stop bad time หยุดเรื่องร้ายแล้วเรามารักกัน
ชีวิตที่ผ่านมาของหญิงสาวช่างน่าสงสาร แต่แม่เลี้ยงของเธอก็ไม่หยุดปั่นป่วนชีวิตเธอโดนทำร้ายร่างกายมิหน่ำซ้ำยังจะขายเธอให้กับพวกมาเฟีย
Tags: รัก ดราม่า

ตอน: ใกล้ชิด

"นี่นิตาเราไปดูทางนู้นดีไหม มีอาหารหน้าตาหน้ากินเยอะแยะเลย" หญิงสาวยิ้มอ่อนๆให้กับเพื่อนสาวที่ตอนนี้กำลังตื่นเต้นสุดๆ นับตั้งแต่ที่แก้วตาก้าวเข้ามาในงานเธอก็เอาแต่สอดส่องหาอาหารเพราะตอนนี้เธอหิวจนไส้กิ่ว หิวสุดๆตอนนี้เธอสามารถกินข้างเข้าไปได้ทั้งตัวก็ว่าได้เพราะเธอเองยังไม่ได้มีไรตกถึงท้องตั้งแต่ตอนแต่งตัวเสร็จ
"นี่ยัยหมูตอนฉันเห็นเธอนะหิวตั้งแต่ออกมากที่พักแล้วทั้งๆตอนเย็นพวกเราพึ่งกินเค้กไป แล้วอาหารที่แกกำลังถือนะกินให้มันหมดก่อนเถอะไม่ใช่ว่าจะกินๆโดยที่ไม่แหกตาดูปริมาณอาหาร" ไวกิ้งอดไม่ได้ที่จะแขวะเพื่อนสาวจอมตะกละของตัวเอง จากการที่รู้จักเป็นเพื่อนกันมานานทำให้เขารู้ว่าตอนที่แก้วตาหิวเธอจะไม่ห่วงอะไรเลยนอกจากการกินของตัวเองทำให้เวลากินเธออาจจะทำตัวตลกๆให้คนรอบข้างเห็นแต่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องภาพลักษณ์ของตัวเองมาก ทุกครั้งที่สองคนนี้ใกล้กันก็มีอันต้องทะเลาะกันทุกครั้งทำให้ฉันเองก็รู้สึกเหมือนคนอื่นๆว่าสองคนนี้ทำตัวเหมือนแฟนกันขึ้นทุกวัน
"แล้วไงยะ นี่มันท้องของฉันปากของฉัน ต่อให้ฉันกินจนเดินไม่ได้ฉันก็ไม่กลัวหรอก" เธอรีบแก้วเสียงใส่ชายหนุ่มข้างๆทันทีที่เขาพูดจบสำหรับเธอเมื่อหิวก็ต้องกินเพื่อไม่ให้หิวมันจะอะไรหนักหนา เกิดมาต้องกินสิ
"ฉันก็บอกด้วยความหวังดีหรอกนะ ระวังจะคานไม่มีผัวกับชาวบ้านก็แล้วกัน ด้วยความหวังดีจากเพื่อนสุดที่รักของเธอ"
"แหวะ!เพื่อนสุดที่รักบ้าบอ แม่ฉันเลี้ยงฉันมาให้โตสามารถดูแลเลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่ได้เลี้ยงมาให้โตเพื่อจะมาเอาผัวโว้ย อีกอย่างเก็บความหวังดีของนายไว้บอกตัวเองเถอะคลุกคลีอยู่กับแต่พวกฉันระวังจะไม่ได้เมีย แต่บางทีนายคงไม่อยากได้เมียหรอกเพราะนายอาจจะเป็นเกย์ก็ได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ลิตาหยักคิ้วหลิ่วตาใส่เพื่อนหนุ่มของตัวเองอย่างสะใจที่ได้แอบด่าเพื่อนตัวเองสำเร็จตบท้ายด้วยการแลบลิ้นใส่ ตัวฉันที่กำลังนั่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าถึงกับขำจนตัวโยน สองคนนี้ทะเลาะกันได้ทุกเวลาจริงๆ
"ชิ๊ หิวก็กินเงียบๆไปเลยไม่ต้องมาพูดกับฉัน" ไวกิ้งสะบัดหน้าหนีเพื่อปะชดเพื่อนสาวทันที
"ตามใจแกสิ ฉันไม่ได้ขอให้แกมาพูดกับฉันซะหน่อย" หนังจากที่แก้วตาพูดจบชายนุ่มก็ทำทีท่าเหมือนงอนหญิงสาว ฉันรู้ดีว่าสองคนนี้เขารักกันมากขนาดไหนต่อให้ทะเลาะกันแต่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าสองคนนี้ก็จะคืนดีกัน
3 นาทีผ่านไป
5 นาทีผ่านไป
10 นาทีผ่านไป
"นี่แก้วตาตอนนี้กี่โมงแล้วอะ" หลังจากที่เงียบไปนานในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจพูดกับเพื่อนสาว
" 2ทุ้มกว่าๆแล้ว" แก้วตาชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงปรกติเหมือนกับว่าพวกเขาไม่ได้พูดจากวนประสาทกันยังไงยังงั้น
"นี่พวกเธอคุยกันไปก่อนนะ ฉันขอตัวกลับที่พักแปป พอดีจำได้ว่าต้องโทรศัพท์บอกที่บ้านว่าถึงแล้วเดี่ยวพวกเขาเป็นห่วง" หลังจากที่ฉันเงียบไปนานก็ลุกขึ้นพร้อมกับพวกเพื่อนๆว่าจะไปโทรศัพท์หาที่บ้านำสุดท้ายเธอพูดออกมานั้นไม่แน่ใจ
ว่าพ่อของเธอกับแม่เลี้ยงของเธอจะห่วงเธอไหม เธอก็รู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่แค่อยากทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุดแม้ว่าพ่อสุดที่รักของเธอจะเกลียดเธอมากแค่ไหนก็ตาม บางครั้งเธอก็เศร้าเสียใจ แอบร้องไห้คนเดียว บางทีเธอก็อยากมีชีวิตครอบครัวเหมือนกันกับเพื่อนๆคนอื่นๆบ้างเธอไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัวได้เต็มที่เลยมีแต่เพื่อนรักเก่าอย่างเฟื้องฟ้าและคีตา
"ให้ฉันหรือไวกิ้งไปเป็นเพื่อนไหม" ฉันส่ายหัวให้เบาๆให้พวกเพื่อนๆพร้อมกับลุกจากที่นั่งจริงๆแล้วฉันอยากให้ไปเป็นเพื่อนอยู่หรอกนะแต่ฉันอยากให้พวกเขาสนุกมากกว่าจะรบกวนพวกเขา หลังจากที่เดินห่างออกมาจากงานฉันก็พึ่งรู้ว่าฉันควรจะหาเพื่อสักคนไปด้วยเพราะทางเดินกลับที่พักมันเปลี่ยวและวังเวงแปลกๆ บรึ๋ย~ คิดอะไรของเธอเนี่ยนิตา ผีมันก็แค่เรื่องหลอกเด็กเท่านั้นเธออย่าทำเป็นไปเลยน่า
"นี่สาวน้อยกำลังจะไปไหนหรอก" อ๊าก ตกใจหมดอยู่ดีๆชายหนุ่มก็โผล่มาทางด้านหลังองหญิงสาว ทำเอาหญิงสาวตกใจจะสะดุ้ง
"อ้าวรุ่นพี่นี่เองนึกว่าใคร มาไม่ให้สุ่มให้เสียงเกือบโดนหนูประเคนหมัดไปแล้วนะ" น้ำสียงของฉันตอนนี้คงสั่นมากๆแน่เพราะพี่เขาเล่นจนฉันเกือบกรี๊ดลั่นแถมมาแบบนี้ใครๆก็คิดว่ามาด้วยความประสงค์ร้าย แต่ถ้าบริเวณนี้มันมืดฉันก็คงได้วิ่งเตลิดเปิดเปิงไปแล้วแน่ๆ
"ฮ่า ฮ่า นิตาเป็นพวกขวัญอ่อนด้วยหรอ พอดีว่าพี่เห็นเราเดินออกมาจากงานคนเดียวนะ เลยตั้งใจจะมาถามว่าจะไปไหน ช่วงกลางคืนมันค่อนข้างน่ากลัวถ้านิตาเป็นอะไรไปเดี่ยวครอบครัว หรือพวกอาจารย์ได้มาแหกอกพวกพี่แน่ๆ" ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงถ้าคิดถึงสภาพตอนที่มีนักข่าวเอย ครูอาจารย์ พอแม่ของนิตามารุมถามก็หวาดเสียวไปถึงสันหลังแล้ว เมื่อสัมผัสได้ว่าไม่มีอะไรแล้วทำให้ฉันวางใจได้ว่าพี่เขามาดี แต่จริงๆที่เขาออกมาหาเธอเพราะเขากำลังหาข้ออ้างออกมาจากงานในนั้นมีแต่พวกผู้หญิงมาตาเกาะแข้งเกาะขา รู้สึกรำคาญเลยพยายามบ่ายเบี่ยงออกมา
"อ่อค่ะ พอดีว่านิตาจะกลับที่พักนะคะ"
"อ้าวทำไมกลับไวจัง งานไม่สนุกหรอหรือว่าง่วงแล้ว"ชายหนุ่มถามออกมาอย่างสงสัยนี่พึ่งสองทุ้มกว่าๆทำไมหญิงสาวถึงได้รีบกลับ
"คือว่านิตาจะโทรศัพท์หาที่บ้านนะคะว่ามาถึงแล้ว กลัวที่บ้านเป็นห่วง" หลังจากที่หญิงสาวตอบกลับไปเรียวก็พยายามที่จะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ เพราะสาวน้อยตรงหน้าใสซื่อมากๆ นี่เธอไม่รู้อะไรเลยรึไง "เอ่อรุ่นพี่กำลังขำเรื่องอะไรอยู่หรอคะ" ฉันถามออกไปอย่างสงสัยว่าแถวนี้มีอะไรน่าขำ
"นี่นิตาไม่รู้อะไรเลยรึไงว่าที่นี้นะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์หรอกนะ" เรียวตอบหญิงสาวด้วยน้ำสียงปนขำขัน เขาพยายามแล้วพยายามที่จะไม่หัวเราะให้กับความน่ารักของคนตรงหน้าแต่มันก็อดไม่ไหวจริงๆ
"อ้าวไม่มีหรอกหรอ" นี่ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยว่าที่นี้เป็นภาคเหนือบนดอยมันไม่สัญญาณ ฉันยิ้มน้อยๆให้กับพี่เขาหันหลัง
เตรียมจะกลับเข้าไปในงานอีกครั้ง ที่นี้มีภูเขา มีแม่น้ำ มีน้ำตก ดอกไม้ บลาๆแต่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์แม้แต่ขีดเดียว เห้อ~
"คิกๆ ถ้าอย่างนั้นเราไปเดินเล่นกันดีไหม ช่วยไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิพี่ไม่อยากกลับเข้าไปในงาน" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแกมขอร้องให้หญิงสาวไปกับเขา
"อืม...ก็ได้ค่ะ นิตาก็ไม่อยากกลับเข้าไปในงานสักเท่าไหร่" หลังจากที่หญิงสาวตอบตรงลงที่จะไปด้วยเรียวก็พาหญิงสาวเดินเล่นๆรอบๆรีสอรททั้งสองคุยกันอยู่พักใหญ่จนเวลาล่วงเลยมาถึงสี่ทุ้มกว่าๆ
"นี่นิตา พี่ว่าเรากลับกันเถอะมนดึกมากแล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ยังมีกิจกรรมมากมายเดี่ยวตื่นมาจะไม่มีแรงเอา" ฉันพยักหน้าให้กลับพี่เขา รุ่นพี่ตัดสินใจที่จะเดินไปส่งฉันที่ห้องเพราะกลัวว่าจะเกิดอันตราย นี่มันก็ดึกมากๆแล้วฉันรู้สึกง่วงมากเลยตอนนี้และอยากอาบน้ำมาก ตามเนื้อตามตัวเริ่มเหนียวขึ้นมาแล้ว
"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ" หลังจากที่เอ่ยคำลาฉันก็หันหลังจะกลับเข้าห้องไปอาบน้ำทันที และอยู่ๆชายหนุ่มก็โพล่งขึ้นมา
"นิตา?"
"มีอะไรหรอคะ" ฉันตอบไปอย่างงงๆว่าทำไมอยู่ๆรุ่นพี่ถึงเรียก
"ฝันดีนะ" หลังพูดจบหญิงสาวก็รู้สึกว่าหน้าของชายหนุ่มเริ่มแดงจากอาการเก้อเขินของคนหน้าทำเอาหญิงสาวอมยิ้มด้วยความเอ็นดู
"อืม ฝันดีเช่นกันค่ะ" พูดจบฉันก็เดินเข้าห้องทันที หลังจากที่หญิงสาวเข้าห้องไปแล้วเมื่อมั่นใจว่าล็อกประตูเสร็จชายหนุ่มก็หันหลังกลับห้องตัวเองบ้าง วันนี้เขารู้สึกเพลียสุดๆ
"ฮันแน่ นี่ยัยนิตาแอบไปกับหนุ่มรุ่นพี่แล้วทิ้งเพื่อนอย่างฉันไว้หรอ" อยู่ๆแก้วตาก็โผลขึ้นมาจากทางไหนก็ไม่รู้ทำเอาฉันตกใจรอบที่สองของวันอีกครั้ง ถ้าฉันไม่คุมสติคงได้กรี๊ดลั่นไปแน่ๆ ทำไมพวกเขาไม่ช่วยโผล่มาดีๆหน่อยถ้าฉันหัวใจวายขึ้นมาจะทำไงนิ
"บ้าบอ ฉันแค่ไปเดินเล่นกับพี่เขาเฉยๆอีกอย่างฉันไม่ได้ทิ้งใครซะหน่อยในงานก็มีคนตั้งมากมาย"
"แล้วทำไมเธอถึงหน้าแดงแบบนี้หรอ แล้วอะไรอีกนะ อื้มฝันดีเช่นกันค่ะ" แก้วตาเลียนเสียงของฉันจนใบหน้าของฉันเริ่มร้อนผวา ฉันไม่สนใจคำถามของแก้วตาหันหลังตรงดิ่งเข้าห้องน้ำทันที เพลียมาทั้งวัน แถตาตัวก็เหนียว ถ้าไม่ติดที่ว่าอึดอัดฉันต้องนอนทั้งๆที่ไม่ได้อาบน้ำแน่ๆ หลังจากที่ฉันใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำฉันก็ออกาด้วยชุดนอนสีชมพู ฉันคิดว่าตอนนี้แก้วตาต้องหลับไปแล้วแน่ๆแต่ผิดคาดเมื่อก้นของฉันแตะฟูกแก้วตาก็ดีดตัวขึ้นจากที่นอนทันที ฉันเดาว่าเธอจะมาถามเรื่องฉันกับรุ่นพี่อีกแน่ๆ
"นี่เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังหน่อยสิระหว่างแกกับรุ่นพี่นะ" ฉันทำเป็นไม่ได้ยินที่เพื่อนสาวพูดล้มลงนอนแล้วหลับตาทันที
"นี่นิตาแกบอกฉันมาเดี่ยวนี้นะ อย่าพึ่งหลับสิ" นี่เธออุตส่าห์รอนิตาออกมาจากห้องน้ำเธอจะมาหลับทั้งๆที่ยังไม่ได้ตอบคำถามของเธอไม่ได้นะ
"เห้อ~" ฉันถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า สุดท้ายแล้วฉันก็ยอมเล่าให้เธอฟังทั้งๆเปลือกตาปิดสนิท
"อ่อ ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง แต่ฉันว่ารุ่นพี่เรียวอะไรนั้นต้องสนใจแกแน่ๆเลยเพราะปรกติพี่เขาแทบจะไม่อยากใกล้ผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ แกว่าเขาอาจจะปิ๊งแกรึเปล่า" แก้วตาพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นเพราะพี่เรียวเป็นคนหนึ่งที่ผู้หญิงหลายคนสนใจและตัวเธอเองด้วยเหมือนกันแต่เธอไม่ได้หลงรักพี่เขาหรอกแค่ปลื้มหน้าตาหล่อๆอย่างพ่อเทพบุตร คิดแล้วเธอเองก็รู้สึกเก้อเขินแทนเพื่อนสาว
"พอๆ นอนได้แล้วฉันง่วง" ฉันไม่สนสิ่งทีแก้วตาพูดเท่าไหร่ปิดเปลือกตาแล้วนอนทันที เพราะวันนี้ฉันเพลียสุดๆ อยากนอนเอาแรงเพราะพรุ่งนี้ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะทำอะไรกับพวกเราต้องเตรียมร่างกายให้พร้อม

"อ้าวน้องๆหายเหนื่อยกันรึยังคะ ฟังทางนี้นิดนึงนะ หลังจากนี้พี่จะปล่อยให้พวกเราไปทำธุระส่วนตัวอาบน้ำกินข้าวกันแล้วมาเจอกันที่นี่เวลา08.50โอเคไหม" สิ้นเสียงของพี่สตาร์ฟรุ่นน้องก็พยักหน้ารับคำหงึกๆ เพราะตอนนี้พวกเราเหนื่อยมากมากเหนื่อยสุดๆเหนื่อยที่สุดในชีวิตนี้เลยก็ว่าได้(เว่อร์ไปและ) เพราะรุ่นพี่เล่นออกคำสั่งให้พวกเราออกกำลังกายยามเช้าอย่างหนักตัวฉันเองก็แทบจะเป็นลมกับการออกกำลังกายสุดโหดของรุ่นพี่ แต่ดีนะก่อนที่รุ่นพี่จะเรียกมาออกกำลังกายฉัน แก้วตาและไวกิ้งแอบกินขนมรองท้องมาก่อนไม่งั้นฉันคงหิวมากกว่านี้แน่ แค่นี้ก็หิวข้าวจะตายแล้วถ้าไม่รองท้องมามีหวังได้เป็นลมไปแน่ๆ รุ่นน้องหลายคนก็บ่นไม่แพ้พวกเรา
"นี่นิตาฉันว่าเราไปอาบน้ำแต่ตัวกันก่อนแล้วค่อยมาทานข้าวเถอะดูแล้วถ้ามัวแต่ยืนเข้าแถวเพื่อเอาอาหารชาตินี้คงไม่ได้กินแน่ๆ" ข้อเสนอของไวกิ้งดูหน้าสนใจฉันกบแก้วตาพยักหน้าเบาๆ หลังจากที่พวกเราอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเสร็จก็รีบมารวมตัวกันที่นัดหมายเช่นเดิม
"อ้าวน้องๆมากันครบแล้วใช่ไหมคะ ถ้าพร้อมแล้วเรามาเริ่มทำกิจกรรมกันดีกว่าค่ะ เดี่ยวๆพี่จะให้น้องๆมาจับสลากกันนะคะถ้าได้สีไหนก็ให้ไปเรียงแถมตอนตรงจุดสติ๊กเกอร์สีที่อยู่บนพื้นตามสีที่ตัวเองได้นะคะ" หลังจากนั้นพวกเราก็เริ่มต่อคิวเพื่อจับสลากกันผ่านไปไม่นานทุกคนก็จัดแถวตามสีที่ตัวเองได้อย่างเป็นระเบียบ "ต่อไปนะคะพี่จะแจกกระดาษที่มีเชือกห้อยอยู่ โดยพี่จะให้เราเขียนชื่อเล่นของตัวเองลงในกระดาษพี่จะให้เวลาน้องๆ5นาทีถ้าสีไหนยังไม่เสร็จพี่จะจับให้ออกมาเต้นดานหน้าโชว์เพื่อนๆพี่" หลังจกที่สิ้นเสียงก็ชุลมุนวุ่นวายเกิดขึ้นเพราะพวกเราทุกคนพยายามเร่งมือที่จะทำให้เสร็จทันเวลาโดยทั้งนี้มีอยู่5สีคือ สีชมพู สีฟ้า สีส้ม สีเขียว และสีแดง แก้วตากับไวกิ้งได้อยู่สีส้มด้วยกัน ส่วนฉันได้สีชมพูแต่ละสีจะมีสามชิกอยู่20คน "ย้ำนะคะถ้าสีไหนเสร็จช้าจะต้องถูกลงโทษนะคะ" รุ่นพี่พูดออกมาด้วยเสียงเจือยแจ้วเพื่อเร่งให้น้องๆรีบๆกัน "5 4 3 2 1 หมดเวลาค่ะ" สิ้นเสียงพวกเราก็หยุดการเคลื่อนไหวทุกสิ่งไปโดนปริยาย ไม่มีสีไหนโดนทำโทษเพราะจริงๆพวกเราเสร็จตั้งแต่3นาทีแรก แต่ใช้เวลาที่เหลือในการตกแต่งกระดาษให้สวยงาม "เอาละต่อไปนี้พวกพี่ๆมีกิจกรรม
เล็กๆน้อยมาให้มาให้น้องๆเล่นกัน โดยจุดประสงค์เพื่อเพิ่มความใกล้ชิดการมีสัมพันธ์ที่ดีต่อกันค่ะ พวกเราพร้อมไหมคะ!!"
"พร้อมครับ/ค่ะ" พวกเราประสานเสียงออกาพร้อมกันจนดังไปทั่วบริเวณที่เราอยู่
"เอาละเราจะเริ่มที่กิจกรรมแรกกันเลยนะคะกินจะกกรมนี้เป็นการส่งลูกอมด้วยปากโดยจะเริ่มส่งจากคนแรกไปเรื่อยๆจนไปถึงคนสุดท้าย พวกเราพร้อมไหมคะ"
"ไม่ครับ/ค่ะ"
"you understand!"
"no"
"เริ่ม" พี่สตาร์ฟไม่ฟังแม้แต่เสียงของพวกเรา โชคดีที่ฉันอยู่ต้นๆแถวไม่ได้อยู่ท้ายแถว แต่ก็ต้องโดนน้ำลายคนด้านหน้าอยู่ดี ฮือ~ ถ้าจะทำขนาดนี้ทำไมไม่เอามีดมาเชือดคอกันเลยละกิจกรรมเชื่อมสัมพันธ์กันอะไรให้ส่งลูกอมด้วยปากไม่รู้มีคนไม่แปลงฟันรึเปล่า นี้คือครั้งแรกในชีวิตที่ฉันรู้สึกว่ารสชาติของลูกอมมันไม่อร่อยขนาดนี้ พวกเราต้องกล้ำกลืนฝืนทนอมมันแล้วส่งให้คนถัดไป ขนาดกิจกรรมแรกก็ทำขนาดนี้ต่อไปจะไม่ให้จูบกันเพื่อนกระชับความสัมพันธ์เลยรึไง หลังจากกิจกรรมนี้ผ่านไปได้ด้วยดี(มั้ง)พวกเราส่วนใหญ่ก็ไม่กล้ากลืนน้ำลายตัวเองบ้างก็ไปบ้วนปากและหนึ่งในนั้นก็ฉันด้วย ต่อด้วยการส่งป๊อกกี้ด้วยปากอันนี้ไม่ต่างกับอันแรกมากแต่ดีที่มันมีพื้นที่ให้ปากคาบไม่เหมือนลูกอมที่มีพื้นที่เพียงน้อยนิดกระจิดริด แต่มันก็ทำให้พวเรารู้สึกพะอืดพะอมอยู่ไปน้อย



ยัยตัวร้ายในนิยาย
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ส.ค. 2564, 11:22:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ส.ค. 2564, 11:22:16 น.

จำนวนการเข้าชม : 158





<< แค่คนรู้จัก   ใกล้ชิด 2 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account