หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: ปัญหาใครปัญหามัน
วันหนึ่งๆ ของนัทนันท์ผ่านพ้นไปแบบไม่ได้ทำอะไร
"นัด ตั้งแต่ลูกกลับบ้านมา ก็หมกตัวแต่ในห้อง ทำไมไม่ออกไปข้างนอกบ้าง" คุณนายพิมลดาถอนหายใจยืนมองลูกสาวกำลังนั่งเงียบๆ บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดไวน์กับแก้วหลายใบ
"ไม่อยากออกไปไหน ขอหนูอยู่เงียบๆ คนเดียวได้ไหมคะ"
เป็นคำตอบที่ทำให้คนอย่างพิมลดาต้องส่ายหน้า ไม่รู้ว่าผ่านมากี่เดือนแล้วที่ลูกสาวของเธอทำตัวเหลวไหล งานการก็ไม่ยอมไปทำ หลังจากแต่งงานก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
พอคนเป็นแม่บ่นเสร็จคนเป็นพ่อก็เข้ามาต่อ เสียงเปิดประตูดังสนั่น และมาพร้อมกับหนังสือพิมพ์ในมือ
"มันหมายความว่ายังไง" ความโกรธใส่ลงไปยังกระดาษสีเทา มันถูกโยนไว้อยู่บนเตียง
ภาพข่าวฉาวของผู้เป็นสามีของนัทนันท์ถูกโชว์และพาดหัวข่าวหน้าแรกจนเห็นเด่นชัด
"ยังไม่สนใจอีกหรือไง" เสียงตะโกนด้วยความโมโหเพื่อต้องการให้คนเป็นลูกลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง แต่กลับตอบรับด้วยท่าทางนิ่งเฉยแล้วยังนั่งจิบไวน์ไม่สนใจรอบข้าง
"สนใจอะไรคะ มันไม่ใช่เรื่องของหนูสักหน่อย" นัทนันท์รินไวน์ใส่แก้วที่หมดให้มีพอนั่งจิบต่อ ถึงจะมึนแต่ก็ช่วยให้เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านได้
"แกหมายความว่ายังไง หรือแกยังไม่ลืมไอ้เด็กคนนั้น"
"อย่าเรียกเธอว่าไอ้ หนูก็ทำตามที่คุณพ่อสั่งแล้วไงคะ เลิกยุ่งกับหนูสักที" ชีวิตของเธอต้องมาพังมันเป็นเพราะใคร ถ้าไม่ใช่กลัวว่าลูกสาวคนเดียวจะถูกนินทาจนสนุกปากอย่างงั้นหรือไง
"แกนี่มัน โรคจิตหรือไง ผู้ชายบนโลกนี้ดีๆ มีตั้งมาก จะแต่งกับใครก็ได้ คนที่ฉันเลือกแกยังรักษาเขาไว้ไม่ได้ แต่แกกลับไปจมปลักกับคนที่ไม่ช่วยให้แกมีชื่อเสียง"
"เฮอะ ผู้ชายดีๆ คนที่คุณพ่อเลือกคงดีมากสินะคะ ฉาวไปทั่ว ไปทางไหนก็อับอายขายขี้หน้า แบบนี้หรือคะ ที่บอกว่าผู้ชายดี"
จบคำเถียงก็ถูกตบจนหน้าหัน กลิ่นคาวคลุ้งในปากกับความเจ็บและชาบนใบหน้าไม่อาจเทียบเท่ากับหัวใจที่ถูกบีบรัด เธอหันมองหน้าของผู้ที่ให้กำเนิดอีกครั้ง แม้ว่าจะเห็นน้ำตาของผู้ที่เป็นมารดาและเสียงร้องห้ามไม่ให้สามีต้องทำร้ายคนอย่างเธออีกครั้งก็ตาม ความรู้สึกจุกจนชาไปทั้งตัวนั้นไม่อาจทำให้เธอต้องเสียน้ำตาอีกแล้ว
"แกออกจากบ้านฉันไปเลย" อารมณ์โกรธมักมีขีดจำกัด เขาไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้
"คุณ พอเถอะค่ะ แค่นี้ลูกก็เจ็บมาพออยู่แล้ว" เสียงร้องสะอื้นไห้ รู้สึกเจ็บปวดแทนลูกสาว แต่สามีของเธอเป็นพวกหัวแข็ง ถ้าได้ปักใจหรือตัดสินใจทำสิ่งใดลงไปแล้วจะไม่มีทางย้อนกลับ
นัทนันท์มองบิดาของเธอหันหลังหนีและนิ่งมากจนเธอเริ่มจะเข้าใจ
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ให้หนูได้กลับมาอยู่บ้าน"
ตั้งแต่เธอย้ายไปอยู่กับคนที่เป็นสามีทางกฎหมาย ไม่มีวันไหนที่เธออยากจะอยู่ที่นั่น บ้านที่เธอเติบโตมาตั้งแต่เด็กและห้องนอนของเธอนั้น ทำให้รู้สึกอุ่นใจจนไม่อยากออกไปไหน แต่ในเมื่อถูกไล่ออกมาแล้ว เธอคงไม่อาจจะอยู่ต่อได้
"พอเลย นัดไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูขับรถกลับเองได้"
"จะไปไหน ตอนนี้มันมืดแล้วนะ"
"ปล่อยมันไป แกต้องกลับไปบ้านของแก ไปอยู่กับสามีแก ไม่ใช่มาอยู่กับพ่อแม่" พูดทั้ง ๆ ที่ไม่มองหน้า จนนัทนันท์ต้องยิ้มน้อย ๆ
"เข้าใจแล้วค่ะ"
เธอเดินออกจากห้องพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ ตรงดิ่งไปยังรถของเธอ
เวลาสามทุ่ม แม้จะมืดแต่ก็ใช่ว่าคนอย่างนัทนันท์จะกลัว การที่เธอพยายามขับรถเองให้ได้ก็เพื่อใครบางคนที่หนีเธอไป แม้จะติดต่อหรือไปหาก็ทำไม่ได้
"ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนกันนะ" นิ้วมือเรียวกดเพื่อคลายล็อกช่องเก็บของสำคัญ ในนั้นเผยให้เห็นรูปถ่ายของสกาวใจกับเธอกอดคอกันในชุดนิสิตนักศึกษา
ยังไม่ทันที่เธอจะหยิบขึ้นออกมาดูเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"อืม ฉันเห็นข่าวแล้ว ขอบใจมาก"
"ขอบคุณที่ใช้บริการผม งานนี้ใช่ว่าจะหมูนะครับ คุณก็รู้ว่าสามีของคุณดังและรวยขนาดไหน ไม่นานข่าวพวกนั้นก็จะเงียบไป"
"หึ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ฉันจะโอนเงินเพิ่มให้อีกแล้วกัน" จะพยายามปิดแค่ไหน ข่าวที่ออกมาก็ยังมีมูลความจริง แค่นี้ก็ทำให้เธอมีข้ออ้างออกจากบ้านได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องกลับไปอีก
"ว่าแต่ เรื่องที่ฉันให้ตามสืบไปถึงไหนแล้ว"
"ผมได้ข้อมูลสำคัญมาหนึ่งอย่างครับ"
"อะไร รีบบอกมาให้หมด"
"ใจเย็นๆ สิครับคุณนาย ผมรู้แค่ว่าเพื่อนของคุณนายไม่ได้อยู่ในเมืองแล้วครับ'
"ว่าไงนะ แล้วเขาไปไหน อยู่ที่ไหนรีบบอกมา"
"ผมขอเวลาสักหน่อยสิครับ คนที่คุณนายให้ผมตามสืบใช่ว่าจะหาง่ายนะครับ เก็บตัวเงียบขนาดนั้น"
"อืม ฉันเพิ่มเงินให้อีกสองเท่า สืบจนรู้ให้ได้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วอยู่กับใคร"
"ครับ ผมจะรีบจัดการอย่างไวเลยครับ"
พอวางสายจากนักสืบเอกชน นัทนันท์ได้ขับรถตรงดิ่งไปยังบ้านของสามี สิ่งที่เธอต้องกลับไปเอาคือกระเป๋าใบสำคัญรวมถึงข้าวของที่เธอต้องเก็บออกมาด้วย
บ้านหลังใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยคนงานและสาวใช้มากมาย นายชวกรหรือทายาทนักธุรกิจร้อยล้าน ลูกชายคนโตเจ้าเสน่ห์และเสเพลเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าดันมาถูกใจนางแบบอย่างนัทนันท์เข้า
"เปิดประตูให้ฉันที"
"ค่ะ คุณผู้หญิง"
สาวใช้ตัวเล็กดันประตูให้รถของเจ้านายเข้ามาจอดข้างใน เธอร้อนรนเมื่อนัทนันท์เห็นรถไม่คุ้นตามาจอดเพิ่มอีกคัน
"ฮึ คุณผู้ชายอยู่ในห้องสินะ"
"ค่ะ" ก้มหน้าหลบตาไม่ให้คุณผู้หญิงเห็นหน้า เธอไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร
"ไม่ต้องห่วง ฉันแค่เข้าไปเก็บของ"
"คุณ...คุณผู้หญิงว่ายังไงนะคะ" ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วต่อไปจะเป็นยังไงถ้าคุณผู้หญิงไม่อยู่ที่นี่
"ใจเย็นๆ ฉันไม่ไปไหนไกลหรอกน่า อีกอย่างเขาน่าจะดีใจที่ฉันไม่อยู่ที่นี่ จริงไหม" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวย การที่เธอออกมาก็ทำให้ชายหนุ่มอยากทำอะไรก็ได้ดั่งใจ
เมื่อพูดจบก็ควรถึงเวลาขึ้นห้องไปเก็บของ เธอตรงดิ่งไปยังห้องนอนและไขประตูโดยไม่เกรงใจคนนอนกกกันบนเตียง
เสียงกรี๊ดของผู้หญิงทำให้ชวกรหมดอารมณ์จนต้องหันมาตวาดใส่คนที่ไร้มารยาท
"อุ๊ปส์ ขอโทษนะคะ คุณสามี ฉันมาเอาของ" เธอมองเขาและผู้หญิงบนเตียงด้วยสายตาเหยียด
"นัด มาตั้งแต่เมื่อไหร่" เขาตกใจมากเพราะนึกว่าคนที่เขาคิดว่าจะไม่กลับมาช้า ดันกลับมาตอนที่เขาไม่อยากให้เห็น
"ฮึ นัดจะไปเที่ยวสักพักนะคะ คุณก็เล่นให้สนุกแล้วกัน" นัทนันท์ลากกระเป๋าใบใหญ่ที่เธอแอบซ่อนเตรียมพร้อมเอาไว้ และคิดว่าชายหนุ่มคงไม่ทันสังเกตว่าเธอเอาอะไรไปบ้าง
"เดี๋ยวก่อนสิ แล้วเรื่องของผมจะทำยังไง" ข่าวถูกออกไปจนเสียชื่อ ในเวลานี้คงถึงหูของผู้ใหญ่ ถ้าไม่มีนัทนันท์บังหน้า เขาคงไม่มีทางรอดพ้นจากคนตำหนิของทุกคน แล้วตำแหน่งรวมถึงเงินที่เขาควรจะได้จะไม่ศูนย์หายไปหรือไง
"ก็ทำอย่างทุกครั้งสิคะ มีเงินไม่ใช่หรือไง ถ้าคุณพ่อของคุณถาม ก็โกหกไปสิ ฉันไปก่อน" นัทนันท์รีบเดินออกจากห้องทิ้งให้คนบนเตียงว้าวุ่นใจต่อไป ปัญหามีก็ควรแก้ ปัญหาใครก็ปัญหามัน
"โธ่เว้ย จะทิ้งผมแบบนี้ไม่ได้นะ"
"นัด ตั้งแต่ลูกกลับบ้านมา ก็หมกตัวแต่ในห้อง ทำไมไม่ออกไปข้างนอกบ้าง" คุณนายพิมลดาถอนหายใจยืนมองลูกสาวกำลังนั่งเงียบๆ บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดไวน์กับแก้วหลายใบ
"ไม่อยากออกไปไหน ขอหนูอยู่เงียบๆ คนเดียวได้ไหมคะ"
เป็นคำตอบที่ทำให้คนอย่างพิมลดาต้องส่ายหน้า ไม่รู้ว่าผ่านมากี่เดือนแล้วที่ลูกสาวของเธอทำตัวเหลวไหล งานการก็ไม่ยอมไปทำ หลังจากแต่งงานก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
พอคนเป็นแม่บ่นเสร็จคนเป็นพ่อก็เข้ามาต่อ เสียงเปิดประตูดังสนั่น และมาพร้อมกับหนังสือพิมพ์ในมือ
"มันหมายความว่ายังไง" ความโกรธใส่ลงไปยังกระดาษสีเทา มันถูกโยนไว้อยู่บนเตียง
ภาพข่าวฉาวของผู้เป็นสามีของนัทนันท์ถูกโชว์และพาดหัวข่าวหน้าแรกจนเห็นเด่นชัด
"ยังไม่สนใจอีกหรือไง" เสียงตะโกนด้วยความโมโหเพื่อต้องการให้คนเป็นลูกลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง แต่กลับตอบรับด้วยท่าทางนิ่งเฉยแล้วยังนั่งจิบไวน์ไม่สนใจรอบข้าง
"สนใจอะไรคะ มันไม่ใช่เรื่องของหนูสักหน่อย" นัทนันท์รินไวน์ใส่แก้วที่หมดให้มีพอนั่งจิบต่อ ถึงจะมึนแต่ก็ช่วยให้เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านได้
"แกหมายความว่ายังไง หรือแกยังไม่ลืมไอ้เด็กคนนั้น"
"อย่าเรียกเธอว่าไอ้ หนูก็ทำตามที่คุณพ่อสั่งแล้วไงคะ เลิกยุ่งกับหนูสักที" ชีวิตของเธอต้องมาพังมันเป็นเพราะใคร ถ้าไม่ใช่กลัวว่าลูกสาวคนเดียวจะถูกนินทาจนสนุกปากอย่างงั้นหรือไง
"แกนี่มัน โรคจิตหรือไง ผู้ชายบนโลกนี้ดีๆ มีตั้งมาก จะแต่งกับใครก็ได้ คนที่ฉันเลือกแกยังรักษาเขาไว้ไม่ได้ แต่แกกลับไปจมปลักกับคนที่ไม่ช่วยให้แกมีชื่อเสียง"
"เฮอะ ผู้ชายดีๆ คนที่คุณพ่อเลือกคงดีมากสินะคะ ฉาวไปทั่ว ไปทางไหนก็อับอายขายขี้หน้า แบบนี้หรือคะ ที่บอกว่าผู้ชายดี"
จบคำเถียงก็ถูกตบจนหน้าหัน กลิ่นคาวคลุ้งในปากกับความเจ็บและชาบนใบหน้าไม่อาจเทียบเท่ากับหัวใจที่ถูกบีบรัด เธอหันมองหน้าของผู้ที่ให้กำเนิดอีกครั้ง แม้ว่าจะเห็นน้ำตาของผู้ที่เป็นมารดาและเสียงร้องห้ามไม่ให้สามีต้องทำร้ายคนอย่างเธออีกครั้งก็ตาม ความรู้สึกจุกจนชาไปทั้งตัวนั้นไม่อาจทำให้เธอต้องเสียน้ำตาอีกแล้ว
"แกออกจากบ้านฉันไปเลย" อารมณ์โกรธมักมีขีดจำกัด เขาไม่ได้ตั้งใจให้ทุกอย่างออกมาเป็นแบบนี้
"คุณ พอเถอะค่ะ แค่นี้ลูกก็เจ็บมาพออยู่แล้ว" เสียงร้องสะอื้นไห้ รู้สึกเจ็บปวดแทนลูกสาว แต่สามีของเธอเป็นพวกหัวแข็ง ถ้าได้ปักใจหรือตัดสินใจทำสิ่งใดลงไปแล้วจะไม่มีทางย้อนกลับ
นัทนันท์มองบิดาของเธอหันหลังหนีและนิ่งมากจนเธอเริ่มจะเข้าใจ
"ค่ะ ขอบคุณนะคะที่ให้หนูได้กลับมาอยู่บ้าน"
ตั้งแต่เธอย้ายไปอยู่กับคนที่เป็นสามีทางกฎหมาย ไม่มีวันไหนที่เธออยากจะอยู่ที่นั่น บ้านที่เธอเติบโตมาตั้งแต่เด็กและห้องนอนของเธอนั้น ทำให้รู้สึกอุ่นใจจนไม่อยากออกไปไหน แต่ในเมื่อถูกไล่ออกมาแล้ว เธอคงไม่อาจจะอยู่ต่อได้
"พอเลย นัดไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูขับรถกลับเองได้"
"จะไปไหน ตอนนี้มันมืดแล้วนะ"
"ปล่อยมันไป แกต้องกลับไปบ้านของแก ไปอยู่กับสามีแก ไม่ใช่มาอยู่กับพ่อแม่" พูดทั้ง ๆ ที่ไม่มองหน้า จนนัทนันท์ต้องยิ้มน้อย ๆ
"เข้าใจแล้วค่ะ"
เธอเดินออกจากห้องพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ ตรงดิ่งไปยังรถของเธอ
เวลาสามทุ่ม แม้จะมืดแต่ก็ใช่ว่าคนอย่างนัทนันท์จะกลัว การที่เธอพยายามขับรถเองให้ได้ก็เพื่อใครบางคนที่หนีเธอไป แม้จะติดต่อหรือไปหาก็ทำไม่ได้
"ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนกันนะ" นิ้วมือเรียวกดเพื่อคลายล็อกช่องเก็บของสำคัญ ในนั้นเผยให้เห็นรูปถ่ายของสกาวใจกับเธอกอดคอกันในชุดนิสิตนักศึกษา
ยังไม่ทันที่เธอจะหยิบขึ้นออกมาดูเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"อืม ฉันเห็นข่าวแล้ว ขอบใจมาก"
"ขอบคุณที่ใช้บริการผม งานนี้ใช่ว่าจะหมูนะครับ คุณก็รู้ว่าสามีของคุณดังและรวยขนาดไหน ไม่นานข่าวพวกนั้นก็จะเงียบไป"
"หึ แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ฉันจะโอนเงินเพิ่มให้อีกแล้วกัน" จะพยายามปิดแค่ไหน ข่าวที่ออกมาก็ยังมีมูลความจริง แค่นี้ก็ทำให้เธอมีข้ออ้างออกจากบ้านได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องกลับไปอีก
"ว่าแต่ เรื่องที่ฉันให้ตามสืบไปถึงไหนแล้ว"
"ผมได้ข้อมูลสำคัญมาหนึ่งอย่างครับ"
"อะไร รีบบอกมาให้หมด"
"ใจเย็นๆ สิครับคุณนาย ผมรู้แค่ว่าเพื่อนของคุณนายไม่ได้อยู่ในเมืองแล้วครับ'
"ว่าไงนะ แล้วเขาไปไหน อยู่ที่ไหนรีบบอกมา"
"ผมขอเวลาสักหน่อยสิครับ คนที่คุณนายให้ผมตามสืบใช่ว่าจะหาง่ายนะครับ เก็บตัวเงียบขนาดนั้น"
"อืม ฉันเพิ่มเงินให้อีกสองเท่า สืบจนรู้ให้ได้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ แล้วอยู่กับใคร"
"ครับ ผมจะรีบจัดการอย่างไวเลยครับ"
พอวางสายจากนักสืบเอกชน นัทนันท์ได้ขับรถตรงดิ่งไปยังบ้านของสามี สิ่งที่เธอต้องกลับไปเอาคือกระเป๋าใบสำคัญรวมถึงข้าวของที่เธอต้องเก็บออกมาด้วย
บ้านหลังใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยคนงานและสาวใช้มากมาย นายชวกรหรือทายาทนักธุรกิจร้อยล้าน ลูกชายคนโตเจ้าเสน่ห์และเสเพลเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าดันมาถูกใจนางแบบอย่างนัทนันท์เข้า
"เปิดประตูให้ฉันที"
"ค่ะ คุณผู้หญิง"
สาวใช้ตัวเล็กดันประตูให้รถของเจ้านายเข้ามาจอดข้างใน เธอร้อนรนเมื่อนัทนันท์เห็นรถไม่คุ้นตามาจอดเพิ่มอีกคัน
"ฮึ คุณผู้ชายอยู่ในห้องสินะ"
"ค่ะ" ก้มหน้าหลบตาไม่ให้คุณผู้หญิงเห็นหน้า เธอไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร
"ไม่ต้องห่วง ฉันแค่เข้าไปเก็บของ"
"คุณ...คุณผู้หญิงว่ายังไงนะคะ" ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วต่อไปจะเป็นยังไงถ้าคุณผู้หญิงไม่อยู่ที่นี่
"ใจเย็นๆ ฉันไม่ไปไหนไกลหรอกน่า อีกอย่างเขาน่าจะดีใจที่ฉันไม่อยู่ที่นี่ จริงไหม" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวย การที่เธอออกมาก็ทำให้ชายหนุ่มอยากทำอะไรก็ได้ดั่งใจ
เมื่อพูดจบก็ควรถึงเวลาขึ้นห้องไปเก็บของ เธอตรงดิ่งไปยังห้องนอนและไขประตูโดยไม่เกรงใจคนนอนกกกันบนเตียง
เสียงกรี๊ดของผู้หญิงทำให้ชวกรหมดอารมณ์จนต้องหันมาตวาดใส่คนที่ไร้มารยาท
"อุ๊ปส์ ขอโทษนะคะ คุณสามี ฉันมาเอาของ" เธอมองเขาและผู้หญิงบนเตียงด้วยสายตาเหยียด
"นัด มาตั้งแต่เมื่อไหร่" เขาตกใจมากเพราะนึกว่าคนที่เขาคิดว่าจะไม่กลับมาช้า ดันกลับมาตอนที่เขาไม่อยากให้เห็น
"ฮึ นัดจะไปเที่ยวสักพักนะคะ คุณก็เล่นให้สนุกแล้วกัน" นัทนันท์ลากกระเป๋าใบใหญ่ที่เธอแอบซ่อนเตรียมพร้อมเอาไว้ และคิดว่าชายหนุ่มคงไม่ทันสังเกตว่าเธอเอาอะไรไปบ้าง
"เดี๋ยวก่อนสิ แล้วเรื่องของผมจะทำยังไง" ข่าวถูกออกไปจนเสียชื่อ ในเวลานี้คงถึงหูของผู้ใหญ่ ถ้าไม่มีนัทนันท์บังหน้า เขาคงไม่มีทางรอดพ้นจากคนตำหนิของทุกคน แล้วตำแหน่งรวมถึงเงินที่เขาควรจะได้จะไม่ศูนย์หายไปหรือไง
"ก็ทำอย่างทุกครั้งสิคะ มีเงินไม่ใช่หรือไง ถ้าคุณพ่อของคุณถาม ก็โกหกไปสิ ฉันไปก่อน" นัทนันท์รีบเดินออกจากห้องทิ้งให้คนบนเตียงว้าวุ่นใจต่อไป ปัญหามีก็ควรแก้ ปัญหาใครก็ปัญหามัน
"โธ่เว้ย จะทิ้งผมแบบนี้ไม่ได้นะ"
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ส.ค. 2564, 22:47:15 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ส.ค. 2564, 22:47:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 365
| << ไม่อาจหวนคืน | ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย >> |