ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 5."ลิงข้างถนน"
5.
หลังจากที่ปลอมเสียงเป็นหิรัญญาให้แพรวพรรณแล้ว จิรวัติก็นึกขำกับความขี้เล่นของแพรวพรรณแล้วเขาเองก็เผลอตัวกระโดดเข้าร่วมวงไปด้วย..
“ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
“ค่ะ..ครั้งเดียว แต่เดี๋ยว พี่พงศ์ต้องโทรหาพี่แน่ ๆ” เพราะเมื่อครู่แพรวพรรณให้พี่ต้นกล้าเป็นคนรับโทรศัพท์โดยเขาต้องดัดเสียงเป็นผู้หญิงแล้วบอกว่า ‘แพรวพรรณอยู่ในห้องน้ำเดี๋ยวโทรกลับ’ พอพงศ์พันธุ์จะถามอะไร ก็ทำเป็นสัญญาณโทรศัพท์มีปัญหา จนกระทั่งสายหลุด แล้วแพรวพรรณก็โทรกลับไปโดยบอกกับทางพี่ชายว่า เธอกับหิรัญญามาถึงโรงแรมแล้ว..แต่ว่าพี่ต้นกล้ายังมาไม่ได้ กำลังนั่งแกร่วรอกันอยู่..
และตอนที่พงศ์พันธุ์กำลังสั่งสอนว่า ‘อย่าได้ไว้ใจไอ้ต้นกล้าหน้าหล่อ ให้ดูแลตัวเองให้ดีฯ’แพรวพรรณต้องลุกขึ้นจากโซฟาของล็อบบี้ เดินให้ห่างจากตัวเขาเพื่อคุยกับพี่ชาย
จนกระทั่งเดินกลับมา เธอก็พบว่าพี่ต้นกล้า ลุกขึ้นแล้วถือกระเป๋าของเธอตั้งท่าจะออกจากตรงนั้น..
“จะพาแพรวไปไหนค่ะ”
“คุยกันตรงนี้มันก็ไม่เห็นภาพอะไรอยู่แล้ว หาข้อมูลกองทัพเรือสัตหีบ ก็ต้องเห็นฉากไปด้วย..”
“พี่ต้นกล้าเก่งจังเลย..รู้ได้ไงว่าแพรวอยากได้ฉาก”
“มาสัตหีบก็เพราะฉากไม่ใช่เหรอ” เขาว่าพลางดึงประตูกระจกที่กั้นอากาศร้อนกับอากาศเย็นให้เผยออก แพรวพรรณย่อหลังนิด ๆ แล้วเดินผ่านออกไป เขาเดินตาม แล้วเดินออกหน้านำแพรวพรรณมาที่รถ
“ให้แพรวถือของกระเป๋าเองดีกว่า”
เขาใช้รีโมทเปิดประตูรถ แพรวพรรณรีบเดินไปเปิดประตูเอง เพราะไม่อยากให้เขา ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษแล้วเธอต้องมาสวมบทสุภาพสตรี เธอไม่ต้องการแบบนั้น ต้องการความเป็นพี่น้อง ความเป็นกันเองเพื่อให้เขารู้สึกว่า เธอเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่ใช่ตัวปัญหาที่เขาต้องหนักใจเหมือนเรื่องโกหกที่เธอให้เขาร่วมมือ
และพอเขาเข้าไปนั่งประจำที่คนขับแล้วเขาเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ แบบนั้น แพรวพรรณปั้นหน้าสำนึกผิด
พลางสำรวจดูคอนโซลด้านหน้ารถของเขา..ซึ่งมันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย แต่ว่าที่กระจกส่องหลัง กลับมีสร้อยสแตนเลสแขวนล้อกเก็ตรูปผู้หญิงกับผู้ชาย และถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นรูปพ่อกับแม่ของเขา
“แล้วถ้าไอ้ตี๋ใหญ่มันโทรเข้าเครื่องพี่ พี่จะต้องคุยกับมันอย่างไง”
“ก็บอกไปตามเนื้อผ้า แต่พี่ต้นกล้าก็ต้องไม่ลืมว่า พี่หิรัญญานอนหลับอยู่เบาะหลัง” พูดแล้วแพรวพรรณก็หันไปสำรวจที่เบาะหลังของเขา ซึ่งมันก็มีเพียงถุงขนมที่เธอซื้อมาฝากและส่งให้เขาตอนที่ขนของออกจากรถของนาที ส่วนที่คอนโซลหลังนั้น ก็มีเอกสาร กระดาษ หนังสือ มีหมวกแก็ป มีร่มกันแดดกันฝน..
“เจ้าเล่ห์จริง ๆ นะเรา ตั้งแต่เกิดมาพี่ไม่เคยเจอใครเจ้าเล่ห์เท่านี้เลย”
“ขนาดนั้นเลยหรือคะ แต่ไม่ใช่คำชมใช่ไหมคะ”
เขาหันมายิ้มนิด ๆ โดยมือก็บังคับรถมุ่งหน้าออกไปจากโรงแรมด้วยเป็นถนนสี่เลนส์มีเกาะกลาง รถจึงต้องขับไปตามทิศทางบังคับ..โดยแพรวพรรณนั้นก็ไม่ลืมว่า สวัสดิภาพของเธอสำคัญที่สุด..ขึ้นชื่อว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น..
“จะพาแพรวไปไหนคะ”
“ตอนอ่านข้อมูลสัตหีบแพรวอยากไปไหนที่สุด”
“ท่าเรือ อยากไปดูเรือรบ อยากไปทุกที่เลยค่ะ”
“พี่ถามว่าที่สุดครั้งแรก”
แพรวพรรณกรอกตาไปมาจะบอกได้อย่างไรว่า ที่อยากมาสัตหีบเพราะอยากมาหาพี่มากกว่าอยากเขียนเรื่องทหารเรือ ถ้าพูดไปแบบนี้มีหวัง..เธอได้กลายเป็นอาหารหวานของเขาแน่ ๆ
“ที่นี่ต้องมีศาลกรมหลวงชุมพรแน่ ๆใช่ไหมค่ะ แพรวว่า ก่อนอื่น แพรวไปกราบท่านก่อนดีกว่า..แต่เออทำไมในรถพี่ไม่เห็นมีรูปเคารพของท่าน..”
“พี่เก็บท่านไว้ในใจ”
“เข้าใจตอบค่ะ..”
“แพรวล่ะเก็บอะไรไว้ในใจบ้างไหม” เขามองข้างหน้า แพรวพรรณนึกขึ้นมาได้ว่าการพาเธอออกตะลอนทัวร์แบบนี้ค่าใช้จ่ายที่เขาไม่ควรจะจ่ายก็คือคือน้ำมัน..
“..เอ่อ..ก็มีบ้าง..”
“อาทิเช่น” ถามพลางบังคับรถไปชิดทางขวา เพื่อกลับรถ..แพรวพรรณมองข้างทางฝั่งซ้ายและขวามือไปด้วย..หญิงสาวรู้สึกว่าทางนั้นน่าจะมีพื้นที่ของทหารมากกว่าทางฝั่งที่เธอนั่ง จึงพยายามมองไปทางนั้น โดยที่ไม่ให้คนขับรถรู้ว่า อันที่จริงเธอก็ขยับลูกตามองหน้าได้รูปของเขาอยู่..แล้วของที่เธอเก็บไว้ในใจก็คือเขานั่นแหละ
“แดดแรงจัง” ไม่ตอบคำถามของเขา หาเรื่องอื่นมาคุยแล้ว แพรวพรรณก็เปิดกระเป๋าหากล่องแว่น แต่พอเปิดมา มันก็มีแต่ความว่างเปล่า..“แพรวลืมแว่นกันแดดไว้บนรถหนึ่งแน่ ๆ”
“ของพี่มีอยู่ในเก๊ะ..”
แพรวพรรณรีบเปิดเก๊ะด้านหน้าแล้วก็หยิบกล่องแว่นกันแดดออกมา.. ในระหว่างนั้นสายตาก็สำรวจเอกสารข้างใน พร้อมดูยี่ห้อของแว่นตา
‘RayBan’ กรอบดำเลนส์ดำ ถ้าเขาใส่มันคงจะเท่ห์มาก ๆ ...
“พี่..แว่นตา” แพรวพรรณส่งแว่นตาที่ดึงมาจากกล่องส่งให้เขา
“แพรวก็ใส่สิ”
“พี่ขับรถ น่าจะจำเป็นต้องใช้มากกว่า”
“พี่ทนแดดได้”
“ใส่เถอะ ค่ะ จะได้ไม่ต้องเพ่งมาก...” แพรวพรรณคะยั้นคะยอ เขาจึงต้องรับมาสวมพลางดูถนนไปด้วย..พอเขาสวมเสร็จแล้วแพรวพรรณก็เหลือบตาไปดูหน้าได้รูปของเขา..
ใจนั้นก็นึกอยากจะถ่ายรูปของพี่ต้นกล้าส่ง MMS ไปให้พี่หิรัญญาดูเหลือเกิน แต่ว่าต้องหาวิธีให้แนบเนียนกว่านี้..
“พี่ต้นกล้าคะ อย่าหาว่าแพรว เอ่อ อย่าหาว่าแพรวอวดรวยเลยนะคะ คือ งานนี้แพรวขอช่วยค่าน้ำมันรถนะคะ ถ้าเจอปั้ม พี่แวะเติมให้เต็มถังได้เลย”
เขาหันมามองหน้าแพรวพรรณที่ดูจะเกรง ๆ กับอารมณ์ของเขาแล้วเขาก็ต้องกระตุกยิ้มออกมา
“ถ้าแพรวต้องการอย่างนั้นก็ได้ แต่ว่า มื้อเย็นนี้ พี่ขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับนะครับ”
“ได้ค่ะ..เอาร้านเลิศ ๆ หรู ๆ อลังการเลยนะคะ เอาดีที่สุดในสัตหีบเลยนะคะ”
“โห..” จิรวัติแกล้งทำเสียงโอดครวญ
“แพรวล้อเล่นค่ะพี่ แพรวเองง่าย ๆ อะไรก็ได้ค่ะ พี่อย่าลืมสิคะ แพรวก็คนบ้านเดียวกันกับพี่..กินง่ายอยู่ง่ายเน้นประหยัดแล้วก็อิ่มท้องค่ะ”
“แต่บ้านแพรวใหญ่อย่างกับวัง..”
“ของพ่อของแม่แพรวค่ะ บ้านแพรวมีที่ไหน”
“พี่ก็ยังไม่มีบ้านอยู่เล้ย”
“แล้วพี่อยู่อย่างไร เดี๋ยวต้องพาแพรวไปบ้านที่พี่อยู่ด้วย”
“ห้องพักทหารโสด ถ้าแพรวไป ทหารหื่น อารมณ์เปลี่ยวก็มองกันตากลับ....”
“งั้นเดี๋ยวแพรวปลอมตัว สวมหมวก แล้วก็นุ่งยีนส์ ใส่เสื้อตัวหลวม ๆ”
“พี่ก็จะดูชอบไม้ป่าเดียวกันอีก”
“ไม่อยากให้แพรวไปเห็นความลับอะไรใช่ไหม”
“ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า ห้องพักทหารโสด จะมีความลับอะไรล่ะ”
“อุ้ย..กองเรือยุทธการ..ชื่อเพราะจังเลย..” แพรวพรรณดูตื่นเต้นกับป้ายขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า พอเห็นแพรวพรรณพูดแบบนั้นจิรวัติจึงเลี้ยวซ้ายเข้าไป..ทหารเวรทำความเคารพเพราะหน้ารถมีสติ๊กเกอร์อนุญาตให้เข้าพื้นที่ ส่วนตัวนายทหารที่ทำหน้าคนขับรถก็พยักหน้ารับการทำความเคารพนั้น..
“ยุทธการ ชื่อเพราะจังเลย”
พอแพรวพรรณพูดขึ้นมาลอย ๆ แบบนี้ จิรวัติก็ยิ้มบาง ๆ เขาเองก็ชอบชื่อนี้ และตั้งใจไว้ว่า ถ้ามีลูกชาย เขาจะตั้งชื่อว่า ‘ยุทธการ’ เหมือนตอนที่พ่อของเขา ตั้งชื่อ เขาว่า ‘จิรวัติ’ ซึ่งมาจาก ชื่อ มณฑลทหารบกที่ 31 ค่ายจิรประวัติ ซึ่งที่นั่น พ่อเคยไปเป็นทหารเกณฑ์ถึงสองปี และพ่อก็เคยขอต่อดวงวิญญาณของจอมพลพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมหลวงนครไชยศรีสุรเดช หรือ พระเจ้าลูกยาเธอพระองค์เจ้าจิรประวัติ วรเดช ซึ่งเป็นผู้เสนองบประมาณจัดหน่วยทหารขึ้นในจังหวัดนครสวรรค์ในสมัยรัชกาลที่ 5 ว่า ถ้ามีลูกชายขอให้ลูกชายได้รับราชการทหาร และเรื่องนี้พ่อมาเล่าให้เขาฟังหลังจากที่เขาสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารและเลือกเหล่าทหารเรือไปแล้ว..เขาจึงได้ถามพ่อว่า ตอนขอไม่ได้ระบุใช่ไหมว่าให้อยู่กองทัพไหน พ่อ
ส่ายหัว แต่การได้เป็นทหารเรือของเขา ก็ยังความภาคภูมิใจมาให้พ่อกับแม่ไม่น้อย แม่เองถึงกับเอาไข่ต้มพวงมาลัยไปแก้บนกับหลวงพ่อศรีสวรรค์ วัดนครสวรรค์ หรือที่ชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า หลวงพ่อวัดหัวเมือง แล้วประกาศไปทั่วว่าลูกชายกำลังจะเป็นนายร้อยห้อยกระบี่
“พี่ ยุทธการ แปลว่าอะไร”
“การรบ การทำสงคราม”
“ชื่อน่ากลัวจังเลย” แพรวพรรณย่นจมูก..
“ทำไมเหรอ จะเอาชื่อไปทำอะไร”
“..ถ้าพระเอกชื่อยุทธการ..”
“อย่าตั้งเลย”
“ทำไมคะ”
“พี่จะเก็บไว้ตั้งชื่อลูกชายของพี่” น้ำเสียงของจิรวัติทีเล่นทีจริง จนแพรวพรรณคิดว่าเขาพูดเล่น
“โอ้ววว ยุทธการ ชื่อน่ากลัว”
“ก็ไหนตอนแรกว่าเพราะ”
“ก็เพราะ แต่ความหมายมันไม่ดีเลย..การรบ การทำสงคราม กองเรือยุทธการก็หมายถึง กองเรือรบใช่ไหมค่ะ”
“ถูกต้อง..”
แพรวพรรณถอนหายใจออกมาเบา ๆ เหมือนจะเสียดายชื่อไพเราะหูจนเขานึกขำ ช่วงนั้นจิรวัติลดความเร็วของรถลงเพราะอยากให้แพรวพรรณได้ซึมซับบรรยากาศสองข้างทาง ซึ่งมองตรงเข้าไปจะให้ต้นตาลยืนต้นเด่นอยู่ที่สุดถนนฉากหลังก็เป็นท้องทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตา..
“สวยมาก ๆ เลย” ว่าแล้วแพรวพรรณก็ดึงกล้องออกมาจากกระเป๋า..
“ในกระเป๋าแพรวมีทั้งกล้องถ่ายรูป กล้องแฮนดีแคม เทปอัดเสียงก็มี..เดี๋ยวช่วงข้อมูลอะไรต่อมิอะไรแพรวจะต้องขออัดเสียงพี่ไว้นะคะ แพรวจะได้ ไม่ลืมเวลาไปนั่งเขียนนิยาย”
“ลืม ก็โทรถามเอาสิ”
“ตรงนั้น แน่นอน อยู่แล้วค่ะ..” ว่าพลางแพรวพรรณก็กดชัตเตอร์ไปด้วย ความรู้สึกกระหยิ่มใจต่อไปถ้าคิดถึงเขาเธอจะหาข้ออ้างโทรมาฟังเสียงเพราะ ๆ ของเขาในทันที..
“ตรงนั้นเรียกว่าอะไรคะ”
“อ่าวดงตาล”
“ขาว ๆ ในทะเลนั่นอะไร..อุ้ย เรือใบ เรือใบจริง ๆ ด้วย พี่ต้นกล้าเล่นเป็นไหม”
“เป็นครับ”
“นึกแล้วว่าพี่ต้องเล่นเป็น..ตอนเด็ก ๆ แพรวจำได้ว่าพี่ต้นกล้าเก่งมาก ๆ เล่นกีฬาได้ทุกอย่างเลย พี่ทำได้อย่างไร”
“ก็มันไม่มีใครทำได้ พี่ก็ต้องทำ มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร”
“พี่พงศ์ไม่ได้เรื่องเลย..”
“เขาเกิดมาเพื่อเป็นพ่อค้า ไม่จำเป็นต้องบ้าพลังแบบพี่..”
“ทำอย่างกับตัวเองเป็นนักมวย..แล้วนี่ที่พักของพี่อยู่ตรงไหนคะ” ที่ถามเพราะเส้นที่รถวิ่งมามีบ้านพัก มีแฟลตของข้าราชการอยู่ด้วย
“แถว ๆ นี้แหละ..เค้าห้ามคนอื่นขึ้น..”
“อ้าว..”
“กฎตั้งไว้ให้แหก...ขึ้นได้ ไปตอนนี้เลยไหม”
“อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะ รอพี่ญาดีกว่า” แพรวพรรณยิ้มแหย ๆ ทางนั้นก็เลยหัวเราะเบา ๆ และถ้าไม่มีแว่นกันแดดปิดทับ แพรวพรรณก็จะได้เห็นว่าดวงตาของเขาแพรวพราวยิ่งนัก..แต่ถึงจะนึกชอบผู้หญิงที่พูด แจ้ว ๆ อยู่ข้างกายไม่น้อย แต่เขาก็มีคติประจำใจว่า ‘จะไม่ยุ่งกับแฟนของคนอื่น’
สุดถนนเส้นนั้น จิรวัติก็บังคับรถให้เลี้ยวขวา โดยที่แพรวพรรณนั้นมองไปทางทะเลแล้วก็ถ่ายรูปไปพลาง โดยใจของแพรวพรรณก็ยอมรับกับตัวเองว่า เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้อยู่กับเขาตามลำพังเธอมีความสุขมาก ความสุขในครั้งนี้ มันอาจจะเกิดจากความชอบหน้าตาของเขา และพอได้คุยกันแล้ว เธอรู้สึกว่า อยากคุยกับเขาต่อไป ไม่น่าเบื่อเหมือนได้คุยกับผู้ชายบางคน เขามีอะไรให้เธอค้นหา แต่ปัญหาก็คือ ถ้าค้นไปแล้วเจอตัวที่จะทำให้เธอมีปัญหา เธอจะทำอย่างไร?
“พี่ต้นกล้า” น้ำเสียงของแพรวพรรณทำให้จิรวัติต้องละสายตาจากถนนมามองหน้าหญิงสาวผู้มีดวงตากลมโต ขนตาหนาเป็นแพ..
“เรื่องที่แพรวให้พี่ช่วยแพรวโกหก แพรวรู้สึกผิดนะคะ”
“ทำไมละ”
“คนเป็นทหารคงไม่ชอบเรื่องโกหกใช่ไหมคะ”
“มันก็น่าจะทุกคนแหละ อย่างแพรวอาจจะเรียกว่า ปิดบังความจริงมากกว่าการโกหก”
“โกหกค่ะ โกหก คือพูดเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องจริง”
“รู้ว่าตัวผิด แล้วสำนึกได้ก็ดี” จากที่รู้สึกดี ๆ กับแพรวพรรณตอนนี้จิรวัติรู้สึกว่า มันต้องเรียกว่า ‘รู้สึกดีมาก ๆ ‘ เสียแล้ว
“อย่าคิดว่าแพรวชอบเรื่องโกหกนะคะ แต่ครั้งนี้แพรวจำเป็นจริง ๆ ค่ะ พ่อแม่แพรวหวงแพรวมาก พี่พงศ์ก็เช่นกัน”
“ทำไมละ”
“ก็..” แพรวพรรณถอนหายใจออกมา เธอไม่อยากโกหกหรอก แต่พูดไปตรง ๆ ได้ไหมว่า ‘พวกเขาต้องการให้แพรวมีค่าคู่ควรกับผู้ชายที่หาไว้ให้ ซึ่งแพรวเองอยากหาผู้ชายที่คู่ควรกับแพรวเอง’
ถ้าพูดไปอย่างที่ใจคิด ก็เท่ากับว่า เธอจะบอกว่า เธอไม่ต้องการแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้ และ
คนที่เธอหาเองก็คือนาที คนที่เพิ่งกลับไป
“อุ้ย ตรงนี้ตลาดใช่ไหมคะ”
“ตลาดสัตหีบ..จะเอาอะไรไหม”
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ เอาสถานที่ที่แพรวกับพี่ญาไม่มีทางเข้าไปสำรวจได้เองดีกว่าค่ะ ตรงนี้มาลุยกันเองได้..”
“แวะวัดหลวงพ่ออี๋ไหม ท่านเป็นที่เคารพของคนที่นี่ พอ ๆ กับเสด็จเตี่ย”
“ไหว้พระหรือคะ ก็ดีค่ะ ทำบุญล้างบาปสักหน่อย”
“ยังไม่ได้บอกพี่เลยว่า ทำไมพ่อแม่ถึงหวงแพรวมาก”
“ก็..ก็..ก็..เอ่อ..”
“ลำบากใจจะตอบก็ไม่เป็นไร”
“ก็ท่านหาคนที่เหมาะสมกับแพรวไว้”
“คนที่เพิ่งกลับไปเขาก็ดูดีอยู่นะ”
แพรวพรรณหัวเราะเบา ๆ รู้สึกคันปากยิบ ๆ อยากจะบอกว่า ‘ตอนนี้หนึ่งเขาเป็นคู่แข่งกับแพรวค่ะ หนึ่งก็จ้องจะงาบพี่อยู่เหมือนกัน’ เห็นทีความลับของนาทีแตกแน่ ๆ แต่นาทีก็เคยบอกกับเธอว่า ถ้าไม่เปิดตัวก็ไม่ได้กิน..หรือจะเปิดตัวให้เพื่อนสาวของเธอดี เผื่อจะได้มากินของอร่อยอย่างใจชอบที่สัตหีบ..
“หนึ่งเป็นแค่เพื่อนแพรวค่ะ” ในที่สุดแพรวพรรณก็ตัดสินใจให้ความหวังเขาสักหน่อย และมันก็ได้ผลจริง ๆ พอเธอพูดไปตรง ๆ แบบนี้ พี่ต้นกล้าก็หันมามองหน้าเธอทันที..
“จริง ๆ หรือ”
“จริง ๆ ค่ะ เป็นแค่เพื่อนกัน เรียนมาด้วยกัน สนิทกัน ถ้าเขาเป็นแฟนแพรว เขาจะทิ้งแพรวไว้อย่างนี้เหรอคะ.....” จริง ๆ แพรวพรรณอยากจะพูดต่อว่า “ขนาดพี่หล่อเท่ขนาดนี้เขายังไม่หวงไม่ห่วงแพรว แล้วจะเป็นแฟนแพรวได้ไง..”...คิดซิคิด คิดซิคะ จะให้ต้องพูด ให้เคลียร์ทำไม..
หลังจากรถของเขาออกจากที่วัดหลวงพ่ออี๋แล้วเลี้ยวขวามุ่งหน้าไปยังเขากรมหลวงฯ หรือแหลมปู่เจ้า ที่เป็นที่ตั้งของประภาคารกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ ซึ่งประภาคารแห่งนี้ เป็นที่หมายของเรือรบทุกลำที่เดินทางกลับมาสัตหีบ แพรวพรรณเองรู้สึกชุ่มฉ่ำใจกับความสุภาพบุรุษเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา เช่นพอเขาจอดรถ เขาก็รีบลงจากรถมาเปิดประตูให้เธอ และพาเธอเดินไปยังวิหารที่ประดิษฐานรูปปั้นขนาดเท่าองค์จริงของหลวงพ่อมาตั้งไว้ตรงกลางเบื้องหน้าองค์พระพุทธรูปปางมารวิชัย หลังจากนั้นก็จัดแจงซื้อดอกไม้ธูปเทียนส่งให้เธอ แต่ว่า เงินค่าดอกไม้นั้น เธอคิดว่าน่าจะเป็นเงินของตนเอง ดังนั้นแพรวพรรณจึงเอาแบงก์ 20 คืนเขาไป 1 ใบ หลังจากนั้นก็ควักเงินแบงก์หนึ่งร้อยบาท ทำบุญค่าน้ำค่าไฟ 1 ใบ กับใส่ตู้บูรณะซ่อมแซมวัดอีก 1 ใบ แพรวพรรณนึกถึงตอนที่เขานั่งคุกเข่าไหว้พระ เห็นท่านั่งที่มั่นคงแข็งแรงอย่างนักรบของเขา ใจของเธอที่จะสำรวมเพื่ออธิษฐานจิตนั้นเหมือนฟองสบู่คือเห็น ๆ แล้วก็สลายไป..
แต่ถึงกระนั้น เธอก็ขอกับหลวงพ่อสั้น ๆ ว่า ‘ขอให้งานชิ้นนี้ของหนูสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีนะคะขอให้หนูคิดอะไรออกมาสร้างสรรค์กว่าที่เคยทำนะคะ..’
“สรุปว่าตอนนี้แพรวก็ยังไม่มีแฟนใช่ไหม” เจอคำถามที่ถามขึ้นมาลอย ๆ ของเขา ทำให้แพรวพรรณถึงกับหันมาหาเขาแล้วก็ค่อยเบนหน้ามองออกไปข้างทาง อมยิ้มเล็กน้อย ครุ่นคิดคำตอบ แต่ว่าแพรวพรรณก็เลือกที่จะถามเขาเสียเองดีกว่า
“ทำไมถึงคิดว่าแพรวยังไม่มีแฟน”
“ก็คนเมื่อเช้าก็ไม่ใช่..”
“ค่ะ แพรวยังไม่มีแฟน..”
“ทำไมละ หน้าตาก็สวยดี ทำไมไม่มีแฟน”
“พ่อแม่หวงค่ะ”
“แล้วคนที่พ่อแม่หาไว้ให้เป็นอย่างไร”
“คลุมถุงชนค่ะ แพรว..แพรวไม่ชอบวิธีการแบบนี้..”
“แพรวชอบแบบไหนละครับ”
“..ก็..หาเอง”
“พ่อแม่ก็ไม่ให้ออกไปเจอใครง่าย ๆ ..จะได้เจอคนที่ถูกใจไหม”
“ก็ไม่ถึงกับกักกัน หรอกค่ะ...อุ้ย!! ลิงอะไรคะ..” พอรู้สึกว่าเรื่องมันใกล้ตัว แพรวพรรณจึงฉวยถามเรื่องที่ควรต้องถามเขาไปเสียหน่อย..เพราะถ้าเขาซักมาก ๆ ดีไม่ดี เธอจะเผลอบอกเขาว่า
‘หนูชอบแบบพี่นี่แหละค่ะ’
“ลิงข้างถนน”
“พี่ต้นกล้าอ่ะ..”
“อ้าว ก็มันอยู่ข้างถนน จะให้เรียกว่าอะไร”
“แพรวเคยได้ยินแต่หมาข้างถนน”
“เดี๋ยวนี้มีช้างข้างถนนด้วยนะ จะมีลิงข้างถนนบ้างจะเป็นไรไป..”
“เชื่อเลย..นี่คือตัวตนที่แท้จริงของพี่ใช่ไหมคะ คืนนั้นปล่อยมุกซะแพรวอึ้งไปเลย”
“มุกอะไร พี่ก็พูดแบบธรรมดา ๆ ของพี่..มันก็เป็นความจริงไม่ใช่เหรอครับ..”
“ค่ะ ลิงข้างถนน ...ภูเขาที่รถกำลังไต่ระดับขึ้นไปนี่เรียกว่าอะไรคะ”
“เขาแหลมปู่เจ้าครับ..ข้างบนมีศาลกรมหลวงฯ แล้วก็มีประภาคารด้วย..”
“ค่ะ..” สายตาของแพรวพรรณมุ่งมั่นมาก มือก็ถ่ายรูปข้างทางไปด้วย...
“พี่อยากรู้จังเลย นิยายมันจะออกมาแบบไหน..”
“จบแบบแฮปปี้ค่ะ พระ นาง แต่งงานกันตอนจบ..แบบนี้คนอ่านชอบ”
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
ขอบคุณจากทุก ๆ กำัลังใจนะครับ สำหรับเรื่องนี้เป็นนิยายรักหวาน ๆ ครับ...ไม่มีฉากบู้ตื่นเต้นสักฉากเลยครับ..หุหุ
หลังจากที่ปลอมเสียงเป็นหิรัญญาให้แพรวพรรณแล้ว จิรวัติก็นึกขำกับความขี้เล่นของแพรวพรรณแล้วเขาเองก็เผลอตัวกระโดดเข้าร่วมวงไปด้วย..
“ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
“ค่ะ..ครั้งเดียว แต่เดี๋ยว พี่พงศ์ต้องโทรหาพี่แน่ ๆ” เพราะเมื่อครู่แพรวพรรณให้พี่ต้นกล้าเป็นคนรับโทรศัพท์โดยเขาต้องดัดเสียงเป็นผู้หญิงแล้วบอกว่า ‘แพรวพรรณอยู่ในห้องน้ำเดี๋ยวโทรกลับ’ พอพงศ์พันธุ์จะถามอะไร ก็ทำเป็นสัญญาณโทรศัพท์มีปัญหา จนกระทั่งสายหลุด แล้วแพรวพรรณก็โทรกลับไปโดยบอกกับทางพี่ชายว่า เธอกับหิรัญญามาถึงโรงแรมแล้ว..แต่ว่าพี่ต้นกล้ายังมาไม่ได้ กำลังนั่งแกร่วรอกันอยู่..
และตอนที่พงศ์พันธุ์กำลังสั่งสอนว่า ‘อย่าได้ไว้ใจไอ้ต้นกล้าหน้าหล่อ ให้ดูแลตัวเองให้ดีฯ’แพรวพรรณต้องลุกขึ้นจากโซฟาของล็อบบี้ เดินให้ห่างจากตัวเขาเพื่อคุยกับพี่ชาย
จนกระทั่งเดินกลับมา เธอก็พบว่าพี่ต้นกล้า ลุกขึ้นแล้วถือกระเป๋าของเธอตั้งท่าจะออกจากตรงนั้น..
“จะพาแพรวไปไหนค่ะ”
“คุยกันตรงนี้มันก็ไม่เห็นภาพอะไรอยู่แล้ว หาข้อมูลกองทัพเรือสัตหีบ ก็ต้องเห็นฉากไปด้วย..”
“พี่ต้นกล้าเก่งจังเลย..รู้ได้ไงว่าแพรวอยากได้ฉาก”
“มาสัตหีบก็เพราะฉากไม่ใช่เหรอ” เขาว่าพลางดึงประตูกระจกที่กั้นอากาศร้อนกับอากาศเย็นให้เผยออก แพรวพรรณย่อหลังนิด ๆ แล้วเดินผ่านออกไป เขาเดินตาม แล้วเดินออกหน้านำแพรวพรรณมาที่รถ
“ให้แพรวถือของกระเป๋าเองดีกว่า”
เขาใช้รีโมทเปิดประตูรถ แพรวพรรณรีบเดินไปเปิดประตูเอง เพราะไม่อยากให้เขา ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษแล้วเธอต้องมาสวมบทสุภาพสตรี เธอไม่ต้องการแบบนั้น ต้องการความเป็นพี่น้อง ความเป็นกันเองเพื่อให้เขารู้สึกว่า เธอเป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่ใช่ตัวปัญหาที่เขาต้องหนักใจเหมือนเรื่องโกหกที่เธอให้เขาร่วมมือ
และพอเขาเข้าไปนั่งประจำที่คนขับแล้วเขาเอ่ยขึ้นมาลอย ๆ แบบนั้น แพรวพรรณปั้นหน้าสำนึกผิด
พลางสำรวจดูคอนโซลด้านหน้ารถของเขา..ซึ่งมันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย แต่ว่าที่กระจกส่องหลัง กลับมีสร้อยสแตนเลสแขวนล้อกเก็ตรูปผู้หญิงกับผู้ชาย และถ้าเดาไม่ผิดคงจะเป็นรูปพ่อกับแม่ของเขา
“แล้วถ้าไอ้ตี๋ใหญ่มันโทรเข้าเครื่องพี่ พี่จะต้องคุยกับมันอย่างไง”
“ก็บอกไปตามเนื้อผ้า แต่พี่ต้นกล้าก็ต้องไม่ลืมว่า พี่หิรัญญานอนหลับอยู่เบาะหลัง” พูดแล้วแพรวพรรณก็หันไปสำรวจที่เบาะหลังของเขา ซึ่งมันก็มีเพียงถุงขนมที่เธอซื้อมาฝากและส่งให้เขาตอนที่ขนของออกจากรถของนาที ส่วนที่คอนโซลหลังนั้น ก็มีเอกสาร กระดาษ หนังสือ มีหมวกแก็ป มีร่มกันแดดกันฝน..
“เจ้าเล่ห์จริง ๆ นะเรา ตั้งแต่เกิดมาพี่ไม่เคยเจอใครเจ้าเล่ห์เท่านี้เลย”
“ขนาดนั้นเลยหรือคะ แต่ไม่ใช่คำชมใช่ไหมคะ”
เขาหันมายิ้มนิด ๆ โดยมือก็บังคับรถมุ่งหน้าออกไปจากโรงแรมด้วยเป็นถนนสี่เลนส์มีเกาะกลาง รถจึงต้องขับไปตามทิศทางบังคับ..โดยแพรวพรรณนั้นก็ไม่ลืมว่า สวัสดิภาพของเธอสำคัญที่สุด..ขึ้นชื่อว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้น..
“จะพาแพรวไปไหนคะ”
“ตอนอ่านข้อมูลสัตหีบแพรวอยากไปไหนที่สุด”
“ท่าเรือ อยากไปดูเรือรบ อยากไปทุกที่เลยค่ะ”
“พี่ถามว่าที่สุดครั้งแรก”
แพรวพรรณกรอกตาไปมาจะบอกได้อย่างไรว่า ที่อยากมาสัตหีบเพราะอยากมาหาพี่มากกว่าอยากเขียนเรื่องทหารเรือ ถ้าพูดไปแบบนี้มีหวัง..เธอได้กลายเป็นอาหารหวานของเขาแน่ ๆ
“ที่นี่ต้องมีศาลกรมหลวงชุมพรแน่ ๆใช่ไหมค่ะ แพรวว่า ก่อนอื่น แพรวไปกราบท่านก่อนดีกว่า..แต่เออทำไมในรถพี่ไม่เห็นมีรูปเคารพของท่าน..”
“พี่เก็บท่านไว้ในใจ”
“เข้าใจตอบค่ะ..”
“แพรวล่ะเก็บอะไรไว้ในใจบ้างไหม” เขามองข้างหน้า แพรวพรรณนึกขึ้นมาได้ว่าการพาเธอออกตะลอนทัวร์แบบนี้ค่าใช้จ่ายที่เขาไม่ควรจะจ่ายก็คือคือน้ำมัน..
“..เอ่อ..ก็มีบ้าง..”
“อาทิเช่น” ถามพลางบังคับรถไปชิดทางขวา เพื่อกลับรถ..แพรวพรรณมองข้างทางฝั่งซ้ายและขวามือไปด้วย..หญิงสาวรู้สึกว่าทางนั้นน่าจะมีพื้นที่ของทหารมากกว่าทางฝั่งที่เธอนั่ง จึงพยายามมองไปทางนั้น โดยที่ไม่ให้คนขับรถรู้ว่า อันที่จริงเธอก็ขยับลูกตามองหน้าได้รูปของเขาอยู่..แล้วของที่เธอเก็บไว้ในใจก็คือเขานั่นแหละ
“แดดแรงจัง” ไม่ตอบคำถามของเขา หาเรื่องอื่นมาคุยแล้ว แพรวพรรณก็เปิดกระเป๋าหากล่องแว่น แต่พอเปิดมา มันก็มีแต่ความว่างเปล่า..“แพรวลืมแว่นกันแดดไว้บนรถหนึ่งแน่ ๆ”
“ของพี่มีอยู่ในเก๊ะ..”
แพรวพรรณรีบเปิดเก๊ะด้านหน้าแล้วก็หยิบกล่องแว่นกันแดดออกมา.. ในระหว่างนั้นสายตาก็สำรวจเอกสารข้างใน พร้อมดูยี่ห้อของแว่นตา
‘RayBan’ กรอบดำเลนส์ดำ ถ้าเขาใส่มันคงจะเท่ห์มาก ๆ ...
“พี่..แว่นตา” แพรวพรรณส่งแว่นตาที่ดึงมาจากกล่องส่งให้เขา
“แพรวก็ใส่สิ”
“พี่ขับรถ น่าจะจำเป็นต้องใช้มากกว่า”
“พี่ทนแดดได้”
“ใส่เถอะ ค่ะ จะได้ไม่ต้องเพ่งมาก...” แพรวพรรณคะยั้นคะยอ เขาจึงต้องรับมาสวมพลางดูถนนไปด้วย..พอเขาสวมเสร็จแล้วแพรวพรรณก็เหลือบตาไปดูหน้าได้รูปของเขา..
ใจนั้นก็นึกอยากจะถ่ายรูปของพี่ต้นกล้าส่ง MMS ไปให้พี่หิรัญญาดูเหลือเกิน แต่ว่าต้องหาวิธีให้แนบเนียนกว่านี้..
“พี่ต้นกล้าคะ อย่าหาว่าแพรว เอ่อ อย่าหาว่าแพรวอวดรวยเลยนะคะ คือ งานนี้แพรวขอช่วยค่าน้ำมันรถนะคะ ถ้าเจอปั้ม พี่แวะเติมให้เต็มถังได้เลย”
เขาหันมามองหน้าแพรวพรรณที่ดูจะเกรง ๆ กับอารมณ์ของเขาแล้วเขาก็ต้องกระตุกยิ้มออกมา
“ถ้าแพรวต้องการอย่างนั้นก็ได้ แต่ว่า มื้อเย็นนี้ พี่ขอเป็นเจ้าภาพเลี้ยงต้อนรับนะครับ”
“ได้ค่ะ..เอาร้านเลิศ ๆ หรู ๆ อลังการเลยนะคะ เอาดีที่สุดในสัตหีบเลยนะคะ”
“โห..” จิรวัติแกล้งทำเสียงโอดครวญ
“แพรวล้อเล่นค่ะพี่ แพรวเองง่าย ๆ อะไรก็ได้ค่ะ พี่อย่าลืมสิคะ แพรวก็คนบ้านเดียวกันกับพี่..กินง่ายอยู่ง่ายเน้นประหยัดแล้วก็อิ่มท้องค่ะ”
“แต่บ้านแพรวใหญ่อย่างกับวัง..”
“ของพ่อของแม่แพรวค่ะ บ้านแพรวมีที่ไหน”
“พี่ก็ยังไม่มีบ้านอยู่เล้ย”
“แล้วพี่อยู่อย่างไร เดี๋ยวต้องพาแพรวไปบ้านที่พี่อยู่ด้วย”
“ห้องพักทหารโสด ถ้าแพรวไป ทหารหื่น อารมณ์เปลี่ยวก็มองกันตากลับ....”
“งั้นเดี๋ยวแพรวปลอมตัว สวมหมวก แล้วก็นุ่งยีนส์ ใส่เสื้อตัวหลวม ๆ”
“พี่ก็จะดูชอบไม้ป่าเดียวกันอีก”
“ไม่อยากให้แพรวไปเห็นความลับอะไรใช่ไหม”
“ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า ห้องพักทหารโสด จะมีความลับอะไรล่ะ”
“อุ้ย..กองเรือยุทธการ..ชื่อเพราะจังเลย..” แพรวพรรณดูตื่นเต้นกับป้ายขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า พอเห็นแพรวพรรณพูดแบบนั้นจิรวัติจึงเลี้ยวซ้ายเข้าไป..ทหารเวรทำความเคารพเพราะหน้ารถมีสติ๊กเกอร์อนุญาตให้เข้าพื้นที่ ส่วนตัวนายทหารที่ทำหน้าคนขับรถก็พยักหน้ารับการทำความเคารพนั้น..
“ยุทธการ ชื่อเพราะจังเลย”
พอแพรวพรรณพูดขึ้นมาลอย ๆ แบบนี้ จิรวัติก็ยิ้มบาง ๆ เขาเองก็ชอบชื่อนี้ และตั้งใจไว้ว่า ถ้ามีลูกชาย เขาจะตั้งชื่อว่า ‘ยุทธการ’ เหมือนตอนที่พ่อของเขา ตั้งชื่อ เขาว่า ‘จิรวัติ’ ซึ่งมาจาก ชื่อ มณฑลทหารบกที่ 31 ค่ายจิรประวัติ ซึ่งที่นั่น พ่อเคยไปเป็นทหารเกณฑ์ถึงสองปี และพ่อก็เคยขอต่อดวงวิญญาณของจอมพลพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมหลวงนครไชยศรีสุรเดช หรือ พระเจ้าลูกยาเธอพระองค์เจ้าจิรประวัติ วรเดช ซึ่งเป็นผู้เสนองบประมาณจัดหน่วยทหารขึ้นในจังหวัดนครสวรรค์ในสมัยรัชกาลที่ 5 ว่า ถ้ามีลูกชายขอให้ลูกชายได้รับราชการทหาร และเรื่องนี้พ่อมาเล่าให้เขาฟังหลังจากที่เขาสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหารและเลือกเหล่าทหารเรือไปแล้ว..เขาจึงได้ถามพ่อว่า ตอนขอไม่ได้ระบุใช่ไหมว่าให้อยู่กองทัพไหน พ่อ
ส่ายหัว แต่การได้เป็นทหารเรือของเขา ก็ยังความภาคภูมิใจมาให้พ่อกับแม่ไม่น้อย แม่เองถึงกับเอาไข่ต้มพวงมาลัยไปแก้บนกับหลวงพ่อศรีสวรรค์ วัดนครสวรรค์ หรือที่ชาวบ้านเรียกกันติดปากว่า หลวงพ่อวัดหัวเมือง แล้วประกาศไปทั่วว่าลูกชายกำลังจะเป็นนายร้อยห้อยกระบี่
“พี่ ยุทธการ แปลว่าอะไร”
“การรบ การทำสงคราม”
“ชื่อน่ากลัวจังเลย” แพรวพรรณย่นจมูก..
“ทำไมเหรอ จะเอาชื่อไปทำอะไร”
“..ถ้าพระเอกชื่อยุทธการ..”
“อย่าตั้งเลย”
“ทำไมคะ”
“พี่จะเก็บไว้ตั้งชื่อลูกชายของพี่” น้ำเสียงของจิรวัติทีเล่นทีจริง จนแพรวพรรณคิดว่าเขาพูดเล่น
“โอ้ววว ยุทธการ ชื่อน่ากลัว”
“ก็ไหนตอนแรกว่าเพราะ”
“ก็เพราะ แต่ความหมายมันไม่ดีเลย..การรบ การทำสงคราม กองเรือยุทธการก็หมายถึง กองเรือรบใช่ไหมค่ะ”
“ถูกต้อง..”
แพรวพรรณถอนหายใจออกมาเบา ๆ เหมือนจะเสียดายชื่อไพเราะหูจนเขานึกขำ ช่วงนั้นจิรวัติลดความเร็วของรถลงเพราะอยากให้แพรวพรรณได้ซึมซับบรรยากาศสองข้างทาง ซึ่งมองตรงเข้าไปจะให้ต้นตาลยืนต้นเด่นอยู่ที่สุดถนนฉากหลังก็เป็นท้องทะเลสีครามสุดลูกหูลูกตา..
“สวยมาก ๆ เลย” ว่าแล้วแพรวพรรณก็ดึงกล้องออกมาจากกระเป๋า..
“ในกระเป๋าแพรวมีทั้งกล้องถ่ายรูป กล้องแฮนดีแคม เทปอัดเสียงก็มี..เดี๋ยวช่วงข้อมูลอะไรต่อมิอะไรแพรวจะต้องขออัดเสียงพี่ไว้นะคะ แพรวจะได้ ไม่ลืมเวลาไปนั่งเขียนนิยาย”
“ลืม ก็โทรถามเอาสิ”
“ตรงนั้น แน่นอน อยู่แล้วค่ะ..” ว่าพลางแพรวพรรณก็กดชัตเตอร์ไปด้วย ความรู้สึกกระหยิ่มใจต่อไปถ้าคิดถึงเขาเธอจะหาข้ออ้างโทรมาฟังเสียงเพราะ ๆ ของเขาในทันที..
“ตรงนั้นเรียกว่าอะไรคะ”
“อ่าวดงตาล”
“ขาว ๆ ในทะเลนั่นอะไร..อุ้ย เรือใบ เรือใบจริง ๆ ด้วย พี่ต้นกล้าเล่นเป็นไหม”
“เป็นครับ”
“นึกแล้วว่าพี่ต้องเล่นเป็น..ตอนเด็ก ๆ แพรวจำได้ว่าพี่ต้นกล้าเก่งมาก ๆ เล่นกีฬาได้ทุกอย่างเลย พี่ทำได้อย่างไร”
“ก็มันไม่มีใครทำได้ พี่ก็ต้องทำ มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร”
“พี่พงศ์ไม่ได้เรื่องเลย..”
“เขาเกิดมาเพื่อเป็นพ่อค้า ไม่จำเป็นต้องบ้าพลังแบบพี่..”
“ทำอย่างกับตัวเองเป็นนักมวย..แล้วนี่ที่พักของพี่อยู่ตรงไหนคะ” ที่ถามเพราะเส้นที่รถวิ่งมามีบ้านพัก มีแฟลตของข้าราชการอยู่ด้วย
“แถว ๆ นี้แหละ..เค้าห้ามคนอื่นขึ้น..”
“อ้าว..”
“กฎตั้งไว้ให้แหก...ขึ้นได้ ไปตอนนี้เลยไหม”
“อย่าเพิ่งดีกว่าค่ะ รอพี่ญาดีกว่า” แพรวพรรณยิ้มแหย ๆ ทางนั้นก็เลยหัวเราะเบา ๆ และถ้าไม่มีแว่นกันแดดปิดทับ แพรวพรรณก็จะได้เห็นว่าดวงตาของเขาแพรวพราวยิ่งนัก..แต่ถึงจะนึกชอบผู้หญิงที่พูด แจ้ว ๆ อยู่ข้างกายไม่น้อย แต่เขาก็มีคติประจำใจว่า ‘จะไม่ยุ่งกับแฟนของคนอื่น’
สุดถนนเส้นนั้น จิรวัติก็บังคับรถให้เลี้ยวขวา โดยที่แพรวพรรณนั้นมองไปทางทะเลแล้วก็ถ่ายรูปไปพลาง โดยใจของแพรวพรรณก็ยอมรับกับตัวเองว่า เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ได้อยู่กับเขาตามลำพังเธอมีความสุขมาก ความสุขในครั้งนี้ มันอาจจะเกิดจากความชอบหน้าตาของเขา และพอได้คุยกันแล้ว เธอรู้สึกว่า อยากคุยกับเขาต่อไป ไม่น่าเบื่อเหมือนได้คุยกับผู้ชายบางคน เขามีอะไรให้เธอค้นหา แต่ปัญหาก็คือ ถ้าค้นไปแล้วเจอตัวที่จะทำให้เธอมีปัญหา เธอจะทำอย่างไร?
“พี่ต้นกล้า” น้ำเสียงของแพรวพรรณทำให้จิรวัติต้องละสายตาจากถนนมามองหน้าหญิงสาวผู้มีดวงตากลมโต ขนตาหนาเป็นแพ..
“เรื่องที่แพรวให้พี่ช่วยแพรวโกหก แพรวรู้สึกผิดนะคะ”
“ทำไมละ”
“คนเป็นทหารคงไม่ชอบเรื่องโกหกใช่ไหมคะ”
“มันก็น่าจะทุกคนแหละ อย่างแพรวอาจจะเรียกว่า ปิดบังความจริงมากกว่าการโกหก”
“โกหกค่ะ โกหก คือพูดเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องจริง”
“รู้ว่าตัวผิด แล้วสำนึกได้ก็ดี” จากที่รู้สึกดี ๆ กับแพรวพรรณตอนนี้จิรวัติรู้สึกว่า มันต้องเรียกว่า ‘รู้สึกดีมาก ๆ ‘ เสียแล้ว
“อย่าคิดว่าแพรวชอบเรื่องโกหกนะคะ แต่ครั้งนี้แพรวจำเป็นจริง ๆ ค่ะ พ่อแม่แพรวหวงแพรวมาก พี่พงศ์ก็เช่นกัน”
“ทำไมละ”
“ก็..” แพรวพรรณถอนหายใจออกมา เธอไม่อยากโกหกหรอก แต่พูดไปตรง ๆ ได้ไหมว่า ‘พวกเขาต้องการให้แพรวมีค่าคู่ควรกับผู้ชายที่หาไว้ให้ ซึ่งแพรวเองอยากหาผู้ชายที่คู่ควรกับแพรวเอง’
ถ้าพูดไปอย่างที่ใจคิด ก็เท่ากับว่า เธอจะบอกว่า เธอไม่ต้องการแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้ และ
คนที่เธอหาเองก็คือนาที คนที่เพิ่งกลับไป
“อุ้ย ตรงนี้ตลาดใช่ไหมคะ”
“ตลาดสัตหีบ..จะเอาอะไรไหม”
“อย่าเพิ่งเลยค่ะ เอาสถานที่ที่แพรวกับพี่ญาไม่มีทางเข้าไปสำรวจได้เองดีกว่าค่ะ ตรงนี้มาลุยกันเองได้..”
“แวะวัดหลวงพ่ออี๋ไหม ท่านเป็นที่เคารพของคนที่นี่ พอ ๆ กับเสด็จเตี่ย”
“ไหว้พระหรือคะ ก็ดีค่ะ ทำบุญล้างบาปสักหน่อย”
“ยังไม่ได้บอกพี่เลยว่า ทำไมพ่อแม่ถึงหวงแพรวมาก”
“ก็..ก็..ก็..เอ่อ..”
“ลำบากใจจะตอบก็ไม่เป็นไร”
“ก็ท่านหาคนที่เหมาะสมกับแพรวไว้”
“คนที่เพิ่งกลับไปเขาก็ดูดีอยู่นะ”
แพรวพรรณหัวเราะเบา ๆ รู้สึกคันปากยิบ ๆ อยากจะบอกว่า ‘ตอนนี้หนึ่งเขาเป็นคู่แข่งกับแพรวค่ะ หนึ่งก็จ้องจะงาบพี่อยู่เหมือนกัน’ เห็นทีความลับของนาทีแตกแน่ ๆ แต่นาทีก็เคยบอกกับเธอว่า ถ้าไม่เปิดตัวก็ไม่ได้กิน..หรือจะเปิดตัวให้เพื่อนสาวของเธอดี เผื่อจะได้มากินของอร่อยอย่างใจชอบที่สัตหีบ..
“หนึ่งเป็นแค่เพื่อนแพรวค่ะ” ในที่สุดแพรวพรรณก็ตัดสินใจให้ความหวังเขาสักหน่อย และมันก็ได้ผลจริง ๆ พอเธอพูดไปตรง ๆ แบบนี้ พี่ต้นกล้าก็หันมามองหน้าเธอทันที..
“จริง ๆ หรือ”
“จริง ๆ ค่ะ เป็นแค่เพื่อนกัน เรียนมาด้วยกัน สนิทกัน ถ้าเขาเป็นแฟนแพรว เขาจะทิ้งแพรวไว้อย่างนี้เหรอคะ.....” จริง ๆ แพรวพรรณอยากจะพูดต่อว่า “ขนาดพี่หล่อเท่ขนาดนี้เขายังไม่หวงไม่ห่วงแพรว แล้วจะเป็นแฟนแพรวได้ไง..”...คิดซิคิด คิดซิคะ จะให้ต้องพูด ให้เคลียร์ทำไม..
หลังจากรถของเขาออกจากที่วัดหลวงพ่ออี๋แล้วเลี้ยวขวามุ่งหน้าไปยังเขากรมหลวงฯ หรือแหลมปู่เจ้า ที่เป็นที่ตั้งของประภาคารกรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ ซึ่งประภาคารแห่งนี้ เป็นที่หมายของเรือรบทุกลำที่เดินทางกลับมาสัตหีบ แพรวพรรณเองรู้สึกชุ่มฉ่ำใจกับความสุภาพบุรุษเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา เช่นพอเขาจอดรถ เขาก็รีบลงจากรถมาเปิดประตูให้เธอ และพาเธอเดินไปยังวิหารที่ประดิษฐานรูปปั้นขนาดเท่าองค์จริงของหลวงพ่อมาตั้งไว้ตรงกลางเบื้องหน้าองค์พระพุทธรูปปางมารวิชัย หลังจากนั้นก็จัดแจงซื้อดอกไม้ธูปเทียนส่งให้เธอ แต่ว่า เงินค่าดอกไม้นั้น เธอคิดว่าน่าจะเป็นเงินของตนเอง ดังนั้นแพรวพรรณจึงเอาแบงก์ 20 คืนเขาไป 1 ใบ หลังจากนั้นก็ควักเงินแบงก์หนึ่งร้อยบาท ทำบุญค่าน้ำค่าไฟ 1 ใบ กับใส่ตู้บูรณะซ่อมแซมวัดอีก 1 ใบ แพรวพรรณนึกถึงตอนที่เขานั่งคุกเข่าไหว้พระ เห็นท่านั่งที่มั่นคงแข็งแรงอย่างนักรบของเขา ใจของเธอที่จะสำรวมเพื่ออธิษฐานจิตนั้นเหมือนฟองสบู่คือเห็น ๆ แล้วก็สลายไป..
แต่ถึงกระนั้น เธอก็ขอกับหลวงพ่อสั้น ๆ ว่า ‘ขอให้งานชิ้นนี้ของหนูสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีนะคะขอให้หนูคิดอะไรออกมาสร้างสรรค์กว่าที่เคยทำนะคะ..’
“สรุปว่าตอนนี้แพรวก็ยังไม่มีแฟนใช่ไหม” เจอคำถามที่ถามขึ้นมาลอย ๆ ของเขา ทำให้แพรวพรรณถึงกับหันมาหาเขาแล้วก็ค่อยเบนหน้ามองออกไปข้างทาง อมยิ้มเล็กน้อย ครุ่นคิดคำตอบ แต่ว่าแพรวพรรณก็เลือกที่จะถามเขาเสียเองดีกว่า
“ทำไมถึงคิดว่าแพรวยังไม่มีแฟน”
“ก็คนเมื่อเช้าก็ไม่ใช่..”
“ค่ะ แพรวยังไม่มีแฟน..”
“ทำไมละ หน้าตาก็สวยดี ทำไมไม่มีแฟน”
“พ่อแม่หวงค่ะ”
“แล้วคนที่พ่อแม่หาไว้ให้เป็นอย่างไร”
“คลุมถุงชนค่ะ แพรว..แพรวไม่ชอบวิธีการแบบนี้..”
“แพรวชอบแบบไหนละครับ”
“..ก็..หาเอง”
“พ่อแม่ก็ไม่ให้ออกไปเจอใครง่าย ๆ ..จะได้เจอคนที่ถูกใจไหม”
“ก็ไม่ถึงกับกักกัน หรอกค่ะ...อุ้ย!! ลิงอะไรคะ..” พอรู้สึกว่าเรื่องมันใกล้ตัว แพรวพรรณจึงฉวยถามเรื่องที่ควรต้องถามเขาไปเสียหน่อย..เพราะถ้าเขาซักมาก ๆ ดีไม่ดี เธอจะเผลอบอกเขาว่า
‘หนูชอบแบบพี่นี่แหละค่ะ’
“ลิงข้างถนน”
“พี่ต้นกล้าอ่ะ..”
“อ้าว ก็มันอยู่ข้างถนน จะให้เรียกว่าอะไร”
“แพรวเคยได้ยินแต่หมาข้างถนน”
“เดี๋ยวนี้มีช้างข้างถนนด้วยนะ จะมีลิงข้างถนนบ้างจะเป็นไรไป..”
“เชื่อเลย..นี่คือตัวตนที่แท้จริงของพี่ใช่ไหมคะ คืนนั้นปล่อยมุกซะแพรวอึ้งไปเลย”
“มุกอะไร พี่ก็พูดแบบธรรมดา ๆ ของพี่..มันก็เป็นความจริงไม่ใช่เหรอครับ..”
“ค่ะ ลิงข้างถนน ...ภูเขาที่รถกำลังไต่ระดับขึ้นไปนี่เรียกว่าอะไรคะ”
“เขาแหลมปู่เจ้าครับ..ข้างบนมีศาลกรมหลวงฯ แล้วก็มีประภาคารด้วย..”
“ค่ะ..” สายตาของแพรวพรรณมุ่งมั่นมาก มือก็ถ่ายรูปข้างทางไปด้วย...
“พี่อยากรู้จังเลย นิยายมันจะออกมาแบบไหน..”
“จบแบบแฮปปี้ค่ะ พระ นาง แต่งงานกันตอนจบ..แบบนี้คนอ่านชอบ”
888888888888888888888888888888888888888888888888888888888
ขอบคุณจากทุก ๆ กำัลังใจนะครับ สำหรับเรื่องนี้เป็นนิยายรักหวาน ๆ ครับ...ไม่มีฉากบู้ตื่นเต้นสักฉากเลยครับ..หุหุ
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2554, 08:45:23 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2554, 08:45:23 น.
จำนวนการเข้าชม : 4256
| << 4.“ขอโทษนะคะ ผู้หญิง มันก็ต้องนิดนึง” | 6. “งั้นพี่กวนแพรวแน่ ๆ” >> |
ปูจ้า 7 ต.ค. 2554, 10:10:43 น.
แพรวไม่มีแฟนแล้วพี่ต้นกล้าจะจีบเองเลยใช่ไหม
แพรวไม่มีแฟนแล้วพี่ต้นกล้าจะจีบเองเลยใช่ไหม
Zephyr 7 ต.ค. 2554, 10:11:36 น.
พี่ต้นกล้าาาาา น่าร้ากกกอ่ะ ไปเป็นคู่แข่งยายแพรวดีกว่า อย่าเผลอนะ เราจะฉกๆๆๆเอามาเก็บไว้ข้างตัวเลย อ่านแล้วก็อยากไปมั่งจัง ค่ายสัตหีบเนี่ย
พี่ต้นกล้าาาาา น่าร้ากกกอ่ะ ไปเป็นคู่แข่งยายแพรวดีกว่า อย่าเผลอนะ เราจะฉกๆๆๆเอามาเก็บไว้ข้างตัวเลย อ่านแล้วก็อยากไปมั่งจัง ค่ายสัตหีบเนี่ย
จุฬามณีเฟื่องนคร 7 ต.ค. 2554, 10:16:08 น.
เดี๋ยวจัดทัวร์ย้อนรอย..(คริคริ)
เดี๋ยวจัดทัวร์ย้อนรอย..(คริคริ)
innam 7 ต.ค. 2554, 11:24:27 น.
ตามเป็นกำลังใจ
ตามเป็นกำลังใจ
แว่นใส 7 ต.ค. 2554, 13:53:28 น.
อือ น่ารักจัง
อือ น่ารักจัง
panon 7 ต.ค. 2554, 16:43:34 น.
55555555555ลิงข้างถนน
55555555555ลิงข้างถนน
ณัฐวีร์ 8 ต.ค. 2554, 00:30:52 น.
อ๊าย...อยากมีไกด์ส่วนตัวแบบนี้บ้างจังเลย ง่ำๆ
อ๊าย...อยากมีไกด์ส่วนตัวแบบนี้บ้างจังเลย ง่ำๆ
pseudolife 8 ต.ค. 2554, 13:36:10 น.
ฮ่าน่ารักจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดนิดๆ สมกับที่หนูแพรวกำลังปิดบังพี่ต้นกล้าอย่างนั้นเลย
ฮ่าน่ารักจริงๆ อ่านแล้วรู้สึกอึดอัดนิดๆ สมกับที่หนูแพรวกำลังปิดบังพี่ต้นกล้าอย่างนั้นเลย
เนยแข็ง 8 ต.ค. 2554, 15:18:48 น.
ชอบเรื่องนี้จัง ออกแนวหวานๆ อ่านสบาย พระเอกก็น่ารัก
(เรื่องอื่นแอบดราม่า บีบคั้นอารมณ์ 555)
ชอบเรื่องนี้จัง ออกแนวหวานๆ อ่านสบาย พระเอกก็น่ารัก
(เรื่องอื่นแอบดราม่า บีบคั้นอารมณ์ 555)
join 8 ต.ค. 2554, 16:56:03 น.
กร๊ากกก อ่านแล้วอิจฉาคุณแพรวว อยากได้ผู้ชายแบบนี้มั่ง
อ่านแล้วคิดถึงอ่าวดงตาล อยากไปเที่ยวอีกจัง
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
กร๊ากกก อ่านแล้วอิจฉาคุณแพรวว อยากได้ผู้ชายแบบนี้มั่ง
อ่านแล้วคิดถึงอ่าวดงตาล อยากไปเที่ยวอีกจัง
รอตอนต่อไปนะคะ ^^
แล่นแต๊ 8 ต.ค. 2554, 17:48:49 น.
พี่ต้นกล้านี่คารมณ์ดี
พี่ต้นกล้านี่คารมณ์ดี
morisa 8 ต.ค. 2554, 19:01:18 น.
รถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจ เขาบอกว่าคบไม่ได้
แล้วพี่้ต้นกล้าทหารเรือนี่ล่ะ จะวาดลวดลายจีบสาวยังไงให้เขายอมคบด้วย
รถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจ เขาบอกว่าคบไม่ได้
แล้วพี่้ต้นกล้าทหารเรือนี่ล่ะ จะวาดลวดลายจีบสาวยังไงให้เขายอมคบด้วย
silverraindrop 12 ต.ค. 2554, 16:49:51 น.
โอ้....มันคือมุก
โอ้....มันคือมุก
XaWarZd 13 ต.ค. 2554, 01:19:37 น.
อืมนะ มุกแต่ละอัน ตามเกือบไม่ทัน
อืมนะ มุกแต่ละอัน ตามเกือบไม่ทัน