รักแท้...แม้ไม่ใกล้ชิด
สายป่านสาวน้อยจอมโก๊ะที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองชอบใครสักที ทั้งที่ก็มีคนเข้ามามากมาย ก็ใช่สิในหัวใจของเธอมีพี่วินอยู่แล้วตั้งแต่แรกเห็น แต่เรื่องราวกับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อมีอีกคนทำให้ความรักของเธอต้องสั่นคลอน เธอจะทำอย่างไร อยากตัดใจ แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จสักที
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
Tags: รักแท้
ตอน: ตอนที่ 3
“สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคน วันนี้เป็นวันดีเปิดเทอมใหม่ รูขอแสดงความยินดีกับทุกคนอีกครั้งที่สามารถเอาตัวรอดมาจากปีที่แล้วได้สำเร็จ วันนี้ครูก็มีเรื่องน่ายินดี คือความภาคภูมิใจของโรงเรียนเรา นั่นคือ นายวิทธวิน อักษรกุล กับการสอบชิงทุนรัฐบาลเพื่อศึกษาต่อที่ต่างประเทศ ครูอยากให้นักเรียนทุกคนดูพี่เขาเป็นแบบอย่าง อ่าวเรามาพบกับพี่เขาสักหน่อยเชิญเลยวิทธวิน”
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อพี่เขาขึ้นไปยืนที่หน้าเสาธง ตรงที่ครูยืนอยู่เมื่อสักครู ปิดเทอมแค่ไม่กี่เดือนพี่เขาดูโตเป็นผู้ใหญ่มากเหลือเกิน ผมที่ยามขึ้นแต่ก็ถูกตัดเลมได้เข้ารูป ฉันยืนนิ่งไปสักพักยัยเมย์ก็สะกิดเข้าที่เอว
“ตั้งใจเกินไปหรือเปล่าสายป่าน”
“.................”
“ฟังดูสิว่าพี่วินเขาจะพูดอะไร”
“เรียนคุณครูที่เคารพทุกท่านนะครับ แล้วก็สวัสดีน้องๆทุกคน พี่ดีใจที่มีโอกาสได้กลับมาที่โรงเรียนของเราอีกครั้ง พี่ได้รับทุนจากโครงการ.............เพื่อศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัย....... คณะวิศวะกรรมศาสตร์.......”
จากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าพี่เขาพูดอะไรอีก ไม่ใช่ไม่อยากฟังแต่มันไม่เข้าหูเลยสักนิดเดียว รู้แต่ว่าพอพี่เขาพูดจบ ก็ลงจากหน้าเสาธงไปเลย เช้านั้นดูเหมือนหลายคนจะวุ่นวายกับการเข้าไปพุดคุยและมอบดอกไม้ให้พี่วินคนนี้เหลือเกินหนึ่งในนั้นก็คือยัยเมย์แม่เพื่อสาวจอมแสบ ฉันจึงเลือกที่จะนั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าอาคาร ซึ่งห่างจากกลุ่มคนเหล่านั้นพอสมควร ไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอก อย่างน้อยก็ได้มองเขาอยู่แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ....
สายตาที่มองมานั้นมีความหมายอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่า อยากรู้จริงๆ หรือเป็นเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านเลยไป อย่างที่ควรรู้จักกันทั่วไปเขามองกัน ฉันไม่รู้ว่าฉันนั่งมองพี่วินอยู่ที่ตรงนี้นานเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่า ยัยเมย์กลับมาแล้ว พร้อมกับของบางอย่างในมือ
“อ่ะ ของแก”
“อะไร”
“จะไปรู้หรอไม่กล้าเปิดดู”
“......”
“เปิดหน่อยสิฉันอยากรู้ว่าพี่วินให้อะไรแก เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าแกน่ะสำคัญ ไม่สำคัญ ไม่พิเศษเขาจะเอาของให้แกหรอ”
“ไม่รู้”
“โอ้ยฉันเบื่อแกที่สุดเลยนางสาวสายป่าน เก่งทุกเรื่อง โง่อย่างเดียวเรื่องใจตัวเอง กล้าๆ หน่อยสิเพื่อน อ้อพี่วินฝากมาบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับแก เลิกเรียนพิเศษตอนเย็นพี่วินบอกว่าเดี๋ยวไปส่งที่บ้านนะ”
“เฮ้ย ยังไง บ้าแล้ว จะคุยเรื่องอะไร ฉันไม่มีเรื่องจะคุยนิ่ แล้วเย็นนี้ฉันก็ต้องกลับบ้านพร้อมพ่อด้วย”
“แกพึ่งบอกฉันเมื่อเช้าว่าพ่อไปอบรมโคราชทั้งอาทิตย์อย่ามามั่ว ขอร้องล่ะนะสุดท้ายแล้วนะ สุดท้ายจริงๆ คิดยังไง รู้สึกยังไงก็บอกพี่เขาไปเถอะ ฉันเชื่อว่าพี่เขาก็คิด ก็รู้สึกไม่ต่างไปจากแกหรอก นะป่านเชื่อฉันสักครั้ง”
“............”
18.00 น. หลังเลิกเรียนพิเศษ
“ไปเหอะป่าน พี่วินมาแล้วมั้ง”
“อืม แกออกไปก่อนนะ พอดีอาจารย์กานให้ช่วยงานนิดหน่อย”
“งานอะไร”
“เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปนะเดี๋ยวอาจารย์รอ”
“เฮ้ยแล้วพี่วินล่ะป่าน”
ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องโกหกยัยเมย์ไปแบบนั้น ทั้งที่จริงแล้วอาจารย์กานไม่ได้ขอให้ช่วยอะไรเลย เพียงแค่ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอพี่เขาก็แค่นั้นเอง
18.15 น.
18.30 น.
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมหน้าห้องอาจารย์กาน ทั้งที่อาจารย์กลับไปได้สักพักใหญ่แล้ว ใจหนึ่งก้อยากออกไป แต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ป่านนี้เขาคงไม่รอแล้วมั้ง ตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนิ่ ว่าแล้วก็เอากระเป๋าขึ้นบ่า กำลังจะลุก มีใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้า กางเกงขายาวสีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีมอ ผู้ชาย ใคร.....หรือว่า...
“ทำไมหรอป่าน”
“....พี่วิน...”
“ใช่พี่เอง พี่นึกว่าจำกันไม่ได้แล้วซะอีก”
“เอ่อ....ป่าน....ป่านขอโทษ”
“ทำไมต้องขอโทษ ทำอะไรผิดไว้หรอ”
“.........”
“พี่ก็แค่อยากคุยด้วย ตั้งแต่วันปัจฉิมป่านก็หลบหน้าพี่ตลอดเลย”
“ป่านไม่ได้หลบหน้านะ ก็แค่.....”
“ก็แค่....ก็แค่อะไร”
“ก็ป่านไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่วินน่ะสิ”
“ก็เลยหลบหน้ากันซะงั้น”
“ยอมรับก็ได้ว่าหลบหน้า จะว่าอะไรป่านก็ว่ามาเลย”
“ฮ่าๆๆๆ ก็เป็นซะอย่างนี้ใครจะไปโกรธลงเล่า”
“อะไร....”
“ก็ตอนแรกที่ป่านเบี้ยวนัด พี่ก็กะว่าจะโกรธ ก็โกรธจริงๆนั่นแหละ นัดไม่เป็นนัด ปล่อยให้รอตั้งเป็นชั่วโมง ยัยเมย์บอกว่าป่านมาช่วยอาจารย์กาน ตอนแรกก็เชื่อนะ แต่พี่เห็นอาจารย์กานขับรถออกไปตั้งนานแล้วก็เลยรู้ป่านโกหก”
“แล้วมายืนรอทำไมตั้งนาน ทำไมไม่กลับบ้านไปล่ะ”
“แล้วใครล่ะที่ปล่อยให้ยืนรอตั้งนาน”
“ใครจะไปคิดว่าจะรอ”
“..............” แล้วพี่เขาก็นั่งลงที่ม้านั่งข้างๆ แล้วก็เงียบไปซักพักใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าพี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นแรงเหลือเกิน แรงมากจนกลัวว่าที่เขาอาจจะได้ยินเสียงของมัน
“ป่านไม่มีอะไรจะบอกพี่หรอ”
“อะไรคะ”
“เปิดของที่พี่ให้หรือยัง”
“ยังเลยค่ะ ยังอยู่ในกระเป๋าอยู่เลย เปิดเลยก็ได้นะคะ”
“เดี๋ยวสิ เอาไปเปิดที่บ้านนะอย่าเปิดตอนนี้เลย”
“อ่าว ก็นึกว่าอยากให้เปิดซะอีก”
“..........”
“..........”
“พี่จะไปแล้วนะ พรุ่งนี้พี่ก็ขึ้นเครื่องแล้ว คงไม่ได้กลับมาเมืองไทยบ่อยๆแน่ๆ ไม่รู้ปีหนึ่งจะได้กลับมั้ย”
“นานจังนะคะ”
“ใช่นานมาก พี่ถึงถามไงว่าป่านมีอะไรจะพูดกับพี่หรือเปล่า”
“....คือป่าน....”
“พี่คิดว่าพี่ชอบป่าน”
“คะ”
“พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาตอนไหน แต่ช่วงที่ป่านหลบหน้าพี่มันทำให้พี่รู้จักตัวเอง รู้ความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น ป่านไม่ต้องบอกพี่ตอนนี้ก็ได้ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ แล้ววันหนึ่งพี่จะกลับมาฟังคำตอบจากป่านนะ”
“คือ...พี่วิน คือว่าป่าน.....ตึด ตืด ตืด ตืด ตึด ตึด ตึด” เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นทำลายบรรยากาศเสียจริงๆ
“คะแม่ ค่ะ อยู่โรงเรียนค่ะ แม่มาแล้วหรอ ค่ะ ป่านจะออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ ค่ะ ค่ะ”
“คือว่าป่านกลับก่อนนะคะ พอดีว่าแม่มารับแล้ว...ป่านไปนะคะ พรุ่งนี้เดินทางปลอดภัยนะคะป่านคงไม่ได้ไปส่งพี่วิน ป่านไปนะคะ”
“เดี๋ยวสิป่าน ป่าน.....”
ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างเร็วที่สุด เพราะคำสาระภาพของพี่วินแท้ๆ ที่ทำให้ฉันวางตัวไม่ถูกเลยจริงๆ ตื่นเต้น อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าตอนนี้ยัยเมย์อยู่ด้วยคงจะดีไม่น้อย ฉันไม่ได้บอกแม่ว่าทำไมกลับค่ำกว่าทุกวัน และแม่ก็ไม่ได้ถามอะไรด้วย ส่วนเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้น คนเดียวที่จะได้รู้ก็คือยัยเมย์เท่านั้น ฉันคงโดนด่ายับที่พี่เขาบอกขนาดนั้น แต่ฉันเลือกที่จะวิ่งหนีเขาแทน ......
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อพี่เขาขึ้นไปยืนที่หน้าเสาธง ตรงที่ครูยืนอยู่เมื่อสักครู ปิดเทอมแค่ไม่กี่เดือนพี่เขาดูโตเป็นผู้ใหญ่มากเหลือเกิน ผมที่ยามขึ้นแต่ก็ถูกตัดเลมได้เข้ารูป ฉันยืนนิ่งไปสักพักยัยเมย์ก็สะกิดเข้าที่เอว
“ตั้งใจเกินไปหรือเปล่าสายป่าน”
“.................”
“ฟังดูสิว่าพี่วินเขาจะพูดอะไร”
“เรียนคุณครูที่เคารพทุกท่านนะครับ แล้วก็สวัสดีน้องๆทุกคน พี่ดีใจที่มีโอกาสได้กลับมาที่โรงเรียนของเราอีกครั้ง พี่ได้รับทุนจากโครงการ.............เพื่อศึกษาต่อในระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัย....... คณะวิศวะกรรมศาสตร์.......”
จากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าพี่เขาพูดอะไรอีก ไม่ใช่ไม่อยากฟังแต่มันไม่เข้าหูเลยสักนิดเดียว รู้แต่ว่าพอพี่เขาพูดจบ ก็ลงจากหน้าเสาธงไปเลย เช้านั้นดูเหมือนหลายคนจะวุ่นวายกับการเข้าไปพุดคุยและมอบดอกไม้ให้พี่วินคนนี้เหลือเกินหนึ่งในนั้นก็คือยัยเมย์แม่เพื่อสาวจอมแสบ ฉันจึงเลือกที่จะนั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าอาคาร ซึ่งห่างจากกลุ่มคนเหล่านั้นพอสมควร ไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอก อย่างน้อยก็ได้มองเขาอยู่แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ....
สายตาที่มองมานั้นมีความหมายอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่า อยากรู้จริงๆ หรือเป็นเพียงผ่านมาแล้วก็ผ่านเลยไป อย่างที่ควรรู้จักกันทั่วไปเขามองกัน ฉันไม่รู้ว่าฉันนั่งมองพี่วินอยู่ที่ตรงนี้นานเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่า ยัยเมย์กลับมาแล้ว พร้อมกับของบางอย่างในมือ
“อ่ะ ของแก”
“อะไร”
“จะไปรู้หรอไม่กล้าเปิดดู”
“......”
“เปิดหน่อยสิฉันอยากรู้ว่าพี่วินให้อะไรแก เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าแกน่ะสำคัญ ไม่สำคัญ ไม่พิเศษเขาจะเอาของให้แกหรอ”
“ไม่รู้”
“โอ้ยฉันเบื่อแกที่สุดเลยนางสาวสายป่าน เก่งทุกเรื่อง โง่อย่างเดียวเรื่องใจตัวเอง กล้าๆ หน่อยสิเพื่อน อ้อพี่วินฝากมาบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับแก เลิกเรียนพิเศษตอนเย็นพี่วินบอกว่าเดี๋ยวไปส่งที่บ้านนะ”
“เฮ้ย ยังไง บ้าแล้ว จะคุยเรื่องอะไร ฉันไม่มีเรื่องจะคุยนิ่ แล้วเย็นนี้ฉันก็ต้องกลับบ้านพร้อมพ่อด้วย”
“แกพึ่งบอกฉันเมื่อเช้าว่าพ่อไปอบรมโคราชทั้งอาทิตย์อย่ามามั่ว ขอร้องล่ะนะสุดท้ายแล้วนะ สุดท้ายจริงๆ คิดยังไง รู้สึกยังไงก็บอกพี่เขาไปเถอะ ฉันเชื่อว่าพี่เขาก็คิด ก็รู้สึกไม่ต่างไปจากแกหรอก นะป่านเชื่อฉันสักครั้ง”
“............”
18.00 น. หลังเลิกเรียนพิเศษ
“ไปเหอะป่าน พี่วินมาแล้วมั้ง”
“อืม แกออกไปก่อนนะ พอดีอาจารย์กานให้ช่วยงานนิดหน่อย”
“งานอะไร”
“เอ่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไปนะเดี๋ยวอาจารย์รอ”
“เฮ้ยแล้วพี่วินล่ะป่าน”
ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องโกหกยัยเมย์ไปแบบนั้น ทั้งที่จริงแล้วอาจารย์กานไม่ได้ขอให้ช่วยอะไรเลย เพียงแค่ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอพี่เขาก็แค่นั้นเอง
18.15 น.
18.30 น.
ครึ่งชั่วโมงผ่านไปฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมหน้าห้องอาจารย์กาน ทั้งที่อาจารย์กลับไปได้สักพักใหญ่แล้ว ใจหนึ่งก้อยากออกไป แต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี ป่านนี้เขาคงไม่รอแล้วมั้ง ตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนิ่ ว่าแล้วก็เอากระเป๋าขึ้นบ่า กำลังจะลุก มีใครบางคนยืนอยู่ตรงหน้า กางเกงขายาวสีเข้ม รองเท้าผ้าใบสีมอ ผู้ชาย ใคร.....หรือว่า...
“ทำไมหรอป่าน”
“....พี่วิน...”
“ใช่พี่เอง พี่นึกว่าจำกันไม่ได้แล้วซะอีก”
“เอ่อ....ป่าน....ป่านขอโทษ”
“ทำไมต้องขอโทษ ทำอะไรผิดไว้หรอ”
“.........”
“พี่ก็แค่อยากคุยด้วย ตั้งแต่วันปัจฉิมป่านก็หลบหน้าพี่ตลอดเลย”
“ป่านไม่ได้หลบหน้านะ ก็แค่.....”
“ก็แค่....ก็แค่อะไร”
“ก็ป่านไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่วินน่ะสิ”
“ก็เลยหลบหน้ากันซะงั้น”
“ยอมรับก็ได้ว่าหลบหน้า จะว่าอะไรป่านก็ว่ามาเลย”
“ฮ่าๆๆๆ ก็เป็นซะอย่างนี้ใครจะไปโกรธลงเล่า”
“อะไร....”
“ก็ตอนแรกที่ป่านเบี้ยวนัด พี่ก็กะว่าจะโกรธ ก็โกรธจริงๆนั่นแหละ นัดไม่เป็นนัด ปล่อยให้รอตั้งเป็นชั่วโมง ยัยเมย์บอกว่าป่านมาช่วยอาจารย์กาน ตอนแรกก็เชื่อนะ แต่พี่เห็นอาจารย์กานขับรถออกไปตั้งนานแล้วก็เลยรู้ป่านโกหก”
“แล้วมายืนรอทำไมตั้งนาน ทำไมไม่กลับบ้านไปล่ะ”
“แล้วใครล่ะที่ปล่อยให้ยืนรอตั้งนาน”
“ใครจะไปคิดว่าจะรอ”
“..............” แล้วพี่เขาก็นั่งลงที่ม้านั่งข้างๆ แล้วก็เงียบไปซักพักใหญ่ ฉันไม่รู้ว่าพี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นแรงเหลือเกิน แรงมากจนกลัวว่าที่เขาอาจจะได้ยินเสียงของมัน
“ป่านไม่มีอะไรจะบอกพี่หรอ”
“อะไรคะ”
“เปิดของที่พี่ให้หรือยัง”
“ยังเลยค่ะ ยังอยู่ในกระเป๋าอยู่เลย เปิดเลยก็ได้นะคะ”
“เดี๋ยวสิ เอาไปเปิดที่บ้านนะอย่าเปิดตอนนี้เลย”
“อ่าว ก็นึกว่าอยากให้เปิดซะอีก”
“..........”
“..........”
“พี่จะไปแล้วนะ พรุ่งนี้พี่ก็ขึ้นเครื่องแล้ว คงไม่ได้กลับมาเมืองไทยบ่อยๆแน่ๆ ไม่รู้ปีหนึ่งจะได้กลับมั้ย”
“นานจังนะคะ”
“ใช่นานมาก พี่ถึงถามไงว่าป่านมีอะไรจะพูดกับพี่หรือเปล่า”
“....คือป่าน....”
“พี่คิดว่าพี่ชอบป่าน”
“คะ”
“พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นมาตอนไหน แต่ช่วงที่ป่านหลบหน้าพี่มันทำให้พี่รู้จักตัวเอง รู้ความรู้สึกของตัวเองมากขึ้น ป่านไม่ต้องบอกพี่ตอนนี้ก็ได้ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ แล้ววันหนึ่งพี่จะกลับมาฟังคำตอบจากป่านนะ”
“คือ...พี่วิน คือว่าป่าน.....ตึด ตืด ตืด ตืด ตึด ตึด ตึด” เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นทำลายบรรยากาศเสียจริงๆ
“คะแม่ ค่ะ อยู่โรงเรียนค่ะ แม่มาแล้วหรอ ค่ะ ป่านจะออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ ค่ะ ค่ะ”
“คือว่าป่านกลับก่อนนะคะ พอดีว่าแม่มารับแล้ว...ป่านไปนะคะ พรุ่งนี้เดินทางปลอดภัยนะคะป่านคงไม่ได้ไปส่งพี่วิน ป่านไปนะคะ”
“เดี๋ยวสิป่าน ป่าน.....”
ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างเร็วที่สุด เพราะคำสาระภาพของพี่วินแท้ๆ ที่ทำให้ฉันวางตัวไม่ถูกเลยจริงๆ ตื่นเต้น อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าตอนนี้ยัยเมย์อยู่ด้วยคงจะดีไม่น้อย ฉันไม่ได้บอกแม่ว่าทำไมกลับค่ำกว่าทุกวัน และแม่ก็ไม่ได้ถามอะไรด้วย ส่วนเรื่องวันนี้ที่เกิดขึ้น คนเดียวที่จะได้รู้ก็คือยัยเมย์เท่านั้น ฉันคงโดนด่ายับที่พี่เขาบอกขนาดนั้น แต่ฉันเลือกที่จะวิ่งหนีเขาแทน ......
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ย. 2554, 21:20:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 พ.ย. 2554, 21:20:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 1551
| << ตอนที่ 2 | ตอนที่ 4 >> |
นางสาวปลาดาว 3 พ.ย. 2554, 22:21:38 น.
ฝากติดตามและคอมเม้นด้วยนะคะ
ฝากติดตามและคอมเม้นด้วยนะคะ
anOO 4 พ.ย. 2554, 09:36:54 น.
ใจไม่กล้าซะงั้น พี่เค้าอุตส่าห์บอกก่อนแล้วนะ
ใจไม่กล้าซะงั้น พี่เค้าอุตส่าห์บอกก่อนแล้วนะ
Edelweiss 30 พ.ย. 2554, 08:55:28 น.
ตอนหลัง ๆ นี่อ่านยากอะค่ะ ช่วยทำย่อหน้าแบบตอนแรกได้ไหมคะ?
ตอนหลัง ๆ นี่อ่านยากอะค่ะ ช่วยทำย่อหน้าแบบตอนแรกได้ไหมคะ?