หมู่บ้านเฮอร์ดิวาน
คุณเชื่อหรือไม่ว่า ในแผนที่ประเทศไทยอาจมีบางส่วนหลบซ่อนอยู่ก็ได้ เหมือนอย่างหมู่บ้านเฮอร์ดิวาน
พ.ศ. 2540 หมู่บ้านแห่งนี้ขึ้นชื่อเป็นหมู่บ้านที่รักษาโรคด้วยยาสมุนไพร ที่มีเฉพาะที่นี่เท่านั้น นอกจากรักษาด้วยพืชสมุนไพรที่ไม่เหมือนใคร ยังมีหมอยาที่พิเศษแตกต่างจากคนทั่วไป เพราะวิธีการรักษาของเขา ผสมพลังบางอย่างจากกายและสายเลือดที่ถูกตกทอดกันมา
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทำให้หมู่บ้านถูกลบจากแผนที่และเลือนหายไปจากความทรงจำของผู้คนบริเวณนั้น แล้วทำไมถึงเกิดเหตุเช่นนี้ คงต้องค้นหาคำตอบจากเรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้เลยค่ะ
เนื้อหาทั้งหมดเขียนขึ้นเพื่อประกอบ นิยายเรื่อง อุบัติรักใต้คำสาปร้าย เป็นเรื่องราวของระวงหนุ่มน้อยที่มาจาก หมู่บ้านในความเงียบที่ถูกเปลี่ยนชื่อในภายหลัง ก่อนที่จะมาเจอกับดอกเตอร์เขามีเรื่องราวมาก่อนหน้านั้น
สุดท้ายนี้ เนื้อหาทั้งหมดเกิดจากจินตนาการของผู้เขียน ดังนั้นชื่อตัวละครและสถานที่ทุกอย่างในเรื่อง เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน ไม่มีจริงแต่ประการใด
พ.ศ. 2540 หมู่บ้านแห่งนี้ขึ้นชื่อเป็นหมู่บ้านที่รักษาโรคด้วยยาสมุนไพร ที่มีเฉพาะที่นี่เท่านั้น นอกจากรักษาด้วยพืชสมุนไพรที่ไม่เหมือนใคร ยังมีหมอยาที่พิเศษแตกต่างจากคนทั่วไป เพราะวิธีการรักษาของเขา ผสมพลังบางอย่างจากกายและสายเลือดที่ถูกตกทอดกันมา
แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทำให้หมู่บ้านถูกลบจากแผนที่และเลือนหายไปจากความทรงจำของผู้คนบริเวณนั้น แล้วทำไมถึงเกิดเหตุเช่นนี้ คงต้องค้นหาคำตอบจากเรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้เลยค่ะ
เนื้อหาทั้งหมดเขียนขึ้นเพื่อประกอบ นิยายเรื่อง อุบัติรักใต้คำสาปร้าย เป็นเรื่องราวของระวงหนุ่มน้อยที่มาจาก หมู่บ้านในความเงียบที่ถูกเปลี่ยนชื่อในภายหลัง ก่อนที่จะมาเจอกับดอกเตอร์เขามีเรื่องราวมาก่อนหน้านั้น
สุดท้ายนี้ เนื้อหาทั้งหมดเกิดจากจินตนาการของผู้เขียน ดังนั้นชื่อตัวละครและสถานที่ทุกอย่างในเรื่อง เป็นเรื่องแต่งขึ้นเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน ไม่มีจริงแต่ประการใด
Tags: นิยายรัก หมู่บ้าน แฟนตาซี นิยายวาย
ตอน: หมั้นหมาย
เพราะคำทำนายการให้กำเนิดของเด็กน้อยชายหญิงที่เกี่ยวสัมพันธ์กันนั้น ต้องมีการหมั้นหมายตั้งแต่เด็กเพื่อให้จิตวิญญาณของคนในเผ่าอยู่ได้ แต่ในกรณีพิเศษที่เกิดขึ้นจนผู้อาวุโสตัองเรียกประชุมลับเป็นสิ่งที่เกินความคาดหมาย
ผู้อาวุโสของหมู่บ้านที่มีกาจิงเป็นหัวหน้าอยู่นั้น มีทั้งหมด 7 คน มีเพียง 1 คนที่สามารถออกมาจากที่พักได้คือ แม่เฒ่า ส่วนผู้อาวุโสอีก 6 คนนั้นจะไม่ออกมาให้ใครเห็น ยกเว้นในกรณีที่เกิดอันตรายต่อการเป็นอยู่ของคนในหมู่บ้านเท่านั้น
"ไข้ลงหรือยังกาจิง" แม่เฒ่าถามผู้เป็นพ่อ
"ยังครับ" ใบหน้าที่มีแต่ความกังวล ยิ่งทำให้ผู้เป็นภรรยากลุ้มใจ เธอกอดลูกชายแน่น ไม่ว่าจะทำยังไงไข้ก็ไม่มีท่าทีที่จะลงเลยสักนิด
"ไม่ใช่อาการป่วยธรรมดาแล้วสิ" สิ่งที่แม่เฒ่าเห็นคือการอ่อนกำลังของวิญญาณเด็กน้อย ไม่แน่ว่าอาจจะอยู่ไม่ได้นาน
ความตึงเครียดที่ไม่สามารถหาทางออกได้นั้น ได้หายไปเมื่อมีคนมาขอความช่วยเหลือ เสียงเคาะประตูและร้องเรียกกาจิง ทำให้ทุกคนหันไปมอง
"อ้าว บายู มาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้" การขอเปิดประตูให้กับแขกที่มาหายามวิกาล และแปลกใจกับหญิงสาวคลุมหน้า เธออุ้มเด็กแรกเกิดมาด้วย
"พี่ ช่วยลูกสาวผมด้วย"
"ลูกเจ้าเป็นอะไร" กาจิงมองเด็กในอ้อมกอดของหญิงสาว เธอคนนั้นกำลังเปิดผ้าคลุมออก จึงเห็นใบหน้าชัดเจน ผมที่ดำขลับ ตาเรียวคมเข้ม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่ม ผิวสีแทนที่แตกต่างจากคนทั่วไป และสัญลักษณ์ตรงข้อมือแม้จะมีผ้าปกปิดไว้ยังไงกาจิงก็มองเห็น
"เธอมีไข้สูง ข้าไม่สามารถช่วยลูกข้าได้" สะเลบอก เธอหลบตากาจิงเพราะสัมผัสได้ว่าเขามองออกว่าเธอเป็น แม่มด
"พี่ ช่วยลูกผมด้วย" บายูจนปัญญาที่จะหาทางรักษา เขาไม่มีความสามารถเท่าพี่ชาย
"พาเด็กนั่นมานอนข้างลางิ" แม่เฒ่าสั่ง
หญิงชราชี้นิ้วให้หญิงสาวอุ้มลูกมานอนข้างหลานของเธอ ในขณะเดียวกันตูยุก็ได้วางลูกชายให้นอนข้างๆ เด็กน้อย
เพียงแค่มองแว็บเดียวแม่เฒ่าก็สามารถเห็นได้ชัด ว่าเด็กน้อยทั้งสองไม่สามารถแยกจากกันได้และเป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวกับความเป็นความตายของเด็กทั้งสอง
"วันนี้ก็พักที่นี่กันไปก่อน จ้าขอปรึกษาผู้อาวุโสคนอื่นเสียก่อน" แม่เฒ่าบอก
"หมายความว่ายังไงครับแม่เฒ่า" กาจิงสงสัย
"พี่ แปลกมากเลยค่ะ ลางิไม่มีไข้แล้ว" ตูยุสังเกตอาการของลูกชาย ใบหน้าเปลี่ยนสีกลับมาปกติ อุณหภูมิในร่างกายลดลงจนเห็นได้ชัด
ขณะเดียวกันสะเตก็กลับมาเป็นปกติเหมือนกัน ไม่มีสีหน้าที่ทรมานหรือส่งเสียงร้องอย่างตอนแรก อย่างกับว่าเด็กกำลังหลับอยู่อย่างนั้น
"ฮึ เป็นอย่างที่ข้าคิดไม่มีผิด ลูกของพวกเจ้าจะต้องหมั้นกันไว้ตั้งแต่ตอนนี้ แต่ข้าคงต้องฟังความเห็นจากทุกคนก่อนถึงจะตัดสินใจได้" แม่เฒ่ายิ้มน้อยๆ และมองเด็กทั้งสองที่กำลังหลับสบาย มีทางเดียวที่จะรักษาหลานทั้งสองไว้ได้ก็คือการหมั้น และเชื่อมต่อดวงชะตาและสัมพันธ์กับวิญญาณของคนทั้งคู่
"แต่ว่า ทั้งสองคนเป็นเหมือนพี่น้องกัน ยังไงก็เชื้อสายเดียวกัน แบบนี้จะให้หมั้นกันได้ยังไงคะ แล้วอนาคตของพวกเขาอีก" ตูยุแย้ง
"พี่ลืมบอกเจ้าไป ตูยุ ว่าบายูไม่ใช่น้องแท้ๆ ของพี่ เป็นลูกบุญธรรมของพ่อกับแม่พี่ ดังนั้นเรื่องหมั้นจึงไม่มีปัญหา" กาจิงอธิบาย ทุกคนในหมู่บ้านรู้กันหมดแต่ไม่มีใครพูดถึง เพราะพ่อของบายูเป็นเพื่อนรักกับพ่อของเขา ตูยุเป็นคนนอกหมู่บ้าน การไม่รู้จึงไม่น่าแปลก
"เอาล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่" แม่เฒ่าทิ้งท้ายให้ทุกคนรอคอย เธอส่งกระแสจิตไปยังผู้อาวุโสทั้ง 6 คน การตัดสินใจครั้งนี้เธอไม่สามารถทำคนเดียวได้
ผู้อาวุโสของหมู่บ้านที่มีกาจิงเป็นหัวหน้าอยู่นั้น มีทั้งหมด 7 คน มีเพียง 1 คนที่สามารถออกมาจากที่พักได้คือ แม่เฒ่า ส่วนผู้อาวุโสอีก 6 คนนั้นจะไม่ออกมาให้ใครเห็น ยกเว้นในกรณีที่เกิดอันตรายต่อการเป็นอยู่ของคนในหมู่บ้านเท่านั้น
"ไข้ลงหรือยังกาจิง" แม่เฒ่าถามผู้เป็นพ่อ
"ยังครับ" ใบหน้าที่มีแต่ความกังวล ยิ่งทำให้ผู้เป็นภรรยากลุ้มใจ เธอกอดลูกชายแน่น ไม่ว่าจะทำยังไงไข้ก็ไม่มีท่าทีที่จะลงเลยสักนิด
"ไม่ใช่อาการป่วยธรรมดาแล้วสิ" สิ่งที่แม่เฒ่าเห็นคือการอ่อนกำลังของวิญญาณเด็กน้อย ไม่แน่ว่าอาจจะอยู่ไม่ได้นาน
ความตึงเครียดที่ไม่สามารถหาทางออกได้นั้น ได้หายไปเมื่อมีคนมาขอความช่วยเหลือ เสียงเคาะประตูและร้องเรียกกาจิง ทำให้ทุกคนหันไปมอง
"อ้าว บายู มาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้" การขอเปิดประตูให้กับแขกที่มาหายามวิกาล และแปลกใจกับหญิงสาวคลุมหน้า เธออุ้มเด็กแรกเกิดมาด้วย
"พี่ ช่วยลูกสาวผมด้วย"
"ลูกเจ้าเป็นอะไร" กาจิงมองเด็กในอ้อมกอดของหญิงสาว เธอคนนั้นกำลังเปิดผ้าคลุมออก จึงเห็นใบหน้าชัดเจน ผมที่ดำขลับ ตาเรียวคมเข้ม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่ม ผิวสีแทนที่แตกต่างจากคนทั่วไป และสัญลักษณ์ตรงข้อมือแม้จะมีผ้าปกปิดไว้ยังไงกาจิงก็มองเห็น
"เธอมีไข้สูง ข้าไม่สามารถช่วยลูกข้าได้" สะเลบอก เธอหลบตากาจิงเพราะสัมผัสได้ว่าเขามองออกว่าเธอเป็น แม่มด
"พี่ ช่วยลูกผมด้วย" บายูจนปัญญาที่จะหาทางรักษา เขาไม่มีความสามารถเท่าพี่ชาย
"พาเด็กนั่นมานอนข้างลางิ" แม่เฒ่าสั่ง
หญิงชราชี้นิ้วให้หญิงสาวอุ้มลูกมานอนข้างหลานของเธอ ในขณะเดียวกันตูยุก็ได้วางลูกชายให้นอนข้างๆ เด็กน้อย
เพียงแค่มองแว็บเดียวแม่เฒ่าก็สามารถเห็นได้ชัด ว่าเด็กน้อยทั้งสองไม่สามารถแยกจากกันได้และเป็นเรื่องใหญ่เกี่ยวกับความเป็นความตายของเด็กทั้งสอง
"วันนี้ก็พักที่นี่กันไปก่อน จ้าขอปรึกษาผู้อาวุโสคนอื่นเสียก่อน" แม่เฒ่าบอก
"หมายความว่ายังไงครับแม่เฒ่า" กาจิงสงสัย
"พี่ แปลกมากเลยค่ะ ลางิไม่มีไข้แล้ว" ตูยุสังเกตอาการของลูกชาย ใบหน้าเปลี่ยนสีกลับมาปกติ อุณหภูมิในร่างกายลดลงจนเห็นได้ชัด
ขณะเดียวกันสะเตก็กลับมาเป็นปกติเหมือนกัน ไม่มีสีหน้าที่ทรมานหรือส่งเสียงร้องอย่างตอนแรก อย่างกับว่าเด็กกำลังหลับอยู่อย่างนั้น
"ฮึ เป็นอย่างที่ข้าคิดไม่มีผิด ลูกของพวกเจ้าจะต้องหมั้นกันไว้ตั้งแต่ตอนนี้ แต่ข้าคงต้องฟังความเห็นจากทุกคนก่อนถึงจะตัดสินใจได้" แม่เฒ่ายิ้มน้อยๆ และมองเด็กทั้งสองที่กำลังหลับสบาย มีทางเดียวที่จะรักษาหลานทั้งสองไว้ได้ก็คือการหมั้น และเชื่อมต่อดวงชะตาและสัมพันธ์กับวิญญาณของคนทั้งคู่
"แต่ว่า ทั้งสองคนเป็นเหมือนพี่น้องกัน ยังไงก็เชื้อสายเดียวกัน แบบนี้จะให้หมั้นกันได้ยังไงคะ แล้วอนาคตของพวกเขาอีก" ตูยุแย้ง
"พี่ลืมบอกเจ้าไป ตูยุ ว่าบายูไม่ใช่น้องแท้ๆ ของพี่ เป็นลูกบุญธรรมของพ่อกับแม่พี่ ดังนั้นเรื่องหมั้นจึงไม่มีปัญหา" กาจิงอธิบาย ทุกคนในหมู่บ้านรู้กันหมดแต่ไม่มีใครพูดถึง เพราะพ่อของบายูเป็นเพื่อนรักกับพ่อของเขา ตูยุเป็นคนนอกหมู่บ้าน การไม่รู้จึงไม่น่าแปลก
"เอาล่ะ พรุ่งนี้ข้าจะมาใหม่" แม่เฒ่าทิ้งท้ายให้ทุกคนรอคอย เธอส่งกระแสจิตไปยังผู้อาวุโสทั้ง 6 คน การตัดสินใจครั้งนี้เธอไม่สามารถทำคนเดียวได้
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ก.ค. 2564, 11:29:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ก.ค. 2564, 11:29:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 341
| << กำเนิดเด็กเวลาเดียวกัน | ความจริงที่ไม่พูดถึง >> |