ดวงใจมาเฟีย
เมื่อ “มนฌิฏา” สัตวแพทย์สาว ไปเข้าตากรรมการ เขาถูกตาต้องใจเธอตั้งแต่แรกพบ “อังเดร อัลโทเน่” มาเฟียหนุ่ม จะทำอย่างไรเพื่อเอาชนะใจเธอ เมื่อเธอเกลียดแสนเกลียดพวกฝรั่งหัวทองยิ่งกว่าอะไรดี
Tags: ซึ้งกินใจ
ตอน: ตามหา
ตอนที่ 3
ตามหา
น้องแสตมป์ : ขอบคุณมากเลยนะคะ สำหรับเพลิงสูงที่เขียนผิด แก้เป็นเพิงสูงให้แล้วนะคะ
Narmmanow: ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วจะแก้ไขข้อมูลเรื่องอายุของน้องมณให้ค่ะ บอกตรงๆเลยว่าลืมเรื่องนี้ไปค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่มาเม้นบอก ไม่งั้นคงผิดไปอีกนานเลยค่ะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นมากเลยนะคะที่เป็นกำลังใจให้ขอบคุณค่ะ ยังไงก็ติดตามผลงานกันเรื่อยๆนะคะ มีอะไรผิดพลาดยังไงติชมกันมาได้เลยค่ะ ยินดีปรับปรุงแก้ไขทุกอย่างค่ะ
………………………………………………………..
เครื่องบินลำใหญ่เคลื่อนตัวลงสู่ลานกว้างช้าๆ ประตูถูกเปิดออก บันไดยาวถูกจรดลงพื้นด้วยระบบอัตโนมัติ ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสากลเดินออกมายืนตรงประตูนั้นด้วยท่าทางสง่างาม เรือนผมสีน้ำตาลทองพัดพลิ้วไปตามแรงลม มือหนายกขึ้นถอดแว่นตาสีดำออก ดวงตาสีเขียวเปล่งประกายน่ามอง นัยน์ตาหวานราวกับดวงตาผู้หญิง “แอนดรู อัลโทเน่”
ร่างสูงก้าวลงมาด้วยความสง่า รถยนต์หลายคันรอรับอยู่ด้านล่าง การ์ดที่ยืนอยู่เปิดประตูให้ด้วยความรวดเร็ว เพียงแค่เขานั่งในรถบทสนทนาก็ดังขึ้นทันที
“คุณแอนดรูจะไปที่พักก่อนไหมครับ”
โทนี่การ์ดคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านหน้าถามขึ้น ดวงตามองตาเจ้านายตรงกระจกด้านหน้า แอนดรูนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบขึ้น
“ไม่ ฉันต้องการพบแจ็ค พาฉันไปพบแจ็คที่โรงพยาบาล”
โทนี่พยักหน้าให้อย่างเข้าใจ เวลาผ่านไปไม่นานรถยนต์สีดำขลับของแอนดรูก็มาจอดหน้าโรงพยาบาลที่แจ็คการ์ดคนสนิทของอังเดรพักรักษาตัวอยู่ ร่างสูงก้าวยาวๆเพียงไม่นานก็มาถึงยังห้องพักของแจ็คที่มีคนของเขาเฝ้ารักษาความปลอดภัยให้อย่างแน่นหนา ดวงตาคมหวานมองไปยังทุกคนที่ทำความเคารพให้ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
แจ็คที่กำลังกินยาที่นางพยาบาลเอามาให้มองคนที่เดินเข้ามา พอเห็นว่าเป็นใครก็จะลุกขึ้นทำความเคารพ แต่เพราะยังเจ็บแผลอยู่จึงทำให้เขาขยับตัวไม่ได้มาก
“อย่าเพิ่งเลยแจ็ค นายยังเจ็บอยู่”
แอนดรูบอกอย่างเข้าใจ ดวงตามองร่างกายที่บอบช้ำของแจ็คอย่างเจ็บใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับอังเดรพี่ชายของเขา
“ผมขอโทษนะครับคุณแอนดรูที่ดูแลคุณอังเดรไม่ได้”
แจ็คพูดอย่างเสียใจ ชีวิตการเป็นการ์ดของเขาการไม่สามารถดูแลเจ้านายได้ถือเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงที่สุด
“อย่าโทษตัวเองเลยแจ็ค นายทำดีที่สุดแล้ว ฉันไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่ ต้องจัดการทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ให้สาสมที่สุด”
แอนดรูพูดเสียงเข้ม ดวงตาที่เคยหวานเป็นประกายกล้าขึ้นอย่างน่ากลัว
“แล้วคุณแอนดรูจะทำยังไงครับ”
คำถามของแจ็คทำให้แอนดรูยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“จัดการคนผิด แล้วหาความจริงจากพวกมันว่าทำอะไรกับพี่อังเดร”
…………………………………………….
นักข่าวต่างกดชัตเตอร์รัวติดต่อกันไม่มีหยุด เมื่อคู่บ่าวสาวออกมายืนรับแขกหน้างานพร้อมกัน ร่างบางระหงในชุดเจ้าสาวเกาะอกสีขาวลูกไม้ดูสาวและทรงเสน่ห์อย่างน่าอิจฉา แขกหนุ่มๆในงานหลายต่อหลายคนมองเจ้าสาวแสนสวยอย่างเสียดาย เสียดายที่ “พิมพ์ลดา” นางแบบสาวพราวเสน่ห์ที่หนุ่มๆหมายปองจะกลายเป็นคนมีเจ้าของไปเสียแล้ว
ผู้พัน” องอิฐ” ดูจะเปี่ยมสุขเหลือเกินที่ได้ครอบครองพิมพ์ลดา สาวสวยที่ใครๆต่างหมายปอง ดวงตาคู่สวยของพิมพ์ลดาหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด แม้เธอจะมอบรอยยิ้มให้ใครต่อใครแต่ในใจลึกๆแสนจะทรมาน ที่ต้องแต่งงานกับผู้พันองอิฐที่เธอไม่เคยปรารถนาเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะหนี้สินที่ผู้เป็นพ่อทิ้งไว้ก่อนจะจากไปทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบนี้ได้ ต่อให้อยากหนีแค่ไหนก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะอิทธิพลที่มากมายของผู้พันองอิฐทำให้เธอไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ที่อยู่ในกำมือเขา ถ้าจะมีใครสักวันพาเธอออกไปจากงานแต่งคืนนี้ได้ก็คงดี เธอคงยอมทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนพระคุณของคนๆนั้น
หลังจากรับแขกอยู่ครู่ใหญ่ก็ได้เวลาที่คู่บ่าวสาวต้องขึ้นเวที ผู้พันองอิฐควงเจ้าสาวแสนสวยขึ้นเวทีอย่างภาคภูมิใจ
พิมพ์ลดายิ้มให้แขกในงานอย่างจำใจ ดวงตาคู่สวยมองไปทั่วงานด้วยความรู้สึกอึดอัด แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ไฟในห้องจัดเลี้ยงดับลง ผู้พันองอิฐถูกใครบางคนกระชากตัวไปอย่างแรง พิมพ์ลดาที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ถูกลากตามไปด้วย
“พวกแกเป็นใคร”
ผู้พันองอิฐที่ถูกลากออกมาจากงานถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าหล่อๆของโทนี่ โทนี่ไม่ตอบอะไร เขาหลีกทางให้คนที่กำลังเดินเข้ามา แอนดรูมองร่างที่ถูกจับของผู้พันองอิฐนิ่งๆ ก่อนจะเลยไปยังร่างบางในชุดเจ้าสาวที่อยู่ใกล้ๆกัน ดวงตาคู่คมตวัดกลับมามองผู้พันองอิฐอีกครั้ง มีดสั้นในมือจ่อไปที่หน้าของผู้พันองอิฐ
“บอกมา เอาตัวอังเดร อัลโทเน่ไปไว้ที่ไหน”
คำถามนั้นทำให้ผู้พันองอิฐนิ่ง
“ฉันไม่รู้”
“ไม่รู้ได้ไง ก็อลิสซาเบธจ้างแกให้ฆ่าพี่อังเดรไม่ใช่รึไง บอกมาว่าพี่อังเดรยังไม่ตายใช่ไหม เขาอยู่ที่ไหน บอกมา”
แอนดรูถามเสียงกร้าว ผู้พันองอิฐหัวเราะลั่น ก่อนจะตอบไป
“ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ที่รู้คือมันตายแล้วแน่ๆ”
คำพูดนั้นทำให้แอนดรูโกรธ มือสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มีดในมือกรีดลงบนหน้าผู้พันองอิฐอย่างไม่นึกกลัวสักนิด พิมพ์ลดาที่เห็นได้แต่หลับตา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจออะไรแบบนี้ ร่างบางสั่นเทาราวกับลูกนกที่กำลังหวาดกลัวอันตราย
“โอ้ยยย”
ผู้พันองอิฐร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“ไม่จริง พี่อังเดรต้องยังไม่ตาย”
แอนดรูพึมพำออกมา เขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าอังเดรจะตายแล้ว ดวงตาคู่คมองหน้าผู้พันองอิฐอีกครั้ง
“แกเอาศพพี่อังเดรไปทิ้งที่ไหน”
แอนดรูระชากคอเสื้ออย่างแรง ผู้พันองอิฐหยุดเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดนั้น ถ้าเขาบอก พวกมันคงไว้ชีวิตเขา
“สระบุรี แถวไร่อนิชคุณ”
จบคำพูดแอนดรูก็ปล่อยร่างนั้นทันที ผู้พันองอิฐวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว โทนี่จะตามไปแต่แอนดรูห้ามไว้ซะก่อน
“ทำไมครับคุณแอนดรู”
“ถ้ามันโกหกค่อยกลับมาจัดการมันอีกที”
โทนี่พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ไร่อนิชคุณหรอ นายไปหามาว่าไร่นั้นอยู่ที่ไหน เราจะไปตามหาพี่อังเดรที่นั่น”
โทนี่รับคำด้วยการโค้งให้ตามระเบียบ
“แล้วผู้หญิงคนนี้”
“ปล่อยเธอไป”
พูดจบก็เดินไปขึ้นรถ คนของแอนดรูปล่อยตัวพิมพ์ลดาเป็นอิสระ ดวงตาคู่สวยมองตามร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะขึ้นรถ ร่างบางวิ่งเข้าไปหาเขา สองมือจับเขาให้หันกลับมาทางเธอ สองเท้าเขย่งขึ้นเพื่อให้ตัวเองสูงพอ ริมฝีปากประกบลงบนริมฝีปากของแอนดรูแนบสนิท ดวงตาคู่คมเบิกกว้างอย่างตกใจ ความกระด้างที่ทำกับผู้พันองอิฐเมื่อครู่หายไปในพริบตา เหลือเพียงความอ่อนโยนที่ได้รับจากหญิงสาวตรงหน้า เนิ่นนานกว่าพิมพ์ลดาจะถอนจูบ การ์ดที่อยู่ตรงนั้นต่างอึ้งไม่แพ้กัน
“พาฉันไปจากที่นี่ แล้วฉันจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนคุณ”
………………………………………………………….
บ้านหลังใหญ่สไตส์ฝรั่งเศสตั้งอยู่ชานเมือง แอนดรูลงมาจากรถด้วยท่าทางนิ่งๆ เขายังคงไม่เข้าใจและอึ้งกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาฆ่าคนตายยังไม่ต้องคิดหนักเท่ากับการที่ผู้หญิงคนนี้จูบเขาเลย ดวงตาคู่คมหันไปมองร่างบางในชุดเจ้าสาวอย่างแปลกใจ เธอขอให้เขาพามาจากที่นั่นแล้วจะตอบแทนงั้นหรอ หึๆๆ นึกแล้วก็อดขำในใจไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ใจกล้าไม่น้อย แต่เขาก็ชอบ ชอบในความใจกล้าของเธอ แล้วเขาจะรอดูว่าเธอจะตอบแทนเขาได้ดีอย่างที่พูดไว้รึเปล่า
พิมพ์ลดามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดๆ เธอคงบ้าไปแล้วที่ไปจูบเขาและขอความช่วยเหลือจากเขาทั้งๆที่เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ เธอก็แค่ต้องการจะหนีจากผู้พันองอิฐเท่านั้น และตอนนั้นเขาคือทางเลือกเดียว เพราะจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผู้พันองอิฐคงกลัวผู้ชายคนนี้ และคงไม่กล้ายุ่งกับเธอถ้าเธอมากับเขา ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอคงไม่มีทางเลือกมากนักหรอก บางทีนี่อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
พิมพ์ลดาถูกพามาที่ห้องหนึ่ง ห้องนี้เป็นห้องที่ใหญ่มาก การตกแต่งดูดีมีสไตส์ไปหมด ไม่บอกก็รู้ว่าเขาคงรวยมาก เสียงประตูที่ปิดลงทำให้เธอได้สติ แอนดรูลงกลอนแล้วเดินเข้ามาหา ดวงตาคู่คมมองร่างบางในชุดเจ้าสาวนิ่งๆแต่แฝงอะไรไว้มากมาย เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เมื่อเขาช่วยเธอแล้ว เธอก็ต้องตอบแทนเขาอย่างที่บอกเอาไว้
“ผมชื่อแอนดรู”
เขาแนะนำตัวกับเธอ เสื้อสูทตัวนอกถูกถอดออกแล้ววางไว้บนเตียง
“ฉันพิมพ์ลดา”
พิมพ์ลดาบอก ดวงตาคู่สวยมองมือที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างหวาดๆ อย่าบอกนะว่าเขาจะให้เธอตอบแทนด้วยการ…. นึกแล้วก็ใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเธอจะต้องตอบแทนเขาอย่างนั้นจริงมันก็ไม่ต่างอะไรกับการแต่งงานกับผู้พันองอิฐสักนิด แต่…เธอเป็นคนเลือกที่จะมากับเขาเองนี่นา
“เธอพร้อมรึยัง”
แอนดรูถาม เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ พิมพ์ลดาถอยหลังไปจนติดผนังห้อง ร่างบางเริ่มสั่นอย่างหวาดกลัว มือหนาเอื้อมมือมาลูบไปหน้าเนียนลออของคนตรงหน้า ดวงตาคู่คมดูหวานขึ้นอย่างน่าประหลาด เขาช้อนตัวร่างนั้นขึ้นก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างเบามือ เสื้อเชิ้ตถูกถอดออกและโยนทิ้งไป พิมพ์ลดาหลับตานิ่ง เมื่อเธอเลือกที่จะมากับเขาคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง เพียงเพื่อต้องการหนีจากงานแต่งงาน และถ้านี่มันก็การตอบแทนบุญคุณ เธอจะยอมจริงๆหรอ ยอมเป็นของคนที่ไม่รู้จักกัน มันจะเป็นไปได้ยังไง ไม่ๆๆๆ หญิงสาวบอกกับตัวเอง ร่างบางเด้งตัวขึ้น แล้วถอยไปอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียง แอนดรูมองการกระทำนั้นนิ่งๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“นี่เธอกลัวฉันขนาดนี้เลยหรอ”
“ก็คุณกำลังจะ….”
เธอหยุดไว้แค่นั้น
“เธอไม่ยอมว่างั้น”
แอนดรูถามสั้นๆ พิมพ์ลดานิ่ง ก่อนจะพยักหน้า
“ถ้าเธอไม่ยอมฉันคงต้องส่งตัวเธอคืนให้ผู้พันองอิฐ เพราะเธอไม่ทำตามที่บอกกับฉัน เธอบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างถ้าฉันพาเธอมาจากที่นั่น แล้วนี่อะไร เธอไม่ยอมให้ฉัน….”
เขาพูดแค่นั้นแล้วมองเธอตั้งตัวหัวจรดปลายเท้า พิมพ์ลดาร้อนผ่าวไปทั้งตัว เธอควรทำอย่างไรดี เธอควรจะรู้จักเขาสักหน่อยก่อนที่จะ…. กัน เธอคิดอย่างนั้นเพราะอย่างน้อยมันคงจะดีกว่าการที่….กันตั้งแต่ครั้งแรก และที่สำคัญเธอไม่รู้จักเขามาก่อน
“ฉันขอเวลาหน่อยได้ไหม”
พิมพ์ลดาต่อรองขึ้นมาดื้อๆ เธอคิดว่าถ้ายื้อเวลาเอาไว้ก่อน อาจไม่ต้องเสียตัวให้เขาก็ได้ ถ้าเธอจะหนีไปจากที่นี่ซะก่อน ที่บอกว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนเธอพูดเพราะไม่ทันคิด แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องแบบนี้เธอก็คงยอม เรื่องแบบนี้มันต้องเกิดจากความรัก แต่เธอกับเขาไม่ได้รักกัน การ…กันไม่ใช่เรื่องที่สมควร
“กี่วัน”
“สามวัน”
แอนดรูพยักหน้าให้กับข้อตกลงของเธอ
“ได้ สามวัน ฉันคงยังอยู่เมืองไทย แต่วันนี้ขอมัดจำก่อนได้ไหม?”
“ฮะ มัดจำหรอ”
พิมพ์ลดาถามงงๆ แอนดรูยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ เขาช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง ก่อนจะเดินผ่านประตูหนึ่งออกมา และพบว่ามีสระว่ายน้ำอยู่ พิมพ์ลดามองอย่างไม่เข้าใจ ร่างสูงเดินไปด้านหนึ่งที่มีบันได ก่อนจะอุ้มร่างนั้นลงไปในน้ำด้วยกัน
“ฉันชอบว่ายน้ำ และอยากให้เธออยู่เป็นเพื่อน”
พูดแล้วปล่อยร่างนั้นให้ยืนในสระ ดวงตาคู่คมมองใบหน้าสวยๆนั้นอีกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากจะประทับลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ พิมพ์ลดาขัดขืน แต่สายตาอ้อนวอนที่ส่งมาทำให้เธอหลบตาเขา แอนดรูยิ้มอย่างพอใจ เขารั้งร่างนั้นให้แนบชิดกว่าเดิม ก่อนจะจูบเธออีกครั้งอย่างอ่อนโยน ท่ามกลางสายน้ำที่เย็นฉ่ำกับรสจูบที่แสนหวานแม้จะไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก แต่มันก็ทำให้พิมพ์ลดาอ่อนละทวยได้ไม่น้อย เนิ่นนานกว่าที่เขาจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
“ฉันหวังว่าเธอคงจะคุ้นเคยกับฉับบ้างแล้วนะพิมพ์ลดา”
………………………………………………….
ดวงตาคู่หวานของมณฌิฏามองร่างของ “ทองมา” หรือ อังเดร ที่วรนนท์บอกใครๆในไร่ว่าเป็นคนงานใหม่อย่างไม่ชอบใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมวรนนท์ต้องบอกกับทุกคนอย่างนั้น แต่ช่างเถอะ เธอไม่อยากจะสนใจ ที่เธอสนใจก็คือ ทำอย่างไรให้ไอหัวทองออกไปจากไร่ของเธอมากกว่า เพราะเธอไม่ชอบหน้าเขาเลยสักนิด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ทำเธอเกลียดซะเหลือเกิน วันนี้ป้านิ่มชวนเธอมาสวนผลไม้ของยายจันทร์ที่อยู่ไม่ห่างจากไร่ อนิชคุณมากนัก
ป้านิ่มบอกว่าจะมาขอซื้อมะพร้าวไปทำขนมเลี้ยงคนงานในไร่ เธอจึงขอวรนนท์บอกให้นายทองมามาช่วยด้วยเพราะงานไม่หนักเหมือนในไร่ กลัวว่าแผลที่ยังไม่หายดีจะเกิดอักเสบขึ้นมา อังเดรรู้สึกดีไม่น้อยที่เธอนึกมีน้ำใจกับเขา เรื่องครั้งก่อนเลยพอให้อภัยได้ แต่เขาหารู้ไม่ว่า มณฌิฏาพาเขามาด้วยเพราะต้องการหาเรื่องแกล้งมากว่า ห่างจากวรนนท์มากเท่าไรการแกล้งนายทองมาก็ดูง่ายมากสำหรับมณฌิฏา
ดวงตาคมดุสีเขียวมรกตของอังเดรมองร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์อย่างพอใจไม่น้อย เขาพอใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบด้วยซ้ำ แต่เพราะความแก่นแก้วของเธอที่ทำกับเขาทำให้หลายครั้งเขานึกโกรธที่เธอใจร้ายเหลือเกิน ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ แต่ลึกๆในใจก็ต้องยอมรับว่าเธอถูกใจเขาเหลือเกิน รอยยิ้มหวานๆผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนแล้วยิ้มได้ทั้งวันอย่างนี้เลย
มณฌิฏาที่มองอังเดรอยู่ตลอดเวลาเช่นกันแยกเขี้ยวให้อย่างไม่ชอบใจ ไอบ้านี่ท่าทางหื่นกามชะมัด ยิ้มอยู่ได้ สงสัยครั้งที่แล้วยังไม่เข็ด อย่างนี้มันต้องสั่งสอน
มะพร้าวลูกเล็กในมือที่ปอกเปลือกเรียบร้อยแล้ว ถูกเธอพิจรณาอยู่นานก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อนึกวิธีที่จะแกล้งนายทองมาออก
“นายทองมา”
มณฌิฏาเรียกเสียงดัง อังเดรยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ครับคุณมณ”
“ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย”
คำพูดนั้นทำให้อังเดรนิ่ง เขายังจำได้ครั้งที่แล้วเธอก็บอกว่ามีเรื่องจะให้ช่วย แต่แล้วก็พาเขาไปแกล้งซะอย่างนั้น
มณฌิฏามองอาการนิ่งๆนั้นอย่างรู้ทัน
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะแกล้งนายอย่างครั้งที่แล้วหรอกน่า ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก”
มณฌิฏาพูดยิ้มๆ แต่ดูกรุ้มกริ่มพิกล อังเดรก็พอจะดูอาการนั้นออก แต่เขาไม่อยากจะคิดอะไรมาก เอาเถอะ เธออยากแกล้งอะไรเขาก็เชิญ เพราะเขามีวิธีเอาคืนอยู่แล้ว และวิธีเอาคืนเขาก็ได้ทั้งกำไรและความสะใจ ที่สำคัญเขายังได้รู้ด้วยว่าเธอน่าค้นหาแค่ไหน
“คุณมณจะให้ผมช่วยอะไรหรอครับ”
“นายช่วยเอามะพร้าวพวกนี้ไปส่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ เห็นยายจันทร์บอกว่าคนของแกป่วยน่ะ ไม่มีคนไปส่งให้ ฉันสงสารแกน่ะ”
มณฌิฏาพูดไปเรื่อย ยายจันทร์ไม่เคยบอกอะไรกับเธอทั้งนั้นแหละ มันเป็นแค่เรื่องที่เธอเพิ่งแต่งขึ้นเมื่อกี้นี้เอง อังเดรพยักหน้าตกลง จากนั้นมณฌิฏาก็เดินไปหาป้านิ่มกับยายจันทร์ที่กำลังเลือกมะพร้าวอยู่อีกด้านหนึ่ง
“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณมณ มีน้ำใจจัง ความจริงคนของป้าก็ไปส่งเป็นประจำอยู่แล้วนะคะ คุณมณไม่น่าต้องลำบากเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ มณยินดี ยายจันทร์จะได้ใช้คนไปทำอย่างอื่นไงคะ มณว่างๆไม่มีอะทำก็เลยอยากช่วยน่ะค่ะ ถ้ายังไงป้านิ่มรอที่นี่นะคะ เดี๋ยวมณโทรไปบอกให้ภัทรมารับ แล้วเราเจอกันที่บ้านค่ะ”
พูดจบก็รีบเดินไปทันที อังเดรมองร่างบางที่เดินมา มณฌิฏาบอกให้อังเดรช่วยเอามะพร้าวที่ต้องไปส่งขึ้นรถ จากนั้นเธอก็ขับรถออกไป พลางนึกในใจว่านายทองมาจะทำอย่างไรถ้าโดนเธอทิ้งไว้กลางทาง คนที่ไม่คุ้นเคยกับที่นี่จะทำอย่างไรถ้าต้องหลงไปไหนต่อไหน หาทางกลับไร่ไม่เจอ
“คราวนี้นายได้หายไปจากไร่ของฉันแน่ นายอังเดร ไอทองมา ไอหัวทอง ฮ่าๆๆๆ”
…………………………………………………….
ตามหา
น้องแสตมป์ : ขอบคุณมากเลยนะคะ สำหรับเพลิงสูงที่เขียนผิด แก้เป็นเพิงสูงให้แล้วนะคะ
Narmmanow: ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วจะแก้ไขข้อมูลเรื่องอายุของน้องมณให้ค่ะ บอกตรงๆเลยว่าลืมเรื่องนี้ไปค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่มาเม้นบอก ไม่งั้นคงผิดไปอีกนานเลยค่ะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นมากเลยนะคะที่เป็นกำลังใจให้ขอบคุณค่ะ ยังไงก็ติดตามผลงานกันเรื่อยๆนะคะ มีอะไรผิดพลาดยังไงติชมกันมาได้เลยค่ะ ยินดีปรับปรุงแก้ไขทุกอย่างค่ะ
………………………………………………………..
เครื่องบินลำใหญ่เคลื่อนตัวลงสู่ลานกว้างช้าๆ ประตูถูกเปิดออก บันไดยาวถูกจรดลงพื้นด้วยระบบอัตโนมัติ ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสากลเดินออกมายืนตรงประตูนั้นด้วยท่าทางสง่างาม เรือนผมสีน้ำตาลทองพัดพลิ้วไปตามแรงลม มือหนายกขึ้นถอดแว่นตาสีดำออก ดวงตาสีเขียวเปล่งประกายน่ามอง นัยน์ตาหวานราวกับดวงตาผู้หญิง “แอนดรู อัลโทเน่”
ร่างสูงก้าวลงมาด้วยความสง่า รถยนต์หลายคันรอรับอยู่ด้านล่าง การ์ดที่ยืนอยู่เปิดประตูให้ด้วยความรวดเร็ว เพียงแค่เขานั่งในรถบทสนทนาก็ดังขึ้นทันที
“คุณแอนดรูจะไปที่พักก่อนไหมครับ”
โทนี่การ์ดคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านหน้าถามขึ้น ดวงตามองตาเจ้านายตรงกระจกด้านหน้า แอนดรูนิ่งอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบขึ้น
“ไม่ ฉันต้องการพบแจ็ค พาฉันไปพบแจ็คที่โรงพยาบาล”
โทนี่พยักหน้าให้อย่างเข้าใจ เวลาผ่านไปไม่นานรถยนต์สีดำขลับของแอนดรูก็มาจอดหน้าโรงพยาบาลที่แจ็คการ์ดคนสนิทของอังเดรพักรักษาตัวอยู่ ร่างสูงก้าวยาวๆเพียงไม่นานก็มาถึงยังห้องพักของแจ็คที่มีคนของเขาเฝ้ารักษาความปลอดภัยให้อย่างแน่นหนา ดวงตาคมหวานมองไปยังทุกคนที่ทำความเคารพให้ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
แจ็คที่กำลังกินยาที่นางพยาบาลเอามาให้มองคนที่เดินเข้ามา พอเห็นว่าเป็นใครก็จะลุกขึ้นทำความเคารพ แต่เพราะยังเจ็บแผลอยู่จึงทำให้เขาขยับตัวไม่ได้มาก
“อย่าเพิ่งเลยแจ็ค นายยังเจ็บอยู่”
แอนดรูบอกอย่างเข้าใจ ดวงตามองร่างกายที่บอบช้ำของแจ็คอย่างเจ็บใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับอังเดรพี่ชายของเขา
“ผมขอโทษนะครับคุณแอนดรูที่ดูแลคุณอังเดรไม่ได้”
แจ็คพูดอย่างเสียใจ ชีวิตการเป็นการ์ดของเขาการไม่สามารถดูแลเจ้านายได้ถือเป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงที่สุด
“อย่าโทษตัวเองเลยแจ็ค นายทำดีที่สุดแล้ว ฉันไม่ปล่อยเรื่องนี้ไว้แน่ ต้องจัดการทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ให้สาสมที่สุด”
แอนดรูพูดเสียงเข้ม ดวงตาที่เคยหวานเป็นประกายกล้าขึ้นอย่างน่ากลัว
“แล้วคุณแอนดรูจะทำยังไงครับ”
คำถามของแจ็คทำให้แอนดรูยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“จัดการคนผิด แล้วหาความจริงจากพวกมันว่าทำอะไรกับพี่อังเดร”
…………………………………………….
นักข่าวต่างกดชัตเตอร์รัวติดต่อกันไม่มีหยุด เมื่อคู่บ่าวสาวออกมายืนรับแขกหน้างานพร้อมกัน ร่างบางระหงในชุดเจ้าสาวเกาะอกสีขาวลูกไม้ดูสาวและทรงเสน่ห์อย่างน่าอิจฉา แขกหนุ่มๆในงานหลายต่อหลายคนมองเจ้าสาวแสนสวยอย่างเสียดาย เสียดายที่ “พิมพ์ลดา” นางแบบสาวพราวเสน่ห์ที่หนุ่มๆหมายปองจะกลายเป็นคนมีเจ้าของไปเสียแล้ว
ผู้พัน” องอิฐ” ดูจะเปี่ยมสุขเหลือเกินที่ได้ครอบครองพิมพ์ลดา สาวสวยที่ใครๆต่างหมายปอง ดวงตาคู่สวยของพิมพ์ลดาหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด แม้เธอจะมอบรอยยิ้มให้ใครต่อใครแต่ในใจลึกๆแสนจะทรมาน ที่ต้องแต่งงานกับผู้พันองอิฐที่เธอไม่เคยปรารถนาเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะหนี้สินที่ผู้เป็นพ่อทิ้งไว้ก่อนจะจากไปทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธความรับผิดชอบนี้ได้ ต่อให้อยากหนีแค่ไหนก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะอิทธิพลที่มากมายของผู้พันองอิฐทำให้เธอไม่ต่างอะไรกับลูกไก่ที่อยู่ในกำมือเขา ถ้าจะมีใครสักวันพาเธอออกไปจากงานแต่งคืนนี้ได้ก็คงดี เธอคงยอมทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนพระคุณของคนๆนั้น
หลังจากรับแขกอยู่ครู่ใหญ่ก็ได้เวลาที่คู่บ่าวสาวต้องขึ้นเวที ผู้พันองอิฐควงเจ้าสาวแสนสวยขึ้นเวทีอย่างภาคภูมิใจ
พิมพ์ลดายิ้มให้แขกในงานอย่างจำใจ ดวงตาคู่สวยมองไปทั่วงานด้วยความรู้สึกอึดอัด แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ไฟในห้องจัดเลี้ยงดับลง ผู้พันองอิฐถูกใครบางคนกระชากตัวไปอย่างแรง พิมพ์ลดาที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ถูกลากตามไปด้วย
“พวกแกเป็นใคร”
ผู้พันองอิฐที่ถูกลากออกมาจากงานถามขึ้นเมื่อเห็นหน้าหล่อๆของโทนี่ โทนี่ไม่ตอบอะไร เขาหลีกทางให้คนที่กำลังเดินเข้ามา แอนดรูมองร่างที่ถูกจับของผู้พันองอิฐนิ่งๆ ก่อนจะเลยไปยังร่างบางในชุดเจ้าสาวที่อยู่ใกล้ๆกัน ดวงตาคู่คมตวัดกลับมามองผู้พันองอิฐอีกครั้ง มีดสั้นในมือจ่อไปที่หน้าของผู้พันองอิฐ
“บอกมา เอาตัวอังเดร อัลโทเน่ไปไว้ที่ไหน”
คำถามนั้นทำให้ผู้พันองอิฐนิ่ง
“ฉันไม่รู้”
“ไม่รู้ได้ไง ก็อลิสซาเบธจ้างแกให้ฆ่าพี่อังเดรไม่ใช่รึไง บอกมาว่าพี่อังเดรยังไม่ตายใช่ไหม เขาอยู่ที่ไหน บอกมา”
แอนดรูถามเสียงกร้าว ผู้พันองอิฐหัวเราะลั่น ก่อนจะตอบไป
“ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ที่รู้คือมันตายแล้วแน่ๆ”
คำพูดนั้นทำให้แอนดรูโกรธ มือสั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มีดในมือกรีดลงบนหน้าผู้พันองอิฐอย่างไม่นึกกลัวสักนิด พิมพ์ลดาที่เห็นได้แต่หลับตา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจออะไรแบบนี้ ร่างบางสั่นเทาราวกับลูกนกที่กำลังหวาดกลัวอันตราย
“โอ้ยยย”
ผู้พันองอิฐร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
“ไม่จริง พี่อังเดรต้องยังไม่ตาย”
แอนดรูพึมพำออกมา เขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าอังเดรจะตายแล้ว ดวงตาคู่คมองหน้าผู้พันองอิฐอีกครั้ง
“แกเอาศพพี่อังเดรไปทิ้งที่ไหน”
แอนดรูระชากคอเสื้ออย่างแรง ผู้พันองอิฐหยุดเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดนั้น ถ้าเขาบอก พวกมันคงไว้ชีวิตเขา
“สระบุรี แถวไร่อนิชคุณ”
จบคำพูดแอนดรูก็ปล่อยร่างนั้นทันที ผู้พันองอิฐวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว โทนี่จะตามไปแต่แอนดรูห้ามไว้ซะก่อน
“ทำไมครับคุณแอนดรู”
“ถ้ามันโกหกค่อยกลับมาจัดการมันอีกที”
โทนี่พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ไร่อนิชคุณหรอ นายไปหามาว่าไร่นั้นอยู่ที่ไหน เราจะไปตามหาพี่อังเดรที่นั่น”
โทนี่รับคำด้วยการโค้งให้ตามระเบียบ
“แล้วผู้หญิงคนนี้”
“ปล่อยเธอไป”
พูดจบก็เดินไปขึ้นรถ คนของแอนดรูปล่อยตัวพิมพ์ลดาเป็นอิสระ ดวงตาคู่สวยมองตามร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะขึ้นรถ ร่างบางวิ่งเข้าไปหาเขา สองมือจับเขาให้หันกลับมาทางเธอ สองเท้าเขย่งขึ้นเพื่อให้ตัวเองสูงพอ ริมฝีปากประกบลงบนริมฝีปากของแอนดรูแนบสนิท ดวงตาคู่คมเบิกกว้างอย่างตกใจ ความกระด้างที่ทำกับผู้พันองอิฐเมื่อครู่หายไปในพริบตา เหลือเพียงความอ่อนโยนที่ได้รับจากหญิงสาวตรงหน้า เนิ่นนานกว่าพิมพ์ลดาจะถอนจูบ การ์ดที่อยู่ตรงนั้นต่างอึ้งไม่แพ้กัน
“พาฉันไปจากที่นี่ แล้วฉันจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนคุณ”
………………………………………………………….
บ้านหลังใหญ่สไตส์ฝรั่งเศสตั้งอยู่ชานเมือง แอนดรูลงมาจากรถด้วยท่าทางนิ่งๆ เขายังคงไม่เข้าใจและอึ้งกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาฆ่าคนตายยังไม่ต้องคิดหนักเท่ากับการที่ผู้หญิงคนนี้จูบเขาเลย ดวงตาคู่คมหันไปมองร่างบางในชุดเจ้าสาวอย่างแปลกใจ เธอขอให้เขาพามาจากที่นั่นแล้วจะตอบแทนงั้นหรอ หึๆๆ นึกแล้วก็อดขำในใจไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ใจกล้าไม่น้อย แต่เขาก็ชอบ ชอบในความใจกล้าของเธอ แล้วเขาจะรอดูว่าเธอจะตอบแทนเขาได้ดีอย่างที่พูดไว้รึเปล่า
พิมพ์ลดามองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างหวาดๆ เธอคงบ้าไปแล้วที่ไปจูบเขาและขอความช่วยเหลือจากเขาทั้งๆที่เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ เธอก็แค่ต้องการจะหนีจากผู้พันองอิฐเท่านั้น และตอนนั้นเขาคือทางเลือกเดียว เพราะจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผู้พันองอิฐคงกลัวผู้ชายคนนี้ และคงไม่กล้ายุ่งกับเธอถ้าเธอมากับเขา ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอคงไม่มีทางเลือกมากนักหรอก บางทีนี่อาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
พิมพ์ลดาถูกพามาที่ห้องหนึ่ง ห้องนี้เป็นห้องที่ใหญ่มาก การตกแต่งดูดีมีสไตส์ไปหมด ไม่บอกก็รู้ว่าเขาคงรวยมาก เสียงประตูที่ปิดลงทำให้เธอได้สติ แอนดรูลงกลอนแล้วเดินเข้ามาหา ดวงตาคู่คมมองร่างบางในชุดเจ้าสาวนิ่งๆแต่แฝงอะไรไว้มากมาย เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่เมื่อเขาช่วยเธอแล้ว เธอก็ต้องตอบแทนเขาอย่างที่บอกเอาไว้
“ผมชื่อแอนดรู”
เขาแนะนำตัวกับเธอ เสื้อสูทตัวนอกถูกถอดออกแล้ววางไว้บนเตียง
“ฉันพิมพ์ลดา”
พิมพ์ลดาบอก ดวงตาคู่สวยมองมือที่กำลังแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างหวาดๆ อย่าบอกนะว่าเขาจะให้เธอตอบแทนด้วยการ…. นึกแล้วก็ใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก ถ้าเธอจะต้องตอบแทนเขาอย่างนั้นจริงมันก็ไม่ต่างอะไรกับการแต่งงานกับผู้พันองอิฐสักนิด แต่…เธอเป็นคนเลือกที่จะมากับเขาเองนี่นา
“เธอพร้อมรึยัง”
แอนดรูถาม เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ พิมพ์ลดาถอยหลังไปจนติดผนังห้อง ร่างบางเริ่มสั่นอย่างหวาดกลัว มือหนาเอื้อมมือมาลูบไปหน้าเนียนลออของคนตรงหน้า ดวงตาคู่คมดูหวานขึ้นอย่างน่าประหลาด เขาช้อนตัวร่างนั้นขึ้นก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างเบามือ เสื้อเชิ้ตถูกถอดออกและโยนทิ้งไป พิมพ์ลดาหลับตานิ่ง เมื่อเธอเลือกที่จะมากับเขาคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง เพียงเพื่อต้องการหนีจากงานแต่งงาน และถ้านี่มันก็การตอบแทนบุญคุณ เธอจะยอมจริงๆหรอ ยอมเป็นของคนที่ไม่รู้จักกัน มันจะเป็นไปได้ยังไง ไม่ๆๆๆ หญิงสาวบอกกับตัวเอง ร่างบางเด้งตัวขึ้น แล้วถอยไปอยู่อีกมุมหนึ่งของเตียง แอนดรูมองการกระทำนั้นนิ่งๆ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“นี่เธอกลัวฉันขนาดนี้เลยหรอ”
“ก็คุณกำลังจะ….”
เธอหยุดไว้แค่นั้น
“เธอไม่ยอมว่างั้น”
แอนดรูถามสั้นๆ พิมพ์ลดานิ่ง ก่อนจะพยักหน้า
“ถ้าเธอไม่ยอมฉันคงต้องส่งตัวเธอคืนให้ผู้พันองอิฐ เพราะเธอไม่ทำตามที่บอกกับฉัน เธอบอกว่าจะยอมทำทุกอย่างถ้าฉันพาเธอมาจากที่นั่น แล้วนี่อะไร เธอไม่ยอมให้ฉัน….”
เขาพูดแค่นั้นแล้วมองเธอตั้งตัวหัวจรดปลายเท้า พิมพ์ลดาร้อนผ่าวไปทั้งตัว เธอควรทำอย่างไรดี เธอควรจะรู้จักเขาสักหน่อยก่อนที่จะ…. กัน เธอคิดอย่างนั้นเพราะอย่างน้อยมันคงจะดีกว่าการที่….กันตั้งแต่ครั้งแรก และที่สำคัญเธอไม่รู้จักเขามาก่อน
“ฉันขอเวลาหน่อยได้ไหม”
พิมพ์ลดาต่อรองขึ้นมาดื้อๆ เธอคิดว่าถ้ายื้อเวลาเอาไว้ก่อน อาจไม่ต้องเสียตัวให้เขาก็ได้ ถ้าเธอจะหนีไปจากที่นี่ซะก่อน ที่บอกว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนเธอพูดเพราะไม่ทันคิด แต่ถ้าเป็นเรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องแบบนี้เธอก็คงยอม เรื่องแบบนี้มันต้องเกิดจากความรัก แต่เธอกับเขาไม่ได้รักกัน การ…กันไม่ใช่เรื่องที่สมควร
“กี่วัน”
“สามวัน”
แอนดรูพยักหน้าให้กับข้อตกลงของเธอ
“ได้ สามวัน ฉันคงยังอยู่เมืองไทย แต่วันนี้ขอมัดจำก่อนได้ไหม?”
“ฮะ มัดจำหรอ”
พิมพ์ลดาถามงงๆ แอนดรูยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์ เขาช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง ก่อนจะเดินผ่านประตูหนึ่งออกมา และพบว่ามีสระว่ายน้ำอยู่ พิมพ์ลดามองอย่างไม่เข้าใจ ร่างสูงเดินไปด้านหนึ่งที่มีบันได ก่อนจะอุ้มร่างนั้นลงไปในน้ำด้วยกัน
“ฉันชอบว่ายน้ำ และอยากให้เธออยู่เป็นเพื่อน”
พูดแล้วปล่อยร่างนั้นให้ยืนในสระ ดวงตาคู่คมมองใบหน้าสวยๆนั้นอีกครั้ง ก่อนที่ริมฝีปากจะประทับลงบนริมฝีปากของเธอเบาๆ พิมพ์ลดาขัดขืน แต่สายตาอ้อนวอนที่ส่งมาทำให้เธอหลบตาเขา แอนดรูยิ้มอย่างพอใจ เขารั้งร่างนั้นให้แนบชิดกว่าเดิม ก่อนจะจูบเธออีกครั้งอย่างอ่อนโยน ท่ามกลางสายน้ำที่เย็นฉ่ำกับรสจูบที่แสนหวานแม้จะไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก แต่มันก็ทำให้พิมพ์ลดาอ่อนละทวยได้ไม่น้อย เนิ่นนานกว่าที่เขาจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
“ฉันหวังว่าเธอคงจะคุ้นเคยกับฉับบ้างแล้วนะพิมพ์ลดา”
………………………………………………….
ดวงตาคู่หวานของมณฌิฏามองร่างของ “ทองมา” หรือ อังเดร ที่วรนนท์บอกใครๆในไร่ว่าเป็นคนงานใหม่อย่างไม่ชอบใจ เธอไม่รู้ว่าทำไมวรนนท์ต้องบอกกับทุกคนอย่างนั้น แต่ช่างเถอะ เธอไม่อยากจะสนใจ ที่เธอสนใจก็คือ ทำอย่างไรให้ไอหัวทองออกไปจากไร่ของเธอมากกว่า เพราะเธอไม่ชอบหน้าเขาเลยสักนิด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ทำเธอเกลียดซะเหลือเกิน วันนี้ป้านิ่มชวนเธอมาสวนผลไม้ของยายจันทร์ที่อยู่ไม่ห่างจากไร่ อนิชคุณมากนัก
ป้านิ่มบอกว่าจะมาขอซื้อมะพร้าวไปทำขนมเลี้ยงคนงานในไร่ เธอจึงขอวรนนท์บอกให้นายทองมามาช่วยด้วยเพราะงานไม่หนักเหมือนในไร่ กลัวว่าแผลที่ยังไม่หายดีจะเกิดอักเสบขึ้นมา อังเดรรู้สึกดีไม่น้อยที่เธอนึกมีน้ำใจกับเขา เรื่องครั้งก่อนเลยพอให้อภัยได้ แต่เขาหารู้ไม่ว่า มณฌิฏาพาเขามาด้วยเพราะต้องการหาเรื่องแกล้งมากว่า ห่างจากวรนนท์มากเท่าไรการแกล้งนายทองมาก็ดูง่ายมากสำหรับมณฌิฏา
ดวงตาคมดุสีเขียวมรกตของอังเดรมองร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์อย่างพอใจไม่น้อย เขาพอใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบด้วยซ้ำ แต่เพราะความแก่นแก้วของเธอที่ทำกับเขาทำให้หลายครั้งเขานึกโกรธที่เธอใจร้ายเหลือเกิน ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำอะไรให้ แต่ลึกๆในใจก็ต้องยอมรับว่าเธอถูกใจเขาเหลือเกิน รอยยิ้มหวานๆผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนแล้วยิ้มได้ทั้งวันอย่างนี้เลย
มณฌิฏาที่มองอังเดรอยู่ตลอดเวลาเช่นกันแยกเขี้ยวให้อย่างไม่ชอบใจ ไอบ้านี่ท่าทางหื่นกามชะมัด ยิ้มอยู่ได้ สงสัยครั้งที่แล้วยังไม่เข็ด อย่างนี้มันต้องสั่งสอน
มะพร้าวลูกเล็กในมือที่ปอกเปลือกเรียบร้อยแล้ว ถูกเธอพิจรณาอยู่นานก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อนึกวิธีที่จะแกล้งนายทองมาออก
“นายทองมา”
มณฌิฏาเรียกเสียงดัง อังเดรยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินเข้ามาหา
“ครับคุณมณ”
“ฉันมีเรื่องจะให้นายช่วย”
คำพูดนั้นทำให้อังเดรนิ่ง เขายังจำได้ครั้งที่แล้วเธอก็บอกว่ามีเรื่องจะให้ช่วย แต่แล้วก็พาเขาไปแกล้งซะอย่างนั้น
มณฌิฏามองอาการนิ่งๆนั้นอย่างรู้ทัน
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะแกล้งนายอย่างครั้งที่แล้วหรอกน่า ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก”
มณฌิฏาพูดยิ้มๆ แต่ดูกรุ้มกริ่มพิกล อังเดรก็พอจะดูอาการนั้นออก แต่เขาไม่อยากจะคิดอะไรมาก เอาเถอะ เธออยากแกล้งอะไรเขาก็เชิญ เพราะเขามีวิธีเอาคืนอยู่แล้ว และวิธีเอาคืนเขาก็ได้ทั้งกำไรและความสะใจ ที่สำคัญเขายังได้รู้ด้วยว่าเธอน่าค้นหาแค่ไหน
“คุณมณจะให้ผมช่วยอะไรหรอครับ”
“นายช่วยเอามะพร้าวพวกนี้ไปส่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ เห็นยายจันทร์บอกว่าคนของแกป่วยน่ะ ไม่มีคนไปส่งให้ ฉันสงสารแกน่ะ”
มณฌิฏาพูดไปเรื่อย ยายจันทร์ไม่เคยบอกอะไรกับเธอทั้งนั้นแหละ มันเป็นแค่เรื่องที่เธอเพิ่งแต่งขึ้นเมื่อกี้นี้เอง อังเดรพยักหน้าตกลง จากนั้นมณฌิฏาก็เดินไปหาป้านิ่มกับยายจันทร์ที่กำลังเลือกมะพร้าวอยู่อีกด้านหนึ่ง
“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณมณ มีน้ำใจจัง ความจริงคนของป้าก็ไปส่งเป็นประจำอยู่แล้วนะคะ คุณมณไม่น่าต้องลำบากเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ มณยินดี ยายจันทร์จะได้ใช้คนไปทำอย่างอื่นไงคะ มณว่างๆไม่มีอะทำก็เลยอยากช่วยน่ะค่ะ ถ้ายังไงป้านิ่มรอที่นี่นะคะ เดี๋ยวมณโทรไปบอกให้ภัทรมารับ แล้วเราเจอกันที่บ้านค่ะ”
พูดจบก็รีบเดินไปทันที อังเดรมองร่างบางที่เดินมา มณฌิฏาบอกให้อังเดรช่วยเอามะพร้าวที่ต้องไปส่งขึ้นรถ จากนั้นเธอก็ขับรถออกไป พลางนึกในใจว่านายทองมาจะทำอย่างไรถ้าโดนเธอทิ้งไว้กลางทาง คนที่ไม่คุ้นเคยกับที่นี่จะทำอย่างไรถ้าต้องหลงไปไหนต่อไหน หาทางกลับไร่ไม่เจอ
“คราวนี้นายได้หายไปจากไร่ของฉันแน่ นายอังเดร ไอทองมา ไอหัวทอง ฮ่าๆๆๆ”
…………………………………………………….
แพลม เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ต.ค. 2554, 19:43:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ต.ค. 2554, 20:08:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 1949
| << ฟื้นตัว | ตอนที่ 4 >> |
น้องแสตมป์ 28 ต.ค. 2554, 21:18:42 น.
แอนดรู มีคู่ไปซะละ อดลุ้นเลย
แอนดรู มีคู่ไปซะละ อดลุ้นเลย
แว่นใส 28 ต.ค. 2554, 21:25:08 น.
ใครคือคนที่หักหลังนะ
ใครคือคนที่หักหลังนะ
nunoi 29 ต.ค. 2554, 10:32:03 น.
ว้าว แอนดรู สร้างความคุ้นเคยแบบนี้ 3 วันหนูพิมพ์จะไปไหนรอดเนี๊ยะ
ว้าว แอนดรู สร้างความคุ้นเคยแบบนี้ 3 วันหนูพิมพ์จะไปไหนรอดเนี๊ยะ
หมูอ้วน 29 ต.ค. 2554, 13:48:24 น.
ฮิ.. มี 2 คู่ซะด้วย รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
ฮิ.. มี 2 คู่ซะด้วย รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
anOO 29 ต.ค. 2554, 17:06:08 น.
ตามอ่านทีรวด สนุกดีค่ะ มี 2 คู่อีกตางหาก
สงสัยนิดนึง คำว่า"ไอทองมา" หมายถึง"ไอ้" รึป่าวค่ะ
เห็นพิมพ์ว่าไอทุกตอนเลย
ตามอ่านทีรวด สนุกดีค่ะ มี 2 คู่อีกตางหาก
สงสัยนิดนึง คำว่า"ไอทองมา" หมายถึง"ไอ้" รึป่าวค่ะ
เห็นพิมพ์ว่าไอทุกตอนเลย