พื้นที่ชุ่มรัก
เมื่อได้รับคำขาดจากเหล่าคุณปู่คุณตาว่าต้องการเห็นหน้าหลานเขยหลานสะใภ้ก่อนวันเริ่มศักราชใหม่ซึ่งเหลือเวลาอีกครึ่งปี บรรดาหลานๆจึงปวดหัวหนักเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มตามหาหลานเขยหลานสะใภ้ที่จุดไหนของประเทศ และที่สำคัญกว่านั้น...ถ้าหลานคนใดคนหนึ่งทำตามความต้องการของท่านไม่ได้ ทุกคนจะต้องชดใช้ที่ทำให้คุณปู่คุณตาผิดหวังด้วยเงินและทรัพย์สินมูลค่ามหาศาลที่พอจะทำให้หลานๆสุดที่รักของพวกท่านล้มละลายกันได้ทีเดียว!!

แล้วจะให้บรรดาหลานสุดที่รักทั้ง 5 คนยอมขัดใจคุณปู่คุณตาได้อย่างไร นอกจากต้องก้มหน้ารับคำสั่งอาญาสิทธิ์แต่โดยดี และคงต้องเริ่มปฏิบัติภารกิจอย่างจริงจัง เวลาที่เหลืออยู่คงต้องงัดทุกกลยุทธทุกอย่างขึ้นมาใช้เพราะหลานๆได้ลงมติอย่าง (เกือบ) เป็นเอกฉันท์กันมาแล้วว่างานนี้...แพ้ไม่ได้!
Tags: แผนการ คุณปู่ คุณตา หลาน ความรัก พื้นที่ชุ่มรัก ผลิดอกออกรัก

ตอน: เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 2

สวัสดีค่า เอาตอนต่อไปมาลงให้ (ก่อนกำหนด) ค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เม้นท์ และกดไลค์นะคะ

สำหรับเรื่องนี้ใครที่งงกับลำดับญาติ ลองอ่านไปสักพักน่าจะพอจำได้นะคะ

ขอบคุณทุกคนค่ะ เจอกันวันศุกร์จ้า

------------------------------------------------------------------------------------------------



ตอนที่ 2: อดีตที่ลบเลือน (1)



แสงแดดยามเช้าส่องผ่านลอดรอยต่อของผ้าม่านที่ปิดไม่สนิทไปยังเตียงกว้างที่ตอนนี้เจ้าของได้ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเตรียมพร้อมสำหรับการทำงานวันแรก มุกตาภามองตัวเองภายใต้กระจกบานใหญ่เต็มตัวที่ล้อมกรอบด้วยลายฉลุไม้อย่างพิจารณาเพื่อเสริมความมั่นใจว่าตนเองดูดีพอที่จะไปพบใครคนหนึ่งซึ่งอยากเจอมานานแสนนาน โดยเมื่อคืนหลังจากที่เธอกลับมาถึงบ้านก็พบว่ามารดาได้ดักรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นเพื่อจะบอกว่าพรุ่งนี้เช้าท่านต้องกลับสระบุรีด่วนเนื่องจากบิดาโทรมาบอกว่ามีปัญหาที่ไร่นิดหน่อยให้มารดาเธอกลับไปจัดการ มุกตาภาจึงเลียบๆเคียงๆถามถึงการนัดพบกันระหว่างมารดาของเธอกับมารดาของชิษวัศนั้นเป็นเช่นไรบ้าง ถึงได้รู้ว่ามารดาเธอก็ไม่ได้เจอชิษวัศเช่นกัน

มุกตาภารู้สึกว่าตนเองตัดสินใจถูกที่ปฏิเสธมารดาไปสำหรับนัดเมื่อเย็นวาน เพราะอย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องผิดหวังที่ไม่ได้เจอชิษวัศ หากยังพอมีความหวังว่าพี่อาร์มคงจะยังไม่ได้ลืมเธอเสียสนิทใจ ส่วนเรื่องทำงานหญิงสาวถูกมารดาซักถามพอสมควรแต่เธอก็ยังคงยืนกรานปฏิเสธไม่ยอมว่าบอกเธอเข้าทำงานที่บริษัทใด ด้วยรู้ดีว่าถ้าเธอบอกไปมารดาเธอคงจัดการกรุยทางให้เธอเรียบร้อยโดยผ่านเส้นสายของเพื่อนคนสนิทซึ่งมีฐานะเป็นมารดาของชิษวัศ ซึ่งเธอไม่ต้องการ เวลานี้เธอยังไม่ต้องการความช่วยเหลือของมารดา เพราะเธออยากที่จะทำให้ชิษวัศจำเธอได้ด้วยตัวของเธอเอง

มุกตาภาใช้เวลาประมาณชั่วโมงครึ่งเพื่อเดินทางมาถึงบริษัทซึ่งตั้งอยู่บนตึกสูงย่านธุรกิจใจกลางกรุงเทพฯ ร่างบางระหงก้าวเดินไปยังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อขอพบผู้จัดการฝ่ายบุคคลซึ่งเป็นคนนัดเธอ และจะเป็นคนที่พาเธอไปพบกับ ‘เจ้านาย’ คนใหม่ของเธอ หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้ธีรภัทรผู้จัดการฝ่ายบุคคลด้วยความนอบน้อมก่อนจะเดินตามเข้าไปในลิฟท์เพื่อขึ้นไปยังห้องทำงานที่มีบุคคลที่เธอคิดถึงในทุกลงหายใจ มุกตาภารู้สึกว่ามือไม้ของตัวเองเริ่มเย็นไปหมด หัวใจก็เต้นแรงจนแทบจะควบคุมไม่อยู่ เมื่อไฟสีเหลืองที่เป็นตัวเลขแสดงชั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามตัวลิฟท์ที่ขึ้นมาสูงขึ้นก่อนจะหยุดลงเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ

คุณธีรภัทรเคาะประตูไม้สีน้ำตาลเข้มบ้านใหญ่เพื่อขออนุญาตเจ้าของห้อง หญิงสาวได้ยินน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เอ่ยอนุญาตดังมาจากข้างใน พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้ตัวเองตื่นเต้นมากไปกว่านี้ แม้จะสั่นเพียงใด แม้จะตื่นเต้นเพียงใด แต่ทุกย่างก้าวของมุกตาภากลับมั่นคง ดวงตาคู่โตสวยมองตรงไปยังเบื้องหน้า โต๊ะทำงานตัวกว้างแม้จะมีเอกสารกองอยู่แต่ก็ถูกจัดอย่างมีระเบียบ คอมพิวเตอร์แบบพกพาเครื่องบางยังคงเปิดใช้งาน ส่วนเจ้าของโต๊ะกำลังมองมายังผู้มาใหม่ทั้งสองคน

ชิษวัศแทบจะปล่อย Tablet ที่กำลังเปิดเช็คหุ้นร่วงคามือเมื่อเห็นคนที่ธีรภัทรพามา ลมหายใจดูเหมือนจะติดขัดที่จู่ๆแม่สาวชุดเหลืองที่ถูกตาต้องใจเมื่อคืนวานกลับมาโผล่อยู่ตรงหน้าแถมยังมาในฐานะผู้ช่วยคนใหม่ของตนเองอีกด้วย ส่วนมุกตาภาเองก็รู้สึกไม่ต่างกันเสียเท่าไหร่เมื่อพบว่าพี่อาร์มที่เธอคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจคือคนๆเดียวกับผู้ชายจอมฉวยโอกาสคนเมื่อวาน!!

มุกตาภาพยายามที่จะปฏิเสธภาพตรงหน้า ผู้ชายรูปร่างสูง ผมสีดำเข้มซอยเล่นระดับระต้นคอ ผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่งสันรับกับริมฝีปากที่แดงราวกับผู้หญิง หากสิ่งที่โดดเด่นที่ยังคงติดตรึงกลับเป็นดวงตาสีนิลคู่นั้น ดวงตาที่เธอรู้สึกได้เมื่อคราวเจอกันเมื่อวานว่ามันช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน แต่ทำไมพี่อาร์มที่เธอเคยรู้จักถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ผู้ชายที่อบอุ่นและแสนจะเป็นสุภาพบุรุษคนนั้นหายไปไหน ทำไมพี่อาร์มถึงกลายเป็นผู้ชายที่แสนเจ้าชู้และฉวยโอกาสกับผู้หญิงไปได้ หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาจะทำให้คนเราเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ผู้ชายตรงหน้าเธอเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนไปจนเธอแทบจะไม่เห็นภาพชิษวัศเมื่อครั้งยังอดีตเลย

...บางที...บางที ผู้ชายคนนี้อาจไม่ใช่พี่อาร์มของเธอ...

หญิงสาวคิดเข้าข้างตัวเองในใจ แม้ไม่อยากยอมรับบุคคลตรงหน้า หากความจริงก็ยังคงเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำเมื่อ ธีรภัทรได้แนะนำให้เธอได้รู้จักกับเจ้านายคนใหม่ ทั้งชื่อและนามสกุลทำให้มุกตาภารู้ว่าผู้ชายตรงหน้าคือ ‘ชิษวัศ ตตินรากรณ์’ ไม่ผิดแน่ ผู้ชายคนนี้คือพี่อาร์มคนที่เธออยากพบมาตลอดสิบกว่าปีจริงๆ

ชิษวัศขอบคุณผู้จัดการฝ่ายบุคคลที่จัดแจงพาผู้ช่วยคนใหม่มาส่งก่อนจะบอกให้ออกไปได้ ตอนนี้ในห้องทำงานของเขาจึงเหลือเพียงแค่เขาและเธอเท่านั้น ชายหนุ่มผายมือให้ร่างบางเพื่อเชิญเธอให้นั่งลงตรงเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับตนเอง แม้จะตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก็ดันบังเอิญมาเจอเธออย่างนี้ แถมยังต้องเจอกันทุกวันอีกต่างหาก ชิษวัศยอมรับว่าหัวใจเต้นแรงไม่น้อยแต่ก็ยังต้องควบคุมไม่ให้แสดงอาการอะไรออกไปมาก เพราะถ้าเขาแสดงออกมากเกินคงได้เป็น ‘ไอ้บ้ากาม’ ในสายตาเธอแน่ๆ และที่สำคัญชิษวัศยังคงยืนยันคำเดิม...เขาไม่นิยมกินเด็ก!

“คุณชื่ออะไร” คำถามที่ถูกถามมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆทำเอามุกตาภาที่กำลังมองใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างเหม่อลอยสะดุ้งนิดหนึ่ง คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างสงสัยว่าชิษวัศไม่ได้ประวัติเธอจากฝ่ายบุคคลแล้วล่ะหรือ

“มุกตาภา...ค่ะ” เธอตอบ ลอบสังเกตปฏิกิริยาของคนตรงหน้าว่าเขามีท่าทีอย่างไรเมื่อได้ยินชื่อจริงของเธอ หากแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อชิษวัศทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้กับคำตอบของเธอเพียงเท่านั้น

“ชื่อเล่นล่ะ” ผู้เป็นเจ้านายถามต่อ ลอบมองหน้าลูกน้องสาวเป็นพักๆ แม่สาวชุดเหลืองที่เจอเมื่อวานชื่อมุกตาภา ที่มีความหมายว่า ‘แสงแห่งไข่มุก’ ชิษวัศแอบอมยิ้มกับชื่อของเธอ เพราะมันช่างเหมาะเสียเหลือเกินกับสาวคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“มุกค่ะ” เธอตอบและลอบสังเกตอาการของชิษวัศอีกครั้ง หากทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ผู้ชายตรงหน้าไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆเลยกับชื่อของเธอ ไม่ว่าจะเป็นชื่อจริงหรือชื่อเล่น พี่อาร์มจำเธอไม่ได้จริงๆ หญิงสาวไม่ได้หวังว่าเขาจะจำเธอได้ที่หน้าตาเพราะเธอเองก็จำเขาในคราแรกที่เจอไม่ได้เช่นกัน แต่เธอก็ยังหวังอยู่ลึกๆว่าพี่อาร์มคงยังจำชื่อเธอได้ ยังคงจำหนูมุกในวันวานได้ แต่เปล่าเลย...เขาจำเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย...ทั้งชื่อและหน้าตา

“อายุ” พอมาถึงคำถามนี้ มุกตาภาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถึงกับเชิดหน้าขึ้น ไม่เข้าใจว่าทำไมชิษวัศต้องมาซักไซ้ประวัติส่วนตัวของเธอด้วยในเมื่อเธอได้ให้ข้อมูลเหล่านั้นกับฝ่ายบุคคลไปหมดแล้วและเขาก็สมควรที่จะรับรู้แล้วมิใช่หรือ

“ดิฉันกรอกประวัติส่วนตัวให้ฝ่ายบุคคลเรียบร้อยแล้วนะคะ”

“ผมไม่อยากรู้จักผู้ช่วยของตัวเองผ่านหน้ากระดาษ” ชิษวัศพูดสวนขึ้นมาทันทีที่มุกตาภาพูดจบ ดวงตาสีนิลสบกับดวงตาคู่สวยสีน้ำตาลเข้มนิ่งก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้งเสียงเรียบ “อายุเท่าไหร่”

“ยี่สิบสามค่ะ ต้องบอกวันเดือนปีเกิด น้ำหนักหรือส่วนสูงด้วยไหมคะ” เธอประชด ถึงเขาจะเป็นพี่อาร์มแต่ก็ไม่ใช่พี่อาร์มคนก่อนคนที่เธอเคยรู้จัก ผู้ชายตรงหน้ากลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่เธอ...แทบจะไม่รู้จักเลย

ชิษวัศมองผู้ช่วยคนใหม่ด้วยสายตาที่คมกริบ ชายหนุ่มไม่ค่อยได้ใช้สายตาแบบนี้กับลูกน้องมากนัก เพราะที่นี่ทุกคนทำงานกันเหมือนครอบครัวกันมากกว่า แม้จะเป็นครอบครัวที่ใหญ่มากก็ตาม ทุกคนจึงสนิทสนมและทำงานร่วมกันได้ดี แต่ไม่รู้ทำไมพอโดนสาวหน้าหวานคนนี้ประชดเสียเข้าให้ ชายหนุ่มจึงนึกอยากที่จะงัดหน้ากากน้ำแข็งขึ้นมาใส่เพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่เธอควรจะมาประชดประชัน...ไม่ใช่เลย

“ไม่ต้องตอบในสิ่งที่ผมไม่ได้ถาม”

ถึงจุดนี้..หัวใจดวงน้อยของมุกตาภาเริ่มที่จะสั่นไหวและเจ็บแปลบ เธอไม่สามารถที่จะสัมผัสความอบอุ่นที่เคยมีของชิษวัศได้เลย รอยยิ้มอบอุ่น น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่เอ่ยเรียกชื่อเธอ ทั้งหมดนั้น...เธอสัมผัสไม่ได้เลยกับบุคคลที่อยู่ตรงหน้าเธอ บางทีสิ่งที่เธอหวังทั้งหมดอาจเป็นเพียงแค่ความฝันที่เธอเพียรสร้างจินตนาการขึ้นเอาเอง หากเมื่อลืมตาตื่น ทุกอย่างกลับมลายหายไปเหลือไว้เพียงความจริงที่เจ็บปวดใจ

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเบาๆ หลุบสายตาลงต่ำ ไม่กล้าพอที่จะสบดวงตาคู่คมตรงหน้า...เพราะเธอรู้สึกกลัว กลัว...อย่างบอกไม่ถูก

“คุณใช้โทรศัพท์อะไร”

ดวงตากลมโตที่หลุบลงต่ำเมื่อครู่เหลือบขึ้นมาสบกับดวงตาคู่คมอีกครั้ง ริมฝีปากบางเม้มสนิท คิ้วเรียวสวยขมวดจนแทบชิด มุกตาภารู้ดีว่าการแสดงท่าทางอย่างนี้ต่อบุคคลที่เป็นถึงเจ้านายนั้นไม่สมควร แต่การที่ชิษวัศจะมาถามในเรื่องที่มีความเป็นส่วนตัวมันก็ไม่ใช่สิ่งที่คนเป็นเจ้านายพึงกระทำเช่นกัน แม้เรื่องที่เขาถามจะไม่ใช่ความลับอะไรมากมายก็ตาม

“ดิฉันไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องงานนี่คะ”

“ผมถาม คุณมีหน้าที่แค่ตอบ”

“ปกติใช้ Blackberry ค่ะ แต่บังเอิญว่าเมื่อวานมีคนช่วยทำพัง ตอนนี้เลยมาใช้ iPhone 4 สีขาวแทน แค่นี้ละเอียดพอไหมคะ” เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มล้ำเส้นในความเป็นส่วนตัวของเธอมากเกินไป มุกตาภาจึงถือโอกาสเหน็บแนมแกมประชดชิษวัศเสียหนึ่งที เธอรู้ทันความคิดของชิษวัศว่าที่เขาถามก็เพราะอยากรู้เท่านั้นว่าโทรศัพท์ของเธอที่เขาทำพังมันอยู่ในสภาพเช่นไร และนำกลับมาใช้ใหม่ได้ไหม แต่ที่ต้องถามเสียอ้อมโลกแทนที่จะถามตรงๆคงเพราะกลัวจะเสียฟอร์ม

ส่วนคนที่ถูกกัดเสียโต้งๆหนึ่งทีกลับยิ้มมุมปากนิดหนึ่งเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ นึกขำอยู่ไม่น้อยที่ผู้หญิงตรงหน้าเริ่มที่จะโกรธ เพราะดวงหน้าสวยหวานที่ชักจะเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงมันชวนตลกไม่เบา ถ้าไม่ติดที่ว่าเธอเด็กเกินไปในคำจำกัดความของตัวเอง ป่านนี้...เขารุกหนักเธอไปแล้ว แต่นี่...แม้จะถูกใจมาก กลับต้องปฏิเสธไปเพราะเคยได้ประกาศกร้าวไว้ว่าจะไม่คบกับผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าตัวเองเด็ดขาดและคนอย่างชิษวัศก็ไม่เคยกลืนน้ำลายตัวเอง! แต่ที่ถามก็แค่อยากรู้ว่าโทรศัพท์ที่เขา ‘ช่วยทำพัง’ ไปเมื่อคืนมันอยู่ในสภาพเช่นไร แล้วก็เป็นอย่างที่ชายหนุ่มคิดไว้ว่ามันคงจะอยู่ในสภาพเกินเยียวยาเธอถึงเปลี่ยนมาใช้เครื่องใหม่แทน

ชายหนุ่มยื่นนามบัตรสีขาวเรียบๆที่มีชื่อบริษัท ชื่อตนเองรวมทั้งเบอร์ติดต่อ และอีเมล ซึ่งเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดให้มุกตาภาพร้อมกับยื่นกระดาษโน้ตใบเล็กให้เธออีกหนึ่งแผ่น

“เขียนเบอร์โทรศัพท์ที่ผมสามารถติดต่อคุณได้ตลอดเวลาพร้อมอีเมลมาให้ผมด้วย”

มุกตาภารับทั้งนามบัตรและกระดาษแผ่นนั้นมา มือบางหยิบปากกาตนเองจากในกระเป๋าก่อนจะบรรจงเขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือและอีเมลลงไป ติดใจอยู่ไม่น้อยกับว่าคำว่าติดต่อได้ตลอดเวลาของชิษวัศ เธอรู้ว่าการเป็นผู้ช่วยของเขาคือการช่วยเรื่องงานของเขาทั้งหมด แต่ไอ้เรื่องที่ติดต่อตลอดเวลานี่มันหมายความว่ายังไง เขากะจะใช้งานเธอนอกเวลาบริษัทด้วยหรืออย่างไรกัน

เมื่อจัดการเขียนเสร็จมือบางจึงยื่นกระดาษโน้ตแผ่นนั้นกลับไป และหลังจากนั้นชิษวัศได้บอกขอบเขตการทำงานของเธอทั้งหมดอย่างละเอียดว่าเธอต้องทำอะไร เริ่มจากตรงไหน ชายหนุ่มอธิบายเป็นลำดับขั้นตอนเพื่อให้เธอเข้าใจง่าย แถมยังมีเอกสารที่เธอต้องเรียบรู้ที่ถูกเตรียมไว้โดยผู้ช่วยคนเก่าพร้อมสรรพบนโต๊ะทำงานที่จัดไว้สำหรับเธอซึ่งอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ถูกจัดไว้อีกมุมด้านหนึ่งของห้อง ความจริงมุกตาภาพอจะรู้จากธีรภัทรผู้จัดการฝ่ายบุคคลมาบ้างว่าการเป็นผู้ช่วยของชิษวัศนั้นไม่ง่ายเลย เนื่องจากเขาไม่มีเลขาฯ การเป็นผู้ช่วยก็แสดงว่าเธอต้องรับตำแหน่งเลขาฯของเขาควบไปอีกตำแหน่ง เรียกว่าเธอคนเดียวมีแค่สองมือแต่กลับต้องทำงานให้กับเจ้านายคนนี้ในทุกๆเรื่องให้สมกับเงินเดือนสูงลิ่วที่เขาอุตส่าห์ทุ่มทุนจ่าย

กองเอกสารกองโตรวมทั้งตารางการทำงานและการนัดหมายของชิษวัศถูกกางอยู่ทั้งหมดตรงหน้ามุกตาภา หญิงสาวงัดแว่นสายตาออกมาสวม แม้จะสายตาสั้นไม่มากถึงขนาดที่ต้องใส่แว่นตลอดเวลาแต่ถ้าอยู่ท่ามกลางตัวเลขและตัวอักษรเยอะขนาดนี้เธอก็ไม่ไหวเช่นกัน

ชิษวัศลอบมองผู้ช่วยคนใหม่เป็นพักๆสลับกับสะสางงานบนโต๊ะ มองดูคนที่กำลังคร่ำเคร่งกับเอกสารที่เขาเตรียมไว้ให้เธอเพื่อศึกษาอย่างเอ็นดู พอใจมากที่ได้ผู้ช่วยคนใหม่ที่ตรงใจขนาดนี้ เท่าที่ดูจากสายตา...มุกตาภาเป็นคนขยัน ฉลาด เข้าใจและเรียนรู้สิ่งใหม่ๆได้อย่างรวดเร็ว หากสิ่งไหนที่เธอไม่เข้าใจหรือสงสัยเธอก็จะไม่รีรอที่จะถามทันที

“ขอโทษนะคะ” เสียงหวานใสดังขึ้นจนคนที่ทำงานอยู่คนเดียวกันต้องละสายตาจากเอกสารตรงหน้าขึ้นมามอง

“สงสัยอะไรหรือเปล่า”

“เรื่องเอกสารไม่ได้สงสัยอะไรค่ะ แต่อยากจะถามว่า...” เธอเงียบไปสักพักราวกับกำลังชั่งใจตัวเองว่าสมควรจะถามออกไปหรือไม่

“อยากจะถามอะไรก็ถามมา” ชิษวัศบอกเสียงเรียบ เห็นแววตาหวั่นไหวไม่มั่นใจในดวงตาคู่สวย

“จะให้ดิฉันเรียกคุณว่าอะไรคะ คุณชิษวัศ บอส หรือเจ้านาย”

“คุณอาร์ม” ชิษวัศไม่เลือกในสิ่งที่เธอกล่าวมาทั้งหมด แต่กลับให้เธอเรียกชื่อเล่นของเขาแทนแม้มันจะมีคุณนำหน้าก็ตาม แต่ทั้งบริษัทถ้าไม่นับบรรดาผู้บริหารระดับสูงแล้ว ก็ไม่มีใครเลยที่ได้เรียกเขาว่า ‘คุณอาร์ม’ นอกจากเธอ

“แต่ว่า...” มุกตาภาจะปฏิเสธ เพราะเท่าที่เธอสังเกต ขนาดธีรภัทรซึ่งมีตำแหน่งเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลแถมยังทำงานที่นี่มานานยังเรียกเขาว่า ‘คุณชิษวัศ’ เลย แล้วทำไมเขาถึงให้เธอเรียกเขาว่า ‘คุณอาร์ม’ ทำไมนะ...ทำไมต้องมาทำให้หวั่นไหวและสับสนอย่างนี้ด้วย ทำไมหนอพี่อาร์ม...

“ผมให้คุณเรียกก็เรียกไป ต่อไปนี้ผมก็จะเรียกคุณว่าคุณมุกเหมือนกัน แล้วคุณก็แทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ เข้าใจนะ”

เจ้านายของเธอบอกแค่นั้นก่อนจะกลับไปก้มหน้าก้มตาทำงานเหมือนเดิม ไม่ยอมขยายความหรืออธิบายอะไรเพิ่มเติมไปมากกว่านั้น เจอแบบนี้แล้วจะให้เธอทำอย่างไรได้นอกจากจะกลับมาก้มหน้าก้มตาอ่านทำความเข้าใจกับเอกสารตรงหน้าเช่นกัน แม้จะยังเจ็บลึกๆที่จากที่เคยเรียกว่า ‘พี่อาร์ม’ จนติดปากแต่กลับต้องเปลี่ยนมาเรียกเป็น ‘คุณอาร์ม’ เพราะเจ้าของชื่อได้ลืมเลือนเรื่องราวของ ‘หนูมุก’ ในอดีตไปหมดสิ้นแล้วคงเหลือไว้แต่เพียง ‘คุณมุก’ ที่มีความสำคัญเพียงแค่เป็นผู้ช่วยของเขาเพียงเท่านั้น

...ทำไมหนอ...ถึงรู้สึกว่าพี่อาร์มช่างอยู่ห่างไกลเธอเหลือเกิน ทั้งๆที่เห็นหน้ากัน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันช่างห่างไกลจนเธอไม่สามารถที่จะก้าวไปให้ใกล้กว่านี้ได้เลย...













เสียงเคาะโต๊ะที่ดังแว่วขึ้นมาสะกิดสมาธิของคนที่จดจ่ออยู่กับกองเอกสารตรงหน้าจนต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาคู่โตสีน้ำตาลเข้มช้อนขึ้นมองลอดแว่นสายตาจนสะดุดอยู่กับร่างสูงของชิษวัศที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“มีอะไรคะ”

“พักไว้ก่อน แล้วตามผมมา” ชิษวัศสั่งสั้นๆ ไม่บอกไม่อธิบายอะไรอีกอย่างเคย

“จะไปไหนคะ” มุกตาภาร้องถาม ถึงจะเป็นเจ้านายแต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่งโดยไม่บอกเหตุผลว่าเพราะอะไร ทำไมเธอถึงต้องทำอย่างที่เขาต้องการให้เธอทำ

“ไม่ต้องถาม แล้วก็ตามมา” น้ำเสียงกับสายตาดุๆถูกส่งมาให้ผู้ช่วยคนใหม่อีกแล้ว มุกตาภาปิดแฟ้มรายงานการประชุมด้วยอารมณ์น้อยใจ วันนี้เธอถูกชิษวัศทำสายตาอย่างนี้ใส่มาอีกครั้งแล้วนะ แล้วเธอจะทนกับความหมางเมินไม่รู้จักกันแบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่ แม้จะพร่ำบอกให้ตัวเองอดทน ปลอบใจตัวเองอยู่ทุกแทบทุกวินาทีว่าถ้าเธอพยายาม...ชิษวัศจะต้องจำเธอได้แน่นอน ในส่วนลึกของหัวใจ...เธอพร่ำบอกตัวเองว่าเขายังไม่ได้ลืมเธอไปตลอดกาล พี่อาร์มเพียงแค่ลืมเธอไปชั่วคราว บางทีทุกอย่างอาจจะต้องใช้เวลา และเธอ...ต้องอดทนที่จะรอ

------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนต่อไปพี่อาร์ม (แอบ) น่ารักนะคะ :)



ตอบเมนท์จ้า....


anOO : แค่มาอ่านและให้กำลังใจก็ดีใจมากแล้วค่ะ เอาตอนต่อไปมาลงแล้ว พี่อาร์มจำอะไรไม่ได้เลย สงสารหนูมุกค่ะ

Amata : ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

morisa : โอ้...ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากคุณโมริสานะคะ ดีใจมากๆเลยค่ะ

roseolar : ปอแก้วก็ชอบค่ะ มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์ดีค่ะ ตอนนี้อาจะสั้นกว่าตอนที่แล้ว แต่มาลงก่อนกำหนดนะคะ อิอิ

violette : เป็นห่วงคนอ่านเรื่องความสัมพันธ์ของญาติเหมือนกันค่ะ มันเยอะจริงๆ ขอโทษนะค้าาาาา อย่าเพิ่งเบื่อกันน้าาา

tutas : อยากจะบอกว่าป่วนแบบสุดๆเลยล่ะค่ะ เพราะพี่อาร์มขัดแย้งในตัวเอง ฮ่าาาาา

คัณธรัฐ : ขอบคุณนะคะที่ยอมเปิดเผยตัว อิอิ



ปอแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ธ.ค. 2554, 21:44:36 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ธ.ค. 2554, 21:44:36 น.

จำนวนการเข้าชม : 1838





<< เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 1   เขตพื้นที่ที่ 1 : ผลิดอก...ออกรัก : ตอนที่ 3 >>
roseolar 6 ธ.ค. 2554, 07:30:05 น.
อีกไม่นานพี่อาร์มต้องเข้าสมาคมกินเด็กอย่างแน่นอน ฟันธง!!!!
อยากเห็นพี่อาร์มแอบหวานแล้วค่ะ รอ รอ วันศุกร์นะคะ
อยากรู้ว่าเมื่อไรหนอ ชายหนุ่มจะจำสาวน้อยของเราได้เสียที เฮ้อ!ลุ้นแทน ยังไงก็...เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอเน้อ


anOO 6 ธ.ค. 2554, 10:14:33 น.
พี่อาร์มอ่ะ แค่จำไม่ได้ หนูมุกก็ใจเสียแล้ว
ยังมาตีหน้าโหดเข้าโหมดเย็นชาใส่หนูมุกอีก เดี๋ยวเด็กไม่รักนะ


Amata 6 ธ.ค. 2554, 12:27:58 น.
เริ่มสนุกและน่าสนใจมากเชียวค่ะ รอติดตามพี่อาร์มคุงต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ


violette 7 ธ.ค. 2554, 01:03:55 น.
ชอบพี่อาร์ม นิดๆแล้วค่ะ ขอหวานๆจะดีมากเลยค่า


nunoi 7 ธ.ค. 2554, 19:00:18 น.
ชอบพี่อาร์มแล้วซิ รอวันศุกร์อยู่ค่ะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account