แฟนเด็กพี่ภาคิน
เรื่องราวความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นเพราะผมเมาแล้วไปนั่งตักพี่เขา จากคนที่แอบชอบเงียบ ๆ จวนจะยอมแพ้แล้วเลิกชอบพี่เขาแล้วแต่พอได้ใกล้ชิดกันแบบนี้ผมกลับรู้สึกดีมากขึ้น เอาละ ผมจะชอบพี่ต่อไปก็ได้พี่เบียร์
Tags: แฟนเด็กพี่ภาคิน นิยายวาย oncloud69

ตอน: ถ่ายรูปคู่ครั้งแรก

EPISODE : 18 ถ่ายรูปคู่ครั้งแรก 

"ตกลงไอ้แพร์มันจะตามพี่พีชไปถึงไหน" นายโนมาหาผมระหว่างที่รอกระเป๋าของตัวเอง ผมแอบเขินที่มือตัวเองยังคงถูกพี่เบียร์จับมือไม่ปล่อย มันอาจดูแปลกแต่ผมไม่อยากหนีความรู้สึกตัวเองได้จับมือกับพี่เบียร์อย่างนี้มันยิ่งกว่าฝัน

"ไม่รู้หมือนกัน ไปแยกมาเถอะรักสงสารพี่ลูกพีชแล้ว มาเที่ยวแล้วเหมือนโดนคุมเลย" ผมเสนอแนะ กลัวพี่ลูกพีชจะหมดสนุกทั้งที่เพิ่งจะมีโอกาสได้เที่ยวทั้งที นายโนมองหน้าผมพลางพยักหน้าเห็นด้วย

"เออ ไปกัน มึงก็ตามมาด้วยไอ้รัก ตัวติดพี่เบียร์ไม่ต่างกับไอ้แพร์นั่นแหละ" เพื่อนควงแขนผม พี่เบียร์ก็เหมือนจะแอบขำที่เพื่อนผมว่าอย่างนั้น นายโนจะมาหาว่าผมติดพี่เบียร์เหมือนอย่างลูกแพร์ได้ไงเล่า พี่เบียร์ต่างหากที่ตามติดผมไม่ยอมห่าง

"ก็.."

"ครับ เชิญตามสบาย" พี่เบียร์บอกเอง มือเราค่อย ๆ ปล่อยมือจากกัน ผมแอบโบกมือลาพี่เบียร์ นายโนก็ลากผมออกห่าง ว่าแต่ลูกแพร์หมอนี่เองก็เป็นพวกหวงเพื่อนกันนั่นแหละ หวงเก่ง ผมเพิ่งจะได้จับมือกับพี่เบียร์เอง 

"เดี๋ยวเจอกันนะครับ" ผมหันหน้ามาพูดเสียงเบาพลางยิ้มหวาน พี่เบียร์โบกมือตามรอยยิ้มยังคงเปื้อนอยู่บนหน้า

"ครับน้องหนู" ผมหันหน้าแล้วเดินไปพร้อมกับเพื่อนด้วยใจเต็มสุข ได้ยินนายโนแซวนั่นแหละว่ายิ้มจนแก้มจะแตกแล้วแต่ใครจะสน เราเดินมาหาลูกแพร์ก็เห็นพี่ลูกพีชทำหน้าจะร้องไห้แล้ว ผมยิ้มทักทายพี่ลูกพีชกันเพราะเหมือนเราเพิ่งจะได้เจอกันทั้งที่ขึ้นรถมาด้วยกันแท้ ๆ 

"ไอ้แพร์มึงจะตามพี่มึงไปถึงไหน นี่มาเที่ยวนะเว้ย มาเที่ยว" เพื่อนแสนเท่ของผมเปิดประเด็นทันที ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับนายโน ลูกแพร์ก็หวงพี่ชายเกิน

"เราจะนอนกับพี่พีชนะ" ได้ยินเพื่อนพูดทั้งผม นายโนก็ตกใจ พี่ลูกพีชดูจะไม่พอใจที่น้องชายจะตามไปนอนด้วย 

"พี่จะนอนกับเพื่อนพี่" พี่ลูกพีชเถียงทันที เป็นผมก็เถียงมาเที่ยวแต่เหมือนไม่ได้เที่ยว มันก็ไม่สนุกนะซิ ผมสะกิดให้นายโนช่วยพูดก่อน ตอนลูกแพร์โกรธหรือโมโหมันน่ากลัว แต่แปลกที่นายโนไม่เคยจะกลัวอะไร

"ได้ไงวะมึง พี่พีชก็อยากมีเวลาส่วนตัวกับเพื่อน ๆ เขาบ้างสิว่ะ"

"นั่นสิ แพร์จะไม่นอนด้วยกันเหรอ ปล่อยให้พี่ลูกพีชได้อยู่กับเพื่อนดีกว่านะ" ผมรีบเสริมแล้วอ้อนวอนกอดแขนเพื่อนรัก สีหน้าลูกแพร์ยังคงติดความไม่พอใจอีก 

"ไม่เอา เราเป็นห่วง" พี่ลูกพีชถอนหายใจอีกครั้ง คิดว่าพี่น้องคู่นี้คงทะเลาะกันมาแล้วแน่ 

"พี่มึงอายุมากกว่าสองปีไหมไอ้แพร์ ตั้งสติหน่อย" นายโนช่วยพี่ลูกพีชสุดฤทธิ์ พลางบอกให้พี่ลูกพีชไปรับกระเป๋าก่อนเพราะพี่เพื่อนตะโกนบอกให้มารับ เพื่อนผมจะตามไปด้วยแต่เราสองคนขวางไว้ก่อน ลูกแพร์หน้าบึ้งไม่หายเมื่อเห็นพี่ชายเดินไปรับกระเป๋าแล้วยิ้มหวานให้พี่เพื่อน

"ก็ไม่อยากให้พี่พีชอยู่กับพี่เพื่อน" ผมกับนายโนมองหน้ากัน เข้าใจที่เพื่อนจะหวงพี่ชายแต่ก็ไม่คิดว่าจะหวงแม้กระทั่งเพื่อนของพี่ชาย ผมกอดเพื่อนเพื่อให้กำลังใจ อยากโอ๋อยู่หรอกแต่กลัวโดนผลักใส่ 

"ก็เพื่อนเขาไหม มึงเป็นอะไรก่อน โรคหวงพี่เหรอ" 

"ไม่" ผมหลุดขำ ลูกแพร์ปากไม่ตรงกับใจอยู่แล้ว ไอ้โรคห่วงพี่ชายเราสองคนก็พอดูออกแต่เมื่อถาม ลูกแพร์ก็จะปฏิเสธตลอด เห็นเพื่อนมองด้วยสายตาที่แผงไปด้วยอำนาจร้ายกาจผมเลยต้องเม้มปากแล้วแกล้งจริงจังบ้าง

"แพร์ เรามาเที่ยวทั้งทีก็ให้พี่ลูกพีชได้สนุกกับเพื่อน ๆ ดีกว่านะ อีกอย่างพวกเราก็ได้สนุกด้วยกันด้วย" เมื่อเพื่อนอารมณ์ร้อนอยู่ผมจะเป็นน้ำเย็นชื่นฉ่ำให้เพื่อนเอง ลูกแพร์ชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย ผมหันไปยักคิ้วให้นายโนระหว่างที่กอดแขนลูกแพร์

"เออ มึงก็เตือนตัวเองด้วยไม่ใช่ว่าคืนนี้หายไปนอนกับพี่เบียร์อีกคน" ไหงเพื่อนมาว่าผมได้ ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นด้วยซ้ำ

"บ้าเหรอ รักจะทำแบบไหนได้ไงเล่า ไปเลือกห้องกันเถอะนะอยากนอนด้วยกันมากกว่า" ผมชวนเพื่อนไปเลือกห้องเพื่อเลี่ยงโดนเพื่อนหาเรื่องล้อผมกับพี่เบียร์ อย่างน้อยก็ช่วยทำให้พี่ลูกพีชได้มีเวลาส่วนตัวกับเพื่อนและเที่ยวอย่างสนุกก็ดีมากแล้ว นายโนยังคงมองผมราวกับคาดโทษไว้ก่อนเพราะกลัวผมจะหนีไปนอนกับพี่เบียร์

เราสามคนเดินมาหาเฮียโซดาเมื่อหันไปเห็นว่ากระเป๋าของพวกผมถูกลากเข้าไปข้างในกันหมด ถ้ามัวแต่ยืนคุยกันมีหวังไม่ได้ห้องนอนแน่คืนนี้ ผมเห็นกลุ่มพี่เบียร์เถียงกันอยู่ คิดว่าคงไม่พ้นเรื่องห้องนอนนั่นแหละ

"เฮีย เลือกห้องกันหมดแล้วเหรอ" ผมวิ่งมาถามพี่เทคฯตัวเองด้วยความอยากรู้ มือทั้งสองก็แบขอกุญแจห้องบ้าง

"มาช้า ไม่มีห้องให้เลือกแล้ว"

"อ้าว" ผมร้องทันทีที่เฮียบอกอย่างนั้น ไม่มีห้องแปลว่าพวกเราสามคนต้องนอนในเต็นท์หรือไง เพ้นส์เดินมาหาพร้อมกับกุญแจในมือ ผมยิ้มกว้างเมื่อเพื่อนใจดีเลือกห้องไว้ให้แล้ว

"เราเลือกห้องรวมเล็กนอนกันสี่คนได้ ทุกคนโอเคใช่ไหม" เพ้นส์ถามขึ้น ผมพยักหน้างึกให้เพื่อน รักเพื่อนที่สุดในโลกเลย ผมกอดแขนเพ้นส์แล้วมองไปยังเฮียที่แสนใจร้าย 

"ได้/ขอบคุณครับ" เพื่อนผมทั้งสองขอบคุณเพ้นส์

"เห็นไหม เพ้นส์ใจดี๊ ใจดี ไม่เหมือนพี่เทคใจร้ายไม่เหลือห้องนอนไว้ให้น้องเทคตัวเอง" เฮียส่ายหน้าคงรู้นั่นแหละว่าผมกำลังเหน็บแนม ร่างสูงใหญ่เดินมายีหัวผมจนยุ่ง ผมมันน่าหมั่นไส้มากขนาดนั้นหรือยังไง

"เออกูใจร้าย แต่ทั้งทริปนี้กูจ่ายไหม"

"อุ๊ย ลืมตัวไปนิดเดียวเองครับ" ผมแกล้งปิดปากตัวเอง กับพี่เทคคนนี้ผมสนิทและเล่นได้ตลอดเวลา มันรู้สึกว่าเฮียจะเอ็นดูผมมาก มากขนาดที่ว่าผมพูดอะไรเฮียก็เออออหมด เป็นแบบนี้ตั้งแต่เทอมก่อนแล้ว เคยสงสัยว่าเฮียชอบผมมากเหรอแต่ไม่ถามดีกว่า 

"งั้นเราก็นอนด้วยกันนี่แหละเฮีย" นายโนสรุปให้เฮียได้รู้ ผมกอดแขนเพ้นส์และลูกแพร์เอาไว้ทั้งสองข้าง อยู่ด้วยกันกับเพื่อนต้องเป็นทริปที่สนุกแน่นอน

"เออ" เมื่อตกลงกันเรียบร้อย เฮียก็ปรบมือเรียกทุกคนเพื่อแจ้งกำหนดการ "เดี๋ยวไปเก็บของกันก่อนได้เลยนะ ทุ่มตรงจะถึงเวลาอาหารเย็น ส่วนใครจะทำอะไรก็ตามสบายได้เลย แต่อย่าลืมดูแลกันด้วยนะเว้ย"

"ครับ" เราทุกคนต่างขานรับทราบ ผมมองพี่เบียร์ตลอดก็เห็นร่างสูงมองผมอยู่เหมือนกัน สถานที่ที่เรามาเที่ยวมีทั้งน้ำตกที่ไหลผ่านใสสะอาดตา และมีที่ถ่ายรูปอีกมากมาย ผมไม่ได้ฟังตอนที่เฮียอธิบายบนรถนักหรอกเลยยังไม่คิดวางแผน ตอนนี้แค่ได้ไปเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมอาบน้ำก่อนก็แล้วกัน อากาศมันอบอ้าวจนผมรู้สึกร้อน

"ไหน ๆ ก็ถึงที่หมายแล้ว เฮียถ่ายรูปหมู่กันหน่อยสิ" เสียงใครสักคนพูดเพราะอยากถ่ายรูปหมู่กันสักรูป ทุกคนแอบโวยวายเพราะอยากรีบกันไปห้องตัวเองแต่เมื่อเฮียโซดาไล่ให้ไปถ่ายหน้าบ้านพัก เราก็เดินกันไปเป็นขบวน ทริปเที่ยวครั้งนี้คำพูดของเฮียมีอิทธิพลจริง ๆ ระหว่างจัดเตรียมแถวเพื่อถ่ายรูปนั้น ผมก็มองหาพี่เบียร์แต่กลับหาไม่เจอ มารู้ตัวก็ตอนที่พี่เบียร์จับมือกันนี่แหละ

"มองหาพี่อยู่เหรอครับ" ผมเผลอฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหน้าพี่เบียร์ เราเลือกจะยืนแถวหลังเพื่อให้คนอื่นได้นั่งและยืนในตำแหน่งของตัวเอง เจ้าของบ้านแสนใจดีอาสามาถ่ายรูปให้ จนเมื่อทุกคนพร้อมแล้วเริ่มนับถอยหลัง ภาพถ่ายรูปหมู่ครั้งแรกถูกบันทึก

แชะ ผมเอียงคอมองพี่เบียร์ ไม่คิดว่าพี่เบียร์ก็หันมาเอียงคอมองผมเหมือนกัน 

นับเป็นการถ่ายรูปแรกของเราสองคนเลยก็ว่าได้นะ 

"พี่ครับ ๆ ถ่ายอีกรูปนะครับ แล้วคู่นั้นน่ะหยุดจีบก่อน ถ่ายรูปหมู่ไม่ใช่ถ่ายรูปคู่เว้ย" 

บ้าจริง ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ 

เมื่อได้รูปที่พอใจ ทุกคนก็แยกย้ายกันเข้าไปยังห้องของตัวเอง ผมถูกเพ้นส์ลากมาเมื่อยังเอื่อยเฉื่อยโบกมือลาพี่เบียร์ทั้งที่ห้องนอนเราก็อยู่ตรงข้ามกัน เราสองคนเดินไปสำรวจบ้านกันก่อนเมื่อเพ้นส์อยากไปเดิน

บ้านพักหลังใหญ่มีสามชั้น มีห้าห้องนอน สามห้องน้ำ ชั้นบนสุดจะเป็นห้องนอนเดี่ยวสามห้อง ชั้นสองจะเป็นห้องรวมมีสองห้องคือห้องพวกผมและพี่เบียร์ แยกไปอีกฝั่งของชั้นสองจะเป็นห้องนั่งเล่นที่มีทั้งตู้เกมให้เล่นและคาราโอเกะให้ร้องได้ตลอดเวลา ผมกับเพ้นส์ยืนชมวิวจากเรือนกระจกที่มองเห็นวิวรอบข้างพร้อมกับถ่ายรูปกันเพื่อเก็บเป็นที่ระลึก

"บ้านกว้างมาก ราคาต่อคืนเท่าไหร่นะ" เพ้นส์ถามขึ้นมาระหว่างที่ผมเดินไปจับไมโครโฟนแล้วเลือกเพลงที่จะร้อง "คงแพงแน่ ๆ"

"แพงนั่นแหละแต่เราไม่ต้องจ่าย" ผมบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เพ้นส์ส่ายหน้าน้อย ๆ ไม่รู้เรื่องราคาต่อคืนหรอกแต่ถ้าเฮียพามาได้แสดงว่าเฮียใจป๋าของจริง ซึ่งปกติก็ใจดีกับผมอยู่แล้ว

"ร้องเพลงกันไหมเพ้นส์ มาร้องคู่กัน" ผมยื่นไมโครโฟนอีกอันให้เพื่อน เพ้นส์วิ่งมารับทันทีระหว่างนั้นก็มีสองเดือนคนหนึ่งเดินมานั่งเล่นเกมคนเดียวเงียบ ๆ ผมรู้ว่าแฝดคนที่มานั่งเล่นเกมต้องเป็นพี่ไวน์แน่เพราะหากเป็นพี่เหล้าก็คงหันมายิ้มทักทายผมแล้ว

"พี่ไวน์มาร้องเพลงด้วยกันไหมครับ" ผมตกใจที่เพ้นส์เล่นถามพี่ไวน์เอาดื้อ ๆ เคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าทำไมพี่ไวน์ถึงได้หันมายิ้มให้เพื่อนผมด้วย ได้ยินมาว่าพี่ไวน์ค่อนข้างจะเข้าถึงยากกว่าพี่เหล้า

"ไม่เป็นไรครับน้องเพ้นส์ พี่นั่งฟังดีกว่าให้ร้องเพลงเดี๋ยวคนอื่นได้ตามมาด่า" ผมเห็นเพื่อนขำด้วย อาการแบบนี้รู้จักกับพี่ไวน์แน่เลย ในบรรดาญาติของพี่เบียร์ก็มีพี่ไวน์นี่แหละที่ผมยังเข้าไปสนิทด้วยไม่ได้

"งั้นก็ได้ครับ" เพ้นส์หุบยิ้มลงเมื่อหันหน้ามาเจอผม อาการชัดมากเพื่อน เอาไว้พี่ไวน์ไม่อยู่ผมจะรีบถามเพื่อนทันที ไปใช้เคล็ดลับยังไงพี่ไวน์ถึงได้ยอมคุยด้วย

เราสองคนเริ่มกันร้องเพลง ผมแปลกใจที่เพ้นส์ร้องเพลงได้ดี ปกติเจ้าตัวจะปฏิเสธบ่อย ๆ ว่าไม่เก่ง ตอนเพื่อนฮัมเพลงผมก็คิดแล้วว่าเพื่อนต้องร้องเพลงเป็น ถ้าเพื่อนเอาดีด้านดนตรีผมก็ว่ารุ่งนะ พอสนุกกันอยู่สองคนโดยมีพี่ไวน์สนใจตู้เกมนั้นก็เริ่มมีพี่ ๆ สองสามคนเดินเข้ามาร่วมร้องเพลงตาม ผมหันหลังไปมองก็พบว่าพี่เบียร์ก็มานั่งอยู่บนโซฟาข้างหลังด้วย

"เพราะครับน้องรัก น้องเพ้นส์" พี่ริทตะโกนให้กำลังใจ ทั้งผมและเพ้นส์ก็โค้งขอบคุณแล้วยังคงร้องต่อ พี่เบียร์ยกมือถือมาคิดว่าคงกำลังถ่ายรูปนั่นแหละแต่ผมแกล้งไม่สนใจแล้วหันไปสนุกกับเพื่อน นายโนลากลูกแพร์มาผมเลยยื่นไมโครโฟนให้เพื่อนร้องด้วย เราสนุกกันมากจริง ๆ ยิ่งได้รับแรงเชียร์ข้างหลังเรายิ่งสนุก ผมหันไปมองพี่เบียร์ก็พบว่าเจ้าตัวมองอยู่ มันเขินอยู่นะ

พอมองลงไปยังชั้นล่างก็พบว่าบริเวณสนามหญ้ามีพี่เหล้า เฮียและพี่อีกสองคนกำลังเล่นฟุตบอลกัน ผมโบกมือให้พี่เหล้าที่เงยหน้ามองมา

แฝดคู่นี้มีกิจกรรมที่แตกต่างกันจริง

"ห๊ะ" ผมไม่เข้าใจเพราะอ่านปากพี่เหล้าที่ตะโกนไม่ออก เลยโบกมือว่าไม่ได้ยินพี่เหล้าก็หัวเราะ อะไรของพี่เขาก็ไม่รู้ นายโนเดินมาหาผมพร้อมชูนิ้วกลางให้ พี่เหล้าก็ชูมือเป็นรูปหัวใจกลับมา นี่พี่เหล้าจีบเพื่อนผมอยู่เหรอ

"ไปร้องเพลงเลยมึง" เพื่อนตัวใหญ่กอดคอผมแล้วลากมาร้องเพลงพอผมหันไปก็พบว่าบริเวณโซฟาไม่มีพี่เบียร์แล้ว พี่เบียร์หายไปไหน ถึงอย่างนั้นผมก็สนใจเพื่อนก่อน ร้องเพลงได้สองเพลงผมก็ขอตัวไปจัดกระเป๋าและอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ด้วย

"เพ้นส์ไปไหม" ผมถามเพื่อนที่ตอนนี้กำลังจริงจังแข่งกันเล่นเกมกับพี่ไวน์

"ไม่ ๆ รักไปก่อนได้เลย" ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนจะรู้ไหมว่าสีหน้าตัวเองจริงจังแค่ไหน ผมหยิบมือถือตัวเองเพราะอยากถ่ายวิดีโอสั้นลงสตอรี่ในไอจีแต่กลับต้องประหลาดใจเพราะพี่เบียร์ลงสตอรี่และแท็กผมมาก่อนหน้านี้ เป็นตอนนั้นที่ผมกับเพ้นส์กำลังร้องเพลง พี่เบียร์ถ่ายผมจริง ๆ ด้วย

'คนอะไรน่ารักแล้วยังร้องเพลงเพราะอีก'

ผมอ่านข้อความเล็ก ๆ นั้นแล้วอมยิ้มชอบใจ พี่เบียร์ก็ช่างขยันทำให้ผมชอบพี่เขามากขึ้น ผมกดข้อความพิมพ์ส่งส่วนตัวหาพี่เบียร์ทันที

'อยู่ไหนครับพี่เบียร์'




Oncloud69
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ต.ค. 2564, 18:12:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2564, 18:12:12 น.

จำนวนการเข้าชม : 258





<< ทริปเที่ยวกับพี่เบียร์    นอนดูดาวด้วยกันไหม >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account