กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 9
ตอนที่ 9
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเหมวันต์ก็พาสองสาวเลี้ยวเข้ามาที่บริษัทของเขา ชายหนุ่มนำรถไปจอดที่รอดรถของเขาและเดินอ้อมมาเปิดประตูให้หญิงสาวทั้งสองคนลงจากรถ
“เชิญเลยครับสาวๆ ถึงที่หมายแล้ว” เหมวันต์เปิดประตูทั้งสองบานและรอให้ทั้งคู่ลงมาจากรถ
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่” พลอยไพลินลงมาจากรถและเอ่ยขอบคุณเขาที่อุตส่าห์มีน้ำใจ ทั้งที่ความจริงไม่เห็นจำเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ต้องเทคแคร์เธอก็ได้
“แหม..อะไรจะขนาดนั้นพี่ใหญ่...น้องงอนนะเนี่ย...” น้องสาวที่เดินมาด้วยกันเอ่ยแซวเขาที่เดินประกบเพื่อนน้องสาวคนสวย และถัดไปเป็นน้องสาวของเขาเอง
พลอยไพลินเองก็มองตำแหน่งการเดินของตัวเองแล้วมันแปลกๆ จุดที่เธออยู่น่าจะเป็นยัยเพื่อนตัวดีนี่นา แล้วไหงเธอมาอยู่ตรงกลางระหว่างพี่น้องได้ละเนี่ย และยิ่งพอเดินเข้ามาในตึกเธอก็ยิ่งอยากเปลี่ยนที่เดินไปกันใหญ่ เพราะอะไรน่ะเหรอเพราะเธอตกเป็นเป้าสายตาของหลายคนที่อยู่บริเวณนั้นน่ะซิ...เธอแค่ติดสอยห้อยตามมาเท่านั้นนะ ไม่ได้มีอะไรเลย
ความจริงเธอก็รู้อยู่หรอกนะว่าเขามองด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใครมาจากไหนที่กล้ามาเดินกับเจ้านายสุดหล่อของพวกเธอ แต่ทำไงได้ละสองพี่น้องเล่นอะไรกันไม่รู้ ทำให้เธออยู่ในสถานการณ์อย่างนี้เอง
“อะ..เอ่อ..สามฉันว่าแกมายืนตรงนี้ดีกว่ามั้ย?” พลอยไพลินหันไปกระซิบกับเพื่อน
“ไม่เอาหรอก..แกอยู่ตรงนั้นดีแล้ว...น่าเดินๆ ไปเถอะอย่าสนใจเลย” เขมวันต์ไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่ใส่ใจมากนัก
“เหอะ...แกเป็นน้องเขาก็พูดได้น่ะซิดูสาวๆ พวกนั้นมองฉันหน่อยซิ ถ้าสายตาพวกนั้นเป็นมีดหรือกระสุนนะ ร่างฉันคงพรุนไปหมดแล้ว” เธอถอนฉุนอย่างหมั่นไส้ เพื่อนเธอช่างกล้าพูดนะ แต่เธอที่โดนมองนี่ซิ...
“ฮะๆ แกคิดมากไปแล้ว ไม่มีอะไรหรอกน่า...” เขมวันต์หัวเราออกมาเสียงดังและบอกให้เพื่อนคลายใจ แม้ว่าเธอจะรู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไรก็ตาม
เหมวันต์ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ เขาได้ยินที่ทั้งสองคนพูดกันหมดแหละ...และเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอเหมือนกันว่าสาวๆ พนักงานของเขามองเธอคนนี้ด้วยสาวตาแปลกๆ
พลอยไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจรู้งี้ไม่น่าหลวมตัวตามมาด้วยเลย เธอน่าจะไปรอเพื่อนอยู่ที่ห้างฯ หรือว่าให้เขามาทำงานและพวกเธอแยกออกไปเองจะดีกว่า ถ้าเขาอยากจะไปด้วยค่อยตามไปทีหลัง
“ว้าย!” เสียงร้องออกมาอย่างตกใจของพลอยไพลินที่คิดว่าตัวเองคงล้มหน้าจิ้มพื้นแน่แล้ว แต่กลายเป็นว่าเธอไม่ล้มอย่างที่คิด เพราะว่ามีมือแข็งๆ มาคว้าเอวเธอเอาไว้แน่น เธอหันไปมองเจ้าของมือหน้าที่โอบเอวเธออยู่ และเธอถึงกับหน้าแดงอย่างเขินจัด เมื่อหน้าเขาลอยอยู่ไม่ไกลเลยแม้แต่นิดเดียว
“อะ...เอ่อ...พี่ใหญ่คะ...ปละ...ปล่อยพลอยได้แล้วค่ะ...แล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยพลอยไว้ไม่ให้หน้าทิ่มบ่อน่ะค่ะ” เธอบอกเขาเสียงตะกุกตะกัก เธอไม่กล้าหันไปมองเลยว่าทุกคนจะมองมาทีเธอและเขายังไง แต่เธอไม่น่าซุ่มซ่ามสะดุดขาตัวเองเลยให้ตาย ทำตัวเองขายหน้าได้
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจอยู่แล้ว..ว่าแต่พลอยไม่เป็นอะไรนะ?” เขาถามเธอเสียงอ่อนโยน และเป็นห่วงเธอมากตอนที่เห็นเธอทำท่าจะล้มลงไปกับพื้นน่ะ
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ..ขอบคุณนะคะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ
“โหย..พี่ใหญ่จับยัยพลอยไว้ดีๆ นะคะเดี๋ยวเกิดล้มไปอีก..” เขมวันต์สำทับพี่ชายให้จับเพื่อนสาวเอาไว้ และดูเหมือนชายหนุ่มจะทำตามอย่างว่าง่ายเหลือเกิน ชายหนุ่มปล่อยมือจากเอวบางของคนตัวเล็ก แต่เลื่อนมากุมมือบางของเธอเอาไว้แทน และเขาก็ได้เห็นว่าเธอมองหน้าเขาอย่างตกใจที่อยู่ๆ เขาก็จับมือเธอ
“กันไว้ก่อน เดี๋ยวพลอยล้มไปอีกพี่จะได้คว้าไว้ได้ทัน” เขาบอกด้วยรอยยิ้มมุมปาก อย่างอารมณ์ดี ไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างเขาขนาดนี้
“แต่ว่าพี่ใหญ่ค่ะ..พลอยว่าไม่ต้องก็ได้ค่ะ..พลอยไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นเสียหน่อย” พลอยไพลินพยายามดึงมือตัวเองออกจากากรเกาะกุมจากมือหนาของเขา และเธอเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่มองมาที่เธอและเขาบางคนก็มองยิ้มๆ เหมือนกำลังคิดอะไรเกินเลย
“ไม่ต้องหรอกพี่จับไว้ดีแล้ว..อย่าเถียงซิคะ” ยิ่งเมื่อเขาทอดเสียงอ่อนอย่างนี้ทำเอาคนตัวเล็กกว่าไม่กล้าแย้งออกมา และเธอก็ได้เห็นรอยยิ้มล้อเลียนของเพื่อนสาวที่เดินมาอีกฝั่งของพี่ชาย
เพียงแค่ทั้งสามคนเดินหายเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวของชายหนุ่ม เสียงเซ็งแซ่ต่างถามถึงหญิงสาวที่มากับเจ้านายใหญ่ทันที ต่างพากันอยากรู้ว่าเธอคนนี้เป็นใครแต่ที่แน่ใจน่าจะเป็นเพื่อนคุณสามแน่ เพราะอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกัน แต่ความห่วงใยที่เจ้านายแสดงออกกับเธอคนนั้นต่างหากที่ทุกคนพากันอยากรู้ ยิ่งตอนที่เธอคนนั้นสะดุดทำท่าจะล้มเจ้านายคว้าเธอเอาไว้บางคนถึงมือไวเก็บภาพเอาไว้ได้อย่างรวดเร็วและเธอมาให้กันดูบางคนก็ส่งต่อไปให้เพื่อนที่อยู่ชั้นบนได้ดูก็มี และเพียงไม่นานทั้งบริษัทต่างก็พากันพูดถึงสาวน้อยปริศนาที่เจ้านายพามา ต่างพากันอยากรู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับเจ้านาย
ทุกคนที่เห็นภาพนั้นต่างพากันกรีดร้องอย่างอิจฉาในความโชคดีของเธอคนนั้น และยิ่งเห็นเจ้านายกุมมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ก็ยิ่งสร้างข่าวลือไปได้อย่างมาก และภาพของทั้งคู่ถูกเก็บเอาไว้โดยพนักงานสาวๆ กันแทบไม่ทัน
“สวัสดีค่ะคุณสาม ท่านประธานคะเอกสารด่วนอยู่ในห้องนะคะ แล้วก็...” คุณผ่องรำไพพูดยังไม่หมดเจ้านายก็ลากทั้งสองสาวเข้าไปในห้องทำงาของตัวเอง ตายแล้ว! ฉันจะตกงานรึเปล่าเนี่ย
“เข้าไปก่อนนะ เลือกที่นั่งกันตามสบายนะ” เขาบอกพลางบอกทั้งสองสาว ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ปล่อยให้สาวน้อยพลอยไพลิน เขาก็ได้ยินเสียงทักเขาที่ดังอยู่ในห้องของเขา
“ใหญ่ขา...ทาร่ามารอตั้งนานแน่ะ” นางแบบสาวที่ถลามาหาชายหนุ่มทันทีที่เห็นเขาเปิดประตูเข้ามา เธอดึงดันที่จะเข้ามารอชายหนุ่มที่ห้องทำงานทั้งที่ผ่องรำไพบอกว่าอีกคงไม่เข้ามาแล้ว แต่เธอไม่เชื่อ และในที่สุดความเชื่อของเธอก็เป็นจริงเขาเข้ามาแล้ว แต่ทันทีที่เห็นเขาเต็มตัวเธอก็ต้องหยุดชะงัก และเห็นว่าเขาไม่ได้เข้ามาในห้องคนเดียว อีกคนเธอรู้ว่าเป็นใคร แต่คนที่ชายหนุ่มจูงมือเธอเข้าในห้องด้วยนี่ซิมันเป็นใครมาจากไป ทาริกามองนังเด็กหน้าจืดนั่นด้วยแววตากร้าว ไม่พอใจ ผู้ชายคนนี้เธอเป็นเจ้าของคนอื่นอย่าหวังเลย
“อ้าว..ทาร่าคุณเข้ามาทำอะไรในห้องผม?” เมหวันต์มองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจที่เห็นเธออยู่ในห้องทำงานของเขา ทั้งที่เขาไม่ได้เข้ามาเลยวันนี้
“โถ...ใหญ่คะทาร่าก็มารอคุณน่ะซิคะ...” เธอเดินเข้ามาหาชายหนุ่มและเบียดนังเด็กนั่นกระเด็นออกห่างจากใหญ่ของเธอ
“อะไรวะ...” พลอยไพลินได้แต่มองหน้าผู้หญิงตัวสูงอย่างไม่พอใจอยู่ๆ ก็เดินมากระแทกเธอ
อย่างนี้ เธอไมได้ทำอะไรอีกฝ่ายเสียหน่อย
“พลอยครับ..เป็นอะไรรึเปล่า? ทาร่าคุณทำอย่างนั้นทำไมเกิดน้องเขาล้มไปและเจ็บตัวละ?”เขาตำหนิอีกฝ่ายเสียงแข็งๆ ที่อยู่เธอก็ไปกระแทกอีกฝ่ายอย่างนั้น ซ้ำเขายังเบี่ยงตัวหลบไม่ให้เธอได้ใกล้ชิดเขาอีกด้วย และตัวเขาก็เดินไปหาอีกคนที่กำลังคลำแขนตัวเองป้อยๆ อย่างเจ็บๆ เพราะโดนกระแทกอย่างแรง
“นั่นซิคะ...คุณมีสิทธิ์มาทำอย่างนี้กับเพื่อนฉันได้ยังไงกัน?” เขมวันต์เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนรัก ที่โดนกระทำอย่างนี้
“เชอะ..หล่อนไม่รู้จักระวังตัวเอง ฉันเดินไปหาใหญ่ของฉัน แล้วแม่หนูน่ะมาเกาะแกะใหญ่ของฉันอยากจะจับเขารึไงกัน?” เธอเหยียดปากมองหน้าอีกฝ่ายอย่างหยันๆ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นแค่เด็กใจแตกที่มาเกาะแกะเหมวันต์เท่านั้น
“นี่! ปากเหรอที่พูดน่ะ? แล้วก็นะอย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนตัวเองซิ ถ้าเธอจะมีตามองดีๆ น่าจะดูออกนะว่าฉันหรือว่าพี่ใหญ่ที่เป็นฝ่ายเกาะติดน่ะ..อย่างเธอน่ะมันแก่หนังเหี่ยวเขาคงไม่ยอกาจะเคี้ยวเท่าไหร่หรอก...ไม่รู้เหรอว่าผู้ชายเขาชอบเคี้ยวหญ้าอ่อนน่ะ...” พลอยไพลินตอกอีกฝ่ายกลับอย่างไม่เกรงกลัว และเธอไม่ใช่ฝ่ายที่หาเรื่องอีกฝ่ายก่อน
“กรี้ด!!! นังเด็กบ้า นังเด็กปากเปราะใหญ่ดู๊...ดูมันซิคะ..มันกล้าว่าทาร่าอย่างนี้น่ะ คุณต้องจัดการให้ทาร่านะคะ” เธอชี้หน้าอีกฝ่ายเต้นเร่าๆ อย่างไม่พอใจที่โดนอีกฝ่ายว่าเรื่องที่เธอกลัวที่สุด เรื่องอายุ แม้ว่าเธอจะเพิ่งอายุ 26 ปี แต่อีกฝ่ายก็ท่าทางเด็กกว่าเธอหลายปี แต่เธอไม่ยอมง่ายๆ หรอก
“หึๆ คุณเป็นฝ่ายไปหาเรื่องน้องเขาเองนะอย่าลืมซิทาร่า..” เหมวันต์ไม่ได้เข้าข้างอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เขาก็เห็นอยู่ว่าทาริกาเป็นฝ่ายที่เข้ามาหาเรื่องพลอยไพลิน ดีเท่าไหร่ไม่ได้แผลกลับไปด้วย เพราะเขาเคยได้ยินเรื่องที่น้องสาวเขาเล่าให้ฟังเกี่ยวกับเธอคนนี้อยู่หลายครั้งเรื่องมือเร็วเนี่ย
“นี่..ใหญ่เข้าข้างนังเด็กนี่เหรอคะ?” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อที่ตัวเองได้ยินที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อครู่
“โถๆ อย่าเสียใจไปเลยค่ะคุณป้า...ทาร่า...ก็อย่างนี้แหละเด็กๆ น่ะมันเร้าใจกว่าเหี่ยวๆ อย่างป้าเยอะ..” พลอยไพลินเป็นฝ่ายที่เดินเข้าไปเกาะแขนเหมวันต์ด้านขวาที่อีกฝ่ายไม่ได้เกาะอยู่ และซบหน้าลงที่แขนเขาเป็นการยั่วอีกฝ่ายอีกด้วย
เหมวันต์มองการกระทำของเด็กสาวอย่างชอบใจที่เธอกอดแขนเขาเอาไว้อย่างนี้ ผิดจากที่นางแบบสาวทำเขาพยายามหลบเลี่ยงที่จะให้เธอเกาะกุมเขา
“นั่นซิคะคุณป้า...อย่ามาหาเรื่องเราเลย...สู้เอาเวลาไปยำเครื่องใหม่ดีกว่านะก่อนที่มันจะย้อย และหย่อนยานไปกว่านี้” เขมวันต์ก้าวเข้ามาแล้วบอกเสียงเยาะอีกฝ่ายอย่างสาแก่ใจ หน่อยข้ามหัวเธอดีนัก
“นั่นซิทาร่าผมว่าคุณกลับไปดีกว่านะ ผมจะทำงาน แล้วก็เลิกมาหาผมที่นี่ซะทีเถอะเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะอย่าลืมซิ...” เหมวันต์เอ่ยเสียงเรียบและย้ำถึงข้อตกลงที่เขาและเธอทำเอาไว้ เขาไม่ได้เป็นเจ้าของเธอและเธอไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา แต่ทุกวันนี้ที่เธอทำเกินกว่าข้อตกลง แต่ที่เขาไม่ว่าอะไรเพราะเขาไม่สนใจและยังไม่มีใคร แต่ตอนนี้เขากำลังจะเริ่มต้นกับใครบางคนและไม่อยากให้เธอคนนั้นเข้าใจเขาผิดว่าเขามีคนอื่นอยู่แล้ว แต่ก็ยังมาจีบธอน่ะซิ
“นี่...ใหญ่ไม่เข้าใจทาร่าเลย ทาร่าเสียใจนะคะ” เธอร้องออกมาอย่างไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆ อย่างนี้
“แย่หน่อยนะผู้ชายเขาเอ่ยปากอย่างนี้แล้วนะ..ยังหน้าด้านอยู่อีกเหรอป้า...” พลอยไพลินยื่นหน้าออกไปและพูดออกมาอย่างได้เปรียบ หน่อยมาหาเรื่องเธอก่อนเองนะ ความจริงเธอจะอยู่เฉยๆ เสียก็ได้ แต่เมื่อเห็นว่าคนกลางไม่ได้เข้าข้างอีกฝั่งเธอก็เลยหาเรื่องอีกฝ่ายได้สบายใจหน่อย ถ้าสองคนนี้เขาเป็นแฟนกันก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว แต่ผู้ชายเขาแสดงออกชัดอย่างนี้เธอก็ไม่ผิดอยู่แล้ว
“หึ..ฉันไม่ยอมหรอกนะ...ใหญ่เรื่องของเราไม่จบแค่นี้หรอกนะคะ..แล้วทาร่าจะมาใหม่..คุณก็แค่หลงนังเด็กหน้าจืดเท่านั้นแหละ..แต่ไม่นานคุณจะรู้ว่าใครที่เหมาะกับคุณที่สุด” เธอบอกและเดินจากห้องไปทันที คราวนี้เธอต้องหาทางกำจัดนังเด็กนี่เสียก่อน ไม่งั้นมันจะมาเป็นมารคอหอยเธอแน่ ขนาดเขาไม่มีนังนั่นเขาก็ระวังตัวกับเธอแจเสียขนาดนั้น และท่าทีของเขาก็ไม่ได้เกินเลย แม้เขาจะให้ความสนิทสนมกับเธอจนคนอื่นเข้าใจผิด แต่เขาก็บอกเธอแต่แรกแล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไร แต่สำหรับเธอไม่ใช่...เขาคือคนที่ใช่สำหรับเธอ และเธอจะไม่ยอมเสียเขาไปให้ใครหรอก
“บาย..หวังว่าคงไม่เจอกันอีกนะ..” พลอยไพลินส่งเสียไล่หลังอีกฝ่ายไป แล้วปล่อยมือจากเหมวันต์ทันทีที่อีกฝายหายออกไปจากห้องแล้ว เธอดินไปหาเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ที่โซฟามุมห้อง
“พลอย..พี่ขอโทษด้วยนะเรื่องทาร่าเขาน่ะ...” เหมวันต์เดินตามหลังร่างบางของเธอและเอ่ยอย่างเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดวันนี้ความจริงเขาคิดว่าจะเจอทาร่า
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ใหญ่เสียหน่อยนี่คะ..แล้วพลอยเองก็ต้องขอโทษพี่ใหญ่ด้วยนะคะ พลอยไม่รู้ว่าเธอเป็นแฟนพี่ใหญ่รึเปล่าแต่เพราะความคิดอยากเอาชนะของพลอยน่ะค่ะเลยทำไปโดยไม่ทันได้คิดอะไร” เธอยกมือไหว้เขาอย่างเริ่มรู้ตัว แต่เธอไม่ได้รู้สึกผิดอะไรหรอก เพราะท่าทางอีกฝ่ายก็ไม่ได้ใยดีอะไร แต่ว่าการทำให้คนอื่นเขาผิดใจกันก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องมากนัก การขอโทษน่าจะดีที่สุด
“หึๆ พลอยไม่ต้องขอโทษพี่หรอก..เกิดเรื่องอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้รู้ตัวเสียทีว่าพี่กับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลย” เขายิ้มออกมาน้อยๆ มีเหรอว่าเขาจะมองไม่ออกว่าเธอคนนี้ไม่ได้รู้สึกผิดที่มีเรื่องเมื่อครู่แต่ที่ขอโทษเขาเพราะรู้ว่าอะไรเหมาะไม่เหมาะเท่านั้นเอง
“เฮ้อ..สามได้ยินอย่างนี้ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าพี่ใหญ่จะหลงผู้หญิงคนนั้นแล้วคว้ามาเป็นพี่สะใภ้สามเสียอีก” เธอตบอกตัวเองอย่างโล่งอก แม้จะรู้ว่าตอนนี้พี่ชายกำลังหมายปองใจเพื่อนตัวเองอยู่ แต่ว่าเมื่อก่อนระหว่างพี่ชายกับนางแบบสาวคนนั้นมีอะไรเธอรู้ แต่ได้ยินพี่ชายยืนยันอย่างนี้เธอก็สบายใจ ไม่งั้นเธอไม่ยอมหรอก
“ไม่หรอกน่า..คนที่พี่มองเอาไว้มีแล้ว...อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้แหละ” เมวันต์ส่งสายตาไปยังคนที่นั่งอยู่ข้างๆ น้องสาวตัวเองตาหวานเชื่อม ทำเอาสาวเจ้าต้องเสหลบไปทางอื่น
มองอะไรเธอเนี่ยเธอไม่เกี่ยวซะหน่อย อย่ามาล้อเล่นนะพี่ใหญ่ เกิดพลอยคิดจริงจังขึ้นมาพี่หนีไม่รอดนะ...พลอยไพลินเสหลบสายตาและคิดไปเรื่อยเปื่อย
เหมวันต์เห็นท่าทีขัดเขินของหญิงสาวก็อมยิ้มอย่างชอบใจ อย่างนี้เขาคิดเข้าข้างตัวเองได้รึเปล่าว่าเธอไม่ได้รังเกียจเขา
“อะแฮ่ม! อย่ามาทำหวานกันแถวนี้นะสามยังอยู่ตรงนี้นะเนี่ย แล้วพี่ใหญ่จะไปเซ็นเอกสารก็รีบๆ เลยเสียเวลาพวกสามนะเนี่ย” เขมวันต์ท้วงเบาๆ เมื่อพี่ชายทำท่าว่าจะไม่ยอมไปทำงานเสียที และพวกเธอก็ไม่อยากจะเสียเวลา
“ครับๆ รอแป๊บเดียวนะพี่ทำงานไม่นานหรอก” เขาบอกและเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานตัวเองและรีบดูเอกสารที่เลขาฯ คู่ใจโทรไปเร่งให้กลับเข้าบริษัททั้งที่บอกแล้ว่าจะไม่เข้าแท้ๆ
ก๊อกๆ “น้ำค่ะคุณสามคุณ...” ผ่องรำไพนำเครื่องดื่มมาให้ทั้งสองสาวและเจ้านายที่กำลังนั่งอ่านเอกสารหน้าตำเคร่งเครียดอยู่ตอนนี้
“พลอยไพลินค่ะเรียกพลอยก็ได้ค่ะคุณผ่อง...ขอบคุณมากค่ะ” พลอยไพลินแนะนำตัวเองเสียงใจ และรับแก้วเครื่องดื่มมาจากมืออีกฝ่าย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณพลอย..วันนี้มีเรียนเหรอคะ?” ผ่องรำไพถามนายสาวที่นั่งดื่มเครื่องดื่มอย่างกระหายอยู่
“เปล่าหรอกค่ะแค่ไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาน่ะค่ะ..แล้วยัยทากนั่นมาที่นี่บ่อยรึเปล่าคะคุณผ่อง?” เขมวันต์ถามเลขาฯ สาวใหญ่อย่างอยกาจะรู้ความจริง
“ทาก?...อ๋อคุณทาริกาเหรอคะ ก็มาบ่อยอยู่นะคะแต่ว่าเจ้านายไม่ค่อยได้ออกไปไหนด้วยหรอกค่ะ ท่านจะทำงานมากกว่า แต่พวกนักข่าวชอบเอาไปเขียนข่าวเองและก็ตามที่คุณทาร่าเป็นคนให้ข่าวแหละค่ะ” ผ่องรำไพอมยิ้มกับสมยานามที่นายสาวเรียกอีกฝ่าย และเธอก็ได้ยินว่าในนี้มีเรื่องกัน แต่ก็ได้เห็นว่าเจ้านายเข้าข้างสาวน้อยหน้าใสที่นั่งยิ้มอยู่ตอนนี้ เอ..หรือว่าเจ้านายของเธอจะเข้าชมรมชอบเคี้ยวหญ้าอ่อนกันเนี่ย?
“งั้นก็แล้วไปเถอะค่ะ...น่ารำคาญนะคะผู้ชายเขาก็แสดงออกชัดเจนแล้วว่าไม่มีใจให้ก็ยังไม่ยอมเลิกราอีกเนี่ย?” เธอเบะปากยามเอ่ยถึงอีกฝ่ายอย่างเซ็งๆ เพราะเธอคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แน่เลย
“ก็คงอย่างนั้นแหละค่ะ..ขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” ผ่องรำไพยิ้มรับเท่านั้นและเดินออกจากห้องไป และทำงานที่ค้างของตัวเองให้เสร็จ
“เอาละสาวๆ งานพี่เสร็จแล้วไปกันเถอะ...” เหมวันต์ที่แม้จะทำงานแต่หูเขาก็ยังฟังการสนทนาของสาวๆ อย่างสนใจเต็มที่และก็เห็นว่าเลขาฯ ของเขาขอตัวออกไป และเขาก็เสร็จงานพอดีจะได้ไปห้างฯ กับสาวๆ ที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรกแล้ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมาเหมวันต์ก็พาสองสาวเลี้ยวเข้ามาที่บริษัทของเขา ชายหนุ่มนำรถไปจอดที่รอดรถของเขาและเดินอ้อมมาเปิดประตูให้หญิงสาวทั้งสองคนลงจากรถ
“เชิญเลยครับสาวๆ ถึงที่หมายแล้ว” เหมวันต์เปิดประตูทั้งสองบานและรอให้ทั้งคู่ลงมาจากรถ
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่” พลอยไพลินลงมาจากรถและเอ่ยขอบคุณเขาที่อุตส่าห์มีน้ำใจ ทั้งที่ความจริงไม่เห็นจำเป็นเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ต้องเทคแคร์เธอก็ได้
“แหม..อะไรจะขนาดนั้นพี่ใหญ่...น้องงอนนะเนี่ย...” น้องสาวที่เดินมาด้วยกันเอ่ยแซวเขาที่เดินประกบเพื่อนน้องสาวคนสวย และถัดไปเป็นน้องสาวของเขาเอง
พลอยไพลินเองก็มองตำแหน่งการเดินของตัวเองแล้วมันแปลกๆ จุดที่เธออยู่น่าจะเป็นยัยเพื่อนตัวดีนี่นา แล้วไหงเธอมาอยู่ตรงกลางระหว่างพี่น้องได้ละเนี่ย และยิ่งพอเดินเข้ามาในตึกเธอก็ยิ่งอยากเปลี่ยนที่เดินไปกันใหญ่ เพราะอะไรน่ะเหรอเพราะเธอตกเป็นเป้าสายตาของหลายคนที่อยู่บริเวณนั้นน่ะซิ...เธอแค่ติดสอยห้อยตามมาเท่านั้นนะ ไม่ได้มีอะไรเลย
ความจริงเธอก็รู้อยู่หรอกนะว่าเขามองด้วยความสงสัยว่าเธอเป็นใครมาจากไหนที่กล้ามาเดินกับเจ้านายสุดหล่อของพวกเธอ แต่ทำไงได้ละสองพี่น้องเล่นอะไรกันไม่รู้ ทำให้เธออยู่ในสถานการณ์อย่างนี้เอง
“อะ..เอ่อ..สามฉันว่าแกมายืนตรงนี้ดีกว่ามั้ย?” พลอยไพลินหันไปกระซิบกับเพื่อน
“ไม่เอาหรอก..แกอยู่ตรงนั้นดีแล้ว...น่าเดินๆ ไปเถอะอย่าสนใจเลย” เขมวันต์ไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่ใส่ใจมากนัก
“เหอะ...แกเป็นน้องเขาก็พูดได้น่ะซิดูสาวๆ พวกนั้นมองฉันหน่อยซิ ถ้าสายตาพวกนั้นเป็นมีดหรือกระสุนนะ ร่างฉันคงพรุนไปหมดแล้ว” เธอถอนฉุนอย่างหมั่นไส้ เพื่อนเธอช่างกล้าพูดนะ แต่เธอที่โดนมองนี่ซิ...
“ฮะๆ แกคิดมากไปแล้ว ไม่มีอะไรหรอกน่า...” เขมวันต์หัวเราออกมาเสียงดังและบอกให้เพื่อนคลายใจ แม้ว่าเธอจะรู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไรก็ตาม
เหมวันต์ได้แต่อมยิ้มน้อยๆ เขาได้ยินที่ทั้งสองคนพูดกันหมดแหละ...และเขาก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอเหมือนกันว่าสาวๆ พนักงานของเขามองเธอคนนี้ด้วยสาวตาแปลกๆ
พลอยไพลินได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจรู้งี้ไม่น่าหลวมตัวตามมาด้วยเลย เธอน่าจะไปรอเพื่อนอยู่ที่ห้างฯ หรือว่าให้เขามาทำงานและพวกเธอแยกออกไปเองจะดีกว่า ถ้าเขาอยากจะไปด้วยค่อยตามไปทีหลัง
“ว้าย!” เสียงร้องออกมาอย่างตกใจของพลอยไพลินที่คิดว่าตัวเองคงล้มหน้าจิ้มพื้นแน่แล้ว แต่กลายเป็นว่าเธอไม่ล้มอย่างที่คิด เพราะว่ามีมือแข็งๆ มาคว้าเอวเธอเอาไว้แน่น เธอหันไปมองเจ้าของมือหน้าที่โอบเอวเธออยู่ และเธอถึงกับหน้าแดงอย่างเขินจัด เมื่อหน้าเขาลอยอยู่ไม่ไกลเลยแม้แต่นิดเดียว
“อะ...เอ่อ...พี่ใหญ่คะ...ปละ...ปล่อยพลอยได้แล้วค่ะ...แล้วก็ขอบคุณนะคะที่ช่วยพลอยไว้ไม่ให้หน้าทิ่มบ่อน่ะค่ะ” เธอบอกเขาเสียงตะกุกตะกัก เธอไม่กล้าหันไปมองเลยว่าทุกคนจะมองมาทีเธอและเขายังไง แต่เธอไม่น่าซุ่มซ่ามสะดุดขาตัวเองเลยให้ตาย ทำตัวเองขายหน้าได้
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจอยู่แล้ว..ว่าแต่พลอยไม่เป็นอะไรนะ?” เขาถามเธอเสียงอ่อนโยน และเป็นห่วงเธอมากตอนที่เห็นเธอทำท่าจะล้มลงไปกับพื้นน่ะ
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ..ขอบคุณนะคะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ
“โหย..พี่ใหญ่จับยัยพลอยไว้ดีๆ นะคะเดี๋ยวเกิดล้มไปอีก..” เขมวันต์สำทับพี่ชายให้จับเพื่อนสาวเอาไว้ และดูเหมือนชายหนุ่มจะทำตามอย่างว่าง่ายเหลือเกิน ชายหนุ่มปล่อยมือจากเอวบางของคนตัวเล็ก แต่เลื่อนมากุมมือบางของเธอเอาไว้แทน และเขาก็ได้เห็นว่าเธอมองหน้าเขาอย่างตกใจที่อยู่ๆ เขาก็จับมือเธอ
“กันไว้ก่อน เดี๋ยวพลอยล้มไปอีกพี่จะได้คว้าไว้ได้ทัน” เขาบอกด้วยรอยยิ้มมุมปาก อย่างอารมณ์ดี ไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้างเขาขนาดนี้
“แต่ว่าพี่ใหญ่ค่ะ..พลอยว่าไม่ต้องก็ได้ค่ะ..พลอยไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นเสียหน่อย” พลอยไพลินพยายามดึงมือตัวเองออกจากากรเกาะกุมจากมือหนาของเขา และเธอเหลือบไปเห็นผู้หญิงที่มองมาที่เธอและเขาบางคนก็มองยิ้มๆ เหมือนกำลังคิดอะไรเกินเลย
“ไม่ต้องหรอกพี่จับไว้ดีแล้ว..อย่าเถียงซิคะ” ยิ่งเมื่อเขาทอดเสียงอ่อนอย่างนี้ทำเอาคนตัวเล็กกว่าไม่กล้าแย้งออกมา และเธอก็ได้เห็นรอยยิ้มล้อเลียนของเพื่อนสาวที่เดินมาอีกฝั่งของพี่ชาย
เพียงแค่ทั้งสามคนเดินหายเข้าไปในลิฟต์ส่วนตัวของชายหนุ่ม เสียงเซ็งแซ่ต่างถามถึงหญิงสาวที่มากับเจ้านายใหญ่ทันที ต่างพากันอยากรู้ว่าเธอคนนี้เป็นใครแต่ที่แน่ใจน่าจะเป็นเพื่อนคุณสามแน่ เพราะอยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนกัน แต่ความห่วงใยที่เจ้านายแสดงออกกับเธอคนนั้นต่างหากที่ทุกคนพากันอยากรู้ ยิ่งตอนที่เธอคนนั้นสะดุดทำท่าจะล้มเจ้านายคว้าเธอเอาไว้บางคนถึงมือไวเก็บภาพเอาไว้ได้อย่างรวดเร็วและเธอมาให้กันดูบางคนก็ส่งต่อไปให้เพื่อนที่อยู่ชั้นบนได้ดูก็มี และเพียงไม่นานทั้งบริษัทต่างก็พากันพูดถึงสาวน้อยปริศนาที่เจ้านายพามา ต่างพากันอยากรู้ว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับเจ้านาย
ทุกคนที่เห็นภาพนั้นต่างพากันกรีดร้องอย่างอิจฉาในความโชคดีของเธอคนนั้น และยิ่งเห็นเจ้านายกุมมือเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ก็ยิ่งสร้างข่าวลือไปได้อย่างมาก และภาพของทั้งคู่ถูกเก็บเอาไว้โดยพนักงานสาวๆ กันแทบไม่ทัน
“สวัสดีค่ะคุณสาม ท่านประธานคะเอกสารด่วนอยู่ในห้องนะคะ แล้วก็...” คุณผ่องรำไพพูดยังไม่หมดเจ้านายก็ลากทั้งสองสาวเข้าไปในห้องทำงาของตัวเอง ตายแล้ว! ฉันจะตกงานรึเปล่าเนี่ย
“เข้าไปก่อนนะ เลือกที่นั่งกันตามสบายนะ” เขาบอกพลางบอกทั้งสองสาว ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ปล่อยให้สาวน้อยพลอยไพลิน เขาก็ได้ยินเสียงทักเขาที่ดังอยู่ในห้องของเขา
“ใหญ่ขา...ทาร่ามารอตั้งนานแน่ะ” นางแบบสาวที่ถลามาหาชายหนุ่มทันทีที่เห็นเขาเปิดประตูเข้ามา เธอดึงดันที่จะเข้ามารอชายหนุ่มที่ห้องทำงานทั้งที่ผ่องรำไพบอกว่าอีกคงไม่เข้ามาแล้ว แต่เธอไม่เชื่อ และในที่สุดความเชื่อของเธอก็เป็นจริงเขาเข้ามาแล้ว แต่ทันทีที่เห็นเขาเต็มตัวเธอก็ต้องหยุดชะงัก และเห็นว่าเขาไม่ได้เข้ามาในห้องคนเดียว อีกคนเธอรู้ว่าเป็นใคร แต่คนที่ชายหนุ่มจูงมือเธอเข้าในห้องด้วยนี่ซิมันเป็นใครมาจากไป ทาริกามองนังเด็กหน้าจืดนั่นด้วยแววตากร้าว ไม่พอใจ ผู้ชายคนนี้เธอเป็นเจ้าของคนอื่นอย่าหวังเลย
“อ้าว..ทาร่าคุณเข้ามาทำอะไรในห้องผม?” เมหวันต์มองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจที่เห็นเธออยู่ในห้องทำงานของเขา ทั้งที่เขาไม่ได้เข้ามาเลยวันนี้
“โถ...ใหญ่คะทาร่าก็มารอคุณน่ะซิคะ...” เธอเดินเข้ามาหาชายหนุ่มและเบียดนังเด็กนั่นกระเด็นออกห่างจากใหญ่ของเธอ
“อะไรวะ...” พลอยไพลินได้แต่มองหน้าผู้หญิงตัวสูงอย่างไม่พอใจอยู่ๆ ก็เดินมากระแทกเธอ
อย่างนี้ เธอไมได้ทำอะไรอีกฝ่ายเสียหน่อย
“พลอยครับ..เป็นอะไรรึเปล่า? ทาร่าคุณทำอย่างนั้นทำไมเกิดน้องเขาล้มไปและเจ็บตัวละ?”เขาตำหนิอีกฝ่ายเสียงแข็งๆ ที่อยู่เธอก็ไปกระแทกอีกฝ่ายอย่างนั้น ซ้ำเขายังเบี่ยงตัวหลบไม่ให้เธอได้ใกล้ชิดเขาอีกด้วย และตัวเขาก็เดินไปหาอีกคนที่กำลังคลำแขนตัวเองป้อยๆ อย่างเจ็บๆ เพราะโดนกระแทกอย่างแรง
“นั่นซิคะ...คุณมีสิทธิ์มาทำอย่างนี้กับเพื่อนฉันได้ยังไงกัน?” เขมวันต์เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเพื่อนรัก ที่โดนกระทำอย่างนี้
“เชอะ..หล่อนไม่รู้จักระวังตัวเอง ฉันเดินไปหาใหญ่ของฉัน แล้วแม่หนูน่ะมาเกาะแกะใหญ่ของฉันอยากจะจับเขารึไงกัน?” เธอเหยียดปากมองหน้าอีกฝ่ายอย่างหยันๆ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงเป็นแค่เด็กใจแตกที่มาเกาะแกะเหมวันต์เท่านั้น
“นี่! ปากเหรอที่พูดน่ะ? แล้วก็นะอย่าคิดว่าคนอื่นเขาจะเป็นเหมือนตัวเองซิ ถ้าเธอจะมีตามองดีๆ น่าจะดูออกนะว่าฉันหรือว่าพี่ใหญ่ที่เป็นฝ่ายเกาะติดน่ะ..อย่างเธอน่ะมันแก่หนังเหี่ยวเขาคงไม่ยอกาจะเคี้ยวเท่าไหร่หรอก...ไม่รู้เหรอว่าผู้ชายเขาชอบเคี้ยวหญ้าอ่อนน่ะ...” พลอยไพลินตอกอีกฝ่ายกลับอย่างไม่เกรงกลัว และเธอไม่ใช่ฝ่ายที่หาเรื่องอีกฝ่ายก่อน
“กรี้ด!!! นังเด็กบ้า นังเด็กปากเปราะใหญ่ดู๊...ดูมันซิคะ..มันกล้าว่าทาร่าอย่างนี้น่ะ คุณต้องจัดการให้ทาร่านะคะ” เธอชี้หน้าอีกฝ่ายเต้นเร่าๆ อย่างไม่พอใจที่โดนอีกฝ่ายว่าเรื่องที่เธอกลัวที่สุด เรื่องอายุ แม้ว่าเธอจะเพิ่งอายุ 26 ปี แต่อีกฝ่ายก็ท่าทางเด็กกว่าเธอหลายปี แต่เธอไม่ยอมง่ายๆ หรอก
“หึๆ คุณเป็นฝ่ายไปหาเรื่องน้องเขาเองนะอย่าลืมซิทาร่า..” เหมวันต์ไม่ได้เข้าข้างอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เขาก็เห็นอยู่ว่าทาริกาเป็นฝ่ายที่เข้ามาหาเรื่องพลอยไพลิน ดีเท่าไหร่ไม่ได้แผลกลับไปด้วย เพราะเขาเคยได้ยินเรื่องที่น้องสาวเขาเล่าให้ฟังเกี่ยวกับเธอคนนี้อยู่หลายครั้งเรื่องมือเร็วเนี่ย
“นี่..ใหญ่เข้าข้างนังเด็กนี่เหรอคะ?” เธอมองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อที่ตัวเองได้ยินที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อครู่
“โถๆ อย่าเสียใจไปเลยค่ะคุณป้า...ทาร่า...ก็อย่างนี้แหละเด็กๆ น่ะมันเร้าใจกว่าเหี่ยวๆ อย่างป้าเยอะ..” พลอยไพลินเป็นฝ่ายที่เดินเข้าไปเกาะแขนเหมวันต์ด้านขวาที่อีกฝ่ายไม่ได้เกาะอยู่ และซบหน้าลงที่แขนเขาเป็นการยั่วอีกฝ่ายอีกด้วย
เหมวันต์มองการกระทำของเด็กสาวอย่างชอบใจที่เธอกอดแขนเขาเอาไว้อย่างนี้ ผิดจากที่นางแบบสาวทำเขาพยายามหลบเลี่ยงที่จะให้เธอเกาะกุมเขา
“นั่นซิคะคุณป้า...อย่ามาหาเรื่องเราเลย...สู้เอาเวลาไปยำเครื่องใหม่ดีกว่านะก่อนที่มันจะย้อย และหย่อนยานไปกว่านี้” เขมวันต์ก้าวเข้ามาแล้วบอกเสียงเยาะอีกฝ่ายอย่างสาแก่ใจ หน่อยข้ามหัวเธอดีนัก
“นั่นซิทาร่าผมว่าคุณกลับไปดีกว่านะ ผมจะทำงาน แล้วก็เลิกมาหาผมที่นี่ซะทีเถอะเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะอย่าลืมซิ...” เหมวันต์เอ่ยเสียงเรียบและย้ำถึงข้อตกลงที่เขาและเธอทำเอาไว้ เขาไม่ได้เป็นเจ้าของเธอและเธอไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา แต่ทุกวันนี้ที่เธอทำเกินกว่าข้อตกลง แต่ที่เขาไม่ว่าอะไรเพราะเขาไม่สนใจและยังไม่มีใคร แต่ตอนนี้เขากำลังจะเริ่มต้นกับใครบางคนและไม่อยากให้เธอคนนั้นเข้าใจเขาผิดว่าเขามีคนอื่นอยู่แล้ว แต่ก็ยังมาจีบธอน่ะซิ
“นี่...ใหญ่ไม่เข้าใจทาร่าเลย ทาร่าเสียใจนะคะ” เธอร้องออกมาอย่างไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆ อย่างนี้
“แย่หน่อยนะผู้ชายเขาเอ่ยปากอย่างนี้แล้วนะ..ยังหน้าด้านอยู่อีกเหรอป้า...” พลอยไพลินยื่นหน้าออกไปและพูดออกมาอย่างได้เปรียบ หน่อยมาหาเรื่องเธอก่อนเองนะ ความจริงเธอจะอยู่เฉยๆ เสียก็ได้ แต่เมื่อเห็นว่าคนกลางไม่ได้เข้าข้างอีกฝั่งเธอก็เลยหาเรื่องอีกฝ่ายได้สบายใจหน่อย ถ้าสองคนนี้เขาเป็นแฟนกันก็ไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว แต่ผู้ชายเขาแสดงออกชัดอย่างนี้เธอก็ไม่ผิดอยู่แล้ว
“หึ..ฉันไม่ยอมหรอกนะ...ใหญ่เรื่องของเราไม่จบแค่นี้หรอกนะคะ..แล้วทาร่าจะมาใหม่..คุณก็แค่หลงนังเด็กหน้าจืดเท่านั้นแหละ..แต่ไม่นานคุณจะรู้ว่าใครที่เหมาะกับคุณที่สุด” เธอบอกและเดินจากห้องไปทันที คราวนี้เธอต้องหาทางกำจัดนังเด็กนี่เสียก่อน ไม่งั้นมันจะมาเป็นมารคอหอยเธอแน่ ขนาดเขาไม่มีนังนั่นเขาก็ระวังตัวกับเธอแจเสียขนาดนั้น และท่าทีของเขาก็ไม่ได้เกินเลย แม้เขาจะให้ความสนิทสนมกับเธอจนคนอื่นเข้าใจผิด แต่เขาก็บอกเธอแต่แรกแล้วว่าเขาไม่ได้คิดอะไร แต่สำหรับเธอไม่ใช่...เขาคือคนที่ใช่สำหรับเธอ และเธอจะไม่ยอมเสียเขาไปให้ใครหรอก
“บาย..หวังว่าคงไม่เจอกันอีกนะ..” พลอยไพลินส่งเสียไล่หลังอีกฝ่ายไป แล้วปล่อยมือจากเหมวันต์ทันทีที่อีกฝายหายออกไปจากห้องแล้ว เธอดินไปหาเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ที่โซฟามุมห้อง
“พลอย..พี่ขอโทษด้วยนะเรื่องทาร่าเขาน่ะ...” เหมวันต์เดินตามหลังร่างบางของเธอและเอ่ยอย่างเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดวันนี้ความจริงเขาคิดว่าจะเจอทาร่า
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ใหญ่เสียหน่อยนี่คะ..แล้วพลอยเองก็ต้องขอโทษพี่ใหญ่ด้วยนะคะ พลอยไม่รู้ว่าเธอเป็นแฟนพี่ใหญ่รึเปล่าแต่เพราะความคิดอยากเอาชนะของพลอยน่ะค่ะเลยทำไปโดยไม่ทันได้คิดอะไร” เธอยกมือไหว้เขาอย่างเริ่มรู้ตัว แต่เธอไม่ได้รู้สึกผิดอะไรหรอก เพราะท่าทางอีกฝ่ายก็ไม่ได้ใยดีอะไร แต่ว่าการทำให้คนอื่นเขาผิดใจกันก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องมากนัก การขอโทษน่าจะดีที่สุด
“หึๆ พลอยไม่ต้องขอโทษพี่หรอก..เกิดเรื่องอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันเขาจะได้รู้ตัวเสียทีว่าพี่กับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันเลย” เขายิ้มออกมาน้อยๆ มีเหรอว่าเขาจะมองไม่ออกว่าเธอคนนี้ไม่ได้รู้สึกผิดที่มีเรื่องเมื่อครู่แต่ที่ขอโทษเขาเพราะรู้ว่าอะไรเหมาะไม่เหมาะเท่านั้นเอง
“เฮ้อ..สามได้ยินอย่างนี้ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าพี่ใหญ่จะหลงผู้หญิงคนนั้นแล้วคว้ามาเป็นพี่สะใภ้สามเสียอีก” เธอตบอกตัวเองอย่างโล่งอก แม้จะรู้ว่าตอนนี้พี่ชายกำลังหมายปองใจเพื่อนตัวเองอยู่ แต่ว่าเมื่อก่อนระหว่างพี่ชายกับนางแบบสาวคนนั้นมีอะไรเธอรู้ แต่ได้ยินพี่ชายยืนยันอย่างนี้เธอก็สบายใจ ไม่งั้นเธอไม่ยอมหรอก
“ไม่หรอกน่า..คนที่พี่มองเอาไว้มีแล้ว...อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้แหละ” เมวันต์ส่งสายตาไปยังคนที่นั่งอยู่ข้างๆ น้องสาวตัวเองตาหวานเชื่อม ทำเอาสาวเจ้าต้องเสหลบไปทางอื่น
มองอะไรเธอเนี่ยเธอไม่เกี่ยวซะหน่อย อย่ามาล้อเล่นนะพี่ใหญ่ เกิดพลอยคิดจริงจังขึ้นมาพี่หนีไม่รอดนะ...พลอยไพลินเสหลบสายตาและคิดไปเรื่อยเปื่อย
เหมวันต์เห็นท่าทีขัดเขินของหญิงสาวก็อมยิ้มอย่างชอบใจ อย่างนี้เขาคิดเข้าข้างตัวเองได้รึเปล่าว่าเธอไม่ได้รังเกียจเขา
“อะแฮ่ม! อย่ามาทำหวานกันแถวนี้นะสามยังอยู่ตรงนี้นะเนี่ย แล้วพี่ใหญ่จะไปเซ็นเอกสารก็รีบๆ เลยเสียเวลาพวกสามนะเนี่ย” เขมวันต์ท้วงเบาๆ เมื่อพี่ชายทำท่าว่าจะไม่ยอมไปทำงานเสียที และพวกเธอก็ไม่อยากจะเสียเวลา
“ครับๆ รอแป๊บเดียวนะพี่ทำงานไม่นานหรอก” เขาบอกและเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานตัวเองและรีบดูเอกสารที่เลขาฯ คู่ใจโทรไปเร่งให้กลับเข้าบริษัททั้งที่บอกแล้ว่าจะไม่เข้าแท้ๆ
ก๊อกๆ “น้ำค่ะคุณสามคุณ...” ผ่องรำไพนำเครื่องดื่มมาให้ทั้งสองสาวและเจ้านายที่กำลังนั่งอ่านเอกสารหน้าตำเคร่งเครียดอยู่ตอนนี้
“พลอยไพลินค่ะเรียกพลอยก็ได้ค่ะคุณผ่อง...ขอบคุณมากค่ะ” พลอยไพลินแนะนำตัวเองเสียงใจ และรับแก้วเครื่องดื่มมาจากมืออีกฝ่าย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณพลอย..วันนี้มีเรียนเหรอคะ?” ผ่องรำไพถามนายสาวที่นั่งดื่มเครื่องดื่มอย่างกระหายอยู่
“เปล่าหรอกค่ะแค่ไปหาอาจารย์ที่ปรึกษาน่ะค่ะ..แล้วยัยทากนั่นมาที่นี่บ่อยรึเปล่าคะคุณผ่อง?” เขมวันต์ถามเลขาฯ สาวใหญ่อย่างอยกาจะรู้ความจริง
“ทาก?...อ๋อคุณทาริกาเหรอคะ ก็มาบ่อยอยู่นะคะแต่ว่าเจ้านายไม่ค่อยได้ออกไปไหนด้วยหรอกค่ะ ท่านจะทำงานมากกว่า แต่พวกนักข่าวชอบเอาไปเขียนข่าวเองและก็ตามที่คุณทาร่าเป็นคนให้ข่าวแหละค่ะ” ผ่องรำไพอมยิ้มกับสมยานามที่นายสาวเรียกอีกฝ่าย และเธอก็ได้ยินว่าในนี้มีเรื่องกัน แต่ก็ได้เห็นว่าเจ้านายเข้าข้างสาวน้อยหน้าใสที่นั่งยิ้มอยู่ตอนนี้ เอ..หรือว่าเจ้านายของเธอจะเข้าชมรมชอบเคี้ยวหญ้าอ่อนกันเนี่ย?
“งั้นก็แล้วไปเถอะค่ะ...น่ารำคาญนะคะผู้ชายเขาก็แสดงออกชัดเจนแล้วว่าไม่มีใจให้ก็ยังไม่ยอมเลิกราอีกเนี่ย?” เธอเบะปากยามเอ่ยถึงอีกฝ่ายอย่างเซ็งๆ เพราะเธอคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แน่เลย
“ก็คงอย่างนั้นแหละค่ะ..ขอตัวไปทำงานต่อนะคะ” ผ่องรำไพยิ้มรับเท่านั้นและเดินออกจากห้องไป และทำงานที่ค้างของตัวเองให้เสร็จ
“เอาละสาวๆ งานพี่เสร็จแล้วไปกันเถอะ...” เหมวันต์ที่แม้จะทำงานแต่หูเขาก็ยังฟังการสนทนาของสาวๆ อย่างสนใจเต็มที่และก็เห็นว่าเลขาฯ ของเขาขอตัวออกไป และเขาก็เสร็จงานพอดีจะได้ไปห้างฯ กับสาวๆ ที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรกแล้ว
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ต.ค. 2554, 09:28:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ต.ค. 2554, 09:28:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 2506
| << ตอนที่ 8 | ตอนที่ 10 >> |
anOO 20 ต.ค. 2554, 10:27:23 น.
พี่จิยังไม่ได้ออกโรงเลย พี่ใหญ่จะพาสามออกไปแล้วเหรอ
พี่จิยังไม่ได้ออกโรงเลย พี่ใหญ่จะพาสามออกไปแล้วเหรอ
คิมหันตุ์ 20 ต.ค. 2554, 11:50:54 น.
พี่ใหญ่เนี่ย...ชนไว เคลมไว จริงๆ ห้าห้า
พี่ใหญ่เนี่ย...ชนไว เคลมไว จริงๆ ห้าห้า
หมูอ้วน 20 ต.ค. 2554, 12:52:43 น.
หนูพลอยก็มีใจให้พี่ใหญ่เหมือนกันแน่ ๆ เลย
หนูพลอยก็มีใจให้พี่ใหญ่เหมือนกันแน่ ๆ เลย