หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: สั่งสองชาม
"น้องๆ เล็กน้ำลูกชิ้น"
ในที่สุดสกาวใจไม่สามารถทนความหิวได้ อย่างน้อยเวลาเที่ยงคืนยังมีก๋วยเตี๋ยวขาย ขอได้กินอาหารร้อนๆ ก่อนนอนก็ยังดี
เพิ่งรู้ว่าช่วงกลางคืนเงียบจนรู้สึกเหมือนกับอยู่คนเดียว ทั้งๆ ที่ยังมีคนเดินผ่านไปมา สาวน้อยนั่งมองบรรยากาศรอบตัวแล้วค่อยๆ ทานอาหารช้าๆ ถึงจะเป็นโรงพยาบาลต่างจังหวัดห่างไกลสีสันในตัวเมืองก็ตาม ผู้คนก็ยังคงเหมือนเดิม
"พี่ๆ สองชามเหมือนเดิม"
เสียงใสๆ ของหญิงสาวดังจนสกาวใจตัองหันไปมอง ที่หันเพราะเธอคนนั้นสั่งสองชามและเสียงดังจนได้ยินชัด
"เอ๊ะ!" ตกใจนิดหน่อยกับคนที่ได้เจอ
"เฮ้ย เธอ!"
หญิงสาวที่สกาวใจพบ เป็นเพื่อนร่วมทางขึ้นรถทัวร์ในวันนี้ และเธอคนนั้นก็ตกใจเช่นเดียวกัน
"ไม่น่าเชื่อ ว่าเราสองคนจะเจอกันได้" หญิงสาวร่างโปร่งเดินตรงมานั่งโต๊ะเดียวกับสกาวใจ
"นั่นนะสิ ว่าแต่เธอทำงานที่นี่เหรอ" สกาวใจมองชุดของเธอคนนี้ มองยังไงก็ทำงานที่เดียวกันแน่นอน
"ใช่ พอดีขึ้นเวรดึก โชคดีนะที่ตื่นทัน ไม่งั้นแย่แน่เลย" พูดไปบ่นไปแล้วส่งยิ้ม มองจนคนถูกมองแทบจะทะลุ
"มองอะไร" สกาวใจสงสัย มองธรรมดาไม่เท่าไหร่ แต่ยิ้มนี่สิ
"อย่าเรียกแต่เธอๆ กันเลยเถอะ เราชื่อ ลิลลี่ เรียกลี่เฉยๆ ดีกว่า" แนะนำตัวและยิ้มหน้าบาน จนสกาวใจต้องยิ้มกลับ
"อืม ชื่อแตง"
"ไม่น่าเชื่อว่าจะทำงานที่เดียวกัน" ลิลลี่ทำท่าทางดีใจ
ก็จริงอยู่ว่าเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ และลิลลี่คนนี้ดูท่าทางจะพลังงานล้นเหลือเสียจริง
"พอดีเราเพิ่งมาทำงานที่นี่ พรุ่งนี้เริ่มงาน ว่าแต่ลี่ทำงานมานานหรือยัง"
"สองปีได้แล้ว จบปุ๊บก็ได้งานที่นี่เลย ดีจริงๆ ถึงจะไกลบ้านแต่ลี่ก็ชอบนะ"
"อืม" สกาวใจมองสาวน้อยพลังงานล้นนิ่งๆ ทำงานมาสองปีกับเธอที่ทำงานมาห้าปี ดูยังไงก็อายุน้อยว่า
"ว่าแต่..." ลิลลี่ยังไม่ทันถาม อาหารก็ถูกเสริฟทันทีที่จะอ้าปาก
อาหารตรงหน้ามีสองชาม ชามหนึ่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กลูกชิ้นน้ำใสเหมือนกับสกาวใจ แต่อีกชามเป็นเส้นเล็กลูกชิ้นแห้ง ทำให้คิดถึงใครบางคนที่ไม่อยากคิดถึง
"ว้าว...กินแล้วนะคะ" เสียงระรื่นอย่างกับเจอของถูกใจและวิธีการทานก็เริ่มจากชามที่เป็นแห้งก่อน ยิ่งมองยิ่งเหมือน
"ทำไมสั่งมาสองชาม กินหมดเหรอ"
"อืม กินหมดแน่นอน แตงรู้ไหมว่าทำไมถึงต้องสั่งสองชาม"
"ไม่รู้สิ หิวมั้ง หรือเป็นพวกกินจุ" สกาวใจมองคนเติมพลังงานให้กับร่างกาย ทั้งๆ ที่น่าจะอ้วนแต่ยังผอม
"จึๆ ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง จริงๆ เป็นเพราะพี่นัด"
"นะ...นัดไหน" หวังว่าจะไม่ใช่คนที่เธอคิด
"นัด นัทนันท์ ที่เป็นนางแบบ กำลังดังตอนนี้ไง" ดวงตาเป็นประกายเมื่อได้พูดถึงคนที่เหมือนกับไอดอล
"อย่าบอกนะว่าแตงไม่รู้จัก" ลิลลี่มองหน้าสกาวใจแล้วทำตาโต บนโลกนี้ยังมีคนไม่รู้จักนางแบบของเธออีกอย่างนั้นหรือ
"อืม ไม่รู้จัก" สกาวใจก้มหน้าทานก๋วยเตี๋ยวต่อ แม้คำพูดของลิลลี่จะมีแต่เรื่องของนางแบบสาวชื่อดังก็ตาม เสียงเหล่านั้นเป็นเพียงอากาศธาตุที่เธอไม่อยากได้ยิน จะไปทางไหนก็คงหนีไม่พ้นเพราะนัทนันท์เป็นไอดอลของหลายๆ คน
"นี่ รู้ไหมว่าทำไมพี่นัดถึงชอบกินสองชาม" ลิลลี่ยังคงถามต่อ
"ไม่รู้สิ ไม่ใช่เขาจะไปรู้ได้ไง หรือลี่รู้อย่างนั้นเหรอ หรือตะกละ" สกาวใจมองหน้า อย่างเธอจะไม่รู้ได้ยังไง
"อย่ามาว่าพี่นัดตะกละนะ ไม่ใช่ซะหน่อย"
"แล้วคืออะไร" สกาวใจเริ่มหมั่นไส้ ทำไมเวลาสัมภาษณ์จะต้องไปบอกเขาหมดด้วย แค่เรื่องกินต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"อ้าว" สกาวใจตกใจเล็กน้อย หรือว่าความลับนั้น นัทนันท์ไม่ได้บอกกับใคร
"ก็นะ ตอนลงในข่าว หรือเวลาถูกสัมภาษณ์ก็ไม่บอก บอกเพียงแต่ว่า มีเพียงคนสำคัญของเธอเท่านั้นที่รู้ แล้วก็นะ คนก็เล็งประเด็นไปว่า คนสำคัญคนนั้นต้องเป็นแฟนหนุ่มคนนี้แน่เลย ดูสิ ถ่ายออกมาสวยมากเลย ดูมุมไหนก็สวย เจ้าบ่าวก็หล่อเจ้าสาวก็สวย สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก" เสียงชมลอยมาไม่ขาดสาย จนเจ้าตัวลืมดูเวลาว่าตอนนี้กี่โมง พอเห็นตัวเลขในมือถือเท่านั้นถึงกับตาโต
"ตายแล้ว รีบกินก่อน" ลิลลี่รู้สึกตัวว่าตนเองมัวแต่ชื่นชมไอดอลไปมากขนาดไหน อีกไม่กี่นาทีต้องเข้าเวรต่อจากเพื่อนแล้ว จึงรีบกินอย่างรวดเร็ว
"ปะ...ไปก่อนนะ"
สกาวใจพยักหน้าแล้วมองสาวน้อยจัดการอาหารอย่างไวราวกับเครื่องสูบอาหาร จนกระทั่งลุกไปจ่ายเงินแล้ววิ่งหายเข้าไปในโรงพยาบาล เป็นคนที่มีพลังงานเหลือล้นจริง ๆ
"น้อง พี่ขอเล็กลูกชิ้นแห้งอีกชาม"
คนสำคัญเท่านั้นถึงจะรู้อย่างนั้นหรือ น่าตลกสิ้นดี แม้ก๋วยเตี๋ยวจะเป็นเมนูที่เราทั้งสองชอบเหมือนกัน เพราะเป็นอะไรที่หาง่ายใกล้มหาวิทยาลัย ถึงอย่างนั้นความชอบมักจะมีสิ่งที่แตกต่างกันเสมอ
"แตงชอบแบบน้ำเหรอ" นัทนันท์ถาม เพราะเธอสั่งแบบแห้ง
"ใช่แล้ว แตงชอบกินน้ำร้อน ๆ" พูดไปก็ปรุงไป
"เดี๋ยวก่อนนะ ใส่แค่พริกกับน้ำส้มเองเหรอ จะอร่อยหรือไง"
"อร่อยสิ ปรุงแค่สองอย่างก็พอ" พริกสองช้อน น้ำส้มหนึ่ง ผสมปนกับน้ำซุปที่ลงตัว คลุกเคล้ากันไปก็ออกมาอร่อย
"เอามั่งดีกว่า" นัทนันท์หัวเราะคิกคักแล้วเดินไปสั่งเมนูเดียวกัน พอเดินกลับมาที่โต๊ะ สกาวใจก็รีบถามทันที
"แล้วที่สั่งมา ทำไมไม่กินให้หมด จะสั่งเหมือนกันทำไม" อาหารในชามก็ยังไม่พร่องเลย สั่งมาอีกชามแล้วจะกินหมดหรือยังไง
"หมดสิ อย่าลืมนะ ว่านัดกินเก่ง"
"ฮือ ตะกละน่ะสิไม่ว่า"
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่จริงๆ แล้ว นัดอยากกินเหมือนกับแตง เพราะอยากรู้ว่าแตงมีความรู้สึกยังไงตอนกิน เวลาที่นัดหิวแล้วไม่มีแตงอยู่ จะได้หายคิดถึง"
"มะ...ไม่ใช่มั้ง" สกาวใจก้มหน้าด้วยสีแดงระเรื่อตรงแก้ม แค่เพียงคำพูดนิดหน่อยทำไมต้องเขิน
ตั้งแต่นั้นมาเราสองคนก็มักจะสั่งสองชามแล้วปรุงเหมือนกัน เพราะอยากรู้ความรู้สึกตอนได้ทานของที่อีกฝ่ายชอบจะเป็นยังไง
"ทำไม ไม่เห็นหายคิดถึงเลย" สกาวใจเขี่ยลูกชิ้นหมูไปมา แม้จะปรุงเหมือนกัน ทานของที่อีกฝ่ายชอบ ยิ่งหนักหัวใจกว่าเดิม
"คนโกหก"
ในที่สุดสกาวใจไม่สามารถทนความหิวได้ อย่างน้อยเวลาเที่ยงคืนยังมีก๋วยเตี๋ยวขาย ขอได้กินอาหารร้อนๆ ก่อนนอนก็ยังดี
เพิ่งรู้ว่าช่วงกลางคืนเงียบจนรู้สึกเหมือนกับอยู่คนเดียว ทั้งๆ ที่ยังมีคนเดินผ่านไปมา สาวน้อยนั่งมองบรรยากาศรอบตัวแล้วค่อยๆ ทานอาหารช้าๆ ถึงจะเป็นโรงพยาบาลต่างจังหวัดห่างไกลสีสันในตัวเมืองก็ตาม ผู้คนก็ยังคงเหมือนเดิม
"พี่ๆ สองชามเหมือนเดิม"
เสียงใสๆ ของหญิงสาวดังจนสกาวใจตัองหันไปมอง ที่หันเพราะเธอคนนั้นสั่งสองชามและเสียงดังจนได้ยินชัด
"เอ๊ะ!" ตกใจนิดหน่อยกับคนที่ได้เจอ
"เฮ้ย เธอ!"
หญิงสาวที่สกาวใจพบ เป็นเพื่อนร่วมทางขึ้นรถทัวร์ในวันนี้ และเธอคนนั้นก็ตกใจเช่นเดียวกัน
"ไม่น่าเชื่อ ว่าเราสองคนจะเจอกันได้" หญิงสาวร่างโปร่งเดินตรงมานั่งโต๊ะเดียวกับสกาวใจ
"นั่นนะสิ ว่าแต่เธอทำงานที่นี่เหรอ" สกาวใจมองชุดของเธอคนนี้ มองยังไงก็ทำงานที่เดียวกันแน่นอน
"ใช่ พอดีขึ้นเวรดึก โชคดีนะที่ตื่นทัน ไม่งั้นแย่แน่เลย" พูดไปบ่นไปแล้วส่งยิ้ม มองจนคนถูกมองแทบจะทะลุ
"มองอะไร" สกาวใจสงสัย มองธรรมดาไม่เท่าไหร่ แต่ยิ้มนี่สิ
"อย่าเรียกแต่เธอๆ กันเลยเถอะ เราชื่อ ลิลลี่ เรียกลี่เฉยๆ ดีกว่า" แนะนำตัวและยิ้มหน้าบาน จนสกาวใจต้องยิ้มกลับ
"อืม ชื่อแตง"
"ไม่น่าเชื่อว่าจะทำงานที่เดียวกัน" ลิลลี่ทำท่าทางดีใจ
ก็จริงอยู่ว่าเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ และลิลลี่คนนี้ดูท่าทางจะพลังงานล้นเหลือเสียจริง
"พอดีเราเพิ่งมาทำงานที่นี่ พรุ่งนี้เริ่มงาน ว่าแต่ลี่ทำงานมานานหรือยัง"
"สองปีได้แล้ว จบปุ๊บก็ได้งานที่นี่เลย ดีจริงๆ ถึงจะไกลบ้านแต่ลี่ก็ชอบนะ"
"อืม" สกาวใจมองสาวน้อยพลังงานล้นนิ่งๆ ทำงานมาสองปีกับเธอที่ทำงานมาห้าปี ดูยังไงก็อายุน้อยว่า
"ว่าแต่..." ลิลลี่ยังไม่ทันถาม อาหารก็ถูกเสริฟทันทีที่จะอ้าปาก
อาหารตรงหน้ามีสองชาม ชามหนึ่งก๋วยเตี๋ยวเส้นเล็กลูกชิ้นน้ำใสเหมือนกับสกาวใจ แต่อีกชามเป็นเส้นเล็กลูกชิ้นแห้ง ทำให้คิดถึงใครบางคนที่ไม่อยากคิดถึง
"ว้าว...กินแล้วนะคะ" เสียงระรื่นอย่างกับเจอของถูกใจและวิธีการทานก็เริ่มจากชามที่เป็นแห้งก่อน ยิ่งมองยิ่งเหมือน
"ทำไมสั่งมาสองชาม กินหมดเหรอ"
"อืม กินหมดแน่นอน แตงรู้ไหมว่าทำไมถึงต้องสั่งสองชาม"
"ไม่รู้สิ หิวมั้ง หรือเป็นพวกกินจุ" สกาวใจมองคนเติมพลังงานให้กับร่างกาย ทั้งๆ ที่น่าจะอ้วนแต่ยังผอม
"จึๆ ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง จริงๆ เป็นเพราะพี่นัด"
"นะ...นัดไหน" หวังว่าจะไม่ใช่คนที่เธอคิด
"นัด นัทนันท์ ที่เป็นนางแบบ กำลังดังตอนนี้ไง" ดวงตาเป็นประกายเมื่อได้พูดถึงคนที่เหมือนกับไอดอล
"อย่าบอกนะว่าแตงไม่รู้จัก" ลิลลี่มองหน้าสกาวใจแล้วทำตาโต บนโลกนี้ยังมีคนไม่รู้จักนางแบบของเธออีกอย่างนั้นหรือ
"อืม ไม่รู้จัก" สกาวใจก้มหน้าทานก๋วยเตี๋ยวต่อ แม้คำพูดของลิลลี่จะมีแต่เรื่องของนางแบบสาวชื่อดังก็ตาม เสียงเหล่านั้นเป็นเพียงอากาศธาตุที่เธอไม่อยากได้ยิน จะไปทางไหนก็คงหนีไม่พ้นเพราะนัทนันท์เป็นไอดอลของหลายๆ คน
"นี่ รู้ไหมว่าทำไมพี่นัดถึงชอบกินสองชาม" ลิลลี่ยังคงถามต่อ
"ไม่รู้สิ ไม่ใช่เขาจะไปรู้ได้ไง หรือลี่รู้อย่างนั้นเหรอ หรือตะกละ" สกาวใจมองหน้า อย่างเธอจะไม่รู้ได้ยังไง
"อย่ามาว่าพี่นัดตะกละนะ ไม่ใช่ซะหน่อย"
"แล้วคืออะไร" สกาวใจเริ่มหมั่นไส้ ทำไมเวลาสัมภาษณ์จะต้องไปบอกเขาหมดด้วย แค่เรื่องกินต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"อ้าว" สกาวใจตกใจเล็กน้อย หรือว่าความลับนั้น นัทนันท์ไม่ได้บอกกับใคร
"ก็นะ ตอนลงในข่าว หรือเวลาถูกสัมภาษณ์ก็ไม่บอก บอกเพียงแต่ว่า มีเพียงคนสำคัญของเธอเท่านั้นที่รู้ แล้วก็นะ คนก็เล็งประเด็นไปว่า คนสำคัญคนนั้นต้องเป็นแฟนหนุ่มคนนี้แน่เลย ดูสิ ถ่ายออกมาสวยมากเลย ดูมุมไหนก็สวย เจ้าบ่าวก็หล่อเจ้าสาวก็สวย สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก" เสียงชมลอยมาไม่ขาดสาย จนเจ้าตัวลืมดูเวลาว่าตอนนี้กี่โมง พอเห็นตัวเลขในมือถือเท่านั้นถึงกับตาโต
"ตายแล้ว รีบกินก่อน" ลิลลี่รู้สึกตัวว่าตนเองมัวแต่ชื่นชมไอดอลไปมากขนาดไหน อีกไม่กี่นาทีต้องเข้าเวรต่อจากเพื่อนแล้ว จึงรีบกินอย่างรวดเร็ว
"ปะ...ไปก่อนนะ"
สกาวใจพยักหน้าแล้วมองสาวน้อยจัดการอาหารอย่างไวราวกับเครื่องสูบอาหาร จนกระทั่งลุกไปจ่ายเงินแล้ววิ่งหายเข้าไปในโรงพยาบาล เป็นคนที่มีพลังงานเหลือล้นจริง ๆ
"น้อง พี่ขอเล็กลูกชิ้นแห้งอีกชาม"
คนสำคัญเท่านั้นถึงจะรู้อย่างนั้นหรือ น่าตลกสิ้นดี แม้ก๋วยเตี๋ยวจะเป็นเมนูที่เราทั้งสองชอบเหมือนกัน เพราะเป็นอะไรที่หาง่ายใกล้มหาวิทยาลัย ถึงอย่างนั้นความชอบมักจะมีสิ่งที่แตกต่างกันเสมอ
"แตงชอบแบบน้ำเหรอ" นัทนันท์ถาม เพราะเธอสั่งแบบแห้ง
"ใช่แล้ว แตงชอบกินน้ำร้อน ๆ" พูดไปก็ปรุงไป
"เดี๋ยวก่อนนะ ใส่แค่พริกกับน้ำส้มเองเหรอ จะอร่อยหรือไง"
"อร่อยสิ ปรุงแค่สองอย่างก็พอ" พริกสองช้อน น้ำส้มหนึ่ง ผสมปนกับน้ำซุปที่ลงตัว คลุกเคล้ากันไปก็ออกมาอร่อย
"เอามั่งดีกว่า" นัทนันท์หัวเราะคิกคักแล้วเดินไปสั่งเมนูเดียวกัน พอเดินกลับมาที่โต๊ะ สกาวใจก็รีบถามทันที
"แล้วที่สั่งมา ทำไมไม่กินให้หมด จะสั่งเหมือนกันทำไม" อาหารในชามก็ยังไม่พร่องเลย สั่งมาอีกชามแล้วจะกินหมดหรือยังไง
"หมดสิ อย่าลืมนะ ว่านัดกินเก่ง"
"ฮือ ตะกละน่ะสิไม่ว่า"
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่จริงๆ แล้ว นัดอยากกินเหมือนกับแตง เพราะอยากรู้ว่าแตงมีความรู้สึกยังไงตอนกิน เวลาที่นัดหิวแล้วไม่มีแตงอยู่ จะได้หายคิดถึง"
"มะ...ไม่ใช่มั้ง" สกาวใจก้มหน้าด้วยสีแดงระเรื่อตรงแก้ม แค่เพียงคำพูดนิดหน่อยทำไมต้องเขิน
ตั้งแต่นั้นมาเราสองคนก็มักจะสั่งสองชามแล้วปรุงเหมือนกัน เพราะอยากรู้ความรู้สึกตอนได้ทานของที่อีกฝ่ายชอบจะเป็นยังไง
"ทำไม ไม่เห็นหายคิดถึงเลย" สกาวใจเขี่ยลูกชิ้นหมูไปมา แม้จะปรุงเหมือนกัน ทานของที่อีกฝ่ายชอบ ยิ่งหนักหัวใจกว่าเดิม
"คนโกหก"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.ค. 2564, 21:57:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.ค. 2564, 21:57:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 388
| << วันเดียวกัน | ไม่อาจหวนคืน >> |