อรุณสวัสดิ์หัวใจ # ชอนตะวัน (จบแล้ว)
ความรักก่อให้เกิดความทุกข์ และรักที่เป็นไม่ได้ทุกข์ยิ่งกว่า
ตากับยายหล่อหลอมให้หลานสาวมีวิธีคิดอย่างคนพอเพียง
แต่บุญก็พา วาสนาก็ส่ง ให้เธอเป็นไปเกินกว่าที่ใจปรารถนา..
ไกล สุดเอื้อมมือถึง ไกล อยู่ถึงฟ้ากั้น
ไกล ไปหลายคืนวัน ไย รักมิกรายจากใจ
รักคือการแบ่งปัน รักคือการห่วงใบ รักคือการเสียสละ และรักคือการช่วยเหลือ
"ฉันไม่ได้แย่งเธอมาจากใคร เพียงแต่ว่าฉันทำตามที่ใจฉันเรียกร้องเท่านั้น
ถึงฉันจะเหลวไหลไปตามประสา แต่วันหนึ่งฉันก็รู้ว่าฉันควรหยุดที่ใคร"..
ดุจบ่วง ร้อยรัด ดวงใจ
ยิ่งแก้ ยิ่งพันใจ ยุ่งเหยิง
ยิ่งหนี ยิ่งตามติด ยากหลบ
พบคน ที่หัวใจ วางไว้ ใช่เลย
"ฉันรักเธอตั้งแต่เห็นหน้า เมื่อได้อยู่ใกล้ ๆ ได้เห็นเนื้อแท้จากข้างใน ฉันก็รักเธอยิ่งขึ้น หัวใจของฉันเพรียกหาผู้หญิงดีพร้อมคนหนึ่ง แล้วฉันจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร"
ตากับยายหล่อหลอมให้หลานสาวมีวิธีคิดอย่างคนพอเพียง
แต่บุญก็พา วาสนาก็ส่ง ให้เธอเป็นไปเกินกว่าที่ใจปรารถนา..
ไกล สุดเอื้อมมือถึง ไกล อยู่ถึงฟ้ากั้น
ไกล ไปหลายคืนวัน ไย รักมิกรายจากใจ
รักคือการแบ่งปัน รักคือการห่วงใบ รักคือการเสียสละ และรักคือการช่วยเหลือ
"ฉันไม่ได้แย่งเธอมาจากใคร เพียงแต่ว่าฉันทำตามที่ใจฉันเรียกร้องเท่านั้น
ถึงฉันจะเหลวไหลไปตามประสา แต่วันหนึ่งฉันก็รู้ว่าฉันควรหยุดที่ใคร"..
ดุจบ่วง ร้อยรัด ดวงใจ
ยิ่งแก้ ยิ่งพันใจ ยุ่งเหยิง
ยิ่งหนี ยิ่งตามติด ยากหลบ
พบคน ที่หัวใจ วางไว้ ใช่เลย
"ฉันรักเธอตั้งแต่เห็นหน้า เมื่อได้อยู่ใกล้ ๆ ได้เห็นเนื้อแท้จากข้างใน ฉันก็รักเธอยิ่งขึ้น หัวใจของฉันเพรียกหาผู้หญิงดีพร้อมคนหนึ่ง แล้วฉันจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร"
Tags: โรแมนติกดราม่า
ตอน: ตอนที่ 10
10
โฆษณาแชมพูสระผม แม้นจะดูบ้าน ๆ แต่นางแบบที่หน้าบ้าน ๆ ก็มีคนจดจำได้ เมื่อเดินทางไปไหน สายบัวมักจะได้รับการร้องทัก
“สายบัว ผมสวยจริง ๆ เลย ใช้แชมพูยี่ห้ออะไรรึ”
ถ้อยคำนั้นมาจากโฆษณาตอนที่เธอปั่นจักรยานอยู่บนถนนผ่าตัดทุ่งนา แล้วลมก็พัดพลายจนผมสยายเป็นประกายดุจแพรไหม ใบหน้าและเส้นผมของเธออยู่ในจอไม่ถึงยี่สิบวินาที แต่กว่าจะถ่ายทำออกมาได้เล่นเอาเธอเหงื่อโทรมกาย กินไม่ได้นอนไม่หลับ ท้อแท้จนเกือบขอถอนตัว
หากแต่พี่ต้นเป็นกำลังใจและเป็นเทรนนิ่งมืออาชีพ
“อย่าเกร็งซิบัว เธอลองคิดว่า ถ้าเธออยากให้ผู้ชายสักคนหลงความสวยที่เธอมี เธอจะทำสีหน้าและท่าทางอย่างไร”
เมื่อเธอนึกถึงหน้าหมอโกมุท
“อ้า มันต้องอย่างนั้น ใช่เลยยิ้มอย่างนั้น เอียงอายอย่างนั้นจริตสาวไร้เดียงสาจากบ้านนอกของแท้”
สายบัวมุ่งมั่นตั้งใจกับงานชิ้นนั้นเพื่อให้ก้าวนี้เป็นทางลัด ลัดเพื่อให้ใกล้ ให้หัวใจมีหวังขึ้นมาบ้าง
“มีเงินแล้ว มีโอกาสแล้วใช้ให้เป็นประโยชน์” คุณชวนชมว่าอย่างนั้น
“เก็บฝากธนาคารนี่ถือว่ามีประโยชน์ไหม และที่ไม่มีประโยชน์คืออย่างไร”
“เสริมสวยนะซิ คอร์สนั้นคอร์สนี้เพื่อให้สวย แต่ไม่ต้องหรอก เป็นเท่าที่มีอยู่นี่ สำหรับเธอ ก็ดูดีอยู่แล้ว”
“ค่า”
“ให้น้ายืมทำทุนหน่อยได้ไหม จะปรับปรุงร้าน” น้าดาวเรืองเข้ามาขอยืมเงิน สายบัวมีสามแสน จึงให้ไปสองแสน แถมสำทับไปด้วยว่าให้น้าดาวเรืองส่งไปให้ป้าจำปาสักสองหมื่น สายบัวก็ไม่รู้สึกเสียดาย แทนคุณกัน ถ้าไม่ได้น้าดาวเรือง เธอก็ไม่มีวันนี้ที่เหลือก็ยังเผื่อแผ่คนในรั้วบ้านหัวอกเดียวกัน เมื่อมีของกำนัล สัมพันธ์จึงดีขึ้นจนสามารถเดินเข้าไปนั่งในครัวบ้านหลังใหญ่ได้โดยไม่ต้องมีใครมาเรียกกลับบ้าน สามารถซื้อหาของดี ๆ ใส่บาตรพระไม่ได้ตีเสมอ แค่อยากทำในสิ่งที่ทำได้ยาก
“เห็นกันมานาน แต่กั้นกันด้วยทิฐิของผู้ใหญ่”
คุณนันทพร พูดเนิบ ๆ สมกับเป็นคนที่เคยผ่านกระบวนการอบรมจากในรั้วในวัง แล้วสายบัวก็ได้เห็นของประณีตสำหรับใส่บาตรพระในทุก ๆ เช้า ว่ามีที่มาอย่างไร
“สืบทอดวิธีการมาหลายชั่วอายุคน สนใจจะเรียนไหม”
“สนค่ะ” สายบัวรีบตอบรับ เพราะถ้าอยู่ใกล้คุณนันทพร สายบัวก็มีโอกาสได้ยิน ถ้อยคำที่เอ่ยถึงคุณหมอโกมุท
“ตอนเด็ก ๆ เธอขี้โกงน่าดู ตามประสาลูกคนเล็ก แต่ก็ขี้เล่น เป็นคนอารมณ์ดีมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าได้ดั่งใจล่ะก็ใจดีเป็นที่หนึ่ง รู้ไหม คุณหมอโกมุทชอบทานอะไร”
สายบัวเพียงแต่ทำสายตาว่าสนใจฟัง
“นี่ ขนมจีนกับแกงเขียวหวาน ของพื้น ๆ แค่นี้แหละ”
สายบัวจดจำไว้ คิดที่จะเรียนในทันที
“จะทำใส่บาตรทุกวันพุธ”
ถ้างั้นเช้าวันพุธ ตอนตีสี่เธอจะต้องหลบสายตาจากป้าละเอียดเพื่อมาหาป้าประณีต
เมื่อมีหน้าที่ถือของสำหรับให้คุณผู้หญิงของบ้านได้ใส่บาตรในทุก ๆ เช้า สายบัวก็อดที่จะอธิษฐานเพื่อตนไม่ได้ ปรารถนาแห่งหัวใจคือคุณหมอเท่านั้น แต่จะด้วยวิธีการใดไม่อาจคิด แล้วแต่โชคชะตา หากมีวาสนามาร่วมกันขอให้สมประสงค์
“บัว ได้อ่านข่าวกอสซิปหรือเปล่า”
“ว่าไง”
“คุณดุจเดือนกลับมาเมืองไทยแล้ว แต่ไม่มีเงาสามี” วิลาวัลย์คนไขข่าวชักสีหน้าแปลกใจ
“รึอยู่กันไม่ได้ตามแรงสินบนของเธอ”
“บ้าซิ ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ”
“ก็เธอรักผัวเขาไม่เลิกเลยนี่”
“บ้าแล้วบ้าแล้ว” ปากพูดไปใจนั้นเต้นไม่เป็นส่ำ จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน พบคุณชวนชมกำลังเอนกายอ่านหนังสือธรรมะอยู่บนเก้าอี้ในที่ส่วนตัวของตน
สายบัวปรี่เข้าไปเล่าเรื่องที่ได้ยินได้ฟังมา
“ฉันก็ได้ยินมาอย่างนั้นเหมือนกัน อย่างไรอยากรู้ก็ไปสืบซิ”
เมื่ออนุญาต สายบัวจึงค่อย ๆ ขยับไปเงี่ยหู เผื่อคนบ้านใหญ่จะทนเก็บอะไรไว้ไม่ได้ หลายวันเต็มทีเรื่องทางบ้านใหญ่ยังเงียบเชียบ
“สมกับเป็นผู้ลากมากดีกันจริง” คุณชวนชมเปรยขึ้นมาอย่างอ่อนใจ
นึกดีใจที่เกิดความร้าวฉานในชีวิตคู่ของหมอ แต่ก็ยังรู้สึกเห็นใจ อาจมีเรื่องไม่ดีอย่างที่ข่าวแว่วมา คุณผู้หญิงทนผู้ชายไม่ได้ ไม่เอาใจใส่ อาจเป็นเพราะถูกบังคับให้แต่ง แล้วไปด้วยกันไม่ได้
“อย่าดีใจให้มากนัก มันอาจเป็นแค่ข่าวโคมลอยก็ได้ แต่งกันเพราะเรื่องธุรกิจด้วย พ่อแม่เขาไม่ปล่อยให้เลิกกันง่าย ๆ หรอกคอยดูต่อไปเถอะ แล้วอีกอย่างมั่นใจหรือว่า เขาจะกลับมาสนใจตัว” คุณชวนชมปรามเพื่อไม่ให้ได้ใจหรือคิดเข้าข้างตนเอง
“ไกลเกินฝัน” สายบัวเอ่ยออกไปด้วยความเจ็บแปลบ
กองตำรายังตั้งอยู่ตรงหน้า เหลือแค่สิบวิชาเท่านั้น เธอก็จะเรียนจบ เมื่อเรียนจบแล้ว จะทำอะไรดี มีวุฒิแต่ไม่มั่นใจว่าตัวมีความสามารถพอเพียงกับตลาดแรงงานที่มีการแข่งขันกันสูง เส้นทางการศึกษาของเธอนั้นไม่น่าสนใจเลยมันต้องหาอะไรบางอย่างมาควบคู่เพื่อให้วุฒินั้นมีค่ายิ่งขึ้น
สายบัวตัดสินใจขอไปเรียนพิเศษทางด้านคอมพิวเตอร์กราฟฟิก เพราะนั่นหมายถึงการประยุกต์ศิลปะกับความทันสมัยให้ไปด้วยกัน
“ไปสิ เพื่ออนาคต”
แม้มันจะยากเพราะศัพท์แสงภาษาอังกฤษ แต่สายบัวก็ฝ่าฟันให้รู้เพื่อใช้มันจนได้
คุณหมอกลับมา ถ้ารู้คงภาคภูมิใจกับเด็กกะโปโลคนหนึ่ง คนที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ข้างเตียง จนมีวันนี้ วันที่ได้รับปริญญา แถมยังเคยออกโทรทัศน์ สะบัดผมไปมา
เมื่อรู้ว่ามีหวังขึ้นมาบ้าง สายบัวจึงทุ่มเทเวลาหลังเรียนอยู่ที่ชมรมศิลปะ เธออยากจะวาดรูปดอกบัวไว้ให้มาก ๆ เพราะมันทำให้เธอมีความสุข
“วาดอะไรหนักหนาบัว ไม่เบื่อบ้างเหรอ” คนที่คุ้นเคยกันอดเป็นห่วงสุขภาพจิตของศิลปินไม่ได้
สายบัวไม่ตอบ เพราะคำตอบก็คือ ‘พอใจ’
หลายเดือนเต็มทีที่พี่ต้นเงียบหายไป เรื่องค่ำคืนนั้น ดินมาฟ้องว่าพอรถของคุณอารักษ์ลับตาไป รถของพี่ต้นก็สตาร์ทติดขึ้นมาเหมือนไม่เคยเสีย เมื่อเห็นเหตุการณ์เป็นดังนั้น ดินจึงต้องนั่งกุมเป้ามาตลอดทางเพราะคิดว่าพี่ต้นคิดไม่ซื่อกับตนเป็นแน่พอรู้เรื่อง วิลาวัลย์กับสายบัวหัวเราะงอก่องอขิง ส่วนสายบัวนั้นก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอมีปัญหากับคุณอารักษ์เพิ่มขึ้นให้ใครรู้ เพราะดูแล้ววิลาวัลย์ ชอบคะยั้นคะยอให้เธอเปลี่ยนใจมาเล่นกับไฟกองใหญ่ตรงหน้าได้รักคนที่เขาไม่มีทางหันกลับมารัก ก็ดีกว่ารักคนที่ร้อนยิ่งกว่าไฟ
ขณะสายบัวหยิบแรงบันดาลใจเรื่องรักกับความมืดมนและไฟ มารังสรรค์งานศิลป์ตามจินตนาการ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่ถือว่ามีบุญคุณคนหนึ่งสำหรับเธอ
“จำเจ๊คนสวยได้ไหม”
“จำได้ จำได้ เจ๊คนสวยมีอะไร” แค่ได้ยินเสียงพี่ต้นสายบัวก็รู้ว่าโลกพร้อมสำหรับเสียงหัวเราะของคนมากมายแล้ว
“มีงานอีก สนใจไหม”
“งานอะไรหรือคะ”
“ยากหน่อยนะ ประกวดสุดยอดนางแบบ”
“ยากจริง ๆ พี่ต้น บัวคงทำไม่ได้”
“ทำไมดูถูกตัวเอง ไม่ลองจะรู้เรอะ”
สายบัวถอนหายใจออกมา หากไม่ได้ ‘ที่หนึ่ง’ เธอจะต้องขายหน้า
“ประสบการณ์ไง ถ้าฉันอายุเท่าเธอ คงต้องลองสักเวที เอาเถอะ นางแบบเขาไม่ได้เอาสวย แต่เอาแปลก หน้าเธอได้” คุณชวนชมสนับสนุน
เมื่อมีคนมีวิจารณ์รูปหน้าลักษณะของตน สายบัวก็อดคิดไม่ได้ว่า ‘อย่างเธอจะสเป็คคุณหมอไหมนะ’
เมื่อเข้าไปอยู่ในกลุ่มผู้เข้าประกวด สายบัวจึงได้รู้ว่า ประหนึ่งถูกถีบออกมาเป็นอย่างไร
บางคนเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน จมูกโด่งเป็นสัน บางคนผิวนวลเนียนอย่างกับอาบน้ำนมน้ำผึ้ง หลายคนเป็นคนมีชาติตระกูล เป็นลูกท่านหลานเธอมีความรู้กันสูงส่งจากสถาบันอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย แต่ละคน มีเรื่องเกี่ยวกับวงการบันเทิงคุยกันไม่ได้หยุดหย่อน สำหรับเธอ เฉื่อย นิ่ง เหมือนคนสมองกลวง
“กลัวอะไร คัดเลือกนางแบบ ไม่ได้คัดเลือกนักวิชาการ” เพราะกำลังใจจากพี่ต้น ทำให้สายบัวสูดลมเข้าปอดก่อนจะเข้าร่วมกิจกรรมเทรนนิ่งสู่เวทีใหญ่
“คุณอารักษ์บอกว่า จะเป็นกำลังใจให้”
ไม่ได้รู้สึกดีใจเมื่อได้ยินชื่อ อยากให้เขาคิดกับเธอให้เหมือนอากาศธาตุด้วยซ้ำ
มีการเชียร์ด้วยการส่งเอสเอ็มเอส สายบัวรู้สึกหวั่นใจ ใครที่ไหนจะมาช่วยเธอ ยิ่งภาพของเธอออกจอโทรทัศน์มากเท่าไหร่ ความน่าสมเพชก็ยิ่งมากมาย
“รู้ตัวและก็เจียมใจไว้ไม่ผิดหรอกสายบัว เวลาเจ็บช้ำจะได้ร้องไห้ไม่เสียงดังมาก” เป็นเสียงน้องแก้วคนสวยซึ่งเป็นตัวเกร็งในเวทีนี้
กองประกวดมีการเก็บตัวทำกิจกรรม สายบัวรู้สึกว่าเธอเด๋อด๋าเสียเหลือเกิน
“ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรสายบัว คิดเสียว่าหาประสบการณ์”
ประสบการณ์ โอกาส แต่มันทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น เมื่อมีการให้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำ สายบัวกล้า ๆ กลัว ๆ แม้ว่าก่อนจะมาที่นี่พี่ต้นพาไปลองมาแล้ว และวิลาวัลย์ก็พาไปเช็คผิวทั้งตัวแล้วแต่สายบัวก็ยังรู้สึกขาดความมั่นใจ
“แก้ไปเถอะน้อง ไม่แก้แล้วใครจะรู้ได้ไงว่ามีอะไรดี”
สายบัวกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก คนอื่น ๆ ถ่ายกันเรียบร้อยเหลือสายบัวที่ยังกระบิดกระบวน
“เร็ว ๆ อย่ามัวอายอยู่เลย พอตกรอบ ก็ไม่มีใครจำเธอได้หรอก ปี ๆ ลองหลับตานึกสิว่ามีนางงามประกวดกี่เวที แก้ผ้าผ่านกล้องถ่ายวีทีอาร์มาแล้วกี่คน จะบอกอะไรให้นะ หนึ่งในห้า ในสาม บางปีฉันยังนึกหน้าไม่ออกเลย ไม่ต้องอายหรอก ได้ที่หนึ่งภาพเหล่านี้แหละจะทำให้เธอได้งานกันอีก”
สายบัวไม่รู้เหมือนกันว่านั่นเป็นคำพูดให้กำลังใจเพื่อถอด หรือพูดเพื่อให้เธอคิดกันให้น้อยลงและเห็นแก่อนาคตกันมากขึ้น แต่เมื่อเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว ถอดก็คือถอด และสายบัวก็สัญญากับตัวเองว่า วันใดที่เธอได้เป็นนางแบบสมใจ เธอจะไม่มีวันถ่ายชุดว่ายน้ำถ่ายแบบเด็ดขาด!
“เชอะ ทำเป็นเล่นตัวไปได้ อย่างไรเสียก็ผ้าหลุดเหมือนกันหมด”
“ปลิ้นแล้วเธอ” อีกคนหนึ่งว่าให้เมื่อคนต้นเรื่องนั่งรออย่างไม่ได้ระแวดระวัง
“ตากล้องตาลุกวาวไม่เป็นอันถ่ายคนอื่นแล้ว”
“ผู้ชายพวกนี้ต้องยั่วเข้าไว้ มันมารับงานนี้กัน มันก็ต้องเตรียมเลือดกำเดาไหลกันแล้วโชว์มันสักหน่อยให้มันคลั่งเล่น”
“แล้วมีใครรู้ไหมว่า ตัวไม่ใช่สาวสวยไร้เดียงสา”
“รู้แล้วทำไม ก็คนที่ส่งฉันมาอัพราคา เขาวิ่งเต้นมาแล้วว่าอย่างไรฉันได้มีชื่อมีหน้าในจอ ที่หนึ่งเขาไม่ได้ให้ฉันอยู่แล้ว”
สายบัวไม่อยากจะเชื่อว่ามีอะไรที่เธอคาดไม่ถึงในวงการนี้เยอะแยะไปหมด สายบัวนึกถึงวิลาวัลย์ เพื่อนเธอถึงจะมีประวัติเสีย แต่ก็ทำเพราะความจำยอม แต่นี่ดูแล้วจงใจที่จะทำเพื่อเงิน เพื่อความโก้หรูของชีวิตเพียงชั่วครู่ชั่วยาม หากวันหนึ่งข้างหน้าดอกไม้สดมันร่วงโรย พวกเจ้าหล่อนเหล่านี้จะมีความภาคภูมิใจในตัวเองได้อย่างไร
ในกองประกวดมีการเอ่ยถึงความสามารถพิเศษ บางคนออกมาฟ้อนรำ บางคนออกมาตีขิม บางคนออกมาเต้นแรฟโย่ บ้างก็มารำดาบ บ้างก็มาเดินแบบซึ่งเป็นอะไรที่ไร้สมองที่สุด
“ก็ตรูทำได้แค่นี้นี่หว่า” ท่าเดินนั้นก็ระหกระเหินโอเว่อร์เสียเหลือเกิน
จนกระทั่งถึงสายบัว
“วาดรูปพระพุทธเจ้าค่ะ” พูดจบเธอก็หยิบกระดาษกับดินสอมาตวัดไปมาไม่ถึงห้านาที ภาพพระพุทธเจ้าและดอกบัวก็นำเสียงฮือฮามาสู่คนวาด
“คะแนนจากทางบ้านท่วมท้นแน่เธอ” เสียงเล็ดรอดออกมาทำให้สายบัวได้ชื่นใจขึ้นมาบ้าง
หลักในการให้คะแนนนั้นนอกจากรูปร่างหน้าตา สัดส่วน ผิวพรรณ ยังมีในเรื่องมนุษยสัมพันธ์ ปฏิภาณไหวพริบในการตอบคำถาม ซึ่งสายบัวก็งง ๆ อยู่เหมือนกันพวกที่เลือกเวทีนางแบบก็ไม่ได้หวังมาเป็นนางงามหรือทูตสันถวไมตรีแล้วจะเอากึ๋นไปเพื่ออะไร สายบัวโทรศัพท์ถามพี่ต้น
“เออนึกอะไรก็ตอบ ๆ ไปเถอะ แต่อย่าตอบว่ารักเด็ก หรือเพื่อสันติภาพโลกล่ะมันเชยแล้ว แต่ถ้าตอบว่าอยากกินเด็กนี่ดีไม่ดีได้คะแนนท่วมท้นเหมือนตอนเธอวาดรูปพระพุทธเจ้านั่นแหละ”
ถึงแม้พี่ต้นจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่เธอก็รู้สึกปลอดโปร่งอย่างประหลาด ความสบายใจสุขใจทำให้เธอเกิดปัญญาก็ได้ สายบัวปลีกออกจากหมู่เพื่อนไปนั่งหลับตาทำสมาธิ
“เข้าฌาณตอบคำถามหรือหล่อน” เสียงกระทบกระเทียบมีมาไม่ได้ขาด
“เขาเอานางแบบนะยะ ไม่ใช่แม่ชี”ว่าแล้วก็หัวเราะกันกิ๊ก ๆ เรียกเสียงฮาให้สายบัวอีก
“ถ้าที่หนึ่งเป็นสายบัว เพียรกสิกรรม ชั้นจะรำแก้บนที่ศาลพระพรหม”
“แก้ผ้ารำด้วยเปล่า” อีกคนยังท้าทาย
“ถ้าแกกล้าไปดู ฉันก็จะแก้”
“เออรำเฉย ๆ ก็พอ สงสารคนดู” เสียงแบบนี้ทำให้สายบัวนิ่งไม่ได้ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ขำกับความคิดของคน
และคนที่โม้มาก ๆ พอถึงเวลาตอบคำถามจริง ๆ กับบื้อใบ้
“รักเด็กค้า อยากเห็นเด็ก ๆ มีความสุข” ที่หน้าเวทีเสียงสั่น แต่ที่ข้างหลังเวที
“อีนี่มีประวัติว่าไปรีดลูกออกไปสองท้องแล้วไม่ใช่หรือ”
ข่าวทำนองนี้เกิดขึ้นในกองประกวดอยู่เสมอ
แล้วคนที่เม้าท์เขาไม่ได้หยุด ก็ต้องออกไปตอบคำถามบ้าง
“ถ้าให้คุณแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในเมืองไทยคุณจะแนะนำที่ไหนครับ”
“เออ ขอบคุณสำหรับคำถามค่ะ เมืองไทยหรือคะก็ต้องดูก่อนว่าคนถามเป็นใคร เป็นฝรั่งบ้ากามก็คงเป็นพัทยาหรือไม่ก็สีลม ถ้าเป็นฝรั่งชอบศิลปะวัฒนธรรมเก่าแก่ก็คงเป็นสุโขทัย กำแพงเพชร อยุธยาค่ะ ถ้าชอบธรรมชาติก็เป็นต่างจังหวัดบ้านเราเยอะแยะเลยมีอยู่ทุกภาคค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เป็นคำตอบที่เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้เลยทีเดียวจนกระทั่งถึงคำถามของสายบัว
“หากคุณสายบัวแอบรักใครสักคน คุณสายบัวจะทำอย่างไรเพื่อให้เขารู้ว่าคุณรักเขา” คำถามยิ่งกว่าค้อนทุบหัวสายบัวเสียอีก หญิงสาวยิ้มกว้างแต่แล้วก็แปรสีหน้าเป็นยิ้มสยองเล่น ๆ ก่อนจะตอบว่า
“ความรักเป็นสิ่งสวยงามทำให้เรามีกำลังใจที่จะสู้ไปให้ถึงเขา ถึงฝัน ถ้าเรารักคนที่เขาเหมือนดอกฟ้า เราก็ต้องตะเกียกตะกายเพื่อไปยืนคู่กับเขา แต่ถ้าเราแอบรักคนที่เสมอกันเราก็เพียงพยายามเพื่อให้เขารักเรา แต่ถ้าเราไปแอบรักคนที่เขาเกลียดเรา เราต้องพยายามสักร้อยเท่าพันเท่าเพื่อให้เขารักตอบ ความรักเป็นสิ่งสวยงามสำหรับชาวโลก แต่พระพุทธองค์ก็ตรัสว่า ความรักทำให้เป็นทุกข์ สำหรับสายบัวแล้วรักแล้วเผื่อใจเจ็บด้วยค่ะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เป็นเสียงพี่ต้นกับพวกและวิลาวัลย์ที่ประสานเสียงกันสนั่นลั่นหน้าเวที สายบัวคิดในใจว่า ยังไม่ได้ตัดสินเลยเจ๊ ส่วนแบ่งเจ๊ยังไม่ได้หรอก ไม่ต้องดีใจขนาดนั้น เมื่อได้เห็นท่าทางพี่ต้นสายบัวก็ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มอีกครั้ง
มันเป็นยิ้มที่ใคร ๆ เห็นแล้วก็ต้องบอกว่าเป็นยิ้มพิมพ์ใจเลยทีเดียว
และในค่ำคืนนั้นนอกจากคำตัดสินของคณะกรรมการแล้วและผลโหวตจากผู้ชมทางบ้านสุดยอดนางแบบในปี 2002 ก็คือ
สายบัว เพียรกสิกรรม
คงเป็นด้วยชื่อและนามสกุล กับหน้าซื่อ ๆ คนบ้าน ๆ ก็เลยพร้อมใจกันเชียร์กันจนคนหน้าบ้าน ๆ มาจากบ้านนอกได้คว้ารางวัลอันดับหนึ่ง จากเวทีสุดยอดนางแบบ
ประเด็นของข่าวว่าอย่างนั้น จากเด็กรับใช้ภายในบ้าน สู่ถนนสายอินเตอร์ เพียงข้ามคืน มีรูปถ่ายพร้อมประวัติเล็กน้อยของสายบัว อยู่ในหนังสือหลายฉบับ
“แค่บันไดก้าวแรกเท่านั้น อย่าเพิ่งดีใจมากมาย ชีวิตของเธอและพี่จะต้องมีอะไรให้ต้องฟันฝ่าอีกเยอะ”
“พี่ต้น ไหนว่าก็แค่อยากจะให้โอกาส มันจะเกินหน้าคุณอาภัสวรรณไปนะคะ คุณชวนชม คุณอาภัสวรรณไม่ยอมนะคะ”
แล้วก็มีปัญหาจนได้…ใคร ๆ ก็รู้ว่า นักแสดงคนสวยที่ชื่ออาภัสวรรณ เริ่มตกกระป๋อง ด้วยวางตัวเชิดหยิ่งมากเกินไป ไม่นอบน้อมต่อคนรอบข้าง เพราะถือว่าเป็นลูกไฮโซ แม้พยายามปิดแต่ข่าวก็ยังเล็ดออกไปว่า สายบัวคือเด็กในบ้านซึ่งกำลังจะขึ้นแท่นคนดังในวงการ มีหรือจะไม่รั้งไว้
“ไหน พี่ต้นว่าจะพาสายบัวมาแค่กินหัวคิวเงินรางวัล แต่นี่จะปั้นมันมาเป็นนักแสดงในสังกัดอีกคน วรรณไม่ยอมนะคะ”
“ฟังพี่ก่อนซิคุณวรรณ”
สายบัวจำต้องเลี่ยงไปอีกทาง เพราะไม่อยากเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เพราะชาติตระกูลหรอก ทำให้เธอดูด้อยค่า แต่เธอก็มั่นใจว่าการกระทำของเธอไม่ได้ทำให้ชีวิตของเธอมัวหมอง แล้วเสียงที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากผู้ชายนามอารักษ์ก็แว่วมาในโสตประสาท
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยน้องวรรณ ดีเสียอีก อย่างน้อยใคร ๆ ก็มองว่าเธอเป็นคนใจกว้าง สนับสนุนแม้กระทั่งเด็กในบ้านให้ขึ้นสู่ทำเนียบดารา”
“ฮึ ก็จริง แต่ พี่อารักษ์ก็รู้ว่า วันนั้นคุณเดวิด ลี มีท่าทีสนใจสายบัว”
“เรื่องนี้พี่จัดการให้ได้ ไม่ต้องกลัว”
เมื่อมั่นใจในตัวพี่ชาย อาภัสวรรณจึงปล่อยให้พี่ต้นเข้าไปเป็นผู้จัดการ พาสายบัวสู่เวที Top model ระดับโลก จัดการประกวดที่สิงคโปร์
และด้วยมาดเสือยิ้มยาก ทำให้สายบัว ติดหนึ่งในสิบ แม้จะไม่ได้ตำแหน่ง แต่สายบัวก็ทำหน้าที่ตัวแทนสาวไทยอย่างสมศักดิ์ศรี
เมื่อเดินทางกลับมาถึงเมืองไทย มีการเลี้ยงฉลองรับความสำเร็จ คุณอารักษ์เป็นโต้โผจัดงานในฐานะตัวแทนของบ้าน สายบัวยากจะปฏิเสธ หากแต่เธอรู้ว่า ในเกมส์ของไฮโซนั่น มีนัยลึกที่เธอยากหยั่งถึง เธอคงไม่ไปร่วมงาน
‘ไฮโซหนุ่มเลี้ยงรับขวัญหลังจากหอบถ้วยหนึ่งในสิบนางแบบจากสิงคโปร์’
แล้วก็มีข่าวว่าสายบัวกับหนุ่มไฮโซนามอารักษ์
ปิดโอกาสผู้ชายอื่นในเบื้องตน
สายบัวไม่พอใจนัก เธอกับคุณอารักษ์ ห่างกันร้อยโยชน์ ภาพนั้นเป็นตอนที่พี่ต้นเรียกเธอไปหา ตากล้องก็ให้เธอยิ้ม แล้วคุณอารักษ์เดินมาอยู่ข้าง ๆ พร้อมแตะไปที่ข้อศอกของเธอ
“จะกลัวอะไร เธอก็รู้อยู่แก่ใจตัวเองว่าไม่ได้สนใจเขา หรือว่าสนใจเขาขึ้นมา”
สายบัวถอนหายใจออกมา สายบัวก้านนี้ เพื่อดอกบัวนามโกมุทเท่านั้น ชายอื่นโดยเฉพาะคุณอารักษ์ไม่มีวันที่สายบัวจะเก็บมาพิจารณาอย่างเด็ดขาด
เกลียดที่สุดก็ผู้ชายเจ้าชู้ แถมปากเสียอีกด้วย
แล้วชีวิตของสายบัวก็พลิกจนยากจะคาดการณ์ได้ จากเด็กกะโปโล สู่ทำเนียบนางแบบชั้นนำ มีนิตยสารติดต่อผ่านพี่ต้นเข้ามามากมาย มีงาน มีเงิน มีโอกาสไขว่คว้าสิ่งที่เคยขาด เคยฝันถึงมาไว้ในครอบครอง
“เปลี่ยนที่อยู่ได้แล้วสายบัว ไปอยู่คอนโดไหม เธอจะได้ดูดีมีชาติตระกูล”
ใบหน้าที่เคยไร้เครื่องสำอาง จะได้รับการเสริมแต่งลบรอยลบเหลี่ยมเน้นจุดเด่นจากพี่เลี้ยงผู้มากฝีมือ เสื้อผ้าของเด็กกะโปโล บัดนี้ที่แนบเนื้อต้องเป็นไปตามเทรนด์
แม้ไม่ชอบใจนัก แต่สายบัวก็เข้าใจสภาพความเป็นปัจจุบันของตน แต่ถึงกระนั้นเธอก็ต้องการดำรงบางสิ่งบางอย่างไว้ในใจและขอแสดงออกมาบ้าง
“พี่ต้น อย่างไรผู้หญิงคนนี้ก็ยังเป็นสายบัว เพียรกสิกรรมอยู่ดี”
“ก็เปลี่ยนชื่อนามสกุลด้วยไง ตอนนี้เธอยังไม่ดังมาก แต่ต่อไปรับรองเลยว่า หนังสือทุกหัวของเมืองไทยถ้าไม่มีภาพสายบัว เชยระเบิด”
“ไม่ค่ะ บัวพอใจแค่นี้”
“หัวแข็งจริง ๆ เบื่อนักเชียว ระวังเถอะเล่นตัวมาก ๆ คนอื่นเบื่อไปด้วย เธอจะตกกระป๋อง”
“ใครคือคนอื่นหรือคะ”
“ก็บรรดาเจ้าของสินค้าเม้งมากับหนังสือนะซิ อยากให้เธอเปิดตรงนั้นนิด ตรงนี้หน่อยก็ไม่ยอม แก้ๆ มันไปซิผ้า แก้ทีเงินมาเป็นล้าน เป็นเจ๊หน่อยก็ไม่ได้จะอล่างฉ่างซะมันรู้แล้วรู้รอดไป”
“พี่ต้น แก้หมดมันก็หมดโอกาสเรียกค่าตัวได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้น บัวอยากให้คนอยากให้บัวแก้ต่อไป และอีกอย่าง บัวมาคิดดูแล้วหากบัวไม่ได้เป็นนางแบบ บัวก็มีชีวิตอยู่ได้ พี่ต้นรู้ไหมคะว่ารูปที่บัวเขียนทิ้ง ๆ ไว้ในชมรมพี่ขัตติยะนำออกไปขายที่สวนจตุจักรได้ราคาดีด้วยนะ”
“จ้ะ แม่คนมีโอกาส มีบุญหนุนนำ มือกำลังขึ้น”
โฆษณาแชมพูสระผม แม้นจะดูบ้าน ๆ แต่นางแบบที่หน้าบ้าน ๆ ก็มีคนจดจำได้ เมื่อเดินทางไปไหน สายบัวมักจะได้รับการร้องทัก
“สายบัว ผมสวยจริง ๆ เลย ใช้แชมพูยี่ห้ออะไรรึ”
ถ้อยคำนั้นมาจากโฆษณาตอนที่เธอปั่นจักรยานอยู่บนถนนผ่าตัดทุ่งนา แล้วลมก็พัดพลายจนผมสยายเป็นประกายดุจแพรไหม ใบหน้าและเส้นผมของเธออยู่ในจอไม่ถึงยี่สิบวินาที แต่กว่าจะถ่ายทำออกมาได้เล่นเอาเธอเหงื่อโทรมกาย กินไม่ได้นอนไม่หลับ ท้อแท้จนเกือบขอถอนตัว
หากแต่พี่ต้นเป็นกำลังใจและเป็นเทรนนิ่งมืออาชีพ
“อย่าเกร็งซิบัว เธอลองคิดว่า ถ้าเธออยากให้ผู้ชายสักคนหลงความสวยที่เธอมี เธอจะทำสีหน้าและท่าทางอย่างไร”
เมื่อเธอนึกถึงหน้าหมอโกมุท
“อ้า มันต้องอย่างนั้น ใช่เลยยิ้มอย่างนั้น เอียงอายอย่างนั้นจริตสาวไร้เดียงสาจากบ้านนอกของแท้”
สายบัวมุ่งมั่นตั้งใจกับงานชิ้นนั้นเพื่อให้ก้าวนี้เป็นทางลัด ลัดเพื่อให้ใกล้ ให้หัวใจมีหวังขึ้นมาบ้าง
“มีเงินแล้ว มีโอกาสแล้วใช้ให้เป็นประโยชน์” คุณชวนชมว่าอย่างนั้น
“เก็บฝากธนาคารนี่ถือว่ามีประโยชน์ไหม และที่ไม่มีประโยชน์คืออย่างไร”
“เสริมสวยนะซิ คอร์สนั้นคอร์สนี้เพื่อให้สวย แต่ไม่ต้องหรอก เป็นเท่าที่มีอยู่นี่ สำหรับเธอ ก็ดูดีอยู่แล้ว”
“ค่า”
“ให้น้ายืมทำทุนหน่อยได้ไหม จะปรับปรุงร้าน” น้าดาวเรืองเข้ามาขอยืมเงิน สายบัวมีสามแสน จึงให้ไปสองแสน แถมสำทับไปด้วยว่าให้น้าดาวเรืองส่งไปให้ป้าจำปาสักสองหมื่น สายบัวก็ไม่รู้สึกเสียดาย แทนคุณกัน ถ้าไม่ได้น้าดาวเรือง เธอก็ไม่มีวันนี้ที่เหลือก็ยังเผื่อแผ่คนในรั้วบ้านหัวอกเดียวกัน เมื่อมีของกำนัล สัมพันธ์จึงดีขึ้นจนสามารถเดินเข้าไปนั่งในครัวบ้านหลังใหญ่ได้โดยไม่ต้องมีใครมาเรียกกลับบ้าน สามารถซื้อหาของดี ๆ ใส่บาตรพระไม่ได้ตีเสมอ แค่อยากทำในสิ่งที่ทำได้ยาก
“เห็นกันมานาน แต่กั้นกันด้วยทิฐิของผู้ใหญ่”
คุณนันทพร พูดเนิบ ๆ สมกับเป็นคนที่เคยผ่านกระบวนการอบรมจากในรั้วในวัง แล้วสายบัวก็ได้เห็นของประณีตสำหรับใส่บาตรพระในทุก ๆ เช้า ว่ามีที่มาอย่างไร
“สืบทอดวิธีการมาหลายชั่วอายุคน สนใจจะเรียนไหม”
“สนค่ะ” สายบัวรีบตอบรับ เพราะถ้าอยู่ใกล้คุณนันทพร สายบัวก็มีโอกาสได้ยิน ถ้อยคำที่เอ่ยถึงคุณหมอโกมุท
“ตอนเด็ก ๆ เธอขี้โกงน่าดู ตามประสาลูกคนเล็ก แต่ก็ขี้เล่น เป็นคนอารมณ์ดีมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าได้ดั่งใจล่ะก็ใจดีเป็นที่หนึ่ง รู้ไหม คุณหมอโกมุทชอบทานอะไร”
สายบัวเพียงแต่ทำสายตาว่าสนใจฟัง
“นี่ ขนมจีนกับแกงเขียวหวาน ของพื้น ๆ แค่นี้แหละ”
สายบัวจดจำไว้ คิดที่จะเรียนในทันที
“จะทำใส่บาตรทุกวันพุธ”
ถ้างั้นเช้าวันพุธ ตอนตีสี่เธอจะต้องหลบสายตาจากป้าละเอียดเพื่อมาหาป้าประณีต
เมื่อมีหน้าที่ถือของสำหรับให้คุณผู้หญิงของบ้านได้ใส่บาตรในทุก ๆ เช้า สายบัวก็อดที่จะอธิษฐานเพื่อตนไม่ได้ ปรารถนาแห่งหัวใจคือคุณหมอเท่านั้น แต่จะด้วยวิธีการใดไม่อาจคิด แล้วแต่โชคชะตา หากมีวาสนามาร่วมกันขอให้สมประสงค์
“บัว ได้อ่านข่าวกอสซิปหรือเปล่า”
“ว่าไง”
“คุณดุจเดือนกลับมาเมืองไทยแล้ว แต่ไม่มีเงาสามี” วิลาวัลย์คนไขข่าวชักสีหน้าแปลกใจ
“รึอยู่กันไม่ได้ตามแรงสินบนของเธอ”
“บ้าซิ ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ”
“ก็เธอรักผัวเขาไม่เลิกเลยนี่”
“บ้าแล้วบ้าแล้ว” ปากพูดไปใจนั้นเต้นไม่เป็นส่ำ จนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน พบคุณชวนชมกำลังเอนกายอ่านหนังสือธรรมะอยู่บนเก้าอี้ในที่ส่วนตัวของตน
สายบัวปรี่เข้าไปเล่าเรื่องที่ได้ยินได้ฟังมา
“ฉันก็ได้ยินมาอย่างนั้นเหมือนกัน อย่างไรอยากรู้ก็ไปสืบซิ”
เมื่ออนุญาต สายบัวจึงค่อย ๆ ขยับไปเงี่ยหู เผื่อคนบ้านใหญ่จะทนเก็บอะไรไว้ไม่ได้ หลายวันเต็มทีเรื่องทางบ้านใหญ่ยังเงียบเชียบ
“สมกับเป็นผู้ลากมากดีกันจริง” คุณชวนชมเปรยขึ้นมาอย่างอ่อนใจ
นึกดีใจที่เกิดความร้าวฉานในชีวิตคู่ของหมอ แต่ก็ยังรู้สึกเห็นใจ อาจมีเรื่องไม่ดีอย่างที่ข่าวแว่วมา คุณผู้หญิงทนผู้ชายไม่ได้ ไม่เอาใจใส่ อาจเป็นเพราะถูกบังคับให้แต่ง แล้วไปด้วยกันไม่ได้
“อย่าดีใจให้มากนัก มันอาจเป็นแค่ข่าวโคมลอยก็ได้ แต่งกันเพราะเรื่องธุรกิจด้วย พ่อแม่เขาไม่ปล่อยให้เลิกกันง่าย ๆ หรอกคอยดูต่อไปเถอะ แล้วอีกอย่างมั่นใจหรือว่า เขาจะกลับมาสนใจตัว” คุณชวนชมปรามเพื่อไม่ให้ได้ใจหรือคิดเข้าข้างตนเอง
“ไกลเกินฝัน” สายบัวเอ่ยออกไปด้วยความเจ็บแปลบ
กองตำรายังตั้งอยู่ตรงหน้า เหลือแค่สิบวิชาเท่านั้น เธอก็จะเรียนจบ เมื่อเรียนจบแล้ว จะทำอะไรดี มีวุฒิแต่ไม่มั่นใจว่าตัวมีความสามารถพอเพียงกับตลาดแรงงานที่มีการแข่งขันกันสูง เส้นทางการศึกษาของเธอนั้นไม่น่าสนใจเลยมันต้องหาอะไรบางอย่างมาควบคู่เพื่อให้วุฒินั้นมีค่ายิ่งขึ้น
สายบัวตัดสินใจขอไปเรียนพิเศษทางด้านคอมพิวเตอร์กราฟฟิก เพราะนั่นหมายถึงการประยุกต์ศิลปะกับความทันสมัยให้ไปด้วยกัน
“ไปสิ เพื่ออนาคต”
แม้มันจะยากเพราะศัพท์แสงภาษาอังกฤษ แต่สายบัวก็ฝ่าฟันให้รู้เพื่อใช้มันจนได้
คุณหมอกลับมา ถ้ารู้คงภาคภูมิใจกับเด็กกะโปโลคนหนึ่ง คนที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ข้างเตียง จนมีวันนี้ วันที่ได้รับปริญญา แถมยังเคยออกโทรทัศน์ สะบัดผมไปมา
เมื่อรู้ว่ามีหวังขึ้นมาบ้าง สายบัวจึงทุ่มเทเวลาหลังเรียนอยู่ที่ชมรมศิลปะ เธออยากจะวาดรูปดอกบัวไว้ให้มาก ๆ เพราะมันทำให้เธอมีความสุข
“วาดอะไรหนักหนาบัว ไม่เบื่อบ้างเหรอ” คนที่คุ้นเคยกันอดเป็นห่วงสุขภาพจิตของศิลปินไม่ได้
สายบัวไม่ตอบ เพราะคำตอบก็คือ ‘พอใจ’
หลายเดือนเต็มทีที่พี่ต้นเงียบหายไป เรื่องค่ำคืนนั้น ดินมาฟ้องว่าพอรถของคุณอารักษ์ลับตาไป รถของพี่ต้นก็สตาร์ทติดขึ้นมาเหมือนไม่เคยเสีย เมื่อเห็นเหตุการณ์เป็นดังนั้น ดินจึงต้องนั่งกุมเป้ามาตลอดทางเพราะคิดว่าพี่ต้นคิดไม่ซื่อกับตนเป็นแน่พอรู้เรื่อง วิลาวัลย์กับสายบัวหัวเราะงอก่องอขิง ส่วนสายบัวนั้นก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่เธอมีปัญหากับคุณอารักษ์เพิ่มขึ้นให้ใครรู้ เพราะดูแล้ววิลาวัลย์ ชอบคะยั้นคะยอให้เธอเปลี่ยนใจมาเล่นกับไฟกองใหญ่ตรงหน้าได้รักคนที่เขาไม่มีทางหันกลับมารัก ก็ดีกว่ารักคนที่ร้อนยิ่งกว่าไฟ
ขณะสายบัวหยิบแรงบันดาลใจเรื่องรักกับความมืดมนและไฟ มารังสรรค์งานศิลป์ตามจินตนาการ เธอก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่ถือว่ามีบุญคุณคนหนึ่งสำหรับเธอ
“จำเจ๊คนสวยได้ไหม”
“จำได้ จำได้ เจ๊คนสวยมีอะไร” แค่ได้ยินเสียงพี่ต้นสายบัวก็รู้ว่าโลกพร้อมสำหรับเสียงหัวเราะของคนมากมายแล้ว
“มีงานอีก สนใจไหม”
“งานอะไรหรือคะ”
“ยากหน่อยนะ ประกวดสุดยอดนางแบบ”
“ยากจริง ๆ พี่ต้น บัวคงทำไม่ได้”
“ทำไมดูถูกตัวเอง ไม่ลองจะรู้เรอะ”
สายบัวถอนหายใจออกมา หากไม่ได้ ‘ที่หนึ่ง’ เธอจะต้องขายหน้า
“ประสบการณ์ไง ถ้าฉันอายุเท่าเธอ คงต้องลองสักเวที เอาเถอะ นางแบบเขาไม่ได้เอาสวย แต่เอาแปลก หน้าเธอได้” คุณชวนชมสนับสนุน
เมื่อมีคนมีวิจารณ์รูปหน้าลักษณะของตน สายบัวก็อดคิดไม่ได้ว่า ‘อย่างเธอจะสเป็คคุณหมอไหมนะ’
เมื่อเข้าไปอยู่ในกลุ่มผู้เข้าประกวด สายบัวจึงได้รู้ว่า ประหนึ่งถูกถีบออกมาเป็นอย่างไร
บางคนเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน จมูกโด่งเป็นสัน บางคนผิวนวลเนียนอย่างกับอาบน้ำนมน้ำผึ้ง หลายคนเป็นคนมีชาติตระกูล เป็นลูกท่านหลานเธอมีความรู้กันสูงส่งจากสถาบันอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย แต่ละคน มีเรื่องเกี่ยวกับวงการบันเทิงคุยกันไม่ได้หยุดหย่อน สำหรับเธอ เฉื่อย นิ่ง เหมือนคนสมองกลวง
“กลัวอะไร คัดเลือกนางแบบ ไม่ได้คัดเลือกนักวิชาการ” เพราะกำลังใจจากพี่ต้น ทำให้สายบัวสูดลมเข้าปอดก่อนจะเข้าร่วมกิจกรรมเทรนนิ่งสู่เวทีใหญ่
“คุณอารักษ์บอกว่า จะเป็นกำลังใจให้”
ไม่ได้รู้สึกดีใจเมื่อได้ยินชื่อ อยากให้เขาคิดกับเธอให้เหมือนอากาศธาตุด้วยซ้ำ
มีการเชียร์ด้วยการส่งเอสเอ็มเอส สายบัวรู้สึกหวั่นใจ ใครที่ไหนจะมาช่วยเธอ ยิ่งภาพของเธอออกจอโทรทัศน์มากเท่าไหร่ ความน่าสมเพชก็ยิ่งมากมาย
“รู้ตัวและก็เจียมใจไว้ไม่ผิดหรอกสายบัว เวลาเจ็บช้ำจะได้ร้องไห้ไม่เสียงดังมาก” เป็นเสียงน้องแก้วคนสวยซึ่งเป็นตัวเกร็งในเวทีนี้
กองประกวดมีการเก็บตัวทำกิจกรรม สายบัวรู้สึกว่าเธอเด๋อด๋าเสียเหลือเกิน
“ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรสายบัว คิดเสียว่าหาประสบการณ์”
ประสบการณ์ โอกาส แต่มันทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น เมื่อมีการให้เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดว่ายน้ำ สายบัวกล้า ๆ กลัว ๆ แม้ว่าก่อนจะมาที่นี่พี่ต้นพาไปลองมาแล้ว และวิลาวัลย์ก็พาไปเช็คผิวทั้งตัวแล้วแต่สายบัวก็ยังรู้สึกขาดความมั่นใจ
“แก้ไปเถอะน้อง ไม่แก้แล้วใครจะรู้ได้ไงว่ามีอะไรดี”
สายบัวกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก คนอื่น ๆ ถ่ายกันเรียบร้อยเหลือสายบัวที่ยังกระบิดกระบวน
“เร็ว ๆ อย่ามัวอายอยู่เลย พอตกรอบ ก็ไม่มีใครจำเธอได้หรอก ปี ๆ ลองหลับตานึกสิว่ามีนางงามประกวดกี่เวที แก้ผ้าผ่านกล้องถ่ายวีทีอาร์มาแล้วกี่คน จะบอกอะไรให้นะ หนึ่งในห้า ในสาม บางปีฉันยังนึกหน้าไม่ออกเลย ไม่ต้องอายหรอก ได้ที่หนึ่งภาพเหล่านี้แหละจะทำให้เธอได้งานกันอีก”
สายบัวไม่รู้เหมือนกันว่านั่นเป็นคำพูดให้กำลังใจเพื่อถอด หรือพูดเพื่อให้เธอคิดกันให้น้อยลงและเห็นแก่อนาคตกันมากขึ้น แต่เมื่อเดินมาถึงขั้นนี้แล้ว ถอดก็คือถอด และสายบัวก็สัญญากับตัวเองว่า วันใดที่เธอได้เป็นนางแบบสมใจ เธอจะไม่มีวันถ่ายชุดว่ายน้ำถ่ายแบบเด็ดขาด!
“เชอะ ทำเป็นเล่นตัวไปได้ อย่างไรเสียก็ผ้าหลุดเหมือนกันหมด”
“ปลิ้นแล้วเธอ” อีกคนหนึ่งว่าให้เมื่อคนต้นเรื่องนั่งรออย่างไม่ได้ระแวดระวัง
“ตากล้องตาลุกวาวไม่เป็นอันถ่ายคนอื่นแล้ว”
“ผู้ชายพวกนี้ต้องยั่วเข้าไว้ มันมารับงานนี้กัน มันก็ต้องเตรียมเลือดกำเดาไหลกันแล้วโชว์มันสักหน่อยให้มันคลั่งเล่น”
“แล้วมีใครรู้ไหมว่า ตัวไม่ใช่สาวสวยไร้เดียงสา”
“รู้แล้วทำไม ก็คนที่ส่งฉันมาอัพราคา เขาวิ่งเต้นมาแล้วว่าอย่างไรฉันได้มีชื่อมีหน้าในจอ ที่หนึ่งเขาไม่ได้ให้ฉันอยู่แล้ว”
สายบัวไม่อยากจะเชื่อว่ามีอะไรที่เธอคาดไม่ถึงในวงการนี้เยอะแยะไปหมด สายบัวนึกถึงวิลาวัลย์ เพื่อนเธอถึงจะมีประวัติเสีย แต่ก็ทำเพราะความจำยอม แต่นี่ดูแล้วจงใจที่จะทำเพื่อเงิน เพื่อความโก้หรูของชีวิตเพียงชั่วครู่ชั่วยาม หากวันหนึ่งข้างหน้าดอกไม้สดมันร่วงโรย พวกเจ้าหล่อนเหล่านี้จะมีความภาคภูมิใจในตัวเองได้อย่างไร
ในกองประกวดมีการเอ่ยถึงความสามารถพิเศษ บางคนออกมาฟ้อนรำ บางคนออกมาตีขิม บางคนออกมาเต้นแรฟโย่ บ้างก็มารำดาบ บ้างก็มาเดินแบบซึ่งเป็นอะไรที่ไร้สมองที่สุด
“ก็ตรูทำได้แค่นี้นี่หว่า” ท่าเดินนั้นก็ระหกระเหินโอเว่อร์เสียเหลือเกิน
จนกระทั่งถึงสายบัว
“วาดรูปพระพุทธเจ้าค่ะ” พูดจบเธอก็หยิบกระดาษกับดินสอมาตวัดไปมาไม่ถึงห้านาที ภาพพระพุทธเจ้าและดอกบัวก็นำเสียงฮือฮามาสู่คนวาด
“คะแนนจากทางบ้านท่วมท้นแน่เธอ” เสียงเล็ดรอดออกมาทำให้สายบัวได้ชื่นใจขึ้นมาบ้าง
หลักในการให้คะแนนนั้นนอกจากรูปร่างหน้าตา สัดส่วน ผิวพรรณ ยังมีในเรื่องมนุษยสัมพันธ์ ปฏิภาณไหวพริบในการตอบคำถาม ซึ่งสายบัวก็งง ๆ อยู่เหมือนกันพวกที่เลือกเวทีนางแบบก็ไม่ได้หวังมาเป็นนางงามหรือทูตสันถวไมตรีแล้วจะเอากึ๋นไปเพื่ออะไร สายบัวโทรศัพท์ถามพี่ต้น
“เออนึกอะไรก็ตอบ ๆ ไปเถอะ แต่อย่าตอบว่ารักเด็ก หรือเพื่อสันติภาพโลกล่ะมันเชยแล้ว แต่ถ้าตอบว่าอยากกินเด็กนี่ดีไม่ดีได้คะแนนท่วมท้นเหมือนตอนเธอวาดรูปพระพุทธเจ้านั่นแหละ”
ถึงแม้พี่ต้นจะช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่เธอก็รู้สึกปลอดโปร่งอย่างประหลาด ความสบายใจสุขใจทำให้เธอเกิดปัญญาก็ได้ สายบัวปลีกออกจากหมู่เพื่อนไปนั่งหลับตาทำสมาธิ
“เข้าฌาณตอบคำถามหรือหล่อน” เสียงกระทบกระเทียบมีมาไม่ได้ขาด
“เขาเอานางแบบนะยะ ไม่ใช่แม่ชี”ว่าแล้วก็หัวเราะกันกิ๊ก ๆ เรียกเสียงฮาให้สายบัวอีก
“ถ้าที่หนึ่งเป็นสายบัว เพียรกสิกรรม ชั้นจะรำแก้บนที่ศาลพระพรหม”
“แก้ผ้ารำด้วยเปล่า” อีกคนยังท้าทาย
“ถ้าแกกล้าไปดู ฉันก็จะแก้”
“เออรำเฉย ๆ ก็พอ สงสารคนดู” เสียงแบบนี้ทำให้สายบัวนิ่งไม่ได้ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ขำกับความคิดของคน
และคนที่โม้มาก ๆ พอถึงเวลาตอบคำถามจริง ๆ กับบื้อใบ้
“รักเด็กค้า อยากเห็นเด็ก ๆ มีความสุข” ที่หน้าเวทีเสียงสั่น แต่ที่ข้างหลังเวที
“อีนี่มีประวัติว่าไปรีดลูกออกไปสองท้องแล้วไม่ใช่หรือ”
ข่าวทำนองนี้เกิดขึ้นในกองประกวดอยู่เสมอ
แล้วคนที่เม้าท์เขาไม่ได้หยุด ก็ต้องออกไปตอบคำถามบ้าง
“ถ้าให้คุณแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในเมืองไทยคุณจะแนะนำที่ไหนครับ”
“เออ ขอบคุณสำหรับคำถามค่ะ เมืองไทยหรือคะก็ต้องดูก่อนว่าคนถามเป็นใคร เป็นฝรั่งบ้ากามก็คงเป็นพัทยาหรือไม่ก็สีลม ถ้าเป็นฝรั่งชอบศิลปะวัฒนธรรมเก่าแก่ก็คงเป็นสุโขทัย กำแพงเพชร อยุธยาค่ะ ถ้าชอบธรรมชาติก็เป็นต่างจังหวัดบ้านเราเยอะแยะเลยมีอยู่ทุกภาคค่ะ ขอบคุณค่ะ”
เป็นคำตอบที่เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดได้เลยทีเดียวจนกระทั่งถึงคำถามของสายบัว
“หากคุณสายบัวแอบรักใครสักคน คุณสายบัวจะทำอย่างไรเพื่อให้เขารู้ว่าคุณรักเขา” คำถามยิ่งกว่าค้อนทุบหัวสายบัวเสียอีก หญิงสาวยิ้มกว้างแต่แล้วก็แปรสีหน้าเป็นยิ้มสยองเล่น ๆ ก่อนจะตอบว่า
“ความรักเป็นสิ่งสวยงามทำให้เรามีกำลังใจที่จะสู้ไปให้ถึงเขา ถึงฝัน ถ้าเรารักคนที่เขาเหมือนดอกฟ้า เราก็ต้องตะเกียกตะกายเพื่อไปยืนคู่กับเขา แต่ถ้าเราแอบรักคนที่เสมอกันเราก็เพียงพยายามเพื่อให้เขารักเรา แต่ถ้าเราไปแอบรักคนที่เขาเกลียดเรา เราต้องพยายามสักร้อยเท่าพันเท่าเพื่อให้เขารักตอบ ความรักเป็นสิ่งสวยงามสำหรับชาวโลก แต่พระพุทธองค์ก็ตรัสว่า ความรักทำให้เป็นทุกข์ สำหรับสายบัวแล้วรักแล้วเผื่อใจเจ็บด้วยค่ะ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เป็นเสียงพี่ต้นกับพวกและวิลาวัลย์ที่ประสานเสียงกันสนั่นลั่นหน้าเวที สายบัวคิดในใจว่า ยังไม่ได้ตัดสินเลยเจ๊ ส่วนแบ่งเจ๊ยังไม่ได้หรอก ไม่ต้องดีใจขนาดนั้น เมื่อได้เห็นท่าทางพี่ต้นสายบัวก็ยิ้มอย่างที่เคยยิ้มอีกครั้ง
มันเป็นยิ้มที่ใคร ๆ เห็นแล้วก็ต้องบอกว่าเป็นยิ้มพิมพ์ใจเลยทีเดียว
และในค่ำคืนนั้นนอกจากคำตัดสินของคณะกรรมการแล้วและผลโหวตจากผู้ชมทางบ้านสุดยอดนางแบบในปี 2002 ก็คือ
สายบัว เพียรกสิกรรม
คงเป็นด้วยชื่อและนามสกุล กับหน้าซื่อ ๆ คนบ้าน ๆ ก็เลยพร้อมใจกันเชียร์กันจนคนหน้าบ้าน ๆ มาจากบ้านนอกได้คว้ารางวัลอันดับหนึ่ง จากเวทีสุดยอดนางแบบ
ประเด็นของข่าวว่าอย่างนั้น จากเด็กรับใช้ภายในบ้าน สู่ถนนสายอินเตอร์ เพียงข้ามคืน มีรูปถ่ายพร้อมประวัติเล็กน้อยของสายบัว อยู่ในหนังสือหลายฉบับ
“แค่บันไดก้าวแรกเท่านั้น อย่าเพิ่งดีใจมากมาย ชีวิตของเธอและพี่จะต้องมีอะไรให้ต้องฟันฝ่าอีกเยอะ”
“พี่ต้น ไหนว่าก็แค่อยากจะให้โอกาส มันจะเกินหน้าคุณอาภัสวรรณไปนะคะ คุณชวนชม คุณอาภัสวรรณไม่ยอมนะคะ”
แล้วก็มีปัญหาจนได้…ใคร ๆ ก็รู้ว่า นักแสดงคนสวยที่ชื่ออาภัสวรรณ เริ่มตกกระป๋อง ด้วยวางตัวเชิดหยิ่งมากเกินไป ไม่นอบน้อมต่อคนรอบข้าง เพราะถือว่าเป็นลูกไฮโซ แม้พยายามปิดแต่ข่าวก็ยังเล็ดออกไปว่า สายบัวคือเด็กในบ้านซึ่งกำลังจะขึ้นแท่นคนดังในวงการ มีหรือจะไม่รั้งไว้
“ไหน พี่ต้นว่าจะพาสายบัวมาแค่กินหัวคิวเงินรางวัล แต่นี่จะปั้นมันมาเป็นนักแสดงในสังกัดอีกคน วรรณไม่ยอมนะคะ”
“ฟังพี่ก่อนซิคุณวรรณ”
สายบัวจำต้องเลี่ยงไปอีกทาง เพราะไม่อยากเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เพราะชาติตระกูลหรอก ทำให้เธอดูด้อยค่า แต่เธอก็มั่นใจว่าการกระทำของเธอไม่ได้ทำให้ชีวิตของเธอมัวหมอง แล้วเสียงที่เธอไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากผู้ชายนามอารักษ์ก็แว่วมาในโสตประสาท
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยน้องวรรณ ดีเสียอีก อย่างน้อยใคร ๆ ก็มองว่าเธอเป็นคนใจกว้าง สนับสนุนแม้กระทั่งเด็กในบ้านให้ขึ้นสู่ทำเนียบดารา”
“ฮึ ก็จริง แต่ พี่อารักษ์ก็รู้ว่า วันนั้นคุณเดวิด ลี มีท่าทีสนใจสายบัว”
“เรื่องนี้พี่จัดการให้ได้ ไม่ต้องกลัว”
เมื่อมั่นใจในตัวพี่ชาย อาภัสวรรณจึงปล่อยให้พี่ต้นเข้าไปเป็นผู้จัดการ พาสายบัวสู่เวที Top model ระดับโลก จัดการประกวดที่สิงคโปร์
และด้วยมาดเสือยิ้มยาก ทำให้สายบัว ติดหนึ่งในสิบ แม้จะไม่ได้ตำแหน่ง แต่สายบัวก็ทำหน้าที่ตัวแทนสาวไทยอย่างสมศักดิ์ศรี
เมื่อเดินทางกลับมาถึงเมืองไทย มีการเลี้ยงฉลองรับความสำเร็จ คุณอารักษ์เป็นโต้โผจัดงานในฐานะตัวแทนของบ้าน สายบัวยากจะปฏิเสธ หากแต่เธอรู้ว่า ในเกมส์ของไฮโซนั่น มีนัยลึกที่เธอยากหยั่งถึง เธอคงไม่ไปร่วมงาน
‘ไฮโซหนุ่มเลี้ยงรับขวัญหลังจากหอบถ้วยหนึ่งในสิบนางแบบจากสิงคโปร์’
แล้วก็มีข่าวว่าสายบัวกับหนุ่มไฮโซนามอารักษ์
ปิดโอกาสผู้ชายอื่นในเบื้องตน
สายบัวไม่พอใจนัก เธอกับคุณอารักษ์ ห่างกันร้อยโยชน์ ภาพนั้นเป็นตอนที่พี่ต้นเรียกเธอไปหา ตากล้องก็ให้เธอยิ้ม แล้วคุณอารักษ์เดินมาอยู่ข้าง ๆ พร้อมแตะไปที่ข้อศอกของเธอ
“จะกลัวอะไร เธอก็รู้อยู่แก่ใจตัวเองว่าไม่ได้สนใจเขา หรือว่าสนใจเขาขึ้นมา”
สายบัวถอนหายใจออกมา สายบัวก้านนี้ เพื่อดอกบัวนามโกมุทเท่านั้น ชายอื่นโดยเฉพาะคุณอารักษ์ไม่มีวันที่สายบัวจะเก็บมาพิจารณาอย่างเด็ดขาด
เกลียดที่สุดก็ผู้ชายเจ้าชู้ แถมปากเสียอีกด้วย
แล้วชีวิตของสายบัวก็พลิกจนยากจะคาดการณ์ได้ จากเด็กกะโปโล สู่ทำเนียบนางแบบชั้นนำ มีนิตยสารติดต่อผ่านพี่ต้นเข้ามามากมาย มีงาน มีเงิน มีโอกาสไขว่คว้าสิ่งที่เคยขาด เคยฝันถึงมาไว้ในครอบครอง
“เปลี่ยนที่อยู่ได้แล้วสายบัว ไปอยู่คอนโดไหม เธอจะได้ดูดีมีชาติตระกูล”
ใบหน้าที่เคยไร้เครื่องสำอาง จะได้รับการเสริมแต่งลบรอยลบเหลี่ยมเน้นจุดเด่นจากพี่เลี้ยงผู้มากฝีมือ เสื้อผ้าของเด็กกะโปโล บัดนี้ที่แนบเนื้อต้องเป็นไปตามเทรนด์
แม้ไม่ชอบใจนัก แต่สายบัวก็เข้าใจสภาพความเป็นปัจจุบันของตน แต่ถึงกระนั้นเธอก็ต้องการดำรงบางสิ่งบางอย่างไว้ในใจและขอแสดงออกมาบ้าง
“พี่ต้น อย่างไรผู้หญิงคนนี้ก็ยังเป็นสายบัว เพียรกสิกรรมอยู่ดี”
“ก็เปลี่ยนชื่อนามสกุลด้วยไง ตอนนี้เธอยังไม่ดังมาก แต่ต่อไปรับรองเลยว่า หนังสือทุกหัวของเมืองไทยถ้าไม่มีภาพสายบัว เชยระเบิด”
“ไม่ค่ะ บัวพอใจแค่นี้”
“หัวแข็งจริง ๆ เบื่อนักเชียว ระวังเถอะเล่นตัวมาก ๆ คนอื่นเบื่อไปด้วย เธอจะตกกระป๋อง”
“ใครคือคนอื่นหรือคะ”
“ก็บรรดาเจ้าของสินค้าเม้งมากับหนังสือนะซิ อยากให้เธอเปิดตรงนั้นนิด ตรงนี้หน่อยก็ไม่ยอม แก้ๆ มันไปซิผ้า แก้ทีเงินมาเป็นล้าน เป็นเจ๊หน่อยก็ไม่ได้จะอล่างฉ่างซะมันรู้แล้วรู้รอดไป”
“พี่ต้น แก้หมดมันก็หมดโอกาสเรียกค่าตัวได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้น บัวอยากให้คนอยากให้บัวแก้ต่อไป และอีกอย่าง บัวมาคิดดูแล้วหากบัวไม่ได้เป็นนางแบบ บัวก็มีชีวิตอยู่ได้ พี่ต้นรู้ไหมคะว่ารูปที่บัวเขียนทิ้ง ๆ ไว้ในชมรมพี่ขัตติยะนำออกไปขายที่สวนจตุจักรได้ราคาดีด้วยนะ”
“จ้ะ แม่คนมีโอกาส มีบุญหนุนนำ มือกำลังขึ้น”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 เม.ย. 2554, 10:58:22 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 เม.ย. 2554, 10:58:22 น.
จำนวนการเข้าชม : 2279
| << ตอนที่ 9 | ตอนที่ 11 >> |
ก้อนอิฐ 10 เม.ย. 2554, 14:32:14 น.
ทําไมคุณอารักษ์ออกตัวช้าจัง มัวไปแอบเสาต้นไหนคะเนี่ย
ทําไมคุณอารักษ์ออกตัวช้าจัง มัวไปแอบเสาต้นไหนคะเนี่ย
จุฬามณีเฟื่องนคร 10 เม.ย. 2554, 14:50:09 น.
ตอนแรกจะให้เป็นตัวโกง เขียนไปเขียนมาเป็นพระเอกซะได้..(คริคริ))
ตอนแรกจะให้เป็นตัวโกง เขียนไปเขียนมาเป็นพระเอกซะได้..(คริคริ))
Pat 10 เม.ย. 2554, 15:08:44 น.
ขยันเขียนจังเลยฮะ ลงให้อ่านตั'ง 3ตอน สายบัวเริ่มไปไกลแล้วนะ อีกหน่อยคุณอารักษ์ก็ตามไม่ทัน
ขยันเขียนจังเลยฮะ ลงให้อ่านตั'ง 3ตอน สายบัวเริ่มไปไกลแล้วนะ อีกหน่อยคุณอารักษ์ก็ตามไม่ทัน
OPUS 20 พ.ค. 2554, 11:39:15 น.
ชอบเรื่องนี้ แล้วจะคอยติดตามผลงานของคุณค่ะ
ชอบเรื่องนี้ แล้วจะคอยติดตามผลงานของคุณค่ะ