ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 4.“ขอโทษนะคะ ผู้หญิง มันก็ต้องนิดนึง”
4.
ในร้าน Hot Pot ที่ตั้งอยู่ในห้างโลตัส ขณะที่พี่ต้นกล้ากำลังดูเมนูอาหารอยู่นั้น แพรวพรรณซึ่งดูเมนูอาหารอยู่เช่นกันก็ปรายตาผ่านเมนูมองใบหน้าคมคายของเขา...ถ้าถามว่าส่วนเด่นของพี่ต้นกล้าคืออะไร ปากจมูก ดวงตา คิ้วที่เกือบจะเชื่อมต่อกัน ไรผม ที่เหมาะเจาะลงตัวเหมือนเทวดาปั้น ถ้าข้อด้อยจะเป็นที่สีผิวที่ไม่ขาวเป็นลิงวอกอย่างที่หนุ่ม ๆ สมัยนี้นิยม แต่ผิวสีแทนแบบนี้หาทำให้ส่วนดีนั้นลดลงแต่อย่างใด
“นี่ เป็นลมจริงหรือว่าแกล้ง” นาทีเอียงตัวไปกระซิบถามเบา ๆ เพราะพอหันไปเจอพี่ต้นกล้ายืนอยู่ข้างหลังแพรวพรรณก็แข้งขาอ่อนซวนเซ จนเขากับคนที่เพิ่งมาใหม่รีบเข้าประคองกันแทบไม่ทัน แต่ว่าเขาก็ช้ากว่าคนได้รับการฝึกฝนเพื่อให้เป็นนักรบ..แต่พอมือของเขาเข้าไปประคองแพรวพรรณ พี่ต้นกล้าของแพรวพรรณก็ปล่อยมือ..
ไม่ฉวยโอกาส ไม่คิดแย่งทำคะแนน..คงมั่นใจว่าเขากับแพรวพรรณเป็นคู่รักกัน..ช่างรู้กาลเทศะดีแท้
“แค่หน้ามืด” กระซิบบอกเพื่อนชายไปแล้ว แพรวพรรณก็กระทุ้งศอกข้างให้นาทีขยับตัวออกห่างเธอสักนิด เพราะตอนนี้พี่ต้นกล้าคนที่ดูเจ้าคารมคมคาย กลับสงบปากสงบคำเสียแล้ว..
“ตกลงจะบุพเฟ่หรือตามสั่งดีคะ”
“แล้วแต่น้องเลยครับ”
“งั้นมื้อนี้ แพรวขอเป็นเจ้ามือนะคะ ตามสั่งแล้วกัน กระทะร้อนนะคะ”
เขาละเมนูเมื่อแพรวพรรณใช้สายตาเรียกพนักงานที่จ้องอยู่แล้วให้เดินมาหา..
“พี่ต้นกล้าสั่งได้เลยค่ะ”
“สั่งเลยครับ พี่อะไรก็ได้”
นาทีกับแพรวพรรณช่วยกันสั่งอาหาร และพอพนักงานกลับไป นาทีก็รีบลุกขึ้นเพราะปวดห้องน้ำ กับอยากล้างมือ โดยเขาบอกผู้การหนุ่มกับเพื่อนสาวว่า
“เดี๋ยวผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ คุยกันตามสบายเลย..”
นาทีเดินออกจากร้านไปแล้ว ความขวยเขินแล่นเข้ามาหาแพรวพรรณในทันที ยิ่งพี่ต้นกล้าใช้เพียงสายตาสำรวจดูใบหน้าของเธอ แม้อยากจะสบตาของเขาแต่แพรวพรรณก็ทำได้เพียงหันไปมองบรรยากาศในร้านก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ ว่า
“พี่ต้นกล้าสบายดีนะคะ”
“น้องแพรวละ”
“แพรวสบายดีค่ะ”
“นึกอย่างไรมาเป็นนักเขียน”
“อ่านนิยายมาตั้งแต่รุ่น ๆ ตั้งแต่เล่มละ 10 บาท ตอน หลัง ๆ ก็นึกอยากเขียน เพราะมีคนเขียนไปโพสต์ในเน็ตแล้วได้รวมเล่ม แบบว่าเรื่องมันไม่ได้ยากเย็นอะไร แล้วพอแพรวทำมั่ง แพรวก็ทำได้ มีสำนักพิมพ์สนใจ แพรวก็เลย สนุก แล้วก็ทำเรื่อยมา” พอเขาถามเรื่องที่เธอต้องตอบความอึดอัดใจเมื่อครู่จึงละลายหายไป จากที่ไม่กล้าสบตาของเขา แพรวพรรณก็กล้าสู้ตาของเขา แต่ว่าเธอก็ต้องซ่อนความในใจเอาไว้ด้วย..
ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ..พี่ต้นกล้าจะรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาดว่าในเวลานี้ เธออยากจะกรี๊ดให้เสียงหมดกล่องเสียงเสียด้วยซ้ำ..
“เอาหนังสือมาให้พี่บ้างหรือเปล่า”
“พี่อ่านนิยายด้วยเหรอคะ”
“ก็เคยอ่านพวกหนังสือนอกเวลาเรียน ปุลากง อยู่กับก๋ง มอม นิกกับพิม แล้วอีกหลายเรื่อง” ที่อ่านหลายเรื่องเพราะในอดีตนั้นเขาเคยรับจ้างย่อเรื่องให้เพื่อนที่ขี้เกียจตัวเป็นขนด้วยนั่นเอง
“แพรวไม่ได้ติดของแพรวมาเลย กลัวพี่ไม่อ่านนิยายน้ำเน่า แต่แพรวมีขนมมาฝากนะคะอยู่บนรถ”
“โมจิ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คือแพรวออกจากบ้านมาตั้งแต่วันพฤหัสบดีแล้ว..”
พอหญิงสาวบอกอย่างนี้ จิรวัติ ก็มั่นใจได้ว่า คงจะมาอยู่จู๋จี๋กับไอ้คนที่เพิ่งลุกไปห้องน้ำแน่ ๆ อารมณ์อยากจะคุยด้วยหายไปเกือบหมด แต่ถึงกระนั้น ด้วยมารยาทที่ดี เขาจึงปั้นหน้าว่าสนใจเพื่อให้หญิงสาวที่หน้าตาใช้ได้ทีเดียวคุยต่อ..
“คือมีพี่นักเขียนอีกคนค่ะ ผู้หญิง ชื่อพี่หิรัญญา พี่เค้าทำงานชุดนี้ด้วย แล้ว เอ่อ..คือ” แพรวพรรณไม่อยากจะบอกกับเขาเลยว่า เธอก็มีเรื่องต้องขอความร่วมมือกับเขาเหมือนกัน แต่งานนี้เธอปิดเขาไม่ได้ แน่ ๆ เพราะอย่างไรในวันนี้ พี่ชายของเธอจะต้องโทรเข้าเครื่องของเธอ หรือไม่ก็เครื่องของเขาแน่ ๆ
“เอ่อ แพรวบอกตรง ๆ เลยนะคะ คือ แพรวบอกกับทางบ้านว่าแพรวจะมาที่นี่กับพี่หิรัญญา”
“อ้าว..”
“แต่ว่าวันสองวันนี้พี่หิรัญญาไม่ว่างค่ะ แกต้องขายของ บ้านแกอยู่ตลาดบ้านใหม่พี่รู้จักไหม”
“ที่ไหนเหรอ”
“ตลาดร้อยปีที่ฉะเชิงเทรา”
“คุ้น ๆ หูเหมือนกัน..แล้วไง” เขาแสร้งทำเสียงเข้มขึ้น สีหน้านั้นก็ปั้นให้เห็นว่าเขาไม่พอใจเมื่อรู้ว่าคนตรงนี้ กลายเป็นคนนิยมเรื่องโกหก..และแพรวพรรณเหมือนจะอ่านความรู้สึกทางสีหน้าของเขาออก หญิงสาวทำหน้าสำนึกผิดได้แนบเนียบดูสบายตาอยู่ไม่น้อย..
“ถ้าแพรวบอกว่า มาหาข้อมูลเกี่ยวกับทหารเรือเขียนนิยาย พ่อกับแม่ไม่ให้แพรวมาแน่ ๆ แพรวก็เลยบอกว่า จะไปเก็บตัวเขียนนิยายชุดนี้ที่ฉะเชิงเทรา แต่ว่าเรื่องนี้พี่พงศ์รู้เรื่องดีทุกอย่างนะคะเพียงแต่เราพูดความจริงทั้งหมดไม่ได้”
“แต่ไอ้ตี๋ใหญ่มันก็ไม่รู้ว่าแพรวมากับ..”
“ค่ะ ถ้าบอกแพรวก็อด..”
“โอเค พี่เข้าใจ สรุปว่า ถ้าไอ้ตี๋ใหญ่มันโทรมา ให้พี่โกหกกับมันว่า แพรวมากับพี่หิรัญญาอะไรนั่น”
“อย่าทำให้เสียงให้แพรวรู้สึกผิดอย่างนั้นสิคะ”
“บอกตรง ๆ ว่าพี่เสียความรู้สึกนะ” จิรวัติปั้นหน้าบึ้งตึง เขาอยากจะเห็นเหลือเกินว่า แม่นักเขียนสาวแสนสวยดูดีเสน่ห์คนนี้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกของเขา..
“เดี๋ยว..หนึ่งเขาก็กลับแล้วค่ะ พรุ่งนี้สาย ๆ เขาก็กลับ”
พอแพรวพรรณเอ่ยมาอย่างนี้ จิรวัติต้องเลิกคิ้วหนาทั้งสองข้างขึ้นอีก..ผู้หญิงคนนี้ มากับเรื่องที่เขาคาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ก่อนหน้านั้น เขานึกว่า เธอจะมากับพี่ชายของเธอ มาคุย ๆ กัน วันสองวันแล้วก็กลับบ้านไปทำงาน ..แต่นี่ เธอโกหกพ่อกับแม่ว่าไปอยู่กับพี่หิรัญญาที่ฉะเชิงเทรา นอกจากนั้นก็ยังจะโกหกพี่ชาย โดยกล้าขอให้เขาร่วมมือด้วย และที่สำคัญในตอนนี้เธออยู่กับคนรักของเธอ เขาจะกลับพรุ่งนี้.. แล้วคืนนี้.. โอ้ย..ไม่ต้องบอกให้ละเอียด เขาก็พอเดาออกว่า อะไรต่อมิอะไร มันจะเกิดขึ้นบ้าง..
แต่เอาเหอะ ความรู้สึกดี ๆ และความหวังที่มีอยู่ก่อนหน้านั้น เขาคงต้องวางไว้แล้ว ให้อะไรต่อมิอะไรที่เธอต้องการให้หมด แล้วก็ส่งเธอกลับนครสวรรค์ไป...
“คืนนี้จะพักที่ไหนกัน” น้ำเสียงของเขาห้วนสั้นขึ้นมาอีกนิด..
“ก็ว่าจะเปิดรีสอร์ทนอน...รู้สึกหนึ่งจะจองมาแล้วค่ะ...สองห้อง”
“ที่ไหน” พอรู้ว่า แยกห้องกันนอนน้ำเสียงและสีหน้าของเขาดีขึ้นมาอีกนิด..
“ต้องถามหนึ่ง แพรวไม่รู้อะไรเลยค่ะ..รถนี่ก็รถหนึ่ง”
“ตกลงว่าน้องแพรวจะอยู่ที่นี่กี่วัน..”
“แพรวก็ตั้งใจไว้ว่าจะอยู่สัก....สักสิบวันค่ะ อาจจะกลับอาทิตย์หน้าหรืออะไรนี่แหละ แพรวขอมาได้สองสัปดาห์ เดี๋ยววันจันทร์พี่หิรัญญาจะตามมาสมทบคะ พักผ่อนกันด้วย เขียนนิยายไปด้วย พี่หิรัญญามีรถค่ะ พาแพรวตระเวนได้ ว่าแต่ว่า พี่ต้นกล้าว่างวันเวลาไหนบ้างละคะ”
“ต้องการให้ว่างแบบไหน”
“ก็ว่างพอที่จะนั่งคุยกับแพรวตามลำพัง..สองคน” แพรวพรรณรู้สึกหน้าชาขึ้นมานิด แต่ว่า เธอจะให้เขารู้สึกว่าเธอ ต้องการอะไรส่วนตัวแบบนั้นตามประสาหนุ่มสาว ไม่ได้อย่างเด็ดขาด..
“คือแพรว อายที่จะเล่าพล็อตนิยายของแพรวให้คนอื่นฟังด้วย คือมันเป็นเรื่องตลก ๆ เรื่องจินตนาการที่อาจเปลี่ยนแปลง ตามข้อมูลใหม่ที่ได้รับรู้มา แล้วแพรวคิดว่า แพรวต้องมีคำถามอะไรโง่ ๆ ด้วย แพรวก็เลยอยากแค่ปล่อยไก่กับพี่ต้นกล้าแค่นั้น คนอื่น ๆ เดี๋ยวจะมาล้อมาว่าแพรวโง่เอาได้”
“แล้วจะเอาคนที่ไหนมาเป็นคนอื่น ๆ”
“ก็เผื่อพี่ต้นกล้าพาเพื่อนพาอะไรมาด้วย” มันเป็นคำถามเผื่อหยั่งดูว่าเขาจะมีเมียมีลูกแล้วหรือยัง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบ พนักงานก็ยกถาดอาหารสดเข้ามา..หลังพนักงานกลับไปแล้ว แพรวพรรณก็พยักหน้าสั่งให้พี่ต้นกล้าจัดการกับอาหารได้เลยทันที..
“หนึ่ง ไปไหนเงียบเลย..” แพรวพรรณมั่นใจว่า ส่วนหนึ่งที่นาทีหายไปก็เพราะอยากให้เธออยู่กันตามลำพัง และทางเดียวที่จะรู้คือโทรศัพท์ตาม แต่ว่าสัญญาณยังไม่ทันออกจากโทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมที่มีสารพัดฟังชั่น นาทีก็เดินยิ้มร่าเข้ามาในร้าน
“โทษทีนะ พอดีเพื่อนมันโทรศัพท์มาหาพอดี ก็เลยคุยกันเพลิน..แต่ พอดีเลย..กิน ๆ หิว ๆ” นาทีดูสดชื่นจนแพรวพรรณรู้สึกผิดปกติ..
“มีอะไรรึเปล่าหนึ่ง” เมื่อเห็นว่าพี่ต้นกล้าตั้งหน้าตั้งตาอยู่กับหม้อร้อนตรงหน้า แพรวพรรณก็กระซิบถามเพื่อนชายหัวใจหญิง..
“ถ้าหนึ่งจะกลับวันนี้ละ”
“มีอะไร ทำไมเหรอ”
“ได้เปล่า หนึ่งจะไปส่งที่รีสอร์ทที่จองไว้แล้ว”
แม้จะไม่ได้อยากได้ยิน แต่ว่าจิรวัติก็ได้ยินทุกคำพูดของผู้ชายหน้าตาดีเสื้อผ้าเนี๊ยบที่นั่งอยู่เยื้อง ๆ กับเขา แต่เขาก็ทำเป็นว่าไม่ได้สนใจ..
“แก เอ้ย หนึ่งจะทิ้งแพรวเลยเหรอ”
“แพรวก็เจอพี่ต้นกล้าแล้วไง..เดี๋ยวพี่เขาก็ดูแลแพรวต่อเองนั่นแหละ นะนะ ขอหนึ่งกลับนะ” ที่ต้องกลับกรุงเทพฯ เพราะไอ้คนที่คิดว่ามันจะไปแล้วไปลับ มันดันโทรกลับมาง้อ และวิธีการง้อของมันก็คือ เย็นนี้เจอกันที่ห้อง เพราะถ้าไม่กลับก็แสดงว่า ตอนนี้ นาทีกำลังอยู่กับคนอื่น ปากแม้จะบอกว่า ตัดได้แล้ว แต่ว่าใจนั้นยังรักยังรอยังปรารถนาเห็นเขากลับมาง้อแบบนี้ ๆ ..
และพอเห็นว่ารั้งเพื่อนไว้ไม่ได้แน่ ๆ แพรวพรรณจึงต้องพูดจาอย่างไม่อ้อมค้อมกับพี่ต้นกล้าว่า ก่อนที่พี่หิรัญญาจะตามมาสมทบ เธอจะต้องรบกวนเขามากกว่าที่บอกไว้ เพราะตอนนี้ นาทีติดธุระกะทันหัน
“ทำไมถึงเลือกมาพักถึงที่นี่ละหนึ่ง มันเอ่อ..”
“ก็หนึ่งเห็นว่ามันอยู่หน้าถนน แบบว่า ใกล้ ๆ ตลาด ตอนหนึ่งกลับไปแล้ว แพรวจะได้หาอะไรกินได้สะดวก ไปไหนมาได้ แล้วคนพลุกพล่านก็ดีนะ ไม่น่าเป็นห่วงเท่าพวกบ้านพักริมทะเล ในค่ายทหาร..” นาทีดูข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตแล้วตัดสินใจจองห้องพัก
“แต่แพรวอยากได้บรรยากาศ..”
“ก็ให้พี่ต้นกล้าแนะนำสิ..แล้วพอพี่ญามา ก็ค่อยพากันไปพัก คืนนี้แพรวนอนที่นี่ไปก่อน เดี๋ยววันพรุ่งนี้ หนึ่งจะเร่งให้พี่ญามาเร็ว ๆ เดี๋ยวหนึ่งจะคุยกับพี่ญาเอง จะรับผิดเอง”
“รบกวนพี่เค้า เกรงใจพี่เค้า”
“มาถึงขั้นนี้แล้วจะเกรงใจอะไรกัน”
“แล้วจะรีบกลับไปทำไม”
“ก็ นะ เข้าใจหนึ่งนะแพรว..ดูแลตัวเองนะ หนึ่งไปก่อน แล้วหนึ่งจะโทรหา..”
แพรวพรรณทำหน้ากระเง้ากระงอด นาทีเลยก้มลงมาใกล้ ๆ ใบหูแล้วกระซิบเบา ๆ ว่า
“จับผู้การสุดหล่อนี้ให้อยู่มือนะจ๊ะ คนอะไรไม่รู้หล่อโคตร ๆ ..อยากกรี๊ดจังเลย..ไปและ ขอไปกรี๊ดในรถดีกว่า ไม่เสียภาพลักษณ์ผู้ชาย”
มันเป็นภาพที่ขัดหูขัดตาจิรวัติเป็นที่สุด และยิ่งพอหมอนั่นก้มลงมากระซิบแล้วใบหน้าที่บึ้งตึงของสาวเจ้าเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม เขาก็นึกอยากจะดึงน้องแพรวของไอ้ตี๋ใหญ่มาสั่งสอนเหลือเกิน ในที่สาธารณะชนแบบนี้ ต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งรู้จักแบบนี้ หวานกันแบบนี้ได้ที่ไหน
“ผมไปก่อนนะครับพี่ผู้การ ฝากแพรวด้วยนะครับ” ยกมือพนมอำลาเพราะตัวเองอายุน้อยกว่าแล้วนาทีก็เดินตัวปลิวออกจากล็อบบี้ของโรงแรมซีพาราไดซ์ที่ตั้งอยู่ริมถนนสุขุมวิท..
พอนาทีเดินออกไปแล้ว ยิ้มในวงหน้าของแพรวพรรณก็ค่อย ๆ หายไป หญิงสาวหันมาหาพี่ต้นกล้า ซึ่งทางนั้นชักสีหน้าบึ้งตึงจนเธอรู้สึกได้..
“เอ่อ”
จิรวัติยืนมองหน้าสาวตรงหน้าอยากจะดูว่าลื่นไหลไปอย่างไรอีก..
“พี่สะดวกสำหรับแพรวนะคะ”
“วันนี้ทั้งวันพี่ยกให้แพรวเลยครับ มีอะไรว่ามาเลย”
“งั้นไปนั่งดีกว่าค่ะ มีเรื่องคุยกันยาวแน่ ๆ”
“ไม่เก็บกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนเหรอครับ”
“ก็..กลัวพี่รอ..”
“ไปเก็บกระเป๋าก่อนดีกว่า น้องพนักงาน เขาจะได้ไม่กังวล”
“ค่ะ..งั้นพี่รอแพรวที่นี่นะคะ เดี๋ยวแพรวขึ้นไปสำรวจห้องพักก่อน..”..
แพรวพรรณเดินจากไปแล้ว จิรวัติยิ้มนิด ๆ เพราะการที่ไม่ชวนเขาไปเป็นเพื่อน ก็แสดงว่า เจ้าหล่อนรู้จักระมัดระวังตัวเช่นกัน...
พอพนักงานยกกระเป๋ารับเงินทิปแล้วแพรวพรรณก็รีบปิดห้องค้นกระเป๋าหยิบเครื่องสำอางออกมา แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำแปรงฟัน สำรวจดูทรงผมและใบหน้าของตนเองก่อนจะออกมาเติมสีสันเพิ่มอีกนิดเพื่อความสดใส แต่พอกำลังจะก้าวออกจากห้องพร้อมกับกระเป๋าที่มีหนังสือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดชลบุรี สมุดบันทึก กล้องถ่ายรูป โทรศัพท์ และกล้องวีดีโอตัวเล็ก กับหนังสือประวัติกรมหลวงชุมพรฯ และเครื่องอัดเสียงที่พี่หิรัญญาให้ยืมมา โทรศัพท์ในกระเป๋าใบใหญ่เทอะทะก็ดังขึ้น..
“พี่ญา..”
“หนึ่งมันโทรหาพี่แล้วนะ..”
“ค่ะ หนึ่งกลับไปแล้ว”
“อยู่กับพี่ต้นกล้าสองคนสมใจเธอแล้วสิ”
“ค่ะ..ว๊าย ไม่ใช่แผนการอะไรของแพรวเลยนะคะ หนึ่งมันรีบกลับไปเอง..แพรวชอบเขาค่ะ แต่แพรวไม่ไว้ใจเขาหรอก..”
“หนึ่งบอกว่า หล่อมาก มันโทรมากรี๊ดสามรอบสี่รอบ พี่ชักอยากเห็นแล้วสิ”
“เดี๋ยวแพรวจะถ่ายรูปแล้วส่งไปให้พี่กรี๊ด”
“แล้วเธอกรี๊ดหรือยัง”
“ลืมเลย..แต่ตอนนี้ แพรวขอกรี๊ดก่อนนะคะ” ว่าแล้วแพรวพรรณก็แกล้งกรี๊ดพอให้กระชุ่มกระชวยกันทั้งฝ่าย..
“ยัยบ้า..เป็นสาวเป็นนาง..ต้องรู้จักสงวนท่าทีบ้าง แล้วอย่าลืมว่าเราเป็นนักเขียน เราต้องลึก ต้องทำให้เค้าค้นหาเรา มากกว่าจะไปค้นหาเค้า..ไปแบไต๋ให้เขาล้วง..”
“โห...กูรูเรื่องผู้ชายมาเอง”
“แหม..ถึงฉันจะโสด แต่ใช่ว่าฉันไร้ประสบการณ์กับเรื่องพวกนี้นะยะ ทางตรง ทางอ้อม ทางลัดทางโค้งฉันก็เห็นมาเยอะ..”
“ทางด่วนล่ะ เคยไหม.”
“เคยซี่!!”
“เชื่อได้ไหมเนี่ย..แล้วจะมาหาแพรวได้เมื่อไหร่ พรุ่งนี้เย็นหรือเช้าวันจันทร์..”
“เรื่องอะไรฉันจะไป..นางเอกติดเกาะแล้วกุ๊กกิ๊ก ๆ กับพระเอกแบบนี้แหละคนอ่านชอบนักแล”
“ไม่ได้นะพี่ พี่ไม่มา เดี๋ยวพี่พงศ์โทรมาหา แล้วแพรวจะทำอย่างไร เขาต้องขอสายพี่แน่ ๆ”
“ไม่เห็นจะยากอะไรเลย ก็ใช้วิธีนี้...”
ขึ้นไปร่วมยี่สิบนาทีพอลิฟท์เปิดออกมาแพรวพรรณก็เห็นว่าพี่ต้นกล้านั่งตัวตรงอ่านหนังสือพิมพ์ และพอเห็นเธอเขาก็พับหนังสือพิมพ์แล้ววางไว้บนโต๊ะกระจก สีหน้านั้นเรียบเฉย ไม่ได้ตำหนิเธอที่ช้าจนให้เขาต้องนั่งรอ..
“ขอโทษนะคะ ผู้หญิง มันก็ต้องนิดนึง”
จิรวัติมองหน้าได้รูปของแพรวพรรณแล้วยอมรับว่า ‘นิดนึง’ ของแพรวพรรณนั้นมันทำให้เขารู้สึกสบายตาสบายใจขึ้นมาอีกไม่น้อย..
แพรวพรรณทรุดตัวลงนั่งเบาะนุ่ม ๆ ตรงกันข้าม หญิงสาวสวมกางเกงยีนส์ขาเดฟรองเท้าผ้าใบกับเสื้อแขนยาวสีชมพูพับแขนขึ้น เผยให้เห็นนาฬิกากับแหวนเพชรที่นิ้วกลางข้างขวาและที่คอก็มีสร้อยสีขาวเส้นเล็ก ๆ มีจี้เป็นเพชรรูปหัวใจ..กระเป๋าที่สะพายอยู่นั้นแม้เขาจะไม่รู้ว่าแน่ชัดว่าถูกหรือแพงแต่มองจากหนังและรูปแบบของกระเป๋าแล้วไม่ใช่ของที่ทำจากเมืองจีนแน่ ๆ
แพรวพรรณมีบ้านหลังใหญ่อย่างกับวัง ใช้เครดิตการ์ดรูดจ่ายค่าอาหาร เสื้อผ้าเครื่องประดับล้วนบอกฐานะของชั้นวางก่อนที่ของเหล่านี้จะมาอยู่กับหญิงสาว
ส่วนเขา..ลูกชาวนา ที่กว่าจะมีวันนี้ได้มันต้องฝ่าฟันดิ้นรนจนสายตัวแทบขาด ผู้หญิงมีทุกอย่างเพียบพร้อมเข้ามาในชีวิต ไม่รู้กี่คน ..สุดท้าย พอถึงจุดหนึ่ง เจ้าหล่อนก็เป็นฝ่ายขอเดินไปตามทางที่เฟอร์เฟคมากกว่าอยู่กับเขา
คนที่บ้านก็ยังไม่มี รถก็ต้องผ่อน ยังต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอมปริญญาโท ไหนจะต้องส่งเสียทางบ้านแบ่งเงินให้น้องสาวใช้ ในช่วงที่ยังเรียนหนังสือไม่จบอีกด้วย..
..จิรวัติถอนหายใจออกมาเบา ๆ พยายามสลัดคำทำนายทายทักของ หนูนา น้องสาวคนเล็ก ที่ริไปเป็นแม่หมอดึงมือเขาไปดูดวงเมื่อตอนปีใหม่ที่ผ่านมา..ซึ่งมันทำให้การมาของแพรวพรรณในครั้งนี้ ทำให้เขามีความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
‘พี่กล้า เนื้อคู่พี่มาแล้วนะ ปี 2554 เค้ามาแล้ว สวยด้วย รวยด้วย แล้วก็ คนบ้านเดียวกันด้วย’
‘เฮ้ย!! มาจากไหนวะ มั่วเปล่า’ เพราะตั้งแต่เขาไปเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ไปอยู่โรงเรียนนายเรือ จนกระทั่งได้ลงเรือ เขาไม่เคยเจอคนบ้านเดียวกันที่เป็นผู้หญิงในเขตพื้นที่ที่เขาพำนักอีกเลย แล้วจู่ ๆ คนบ้านเดียวกันที่หนูนาเอ่ยถึงมันจะมาจากไหนได้..
‘ไม่มั่วพี่ ถ้าไม่เป็นไปตามนี้ หนูนาให้พี่กล้า เอาตีนหมามาถีบหน้าหนูเลย เขามาแล้ว ภายในเร็ววันนี้แหละพี่ได้เจอเขาแน่ ๆ แต่หนูนาก็เตือนไว้หน่อยนะ ถ้าไม่อยากปวดหัวมีปัญหา ของเก่าของแก่แฟนเก็บของพี่ รีบเคลียร์โดยด่วน..’
นึกถึงน้องสาวคนเล็กแล้วเขาก็นึกขำขึ้นมา ตอนนี้ อย่างน้อย หนูนามันก็ไม่ต้องโดนตีนหมาถีบหน้า ..และถ้าเป็นไปตามที่มันทำนาย เขาก็จะต้องเสียค่าครูให้มันเป็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่มีราคาอย่าต่ำกว่าสามพันบาทให้มันอีกด้วย
“เริ่มต้นอย่างไรดี..” แพรวพรรณถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา
“พี่จะรู้ไหม”
“แพรวยังไม่ได้พล็อตอะไรมากมายเลยพี่ พล็อตกลางก็อย่างที่บอกไปแล้ว พ่อแม่มีลูก 5 คน”
แพรวพรรณยังท้าวความไม่ทันจบโทรศัพท์ในกระเป๋าของหญิงสาวก็ดังขึ้นมา เสียงรอสายเป็นเพลง ‘สักวันหนึ่ง’ แม้เสียงเรียกเข้าที่แผดเสียงออกมาก็เป็นเพลงเดียวกัน แพรวพรรณรีบดึงกระเป๋าสะพายใบใหญ่มาค้นแล้วดึงโทรศัพท์ออกมา..แล้วพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของพี่ชาย แพรวพรรณก็ยิ้มแหย ๆ ให้พี่ต้นกล้า
“พี่ต้นกล้า แพรวรบกวนอะไรหน่อยได้ไหม..พี่พงศ์โทรมาแล้วค่ะ คือแพรวบอกกับพี่พงศ์ไว้ว่า แพรวจะอยู่ที่สัตหีบกับพี่ญาตลอดเวลา..”
“แล้วไง”
“ตอนนี้ไม่มีพี่ญา..คือ พี่แกล้งดัดเสียงให้เป็นพี่ญาได้ไหม ช่วยแพรวหน่อยนะคะ นะคะ”
ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ..สำหรับ แฟน ๆ กุหลาบซ่อนกลิ่นที่ตีพิมพ์กับสนพ.ดอกหญ้า 2000 ในงานหนังสือ วันที่ 8-9 คงลุ้นกันหืดขึ้นคอเหมือนกันว่าจะออกทันไหม ถ้าไม่ทันก็คงจะเป็น สัปดาห์สุดท้ายแน่ ๆ ...ผมไปงานวันที่ 8-9 นะครับ เจอกันได้ที่บู๊ธดอกหญ้า.....
ในร้าน Hot Pot ที่ตั้งอยู่ในห้างโลตัส ขณะที่พี่ต้นกล้ากำลังดูเมนูอาหารอยู่นั้น แพรวพรรณซึ่งดูเมนูอาหารอยู่เช่นกันก็ปรายตาผ่านเมนูมองใบหน้าคมคายของเขา...ถ้าถามว่าส่วนเด่นของพี่ต้นกล้าคืออะไร ปากจมูก ดวงตา คิ้วที่เกือบจะเชื่อมต่อกัน ไรผม ที่เหมาะเจาะลงตัวเหมือนเทวดาปั้น ถ้าข้อด้อยจะเป็นที่สีผิวที่ไม่ขาวเป็นลิงวอกอย่างที่หนุ่ม ๆ สมัยนี้นิยม แต่ผิวสีแทนแบบนี้หาทำให้ส่วนดีนั้นลดลงแต่อย่างใด
“นี่ เป็นลมจริงหรือว่าแกล้ง” นาทีเอียงตัวไปกระซิบถามเบา ๆ เพราะพอหันไปเจอพี่ต้นกล้ายืนอยู่ข้างหลังแพรวพรรณก็แข้งขาอ่อนซวนเซ จนเขากับคนที่เพิ่งมาใหม่รีบเข้าประคองกันแทบไม่ทัน แต่ว่าเขาก็ช้ากว่าคนได้รับการฝึกฝนเพื่อให้เป็นนักรบ..แต่พอมือของเขาเข้าไปประคองแพรวพรรณ พี่ต้นกล้าของแพรวพรรณก็ปล่อยมือ..
ไม่ฉวยโอกาส ไม่คิดแย่งทำคะแนน..คงมั่นใจว่าเขากับแพรวพรรณเป็นคู่รักกัน..ช่างรู้กาลเทศะดีแท้
“แค่หน้ามืด” กระซิบบอกเพื่อนชายไปแล้ว แพรวพรรณก็กระทุ้งศอกข้างให้นาทีขยับตัวออกห่างเธอสักนิด เพราะตอนนี้พี่ต้นกล้าคนที่ดูเจ้าคารมคมคาย กลับสงบปากสงบคำเสียแล้ว..
“ตกลงจะบุพเฟ่หรือตามสั่งดีคะ”
“แล้วแต่น้องเลยครับ”
“งั้นมื้อนี้ แพรวขอเป็นเจ้ามือนะคะ ตามสั่งแล้วกัน กระทะร้อนนะคะ”
เขาละเมนูเมื่อแพรวพรรณใช้สายตาเรียกพนักงานที่จ้องอยู่แล้วให้เดินมาหา..
“พี่ต้นกล้าสั่งได้เลยค่ะ”
“สั่งเลยครับ พี่อะไรก็ได้”
นาทีกับแพรวพรรณช่วยกันสั่งอาหาร และพอพนักงานกลับไป นาทีก็รีบลุกขึ้นเพราะปวดห้องน้ำ กับอยากล้างมือ โดยเขาบอกผู้การหนุ่มกับเพื่อนสาวว่า
“เดี๋ยวผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ คุยกันตามสบายเลย..”
นาทีเดินออกจากร้านไปแล้ว ความขวยเขินแล่นเข้ามาหาแพรวพรรณในทันที ยิ่งพี่ต้นกล้าใช้เพียงสายตาสำรวจดูใบหน้าของเธอ แม้อยากจะสบตาของเขาแต่แพรวพรรณก็ทำได้เพียงหันไปมองบรรยากาศในร้านก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ ว่า
“พี่ต้นกล้าสบายดีนะคะ”
“น้องแพรวละ”
“แพรวสบายดีค่ะ”
“นึกอย่างไรมาเป็นนักเขียน”
“อ่านนิยายมาตั้งแต่รุ่น ๆ ตั้งแต่เล่มละ 10 บาท ตอน หลัง ๆ ก็นึกอยากเขียน เพราะมีคนเขียนไปโพสต์ในเน็ตแล้วได้รวมเล่ม แบบว่าเรื่องมันไม่ได้ยากเย็นอะไร แล้วพอแพรวทำมั่ง แพรวก็ทำได้ มีสำนักพิมพ์สนใจ แพรวก็เลย สนุก แล้วก็ทำเรื่อยมา” พอเขาถามเรื่องที่เธอต้องตอบความอึดอัดใจเมื่อครู่จึงละลายหายไป จากที่ไม่กล้าสบตาของเขา แพรวพรรณก็กล้าสู้ตาของเขา แต่ว่าเธอก็ต้องซ่อนความในใจเอาไว้ด้วย..
ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ..พี่ต้นกล้าจะรู้ไม่ได้อย่างเด็ดขาดว่าในเวลานี้ เธออยากจะกรี๊ดให้เสียงหมดกล่องเสียงเสียด้วยซ้ำ..
“เอาหนังสือมาให้พี่บ้างหรือเปล่า”
“พี่อ่านนิยายด้วยเหรอคะ”
“ก็เคยอ่านพวกหนังสือนอกเวลาเรียน ปุลากง อยู่กับก๋ง มอม นิกกับพิม แล้วอีกหลายเรื่อง” ที่อ่านหลายเรื่องเพราะในอดีตนั้นเขาเคยรับจ้างย่อเรื่องให้เพื่อนที่ขี้เกียจตัวเป็นขนด้วยนั่นเอง
“แพรวไม่ได้ติดของแพรวมาเลย กลัวพี่ไม่อ่านนิยายน้ำเน่า แต่แพรวมีขนมมาฝากนะคะอยู่บนรถ”
“โมจิ”
“ไม่ใช่หรอกค่ะ คือแพรวออกจากบ้านมาตั้งแต่วันพฤหัสบดีแล้ว..”
พอหญิงสาวบอกอย่างนี้ จิรวัติ ก็มั่นใจได้ว่า คงจะมาอยู่จู๋จี๋กับไอ้คนที่เพิ่งลุกไปห้องน้ำแน่ ๆ อารมณ์อยากจะคุยด้วยหายไปเกือบหมด แต่ถึงกระนั้น ด้วยมารยาทที่ดี เขาจึงปั้นหน้าว่าสนใจเพื่อให้หญิงสาวที่หน้าตาใช้ได้ทีเดียวคุยต่อ..
“คือมีพี่นักเขียนอีกคนค่ะ ผู้หญิง ชื่อพี่หิรัญญา พี่เค้าทำงานชุดนี้ด้วย แล้ว เอ่อ..คือ” แพรวพรรณไม่อยากจะบอกกับเขาเลยว่า เธอก็มีเรื่องต้องขอความร่วมมือกับเขาเหมือนกัน แต่งานนี้เธอปิดเขาไม่ได้ แน่ ๆ เพราะอย่างไรในวันนี้ พี่ชายของเธอจะต้องโทรเข้าเครื่องของเธอ หรือไม่ก็เครื่องของเขาแน่ ๆ
“เอ่อ แพรวบอกตรง ๆ เลยนะคะ คือ แพรวบอกกับทางบ้านว่าแพรวจะมาที่นี่กับพี่หิรัญญา”
“อ้าว..”
“แต่ว่าวันสองวันนี้พี่หิรัญญาไม่ว่างค่ะ แกต้องขายของ บ้านแกอยู่ตลาดบ้านใหม่พี่รู้จักไหม”
“ที่ไหนเหรอ”
“ตลาดร้อยปีที่ฉะเชิงเทรา”
“คุ้น ๆ หูเหมือนกัน..แล้วไง” เขาแสร้งทำเสียงเข้มขึ้น สีหน้านั้นก็ปั้นให้เห็นว่าเขาไม่พอใจเมื่อรู้ว่าคนตรงนี้ กลายเป็นคนนิยมเรื่องโกหก..และแพรวพรรณเหมือนจะอ่านความรู้สึกทางสีหน้าของเขาออก หญิงสาวทำหน้าสำนึกผิดได้แนบเนียบดูสบายตาอยู่ไม่น้อย..
“ถ้าแพรวบอกว่า มาหาข้อมูลเกี่ยวกับทหารเรือเขียนนิยาย พ่อกับแม่ไม่ให้แพรวมาแน่ ๆ แพรวก็เลยบอกว่า จะไปเก็บตัวเขียนนิยายชุดนี้ที่ฉะเชิงเทรา แต่ว่าเรื่องนี้พี่พงศ์รู้เรื่องดีทุกอย่างนะคะเพียงแต่เราพูดความจริงทั้งหมดไม่ได้”
“แต่ไอ้ตี๋ใหญ่มันก็ไม่รู้ว่าแพรวมากับ..”
“ค่ะ ถ้าบอกแพรวก็อด..”
“โอเค พี่เข้าใจ สรุปว่า ถ้าไอ้ตี๋ใหญ่มันโทรมา ให้พี่โกหกกับมันว่า แพรวมากับพี่หิรัญญาอะไรนั่น”
“อย่าทำให้เสียงให้แพรวรู้สึกผิดอย่างนั้นสิคะ”
“บอกตรง ๆ ว่าพี่เสียความรู้สึกนะ” จิรวัติปั้นหน้าบึ้งตึง เขาอยากจะเห็นเหลือเกินว่า แม่นักเขียนสาวแสนสวยดูดีเสน่ห์คนนี้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกของเขา..
“เดี๋ยว..หนึ่งเขาก็กลับแล้วค่ะ พรุ่งนี้สาย ๆ เขาก็กลับ”
พอแพรวพรรณเอ่ยมาอย่างนี้ จิรวัติต้องเลิกคิ้วหนาทั้งสองข้างขึ้นอีก..ผู้หญิงคนนี้ มากับเรื่องที่เขาคาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ก่อนหน้านั้น เขานึกว่า เธอจะมากับพี่ชายของเธอ มาคุย ๆ กัน วันสองวันแล้วก็กลับบ้านไปทำงาน ..แต่นี่ เธอโกหกพ่อกับแม่ว่าไปอยู่กับพี่หิรัญญาที่ฉะเชิงเทรา นอกจากนั้นก็ยังจะโกหกพี่ชาย โดยกล้าขอให้เขาร่วมมือด้วย และที่สำคัญในตอนนี้เธออยู่กับคนรักของเธอ เขาจะกลับพรุ่งนี้.. แล้วคืนนี้.. โอ้ย..ไม่ต้องบอกให้ละเอียด เขาก็พอเดาออกว่า อะไรต่อมิอะไร มันจะเกิดขึ้นบ้าง..
แต่เอาเหอะ ความรู้สึกดี ๆ และความหวังที่มีอยู่ก่อนหน้านั้น เขาคงต้องวางไว้แล้ว ให้อะไรต่อมิอะไรที่เธอต้องการให้หมด แล้วก็ส่งเธอกลับนครสวรรค์ไป...
“คืนนี้จะพักที่ไหนกัน” น้ำเสียงของเขาห้วนสั้นขึ้นมาอีกนิด..
“ก็ว่าจะเปิดรีสอร์ทนอน...รู้สึกหนึ่งจะจองมาแล้วค่ะ...สองห้อง”
“ที่ไหน” พอรู้ว่า แยกห้องกันนอนน้ำเสียงและสีหน้าของเขาดีขึ้นมาอีกนิด..
“ต้องถามหนึ่ง แพรวไม่รู้อะไรเลยค่ะ..รถนี่ก็รถหนึ่ง”
“ตกลงว่าน้องแพรวจะอยู่ที่นี่กี่วัน..”
“แพรวก็ตั้งใจไว้ว่าจะอยู่สัก....สักสิบวันค่ะ อาจจะกลับอาทิตย์หน้าหรืออะไรนี่แหละ แพรวขอมาได้สองสัปดาห์ เดี๋ยววันจันทร์พี่หิรัญญาจะตามมาสมทบคะ พักผ่อนกันด้วย เขียนนิยายไปด้วย พี่หิรัญญามีรถค่ะ พาแพรวตระเวนได้ ว่าแต่ว่า พี่ต้นกล้าว่างวันเวลาไหนบ้างละคะ”
“ต้องการให้ว่างแบบไหน”
“ก็ว่างพอที่จะนั่งคุยกับแพรวตามลำพัง..สองคน” แพรวพรรณรู้สึกหน้าชาขึ้นมานิด แต่ว่า เธอจะให้เขารู้สึกว่าเธอ ต้องการอะไรส่วนตัวแบบนั้นตามประสาหนุ่มสาว ไม่ได้อย่างเด็ดขาด..
“คือแพรว อายที่จะเล่าพล็อตนิยายของแพรวให้คนอื่นฟังด้วย คือมันเป็นเรื่องตลก ๆ เรื่องจินตนาการที่อาจเปลี่ยนแปลง ตามข้อมูลใหม่ที่ได้รับรู้มา แล้วแพรวคิดว่า แพรวต้องมีคำถามอะไรโง่ ๆ ด้วย แพรวก็เลยอยากแค่ปล่อยไก่กับพี่ต้นกล้าแค่นั้น คนอื่น ๆ เดี๋ยวจะมาล้อมาว่าแพรวโง่เอาได้”
“แล้วจะเอาคนที่ไหนมาเป็นคนอื่น ๆ”
“ก็เผื่อพี่ต้นกล้าพาเพื่อนพาอะไรมาด้วย” มันเป็นคำถามเผื่อหยั่งดูว่าเขาจะมีเมียมีลูกแล้วหรือยัง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบ พนักงานก็ยกถาดอาหารสดเข้ามา..หลังพนักงานกลับไปแล้ว แพรวพรรณก็พยักหน้าสั่งให้พี่ต้นกล้าจัดการกับอาหารได้เลยทันที..
“หนึ่ง ไปไหนเงียบเลย..” แพรวพรรณมั่นใจว่า ส่วนหนึ่งที่นาทีหายไปก็เพราะอยากให้เธออยู่กันตามลำพัง และทางเดียวที่จะรู้คือโทรศัพท์ตาม แต่ว่าสัญญาณยังไม่ทันออกจากโทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมที่มีสารพัดฟังชั่น นาทีก็เดินยิ้มร่าเข้ามาในร้าน
“โทษทีนะ พอดีเพื่อนมันโทรศัพท์มาหาพอดี ก็เลยคุยกันเพลิน..แต่ พอดีเลย..กิน ๆ หิว ๆ” นาทีดูสดชื่นจนแพรวพรรณรู้สึกผิดปกติ..
“มีอะไรรึเปล่าหนึ่ง” เมื่อเห็นว่าพี่ต้นกล้าตั้งหน้าตั้งตาอยู่กับหม้อร้อนตรงหน้า แพรวพรรณก็กระซิบถามเพื่อนชายหัวใจหญิง..
“ถ้าหนึ่งจะกลับวันนี้ละ”
“มีอะไร ทำไมเหรอ”
“ได้เปล่า หนึ่งจะไปส่งที่รีสอร์ทที่จองไว้แล้ว”
แม้จะไม่ได้อยากได้ยิน แต่ว่าจิรวัติก็ได้ยินทุกคำพูดของผู้ชายหน้าตาดีเสื้อผ้าเนี๊ยบที่นั่งอยู่เยื้อง ๆ กับเขา แต่เขาก็ทำเป็นว่าไม่ได้สนใจ..
“แก เอ้ย หนึ่งจะทิ้งแพรวเลยเหรอ”
“แพรวก็เจอพี่ต้นกล้าแล้วไง..เดี๋ยวพี่เขาก็ดูแลแพรวต่อเองนั่นแหละ นะนะ ขอหนึ่งกลับนะ” ที่ต้องกลับกรุงเทพฯ เพราะไอ้คนที่คิดว่ามันจะไปแล้วไปลับ มันดันโทรกลับมาง้อ และวิธีการง้อของมันก็คือ เย็นนี้เจอกันที่ห้อง เพราะถ้าไม่กลับก็แสดงว่า ตอนนี้ นาทีกำลังอยู่กับคนอื่น ปากแม้จะบอกว่า ตัดได้แล้ว แต่ว่าใจนั้นยังรักยังรอยังปรารถนาเห็นเขากลับมาง้อแบบนี้ ๆ ..
และพอเห็นว่ารั้งเพื่อนไว้ไม่ได้แน่ ๆ แพรวพรรณจึงต้องพูดจาอย่างไม่อ้อมค้อมกับพี่ต้นกล้าว่า ก่อนที่พี่หิรัญญาจะตามมาสมทบ เธอจะต้องรบกวนเขามากกว่าที่บอกไว้ เพราะตอนนี้ นาทีติดธุระกะทันหัน
“ทำไมถึงเลือกมาพักถึงที่นี่ละหนึ่ง มันเอ่อ..”
“ก็หนึ่งเห็นว่ามันอยู่หน้าถนน แบบว่า ใกล้ ๆ ตลาด ตอนหนึ่งกลับไปแล้ว แพรวจะได้หาอะไรกินได้สะดวก ไปไหนมาได้ แล้วคนพลุกพล่านก็ดีนะ ไม่น่าเป็นห่วงเท่าพวกบ้านพักริมทะเล ในค่ายทหาร..” นาทีดูข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตแล้วตัดสินใจจองห้องพัก
“แต่แพรวอยากได้บรรยากาศ..”
“ก็ให้พี่ต้นกล้าแนะนำสิ..แล้วพอพี่ญามา ก็ค่อยพากันไปพัก คืนนี้แพรวนอนที่นี่ไปก่อน เดี๋ยววันพรุ่งนี้ หนึ่งจะเร่งให้พี่ญามาเร็ว ๆ เดี๋ยวหนึ่งจะคุยกับพี่ญาเอง จะรับผิดเอง”
“รบกวนพี่เค้า เกรงใจพี่เค้า”
“มาถึงขั้นนี้แล้วจะเกรงใจอะไรกัน”
“แล้วจะรีบกลับไปทำไม”
“ก็ นะ เข้าใจหนึ่งนะแพรว..ดูแลตัวเองนะ หนึ่งไปก่อน แล้วหนึ่งจะโทรหา..”
แพรวพรรณทำหน้ากระเง้ากระงอด นาทีเลยก้มลงมาใกล้ ๆ ใบหูแล้วกระซิบเบา ๆ ว่า
“จับผู้การสุดหล่อนี้ให้อยู่มือนะจ๊ะ คนอะไรไม่รู้หล่อโคตร ๆ ..อยากกรี๊ดจังเลย..ไปและ ขอไปกรี๊ดในรถดีกว่า ไม่เสียภาพลักษณ์ผู้ชาย”
มันเป็นภาพที่ขัดหูขัดตาจิรวัติเป็นที่สุด และยิ่งพอหมอนั่นก้มลงมากระซิบแล้วใบหน้าที่บึ้งตึงของสาวเจ้าเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม เขาก็นึกอยากจะดึงน้องแพรวของไอ้ตี๋ใหญ่มาสั่งสอนเหลือเกิน ในที่สาธารณะชนแบบนี้ ต่อหน้าผู้ชายที่เพิ่งรู้จักแบบนี้ หวานกันแบบนี้ได้ที่ไหน
“ผมไปก่อนนะครับพี่ผู้การ ฝากแพรวด้วยนะครับ” ยกมือพนมอำลาเพราะตัวเองอายุน้อยกว่าแล้วนาทีก็เดินตัวปลิวออกจากล็อบบี้ของโรงแรมซีพาราไดซ์ที่ตั้งอยู่ริมถนนสุขุมวิท..
พอนาทีเดินออกไปแล้ว ยิ้มในวงหน้าของแพรวพรรณก็ค่อย ๆ หายไป หญิงสาวหันมาหาพี่ต้นกล้า ซึ่งทางนั้นชักสีหน้าบึ้งตึงจนเธอรู้สึกได้..
“เอ่อ”
จิรวัติยืนมองหน้าสาวตรงหน้าอยากจะดูว่าลื่นไหลไปอย่างไรอีก..
“พี่สะดวกสำหรับแพรวนะคะ”
“วันนี้ทั้งวันพี่ยกให้แพรวเลยครับ มีอะไรว่ามาเลย”
“งั้นไปนั่งดีกว่าค่ะ มีเรื่องคุยกันยาวแน่ ๆ”
“ไม่เก็บกระเป๋าให้เรียบร้อยก่อนเหรอครับ”
“ก็..กลัวพี่รอ..”
“ไปเก็บกระเป๋าก่อนดีกว่า น้องพนักงาน เขาจะได้ไม่กังวล”
“ค่ะ..งั้นพี่รอแพรวที่นี่นะคะ เดี๋ยวแพรวขึ้นไปสำรวจห้องพักก่อน..”..
แพรวพรรณเดินจากไปแล้ว จิรวัติยิ้มนิด ๆ เพราะการที่ไม่ชวนเขาไปเป็นเพื่อน ก็แสดงว่า เจ้าหล่อนรู้จักระมัดระวังตัวเช่นกัน...
พอพนักงานยกกระเป๋ารับเงินทิปแล้วแพรวพรรณก็รีบปิดห้องค้นกระเป๋าหยิบเครื่องสำอางออกมา แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำแปรงฟัน สำรวจดูทรงผมและใบหน้าของตนเองก่อนจะออกมาเติมสีสันเพิ่มอีกนิดเพื่อความสดใส แต่พอกำลังจะก้าวออกจากห้องพร้อมกับกระเป๋าที่มีหนังสือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวในจังหวัดชลบุรี สมุดบันทึก กล้องถ่ายรูป โทรศัพท์ และกล้องวีดีโอตัวเล็ก กับหนังสือประวัติกรมหลวงชุมพรฯ และเครื่องอัดเสียงที่พี่หิรัญญาให้ยืมมา โทรศัพท์ในกระเป๋าใบใหญ่เทอะทะก็ดังขึ้น..
“พี่ญา..”
“หนึ่งมันโทรหาพี่แล้วนะ..”
“ค่ะ หนึ่งกลับไปแล้ว”
“อยู่กับพี่ต้นกล้าสองคนสมใจเธอแล้วสิ”
“ค่ะ..ว๊าย ไม่ใช่แผนการอะไรของแพรวเลยนะคะ หนึ่งมันรีบกลับไปเอง..แพรวชอบเขาค่ะ แต่แพรวไม่ไว้ใจเขาหรอก..”
“หนึ่งบอกว่า หล่อมาก มันโทรมากรี๊ดสามรอบสี่รอบ พี่ชักอยากเห็นแล้วสิ”
“เดี๋ยวแพรวจะถ่ายรูปแล้วส่งไปให้พี่กรี๊ด”
“แล้วเธอกรี๊ดหรือยัง”
“ลืมเลย..แต่ตอนนี้ แพรวขอกรี๊ดก่อนนะคะ” ว่าแล้วแพรวพรรณก็แกล้งกรี๊ดพอให้กระชุ่มกระชวยกันทั้งฝ่าย..
“ยัยบ้า..เป็นสาวเป็นนาง..ต้องรู้จักสงวนท่าทีบ้าง แล้วอย่าลืมว่าเราเป็นนักเขียน เราต้องลึก ต้องทำให้เค้าค้นหาเรา มากกว่าจะไปค้นหาเค้า..ไปแบไต๋ให้เขาล้วง..”
“โห...กูรูเรื่องผู้ชายมาเอง”
“แหม..ถึงฉันจะโสด แต่ใช่ว่าฉันไร้ประสบการณ์กับเรื่องพวกนี้นะยะ ทางตรง ทางอ้อม ทางลัดทางโค้งฉันก็เห็นมาเยอะ..”
“ทางด่วนล่ะ เคยไหม.”
“เคยซี่!!”
“เชื่อได้ไหมเนี่ย..แล้วจะมาหาแพรวได้เมื่อไหร่ พรุ่งนี้เย็นหรือเช้าวันจันทร์..”
“เรื่องอะไรฉันจะไป..นางเอกติดเกาะแล้วกุ๊กกิ๊ก ๆ กับพระเอกแบบนี้แหละคนอ่านชอบนักแล”
“ไม่ได้นะพี่ พี่ไม่มา เดี๋ยวพี่พงศ์โทรมาหา แล้วแพรวจะทำอย่างไร เขาต้องขอสายพี่แน่ ๆ”
“ไม่เห็นจะยากอะไรเลย ก็ใช้วิธีนี้...”
ขึ้นไปร่วมยี่สิบนาทีพอลิฟท์เปิดออกมาแพรวพรรณก็เห็นว่าพี่ต้นกล้านั่งตัวตรงอ่านหนังสือพิมพ์ และพอเห็นเธอเขาก็พับหนังสือพิมพ์แล้ววางไว้บนโต๊ะกระจก สีหน้านั้นเรียบเฉย ไม่ได้ตำหนิเธอที่ช้าจนให้เขาต้องนั่งรอ..
“ขอโทษนะคะ ผู้หญิง มันก็ต้องนิดนึง”
จิรวัติมองหน้าได้รูปของแพรวพรรณแล้วยอมรับว่า ‘นิดนึง’ ของแพรวพรรณนั้นมันทำให้เขารู้สึกสบายตาสบายใจขึ้นมาอีกไม่น้อย..
แพรวพรรณทรุดตัวลงนั่งเบาะนุ่ม ๆ ตรงกันข้าม หญิงสาวสวมกางเกงยีนส์ขาเดฟรองเท้าผ้าใบกับเสื้อแขนยาวสีชมพูพับแขนขึ้น เผยให้เห็นนาฬิกากับแหวนเพชรที่นิ้วกลางข้างขวาและที่คอก็มีสร้อยสีขาวเส้นเล็ก ๆ มีจี้เป็นเพชรรูปหัวใจ..กระเป๋าที่สะพายอยู่นั้นแม้เขาจะไม่รู้ว่าแน่ชัดว่าถูกหรือแพงแต่มองจากหนังและรูปแบบของกระเป๋าแล้วไม่ใช่ของที่ทำจากเมืองจีนแน่ ๆ
แพรวพรรณมีบ้านหลังใหญ่อย่างกับวัง ใช้เครดิตการ์ดรูดจ่ายค่าอาหาร เสื้อผ้าเครื่องประดับล้วนบอกฐานะของชั้นวางก่อนที่ของเหล่านี้จะมาอยู่กับหญิงสาว
ส่วนเขา..ลูกชาวนา ที่กว่าจะมีวันนี้ได้มันต้องฝ่าฟันดิ้นรนจนสายตัวแทบขาด ผู้หญิงมีทุกอย่างเพียบพร้อมเข้ามาในชีวิต ไม่รู้กี่คน ..สุดท้าย พอถึงจุดหนึ่ง เจ้าหล่อนก็เป็นฝ่ายขอเดินไปตามทางที่เฟอร์เฟคมากกว่าอยู่กับเขา
คนที่บ้านก็ยังไม่มี รถก็ต้องผ่อน ยังต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอมปริญญาโท ไหนจะต้องส่งเสียทางบ้านแบ่งเงินให้น้องสาวใช้ ในช่วงที่ยังเรียนหนังสือไม่จบอีกด้วย..
..จิรวัติถอนหายใจออกมาเบา ๆ พยายามสลัดคำทำนายทายทักของ หนูนา น้องสาวคนเล็ก ที่ริไปเป็นแม่หมอดึงมือเขาไปดูดวงเมื่อตอนปีใหม่ที่ผ่านมา..ซึ่งมันทำให้การมาของแพรวพรรณในครั้งนี้ ทำให้เขามีความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
‘พี่กล้า เนื้อคู่พี่มาแล้วนะ ปี 2554 เค้ามาแล้ว สวยด้วย รวยด้วย แล้วก็ คนบ้านเดียวกันด้วย’
‘เฮ้ย!! มาจากไหนวะ มั่วเปล่า’ เพราะตั้งแต่เขาไปเป็นนักเรียนเตรียมทหาร ไปอยู่โรงเรียนนายเรือ จนกระทั่งได้ลงเรือ เขาไม่เคยเจอคนบ้านเดียวกันที่เป็นผู้หญิงในเขตพื้นที่ที่เขาพำนักอีกเลย แล้วจู่ ๆ คนบ้านเดียวกันที่หนูนาเอ่ยถึงมันจะมาจากไหนได้..
‘ไม่มั่วพี่ ถ้าไม่เป็นไปตามนี้ หนูนาให้พี่กล้า เอาตีนหมามาถีบหน้าหนูเลย เขามาแล้ว ภายในเร็ววันนี้แหละพี่ได้เจอเขาแน่ ๆ แต่หนูนาก็เตือนไว้หน่อยนะ ถ้าไม่อยากปวดหัวมีปัญหา ของเก่าของแก่แฟนเก็บของพี่ รีบเคลียร์โดยด่วน..’
นึกถึงน้องสาวคนเล็กแล้วเขาก็นึกขำขึ้นมา ตอนนี้ อย่างน้อย หนูนามันก็ไม่ต้องโดนตีนหมาถีบหน้า ..และถ้าเป็นไปตามที่มันทำนาย เขาก็จะต้องเสียค่าครูให้มันเป็นโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่มีราคาอย่าต่ำกว่าสามพันบาทให้มันอีกด้วย
“เริ่มต้นอย่างไรดี..” แพรวพรรณถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา
“พี่จะรู้ไหม”
“แพรวยังไม่ได้พล็อตอะไรมากมายเลยพี่ พล็อตกลางก็อย่างที่บอกไปแล้ว พ่อแม่มีลูก 5 คน”
แพรวพรรณยังท้าวความไม่ทันจบโทรศัพท์ในกระเป๋าของหญิงสาวก็ดังขึ้นมา เสียงรอสายเป็นเพลง ‘สักวันหนึ่ง’ แม้เสียงเรียกเข้าที่แผดเสียงออกมาก็เป็นเพลงเดียวกัน แพรวพรรณรีบดึงกระเป๋าสะพายใบใหญ่มาค้นแล้วดึงโทรศัพท์ออกมา..แล้วพอเห็นว่าเป็นเบอร์ของพี่ชาย แพรวพรรณก็ยิ้มแหย ๆ ให้พี่ต้นกล้า
“พี่ต้นกล้า แพรวรบกวนอะไรหน่อยได้ไหม..พี่พงศ์โทรมาแล้วค่ะ คือแพรวบอกกับพี่พงศ์ไว้ว่า แพรวจะอยู่ที่สัตหีบกับพี่ญาตลอดเวลา..”
“แล้วไง”
“ตอนนี้ไม่มีพี่ญา..คือ พี่แกล้งดัดเสียงให้เป็นพี่ญาได้ไหม ช่วยแพรวหน่อยนะคะ นะคะ”
ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ..สำหรับ แฟน ๆ กุหลาบซ่อนกลิ่นที่ตีพิมพ์กับสนพ.ดอกหญ้า 2000 ในงานหนังสือ วันที่ 8-9 คงลุ้นกันหืดขึ้นคอเหมือนกันว่าจะออกทันไหม ถ้าไม่ทันก็คงจะเป็น สัปดาห์สุดท้ายแน่ ๆ ...ผมไปงานวันที่ 8-9 นะครับ เจอกันได้ที่บู๊ธดอกหญ้า.....
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ต.ค. 2554, 19:30:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ต.ค. 2554, 19:30:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 4599
| << 3."พี่ต้นกล้า" | 5."ลิงข้างถนน" >> |
Oleang 1 ต.ค. 2554, 19:40:01 น.
ส่งกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ... รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ...
ส่งกำลังใจให้คนแต่งค่ะ ... รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ...
minafiba 1 ต.ค. 2554, 20:55:12 น.
^____________^
^____________^
join 2 ต.ค. 2554, 01:30:09 น.
คิดได้นะจ๊ะนู๋แพรว ให้พี่ต้นกล้าดัดเสียง จะฮาไปไหน อ่านไปยิ้มไป สนุกค่ะ รอติดตามนะคะ ^^
คิดได้นะจ๊ะนู๋แพรว ให้พี่ต้นกล้าดัดเสียง จะฮาไปไหน อ่านไปยิ้มไป สนุกค่ะ รอติดตามนะคะ ^^
loveleklek 2 ต.ค. 2554, 11:32:04 น.
ตามอ่านต่อๆ
ตามอ่านต่อๆ
แว่นใส 2 ต.ค. 2554, 15:43:10 น.
สู้ ๆ ทั้งคู่เลยนะ
สู้ ๆ ทั้งคู่เลยนะ
Zephyr 3 ต.ค. 2554, 12:17:11 น.
โห เอาพี่ต้นกล้ามาเป็นพี่ญา คิดได้ไง เสียงแบบนั้น ห้วนอีก คงได้หรอก
โห เอาพี่ต้นกล้ามาเป็นพี่ญา คิดได้ไง เสียงแบบนั้น ห้วนอีก คงได้หรอก
panon 4 ต.ค. 2554, 22:15:11 น.
โห้น้องแพรวคิดได้ไงเนี่ย555555555มันจะออกมาในรูปไหนเนี่ยยยยยยย
โห้น้องแพรวคิดได้ไงเนี่ย555555555มันจะออกมาในรูปไหนเนี่ยยยยยยย
innam 6 ต.ค. 2554, 16:03:59 น.
พี่ต้นกล้าลำบากใจนะเนี่ย/น้องแพรว
พี่ต้นกล้าลำบากใจนะเนี่ย/น้องแพรว
XaWarZd 13 ต.ค. 2554, 00:37:26 น.
ฮาค่ะ ดัดเสียง คิดได้ไง เอาแบบคุยสามสายดีกว่ามั้ย
ฮาค่ะ ดัดเสียง คิดได้ไง เอาแบบคุยสามสายดีกว่ามั้ย