หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: พริกไทยกลิ้ง
"ไม่ไปไม่ได้เหรอ พี่คงคิดถึงแย่แน่" ฟอจูนเกาะขอบประตูและยื่นหน้าเข้ามาในห้องของสกาวใจ อยากรั้งไว้แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเธอเป็นเพียงเพื่อนตรงข้ามห้องเท่านั้น
"ง่า พี่อย่าทำให้แตงลำบากใจสิคะ เรามีเบอร์ติดต่อกันแล้วนี่น่า" สกาวใจส่งยิ้มหวานมาให้ ทำอย่างกับไม่ได้เจอกันอีก
"ถึงมีเบอร์ก็คงไม่โทรมาหาอยู่ดี" ทำหน้างอนๆ ยิ่งใกล้วันยิ่งอยากรั้งไว้ไม่ให้ไปไหน
"อิอิ ว่างๆ จะมาหา หรือพี่อยากมาหาแตงก็ได้นะ" การย้ายที่ทำงานใหม่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง
"แล้วเก็บของไปถึงไหนแล้ว แล้วห้องนี้ล่ะ ตอนซื้อก็แพง เพิ่งจะผ่อนหมดแท้ๆ ก็จะย้ายแล้ว"
"ถามจนไม่รู้จะตอบตรงไหนก่อนเลยพี่จูน" สกาวใจขำกับการรัวคำถามของคนอยากรู้
"ก็...พี่ไม่อยากให้เราไปนี่น่า"
"แตงไม่ซีเรียสหรอกค่ะ คงต้องขาย เผื่อมีใครสนใจอยากซื้อ พี่จูน แตงฝากได้ไหม"
"ฝากอะไร" ฟอจูนเอียงคอน้อยๆ
"ฝากขายไง อิอิ" สกาวใจขำกับท่าทางงงงวยของสาวหน้าสวย ถ้าผู้ชายเห็นคงหลงแย่
"โอ๊ะ แบบนั้นก็ได้นะ"
"ขอบคุณค่ะ" แตงฉีกยิ้มแล้วก้มหน้าเก็บของต่อ ข้าวของจำเป็นไม่มีอะไรมาก อันไหนตกแต่งห้องไปแล้วก็คงต้องทิ้งไว้และอีกไม่กี่วันก็จะเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่
"เอ๊ะ ทำไมยังซื้อเก็บไว้ล่ะ ไหนไม่ชอบกินไง" ฟอจูนเดินชมห้องแล้วเจอขวดพริกไทยยังใหม่ไม่ได้แกะวางอยู่บนโต๊ะอาหาร เธอหยิบขึ้นมาแล้วพิจารณาดู ไม่ใช่ของเก่าเก็บแต่เพิ่งซื้อใหม่
”พี่เอาไว้ปรุงไหมคะ แตงคงไม่เอาไปหรอก ก็ของไม่ได้กินนี่เนอะ" แตงพูดแบบไม่ใส่ใจ เพราะยังไงเธอจะไปแต่ของที่จำเป็น
ฟอจูนมองสาวน้อยร่างเล็กแล้ววางขวดพริกไทยกลับไว้ที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เพราะเจ้ากระปุกนี้ทำให้เธอได้รู้จักกับน้องสาวน่ารักตรงข้ามห้อง
วันนั้นเป็นวันซื้อของเข้าห้อง และของที่ซื้อมาตุนนั้นเยอะเกินไป จนทำให้ฟอจูนต้องวางที่พื้นก่อนแล้วค่อยไขกุญแจ เธอเป็นคนทำงานกลางคืน ตื่นบ่าย จะออกจากห้องแต่ละครั้งเป็นช่วงเย็นก่อนเข้างานหรือไม่ก็วันหยุด
"ตายจริง กุญแจอยู่ไหนเนี้ย" ฟอจูนหาในกระเป๋าก็ไม่เจอ เธอจึงเริ่มลนลาน
"คุณค่ะ" เสียงใสๆ ดังจากทางด้านหลัง ทำให้ฟอจูนหันไปหา
"คุณเรียกฉันหรือคะ" ฟอจูนงง
"ค่ะ ใช่ขวดพริกไทยของคุณหรือเปล่าคะ"
ฟอจูนมองขวดพริกไทยในมือของสาวน้อยตัวเล็กตรงหน้า สายตาเหลือบไปเห็นของที่เธอซื้อไหลออกจากถุงใส่ของ และขวดพริกไทยเป็นหนึ่งในนั้นด้วยเหมือนกัน
"ใช่ค่ะ ของจูนเอง"
"เราชื่อ แตง อยู่ห้องตรงข้ามคุณจูน"
แวบแรกที่เห็นสกาวใจ เธอเป็นคนน่ารักและดูเหมือนเด็กน้อย พูดจาสุภาพตั้งแต่พบเจอกันและคุยเก่งถึงได้รู้ว่าสกาวใจทำงานในโรงพยาบาลใกล้คอนโด จึงไม่แปลกที่จะไม่ค่อยพบเจอกันเพราะเราทั้งสองเหมือนอยู่กันคนละโลก
นานวันเข้าสกาวใจไม่ใช่คนที่เรียบร้อยหรือน่ารักอย่างที่คิด ตรงกันข้ามกับนิสัยที่มองเห็นโดยสิ้นเชิง แม้ภายนอกจะดูร่าเริง คุยได้ทุกเรื่อง แต่เหมือนมีบางอย่างที่สกาวใจไม่อยากพูดถึง แม้กระทั่งตอนเมา ในตอนนั้นฟอจูนไม่คาดคิดว่าเพื่อนตรงข้ามห้องจะมาดื่มและนั่งชิวๆ ในร้านที่เธอทำงาน แล้วยังมาคนเดียวอีกด้วย
ถ้าเป็นคนนอกมองมาก็คงคิดว่าสกาวใจโสด ถึงแม้ว่าจะหน้าตาดี น่าดึงดูด และเป็นสเปคของสาวห้าวหลายคนก็ตาม ถึงอย่างนั้นใครมาจีบสกาวใจก็ไม่เคยสนใจเลยสักคน เหมือนกับมีใครอยู่แล้ว
พอสนิทกันมากขึ้น ฟอจูนถึงรู้ว่าอายุน้อยกว่าเธอแค่เพียงปีเดียว ถึงอย่างนั้นเธอก็มองว่าสกาวใจเป็นเด็กน้อยตลอดเวลา แต่ในบางครั้งเจ้าตัวก็ไม่เหมือนสาวน้อยบอบบาง กลับกันทั้งแรงเยอะ ขาลุยในบางครั้ง จนรู้สึกได้ว่าเป็นคนที่พึ่งพาได้เลยทีเดียว
จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง วันหยุดของฟอจูนได้ไปตรงกับวันหยุดของสกาวใจเข้าพอดี
"วันนี้พี่เข้าไปกินข้าวในห้องแตงได้ไหม มีหนังใหม่อยากดูพอดี"
"อืม ได้สิคะ แตงก็เบื่อๆ เหมือนกัน"
ในที่สุดก็ได้เข้ามาในห้องของเพื่อนบ้าน เรียบร้อยกว่าห้องของเธอมาก ทุกอย่างถูกจัดเรียงไว้เป็นระเบียบอย่างกับว่ามีสองคน
"อยู่กับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ" ฟอจูนสงสัย ตั้งแต่รู้จักกันมา เธอไม่เคยเห็นสกาวใจพาใครขึ้นห้องเลยสักคน
"อยู่คนเดียว"
"งั้นเหรอ"
และฟอจูนก็รู้ว่าสกาวใจมีเรื่องปิดบัง เมื่อได้เข้าห้องน้ำ แปรงสีฟันสองอันเหมือนกันต่างสี อีกอันหนึ่งยังไม่ได้ใช้ ดูใหม่ สะอาด ถูกใส่ในแก้วคู่กับอีกอันที่เปียก หรือไม่ก็ผ้าขนหนูเหมือนกันที่ถูกเตรียมไว้ในห้องน้ำสองผืน บนโต๊ะอาหารก็มีของคู่กันจนฟอจูนเริ่มคิดแล้วว่า คนที่สกาวใจรักอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้ ถึงอย่างนั้นก็เป็นเพียงแค่คิด
"ง่า พี่อย่าทำให้แตงลำบากใจสิคะ เรามีเบอร์ติดต่อกันแล้วนี่น่า" สกาวใจส่งยิ้มหวานมาให้ ทำอย่างกับไม่ได้เจอกันอีก
"ถึงมีเบอร์ก็คงไม่โทรมาหาอยู่ดี" ทำหน้างอนๆ ยิ่งใกล้วันยิ่งอยากรั้งไว้ไม่ให้ไปไหน
"อิอิ ว่างๆ จะมาหา หรือพี่อยากมาหาแตงก็ได้นะ" การย้ายที่ทำงานใหม่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง
"แล้วเก็บของไปถึงไหนแล้ว แล้วห้องนี้ล่ะ ตอนซื้อก็แพง เพิ่งจะผ่อนหมดแท้ๆ ก็จะย้ายแล้ว"
"ถามจนไม่รู้จะตอบตรงไหนก่อนเลยพี่จูน" สกาวใจขำกับการรัวคำถามของคนอยากรู้
"ก็...พี่ไม่อยากให้เราไปนี่น่า"
"แตงไม่ซีเรียสหรอกค่ะ คงต้องขาย เผื่อมีใครสนใจอยากซื้อ พี่จูน แตงฝากได้ไหม"
"ฝากอะไร" ฟอจูนเอียงคอน้อยๆ
"ฝากขายไง อิอิ" สกาวใจขำกับท่าทางงงงวยของสาวหน้าสวย ถ้าผู้ชายเห็นคงหลงแย่
"โอ๊ะ แบบนั้นก็ได้นะ"
"ขอบคุณค่ะ" แตงฉีกยิ้มแล้วก้มหน้าเก็บของต่อ ข้าวของจำเป็นไม่มีอะไรมาก อันไหนตกแต่งห้องไปแล้วก็คงต้องทิ้งไว้และอีกไม่กี่วันก็จะเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่
"เอ๊ะ ทำไมยังซื้อเก็บไว้ล่ะ ไหนไม่ชอบกินไง" ฟอจูนเดินชมห้องแล้วเจอขวดพริกไทยยังใหม่ไม่ได้แกะวางอยู่บนโต๊ะอาหาร เธอหยิบขึ้นมาแล้วพิจารณาดู ไม่ใช่ของเก่าเก็บแต่เพิ่งซื้อใหม่
”พี่เอาไว้ปรุงไหมคะ แตงคงไม่เอาไปหรอก ก็ของไม่ได้กินนี่เนอะ" แตงพูดแบบไม่ใส่ใจ เพราะยังไงเธอจะไปแต่ของที่จำเป็น
ฟอจูนมองสาวน้อยร่างเล็กแล้ววางขวดพริกไทยกลับไว้ที่โต๊ะอาหารเหมือนเดิม แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เพราะเจ้ากระปุกนี้ทำให้เธอได้รู้จักกับน้องสาวน่ารักตรงข้ามห้อง
วันนั้นเป็นวันซื้อของเข้าห้อง และของที่ซื้อมาตุนนั้นเยอะเกินไป จนทำให้ฟอจูนต้องวางที่พื้นก่อนแล้วค่อยไขกุญแจ เธอเป็นคนทำงานกลางคืน ตื่นบ่าย จะออกจากห้องแต่ละครั้งเป็นช่วงเย็นก่อนเข้างานหรือไม่ก็วันหยุด
"ตายจริง กุญแจอยู่ไหนเนี้ย" ฟอจูนหาในกระเป๋าก็ไม่เจอ เธอจึงเริ่มลนลาน
"คุณค่ะ" เสียงใสๆ ดังจากทางด้านหลัง ทำให้ฟอจูนหันไปหา
"คุณเรียกฉันหรือคะ" ฟอจูนงง
"ค่ะ ใช่ขวดพริกไทยของคุณหรือเปล่าคะ"
ฟอจูนมองขวดพริกไทยในมือของสาวน้อยตัวเล็กตรงหน้า สายตาเหลือบไปเห็นของที่เธอซื้อไหลออกจากถุงใส่ของ และขวดพริกไทยเป็นหนึ่งในนั้นด้วยเหมือนกัน
"ใช่ค่ะ ของจูนเอง"
"เราชื่อ แตง อยู่ห้องตรงข้ามคุณจูน"
แวบแรกที่เห็นสกาวใจ เธอเป็นคนน่ารักและดูเหมือนเด็กน้อย พูดจาสุภาพตั้งแต่พบเจอกันและคุยเก่งถึงได้รู้ว่าสกาวใจทำงานในโรงพยาบาลใกล้คอนโด จึงไม่แปลกที่จะไม่ค่อยพบเจอกันเพราะเราทั้งสองเหมือนอยู่กันคนละโลก
นานวันเข้าสกาวใจไม่ใช่คนที่เรียบร้อยหรือน่ารักอย่างที่คิด ตรงกันข้ามกับนิสัยที่มองเห็นโดยสิ้นเชิง แม้ภายนอกจะดูร่าเริง คุยได้ทุกเรื่อง แต่เหมือนมีบางอย่างที่สกาวใจไม่อยากพูดถึง แม้กระทั่งตอนเมา ในตอนนั้นฟอจูนไม่คาดคิดว่าเพื่อนตรงข้ามห้องจะมาดื่มและนั่งชิวๆ ในร้านที่เธอทำงาน แล้วยังมาคนเดียวอีกด้วย
ถ้าเป็นคนนอกมองมาก็คงคิดว่าสกาวใจโสด ถึงแม้ว่าจะหน้าตาดี น่าดึงดูด และเป็นสเปคของสาวห้าวหลายคนก็ตาม ถึงอย่างนั้นใครมาจีบสกาวใจก็ไม่เคยสนใจเลยสักคน เหมือนกับมีใครอยู่แล้ว
พอสนิทกันมากขึ้น ฟอจูนถึงรู้ว่าอายุน้อยกว่าเธอแค่เพียงปีเดียว ถึงอย่างนั้นเธอก็มองว่าสกาวใจเป็นเด็กน้อยตลอดเวลา แต่ในบางครั้งเจ้าตัวก็ไม่เหมือนสาวน้อยบอบบาง กลับกันทั้งแรงเยอะ ขาลุยในบางครั้ง จนรู้สึกได้ว่าเป็นคนที่พึ่งพาได้เลยทีเดียว
จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง วันหยุดของฟอจูนได้ไปตรงกับวันหยุดของสกาวใจเข้าพอดี
"วันนี้พี่เข้าไปกินข้าวในห้องแตงได้ไหม มีหนังใหม่อยากดูพอดี"
"อืม ได้สิคะ แตงก็เบื่อๆ เหมือนกัน"
ในที่สุดก็ได้เข้ามาในห้องของเพื่อนบ้าน เรียบร้อยกว่าห้องของเธอมาก ทุกอย่างถูกจัดเรียงไว้เป็นระเบียบอย่างกับว่ามีสองคน
"อยู่กับคนอื่นอย่างนั้นเหรอ" ฟอจูนสงสัย ตั้งแต่รู้จักกันมา เธอไม่เคยเห็นสกาวใจพาใครขึ้นห้องเลยสักคน
"อยู่คนเดียว"
"งั้นเหรอ"
และฟอจูนก็รู้ว่าสกาวใจมีเรื่องปิดบัง เมื่อได้เข้าห้องน้ำ แปรงสีฟันสองอันเหมือนกันต่างสี อีกอันหนึ่งยังไม่ได้ใช้ ดูใหม่ สะอาด ถูกใส่ในแก้วคู่กับอีกอันที่เปียก หรือไม่ก็ผ้าขนหนูเหมือนกันที่ถูกเตรียมไว้ในห้องน้ำสองผืน บนโต๊ะอาหารก็มีของคู่กันจนฟอจูนเริ่มคิดแล้วว่า คนที่สกาวใจรักอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้ ถึงอย่างนั้นก็เป็นเพียงแค่คิด
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ก.ค. 2564, 07:32:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ก.ค. 2564, 07:32:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 362
| << ฉันกำลังอดทน | วันเดียวกัน >> |