เพียงใจเสน่าหา โดย ภคพร (วางแผงแล้ว)
เมื่อเทพบุตรในฝันมายืนอยู่ตรงหน้ามีหรือคนอย่างแป้งร่ำจะปล่อยให้หลุดมือ ปฏิบัติการล่ารักฉบับพลีชีพจึงเกิดขึ้น แต่เอ๊ะยังไง นานๆไปเทพบุตรในฝันกลับกลายร่าง รู้ตัวอีกทีเธอก็เป็น "เป็ดน้อยในมือซาตานไปแล้ว"
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟค่ะ เป็นภาคต่อของมธุรัตน์เสน่หา สามารถสั่งซื้อได้ในราคาลด 15% ได้ที่เว็บนี้นะคะ
http://www.lightoflovebooks.com/
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ไลต์ออฟเลิฟค่ะ เป็นภาคต่อของมธุรัตน์เสน่หา สามารถสั่งซื้อได้ในราคาลด 15% ได้ที่เว็บนี้นะคะ
http://www.lightoflovebooks.com/
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ
Tags: โรแมนติก คอเมดี้ นางเอกรั่วๆ นางเป็นเภสัชกร พระเอกเป็นจิตแพทย์
ตอน: บทที่ 19 ความลับแตก
บทที่ 19 ความลับแตก
ณัฐมลนั่งคิดอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรไม่ให้ความลับเรื่องของสะสมของตัวเองแตก ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนรถกับอลินและพัลลภ จะขอตัวลงกลางทางแล้วกลับไปที่ร้านก่อน หรือห้ามไม่ให้พัลลภมาค้างในคืนนี้ก็คงไม่ได้ เธอตอบตกลงไปแล้ว ถ้าจะปฏิเสธไม่ให้เขามาเขาก็จะต้องถามเหตุผล ทีนี้ก็จะยิ่งแสดงพิรุธเข้าไปกันใหญ่
หญิงสาวพยายามสงบใจ นึกถึงหลักความเป็นจริงเอาไว้ ถึงตอนนี้หลักฐานความเป็นโรคจิตของเธอจะแปะอยู่เต็มห้อง แต่ก็ใช่ว่าพัลลภจะมาเห็นมันได้ง่ายๆ ถึงจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน แต่ก็นอนกันคนละห้อง ที่สำคัญคนอย่างพัลลภไม่ใช่ประเภทอยากรู้อยากเห็น หรือกลัดมันจนอยากจะบุกเข้ามาในห้องนอนของเธอแน่นอน กระนั้นเพื่อความไม่ประมาท เธอจะต้องลงมือทำลายหลักฐานทุกอย่างให้เรียบร้อยในคืนนี้
เมื่อกลับมาถึงที่ร้านณัฐมลก็รีบเปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับปลอกหมอนในห้องนอนเล็กชั้นล่างให้พัลลภ เพื่อจะได้มีเวลาไปจัดการของในห้อง
“แป้งช่วยเอาเสื้อผ้าออกมาแขวนให้นะคะ” ณัฐมลขันอาสา
“ไม่เป็นไรครับ พี่จัดของเองได้”
พัลลภไม่ได้หยิบอะไรมามาก เพราะตั้งใจว่าจะเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านของตัวเองกับร้านของณัฐมล ของที่เอามาเลยมีแค่ชุดนอนกับเสื้อผ้าสำหรับใส่ในวันพรุ่งนี้เท่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นพี่พันพักผ่อนตามสบายนะคะ อยากกินอะไรในตู้เย็นก็หยิบเอาได้เลย ส่วนห้องน้ำพี่พันใช้ห้องอาบน้ำที่ชั้นสองนะคะ แป้งเอาสบู่กับแชมพูสระผมไปไว้ให้แล้ว”
“ขอบคุณครับ พี่ขออาบน้ำเลยก็แล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้นแป้งขอตัวเหมือนกันนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างลิงโลด เมื่อโอกาสที่จะได้ปลีกตัวมาถึง
“ตามสบายเลยครับ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก พี่เอาโน้ตบุ๊กมาด้วย อาบน้ำเสร็จแล้วว่าจะนั่งทำงานสักหน่อย ถ้าแป้งง่วงก็นอนเลยนะครับ”
พรุ่งนี้พัลลภจะต้องไปมหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้า เขายังไม่ได้เริ่มสอนก็จริง แต่ก็ต้องเข้าไปรายงานตัวและคุยกับหัวหน้าภาควิชาก่อน
“ค่ะ” ณัฐมลหันมายิ้มหวานรับคำ แล้วเดินหายไปอย่างรวดเร็ว
พัลลภมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ที่หมุนตัวหายออกไปจากห้องด้วยความสงสัย ณัฐมลดูเป็นปกติดีก็จริง แต่ก็มีบางอย่างที่ชวนให้รู้สึกว่าผิดปกติ
ชายหนุ่มเม้มปากอยู่อึดใจ ก่อนจะตัดสินใจเลิกคิด แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันเดินไปเข้าห้องน้ำ
ในระหว่างที่พัลลภกำลังอาบน้ำ ณัฐมลก็กำลังจัดการกับของสะสมของตัวเอง หญิงสาวเริ่มเก็บของจำพวกปลอกหมอนพิมพ์ลายกับหมอนข้างก่อน จากนั้นค่อยทยอยแกะรูปตามฝาผนังออกเอามาใส่ลังใบย่อมเอาไว้
หญิงสาวยืนปาดเหงื่อพักหายใจเมื่องานใกล้ลุล่วง ตอนนี้เหลือก็แต่โปสเตอร์ขนาดใหญ่บนเพดานเท่านั้น ตอนติดเธอขอให้กันติทัตมาช่วยติดให้ เพราะสาวตัวเล็กอย่างเธอต่อให้ต่อเก้าอี้แล้วเอื้อมไปสุดแขนก็ยังแตะไม่ถึงเพดาน มาคราวนี้ถึงคราวต้องเอาออกเอง เธอเลยนอนก่ายหน้าผากทำตาปริบๆ ว่าจะทำอย่างไรดี
นั่งคิดอยู่พักหนึ่งหญิงสาวก็พบทางออก ถ้าไม่ใช้ไม้บรรทัดเหล็กค่อยๆ แซะมันลงมา ก็ต้องเอาคัตเตอร์ผูกกับปลายไม้แล้วกรีดตรงกลางภาพ เพื่อที่จะได้กระโดดกระชากลงมา วิธีหลังค่อนข้างสะดวกแต่ณัฐมลก็ทำไม่ลง
‘ใครใจแข็งพอ ฉีกรูปของเทพบุตรได้ลงกัน’
หญิงสาวจึงหยิบไม้บรรทัดเหล็กขึ้นมางอส่วนปลายให้สามารถแซะเข้าไปที่ขอบรูปได้ จากนั้นก็ยกฟูกบนเตียงออก แล้วเอาเก้าอี้มาตั้งเอาไว้ต่อขา
ในขณะที่ณัฐมลกำลังหมกมุ่นอยู่กับการแกะโปสเตอร์ พัลลภก็เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติชัดเจนขึ้น ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ตามลำพัง ท่ามกลางความเงียบในห้องนอนขนาดสี่คูณสี่เมตร โดยปราศจากเงาเจ้าของสถานที่ ปกติเวลาอยู่ที่บ้านเขา เธอจะต้องชวนเขาทำนั่นทำนี่ไม่ได้หยุดหย่อน ถ้าเขาบอกว่าจะอ่านหนังสือหรือทำงาน เธอก็จะมานั่งอยู่ไม่ห่าง แล้วกดมือถือเล่นไม่ก็ฟังเพลงไปตามประสา แต่พอมาวันนี้ทั้งที่เขามาอยู่ด้วยแล้วแท้ๆ แต่หญิงสาวกลับไม่มาวอแวด้วยเลย
‘หรือจะเบื่อแล้ว ไม่สิ...กำลังวางแผนอะไรอยู่หรือเปล่า’
จิตแพทย์อย่างพัลลภเดาพฤติกรรมของคนเก่ง แล้วณัฐมลก็เป็นประเภทพวกอ่านง่าย เธอไม่มีทางเบื่อเขาอย่างเด็ดขาด เพราะแววตามันฟ้องว่าคลั่งไคล้ออกขนาดนั้น การที่อยู่ๆ ผู้หญิงก็เปลี่ยนไปนั้นมีเหตุผลไม่กี่อย่าง สองคำแรกที่ชายหนุ่มนึกถึงคือ ‘โกรธ’ กับ ‘ลองใจ’ พัลลภคิดว่าเป็นอย่างหลังแต่ก็ไม่มั่นใจนัก เขารู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น
ชายหนุ่มเงยหน้ามองเพดานเพ่งสมาธิ เหมือนพยายามมองทะลุคอนกรีตว่าหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ ในขณะที่กำลังจินตนาการ เขาก็ได้ยินเสียงดังโครมครามเหมือนของหล่น
“ทำอะไรอยู่กันแน่นะเป็ดน้อย” ชายหนุ่มพึมพำด้วยความสงสัย
อึดใจต่อมาก็ผุดลุกขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเดินขึ้นบันไดตรงดิ่งไปที่ห้องของณัฐมล
ต้นกำเนิดของเสียงโครมครามที่พัลลภได้ยิน เกิดเพราะณัฐมลหล่นลงมาจากเก้าอี้ที่ต่อขึ้นไปแกะโปสเตอร์ โชคดีที่เธอหล่นลงมาตรงฟูกพอดีก็เลยไม่เจ็บตัว
ถึงจะตกเก้าอี้เกือบแข้งขาหัก หญิงสาวก็ยังไม่ละความพยายาม เธอหยัดตัวขึ้นจากฟูกแล้วปีนกลับขึ้นไปยืนใช้ไม้บรรทัดเลาะขอบโปสเตอร์อยู่บนเก้าอี้อีกครั้ง ในที่สุดมุมทางขวาทั้งสองมุมก็หลุดออก หญิงสาวค่อยๆ ดึงโปสเตอร์ลงอย่างระมัดระวัง พลางใช้ไม้บรรทัดช่วยแซะกาวให้หลุดออก
สมาธิทั้งหมดของณัฐมลจดจ่ออยู่กับการจัดการกับโปสเตอร์ จึงไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู พัลลภยืนเรียกอยู่สักพักหนึ่ง พอเห็นว่าเธอไม่ตอบรับเขาก็ลองบิดลูกบิดประตูเข้าไปดู ชายหนุ่มกวาดตามองหาจนทั่วห้องนั่งเล่น เมื่อไม่พบใครเขาก็ตรงไปที่ประตูบานเลื่อนที่แง้มเอาไว้
ตรงส่วนนี้กั้นห้องทำเป็นห้องแต่งตัว ด้านขวามีตู้เสื้อผ้าสีขาวขนาดใหญ่กับโต๊ะเครื่องแป้ง ด้านซ้ายเป็นห้องน้ำ บริเวณผนังติดกระจกเอาไว้บานโต ส่วนริมสุดทางเดินมีประตูอยู่อีกหนึ่งบาน
หน้าประตูมีกระดานอันเล็กตกแต่งอย่างน่ารัก บนกระดาษมีลายมือตัวกลมๆ เขียนโน้ตเตือนความจำเกี่ยวกับตารางนัดหมายเอาไว้ พัลลภเดาว่าหลังประตูสีขาวบ้านนี้จะต้องเป็นห้องนอน ก็เลยเคาะประตูห้องก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
เสียงเคาะที่ดังขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำเอาคนที่กำลังยืนยักแย่ยักยันอยู่บนเก้าอี้สะดุ้งโหยง
“นี่พี่เอง หลับหรือยังครับแป้ง”
พอได้ยินเสียงเรียกตามมาระลอกสอง คนมีความผิดติดตัวก็หน้าซีด หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่กอย่างร้อนรน เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่เขาจะเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา
“ยังค่ะพี่พัน อย่าเพิ่งเปิดประตูเข้ามานะคะ ห้องแป้งรกมาก” หญิงสาวตะโกนบอก แล้วรีบกระโจนลงจากเก้าอี้หมายจะไปล็อกประตูห้องกันไม่ให้เขาเข้ามา
อารามรีบร้อนหญิงสาวก็เลยสะดุดขาตัวเองล้มโครมลงกับพื้นห้อง หญิงสาวพยายามสกัดกั้นความเจ็บปวด แล้วตะกายขึ้นมาจากพื้นเพื่อหยุดยั้งหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น ทว่าทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว ก่อนที่มือคู่น้อยจะสัมผัสกับลูกบิดประตู ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
พัลลภได้ยินเสียงของหล่นกับเสียงร้องอุทานเหมือนบาดเจ็บ ก็เลยเปิดประตูเข้ามาด้วยความเป็นห่วง แล้วก็พบว่า ณัฐมลยืนอ้าปากค้างจ้องเขาด้วยสีหน้าเหมือนได้ยินข่าวว่าโลกกำลังจะแตก
“เป็นอะไรไปครับแป้ง หัวกระแทกหรือเปล่า”
น้ำเสียงห่วงใยไม่ซึมเข้าไปในหัวของณัฐมลเลยแม้แต่น้อย ภายในใจของณัฐมลกำลังกรีดร้องอย่างโหยหวนว่า ‘จบสิ้นกันแล้ว’ เขาจะต้องเลิกกับเธอแน่ ถ้ารู้ว่าเธอมีพฤติกรรมโรคจิตชอบตามสะกดรอย
“ได้ยินพี่ไหม ตอบหน่อยสิครับ” พัลลภเขย่าตัวหญิงสาวพลางมองสำรวจว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือไม่
แรงเขย่าทำให้สติของณัฐมลกลับมาทีละน้อย พัลลภยังคงมีท่าทีเป็นห่วงเป็นใยเธอ แสดงว่าเขาไม่ทันสังเกตเห็นโปสเตอร์บนเพดาน พอเหลือบตามองก็เห็นว่ามันห้อยลงมากึ่งหนึ่ง ถ้าไม่เดินไปดูที่อีกด้านก็ไม่มีทางเห็นว่ามันเป็นรูปอะไร
“แป้งไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ซุ่มซ่ามหกล้ม พี่พันออกไปก่อนนะคะ ห้องแป้งรกมากเลย แป้งอาย”
ณัฐมลพยายามรุนหลังให้พัลลภออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด ตอนนี้เธอยังรอดตัว เพราะเขาไม่เห็นโปสเตอร์ แต่มุมห้องก็มีลังที่ใส่ของสะสมที่เกี่ยวกับตัวเขาวางอยู่ ถ้าถูกจับได้เธอต้องแย่แน่
“เรื่องแค่นี้เองพี่ไม่ถือหรอกครับ ห้องพี่ก็รกเหมือนกัน” พัลลภเอ่ยพลางขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมให้ถูกดันออกไป
หญิงสาวมีท่าทีลุกลี้ลุกลนเหมือนกำลังมีความลับ ชายหนุ่มสังหรณ์ใจว่ามันจะเกี่ยวกับตัวเอง ก็เลยตั้งใจว่าจะหาทางให้เธอบอกความจริงให้จงได้
“ยังไงแป้งก็อายอยู่ดี พี่พันรีบออกไปเถอะค่ะ”
ณัฐมลออกแรงดันตัวพัลลภสุดชีวิต หวังให้เขาออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด ทว่ายิ่งออกแรงเท่าไรตัวเธอกลับยิ่งถอยหลังออกห่างจากประตูมากเท่านั้น
“พี่ว่าแป้งมีของที่ไม่อยากให้พี่ดูมากกว่า”
พัลลภเดาสุ่มไปตามเรื่อง แล้วก็เดาถูกเสียด้วย แววตาของณัฐมลดูตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม ชายหนุ่มรู้ว่าตัวเองมาถูกทาง เลยกวาดตามองรอบห้องอย่างละเอียดอีกครั้ง แล้วก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังต่อเก้าอี้ขึ้นไปจัดการทำอะไรบางอย่างกับโปสเตอร์บนเพดาน
‘ไม่ติดใหม่ก็ต้องแกะออก’
ณัฐมลมองตามสายตาช่างสงสัยของพัลลภไปที่โปสเตอร์ เธอเห็นเขาจ้องมันอยู่นาน พอเห็นเขาเดินตรงไปทำท่าเหมือนจะไปดูว่ามันเป็นภาพอะไร หญิงสาวก็ร้องเสียงหลง
“ห้ามดูนะคะพี่พัน!”
พัลลภตวัดสายตากลับมามองเมื่อถูกห้าม สังเกตจากจุดที่ติดภาพเอาไว้ แสดงว่าเธอคงอยากจะเห็นภาพนี้ทั้งก่อนนอนและตอนตื่น ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่าอะไรบางอย่างที่อยู่ในรูปจะต้องมีความสำคัญมาก
“ทำไมครับ หรือว่าเป็นรูปที่ถ่ายกับแฟนเก่า“ ชายหนุ่มเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
สิ่งที่เขาเดาทำให้ณัฐมลหัวเราะพรืด ใครเลยจะคิดว่าจิตแพทย์ที่ดูหนักแน่นอย่างเขาจะจินตนาการเรื่องทำนองนี้ได้
“ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่ ทำไมแป้งต้องเอารูปแฟนเก่ามาติดไว้ด้วย พี่พันคิดได้ยังไงคะเนี่ย คิกๆ”
พัลลภไม่ขำไปด้วย ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวเขม็งเพราะต้องการรู้ความจริง
“ถ้าไม่ใช่รูปแฟนเก่าแล้วทำไมถึงห้ามไม่ให้พี่ดู”
“คือ...ก็ ก็มันเป็นรูปดาราเกาหลีนี่คะ แก่ป่านนี้แล้วยังบ้าดารามันน่าอายนี่” ณัฐมลอ้างมั่วเพื่อหาทางเอาตัวรอด
คำแก้ตัวของหญิงสาวฟังไม่ค่อยจะขึ้นนัก พัลลภจึงเงยหน้ามองโปสเตอร์เจ้าปัญหาอีกครั้งด้วยความสงสัยเป็นเท่าตัว
ณัฐมลมองพัลลภอย่างหวาดๆ เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่มีทางเชื่อคำโกหกของเธอแน่ แววตาดื้อรั้นของพัลลภบอกว่า ต่อให้ห้ามเขาก็จะดูภาพนี้ให้จงได้ ทางเดียวที่จะรอดคือทำลายโปสเตอร์เดี๋ยวนี้
หญิงสาวชิงลงมือก่อนด้วยการกระโจนขึ้นเตียงไปที่เก้าอี้ แล้วกระชากโปสเตอร์ลงมาจากเพดาน
แคว่กกก! โปสเตอร์ที่บรรจงแกะมาอย่างดีมีอันต้องฉีกขาด ส่วนที่ยังเหลือติดอยู่บนเพดานคือส่วนผมกับใบหู ที่มองแล้วไม่มีทางดูออกว่าเป็นใคร พอได้ของกลางมา หญิงสาวก็จัดการขยำมันเป็นก้อนกลม แล้ววิ่งหนีออกจากห้องเพื่อทำลายหลักฐาน
ณัฐมลลงมาที่ห้องครัวจัดการเปิดเตาแก๊สเพื่อจุดไฟเผาโปสเตอร์ พอกระดาษเริ่มติดไฟเธอก็เอามันโยนลงบนกระทะ แล้วปล่อยให้ไหม้ไฟจนกลายเป็นขี้เถ้า เสร็จแล้วก็โยนลงชักโครกกดทิ้ง เพื่อไม่ให้หลงเหลือแม้แต่เศษซากหลักฐาน
“พี่พันคะ แป้งขอโทษ ความจริงแป้งไม่อยากทำอย่างนี้กับรูปพี่พันเลย” หญิงสาวคร่ำครวญอยู่ตรงหน้าโถส้วม
ในขณะที่กำลังปาดน้ำตา ก็นึกขึ้นได้ว่าพัลลภไม่ได้อยู่แถวนี้ เหลียวซ้ายแลขวาออกไปมองหาก็ไม่เห็น นั่นแสดงว่าเขาไม่ได้ตามเธอลงมา
‘ตายล่ะหว่า! เธอทิ้งเขาไว้ที่ห้องพร้อมกับหลักฐานสามลังใหญ่ๆ’
ณัฐมลรีบวิ่งตาลีตาเหลือกจากชั้นหนึ่งขึ้นมาชั้นสาม พอเข้าไปในห้องหญิงสาวก็แทบกรีดร้องเมื่อเห็นว่าพัลลภยืนอยู่หน้าลังใส่ของ ส่วนในมือถือเสื้อกราวน์ที่เธอแอบสลับมา
“เสื้อพี่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
พัลลภคิดว่าเป็นเสื้อของตัวเองเพราะมันมีแผ่นป้ายชื่อเขาหนีบเอาไว้ตรงอกเสื้อ อีกอย่างคือตำหนิที่กระเป๋าเสื้อมันก็เหมือนกันทุกอย่าง
“เอ่อ...คือ แบบว่า พี่พันลืมไว้นานแล้วค่ะ ก่อนหน้าเกิดอุบัติเหตุไงคะ พี่พันคงลืมไปแล้ว” หญิงสาวโกหกเพื่อเอาตัวรอด
ณัฐมลเห็นว่าเขายังดูเป็นปกติแสดงว่ายังไม่เห็นว่าของในกล่องมีอะไรอยู่ หญิงสาวนึกดีใจที่พับปลอกหมอนปิดเอาไว้บนด้านบนเลยรอดตัวหวุดหวิด
“อย่างนั้นเหรอครับ” พัลลภเออออตามทั้งที่ยังไม่หายคาใจ
ในความเป็นจริงเขาความจำเสื่อมเสียที่ไหน เขาจำไม่ได้เลยสักนิดว่าเคยลืมของไว้ที่นี่ และที่น่าประหลาดใจกว่าคือก่อนจะออกจากบ้าน เขายังเห็นเสื้อกราวน์ตัวนี้แขวนเอาไว้ในตู้อยู่เลย แล้วชายหนุ่มก็นึกถึงเรื่องที่เสื้อกราวน์กับโทรศัพท์มือถือที่เคยหายไปออก พอโยงเรื่องเข้าด้วยกันเขาก็เข้าใจว่าที่แท้แล้วตัวการก็คือณัฐมล
“ขอบคุณที่เก็บไว้ให้พี่นะครับ” พัลลภแกล้งทำเป็นเหมือนไม่รู้เรื่อง พลางคิดแผนการมาลงโทษเป็ดน้อยเลี้ยงแกะ
‘ขโมยของ แถมยังกล้าโกหก จับกินเสียเลยดีไหม?’
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ณัฐมลตอบพลางชำเลืองมองกล่องสามใบที่ไม่มีร่องรอยการรื้อค้นอย่างโล่งใจ แต่เพื่อความไม่ประมาทเธอจะต้องให้เขาออกไปจากห้องนี้ก่อน
“พี่พันคะตอนนี้ดึกแล้ว แป้งยังไม่ได้อาบน้ำเลย พี่พันช่วยออกไปได้ไหมคะ”
พัลลภยอมขยับตัวแต่ไม่ยอมเดินออกไปจากห้อง เผลอหน่อยเดียวใบหน้าของเขาก็อยู่ห่างณัฐมลไปแค่คืบเดียว
“พี่ว่าพี่จำได้ลางๆ แล้วล่ะครับว่าเสื้อกราวน์มันมาอยู่ในห้องได้ยังไง”
ริมฝีปากน่าจูบของเทพบุตรซาตานเหยียดออกอย่างมีเลศนัย ตอนนี้เขายังคิดไม่ออกว่าจะลงโทษเธออย่างไร ดังนั้นขอแกล้งแบบพอหอมปากหอมคอไปก่อนก็แล้วกัน
“ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันลำพังเหมือนตอนนี้ ใช่แล้ว! วันนั้นแป้งใส่ชุดแบบนี้แหละ”
ชายหนุ่มก้มต่ำลงมามองเรียวขาขาวเนียนน่าสัมผัส เพียงแค่มองก็ทำให้พวงแก้มของณัฐมลร้อนซู่ขึ้นมาได้ หญิงสาวรู้สึกราวกับว่ามีความร้อนจากดวงตาของเขาตรงเข้ามาลูบไล้ต้นขาของเธอ
“อากาศมันค่อนข้างร้อน พี่ก็เลยถอดเสื้อ แล้วเราสองคนก็ทำอะไรสักอย่าง เพื่อแก้ร้อนกัน อะไรน้า...แป้งบอกพี่ได้ไหมครับว่าวันนั้นเราทำอะไรกัน”
หญิงสาวไม่รู้สึกนิดเลยว่าเขาพูดเรื่องอะไร ทีแรกเธอคิดว่าเขายังสับสนเพราะอุบัติเหตุ แต่พอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์จับจิตเธอก็รู้ตัวว่ากำลังถูกแกล้ง
“เอ่อ...แป้งจำไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”
ณัฐมลถอยหลังมาจนตัวเกือบติดผนัง ถ้าคิดจะหนีให้พ้นจากอ้อมแขนของเขาก็ต้องรีบหนีไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ทว่าสองขามันกลับไม่ยอมขยับ ส่วนใจก็เหมือนจะสมยอมให้เขารังแกเสียอย่างนั้น
“พี่ว่าแป้งรู้นะแต่ไม่ยอมบอกมากกว่า แกล้งพี่อย่างนี้จะมาโทษพี่ไม่ได้นะครับ ถ้าพี่ทำอะไรต่อมิอะไรในห้องนี้เพื่อทบทวนความทรงจำ”
น้ำเสียงพัลลภดูทุ้มนุ่มมีเสน่ห์กว่าทุกครั้งที่เคยได้ยิน หญิงสาวกำลังถูกคุกคาม แต่กลับรู้สึกเคลิ้มไปกับความเย้ายวนชวนหลงใหลของซาตานร้ายตรงหน้า
“ดูเหมือนว่าเรื่องที่ทำให้นึกออก จะอยู่แถวๆ นี้” ชายหนุ่มใช้สายตาจับจ้องมาที่ริมฝีปากของหญิงสาว แล้วโน้มใบหน้าลงมา
แพขนตาของณัฐมลหลุบลงในทันที เธอรู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่กำลังแผ่ออกมาจากร่างของเขา หญิงสาวรอเวลาให้ริมฝีปากของเขาผนึกกับริมฝีปากของเธอ ทว่ารอแล้วรอเล่าสิ่งที่เฝ้าปรารถนากลับไม่มาเยือน เธอเลยเผยอเปลือกตาขึ้นมามอง
พัลลภผละไปจากตัวเธอตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ชายหนุ่มเดินไปหยิบรีโมตที่ผนังแล้วกดปุ่มเปิดเครื่องปรับอากาศ
“พี่นึกออกแล้วครับ นี่ไงวิธีแก้ร้อน” คนเจ้าเล่ห์ตอบหน้าตาย
ณัฐมลนึกอยากจะทุบเขาสักทีให้หายโมโหที่มาหลอกกัน แต่พอเงื้อมือขึ้นก็ถูกแกล้งต่อจนเถียงไม่ออก
“เป็นอะไรไปครับ ทำไมทำหน้าแบบนั้น หรือว่าพี่ควรทำอย่างอื่นมากกว่าเปิดแอร์”
“ไม่รู้สิคะ บอกแล้วไงว่าจำไม่ได้” หญิงสาวแว้ดใส่แล้วค้อนขวับมาให้ “พี่พันออกไปได้แล้ว ดึกแล้วแป้งจะได้อาบน้ำนอนสักที พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า”
ชายหนุ่มหัวเราะขำคนที่กำลังทำเป็นโกรธข่มความเขิน เขายอมให้เธอผลักออกจากห้องแต่โดยดี กระนั้นก็ยังไม่วายหันมาตบหัวเบาๆ เหมือนกำลังเล่นอยู่กับสัตว์เลี้ยง
ณัฐมลแยกเขี้ยวใส่แผ่นหลังกว้างของคนขี้แกล้ง แล้วเดินตามออกไปส่ง จะได้ล็อกประตูด้านหน้าให้เรียบร้อย
ในขณะที่กำลังเดินตามเขาก็หยุดเดินเอาดื้อๆ ทำเอาคนเดินตามหยุดไม่ทันชนเข้ากับตัวเขาอย่างจัง ณัฐมลถึงกับเซ แต่ก็ทรงตัวไว้ได้เพราะพัลลภช่วยดึงตัวเธอเอาไว้
“หยุดเดินทำไมคะ พี่พันแกล้งแป้งอีกแล้ว” หญิงสาวโวยด้วยความโมโห แล้วสะบัดแขนออก
“พี่ขอโทษครับ พอดีพี่ลืมของ”
“ลืมอะไรคะ เสื้อกราวน์ก็อยู่ในมือแล้วไง” ณัฐมลย่นหัวคิ้วใส่เพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก
“พี่ลืมบอกราตรีสวัสดิ์แป้ง ฝันดีนะครับเป็ดน้อยของพี่”
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า แต่ทำบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวถึงกับเข่าอ่อน เขาจูบราตรีสวัสดิ์เธออย่างนุ่มนวลและไม่ใช่แค่ครั้งเดียว จูบแรกริมฝีปากประทับอยู่บนพวงแก้มในขณะที่จมูกจรดลงที่มุมปาก จูบที่สองทั้งปากและจมูกสัมผัสลงตรงซอกคอทั้งคู่
เสร็จขั้นตอนแล้ว เขาก็ออกจากห้องไปจริงๆ ทิ้งให้คนถูกจูบยืนคว้างอยู่อย่างนั้น
‘ก็บอกแล้วไงว่าจะแกล้งแค่หอมปากหอมคอ’
========================================================
ขอลบครึ่งเรื่องนะคะ สามารถตามอ่านที่เหลือได้ในเล่มค่ะ
ใครสนใจสั่งซื้อมาได้ที่เว็บนี้นะคะ ลด 15% ส่งฟรีแถมที่ขั้นค่ะ
http://www.lightoflovebooks.com/
ถ้าใครอ่านนิยายแล้วถูกใจ แวะไปทักทายหรือกดไลค์ให้จะชื่นใจมากเลยค่ะ
อยากมาคุยเล่น หรือสอบถามเรื่องนิยายก็มาได้เสมอนะคะ
ยินดีต้อนรับค่ะ ^O^
http://www.facebook.com/nomekaa
ณัฐมลนั่งคิดอย่างหนักว่าจะทำอย่างไรไม่ให้ความลับเรื่องของสะสมของตัวเองแตก ตอนนี้เธอนั่งอยู่บนรถกับอลินและพัลลภ จะขอตัวลงกลางทางแล้วกลับไปที่ร้านก่อน หรือห้ามไม่ให้พัลลภมาค้างในคืนนี้ก็คงไม่ได้ เธอตอบตกลงไปแล้ว ถ้าจะปฏิเสธไม่ให้เขามาเขาก็จะต้องถามเหตุผล ทีนี้ก็จะยิ่งแสดงพิรุธเข้าไปกันใหญ่
หญิงสาวพยายามสงบใจ นึกถึงหลักความเป็นจริงเอาไว้ ถึงตอนนี้หลักฐานความเป็นโรคจิตของเธอจะแปะอยู่เต็มห้อง แต่ก็ใช่ว่าพัลลภจะมาเห็นมันได้ง่ายๆ ถึงจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน แต่ก็นอนกันคนละห้อง ที่สำคัญคนอย่างพัลลภไม่ใช่ประเภทอยากรู้อยากเห็น หรือกลัดมันจนอยากจะบุกเข้ามาในห้องนอนของเธอแน่นอน กระนั้นเพื่อความไม่ประมาท เธอจะต้องลงมือทำลายหลักฐานทุกอย่างให้เรียบร้อยในคืนนี้
เมื่อกลับมาถึงที่ร้านณัฐมลก็รีบเปลี่ยนผ้าปูที่นอนกับปลอกหมอนในห้องนอนเล็กชั้นล่างให้พัลลภ เพื่อจะได้มีเวลาไปจัดการของในห้อง
“แป้งช่วยเอาเสื้อผ้าออกมาแขวนให้นะคะ” ณัฐมลขันอาสา
“ไม่เป็นไรครับ พี่จัดของเองได้”
พัลลภไม่ได้หยิบอะไรมามาก เพราะตั้งใจว่าจะเทียวไปเทียวมาระหว่างบ้านของตัวเองกับร้านของณัฐมล ของที่เอามาเลยมีแค่ชุดนอนกับเสื้อผ้าสำหรับใส่ในวันพรุ่งนี้เท่านั้น
“ถ้าอย่างนั้นพี่พันพักผ่อนตามสบายนะคะ อยากกินอะไรในตู้เย็นก็หยิบเอาได้เลย ส่วนห้องน้ำพี่พันใช้ห้องอาบน้ำที่ชั้นสองนะคะ แป้งเอาสบู่กับแชมพูสระผมไปไว้ให้แล้ว”
“ขอบคุณครับ พี่ขออาบน้ำเลยก็แล้วกัน”
“ถ้าอย่างนั้นแป้งขอตัวเหมือนกันนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างลิงโลด เมื่อโอกาสที่จะได้ปลีกตัวมาถึง
“ตามสบายเลยครับ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก พี่เอาโน้ตบุ๊กมาด้วย อาบน้ำเสร็จแล้วว่าจะนั่งทำงานสักหน่อย ถ้าแป้งง่วงก็นอนเลยนะครับ”
พรุ่งนี้พัลลภจะต้องไปมหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้า เขายังไม่ได้เริ่มสอนก็จริง แต่ก็ต้องเข้าไปรายงานตัวและคุยกับหัวหน้าภาควิชาก่อน
“ค่ะ” ณัฐมลหันมายิ้มหวานรับคำ แล้วเดินหายไปอย่างรวดเร็ว
พัลลภมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ที่หมุนตัวหายออกไปจากห้องด้วยความสงสัย ณัฐมลดูเป็นปกติดีก็จริง แต่ก็มีบางอย่างที่ชวนให้รู้สึกว่าผิดปกติ
ชายหนุ่มเม้มปากอยู่อึดใจ ก่อนจะตัดสินใจเลิกคิด แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวกับแปรงสีฟันเดินไปเข้าห้องน้ำ
ในระหว่างที่พัลลภกำลังอาบน้ำ ณัฐมลก็กำลังจัดการกับของสะสมของตัวเอง หญิงสาวเริ่มเก็บของจำพวกปลอกหมอนพิมพ์ลายกับหมอนข้างก่อน จากนั้นค่อยทยอยแกะรูปตามฝาผนังออกเอามาใส่ลังใบย่อมเอาไว้
หญิงสาวยืนปาดเหงื่อพักหายใจเมื่องานใกล้ลุล่วง ตอนนี้เหลือก็แต่โปสเตอร์ขนาดใหญ่บนเพดานเท่านั้น ตอนติดเธอขอให้กันติทัตมาช่วยติดให้ เพราะสาวตัวเล็กอย่างเธอต่อให้ต่อเก้าอี้แล้วเอื้อมไปสุดแขนก็ยังแตะไม่ถึงเพดาน มาคราวนี้ถึงคราวต้องเอาออกเอง เธอเลยนอนก่ายหน้าผากทำตาปริบๆ ว่าจะทำอย่างไรดี
นั่งคิดอยู่พักหนึ่งหญิงสาวก็พบทางออก ถ้าไม่ใช้ไม้บรรทัดเหล็กค่อยๆ แซะมันลงมา ก็ต้องเอาคัตเตอร์ผูกกับปลายไม้แล้วกรีดตรงกลางภาพ เพื่อที่จะได้กระโดดกระชากลงมา วิธีหลังค่อนข้างสะดวกแต่ณัฐมลก็ทำไม่ลง
‘ใครใจแข็งพอ ฉีกรูปของเทพบุตรได้ลงกัน’
หญิงสาวจึงหยิบไม้บรรทัดเหล็กขึ้นมางอส่วนปลายให้สามารถแซะเข้าไปที่ขอบรูปได้ จากนั้นก็ยกฟูกบนเตียงออก แล้วเอาเก้าอี้มาตั้งเอาไว้ต่อขา
ในขณะที่ณัฐมลกำลังหมกมุ่นอยู่กับการแกะโปสเตอร์ พัลลภก็เริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติชัดเจนขึ้น ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่ตามลำพัง ท่ามกลางความเงียบในห้องนอนขนาดสี่คูณสี่เมตร โดยปราศจากเงาเจ้าของสถานที่ ปกติเวลาอยู่ที่บ้านเขา เธอจะต้องชวนเขาทำนั่นทำนี่ไม่ได้หยุดหย่อน ถ้าเขาบอกว่าจะอ่านหนังสือหรือทำงาน เธอก็จะมานั่งอยู่ไม่ห่าง แล้วกดมือถือเล่นไม่ก็ฟังเพลงไปตามประสา แต่พอมาวันนี้ทั้งที่เขามาอยู่ด้วยแล้วแท้ๆ แต่หญิงสาวกลับไม่มาวอแวด้วยเลย
‘หรือจะเบื่อแล้ว ไม่สิ...กำลังวางแผนอะไรอยู่หรือเปล่า’
จิตแพทย์อย่างพัลลภเดาพฤติกรรมของคนเก่ง แล้วณัฐมลก็เป็นประเภทพวกอ่านง่าย เธอไม่มีทางเบื่อเขาอย่างเด็ดขาด เพราะแววตามันฟ้องว่าคลั่งไคล้ออกขนาดนั้น การที่อยู่ๆ ผู้หญิงก็เปลี่ยนไปนั้นมีเหตุผลไม่กี่อย่าง สองคำแรกที่ชายหนุ่มนึกถึงคือ ‘โกรธ’ กับ ‘ลองใจ’ พัลลภคิดว่าเป็นอย่างหลังแต่ก็ไม่มั่นใจนัก เขารู้สึกว่ามันมีอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น
ชายหนุ่มเงยหน้ามองเพดานเพ่งสมาธิ เหมือนพยายามมองทะลุคอนกรีตว่าหญิงสาวกำลังทำอะไรอยู่ ในขณะที่กำลังจินตนาการ เขาก็ได้ยินเสียงดังโครมครามเหมือนของหล่น
“ทำอะไรอยู่กันแน่นะเป็ดน้อย” ชายหนุ่มพึมพำด้วยความสงสัย
อึดใจต่อมาก็ผุดลุกขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเดินขึ้นบันไดตรงดิ่งไปที่ห้องของณัฐมล
ต้นกำเนิดของเสียงโครมครามที่พัลลภได้ยิน เกิดเพราะณัฐมลหล่นลงมาจากเก้าอี้ที่ต่อขึ้นไปแกะโปสเตอร์ โชคดีที่เธอหล่นลงมาตรงฟูกพอดีก็เลยไม่เจ็บตัว
ถึงจะตกเก้าอี้เกือบแข้งขาหัก หญิงสาวก็ยังไม่ละความพยายาม เธอหยัดตัวขึ้นจากฟูกแล้วปีนกลับขึ้นไปยืนใช้ไม้บรรทัดเลาะขอบโปสเตอร์อยู่บนเก้าอี้อีกครั้ง ในที่สุดมุมทางขวาทั้งสองมุมก็หลุดออก หญิงสาวค่อยๆ ดึงโปสเตอร์ลงอย่างระมัดระวัง พลางใช้ไม้บรรทัดช่วยแซะกาวให้หลุดออก
สมาธิทั้งหมดของณัฐมลจดจ่ออยู่กับการจัดการกับโปสเตอร์ จึงไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู พัลลภยืนเรียกอยู่สักพักหนึ่ง พอเห็นว่าเธอไม่ตอบรับเขาก็ลองบิดลูกบิดประตูเข้าไปดู ชายหนุ่มกวาดตามองหาจนทั่วห้องนั่งเล่น เมื่อไม่พบใครเขาก็ตรงไปที่ประตูบานเลื่อนที่แง้มเอาไว้
ตรงส่วนนี้กั้นห้องทำเป็นห้องแต่งตัว ด้านขวามีตู้เสื้อผ้าสีขาวขนาดใหญ่กับโต๊ะเครื่องแป้ง ด้านซ้ายเป็นห้องน้ำ บริเวณผนังติดกระจกเอาไว้บานโต ส่วนริมสุดทางเดินมีประตูอยู่อีกหนึ่งบาน
หน้าประตูมีกระดานอันเล็กตกแต่งอย่างน่ารัก บนกระดาษมีลายมือตัวกลมๆ เขียนโน้ตเตือนความจำเกี่ยวกับตารางนัดหมายเอาไว้ พัลลภเดาว่าหลังประตูสีขาวบ้านนี้จะต้องเป็นห้องนอน ก็เลยเคาะประตูห้องก่อนเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
เสียงเคาะที่ดังขึ้นแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำเอาคนที่กำลังยืนยักแย่ยักยันอยู่บนเก้าอี้สะดุ้งโหยง
“นี่พี่เอง หลับหรือยังครับแป้ง”
พอได้ยินเสียงเรียกตามมาระลอกสอง คนมีความผิดติดตัวก็หน้าซีด หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวาเลิ่กลั่กอย่างร้อนรน เธอต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่เขาจะเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา
“ยังค่ะพี่พัน อย่าเพิ่งเปิดประตูเข้ามานะคะ ห้องแป้งรกมาก” หญิงสาวตะโกนบอก แล้วรีบกระโจนลงจากเก้าอี้หมายจะไปล็อกประตูห้องกันไม่ให้เขาเข้ามา
อารามรีบร้อนหญิงสาวก็เลยสะดุดขาตัวเองล้มโครมลงกับพื้นห้อง หญิงสาวพยายามสกัดกั้นความเจ็บปวด แล้วตะกายขึ้นมาจากพื้นเพื่อหยุดยั้งหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น ทว่าทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว ก่อนที่มือคู่น้อยจะสัมผัสกับลูกบิดประตู ประตูห้องก็ถูกเปิดออก
พัลลภได้ยินเสียงของหล่นกับเสียงร้องอุทานเหมือนบาดเจ็บ ก็เลยเปิดประตูเข้ามาด้วยความเป็นห่วง แล้วก็พบว่า ณัฐมลยืนอ้าปากค้างจ้องเขาด้วยสีหน้าเหมือนได้ยินข่าวว่าโลกกำลังจะแตก
“เป็นอะไรไปครับแป้ง หัวกระแทกหรือเปล่า”
น้ำเสียงห่วงใยไม่ซึมเข้าไปในหัวของณัฐมลเลยแม้แต่น้อย ภายในใจของณัฐมลกำลังกรีดร้องอย่างโหยหวนว่า ‘จบสิ้นกันแล้ว’ เขาจะต้องเลิกกับเธอแน่ ถ้ารู้ว่าเธอมีพฤติกรรมโรคจิตชอบตามสะกดรอย
“ได้ยินพี่ไหม ตอบหน่อยสิครับ” พัลลภเขย่าตัวหญิงสาวพลางมองสำรวจว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือไม่
แรงเขย่าทำให้สติของณัฐมลกลับมาทีละน้อย พัลลภยังคงมีท่าทีเป็นห่วงเป็นใยเธอ แสดงว่าเขาไม่ทันสังเกตเห็นโปสเตอร์บนเพดาน พอเหลือบตามองก็เห็นว่ามันห้อยลงมากึ่งหนึ่ง ถ้าไม่เดินไปดูที่อีกด้านก็ไม่มีทางเห็นว่ามันเป็นรูปอะไร
“แป้งไม่เป็นอะไรค่ะ แค่ซุ่มซ่ามหกล้ม พี่พันออกไปก่อนนะคะ ห้องแป้งรกมากเลย แป้งอาย”
ณัฐมลพยายามรุนหลังให้พัลลภออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด ตอนนี้เธอยังรอดตัว เพราะเขาไม่เห็นโปสเตอร์ แต่มุมห้องก็มีลังที่ใส่ของสะสมที่เกี่ยวกับตัวเขาวางอยู่ ถ้าถูกจับได้เธอต้องแย่แน่
“เรื่องแค่นี้เองพี่ไม่ถือหรอกครับ ห้องพี่ก็รกเหมือนกัน” พัลลภเอ่ยพลางขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมให้ถูกดันออกไป
หญิงสาวมีท่าทีลุกลี้ลุกลนเหมือนกำลังมีความลับ ชายหนุ่มสังหรณ์ใจว่ามันจะเกี่ยวกับตัวเอง ก็เลยตั้งใจว่าจะหาทางให้เธอบอกความจริงให้จงได้
“ยังไงแป้งก็อายอยู่ดี พี่พันรีบออกไปเถอะค่ะ”
ณัฐมลออกแรงดันตัวพัลลภสุดชีวิต หวังให้เขาออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด ทว่ายิ่งออกแรงเท่าไรตัวเธอกลับยิ่งถอยหลังออกห่างจากประตูมากเท่านั้น
“พี่ว่าแป้งมีของที่ไม่อยากให้พี่ดูมากกว่า”
พัลลภเดาสุ่มไปตามเรื่อง แล้วก็เดาถูกเสียด้วย แววตาของณัฐมลดูตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม ชายหนุ่มรู้ว่าตัวเองมาถูกทาง เลยกวาดตามองรอบห้องอย่างละเอียดอีกครั้ง แล้วก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังต่อเก้าอี้ขึ้นไปจัดการทำอะไรบางอย่างกับโปสเตอร์บนเพดาน
‘ไม่ติดใหม่ก็ต้องแกะออก’
ณัฐมลมองตามสายตาช่างสงสัยของพัลลภไปที่โปสเตอร์ เธอเห็นเขาจ้องมันอยู่นาน พอเห็นเขาเดินตรงไปทำท่าเหมือนจะไปดูว่ามันเป็นภาพอะไร หญิงสาวก็ร้องเสียงหลง
“ห้ามดูนะคะพี่พัน!”
พัลลภตวัดสายตากลับมามองเมื่อถูกห้าม สังเกตจากจุดที่ติดภาพเอาไว้ แสดงว่าเธอคงอยากจะเห็นภาพนี้ทั้งก่อนนอนและตอนตื่น ซึ่งนั่นก็หมายถึงว่าอะไรบางอย่างที่อยู่ในรูปจะต้องมีความสำคัญมาก
“ทำไมครับ หรือว่าเป็นรูปที่ถ่ายกับแฟนเก่า“ ชายหนุ่มเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
สิ่งที่เขาเดาทำให้ณัฐมลหัวเราะพรืด ใครเลยจะคิดว่าจิตแพทย์ที่ดูหนักแน่นอย่างเขาจะจินตนาการเรื่องทำนองนี้ได้
“ไม่ใช่ค่ะไม่ใช่ ทำไมแป้งต้องเอารูปแฟนเก่ามาติดไว้ด้วย พี่พันคิดได้ยังไงคะเนี่ย คิกๆ”
พัลลภไม่ขำไปด้วย ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวเขม็งเพราะต้องการรู้ความจริง
“ถ้าไม่ใช่รูปแฟนเก่าแล้วทำไมถึงห้ามไม่ให้พี่ดู”
“คือ...ก็ ก็มันเป็นรูปดาราเกาหลีนี่คะ แก่ป่านนี้แล้วยังบ้าดารามันน่าอายนี่” ณัฐมลอ้างมั่วเพื่อหาทางเอาตัวรอด
คำแก้ตัวของหญิงสาวฟังไม่ค่อยจะขึ้นนัก พัลลภจึงเงยหน้ามองโปสเตอร์เจ้าปัญหาอีกครั้งด้วยความสงสัยเป็นเท่าตัว
ณัฐมลมองพัลลภอย่างหวาดๆ เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่มีทางเชื่อคำโกหกของเธอแน่ แววตาดื้อรั้นของพัลลภบอกว่า ต่อให้ห้ามเขาก็จะดูภาพนี้ให้จงได้ ทางเดียวที่จะรอดคือทำลายโปสเตอร์เดี๋ยวนี้
หญิงสาวชิงลงมือก่อนด้วยการกระโจนขึ้นเตียงไปที่เก้าอี้ แล้วกระชากโปสเตอร์ลงมาจากเพดาน
แคว่กกก! โปสเตอร์ที่บรรจงแกะมาอย่างดีมีอันต้องฉีกขาด ส่วนที่ยังเหลือติดอยู่บนเพดานคือส่วนผมกับใบหู ที่มองแล้วไม่มีทางดูออกว่าเป็นใคร พอได้ของกลางมา หญิงสาวก็จัดการขยำมันเป็นก้อนกลม แล้ววิ่งหนีออกจากห้องเพื่อทำลายหลักฐาน
ณัฐมลลงมาที่ห้องครัวจัดการเปิดเตาแก๊สเพื่อจุดไฟเผาโปสเตอร์ พอกระดาษเริ่มติดไฟเธอก็เอามันโยนลงบนกระทะ แล้วปล่อยให้ไหม้ไฟจนกลายเป็นขี้เถ้า เสร็จแล้วก็โยนลงชักโครกกดทิ้ง เพื่อไม่ให้หลงเหลือแม้แต่เศษซากหลักฐาน
“พี่พันคะ แป้งขอโทษ ความจริงแป้งไม่อยากทำอย่างนี้กับรูปพี่พันเลย” หญิงสาวคร่ำครวญอยู่ตรงหน้าโถส้วม
ในขณะที่กำลังปาดน้ำตา ก็นึกขึ้นได้ว่าพัลลภไม่ได้อยู่แถวนี้ เหลียวซ้ายแลขวาออกไปมองหาก็ไม่เห็น นั่นแสดงว่าเขาไม่ได้ตามเธอลงมา
‘ตายล่ะหว่า! เธอทิ้งเขาไว้ที่ห้องพร้อมกับหลักฐานสามลังใหญ่ๆ’
ณัฐมลรีบวิ่งตาลีตาเหลือกจากชั้นหนึ่งขึ้นมาชั้นสาม พอเข้าไปในห้องหญิงสาวก็แทบกรีดร้องเมื่อเห็นว่าพัลลภยืนอยู่หน้าลังใส่ของ ส่วนในมือถือเสื้อกราวน์ที่เธอแอบสลับมา
“เสื้อพี่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”
พัลลภคิดว่าเป็นเสื้อของตัวเองเพราะมันมีแผ่นป้ายชื่อเขาหนีบเอาไว้ตรงอกเสื้อ อีกอย่างคือตำหนิที่กระเป๋าเสื้อมันก็เหมือนกันทุกอย่าง
“เอ่อ...คือ แบบว่า พี่พันลืมไว้นานแล้วค่ะ ก่อนหน้าเกิดอุบัติเหตุไงคะ พี่พันคงลืมไปแล้ว” หญิงสาวโกหกเพื่อเอาตัวรอด
ณัฐมลเห็นว่าเขายังดูเป็นปกติแสดงว่ายังไม่เห็นว่าของในกล่องมีอะไรอยู่ หญิงสาวนึกดีใจที่พับปลอกหมอนปิดเอาไว้บนด้านบนเลยรอดตัวหวุดหวิด
“อย่างนั้นเหรอครับ” พัลลภเออออตามทั้งที่ยังไม่หายคาใจ
ในความเป็นจริงเขาความจำเสื่อมเสียที่ไหน เขาจำไม่ได้เลยสักนิดว่าเคยลืมของไว้ที่นี่ และที่น่าประหลาดใจกว่าคือก่อนจะออกจากบ้าน เขายังเห็นเสื้อกราวน์ตัวนี้แขวนเอาไว้ในตู้อยู่เลย แล้วชายหนุ่มก็นึกถึงเรื่องที่เสื้อกราวน์กับโทรศัพท์มือถือที่เคยหายไปออก พอโยงเรื่องเข้าด้วยกันเขาก็เข้าใจว่าที่แท้แล้วตัวการก็คือณัฐมล
“ขอบคุณที่เก็บไว้ให้พี่นะครับ” พัลลภแกล้งทำเป็นเหมือนไม่รู้เรื่อง พลางคิดแผนการมาลงโทษเป็ดน้อยเลี้ยงแกะ
‘ขโมยของ แถมยังกล้าโกหก จับกินเสียเลยดีไหม?’
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ณัฐมลตอบพลางชำเลืองมองกล่องสามใบที่ไม่มีร่องรอยการรื้อค้นอย่างโล่งใจ แต่เพื่อความไม่ประมาทเธอจะต้องให้เขาออกไปจากห้องนี้ก่อน
“พี่พันคะตอนนี้ดึกแล้ว แป้งยังไม่ได้อาบน้ำเลย พี่พันช่วยออกไปได้ไหมคะ”
พัลลภยอมขยับตัวแต่ไม่ยอมเดินออกไปจากห้อง เผลอหน่อยเดียวใบหน้าของเขาก็อยู่ห่างณัฐมลไปแค่คืบเดียว
“พี่ว่าพี่จำได้ลางๆ แล้วล่ะครับว่าเสื้อกราวน์มันมาอยู่ในห้องได้ยังไง”
ริมฝีปากน่าจูบของเทพบุตรซาตานเหยียดออกอย่างมีเลศนัย ตอนนี้เขายังคิดไม่ออกว่าจะลงโทษเธออย่างไร ดังนั้นขอแกล้งแบบพอหอมปากหอมคอไปก่อนก็แล้วกัน
“ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันลำพังเหมือนตอนนี้ ใช่แล้ว! วันนั้นแป้งใส่ชุดแบบนี้แหละ”
ชายหนุ่มก้มต่ำลงมามองเรียวขาขาวเนียนน่าสัมผัส เพียงแค่มองก็ทำให้พวงแก้มของณัฐมลร้อนซู่ขึ้นมาได้ หญิงสาวรู้สึกราวกับว่ามีความร้อนจากดวงตาของเขาตรงเข้ามาลูบไล้ต้นขาของเธอ
“อากาศมันค่อนข้างร้อน พี่ก็เลยถอดเสื้อ แล้วเราสองคนก็ทำอะไรสักอย่าง เพื่อแก้ร้อนกัน อะไรน้า...แป้งบอกพี่ได้ไหมครับว่าวันนั้นเราทำอะไรกัน”
หญิงสาวไม่รู้สึกนิดเลยว่าเขาพูดเรื่องอะไร ทีแรกเธอคิดว่าเขายังสับสนเพราะอุบัติเหตุ แต่พอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์จับจิตเธอก็รู้ตัวว่ากำลังถูกแกล้ง
“เอ่อ...แป้งจำไม่ได้แล้วล่ะค่ะ”
ณัฐมลถอยหลังมาจนตัวเกือบติดผนัง ถ้าคิดจะหนีให้พ้นจากอ้อมแขนของเขาก็ต้องรีบหนีไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ ทว่าสองขามันกลับไม่ยอมขยับ ส่วนใจก็เหมือนจะสมยอมให้เขารังแกเสียอย่างนั้น
“พี่ว่าแป้งรู้นะแต่ไม่ยอมบอกมากกว่า แกล้งพี่อย่างนี้จะมาโทษพี่ไม่ได้นะครับ ถ้าพี่ทำอะไรต่อมิอะไรในห้องนี้เพื่อทบทวนความทรงจำ”
น้ำเสียงพัลลภดูทุ้มนุ่มมีเสน่ห์กว่าทุกครั้งที่เคยได้ยิน หญิงสาวกำลังถูกคุกคาม แต่กลับรู้สึกเคลิ้มไปกับความเย้ายวนชวนหลงใหลของซาตานร้ายตรงหน้า
“ดูเหมือนว่าเรื่องที่ทำให้นึกออก จะอยู่แถวๆ นี้” ชายหนุ่มใช้สายตาจับจ้องมาที่ริมฝีปากของหญิงสาว แล้วโน้มใบหน้าลงมา
แพขนตาของณัฐมลหลุบลงในทันที เธอรู้สึกถึงคลื่นความร้อนที่กำลังแผ่ออกมาจากร่างของเขา หญิงสาวรอเวลาให้ริมฝีปากของเขาผนึกกับริมฝีปากของเธอ ทว่ารอแล้วรอเล่าสิ่งที่เฝ้าปรารถนากลับไม่มาเยือน เธอเลยเผยอเปลือกตาขึ้นมามอง
พัลลภผละไปจากตัวเธอตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ชายหนุ่มเดินไปหยิบรีโมตที่ผนังแล้วกดปุ่มเปิดเครื่องปรับอากาศ
“พี่นึกออกแล้วครับ นี่ไงวิธีแก้ร้อน” คนเจ้าเล่ห์ตอบหน้าตาย
ณัฐมลนึกอยากจะทุบเขาสักทีให้หายโมโหที่มาหลอกกัน แต่พอเงื้อมือขึ้นก็ถูกแกล้งต่อจนเถียงไม่ออก
“เป็นอะไรไปครับ ทำไมทำหน้าแบบนั้น หรือว่าพี่ควรทำอย่างอื่นมากกว่าเปิดแอร์”
“ไม่รู้สิคะ บอกแล้วไงว่าจำไม่ได้” หญิงสาวแว้ดใส่แล้วค้อนขวับมาให้ “พี่พันออกไปได้แล้ว ดึกแล้วแป้งจะได้อาบน้ำนอนสักที พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้า”
ชายหนุ่มหัวเราะขำคนที่กำลังทำเป็นโกรธข่มความเขิน เขายอมให้เธอผลักออกจากห้องแต่โดยดี กระนั้นก็ยังไม่วายหันมาตบหัวเบาๆ เหมือนกำลังเล่นอยู่กับสัตว์เลี้ยง
ณัฐมลแยกเขี้ยวใส่แผ่นหลังกว้างของคนขี้แกล้ง แล้วเดินตามออกไปส่ง จะได้ล็อกประตูด้านหน้าให้เรียบร้อย
ในขณะที่กำลังเดินตามเขาก็หยุดเดินเอาดื้อๆ ทำเอาคนเดินตามหยุดไม่ทันชนเข้ากับตัวเขาอย่างจัง ณัฐมลถึงกับเซ แต่ก็ทรงตัวไว้ได้เพราะพัลลภช่วยดึงตัวเธอเอาไว้
“หยุดเดินทำไมคะ พี่พันแกล้งแป้งอีกแล้ว” หญิงสาวโวยด้วยความโมโห แล้วสะบัดแขนออก
“พี่ขอโทษครับ พอดีพี่ลืมของ”
“ลืมอะไรคะ เสื้อกราวน์ก็อยู่ในมือแล้วไง” ณัฐมลย่นหัวคิ้วใส่เพราะไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก
“พี่ลืมบอกราตรีสวัสดิ์แป้ง ฝันดีนะครับเป็ดน้อยของพี่”
ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า แต่ทำบางอย่างที่ทำให้หญิงสาวถึงกับเข่าอ่อน เขาจูบราตรีสวัสดิ์เธออย่างนุ่มนวลและไม่ใช่แค่ครั้งเดียว จูบแรกริมฝีปากประทับอยู่บนพวงแก้มในขณะที่จมูกจรดลงที่มุมปาก จูบที่สองทั้งปากและจมูกสัมผัสลงตรงซอกคอทั้งคู่
เสร็จขั้นตอนแล้ว เขาก็ออกจากห้องไปจริงๆ ทิ้งให้คนถูกจูบยืนคว้างอยู่อย่างนั้น
‘ก็บอกแล้วไงว่าจะแกล้งแค่หอมปากหอมคอ’
========================================================
ขอลบครึ่งเรื่องนะคะ สามารถตามอ่านที่เหลือได้ในเล่มค่ะ
ใครสนใจสั่งซื้อมาได้ที่เว็บนี้นะคะ ลด 15% ส่งฟรีแถมที่ขั้นค่ะ
http://www.lightoflovebooks.com/
ถ้าใครอ่านนิยายแล้วถูกใจ แวะไปทักทายหรือกดไลค์ให้จะชื่นใจมากเลยค่ะ
อยากมาคุยเล่น หรือสอบถามเรื่องนิยายก็มาได้เสมอนะคะ
ยินดีต้อนรับค่ะ ^O^
http://www.facebook.com/nomekaa
นิชาภา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ต.ค. 2554, 23:29:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 เม.ย. 2555, 20:08:08 น.
จำนวนการเข้าชม : 3368
| << บทที่ 18 ตัวจริงของโรคจิต |
หมูบูลิน 3 ต.ค. 2554, 23:47:10 น.
เจ๊แป้งจะเก็บของทันป่ะค่ะเนี่ยงานนี้ เหอๆ
เจ๊แป้งจะเก็บของทันป่ะค่ะเนี่ยงานนี้ เหอๆ
ปอปอ 4 ต.ค. 2554, 00:03:32 น.
กรี๊ดดด ไม่โรคจิตหรอกจ๊ะแป้งจ๋าแต่ว่าเค้าอิจฉาแป้งจังเลย ///>.<///
กรี๊ดดด ไม่โรคจิตหรอกจ๊ะแป้งจ๋าแต่ว่าเค้าอิจฉาแป้งจังเลย ///>.<///
Auuuu 4 ต.ค. 2554, 00:23:46 น.
ฮ่าๆๆๆ แป้งเอ๋ย ทันไม๊เนี่ย
ฮ่าๆๆๆ แป้งเอ๋ย ทันไม๊เนี่ย
ลูกกวาดสีส้ม 4 ต.ค. 2554, 00:26:28 น.
เมื่อโรคจิตตัวจริงปรากฏตัวค่ะ
เมื่อโรคจิตตัวจริงปรากฏตัวค่ะ
nickelodon 4 ต.ค. 2554, 01:22:36 น.
;D
;D
คิมหันตุ์ 4 ต.ค. 2554, 02:03:03 น.
อยากรู้ สีหน้าท่าทางพี่หมอ...ว่าถ้าเจอหลักฐานของคนโรคจิตจะว่าไง....ห้าห้า
อยากรู้ สีหน้าท่าทางพี่หมอ...ว่าถ้าเจอหลักฐานของคนโรคจิตจะว่าไง....ห้าห้า
แล่นแต๊ 4 ต.ค. 2554, 05:28:32 น.
ถ้าคุณหมอเห็นแล้วจะว่าไงคะ
ถ้าคุณหมอเห็นแล้วจะว่าไงคะ
april 4 ต.ค. 2554, 08:17:26 น.
ให้เห็นไปเถอะแป้ง ฮ่าๆๆ ชอบก็โอ ไม่ชอบก็เก็บทิ้ง เอะ พูดง่ายไปหรือเปล่า คริๆๆ
ให้เห็นไปเถอะแป้ง ฮ่าๆๆ ชอบก็โอ ไม่ชอบก็เก็บทิ้ง เอะ พูดง่ายไปหรือเปล่า คริๆๆ
เพลา 4 ต.ค. 2554, 08:45:43 น.
ให้เห็นไปเลยค่ะแป้ง พี่หมอก็ใช่ว่าจะโรคจิตน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ อย่างเรื่องเป็ดที่เลี้ยงจะขุนไว้กินเองนั่นไง ฮาซะ
ให้เห็นไปเลยค่ะแป้ง พี่หมอก็ใช่ว่าจะโรคจิตน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ อย่างเรื่องเป็ดที่เลี้ยงจะขุนไว้กินเองนั่นไง ฮาซะ
silverraindrop 4 ต.ค. 2554, 09:33:08 น.
แป้งจะรอดจากการโดนพี่หมอแกล้งจับกดไหมนี่ 5555
แป้งจะรอดจากการโดนพี่หมอแกล้งจับกดไหมนี่ 5555
anOO 4 ต.ค. 2554, 09:33:29 น.
ไม่ต้องเก็บหรอกมั้ง ถ้าพี่หมอให้คนตามสืบเรื่องตัวเองอยู่
เรื่องแป้งก็คงไม่คาดสายตาเช่นกัน
ไม่ต้องเก็บหรอกมั้ง ถ้าพี่หมอให้คนตามสืบเรื่องตัวเองอยู่
เรื่องแป้งก็คงไม่คาดสายตาเช่นกัน
Zephyr 4 ต.ค. 2554, 10:08:52 น.
งานเข้าล่ะแป้งรั่ว กำจัดหลักฐานไม่ทันแน่ๆ ให้เห็นๆไปเหอะ พี่หมอคงไม่หลอนไปกว่านี้หรอก เรื่องนี้ออกแนว ฮาๆจิตๆหื่นๆนะคะ ^^คนอ่านก็จิตเช่นกัน ฮ่าๆๆๆ รอดูเป็ดโดนจับกิน
งานเข้าล่ะแป้งรั่ว กำจัดหลักฐานไม่ทันแน่ๆ ให้เห็นๆไปเหอะ พี่หมอคงไม่หลอนไปกว่านี้หรอก เรื่องนี้ออกแนว ฮาๆจิตๆหื่นๆนะคะ ^^คนอ่านก็จิตเช่นกัน ฮ่าๆๆๆ รอดูเป็ดโดนจับกิน
หมูอ้วน 4 ต.ค. 2554, 13:04:56 น.
เก็บทันมั้ยเนี่ย หนูแป้ง
เก็บทันมั้ยเนี่ย หนูแป้ง
nunoi 4 ต.ค. 2554, 14:37:17 น.
ไม่ต้องเก็บหรอกมั้ง เพราะพี่พันก็เหมือนว่าเคยรู้ว่าโดนแอบถ่ายรูปนี่น่า
ไม่ต้องเก็บหรอกมั้ง เพราะพี่พันก็เหมือนว่าเคยรู้ว่าโดนแอบถ่ายรูปนี่น่า
bow 4 ต.ค. 2554, 16:34:35 น.
โทรให้หมอชาไปเก็บให้ได้ไหมเนี่ย! น่าสงสารหนูแป้งจริงๆ
โทรให้หมอชาไปเก็บให้ได้ไหมเนี่ย! น่าสงสารหนูแป้งจริงๆ
แพม 4 ต.ค. 2554, 16:35:15 น.
แว๊กกกกกกก จะไปเก็บตอนไหนเนี่ย
แว๊กกกกกกก จะไปเก็บตอนไหนเนี่ย
ปูจ้า 5 ต.ค. 2554, 08:49:39 น.
แป้งเก็บไม่ทันโดนพี่พันจับกดแน่ฮ่ะะๆๆๆ
แป้งเก็บไม่ทันโดนพี่พันจับกดแน่ฮ่ะะๆๆๆ
Thananya 6 ต.ค. 2554, 18:47:37 น.
ฮาอะ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ
ฮาอะ ฮ่าๆๆ เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ