ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 2.“ไอ้ต้นกล้า มันมาเกี่ยวอะไรด้วย”
2.
หลังจากที่แน่ใจว่าจะเสี่ยงไปขอพบพี่ต้นกล้า จิรวัติ สุกปลั่ง เพื่อหาข้อมูลมาเขียนนิยาย แพรวพรรณก็ต้องเข้าทางพี่ชาย เพราะถ้าพี่ชายของเธอไม่ช่วย พ่อกับแม่ก็คงไม่ปล่อยให้เธอไปหาข้อมูลที่สัตหีบแน่ ๆ และที่สำคัญเธอจะให้พ่อแม่รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่า คนที่เธอไปเก็บข้อมูลนั้นคือลูกชายป้าจุก ลุงบุญเกิด คนบ้านเดียวกันซึ่งมีอาชีพทำนาและฐานะทางการเงินก็อยู่ระดับกลาง ๆ ไม่ ‘รวยเว่อร์’อย่างบ้านเธอและก็ไม่ได้ยากจน จนดูไม่ได้..
“พี่พงศ์ พี่พงศ์ ไปกินเคเอฟซีกันไหม” เคเอฟซีมีขายอยู่ในปั้มน้ำมันขนาดใหญ่ ในปั้มนั้นมีร้านอาหารร้านเสื้อผ้าเอาท์เลต ร้านสะดวกซื้อ ที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก แต่ถ้าจะกินให้ดูดี ก็ต้องเข้าไปในตัวจังหวัด แต่ถ้าจะเข้าเมือง เรื่องจะต้องวุ่นวาย เพราะถ้าเข้าไป พี่พงศ์พันธุ์ต้องให้ พี่นพวรรณกับ หลานชายไปด้วย และถ้าเป็นอย่างนั้น เรื่องที่จะเป็นความลับ ก็จะต้องมีคนที่ต้องให้ช่วยปิดอีกคน มันก็มีโอกาสจะรั่วไหล และอุปสรรคราวภูเขาใหญ่ขวางกั้นจากคนที่รักเธอมาก ๆ อีกสองคนก็จะมาเยือน
“ไม่หิว ไม่อยากกิน เพิ่งกินมา พี่วรรณโน่นบ่นอยากกิน ไปด้วยกันไป”
“ใจร้าย”
“มาดูตัวเลขนี่หน่อยสิ..มันจะทำให้เราได้กำไรเท่าไหร่” ปลายปีเป็นช่วงซื้อข้าวเปลือก ช่วงนี้มันสำปะหลังกำลังเก็บเกี่ยวและราคาผันผวนน่าดู แต่ถึงอย่างไรปีนี้ ราคามันก็จัดว่าแพงเหมือน ๆ กับราคาปาล์มน้ำมัน และอ้อย ซึ่งเป็นพืชที่สามารถนำมาเป็นวัตถุดิบทำพลังงานทดแทนน้ำมันดิบที่ถีบราคาสูงขึ้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลดลง..แต่การพูดถึงเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ แพรวพรรณรู้ว่าเป็นวิธีหยุดเธอไว้จากเรื่องที่เธอกำลังสนใจ แต่เธอถอยไม่ได้เด็ดขาด
“แพรวมีเรื่องจะให้พี่ช่วย เรื่องนี้ต้องเป็นความลับของเราสองคน”
“เรื่องให้พี่ช่วย” พงศ์พันธุ์หันหน้าไปมองหน้าน้องสาวที่ยืนหน้าง้ำหน้างอกระเง้ากระงอดเหมือนเมื่อตอนเป็นเด็ก ๆ ไม่ผิดเพี้ยน
“ไม่ต้องมาบอกว่าพี่ช่วยอยู่ในโกดังเลยนะ ไม่ใช่เรื่องตลก เรื่องซีเรียส เครียด ๆ ๆ รู้ไหมว่าเครียด”
“เครียดเรื่องอะไร” พงศ์พันธุ์หันไปดูตัวเลขในจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง
“น้องจะไปหาข้อมูลเขียนนิยาย กับตั้งใจว่าจะไปเก็บตัวเขียนนิยายที่อื่นสักเดือน”
“สักเดือน หมายถึง หนึ่งเดือนใช่ไหม? ที่ไหน!” ใบหน้าที่หันพาดวงตามานั้นมีคำถามว่า เมื่อไหร่ อย่างไร กับใคร ทำไมต้องไป มีอะไรเพิ่มเติมบอกมาให้ละเอียดเดี๋ยวนี้!!!
“ไปกินเคเอฟซีกัน..โอเค๊” ว่าแล้วแพรวพันธุ์ก็คว้ากระเป๋าสตางค์ แบบที่คุณหญิงคุณนายนิยมหนีบไปงานเลี้ยงเดินนำออกจากออฟฟิศที่ติดแอร์จนเย็นฉ่ำ..
แน่นอนว่าพี่ชาย ที่รักและหวงเธอมากไม่แพ้พ่อกับแม่ต้องรีบลุกตามมาโดยไม่ต้องเรียกซ้ำ
หลังจากที่ได้ไก่ทอดกับเครื่องดื่มมาแล้ว พงศ์พันธุ์กลับท้าวคางนั่งมองไม่สนใจจะกินเหมือนกับที่น้องสาวกุลีกุจอใช้ส้อมใช้มีดเฉือนเนื้อไก่แล้วจิ้มเข้าปาก..
“มีอะไรบอกมา..”
“กินก่อนสิกินไปคุยกัน”
“อยากรู้เรื่องที่มีลับลมคมในของแก”
“พี่จำพี่หิรัญญาได้เปล่า”
หิรัญญานักเขียนโสด เกือบสวย และเฮฮา หิรัญญาเป็นเพื่อนต่างถิ่นที่ยึดอาชีพเขียนนิยายเป็นงานหลัก และเป็นเพื่อนนักเขียนเพียงคนเดียวที่เคยมาค้างอยู่ที่นี่ เพื่อหาข้อมูลเขียนนิยาย โดยใช้เมืองนครสวรรค์เป็นฉาก
ช่วงที่พี่หิรัญญามาอยู่ด้วยนั้น พ่อกับแม่จึงได้เห็นว่านักเขียนนั้นทำงานลำบากถึงเพียงไหน เพราะเรื่องของพี่หิรัญญานั้นเป็นแนวพีเรียดย้อนยุค พี่หิรัญญาจึงต้องออกไปเก็บข้อมูล ไปค้นประวัติศาสตร์เมืองนครสวรรค์จากหน่วยงานและองค์กรต่างๆ ในเมืองนครสวรรค์ ซึ่งตอนนั้นเธอจะออกไปเป็นเพื่อน และพอกลับมาถึงบ้าน ช่วงกลางคืนพี่หิรั ญญาก็จะนั่งทำงานไปจนกระทั่งดึกดื่นค่อนคืนถึงได้ล้มตัวลงนอน และพอสาย ๆ พี่หิรัญญาก็ลุกขึ้นมาทำงาน พอติด ๆ ขัด ๆ ก็ออกไปเดินเล่นนอกบ้านฮัมเพลงชมนกชมไม้..
ซึ่งตอนนั้นแม่กับพ่อถามเธอว่า ทำไมพี่หิรัญญาถึงดูเหมือนเป็นคนประสาท..
เธอก็ตอบพ่อกับแม่ไปว่า เป็นการบิ๊วอารมณ์ทำงาน..
แน่นอนว่า พ่อกับแม่ไม่เคยเห็นเธอมีท่าทางอย่างนั้น คำถามย้อนกลับจึงมี เธอก็ต้องตอบไปว่างานของตัวเองเป็นงานเด็ก ๆ ใส ๆ งานธรรมดา ๆ ไม่ยิ่งใหญ่อลังการ ล้ำลึกเท่างานของพี่หิรัญญา ซึ่งมีหลักฐานเป็นละครโทรทัศน์ที่คนติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง...
และงานใหญ่ในครั้งนี้ เธอจะต้องอ้างพี่หิรัญญาเพื่อที่จะออกจากบ้านไปสัตหีบ..และหาสถานที่สงบ ๆ ทำงานนี้ให้สำเร็จ
“จำได้ มีอะไร”
“เอาตรง ๆ เลยนะ หนูว่าหนูจะไปหาพี่หิรัญญา แล้วก็จะพากันไปหาพี่ต้นกล้า” แพรวพรรณต้องอ้างหิรัญญา ทั้งที่ยังไม่ได้คุยกับทางนั้นด้วยซ้ำ และถ้าไม่อ้าง เธอหมดสิทธิ์คุยต่ออย่างแน่นอน
“ไอ้ต้นกล้า มันมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็เค้าเป็นทหารเรือ”
“ทหารเรือมาเกี่ยวอะไรกับงานของแก”
“หนูกำลังจะเขียนให้พระเอกเป็นทหารเรือ มีรบราฆ่าฟันกันด้วย” แพรวพรรณแกล้งโอ่เอาใจไปอย่างนั้นทั้งที่จริง ๆ พล็อตเรื่องในหัวของเธอในตอนนี้ ก็ยังหวาน ๆ ใส ๆ เหมือนเคย..
“แล้วไง”
“หนูก็ต้องไปสัตหีบไปหาข้อมูล โดยให้พี่ต้นกล้าช่วยเหลือ”
“แล้วไง”
“พี่ก็รู้นี่ว่า พี่ต้นกล้า พ่อแม่ชื่ออะไร..”
พงศ์พันธุ์รู้ความนัยย์ของคำถามนั้น เพราะว่า เคยมีหนุ่ม ๆ ในย่านนี้มาจีบแพรวพรรณ แล้วป๊ากับแม่ก็สั่งห้ามแพรวพรรณไม่ให้คุยกับหนุ่มชาวนาจน ๆ ในถิ่นนี้อย่างเด็ดขาด นอกจากนั้น งานวัดงานวา แพรวพรรณก็จะไม่มีโอกาสไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา ด้วยพ่อกับแม่กลัวว่า จะเป็นช่องทางให้หนุ่ม ๆ เข้ามาทำให้เสื่อมเสียราคา จนกระทั่ง ‘คู่หมาย’ ที่พ่อกับแม่เห็นว่า ดีเลิศประเสริฐศรี มีฐานะดีกว่าทางบ้านของตนนั้น ยกมาเป็นข้ออ้าง ล้มเลิกแผนการที่จะเป็นทองแผ่นเดียวกัน
สรุปสั้น ๆ ว่า พ่อกับแม่ ฟูมฟัก แพรวพรรณ เพื่อเตรียมไว้แต่งงานกับคนดีมีเงินและกำลังจะกลับมาจากเมืองนอกนั่นเอง
“แกก็บอกกับป๊ากับแม่ไปตามจริงเลย”
“พี่ก็รู้ว่าถ้าบอกไปตามจริงไม่ได้ไปแน่”
“โทรคุยกันไม่ได้เหรอ”
“มันไม่เหมือนไปเองไปอยู่ตรงนั้น ซึบซับบรรยากาศ พี่จำพี่หิรัญญาได้ป่ะ..ตอนเค้ามาอยู่บ้านเรา พี่หิรัญญาบอกแล้วใช่ไหมว่า ที่มาอยู่บ้านเราเป็นเดือน ๆ เพราะอะไร นะพี่นะ ช่วยน้องหน่อย”
“ไอ้ต้นกล้ามันจากที่นี่ไปกี่ปีแล้ว บอกตรง ๆ ว่าตั้งแต่จบปอหกไป มันก็หายไปเลย ไม่ค่อยสนิทกันเท่าเมื่อก่อน”
“ก็ไหนพี่คุยว่า ตอนอยู่โรงเรียนมัธยมต้น พี่ก็ไปเชียร์เขาเตะฟุตบอล”
“โอเค ตั้งแต่มันไปอยู่เตรียมทหาร มันก็หายไปจากสาระบบของพี่”
“น้อยใจที่เขาทิ้งลูกกระจ๊อกอย่างพี่ใช่ไหม”
“ทำไมต้องเป็นทหารเรือ ทำไมไม่ให้พระเอกเป็นตำรวจ จะได้พาไปหาข้อมูลตรงนี้เอง หนองเบนนี่ก็มีตำรวจ หนองสังข์ก็มี ในเมืองพี่ก็รู้จักหลายคน เพื่อนพี่ก็..”
“คำสั่งของพี่ต่าย บก.สั่ง นักเขียนก็ต้องทำ”
“ไหนแกว่าอยากทำงานอิสระ ไม่ต้องอยู่ในอาณัติของใคร สารภาพมา”
“เอาจริง ๆ เลยนะ สารภาพเลย แพรวอยากเจอพี่ต้นกล้า อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร อยากรู้ว่าทหารเรือทำงานทำการอะไร อยากสร้างพระเอกอย่างผู้การนาวินอย่างเรื่องชื่นชีวานาวี เรื่องนี้พี่ก็เคยดูนี่ พี่เต๋า สมชาย พี่แนน ชลิตา พี่ก็นั่งดูอยู่กับแพรว พี่ก็ชอบไม่ใช่เหรอ..และเวอร์ชั่นล่าสุดกำลังจะออนแอร์เร็ว ๆ นี้ พี่ตุ้ย น้องหยาด พี่ชอบหยาดทิพย์ไม่ใช่เหรอ นะ นะ ช่วยน้องนะ แพราวกราบแล้ว แพรวอยากทำงานแบบอลังการดูบ้าง..”
“มันอันตราย มันเสี่ยงมาก ๆ ค่ายทหารมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น พวกทหารชีกอ เจ้าชู้”
“ก็น้อยกว่าตำรวจหรอกน่า ไม่เคยได้ยินสักทีว่าทหารเรือเจ้าชู้”
“ตอนอยู่ปอหกมันมีแฟนกี่คน”
“แค้นที่สาว ๆ หันไปหาพี่ต้นกล้าหมดละซี่ แต่พี่เขาเก่งจริง ๆ เนอะ นึกแล้วก็..สุดยอดอ่ะ คนอะไร ก็ไม่รู้ ทำได้ทุกอย่างเลย นะนะ ติดต่อให้หน่อยนะ นะ ขอเบอร์ ๆ นะนะ ช่วย ๆ แพรวด้วยพี่พงศ์ที่แสนดีของแพราว แพรวอยากทำงานชิ้นนี้มาก ๆ”
“เรื่องก่อน ๆ ไม่เห็นแกหาข้อมูลอะไรเลย”
“งานเด็ก ๆ กุ๊กกิ๊ก ๆ ไม่มีอะไรมากมาย พาฝันน่ะ ก็นี่ไงจะเปลี่ยนแนวก็ต้องทุ่มทุนสร้าง ช่วยน้องหน่อยนะ ถ้าช่วยคราวนี้จะไม่ลืมบุญคุณเลย”
“มันเรื่องใหญ่มากเลยนะแพรว ป๊าแม่รักแกมากนะ พี่ก็รักแกมาก ทุกคนห่วงแกนะ ป๊ากับแม่เค้า”
“รับทราบค่ะ รู้ว่าแพรวเป็นที่รักของทุกคน แพรวรู้ แต่ว่าตอนนี้แพรวอยากทำงาน”
“มากสุดพี่ช่วยพูดได้ แค่เจ็ดวัน”
“น้อยไป...ขอครึ่งเดือนก็ได้ แพรวสัญญาว่าแพรวจะเป็นเด็กดี แล้วช่วงนั้นพี่หิรัญญาจะต้องอยู่กับแพรวตลอด เดี๋ยวจะถ่ายรูปแล้วส่งมาให้ดูทุกวันเลย..พ่อแม่สบายใจได้..”
พงศ์พันธุ์เป่าลมออกจากปาก ก้มลงมองไก่ในจานที่หาได้รู้สึกอยากกิน แต่พอเหลือบตาไปมองหน้าน้องสาวสุดรักสุดสวาทของเขาและป๊ากับแม่ พงศ์พันธุ์ก็จำต้องพยักหน้าหงึก ๆ ...
เมื่อพี่ชายรับปากว่าจะช่วยคุยกับพ่อกับแม่ซึ่งต้องใช้เวลาอธิบายนานกว่านี้สี่เท่าตัวและก็ต้องพูดเรื่องเดียวกัน แพรวพรรณจึงต้องนั่งเล่าเรื่องที่จะโกหกพ่อแม่คร่าว ๆ ให้พงศ์พันธุ์ได้เข้าใจ
และเมื่อพี่ชายของเธอเข้าใจแล้ว แพรวพรรณก็คว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา ชี้ไปที่เครื่องทำท่ากด ๆ แค่นั้นพี่ชายของเธอก็ดึงโทรศัพท์ออกมาค้นหาหมายเลขของอดีตเพื่อนกึ่ง ๆ หัวหน้าแก๊ง แล้วก็ยื่นให้กับเธอ แพรวพรรณเซฟเบอร์ของ ‘ต้นกล้า’ ของพี่ชาย ลงในเครื่องของตนเอง โดยเปลี่ยนชื่อเป็น ‘พี่ต้นกล้า’ ก่อนจะกดโทรออก..อึดใจใหญ่ ๆ เสียงของพี่ต้นกล้าก็ลอยลมออกมากระทบใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของแพรวพรรณ..
“สวัสดีค่ะ แพรวค่ะ”
“แพรว แพรว แพรวจากที่ไหนเหรอครับ”
“แพรว น้องพี่พงศ์น่ะคะ”
“น้องพง พงไหนหรือครับ”
“พงศ์พันธุ์ วัฒนาสุนทรเดชา เพื่อนพี่ต้นกล้าสมัยเด็ก ๆ”
“เด็กขนาดไหนครับ”
ยังไม่ทันที่แพรวพรรณจะตอบ พงศ์พันธุ์ที่ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของปลายสาย อารมณ์หวงน้องสาวกำเริบเขาจึงดึงโทรศัพท์ออกไปพูดเสียเอง แต่ด้วยความอยากรู้ ว่าเขาจะคุยอะไรกับพี่ชายตนเอง แพรวพรรณจึงแทรกปลายนิ้วไปกดเปิดลำโพงเพื่อให้ได้ยินกันทั้งสองคน
“กูเอง ไอ้ต้นกล้า”
“เอ้อ มึงเองรึไอ้ตี๋ใหญ่ ว่าไงมีอะไรให้กูรับใช้ จะมาสัตหีบแงะ”
“เออ มีเรื่องรบกวนหน่อย กูจะพาน้องกูไปหามึง”
“พามาหากู มีอะไร จะพามาทำไม แล้วน้องมึงสวยไหม”
“พอดูได้”
“หน้าตาแบบมึงเปล่า ขาว ๆ เจ๊ก ๆ”
“ขาวแต่ไม่เจ๊ก นี่มึงจำยายแพรวไม่ได้เหรอ”
“เกือบจำได้..แต่ยังนึกหน้าไม่ออก”
“อืม..คนขี้มูกโป่ง เดินตามไปนั่งกับกูในห้องเรียน” พอพงศ์พันธุ์ท้าวความหลังแบบนี้ แพรวพรรณจึงถลึงตาให้พี่ชายหยุด แต่ว่าทางปลายสายก็หัวเราะขึ้นมาก่อนจะบอกว่า
“อึราดแล้วให้มึงพาไปล้างในห้องน้ำ”
“เออ นั่นแหละ ตอนนี้เขาอยากไปหามึง อยากให้มึงช่วยอะไรหน่อย”
“ขายประกัน ขายตรงเอ็มแอลเอ็ม ลูกโซ่ต่อแขนต่อขาซ้ายขวาหน้าหลังอะไรกูไม่เอา
นะโว้ย กูรับราชการทหาร ภารกิจกูบานตะไทพออยู่แล้ว”
“ไม่ใช่หรอก เค้าจะไปรบกวนมึงเรื่องงานของมึงนั่นแหละ”
“งานของกู เขาเกี่ยวอะไรด้วย”
“เกี่ยวซิ เขาจะเอามึงไปเป็นพระเอก”
“พระเอกอะไร เฮ้ย กูไม่เอา กูไม่อยากดังแบบนั้น ตอนนี้กูแก่เกินแกงแล้ว มันไม่ได้แล้ว..ถ้าสักสิบปีก่อน ณเดชก็ณเดชเหอะ ไม่เอา ไม่เอา ไม่ต้องพามานะโว้ย..”
เมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอคงจะคุยกับทางฝ่ายนั้นให้รู้เรื่องภายในเวลาอันรวดเร็วไม่ได้แน่ ๆ แพรวพรรณจึงแทรกเสียงที่ดัดให้สุภาพแบบคอลเซ็นเตอร์เข้าไป..
“สวัสดีค่ะพี่ต้นกล้า แพรวขอแนะนำตัวหน่อยนะคะ..คือแพรวเป็นนักเขียนค่ะ แพรวกำลังจะเขียนเรื่องทหารเรือ แพรวอยากได้ข้อมูลทหารเรือค่ะ ไม่ทราบว่าพี่ต้นกล้าจะสะดวกเวลาไหนค่ะ แพรวจะได้ไปหา นัดแนะเวลากันก่อน..” ถามไปแล้วเสียงเจื้อยแจ้วเสียงลมเสียงคลื่นเงียบกริบ จนกระทั่งแพรวพรรณต้องก้มลงดูหน้าจอ..สายถูกตัดไปแล้ว...หญิงสาวโทรออกอีกรอบ แล้วเสียงผู้หญิงที่คุ้นหูก็บอกกับเธอว่า
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
ดึกสงัดในห้องนอน แพรวพรรณมักจะนั่งทำงาน แต่ว่าวันนี้ ด้วยเป็นวันอาทิตย์ ทางพี่หิรัญญาจะขายกาแฟเพราะมีบ้านอยู่ในตลาดบ้านใหม่ ซึ่งเป็นตลาดเก่าแก่ของเมืองฉะเชิงเทรา แต่พอประชาชนให้ความสนใจการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ตลาดบ้านใหม่ก็กลับมาบูมอีกรอบ
พี่หิรัญญาแม้จะเขียนงานจนมีรายได้เป็นกอบเป็นกำจึงหันกลับมาเปิดบ้าน เข็นโต๊ะกาแฟของเตี่ยออกมาต้อนรับนักท่องเที่ยวในวันหยุด และกว่าจะปิดร้านก็ปาไปหกโมงเย็น แต่ว่าเย็นวันนี้กว่าเธอจะกลับมาบ้าน กว่าจะเข้าไปคุยกับพ่อแม่จนท่านใจอ่อนยอมให้เธอออกจากบ้านไปพักบ้านพี่หิรัญญาได้ ก็เล่นเอาเธอกับพี่ชายช่วยกันพูดจนเหนื่อยหอบ..แต่พ่อกับแม่ก็มีข้อแม้เช่นทุก ๆ ครั้ง ..
คือ จะต้องไปทำงานจริง ๆ ห้ามไปข้องแวะกับผู้ชายอื่นอย่างเด็ดขาด และจะต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุดด้วย
พอกลับมาถึงห้อง เธอก็มัวอาบน้ำ แต่งตัว เปิดคอมพิวเตอร์ คุยกับแฟนคลับ จนกระทั่งนึกได้ว่า ควรจะคุยกับพี่หิรัญญาให้เป็นเรื่องเป็นราว เธอจึงได้โทรหา เพราะเมื่อกี้ดันเผลอไปบอกว่า เดี๋ยวพี่หิรัญญาจะขับรถมารับแทนที่จะให้พี่พงษ์พันธุ์ขับรถไปส่ง..และพอพี่หิรัญญารู้เรื่องก็ถึงกับบ่นอุบอิบ..แต่ทั้งนี้ทั้งหมดก็ไม่เท่ากับเรื่องต้นสายปลายเหตุที่ทำให้แพรวพรรณต้องมาเขียนเรื่องทหารเรือ..ซึ่งหิรัญญาก็สรุปมาด้วยเสียงเพลีย ๆ ว่า “พี่ฟังจากที่เธอเล่าแล้ว สรุปว่าเธอชอบเขาใช่ไหม”
“ก็..ความรักตอนอนุบาลน่ะพี่ ปั๊บปี้เลิฟ ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วถ้าเขามีแฟนแล้ว เธอจะทำอย่างไร เสียอารมณ์ไหม”
“แหม เราก็ได้งานของเรา ห้าพันเล่ม เป็นเงินเท่าไหร่ แพรวจะเขียนสักสามร้อยหน้าเอสี่ แสนห้าเลยนะ ดีไม่ดีได้เป็นละครชุดด้วย”
“จ้ะ..มีแต่ได้กับได้ เสียใจแล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือนก่อนละ..ความรักน่ะ เล่นกับมันไม่ได้นะ เจ็บกันเมาเยอะต่อเยอะแล้ว..”
“เป็นแม่แก่อีกแล้ว แพรวไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งหรอก หาอะไรแก้เซ็งบ้าง อะไรบ้าง.....แล้วนี่จะมารับเมื่อไหร่แพรวจะได้เก็บของรอ”
“แล้วติดต่อเขาได้แล้วเหรอ..” หลังจากที่สายโทรศัพท์เขาตัดไป แพรวพรรณก็โทรศัพท์กลับไปหาเขาอีกสองสามครั้ง แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นก็ยังพูดประโยคเดิม ๆ จนแพรวพรรณต้องวางสายและถอนหายใจออกมา..
“ยังเลย..เราก็วางแผนกันไว้ก่อน..เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโทรใหม่..” พอบอกว่าจะโทรใหม่ สัญญาณสายเรียกซ้อนก็ดังขึ้นเบา ๆ แพรวพรรณละโทรศัพท์จากหูมาดูหน้าจอ แล้วพ่อเห็น ชื่อ ‘พี่ต้นกล้า’หญิงสาวก็แทบจะร้องกรี๊ด แต่ว่าก็ยั้งใจไว้..
“พี่ญา เขาโทรกลับมาแล้ว..ขอแพรวคุยกับเขาก่อนนะ”
“จะให้ฉันถือสายรอหรือเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแพรวโทรกลับอีกทีแล้วกัน และถ้ามันนานเกิน พี่ก็นอนไปเลยนะ..”
“กี่นาที..”
“ห้านาที”
“นานของแกแล้วเหรอ”
“หลังจากนั้นแพรวจะกรี๊ดน่ะ ..แค่นี้นะ เดี๋ยวพี่เขาวางสายปิดเครื่องแพรวจะอดคุย..”
พอสัญญาณของพี่หิรัญญาตัดไป แพรวพรรณก็รีบกดรับสายเรียกเขาจากเขาทันที..
“เพลงเพราะจังเลย..” เสียงทักมาทำให้ใจของแพรวพรรณแทบละลาย..แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังต้องตั้งสติ พยายามไม่ให้เขารู้ว่า บัดนี้ เธอกำลังเสียศูนย์ กำลังทำตัวเหมือนเด็กสาวสิบสามสิบสี่ที่แอบชอบรุ่นพี่ในโรงเรียนแล้วก็ไม่เก็บความรู้สึก..เหมือนนางเอกในภาพยนตร์ ‘สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่ารัก’ และ ‘เพลงสักวันหนึ่ง’ ที่เธอใช้เป็นเสียงรอสายมันก็ดันเผยความรู้สึกในใจ ‘ลึก ๆ’ ของเธอไปเสียแล้ว
“เอ่อ..พี่ต้นกล้าใช่ไหมคะ”
“เมื่อเย็นโทรหาใครละครับ..”
“พี่ต้นกล้า”
“ไม่ได้ยินใครเรียกชื่อแบบนี้มานานแล้วนะเนี่ย”
“อ้าว แล้ว คนอื่นเขาเรียกอะไรกัน”
“ต้นเฉย ๆ”
“เป็นไงคะ” แพรวแสร้งรวนเขาคืนไปบ้าง
“ก็ต้นที่ไม่มีดอกเบี้ยไง ต้นเฉย ๆ ที่ยังไม่ได้ส่งคืน”
พอได้ยินอารมณ์ขันของเขาแพรวพรรณก็คลี่ยิ้มออกมา..ภาพในอดีตยามที่เขายิ้ม..แย้ม..เธออยากเห็นเขาตอนนี้เหลือเกินว่ารูปหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไร..
“เงียบไปเลย”
“ตามมุกไม่ทันน่ะคะ”
“มุกเดินนำไปไหนเหรอ”
แพรวพรรณรู้สึกว่าเขาเล่นมากไปแล้ว หญิงสาวจึงตั้งสติ ทำเสียงจริงจังขึ้นมาอีกนิด..
“คือ..แพรวมีเรื่องจะรบกวนพี่ค่ะ อย่าเพิ่งปล่อยมุกนะคะฟังแพรวก่อน”
“ได้ มีอะไรว่ามา” เขาทำเสียงเข้มขึ้นเช่นกัน
“แพรวเป็นนักเขียน..” อันที่จริงแพรวพรรณคิดว่าถามว่า เขียนอะไร แต่เขากลับเงียบ แพรวพรรณจึงตัดสินใจพูดต่อเนื่องไปทันที “ แพรวได้รับมอบหมายจากสำนักพิมพ์ให้ทำนิยายชุดฯ” แพรวพรรณอธิบายยืดยาว แต่ว่า เขาก็ไม่มีเสียงซักถามอะไรกลับมา..
“พี่ต้นกล้า พี่ต้นกล้า”
“หือ ...ฟังอยู่”
“เหมือนพี่หลับอ่ะ เงียบไปเลย”
“มีใครบอกน้องไหมว่าเสียงน้องเพราะมาก...”
แพรวพรรณก็รู้สึกว่าเสียงของปลายสายก็เพราะเช่นกัน และกับคำถามนี้ ใจจริงเธออยากจะบอกว่า ‘ไม่มี’ แต่ถ้าบอกไปอย่างนั้น ก็เท่ากับว่า เธอไม่สวย ไม่มีใครสนใจ ดังนั้น แพรวพรรณจึงโอ่ทับไปว่า “เป็นประจำค่ะ ชินแล้ว”
“ตัวจริงสวยไหม”
“ก็..จะชมตัวเองก็น่าเกลียด ถามทำไมคะ”
“พี่จินตนาการไม่ออกนะ เคยอ่านสัมภาษณ์นักเขียนเห็นมีแต่แก่ ๆ ทั้งนั้นเลย..แต่เสียงเพราะขนาดนี้ ไม่น่าแก่...”
“แพรวก็ยังไม่แก่..แพรวแค่ยี่สิบหกเอง”
“แล้วสวยไหม”
ใจจริงแพรวพรรณอยากจะย้อนกลับไปว่า ‘สวยแล้วจะทำไม’ มันก็จะเป็นการเปิดช่องให้เขาได้ทีใช้คำพูดกะเทาะหัวใจ ซึ่งตอนนี้ แพรวพรรณยอมรับว่า คารมของเขาใช่ย่อย และถ้าเขามีคารมคมคายขนาดนี้ แน่นอนว่า สตรีของเขาคงมีเป็นกระบุงแน่ ๆ ซึ่งเธอเองไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้น เธอปลื้มเขา ชอบเขา แต่เจอแบบนี้เข้าไปตั้งแต่คุยกันครั้งแรก เธอรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาเสียแล้ว..
“ฟังแพรวต่อนะ”
“สรุปเลยแล้วกัน จะมาหาพี่เมื่อไหร่ อย่างไร กี่วัน ต้องการข้อมูลแค่ไหน”
“พี่สะดวกเมื่อไหร่ แพรวก็ไปได้ทันที”
“คืนนี้เลยไหม”
แพรวพรรณรู้สึกว่าเขา ‘มากไป’ แล้ว หญิงสาวจึงนิ่งเงียบ..และเหมือนเขาจะรู้ตัวว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะมาง่าย ๆ ด้วยได้ เขาจึงแก้คำพูดเสียใหม่ว่า “แล้วน้องไม่ได้ทำงานอื่นเหรอ..”
“ทำงานให้ที่บ้านนี่แหละค่ะ..”
“บ้านช่องใหญ่โตเนอะ ผ่านไปวันก่อน..อย่างกับวัง”
“ค่ะ”
“ถามตรง ๆ เลยนะ..แพรวมีแฟนแล้วใช่ไหม”
แพรวพรรณกรอกลูกตาไปมา คำนวณว่า เขาต้องการคำตอบแบบไหน ถ้าเธอตอบว่ายัง เขาก็จะรุกคืบทันที แต่ถ้าตอบว่ามีแล้ว..เรื่องลุ้น ๆ ระหว่างเธอกับเขามันก็จะกร่อยลงทันทีเช่นกัน คำตอบนี้มันน่าจะทำให้เธอได้คำตอบที่เธออยากรู้จากเขาด้วยเช่นกัน
“แล้วถ้าแพรวถามคำถามเดียวกัน พี่จะตอบแพรวได้ไหมละคะ”
“ได้”
“พี่มีลูกกี่คนแล้วคะ”
“สิบ”
แล้วแพรวพรรณก็ต้องหัวเราะกับความกระล่อนของเขา..เพราะคำตอบของคำว่า ‘สิบ’ นั้นต้องเป็นลูกน้องของเขาแน่ ๆ
(((ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ..)))) พบกันอีกที่ วันอาทิตย์หน้า..
หลังจากที่แน่ใจว่าจะเสี่ยงไปขอพบพี่ต้นกล้า จิรวัติ สุกปลั่ง เพื่อหาข้อมูลมาเขียนนิยาย แพรวพรรณก็ต้องเข้าทางพี่ชาย เพราะถ้าพี่ชายของเธอไม่ช่วย พ่อกับแม่ก็คงไม่ปล่อยให้เธอไปหาข้อมูลที่สัตหีบแน่ ๆ และที่สำคัญเธอจะให้พ่อแม่รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่า คนที่เธอไปเก็บข้อมูลนั้นคือลูกชายป้าจุก ลุงบุญเกิด คนบ้านเดียวกันซึ่งมีอาชีพทำนาและฐานะทางการเงินก็อยู่ระดับกลาง ๆ ไม่ ‘รวยเว่อร์’อย่างบ้านเธอและก็ไม่ได้ยากจน จนดูไม่ได้..
“พี่พงศ์ พี่พงศ์ ไปกินเคเอฟซีกันไหม” เคเอฟซีมีขายอยู่ในปั้มน้ำมันขนาดใหญ่ ในปั้มนั้นมีร้านอาหารร้านเสื้อผ้าเอาท์เลต ร้านสะดวกซื้อ ที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก แต่ถ้าจะกินให้ดูดี ก็ต้องเข้าไปในตัวจังหวัด แต่ถ้าจะเข้าเมือง เรื่องจะต้องวุ่นวาย เพราะถ้าเข้าไป พี่พงศ์พันธุ์ต้องให้ พี่นพวรรณกับ หลานชายไปด้วย และถ้าเป็นอย่างนั้น เรื่องที่จะเป็นความลับ ก็จะต้องมีคนที่ต้องให้ช่วยปิดอีกคน มันก็มีโอกาสจะรั่วไหล และอุปสรรคราวภูเขาใหญ่ขวางกั้นจากคนที่รักเธอมาก ๆ อีกสองคนก็จะมาเยือน
“ไม่หิว ไม่อยากกิน เพิ่งกินมา พี่วรรณโน่นบ่นอยากกิน ไปด้วยกันไป”
“ใจร้าย”
“มาดูตัวเลขนี่หน่อยสิ..มันจะทำให้เราได้กำไรเท่าไหร่” ปลายปีเป็นช่วงซื้อข้าวเปลือก ช่วงนี้มันสำปะหลังกำลังเก็บเกี่ยวและราคาผันผวนน่าดู แต่ถึงอย่างไรปีนี้ ราคามันก็จัดว่าแพงเหมือน ๆ กับราคาปาล์มน้ำมัน และอ้อย ซึ่งเป็นพืชที่สามารถนำมาเป็นวัตถุดิบทำพลังงานทดแทนน้ำมันดิบที่ถีบราคาสูงขึ้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลดลง..แต่การพูดถึงเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ แพรวพรรณรู้ว่าเป็นวิธีหยุดเธอไว้จากเรื่องที่เธอกำลังสนใจ แต่เธอถอยไม่ได้เด็ดขาด
“แพรวมีเรื่องจะให้พี่ช่วย เรื่องนี้ต้องเป็นความลับของเราสองคน”
“เรื่องให้พี่ช่วย” พงศ์พันธุ์หันหน้าไปมองหน้าน้องสาวที่ยืนหน้าง้ำหน้างอกระเง้ากระงอดเหมือนเมื่อตอนเป็นเด็ก ๆ ไม่ผิดเพี้ยน
“ไม่ต้องมาบอกว่าพี่ช่วยอยู่ในโกดังเลยนะ ไม่ใช่เรื่องตลก เรื่องซีเรียส เครียด ๆ ๆ รู้ไหมว่าเครียด”
“เครียดเรื่องอะไร” พงศ์พันธุ์หันไปดูตัวเลขในจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง
“น้องจะไปหาข้อมูลเขียนนิยาย กับตั้งใจว่าจะไปเก็บตัวเขียนนิยายที่อื่นสักเดือน”
“สักเดือน หมายถึง หนึ่งเดือนใช่ไหม? ที่ไหน!” ใบหน้าที่หันพาดวงตามานั้นมีคำถามว่า เมื่อไหร่ อย่างไร กับใคร ทำไมต้องไป มีอะไรเพิ่มเติมบอกมาให้ละเอียดเดี๋ยวนี้!!!
“ไปกินเคเอฟซีกัน..โอเค๊” ว่าแล้วแพรวพันธุ์ก็คว้ากระเป๋าสตางค์ แบบที่คุณหญิงคุณนายนิยมหนีบไปงานเลี้ยงเดินนำออกจากออฟฟิศที่ติดแอร์จนเย็นฉ่ำ..
แน่นอนว่าพี่ชาย ที่รักและหวงเธอมากไม่แพ้พ่อกับแม่ต้องรีบลุกตามมาโดยไม่ต้องเรียกซ้ำ
หลังจากที่ได้ไก่ทอดกับเครื่องดื่มมาแล้ว พงศ์พันธุ์กลับท้าวคางนั่งมองไม่สนใจจะกินเหมือนกับที่น้องสาวกุลีกุจอใช้ส้อมใช้มีดเฉือนเนื้อไก่แล้วจิ้มเข้าปาก..
“มีอะไรบอกมา..”
“กินก่อนสิกินไปคุยกัน”
“อยากรู้เรื่องที่มีลับลมคมในของแก”
“พี่จำพี่หิรัญญาได้เปล่า”
หิรัญญานักเขียนโสด เกือบสวย และเฮฮา หิรัญญาเป็นเพื่อนต่างถิ่นที่ยึดอาชีพเขียนนิยายเป็นงานหลัก และเป็นเพื่อนนักเขียนเพียงคนเดียวที่เคยมาค้างอยู่ที่นี่ เพื่อหาข้อมูลเขียนนิยาย โดยใช้เมืองนครสวรรค์เป็นฉาก
ช่วงที่พี่หิรัญญามาอยู่ด้วยนั้น พ่อกับแม่จึงได้เห็นว่านักเขียนนั้นทำงานลำบากถึงเพียงไหน เพราะเรื่องของพี่หิรัญญานั้นเป็นแนวพีเรียดย้อนยุค พี่หิรัญญาจึงต้องออกไปเก็บข้อมูล ไปค้นประวัติศาสตร์เมืองนครสวรรค์จากหน่วยงานและองค์กรต่างๆ ในเมืองนครสวรรค์ ซึ่งตอนนั้นเธอจะออกไปเป็นเพื่อน และพอกลับมาถึงบ้าน ช่วงกลางคืนพี่หิรั ญญาก็จะนั่งทำงานไปจนกระทั่งดึกดื่นค่อนคืนถึงได้ล้มตัวลงนอน และพอสาย ๆ พี่หิรัญญาก็ลุกขึ้นมาทำงาน พอติด ๆ ขัด ๆ ก็ออกไปเดินเล่นนอกบ้านฮัมเพลงชมนกชมไม้..
ซึ่งตอนนั้นแม่กับพ่อถามเธอว่า ทำไมพี่หิรัญญาถึงดูเหมือนเป็นคนประสาท..
เธอก็ตอบพ่อกับแม่ไปว่า เป็นการบิ๊วอารมณ์ทำงาน..
แน่นอนว่า พ่อกับแม่ไม่เคยเห็นเธอมีท่าทางอย่างนั้น คำถามย้อนกลับจึงมี เธอก็ต้องตอบไปว่างานของตัวเองเป็นงานเด็ก ๆ ใส ๆ งานธรรมดา ๆ ไม่ยิ่งใหญ่อลังการ ล้ำลึกเท่างานของพี่หิรัญญา ซึ่งมีหลักฐานเป็นละครโทรทัศน์ที่คนติดกันทั่วบ้านทั่วเมือง...
และงานใหญ่ในครั้งนี้ เธอจะต้องอ้างพี่หิรัญญาเพื่อที่จะออกจากบ้านไปสัตหีบ..และหาสถานที่สงบ ๆ ทำงานนี้ให้สำเร็จ
“จำได้ มีอะไร”
“เอาตรง ๆ เลยนะ หนูว่าหนูจะไปหาพี่หิรัญญา แล้วก็จะพากันไปหาพี่ต้นกล้า” แพรวพรรณต้องอ้างหิรัญญา ทั้งที่ยังไม่ได้คุยกับทางนั้นด้วยซ้ำ และถ้าไม่อ้าง เธอหมดสิทธิ์คุยต่ออย่างแน่นอน
“ไอ้ต้นกล้า มันมาเกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็เค้าเป็นทหารเรือ”
“ทหารเรือมาเกี่ยวอะไรกับงานของแก”
“หนูกำลังจะเขียนให้พระเอกเป็นทหารเรือ มีรบราฆ่าฟันกันด้วย” แพรวพรรณแกล้งโอ่เอาใจไปอย่างนั้นทั้งที่จริง ๆ พล็อตเรื่องในหัวของเธอในตอนนี้ ก็ยังหวาน ๆ ใส ๆ เหมือนเคย..
“แล้วไง”
“หนูก็ต้องไปสัตหีบไปหาข้อมูล โดยให้พี่ต้นกล้าช่วยเหลือ”
“แล้วไง”
“พี่ก็รู้นี่ว่า พี่ต้นกล้า พ่อแม่ชื่ออะไร..”
พงศ์พันธุ์รู้ความนัยย์ของคำถามนั้น เพราะว่า เคยมีหนุ่ม ๆ ในย่านนี้มาจีบแพรวพรรณ แล้วป๊ากับแม่ก็สั่งห้ามแพรวพรรณไม่ให้คุยกับหนุ่มชาวนาจน ๆ ในถิ่นนี้อย่างเด็ดขาด นอกจากนั้น งานวัดงานวา แพรวพรรณก็จะไม่มีโอกาสไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา ด้วยพ่อกับแม่กลัวว่า จะเป็นช่องทางให้หนุ่ม ๆ เข้ามาทำให้เสื่อมเสียราคา จนกระทั่ง ‘คู่หมาย’ ที่พ่อกับแม่เห็นว่า ดีเลิศประเสริฐศรี มีฐานะดีกว่าทางบ้านของตนนั้น ยกมาเป็นข้ออ้าง ล้มเลิกแผนการที่จะเป็นทองแผ่นเดียวกัน
สรุปสั้น ๆ ว่า พ่อกับแม่ ฟูมฟัก แพรวพรรณ เพื่อเตรียมไว้แต่งงานกับคนดีมีเงินและกำลังจะกลับมาจากเมืองนอกนั่นเอง
“แกก็บอกกับป๊ากับแม่ไปตามจริงเลย”
“พี่ก็รู้ว่าถ้าบอกไปตามจริงไม่ได้ไปแน่”
“โทรคุยกันไม่ได้เหรอ”
“มันไม่เหมือนไปเองไปอยู่ตรงนั้น ซึบซับบรรยากาศ พี่จำพี่หิรัญญาได้ป่ะ..ตอนเค้ามาอยู่บ้านเรา พี่หิรัญญาบอกแล้วใช่ไหมว่า ที่มาอยู่บ้านเราเป็นเดือน ๆ เพราะอะไร นะพี่นะ ช่วยน้องหน่อย”
“ไอ้ต้นกล้ามันจากที่นี่ไปกี่ปีแล้ว บอกตรง ๆ ว่าตั้งแต่จบปอหกไป มันก็หายไปเลย ไม่ค่อยสนิทกันเท่าเมื่อก่อน”
“ก็ไหนพี่คุยว่า ตอนอยู่โรงเรียนมัธยมต้น พี่ก็ไปเชียร์เขาเตะฟุตบอล”
“โอเค ตั้งแต่มันไปอยู่เตรียมทหาร มันก็หายไปจากสาระบบของพี่”
“น้อยใจที่เขาทิ้งลูกกระจ๊อกอย่างพี่ใช่ไหม”
“ทำไมต้องเป็นทหารเรือ ทำไมไม่ให้พระเอกเป็นตำรวจ จะได้พาไปหาข้อมูลตรงนี้เอง หนองเบนนี่ก็มีตำรวจ หนองสังข์ก็มี ในเมืองพี่ก็รู้จักหลายคน เพื่อนพี่ก็..”
“คำสั่งของพี่ต่าย บก.สั่ง นักเขียนก็ต้องทำ”
“ไหนแกว่าอยากทำงานอิสระ ไม่ต้องอยู่ในอาณัติของใคร สารภาพมา”
“เอาจริง ๆ เลยนะ สารภาพเลย แพรวอยากเจอพี่ต้นกล้า อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร อยากรู้ว่าทหารเรือทำงานทำการอะไร อยากสร้างพระเอกอย่างผู้การนาวินอย่างเรื่องชื่นชีวานาวี เรื่องนี้พี่ก็เคยดูนี่ พี่เต๋า สมชาย พี่แนน ชลิตา พี่ก็นั่งดูอยู่กับแพรว พี่ก็ชอบไม่ใช่เหรอ..และเวอร์ชั่นล่าสุดกำลังจะออนแอร์เร็ว ๆ นี้ พี่ตุ้ย น้องหยาด พี่ชอบหยาดทิพย์ไม่ใช่เหรอ นะ นะ ช่วยน้องนะ แพราวกราบแล้ว แพรวอยากทำงานแบบอลังการดูบ้าง..”
“มันอันตราย มันเสี่ยงมาก ๆ ค่ายทหารมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น พวกทหารชีกอ เจ้าชู้”
“ก็น้อยกว่าตำรวจหรอกน่า ไม่เคยได้ยินสักทีว่าทหารเรือเจ้าชู้”
“ตอนอยู่ปอหกมันมีแฟนกี่คน”
“แค้นที่สาว ๆ หันไปหาพี่ต้นกล้าหมดละซี่ แต่พี่เขาเก่งจริง ๆ เนอะ นึกแล้วก็..สุดยอดอ่ะ คนอะไร ก็ไม่รู้ ทำได้ทุกอย่างเลย นะนะ ติดต่อให้หน่อยนะ นะ ขอเบอร์ ๆ นะนะ ช่วย ๆ แพรวด้วยพี่พงศ์ที่แสนดีของแพราว แพรวอยากทำงานชิ้นนี้มาก ๆ”
“เรื่องก่อน ๆ ไม่เห็นแกหาข้อมูลอะไรเลย”
“งานเด็ก ๆ กุ๊กกิ๊ก ๆ ไม่มีอะไรมากมาย พาฝันน่ะ ก็นี่ไงจะเปลี่ยนแนวก็ต้องทุ่มทุนสร้าง ช่วยน้องหน่อยนะ ถ้าช่วยคราวนี้จะไม่ลืมบุญคุณเลย”
“มันเรื่องใหญ่มากเลยนะแพรว ป๊าแม่รักแกมากนะ พี่ก็รักแกมาก ทุกคนห่วงแกนะ ป๊ากับแม่เค้า”
“รับทราบค่ะ รู้ว่าแพรวเป็นที่รักของทุกคน แพรวรู้ แต่ว่าตอนนี้แพรวอยากทำงาน”
“มากสุดพี่ช่วยพูดได้ แค่เจ็ดวัน”
“น้อยไป...ขอครึ่งเดือนก็ได้ แพรวสัญญาว่าแพรวจะเป็นเด็กดี แล้วช่วงนั้นพี่หิรัญญาจะต้องอยู่กับแพรวตลอด เดี๋ยวจะถ่ายรูปแล้วส่งมาให้ดูทุกวันเลย..พ่อแม่สบายใจได้..”
พงศ์พันธุ์เป่าลมออกจากปาก ก้มลงมองไก่ในจานที่หาได้รู้สึกอยากกิน แต่พอเหลือบตาไปมองหน้าน้องสาวสุดรักสุดสวาทของเขาและป๊ากับแม่ พงศ์พันธุ์ก็จำต้องพยักหน้าหงึก ๆ ...
เมื่อพี่ชายรับปากว่าจะช่วยคุยกับพ่อกับแม่ซึ่งต้องใช้เวลาอธิบายนานกว่านี้สี่เท่าตัวและก็ต้องพูดเรื่องเดียวกัน แพรวพรรณจึงต้องนั่งเล่าเรื่องที่จะโกหกพ่อแม่คร่าว ๆ ให้พงศ์พันธุ์ได้เข้าใจ
และเมื่อพี่ชายของเธอเข้าใจแล้ว แพรวพรรณก็คว้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมา ชี้ไปที่เครื่องทำท่ากด ๆ แค่นั้นพี่ชายของเธอก็ดึงโทรศัพท์ออกมาค้นหาหมายเลขของอดีตเพื่อนกึ่ง ๆ หัวหน้าแก๊ง แล้วก็ยื่นให้กับเธอ แพรวพรรณเซฟเบอร์ของ ‘ต้นกล้า’ ของพี่ชาย ลงในเครื่องของตนเอง โดยเปลี่ยนชื่อเป็น ‘พี่ต้นกล้า’ ก่อนจะกดโทรออก..อึดใจใหญ่ ๆ เสียงของพี่ต้นกล้าก็ลอยลมออกมากระทบใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของแพรวพรรณ..
“สวัสดีค่ะ แพรวค่ะ”
“แพรว แพรว แพรวจากที่ไหนเหรอครับ”
“แพรว น้องพี่พงศ์น่ะคะ”
“น้องพง พงไหนหรือครับ”
“พงศ์พันธุ์ วัฒนาสุนทรเดชา เพื่อนพี่ต้นกล้าสมัยเด็ก ๆ”
“เด็กขนาดไหนครับ”
ยังไม่ทันที่แพรวพรรณจะตอบ พงศ์พันธุ์ที่ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของปลายสาย อารมณ์หวงน้องสาวกำเริบเขาจึงดึงโทรศัพท์ออกไปพูดเสียเอง แต่ด้วยความอยากรู้ ว่าเขาจะคุยอะไรกับพี่ชายตนเอง แพรวพรรณจึงแทรกปลายนิ้วไปกดเปิดลำโพงเพื่อให้ได้ยินกันทั้งสองคน
“กูเอง ไอ้ต้นกล้า”
“เอ้อ มึงเองรึไอ้ตี๋ใหญ่ ว่าไงมีอะไรให้กูรับใช้ จะมาสัตหีบแงะ”
“เออ มีเรื่องรบกวนหน่อย กูจะพาน้องกูไปหามึง”
“พามาหากู มีอะไร จะพามาทำไม แล้วน้องมึงสวยไหม”
“พอดูได้”
“หน้าตาแบบมึงเปล่า ขาว ๆ เจ๊ก ๆ”
“ขาวแต่ไม่เจ๊ก นี่มึงจำยายแพรวไม่ได้เหรอ”
“เกือบจำได้..แต่ยังนึกหน้าไม่ออก”
“อืม..คนขี้มูกโป่ง เดินตามไปนั่งกับกูในห้องเรียน” พอพงศ์พันธุ์ท้าวความหลังแบบนี้ แพรวพรรณจึงถลึงตาให้พี่ชายหยุด แต่ว่าทางปลายสายก็หัวเราะขึ้นมาก่อนจะบอกว่า
“อึราดแล้วให้มึงพาไปล้างในห้องน้ำ”
“เออ นั่นแหละ ตอนนี้เขาอยากไปหามึง อยากให้มึงช่วยอะไรหน่อย”
“ขายประกัน ขายตรงเอ็มแอลเอ็ม ลูกโซ่ต่อแขนต่อขาซ้ายขวาหน้าหลังอะไรกูไม่เอา
นะโว้ย กูรับราชการทหาร ภารกิจกูบานตะไทพออยู่แล้ว”
“ไม่ใช่หรอก เค้าจะไปรบกวนมึงเรื่องงานของมึงนั่นแหละ”
“งานของกู เขาเกี่ยวอะไรด้วย”
“เกี่ยวซิ เขาจะเอามึงไปเป็นพระเอก”
“พระเอกอะไร เฮ้ย กูไม่เอา กูไม่อยากดังแบบนั้น ตอนนี้กูแก่เกินแกงแล้ว มันไม่ได้แล้ว..ถ้าสักสิบปีก่อน ณเดชก็ณเดชเหอะ ไม่เอา ไม่เอา ไม่ต้องพามานะโว้ย..”
เมื่อเห็นว่าพี่ชายของเธอคงจะคุยกับทางฝ่ายนั้นให้รู้เรื่องภายในเวลาอันรวดเร็วไม่ได้แน่ ๆ แพรวพรรณจึงแทรกเสียงที่ดัดให้สุภาพแบบคอลเซ็นเตอร์เข้าไป..
“สวัสดีค่ะพี่ต้นกล้า แพรวขอแนะนำตัวหน่อยนะคะ..คือแพรวเป็นนักเขียนค่ะ แพรวกำลังจะเขียนเรื่องทหารเรือ แพรวอยากได้ข้อมูลทหารเรือค่ะ ไม่ทราบว่าพี่ต้นกล้าจะสะดวกเวลาไหนค่ะ แพรวจะได้ไปหา นัดแนะเวลากันก่อน..” ถามไปแล้วเสียงเจื้อยแจ้วเสียงลมเสียงคลื่นเงียบกริบ จนกระทั่งแพรวพรรณต้องก้มลงดูหน้าจอ..สายถูกตัดไปแล้ว...หญิงสาวโทรออกอีกรอบ แล้วเสียงผู้หญิงที่คุ้นหูก็บอกกับเธอว่า
‘หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
ดึกสงัดในห้องนอน แพรวพรรณมักจะนั่งทำงาน แต่ว่าวันนี้ ด้วยเป็นวันอาทิตย์ ทางพี่หิรัญญาจะขายกาแฟเพราะมีบ้านอยู่ในตลาดบ้านใหม่ ซึ่งเป็นตลาดเก่าแก่ของเมืองฉะเชิงเทรา แต่พอประชาชนให้ความสนใจการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ตลาดบ้านใหม่ก็กลับมาบูมอีกรอบ
พี่หิรัญญาแม้จะเขียนงานจนมีรายได้เป็นกอบเป็นกำจึงหันกลับมาเปิดบ้าน เข็นโต๊ะกาแฟของเตี่ยออกมาต้อนรับนักท่องเที่ยวในวันหยุด และกว่าจะปิดร้านก็ปาไปหกโมงเย็น แต่ว่าเย็นวันนี้กว่าเธอจะกลับมาบ้าน กว่าจะเข้าไปคุยกับพ่อแม่จนท่านใจอ่อนยอมให้เธอออกจากบ้านไปพักบ้านพี่หิรัญญาได้ ก็เล่นเอาเธอกับพี่ชายช่วยกันพูดจนเหนื่อยหอบ..แต่พ่อกับแม่ก็มีข้อแม้เช่นทุก ๆ ครั้ง ..
คือ จะต้องไปทำงานจริง ๆ ห้ามไปข้องแวะกับผู้ชายอื่นอย่างเด็ดขาด และจะต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุดด้วย
พอกลับมาถึงห้อง เธอก็มัวอาบน้ำ แต่งตัว เปิดคอมพิวเตอร์ คุยกับแฟนคลับ จนกระทั่งนึกได้ว่า ควรจะคุยกับพี่หิรัญญาให้เป็นเรื่องเป็นราว เธอจึงได้โทรหา เพราะเมื่อกี้ดันเผลอไปบอกว่า เดี๋ยวพี่หิรัญญาจะขับรถมารับแทนที่จะให้พี่พงษ์พันธุ์ขับรถไปส่ง..และพอพี่หิรัญญารู้เรื่องก็ถึงกับบ่นอุบอิบ..แต่ทั้งนี้ทั้งหมดก็ไม่เท่ากับเรื่องต้นสายปลายเหตุที่ทำให้แพรวพรรณต้องมาเขียนเรื่องทหารเรือ..ซึ่งหิรัญญาก็สรุปมาด้วยเสียงเพลีย ๆ ว่า “พี่ฟังจากที่เธอเล่าแล้ว สรุปว่าเธอชอบเขาใช่ไหม”
“ก็..ความรักตอนอนุบาลน่ะพี่ ปั๊บปี้เลิฟ ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วถ้าเขามีแฟนแล้ว เธอจะทำอย่างไร เสียอารมณ์ไหม”
“แหม เราก็ได้งานของเรา ห้าพันเล่ม เป็นเงินเท่าไหร่ แพรวจะเขียนสักสามร้อยหน้าเอสี่ แสนห้าเลยนะ ดีไม่ดีได้เป็นละครชุดด้วย”
“จ้ะ..มีแต่ได้กับได้ เสียใจแล้วจะหาว่าพี่ไม่เตือนก่อนละ..ความรักน่ะ เล่นกับมันไม่ได้นะ เจ็บกันเมาเยอะต่อเยอะแล้ว..”
“เป็นแม่แก่อีกแล้ว แพรวไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งหรอก หาอะไรแก้เซ็งบ้าง อะไรบ้าง.....แล้วนี่จะมารับเมื่อไหร่แพรวจะได้เก็บของรอ”
“แล้วติดต่อเขาได้แล้วเหรอ..” หลังจากที่สายโทรศัพท์เขาตัดไป แพรวพรรณก็โทรศัพท์กลับไปหาเขาอีกสองสามครั้ง แต่ว่า ผู้หญิงคนนั้นก็ยังพูดประโยคเดิม ๆ จนแพรวพรรณต้องวางสายและถอนหายใจออกมา..
“ยังเลย..เราก็วางแผนกันไว้ก่อน..เดี๋ยวพรุ่งนี้จะโทรใหม่..” พอบอกว่าจะโทรใหม่ สัญญาณสายเรียกซ้อนก็ดังขึ้นเบา ๆ แพรวพรรณละโทรศัพท์จากหูมาดูหน้าจอ แล้วพ่อเห็น ชื่อ ‘พี่ต้นกล้า’หญิงสาวก็แทบจะร้องกรี๊ด แต่ว่าก็ยั้งใจไว้..
“พี่ญา เขาโทรกลับมาแล้ว..ขอแพรวคุยกับเขาก่อนนะ”
“จะให้ฉันถือสายรอหรือเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแพรวโทรกลับอีกทีแล้วกัน และถ้ามันนานเกิน พี่ก็นอนไปเลยนะ..”
“กี่นาที..”
“ห้านาที”
“นานของแกแล้วเหรอ”
“หลังจากนั้นแพรวจะกรี๊ดน่ะ ..แค่นี้นะ เดี๋ยวพี่เขาวางสายปิดเครื่องแพรวจะอดคุย..”
พอสัญญาณของพี่หิรัญญาตัดไป แพรวพรรณก็รีบกดรับสายเรียกเขาจากเขาทันที..
“เพลงเพราะจังเลย..” เสียงทักมาทำให้ใจของแพรวพรรณแทบละลาย..แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังต้องตั้งสติ พยายามไม่ให้เขารู้ว่า บัดนี้ เธอกำลังเสียศูนย์ กำลังทำตัวเหมือนเด็กสาวสิบสามสิบสี่ที่แอบชอบรุ่นพี่ในโรงเรียนแล้วก็ไม่เก็บความรู้สึก..เหมือนนางเอกในภาพยนตร์ ‘สิ่งเล็ก ๆ ที่เรียกว่ารัก’ และ ‘เพลงสักวันหนึ่ง’ ที่เธอใช้เป็นเสียงรอสายมันก็ดันเผยความรู้สึกในใจ ‘ลึก ๆ’ ของเธอไปเสียแล้ว
“เอ่อ..พี่ต้นกล้าใช่ไหมคะ”
“เมื่อเย็นโทรหาใครละครับ..”
“พี่ต้นกล้า”
“ไม่ได้ยินใครเรียกชื่อแบบนี้มานานแล้วนะเนี่ย”
“อ้าว แล้ว คนอื่นเขาเรียกอะไรกัน”
“ต้นเฉย ๆ”
“เป็นไงคะ” แพรวแสร้งรวนเขาคืนไปบ้าง
“ก็ต้นที่ไม่มีดอกเบี้ยไง ต้นเฉย ๆ ที่ยังไม่ได้ส่งคืน”
พอได้ยินอารมณ์ขันของเขาแพรวพรรณก็คลี่ยิ้มออกมา..ภาพในอดีตยามที่เขายิ้ม..แย้ม..เธออยากเห็นเขาตอนนี้เหลือเกินว่ารูปหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไร..
“เงียบไปเลย”
“ตามมุกไม่ทันน่ะคะ”
“มุกเดินนำไปไหนเหรอ”
แพรวพรรณรู้สึกว่าเขาเล่นมากไปแล้ว หญิงสาวจึงตั้งสติ ทำเสียงจริงจังขึ้นมาอีกนิด..
“คือ..แพรวมีเรื่องจะรบกวนพี่ค่ะ อย่าเพิ่งปล่อยมุกนะคะฟังแพรวก่อน”
“ได้ มีอะไรว่ามา” เขาทำเสียงเข้มขึ้นเช่นกัน
“แพรวเป็นนักเขียน..” อันที่จริงแพรวพรรณคิดว่าถามว่า เขียนอะไร แต่เขากลับเงียบ แพรวพรรณจึงตัดสินใจพูดต่อเนื่องไปทันที “ แพรวได้รับมอบหมายจากสำนักพิมพ์ให้ทำนิยายชุดฯ” แพรวพรรณอธิบายยืดยาว แต่ว่า เขาก็ไม่มีเสียงซักถามอะไรกลับมา..
“พี่ต้นกล้า พี่ต้นกล้า”
“หือ ...ฟังอยู่”
“เหมือนพี่หลับอ่ะ เงียบไปเลย”
“มีใครบอกน้องไหมว่าเสียงน้องเพราะมาก...”
แพรวพรรณก็รู้สึกว่าเสียงของปลายสายก็เพราะเช่นกัน และกับคำถามนี้ ใจจริงเธออยากจะบอกว่า ‘ไม่มี’ แต่ถ้าบอกไปอย่างนั้น ก็เท่ากับว่า เธอไม่สวย ไม่มีใครสนใจ ดังนั้น แพรวพรรณจึงโอ่ทับไปว่า “เป็นประจำค่ะ ชินแล้ว”
“ตัวจริงสวยไหม”
“ก็..จะชมตัวเองก็น่าเกลียด ถามทำไมคะ”
“พี่จินตนาการไม่ออกนะ เคยอ่านสัมภาษณ์นักเขียนเห็นมีแต่แก่ ๆ ทั้งนั้นเลย..แต่เสียงเพราะขนาดนี้ ไม่น่าแก่...”
“แพรวก็ยังไม่แก่..แพรวแค่ยี่สิบหกเอง”
“แล้วสวยไหม”
ใจจริงแพรวพรรณอยากจะย้อนกลับไปว่า ‘สวยแล้วจะทำไม’ มันก็จะเป็นการเปิดช่องให้เขาได้ทีใช้คำพูดกะเทาะหัวใจ ซึ่งตอนนี้ แพรวพรรณยอมรับว่า คารมของเขาใช่ย่อย และถ้าเขามีคารมคมคายขนาดนี้ แน่นอนว่า สตรีของเขาคงมีเป็นกระบุงแน่ ๆ ซึ่งเธอเองไม่อยากเป็นหนึ่งในนั้น เธอปลื้มเขา ชอบเขา แต่เจอแบบนี้เข้าไปตั้งแต่คุยกันครั้งแรก เธอรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาเสียแล้ว..
“ฟังแพรวต่อนะ”
“สรุปเลยแล้วกัน จะมาหาพี่เมื่อไหร่ อย่างไร กี่วัน ต้องการข้อมูลแค่ไหน”
“พี่สะดวกเมื่อไหร่ แพรวก็ไปได้ทันที”
“คืนนี้เลยไหม”
แพรวพรรณรู้สึกว่าเขา ‘มากไป’ แล้ว หญิงสาวจึงนิ่งเงียบ..และเหมือนเขาจะรู้ตัวว่า เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะมาง่าย ๆ ด้วยได้ เขาจึงแก้คำพูดเสียใหม่ว่า “แล้วน้องไม่ได้ทำงานอื่นเหรอ..”
“ทำงานให้ที่บ้านนี่แหละค่ะ..”
“บ้านช่องใหญ่โตเนอะ ผ่านไปวันก่อน..อย่างกับวัง”
“ค่ะ”
“ถามตรง ๆ เลยนะ..แพรวมีแฟนแล้วใช่ไหม”
แพรวพรรณกรอกลูกตาไปมา คำนวณว่า เขาต้องการคำตอบแบบไหน ถ้าเธอตอบว่ายัง เขาก็จะรุกคืบทันที แต่ถ้าตอบว่ามีแล้ว..เรื่องลุ้น ๆ ระหว่างเธอกับเขามันก็จะกร่อยลงทันทีเช่นกัน คำตอบนี้มันน่าจะทำให้เธอได้คำตอบที่เธออยากรู้จากเขาด้วยเช่นกัน
“แล้วถ้าแพรวถามคำถามเดียวกัน พี่จะตอบแพรวได้ไหมละคะ”
“ได้”
“พี่มีลูกกี่คนแล้วคะ”
“สิบ”
แล้วแพรวพรรณก็ต้องหัวเราะกับความกระล่อนของเขา..เพราะคำตอบของคำว่า ‘สิบ’ นั้นต้องเป็นลูกน้องของเขาแน่ ๆ
(((ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ..)))) พบกันอีกที่ วันอาทิตย์หน้า..
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ย. 2554, 09:39:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ย. 2554, 09:39:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 8592
| << 1.แพรวพรรณ | 3."พี่ต้นกล้า" >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 18 ก.ย. 2554, 09:45:34 น.
ปล. ตัวละคร หิรัญญา เคยมีบทบาทในเรื่อง หัวใจไม่ใช้เส้นขนาน เป็นพี่สาว ของนพชนก..
อีกเรื่องที่ดึง หิรัญญา มาเล่นก็คือ ดอกรักริมธาร เป็นเพื่อนพระเอก เป็นคนเขียนเรื่องไร่องุ่นอุ่นไอรัก ซึ่งถ่ายทำที่บ้านของพระเอก(แสนสุข)..
และเรื่องนี้ หิรัญญา จะมีแฟนกับเขาบ้างแล้วครับ..ตามลุ้นกันต่อไป...
ปล. ตัวละคร หิรัญญา เคยมีบทบาทในเรื่อง หัวใจไม่ใช้เส้นขนาน เป็นพี่สาว ของนพชนก..
อีกเรื่องที่ดึง หิรัญญา มาเล่นก็คือ ดอกรักริมธาร เป็นเพื่อนพระเอก เป็นคนเขียนเรื่องไร่องุ่นอุ่นไอรัก ซึ่งถ่ายทำที่บ้านของพระเอก(แสนสุข)..
และเรื่องนี้ หิรัญญา จะมีแฟนกับเขาบ้างแล้วครับ..ตามลุ้นกันต่อไป...
ป้าพร 18 ก.ย. 2554, 12:05:23 น.
อ่านมาได้สองตอนรู้สึกชอบ นิยายเรื่องนี้มากขึ้นละ ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ ชอบพระเอกปล่อยมุกจังค่ะ
อ่านมาได้สองตอนรู้สึกชอบ นิยายเรื่องนี้มากขึ้นละ ขอบคุณไรเตอร์ค่ะ ชอบพระเอกปล่อยมุกจังค่ะ
ลิขิตรา 18 ก.ย. 2554, 12:37:33 น.
พี่ต้นกล้า จะว่าน่ากลัวหรือน่ารักดีคะนี่
พี่ต้นกล้า จะว่าน่ากลัวหรือน่ารักดีคะนี่
Zephyr 18 ก.ย. 2554, 20:11:05 น.
โอ้ พี่ต้นกล้า เจอแบบนี้ แพรวอึ้งเลย ไปไม่เป็นแล้วมั้ยน่ะ ไปแล้วจะได้แค่พระเอกนิยาย ได้แฟนหรือได้สามีกลับมาเลยเนี่ย น่าจะสองอย่างหลังอยู่ที่ว่าอยู่นานแค่ไหน หึหึ
โอ้ พี่ต้นกล้า เจอแบบนี้ แพรวอึ้งเลย ไปไม่เป็นแล้วมั้ยน่ะ ไปแล้วจะได้แค่พระเอกนิยาย ได้แฟนหรือได้สามีกลับมาเลยเนี่ย น่าจะสองอย่างหลังอยู่ที่ว่าอยู่นานแค่ไหน หึหึ
join 19 ก.ย. 2554, 12:35:34 น.
ดูจากบทสนทนานี่ นายต้นกล้านี่ทหารเรือตัวฮาเลยนะคะ ชอบๆๆๆ รอติดตามนะคะ ^^
ดูจากบทสนทนานี่ นายต้นกล้านี่ทหารเรือตัวฮาเลยนะคะ ชอบๆๆๆ รอติดตามนะคะ ^^
คุณแม่ลูกสอง 19 ก.ย. 2554, 13:43:32 น.
พระเอกท่าทางจะมาแนวลื่นแฮะ. ชอบค่ะ ส่วนใหญ่เจอแต่แนวเป็นทหารขรึมๆ
พระเอกท่าทางจะมาแนวลื่นแฮะ. ชอบค่ะ ส่วนใหญ่เจอแต่แนวเป็นทหารขรึมๆ
คิมหันตุ์ 26 ต.ค. 2554, 13:21:05 น.
เพิ่งมีเวลามาอ่าน...สนุกมากคุ่ะ ชอบนามสกุลพระเอกจัง เห็นภาพ มะม่วงสุกอยู่บนต้น ห้าห้า
เพิ่งมีเวลามาอ่าน...สนุกมากคุ่ะ ชอบนามสกุลพระเอกจัง เห็นภาพ มะม่วงสุกอยู่บนต้น ห้าห้า
fiendfiend 14 ธ.ค. 2554, 19:31:44 น.
เพิ่งจะเริ่มอ่านค่ะ...อยากบอกว่านิสัยพระเอกแบบนี้ทหารเป๊ะจริงๆค่ะ
เพิ่งจะเริ่มอ่านค่ะ...อยากบอกว่านิสัยพระเอกแบบนี้ทหารเป๊ะจริงๆค่ะ