กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
บ่ายสองโมงหลังจากที่ทั้งสามคนไปเจออาจารย์ที่ปรึกษาและลงมาจากตัวอาคาร ทั้งสามคนเดินออกมาอย่างเหนื่อยๆ และหิวหลังจากที่โดนอาจารย์อบรมและบอกว่าต้องทำตัวยังไงบ้างในการฝึกงาน เพื่อให้ไม่มีปัญหาในที่ทำงาน พวกเธอก็ได้แต่รับฟังอย่างดี
“พี่ใหญ่คะ..เสร็จแล้วค่ะ” เขมวันต์ที่รีบเดินมาหาพี่ชายที่นั่งรอพวกเธอและเฝ้ากระเป๋าให้ด้วย เขานั่งไขว่ห้างและนั่งอ่านหนังสือที่เขาถือติดมือมาด้วย และเขาก็มีเวลาอ่านระหว่างรอด้วย ทำให้เขาไม่เบื่อที่จะรอเลย
“อ้าว..เสร็จแล้วเหรอ...งั้นไปหาอะไรกินกันเลยมั้ย?” เห็นท่าทางแต่ละคนแล้วคงหิวมากพอดูอยู่ เพราะนอกจากขนมที่พลอยไพลินซื้อมาทั้งหมดก็ยังไม้ได้กินอะไรเลยน่าจะหิวกันน่าดู
“ดีค่ะ..เพราะตอนนี้พยาธิในท้องเราสามคนมันร้องออกมาจนจะแย่แล้วค่ะ” เขมวันต์ที่บอกเสียงใส ความจริงก็หิวมากพอดีอยู่ แต่ว่าการได้ล้มทับพี่ชายวันนี้ทำให้เธอมีความสุขมาก
“งั้นพี่ว่าไปกันเลยมั้ย...พลอยกับกรมายังไงเอารถมารึเปล่า?” เขาหันไปมองสองคนที่เดินตามหลังน้องสาวมา แต่สายตาจับจ้องที่หน้าเนียนใสของสาวน้อยมากกว่า
“พลอยไม่ได้เอารถมาค่ะ..พอดีว่าพี่เพชรขับรถมาส่งน่ะค่ะ” เธอบอกตามความจริง ไม่มีอะไรที่ต้องปิดเสียหน่อย เธอไม่เอารถมาถ้าเขาไม่ให้ไปด้วยเธอนั่งแท็กซี่ก็ได้
“ผมเอามาครับ...พลอยแกไปกับฉันนะ...” ณัฐกรเอ่ยชวนเพื่อนสาว ก็วันนี้เขาเอารถออกมา เพราะต้องไปทำธุระของพี่สาวก่อน เลยได้เอารถตัวเองออกมาใช้เสียที หลังจากที่นั่งรถเมล์ตลอดหรือไม่ก็เพื่อนสาวเป็นคนไปส่งเขาแทน พวกเขาไม่ใช่พวกบ้าวัตถุที่ต้องเอารถมาเรียนทุกวัน แต่เอาสะดวกดีกว่าไม่อยากมานั่งเผื่อเวลารถติดด้วย
“โห..วันนี้จะได้นั่งรถคุณชายณัฐกรด้วยเว้ย...” พลอยไพลินเย้าเพื่อนรักยิ้มๆ เพื่อนเธอกับเธอเองก็ไม่ต่างจากกันมากนักที่เป็นพวกขี้เกียจเจอรถติด นั่งรถไฟฟ้าแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว จะมาเสียเวลาเพราะรถติดทำไมกัน เว้นเสียแต่พวกเธอจะมีธุระไปทำต่อนั่นละค่อยเอารถออก
“หึๆ ปากดีนะแก..ว่าแต่คนอื่นเขาทำไมไม่เอามาบ้างละ?” ถามกลับเพื่อนสาวที่ไม่ค่อยขับรถมากนัก แต่อย่าให้ขับแล้วกัน เพราะเพื่อนสาวเป็นพวกตีนผี ขับรถให้พวกเขานั่งทีไร ใจแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทุกทีเลย อย่างว่าแหละเพื่อนเขาเคยแข่งรถนี่นา และได้แชมป์มาด้วยพอได้แชมป์โลกเท่านั้นแหละเพื่อนเขาเลิกแข่งเลย บอกว่าพอแล้ว ทำให้ได้สูงสุดพอแล้วเพราะเธอชอบแข่งกับตัวเองมากกว่าพอทำได้แล้วมันก็หมดแล้วละ และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เพื่อนสาวเขาหยุดแข่งรถ
“ไม่เอาอะ...หรือว่าคุณชายอยากให้ดิฉันขับให้คะ?” เธอเย้าเพื่อนรักยิ้มๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนเข็ดแค่ไหนที่ให้เธอขับรถให้นั่ง เธอว่าเธอไม่ได้ขับเร็วอะไรมากมายเสียหน่อย แต่ติดก็ตรงที่ว่าเธอกล้าที่จะแซงหรือลอดช่องเล็กๆ ไปเพราะเธอรู้ว่าผ่านได้รึเปล่าผิดจากสาวๆ คนอื่นๆ ที่ขับรถแบบกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่กล้าตัดสินใจ
“ไปๆ ไปขึ้นรถเลยไอ้พลอย..พี่ใหญ่ สามเดี๋ยวเราสองคนไปรอที่ร้านนะ” ณัฐกรหันมาบอกสองพี่น้อง ที่มองตามร่างบางที่เดินไปขึ้นรถพอร์ชสีดำของเขาอยู่ และนี่ละที่เป็นสาเหตุที่เขาไม่ค่อยเอารถมาเรียน เพราะคนชอบมองกัน เขาไม่อยากให้คนอื่นเข้าหาเขาเพราะว่าเขามีเงินและรถหรู
“สาม...กรเขาเปิดร้านอาหารอย่างเดียวเหรอ?” เหมวันต์ถามน้องสาวอย่างไม่แน่ใจเพราะหลังจากที่เขาเห็นรถของเพื่อนรักน้องสาวจอดอยู่ข้างๆ รถจากัวน์สีดำของเขาแล้ว ไม่คิดว่าแค่ร้านอาหารใหญ่ของครอบครัวจะทำให้สามารถซื้อรถราคาขนาดนี้ได้
“อิๆ เปล่าหรอกค่ะ...บ้านกรขามีเกาะเลี้ยงมุกด้วยค่ะ...ส่งออกหมดเลย” เรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนอื่นรู้มากนัก เพราะว่าเพื่อนของเธอจะทำธุรกิจกับต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ ทำให้คนในประเทศไม่ค่อยรู้จักมากนัก แต่ที่แถบยุโรปเป็นที่รู้จักมาก
“เหรอ...มิน่าละ...ว่าแต่พลอยบ้านเขาเป็นไงบ้าง?” แม้จะรู้รายละเอียดกับหญิงสาวมาบ้างแล้ว แต่เขาอยากได้ยินจากปากน้องสาวเขาด้วย น่าจะรู้ลึกมากกว่า
“พลอยเหรอคะ..อืม...เป็นครอบครัวสามคนมีคุณแม่ พี่เพชร แล้วก็พลอยค่ะ...”
“แล้ว..พ่อเขาละ?” เขาเว้นเสียงเอาไว้ และรู้ว่าน้องสาวคงรู้เรื่องดี
“พ่อพลอย..เขามีเมียใหม่ค่ะ...ทิ้งทั้งสามคนไปเพราะว่าผู้หญิงคนใหม่มีเงินมากกว่า รวยกว่า และเขา..เรียกว่าไงละ...” เธอไม่รู้จะพูดยังไงถึงจะไม่ดูแรงสำหรับคำนั้น แต่อีกฝ่ายก็ยังถือว่าเป็นพ่อของเพื่อนรักเธออยู่ แม้ว่าเธอจะไม่พอใจกับการกระทำของอีกฝ่ายที่ทิ้งครอบครัวไปกับผู้หญิงอื่นก็ตาม
“คบชู้...” เขาต่อให้อย่างไม่รู้สึกอะไรเลย
“นั่นละ...เขาทิ้งพลอยไปตั้งแต่พลอยยังเล็ก และพลอยก็เกลียดพ่อมาก ตอนนี้ลูกเมียใหม่พ่อพลอยก็ตามรังควานพลอย และหาเรื่องอยู่ตลอดเวลา ซ้ำยังพยายามชิงดีชิงเด่นกับพลอยคอยหาเรื่องเสมอทำให้พลอยเขาเบื่ออย่างมากเลยค่ะ..” เธอบอกพร้อมเดินขึ้นรถอีกฝั่ง
“เหรอ...แล้วตอนนี้ครอบครัวนั้นเป็นไงบ้าง” เขาสอบถามเสียงเรียบ และเขาเองก็รู้สึกไม่พอใจที่พ่อของอีกฝ่ายทำร้ายจิตใจหญิงสาวมาก
“อืม..ก็คงอยู่ดีมีสุขมั้งคะ..ตอนนี้รู้สึกว่ากำลังลำบากอยู่นะคะ แต่ว่าสามไม่แน่ใจหรอกค่ะ ไม่ค่อยใส่ใจนักหรอกค่ะ” เธอไหวไหล่น้อยๆ บอกตามที่ตัวเองรู้ เพราะเธอได้ยินมาจากคนอื่นพูดมาอีกที แต่เรื่องจริงเป็นยังไงเธอไม่อาจจะบอกได้ ครอบครัวนั้นก็ยังออกงานอยู่ตลอดเวลา เธอไม่สนใจหรอกเว้นแต่อย่ามาหาเรื่องเพื่อนเธออีกก็เป็นพอ แต่เรื่องนี้คงจะยาก...
“เหรอ...น่าสนใจนะ...” เขายิ้มตรงมุมปากน้อยๆ พลางคิดอย่างเจ้าเล่ห์ เขาอยากให้คนพวกนั้นได้รู้สึกถึงสิ่งที่พวกนั้นได้ทำลงไป และสำนึกเสียบ้าง
“คิดอะไรอยู่ค่ะ..พี่ใหญ่คะเรื่องพลอย...พี่คิดยังไงคะ?” เธอเอ่ยถามถึงสิ่งที่ตัวเองคาใจจนนอนไม่หลับเมื่อคืน แม้จะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด แต่ก็มีส่วนอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“เรื่องไหนละ?” เขาเหลือบตามองหน้าน้องสาวคนเล็กนิดหนึ่ง และตั้งใจขับรถต่อไป
“ก็เรื่องที่พี่ใหญ่คุยกับพี่สองเมื่อคืนไงคะ” เธอบอกพี่ชายตรงๆ เธอไม่อยากคิดเอาเองอีกแล้ว
“อะไร...สามได้ยินเหรอ..หรือว่าแอบฟังอยู่?” เขามองหน้าน้องสาวยิ้มๆ อย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าน้องสาวจะรู้เรื่องเมื่อคืนด้วย เห็นหลบเข้าห้องคนแรกเลยนี่นา
“เปล่านะ! สามไม่ได้แอบฟังซะหน่อย...แต่ว่าสามอยู่ตรงนั้นอยู่ก่อนแล้วแต่พี่ใหญ่กับพี่สองไม่เห็นเองตะหาก” หญิงสาวรีบโบกมือไปมาปฏิเสธเสียงดัง ก็เธอไม่ได้แอบฟังเสียหน่อยเธออยู่ตรงนั้นนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ก่อนแล้ว แต่ว่าอยู่อีกมุมเท่านั้น และพี่ชายมองไม่เห็นด้วยมีต้นไม้บังเอาไว้อยู่
“เหรอ..แล้วสามได้ยินอะไรบ้างละ?” เขาถามน้องสาวเสียงเรียบ อย่างไม่แสดงอารมณ์หรือร้อนรนที่น้องสาวรู้เรื่องนี้ ก็เขาไม่ได้คิดจะปิดบังใคร แต่ก็ไม่คิดจะป่าวประกาศให้ใครได้รู้
“ก็..เรื่องที่พี่ใหญ่ชอบยัยพลอย...” เธอบอกออกไปแล้วและรอดูอาการพี่ชายว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง
“เรื่องนั้นจริง...แล้วไงต่อ” เขายอมรับกับน้องสาวหน้าตาย จะว่าเร็วไปเขาก็ไม่ถียงแต่เขามั่นใจความรู้สึกตัวเองมากกว่ารู้สึกกับเธอคนนั้นแบบไหน ไม่ใช่เอ็นดูเหมือนน้องสาว แต่ความรู้สึกยามเห็นหน้าเธอคนนั้นเขารู้สึกต่างออกไป
“พี่ใหญ่จะจีบยัยพลอย?” เธอถามออกไปอีกคำถาม
“ก็จริงอีกนั่นละ..เขาพยักหน้ารับเบาๆ เท่านั้น
“แต่พี่ใหญ่คะ..พลอยน่ะเขาห่างจากพี่ใหญ่มากเลยนะคะ พี่ใหญ่ไม่คิดบ้างเหรอคะว่ามันมีความต่างอยู่ พี่ใหญ่โตเต็มตัวมีสาวๆ มากหน้าหลายตาเข้ามาพัวพัน แต่เพื่อนสามน่ะเป็นเด็กสาวที่เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำ และยังเป็นเด็กที่นิสัยเอาแต่ใจอยู่เยอะนะคะ” เธอบอกถึงสิ่งที่เธอเป็นกังวลอยู่ เธอไม่อยากให้เพื่อนสาวเสียใจ เพราะว่าหากว่าพี่ชายเธอจีบเพื่อนเธอสำเร็จเธอไม่อยากให้เพื่อนเสียใจเพราะความต่างนี้ และมันก็มีสิทธิ์เป็นไปได้เลย
“พี่ว่าไม่เกี่ยวนะ..ความต่างของพี่กับพลอยเขาอาจจะเป็นความต่างที่อาจจะเติมเต็มกันละกันก็ได้ พี่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ส่วนพลอยเขามีความน่ารักแบบเด็กๆ ที่ช่วยผ่อนคลายความเครียดเกินไปของพี่ก็ได้นะ...” เขาบอกสิ่งที่ตัวเองคิดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ที่เขาลังเลเมื่อคืนไม่ใช่เรื่องความต่างกันของนิสัยหรือการดำเนินชีวิต แต่เป็นเรื่องอายุมากกว่าเพราะเธออายุห่างจากเขามาก
“พี่ใหญ่แน่ใจได้ไงคะว่าไม่ใช่เพราะหลงรูปพลอยเขาน่ะ พลอยเขาน่ารัก สวยด้วย” เขาตั้งคำถามให้พี่ชายตอบ
“หึๆ อย่างที่สามว่าแหละพี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และค่อนข้างผ่านชีวิตมาเยอะ และมั่นใจด้วยว่าความรู้สึกของพี่เป็นแบบไหน ถ้าพี่ชอบเขาแบบเอ็นดูอย่างสามพี่ก็ไม่ต้องมานั่งกลุ้มหรอก แต่ความรู้สึกพี่เป็นมันไม่ใช่อย่างนั้นพี่รู้สึกกับเขาเหมือนกับที่ผู้ชายคนหนึ่งเขาเจอคนที่ถูกตาต้องใจ ตอนแรกพบน่ะ และพี่มั่นใจนะว่าพี่ไม่ได้แค่หลงรูป สามเองก็น่าจะรู้ดีที่สุดนะว่าสาวๆ ที่พี่เคยควงรูปร่างหน้าตาเป็นแบบไหน” เขาทิ้งไว้ให้น้องสาวคิดเอาเอง ไม่ว่าเขาจะอวดหรอก แต่สาวๆ คู่ควงของเขาแต่ละคนน้องสาวก็เคยเห็นเป็นดารานางแบบก็หลายคน
“แล้ว..พี่จริงจังกับพลอยเขาแค่ไหน แต่ถ้าคิดจะเล่นๆ หรือแค่อยากบริหารเสน่ห์ตัวเองละก็...สามบอกเลยว่าอย่า...แล้วก็สามจะขัดขวางถึงที่สุดเลยด้วย” เธอขู่พี่ชายเสียงเข้มเมื่อคิดว่าพี่ชายเธอคงไม่จริงจังอะไรเลย
“หึๆ ไม่ต้องห่วงหรอกสาม..คนนี้พี่จริงจังมาก เอาเป็นว่าขนาดอยากให้มาเป็นแม่ของลูกเลย..” เขายิ้มมุมปากน้อยๆ ให้น้องสาว และยิ้มมากขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปากค้างตาโต เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาบอก
“พะ...พี่ใหญ่!” เธอไม่ทันได้เอ่ยอะไรพี่ชายก็เดินลงจากรถเรียบร้อยแล้ว เขมวันต์ก็เลยรีบลงตามไปทันที เธอพยายามที่จะถามต่อเกี่ยวที่พี่ชายพูดออกไป
“อะไร...หิวเหรอสาม?” เหมวันต์หันมามองหน้าน้องสาว เขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าน้องสาวอย่างถามเกี่ยวกับอะไร เขาหันมามองหน้าน้องสาวและทำหน้าจริงจังก่อนจะเอ่ย ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับบ่าทั้งสองข้างของน้องสาวพลางจ้องตาอย่างมุ่งมั่น
“สาม....ฟังที่พี่จะบอกนะ...เรื่องพลอยพี่ไม่ได้คิดจะเล่นๆ แต่พี่จริงจังอย่างที่บอกว่าจริงจังถึงขนาดที่อยากให้เขามาเป็นแม่ของลูกพี่เชียวละ...และพี่ไม่เคยที่จะหลอกเขาไม่งั้นพี่คงไม่ว้าวุ่นใจอย่างนั้นหรอก ถ้าพี่แค่คิดว่าท้าทายหรือยากที่จะบริหารเสน่ห์ละก็....สามเชื่อใจว่าพี่จะไม่มีวันที่จะหลอกเพื่อนสามหรอก” เขาให้คำสัญญากับน้องสาว และให้สัญญากับตัวเองอีกด้วย
“พี่ใหญ่รับปากแล้วนะคะวันไหนที่พี่ทำให้เพื่อนสามเสียใจสามไม่ยอมแน่” เธอทวงคำสัญญาจากพี่ชาย ความจริงเธอควรจะเข้าข้างพี่ตัวเอง แต่เรื่องอย่างนี้เธอไม่ยอมเข้าข้างผู้ชายหรอก
“แน่นอน แต่สามเองก็ต้องช่วยพี่ด้วยนะ ตอนที่ไปฝึกงานคอยกันหนุ่มๆ ให้ด้วยนะ ถ้าพี่จีบพลอยเ
เขาสำเร็จรับรองว่าพี่ต้องสมนาคุณสามอย่างงามเชียวละ...” ชายหนุ่มบอกอย่างสบายใจ
“ได้ค่ะ...พี่ใหญ่เองก็อย่าชะล่าใจละ...พลอยเขาหน้าตาสวยจะตาย หนุ่มๆ ที่บริษัทต้องเข้ามาจีบพลอยเขาเยอะแน่เลยค่ะ” แม้ว่าเพื่อนสาวจะไม่ค่อยสนใจใครมากนัก แต่ว่าตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยเข้ามาจีบอยู่บ่อยๆ จนบางครั้งเธอกับณัฐกรต้องคอยกันหนุ่มๆ ให้
“จ้า..พี่ไม่พลาดหรอกแต่สามเองก็ระวังตัวละไปฝึกงานที่นั่นระวังหนุ่มๆ เข้ามาจีบละ” แม้ว่าเขากำลังมีความรัก แต่เขาก็ไม่ลืมเรื่องน้องสาวคนเดียวของเขาหรอก เรื่องความรักของน้องสาวก็สำคัญไม่ต่างจากเรื่องของหัวใจเลย
“โหย...ใครเขาจะมาจีบสามกันเล่า...แล้วก็นะพี่ใหญ่สามยังไม่คิดเรื่องมีแฟนหรอก เดี๋ยวสามก็ต้องไปเรียนต่อโทต่างประเทศอีกมีแฟนตอนนี้ก็ต้องเลิกกันอยู่ดีเพราะว่าเขารอสามไม่ไหวอะ...สามไม่อยากเสียใจตอนที่ต้องเลิกกันและรู้ว่าเขามีคนอื่นแล้วน่ะ...มันช้ำนะพี่ใหญ่” เธอส่ายหน้าหวือเพราะรู้ดีว่ารักทางไกลมันไม่ยืดหรอก เธอไม่อยากเสียใจ เพราะคนรักเปลี่ยนใจไปหาคนที่อยู่ใกล้กันมากกว่า แรกๆ ก็อาจจะรอได้อยู่แต่พอนานเข้าอะไรๆ มันก็เปลี่ยนได้โดยเฉพาะใจคน
“รู้ก็ดีแล้วละแต่พี่ไม่ได้บังคับหรอกนะ ความรักบางครั้งมันก็เล่นตลกกับคนเรา แต่พี่ยากให้สามคิดดีๆ และดูนานๆ ว่าคนที่เข้ามาจีบเราน่ะรักเราจริงรึเปล่านะ” เขาลูบผมน้องสาวอย่างให้กำลังใจ ใครว่าเกิดมามีเงินแล้วจะมีความสุข บางครั้งการมีเงินก็ทำให้เราทุกข์ได้เหมือนกัน เพราะทำให้ไม่รู้ว่าใครเข้ามาเพราะรักเราจริงหรือเงินของเรา อย่างน้องเขาเองก็ไม่ต่างกันนัก แต่เขารู้ว่าน้องเขามองคนเป็น และยังไม่ถึงเวลาความรักก็คงไม่วิ่งเข้ามาหาหรอก
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่สามจะดูดีๆ ค่ะ” เขาซบที่ไหล่พี่ชาย และกอดเอวหนาของเขาเอาไว้หลวมๆ พร้อมกันเดินไปที่ร้านอาหารที่เพื่อนทั้งสองคนมารออยู่ก่อนแล้ว และเห็นว่าเพื่อนของเธอกำลังโบกมือให้เธอและพี่ชายอยู่ เธอกับพี่ชายเดินไปที่ร้านทันที
“ขอโทษที่ช้าวะ...พวกแกสั่งอะไรไปรึยัง?” เขมวันต์เดินมาที่โต๊ะและเลือกที่จะนั่งกับณัฐกร และพี่ชายเธอก็นั่งลงข้างๆ พลอยไพลิน หญิงสาวยื่นแก้วน้ำให้ชายหนุ่มที่นั่งลงข้างๆ เธอ เพราะเธอบอกพนักงานว่าจะตามมาอีกสองคน
“น้ำค่ะพี่ใหญ่...สั่งไปแล้วอาหารชุดน่ะ กับซูชิ แกสั่งเลยนะ” ตอนนี้พวกเธอไม่มีอารมณ์มานั่งกินชาบูหรอก ขอเป็นอะไรที่เร็วๆ หน่อยดีกว่าเพราะหิวจะแย่แล้ว
“เหรอ...ก็ดีง่ายดีนี่หว่า แกสั่งอะไรวะ?” เขมวันต์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ถ้าจะกินชาบูอย่างที่พวกเธอชอบน่าจะเป็นช่วงเย็นน่าจะเหมาะกว่าแต่ตอนนี้ต้องรีบกินหน่อย
“ไอ้กรสั่งข้าวหน้าปลาไหล ของฉันปลาซาบะย่างซอส...แกเอาอะไร? พี่ใหญ่ละคะ?” เธอหันไปถามคนข้างๆ หลังจากเธอยื่นเมนูให้เขาได้เลิกรายการอาหาร
“อืม...เอาชุดไก่ยางซอสแล้วกัน พี่ใหญ่ละคะเอาอะไรดี...” เธอเลือกเมนูที่ตัวเองอยากจะกินความจริงมีหลายเมนูแต่ว่าตอนนี้ขออิ่มท้องก่อนดีกว่า แล้วค่อยชวนเพื่อนๆ มากินกันอีก
“เอาชุดข้าวหน้าหมูทอดแล้วกัน...สั่งซูชิไปเยอะรึเปล่า?” เขาสั่งอาหารที่ตัวเองอยากจะกิน และถามว่าอาหรทานเล่นพอกินกันรึเปล่า
“เยอะค่ะ...เราสั่งเป็นชุดอีกเดี๋ยวก็คงมา ความจริงว่าจะสั่งซาชิมิแต่กลัวช้าน่ะค่ะ เอาแค่นี้ก่อนดีกว่านะคะ” พลอยไพลินเป็นคนตอบคำถาม เพราะเห็นเพื่อนมัวแต่ดื่มน้ำอยู่
“งั้นเอาซาชิมิมาเพิ่มแล้วกัน...” เขาสั่งพนักงานที่รอรับออเดอร์อยู่
“เป็นไงไปพบอาจารย์มาหงอยมาเชียว” เขาชวนทั้งหมดคุยเรื่อยๆ ระหว่างรออาหารที่สั่งไป ทั้งสามคนก็เล่าเรื่องที่เข้าไปคุยให้เขาฟังอย่างไม่ปิดบัง และการมาครั้งนี้ของเขาถือว่าไม่เสียเที่ยวเลย เพราะเขาได้มีโอกาสเห็นมุมต่างๆ ของพลอยไพลิน ที่จะแสดงออกเวลาที่เธออยู่กับคนที่สนิทด้วยเท่านั้น อย่างเมื่อคืนเธอจะวางตัวอีกแบบหนึ่งเพราะอยู่กับคนแปลกหน้า แต่คราวนี้ต่างไป เพราะเธอพูดออกมาอย่างร่าเริง อาจจะคิดว่าเขาเป็นพี่ชายเพื่อนก็เป็นได้แต่เมื่อคืนเขากับเธอเจอหน้ากันครั้งแรก เลยทำให้เธอวางตัวอย่างกลางๆ ต่อจากนี้ไปละเขาจะรุกเธอแล้ว จะทำให้เธอเคยชินกับการอยู่กับเขาและขาดเขาไม่ได้...
บ่ายสองโมงหลังจากที่ทั้งสามคนไปเจออาจารย์ที่ปรึกษาและลงมาจากตัวอาคาร ทั้งสามคนเดินออกมาอย่างเหนื่อยๆ และหิวหลังจากที่โดนอาจารย์อบรมและบอกว่าต้องทำตัวยังไงบ้างในการฝึกงาน เพื่อให้ไม่มีปัญหาในที่ทำงาน พวกเธอก็ได้แต่รับฟังอย่างดี
“พี่ใหญ่คะ..เสร็จแล้วค่ะ” เขมวันต์ที่รีบเดินมาหาพี่ชายที่นั่งรอพวกเธอและเฝ้ากระเป๋าให้ด้วย เขานั่งไขว่ห้างและนั่งอ่านหนังสือที่เขาถือติดมือมาด้วย และเขาก็มีเวลาอ่านระหว่างรอด้วย ทำให้เขาไม่เบื่อที่จะรอเลย
“อ้าว..เสร็จแล้วเหรอ...งั้นไปหาอะไรกินกันเลยมั้ย?” เห็นท่าทางแต่ละคนแล้วคงหิวมากพอดูอยู่ เพราะนอกจากขนมที่พลอยไพลินซื้อมาทั้งหมดก็ยังไม้ได้กินอะไรเลยน่าจะหิวกันน่าดู
“ดีค่ะ..เพราะตอนนี้พยาธิในท้องเราสามคนมันร้องออกมาจนจะแย่แล้วค่ะ” เขมวันต์ที่บอกเสียงใส ความจริงก็หิวมากพอดีอยู่ แต่ว่าการได้ล้มทับพี่ชายวันนี้ทำให้เธอมีความสุขมาก
“งั้นพี่ว่าไปกันเลยมั้ย...พลอยกับกรมายังไงเอารถมารึเปล่า?” เขาหันไปมองสองคนที่เดินตามหลังน้องสาวมา แต่สายตาจับจ้องที่หน้าเนียนใสของสาวน้อยมากกว่า
“พลอยไม่ได้เอารถมาค่ะ..พอดีว่าพี่เพชรขับรถมาส่งน่ะค่ะ” เธอบอกตามความจริง ไม่มีอะไรที่ต้องปิดเสียหน่อย เธอไม่เอารถมาถ้าเขาไม่ให้ไปด้วยเธอนั่งแท็กซี่ก็ได้
“ผมเอามาครับ...พลอยแกไปกับฉันนะ...” ณัฐกรเอ่ยชวนเพื่อนสาว ก็วันนี้เขาเอารถออกมา เพราะต้องไปทำธุระของพี่สาวก่อน เลยได้เอารถตัวเองออกมาใช้เสียที หลังจากที่นั่งรถเมล์ตลอดหรือไม่ก็เพื่อนสาวเป็นคนไปส่งเขาแทน พวกเขาไม่ใช่พวกบ้าวัตถุที่ต้องเอารถมาเรียนทุกวัน แต่เอาสะดวกดีกว่าไม่อยากมานั่งเผื่อเวลารถติดด้วย
“โห..วันนี้จะได้นั่งรถคุณชายณัฐกรด้วยเว้ย...” พลอยไพลินเย้าเพื่อนรักยิ้มๆ เพื่อนเธอกับเธอเองก็ไม่ต่างจากกันมากนักที่เป็นพวกขี้เกียจเจอรถติด นั่งรถไฟฟ้าแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว จะมาเสียเวลาเพราะรถติดทำไมกัน เว้นเสียแต่พวกเธอจะมีธุระไปทำต่อนั่นละค่อยเอารถออก
“หึๆ ปากดีนะแก..ว่าแต่คนอื่นเขาทำไมไม่เอามาบ้างละ?” ถามกลับเพื่อนสาวที่ไม่ค่อยขับรถมากนัก แต่อย่าให้ขับแล้วกัน เพราะเพื่อนสาวเป็นพวกตีนผี ขับรถให้พวกเขานั่งทีไร ใจแทบหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มทุกทีเลย อย่างว่าแหละเพื่อนเขาเคยแข่งรถนี่นา และได้แชมป์มาด้วยพอได้แชมป์โลกเท่านั้นแหละเพื่อนเขาเลิกแข่งเลย บอกว่าพอแล้ว ทำให้ได้สูงสุดพอแล้วเพราะเธอชอบแข่งกับตัวเองมากกว่าพอทำได้แล้วมันก็หมดแล้วละ และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เพื่อนสาวเขาหยุดแข่งรถ
“ไม่เอาอะ...หรือว่าคุณชายอยากให้ดิฉันขับให้คะ?” เธอเย้าเพื่อนรักยิ้มๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนเข็ดแค่ไหนที่ให้เธอขับรถให้นั่ง เธอว่าเธอไม่ได้ขับเร็วอะไรมากมายเสียหน่อย แต่ติดก็ตรงที่ว่าเธอกล้าที่จะแซงหรือลอดช่องเล็กๆ ไปเพราะเธอรู้ว่าผ่านได้รึเปล่าผิดจากสาวๆ คนอื่นๆ ที่ขับรถแบบกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่กล้าตัดสินใจ
“ไปๆ ไปขึ้นรถเลยไอ้พลอย..พี่ใหญ่ สามเดี๋ยวเราสองคนไปรอที่ร้านนะ” ณัฐกรหันมาบอกสองพี่น้อง ที่มองตามร่างบางที่เดินไปขึ้นรถพอร์ชสีดำของเขาอยู่ และนี่ละที่เป็นสาเหตุที่เขาไม่ค่อยเอารถมาเรียน เพราะคนชอบมองกัน เขาไม่อยากให้คนอื่นเข้าหาเขาเพราะว่าเขามีเงินและรถหรู
“สาม...กรเขาเปิดร้านอาหารอย่างเดียวเหรอ?” เหมวันต์ถามน้องสาวอย่างไม่แน่ใจเพราะหลังจากที่เขาเห็นรถของเพื่อนรักน้องสาวจอดอยู่ข้างๆ รถจากัวน์สีดำของเขาแล้ว ไม่คิดว่าแค่ร้านอาหารใหญ่ของครอบครัวจะทำให้สามารถซื้อรถราคาขนาดนี้ได้
“อิๆ เปล่าหรอกค่ะ...บ้านกรขามีเกาะเลี้ยงมุกด้วยค่ะ...ส่งออกหมดเลย” เรื่องนี้ไม่ค่อยมีคนอื่นรู้มากนัก เพราะว่าเพื่อนของเธอจะทำธุรกิจกับต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ ทำให้คนในประเทศไม่ค่อยรู้จักมากนัก แต่ที่แถบยุโรปเป็นที่รู้จักมาก
“เหรอ...มิน่าละ...ว่าแต่พลอยบ้านเขาเป็นไงบ้าง?” แม้จะรู้รายละเอียดกับหญิงสาวมาบ้างแล้ว แต่เขาอยากได้ยินจากปากน้องสาวเขาด้วย น่าจะรู้ลึกมากกว่า
“พลอยเหรอคะ..อืม...เป็นครอบครัวสามคนมีคุณแม่ พี่เพชร แล้วก็พลอยค่ะ...”
“แล้ว..พ่อเขาละ?” เขาเว้นเสียงเอาไว้ และรู้ว่าน้องสาวคงรู้เรื่องดี
“พ่อพลอย..เขามีเมียใหม่ค่ะ...ทิ้งทั้งสามคนไปเพราะว่าผู้หญิงคนใหม่มีเงินมากกว่า รวยกว่า และเขา..เรียกว่าไงละ...” เธอไม่รู้จะพูดยังไงถึงจะไม่ดูแรงสำหรับคำนั้น แต่อีกฝ่ายก็ยังถือว่าเป็นพ่อของเพื่อนรักเธออยู่ แม้ว่าเธอจะไม่พอใจกับการกระทำของอีกฝ่ายที่ทิ้งครอบครัวไปกับผู้หญิงอื่นก็ตาม
“คบชู้...” เขาต่อให้อย่างไม่รู้สึกอะไรเลย
“นั่นละ...เขาทิ้งพลอยไปตั้งแต่พลอยยังเล็ก และพลอยก็เกลียดพ่อมาก ตอนนี้ลูกเมียใหม่พ่อพลอยก็ตามรังควานพลอย และหาเรื่องอยู่ตลอดเวลา ซ้ำยังพยายามชิงดีชิงเด่นกับพลอยคอยหาเรื่องเสมอทำให้พลอยเขาเบื่ออย่างมากเลยค่ะ..” เธอบอกพร้อมเดินขึ้นรถอีกฝั่ง
“เหรอ...แล้วตอนนี้ครอบครัวนั้นเป็นไงบ้าง” เขาสอบถามเสียงเรียบ และเขาเองก็รู้สึกไม่พอใจที่พ่อของอีกฝ่ายทำร้ายจิตใจหญิงสาวมาก
“อืม..ก็คงอยู่ดีมีสุขมั้งคะ..ตอนนี้รู้สึกว่ากำลังลำบากอยู่นะคะ แต่ว่าสามไม่แน่ใจหรอกค่ะ ไม่ค่อยใส่ใจนักหรอกค่ะ” เธอไหวไหล่น้อยๆ บอกตามที่ตัวเองรู้ เพราะเธอได้ยินมาจากคนอื่นพูดมาอีกที แต่เรื่องจริงเป็นยังไงเธอไม่อาจจะบอกได้ ครอบครัวนั้นก็ยังออกงานอยู่ตลอดเวลา เธอไม่สนใจหรอกเว้นแต่อย่ามาหาเรื่องเพื่อนเธออีกก็เป็นพอ แต่เรื่องนี้คงจะยาก...
“เหรอ...น่าสนใจนะ...” เขายิ้มตรงมุมปากน้อยๆ พลางคิดอย่างเจ้าเล่ห์ เขาอยากให้คนพวกนั้นได้รู้สึกถึงสิ่งที่พวกนั้นได้ทำลงไป และสำนึกเสียบ้าง
“คิดอะไรอยู่ค่ะ..พี่ใหญ่คะเรื่องพลอย...พี่คิดยังไงคะ?” เธอเอ่ยถามถึงสิ่งที่ตัวเองคาใจจนนอนไม่หลับเมื่อคืน แม้จะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด แต่ก็มีส่วนอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“เรื่องไหนละ?” เขาเหลือบตามองหน้าน้องสาวคนเล็กนิดหนึ่ง และตั้งใจขับรถต่อไป
“ก็เรื่องที่พี่ใหญ่คุยกับพี่สองเมื่อคืนไงคะ” เธอบอกพี่ชายตรงๆ เธอไม่อยากคิดเอาเองอีกแล้ว
“อะไร...สามได้ยินเหรอ..หรือว่าแอบฟังอยู่?” เขามองหน้าน้องสาวยิ้มๆ อย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าน้องสาวจะรู้เรื่องเมื่อคืนด้วย เห็นหลบเข้าห้องคนแรกเลยนี่นา
“เปล่านะ! สามไม่ได้แอบฟังซะหน่อย...แต่ว่าสามอยู่ตรงนั้นอยู่ก่อนแล้วแต่พี่ใหญ่กับพี่สองไม่เห็นเองตะหาก” หญิงสาวรีบโบกมือไปมาปฏิเสธเสียงดัง ก็เธอไม่ได้แอบฟังเสียหน่อยเธออยู่ตรงนั้นนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่ก่อนแล้ว แต่ว่าอยู่อีกมุมเท่านั้น และพี่ชายมองไม่เห็นด้วยมีต้นไม้บังเอาไว้อยู่
“เหรอ..แล้วสามได้ยินอะไรบ้างละ?” เขาถามน้องสาวเสียงเรียบ อย่างไม่แสดงอารมณ์หรือร้อนรนที่น้องสาวรู้เรื่องนี้ ก็เขาไม่ได้คิดจะปิดบังใคร แต่ก็ไม่คิดจะป่าวประกาศให้ใครได้รู้
“ก็..เรื่องที่พี่ใหญ่ชอบยัยพลอย...” เธอบอกออกไปแล้วและรอดูอาการพี่ชายว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง
“เรื่องนั้นจริง...แล้วไงต่อ” เขายอมรับกับน้องสาวหน้าตาย จะว่าเร็วไปเขาก็ไม่ถียงแต่เขามั่นใจความรู้สึกตัวเองมากกว่ารู้สึกกับเธอคนนั้นแบบไหน ไม่ใช่เอ็นดูเหมือนน้องสาว แต่ความรู้สึกยามเห็นหน้าเธอคนนั้นเขารู้สึกต่างออกไป
“พี่ใหญ่จะจีบยัยพลอย?” เธอถามออกไปอีกคำถาม
“ก็จริงอีกนั่นละ..เขาพยักหน้ารับเบาๆ เท่านั้น
“แต่พี่ใหญ่คะ..พลอยน่ะเขาห่างจากพี่ใหญ่มากเลยนะคะ พี่ใหญ่ไม่คิดบ้างเหรอคะว่ามันมีความต่างอยู่ พี่ใหญ่โตเต็มตัวมีสาวๆ มากหน้าหลายตาเข้ามาพัวพัน แต่เพื่อนสามน่ะเป็นเด็กสาวที่เรียนยังไม่จบด้วยซ้ำ และยังเป็นเด็กที่นิสัยเอาแต่ใจอยู่เยอะนะคะ” เธอบอกถึงสิ่งที่เธอเป็นกังวลอยู่ เธอไม่อยากให้เพื่อนสาวเสียใจ เพราะว่าหากว่าพี่ชายเธอจีบเพื่อนเธอสำเร็จเธอไม่อยากให้เพื่อนเสียใจเพราะความต่างนี้ และมันก็มีสิทธิ์เป็นไปได้เลย
“พี่ว่าไม่เกี่ยวนะ..ความต่างของพี่กับพลอยเขาอาจจะเป็นความต่างที่อาจจะเติมเต็มกันละกันก็ได้ พี่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ส่วนพลอยเขามีความน่ารักแบบเด็กๆ ที่ช่วยผ่อนคลายความเครียดเกินไปของพี่ก็ได้นะ...” เขาบอกสิ่งที่ตัวเองคิดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ที่เขาลังเลเมื่อคืนไม่ใช่เรื่องความต่างกันของนิสัยหรือการดำเนินชีวิต แต่เป็นเรื่องอายุมากกว่าเพราะเธออายุห่างจากเขามาก
“พี่ใหญ่แน่ใจได้ไงคะว่าไม่ใช่เพราะหลงรูปพลอยเขาน่ะ พลอยเขาน่ารัก สวยด้วย” เขาตั้งคำถามให้พี่ชายตอบ
“หึๆ อย่างที่สามว่าแหละพี่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และค่อนข้างผ่านชีวิตมาเยอะ และมั่นใจด้วยว่าความรู้สึกของพี่เป็นแบบไหน ถ้าพี่ชอบเขาแบบเอ็นดูอย่างสามพี่ก็ไม่ต้องมานั่งกลุ้มหรอก แต่ความรู้สึกพี่เป็นมันไม่ใช่อย่างนั้นพี่รู้สึกกับเขาเหมือนกับที่ผู้ชายคนหนึ่งเขาเจอคนที่ถูกตาต้องใจ ตอนแรกพบน่ะ และพี่มั่นใจนะว่าพี่ไม่ได้แค่หลงรูป สามเองก็น่าจะรู้ดีที่สุดนะว่าสาวๆ ที่พี่เคยควงรูปร่างหน้าตาเป็นแบบไหน” เขาทิ้งไว้ให้น้องสาวคิดเอาเอง ไม่ว่าเขาจะอวดหรอก แต่สาวๆ คู่ควงของเขาแต่ละคนน้องสาวก็เคยเห็นเป็นดารานางแบบก็หลายคน
“แล้ว..พี่จริงจังกับพลอยเขาแค่ไหน แต่ถ้าคิดจะเล่นๆ หรือแค่อยากบริหารเสน่ห์ตัวเองละก็...สามบอกเลยว่าอย่า...แล้วก็สามจะขัดขวางถึงที่สุดเลยด้วย” เธอขู่พี่ชายเสียงเข้มเมื่อคิดว่าพี่ชายเธอคงไม่จริงจังอะไรเลย
“หึๆ ไม่ต้องห่วงหรอกสาม..คนนี้พี่จริงจังมาก เอาเป็นว่าขนาดอยากให้มาเป็นแม่ของลูกเลย..” เขายิ้มมุมปากน้อยๆ ให้น้องสาว และยิ้มมากขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายอ้าปากค้างตาโต เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาบอก
“พะ...พี่ใหญ่!” เธอไม่ทันได้เอ่ยอะไรพี่ชายก็เดินลงจากรถเรียบร้อยแล้ว เขมวันต์ก็เลยรีบลงตามไปทันที เธอพยายามที่จะถามต่อเกี่ยวที่พี่ชายพูดออกไป
“อะไร...หิวเหรอสาม?” เหมวันต์หันมามองหน้าน้องสาว เขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าน้องสาวอย่างถามเกี่ยวกับอะไร เขาหันมามองหน้าน้องสาวและทำหน้าจริงจังก่อนจะเอ่ย ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับบ่าทั้งสองข้างของน้องสาวพลางจ้องตาอย่างมุ่งมั่น
“สาม....ฟังที่พี่จะบอกนะ...เรื่องพลอยพี่ไม่ได้คิดจะเล่นๆ แต่พี่จริงจังอย่างที่บอกว่าจริงจังถึงขนาดที่อยากให้เขามาเป็นแม่ของลูกพี่เชียวละ...และพี่ไม่เคยที่จะหลอกเขาไม่งั้นพี่คงไม่ว้าวุ่นใจอย่างนั้นหรอก ถ้าพี่แค่คิดว่าท้าทายหรือยากที่จะบริหารเสน่ห์ละก็....สามเชื่อใจว่าพี่จะไม่มีวันที่จะหลอกเพื่อนสามหรอก” เขาให้คำสัญญากับน้องสาว และให้สัญญากับตัวเองอีกด้วย
“พี่ใหญ่รับปากแล้วนะคะวันไหนที่พี่ทำให้เพื่อนสามเสียใจสามไม่ยอมแน่” เธอทวงคำสัญญาจากพี่ชาย ความจริงเธอควรจะเข้าข้างพี่ตัวเอง แต่เรื่องอย่างนี้เธอไม่ยอมเข้าข้างผู้ชายหรอก
“แน่นอน แต่สามเองก็ต้องช่วยพี่ด้วยนะ ตอนที่ไปฝึกงานคอยกันหนุ่มๆ ให้ด้วยนะ ถ้าพี่จีบพลอยเ
เขาสำเร็จรับรองว่าพี่ต้องสมนาคุณสามอย่างงามเชียวละ...” ชายหนุ่มบอกอย่างสบายใจ
“ได้ค่ะ...พี่ใหญ่เองก็อย่าชะล่าใจละ...พลอยเขาหน้าตาสวยจะตาย หนุ่มๆ ที่บริษัทต้องเข้ามาจีบพลอยเขาเยอะแน่เลยค่ะ” แม้ว่าเพื่อนสาวจะไม่ค่อยสนใจใครมากนัก แต่ว่าตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยเข้ามาจีบอยู่บ่อยๆ จนบางครั้งเธอกับณัฐกรต้องคอยกันหนุ่มๆ ให้
“จ้า..พี่ไม่พลาดหรอกแต่สามเองก็ระวังตัวละไปฝึกงานที่นั่นระวังหนุ่มๆ เข้ามาจีบละ” แม้ว่าเขากำลังมีความรัก แต่เขาก็ไม่ลืมเรื่องน้องสาวคนเดียวของเขาหรอก เรื่องความรักของน้องสาวก็สำคัญไม่ต่างจากเรื่องของหัวใจเลย
“โหย...ใครเขาจะมาจีบสามกันเล่า...แล้วก็นะพี่ใหญ่สามยังไม่คิดเรื่องมีแฟนหรอก เดี๋ยวสามก็ต้องไปเรียนต่อโทต่างประเทศอีกมีแฟนตอนนี้ก็ต้องเลิกกันอยู่ดีเพราะว่าเขารอสามไม่ไหวอะ...สามไม่อยากเสียใจตอนที่ต้องเลิกกันและรู้ว่าเขามีคนอื่นแล้วน่ะ...มันช้ำนะพี่ใหญ่” เธอส่ายหน้าหวือเพราะรู้ดีว่ารักทางไกลมันไม่ยืดหรอก เธอไม่อยากเสียใจ เพราะคนรักเปลี่ยนใจไปหาคนที่อยู่ใกล้กันมากกว่า แรกๆ ก็อาจจะรอได้อยู่แต่พอนานเข้าอะไรๆ มันก็เปลี่ยนได้โดยเฉพาะใจคน
“รู้ก็ดีแล้วละแต่พี่ไม่ได้บังคับหรอกนะ ความรักบางครั้งมันก็เล่นตลกกับคนเรา แต่พี่ยากให้สามคิดดีๆ และดูนานๆ ว่าคนที่เข้ามาจีบเราน่ะรักเราจริงรึเปล่านะ” เขาลูบผมน้องสาวอย่างให้กำลังใจ ใครว่าเกิดมามีเงินแล้วจะมีความสุข บางครั้งการมีเงินก็ทำให้เราทุกข์ได้เหมือนกัน เพราะทำให้ไม่รู้ว่าใครเข้ามาเพราะรักเราจริงหรือเงินของเรา อย่างน้องเขาเองก็ไม่ต่างกันนัก แต่เขารู้ว่าน้องเขามองคนเป็น และยังไม่ถึงเวลาความรักก็คงไม่วิ่งเข้ามาหาหรอก
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่สามจะดูดีๆ ค่ะ” เขาซบที่ไหล่พี่ชาย และกอดเอวหนาของเขาเอาไว้หลวมๆ พร้อมกันเดินไปที่ร้านอาหารที่เพื่อนทั้งสองคนมารออยู่ก่อนแล้ว และเห็นว่าเพื่อนของเธอกำลังโบกมือให้เธอและพี่ชายอยู่ เธอกับพี่ชายเดินไปที่ร้านทันที
“ขอโทษที่ช้าวะ...พวกแกสั่งอะไรไปรึยัง?” เขมวันต์เดินมาที่โต๊ะและเลือกที่จะนั่งกับณัฐกร และพี่ชายเธอก็นั่งลงข้างๆ พลอยไพลิน หญิงสาวยื่นแก้วน้ำให้ชายหนุ่มที่นั่งลงข้างๆ เธอ เพราะเธอบอกพนักงานว่าจะตามมาอีกสองคน
“น้ำค่ะพี่ใหญ่...สั่งไปแล้วอาหารชุดน่ะ กับซูชิ แกสั่งเลยนะ” ตอนนี้พวกเธอไม่มีอารมณ์มานั่งกินชาบูหรอก ขอเป็นอะไรที่เร็วๆ หน่อยดีกว่าเพราะหิวจะแย่แล้ว
“เหรอ...ก็ดีง่ายดีนี่หว่า แกสั่งอะไรวะ?” เขมวันต์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ถ้าจะกินชาบูอย่างที่พวกเธอชอบน่าจะเป็นช่วงเย็นน่าจะเหมาะกว่าแต่ตอนนี้ต้องรีบกินหน่อย
“ไอ้กรสั่งข้าวหน้าปลาไหล ของฉันปลาซาบะย่างซอส...แกเอาอะไร? พี่ใหญ่ละคะ?” เธอหันไปถามคนข้างๆ หลังจากเธอยื่นเมนูให้เขาได้เลิกรายการอาหาร
“อืม...เอาชุดไก่ยางซอสแล้วกัน พี่ใหญ่ละคะเอาอะไรดี...” เธอเลือกเมนูที่ตัวเองอยากจะกินความจริงมีหลายเมนูแต่ว่าตอนนี้ขออิ่มท้องก่อนดีกว่า แล้วค่อยชวนเพื่อนๆ มากินกันอีก
“เอาชุดข้าวหน้าหมูทอดแล้วกัน...สั่งซูชิไปเยอะรึเปล่า?” เขาสั่งอาหารที่ตัวเองอยากจะกิน และถามว่าอาหรทานเล่นพอกินกันรึเปล่า
“เยอะค่ะ...เราสั่งเป็นชุดอีกเดี๋ยวก็คงมา ความจริงว่าจะสั่งซาชิมิแต่กลัวช้าน่ะค่ะ เอาแค่นี้ก่อนดีกว่านะคะ” พลอยไพลินเป็นคนตอบคำถาม เพราะเห็นเพื่อนมัวแต่ดื่มน้ำอยู่
“งั้นเอาซาชิมิมาเพิ่มแล้วกัน...” เขาสั่งพนักงานที่รอรับออเดอร์อยู่
“เป็นไงไปพบอาจารย์มาหงอยมาเชียว” เขาชวนทั้งหมดคุยเรื่อยๆ ระหว่างรออาหารที่สั่งไป ทั้งสามคนก็เล่าเรื่องที่เข้าไปคุยให้เขาฟังอย่างไม่ปิดบัง และการมาครั้งนี้ของเขาถือว่าไม่เสียเที่ยวเลย เพราะเขาได้มีโอกาสเห็นมุมต่างๆ ของพลอยไพลิน ที่จะแสดงออกเวลาที่เธออยู่กับคนที่สนิทด้วยเท่านั้น อย่างเมื่อคืนเธอจะวางตัวอีกแบบหนึ่งเพราะอยู่กับคนแปลกหน้า แต่คราวนี้ต่างไป เพราะเธอพูดออกมาอย่างร่าเริง อาจจะคิดว่าเขาเป็นพี่ชายเพื่อนก็เป็นได้แต่เมื่อคืนเขากับเธอเจอหน้ากันครั้งแรก เลยทำให้เธอวางตัวอย่างกลางๆ ต่อจากนี้ไปละเขาจะรุกเธอแล้ว จะทำให้เธอเคยชินกับการอยู่กับเขาและขาดเขาไม่ได้...
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 ต.ค. 2554, 08:45:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 ต.ค. 2554, 08:45:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 2337
| << ตอนที่ 6 | ตอนที่ 8 >> |
คิมหันตุ์ 10 ต.ค. 2554, 09:22:36 น.
ว้ายๆๆกำลังจะรุกคืบแล้วหรือจ๊ะ พี่ใหญ่
ว้ายๆๆกำลังจะรุกคืบแล้วหรือจ๊ะ พี่ใหญ่
หมูอ้วน 10 ต.ค. 2554, 11:07:35 น.
พี่ใหญ่เริ่มแล้ว รอลุ้นอีก 2 คู่จ้าาา
พี่ใหญ่เริ่มแล้ว รอลุ้นอีก 2 คู่จ้าาา
anOO 10 ต.ค. 2554, 17:51:42 น.
พี่ใหญ่ลงมือแล้ว รอลุ้นอยู่แต่พี่สองนั่นแหละว่าจะบุกเมื่อไหร่
พี่ใหญ่ลงมือแล้ว รอลุ้นอยู่แต่พี่สองนั่นแหละว่าจะบุกเมื่อไหร่