กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 10
ตอนที่ 10
หน้าโรงหนังเพชรไพลินยืนมองดูโปรแกรมหนังที่เข้าฉายแล้ว และเป็นเรื่องที่เธออยากจะมาดู วันนี้เธอนัดเพื่อนสาวเอาไว้แล้วแต่เพื่อนสาวตัวดีของเธอกลับเบี้ยวนัดเธอซะได้ เพราะบอกว่าติดงานด่วน แต่เธอยากจะดูมากเลยกะว่าจะดูคนเดียวบัตรเธอมีแล้วาองใบ เนื่องจากเธอจองเอาไว้แล้ว เพราะกลัวว่าจะไม่มีที่นั่ง แต่กลายเป็นว่าเสียเปล่าซะได้
“เฮ้อ..เสียดายชะมัด” เธอมองตั๋วหนังในมือตัวเองแล้วได้แต่ถอนใจอย่างเบื่อๆ เมื่อเห็นว่าได้ใกล้เวลาแล้ว เธอจึงเดินกลับเพื่อที่จะเดนิข้าโรงหนัง
“อุ้ย!! พี่สอง...มาทำอะไรแถวนี้คากับใครรึเปล่าคะ?” เธอมองไปด้านหลังเขาแต่เธอไม่รู้ว่าเขามากับใครนี่นา แต่ที่แปลกใจมากที่สุดคือเธอเจอเขาที่นี่มากกว่า
“พี่มาดูหนังเรื่อง....น่ะ พี่นัดเพื่อนเอาไว้แล้วแต่ว่าเพื่อนพี่เบี้ยวพี่น่ะ...” เขายืนมองเธอมากซักพักแล้ว กระทั่งเธอเดินกลับมาแทบจะชนเขานี่ละ เพื่อนเขาบอกว่ามีผ่าตัดด้วนเลยต้องเลื่อนไปก่อนแต่เขาอยากดูหนังเรื่องนี้มากและมันเข้าวันนี้วันแรก เขากะว่าจะเดินมาดูโปรแกรมเสียหน่อยว่ามีเวลาไหนบ้างจะได้ไปจองตั๋วที่เร็วที่สุด
“เหรอคะ เหมือนกันเลยว่าแต่พี่สองจะดูเรื่องอะไรเหรอคะ?” เธอมองหน้าเขาและถามเขาไปปกติ เมื่อเขาคุยกับเธอดีๆ ก็ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลี่ยงเขาเลย แม้ว่าเขาจะเป็นคนมาก่อกวนความรู้สึกภายในใจเธอก็ตาม แต่เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็เป็นได้
“เรื่อง...น่ะเพิ่งเข้าวันนี้เอง..เพชรละครับ?” เขายืนมองเธอเพลินเลยเธอเป็นคนที่รสนิยมดีสุดๆ เลยรู้จักแต่งตัวเหลือเกินแต่ไม่มากเกินไป อย่างวันนี้เธออยู่ในชุดกางเกงขาสั้นผ้าชีฟองสีชมพูอ่อนกับเสื้อกล้ามสีขาวภายในและมีเสื้อคลุมสีขาวที่เป็นตาข่ายดูน่ารักเหลือเกิน
“เหรอคะ! มาดูเรื่องเดียวกับเพชรเลยค่ะ..ว่าแต่พี่จองตั๋วรอบไหนเหรอคะ?” ไม่คิดว่าเขาจะมาดูเรื่องเดียวกับเธอนะเนี่ย
“ยังไม่ได้จองเลย นี่พี่ว่าจะมาดูโปรแกรมนี่ละว่ารอบไหนเร็วที่สุดไม่อยากรอคนเดียวน่ะ”
“งั้น...ไปดูรอบนี้มั้ยคะ 5.30 โมงน่ะค่ะเพชรซื้อตั๋วแล้วแต่ว่าเพื่อนเพชรไม่มาน่ะค่ะ ยังไงก็ไม่มีเจ้าของอยู่แล้ว..” เธอเสนออย่างมีน้ำใจ เพราะเธอเห็นอยู่แล้วว่ามีคนจองเต็มเกือบหมดแล้ว เหลือแต่ที่นั่งด้านหน้าเท่านั้น
“..จะดีเหรอ?” เหมวัฒน์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างอ่านความรู้สึกอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เธอกำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า หวังว่าเธอคงไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่พยายามเข้าหาเขาหรอกนะ...
“ดีค่ะ..ยังไงก็ไม่มีใครดูเป็นเพื่อนอยู่แล้ว และตั๋วใบนี้ก็ต้องเสียเปล่าน่ะค่ะ และดูเหมือนว่ารอบนี้กับรอบ 6.00 น. จะเต็มหมดแล้วนะคะ” เธอเดินไปดูรอบมาและที่นั่งมาแล้ว เต็มหมดแล้วด้วย “แต่ถ้าพี่สองไม่สบายใจก็...ซื้อขนมกับเครื่องดื่มก็ได้ค่ะ” เธอบอกอย่างไม่คิดอะไรยังไงเขาก็ตั้งใจมาดูหนังเรื่องนี้อยู่แล้ว และเธอก็มีตั๋วเท่านั้นเอง
“อืม..เอางั้นก็ได้ พี่ว่าเราไปกันเถอะ..จะได้ซื้อเครื่องดื่มด้วย” เขายอมรับความหวังดีของอีกฝ่ายในที่สุดและชวนให้ไปที่เคาเตอร์เครื่องดื่มและขนม
“ดีค่ะ..เพชรเองก็กะว่ากำลังจะชวนพี่สองอยู่พอดีเลยค่ะ” เธอยิ้มรับและพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและเดินไปที่เคาเตอร์ขายขนมเครื่องดื่มสำหรับเขาและเธอ
“วันนี้ขออนุญาตควงซักวันนะคะ...” เธอเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มและยิ้มน้อยๆ เธอรู้ว่าเขามีสาวๆ เยอะ แต่เธอไม่รู้ว่าเขามีแฟนรึเปล่า
“หึๆ ตามสบายครับ พี่ยังไม่มีแฟนหรอก...” ชายหนุ่มยิ้มขำกับความคิดของเธอ แต่ที่เธอพูดออกมาก็คงไม่ผิดมากนัก เพราะสาวๆ ของเขาแต่ละคนร้ายๆ ทั้งนั้นไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าคนพวกนั้นต้องการอะไรแต่สิ่งที่พวกเธอต้องการเขาให้ไม่ได้
“เป็นเกียรติค่ะ...แปลกนะคะแทนที่พี่สองจะชวนเพื่อนมาดู น่าจะชวนแฟนพี่มามากกว่า” เพราะเธอคิดว่าการมาดูหนังน่าจะมาดูกับสาวๆ สวยๆ มากกว่าและเธอก็รู้ว่าเขามีเยอะเสียด้วยหรือว่าไม่รู้จะชวนใครดี...ก่อนจะไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่ใส่ใจเพราะไม้ใช่เรื่องที่เธอต้องเก็บเอามาคิดให้หนักใจ
“หึๆ พี่อยากมาดูสบายๆ มากกว่า สาวๆ พวกนั้นเสียงดังน่ารำคาญ” พูดออกมาจากใจจริง ส่วนใหญ่เขาชอบพวนเพื่อนๆ มาดูมากกว่า เพราะเคยมากับผู้หญิงพวกนั้นแล้วเขาปวดหัวมาก เลยไม่ชวนใครมาอีก
“น่าสงสารสาวๆ พวกนั้นแย่เลยค่ะ เกิดมาได้ยินพี่สองพูดอย่างนี้นะคะ” เธอยิ้มน้อยๆ เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ เขาจะพูดถึงผู้หญิงพวกนั้นยังไงไม่เกี่ยวกับเธอ แต่ความรู้สึกไม่แยแสของเขาก็ทำให้เธอเห็นใจสาวๆ พวกนั้นไม่ได้ บางทีเธอคนนั้นอาจจะรักเขาจริงก็ได้ใครจะไปรู้
“หึๆ ช่วยไม่ได้นี่นะ พี่ว่าเรื่องรักแท้มันคงมีแต่ละครเท่านั้นละ..” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ เขาไม่เชื่อเรื่องนี้อีกแล้ว นับจากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นกับเขา
“นั่นซิคะ..รักแท้ที่ทุกคนตามหาคงไม่มีใครเจอง่ายๆ หรอกค่ะ” เธอเองก็เห็นด้วยกับเขา รักแท้จะไปมีได้ยังกับเล่า เธอไม่เคยเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว
เหมวัฒน์มองเสี้ยวหน้าสวยของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ ที่เธอเห็นด้วยกับความคิดของเขา ปกติสาวๆ จะเรียกร้องหารักแท้ และจะไม่เห็นด้วยถ้าได้ยินคำพูดของเขาแบบนี้อย่างน้องสาวเขาเป็นต้นไงละ..แต่เธอคนนี้แปลกไปหรือว่าเธอพยายามสร้างภาพให้เขาสนใจกันแน่
“อะไรคะไม่เชื่อเหรอ...เพชรน่ะไม่เชื่อหรอกนะคะรักแท้อะไรเนี่ย..เพราะเจอกับตัวเองมาแล้วค่ะ..พ่อเพชรไงคะพอเห็นคนที่มีเงินมากกว่าก็ไป...อย่างนี้จะเชื่ออะไรได้อีกละ..” เธอยิ้มเหยียดๆ ยามเอ่ยถึงคนที่เธอไม่อยากจะนึกถึงแต่ก็ไม่สามารถลืมเรื่องที่เขาเคยทำกับเธอ แม่และน้องสาวได้เลย
“อืม..คงจะจริงนะพี่ว่าเราเข้าไปกันเถอะ” ชายหนุ่มบอกหลังจากที่รับแก้วเครื่องดื่มมากจากพนักงาน
“ค่ะ..”
หนึ่งหนุ่มสองสาวมาถึงห้างฯ ที่เป็นเป้าหมายเพียงแค่ทั้งสามเดินเข้ามาอยู่ในห้างฯ ทั้งหมดก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนที่รู้จักชายหนุ่ม ต่างพากันสงสัยว่าสองสาวในชุดนักศึกษาเป็นใครกัน
“เฮ้อ..สามแกว่ามั้ยว่ามากี่ครั้งก็ยังรู้สึกว่าที่นี่โคตรจะใหญ่เลยน่ะ..มันกว๊าง กว้าง” เธอหันมาคุยกับเพื่อนรัก ท่าทางร่าเริง ก็เธอชอบมาเดินดูของบ้าง นานๆ มาครั้งก็ดีเหมือนกัน
“นั่นดิ...แต่ของก็แพงเหมือนกันนะเนี่ย” เขมวันต์เองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย เธอน่ะเป็นคนที่ชอบมาซื้อของที่นี่มาก แต่เฉพาะเวลาที่มันลดเท่านั้นะ ไม่งั้นเธอไม่กล้าซื้อหรอก เว้นแต่จะมีสปอนเซอร์อย่างวันนี้
“ถูกใจละซิสามน่ะ?” เหมวันต์มองหน้าน้องสาวอย่างรู้ทัน อีกคนเขารู้ว่าเธอคงไม่ได้กะจะถล่มเขาหรอก แต่แม่น้องสาวเขานี่ซิ...แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหากว่าน้องเขาจะให้เขาซื้อของในนี้ให้เธอ
“อิๆ แน่นอนที่สุด กว่าจะได้มาเดินอย่างนี้กับพี่ใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะคะ เนอะแก...” หันไปพยักเพยิดกับเพื่อนสาวเพื่อหาพวก
“ไม่เกี่ยวเว้ย..ฉันมาซื้อของให้พี่เพชรเท่านั้น ส่วนแกน่ะตั้งใจลากพี่ใหญ่มาถล่มชัดๆ” พลอยไพลินส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยกับเพื่อนสาว เพราะเธอไมเกี่ยวด้วยเสียหน่อย ใครจะถล่มใครไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว
“แหม..ยัยพลอยเพื่อนรัก แกคงไม่คิดว่าฉันจะซื้อเอาคนเดียวหอรกนะ อย่างพี่ใหญ่น่ะเขาเต็มใจซื้อให้อยู่แล้วว่ามั้ยคะพี่ชาย...” เธอลากเสียงยาวมองหน้าพี่ชายอย่างท้าทาย และยิ้มมีความหมายอย่างรู้กันสองคนพี่น้อง
“หึๆ สำหรับพลอยน่ะพี่เต็มใจอยู่แล้ว จะซื้อให้ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้” เขายิ้มมุมปากนิดๆ อย่างเอ็นดู ยิ่งเห็นท่าทีตกใจของอีกฝ่ายด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขารู้สึกเต็มตื้นในใจเขาเหลือเกิน
“แหม...อย่ามาพูดอย่างนี้ซิคะเกิดพลอยเอาจริงขึ้นมาแล้วทำไงละคะพี่ใหญ่” เธอกระเซ้าชายหนุ่มยิ้มๆ ไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงล้อเธอเล่นเท่านั้น
“หึๆ พี่เต็มใจอย่างมากเลยละ พลอยละจะเต็มใจให้พี่อยู่ในชีวิตพลอยไปตลอดรึเปล่าละ?” ชายหนุ่มถามเรียบๆ แต่กระแทกใจคนฟังอย่างมาก เขาหมายความว่ายังไงอยู่ในชีวิตเธอตลอดไป...
“โถ...พี่ใหญ่ก็อย่ามาล้อเล่นอย่างนี้ซิคะ...พลอยอ่อนไหวนะเนี่ย” เธอหลบตาชายหนุ่มและตอบไปอย่างเขินอาย
“เชอะ...อย่ามากระมิดกระเมี้ยนหน่อยเลยแกยัยพลอย...ว่าแต่วันนี้มาซื้ออะไรให้พี่เพชรนะ...” เธอถามเรื่องที่ตั้งใจมาวันนี้ตั้งแต่แรก แต่หลังจากซื้อของเสร็จเธอก็จะช้อบมารธอนละทีนี้ใครอย่าหวังว่าจะมาห้ามเธอเลย
“อืม..พี่เพชรให้มาเอาเครื่องสำอางน่ะ...เขาบอกว่ามาจะมาถึงช่วง 5.30 น. น่ะ..ตอนนี้ก็น่าจะได้แล้วนะ” เพราะพี่สาวเธอสั่งของไปตั้งสามวันแล้ว และพนักงานนัดวันนี้ให้มารับของ แต่พี่สาวเธอไม่ว่างเลยให้เธอมารับแทน วันนี้เธอก็ไม่ได้มีอะไรอยู่แล้ว จึงอาสามารับของให้ตามที่นัดเอาไว้
“เหรอ...งั้นหลังจากนี้ก็ว่างน่ะซิ...พี่ใหญ่อย่าลืมที่ตกลงกันน้า...” เธอมีลิสต์รายการที่อยากได้เพียบเลย ส่วนพี่ชายเธอก็ไม่น่ามีปัญหาเพราะวันนี้ดูท่าทางพี่ชายอารมณ์ดีสุดๆ ไปเลย เว้นแต่ว่าจะเจอแม่นางแบบนั่นเท่านั้นที่ทำเอาอารมณ์เสียไปตามๆ กัน แทนที่จะได้มาเร็วกว่านี้เธอจะได้มีเวลาดูของก่อน แต่กลายเป็นว่ามาถึงที่นี่เกือบห้าโมงครึ่งไปแล้วนี่ซิ...เลยต้องไปเอาของเพื่อนก่อนแล้วค่อยไปดูของที่เธออยากจะได้
“จ้าๆ พี่ไม่ลืมหรอกว่าแต่พลอยอยากได้อะไรรึเปล่าละวันนี้..พี่เป็นเจ้ามือเองนะ” เขาบอกเธออย่างต้องการเอาใจเธอคนนี้
“ไม่หรอกค่ะ..ก็แค่ของใช้ธรรมดาค่ะ..อย่าเปลืองเลยค่ะพลอยซื้อเองดีกว่านะคะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีอีกฝ่ายอย่างเกรงใจ เธอไม่เกี่ยวด้วยเสียหน่อย เธอซื้อเองสบายใจกว่า ยิ่งเขามาหยอดอย่างนี้เธอยิ่งคิดหนัก
“โหย..ไม่ต้องหรอกยัยพลอย พี่ใหญ่เขายิ่งกว่าเต็มใจเสียอีก แกซื้อๆ ไปเถอะ...” เขมวันต์ท้วงอย่างไม่เห็นด้วย พี่ชายเธอต้องรับผิดชอบที่ทำเธอและเพื่อนโดนหาเรื่องด้วยการเป็นเจ้ามือวันนี้
“นั่นซิครับ..อย่าเกรงใจเลยนะ..วันนี้พี่รู้สึกผิดจริงๆ พลอยก็ซื้อของที่ต้องการเถอะนะแล้วให้พี่รับผิดชอบ..อย่างที่บอกไปจะให้พี่รับผิดชอบชั่วชีวิตพี่ก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
“แหะๆไว้ดูก่อนแล้วกันค่ะ..ว่ามีอะไรรึเปล่า...” เธอคิดว่าอยากลองใจอีกฝ่ายดูหน่อยเกิดเธออยากได้อะไรที่ไม่ควรละเขาจะยังอยากที่จะเป็นเจ้ามือรึเปล่า เธอได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับความคิดทะเล้นของตัวเอง แต่เธอไม่รู้เลยว่าทุกอากัปกิริยาของตัวเองอยู่ในสายตาของเหมวันต์ทั้งหมด
“อย่านั้นแหละยัยพลอยฉันว่าเราไปกันเลยดีกว่าเดี๋ยวเวลาไม่พอนะ...” รีบลากมือเพื่อนสาวให้ไปที่เคาเตอร์เครื่องสำอางอย่างคุ้นเคย
“อืม..ของฉันก็จะหมดเหมือนกันซื้อไปเลยดีกว่านะ...” พลอยไพลินเอ่ยอย่างเพิ่งนึกออกว่าเครื่องสำอางและครีมของตัวเองก็จะหมดแล้ว...เมื่อได้มาแล้วเธอก็ว่าจะซื้อกลับไปเลยจะได้ไม่ต้องมากหลายรอบ
“เหรอ...เอาซิ...” เธอเองก็เห็นด้วยเพราะเพื่อนสาวชอบใช้ผลิตภัณฑ์ยี่ห้อเดียวกับพี่สาว ความจริงพลอยไพลินใช้ก่อน พี่สาวลองใช้ด้วยแล้วชอบก็เลยแวะมาเป็นลูกค้าแต่ใช้คนละกลุ่มผลิตภัณฑ์กันเท่านั้น เพราะผิวหน้าต่างกัน
“แต่พี่ใหญ่ไม่ต้องจ่ายให้พลอยหรอกนะคะ” เธอรีบดักอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน เมื่อเดินมาถึงเคาเตอร์แล้ว และพนักงานก็จำเธอได้ และหยิบเอาของที่เพชรไพลินสั่งไว้มาให้ทันที
“สวัสดีค่ะคุณพลอยมารับของแทนคุณเพชรเหรอคะ?” พนักงานสาวรีบทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคยกันดีทันที แม้ว่าอีกฝ่ายจะอายุน้อยกว่าแต่ว่าเป็นลูกค้ายังไงก็ไหว้ไว้ก่อนดีกว่าจะได้ไม่แจ๊คพอร์ตแตกเหมือนคนอื่นที่ไม่ยอมไหว้
เพียงเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเด็กกว่าและคงไม่มีปัญญาซื้อของพวกนี้หรอก แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอหอบซื้อไปชุดใหญ่ ทำเอาหลายคนอึ้งและหนาวไปตามๆ กัน เพราะตอนนี้ผู้จัดการมาเห็นพอดี และดูเหมือนว่าผู้จัดการห้างฯ จะรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนของคุณเพชรไพลินนี่ละ..และสาวๆ กลุ่มนั้นก็โดนอบรมเสียยกใหญ่เรื่องมารยาทกับลูกค้า อย่ามองเพียงแค่ลักษณะภายนอกเท่านั้น บางคนมีเงินมากมายแต่แค่ไม่ชอบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมก็มีเยอะแยะไป
ตั้งแต่นั้นมาพนักงานทุกคนก็ต้องทำความเคารพกับลูกค้าทุกรายที่เดินเข้ามาและสนใจผลิตภัณฑ์ ที่มีราคาแพงหูดับเลยทีเดียว แต่ใครที่ได้ลองใช้ก็จะรู้ว่าดีสมกับราคาจริงๆ อย่างคู่สองคนพี่น้องสาวสวยที่เป็นลูกค้ามานานแล้วเพราะชอบในคุณภาพแม้ว่าราคาจะทำเอาใจสั่นก็ตาม
“ค่ะ พอดีว่าพลอยจะมาดูของตัวเองด้วยน่ะค่ะ หมดเหมือนกันเลยค่ะ” เธอยิ้มรับน้อยๆ ตอนที่เธอมาที่นี่แรกๆ เธอยังอดที่จะขำพนักงานไม่ได้ มีอยู่คนหนึ่งที่เคยทำงานอยู่นี่แต่ว่าตอนนี้ออกไปแล้ว เธอเป็นคนสวย...เลยไม่ค่อยจะสนใจลูกค้าและอย่างเธอด้วยแล้ว มาในชุดนักศึกษาบ้างหรือบางครั้งกางเกงขาสั้นเธอยังเคยใส่มาดูของเลย ทำให้อีกฝ่ายไม่ค่อยจะสนใจเธอมากนักและทำกิริยาที่ไม่ดีสำหรับพนักงานที่มีต่อลูกค้า
แต่เธอไม่ได้สนใจเธอต้องการที่จะซื้อของ บังเอิญว่ามีพี่พนักงานคนหนึ่งก็แสนดีเข้ามาทักเธอและอธิบายเกี่ยวกับตัวผลิตภัณฑ์ว่าตัวไหนเหมาะหรือไม่เหมาะกับเธอ และนั่นทำให้เธอเสียเงินไปหลายตังค์อยู่เหมือนกันคราวนั้น และตอนนี้พี่คนนั้นรู้สึกว่าจะได้เลื่อนตำแหน่งไปนั่งโต๊ะแล้วด้วย เจอหน้าทีไรเธอก็ทักทายเหมือนทุกครั้ง
คราวนั้นที่เกิดเรื่องอาจจะเพราะเธอเจอพี่จีจี้ที่เป็นเพื่อนรักกับพี่สาวของเธอเอง และเห็นว่าพนักงานในห้างฯ ของตัวเองปฏิบัติอย่างไรกับลูกค้าที่มาเดินดูของ นั่นคือดูแค่การแต่งตัวก็ตัดสินแล้วว่าคนๆ นั้นเป็นยังไง ซึ่งนั่นผิดอย่างมากในการทำงานบริการ...วันนั้นพี่จีจี้มาขอโทษเธอยกใหญ่เพราะว่าลูกน้องทำไม่ดี และเธอมารู้ทีหลังว่าอีกฝ่ายโดนไล่ออกเพราะไปทำกับลูกค้ารายใหญ่อีกคน แต่ฝ่ายนั้นไม่พอใจอย่างมากจนเป็นเรื่องและต้องให้ออกในที่สุด
“ค่ะ...วันนี้จะดูอะไรไปบ้างคะ?” พนักงานบอกอย่างกระตือรือร้นเต็มที่ เมื่อลูกค้าจะซื้อของอีกทำให้พวกเธอมีค่าคอมฯ ที่มากขึ้นด้วย
“ก็..มีครีมกลางวัน กลางคืน อายครีม เซรั่มด้วยค่ะ” เธอบอกพนักงานเมื่อคิดว่าตัวไหนกำลังจะหมดลงไป
“ได้ค่ะรอซักครู่นะคะ แล้วเพื่อนคุณพลอยจะดูอะไรรึเปล่าคะ?” เธอยังไม่ลืมที่จะถามคนที่มาด้วยกัน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีทีท่าสนใจอยู่เหมือนกัน
“ไม่ละค่ะสามมีอยู่แล้วค่ะ” เธอส่ายหน้ายิ้มๆ เพราะเธอเองก็มียี่ห้อที่ใช้ถูกอยู่แล้ว ไม่อยากจะเปลี่ยนบ่อยๆ หรอก
พนักงานสาวบอกและเดินเลี่ยงไปหยิบเอาสิ่งที่พลอยไพลินต้องการมาให้อีกฝ่ายได้เลือกว่าจะเอาตัวใหญ่เลยหรือเปล่า
“นี่ค่ะคุณพลอย..ของเพิ่งมานะคะ มาพร้อมเซทของคุณเพชรเลยค่ะ” เธอบอกเสียงหวาน
“เหรอคะ...ดีเลยค่ะ...งั้นพลอยเอาตัว 50 ml. นะคะ” เธอเลือกดูแล้วและเห็นวันที่ผลิตเลยเลือกขวดใหญ่ไปใช้ เพราะยังไงเธอก็ใช้เร็วอยู่แล้ว
“ได้ค่ะ..งั้นรอซักครู่นะคะเดี๋ยวจะไปห่อให้นะคะ” พนักงานสาวยิ้มกว้างเมื่อลูกค้าเลือกชุดใหญ่ไป เธอรีบไปห่อให้ลูกค้าแล้วเดินกลับมาใช้เวลาเพียงไม่นานนัก “นี่ค่ะคุณพลอย”
“ขอบคุณมากค่ะ..แล้วก็...” เธอคว้ากระเป๋าใบใหญ่แล้วควานหากระเป๋าสตางค์ของเธอที่อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่นั้น
“อุ้ย! พี่ใหญ่ไม่ต้องค่ะ!” พลอยไพลินรีบคว้ามือใหญ่ที่ยื่นบัตรสีดำให้แกพี่พนักงานสาวที่ยื่นมือมารับอย่างไม่เกี่ยงงอน
“น่า..พี่รับปากแล้วนี่คะไม่ว่าพลอยจะซื้ออะไรพี่จ่ายให้หมดเลย” เขาเอามืออีกข้างมาจับมือบางของเธอออกแล้วให้บัตรกับพนักงานไป
“แต่ว่าพลอยว่ามันไม่เหมาะหรอกค่ะ มันเป็นของใช้นะคะ ไม่ใช่เสื้อผ้าหรืออย่างอื่นเสียหน่อย” พลอยไพลินทำหน้ามุ่ยเมื่อเขาไม่ฟังที่เธอห้ามเลย
“โหย..ลำเอียงสุดๆ เลยพี่ใหญ่” เขมวันต์ท้วงเสียงดัง เมื่อพี่ชายเป็นเจ้ามือเลี้ยงเพื่อนเธอก่อนเสียอีก
“ลำเอียงอะไรกันยัยสามก็เรายังไม่ได้ซื้ออะไรซักอย่างแล้วจะมาว่าพี่ลำเอียงได้ไงกัน” เขาเลิกคิ้วมองหน้าน้องสาวที่ทำหน้างอที่เขาซ้อของให้พลอยไพลินก่อน
“เอ้า...ก็สามคิดว่าสามจะได้ก่อนนี่นา..”
“โธ่..คิดมากไปแล้ว ยังไงพี่ก็ซื้อให้สามอยู่แล้วน่า..เสร็จจากนี่เราก็ไปดูของไม่ใช่เหรอคะ?” เขาบอกน้องสาวยิ้มๆ ยื่นมือไปรับสลิปจากพนักงานมาเซ็นชื่อตัวเองลงไป และรับอีกใบมาจากพนักงานมาเก็บเอาไว้
“เอาละเราไปกันเถอะ...” เขาบอกพร้อมกับควงสองสาวออกไปจากเคาเตอร์เครื่องสำอางทั้งยังไม่ลืมยื่นมือไปรับของจากมือของพลอยไพลินมาถือเอาไว้อีกด้วย แม้ว่าเธอจะพยายามแย่งกลับก็ตาม
“ขอบคุณที่มาอุดหนุน..โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” พนักงานสาวยิ้มส่งลูกค้ารายใหญ่เดือนนี้เธอสบายไปทั้งเดือนเพราะค่าคอมพุ่งกระฉูดเลยทีเดียว
หน้าโรงหนังเพชรไพลินยืนมองดูโปรแกรมหนังที่เข้าฉายแล้ว และเป็นเรื่องที่เธออยากจะมาดู วันนี้เธอนัดเพื่อนสาวเอาไว้แล้วแต่เพื่อนสาวตัวดีของเธอกลับเบี้ยวนัดเธอซะได้ เพราะบอกว่าติดงานด่วน แต่เธอยากจะดูมากเลยกะว่าจะดูคนเดียวบัตรเธอมีแล้วาองใบ เนื่องจากเธอจองเอาไว้แล้ว เพราะกลัวว่าจะไม่มีที่นั่ง แต่กลายเป็นว่าเสียเปล่าซะได้
“เฮ้อ..เสียดายชะมัด” เธอมองตั๋วหนังในมือตัวเองแล้วได้แต่ถอนใจอย่างเบื่อๆ เมื่อเห็นว่าได้ใกล้เวลาแล้ว เธอจึงเดินกลับเพื่อที่จะเดนิข้าโรงหนัง
“อุ้ย!! พี่สอง...มาทำอะไรแถวนี้คากับใครรึเปล่าคะ?” เธอมองไปด้านหลังเขาแต่เธอไม่รู้ว่าเขามากับใครนี่นา แต่ที่แปลกใจมากที่สุดคือเธอเจอเขาที่นี่มากกว่า
“พี่มาดูหนังเรื่อง....น่ะ พี่นัดเพื่อนเอาไว้แล้วแต่ว่าเพื่อนพี่เบี้ยวพี่น่ะ...” เขายืนมองเธอมากซักพักแล้ว กระทั่งเธอเดินกลับมาแทบจะชนเขานี่ละ เพื่อนเขาบอกว่ามีผ่าตัดด้วนเลยต้องเลื่อนไปก่อนแต่เขาอยากดูหนังเรื่องนี้มากและมันเข้าวันนี้วันแรก เขากะว่าจะเดินมาดูโปรแกรมเสียหน่อยว่ามีเวลาไหนบ้างจะได้ไปจองตั๋วที่เร็วที่สุด
“เหรอคะ เหมือนกันเลยว่าแต่พี่สองจะดูเรื่องอะไรเหรอคะ?” เธอมองหน้าเขาและถามเขาไปปกติ เมื่อเขาคุยกับเธอดีๆ ก็ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลี่ยงเขาเลย แม้ว่าเขาจะเป็นคนมาก่อกวนความรู้สึกภายในใจเธอก็ตาม แต่เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็เป็นได้
“เรื่อง...น่ะเพิ่งเข้าวันนี้เอง..เพชรละครับ?” เขายืนมองเธอเพลินเลยเธอเป็นคนที่รสนิยมดีสุดๆ เลยรู้จักแต่งตัวเหลือเกินแต่ไม่มากเกินไป อย่างวันนี้เธออยู่ในชุดกางเกงขาสั้นผ้าชีฟองสีชมพูอ่อนกับเสื้อกล้ามสีขาวภายในและมีเสื้อคลุมสีขาวที่เป็นตาข่ายดูน่ารักเหลือเกิน
“เหรอคะ! มาดูเรื่องเดียวกับเพชรเลยค่ะ..ว่าแต่พี่จองตั๋วรอบไหนเหรอคะ?” ไม่คิดว่าเขาจะมาดูเรื่องเดียวกับเธอนะเนี่ย
“ยังไม่ได้จองเลย นี่พี่ว่าจะมาดูโปรแกรมนี่ละว่ารอบไหนเร็วที่สุดไม่อยากรอคนเดียวน่ะ”
“งั้น...ไปดูรอบนี้มั้ยคะ 5.30 โมงน่ะค่ะเพชรซื้อตั๋วแล้วแต่ว่าเพื่อนเพชรไม่มาน่ะค่ะ ยังไงก็ไม่มีเจ้าของอยู่แล้ว..” เธอเสนออย่างมีน้ำใจ เพราะเธอเห็นอยู่แล้วว่ามีคนจองเต็มเกือบหมดแล้ว เหลือแต่ที่นั่งด้านหน้าเท่านั้น
“..จะดีเหรอ?” เหมวัฒน์มองหน้าอีกฝ่ายอย่างอ่านความรู้สึกอะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เธอกำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า หวังว่าเธอคงไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่พยายามเข้าหาเขาหรอกนะ...
“ดีค่ะ..ยังไงก็ไม่มีใครดูเป็นเพื่อนอยู่แล้ว และตั๋วใบนี้ก็ต้องเสียเปล่าน่ะค่ะ และดูเหมือนว่ารอบนี้กับรอบ 6.00 น. จะเต็มหมดแล้วนะคะ” เธอเดินไปดูรอบมาและที่นั่งมาแล้ว เต็มหมดแล้วด้วย “แต่ถ้าพี่สองไม่สบายใจก็...ซื้อขนมกับเครื่องดื่มก็ได้ค่ะ” เธอบอกอย่างไม่คิดอะไรยังไงเขาก็ตั้งใจมาดูหนังเรื่องนี้อยู่แล้ว และเธอก็มีตั๋วเท่านั้นเอง
“อืม..เอางั้นก็ได้ พี่ว่าเราไปกันเถอะ..จะได้ซื้อเครื่องดื่มด้วย” เขายอมรับความหวังดีของอีกฝ่ายในที่สุดและชวนให้ไปที่เคาเตอร์เครื่องดื่มและขนม
“ดีค่ะ..เพชรเองก็กะว่ากำลังจะชวนพี่สองอยู่พอดีเลยค่ะ” เธอยิ้มรับและพยักหน้าอย่างเห็นด้วยและเดินไปที่เคาเตอร์ขายขนมเครื่องดื่มสำหรับเขาและเธอ
“วันนี้ขออนุญาตควงซักวันนะคะ...” เธอเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มและยิ้มน้อยๆ เธอรู้ว่าเขามีสาวๆ เยอะ แต่เธอไม่รู้ว่าเขามีแฟนรึเปล่า
“หึๆ ตามสบายครับ พี่ยังไม่มีแฟนหรอก...” ชายหนุ่มยิ้มขำกับความคิดของเธอ แต่ที่เธอพูดออกมาก็คงไม่ผิดมากนัก เพราะสาวๆ ของเขาแต่ละคนร้ายๆ ทั้งนั้นไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าคนพวกนั้นต้องการอะไรแต่สิ่งที่พวกเธอต้องการเขาให้ไม่ได้
“เป็นเกียรติค่ะ...แปลกนะคะแทนที่พี่สองจะชวนเพื่อนมาดู น่าจะชวนแฟนพี่มามากกว่า” เพราะเธอคิดว่าการมาดูหนังน่าจะมาดูกับสาวๆ สวยๆ มากกว่าและเธอก็รู้ว่าเขามีเยอะเสียด้วยหรือว่าไม่รู้จะชวนใครดี...ก่อนจะไหวไหล่น้อยๆ อย่างไม่ใส่ใจเพราะไม้ใช่เรื่องที่เธอต้องเก็บเอามาคิดให้หนักใจ
“หึๆ พี่อยากมาดูสบายๆ มากกว่า สาวๆ พวกนั้นเสียงดังน่ารำคาญ” พูดออกมาจากใจจริง ส่วนใหญ่เขาชอบพวนเพื่อนๆ มาดูมากกว่า เพราะเคยมากับผู้หญิงพวกนั้นแล้วเขาปวดหัวมาก เลยไม่ชวนใครมาอีก
“น่าสงสารสาวๆ พวกนั้นแย่เลยค่ะ เกิดมาได้ยินพี่สองพูดอย่างนี้นะคะ” เธอยิ้มน้อยๆ เพราะนี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ เขาจะพูดถึงผู้หญิงพวกนั้นยังไงไม่เกี่ยวกับเธอ แต่ความรู้สึกไม่แยแสของเขาก็ทำให้เธอเห็นใจสาวๆ พวกนั้นไม่ได้ บางทีเธอคนนั้นอาจจะรักเขาจริงก็ได้ใครจะไปรู้
“หึๆ ช่วยไม่ได้นี่นะ พี่ว่าเรื่องรักแท้มันคงมีแต่ละครเท่านั้นละ..” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ เขาไม่เชื่อเรื่องนี้อีกแล้ว นับจากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นกับเขา
“นั่นซิคะ..รักแท้ที่ทุกคนตามหาคงไม่มีใครเจอง่ายๆ หรอกค่ะ” เธอเองก็เห็นด้วยกับเขา รักแท้จะไปมีได้ยังกับเล่า เธอไม่เคยเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว
เหมวัฒน์มองเสี้ยวหน้าสวยของอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ ที่เธอเห็นด้วยกับความคิดของเขา ปกติสาวๆ จะเรียกร้องหารักแท้ และจะไม่เห็นด้วยถ้าได้ยินคำพูดของเขาแบบนี้อย่างน้องสาวเขาเป็นต้นไงละ..แต่เธอคนนี้แปลกไปหรือว่าเธอพยายามสร้างภาพให้เขาสนใจกันแน่
“อะไรคะไม่เชื่อเหรอ...เพชรน่ะไม่เชื่อหรอกนะคะรักแท้อะไรเนี่ย..เพราะเจอกับตัวเองมาแล้วค่ะ..พ่อเพชรไงคะพอเห็นคนที่มีเงินมากกว่าก็ไป...อย่างนี้จะเชื่ออะไรได้อีกละ..” เธอยิ้มเหยียดๆ ยามเอ่ยถึงคนที่เธอไม่อยากจะนึกถึงแต่ก็ไม่สามารถลืมเรื่องที่เขาเคยทำกับเธอ แม่และน้องสาวได้เลย
“อืม..คงจะจริงนะพี่ว่าเราเข้าไปกันเถอะ” ชายหนุ่มบอกหลังจากที่รับแก้วเครื่องดื่มมากจากพนักงาน
“ค่ะ..”
หนึ่งหนุ่มสองสาวมาถึงห้างฯ ที่เป็นเป้าหมายเพียงแค่ทั้งสามเดินเข้ามาอยู่ในห้างฯ ทั้งหมดก็ตกเป็นเป้าสายตาของคนที่รู้จักชายหนุ่ม ต่างพากันสงสัยว่าสองสาวในชุดนักศึกษาเป็นใครกัน
“เฮ้อ..สามแกว่ามั้ยว่ามากี่ครั้งก็ยังรู้สึกว่าที่นี่โคตรจะใหญ่เลยน่ะ..มันกว๊าง กว้าง” เธอหันมาคุยกับเพื่อนรัก ท่าทางร่าเริง ก็เธอชอบมาเดินดูของบ้าง นานๆ มาครั้งก็ดีเหมือนกัน
“นั่นดิ...แต่ของก็แพงเหมือนกันนะเนี่ย” เขมวันต์เองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย เธอน่ะเป็นคนที่ชอบมาซื้อของที่นี่มาก แต่เฉพาะเวลาที่มันลดเท่านั้นะ ไม่งั้นเธอไม่กล้าซื้อหรอก เว้นแต่จะมีสปอนเซอร์อย่างวันนี้
“ถูกใจละซิสามน่ะ?” เหมวันต์มองหน้าน้องสาวอย่างรู้ทัน อีกคนเขารู้ว่าเธอคงไม่ได้กะจะถล่มเขาหรอก แต่แม่น้องสาวเขานี่ซิ...แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหากว่าน้องเขาจะให้เขาซื้อของในนี้ให้เธอ
“อิๆ แน่นอนที่สุด กว่าจะได้มาเดินอย่างนี้กับพี่ใหญ่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะคะ เนอะแก...” หันไปพยักเพยิดกับเพื่อนสาวเพื่อหาพวก
“ไม่เกี่ยวเว้ย..ฉันมาซื้อของให้พี่เพชรเท่านั้น ส่วนแกน่ะตั้งใจลากพี่ใหญ่มาถล่มชัดๆ” พลอยไพลินส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยกับเพื่อนสาว เพราะเธอไมเกี่ยวด้วยเสียหน่อย ใครจะถล่มใครไม่เกี่ยวกับเธออยู่แล้ว
“แหม..ยัยพลอยเพื่อนรัก แกคงไม่คิดว่าฉันจะซื้อเอาคนเดียวหอรกนะ อย่างพี่ใหญ่น่ะเขาเต็มใจซื้อให้อยู่แล้วว่ามั้ยคะพี่ชาย...” เธอลากเสียงยาวมองหน้าพี่ชายอย่างท้าทาย และยิ้มมีความหมายอย่างรู้กันสองคนพี่น้อง
“หึๆ สำหรับพลอยน่ะพี่เต็มใจอยู่แล้ว จะซื้อให้ไปตลอดชีวิตเลยก็ได้” เขายิ้มมุมปากนิดๆ อย่างเอ็นดู ยิ่งเห็นท่าทีตกใจของอีกฝ่ายด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เขารู้สึกเต็มตื้นในใจเขาเหลือเกิน
“แหม...อย่ามาพูดอย่างนี้ซิคะเกิดพลอยเอาจริงขึ้นมาแล้วทำไงละคะพี่ใหญ่” เธอกระเซ้าชายหนุ่มยิ้มๆ ไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงล้อเธอเล่นเท่านั้น
“หึๆ พี่เต็มใจอย่างมากเลยละ พลอยละจะเต็มใจให้พี่อยู่ในชีวิตพลอยไปตลอดรึเปล่าละ?” ชายหนุ่มถามเรียบๆ แต่กระแทกใจคนฟังอย่างมาก เขาหมายความว่ายังไงอยู่ในชีวิตเธอตลอดไป...
“โถ...พี่ใหญ่ก็อย่ามาล้อเล่นอย่างนี้ซิคะ...พลอยอ่อนไหวนะเนี่ย” เธอหลบตาชายหนุ่มและตอบไปอย่างเขินอาย
“เชอะ...อย่ามากระมิดกระเมี้ยนหน่อยเลยแกยัยพลอย...ว่าแต่วันนี้มาซื้ออะไรให้พี่เพชรนะ...” เธอถามเรื่องที่ตั้งใจมาวันนี้ตั้งแต่แรก แต่หลังจากซื้อของเสร็จเธอก็จะช้อบมารธอนละทีนี้ใครอย่าหวังว่าจะมาห้ามเธอเลย
“อืม..พี่เพชรให้มาเอาเครื่องสำอางน่ะ...เขาบอกว่ามาจะมาถึงช่วง 5.30 น. น่ะ..ตอนนี้ก็น่าจะได้แล้วนะ” เพราะพี่สาวเธอสั่งของไปตั้งสามวันแล้ว และพนักงานนัดวันนี้ให้มารับของ แต่พี่สาวเธอไม่ว่างเลยให้เธอมารับแทน วันนี้เธอก็ไม่ได้มีอะไรอยู่แล้ว จึงอาสามารับของให้ตามที่นัดเอาไว้
“เหรอ...งั้นหลังจากนี้ก็ว่างน่ะซิ...พี่ใหญ่อย่าลืมที่ตกลงกันน้า...” เธอมีลิสต์รายการที่อยากได้เพียบเลย ส่วนพี่ชายเธอก็ไม่น่ามีปัญหาเพราะวันนี้ดูท่าทางพี่ชายอารมณ์ดีสุดๆ ไปเลย เว้นแต่ว่าจะเจอแม่นางแบบนั่นเท่านั้นที่ทำเอาอารมณ์เสียไปตามๆ กัน แทนที่จะได้มาเร็วกว่านี้เธอจะได้มีเวลาดูของก่อน แต่กลายเป็นว่ามาถึงที่นี่เกือบห้าโมงครึ่งไปแล้วนี่ซิ...เลยต้องไปเอาของเพื่อนก่อนแล้วค่อยไปดูของที่เธออยากจะได้
“จ้าๆ พี่ไม่ลืมหรอกว่าแต่พลอยอยากได้อะไรรึเปล่าละวันนี้..พี่เป็นเจ้ามือเองนะ” เขาบอกเธออย่างต้องการเอาใจเธอคนนี้
“ไม่หรอกค่ะ..ก็แค่ของใช้ธรรมดาค่ะ..อย่าเปลืองเลยค่ะพลอยซื้อเองดีกว่านะคะ” เธอส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีอีกฝ่ายอย่างเกรงใจ เธอไม่เกี่ยวด้วยเสียหน่อย เธอซื้อเองสบายใจกว่า ยิ่งเขามาหยอดอย่างนี้เธอยิ่งคิดหนัก
“โหย..ไม่ต้องหรอกยัยพลอย พี่ใหญ่เขายิ่งกว่าเต็มใจเสียอีก แกซื้อๆ ไปเถอะ...” เขมวันต์ท้วงอย่างไม่เห็นด้วย พี่ชายเธอต้องรับผิดชอบที่ทำเธอและเพื่อนโดนหาเรื่องด้วยการเป็นเจ้ามือวันนี้
“นั่นซิครับ..อย่าเกรงใจเลยนะ..วันนี้พี่รู้สึกผิดจริงๆ พลอยก็ซื้อของที่ต้องการเถอะนะแล้วให้พี่รับผิดชอบ..อย่างที่บอกไปจะให้พี่รับผิดชอบชั่วชีวิตพี่ก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
“แหะๆไว้ดูก่อนแล้วกันค่ะ..ว่ามีอะไรรึเปล่า...” เธอคิดว่าอยากลองใจอีกฝ่ายดูหน่อยเกิดเธออยากได้อะไรที่ไม่ควรละเขาจะยังอยากที่จะเป็นเจ้ามือรึเปล่า เธอได้แต่ยิ้มน้อยๆ กับความคิดทะเล้นของตัวเอง แต่เธอไม่รู้เลยว่าทุกอากัปกิริยาของตัวเองอยู่ในสายตาของเหมวันต์ทั้งหมด
“อย่านั้นแหละยัยพลอยฉันว่าเราไปกันเลยดีกว่าเดี๋ยวเวลาไม่พอนะ...” รีบลากมือเพื่อนสาวให้ไปที่เคาเตอร์เครื่องสำอางอย่างคุ้นเคย
“อืม..ของฉันก็จะหมดเหมือนกันซื้อไปเลยดีกว่านะ...” พลอยไพลินเอ่ยอย่างเพิ่งนึกออกว่าเครื่องสำอางและครีมของตัวเองก็จะหมดแล้ว...เมื่อได้มาแล้วเธอก็ว่าจะซื้อกลับไปเลยจะได้ไม่ต้องมากหลายรอบ
“เหรอ...เอาซิ...” เธอเองก็เห็นด้วยเพราะเพื่อนสาวชอบใช้ผลิตภัณฑ์ยี่ห้อเดียวกับพี่สาว ความจริงพลอยไพลินใช้ก่อน พี่สาวลองใช้ด้วยแล้วชอบก็เลยแวะมาเป็นลูกค้าแต่ใช้คนละกลุ่มผลิตภัณฑ์กันเท่านั้น เพราะผิวหน้าต่างกัน
“แต่พี่ใหญ่ไม่ต้องจ่ายให้พลอยหรอกนะคะ” เธอรีบดักอีกฝ่ายเอาไว้ก่อน เมื่อเดินมาถึงเคาเตอร์แล้ว และพนักงานก็จำเธอได้ และหยิบเอาของที่เพชรไพลินสั่งไว้มาให้ทันที
“สวัสดีค่ะคุณพลอยมารับของแทนคุณเพชรเหรอคะ?” พนักงานสาวรีบทำความเคารพอีกฝ่ายอย่างคุ้นเคยกันดีทันที แม้ว่าอีกฝ่ายจะอายุน้อยกว่าแต่ว่าเป็นลูกค้ายังไงก็ไหว้ไว้ก่อนดีกว่าจะได้ไม่แจ๊คพอร์ตแตกเหมือนคนอื่นที่ไม่ยอมไหว้
เพียงเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายเด็กกว่าและคงไม่มีปัญญาซื้อของพวกนี้หรอก แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอหอบซื้อไปชุดใหญ่ ทำเอาหลายคนอึ้งและหนาวไปตามๆ กัน เพราะตอนนี้ผู้จัดการมาเห็นพอดี และดูเหมือนว่าผู้จัดการห้างฯ จะรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนของคุณเพชรไพลินนี่ละ..และสาวๆ กลุ่มนั้นก็โดนอบรมเสียยกใหญ่เรื่องมารยาทกับลูกค้า อย่ามองเพียงแค่ลักษณะภายนอกเท่านั้น บางคนมีเงินมากมายแต่แค่ไม่ชอบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมก็มีเยอะแยะไป
ตั้งแต่นั้นมาพนักงานทุกคนก็ต้องทำความเคารพกับลูกค้าทุกรายที่เดินเข้ามาและสนใจผลิตภัณฑ์ ที่มีราคาแพงหูดับเลยทีเดียว แต่ใครที่ได้ลองใช้ก็จะรู้ว่าดีสมกับราคาจริงๆ อย่างคู่สองคนพี่น้องสาวสวยที่เป็นลูกค้ามานานแล้วเพราะชอบในคุณภาพแม้ว่าราคาจะทำเอาใจสั่นก็ตาม
“ค่ะ พอดีว่าพลอยจะมาดูของตัวเองด้วยน่ะค่ะ หมดเหมือนกันเลยค่ะ” เธอยิ้มรับน้อยๆ ตอนที่เธอมาที่นี่แรกๆ เธอยังอดที่จะขำพนักงานไม่ได้ มีอยู่คนหนึ่งที่เคยทำงานอยู่นี่แต่ว่าตอนนี้ออกไปแล้ว เธอเป็นคนสวย...เลยไม่ค่อยจะสนใจลูกค้าและอย่างเธอด้วยแล้ว มาในชุดนักศึกษาบ้างหรือบางครั้งกางเกงขาสั้นเธอยังเคยใส่มาดูของเลย ทำให้อีกฝ่ายไม่ค่อยจะสนใจเธอมากนักและทำกิริยาที่ไม่ดีสำหรับพนักงานที่มีต่อลูกค้า
แต่เธอไม่ได้สนใจเธอต้องการที่จะซื้อของ บังเอิญว่ามีพี่พนักงานคนหนึ่งก็แสนดีเข้ามาทักเธอและอธิบายเกี่ยวกับตัวผลิตภัณฑ์ว่าตัวไหนเหมาะหรือไม่เหมาะกับเธอ และนั่นทำให้เธอเสียเงินไปหลายตังค์อยู่เหมือนกันคราวนั้น และตอนนี้พี่คนนั้นรู้สึกว่าจะได้เลื่อนตำแหน่งไปนั่งโต๊ะแล้วด้วย เจอหน้าทีไรเธอก็ทักทายเหมือนทุกครั้ง
คราวนั้นที่เกิดเรื่องอาจจะเพราะเธอเจอพี่จีจี้ที่เป็นเพื่อนรักกับพี่สาวของเธอเอง และเห็นว่าพนักงานในห้างฯ ของตัวเองปฏิบัติอย่างไรกับลูกค้าที่มาเดินดูของ นั่นคือดูแค่การแต่งตัวก็ตัดสินแล้วว่าคนๆ นั้นเป็นยังไง ซึ่งนั่นผิดอย่างมากในการทำงานบริการ...วันนั้นพี่จีจี้มาขอโทษเธอยกใหญ่เพราะว่าลูกน้องทำไม่ดี และเธอมารู้ทีหลังว่าอีกฝ่ายโดนไล่ออกเพราะไปทำกับลูกค้ารายใหญ่อีกคน แต่ฝ่ายนั้นไม่พอใจอย่างมากจนเป็นเรื่องและต้องให้ออกในที่สุด
“ค่ะ...วันนี้จะดูอะไรไปบ้างคะ?” พนักงานบอกอย่างกระตือรือร้นเต็มที่ เมื่อลูกค้าจะซื้อของอีกทำให้พวกเธอมีค่าคอมฯ ที่มากขึ้นด้วย
“ก็..มีครีมกลางวัน กลางคืน อายครีม เซรั่มด้วยค่ะ” เธอบอกพนักงานเมื่อคิดว่าตัวไหนกำลังจะหมดลงไป
“ได้ค่ะรอซักครู่นะคะ แล้วเพื่อนคุณพลอยจะดูอะไรรึเปล่าคะ?” เธอยังไม่ลืมที่จะถามคนที่มาด้วยกัน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีทีท่าสนใจอยู่เหมือนกัน
“ไม่ละค่ะสามมีอยู่แล้วค่ะ” เธอส่ายหน้ายิ้มๆ เพราะเธอเองก็มียี่ห้อที่ใช้ถูกอยู่แล้ว ไม่อยากจะเปลี่ยนบ่อยๆ หรอก
พนักงานสาวบอกและเดินเลี่ยงไปหยิบเอาสิ่งที่พลอยไพลินต้องการมาให้อีกฝ่ายได้เลือกว่าจะเอาตัวใหญ่เลยหรือเปล่า
“นี่ค่ะคุณพลอย..ของเพิ่งมานะคะ มาพร้อมเซทของคุณเพชรเลยค่ะ” เธอบอกเสียงหวาน
“เหรอคะ...ดีเลยค่ะ...งั้นพลอยเอาตัว 50 ml. นะคะ” เธอเลือกดูแล้วและเห็นวันที่ผลิตเลยเลือกขวดใหญ่ไปใช้ เพราะยังไงเธอก็ใช้เร็วอยู่แล้ว
“ได้ค่ะ..งั้นรอซักครู่นะคะเดี๋ยวจะไปห่อให้นะคะ” พนักงานสาวยิ้มกว้างเมื่อลูกค้าเลือกชุดใหญ่ไป เธอรีบไปห่อให้ลูกค้าแล้วเดินกลับมาใช้เวลาเพียงไม่นานนัก “นี่ค่ะคุณพลอย”
“ขอบคุณมากค่ะ..แล้วก็...” เธอคว้ากระเป๋าใบใหญ่แล้วควานหากระเป๋าสตางค์ของเธอที่อยู่ในกระเป๋าใบใหญ่นั้น
“อุ้ย! พี่ใหญ่ไม่ต้องค่ะ!” พลอยไพลินรีบคว้ามือใหญ่ที่ยื่นบัตรสีดำให้แกพี่พนักงานสาวที่ยื่นมือมารับอย่างไม่เกี่ยงงอน
“น่า..พี่รับปากแล้วนี่คะไม่ว่าพลอยจะซื้ออะไรพี่จ่ายให้หมดเลย” เขาเอามืออีกข้างมาจับมือบางของเธอออกแล้วให้บัตรกับพนักงานไป
“แต่ว่าพลอยว่ามันไม่เหมาะหรอกค่ะ มันเป็นของใช้นะคะ ไม่ใช่เสื้อผ้าหรืออย่างอื่นเสียหน่อย” พลอยไพลินทำหน้ามุ่ยเมื่อเขาไม่ฟังที่เธอห้ามเลย
“โหย..ลำเอียงสุดๆ เลยพี่ใหญ่” เขมวันต์ท้วงเสียงดัง เมื่อพี่ชายเป็นเจ้ามือเลี้ยงเพื่อนเธอก่อนเสียอีก
“ลำเอียงอะไรกันยัยสามก็เรายังไม่ได้ซื้ออะไรซักอย่างแล้วจะมาว่าพี่ลำเอียงได้ไงกัน” เขาเลิกคิ้วมองหน้าน้องสาวที่ทำหน้างอที่เขาซ้อของให้พลอยไพลินก่อน
“เอ้า...ก็สามคิดว่าสามจะได้ก่อนนี่นา..”
“โธ่..คิดมากไปแล้ว ยังไงพี่ก็ซื้อให้สามอยู่แล้วน่า..เสร็จจากนี่เราก็ไปดูของไม่ใช่เหรอคะ?” เขาบอกน้องสาวยิ้มๆ ยื่นมือไปรับสลิปจากพนักงานมาเซ็นชื่อตัวเองลงไป และรับอีกใบมาจากพนักงานมาเก็บเอาไว้
“เอาละเราไปกันเถอะ...” เขาบอกพร้อมกับควงสองสาวออกไปจากเคาเตอร์เครื่องสำอางทั้งยังไม่ลืมยื่นมือไปรับของจากมือของพลอยไพลินมาถือเอาไว้อีกด้วย แม้ว่าเธอจะพยายามแย่งกลับก็ตาม
“ขอบคุณที่มาอุดหนุน..โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” พนักงานสาวยิ้มส่งลูกค้ารายใหญ่เดือนนี้เธอสบายไปทั้งเดือนเพราะค่าคอมพุ่งกระฉูดเลยทีเดียว
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ต.ค. 2554, 09:27:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ต.ค. 2554, 09:27:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 2410
| << ตอนที่ 9 | ตอนที่ 11 >> |
anOO 25 ต.ค. 2554, 11:11:15 น.
ช่วงนี้ไม่มีพี่จิเลยอ่ะ ยัยสามว่างแย่ได้แต่คอยแหย่คนอื่นเค้า
ช่วงนี้ไม่มีพี่จิเลยอ่ะ ยัยสามว่างแย่ได้แต่คอยแหย่คนอื่นเค้า
หมูอ้วน 25 ต.ค. 2554, 14:06:15 น.
พี่ใหญ่ เป็นพ่อบุญทุ่มไปซะแย้วว
พี่ใหญ่ เป็นพ่อบุญทุ่มไปซะแย้วว