอกเพื่อนข้างหลัง
"อืม" เสียงในลำคอแล้วพยักหน้างึก ๆ ของใบบัว สาวร่างโปร่งเพื่อนซี้ของแตงกวา เธอตัดสินใจตามเพื่อนเพียงเพื่อต้องการให้รอดในหนึ่งวัน เพราะดนตรีสำหรับเธอแล้วไม่เคยอยู่ในสมอง
เมื่อทั้งสองลงปากกาบนกระดาษรายชื่อกับรุ่นพี่ที่นั่งประจำโต๊ะรับเด็กใหม่เสร็จเรียบร้อย พวกเธอก็รีบกลับไม่ได้สนใจเด็กนักเรียนคนอื่นนัก เพราะการที่พวกเธอมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อจะได้ผ่านพ้นกิจกรรมในแต่ละวันเท่านั้น
วันต่อมาและเข้าสู่เวลาเข้าชมรม ที่น่าแปลก ในห้องดนตรีมีแต่เพื่อนนักเรียนมาเรียนกันหนาแน่น โดยมีครูสอนเพียงคนเดียว จนใบบัวต้องกระซิบเบาๆ ที่หูของแตงกวาถึงความแปลก
"ไม่เห็นจะแปลกเลย นักเรียนที่โรงเรียนเรามีตั้งหลายคน ก็คงหลงๆ มาเหมือนกัน" เมื่อแตงกวาพูดจบ เธอก็เดินไปจับซอด้วงอันใหม่ขึ้นมาเล่น
ท่วงทำนองของการสีซอนั้นเป็นไปตามที่เคยเรียนมากับทางบ้านของเธอ ระหว่างที่กำลังเล่นนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ไม่มีใครมองเธอ
"เป็นอะไร" ใบบัวสงสัย
"ไม่มีอะไร" แตงกวาหันไปมองรอบๆ อีกครั้ง และคิดว่าเธอคงรู้สึกไปเอง
เมื่อจบคาบเรียน สองสาวได้แยกย้ายกันกลับบ้าน และได้คุยกับเพื่อนในห้องผ่านทางไลน์กลุ่ม
ใบบัวมองข้อความการคุยของเพื่อนๆ แต่ละคนได้คุยเกี่ยวกับชมรมที่ตนเองอยู่กันอย่างสนุกสนาน
"แหม โม้กันใหญ่ เราก็โม้บ้างดีกว่า" ใบบัวหัวเราะคิกคักกับความคิดของเธอ
เธอได้ลงเขียนในกลุ่มว่าเธอกับแตงกวาได้ลงชมรมดนตรีกัน และที่นั่นก็มีคนมาลงเรียนกันมากมาย
แต่สิ่งที่น่าแปลก ประโยคที่เธอพิมพ์ลงไปนั้นกลับไม่มีใครพิมพ์ต่อจากเธอเลย ทั้งๆ ที่คนอ่านครบกันหมดทุกคน
"อะไรกัน" นิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ ปกติไม่น่าจะเงียบจนไม่ลงเขียนอะไรอีก
เวลาผ่านไปจนเที่ยงคืนก็มีเสียงไลน์ดังขึ้น ใบบัวรับเปิดดูทันทีและต้องขมวดคิ้วคิดสงสัย
"หมายความว่าอะไร" สิ่งที่อ่านเป็นประโยคที่ว่าไม่มีชมรมดนตรีมาหลายปีแล้ว
เธองงกับประโยคของเพื่อน แล้วทำไมทุกคนถึงเงียบ
"หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าไม่มี ก็ฉันกับแตงกวายังเข้าไปเล่นดนตรีอยู่เลย" ใบบัวพิมพ์ลงไป
และความเงียบในกลุ่มก็เกิดขึ้นอีก จนกระทั่งเพื่อนอีกคนได้พิมพ์ลงมา
"อะไรอีก ไม่เข้าใจ" สิ่งที่ใบบัวเห็นคือคำแนะนำให้ไปอ่านบอร์ดของโรงเรียนเมื่อสองปีก่อน แล้วไม่มีใครบอกอะไรเธออีก
เธอจึงตัดสินใจโทรหาแตงกวาเพื่อคุยเรื่องที่เพื่อนลงในไลน์กลุ่ม แต่แตงกวาไม่รับโทรศัพท์
"เป็นอะไรไปนะ" ไม่ว่าจะโทรหาเท่าไหร่เพื่อนของเธอก็ไม่รับสาย
เธอจึงเปิดดูไลน์อีกครั้ง จำนวนคนอ่านก็ครบคน มีแต่ประโยคสุดท้ายหายไปหนึ่งคนและเธอคิดว่าเป็นเพื่อนของเธอที่ไม่อ่าน แต่ต้องสลัดความคิดที่ไม่ดีออกไปให้หมดแล้วปิดไฟนอนจะได้ไม่ตื่นสาย
เช้าวันไปโรงเรียนมาถึง เธอได้ไปเรียนตามปกติแต่ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอต้องแปลกใจเป็นการที่แตงกวาไม่มาโรงเรียน
"ใบบัว เธอรู้หรือเปล่าว่าแตงกวาย้ายโรงเรียนกะทันหัน"
"ไม่เห็นบอกเราเลย" ใบบัวตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน รวดเร็วเกินไปจนเธอตั้งตัวไม่ทัน
เวลาผ่านไปจากวันเป็นสัปดาห์และเป็นเดือน เธอยังไม่สามารถติดต่อเพื่อนรักของเธอได้ แม้จะไปหาที่บ้านก็ไม่พบ
"เธอไปไหนกันนะ"
นั่งเปิดคอมพิวเตอร์ท่องเน็ตแก้เบื่อ ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ย้ายชมรมมาอยู่ชมรมทำขนมเพราะแตงกวาไม่อยู่แล้วเธอจึงไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป
จู่ๆ สิ่งที่ทำให้เธอต้องสะดุดตาคือเว็บบอร์ดของโรงเรียน และนั่นทำให้เธอนึกถึงสิ่งที่เพื่อนในห้องให้เธอค้นหาเพราะไม่มีใครบอกให้เธอรู้เลยสักนิด ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือพูดถึงอีกเลย
"เมื่อสองปีก่อนอย่างนั้นเหรอ" พิมหาสิ่งที่ต้องการลงไปในช่องค้นหา สิ่งที่ทำให้ใบบัวเห็นและตกใจจนต้องปิดปากแล้วนั่งมองจนต้องลงไปคุยกับแม่เพื่อถามหาแตงกวาเพื่อนของเธอ
หนังสือพิมพ์ออนไลน์เป็นข่าวไฟไหม้ในห้องดนตรีของโรงเรียนดังเมื่อสองปีก่อนจนเกิดเป็นเรื่องราวในเว็บบอร์ดของโรงเรียน ทำให้เกิดเรื่องราวสุดหลอนจากปากของคนที่เคยอยู่ที่ชมรมว่าถ้าใครจับเครื่องเล่นในชมรมแล้วละก็จะเจอความหลอนจนไม่สามารถมาโรงเรียนได้อีกเลย
วันเกิดเหตุไม่มีใครเสียชีวิตแต่ทว่าเครื่องเล่นดนตรีทุกอย่างในห้องไม่ได้รับความเสียหายจนเกิดเป็นเรื่องเล่าสุดหลอนถ้าได้เจอกับตัวเอง
"ลงชื่อกันเถอะ" แตงกวาสาวหน้าใสตัวเล็กหันไปบอกเพื่อนข้างหลัง
"อืม" เสียงในลำคอแล้วพยักหน้างึก ๆ ของใบบัว สาวร่างโปร่งเพื่อนซี้ของแตงกวา เธอตัดสินใจตามเพื่อนเพียงเพื่อต้องการให้รอดในหนึ่งวัน เพราะดนตรีสำหรับเธอแล้วไม่เคยอยู่ในสมอง
เมื่อทั้งสองลงปากกาบนกระดาษรายชื่อกับรุ่นพี่ที่นั่งประจำโต๊ะรับเด็กใหม่เสร็จเรียบร้อย พวกเธอก็รีบกลับไม่ได้สนใจเด็กนักเรียนคนอื่นนัก เพราะการที่พวกเธอมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อจะได้ผ่านพ้นกิจกรรมในแต่ละวันเท่านั้น
วันต่อมาและเข้าสู่เวลาเข้าชมรม ที่น่าแปลก ในห้องดนตรีมีแต่เพื่อนนักเรียนมาเรียนกันหนาแน่น โดยมีครูสอนเพียงคนเดียว จนใบบัวต้องกระซิบเบาๆ ที่หูของแตงกวาถึงความแปลก
"ไม่เห็นจะแปลกเลย นักเรียนที่โรงเรียนเรามีตั้งหลายคน ก็คงหลงๆ มาเหมือนกัน" เมื่อแตงกวาพูดจบ เธอก็เดินไปจับซอด้วงอันใหม่ขึ้นมาเล่น
ท่วงทำนองของการสีซอนั้นเป็นไปตามที่เคยเรียนมากับทางบ้านของเธอ ระหว่างที่กำลังเล่นนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีใครจ้องมองตลอดเวลา ทั้งๆ ที่ไม่มีใครมองเธอ
"เป็นอะไร" ใบบัวสงสัย
"ไม่มีอะไร" แตงกวาหันไปมองรอบๆ อีกครั้ง และคิดว่าเธอคงรู้สึกไปเอง
เมื่อจบคาบเรียน สองสาวได้แยกย้ายกันกลับบ้าน และได้คุยกับเพื่อนในห้องผ่านทางไลน์กลุ่ม
ใบบัวมองข้อความการคุยของเพื่อนๆ แต่ละคนได้คุยเกี่ยวกับชมรมที่ตนเองอยู่กันอย่างสนุกสนาน
"แหม โม้กันใหญ่ เราก็โม้บ้างดีกว่า" ใบบัวหัวเราะคิกคักกับความคิดของเธอ
เธอได้ลงเขียนในกลุ่มว่าเธอกับแตงกวาได้ลงชมรมดนตรีกัน และที่นั่นก็มีคนมาลงเรียนกันมากมาย
แต่สิ่งที่น่าแปลก ประโยคที่เธอพิมพ์ลงไปนั้นกลับไม่มีใครพิมพ์ต่อจากเธอเลย ทั้งๆ ที่คนอ่านครบกันหมดทุกคน
"อะไรกัน" นิ่งมองก็ยิ่งไม่เข้าใจ ปกติไม่น่าจะเงียบจนไม่ลงเขียนอะไรอีก
เวลาผ่านไปจนเที่ยงคืนก็มีเสียงไลน์ดังขึ้น ใบบัวรับเปิดดูทันทีและต้องขมวดคิ้วคิดสงสัย
"หมายความว่าอะไร" สิ่งที่อ่านเป็นประโยคที่ว่าไม่มีชมรมดนตรีมาหลายปีแล้ว
เธองงกับประโยคของเพื่อน แล้วทำไมทุกคนถึงเงียบ
"หมายความว่ายังไง ที่บอกว่าไม่มี ก็ฉันกับแตงกวายังเข้าไปเล่นดนตรีอยู่เลย" ใบบัวพิมพ์ลงไป
และความเงียบในกลุ่มก็เกิดขึ้นอีก จนกระทั่งเพื่อนอีกคนได้พิมพ์ลงมา
"อะไรอีก ไม่เข้าใจ" สิ่งที่ใบบัวเห็นคือคำแนะนำให้ไปอ่านบอร์ดของโรงเรียนเมื่อสองปีก่อน แล้วไม่มีใครบอกอะไรเธออีก
เธอจึงตัดสินใจโทรหาแตงกวาเพื่อคุยเรื่องที่เพื่อนลงในไลน์กลุ่ม แต่แตงกวาไม่รับโทรศัพท์
"เป็นอะไรไปนะ" ไม่ว่าจะโทรหาเท่าไหร่เพื่อนของเธอก็ไม่รับสาย
เธอจึงเปิดดูไลน์อีกครั้ง จำนวนคนอ่านก็ครบคน มีแต่ประโยคสุดท้ายหายไปหนึ่งคนและเธอคิดว่าเป็นเพื่อนของเธอที่ไม่อ่าน แต่ต้องสลัดความคิดที่ไม่ดีออกไปให้หมดแล้วปิดไฟนอนจะได้ไม่ตื่นสาย
เช้าวันไปโรงเรียนมาถึง เธอได้ไปเรียนตามปกติแต่ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอต้องแปลกใจเป็นการที่แตงกวาไม่มาโรงเรียน
"ใบบัว เธอรู้หรือเปล่าว่าแตงกวาย้ายโรงเรียนกะทันหัน"
"ไม่เห็นบอกเราเลย" ใบบัวตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน รวดเร็วเกินไปจนเธอตั้งตัวไม่ทัน
เวลาผ่านไปจากวันเป็นสัปดาห์และเป็นเดือน เธอยังไม่สามารถติดต่อเพื่อนรักของเธอได้ แม้จะไปหาที่บ้านก็ไม่พบ
"เธอไปไหนกันนะ"
นั่งเปิดคอมพิวเตอร์ท่องเน็ตแก้เบื่อ ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ย้ายชมรมมาอยู่ชมรมทำขนมเพราะแตงกวาไม่อยู่แล้วเธอจึงไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป
จู่ๆ สิ่งที่ทำให้เธอต้องสะดุดตาคือเว็บบอร์ดของโรงเรียน และนั่นทำให้เธอนึกถึงสิ่งที่เพื่อนในห้องให้เธอค้นหาเพราะไม่มีใครบอกให้เธอรู้เลยสักนิด ทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือพูดถึงอีกเลย
"เมื่อสองปีก่อนอย่างนั้นเหรอ" พิมหาสิ่งที่ต้องการลงไปในช่องค้นหา สิ่งที่ทำให้ใบบัวเห็นและตกใจจนต้องปิดปากแล้วนั่งมองจนต้องลงไปคุยกับแม่เพื่อถามหาแตงกวาเพื่อนของเธอ
หนังสือพิมพ์ออนไลน์เป็นข่าวไฟไหม้ในห้องดนตรีของโรงเรียนดังเมื่อสองปีก่อนจนเกิดเป็นเรื่องราวในเว็บบอร์ดของโรงเรียน ทำให้เกิดเรื่องราวสุดหลอนจากปากของคนที่เคยอยู่ที่ชมรมว่าถ้าใครจับเครื่องเล่นในชมรมแล้วละก็จะเจอความหลอนจนไม่สามารถมาโรงเรียนได้อีกเลย
วันเกิดเหตุไม่มีใครเสียชีวิตแต่ทว่าเครื่องเล่นดนตรีทุกอย่างในห้องไม่ได้รับความเสียหายจนเกิดเป็นเรื่องเล่าสุดหลอนถ้าได้เจอกับตัวเอง
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 มิ.ย. 2564, 08:52:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 มิ.ย. 2564, 08:52:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 303
| << ในห้องศิลปะ | อยู่ค่าย >> |