กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 6
เที่ยงคืนริมสระกว้างของบ้านอภิชัยสุทธิธรรมเหมวันต์ในชุดนอนทับด้วยชุดคลุมเขานั่งที่ที่เก้าอีกริมสระ ในมือมีเก้าวิสกี้ ถือคลึงไปมาอยู่ในมือ สายตาเหม่อลอยอย่างคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์บางครั้งก็นั่งอมยิ้มอยู่คนเดียว ตอนนี้เขากำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยแต่เขากลับรู้สึกว่าในความคิดเขาตอนนี้มันกำลังวนเวียนอยู่ไม่ไกลตัวเจ้าของนัยน์ตาโต ร่างเล็กบาง เมื่อเทียบกับตัวเขา แต่ท่าทางจะเป็นคนนิสัยเอาเรื่องอยู่ไม่น้อย
ตลอดเวลาที่น้องสาวเขาเล่าเรื่องเพื่อนๆ ให้เขาฟังชายหนุ่มเองก็ฟังเอาไว้เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าการมาเจอหน้าเธอครั้งแรกจะทำให้เขาไม่สามารถถอนสายตาจากเธอได้เลย แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยได้เข้ามาพูดคุยกับเขาเท่าไหร่นัก เพราะด้วยวัยของเขาและเธอที่ห่างกันพอควรทำให้เธอไม่ค่อยให้ความใกล้ชิดกับเขานัก แต่สายตาเขาก็จะแวะเวียนไปที่เธอทุกครั้ง เขาจะเห็นแววตาสดใสที่บางครั้งก็หัวเราะออกมา หรือแม้แต่เธอทำหน้านิ่งๆ คอยตั้งใจฟังเรื่องที่ทุกคนเล่าก็ตาม มันก็ยังชวนมองอย่างน่าประหลาด ปกติเขาไม่เคยสนใจใครอย่างนี้นอกจากน้องสาวเขาคนเดียวเท่านั้น
แต่นั่นก็เพราะว่าเธอเป็นน้องสาวแต่กับเธอคนนี้มันต่างไป เขารับรู้ว่าครั้งแรกที่เขาและเธอสบตากันตรงๆ มันเกิดความรู้สึกบางอย่าง แต่เขาก็เก็บอาการได้เป็นอย่างดี ต่างจากเธอที่เสหลบสายตาเขาทันที และยังแก้มแดงๆ ของเธอที่เกิดขึ้นมาทันทีที่เขาและเธอสบตากัน ทำให้เขายิ่งเอ็นเธอเธอมากกว่าเดิมเสียอีก แต่ความรู้สึกคงต่างจากที่เขารู้สึกกับน้องสาวเขาซะแล้วซิ
“เฮ้อ..จะทำไงเนี่ยเกิดจะมาติดใจเด็กสาวที่เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำ แถมเป็นเพื่อนสาวอีกเนี่ย อายุรึก็ห่างกันตั้งหลายปีเกินรอบด้วยซ้ำ” เขาได้แต่กระดกเหล้าเข้าไปหมดแก้ว แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างพยายามสลัดเรื่องราวของเธอออกจากหัวเขาไปเสียที
“เธอต้องเป็นแม่มดแน่ๆ เลยพลอยไพลิน..สะกดฉันให้อยู่ในภวังค์แล้วก็สลัดเรื่องเธอไม่หลุดเสียที” เหมวันต์ได้แต่สับสนไม่รู้จะทำไงดี เพราะเขารู้สึกว่าเขาและเธอต่างกันมากเกินไป ไม่รู้จะรุกต่อหรือว่าถอยดี จะสานต่อก็เหมือนว่าเขาจะเลี้ยงต้อยอย่างไรก็ไม่รู้
“อะไรกันพี่ใหญ่...ถอนหายใจเสียงดังเชียว
มีเรื่องกลุ้มเหรอ?” เหมวัฒน์ที่เดินมาหาพี่ชายที่ริมสระหลังจากที่เขามองจ้าห้องนอนของตัวเองแล้วเห็นว่าพี่ชายยังอยู่ที่ริมสระ เขาเลยเดินออกมาหา แล้วก็ได้ยินสิ่งที่พี่ชายพูดออกมา ทำเอาเขาอมยิ้มพี่ชายเขาสับสนเรื่องผู้หญิงก็เป็นหรือเนี่ย
“อ้าว..สองยังไม่นอนเหรอ?” เขาเห็นน้องชายเข้าห้องไปแล้วนี่นา หลังจากที่แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง
“ยัง..พี่ใหญ่ละ..เป็นอะไร..สลัดเรื่องน้องพลอยไม่หลุดเหรอ..เห็นอยู่นะว่าพี่จ้องเขาตลอดเลย มองจนผมยังอายแทนน้องเขาเลย” เขาเอ่ยยิ้มๆ เขาเองก็เห็นว่าพี่ชายเอาแต่จ้องเด็กสาวคนนั้น และสายตาที่พี่ชายเขามองน่ะมันบอกหลายอย่าง บางครั้งเขายังคิดว่าพี่ชายเขาจะกลืนกินเธอคนนั้นเอาไว้ในอกเสียอีก
“พี่แสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหน้าน้องชายอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมีใครสังเกตเขาอยู่ ทั้งๆ ที่เขาก็นั่งมองเธอเท่านั้นเองนะ
“โธ่...พี่ใหญ่ขนาดผมยังรู้ตัวเลยว่าพี่มองเขาน่ะ..ทำไมเจ้าตัวเขาจะไม่รู้ละ..เพียงแค่เธอไม่พูดอะไรเท่านั้นเองท่าทางน้องพลอยเขาฉลาดออกนะครับ...แล้วพี่ใหญ่จะลังเลเรื่องอะไรสามบอกว่าพลอยเขายังไม่มีคนรักนี่นา จะลังเลทำไมละ..ขืนชักช้าอาจจะมีคนตัดหน้าก็ได้นะครับ” เหมวัฒน์เตือนสติพี่ชาย เขากลัวว่าพี่ชายจะมัวแต่ลังเลที่จะเข้าหาอีกฝ่ายจนทำให้คนที่พี่ชายเขารู้สึกพึงใจ อย่างนี้หลุดลอยไป คนเราถ้าไม่กล้าที่จะเข้าไปทำความรู้จักจะรู้ได้ยังไงว่าอีกฝ่ายใช่รึเปล่า แม้ว่าตอนนี้ความรู้สึกพี่ชายจะบอกว่าใช่แล้วก็ตาม แต่มันจะไม่เกิดขึ้นเลยความสัมพันธ์ที่พัฒนาจากคนรู้จักมาเป็นคนรักถ้าพี่ชายเขาไม่เป็นฝ่ายเริ่ม...เพราถ้ารอให้ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายเริ่มก่อนคงไม่มีทาง พลอยไพลินเองก็คงคิดเหมือนกันว่าเขามีอายุที่ห่างมากและอาจจะไม่กล้าเข้ามาใกล้ก็ได้
“แต่ว่า...พี่กับเขาห่างกันมากเลยนะ..” เขาบอกอย่างไม่แน่ใจ เรื่องของอายุที่ห่างกัน
“โธ่..พี่ใหญ่จะมาห่วงอะไรเรื่องนี้...เดี๋ยวนี้สาวๆ เขาชอบผู้ชายอายุมากกว่าอายุเท่ากันนะพี่ นั่นจะทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและมั่นใจว่าคนๆ นั้นจะปกป้องเราได้” เขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ กับความคิดมากของพี่ชาย จะมาห่วงเรื่องนี้ทำไมกัน อย่างว่าแหละพี่เขาเจอแต่ดารานางแบบที่เข้าหา และไม่เคยต้องจีบใครเลย แต่พอมาเจอคนที่ตัวเองสะดุดตาตั้งแต่ครั้งแรก กลับคิดมากไปสารพัดเลย
“หึๆ อย่างที่แกว่าแหละสองพี่คิดมากจริงๆ กลัวเขาจะไม่ชอบ กลัวเขาจะว่าเราแก่น่ะ? เขาเพิ่ง 21 ปีเองนะเว้ย ห่างจากฉันตั้ง 15 ปีเชียวนะแก...” เขาบอกออกมาอย่างไม่ต้องปิดบัง
“ห่างกัน 15 ปีแล้วไง...พี่ใหญ่ไม่ได้ดูแก่เลยนี่นา พี่น่ะหล่อจะตายไปไปถามใครๆ ดูก็ได้ สาวๆ เขาอยากได้พี่เป็นคนรักกันจะตาย แต่ว่ากับน้องพลอยพี่อาจจะต้องลงทุนลงแรงหน่อย เพราะเขาคงไม่ใช่ประเภทที่จะวิ่งเข้าหาพี่หรอกนะ...” ยิ้มออกมาน้อยๆ และรีบบอกสิ่งที่เขาเห็นและทุกคนก็พูดกัน
“อืม..ขอบใจนายมากนะสอง...ตอนนี้พี่ตัดสินใจได้แล้วละ..” เหมวันต์ตบไหล่น้องชายเบาๆ อย่างขอบคุณที่เข้ามาเตือนสติและทำให้เขาตาสว่าง เพราะหากว่าเขามัวแต่ลังเล เรื่องราวระหว่างเขาและเธอคนนั้นจะไม่เกิดหรือเริ่มต้นเลย เขาจะต้องไม่ลังเล และเริ่มจีบเธอเสียเลย จะได้ไม่มีใครมาฉกเธอไปเสียก่อน แต่ก่อนอื่นเขาต้องให้ลูกน้องเขาไปสืบดูเสียก่อนว่าเธอมีใครเข้ามาวอแวรึเปล่า
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ใหญ่แค่นี้เอง...ผมเองก็อยากให้พี่ใหญ่เจอคนที่ใช่เหมือนกันนะ” เขาส่ายหน้าไปมาน้อยๆ และบอกเสียงเรียบ เพราะเขาเองก็อยากให้พี่ชายเจอใครซักคนอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่เจออย่างเขาที่มีแต่การหลอกลวง จนตอนนี้เขาเองก็เข็ดที่จะมีใครที่จริงจังแล้ว จะบอกว่าเขากลัวก็คงไม่ผิดหรอกไม่อยากจะเจอผู้หญิงเห็นแก่ได้อีกแล้ว
“อืม...นายเองก็น่าจะลืมเรื่องนั้นได้แล้วนะ เริ่มต้นใหม่กับคนที่นายรักเสียทีซิสอง” เหมวันต์ตบบ่าน้องชายหนักๆ รู้ว่าน้องชายนั้นยังลืมเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้ ทำให้เขายังไม่ยอมมีใครเสียที
“หึๆ ผมยังไม่เจอใครเลยพี่ใหญ่ ผมคงถูกสาปมั้ง?” ชายหนุ่มได้แต่ไหวไหล่อย่างเซ็งๆ เพราะตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยเจอใครที่สามารถทำให้เขาไว้ใจได้เลย ผู้หญิงทุกคนหวังเงินจากเขาทั้งนั้น
“ไม่หรอกนายแค่ยังไม่เจอคนที่เขารักนายจากใจเท่านั้นเอง และนายเองก็ไม่เปิดใจมองใครอย่างจริงจังเองนี่หว่า...” เหมวันต์บอกน้องชายที่ควงสาวไปเรื่อยอย่างนี้แล้วจะไปเจอคนที่ใช่ได้ยังไงกัน
“โธ่..พี่ใหญ่ก็ผมเคยจีบใครก่อนนะ ผู้หญิงเขาเข้ามาเสนอก่อนเองทั้งนั้น..แล้วผมจะไปปฏิเสธทำไมละ...เขาเข้ามาเองแท้ๆ” เขาอุทธรณ์ออกมาเสียงอ่อน เขารู้ว่าพี่ชายรู้ว่าเขาไม่เคยจีบสาวๆ พวกนั้นก่อนเลย ถึงจะมีข่าวเรื่องเขากับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่ก็แค่ควงกันเพื่อสนองความต้องการของเขาและอีกฝ่ายเท่านั้น ได้ทั้งสองฝ่ายไม่ใช่ว่าเขาได้ฝ่ายเดียวเมื่อไหร่ ฝ่ายนั้นก็มีงานเพิ่มมากขึ้นเพราะการควงกับเขามันขายได้นั่นเอง
“เรื่องนั้นฉันไม่เถียงแกหรอกนะสอง แต่เมื่อไหร่ที่แกเจอคนที่แกรักจริงเกิดเขาไม่ไว้ใจแกเพราะเรื่องสาวๆ พวกนี้ละ เขาไม่เชื่อว่าแกจะหยุดที่เขาคนเดียวได้น่ะ?” เขาห่วงน้องชายเรื่องนี้มาก ว่าเกิดวันหนึ่งน้องชายเขาเจอใครเข้าจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะรับได้รึเปล่าเกี่ยวกับสาวๆ ของน้องชายและจะเข้าใจยอมเชื่อใจรึเปล่า...
“ผมไม่สนใจหรอก...ถ้าเขารักผมจริงก็ต้องรับให้ได้” เขาไม่คิดว่าเขาจะเจอคนที่ว่านั้นแล้วหรือไม่ แต่เขาเชื่อว่าคนที่เขารักจะต้องเข้าใจเขาทุกอย่าง แต่เขากลับไม่ยอมที่เข้าใจอีกฝ่ายเลยเมื่อถึงเวลา
“เออ..นายคิดได้น่ะตอนนี้แต่เชื่อเถอะว่าผู้หญิงไม่มีวันยอมเรื่องนี้ได้หรอกเรื่องความเจ้าชู้น่ะ”
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ผมยังไม่เจอคนที่ว่าละ...” เขาพูดออกมาแต่ก็อดที่จะคิดถึงหน้าใครบางคนไม่ได้ แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกเกี่ยวกับวันนี้มากนัก แต่เขาก็เกิดความรู้สึกประหลาดๆ กับคนที่เขาเพิ่งเจอหน้าวันนี้ไม่ต่างจากพี่ชายมากนัก แต่คนละคนเท่านั้น
“ตามใจละกัน แต่ถึงเวลาจริงๆ อย่ามัวแต่คิดมากจนเกิดเรื่องเศร้าละ” เขาห่วงว่าน้องชายจะปิดใจแล้วไม่ยอมมองตัวตนจริงๆ ของผู้หญิงคนนั้นจนทำให้น้องชายเขาเสียความรักที่เข้ามา และอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้
“จะพยายาม..แต่พี่ใหญ่เองก็รู้ใช่มั้ยว่ามันยากอยู่” เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอคนๆ นั้นตอนไหนแต่บอกตามตรงเขาเองก็ไม่แน่ใจเลยเกี่ยวกับเรื่องราวความรักว่ามันจะสามารถทำให้เขาลบอดีตที่เลวร้ายได้รึเปล่า
“แค่พยายามก็ดีแล้วละ...นายไปนอนก่อนเถอะเดี๋ยวพี่ก็จะไปแล้วเหมือนิกัน” เขาไล่ให้น้องชายไปพักผ่อนเพราะว่าพรุ่งนี้อีกฝ่ายต้องเดินทางไปดูงานที่สิงคโปร์ และจะไปหลายวัน แต่คงกลับมาทันงานวันเกิดน้องสาวคนเดียวของพวกเขาอยู่แล้ว ต่อให้ติดงานเจ้าน้องชายตัวดีคงไม่ยอมพลาดโอกาสแน่
“พี่ใหญ่อย่าอยู่นานละ แล้วก็อย่าชักช้านะ น้องพลอยเขาน่ารักออก ท่าทางห้าวดี..ถ้าได้พี่สะใภ้ที่อายุน้อยกว่าอย่างน้องพลอยผมก็ยินดีนะพี่ใหญ่” ลุกจากเก้าอี้แล้วยังหันมาแซวพี่ชายอย่างรู้สึกปลอดโปร่ง หลังจากเรื่องราวในอดีตที่เขาเก็บเอาไว้ไม่เคยพูดออกมาอีกเลยหลังจากผ่านมาห้าปีแล้ว แต่การได้พูดอะไรบ้างเขาก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว
“หึๆ พูดมากนะนายสอง ตัวเองก็ระวังตัวให้ดีเถอะ ระวังจะตกหลุมสาวไหนเข้าจังเบอละ..” เขาได้แต่ส่ายหน้าระอากับความทะเล้นของน้องชายของเขา แม้คนอื่นจะมองว่าน้องเขาดุเวลาทำงานแต่ก็ถือว่าเป็นหน้าที่และการสร้างบุคลิกให้คนอื่นเกรงกลัวและไม่กล้าเข้าหาพวกเขามากเกินไปนัก สิ่งเหล่านี้ก็จำเป็นมากทีเดียว
หลังจากที่น้องชายไปแล้วเหมวันต์ก็โทรสั่งงานลูกน้องแม้ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนอีกฝ่ายก็รับคำสั่งไม่เคยขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อยและเขาต้องการเอกสารทุกอย่างพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง ให้เวลาอีกฝ่ายทำงานหน่อยไม่ใช่เอาตอนเช้าเลย พอเขาได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็เดินกลับเข้าบ้านทันที ตอนนี้เขามีแผนสำหรับเธอคนนั้นเอาไว้แล้ว แต่ขอรอรายงานจากลูกน้องก่อนเถอะ เขาจะได้จัดการไม่ให้พลาดและเธอหลุดมือเขาไปได้เด็ดขาด
เช้าวันอังคารที่เพื่อนสนิททั้งสามคนนัดเจอกันที่มหาวิทยาลัยของพวกเขาเอง เพราะนัดกับอาจารย์ที่ปรึกษาเอาไว้แล้ว เรื่องเอกสารที่พวกเขาไปยื่นเมื่อวาน และได้รับการเซ็นรับเรียบร้อย ความจริงเอาเอกสารมาส่งคนเดียวก็ได้ แต่ว่าพวกเขาอยากที่จะมาที่มหาวิทยาลัยด้วย
“โห..กว่าจะมาได้นะแกสาม...” พลอยไพลินที่มานั่งรอเพื่อนสาวครึ่งชั่วโมงแล้ว และแม่เพื่อนตัวดีก็บอกว่ากำลังจะมาถึงล่อเข้าไปครึ่งชั่วโมง แต่อีกคนนี่ซิยังไม่เห็นมาเลย
“ขอโทษ...แก...ไอ้พลอยฉันตื่นสายนี่หว่า...” เธอไม่ได้บอกเพื่อนสาวหรอกว่าสาเหตุมาจากเรื่องของพี่ชายทั้งสองคนคุยกัน และทำให้เธอนอนไม่หลับ แล้วไหนจะเรื่องคนหน้าดุเมื่อวานอีกละทำให้เธอกว่าจะนอนหลับไปได้ก็เกือบเช้า เลยทำให้เธอตื่นสายน่ะซิแม้ว่านาฬิกาปลุกจะทำงานได้ดีแต่เธอก็ไม่สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้...
“อะไรวะ เมื่อคืนก็ไม่ได้โทรมากวนแกนะเว้ย...แล้วไหงแกตื่นสายได้วะ?” พลอยไพลินที่นั่งรอเพื่อนสาวอยู่ที่ม้าหินอ่อน แล้วบ่นเพื่อนสาวหลังจากที่อีกฝ่ายนั่งเรียบร้อยแล้ว
“เหอะๆ ฉันนอนไม่หลับน่ะซิแก...ว่าแต่ไอ้กรมันถึงไหนแล้ว ปกติมันไม่เคยสายนี่นา แต่วันนี้แปลกนะที่พวกแกพร้อมใจกันสายขนาดนี้น่ะ ดีนะว่าไม่ได้นัดเวลาอาจารย์ไว้น่ะ” พลอยไพลินยื่นน้ำดื่มให้เพื่อนรับไป แล้วเธอก็ต้องมาหลังเพื่อนตาค้างเพราะไม่คิดว่าจะเจอกับเขาบ่อยอย่างนี้ เขาหล่ออะนะ แต่เหล่ออย่างเขาเนี่ยเธอไม่กล้าแหยมหรอก ด้วยอะไรหลายๆ อย่างในตัวเขาบอกว่าเขาอันตายด้วยแหละ
อย่างเธอคงไม่สามารถไปสู้รบปรบมือกับคนอย่างเขาได้หรอก เขามีทั้งอำนาจ และก็เงิน ลูกน้องเขาอีกแม้ว่าจะไม่เห็นว่าเขามีลูกน้องคอยติดตามอย่างคนมีเงินคนอื่น แต่ใช่ว่าเขาจะไม่มีนี่...แล้ววันนี้เขามาที่นี่ด้วยได้ไงเนี่ย แล้วดูบุคลิกของเขาที่อยู่ในชุดสูทสีเข้มสุดเนี้ยบของเขานี่ซิ ทำเอาพวกเธอเหมือนเด็กเสี่ยเลย
“อ้าว..พี่ใหญ่มาช้าจังเลย..น้ำค่ะ” เขมวันต์ยื่นแก้วน้ำที่เพื่อนสาวเพิ่งส่งให้พี่ชายหน้าตาเฉย และอะไรที่แปลกไปกว่านั้นก็คือเขารับและดื่มมันเสียด้วย เล่นเอาเจ้าของคนแรกมองและหน้าแดงเลยทีเดียว มันเหมือนกันจูบทางอ้อมเลยน่ะซิ ก็ยัยเพื่อนตัวดียังไม่ได้ดื่มเลย
“สะ..สวัสดีค่ะพี่ใหญ่วันนี้ทำไมมากับสามได้ละคะ?” เธอถามเขาตรงๆ ก็คนระดับเขางานยุ่งจะตาย ขนาดว่าคนจะเข้าไปพบเขายังไปยากเลยกว่าจะนัดได้น่ะ แต่ทำไมถึงว่ามาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ได้
“หึๆ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พอดีพี่ว่างน่ะ เลยพาสามเขามามหาวิทยาลัยวันนี้...แล้วก็อยากเจอหน้าเพื่อนเราอีกคนด้วยน่ะ” เขานั่งลงข้างๆ น้องสาวแล้วเอ่ยเสียงอ่อน และมองหน้าหวานนั้นไม่คลาด ทำเอาเจ้าตัวต้องหลบสายตาเขาไป
“เหรอคะ..แปลกจังเลยนะคะ เห็นสามบอกว่าพี่ใหญ่ยุ่งมากนี่คะ?” แม้จะเขินอายกับสายตาของเขาที่มองมา แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า และเธอก็ไม่ใช่คนนิสัยนุ่มนิ่มขนาดนั้นแค่เขาพูดหยอดคำหวานหน่อยก็เขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“หึๆ สำหรับสามพี่ว่างเสมอแหละ” เขาบอกว่าสำหรับน้องสาวแต่ไหงตาจ้องมาที่เธอได้ละเนี่ย ยิ่งเห็นแววตาแพรวพราวของเขาที่มองมายิ่งทำให้เธอรู้ว่าเขาอันตรายมากแค่ไหน
“อ้อ..เหรอคะ...แล้วมาส่งสามเฉยๆ หรือว่า...” เธอเอียงหน้ามองคนตงหน้าเธอและไม่ลืมสังเกตสีหน้าเหมือนกินยาขมของเพื่อนสาวตัวเองด้วย อย่างนี้มันชักแปลกๆ นะเนี่ย
“เปล่าหรอกพี่ว่าจะมาชวนพวกเราทุกคนไปกินมื้อเที่ยงกันหน่อยน่ะ..เห็นว่าแถวนนี้มีร้านอาหารญี่ปุ่นอร่อยๆ อยู่น่ะ” ชายหนุ่มรีบตอบทันที และไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเองซักนิดเดียว เขารู้ว่าอีกฝ่ายอาจจะรู้ตัวและอาจจะระวังตัวมากทีเดียว แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว เธอต้องเป็นคนรักของเขาและเป็นภรรยาในอนาคต
“กินข้าวเหรอคะ?” เธอมองนาฬิกาของตัวเองตอนนี้มันเพิ่ง 10.30 น. เองนะ จะรีบไปกินอะไรเนี่ย เธอไม่เข้าใจเขาแม้แต่น้อย
“น่า..แกก็..พี่ใหญ่เขาอุตส่าห์จะพาเราไปเลี้ยงนะ กว่าเราจะคุยกับอาจารย์เสร็จก็กินเวลาอยู่น้า..แล้วเราก็ไปกินข้าวไงละ...” เขมวันต์พยายามหันเหความสนใจของเพื่อนรัก เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเพื่อนสาวรู้เรื่องราวทั้งหมดเพื่อนเธอจะกรี้ดแค่ไหน เธอยังไม่กล้าบอกเพื่อนเลย แต่ตอนนี้ก็พอจะโออกหรอกว่าเพื่อนเธอเริ่มรู้ตัวแล้ว
“เออ..แล้วพี่ใหญ่ไม่มีประชุมอะไรเหรอคะ?” เธอยังพยายามหาว่าเขาว่างจริงรึเปล่า หรือว่าโดดงานมาเนี่ย
“พี่ว่างครับ...” แต่เขาไม่ได้บอกเธอหรอกว่าเขาเลื่อนประชุมประจำเดือนออกไป เพราะว่าอยากจะมีเวลาว่างมาเจอหน้าเธอทั้งที่เพิ่งเจอกันไปเมื่อวานนี้ ช่วยไม่ได้ตอนนี้เขาไม่อยากจะคิดอะไรเลย เธอสำคัญที่สุด และเรื่องที่ประชุมก็มีแต่เรื่องเดิมๆ เท่านั้น ลูกน้องนำเสนอโครงการเท่านั้นแหละไม่มีอะไรมากมายเลย
“ก็ดีค่ะ...พลอยไม่อยากให้พี่ใหญ่เสียงานเพราะว่ามากับพวกเราน่ะค่ะ?” เธอพยักหน้ารับรู้ และบอกถึงเหตุผลที่เธอถามเขาย้ำๆ อย่างนี้ เพราะในวงการธุรกิจการรักษาเวลาหรือการไม่เบี้ยวนัดคนถือถือเป็นเรื่องสำคัญเว้นแต่มีเรื่องไม่สะดวกจริงๆ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ..แต่พี่ว่างจริงๆ ว่าแต่อีกคนยังไม่มาเลย?” เขามองไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นเพื่อนอีกคนของน้องสาว และเป็นชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่ม เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าชายหนุ่มอีกคนแค่เพื่อนหรือว่าคิดอะไรกับน้องเขาหรือเธอคนนี้หรือเปล่า
“อ๋อ...กรน่ะเหรอคะเขาบอกว่ากำลังมาค่ะ...นั่นไงคะเดินมาแล้ว” พลอยไพลินชี้ไปทางด้าน
หลังของสองพี่น้องและเห็นว่ากำลังมีนักศึกษาชายร่างสูงผิวสีทองเดินกำลงรีบวิ่งมาทางนี้
“แฮ่กๆๆ ขอโทษทีวะ...ฉันติดธุระกับพี่พรน่ะ...” พอวิ่งมาถึงทั้งที่ยังไม่หายเหนื่อยเลย ณัฐกรก็รีบขอโทษเพื่อนสาวทั้งสองคนทันที
“ไม่เป็นไรหรอก..ฉันก็เพิ่งมาถึงเอง...พี่ใหญ่คะกรค่ะเพื่อนรักอีกคนของสาม กรพี่ชายเราพี่ใหญ่” เขมวันต์หันไปหาเพื่อนรักและรีบแนะนำให้สองหนุ่มรู้จักกันทันที
“สะ..สวัสดีครับพี่ใหญ่ผมกรครับ..ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ณัฐกรรีบยกมือไหว้ผู้อาวุโสทันที ทันที่เห็นหน้าพี่ชายของเพื่อนสาวเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะอายุมากกว่าพวกเขาถึง 15 ปี เขารู้แต่เขาชายหนุ่มตรงหน้าเขาหล่อมาก รูปร่างก็ดีอีกต่างหาก ขนาดว่าอยู่ในชุดสูทนะ เขาว่าพี่ชายเพื่อนเหมาะกับชุดสูมมากทีเดียว คนอะไรก็ไม่รู้ใส่แล้วดูดีมากทีเดียว
“เช่นกัน...ได้เจอหน้ากันเสียทีนะ...” เหมวันต์รับไหว้อีกฝ่ายแล้วยิ้มมุมปากน้อยๆ และเห็นว่าท่าทางใช้ได้ทีเดียว
“อะ..น้ำแก..ดื่มก่อนมาเหนื่อยๆ ยังไม่ต้องรีบเข้าไปก็ได้อีกกลุ่มเขาเข้าไปหาอาจารย์อยู่น่ะ” เธอยื่นขวดน้ำอีกขวดให้เพื่อนรัก เห็นท่าทางร้อนมากเลย
“ขอบใจแกมากวะ...รู้ใจจริงๆ แกนี่” ณัฐกรรับขวดน้ำจากเพื่อนมาและรีบดื่มอย่างกระหาย แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอีกหินอ่อนที่ว่างอีกตัวอยู่ และเช็ดหน้าด้วยกระดาษชำระที่เขมวันต์ยื่นให้อย่างเคยชิน
เหมวันต์นั่งสังเกตพฤติกรรมของทั้งสามคนและสายตาที่ทั้งหมดใช้มองกันมันไม่มีอะไรเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนแม้แต่น้อย และเขาก็ได้เห็นว่าทั้งหมดรู้สึกอย่างเพื่อนจริงๆ ไม่มีใครที่เกิดความรู้สึกต่อกันมากกว่าเพื่อนเลย ทำให้เขาสบายใจไปได้เปลาะหนึ่ง สำหรับความสัมพันธ์ของทั้งสามคน
มาอัให้แล้วจ้า...แฮะๆ แบบว่าคอมเจ๊งจ้า..เพ่งจะอัพได้จ้า...
ตลอดเวลาที่น้องสาวเขาเล่าเรื่องเพื่อนๆ ให้เขาฟังชายหนุ่มเองก็ฟังเอาไว้เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าการมาเจอหน้าเธอครั้งแรกจะทำให้เขาไม่สามารถถอนสายตาจากเธอได้เลย แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยได้เข้ามาพูดคุยกับเขาเท่าไหร่นัก เพราะด้วยวัยของเขาและเธอที่ห่างกันพอควรทำให้เธอไม่ค่อยให้ความใกล้ชิดกับเขานัก แต่สายตาเขาก็จะแวะเวียนไปที่เธอทุกครั้ง เขาจะเห็นแววตาสดใสที่บางครั้งก็หัวเราะออกมา หรือแม้แต่เธอทำหน้านิ่งๆ คอยตั้งใจฟังเรื่องที่ทุกคนเล่าก็ตาม มันก็ยังชวนมองอย่างน่าประหลาด ปกติเขาไม่เคยสนใจใครอย่างนี้นอกจากน้องสาวเขาคนเดียวเท่านั้น
แต่นั่นก็เพราะว่าเธอเป็นน้องสาวแต่กับเธอคนนี้มันต่างไป เขารับรู้ว่าครั้งแรกที่เขาและเธอสบตากันตรงๆ มันเกิดความรู้สึกบางอย่าง แต่เขาก็เก็บอาการได้เป็นอย่างดี ต่างจากเธอที่เสหลบสายตาเขาทันที และยังแก้มแดงๆ ของเธอที่เกิดขึ้นมาทันทีที่เขาและเธอสบตากัน ทำให้เขายิ่งเอ็นเธอเธอมากกว่าเดิมเสียอีก แต่ความรู้สึกคงต่างจากที่เขารู้สึกกับน้องสาวเขาซะแล้วซิ
“เฮ้อ..จะทำไงเนี่ยเกิดจะมาติดใจเด็กสาวที่เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำ แถมเป็นเพื่อนสาวอีกเนี่ย อายุรึก็ห่างกันตั้งหลายปีเกินรอบด้วยซ้ำ” เขาได้แต่กระดกเหล้าเข้าไปหมดแก้ว แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างพยายามสลัดเรื่องราวของเธอออกจากหัวเขาไปเสียที
“เธอต้องเป็นแม่มดแน่ๆ เลยพลอยไพลิน..สะกดฉันให้อยู่ในภวังค์แล้วก็สลัดเรื่องเธอไม่หลุดเสียที” เหมวันต์ได้แต่สับสนไม่รู้จะทำไงดี เพราะเขารู้สึกว่าเขาและเธอต่างกันมากเกินไป ไม่รู้จะรุกต่อหรือว่าถอยดี จะสานต่อก็เหมือนว่าเขาจะเลี้ยงต้อยอย่างไรก็ไม่รู้
“อะไรกันพี่ใหญ่...ถอนหายใจเสียงดังเชียว
มีเรื่องกลุ้มเหรอ?” เหมวัฒน์ที่เดินมาหาพี่ชายที่ริมสระหลังจากที่เขามองจ้าห้องนอนของตัวเองแล้วเห็นว่าพี่ชายยังอยู่ที่ริมสระ เขาเลยเดินออกมาหา แล้วก็ได้ยินสิ่งที่พี่ชายพูดออกมา ทำเอาเขาอมยิ้มพี่ชายเขาสับสนเรื่องผู้หญิงก็เป็นหรือเนี่ย
“อ้าว..สองยังไม่นอนเหรอ?” เขาเห็นน้องชายเข้าห้องไปแล้วนี่นา หลังจากที่แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเอง
“ยัง..พี่ใหญ่ละ..เป็นอะไร..สลัดเรื่องน้องพลอยไม่หลุดเหรอ..เห็นอยู่นะว่าพี่จ้องเขาตลอดเลย มองจนผมยังอายแทนน้องเขาเลย” เขาเอ่ยยิ้มๆ เขาเองก็เห็นว่าพี่ชายเอาแต่จ้องเด็กสาวคนนั้น และสายตาที่พี่ชายเขามองน่ะมันบอกหลายอย่าง บางครั้งเขายังคิดว่าพี่ชายเขาจะกลืนกินเธอคนนั้นเอาไว้ในอกเสียอีก
“พี่แสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วมองหน้าน้องชายอย่างคาดไม่ถึงว่าจะมีใครสังเกตเขาอยู่ ทั้งๆ ที่เขาก็นั่งมองเธอเท่านั้นเองนะ
“โธ่...พี่ใหญ่ขนาดผมยังรู้ตัวเลยว่าพี่มองเขาน่ะ..ทำไมเจ้าตัวเขาจะไม่รู้ละ..เพียงแค่เธอไม่พูดอะไรเท่านั้นเองท่าทางน้องพลอยเขาฉลาดออกนะครับ...แล้วพี่ใหญ่จะลังเลเรื่องอะไรสามบอกว่าพลอยเขายังไม่มีคนรักนี่นา จะลังเลทำไมละ..ขืนชักช้าอาจจะมีคนตัดหน้าก็ได้นะครับ” เหมวัฒน์เตือนสติพี่ชาย เขากลัวว่าพี่ชายจะมัวแต่ลังเลที่จะเข้าหาอีกฝ่ายจนทำให้คนที่พี่ชายเขารู้สึกพึงใจ อย่างนี้หลุดลอยไป คนเราถ้าไม่กล้าที่จะเข้าไปทำความรู้จักจะรู้ได้ยังไงว่าอีกฝ่ายใช่รึเปล่า แม้ว่าตอนนี้ความรู้สึกพี่ชายจะบอกว่าใช่แล้วก็ตาม แต่มันจะไม่เกิดขึ้นเลยความสัมพันธ์ที่พัฒนาจากคนรู้จักมาเป็นคนรักถ้าพี่ชายเขาไม่เป็นฝ่ายเริ่ม...เพราถ้ารอให้ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายเริ่มก่อนคงไม่มีทาง พลอยไพลินเองก็คงคิดเหมือนกันว่าเขามีอายุที่ห่างมากและอาจจะไม่กล้าเข้ามาใกล้ก็ได้
“แต่ว่า...พี่กับเขาห่างกันมากเลยนะ..” เขาบอกอย่างไม่แน่ใจ เรื่องของอายุที่ห่างกัน
“โธ่..พี่ใหญ่จะมาห่วงอะไรเรื่องนี้...เดี๋ยวนี้สาวๆ เขาชอบผู้ชายอายุมากกว่าอายุเท่ากันนะพี่ นั่นจะทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและมั่นใจว่าคนๆ นั้นจะปกป้องเราได้” เขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ กับความคิดมากของพี่ชาย จะมาห่วงเรื่องนี้ทำไมกัน อย่างว่าแหละพี่เขาเจอแต่ดารานางแบบที่เข้าหา และไม่เคยต้องจีบใครเลย แต่พอมาเจอคนที่ตัวเองสะดุดตาตั้งแต่ครั้งแรก กลับคิดมากไปสารพัดเลย
“หึๆ อย่างที่แกว่าแหละสองพี่คิดมากจริงๆ กลัวเขาจะไม่ชอบ กลัวเขาจะว่าเราแก่น่ะ? เขาเพิ่ง 21 ปีเองนะเว้ย ห่างจากฉันตั้ง 15 ปีเชียวนะแก...” เขาบอกออกมาอย่างไม่ต้องปิดบัง
“ห่างกัน 15 ปีแล้วไง...พี่ใหญ่ไม่ได้ดูแก่เลยนี่นา พี่น่ะหล่อจะตายไปไปถามใครๆ ดูก็ได้ สาวๆ เขาอยากได้พี่เป็นคนรักกันจะตาย แต่ว่ากับน้องพลอยพี่อาจจะต้องลงทุนลงแรงหน่อย เพราะเขาคงไม่ใช่ประเภทที่จะวิ่งเข้าหาพี่หรอกนะ...” ยิ้มออกมาน้อยๆ และรีบบอกสิ่งที่เขาเห็นและทุกคนก็พูดกัน
“อืม..ขอบใจนายมากนะสอง...ตอนนี้พี่ตัดสินใจได้แล้วละ..” เหมวันต์ตบไหล่น้องชายเบาๆ อย่างขอบคุณที่เข้ามาเตือนสติและทำให้เขาตาสว่าง เพราะหากว่าเขามัวแต่ลังเล เรื่องราวระหว่างเขาและเธอคนนั้นจะไม่เกิดหรือเริ่มต้นเลย เขาจะต้องไม่ลังเล และเริ่มจีบเธอเสียเลย จะได้ไม่มีใครมาฉกเธอไปเสียก่อน แต่ก่อนอื่นเขาต้องให้ลูกน้องเขาไปสืบดูเสียก่อนว่าเธอมีใครเข้ามาวอแวรึเปล่า
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ใหญ่แค่นี้เอง...ผมเองก็อยากให้พี่ใหญ่เจอคนที่ใช่เหมือนกันนะ” เขาส่ายหน้าไปมาน้อยๆ และบอกเสียงเรียบ เพราะเขาเองก็อยากให้พี่ชายเจอใครซักคนอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่เจออย่างเขาที่มีแต่การหลอกลวง จนตอนนี้เขาเองก็เข็ดที่จะมีใครที่จริงจังแล้ว จะบอกว่าเขากลัวก็คงไม่ผิดหรอกไม่อยากจะเจอผู้หญิงเห็นแก่ได้อีกแล้ว
“อืม...นายเองก็น่าจะลืมเรื่องนั้นได้แล้วนะ เริ่มต้นใหม่กับคนที่นายรักเสียทีซิสอง” เหมวันต์ตบบ่าน้องชายหนักๆ รู้ว่าน้องชายนั้นยังลืมเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้ ทำให้เขายังไม่ยอมมีใครเสียที
“หึๆ ผมยังไม่เจอใครเลยพี่ใหญ่ ผมคงถูกสาปมั้ง?” ชายหนุ่มได้แต่ไหวไหล่อย่างเซ็งๆ เพราะตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยเจอใครที่สามารถทำให้เขาไว้ใจได้เลย ผู้หญิงทุกคนหวังเงินจากเขาทั้งนั้น
“ไม่หรอกนายแค่ยังไม่เจอคนที่เขารักนายจากใจเท่านั้นเอง และนายเองก็ไม่เปิดใจมองใครอย่างจริงจังเองนี่หว่า...” เหมวันต์บอกน้องชายที่ควงสาวไปเรื่อยอย่างนี้แล้วจะไปเจอคนที่ใช่ได้ยังไงกัน
“โธ่..พี่ใหญ่ก็ผมเคยจีบใครก่อนนะ ผู้หญิงเขาเข้ามาเสนอก่อนเองทั้งนั้น..แล้วผมจะไปปฏิเสธทำไมละ...เขาเข้ามาเองแท้ๆ” เขาอุทธรณ์ออกมาเสียงอ่อน เขารู้ว่าพี่ชายรู้ว่าเขาไม่เคยจีบสาวๆ พวกนั้นก่อนเลย ถึงจะมีข่าวเรื่องเขากับผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่ก็แค่ควงกันเพื่อสนองความต้องการของเขาและอีกฝ่ายเท่านั้น ได้ทั้งสองฝ่ายไม่ใช่ว่าเขาได้ฝ่ายเดียวเมื่อไหร่ ฝ่ายนั้นก็มีงานเพิ่มมากขึ้นเพราะการควงกับเขามันขายได้นั่นเอง
“เรื่องนั้นฉันไม่เถียงแกหรอกนะสอง แต่เมื่อไหร่ที่แกเจอคนที่แกรักจริงเกิดเขาไม่ไว้ใจแกเพราะเรื่องสาวๆ พวกนี้ละ เขาไม่เชื่อว่าแกจะหยุดที่เขาคนเดียวได้น่ะ?” เขาห่วงน้องชายเรื่องนี้มาก ว่าเกิดวันหนึ่งน้องชายเขาเจอใครเข้าจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะรับได้รึเปล่าเกี่ยวกับสาวๆ ของน้องชายและจะเข้าใจยอมเชื่อใจรึเปล่า...
“ผมไม่สนใจหรอก...ถ้าเขารักผมจริงก็ต้องรับให้ได้” เขาไม่คิดว่าเขาจะเจอคนที่ว่านั้นแล้วหรือไม่ แต่เขาเชื่อว่าคนที่เขารักจะต้องเข้าใจเขาทุกอย่าง แต่เขากลับไม่ยอมที่เข้าใจอีกฝ่ายเลยเมื่อถึงเวลา
“เออ..นายคิดได้น่ะตอนนี้แต่เชื่อเถอะว่าผู้หญิงไม่มีวันยอมเรื่องนี้ได้หรอกเรื่องความเจ้าชู้น่ะ”
“เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ผมยังไม่เจอคนที่ว่าละ...” เขาพูดออกมาแต่ก็อดที่จะคิดถึงหน้าใครบางคนไม่ได้ แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจความรู้สึกเกี่ยวกับวันนี้มากนัก แต่เขาก็เกิดความรู้สึกประหลาดๆ กับคนที่เขาเพิ่งเจอหน้าวันนี้ไม่ต่างจากพี่ชายมากนัก แต่คนละคนเท่านั้น
“ตามใจละกัน แต่ถึงเวลาจริงๆ อย่ามัวแต่คิดมากจนเกิดเรื่องเศร้าละ” เขาห่วงว่าน้องชายจะปิดใจแล้วไม่ยอมมองตัวตนจริงๆ ของผู้หญิงคนนั้นจนทำให้น้องชายเขาเสียความรักที่เข้ามา และอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้
“จะพยายาม..แต่พี่ใหญ่เองก็รู้ใช่มั้ยว่ามันยากอยู่” เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเจอคนๆ นั้นตอนไหนแต่บอกตามตรงเขาเองก็ไม่แน่ใจเลยเกี่ยวกับเรื่องราวความรักว่ามันจะสามารถทำให้เขาลบอดีตที่เลวร้ายได้รึเปล่า
“แค่พยายามก็ดีแล้วละ...นายไปนอนก่อนเถอะเดี๋ยวพี่ก็จะไปแล้วเหมือนิกัน” เขาไล่ให้น้องชายไปพักผ่อนเพราะว่าพรุ่งนี้อีกฝ่ายต้องเดินทางไปดูงานที่สิงคโปร์ และจะไปหลายวัน แต่คงกลับมาทันงานวันเกิดน้องสาวคนเดียวของพวกเขาอยู่แล้ว ต่อให้ติดงานเจ้าน้องชายตัวดีคงไม่ยอมพลาดโอกาสแน่
“พี่ใหญ่อย่าอยู่นานละ แล้วก็อย่าชักช้านะ น้องพลอยเขาน่ารักออก ท่าทางห้าวดี..ถ้าได้พี่สะใภ้ที่อายุน้อยกว่าอย่างน้องพลอยผมก็ยินดีนะพี่ใหญ่” ลุกจากเก้าอี้แล้วยังหันมาแซวพี่ชายอย่างรู้สึกปลอดโปร่ง หลังจากเรื่องราวในอดีตที่เขาเก็บเอาไว้ไม่เคยพูดออกมาอีกเลยหลังจากผ่านมาห้าปีแล้ว แต่การได้พูดอะไรบ้างเขาก็รู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว
“หึๆ พูดมากนะนายสอง ตัวเองก็ระวังตัวให้ดีเถอะ ระวังจะตกหลุมสาวไหนเข้าจังเบอละ..” เขาได้แต่ส่ายหน้าระอากับความทะเล้นของน้องชายของเขา แม้คนอื่นจะมองว่าน้องเขาดุเวลาทำงานแต่ก็ถือว่าเป็นหน้าที่และการสร้างบุคลิกให้คนอื่นเกรงกลัวและไม่กล้าเข้าหาพวกเขามากเกินไปนัก สิ่งเหล่านี้ก็จำเป็นมากทีเดียว
หลังจากที่น้องชายไปแล้วเหมวันต์ก็โทรสั่งงานลูกน้องแม้ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนอีกฝ่ายก็รับคำสั่งไม่เคยขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อยและเขาต้องการเอกสารทุกอย่างพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง ให้เวลาอีกฝ่ายทำงานหน่อยไม่ใช่เอาตอนเช้าเลย พอเขาได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็เดินกลับเข้าบ้านทันที ตอนนี้เขามีแผนสำหรับเธอคนนั้นเอาไว้แล้ว แต่ขอรอรายงานจากลูกน้องก่อนเถอะ เขาจะได้จัดการไม่ให้พลาดและเธอหลุดมือเขาไปได้เด็ดขาด
เช้าวันอังคารที่เพื่อนสนิททั้งสามคนนัดเจอกันที่มหาวิทยาลัยของพวกเขาเอง เพราะนัดกับอาจารย์ที่ปรึกษาเอาไว้แล้ว เรื่องเอกสารที่พวกเขาไปยื่นเมื่อวาน และได้รับการเซ็นรับเรียบร้อย ความจริงเอาเอกสารมาส่งคนเดียวก็ได้ แต่ว่าพวกเขาอยากที่จะมาที่มหาวิทยาลัยด้วย
“โห..กว่าจะมาได้นะแกสาม...” พลอยไพลินที่มานั่งรอเพื่อนสาวครึ่งชั่วโมงแล้ว และแม่เพื่อนตัวดีก็บอกว่ากำลังจะมาถึงล่อเข้าไปครึ่งชั่วโมง แต่อีกคนนี่ซิยังไม่เห็นมาเลย
“ขอโทษ...แก...ไอ้พลอยฉันตื่นสายนี่หว่า...” เธอไม่ได้บอกเพื่อนสาวหรอกว่าสาเหตุมาจากเรื่องของพี่ชายทั้งสองคนคุยกัน และทำให้เธอนอนไม่หลับ แล้วไหนจะเรื่องคนหน้าดุเมื่อวานอีกละทำให้เธอกว่าจะนอนหลับไปได้ก็เกือบเช้า เลยทำให้เธอตื่นสายน่ะซิแม้ว่านาฬิกาปลุกจะทำงานได้ดีแต่เธอก็ไม่สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้...
“อะไรวะ เมื่อคืนก็ไม่ได้โทรมากวนแกนะเว้ย...แล้วไหงแกตื่นสายได้วะ?” พลอยไพลินที่นั่งรอเพื่อนสาวอยู่ที่ม้าหินอ่อน แล้วบ่นเพื่อนสาวหลังจากที่อีกฝ่ายนั่งเรียบร้อยแล้ว
“เหอะๆ ฉันนอนไม่หลับน่ะซิแก...ว่าแต่ไอ้กรมันถึงไหนแล้ว ปกติมันไม่เคยสายนี่นา แต่วันนี้แปลกนะที่พวกแกพร้อมใจกันสายขนาดนี้น่ะ ดีนะว่าไม่ได้นัดเวลาอาจารย์ไว้น่ะ” พลอยไพลินยื่นน้ำดื่มให้เพื่อนรับไป แล้วเธอก็ต้องมาหลังเพื่อนตาค้างเพราะไม่คิดว่าจะเจอกับเขาบ่อยอย่างนี้ เขาหล่ออะนะ แต่เหล่ออย่างเขาเนี่ยเธอไม่กล้าแหยมหรอก ด้วยอะไรหลายๆ อย่างในตัวเขาบอกว่าเขาอันตายด้วยแหละ
อย่างเธอคงไม่สามารถไปสู้รบปรบมือกับคนอย่างเขาได้หรอก เขามีทั้งอำนาจ และก็เงิน ลูกน้องเขาอีกแม้ว่าจะไม่เห็นว่าเขามีลูกน้องคอยติดตามอย่างคนมีเงินคนอื่น แต่ใช่ว่าเขาจะไม่มีนี่...แล้ววันนี้เขามาที่นี่ด้วยได้ไงเนี่ย แล้วดูบุคลิกของเขาที่อยู่ในชุดสูทสีเข้มสุดเนี้ยบของเขานี่ซิ ทำเอาพวกเธอเหมือนเด็กเสี่ยเลย
“อ้าว..พี่ใหญ่มาช้าจังเลย..น้ำค่ะ” เขมวันต์ยื่นแก้วน้ำที่เพื่อนสาวเพิ่งส่งให้พี่ชายหน้าตาเฉย และอะไรที่แปลกไปกว่านั้นก็คือเขารับและดื่มมันเสียด้วย เล่นเอาเจ้าของคนแรกมองและหน้าแดงเลยทีเดียว มันเหมือนกันจูบทางอ้อมเลยน่ะซิ ก็ยัยเพื่อนตัวดียังไม่ได้ดื่มเลย
“สะ..สวัสดีค่ะพี่ใหญ่วันนี้ทำไมมากับสามได้ละคะ?” เธอถามเขาตรงๆ ก็คนระดับเขางานยุ่งจะตาย ขนาดว่าคนจะเข้าไปพบเขายังไปยากเลยกว่าจะนัดได้น่ะ แต่ทำไมถึงว่ามาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้ได้
“หึๆ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พอดีพี่ว่างน่ะ เลยพาสามเขามามหาวิทยาลัยวันนี้...แล้วก็อยากเจอหน้าเพื่อนเราอีกคนด้วยน่ะ” เขานั่งลงข้างๆ น้องสาวแล้วเอ่ยเสียงอ่อน และมองหน้าหวานนั้นไม่คลาด ทำเอาเจ้าตัวต้องหลบสายตาเขาไป
“เหรอคะ..แปลกจังเลยนะคะ เห็นสามบอกว่าพี่ใหญ่ยุ่งมากนี่คะ?” แม้จะเขินอายกับสายตาของเขาที่มองมา แต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า และเธอก็ไม่ใช่คนนิสัยนุ่มนิ่มขนาดนั้นแค่เขาพูดหยอดคำหวานหน่อยก็เขินจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“หึๆ สำหรับสามพี่ว่างเสมอแหละ” เขาบอกว่าสำหรับน้องสาวแต่ไหงตาจ้องมาที่เธอได้ละเนี่ย ยิ่งเห็นแววตาแพรวพราวของเขาที่มองมายิ่งทำให้เธอรู้ว่าเขาอันตรายมากแค่ไหน
“อ้อ..เหรอคะ...แล้วมาส่งสามเฉยๆ หรือว่า...” เธอเอียงหน้ามองคนตงหน้าเธอและไม่ลืมสังเกตสีหน้าเหมือนกินยาขมของเพื่อนสาวตัวเองด้วย อย่างนี้มันชักแปลกๆ นะเนี่ย
“เปล่าหรอกพี่ว่าจะมาชวนพวกเราทุกคนไปกินมื้อเที่ยงกันหน่อยน่ะ..เห็นว่าแถวนนี้มีร้านอาหารญี่ปุ่นอร่อยๆ อยู่น่ะ” ชายหนุ่มรีบตอบทันที และไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเองซักนิดเดียว เขารู้ว่าอีกฝ่ายอาจจะรู้ตัวและอาจจะระวังตัวมากทีเดียว แต่เขาตัดสินใจไปแล้ว เธอต้องเป็นคนรักของเขาและเป็นภรรยาในอนาคต
“กินข้าวเหรอคะ?” เธอมองนาฬิกาของตัวเองตอนนี้มันเพิ่ง 10.30 น. เองนะ จะรีบไปกินอะไรเนี่ย เธอไม่เข้าใจเขาแม้แต่น้อย
“น่า..แกก็..พี่ใหญ่เขาอุตส่าห์จะพาเราไปเลี้ยงนะ กว่าเราจะคุยกับอาจารย์เสร็จก็กินเวลาอยู่น้า..แล้วเราก็ไปกินข้าวไงละ...” เขมวันต์พยายามหันเหความสนใจของเพื่อนรัก เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเพื่อนสาวรู้เรื่องราวทั้งหมดเพื่อนเธอจะกรี้ดแค่ไหน เธอยังไม่กล้าบอกเพื่อนเลย แต่ตอนนี้ก็พอจะโออกหรอกว่าเพื่อนเธอเริ่มรู้ตัวแล้ว
“เออ..แล้วพี่ใหญ่ไม่มีประชุมอะไรเหรอคะ?” เธอยังพยายามหาว่าเขาว่างจริงรึเปล่า หรือว่าโดดงานมาเนี่ย
“พี่ว่างครับ...” แต่เขาไม่ได้บอกเธอหรอกว่าเขาเลื่อนประชุมประจำเดือนออกไป เพราะว่าอยากจะมีเวลาว่างมาเจอหน้าเธอทั้งที่เพิ่งเจอกันไปเมื่อวานนี้ ช่วยไม่ได้ตอนนี้เขาไม่อยากจะคิดอะไรเลย เธอสำคัญที่สุด และเรื่องที่ประชุมก็มีแต่เรื่องเดิมๆ เท่านั้น ลูกน้องนำเสนอโครงการเท่านั้นแหละไม่มีอะไรมากมายเลย
“ก็ดีค่ะ...พลอยไม่อยากให้พี่ใหญ่เสียงานเพราะว่ามากับพวกเราน่ะค่ะ?” เธอพยักหน้ารับรู้ และบอกถึงเหตุผลที่เธอถามเขาย้ำๆ อย่างนี้ เพราะในวงการธุรกิจการรักษาเวลาหรือการไม่เบี้ยวนัดคนถือถือเป็นเรื่องสำคัญเว้นแต่มีเรื่องไม่สะดวกจริงๆ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ..แต่พี่ว่างจริงๆ ว่าแต่อีกคนยังไม่มาเลย?” เขามองไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่เห็นเพื่อนอีกคนของน้องสาว และเป็นชายหนุ่มเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่ม เขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าชายหนุ่มอีกคนแค่เพื่อนหรือว่าคิดอะไรกับน้องเขาหรือเธอคนนี้หรือเปล่า
“อ๋อ...กรน่ะเหรอคะเขาบอกว่ากำลังมาค่ะ...นั่นไงคะเดินมาแล้ว” พลอยไพลินชี้ไปทางด้าน
หลังของสองพี่น้องและเห็นว่ากำลังมีนักศึกษาชายร่างสูงผิวสีทองเดินกำลงรีบวิ่งมาทางนี้
“แฮ่กๆๆ ขอโทษทีวะ...ฉันติดธุระกับพี่พรน่ะ...” พอวิ่งมาถึงทั้งที่ยังไม่หายเหนื่อยเลย ณัฐกรก็รีบขอโทษเพื่อนสาวทั้งสองคนทันที
“ไม่เป็นไรหรอก..ฉันก็เพิ่งมาถึงเอง...พี่ใหญ่คะกรค่ะเพื่อนรักอีกคนของสาม กรพี่ชายเราพี่ใหญ่” เขมวันต์หันไปหาเพื่อนรักและรีบแนะนำให้สองหนุ่มรู้จักกันทันที
“สะ..สวัสดีครับพี่ใหญ่ผมกรครับ..ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ณัฐกรรีบยกมือไหว้ผู้อาวุโสทันที ทันที่เห็นหน้าพี่ชายของเพื่อนสาวเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะอายุมากกว่าพวกเขาถึง 15 ปี เขารู้แต่เขาชายหนุ่มตรงหน้าเขาหล่อมาก รูปร่างก็ดีอีกต่างหาก ขนาดว่าอยู่ในชุดสูทนะ เขาว่าพี่ชายเพื่อนเหมาะกับชุดสูมมากทีเดียว คนอะไรก็ไม่รู้ใส่แล้วดูดีมากทีเดียว
“เช่นกัน...ได้เจอหน้ากันเสียทีนะ...” เหมวันต์รับไหว้อีกฝ่ายแล้วยิ้มมุมปากน้อยๆ และเห็นว่าท่าทางใช้ได้ทีเดียว
“อะ..น้ำแก..ดื่มก่อนมาเหนื่อยๆ ยังไม่ต้องรีบเข้าไปก็ได้อีกกลุ่มเขาเข้าไปหาอาจารย์อยู่น่ะ” เธอยื่นขวดน้ำอีกขวดให้เพื่อนรัก เห็นท่าทางร้อนมากเลย
“ขอบใจแกมากวะ...รู้ใจจริงๆ แกนี่” ณัฐกรรับขวดน้ำจากเพื่อนมาและรีบดื่มอย่างกระหาย แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอีกหินอ่อนที่ว่างอีกตัวอยู่ และเช็ดหน้าด้วยกระดาษชำระที่เขมวันต์ยื่นให้อย่างเคยชิน
เหมวันต์นั่งสังเกตพฤติกรรมของทั้งสามคนและสายตาที่ทั้งหมดใช้มองกันมันไม่มีอะไรเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนแม้แต่น้อย และเขาก็ได้เห็นว่าทั้งหมดรู้สึกอย่างเพื่อนจริงๆ ไม่มีใครที่เกิดความรู้สึกต่อกันมากกว่าเพื่อนเลย ทำให้เขาสบายใจไปได้เปลาะหนึ่ง สำหรับความสัมพันธ์ของทั้งสามคน
มาอัให้แล้วจ้า...แฮะๆ แบบว่าคอมเจ๊งจ้า..เพ่งจะอัพได้จ้า...
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ต.ค. 2554, 09:13:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ต.ค. 2554, 09:13:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 2323
| << ตอนที่ 5 | ตอนที่ 7 >> |
คิมหันตุ์ 7 ต.ค. 2554, 10:17:58 น.
ลุ้นคู่พี่เพชรรรรกะเฮียสอง คิคิ
ลุ้นคู่พี่เพชรรรรกะเฮียสอง คิคิ
หมูอ้วน 7 ต.ค. 2554, 12:28:35 น.
ชอบค่ะชอบ พี่ใหญ่รุกหน้าดูเลยค่ะ
ชอบค่ะชอบ พี่ใหญ่รุกหน้าดูเลยค่ะ