หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: วันเดียวกัน
สกาวใจก้าวขาขึ้นรถทัวร์พร้อมกับเป้ใบโต กระเป๋าของเธอต้องเอาขึ้นไปเก็บบนช่องใส่สัมภาระ แต่ว่าเธอเตี้ยจนเกินไป
"ฮึบ อีกนิดเดียว" ตอนนี้คนยังขึ้นมาไม่มาก ต้องรีบดันกระเป๋าขึ้นข้างบนจะได้ไม่ไปเกะกะคนอื่น ถึงจะมีแรงแต่ความสูงไม่เอื้ออำนวยเลยสักนิด
"เอ๊ะ ขอบคุณนะ" มือขาวเรียวสวยดันกระเป๋าของคนตัวเตี้ยให้เข้าที่ จนต้องหันหน้าไปมอง
"ขอบคุณนะ" สกาวใจยิ้มให้สาวร่างบางตัวสูงกว่าเธอ เป็นคนที่ใจดีจริงๆ
"ไม่เป็นไร พอดีจะเก็บกระเป๋าเหมือนกัน"
เธอคนนั้นทั้งหน้าตาดี ผิวขาวเนียน ทุกอย่างดูดีและลงตัวหมด ไม่คิดว่าจะได้เจอกับคนมีน้ำใจอย่างนี้
"งั้นขอนั่งด้วยคนนะ"
"ได้ๆ เรามาคนเดียว ตรงนี้ไม่มีใครนั่ง" สกาวใจขยับตัวชิดหน้าต่าง ถึงแม้เพื่อนร่วมทางไม่ใช่คนตัวใหญ่จนกินพื้นที่ก็ตาม ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่อยากให้อึดอัด
ระหว่างทางสกาวใจกับเพื่อนร่วมทางไม่ได้คุยอะไรมากกว่านั้น ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตนเอง สกาวใจพิงหลังและหลับตาลง วันนี้สินะ วันสำคัญของนัทนันท์
เสียงจากโทรศัพท์ดังจนปลุกสกาวใจให้ตื่น และหันไปมองต้นเสียงทันใด
ภาพงานแต่งของเพื่อนรักกับชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นจนน่าอิจฉา
"โอ๊ะ ขอโทษค่ะ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก" สกาวใจยิ้มน้อยๆ แล้วหลับตาต่อ
หญิงสาวที่นั่งข้างสกาวใจรู้สึกงงงวยกับท่าทางของเพื่อนร่วมทาง เธอค่อยๆ เบาเสียงให้พอได้ยินจะได้ไม่รบกวนใครเขาได้ แม้จะเสียดายกับบรรยากาศสดใหม่ก็ตาม ถ้าหูฟังของเธอไม่เสียก่อนจะเดินทางล่ะก็ คงได้นั่งดูอย่างสบายใจ
ทางด้านสกาวใจ ถึงจะหลับตาแต่ยังคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แม้จะผ่านไปนานหลายปีก็ตาม ความรู้สึกเหล่านั้นยังเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
การเดินทางด้วยรถบัสทำให้ชวนคิดถึงสมัยก่อน สมัยอยู่ชมรมเดียวกัน
ชมรมเดินป่าของมหาวิทยาลัยเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมเราทั้งคู่ไว้ด้วยกัน
"เดินดีๆ นะ ระวังทากดูดเลือด" สกาวใจดึงมือเพื่อนสาวตัวสูงกว่าเธอให้ออกจากโคนต้นไม้ใหญ่
"อื้ม ใส่รองเท้าบูทคงไม่เข้ามาข้างในหรอกมั้ง" นัทนนันท์ฉีกยิ้มกว้าง
"ไม่แน่หรอก ไปกันเถอะ" สาวน้อยร่างเล็กยื่นมือให้กับเพื่อนสาวตัวสูงกว่าให้ตามเธอจะได้ไม่หลง
"ขอบใจนะ" เจ้าของมือสวยยื่นไปจับมือเล็กนุ่มนิ่มพร้อมกับรอยยิ้ม ไม่มีครั้งไหนที่จะรังเกียจมือคู่นี้เลยสักนิด ถ้าเป็นไปได้อยากให้เพื่อนของเธอคอยช่วยเหลือและนำทางตลอดไป
"คิดอะไรอยู่" สกาวใจเอียงคอถาม
"คิดอะไรเพลิน ๆ ขอจับไปตลอดได้ไหม"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็เราเพื่อนกัน"
คำว่าเพื่อนกันที่สกาวใจพูดออกไปนั้น เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่ารู้สึกดีใจทุกครั้งที่ได้จับมือ กลัวว่าเพื่อนรักจะบอกรังเกียจความคิดของเธอและไม่คิดว่าจะถูกเปลี่ยนไปทางอื่น
เสียงตะโกนของคนขับรถดังขึ้นและเป็นจุดหมายปลายทางที่เธอต้องลง
สกาวใจตื่นจากความคิดและความทรงจำเก่าๆ ที่ไม่อาจเป็นจริงตามที่ต้องการได้ เวลาหลายชั่วโมงกับการเดินทางและปลายทางคือจุดเริ่มต้นใหม่ของเธอ
"อ้าว ลงที่เดียวกันเหรอ" สกาวใจถามเพื่อนร่วมเดินทาง
"เอ๊ะ...อืม" สาวยิ้มง่ายพยักหน้า
แม้จะแปลกใจแต่ก็เป็นปกติสำหรับการเดินทางที่จะมีจุดหมายเหมือนกัน และเพื่อนคนนี้ก็ใจดีหยิบกระเป๋าเผื่อเธออีกด้วย
"ขอบใจนะ"
"เล็กน้อย"
ทั้งสวยและใจดี เป็นอะไรที่ดีต่อใจจริงๆ ที่นี่อาจจะเปลี่ยนชีวิตของคนแบบเธอก็ได้
สกาวใจก้าวขาลงจากรถทัวร์และกดโทรศัพท์หารุ่นพี่ที่อยู่หอพักของโรงพยาบาลให้มารับ หอพักที่จะไปอยู่เป็นห้องเช่าธรรมดาราคาถูกจากคำบอกเล่าของรุ่นพี่
"พี่วิว แตงมาถึงแล้วค่ะ"
"คือว่านะแตง พี่ไปรับเราไม่ได้ พอดีแฟนพี่มาพอดี ขอโทษทีนะ เราบอกมอเตอร์ไซค์ให้มาส่งที่โรงพยาบาลเลยก็ได้"
"เข้าใจแล้ว งั้นแตงไม่รบกวนแล้วค่ะ"
"โทษทีนะ กุญแจพี่ฝากไว้กับคนดูแล"
"ไม่เป็นไรเลย แค่นี้แตงก็เกรงใจมากแล้ว"
"งั้น เดี๋ยวค่อยเจอกันนะ"
"แตงเก็บของแล้วจะไปหาพี่นะคะ"
"จ้า ๆ"
แล้วก็ไม่ได้ไปตามที่ตกลงกับพี่วิว เมื่อได้กุญแจห้องและเก็บของทำโน่นนี่นั่นจนเลยเวลาเพราะหลับเพลิน รู้สึกตัวอีกทีก็ปาไปเที่ยงคืนซะแล้ว
"หิวจัง" ปัญหาในเวลานี้คงเป็นท้องของเธอที่ร้องประท้วง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงถูกลากไปกินข้าวกลางดึกด้วยกัน เมนูโปรดของพวกเราก็คงไม่พ้นก๋วยเตี๋ยวหมู
"ฮึบ อีกนิดเดียว" ตอนนี้คนยังขึ้นมาไม่มาก ต้องรีบดันกระเป๋าขึ้นข้างบนจะได้ไม่ไปเกะกะคนอื่น ถึงจะมีแรงแต่ความสูงไม่เอื้ออำนวยเลยสักนิด
"เอ๊ะ ขอบคุณนะ" มือขาวเรียวสวยดันกระเป๋าของคนตัวเตี้ยให้เข้าที่ จนต้องหันหน้าไปมอง
"ขอบคุณนะ" สกาวใจยิ้มให้สาวร่างบางตัวสูงกว่าเธอ เป็นคนที่ใจดีจริงๆ
"ไม่เป็นไร พอดีจะเก็บกระเป๋าเหมือนกัน"
เธอคนนั้นทั้งหน้าตาดี ผิวขาวเนียน ทุกอย่างดูดีและลงตัวหมด ไม่คิดว่าจะได้เจอกับคนมีน้ำใจอย่างนี้
"งั้นขอนั่งด้วยคนนะ"
"ได้ๆ เรามาคนเดียว ตรงนี้ไม่มีใครนั่ง" สกาวใจขยับตัวชิดหน้าต่าง ถึงแม้เพื่อนร่วมทางไม่ใช่คนตัวใหญ่จนกินพื้นที่ก็ตาม ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่อยากให้อึดอัด
ระหว่างทางสกาวใจกับเพื่อนร่วมทางไม่ได้คุยอะไรมากกว่านั้น ต่างคนต่างอยู่ในโลกของตนเอง สกาวใจพิงหลังและหลับตาลง วันนี้สินะ วันสำคัญของนัทนันท์
เสียงจากโทรศัพท์ดังจนปลุกสกาวใจให้ตื่น และหันไปมองต้นเสียงทันใด
ภาพงานแต่งของเพื่อนรักกับชายหนุ่มหน้าตาดีกำลังดำเนินไปอย่างราบรื่นจนน่าอิจฉา
"โอ๊ะ ขอโทษค่ะ"
"ไม่ต้องขอโทษหรอก" สกาวใจยิ้มน้อยๆ แล้วหลับตาต่อ
หญิงสาวที่นั่งข้างสกาวใจรู้สึกงงงวยกับท่าทางของเพื่อนร่วมทาง เธอค่อยๆ เบาเสียงให้พอได้ยินจะได้ไม่รบกวนใครเขาได้ แม้จะเสียดายกับบรรยากาศสดใหม่ก็ตาม ถ้าหูฟังของเธอไม่เสียก่อนจะเดินทางล่ะก็ คงได้นั่งดูอย่างสบายใจ
ทางด้านสกาวใจ ถึงจะหลับตาแต่ยังคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แม้จะผ่านไปนานหลายปีก็ตาม ความรู้สึกเหล่านั้นยังเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
การเดินทางด้วยรถบัสทำให้ชวนคิดถึงสมัยก่อน สมัยอยู่ชมรมเดียวกัน
ชมรมเดินป่าของมหาวิทยาลัยเป็นสิ่งเดียวที่เชื่อมเราทั้งคู่ไว้ด้วยกัน
"เดินดีๆ นะ ระวังทากดูดเลือด" สกาวใจดึงมือเพื่อนสาวตัวสูงกว่าเธอให้ออกจากโคนต้นไม้ใหญ่
"อื้ม ใส่รองเท้าบูทคงไม่เข้ามาข้างในหรอกมั้ง" นัทนนันท์ฉีกยิ้มกว้าง
"ไม่แน่หรอก ไปกันเถอะ" สาวน้อยร่างเล็กยื่นมือให้กับเพื่อนสาวตัวสูงกว่าให้ตามเธอจะได้ไม่หลง
"ขอบใจนะ" เจ้าของมือสวยยื่นไปจับมือเล็กนุ่มนิ่มพร้อมกับรอยยิ้ม ไม่มีครั้งไหนที่จะรังเกียจมือคู่นี้เลยสักนิด ถ้าเป็นไปได้อยากให้เพื่อนของเธอคอยช่วยเหลือและนำทางตลอดไป
"คิดอะไรอยู่" สกาวใจเอียงคอถาม
"คิดอะไรเพลิน ๆ ขอจับไปตลอดได้ไหม"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็เราเพื่อนกัน"
คำว่าเพื่อนกันที่สกาวใจพูดออกไปนั้น เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่ารู้สึกดีใจทุกครั้งที่ได้จับมือ กลัวว่าเพื่อนรักจะบอกรังเกียจความคิดของเธอและไม่คิดว่าจะถูกเปลี่ยนไปทางอื่น
เสียงตะโกนของคนขับรถดังขึ้นและเป็นจุดหมายปลายทางที่เธอต้องลง
สกาวใจตื่นจากความคิดและความทรงจำเก่าๆ ที่ไม่อาจเป็นจริงตามที่ต้องการได้ เวลาหลายชั่วโมงกับการเดินทางและปลายทางคือจุดเริ่มต้นใหม่ของเธอ
"อ้าว ลงที่เดียวกันเหรอ" สกาวใจถามเพื่อนร่วมเดินทาง
"เอ๊ะ...อืม" สาวยิ้มง่ายพยักหน้า
แม้จะแปลกใจแต่ก็เป็นปกติสำหรับการเดินทางที่จะมีจุดหมายเหมือนกัน และเพื่อนคนนี้ก็ใจดีหยิบกระเป๋าเผื่อเธออีกด้วย
"ขอบใจนะ"
"เล็กน้อย"
ทั้งสวยและใจดี เป็นอะไรที่ดีต่อใจจริงๆ ที่นี่อาจจะเปลี่ยนชีวิตของคนแบบเธอก็ได้
สกาวใจก้าวขาลงจากรถทัวร์และกดโทรศัพท์หารุ่นพี่ที่อยู่หอพักของโรงพยาบาลให้มารับ หอพักที่จะไปอยู่เป็นห้องเช่าธรรมดาราคาถูกจากคำบอกเล่าของรุ่นพี่
"พี่วิว แตงมาถึงแล้วค่ะ"
"คือว่านะแตง พี่ไปรับเราไม่ได้ พอดีแฟนพี่มาพอดี ขอโทษทีนะ เราบอกมอเตอร์ไซค์ให้มาส่งที่โรงพยาบาลเลยก็ได้"
"เข้าใจแล้ว งั้นแตงไม่รบกวนแล้วค่ะ"
"โทษทีนะ กุญแจพี่ฝากไว้กับคนดูแล"
"ไม่เป็นไรเลย แค่นี้แตงก็เกรงใจมากแล้ว"
"งั้น เดี๋ยวค่อยเจอกันนะ"
"แตงเก็บของแล้วจะไปหาพี่นะคะ"
"จ้า ๆ"
แล้วก็ไม่ได้ไปตามที่ตกลงกับพี่วิว เมื่อได้กุญแจห้องและเก็บของทำโน่นนี่นั่นจนเลยเวลาเพราะหลับเพลิน รู้สึกตัวอีกทีก็ปาไปเที่ยงคืนซะแล้ว
"หิวจัง" ปัญหาในเวลานี้คงเป็นท้องของเธอที่ร้องประท้วง
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงถูกลากไปกินข้าวกลางดึกด้วยกัน เมนูโปรดของพวกเราก็คงไม่พ้นก๋วยเตี๋ยวหมู
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ก.ค. 2564, 20:26:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 ก.ค. 2564, 20:26:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 379
| << พริกไทยกลิ้ง | สั่งสองชาม >> |