กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
สาวสวยนามเพชรไพลินเดินตรงมาหาน้องสาวและเพื่อน้องสาวที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี เธอเลือกนั่งข้างๆ น้องสาวของเธอเอง และยิ้มให้ทุกคนที่อยู่ที่โต๊ะ
“สวัสดีค่ะพี่เพชร..แหม...ไม่เคยผิดลุคส์เลยนะคะ” เขมวันต์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างชื่นชมกับการที่รู้จักเป็นคนที่แต่งตัวเป็นไม่เยอะแต่ดูดี อย่างวันนี้เธออยู่ในชุดสูทผ้าไหมสีขาวกางเกงเข้ารูปเสริมให้เธอดูสง่าอย่างมาก และยิ่งอีกฝ่ายสวมส้นสูงมาด้วยแล้ว
เพชรไพลิน ไชยสกุลเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของพลอยไพลิน เธอเป็นสาวผมสั้นประบ่านำสมัยและเป็นคนที่เปรี้ยวและไม่เคยไม่มีวันไหนที่เธอไม่สวย ด้วยบุคลิกผมสั้นของเธอทำให้หญิงสาวยิ่งสวยเฉี่ยวมากยิ่งขึ้น และรูปร่างบางสมส่วน หน้ารูปไข่ ผิดขาวอมชมพู ตาโตคม คิ้วโก่ง และบวกความสูง 169 ซม. เรียกได้ว่าทุกอย่างในตัวเธอลงตัวมากไม่ได้ต่างจากน้องสาวเลย แต่แค่คนละสไตล์เท่านั้นเอง
“สวัสดีจ้ะสาม...ไม่ได้หรอกสามพี่ต้องเจอลูกค้านี่นา ว่าแต่สั่งอาหารกันยัง ขอโทษทีนะพี่เป็นคนนัดแท้ๆ แต่มาถึงช้ากว่าพวกเราเสียอีก” รีบขอโทษนี่เป็นนิสัยอีกอย่างของครอบครัวนี้ถ้ารู้วาตัวเองผิดจะไม่ลังเลที่จะเอ่ยปากขอโทษ แต่ถ้าไม่ผิดก็อย่าหวังว่าจะได้ยินคำๆ นั้นออกมาจากปากพวกเธอเหมือนกัน
“สั่งไปแล้วละ..เดี๋ยวคงมาเสิร์ฟแหละ งานยุ่งมากเลยเหรอพี่เพชร?” ถามอย่างเป็นห่วงเธอรู้ว่าพี่สาวช่วงนี้ทำงานหนักพอๆ กับแม่เธอนั่นละ แต่ทำไงได้ละช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้เข้าไปช่วยงานเพราะว่าต้องมาฝึกงานน่ะซิ
“ก็เหมือนเดิมน่ะแหละ ว่าแต่เป็นไงบ้างเรื่องที่ฝึกงานมีปัญหารึเปล่า?” หันไปมองหน้าทั้งสองอย่างเป็นห่วง เพราะเกิดไปขัดตาใครเข้าคงทำงานอยู่ที่นั่นไม่ค่อยมีความสุขมากนัก
“หูย ไม่ต้องห่วงหรอกน่าพี่เพชรพวกเราสามคนไม่ไปสะดุดขาใครเข้าหรอกจ้า...ว่าแต่พี่เพชรเถอะ บาปนะไปหว่านเสน่ห์ใส่หนุ่มๆ อย่างนั้นน่ะ” เธอแซวพี่สาวยิ้มๆ เมื่อเห็นว่ามีหนุ่มๆ กำลังมองหน้ามาที่พี่สาวของเธออยู่ และอยู่ๆ ชายหนุ่มมาดดีคนนั้นก็ลุกและเดินตรงมาที่โต๊ะพวกเธอ
“บ้า! พี่ไม่ได้หว่านเสน่ห์ซะหน่อย ไม่เห็นจะรู้จัก” เธอรีบปฏิเสธ เพราะว่าไม่รู้จักคนที่กำลังเดินเข้ามาจริงๆ
“ไหนๆ” เขมวันต์ที่หันไปมองตามสายตาเพื่อนอย่างสนใจเต็มที่ ว่าหนุ่มคนไหนที่กล้าหาญชาญชัยเหลือเกิน “พี่สอง!!!” เธอมองคนที่กำลังเดินมาตาโตอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าพี่ชายเธอจะมากินอาหารที่นี่เหมือนกัน
“หา! อย่าบอกนะว่านั่นน่ะพี่ชายแกน่ะ!?” พลอยไพลินได้แต่อุทานออกมาอย่างตกใจเพราะเธอจำไม่ได้จริงๆ ว่านั่นคือพี่ชายของเพื่อน เพราะเธอไม่เคยเจอน่ะซิ ต่อให้เคยเห็นหน้าเขาจากรูปถ่ายใครจะไปจำได้มันตั้งนานมาแล้วนี่นา
“อ้าว..ไอ้พลอย อย่าบอกนะว่าแกจำหน้าพี่สองของฉันไม่ได้น่ะ?” เขมวันต์มองหน้าเพื่อนสาวอย่างไม่เชื่อที่ได้ยิน
“อ้าวไอ้สาม...แกพูดเหมือนฉันเคยเห็นหน้าพี่แกตรงๆ อย่างนั้นละ มีแต่รูปที่แกเอามาให้ดูเท่านั้นละ ถึงฉันจะคุ้นแต่ก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ แล้วเรื่องหน้าคนแกก็รู้วาฉันไม่สันทัดเท่าไหร่น่ะ?” มองหน้าอีกฝ่ายใสซื่อเพราะเธอไม่ได้โกหกจริงๆ
“เออ...ที่พูดมันก็จริง งั้นก็พี่เพชร พลอยนี่พี่สองพี่ชายของสามเอง แล้วก็พี่สามนี่พี่เพชรพี่สาวพลอย แล้วก็พลอยเพื่อนสนิทสามเองค่ะ” เธอแนะนำทั้งสามคนให้รู้จักกัน สองสาวที่อายุน้อยกว่ารีบทำความเคารพอีกฝ่ายทันที
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ น้องพลอยเนี่ยกว่าเราจะเจอตัวกันจริงๆ ซะทีนะ”ชายหนุ่มหันไปเย้าเพื่อนน้องสาวที่คลาดที่จะเจอกันทุกครั้งไป จนวันนี้ได้เจอหน้ากันจริงๆ เสียที
“ค่ะ...แต่ว่าพี่สองเนี่ยหล่อกว่าในรูปที่ยัยสามเอามาให้ดูนะคะ พลอยถึงจำพี่ไม่ได้เลยน่ะค่ะ” เธอเย้าเขาอย่างคุ้นเคย แม้ว่าจะเพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก แต่ก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี จากากรเล่าผ่านเพื่อนสาวทำให้แม้ว่าจะเพิ่งเจอหน้ากันก็ตาม
“ขอบคุณที่ชมครับ..ว่าแต่มากันสามคนเองเหรอสาม?” หันไปถามน้องสาว แต่สายตาเขาไม่คลาดไปจากหญิงสาวอีกคนที่ที่อยู่ในกลุ่มด้วย
“ค่ะ..แล้วพี่ใหญ่บอกว่าจะมาด้วย?” เธอถามหาพี่ชายคนโต แต่ยังไม่เห็น
“อ๋อ..พี่ใหญ่บอกว่าอีกเดี๋ยวก็มาแล้วละ...ไปนั่งโต๊ะเดียวกันมั้ยละ พวกพี่ก็มากันสามคนเองนะ...จะได้หลายๆ คนไงละ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนเพราะยังไงก็น้องสาวและเพื่อนน้องสาวอยู่แล้ว
“แต่ว่าจะรบกวนพวกพี่รึเปล่าคะ?” พลอยไพลินบอกอย่างเกรงใจ และพวกเธอก็สั่งอาหารไปแล้วด้วย จะไปรบกวนหนุ่มๆ คุยกันเสียเปล่าๆ
“โหย..ไม่หรอกพวกพี่ก็มาคุยกันตามประสาเท่านั้นแหละมีสาวๆ เพิ่มเข้าไปก็ดี จะได้ครึกครื้นไงละ” เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“พี่เพชรว่าไงคะ?” เธอหันไปถามความเห็นพี่สาวที่ทำท่าทางอึดอัดอยู่ไม่น้อย และวันนี้พี่สาวก็ชวนมาด้วย
“...เออ...เราจะกวนเปล่าๆ นะคะ” เธอเอ่ยบอกกับคนที่นั่งตรงข้ามเธอตอนนี้
“ไม่หรอกครับ..ไปนะครับ” แววตายามเอ่ยกับหญิงสาวที่เพิ่งได้รู้จักกลับอ่อนแสงลง ทำเอาสาวเจ้าสะเทิ้นอายอย่างไม่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตสาวของเธอเลย ไม่มีเลยซักครั้งที่จะมีใครที่มาทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้ มันใจสั่นแปลกๆ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
“...ก็ได้ค่ะ...พลอยบอกเขาให้ย้ายอาหารที่สั่งไปที่โต๊ะโน้นด้วยนะ” เธอหันไปบอกน้องสาวและพากันย้ายโต๊ะไปที่อีกมุมหนึ่งของร้านอาหารและตรงนี้ก็บรรยากาศดีมาก ติดกับแม่น้ำทำให้เย็นกว่าเดิมอีก ขืนสบตากันนานกว่านี้เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรแปลกๆ มากไปกว่านี้รึเปล่า อย่างนี้ต้องทำให้ตัวเองปลอดภัยเสียก่อน
“เชิญครับ...สามกับพลอยเลือกที่นั่งเลยนะ เดี๋ยวพี่ใหญ่กับพี่จิคงมาละ” เขาเอ่ยบอกทั้งสามคน ทำเอาทั้งสามรู้สึกถึงคำพูดที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาให้รู้ได้ว่าให้ความสำคัญกับอีกฝ่ายเป็นพิเศษ
และทั้งสามก็ทั้งนั่งของตัวเองเขมวันต์นั่งอยู่ด้านซ้ายของพี่ชาย และมีเพชรไพลินอยู่ด้านขวาของเขา และถัดจากเพชรไพลินก็เป็นพลอยไพลินนั่งอยู่
“พี่สองสั่งอาหารไปยังคะ?” เขมวันต์รีบถามพี่ชายไปทันที เพราะไม่รู้ว่าจะสั่งอาหารซ้ำกันรึเปล่า
“สั่งไปสามอย่างแล้วละ...ไม่ต้องห่วงพี่ว่าไม่ซ้ำกันหรอก” เขาบอกน้องสาวอย่างรู้ใจ เขารู้ว่าน้องสาวชอบกินอะไร เลยค่อนข้างมั่นใจว่าคงไม่ซ้ำแน่ๆ
“แล้วเครื่องดื่มละคะพี่สองสั่งอะไร เบียร์เหรอ แล้วจะขับรถยังไงคะ?” ถามออกไปอย่างเป็นห่วงเพราะรู้ว่าพี่ชายขับรถมาเองไม่ได้ให้คนขับ ขับให้อย่างทุกครั้ง
“น่า...พี่ดื่มนิดเดียวเองนะ ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็นะเกิดไม่ไหวจริงๆ พี่ก็ทิ้งรถไว้นี่แล้วให้สามขับรถให้ก็ได้นี่คะ” บอกด้วยท่าทีสบายๆ เขาไม่ได้ห่วงเรื่องนี้แม้แต่น้อย ยิ่งเห็นว่าน้องสาวอยู่ด้วยยิ่งไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร เพราะไม่ใช่เขาไม่เคยขับรถเองเสียหน่อย
“โธ่...พูดง่ายเกินไปรึเปล่าคะ เคยได้ยินไหมคะเมาไม่ขับน่ะ?” เธอถามพี่ชายเสียงเข้ม
“ครับๆ คุณแม่” ชายหนุ่มเย้าน้องสาวยิ้ม และก็ได้รับค้อนวงใหญ่ส่งมาให้
“น่าๆ แกจะบ่นทำไมว้า..พี่สองเขารู้หรอกน่าว่าอะไรควรไม่ควร” พลอยไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับความช่างบ่นของเพื่อนสาว ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม เธอจะบ่นไปได้เสียทุกอย่าง แต่พวกเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เพราะว่ารู้ว่าอีกฝ่ายบ่นเกิดจากความเป็นห่วงนั่นเอง
“เชอะ..” เธอได้แต่สะบัดค้อนพี่ชายที่ล้อเลียนเธอ ถ้าไม่ห่วงจะไม่พูดเลยนะ
“น่าสามก็...พี่ไม่ล้อแล้ว พี่ไม่ดื่มมากหรอกน่า ถ้าไม่ไหวก็ให้สามขับรถให้หรือไม่เราก็เรียกแท็กซี่กลับก็ได้นะ” ปะเหลาะน้องสาวที่กำลังหน้างอใส่เขา
“หูย...ไอ้สามแกจะไปห่วงพี่เขาทำไมนักหนาวะ...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แกก็ไม่กินนี่นา” พลอยไพลินยิ้มให้เพื่อนบางๆ ก่อนจะเอนตัวไปกระซิบบอกพี่สาวว่าตัวเองจะไปห้องน้ำก่อน และออกจากโต๊ะไป
“พี่เพชรไอ้พลอยไปไหนเหรอคะ?” เธอมองตามหลังเพื่อนสาวไปแล้วหันมาถามอีกคนที่นั่งอยู่ด้วย
“ห้องน้ำจ้ะ...ว่าแต่เรื่องฝึกงานเป็นไงบ้างจ้ะ?” เธอหันมาถามเพื่อนสนิทน้องสาวอย่างสนิทสนม
“นั่นซิพี่ก็ว่าจะถามเราอยู่เหมือนกัน” เหมวัฒน์ถามน้องสาวอย่างสนใจเขาว่าจะกลับไปถามที่บ้านอยู่เหมือนกัน ว่าเป็นยังไงบ้าง เขาเองก็เหมือนพี่ชายที่ไม่อยากให้น้องไปฝึกงานที่อื่น แต่ว่าพวกเขาเองก็เคารพการตัดสินใจของน้องสาวอยู่ว่าเธอมีเหตุผลจริงๆ
“ไม่มีปัญหาค่ะ น่าจะราบรื่นอยู่แล้ว พี่ๆ เขาท่าทางใจดีค่ะไม่มีใครที่น่าจะเป็นปัญหาเลยค่ะ...” เธอบอกออกไปเสียงใส ฝึกงานครั้งนี้น่าจะผ่านฉลุยอยู่แล้ว
“ได้อย่างนั้นก็ดีแล้วละ...” เหมวัฒน์เอนตัวนั่งมองหน้าทั้งสองสาวเพลินๆ ก็เกือบสะดุ้งเมื่อโดนแตะที่หลังเบาๆ และเขาก็หันไปมองทันที
“อ้าว..พี่ใหญ่ พี่จิไหงมาทางนั้นละ..” เพราะว่าเขาหันหน้าไปทางหน้าร้านแต่กลับไม่เห็นทั้งคู่เดินเข้ามา แต่กลับเข้ามาทางด้านหลังซะอีกเนี่ย
“อ๋อ..แวะเข้าห้องน้ำน่ะ...มานานแล้วเหรอนายสอง?” ชายหนุ่มยืนอยู่และถามน้องชาย
“พี่ใหญ่จะไม่ทักสามเลยเหรอคะ?” เขมวันต์ออดพี่ชายเสียงอ้อน เมื่อเห็นว่าพี่ชายมาถึงแล้ว
“อ้าว! สามไหนว่าไปกับเพื่อน?” เหมวันต์มองหน้าน้องสาวอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าน้องสาวที่ขอไปกับเพื่อนกลับมานั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
“อิๆ พวกเราคงใจตรงกันมั้งคะพี่ใหญ่ สามกับเพื่อนมาที่ร้านนี้เหมือนกันเจอพี่สองก็เลยมานั่งด้วยกันค่ะ พี่ใหญ่กับเพื่อนคงไม่ว่านะคะ?” เธอเหลือบสายตาไปมองคนที่น่าจะเป็นเพื่อนพี่ชายที่จ้องหน้าเธออย่างเสียมารยาทอยู่ตอนนี้
“เหรอ...ไม่ว่าหรอกดีเสียอีกจะได้มีสีสัน” เขาส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วชวนให้เพื่อนนั่งลงเสียที และตัวเองก็นั่งที่หัวโต๊ะ และเพื่อนเขาเดินไปนั่งข้างๆ น้องสาวของเขาเอง
“จินี่น้องสาวฉันเองยัยสามแล้วก็สามนี่พี่จิเพื่อนรักพี่เอง เจอกันเสียทีนะ” เขาเอ่ยแนะนำเพื่อนให้รู้จักกับน้องสาวของตัวเอง
“สวัสดีค่ะคุณจิ..” เธอเรียกเขาด้วยคำที่เธอคิดว่าเหมาะเพราะเธอเพิ่งเจอหน้าเขาครั้งแรกนี่นา
“คุณอะไรกันยัยสามเรียกพี่จิน่ะดีแล้ว...นายว่าไงบ้างละ?” เขาหันไปถามความเห็นเพื่อนเขาที่ตอนนี้เอาแต่มองหน้าน้องสาวเขาอย่างพิจารณา
“อ๋อ..ค่ะเอ่อ...พี่จิคงไม่ว่านะคะที่สามจะเรียกว่า..พี่น่ะค่ะ” เธอถามเขาอย่างไม่แน่ใจว่าเรียกเขาอย่างนี้ชายหนุ่มจะพอใจรึเปล่า ท่าทางเขาดูดุๆ ยังไงก็ไม่รู้อาจจะเพราะเขาเป็นเพื่อนพี่ชายเธอด้วยแหละ ทำให้เธอค่อนข้างเกรงใจเขาอยู่มากทีเดียว
“ไม่หรอกเรียกพี่จิแหละดีแล้ว..ว่าแต่ว่าอีกคนละใครเหรอเพื่อน้องสามเหรอ?” เขาหมายถึงสาวสวยท่าทางมั่นใจที่นั่งตรงข้ามกับเขาที่นั่งมองหน้าพวกเขาอยู่
“อ๋อ...ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะพี่ใหญ่พี่จิคะนี่พี่เพชรค่ะพี่สาวของยัยพลอยค่ะ พี่เพชรคะนี่พี่ใหญ่พี่ชายสามแล้วก็พี่จิค่ะ” เธอรีบแนะนำเพราะรู้ว่าตัวเองเสียมารยาทมากแค่ไหน แต่อย่างนั้นเพชรไพลินก็ยกมือไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาท เพราะยังไงทั้งคู่ก็คงอายุมากกว่าเธอมากอยู่
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณใหญ่และคุณจิ...”
“อะไรกันครับไม่เห็นต้องเรียกเป็นทางการอย่างนั้นเลย เรียกว่าพี่เหมือนที่สามเขาเรียกก็ได้ครับยังไงเพชรก็คงอายุน้อยกว่าพวกเราอยู่ และยังเป็นพี่สาวของน้องพลอยที่เป็นเพื่อนสามอีกด้วย ยังไงเราก็คนกันเองอยู่แล้ว” เหมวันต์แย้งอย่างไม่ชอบใจนักที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองอย่างนั้น
“ได้ค่ะ..ถ้าไม่รังเกียจ” เธอยิ้มรับอย่างง่ายดาย เพราะยังไงซะรู้จักกับคนแบบเหมวันต์ไว้ก็ไม่เสียหลายเพราะยังไงเธอก็ได้กำไรอยู่ดี เขาเก่งและคงไม่มีอะไรเสียถ้าเขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาว เพราะสายตาของเขาที่มองมาที่เธอไม่ชวนอึดอัดเหมือนที่ใครบางคนใช้จ้องมองมาที่เธอ ทำให้เธอไม่อยากจะหันไปทางนั้นมากนัก
“ดีมากอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย..จริงซิ...ว่าแต่น้องพลอยละ? หวังว่าคราวนี้คงได้มีโอกาสเจอหน้ากันนะ...เพราะเราคลาดกันตลอดเลย หึๆ” เหมวันต์เอ่ยออกมาขำๆ เมื่อคิดว่าเขาและอีกฝ่ายไม่เคยเจอหน้ากันเลยตั้งแต่ที่อีกฝ่ายคบหาเป็นเพื่อนน้องสาวเคยได้ยินผ่านปากน้องสาวเท่านั้นเองว่าเป็นคนยังไง
“ไปห้องน้ำค่ะเดี๋ยวคงมา” เขมวันต์เป็นคนตอบแทน และเห็นเพื่อนสาวกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะอยู่ตอนนี้ และมีใครก็ไม่รู้เข้าไปหาเพื่อนของเธอ
“นั่นยัยพลอยไม่ใช่เหรอคะ...แต่เอ้ะ! คุยอยู่กับใครน่ะ?” เขมวันต์มองไปที่เพื่อนสาวอย่างไม่แน่ใจ เพราะเห็นท่าทางเพื่อนเธอไม่ค่อยจะพอใจอย่างมากกับคนที่เข้ามาทักอยู่ตอนนี้
เพชรไพลินเองพอได้ยินอย่างนั้นเธอก็รีบหันไปมองตามที่อีกฝ่ายมองอยู่ทันที และก็ได้เห็นจริงอย่างที่เพื่อนน้องสาวว่า เพราะอีกฝ่ายที่เข้าไปทักน้องสาวเธอนั้นดูเมามายไม่ได้สติเท่าไหร่นัก พาเธอทำท่าว่าจะลุกขึ้นไปหาน้องสาวและถามดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือบางของเธอถูกกุมเอาไว้ด้วยมือหนาของใครบางคนเธอต้องหันไปมองและก็เห็นว่าคนที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวให้พี่ใหญ่จัดการเองดีกว่านะ” เขาบอกให้เธอรู้ว่าพี่ชายเขาเดินออกจากโต๊ะไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่าเด็กสาวที่กำลังถูกรุมอยู่ตอนนี้เป็นเพื่อนน้องสาว
เมื่อเห็นว่ามีคนเข้าไปช่วยแล้วเพชรไพลิน ก็ค่อยๆ ชักมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของคนตรงหน้าเธอ อย่างขัดเขินเรียกได้ว่าเธอไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับชายหนุ่มเท่าไหร่นัก เพราะส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้นและเธอไม่ได้คิดอะไรด้วย แต่กับเขาคนนี้ทำไมความรู้สึกเธอมันแปลกไปอย่างนี้ได้นะ แค่การจับมือกันมันก็ไม่น่าจะรู้สึกแปลกกับตัวเธอเป็นตอนนี้
แก้ให้แล้วน้าหวังว่าคงอ่านกันง่ายขึ้นจ้า...
สาวสวยนามเพชรไพลินเดินตรงมาหาน้องสาวและเพื่อน้องสาวที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี เธอเลือกนั่งข้างๆ น้องสาวของเธอเอง และยิ้มให้ทุกคนที่อยู่ที่โต๊ะ
“สวัสดีค่ะพี่เพชร..แหม...ไม่เคยผิดลุคส์เลยนะคะ” เขมวันต์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างชื่นชมกับการที่รู้จักเป็นคนที่แต่งตัวเป็นไม่เยอะแต่ดูดี อย่างวันนี้เธออยู่ในชุดสูทผ้าไหมสีขาวกางเกงเข้ารูปเสริมให้เธอดูสง่าอย่างมาก และยิ่งอีกฝ่ายสวมส้นสูงมาด้วยแล้ว
เพชรไพลิน ไชยสกุลเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวของพลอยไพลิน เธอเป็นสาวผมสั้นประบ่านำสมัยและเป็นคนที่เปรี้ยวและไม่เคยไม่มีวันไหนที่เธอไม่สวย ด้วยบุคลิกผมสั้นของเธอทำให้หญิงสาวยิ่งสวยเฉี่ยวมากยิ่งขึ้น และรูปร่างบางสมส่วน หน้ารูปไข่ ผิดขาวอมชมพู ตาโตคม คิ้วโก่ง และบวกความสูง 169 ซม. เรียกได้ว่าทุกอย่างในตัวเธอลงตัวมากไม่ได้ต่างจากน้องสาวเลย แต่แค่คนละสไตล์เท่านั้นเอง
“สวัสดีจ้ะสาม...ไม่ได้หรอกสามพี่ต้องเจอลูกค้านี่นา ว่าแต่สั่งอาหารกันยัง ขอโทษทีนะพี่เป็นคนนัดแท้ๆ แต่มาถึงช้ากว่าพวกเราเสียอีก” รีบขอโทษนี่เป็นนิสัยอีกอย่างของครอบครัวนี้ถ้ารู้วาตัวเองผิดจะไม่ลังเลที่จะเอ่ยปากขอโทษ แต่ถ้าไม่ผิดก็อย่าหวังว่าจะได้ยินคำๆ นั้นออกมาจากปากพวกเธอเหมือนกัน
“สั่งไปแล้วละ..เดี๋ยวคงมาเสิร์ฟแหละ งานยุ่งมากเลยเหรอพี่เพชร?” ถามอย่างเป็นห่วงเธอรู้ว่าพี่สาวช่วงนี้ทำงานหนักพอๆ กับแม่เธอนั่นละ แต่ทำไงได้ละช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้เข้าไปช่วยงานเพราะว่าต้องมาฝึกงานน่ะซิ
“ก็เหมือนเดิมน่ะแหละ ว่าแต่เป็นไงบ้างเรื่องที่ฝึกงานมีปัญหารึเปล่า?” หันไปมองหน้าทั้งสองอย่างเป็นห่วง เพราะเกิดไปขัดตาใครเข้าคงทำงานอยู่ที่นั่นไม่ค่อยมีความสุขมากนัก
“หูย ไม่ต้องห่วงหรอกน่าพี่เพชรพวกเราสามคนไม่ไปสะดุดขาใครเข้าหรอกจ้า...ว่าแต่พี่เพชรเถอะ บาปนะไปหว่านเสน่ห์ใส่หนุ่มๆ อย่างนั้นน่ะ” เธอแซวพี่สาวยิ้มๆ เมื่อเห็นว่ามีหนุ่มๆ กำลังมองหน้ามาที่พี่สาวของเธออยู่ และอยู่ๆ ชายหนุ่มมาดดีคนนั้นก็ลุกและเดินตรงมาที่โต๊ะพวกเธอ
“บ้า! พี่ไม่ได้หว่านเสน่ห์ซะหน่อย ไม่เห็นจะรู้จัก” เธอรีบปฏิเสธ เพราะว่าไม่รู้จักคนที่กำลังเดินเข้ามาจริงๆ
“ไหนๆ” เขมวันต์ที่หันไปมองตามสายตาเพื่อนอย่างสนใจเต็มที่ ว่าหนุ่มคนไหนที่กล้าหาญชาญชัยเหลือเกิน “พี่สอง!!!” เธอมองคนที่กำลังเดินมาตาโตอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าพี่ชายเธอจะมากินอาหารที่นี่เหมือนกัน
“หา! อย่าบอกนะว่านั่นน่ะพี่ชายแกน่ะ!?” พลอยไพลินได้แต่อุทานออกมาอย่างตกใจเพราะเธอจำไม่ได้จริงๆ ว่านั่นคือพี่ชายของเพื่อน เพราะเธอไม่เคยเจอน่ะซิ ต่อให้เคยเห็นหน้าเขาจากรูปถ่ายใครจะไปจำได้มันตั้งนานมาแล้วนี่นา
“อ้าว..ไอ้พลอย อย่าบอกนะว่าแกจำหน้าพี่สองของฉันไม่ได้น่ะ?” เขมวันต์มองหน้าเพื่อนสาวอย่างไม่เชื่อที่ได้ยิน
“อ้าวไอ้สาม...แกพูดเหมือนฉันเคยเห็นหน้าพี่แกตรงๆ อย่างนั้นละ มีแต่รูปที่แกเอามาให้ดูเท่านั้นละ ถึงฉันจะคุ้นแต่ก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ แล้วเรื่องหน้าคนแกก็รู้วาฉันไม่สันทัดเท่าไหร่น่ะ?” มองหน้าอีกฝ่ายใสซื่อเพราะเธอไม่ได้โกหกจริงๆ
“เออ...ที่พูดมันก็จริง งั้นก็พี่เพชร พลอยนี่พี่สองพี่ชายของสามเอง แล้วก็พี่สามนี่พี่เพชรพี่สาวพลอย แล้วก็พลอยเพื่อนสนิทสามเองค่ะ” เธอแนะนำทั้งสามคนให้รู้จักกัน สองสาวที่อายุน้อยกว่ารีบทำความเคารพอีกฝ่ายทันที
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ น้องพลอยเนี่ยกว่าเราจะเจอตัวกันจริงๆ ซะทีนะ”ชายหนุ่มหันไปเย้าเพื่อนน้องสาวที่คลาดที่จะเจอกันทุกครั้งไป จนวันนี้ได้เจอหน้ากันจริงๆ เสียที
“ค่ะ...แต่ว่าพี่สองเนี่ยหล่อกว่าในรูปที่ยัยสามเอามาให้ดูนะคะ พลอยถึงจำพี่ไม่ได้เลยน่ะค่ะ” เธอเย้าเขาอย่างคุ้นเคย แม้ว่าจะเพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรก แต่ก็คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี จากากรเล่าผ่านเพื่อนสาวทำให้แม้ว่าจะเพิ่งเจอหน้ากันก็ตาม
“ขอบคุณที่ชมครับ..ว่าแต่มากันสามคนเองเหรอสาม?” หันไปถามน้องสาว แต่สายตาเขาไม่คลาดไปจากหญิงสาวอีกคนที่ที่อยู่ในกลุ่มด้วย
“ค่ะ..แล้วพี่ใหญ่บอกว่าจะมาด้วย?” เธอถามหาพี่ชายคนโต แต่ยังไม่เห็น
“อ๋อ..พี่ใหญ่บอกว่าอีกเดี๋ยวก็มาแล้วละ...ไปนั่งโต๊ะเดียวกันมั้ยละ พวกพี่ก็มากันสามคนเองนะ...จะได้หลายๆ คนไงละ” ชายหนุ่มเอ่ยชวนเพราะยังไงก็น้องสาวและเพื่อนน้องสาวอยู่แล้ว
“แต่ว่าจะรบกวนพวกพี่รึเปล่าคะ?” พลอยไพลินบอกอย่างเกรงใจ และพวกเธอก็สั่งอาหารไปแล้วด้วย จะไปรบกวนหนุ่มๆ คุยกันเสียเปล่าๆ
“โหย..ไม่หรอกพวกพี่ก็มาคุยกันตามประสาเท่านั้นแหละมีสาวๆ เพิ่มเข้าไปก็ดี จะได้ครึกครื้นไงละ” เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
“พี่เพชรว่าไงคะ?” เธอหันไปถามความเห็นพี่สาวที่ทำท่าทางอึดอัดอยู่ไม่น้อย และวันนี้พี่สาวก็ชวนมาด้วย
“...เออ...เราจะกวนเปล่าๆ นะคะ” เธอเอ่ยบอกกับคนที่นั่งตรงข้ามเธอตอนนี้
“ไม่หรอกครับ..ไปนะครับ” แววตายามเอ่ยกับหญิงสาวที่เพิ่งได้รู้จักกลับอ่อนแสงลง ทำเอาสาวเจ้าสะเทิ้นอายอย่างไม่เคยเกิดขึ้นกับชีวิตสาวของเธอเลย ไม่มีเลยซักครั้งที่จะมีใครที่มาทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้ มันใจสั่นแปลกๆ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
“...ก็ได้ค่ะ...พลอยบอกเขาให้ย้ายอาหารที่สั่งไปที่โต๊ะโน้นด้วยนะ” เธอหันไปบอกน้องสาวและพากันย้ายโต๊ะไปที่อีกมุมหนึ่งของร้านอาหารและตรงนี้ก็บรรยากาศดีมาก ติดกับแม่น้ำทำให้เย็นกว่าเดิมอีก ขืนสบตากันนานกว่านี้เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรแปลกๆ มากไปกว่านี้รึเปล่า อย่างนี้ต้องทำให้ตัวเองปลอดภัยเสียก่อน
“เชิญครับ...สามกับพลอยเลือกที่นั่งเลยนะ เดี๋ยวพี่ใหญ่กับพี่จิคงมาละ” เขาเอ่ยบอกทั้งสามคน ทำเอาทั้งสามรู้สึกถึงคำพูดที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาให้รู้ได้ว่าให้ความสำคัญกับอีกฝ่ายเป็นพิเศษ
และทั้งสามก็ทั้งนั่งของตัวเองเขมวันต์นั่งอยู่ด้านซ้ายของพี่ชาย และมีเพชรไพลินอยู่ด้านขวาของเขา และถัดจากเพชรไพลินก็เป็นพลอยไพลินนั่งอยู่
“พี่สองสั่งอาหารไปยังคะ?” เขมวันต์รีบถามพี่ชายไปทันที เพราะไม่รู้ว่าจะสั่งอาหารซ้ำกันรึเปล่า
“สั่งไปสามอย่างแล้วละ...ไม่ต้องห่วงพี่ว่าไม่ซ้ำกันหรอก” เขาบอกน้องสาวอย่างรู้ใจ เขารู้ว่าน้องสาวชอบกินอะไร เลยค่อนข้างมั่นใจว่าคงไม่ซ้ำแน่ๆ
“แล้วเครื่องดื่มละคะพี่สองสั่งอะไร เบียร์เหรอ แล้วจะขับรถยังไงคะ?” ถามออกไปอย่างเป็นห่วงเพราะรู้ว่าพี่ชายขับรถมาเองไม่ได้ให้คนขับ ขับให้อย่างทุกครั้ง
“น่า...พี่ดื่มนิดเดียวเองนะ ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็นะเกิดไม่ไหวจริงๆ พี่ก็ทิ้งรถไว้นี่แล้วให้สามขับรถให้ก็ได้นี่คะ” บอกด้วยท่าทีสบายๆ เขาไม่ได้ห่วงเรื่องนี้แม้แต่น้อย ยิ่งเห็นว่าน้องสาวอยู่ด้วยยิ่งไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร เพราะไม่ใช่เขาไม่เคยขับรถเองเสียหน่อย
“โธ่...พูดง่ายเกินไปรึเปล่าคะ เคยได้ยินไหมคะเมาไม่ขับน่ะ?” เธอถามพี่ชายเสียงเข้ม
“ครับๆ คุณแม่” ชายหนุ่มเย้าน้องสาวยิ้ม และก็ได้รับค้อนวงใหญ่ส่งมาให้
“น่าๆ แกจะบ่นทำไมว้า..พี่สองเขารู้หรอกน่าว่าอะไรควรไม่ควร” พลอยไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับความช่างบ่นของเพื่อนสาว ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม เธอจะบ่นไปได้เสียทุกอย่าง แต่พวกเธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก เพราะว่ารู้ว่าอีกฝ่ายบ่นเกิดจากความเป็นห่วงนั่นเอง
“เชอะ..” เธอได้แต่สะบัดค้อนพี่ชายที่ล้อเลียนเธอ ถ้าไม่ห่วงจะไม่พูดเลยนะ
“น่าสามก็...พี่ไม่ล้อแล้ว พี่ไม่ดื่มมากหรอกน่า ถ้าไม่ไหวก็ให้สามขับรถให้หรือไม่เราก็เรียกแท็กซี่กลับก็ได้นะ” ปะเหลาะน้องสาวที่กำลังหน้างอใส่เขา
“หูย...ไอ้สามแกจะไปห่วงพี่เขาทำไมนักหนาวะ...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แกก็ไม่กินนี่นา” พลอยไพลินยิ้มให้เพื่อนบางๆ ก่อนจะเอนตัวไปกระซิบบอกพี่สาวว่าตัวเองจะไปห้องน้ำก่อน และออกจากโต๊ะไป
“พี่เพชรไอ้พลอยไปไหนเหรอคะ?” เธอมองตามหลังเพื่อนสาวไปแล้วหันมาถามอีกคนที่นั่งอยู่ด้วย
“ห้องน้ำจ้ะ...ว่าแต่เรื่องฝึกงานเป็นไงบ้างจ้ะ?” เธอหันมาถามเพื่อนสนิทน้องสาวอย่างสนิทสนม
“นั่นซิพี่ก็ว่าจะถามเราอยู่เหมือนกัน” เหมวัฒน์ถามน้องสาวอย่างสนใจเขาว่าจะกลับไปถามที่บ้านอยู่เหมือนกัน ว่าเป็นยังไงบ้าง เขาเองก็เหมือนพี่ชายที่ไม่อยากให้น้องไปฝึกงานที่อื่น แต่ว่าพวกเขาเองก็เคารพการตัดสินใจของน้องสาวอยู่ว่าเธอมีเหตุผลจริงๆ
“ไม่มีปัญหาค่ะ น่าจะราบรื่นอยู่แล้ว พี่ๆ เขาท่าทางใจดีค่ะไม่มีใครที่น่าจะเป็นปัญหาเลยค่ะ...” เธอบอกออกไปเสียงใส ฝึกงานครั้งนี้น่าจะผ่านฉลุยอยู่แล้ว
“ได้อย่างนั้นก็ดีแล้วละ...” เหมวัฒน์เอนตัวนั่งมองหน้าทั้งสองสาวเพลินๆ ก็เกือบสะดุ้งเมื่อโดนแตะที่หลังเบาๆ และเขาก็หันไปมองทันที
“อ้าว..พี่ใหญ่ พี่จิไหงมาทางนั้นละ..” เพราะว่าเขาหันหน้าไปทางหน้าร้านแต่กลับไม่เห็นทั้งคู่เดินเข้ามา แต่กลับเข้ามาทางด้านหลังซะอีกเนี่ย
“อ๋อ..แวะเข้าห้องน้ำน่ะ...มานานแล้วเหรอนายสอง?” ชายหนุ่มยืนอยู่และถามน้องชาย
“พี่ใหญ่จะไม่ทักสามเลยเหรอคะ?” เขมวันต์ออดพี่ชายเสียงอ้อน เมื่อเห็นว่าพี่ชายมาถึงแล้ว
“อ้าว! สามไหนว่าไปกับเพื่อน?” เหมวันต์มองหน้าน้องสาวอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าน้องสาวที่ขอไปกับเพื่อนกลับมานั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
“อิๆ พวกเราคงใจตรงกันมั้งคะพี่ใหญ่ สามกับเพื่อนมาที่ร้านนี้เหมือนกันเจอพี่สองก็เลยมานั่งด้วยกันค่ะ พี่ใหญ่กับเพื่อนคงไม่ว่านะคะ?” เธอเหลือบสายตาไปมองคนที่น่าจะเป็นเพื่อนพี่ชายที่จ้องหน้าเธออย่างเสียมารยาทอยู่ตอนนี้
“เหรอ...ไม่ว่าหรอกดีเสียอีกจะได้มีสีสัน” เขาส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วชวนให้เพื่อนนั่งลงเสียที และตัวเองก็นั่งที่หัวโต๊ะ และเพื่อนเขาเดินไปนั่งข้างๆ น้องสาวของเขาเอง
“จินี่น้องสาวฉันเองยัยสามแล้วก็สามนี่พี่จิเพื่อนรักพี่เอง เจอกันเสียทีนะ” เขาเอ่ยแนะนำเพื่อนให้รู้จักกับน้องสาวของตัวเอง
“สวัสดีค่ะคุณจิ..” เธอเรียกเขาด้วยคำที่เธอคิดว่าเหมาะเพราะเธอเพิ่งเจอหน้าเขาครั้งแรกนี่นา
“คุณอะไรกันยัยสามเรียกพี่จิน่ะดีแล้ว...นายว่าไงบ้างละ?” เขาหันไปถามความเห็นเพื่อนเขาที่ตอนนี้เอาแต่มองหน้าน้องสาวเขาอย่างพิจารณา
“อ๋อ..ค่ะเอ่อ...พี่จิคงไม่ว่านะคะที่สามจะเรียกว่า..พี่น่ะค่ะ” เธอถามเขาอย่างไม่แน่ใจว่าเรียกเขาอย่างนี้ชายหนุ่มจะพอใจรึเปล่า ท่าทางเขาดูดุๆ ยังไงก็ไม่รู้อาจจะเพราะเขาเป็นเพื่อนพี่ชายเธอด้วยแหละ ทำให้เธอค่อนข้างเกรงใจเขาอยู่มากทีเดียว
“ไม่หรอกเรียกพี่จิแหละดีแล้ว..ว่าแต่ว่าอีกคนละใครเหรอเพื่อน้องสามเหรอ?” เขาหมายถึงสาวสวยท่าทางมั่นใจที่นั่งตรงข้ามกับเขาที่นั่งมองหน้าพวกเขาอยู่
“อ๋อ...ขอโทษที่เสียมารยาทค่ะพี่ใหญ่พี่จิคะนี่พี่เพชรค่ะพี่สาวของยัยพลอยค่ะ พี่เพชรคะนี่พี่ใหญ่พี่ชายสามแล้วก็พี่จิค่ะ” เธอรีบแนะนำเพราะรู้ว่าตัวเองเสียมารยาทมากแค่ไหน แต่อย่างนั้นเพชรไพลินก็ยกมือไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาท เพราะยังไงทั้งคู่ก็คงอายุมากกว่าเธอมากอยู่
“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณใหญ่และคุณจิ...”
“อะไรกันครับไม่เห็นต้องเรียกเป็นทางการอย่างนั้นเลย เรียกว่าพี่เหมือนที่สามเขาเรียกก็ได้ครับยังไงเพชรก็คงอายุน้อยกว่าพวกเราอยู่ และยังเป็นพี่สาวของน้องพลอยที่เป็นเพื่อนสามอีกด้วย ยังไงเราก็คนกันเองอยู่แล้ว” เหมวันต์แย้งอย่างไม่ชอบใจนักที่อีกฝ่ายเรียกตัวเองอย่างนั้น
“ได้ค่ะ..ถ้าไม่รังเกียจ” เธอยิ้มรับอย่างง่ายดาย เพราะยังไงซะรู้จักกับคนแบบเหมวันต์ไว้ก็ไม่เสียหลายเพราะยังไงเธอก็ได้กำไรอยู่ดี เขาเก่งและคงไม่มีอะไรเสียถ้าเขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาว เพราะสายตาของเขาที่มองมาที่เธอไม่ชวนอึดอัดเหมือนที่ใครบางคนใช้จ้องมองมาที่เธอ ทำให้เธอไม่อยากจะหันไปทางนั้นมากนัก
“ดีมากอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย..จริงซิ...ว่าแต่น้องพลอยละ? หวังว่าคราวนี้คงได้มีโอกาสเจอหน้ากันนะ...เพราะเราคลาดกันตลอดเลย หึๆ” เหมวันต์เอ่ยออกมาขำๆ เมื่อคิดว่าเขาและอีกฝ่ายไม่เคยเจอหน้ากันเลยตั้งแต่ที่อีกฝ่ายคบหาเป็นเพื่อนน้องสาวเคยได้ยินผ่านปากน้องสาวเท่านั้นเองว่าเป็นคนยังไง
“ไปห้องน้ำค่ะเดี๋ยวคงมา” เขมวันต์เป็นคนตอบแทน และเห็นเพื่อนสาวกำลังเดินกลับมาที่โต๊ะอยู่ตอนนี้ และมีใครก็ไม่รู้เข้าไปหาเพื่อนของเธอ
“นั่นยัยพลอยไม่ใช่เหรอคะ...แต่เอ้ะ! คุยอยู่กับใครน่ะ?” เขมวันต์มองไปที่เพื่อนสาวอย่างไม่แน่ใจ เพราะเห็นท่าทางเพื่อนเธอไม่ค่อยจะพอใจอย่างมากกับคนที่เข้ามาทักอยู่ตอนนี้
เพชรไพลินเองพอได้ยินอย่างนั้นเธอก็รีบหันไปมองตามที่อีกฝ่ายมองอยู่ทันที และก็ได้เห็นจริงอย่างที่เพื่อนน้องสาวว่า เพราะอีกฝ่ายที่เข้าไปทักน้องสาวเธอนั้นดูเมามายไม่ได้สติเท่าไหร่นัก พาเธอทำท่าว่าจะลุกขึ้นไปหาน้องสาวและถามดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อมือบางของเธอถูกกุมเอาไว้ด้วยมือหนาของใครบางคนเธอต้องหันไปมองและก็เห็นว่าคนที่จ้องหน้าเธออยู่ก่อนแล้ว
“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวให้พี่ใหญ่จัดการเองดีกว่านะ” เขาบอกให้เธอรู้ว่าพี่ชายเขาเดินออกจากโต๊ะไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่าเด็กสาวที่กำลังถูกรุมอยู่ตอนนี้เป็นเพื่อนน้องสาว
เมื่อเห็นว่ามีคนเข้าไปช่วยแล้วเพชรไพลิน ก็ค่อยๆ ชักมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของคนตรงหน้าเธอ อย่างขัดเขินเรียกได้ว่าเธอไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับชายหนุ่มเท่าไหร่นัก เพราะส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้นและเธอไม่ได้คิดอะไรด้วย แต่กับเขาคนนี้ทำไมความรู้สึกเธอมันแปลกไปอย่างนี้ได้นะ แค่การจับมือกันมันก็ไม่น่าจะรู้สึกแปลกกับตัวเธอเป็นตอนนี้
แก้ให้แล้วน้าหวังว่าคงอ่านกันง่ายขึ้นจ้า...
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ต.ค. 2554, 09:13:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ต.ค. 2554, 09:13:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 2413
| << ตอนที่ 3 | ตอนที่ 5 >> |
คิมหันตุ์ 4 ต.ค. 2554, 09:54:16 น.
โอ๊ะ...........อ่านง่ายขึ้นเยอะเลยค่ะ....
เห้อกว่าจะจับคู่ถูก......เล่นเอาสมองมึนเลยทีเดียว...คิคิ
แต่ชอบนะคะ...มาหลายๆคู่ เอาหลายๆรสชาดนะคะ
โอ๊ะ...........อ่านง่ายขึ้นเยอะเลยค่ะ....
เห้อกว่าจะจับคู่ถูก......เล่นเอาสมองมึนเลยทีเดียว...คิคิ
แต่ชอบนะคะ...มาหลายๆคู่ เอาหลายๆรสชาดนะคะ
anOO 4 ต.ค. 2554, 10:43:59 น.
โอเชเลย แบบนี้อ่านง่ายกว่ากันเยอะ
สามคู่เลย ชอบๆๆๆ แต่พี่เพชรคู่กับพี่สองใช่ป่ะ ผิดคลาดไปนิด
โอเชเลย แบบนี้อ่านง่ายกว่ากันเยอะ
สามคู่เลย ชอบๆๆๆ แต่พี่เพชรคู่กับพี่สองใช่ป่ะ ผิดคลาดไปนิด
