กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 8
ตอนที่ 8
พอมื้อเที่ยงที่ล่วงมาตอนบ่ายของทั้งสี่คนเสร็จอิ่มหนำกันแล้ว ณัฐกรก็เอ่ยขอตัว เพราะเขานัดกับพี่สาวเอาไว้แล้วน่ะซิ...ทำให้ต้องปลีกตัวไปก่อน โดยทิ้งเพื่อนสาวเอาไว้กับชายหนุ่มอีกคน
“แล้ว..จะไปไหนกันต่อรึเปล่า?” เหมวันต์เอ่ยถามสองสาวที่เขาไมรู้ว่าพวกเธอจะนัดหมายกันไปไหนต่อหรือว่ากลับบ้านเลย “แป๊บนะ” เขาเอ่ยขอตัวหลังจากที่มีเสียโทรศัพท์ดังเข้ามา
“มีอะไรคุณผ่อง?” เขาถามปลายสายเสียงเรียบ เมื่ออีกฝ่ายโทรเข้ามาตอนที่เขากำลังคุยธุระกับสองสาวอยู่
“มีเอกสารด่วนค่ะคุณใหญ่...ไม่ทราบว่าคุณใหญ่พ่อจะแวะมาเซ็นให้ก่อนได้มั้ยคะ ด่วนจริงๆ ค่ะ” ผ่องรำไพบอกไปเสียงเรียบ เพราะเคยชินกับน้ำเสียงแบบนี้ของเจ้านายอยู่แล้ว และงานก็ด่วนจริงๆ ไม่งั้นเธอไม่โทรมากวนท่านหรอก เพราะรู้อยู่วาท่านไปไหน เพราะท่านรองฯ มาบอกเธอไว้แล้ว
“อืม..เดี๋ยวแวะเข้าไปแล้วกันนะ...มีอะไรอีกมั้ยผมจะวางแล้วนะ” เขารับคำเสียงเรียบ และวางสายไปเลย แล้วเขาเดินกลับมาหาสาวๆ ที่กำลังมองหน้าเขาอยู่
“พี่ใหญ่คะเราสองคนว่าจะไปห้างกันค่ะ...พลอยเขาว่าจะไปซื้อของให้พี่เพชรน่ะค่ะ..พี่ใหญ่ไม่ว่างก็ไปส่งเราที่ห้างแล้วก็พอนะคะ” เธอบอกพี่ชายเสียงใส เมื่ออีกฝ่ายเดินมาและใกล้พอที่จะพูดกันได้ยินแล้ว
“พี่ไม่ยุ่งนี่นา...เดี๋ยวพี่ไปด้วยแล้วกัน..แต่ก่อนไปแวะบริษัทกับพี่แป๊บนะ” เขาบอกน้องสาวและสายตาเลยไปอีกคนที่มองหน้าเขาอยู่ เขาเห็นว่าเธอแอบสำรวจเขาอยู่
“เอ๋? พี่ใหญ่มีงานนี่คะเราไปกันเองก็ได้ค่ะ” เขมวันต์ท้วงอย่างไม่เห็นด้วยก็พวกเธอไม่ได้มีธุระอะไรเลย แค่จะไปดูของตามประสาเท่านั้น เพื่อนเธอมีเป้าหมายยู่แล้ว แต่เธอน่ะแค่ไปด้วยและอยากดูของเท่านั้นแหละ
“นั่นซิคะพี่ใหญ่เองก็มีงานยุ่งอยู่ เราสองคนไม่รบกวนดีกว่านะคะ” พลอยไพลินไม่อยากรบกวนเวลาอันมีค่าของเขาที่จะพาพวกเธอไปดูของเท่านั้น
“ไม่หรอกแค่เข้าไปเซ็นเอกสารเท่านั้นเอง สามกับพลอยคงไม่ว่านะ..พี่เองก็อยากจะไปเดินผ่อนคลายบ้างเท่านั้นเอง..นะไปกับพี่ก่อนแล้ววันนี้พี่จะเป็นสปอนเซอร์ให้เอง” เขาบอกอย่างผู้ใหญ่ใจดี และหว่านล้อมให้สาวๆ ยอมไปกับเขาก่อน
“แน่ใจนะคะ เราขออะไรก็ได้ใช่มั้ยคะ?” เขมวันต์ชี้หน้าพี่ชายและมองอย่างเจ้าเล่ห์ เธอหูผึ่งทันทีที่พี่ชายยื่นข้อเสนอ แต่เพื่อนเธอนี่ซิ...
“แกว่าไง?...” เธอหันไปมองหน้าเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“แล้วแต่แกเถอะ..ว่าแต่พี่ใหญ่ไม่ยุ่งจริงๆ นะคะ?” เธอเหลือบตามองหน้าเขาที่ตอนนี้กำลังมองเธออยู่ก่อนแล้ว
“หึๆ จริงๆ จ้ะ ไปกันเถอะเราจะได้มีเวลาเดินดูของด้วยไงละ...” เขาบอกพลางให้สองสาวเดินนำเขาไปก่อน เขาจะได้เดินตามไปอีกที
“ได้ค้าเสี่ยขา...” น้องสาวเรียกเสียงยาว เพราะหลังจากนี้เขาจะเป็นสปอนเซอร์ให้พวกเธอเรียกอย่างนี้ก็ไม่ผิดอยู่แล้ว เธอรู้ว่าพี่ชายต้องการอะไรที่ชวนให้เธอกับเพื่อนไปด้วยกันอย่างนี้ และเธอได้รับคำสัญญาจากพี่ชายไปแล้วเธอก็ไม่อยากจะขวางทางพี่ชายหรอก...
“ทะเล้นนะเราน่ะ..เดี๋ยวเถอะ..” เขาทำท่าจะเขกหัวน้องสาว ที่รีบวิ่งหลบไปอยู่หลังเพื่อนของเธอ เขาแต่ส่ายหน้าอย่างระอากับความทะเล้นของน้องสาว
“พลอยแกนั่งหน้าไปเลยนะฉันอยากนั่งสบายๆ ด้วนหลังวะ...” เธอจัดแจงที่นั่งให้ตัวเองและเพื่อนสาวที่วันนี้พี่ชายเธออาสาเป็นสารถีให้ และเธอก็ได้รับรอยยิ้มอย่างสมใจจากพี่ชายที่เปิดประตูให้ทั้งคู่ขึ้นไปนั่ง
“อ้าว?...ไอ้สาม...” พลอยไพลินพยายามท้วงแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อแม่เพื่อนตัวดีหายเข้าไปในรถเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงเธอและเขาที่เปิดประตูรอเธอ ระหว่างประตูและตัวเขาไปเลื่อนตัวไปปิดประตูด้านหลัง เหมือนว่าเธออยู่ในอ้อมแขนเขากลายๆ
“เชิญครับน้องพลอย...” เขาบอกเธอด้วยรอยยิ้ม และรอให้เธอเข้าไปนั่งประจำที่ และเขาปิดเปิดประตูและเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อออกรถไปยังบริษัทของเขาทันที
"ขอบคุณค่ะ” เธอยอมขึ้นไปนั่งแต่โดยดี แม้จะไม่รู้ว่าสองพี่น้องกำลังคิดอะไรกันอยู่ แต่จากแววตาของชายหนุ่มและการกระทำของเพื่อนรักที่เป็นน้องสาวเขาเธอก็อดจะรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ แม้จะพยายามคิดว่าเขาควรให้พวกเธอไปเองแต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก รอดูไปก่อนละกันว่าสองศรีพี่น้องจะเล่นตลกอะไรกับเธอ
ชั้น 40 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของตึก JTG กรุ๊ป ซึ่งเป็นชั้นที่เป็นห้องทำงานของประธานใหญ่ผู้กุมอำนาจทุกอย่างของบริษัทเอาไว้อย่างจิรกิตติ์ ชายหนุ่มนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ของเขา นั่งเอนตัวกับพนักเก้าอี้ตัวใหญ่พลางเอามือเคาะนิ้วที่โต๊ะอย่างใช้ความคิด
หลังจากที่เขากลับมาจากร้านอาหารเมื่อคืนนี้ก็ทำเขาหลับไม่ลงเพราะมัวแต่คิดถึงหน้าใสๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งที่ทำเอาเขาใจสั่น แม้ว่าเมื่อคืนนี้เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่มองหน้าเขา เหมือนว่ากลัวเขาอย่างนั้นแหละ แต่กิริยาท่าทางของเธอทุกอย่างอยู่ในสายตาเขาหมด แม้แต่ท่าทางเป็นห่วงและเดือดร้อนแทนเพื่อนของเธอ ยังตาตรึงอยู่ในใจเขาเลย
“เฮ้อ...ทำไงดีละเนี่ย..น้องไอ้ใหญ่ซะด้วยท่าทางมันไม่อยากให้น้องมีคนรักเสียด้วย” เขาได้แต่พึมพำออกมาเบาๆ อย่างคิดหนัก แม้จะอยากเดินหน้าจีบเธอมากแค่ไหน แต่ว่าเขาก็รู้ว่าเพื่อนเขาหวงน้องสาวมาก ก็รู้น่ะนะว่าเธอห่างจากเขามากเป็นลูกเขายังได้เลยหากว่าเขาไวไฟเสียหน่อยละก็นะ...
“เธอเป็นแม่มดหรือไงนะสาม..ทำไมเราไม่เจอกันตั้งแต่แรกนะ...” เขากล่าวหาเธอคนนั้นที่ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าทำอะไรกับใจของเขาที่มันร้อนรุ่มเพราะเธอขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“เจ้านายว่าอะไรนะคะ?” เลขาฯ สาวสวยที่เดินเข้ามาในห้องทำงานเจ้านาย หลังจากที่เธอวางเอกสารเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้ยินเจ้านายเธอว่าอะไรไม่รู้เหมือนกัน จนเธอต้องถามออกไป และเธอก็สนิทกับเจ้านายจนกล้าเอ่ยถามเจ้านายของเธอเอง
“อะไรเหรอวลัยผมไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย?” ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายและนั่งตัวตรงอย่างเก็บอาการที่โดนคนอื่นได้ยินสิ่งที่เขาพึมพำออกมาคนเดียว เพราะคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว
“ไม่ต้องมาปิดเลยค่ะ...วลัยรู้จักเจ้านายมากี่ปีคะ จะไม่รู้เชียวเหรอคะว่าอาการแบบนี้น่ะเรื่องผู้หญิงแน่เลย” เธอเย้าอีกฝ่ายยิ้มๆ และมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ อย่างจำสังเกตเพราะท่าทางอย่างนี้คงไปตกหลุมรักสาวบ้านไหนมาแน่เลย แต่เธอว่าไม่น่าจะมีใครที่ปฏิเสธคนอย่างเจ้านายเธอได้หรอก ออกจะเป็นที่หมายปองของเกือบทุกบ้านขนาดนี้
“หึๆ ก็ไม่แน่หรอกนะวลัย...แต่ว่าคุณเอาอะไรมาเหรอ?” เขามองกองเอกสารตั้งใหญ่ที่เธอเพิ่งนำเข้ามาให้เขาเมื่อครู่นี้
“งานด่วนค่ะ เจ้านายช่วยดูและเซ็นออกมาด้วยนะคะ...ย้ำด่วนค่ะ” เธอย้ำกับเจ้านาย
“อะไรนักหนาเนี่ยเขาไม่ขี้เกียจทำเหรอไอ้เสนอนั่นนี่ตลอดเลยนะ ผมเซ็นจนมือหงิกแล้วเนี่ย” เขาบ่นออกมาอย่างเบื่อๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจเขาเลย
“อิๆ ทำใจค่ะเขาอยากได้โบนัสปลายปีเยอะๆ ก็ต้องเร่งทำงานกันทั้งนั้นแหละค่ะ..ว่าแต่เรื่องสาวที่ทำให้เจ้านายหนักใจน่ะ..ค่อยๆ คิดเดี๋ยวก็เจอทางออกเองค่ะ แต่อย่าชะล่าใจนะคะเดี๋ยวมีคนมาแย่งไปละก็...ยิ่งถ้าเป็นสาวสวย น่ารัก นิสัยดีละก็..” เธอไม่วายทิ้งลูกระเบิดให้เจ้านายคิดหนัก
“อย่าพูดมากเดี๋ยวจะอดโบนัสนะวลัย” เขาขู่เธอเสียงเรียบ
“โอ้ย! กลัวจะตายเลยแหละ..กล้าหันจะฟ้องพี่ชัยด้วย” เธอยกเอาพี่ชายเธอขึ้นมาขู่ อย่างไม่กลัวเกรงเลย รู้ว่าอีกฝ่ายขู่ไปอย่างนั้นแหละ
“เอาใหญ่นะเดี๋ยวนี้น่ะ...” เขาคาดโทษน้องสาวเพื่อนรักของเขาที่เธอมาทำงานที่นี่ตั้งแต่ที่เรียนจบมาใหม่ๆ และเธอก็พิสูจน์ให้เห็นแล้ว่าเธอมีความสามารถเหมาะกับตำแหน่งนี้ และเงินเดือนที่ได้รับอย่างมาก
“อิๆ อย่าลืมเซ็นนะคะเจ้านาย วลัยไปก่อนละค่ะ” เธอขอตัวจากเจ้านายทันที ที่ชักจะโดนโกรธแล้ว
“ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็รีบๆ มีซะทีซิ...จะ 30 แล้วนะ” เขาเย้าอีกฝ่ายที่เดินไปจะถึงประตูห้องเขาอยู่แล้ว และได้รับค้อนส่งมาแทนคำตอบ
“หึๆ” จิรกิตติ์ได้แต่มองตามร่างบางที่สวย มีความสามารถอย่างกรวลัยที่ทำงานมากับเขาหลายปีแล้ว แต่เขาเองก็ยังแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่มีคนรักกับเขาเสียที ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่หรือว่าเธอตั้งสเปกเอาไว้สูงกันแน่
“เราเจอกันอีกครั้งผมคงตัดสินใจได้ว่าจะเดินหน้าหรือว่าหยุดเรื่องคุณดี” เขาหมุนเก้าอี้ออกไปด้านนอกและมองวิวที่เขาเห็นจนชินตา ตั้งแต่ที่เขาเริ่มทำงานเขาก็อยู่ที่นี่มาตลอด เขาเริ่มจากศูนย์ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความรู้และมันสมองทำให้เขาสามารถหาเงินตั้งแต่เด็ก
เมื่อก่อนเขาไม่ได้มีบริษัทใหญ่โตอย่างนี้หรอก เขาเล่นหุ้นและเก็บเงิน รับงานเขียนโปรแกรมและออกแบบเป็นงานๆ ไป พอเรียนจบกลับมาเขาก็เริ่มทำบริษัท แรกๆ ก็มีเพื่อนๆ ช่วยกัน พอเขาอยู่ตัวเพื่อนของเขาก็ถอยออกไปให้เขาได้ทำงานนี้อย่างเต็มที่สิบปีมานี้บริษัทเขาเติบโตอย่างมากจนมีชื่อเสียงระดับโลก ตอนนี้เขาก็ถือว่าเขามีความสุขดี แม้ว่าจะขาดความสุขในครอบครัวก็ตาม
เขาอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ช่วยไม่ได้นี่นาแม่เขาทิ้งไปตั้งแต่เด็ก แต่ดีหน่อยว่าเขาใฝ่เรียน และได้พ่อของเหมวันต์ส่งเสียให้ร่ำเรียนในวิชาที่ตัวเองรักและสนใจ เขาไม่เคยลืมคนที่มีบุญคุณกับเขาว่าท่านมีบุญคุณล้นหัวเขาแค่ไหน แต่ท่านก็บอกเพียงว่าท่านอยากให้เขามีอนาคตและเห็นว่าเขามีสมองและมีความสามารถ ท่านจึงให้ความช่วยเหลือเท่านั้น
เหมวันต์และครอบครัวเป็นเพื่อนกับเขาตั้งแต่เด็ก และรู้เรื่องราวของเขาเป็นอย่างดี แม้แต่ตอนที่แม่เขาทิ้งไปในช่วงที่เขาอายุแค่ 12 ปี แต่ก็ดีที่เหมวันต์อยู่ด้วยและให้กำลังใจเขาจึงไม่เป็นอะไรมาก เขามีเงินอยู่ติดตัวไม่มากเป็นเงินที่พ่อของเขาเก็บเอาไว้ให้ และแม่เขาไม่สามารถเอาไปใช้ได้ แม้จะมีเงินอยู่ติดตัวแต่เด็กอย่างเขาจะไปทำอะไรได้ แต่ดีว่าพ่อของเหมวันต์ท่านเอ็นดูและเห็นเขามาตั้งแต่เด็กท่านเลยรับอุปการะให้เขาได้เรียนหนังสือ เขาก็ทำงานไปด้วยและเขามีหัวทางด้านคอมพิวเตอร์อยู่แล้ว และเริ่มทำงานตั้งแต่อยู่มัธยมต้นและมีเงินเก็บพอควร
ตอนที่เขาและเหมวันต์เรียนจบมัธยมต้น ท่านก็ส่งพวกเขาไปเรียนต่อไฮสคูลที่อเมริกา เขาและเหมวันต์ก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ หางานพิเศษทำบ้างตามแต่จะอำนวย ช่วงที่พ่อเพื่อนเขาเสียนั้นพวกเขาเรียนอยู่ปีสุดท้ายของไฮสคูล กำลังจะจบและรอเรียนต่อมหาวิทยาลัย พวกเขาต้องกลับมาช่วยดูแลน้องสาวที่ยังเด็กอยู่ แต่ว่าพวกเขาอยู่ด้วยไม่นานก็ต้องกลับไปเรียนต่อเพราะมหาวิทยาลัยเริ่มเปิดแล้ว จะมีเพียงเพื่อนเขาเท่านั้นที่กลับมาช่วงปิดเทอมและเทศกาลต่างๆ เพราะห่วงน้องสาวคนเล็กนั่นเอง ช่วงแรกๆ น้าสาวของเหมวันต์เป็นคนมาช่วยดูแลความเรียบร้อย
เขาเองก็ไม่ได้กลับไปกับเพื่อนรักด้วยเพราะต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อเก็บเงินเพราะเขาคิดว่าพอเรียนจบแล้วเขาจะต้องเปิดบริษัทให้ได้ และเขาก็เก็บเงินได้มากพอควรจากการรับเขียนโปรแกรม และเล่นหุ้นที่เพื่อนอย่างเหมวันต์สอนให้เขาหาเงินด้วยวิธีถูกกฎหมาย และนั่นทำให้เขามีเงินเก็บมากพอดู เขาใช้เงินในเรื่องที่ควรใช้เท่านั้น ไม่ได้ประหยัดขนาดนั้น
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะไม่ได้เจอกันเลย..ตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ น่ะ” เขาอมยิ้มน้อยๆ กับยามที่เขาคิดถึงหน้าเธอคนนั้น แม้ว่าเขาจะคิดถึงเรื่องราวในอดีตแค่ไหน แต่เธอก็ยังมารบกวนการคิดของเขาอยู่ดี
“บางทีถ้าเราเจอกันเรื่อยมาตั้งแต่เธอเริ่มเป็นสาว ผมอาจจะไม่คิดอะไรกับคุณหรือว่าอาจจะหลงคุณตั้งแต่ยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่ก็ได้” เขาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าหากว่าเขาเจอเธอในช่วงที่เริ่มโตเป็นสาวเขาจะสนใจเธอเหมือนตอนนี้หรือเปล่าหรือว่าอาจจะเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่อย่างว่าแหละเราไม่สามารถเดาอนาคตได้เลย แต่ตอนนี้เขารู้สักว้าวุ่นใจอย่างมากเกี่ยวกับน้องสาวเพื่อนคนนี้ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นมีสาวสวยถึงสองคนแต่เขากลับไม่สามารถละสายตาจากความน่ารักของเธอได้เลย
“เอาละ...คราวหน้าถ้าเราได้เจอกันอีกถ้าความรู้สึกร้อนรุ่มในใจของผมยังไม่เปลี่ยนไปเราคงได้เจอกันอีกเรื่อยๆ แน่...” ตอนนี้เขาไม่ได้รู้เลยว่าเธอคนนั้นกำลังจะมาป่วนเขาถึงที่บริษัทเของเขาและทำให้เขาไม่เป็นอันทำอะไรเลย เพราะมัวแตะพะวงว่าเธอจะมีคนมาจีบหรือเปล่า
เขาได้แต่หวังว่านี่อาจจะเป็นความรู้สึกหวั่นไหวปกติเท่านั้น ไม่นานมันคงจางไปจากใจเขาได้เอง เขาไม่คิดว่าเขาจะเจอคนในพรหมลิขิตเป็นเด็กสาวที่ห่างจากเขาเกินรอบอย่างเธอคนนี้
...การถูกทอดทิ้งจากแม่แท้ๆ ของเขาเป็นปมในใจเขา และทำให้เขาไม่เชื่อในความรักของผู้หญิงกลัวว่าจะเจอเหมือนที่แม่เขาทำกับเขาพอพ่อเขาจากไปด้วยโรคหัวใจ แม่เขาก็มีคนรักใหม่ทันทีและรู้ว่าพ่อมอบเขาให้เงินกันเขาเกือบหมด แม่เขาก็ทิ้งไปอย่างไม่สนใจใยดีเขาเลย ทำให้เขาไม่เชื่อเรื่องรักแท้ แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดกับเขาตอนนี้ละ...
พอมื้อเที่ยงที่ล่วงมาตอนบ่ายของทั้งสี่คนเสร็จอิ่มหนำกันแล้ว ณัฐกรก็เอ่ยขอตัว เพราะเขานัดกับพี่สาวเอาไว้แล้วน่ะซิ...ทำให้ต้องปลีกตัวไปก่อน โดยทิ้งเพื่อนสาวเอาไว้กับชายหนุ่มอีกคน
“แล้ว..จะไปไหนกันต่อรึเปล่า?” เหมวันต์เอ่ยถามสองสาวที่เขาไมรู้ว่าพวกเธอจะนัดหมายกันไปไหนต่อหรือว่ากลับบ้านเลย “แป๊บนะ” เขาเอ่ยขอตัวหลังจากที่มีเสียโทรศัพท์ดังเข้ามา
“มีอะไรคุณผ่อง?” เขาถามปลายสายเสียงเรียบ เมื่ออีกฝ่ายโทรเข้ามาตอนที่เขากำลังคุยธุระกับสองสาวอยู่
“มีเอกสารด่วนค่ะคุณใหญ่...ไม่ทราบว่าคุณใหญ่พ่อจะแวะมาเซ็นให้ก่อนได้มั้ยคะ ด่วนจริงๆ ค่ะ” ผ่องรำไพบอกไปเสียงเรียบ เพราะเคยชินกับน้ำเสียงแบบนี้ของเจ้านายอยู่แล้ว และงานก็ด่วนจริงๆ ไม่งั้นเธอไม่โทรมากวนท่านหรอก เพราะรู้อยู่วาท่านไปไหน เพราะท่านรองฯ มาบอกเธอไว้แล้ว
“อืม..เดี๋ยวแวะเข้าไปแล้วกันนะ...มีอะไรอีกมั้ยผมจะวางแล้วนะ” เขารับคำเสียงเรียบ และวางสายไปเลย แล้วเขาเดินกลับมาหาสาวๆ ที่กำลังมองหน้าเขาอยู่
“พี่ใหญ่คะเราสองคนว่าจะไปห้างกันค่ะ...พลอยเขาว่าจะไปซื้อของให้พี่เพชรน่ะค่ะ..พี่ใหญ่ไม่ว่างก็ไปส่งเราที่ห้างแล้วก็พอนะคะ” เธอบอกพี่ชายเสียงใส เมื่ออีกฝ่ายเดินมาและใกล้พอที่จะพูดกันได้ยินแล้ว
“พี่ไม่ยุ่งนี่นา...เดี๋ยวพี่ไปด้วยแล้วกัน..แต่ก่อนไปแวะบริษัทกับพี่แป๊บนะ” เขาบอกน้องสาวและสายตาเลยไปอีกคนที่มองหน้าเขาอยู่ เขาเห็นว่าเธอแอบสำรวจเขาอยู่
“เอ๋? พี่ใหญ่มีงานนี่คะเราไปกันเองก็ได้ค่ะ” เขมวันต์ท้วงอย่างไม่เห็นด้วยก็พวกเธอไม่ได้มีธุระอะไรเลย แค่จะไปดูของตามประสาเท่านั้น เพื่อนเธอมีเป้าหมายยู่แล้ว แต่เธอน่ะแค่ไปด้วยและอยากดูของเท่านั้นแหละ
“นั่นซิคะพี่ใหญ่เองก็มีงานยุ่งอยู่ เราสองคนไม่รบกวนดีกว่านะคะ” พลอยไพลินไม่อยากรบกวนเวลาอันมีค่าของเขาที่จะพาพวกเธอไปดูของเท่านั้น
“ไม่หรอกแค่เข้าไปเซ็นเอกสารเท่านั้นเอง สามกับพลอยคงไม่ว่านะ..พี่เองก็อยากจะไปเดินผ่อนคลายบ้างเท่านั้นเอง..นะไปกับพี่ก่อนแล้ววันนี้พี่จะเป็นสปอนเซอร์ให้เอง” เขาบอกอย่างผู้ใหญ่ใจดี และหว่านล้อมให้สาวๆ ยอมไปกับเขาก่อน
“แน่ใจนะคะ เราขออะไรก็ได้ใช่มั้ยคะ?” เขมวันต์ชี้หน้าพี่ชายและมองอย่างเจ้าเล่ห์ เธอหูผึ่งทันทีที่พี่ชายยื่นข้อเสนอ แต่เพื่อนเธอนี่ซิ...
“แกว่าไง?...” เธอหันไปมองหน้าเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“แล้วแต่แกเถอะ..ว่าแต่พี่ใหญ่ไม่ยุ่งจริงๆ นะคะ?” เธอเหลือบตามองหน้าเขาที่ตอนนี้กำลังมองเธออยู่ก่อนแล้ว
“หึๆ จริงๆ จ้ะ ไปกันเถอะเราจะได้มีเวลาเดินดูของด้วยไงละ...” เขาบอกพลางให้สองสาวเดินนำเขาไปก่อน เขาจะได้เดินตามไปอีกที
“ได้ค้าเสี่ยขา...” น้องสาวเรียกเสียงยาว เพราะหลังจากนี้เขาจะเป็นสปอนเซอร์ให้พวกเธอเรียกอย่างนี้ก็ไม่ผิดอยู่แล้ว เธอรู้ว่าพี่ชายต้องการอะไรที่ชวนให้เธอกับเพื่อนไปด้วยกันอย่างนี้ และเธอได้รับคำสัญญาจากพี่ชายไปแล้วเธอก็ไม่อยากจะขวางทางพี่ชายหรอก...
“ทะเล้นนะเราน่ะ..เดี๋ยวเถอะ..” เขาทำท่าจะเขกหัวน้องสาว ที่รีบวิ่งหลบไปอยู่หลังเพื่อนของเธอ เขาแต่ส่ายหน้าอย่างระอากับความทะเล้นของน้องสาว
“พลอยแกนั่งหน้าไปเลยนะฉันอยากนั่งสบายๆ ด้วนหลังวะ...” เธอจัดแจงที่นั่งให้ตัวเองและเพื่อนสาวที่วันนี้พี่ชายเธออาสาเป็นสารถีให้ และเธอก็ได้รับรอยยิ้มอย่างสมใจจากพี่ชายที่เปิดประตูให้ทั้งคู่ขึ้นไปนั่ง
“อ้าว?...ไอ้สาม...” พลอยไพลินพยายามท้วงแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อแม่เพื่อนตัวดีหายเข้าไปในรถเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงเธอและเขาที่เปิดประตูรอเธอ ระหว่างประตูและตัวเขาไปเลื่อนตัวไปปิดประตูด้านหลัง เหมือนว่าเธออยู่ในอ้อมแขนเขากลายๆ
“เชิญครับน้องพลอย...” เขาบอกเธอด้วยรอยยิ้ม และรอให้เธอเข้าไปนั่งประจำที่ และเขาปิดเปิดประตูและเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อออกรถไปยังบริษัทของเขาทันที
"ขอบคุณค่ะ” เธอยอมขึ้นไปนั่งแต่โดยดี แม้จะไม่รู้ว่าสองพี่น้องกำลังคิดอะไรกันอยู่ แต่จากแววตาของชายหนุ่มและการกระทำของเพื่อนรักที่เป็นน้องสาวเขาเธอก็อดจะรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้ แม้จะพยายามคิดว่าเขาควรให้พวกเธอไปเองแต่ก็ไม่อยากจะพูดอะไรมาก รอดูไปก่อนละกันว่าสองศรีพี่น้องจะเล่นตลกอะไรกับเธอ
ชั้น 40 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของตึก JTG กรุ๊ป ซึ่งเป็นชั้นที่เป็นห้องทำงานของประธานใหญ่ผู้กุมอำนาจทุกอย่างของบริษัทเอาไว้อย่างจิรกิตติ์ ชายหนุ่มนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่ของเขา นั่งเอนตัวกับพนักเก้าอี้ตัวใหญ่พลางเอามือเคาะนิ้วที่โต๊ะอย่างใช้ความคิด
หลังจากที่เขากลับมาจากร้านอาหารเมื่อคืนนี้ก็ทำเขาหลับไม่ลงเพราะมัวแต่คิดถึงหน้าใสๆ ของเด็กสาวคนหนึ่งที่ทำเอาเขาใจสั่น แม้ว่าเมื่อคืนนี้เธอพยายามอย่างมากที่จะไม่มองหน้าเขา เหมือนว่ากลัวเขาอย่างนั้นแหละ แต่กิริยาท่าทางของเธอทุกอย่างอยู่ในสายตาเขาหมด แม้แต่ท่าทางเป็นห่วงและเดือดร้อนแทนเพื่อนของเธอ ยังตาตรึงอยู่ในใจเขาเลย
“เฮ้อ...ทำไงดีละเนี่ย..น้องไอ้ใหญ่ซะด้วยท่าทางมันไม่อยากให้น้องมีคนรักเสียด้วย” เขาได้แต่พึมพำออกมาเบาๆ อย่างคิดหนัก แม้จะอยากเดินหน้าจีบเธอมากแค่ไหน แต่ว่าเขาก็รู้ว่าเพื่อนเขาหวงน้องสาวมาก ก็รู้น่ะนะว่าเธอห่างจากเขามากเป็นลูกเขายังได้เลยหากว่าเขาไวไฟเสียหน่อยละก็นะ...
“เธอเป็นแม่มดหรือไงนะสาม..ทำไมเราไม่เจอกันตั้งแต่แรกนะ...” เขากล่าวหาเธอคนนั้นที่ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าทำอะไรกับใจของเขาที่มันร้อนรุ่มเพราะเธอขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“เจ้านายว่าอะไรนะคะ?” เลขาฯ สาวสวยที่เดินเข้ามาในห้องทำงานเจ้านาย หลังจากที่เธอวางเอกสารเรียบร้อยแล้ว เธอก็ได้ยินเจ้านายเธอว่าอะไรไม่รู้เหมือนกัน จนเธอต้องถามออกไป และเธอก็สนิทกับเจ้านายจนกล้าเอ่ยถามเจ้านายของเธอเอง
“อะไรเหรอวลัยผมไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย?” ชายหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายและนั่งตัวตรงอย่างเก็บอาการที่โดนคนอื่นได้ยินสิ่งที่เขาพึมพำออกมาคนเดียว เพราะคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียว
“ไม่ต้องมาปิดเลยค่ะ...วลัยรู้จักเจ้านายมากี่ปีคะ จะไม่รู้เชียวเหรอคะว่าอาการแบบนี้น่ะเรื่องผู้หญิงแน่เลย” เธอเย้าอีกฝ่ายยิ้มๆ และมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ อย่างจำสังเกตเพราะท่าทางอย่างนี้คงไปตกหลุมรักสาวบ้านไหนมาแน่เลย แต่เธอว่าไม่น่าจะมีใครที่ปฏิเสธคนอย่างเจ้านายเธอได้หรอก ออกจะเป็นที่หมายปองของเกือบทุกบ้านขนาดนี้
“หึๆ ก็ไม่แน่หรอกนะวลัย...แต่ว่าคุณเอาอะไรมาเหรอ?” เขามองกองเอกสารตั้งใหญ่ที่เธอเพิ่งนำเข้ามาให้เขาเมื่อครู่นี้
“งานด่วนค่ะ เจ้านายช่วยดูและเซ็นออกมาด้วยนะคะ...ย้ำด่วนค่ะ” เธอย้ำกับเจ้านาย
“อะไรนักหนาเนี่ยเขาไม่ขี้เกียจทำเหรอไอ้เสนอนั่นนี่ตลอดเลยนะ ผมเซ็นจนมือหงิกแล้วเนี่ย” เขาบ่นออกมาอย่างเบื่อๆ ที่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจเขาเลย
“อิๆ ทำใจค่ะเขาอยากได้โบนัสปลายปีเยอะๆ ก็ต้องเร่งทำงานกันทั้งนั้นแหละค่ะ..ว่าแต่เรื่องสาวที่ทำให้เจ้านายหนักใจน่ะ..ค่อยๆ คิดเดี๋ยวก็เจอทางออกเองค่ะ แต่อย่าชะล่าใจนะคะเดี๋ยวมีคนมาแย่งไปละก็...ยิ่งถ้าเป็นสาวสวย น่ารัก นิสัยดีละก็..” เธอไม่วายทิ้งลูกระเบิดให้เจ้านายคิดหนัก
“อย่าพูดมากเดี๋ยวจะอดโบนัสนะวลัย” เขาขู่เธอเสียงเรียบ
“โอ้ย! กลัวจะตายเลยแหละ..กล้าหันจะฟ้องพี่ชัยด้วย” เธอยกเอาพี่ชายเธอขึ้นมาขู่ อย่างไม่กลัวเกรงเลย รู้ว่าอีกฝ่ายขู่ไปอย่างนั้นแหละ
“เอาใหญ่นะเดี๋ยวนี้น่ะ...” เขาคาดโทษน้องสาวเพื่อนรักของเขาที่เธอมาทำงานที่นี่ตั้งแต่ที่เรียนจบมาใหม่ๆ และเธอก็พิสูจน์ให้เห็นแล้ว่าเธอมีความสามารถเหมาะกับตำแหน่งนี้ และเงินเดือนที่ได้รับอย่างมาก
“อิๆ อย่าลืมเซ็นนะคะเจ้านาย วลัยไปก่อนละค่ะ” เธอขอตัวจากเจ้านายทันที ที่ชักจะโดนโกรธแล้ว
“ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็รีบๆ มีซะทีซิ...จะ 30 แล้วนะ” เขาเย้าอีกฝ่ายที่เดินไปจะถึงประตูห้องเขาอยู่แล้ว และได้รับค้อนส่งมาแทนคำตอบ
“หึๆ” จิรกิตติ์ได้แต่มองตามร่างบางที่สวย มีความสามารถอย่างกรวลัยที่ทำงานมากับเขาหลายปีแล้ว แต่เขาเองก็ยังแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่มีคนรักกับเขาเสียที ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันแน่หรือว่าเธอตั้งสเปกเอาไว้สูงกันแน่
“เราเจอกันอีกครั้งผมคงตัดสินใจได้ว่าจะเดินหน้าหรือว่าหยุดเรื่องคุณดี” เขาหมุนเก้าอี้ออกไปด้านนอกและมองวิวที่เขาเห็นจนชินตา ตั้งแต่ที่เขาเริ่มทำงานเขาก็อยู่ที่นี่มาตลอด เขาเริ่มจากศูนย์ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความรู้และมันสมองทำให้เขาสามารถหาเงินตั้งแต่เด็ก
เมื่อก่อนเขาไม่ได้มีบริษัทใหญ่โตอย่างนี้หรอก เขาเล่นหุ้นและเก็บเงิน รับงานเขียนโปรแกรมและออกแบบเป็นงานๆ ไป พอเรียนจบกลับมาเขาก็เริ่มทำบริษัท แรกๆ ก็มีเพื่อนๆ ช่วยกัน พอเขาอยู่ตัวเพื่อนของเขาก็ถอยออกไปให้เขาได้ทำงานนี้อย่างเต็มที่สิบปีมานี้บริษัทเขาเติบโตอย่างมากจนมีชื่อเสียงระดับโลก ตอนนี้เขาก็ถือว่าเขามีความสุขดี แม้ว่าจะขาดความสุขในครอบครัวก็ตาม
เขาอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด ช่วยไม่ได้นี่นาแม่เขาทิ้งไปตั้งแต่เด็ก แต่ดีหน่อยว่าเขาใฝ่เรียน และได้พ่อของเหมวันต์ส่งเสียให้ร่ำเรียนในวิชาที่ตัวเองรักและสนใจ เขาไม่เคยลืมคนที่มีบุญคุณกับเขาว่าท่านมีบุญคุณล้นหัวเขาแค่ไหน แต่ท่านก็บอกเพียงว่าท่านอยากให้เขามีอนาคตและเห็นว่าเขามีสมองและมีความสามารถ ท่านจึงให้ความช่วยเหลือเท่านั้น
เหมวันต์และครอบครัวเป็นเพื่อนกับเขาตั้งแต่เด็ก และรู้เรื่องราวของเขาเป็นอย่างดี แม้แต่ตอนที่แม่เขาทิ้งไปในช่วงที่เขาอายุแค่ 12 ปี แต่ก็ดีที่เหมวันต์อยู่ด้วยและให้กำลังใจเขาจึงไม่เป็นอะไรมาก เขามีเงินอยู่ติดตัวไม่มากเป็นเงินที่พ่อของเขาเก็บเอาไว้ให้ และแม่เขาไม่สามารถเอาไปใช้ได้ แม้จะมีเงินอยู่ติดตัวแต่เด็กอย่างเขาจะไปทำอะไรได้ แต่ดีว่าพ่อของเหมวันต์ท่านเอ็นดูและเห็นเขามาตั้งแต่เด็กท่านเลยรับอุปการะให้เขาได้เรียนหนังสือ เขาก็ทำงานไปด้วยและเขามีหัวทางด้านคอมพิวเตอร์อยู่แล้ว และเริ่มทำงานตั้งแต่อยู่มัธยมต้นและมีเงินเก็บพอควร
ตอนที่เขาและเหมวันต์เรียนจบมัธยมต้น ท่านก็ส่งพวกเขาไปเรียนต่อไฮสคูลที่อเมริกา เขาและเหมวันต์ก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ หางานพิเศษทำบ้างตามแต่จะอำนวย ช่วงที่พ่อเพื่อนเขาเสียนั้นพวกเขาเรียนอยู่ปีสุดท้ายของไฮสคูล กำลังจะจบและรอเรียนต่อมหาวิทยาลัย พวกเขาต้องกลับมาช่วยดูแลน้องสาวที่ยังเด็กอยู่ แต่ว่าพวกเขาอยู่ด้วยไม่นานก็ต้องกลับไปเรียนต่อเพราะมหาวิทยาลัยเริ่มเปิดแล้ว จะมีเพียงเพื่อนเขาเท่านั้นที่กลับมาช่วงปิดเทอมและเทศกาลต่างๆ เพราะห่วงน้องสาวคนเล็กนั่นเอง ช่วงแรกๆ น้าสาวของเหมวันต์เป็นคนมาช่วยดูแลความเรียบร้อย
เขาเองก็ไม่ได้กลับไปกับเพื่อนรักด้วยเพราะต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อเก็บเงินเพราะเขาคิดว่าพอเรียนจบแล้วเขาจะต้องเปิดบริษัทให้ได้ และเขาก็เก็บเงินได้มากพอควรจากการรับเขียนโปรแกรม และเล่นหุ้นที่เพื่อนอย่างเหมวันต์สอนให้เขาหาเงินด้วยวิธีถูกกฎหมาย และนั่นทำให้เขามีเงินเก็บมากพอดู เขาใช้เงินในเรื่องที่ควรใช้เท่านั้น ไม่ได้ประหยัดขนาดนั้น
“ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะไม่ได้เจอกันเลย..ตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ น่ะ” เขาอมยิ้มน้อยๆ กับยามที่เขาคิดถึงหน้าเธอคนนั้น แม้ว่าเขาจะคิดถึงเรื่องราวในอดีตแค่ไหน แต่เธอก็ยังมารบกวนการคิดของเขาอยู่ดี
“บางทีถ้าเราเจอกันเรื่อยมาตั้งแต่เธอเริ่มเป็นสาว ผมอาจจะไม่คิดอะไรกับคุณหรือว่าอาจจะหลงคุณตั้งแต่ยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่ก็ได้” เขาบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าหากว่าเขาเจอเธอในช่วงที่เริ่มโตเป็นสาวเขาจะสนใจเธอเหมือนตอนนี้หรือเปล่าหรือว่าอาจจะเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น แต่อย่างว่าแหละเราไม่สามารถเดาอนาคตได้เลย แต่ตอนนี้เขารู้สักว้าวุ่นใจอย่างมากเกี่ยวกับน้องสาวเพื่อนคนนี้ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นมีสาวสวยถึงสองคนแต่เขากลับไม่สามารถละสายตาจากความน่ารักของเธอได้เลย
“เอาละ...คราวหน้าถ้าเราได้เจอกันอีกถ้าความรู้สึกร้อนรุ่มในใจของผมยังไม่เปลี่ยนไปเราคงได้เจอกันอีกเรื่อยๆ แน่...” ตอนนี้เขาไม่ได้รู้เลยว่าเธอคนนั้นกำลังจะมาป่วนเขาถึงที่บริษัทเของเขาและทำให้เขาไม่เป็นอันทำอะไรเลย เพราะมัวแตะพะวงว่าเธอจะมีคนมาจีบหรือเปล่า
เขาได้แต่หวังว่านี่อาจจะเป็นความรู้สึกหวั่นไหวปกติเท่านั้น ไม่นานมันคงจางไปจากใจเขาได้เอง เขาไม่คิดว่าเขาจะเจอคนในพรหมลิขิตเป็นเด็กสาวที่ห่างจากเขาเกินรอบอย่างเธอคนนี้
...การถูกทอดทิ้งจากแม่แท้ๆ ของเขาเป็นปมในใจเขา และทำให้เขาไม่เชื่อในความรักของผู้หญิงกลัวว่าจะเจอเหมือนที่แม่เขาทำกับเขาพอพ่อเขาจากไปด้วยโรคหัวใจ แม่เขาก็มีคนรักใหม่ทันทีและรู้ว่าพ่อมอบเขาให้เงินกันเขาเกือบหมด แม่เขาก็ทิ้งไปอย่างไม่สนใจใยดีเขาเลย ทำให้เขาไม่เชื่อเรื่องรักแท้ แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดกับเขาตอนนี้ละ...
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 ต.ค. 2554, 08:15:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 ต.ค. 2554, 08:15:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 2497
| << ตอนที่ 7 | ตอนที่ 9 >> |
คิมหันตุ์ 14 ต.ค. 2554, 10:22:50 น.
สงสารพี่จิ จริงๆ ห้าห้า สู้ๆนะจ๊ะ
สงสารพี่จิ จริงๆ ห้าห้า สู้ๆนะจ๊ะ
หมูอ้วน 14 ต.ค. 2554, 12:23:31 น.
ตามลุ้นตอนต่อไปค่ะ
ตามลุ้นตอนต่อไปค่ะ
anOO 14 ต.ค. 2554, 12:30:45 น.
พี่ใหญ่พาสาวมาทำงานด้วย แต่พี่จิจะได้ประโยชน์จากการเจอกันครั้งนี้ไหมหนอ
พี่ใหญ่พาสาวมาทำงานด้วย แต่พี่จิจะได้ประโยชน์จากการเจอกันครั้งนี้ไหมหนอ