ดวงดาวเคียงตะวัน
“ชายผู้นั้นปล่อยลูกนกไปใช่ว่าเขาจะหมดรักในตัวมันแล้ว ตรงกันข้าม...ความรักที่เขามีให้มันกลับมากมายท่วมท้นจนยินยอมให้มันได้มีอิสระต่างหาก”
“คนในครอบครัวอย่างพวกเราคงมีหน้าที่แค่เพียงสร้างรังอุ่นไว้เป็นที่พักพิงให้ลูกนกกลับมาหายามอ่อนล้าและต้องการกำลังใจ มีหน้าที่ปลอบประโลมและสร้างความมั่นใจให้นกน้อยมีแรงออกบินสู่โลกกว้างได้อีกครั้ง จริงมั้ย?"

Tags: รักหวาน อาจารย์ นักศึกษา

ตอน: ตอนที่ ๑๖ :เมื่อไรจะเข้าใจ(ลบ)

ลบแล้วค่ะ
จบตอนที่ ๑๖ ค่ะ
ขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาอ่านนะคะ


***ตอบcomment***

คุณ violette
: "มารไม่มี...บารมีไม่เกิด"ค่ะ
เอาใจช่วยพลระพีด้วยนะคะ :)


คุณ silverraindrop
: คนบางคนก็เป็นสีเทาจนเกือบดำนะคะ :)


ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ผู้เขียนมีกำลังใจมากเลยค่ะ



กาแฟเย็น
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 ส.ค. 2554, 15:53:55 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 มิ.ย. 2556, 23:48:59 น.

จำนวนการเข้าชม : 1822





<< ตอนที่ ๑๕ :การก่อตัวของพายุ(ลบ)   ตอนที่ ๑๗ :คนช่างตื๊อ(ลบ) >>
silverraindrop 26 ส.ค. 2554, 17:04:36 น.
อีตาผู้กองนี่....นิสัยแย่ที่สุด


violette 27 ส.ค. 2554, 01:50:37 น.
โอ้ แต่ถ้าพี่พีหนักแน่นมั่นคง น้องพริ้มก็รักแสนรักแบบนี้
หวังแต่ให้ทั้งสองคนผ่านอุปสรรคพิสูจน์รักแท้นี้ให้ได้นะคะ
น้องพริ้มจะจบแล้วเฮ้อ โค้งสุดท้ายที่ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆในมหาลัยเนอะ


nako 27 ส.ค. 2554, 07:44:08 น.
พี่พี น้องพริ้มสู้ๆ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account