กลรัก สลับหัวใจ
เมื่อเพื่อนสาวจอมยุ่ง จับผลัดจับพลูให้เธอนัดไปดูตัวกับคาสโนว่าหนุ่มแลกกับค่าจ้างหนึ่งหมื่น ม่านนทีจึงยอมเซย์เยส แปลงร่างเป็นนางซินวางแผนตัดสัมพันธ์แทนเพื่อนสาวเสียดิบดี แต่ที่ไหนได้เขาทั้งหล่อ เท่ แถมยังมีรอยยิ้มบาดใจ ทำเอาเธอชักหวั่นไหวซะแล้วสิ
Tags: รักโรแมนติก,รักหวานๆ,รักใส ๆ
ตอน: ตอนที่ 16 ค่าของคนอยู่ที่หัวใจ
บทที่ 16
ค่าของคนอยู่ที่หัวใจ
“นี่เป็นเงินที่น้ำรวบรวมมาได้ของอาทิตย์นี้ค่ะ”
ม่านนทียื่นซองใส่จำนวนเงินให้แก่ครูวิภาเก็บเอาไว้ หลังจากที่พยายามทำงานเก็บหอมรอมริบจนได้มาจำนวนหนึ่ง แม้ว่ามันจะยังไม่มากนัก แต่ก็คงพอช่วยบรรเทาเรื่องการขอผ่อนผันยืดเวลาระยะเวลาออกไปได้บ้าง
“ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ ที่น้ำหามาได้แค่นี้”
“พูดอะไรแบบนั้นหนูน้ำ เงินตั้งมากมายขนาดนี้ ครูเองยังไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงด้วยซ้ำไป”
ครูวิภาเอ่ยทั้งน้ำตา นึกตำหนิตัวเองที่ไม่สามารถช่วยม่านนทีแบ่งเบาภาระได้นอกเหนือไปจากการเลี้ยงดูเด็ก
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะครูวิภา น้ำเองก็อยากมีส่วนร่วมในชุมชนของเราเหมือนกัน เชื่อว่าอีกไม่นานจะต้องเก็บเงินได้ครบจำนวนไถ่ที่แน่ ๆ”
“ขอบใจมากนะ”
ครูวิภามองดูอดีตลูกศิษย์ด้วยความปลาบปลื้มยินดี
“ถ้าทุกคนคิดเหมือนกับเธอหมด ชุมชนของเราคงเจริญกว่านี้มากแน่ ๆ”
ม่านนทีไม่กล่าวว่าอย่างไร เพียงแต่ยิ้มน้อย ๆ แทนคำขอบคุณ นับตั้งแต่วันที่กลุ่มชายฉกรรจ์เข้ามาไล่ที่ ก็นานเกือบหนึ่งเดือนแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังไม่อาจหาเงินมาได้เท่ากับจำนวนที่ต้องการ
“ว่าแต่วันนี้คุณเตชิตไม่มาด้วยกันเหรอ อาทิตย์ที่แล้วยังเห็นนั่งรถมาด้วยกันอยู่เลย”
ม่านนทีฝืนยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ
“เปล่าค่ะ วันนี้น้ำไม่ได้ชวนเขามาด้วย”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“คือว่าน้ำ...” หญิงสาวอึกอัก “น้ำไม่อยากเป็นภาระให้เขานะค่ะ ลำพังแค่เรื่องงานคุณเตชิตก็ยุ่งพออยู่แล้ว ก็เลยไม่อยากรบกวน”
“อืม น่าเสียดายนะ เด็ก ๆ ถามหากันหลายคนเลย” ครูวิภาพยักหน้ารับรู้
ภายในอกของม่านนทีหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินมาถ่วงเอาไว้ ที่ผ่านมา...ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเตชิตกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็สายเกินกว่าจะห้ามใจตัวเองได้จริง ๆ
“จริงสิ น้ำซื้อชุดสมุดวาดเขียนมาด้วย รอก่อนนะคะเดี๋ยวเดินกลับไปเอาที่รถก่อน”
ทันทีที่นึกได้ หญิงสาวก็รีบเดินออกจากอาคารสถานเลี้ยงกำพร้าร่มเกล้า กลับไปยังรถยนต์ที่จอดรถอยู่ริมกำแพง เปิดประตูหยิบถุงสมุดวาดเขียนที่เตรียมเอาไว้ออกมา ทว่ายังไม่ทันได้ปิดประตูเสียงร้องทักของใครบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ว่ายังไงจ้ะ แม่นางฟ้าน้ำใจงามแห่งบ้านเด็กกำพร้า แหม...วันนี้ทำไมขับรถกระป๋องมาคนเดียวซะล่ะ”
มาลัยเดินกอดอกเยื้องกรายเข้ามาหา ชายตามองรถยนต์ยี่ห้อเก่าอย่างดูแคลน หญิงสาวเจนโลกสวมเสื้อยืดแขนกุดเว้าลึกกางเกงขาสั้น โชว์เนื้อหนังมังสาไม่อายฟ้าอายดิน
“สวัสดีจ้ะมาลัย” ม่านนทีเอ่ยทักทายอย่างเสียไม่ได้
“คุณเตชิตหายไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันหรอกเหรอ” คนถามเลิกคิ้วสงสัย
“เปล่า ฉันมาคนเดียว”
“ต้ายตาย อะไรกันเนี่ยเพิ่งคบกันได้ไม่เท่าไหร่ ก็โดนทิ้งไม่เหลียวแลซะแล้วเหรอ” มาลัยแกล้งอุทานเสียงดัง ทำท่าตกอกตกใจเสียจนม่านนทีอึดอัด
“เขางานยุ่งต่างหากล่ะ ที่สำคัญฉันเองก็ไม่ได้ออกปากชวนด้วย” เธอตอบเสียงกระด้าง
มาลัยลอยหน้าลอยตาเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับคำพูดถากถาง
“ระวังเถอะ...ขืนเล่นตัวมากเข้า จะโดนผู้ชายทิ้งไม่รู้ตัว”
“ระวังคำพูดหน่อยนะ มาลัย”
ม่านนทีรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที รู้สึกไม่ชอบใจตัวเพื่อนสมัยเด็กคนนี้ขึ้นมาหลาย ๆ อย่าง ทั้งเรื่องพฤติกรรมแย่ ๆ กับวาจาส่อเสียดที่ชอบใช้เป็นประจำ ส่งผลให้เธอไม่อยากเข้าใกล้มากนัก
“พูดความจริงทำเป็นโมโห” อีกฝ่ายเบะปาก “ฉันเตือนด้วยความหวังดี เพราะเป็นว่าเธอเคยอยู่ในสลัมด้วยกันมาก่อนหรอกนะ ผู้ชายดี ๆ สมัยนี้น่ะเขาไม่ลดตัวลงมามองผู้หญิงอย่างเราหรอก อย่างมากก็แค่ควงเล่นแก้เซ็งไม่จีรังยั่งยืนอะไร”
“พูดอะไรของเธอ ฉันไม่เข้าใจ”
“โธ่...ยายน้ำ ถามจริง ๆ เถอะ เธอโง่หรือแกล้งโง่กันแน่นะ ถึงได้หลงคิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณเตชิตเขารักจริงหวังแต่ง ฉันมองแวบเดียวก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมาจากตระกูลสูง แล้วเธอคิดว่าคู่ควรหรือยังไง”
ม่านนทีเก็บงำความรู้สึกหวั่นไหวลึก ๆ ภายในใจ ไม่ยอมแสดงความรู้สึกออกมาให้มาลัยเห็น มือเล็กค่อย ๆ กำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว บางครั้งประสบการณ์ชีวิตของมาลัยก็สอนให้เธอรู้ดีทีเดียวว่า อย่าคาดหวังอะไรจากความรักมากเกินไป
ถึงแม้มาลัยจะไม่พูดออกมา ม่านนทีก็รู้ดีว่าเตชิตเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติและชาติตระกูล แตกต่างไปจากเธอที่เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ ความแตกต่างราวฟ้ากับดินเช่นนี้ ต่อให้เธอรักเขามากแค่ไหน
ก็คงเป็นได้แค่...คู่ควงชั่วคราวเท่านั้นเอง
“ขอบใจที่บอก แต่เรื่องแค่นี้ฉันคิดเองได้” เธอตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอาคนยุยงผิดหวังนิด ๆ
“ดีแล้ว จะได้เลิกคิดจับเขาทำผัว”
ปากก็พูดไปอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงตัวเองนั่นแหละ ที่คิดอยากจับเตชิตมากกว่าใคร ๆ
“เก็บคำเตือนไว้ใช้กับตัวเองเถอะ หมดธุระแล้วใช่ไหม ฉันจะได้เอาสมุดวาดเขียนไปแจกเด็ก ๆ เสียที”
ม่านนทีปิดประตูรถเสียงดัง ตั้งท่าจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปภายในอาคาร เนื่องจากเพลียใจสุดจะทน
“เป็นอีกาแต่สำคัญตัวผิดว่าเป็นหงส์...ระวังเถอะ จะถูกรุมจิกตายไม่รู้ตัว”
ร่างบางเดินหิ้วของกลับเข้าไปภายในอาคารด้วยสีหน้าแววตาไม่สู้ดีนัก ครูวิภาที่บังเอิญมองเห็นเธอยืนคุยกับมาลัยข้างนอกจึงรีบเดินเข้ามาถามไถ่
“เมื่อกี้มาลัยมาพูดอะไรกับเธองั้นหรือ”
“เปล่าหรอกค่ะ เขาก็แค่มาเตือนน้ำเรื่องคุณเตชิตเท่านั้นเอง” หญิงสาวฝืนยิ้ม
“เตือน ? แล้วมันเรื่องอะไร ถึงเข้ามายุ่งกับชีวิตคนอื่นด้วยล่ะ” ครูวิภาอุทานเสียงดัง หน้าตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจเนื่องจากรู้นิสัยอดีตลูกศิษย์คนนี้ดี
“ใจเย็น ๆ ค่ะครูมาลัย”
“ว่าแล้วไม่มีผิดเลย เด็กคนนี้ไม่เคยหวังดีกับใครเลยจริง ๆ เห็นผู้ชายหน้าดีขับรถราคาแพงหน่อยเป็นไม่ได้ เป็นต้องอิจฉาตาร้อนอยากแย่งของคนอื่นทุกทีสิน่า” ครูเลี้ยงเด็กร่างท้วมถอนหายใจแรง ๆ “ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนั้นหรอกนะหนูน้ำ คุณเตชิตกับเธอเหมาะสมกันดีแล้ว ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้หรอก”
น่าเสียดายที่คำพูดปลอบใจของครูมาลัย ไม่สามารถคลายความกังวลในใจเธอได้มากนัก
“แต่มาลัยเขาก็พูดถูกส่วนหนึ่งนะคะ…ผู้ชายดี ๆ ที่ไหนเขาจะมาคิดจริงจังกับผู้หญิงจน ๆ อย่างน้ำ”
“หนูน้ำ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะครูมาลัย น้ำรับความจริงได้ แรกเริ่มเดิมทีคุณเตชิตเองก็ไม่ได้ตั้งใจเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตน้ำอยู่แล้ว ความจริงเขาน่าจะเหมาะกับผู้หญิงที่มีชาติตระกูลมากกว่า”
“ทำไมถึงพูดจาดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะ ครูว่ามันไม่ดีเลยนะ”
ครูมาลัยส่ายหน้าช้า ๆ ในสายตาของนาง ม่านนทีมีค่ามากกว่าใครหลายคนด้วยซ้ำไป
“ครูไม่รู้เรื่องระหว่างพวกเธอทั้งสองหรอกนะ แต่ครูเชื่อสายตาตัวเองว่าคุณเตชิตมองเห็นคุณค่าของหนูในขณะที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขารักหนูหมดหัวใจ”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องมีแต่อะไรทั้งนั้น จำเอาไว้ว่ามนุษย์เรา เกิดมาพร้อมกับความเท่าเทียม สมควรได้รับความรักเหมือน ๆ กัน ‘ค่าของคน’ ไม่ได้วัดกันที่เงินทองหรือยศถาบรรดาศักดิ์ แต่วัดกันที่ความดีและความเสียสละที่มีให้แก่ผู้อื่นต่างหาก”
พี่เลี้ยงเด็กร่างท้วมยกมือขึ้นลูบศีรษะม่านนทีอย่างรักใคร่ สัมผัสอบอุ่นช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจของหญิงสาวให้เบิกบานและมีกำลังใจอยู่เสมอ ร่างบางพนมมือขึ้นไหว้ครูวิภาพร้อมทั้งกล่าวคำขอบคุณจากหัวใจ
“ขอบคุณค่ะครูวิภา น้ำจะจำใส่ใจไว้เสมอ”
คำพูดของครูวิภาวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของม่านนทีตลอดทั้งวัน จนไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน หญิงสาวจึงตัดสินใจขับรถกลับไปพักผ่อนต่อที่บ้านพักในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา รถยนต์ยี่ห้อเก่าจอดเทียบด้านหน้าประตูรั้วบ้าน ม่านนทีสะพายกระเป๋าเดินลงมาไขกุญแจประตูเข้าไปข้างใน
“สวัสดีครับคุณน้ำ”
“อุ้ย” ม่านนทีสะดุ้งโหยง สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนระอุแถว ๆ ต้นคอด้านหลัง ทันทีที่หันไปมองก็ต้องอุทานออกมา “คุณเตชิต”
ใบหน้าคมคายเหยียดยิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววอ่อนโยนลง ร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินลายทางพับแขนจรดข้อศอก ตามแบบฉบับผู้ชายทำงาน ม่านนทีไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยว่าเขามายืนด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” เธอกระพริบตาถี่
“ผมโทรศัพท์หาแต่คุณไม่ยอมรับสาย ก็เลยขับรถมาจอดรออยู่ที่บ้าน ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ไม่ได้บอกกล่าวเอาไว้ล่วงหน้า”
ทั้งที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะพยายามตีตัวออกห่าง แต่เมื่อพบกันอีกครั้งในระยะใกล้ หัวใจของหญิงสาวก็อดหวั่นไหวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน พอดีฉันเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรเหรอคะ”
เตชิตรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดห่างเหิน แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร
“ไหน ๆ ก็มาแล้ว จะไม่เชิญผมเข้าไปดื่มกาแฟสักแก้วหรือครับ”
“เอ่อ..”
“หรือคุณน้ำรังเกียจ”
ชายหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้ม่านนทีตั้งตัว พูดดักทางเอาไว้ครบทุกด้าน จนเธอต้องออกปากเชื้อเชิญอย่างไม่อาจปฏิเสธ
“ก็ได้ค่ะ เชิญคุณเข้าไปข้างในเถอะ”
*********************
เขียนฉากนี้ทีไร
อยากตบปากมาลัย สักฉาด สองฉาด สักทีค่ะ
สวยน้อยกว่านางเอก แล้วยังขี้อิจฉาอีก - -‘’
เบลินญา
ค่าของคนอยู่ที่หัวใจ
“นี่เป็นเงินที่น้ำรวบรวมมาได้ของอาทิตย์นี้ค่ะ”
ม่านนทียื่นซองใส่จำนวนเงินให้แก่ครูวิภาเก็บเอาไว้ หลังจากที่พยายามทำงานเก็บหอมรอมริบจนได้มาจำนวนหนึ่ง แม้ว่ามันจะยังไม่มากนัก แต่ก็คงพอช่วยบรรเทาเรื่องการขอผ่อนผันยืดเวลาระยะเวลาออกไปได้บ้าง
“ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ นะคะ ที่น้ำหามาได้แค่นี้”
“พูดอะไรแบบนั้นหนูน้ำ เงินตั้งมากมายขนาดนี้ ครูเองยังไม่รู้จะตอบแทนเธอยังไงด้วยซ้ำไป”
ครูวิภาเอ่ยทั้งน้ำตา นึกตำหนิตัวเองที่ไม่สามารถช่วยม่านนทีแบ่งเบาภาระได้นอกเหนือไปจากการเลี้ยงดูเด็ก
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะครูวิภา น้ำเองก็อยากมีส่วนร่วมในชุมชนของเราเหมือนกัน เชื่อว่าอีกไม่นานจะต้องเก็บเงินได้ครบจำนวนไถ่ที่แน่ ๆ”
“ขอบใจมากนะ”
ครูวิภามองดูอดีตลูกศิษย์ด้วยความปลาบปลื้มยินดี
“ถ้าทุกคนคิดเหมือนกับเธอหมด ชุมชนของเราคงเจริญกว่านี้มากแน่ ๆ”
ม่านนทีไม่กล่าวว่าอย่างไร เพียงแต่ยิ้มน้อย ๆ แทนคำขอบคุณ นับตั้งแต่วันที่กลุ่มชายฉกรรจ์เข้ามาไล่ที่ ก็นานเกือบหนึ่งเดือนแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังไม่อาจหาเงินมาได้เท่ากับจำนวนที่ต้องการ
“ว่าแต่วันนี้คุณเตชิตไม่มาด้วยกันเหรอ อาทิตย์ที่แล้วยังเห็นนั่งรถมาด้วยกันอยู่เลย”
ม่านนทีฝืนยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ
“เปล่าค่ะ วันนี้น้ำไม่ได้ชวนเขามาด้วย”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“คือว่าน้ำ...” หญิงสาวอึกอัก “น้ำไม่อยากเป็นภาระให้เขานะค่ะ ลำพังแค่เรื่องงานคุณเตชิตก็ยุ่งพออยู่แล้ว ก็เลยไม่อยากรบกวน”
“อืม น่าเสียดายนะ เด็ก ๆ ถามหากันหลายคนเลย” ครูวิภาพยักหน้ารับรู้
ภายในอกของม่านนทีหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินมาถ่วงเอาไว้ ที่ผ่านมา...ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเตชิตกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีก็สายเกินกว่าจะห้ามใจตัวเองได้จริง ๆ
“จริงสิ น้ำซื้อชุดสมุดวาดเขียนมาด้วย รอก่อนนะคะเดี๋ยวเดินกลับไปเอาที่รถก่อน”
ทันทีที่นึกได้ หญิงสาวก็รีบเดินออกจากอาคารสถานเลี้ยงกำพร้าร่มเกล้า กลับไปยังรถยนต์ที่จอดรถอยู่ริมกำแพง เปิดประตูหยิบถุงสมุดวาดเขียนที่เตรียมเอาไว้ออกมา ทว่ายังไม่ทันได้ปิดประตูเสียงร้องทักของใครบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ว่ายังไงจ้ะ แม่นางฟ้าน้ำใจงามแห่งบ้านเด็กกำพร้า แหม...วันนี้ทำไมขับรถกระป๋องมาคนเดียวซะล่ะ”
มาลัยเดินกอดอกเยื้องกรายเข้ามาหา ชายตามองรถยนต์ยี่ห้อเก่าอย่างดูแคลน หญิงสาวเจนโลกสวมเสื้อยืดแขนกุดเว้าลึกกางเกงขาสั้น โชว์เนื้อหนังมังสาไม่อายฟ้าอายดิน
“สวัสดีจ้ะมาลัย” ม่านนทีเอ่ยทักทายอย่างเสียไม่ได้
“คุณเตชิตหายไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันหรอกเหรอ” คนถามเลิกคิ้วสงสัย
“เปล่า ฉันมาคนเดียว”
“ต้ายตาย อะไรกันเนี่ยเพิ่งคบกันได้ไม่เท่าไหร่ ก็โดนทิ้งไม่เหลียวแลซะแล้วเหรอ” มาลัยแกล้งอุทานเสียงดัง ทำท่าตกอกตกใจเสียจนม่านนทีอึดอัด
“เขางานยุ่งต่างหากล่ะ ที่สำคัญฉันเองก็ไม่ได้ออกปากชวนด้วย” เธอตอบเสียงกระด้าง
มาลัยลอยหน้าลอยตาเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับคำพูดถากถาง
“ระวังเถอะ...ขืนเล่นตัวมากเข้า จะโดนผู้ชายทิ้งไม่รู้ตัว”
“ระวังคำพูดหน่อยนะ มาลัย”
ม่านนทีรู้สึกโมโหขึ้นมาทันที รู้สึกไม่ชอบใจตัวเพื่อนสมัยเด็กคนนี้ขึ้นมาหลาย ๆ อย่าง ทั้งเรื่องพฤติกรรมแย่ ๆ กับวาจาส่อเสียดที่ชอบใช้เป็นประจำ ส่งผลให้เธอไม่อยากเข้าใกล้มากนัก
“พูดความจริงทำเป็นโมโห” อีกฝ่ายเบะปาก “ฉันเตือนด้วยความหวังดี เพราะเป็นว่าเธอเคยอยู่ในสลัมด้วยกันมาก่อนหรอกนะ ผู้ชายดี ๆ สมัยนี้น่ะเขาไม่ลดตัวลงมามองผู้หญิงอย่างเราหรอก อย่างมากก็แค่ควงเล่นแก้เซ็งไม่จีรังยั่งยืนอะไร”
“พูดอะไรของเธอ ฉันไม่เข้าใจ”
“โธ่...ยายน้ำ ถามจริง ๆ เถอะ เธอโง่หรือแกล้งโง่กันแน่นะ ถึงได้หลงคิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณเตชิตเขารักจริงหวังแต่ง ฉันมองแวบเดียวก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมาจากตระกูลสูง แล้วเธอคิดว่าคู่ควรหรือยังไง”
ม่านนทีเก็บงำความรู้สึกหวั่นไหวลึก ๆ ภายในใจ ไม่ยอมแสดงความรู้สึกออกมาให้มาลัยเห็น มือเล็กค่อย ๆ กำเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว บางครั้งประสบการณ์ชีวิตของมาลัยก็สอนให้เธอรู้ดีทีเดียวว่า อย่าคาดหวังอะไรจากความรักมากเกินไป
ถึงแม้มาลัยจะไม่พูดออกมา ม่านนทีก็รู้ดีว่าเตชิตเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติและชาติตระกูล แตกต่างไปจากเธอที่เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ๆ ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ ความแตกต่างราวฟ้ากับดินเช่นนี้ ต่อให้เธอรักเขามากแค่ไหน
ก็คงเป็นได้แค่...คู่ควงชั่วคราวเท่านั้นเอง
“ขอบใจที่บอก แต่เรื่องแค่นี้ฉันคิดเองได้” เธอตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำเอาคนยุยงผิดหวังนิด ๆ
“ดีแล้ว จะได้เลิกคิดจับเขาทำผัว”
ปากก็พูดไปอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงตัวเองนั่นแหละ ที่คิดอยากจับเตชิตมากกว่าใคร ๆ
“เก็บคำเตือนไว้ใช้กับตัวเองเถอะ หมดธุระแล้วใช่ไหม ฉันจะได้เอาสมุดวาดเขียนไปแจกเด็ก ๆ เสียที”
ม่านนทีปิดประตูรถเสียงดัง ตั้งท่าจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปภายในอาคาร เนื่องจากเพลียใจสุดจะทน
“เป็นอีกาแต่สำคัญตัวผิดว่าเป็นหงส์...ระวังเถอะ จะถูกรุมจิกตายไม่รู้ตัว”
ร่างบางเดินหิ้วของกลับเข้าไปภายในอาคารด้วยสีหน้าแววตาไม่สู้ดีนัก ครูวิภาที่บังเอิญมองเห็นเธอยืนคุยกับมาลัยข้างนอกจึงรีบเดินเข้ามาถามไถ่
“เมื่อกี้มาลัยมาพูดอะไรกับเธองั้นหรือ”
“เปล่าหรอกค่ะ เขาก็แค่มาเตือนน้ำเรื่องคุณเตชิตเท่านั้นเอง” หญิงสาวฝืนยิ้ม
“เตือน ? แล้วมันเรื่องอะไร ถึงเข้ามายุ่งกับชีวิตคนอื่นด้วยล่ะ” ครูวิภาอุทานเสียงดัง หน้าตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจเนื่องจากรู้นิสัยอดีตลูกศิษย์คนนี้ดี
“ใจเย็น ๆ ค่ะครูมาลัย”
“ว่าแล้วไม่มีผิดเลย เด็กคนนี้ไม่เคยหวังดีกับใครเลยจริง ๆ เห็นผู้ชายหน้าดีขับรถราคาแพงหน่อยเป็นไม่ได้ เป็นต้องอิจฉาตาร้อนอยากแย่งของคนอื่นทุกทีสิน่า” ครูเลี้ยงเด็กร่างท้วมถอนหายใจแรง ๆ “ไม่ต้องไปสนใจคนแบบนั้นหรอกนะหนูน้ำ คุณเตชิตกับเธอเหมาะสมกันดีแล้ว ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้หรอก”
น่าเสียดายที่คำพูดปลอบใจของครูมาลัย ไม่สามารถคลายความกังวลในใจเธอได้มากนัก
“แต่มาลัยเขาก็พูดถูกส่วนหนึ่งนะคะ…ผู้ชายดี ๆ ที่ไหนเขาจะมาคิดจริงจังกับผู้หญิงจน ๆ อย่างน้ำ”
“หนูน้ำ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะครูมาลัย น้ำรับความจริงได้ แรกเริ่มเดิมทีคุณเตชิตเองก็ไม่ได้ตั้งใจเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตน้ำอยู่แล้ว ความจริงเขาน่าจะเหมาะกับผู้หญิงที่มีชาติตระกูลมากกว่า”
“ทำไมถึงพูดจาดูถูกตัวเองแบบนั้นล่ะ ครูว่ามันไม่ดีเลยนะ”
ครูมาลัยส่ายหน้าช้า ๆ ในสายตาของนาง ม่านนทีมีค่ามากกว่าใครหลายคนด้วยซ้ำไป
“ครูไม่รู้เรื่องระหว่างพวกเธอทั้งสองหรอกนะ แต่ครูเชื่อสายตาตัวเองว่าคุณเตชิตมองเห็นคุณค่าของหนูในขณะที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี และนั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขารักหนูหมดหัวใจ”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องมีแต่อะไรทั้งนั้น จำเอาไว้ว่ามนุษย์เรา เกิดมาพร้อมกับความเท่าเทียม สมควรได้รับความรักเหมือน ๆ กัน ‘ค่าของคน’ ไม่ได้วัดกันที่เงินทองหรือยศถาบรรดาศักดิ์ แต่วัดกันที่ความดีและความเสียสละที่มีให้แก่ผู้อื่นต่างหาก”
พี่เลี้ยงเด็กร่างท้วมยกมือขึ้นลูบศีรษะม่านนทีอย่างรักใคร่ สัมผัสอบอุ่นช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจของหญิงสาวให้เบิกบานและมีกำลังใจอยู่เสมอ ร่างบางพนมมือขึ้นไหว้ครูวิภาพร้อมทั้งกล่าวคำขอบคุณจากหัวใจ
“ขอบคุณค่ะครูวิภา น้ำจะจำใส่ใจไว้เสมอ”
คำพูดของครูวิภาวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของม่านนทีตลอดทั้งวัน จนไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน หญิงสาวจึงตัดสินใจขับรถกลับไปพักผ่อนต่อที่บ้านพักในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา รถยนต์ยี่ห้อเก่าจอดเทียบด้านหน้าประตูรั้วบ้าน ม่านนทีสะพายกระเป๋าเดินลงมาไขกุญแจประตูเข้าไปข้างใน
“สวัสดีครับคุณน้ำ”
“อุ้ย” ม่านนทีสะดุ้งโหยง สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนระอุแถว ๆ ต้นคอด้านหลัง ทันทีที่หันไปมองก็ต้องอุทานออกมา “คุณเตชิต”
ใบหน้าคมคายเหยียดยิ้ม ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววอ่อนโยนลง ร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินลายทางพับแขนจรดข้อศอก ตามแบบฉบับผู้ชายทำงาน ม่านนทีไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยว่าเขามายืนด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” เธอกระพริบตาถี่
“ผมโทรศัพท์หาแต่คุณไม่ยอมรับสาย ก็เลยขับรถมาจอดรออยู่ที่บ้าน ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ไม่ได้บอกกล่าวเอาไว้ล่วงหน้า”
ทั้งที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะพยายามตีตัวออกห่าง แต่เมื่อพบกันอีกครั้งในระยะใกล้ หัวใจของหญิงสาวก็อดหวั่นไหวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน พอดีฉันเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรเหรอคะ”
เตชิตรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับคำพูดห่างเหิน แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร
“ไหน ๆ ก็มาแล้ว จะไม่เชิญผมเข้าไปดื่มกาแฟสักแก้วหรือครับ”
“เอ่อ..”
“หรือคุณน้ำรังเกียจ”
ชายหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้ม่านนทีตั้งตัว พูดดักทางเอาไว้ครบทุกด้าน จนเธอต้องออกปากเชื้อเชิญอย่างไม่อาจปฏิเสธ
“ก็ได้ค่ะ เชิญคุณเข้าไปข้างในเถอะ”
*********************
เขียนฉากนี้ทีไร
อยากตบปากมาลัย สักฉาด สองฉาด สักทีค่ะ
สวยน้อยกว่านางเอก แล้วยังขี้อิจฉาอีก - -‘’
เบลินญา
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ต.ค. 2554, 10:44:08 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ต.ค. 2554, 15:20:59 น.
จำนวนการเข้าชม : 2212
| << ตอนที่ 15 ถ่านไฟเก่า | ตอนที่ 17 ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ >> |
nunoi 18 ต.ค. 2554, 12:39:47 น.
อยากตบนังมาลัยจริงๆ หนูน้ำอย่าเพิ่งคิดมากนะจ๊ะ
อยากตบนังมาลัยจริงๆ หนูน้ำอย่าเพิ่งคิดมากนะจ๊ะ
กานต์นวีร์ 18 ต.ค. 2554, 14:12:13 น.
ชอบคำสอนของครูวิภา ค่าของคน ไม่ได้ดูกันที่เปลือนอกหรอกนะหนูน้ำ อย่าไปเอาคำพูดของคนไม่มีค่าอย่างมาลัยมาเก็บใส่ใจเลยพลอยจะทำให้ใจเรามัวหมองเปล่าๆ
ชอบคำสอนของครูวิภา ค่าของคน ไม่ได้ดูกันที่เปลือนอกหรอกนะหนูน้ำ อย่าไปเอาคำพูดของคนไม่มีค่าอย่างมาลัยมาเก็บใส่ใจเลยพลอยจะทำให้ใจเรามัวหมองเปล่าๆ
เบลินญา 18 ต.ค. 2554, 14:15:01 น.
ก็ว่าอยู่ค่ะ เจอกับตัวเองแบบนี้ มีหวังห้ามใจไม่ตบไม่ได้แน่ ๆ 555
ก็ว่าอยู่ค่ะ เจอกับตัวเองแบบนี้ มีหวังห้ามใจไม่ตบไม่ได้แน่ ๆ 555
bloomberg 18 ต.ค. 2554, 14:48:33 น.
บทนี้ไรเตอร์สับสนแล้ว คุณครูชื่อวิภาค่ะ มาลัยน่ะชื่อนายเจ๋อนั่น
บทนี้ไรเตอร์สับสนแล้ว คุณครูชื่อวิภาค่ะ มาลัยน่ะชื่อนายเจ๋อนั่น
Zephyr 19 ต.ค. 2554, 15:01:56 น.
มาลัยก็ยังคงรักษาความเป็นตัวเธอได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายนะ เราก็ยังหมั่นไส้ๆๆๆ ได้อีกตอน
มาลัยก็ยังคงรักษาความเป็นตัวเธอได้อย่างเสมอต้นเสมอปลายนะ เราก็ยังหมั่นไส้ๆๆๆ ได้อีกตอน