ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 10.‘หลักฐาน นักเขียนสาว แย่ง แฟนนักอ่าน’
10.
“พี่โชค ไหนละไหน ..”
“อะไรกันครับน้องฐา” ศุภโชคอยากจะปิดโทรศัพท์หนีแต่ว่าก็พลาดรับสายของฐาปนิสรไปเสียแล้ว..
“เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนน้องฐา ได้รูปพี่ต้นกับผู้หญิงอื่นมา หมายความว่าไง”
“ภาพตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันนี้ ที่เรือจักรีฯ น้องฐาโมโหที่พี่ต้นนอกใจน้องฐา แต่น้องฐาไม่คิดเลยว่า พี่โชคจะสมรู้ร่วมคิดด้วยแล้วช่วยพี่ต้นสวมเขาให้น้องฐา..จำไว้เลย ต่อไป น้องฐาซื้ออะไรไปให้พี่ต้น พี่โชคอย่าได้กินของน้องฐาอย่างเด็ดขาด และถ้าแอบกิน น้องฐาจะแช่งให้ แช่งให้จู๊ด ๆ แช่งให้พี่โชคตกทะเลโดนปลาฉลามกัดกินทั้งตัวไม่เหลือซาก”
“โห..พี่นี่โดนทั้งขึ้นทั้งล่องเลยใช่ไหมเนี่ย”
“บอกมาว่านังนั่นคือใคร”
“แล้วคนที่ให้รูปน้องฐาไปเขาบอกไหมละครับว่าใคร”
“บอก..น้องฐารู้แล้วว่าใคร..แต่น้องฐาอยากได้คำยืนยันจากปากพี่โชคด้วย”
“พี่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเหมือนกัน ผู้การไม่ได้บอกเรื่องส่วนตัวกับพี่ทุกเรื่องหรอกนะ..พี่เป็นลูกน้องแค่ที่ทำงาน อยู่ห้องพักก็ต่างคนต่างอยู่ วันหยุดก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่เกี่ยวกัน”
“แก้ตัวได้ดีนะคะ..แต่ฐาไม่เชื่อหรอก..เอาเป็นว่าน้องฐาให้โอกาสพี่แล้วนะคะ ถ้าพี่ไม่บอก แล้วพี่ก็รอฟังข่าวของนังนักเขียนนิยายน้ำเน่าไร้สาระนั่นแล้วกัน เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับน้องฐา กล้ามาล้วงคองูเห่าถึงชลบุรี”
“หมายความว่าไง น้องฐาจะทำอะไร”
“แสดงว่าพี่โชครู้จักมันใช่ไหม...ไหมละช่วยกันปิดดีนัก.. ถ้าพี่ต้นกลับมาบอกพี่ต้นด้วยว่า นังนั่นจะไม่ได้ออกไปจากชลบุรีครบอาการสามสิบสองหรอก”
“เฮ้ย น้องฐาจะทำอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้ค่ะ..แค่นี้นะคะ ไม่อยากคุยกับพวกผู้ชายเห็นแก่ตัว..”
ฐาปนิสรกดตัดสัญญาไปแล้ว ศุภโชคก็รีบลงจากเตียงนอนปิดโทรทัศน์ที่กำลังดูละครเรื่องโปรดทันที..เขาเดินกลับไปกลับมาเพราะโทรเท่าไหร่ ผู้การก็ไม่รับสาย ..น้องฐาคงจะโทรแล้วเหมือนกัน..ถึงได้ร้อนรุ่มดังไฟสุมทรวง จึงได้มาระบายกับเขาถึงขนาดนี้..
“โอ้ย คุณแพรว ซวยเสียแล้วไหมละ ทำอย่างไรดีละเนี่ย..” .ศุภโชคเดินกลับไปกลับมา แล้วก็นึกได้ว่า นงนุชน่าจะมีเบอร์แพรวพรรณ ซึ่งเขาจะโทรเข้าเบอร์คุณแพรวแล้วขอสายผู้การ คิดได้ดังนั้นเขาก็เลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ผู้การอนุสิทธิ์สามีของนงนุช เพราะไม่มีภารกิจออกลาดตระเวนก็น่าจะอยู่บ้านกับภรรยา..
“เอาว่ะ..ขัดจังหวะก็ต้องยอมละ”..พึมพำกับตัวเองแล้วศุภโชคก็กดโทรออก...
“ฮัลโหล..” โชคดีว่าเป็นเสียงของนงนุชรับสายแทนสามี..
“นี่ผมเองนะ ศุภโชค..”
“ต้นเรือมีอะไรหรือคะ”
“พี่นงนุชมีเบอร์คุณแพรวไหมครับ..ผมมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“เออผมอยากคุยกับผู้การแต่ว่าเขาไม่เปิดเครื่อง”
“นุชก็อยากคุยกับคุณแพรวเหมือนกันแต่ว่าเขาก็ไม่รับสาย”
“พี่นงนุชมีเรื่องอะไรกับคุณแพรวหรือครับ”
“ก็..เออ..เอ่อ เรื่อง..” นงนุชไม่กล้าพูด เพราะว่าไม่มั่นใจว่าเรื่องร้อน ๆ ของศุภโชคนั้นเรื่องเดียวกับที่เธอร้อนรุ่มหรือเปล่า.. “เอ่อ แล้วต้นเรือจะโทรหาผู้การทำไม มีอะไรหรือคะ”
“น้องฐาสิครับ เค้ารู้เรื่องผู้การอยู่กับคุณแพรวแล้ว แล้วเขาก็ขู่ว่า ขาออกจากชลบุรีคุณแพรวจะต้องเหลือไม่เท่าเดิมแน่ ๆ ผมก็เลยจะรีบโทรหาผู้การให้รู้เรื่องไว้จะได้รีบเคลียร์กับน้องฐาก่อนที่จะวางแผนทำอะไร”
##########################
นอกจากนงนุชกับศุภโชคจะร้อนใจเรื่องที่ฐาปนิสรให้เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนติดแท็กรูปที่หน้าบอร์ดในเรือหลวงจักรีนฤเบศร ซึ่งตัดต่อไว้คู่กับรูปของฐาปนิสรกับผู้การจิรวัติ ซึ่งภาพซ้ายกับภาพขวานั้นความหวานของภาพขวา คือภาพที่ถ่ายคู่กับฐาปนิสรนั้นมีมากกว่าภาพซ้ายไม่รู้จักกี่เท่า แต่ว่าข้อความใต้ภาพนี่สิ..ไม่รู้ว่าใครโหลดรูปนั้นไปเก็บหรือว่าส่งรูปนั้นไปที่หน้าบอร์ดของนักเขียนท่านใดบ้าง..
‘หลักฐาน นักเขียนสาว แย่ง แฟนนักอ่าน’
หิรัญญาที่อยู่ฉะเชิงเทราและได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนนักเขียนด้วยกันก็รีบโทรหาแพรวพรรณที่อยู่สัตหีบ แต่ว่าแพรวพรรณนั้นไม่รับสาย ซึ่งหิรัญญาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทางนี้ แต่ว่าด้วยอยากระบายหิรัญญาจึงต้องกดโทรศัพท์ไปหานาทีและพอนาทีรู้เรื่องนี้ ก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เช็คดูเรื่องร้อน ๆนั้น..
“ตายแน่ ๆ นังแพรว..มันไปไหนเนี่ย..ป่านนี้คนเอาไปเม้าท์กันทั่ววงการแล้ว”
“เบอร์อีตาผู้การนาวินต้าพี่ก็ไม่มี..โอ้ย..ถ้าแม่มันรู้เรื่องนี้นะ พี่ต้องตายด้วยแน่ ๆ เลย หนึ่ง ๆ พี่ว่า คืนนี้พี่นอนไม่หลับแล้ว พี่เก็บของไปสัตหีบก่อนดีกว่า..พี่ว่าเดี๋ยวแพรวมันต้องโทรกลับ”
“แต่มันดึกแล้วนะพี่..”
“ดึกที่ไหน เพิ่งสองทุ่มเอง ฉะเชิงเทราสัตหีบเดี๋ยวเดียว”
“พรุ่งนี้เช้าก็ได้มั้ง ขับรถกลางคืนมันอันตราย”
“แล้วคิดว่า ถ้าแพรวมันรู้เรื่องนี้มันจะนอนหลับไหม มันก็ต้องโทรกวนพี่อยู่ดี พี่วางสายเก็บของก่อนดีกว่านะ ..แล้วค่อยว่ากัน..”
“พี่ญา พี่นี่สุดยอดของเพื่อนเลย” นาทีทำเสียงซาบซึ้ง แต่ว่าก็ต้องหัวเราะก๊ากเมื่อหิรัญญาตอบกลับมาว่า “งานนี้เรียกว่าเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้โว้ย นี่ถ้าแกกับฉันไม่วางแผนกันแบบนี้ นังแพรวมันก็ไม่คงระริกระรื่นจนมีภาพหลุดออกมาอย่างนี้หรอก...หรือถ้ามีภาพแกอยู่บนเรือด้วยอีกคนมันก็ยังคงพอกู้หน้าได้
ว่ามันไปกับแฟนมัน แล้วนั่นก็คือ..แค่..บังเอิญ..พูดแล้วเซ็งโว้ย..แล้วค่อยว่ากัน”
เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง แสงดาวที่อยู่เกลื่อนฟ้า ความมืดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ และชายหนุ่มในดวงใจ ทำให้แพรวพรรณรู้สึกว่า คืนนี้เป็นอีกคืนที่เธอไม่อาจจะลืมมันไปได้..นอกจากพี่ต้นกล้าจะยอมเล่าเรื่องคู่ควงของเขาตั้งแต่สมัยเรียนโรงเรียนเตรียมทหารจนมาอยู่โรงเรียนนายเรือ..พี่ต้นกล้าก็ยังแอบหยอดน้ำตาลให้เธอเล็กน้อยว่า
“การที่มีผู้หญิงคนหนึ่งต้องมีเรื่องให้ออกไปจากชีวิตนั้น แม้มันจะรู้สึกเจ็บ แต่ว่าคิดอีกมุมหนึ่งว่า ผู้หญิงคนนั้นอาจจะยังไม่ใช่คู่แท้ของเรา และเราก็ต้องรอเขาต่อไป”
“ระหว่างที่เขายังไม่มา พี่ก็..ลั้นล้าไปเรื่อย ๆ”
“พี่ไม่ได้มั่วนะ”
“ค่ะ ผู้หญิงสมัยนี้ ไม่เหมารวมดีกว่า ผู้หญิงส่วนหนึ่งในยุคนี้ ง่ายขึ้นต่างหาก ใช่ป่ะ”
“มันก็มีข้อตกลงกัน”
“แล้วคนปัจจุบันของพี่ละคะ” เมื่อเห็นว่าตะล่อมเขาจนได้ที่แล้ว แพรวพรรณที่ยืนกอดกดอยู่ก็กลั้นใจถาม..
“พี่มั่นใจว่าเราไปด้วยกันไม่รอดหรอก ต่างกันราวฟ้ากับเหวเหมือนคนก่อนหน้านั้น แต่รายนี้หนักกว่าใครทั้งสิ้น”
“ทำไมคะ”
“บทจะดีก็ดีเกิน บทจะร้ายก็ใช่ย่อย”
“ขี้หึงใช่ไหมคะ..แล้วนี่แพรวจะโดนอะไรไหมคะ”
“ก็แพรวมาหาพี่ในฐานะน้องสาว..ก็ไม่น่าจะมีเรื่องอะไร”
“แล้วถ้าเขาต้องไปจากพี่เหมือนคนก่อน ๆ พี่จะเสียใจไหม”
“เสียใจไหม...บางทีชีวิตรักมันก็ถึงจุดอิ่มตัวได้เหมือนกัน..ถ้าเขาต้องไป มันก็น่าจะเหลือความทรงจำดี ๆ ไว้เหมือนคนอื่น ๆ”
“ก็แสดงว่ากำลังอยากจะให้เขาไป..”
“พี่คิดว่าเขาจะต้องไปเองแหละ พี่เองถึงวันนี้ อายุเท่านี้ บางทีมันก็อะไรก็ได้ แต่ถ้าพัฒนาไปจนถึงการแต่งงานกัน พี่ก็ว่า มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมละคะ”
“พ่อเค้าคงไม่เอาลูกเขยเป็นทหารตัวเล็ก ๆ จน ๆ แบบนี้หรอก..”
“วันหน้ายศพี่ก็สูงขึ้น ความรวยก็ตามมาด้วย”
“วันหน้าเรามีพันบาท เขามีล้านบาท เรามีหมื่นบาท เขามีสิบล้านบาท ถ้าพ่อเขาตัดเป็นตัดตายเขาก็คงไม่มาทนกัดก้อนเกลือกินกับพี่หรอก.. และอีกไม่กี่เดือน เขาก็จะไปเรียนต่อที่เมืองนอก..แล้วแพรวคิดดูว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป..”
“พี่ก็ต้องรอคู่แท้ของพี่ต่อไป..แพรวเอาใจช่วยค่ะ” พูดจบแพรวพรรณก็รู้สึกคันจมูกขึ้นมาเหมือนกันว่าใครเอาดอกหญ้าเข้าไปปั่น..หญิงสาวจามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..และจามติด ๆ กันถึงสามสี่หน..
“พี่ว่ากลับกันเหอะ โดนน้ำค้างแบบนี้ เดี๋ยวแพรวจะป่วย”
“โห จะเที่ยงคืน ..พรุ่งนี้พี่ก็ต้องทำงานแต่เช้า..แพรวนี่ ชวนคุยเรื่องไม่ได้เกี่ยวกับงานเลย”
“แต่แพรวก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอ”
“ก็..นิสัยนักเขียนนี่คะ..รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม..”
“แล้วแบบนี้ แพรวมองว่าพี่เจ้าชู้ไหม” ว่าพลางเขาก็แตะแขนแล้วพาแพรวพรรณเดินไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ริมถนน..แพรวพรรณสาวเท้าเดินเคียงกันไปกับเขาและพอเขาปล่อยมือจากแขนของเธอหลังมือข้างซ้ายของเขาก็สัมผัสกับหลังมือข้างขวาของเธอ จนกระทั่งแพรวพรรณคิดว่าเขาจะจับมือของเธอเดินไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น..แต่ถ้าเขาทำอย่างนั้นแพรวพรรณก็ยังเดาอารมณ์ตัวเองไม่ได้ว่าจะขัดขืนเขาหรือไม่..
“คนเจ้าชู้ก็มักจะมีเหตุผลของตัวเอง”
“สรุปที่พี่เล่ามาแพรวว่าพี่แก้ตัว”
“ก็คล้าย ๆ จะแก้ตัว แต่ว่า เรื่องทั้งหมดมันก็เดินมาถึงขั้นนี้แล้ว..มันแก้ไขอะไรไม่ได้ แพรวเป็นผู้ฟัง แพรวก็ฟังหูไว้หู..ถ้าให้เชื่อทั้งหมด แพรวก็ไม่ เพราะถ้าให้ฝ่ายผู้หญิงเล่าเขาก็จะต้องเล่าอีกมุมหนึ่ง..”
“อืม..ใช่”
“พี่อาจจะแทงกั๊ก ๆ ไว้ ทำให้เขาไม่มั่นใจ และเมื่อมีอีกคนที่ให้ความมั่นใจเขาได้มากกว่า เขาก็ต้องไป..แพรวคิดอย่างนี้ค่ะ”
“สมกับที่เป็นนักเขียน”
“แพรวไม่เก่งหรอกค่ะ แต่พี่หิรัญญาบอกกับแพรวอยู่เสมอ ๆ ว่า เราต้องให้ความยุติธรรมกับตัวละครของเรา พี่หิรัญญาจะไม่สร้างตัวละครที่ดีเพราะว่าเป็นนางเอก พระเอก ไม่สร้างตัวละครที่ชั่วช้าเพราะว่าให้เป็นตัวร้าย ตัวโกง แต่พี่เขาจะสร้างตัวละครให้เป็นคน พอเป็นคน มันก็ต้องมีเหตุมีผลมาสนับสนุนให้เขาต้องเป็นไปอย่างนั้น..งงไหมคะ”
ทั้งคู่เดินมาถึงรถยนต์พอดี จิรวัติเปิดประตูให้ พลางตอบและถามว่า “ไม่งง ..แต่ถ้าพี่จะถามแพรวกลับว่า แพรวพอจะรู้ไหมว่าทำไมพี่ต้องแทงกั๊ก..”
แพรวพรรณมองหน้าสบตาสวยของเขาก่อนจะยิ้มที่มุมปากก่อนจะตอบเขาเสียงดังฟังชัดว่า
“เพราะที่ผ่านมาพี่คิดว่าพี่ยังไม่พร้อมจะมีครอบครัว..พี่ยังไม่มีเงินจะเลี้ยงดูใครให้สุขสบายอย่าง
ผู้ชายอุดมคติที่ผู้หญิงฝันถึง..พี่ก็เลยต้องแทงกั๊ก..แพรวเดาถูกไหมคะ”..
หิรัญญาขับรถออกจากฉะเชิงเทราตั้งแต่สองทุ่มกว่า ๆ ด้วยระยะทางไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตรกับสมรรถนะรถที่เพิ่งถอยออกมาจากศูนย์บริการ ทำให้หิรัญญาใช้เวลาเดินทางเพียง 2 ชั่วโมง หญิงสาวจอดรถที่หน้าโรงแรมซึ่งนาทีได้บอกทางไว้ ลงจากรถได้ก็รีบเดินไปยังหน้าเคาน์เตอร์โดยไม่ได้สังเกตว่าที่โซฟารับแขกด้านข้างกระจกนั้นมีต้นเรือศุภโชคมานั่งรอผู้การจิรวัติกับแพรวพรรณเช่นกัน..
“ออกไปข้างนอกเหรอคะ ขอฉันขึ้นไปที่ห้องพักของเค้าก่อนได้ไหม”
“เธอไม่ได้ฝากกุญแจห้องไว้ค่ะ..ต้องนั่งรอ..” อันที่จริงถึงเจ้าของห้องพักจะฝากกุญแจไว้พนักงานก็ให้กุญแจแก่คนที่มาอ้างว่าเป็นเพื่อนเจ้าของห้องอย่างเด็ดขาด..
“พี่ถึงโรงแรมแล้ว แต่ว่า แพรวมันยังไม่กลับมา..ไปไหนของมันนะ จนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย..” หิรัญญากดโทรศัพท์ออกหานาทีเพื่อรายงานให้ทางนั้นได้รับรู้สถานการณ์
“จะเที่ยงคืนแล้ว เดี๋ยวแพรวก็คงกลับ พี่ใจเย็น ๆ หรือจะเปิดห้องใหม่”
“ไม่เปิด เปิดทำไมให้เปลืองตังค์..”
“ครับ งั้นคืนนี้ผมนอนก่อนนะพี่ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า ฝากดูแลแพรวด้วยนะครับ..ขอบคุณพี่มากครับ”
นาทีตัดสายไป หิรัญญาจึงเดินไปกระแทกตัวลงนั่งที่เบาะหนุมอย่างแรง แรงจนกระทั่งคนที่นั่งอยู่ปลายเบาะสะดุ้ง..
“อุ้ย อ้าว โทษที ฉันไม่เห็นค่ะ..”
“ไม่เป็นไรครับ..”
“ขอโทษนะคะ” ขอโทษเขาแล้วหิรัญญาก็หันไปมองหน้าของคนที่นั่งอยู่ก่อนให้เต็มตา แล้วก็สรุปในใจว่า หน้าตาธรรมดา แต่ว่า หน่วยก้านนี่สิ ใช้ได้เลยทีเดียว สูงสมาร์ท แข็งขาขาวได้ใจ โดยเฉพาะขนที่แขน ใช้ได้ทีเดียว คนแบบนี้แหละ เหมาะกับการบรรยายให้เป็นพระรอง ดีไม่ดีขโมยซีนพระเอกหน้าหยกอย่างโดม ปกรณ์ ลัม หรือแบบ พี่เคน พี่ติ๊ก ไปได้อย่างสบาย..
“ครับ..”
“นั่งรอใครคะ” ด้วยวิสัย ที่ชอบคุย กับสามารถคุยได้กับทุกคน หิรัญญาจึงทักไปอย่างที่ใจคิด และหนุ่มแปลกหน้าก็ดูจะตกใจกับความตรงไปตรงมาของเธออยู่ไม่น้อย..
“รอ รอเพื่อนครับ ออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลย” สายตาของเขามองผ่านกระจกล็อบบี้ไปยังลานจอดรถ แต่ว่า ก็ยังไม่เห็นหน้ารถ Toyota Vios ที่เคยคุ้น
“ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“เอ่อ..ผู้ชายครับ..แล้วพี่มารอใคร”
“โห่ นี่ฉันแก่ขนาดนั้นเลย”
“ก็..น่าจะแก่กว่าผมนะครับ” เขาตอบพลางพินิจพิจารณาคนใบหน้าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่ว่าเจ้าหล่อนก็หาได้มีแววเขินอายเลยสักนิด..
“แก่กว่าอยู่แล้ว แต่อย่าเรียกผู้หญิงด้วยคำว่าพี่ก่อน มันไม่สุภาพเข้าใจไหม เรียกคงเรียกคุณอะไรแบบนี้ไปก่อน..”
“ฮะ คุณ..คุณอะไรฮะ” ศุภโชครู้สึกสนุกขึ้นมา เพราะเขาเองก็ชอบผู้หญิงขี้เล่นอารมณ์ดีดูเป็นตัวของตัวเองแบบนี้เหมือนกัน ซึ่งมันหาไม่ได้ง่าย ๆ นัก..
“เรียกคุณญาแล้วกัน ..ชื่อจริง หิรัญญา..”
“หิรัญญา..หิรัญญา..แปลว่า เงินทอง ใช่ไหมครับ”
“เงินทอง ถูกแล้ว..” หิรัญญายิ้ม ๆ เพราะเมื่อความหมายมีคำว่า ‘ทอง’ ต่อท้าย เธอก็กลัวเขาจะจำคำนำหน้ามาผิด ๆ เหมือนกัน
“..แล้วคุณญามารอใครหรือครับ..”
“รอเพื่อนผู้หญิง ชื่อแพรวพรรณ..” หิรัญญาสรุปความเพราะไม่อยากให้เขาซักตัวเองต่อ แต่ว่า ผู้ชายตรงหน้าสปริงตัวขึ้นจากเบาะทันที..
“คุณญาเป็นอะไรกับคุณแพรวหรือครับ”
“พี่สาวค่ะ จริง ๆ เป็นเพื่อนรุ่นพี่ค่ะ..”
“แล้วมาหาคุณแพรวด้วยเรื่องอะไรครับ”
“รู้จักแพรวด้วยหรือคะ”
“แพรวพรรณที่เป็นนักเขียนหรือเปล่าละครับ ถ้าใช่คนเดียวกัน ผม ผมรู้จักครับ..”
“โอ้ว ใช่ ๆ แพรวพรรณคนเดียวกัน แล้วนี่มารอเพื่อน เพื่อนของคุณ คุณ คุณ”
“ศุภโชคครับ..”
“งั้นคุณศุภโชคก็เป็นเพื่อนกับผู้การต้นกล้าละซิ ใช่ไหม”...
พอศุภโชคพยักหน้าหิรัญญาก็กระเถิบไปจนชิด ก่อนจะซักถามว่าถึงเรื่องที่ทำให้ต้องมานั่งรอ และพอรู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกัน กับรู้ว่าคู่กรณีของแพรวพรรณเป็นใคร หิรัญญาก็ถึงถอนหายใจอย่างแรง..เพราะที่คิดว่าเรื่องเล็กกะจิดริดมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องวางแผนแก้เกมส์กันให้ดี
“อ้าว นั่นพี่หิรัญญา กับคุณศุภโชค มาด้วยกันได้อย่างไร” แพรวพรรณอุทานขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งคู่เดินออกมาหารถยังที่ไม่ทันจอดได้ที่เสียด้วยซ้ำ..และพอรถหยุดแพรวพรรณก็รีบเปิดประตูลงจากรถไปหาคนทั้งคู่ทันที..
“พี่ญา คุณโชค มีอะไรกันทำไมอยู่ด้วยกัน ทำไมมาด้วยกันได้”
“ไม่ต้องถาม..ฉันถามเธอก่อนเลยว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“แพรวลืมเอาออกไปด้วย โทษทีค่ะ แล้วมีอะไรกันหรือคะ”
ศุภโชคเดินไปหาจิรวัติที่เพิ่งเปิดประตูและออกมายืนด้วยใบหน้าฉงนเช่นกัน..
“ลูกพี่ มีงานเข้า เดี๋ยวไปคุยกันที่บ้านแล้วกัน รีบตามผมไปเลยนะ..” ว่าแล้วศุภโชคก็หันไปหาหิรัญญากับแพรวพรรณ
“คุณญา คุณแพรว ผมกลับก่อนนะครับ” ว่าแล้วศุภโชคก็ผละไปยังลานจอดมอเตอร์ไซค์ที่อยู่อีกฝั่ง
“คุณศุภโชคทำไมจะรีบกลับ” แพรวพรรณท้วงเพราะว่ารู้สึกว่ามันผิดปกติของคนที่เพิ่งเจอกัน มันน่าจะคุยอะไรยืดยาวกว่านี้
“เขามารอผู้การต้นกล้า มีเรื่องราชการกัน..” หิรัญญามองไปหาคนที่แพรวพรรณส่งรูปไปให้ดู คนที่แพรวพรรณกรี๊ดกร๊าดเหมือนเด็กสาวใจแตก ซึ่งหิรัญญาก็เห็นว่าบุคลิกลักษณะหน้าตาของเขานั้น ชวนให้หลงใหลจริง ๆ
“พี่ต้นกล้า นี่พี่หิรัญญาค่ะ..”
“สวัสดีครับพี่” เขามือไหว้อย่างสวยงาม และหิรัญญาก็รับไหว้อย่างสวยงามเช่นกัน
“สวัสดีค่ะ..แพรวพูดถึงผู้การอยู่บ่อย ๆ เพิ่งได้เห็นตัวจริง..หล่อชะมัดเลย”
“ครับ..” จิรวัติยิ้มบาง ๆ เพราะในใจนั้นก็ยังหวั่นใจว่า ที่ศุภโชคมารอเขาที่นี่มันต้องมีเรื่องร้อน ๆ แน่ ๆ และเรื่องนั้น มันก็คงไม่ใช่เรื่องบน เรือ ต.92 ที่เขาเป็นผู้บังคับการอย่างแน่นอน
“พาแพรวไปไหนมาคะ”
“ไปทานข้าวเย็นกัน แล้วก็คุยกันจนดึกเลยครับ พี่มาถึงเมื่อไหร่ครับ”
“สักครู่นี้เอง พอดีเจอคุณศุภโชค เขาแนะนำตัวแล้วว่าเป็นต้นเรือลำที่ผู้การเป็นผู้บังคับการอยู่..”
“เรียกผมว่า จิรวัติหรือว่า ต้นก็ได้ครับ”
“น้องต้นกล้าได้ไหมละคะ”
“ได้ครับ แต่ที่นี่ไม่ค่อยมีใครเรียกกันเต็มชื่อเล่นแบบนั้น มันตลก ๆ ครับ”
“แต่น้องแพรวเค้า พี่ต้นกล้าทุกคำเลย”
“ก็ความทรงจำของน้องแพรวในวัยเด็กเป็นชื่อนี้นี่ครับ ผมก็เลยกลับมาเป็นพี่ต้นกล้าอีกครั้ง” จิรวัตินึกถึงเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเตรียมทหารและโรงเรียนนายเรือ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเรียกเขาว่า ‘ไอ้ต้น’ ‘ไอ้กล้า’ หรือบางคนก็เรียกเขาว่า ‘ไอ้กล้าได้กล้าเสีย’ ซึ่งชื่อหลังนี้ เขาพยายามจะลบพฤติกรรมของตัวเองไม่ให้เป็นคนอย่างนั้น เพราะเมื่ออายุมากขึ้น ผู้หญิงที่เขาเกี่ยวข้องด้วยส่วนใหญ่จะคบหากันจริงจัง ไม่ใช่แบบหนุ่มน้อยที่เจอสาวน้อยในสถานที่เที่ยวกลางคืนแล้วก็จบลงที่ไหนสักที่ แล้วก็พร้อมจะแยกจากกันโดยไม่ต้องมีพันธะ
“คนเมื่อกี้ ต้นเรือ คนนี้ต้นกล้า..โอ้ว..” หิรัญญาทำท่าเพ้อฝัน..
“อะไรพี่”
“เปล่า ๆ พี่ได้ยินมาว่า พวกทหารเรือจะมีตำแหน่ง ต้นเรือ ต้นกล ต้นหน พอได้ยิน ต้นกล้าอีกชื่อ พี่ก็บ้าบอคอแตกไปตามเรื่อง....ไป ๆ ผู้การ อุ้ย น้องต้นกล้า กลับไปพักเถอะ พี่มีเรื่องต้องคุยกับแพรวโดยด่วนแล้วผู้การเองเมื่อกี้คุณศุภโชคก็ว่ามีข้อราชการด่วนเช่นกัน กลับได้แล้วค่ะ”
“พี่ต้นกล้า แพรวขอบคุณนะคะ”
“ครับ แล้วค่อยว่ากัน ผมไปก่อนนะครับพี่หิรัญญา น้องแพรว”
จิรวัติหันหลังกลับไปขึ้นรถสต๊าทแล้วขับออกไป โดยที่แพรวพรรณยืนมองจนกระทั่งรถของเขาลับตา ไป ส่วนหิรัญญานั้นอยากจะลากแพรวพรรณขึ้นห้องไปดูเรื่องใหญ่ที่ต้องแก้ไขเสียก่อนที่มันจะใหญ่โตมากไปกว่านี้...แต่หญิงสาวก็จำต้องปล่อยให้ แพรวพรรณ ‘อาลัยอาวรณ์’ กับผู้ชายที่หล่อซะจนน่าปล้ำกอดให้หายมันเขี้ยว ให้ดื่มด่ำกับความหอมหวานตามประสาคนชอบกัน ก่อนที่จะได้รู้ซึ้งว่า ในน้ำหวานที่กำลังโลมเลียอยู่นั้นมียาขมผสมอยู่ด้วย
“พี่โชค ไหนละไหน ..”
“อะไรกันครับน้องฐา” ศุภโชคอยากจะปิดโทรศัพท์หนีแต่ว่าก็พลาดรับสายของฐาปนิสรไปเสียแล้ว..
“เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนน้องฐา ได้รูปพี่ต้นกับผู้หญิงอื่นมา หมายความว่าไง”
“ภาพตั้งแต่เมื่อไหร่”
“วันนี้ ที่เรือจักรีฯ น้องฐาโมโหที่พี่ต้นนอกใจน้องฐา แต่น้องฐาไม่คิดเลยว่า พี่โชคจะสมรู้ร่วมคิดด้วยแล้วช่วยพี่ต้นสวมเขาให้น้องฐา..จำไว้เลย ต่อไป น้องฐาซื้ออะไรไปให้พี่ต้น พี่โชคอย่าได้กินของน้องฐาอย่างเด็ดขาด และถ้าแอบกิน น้องฐาจะแช่งให้ แช่งให้จู๊ด ๆ แช่งให้พี่โชคตกทะเลโดนปลาฉลามกัดกินทั้งตัวไม่เหลือซาก”
“โห..พี่นี่โดนทั้งขึ้นทั้งล่องเลยใช่ไหมเนี่ย”
“บอกมาว่านังนั่นคือใคร”
“แล้วคนที่ให้รูปน้องฐาไปเขาบอกไหมละครับว่าใคร”
“บอก..น้องฐารู้แล้วว่าใคร..แต่น้องฐาอยากได้คำยืนยันจากปากพี่โชคด้วย”
“พี่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเหมือนกัน ผู้การไม่ได้บอกเรื่องส่วนตัวกับพี่ทุกเรื่องหรอกนะ..พี่เป็นลูกน้องแค่ที่ทำงาน อยู่ห้องพักก็ต่างคนต่างอยู่ วันหยุดก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่เกี่ยวกัน”
“แก้ตัวได้ดีนะคะ..แต่ฐาไม่เชื่อหรอก..เอาเป็นว่าน้องฐาให้โอกาสพี่แล้วนะคะ ถ้าพี่ไม่บอก แล้วพี่ก็รอฟังข่าวของนังนักเขียนนิยายน้ำเน่าไร้สาระนั่นแล้วกัน เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับน้องฐา กล้ามาล้วงคองูเห่าถึงชลบุรี”
“หมายความว่าไง น้องฐาจะทำอะไร”
“แสดงว่าพี่โชครู้จักมันใช่ไหม...ไหมละช่วยกันปิดดีนัก.. ถ้าพี่ต้นกลับมาบอกพี่ต้นด้วยว่า นังนั่นจะไม่ได้ออกไปจากชลบุรีครบอาการสามสิบสองหรอก”
“เฮ้ย น้องฐาจะทำอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้ค่ะ..แค่นี้นะคะ ไม่อยากคุยกับพวกผู้ชายเห็นแก่ตัว..”
ฐาปนิสรกดตัดสัญญาไปแล้ว ศุภโชคก็รีบลงจากเตียงนอนปิดโทรทัศน์ที่กำลังดูละครเรื่องโปรดทันที..เขาเดินกลับไปกลับมาเพราะโทรเท่าไหร่ ผู้การก็ไม่รับสาย ..น้องฐาคงจะโทรแล้วเหมือนกัน..ถึงได้ร้อนรุ่มดังไฟสุมทรวง จึงได้มาระบายกับเขาถึงขนาดนี้..
“โอ้ย คุณแพรว ซวยเสียแล้วไหมละ ทำอย่างไรดีละเนี่ย..” .ศุภโชคเดินกลับไปกลับมา แล้วก็นึกได้ว่า นงนุชน่าจะมีเบอร์แพรวพรรณ ซึ่งเขาจะโทรเข้าเบอร์คุณแพรวแล้วขอสายผู้การ คิดได้ดังนั้นเขาก็เลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์ผู้การอนุสิทธิ์สามีของนงนุช เพราะไม่มีภารกิจออกลาดตระเวนก็น่าจะอยู่บ้านกับภรรยา..
“เอาว่ะ..ขัดจังหวะก็ต้องยอมละ”..พึมพำกับตัวเองแล้วศุภโชคก็กดโทรออก...
“ฮัลโหล..” โชคดีว่าเป็นเสียงของนงนุชรับสายแทนสามี..
“นี่ผมเองนะ ศุภโชค..”
“ต้นเรือมีอะไรหรือคะ”
“พี่นงนุชมีเบอร์คุณแพรวไหมครับ..ผมมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“เออผมอยากคุยกับผู้การแต่ว่าเขาไม่เปิดเครื่อง”
“นุชก็อยากคุยกับคุณแพรวเหมือนกันแต่ว่าเขาก็ไม่รับสาย”
“พี่นงนุชมีเรื่องอะไรกับคุณแพรวหรือครับ”
“ก็..เออ..เอ่อ เรื่อง..” นงนุชไม่กล้าพูด เพราะว่าไม่มั่นใจว่าเรื่องร้อน ๆ ของศุภโชคนั้นเรื่องเดียวกับที่เธอร้อนรุ่มหรือเปล่า.. “เอ่อ แล้วต้นเรือจะโทรหาผู้การทำไม มีอะไรหรือคะ”
“น้องฐาสิครับ เค้ารู้เรื่องผู้การอยู่กับคุณแพรวแล้ว แล้วเขาก็ขู่ว่า ขาออกจากชลบุรีคุณแพรวจะต้องเหลือไม่เท่าเดิมแน่ ๆ ผมก็เลยจะรีบโทรหาผู้การให้รู้เรื่องไว้จะได้รีบเคลียร์กับน้องฐาก่อนที่จะวางแผนทำอะไร”
##########################
นอกจากนงนุชกับศุภโชคจะร้อนใจเรื่องที่ฐาปนิสรให้เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนติดแท็กรูปที่หน้าบอร์ดในเรือหลวงจักรีนฤเบศร ซึ่งตัดต่อไว้คู่กับรูปของฐาปนิสรกับผู้การจิรวัติ ซึ่งภาพซ้ายกับภาพขวานั้นความหวานของภาพขวา คือภาพที่ถ่ายคู่กับฐาปนิสรนั้นมีมากกว่าภาพซ้ายไม่รู้จักกี่เท่า แต่ว่าข้อความใต้ภาพนี่สิ..ไม่รู้ว่าใครโหลดรูปนั้นไปเก็บหรือว่าส่งรูปนั้นไปที่หน้าบอร์ดของนักเขียนท่านใดบ้าง..
‘หลักฐาน นักเขียนสาว แย่ง แฟนนักอ่าน’
หิรัญญาที่อยู่ฉะเชิงเทราและได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนนักเขียนด้วยกันก็รีบโทรหาแพรวพรรณที่อยู่สัตหีบ แต่ว่าแพรวพรรณนั้นไม่รับสาย ซึ่งหิรัญญาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทางนี้ แต่ว่าด้วยอยากระบายหิรัญญาจึงต้องกดโทรศัพท์ไปหานาทีและพอนาทีรู้เรื่องนี้ ก็รีบเปิดคอมพิวเตอร์เช็คดูเรื่องร้อน ๆนั้น..
“ตายแน่ ๆ นังแพรว..มันไปไหนเนี่ย..ป่านนี้คนเอาไปเม้าท์กันทั่ววงการแล้ว”
“เบอร์อีตาผู้การนาวินต้าพี่ก็ไม่มี..โอ้ย..ถ้าแม่มันรู้เรื่องนี้นะ พี่ต้องตายด้วยแน่ ๆ เลย หนึ่ง ๆ พี่ว่า คืนนี้พี่นอนไม่หลับแล้ว พี่เก็บของไปสัตหีบก่อนดีกว่า..พี่ว่าเดี๋ยวแพรวมันต้องโทรกลับ”
“แต่มันดึกแล้วนะพี่..”
“ดึกที่ไหน เพิ่งสองทุ่มเอง ฉะเชิงเทราสัตหีบเดี๋ยวเดียว”
“พรุ่งนี้เช้าก็ได้มั้ง ขับรถกลางคืนมันอันตราย”
“แล้วคิดว่า ถ้าแพรวมันรู้เรื่องนี้มันจะนอนหลับไหม มันก็ต้องโทรกวนพี่อยู่ดี พี่วางสายเก็บของก่อนดีกว่านะ ..แล้วค่อยว่ากัน..”
“พี่ญา พี่นี่สุดยอดของเพื่อนเลย” นาทีทำเสียงซาบซึ้ง แต่ว่าก็ต้องหัวเราะก๊ากเมื่อหิรัญญาตอบกลับมาว่า “งานนี้เรียกว่าเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้โว้ย นี่ถ้าแกกับฉันไม่วางแผนกันแบบนี้ นังแพรวมันก็ไม่คงระริกระรื่นจนมีภาพหลุดออกมาอย่างนี้หรอก...หรือถ้ามีภาพแกอยู่บนเรือด้วยอีกคนมันก็ยังคงพอกู้หน้าได้
ว่ามันไปกับแฟนมัน แล้วนั่นก็คือ..แค่..บังเอิญ..พูดแล้วเซ็งโว้ย..แล้วค่อยว่ากัน”
เสียงคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง แสงดาวที่อยู่เกลื่อนฟ้า ความมืดที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ และชายหนุ่มในดวงใจ ทำให้แพรวพรรณรู้สึกว่า คืนนี้เป็นอีกคืนที่เธอไม่อาจจะลืมมันไปได้..นอกจากพี่ต้นกล้าจะยอมเล่าเรื่องคู่ควงของเขาตั้งแต่สมัยเรียนโรงเรียนเตรียมทหารจนมาอยู่โรงเรียนนายเรือ..พี่ต้นกล้าก็ยังแอบหยอดน้ำตาลให้เธอเล็กน้อยว่า
“การที่มีผู้หญิงคนหนึ่งต้องมีเรื่องให้ออกไปจากชีวิตนั้น แม้มันจะรู้สึกเจ็บ แต่ว่าคิดอีกมุมหนึ่งว่า ผู้หญิงคนนั้นอาจจะยังไม่ใช่คู่แท้ของเรา และเราก็ต้องรอเขาต่อไป”
“ระหว่างที่เขายังไม่มา พี่ก็..ลั้นล้าไปเรื่อย ๆ”
“พี่ไม่ได้มั่วนะ”
“ค่ะ ผู้หญิงสมัยนี้ ไม่เหมารวมดีกว่า ผู้หญิงส่วนหนึ่งในยุคนี้ ง่ายขึ้นต่างหาก ใช่ป่ะ”
“มันก็มีข้อตกลงกัน”
“แล้วคนปัจจุบันของพี่ละคะ” เมื่อเห็นว่าตะล่อมเขาจนได้ที่แล้ว แพรวพรรณที่ยืนกอดกดอยู่ก็กลั้นใจถาม..
“พี่มั่นใจว่าเราไปด้วยกันไม่รอดหรอก ต่างกันราวฟ้ากับเหวเหมือนคนก่อนหน้านั้น แต่รายนี้หนักกว่าใครทั้งสิ้น”
“ทำไมคะ”
“บทจะดีก็ดีเกิน บทจะร้ายก็ใช่ย่อย”
“ขี้หึงใช่ไหมคะ..แล้วนี่แพรวจะโดนอะไรไหมคะ”
“ก็แพรวมาหาพี่ในฐานะน้องสาว..ก็ไม่น่าจะมีเรื่องอะไร”
“แล้วถ้าเขาต้องไปจากพี่เหมือนคนก่อน ๆ พี่จะเสียใจไหม”
“เสียใจไหม...บางทีชีวิตรักมันก็ถึงจุดอิ่มตัวได้เหมือนกัน..ถ้าเขาต้องไป มันก็น่าจะเหลือความทรงจำดี ๆ ไว้เหมือนคนอื่น ๆ”
“ก็แสดงว่ากำลังอยากจะให้เขาไป..”
“พี่คิดว่าเขาจะต้องไปเองแหละ พี่เองถึงวันนี้ อายุเท่านี้ บางทีมันก็อะไรก็ได้ แต่ถ้าพัฒนาไปจนถึงการแต่งงานกัน พี่ก็ว่า มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมละคะ”
“พ่อเค้าคงไม่เอาลูกเขยเป็นทหารตัวเล็ก ๆ จน ๆ แบบนี้หรอก..”
“วันหน้ายศพี่ก็สูงขึ้น ความรวยก็ตามมาด้วย”
“วันหน้าเรามีพันบาท เขามีล้านบาท เรามีหมื่นบาท เขามีสิบล้านบาท ถ้าพ่อเขาตัดเป็นตัดตายเขาก็คงไม่มาทนกัดก้อนเกลือกินกับพี่หรอก.. และอีกไม่กี่เดือน เขาก็จะไปเรียนต่อที่เมืองนอก..แล้วแพรวคิดดูว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป..”
“พี่ก็ต้องรอคู่แท้ของพี่ต่อไป..แพรวเอาใจช่วยค่ะ” พูดจบแพรวพรรณก็รู้สึกคันจมูกขึ้นมาเหมือนกันว่าใครเอาดอกหญ้าเข้าไปปั่น..หญิงสาวจามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้..และจามติด ๆ กันถึงสามสี่หน..
“พี่ว่ากลับกันเหอะ โดนน้ำค้างแบบนี้ เดี๋ยวแพรวจะป่วย”
“โห จะเที่ยงคืน ..พรุ่งนี้พี่ก็ต้องทำงานแต่เช้า..แพรวนี่ ชวนคุยเรื่องไม่ได้เกี่ยวกับงานเลย”
“แต่แพรวก็อยากรู้ไม่ใช่เหรอ”
“ก็..นิสัยนักเขียนนี่คะ..รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม..”
“แล้วแบบนี้ แพรวมองว่าพี่เจ้าชู้ไหม” ว่าพลางเขาก็แตะแขนแล้วพาแพรวพรรณเดินไปยังรถของเขาที่จอดอยู่ริมถนน..แพรวพรรณสาวเท้าเดินเคียงกันไปกับเขาและพอเขาปล่อยมือจากแขนของเธอหลังมือข้างซ้ายของเขาก็สัมผัสกับหลังมือข้างขวาของเธอ จนกระทั่งแพรวพรรณคิดว่าเขาจะจับมือของเธอเดินไป แต่เขาก็ไม่ได้ทำอย่างนั้น..แต่ถ้าเขาทำอย่างนั้นแพรวพรรณก็ยังเดาอารมณ์ตัวเองไม่ได้ว่าจะขัดขืนเขาหรือไม่..
“คนเจ้าชู้ก็มักจะมีเหตุผลของตัวเอง”
“สรุปที่พี่เล่ามาแพรวว่าพี่แก้ตัว”
“ก็คล้าย ๆ จะแก้ตัว แต่ว่า เรื่องทั้งหมดมันก็เดินมาถึงขั้นนี้แล้ว..มันแก้ไขอะไรไม่ได้ แพรวเป็นผู้ฟัง แพรวก็ฟังหูไว้หู..ถ้าให้เชื่อทั้งหมด แพรวก็ไม่ เพราะถ้าให้ฝ่ายผู้หญิงเล่าเขาก็จะต้องเล่าอีกมุมหนึ่ง..”
“อืม..ใช่”
“พี่อาจจะแทงกั๊ก ๆ ไว้ ทำให้เขาไม่มั่นใจ และเมื่อมีอีกคนที่ให้ความมั่นใจเขาได้มากกว่า เขาก็ต้องไป..แพรวคิดอย่างนี้ค่ะ”
“สมกับที่เป็นนักเขียน”
“แพรวไม่เก่งหรอกค่ะ แต่พี่หิรัญญาบอกกับแพรวอยู่เสมอ ๆ ว่า เราต้องให้ความยุติธรรมกับตัวละครของเรา พี่หิรัญญาจะไม่สร้างตัวละครที่ดีเพราะว่าเป็นนางเอก พระเอก ไม่สร้างตัวละครที่ชั่วช้าเพราะว่าให้เป็นตัวร้าย ตัวโกง แต่พี่เขาจะสร้างตัวละครให้เป็นคน พอเป็นคน มันก็ต้องมีเหตุมีผลมาสนับสนุนให้เขาต้องเป็นไปอย่างนั้น..งงไหมคะ”
ทั้งคู่เดินมาถึงรถยนต์พอดี จิรวัติเปิดประตูให้ พลางตอบและถามว่า “ไม่งง ..แต่ถ้าพี่จะถามแพรวกลับว่า แพรวพอจะรู้ไหมว่าทำไมพี่ต้องแทงกั๊ก..”
แพรวพรรณมองหน้าสบตาสวยของเขาก่อนจะยิ้มที่มุมปากก่อนจะตอบเขาเสียงดังฟังชัดว่า
“เพราะที่ผ่านมาพี่คิดว่าพี่ยังไม่พร้อมจะมีครอบครัว..พี่ยังไม่มีเงินจะเลี้ยงดูใครให้สุขสบายอย่าง
ผู้ชายอุดมคติที่ผู้หญิงฝันถึง..พี่ก็เลยต้องแทงกั๊ก..แพรวเดาถูกไหมคะ”..
หิรัญญาขับรถออกจากฉะเชิงเทราตั้งแต่สองทุ่มกว่า ๆ ด้วยระยะทางไม่ถึงสองร้อยกิโลเมตรกับสมรรถนะรถที่เพิ่งถอยออกมาจากศูนย์บริการ ทำให้หิรัญญาใช้เวลาเดินทางเพียง 2 ชั่วโมง หญิงสาวจอดรถที่หน้าโรงแรมซึ่งนาทีได้บอกทางไว้ ลงจากรถได้ก็รีบเดินไปยังหน้าเคาน์เตอร์โดยไม่ได้สังเกตว่าที่โซฟารับแขกด้านข้างกระจกนั้นมีต้นเรือศุภโชคมานั่งรอผู้การจิรวัติกับแพรวพรรณเช่นกัน..
“ออกไปข้างนอกเหรอคะ ขอฉันขึ้นไปที่ห้องพักของเค้าก่อนได้ไหม”
“เธอไม่ได้ฝากกุญแจห้องไว้ค่ะ..ต้องนั่งรอ..” อันที่จริงถึงเจ้าของห้องพักจะฝากกุญแจไว้พนักงานก็ให้กุญแจแก่คนที่มาอ้างว่าเป็นเพื่อนเจ้าของห้องอย่างเด็ดขาด..
“พี่ถึงโรงแรมแล้ว แต่ว่า แพรวมันยังไม่กลับมา..ไปไหนของมันนะ จนป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย..” หิรัญญากดโทรศัพท์ออกหานาทีเพื่อรายงานให้ทางนั้นได้รับรู้สถานการณ์
“จะเที่ยงคืนแล้ว เดี๋ยวแพรวก็คงกลับ พี่ใจเย็น ๆ หรือจะเปิดห้องใหม่”
“ไม่เปิด เปิดทำไมให้เปลืองตังค์..”
“ครับ งั้นคืนนี้ผมนอนก่อนนะพี่ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า ฝากดูแลแพรวด้วยนะครับ..ขอบคุณพี่มากครับ”
นาทีตัดสายไป หิรัญญาจึงเดินไปกระแทกตัวลงนั่งที่เบาะหนุมอย่างแรง แรงจนกระทั่งคนที่นั่งอยู่ปลายเบาะสะดุ้ง..
“อุ้ย อ้าว โทษที ฉันไม่เห็นค่ะ..”
“ไม่เป็นไรครับ..”
“ขอโทษนะคะ” ขอโทษเขาแล้วหิรัญญาก็หันไปมองหน้าของคนที่นั่งอยู่ก่อนให้เต็มตา แล้วก็สรุปในใจว่า หน้าตาธรรมดา แต่ว่า หน่วยก้านนี่สิ ใช้ได้เลยทีเดียว สูงสมาร์ท แข็งขาขาวได้ใจ โดยเฉพาะขนที่แขน ใช้ได้ทีเดียว คนแบบนี้แหละ เหมาะกับการบรรยายให้เป็นพระรอง ดีไม่ดีขโมยซีนพระเอกหน้าหยกอย่างโดม ปกรณ์ ลัม หรือแบบ พี่เคน พี่ติ๊ก ไปได้อย่างสบาย..
“ครับ..”
“นั่งรอใครคะ” ด้วยวิสัย ที่ชอบคุย กับสามารถคุยได้กับทุกคน หิรัญญาจึงทักไปอย่างที่ใจคิด และหนุ่มแปลกหน้าก็ดูจะตกใจกับความตรงไปตรงมาของเธออยู่ไม่น้อย..
“รอ รอเพื่อนครับ ออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลย” สายตาของเขามองผ่านกระจกล็อบบี้ไปยังลานจอดรถ แต่ว่า ก็ยังไม่เห็นหน้ารถ Toyota Vios ที่เคยคุ้น
“ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“เอ่อ..ผู้ชายครับ..แล้วพี่มารอใคร”
“โห่ นี่ฉันแก่ขนาดนั้นเลย”
“ก็..น่าจะแก่กว่าผมนะครับ” เขาตอบพลางพินิจพิจารณาคนใบหน้าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่ว่าเจ้าหล่อนก็หาได้มีแววเขินอายเลยสักนิด..
“แก่กว่าอยู่แล้ว แต่อย่าเรียกผู้หญิงด้วยคำว่าพี่ก่อน มันไม่สุภาพเข้าใจไหม เรียกคงเรียกคุณอะไรแบบนี้ไปก่อน..”
“ฮะ คุณ..คุณอะไรฮะ” ศุภโชครู้สึกสนุกขึ้นมา เพราะเขาเองก็ชอบผู้หญิงขี้เล่นอารมณ์ดีดูเป็นตัวของตัวเองแบบนี้เหมือนกัน ซึ่งมันหาไม่ได้ง่าย ๆ นัก..
“เรียกคุณญาแล้วกัน ..ชื่อจริง หิรัญญา..”
“หิรัญญา..หิรัญญา..แปลว่า เงินทอง ใช่ไหมครับ”
“เงินทอง ถูกแล้ว..” หิรัญญายิ้ม ๆ เพราะเมื่อความหมายมีคำว่า ‘ทอง’ ต่อท้าย เธอก็กลัวเขาจะจำคำนำหน้ามาผิด ๆ เหมือนกัน
“..แล้วคุณญามารอใครหรือครับ..”
“รอเพื่อนผู้หญิง ชื่อแพรวพรรณ..” หิรัญญาสรุปความเพราะไม่อยากให้เขาซักตัวเองต่อ แต่ว่า ผู้ชายตรงหน้าสปริงตัวขึ้นจากเบาะทันที..
“คุณญาเป็นอะไรกับคุณแพรวหรือครับ”
“พี่สาวค่ะ จริง ๆ เป็นเพื่อนรุ่นพี่ค่ะ..”
“แล้วมาหาคุณแพรวด้วยเรื่องอะไรครับ”
“รู้จักแพรวด้วยหรือคะ”
“แพรวพรรณที่เป็นนักเขียนหรือเปล่าละครับ ถ้าใช่คนเดียวกัน ผม ผมรู้จักครับ..”
“โอ้ว ใช่ ๆ แพรวพรรณคนเดียวกัน แล้วนี่มารอเพื่อน เพื่อนของคุณ คุณ คุณ”
“ศุภโชคครับ..”
“งั้นคุณศุภโชคก็เป็นเพื่อนกับผู้การต้นกล้าละซิ ใช่ไหม”...
พอศุภโชคพยักหน้าหิรัญญาก็กระเถิบไปจนชิด ก่อนจะซักถามว่าถึงเรื่องที่ทำให้ต้องมานั่งรอ และพอรู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกัน กับรู้ว่าคู่กรณีของแพรวพรรณเป็นใคร หิรัญญาก็ถึงถอนหายใจอย่างแรง..เพราะที่คิดว่าเรื่องเล็กกะจิดริดมันกลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องวางแผนแก้เกมส์กันให้ดี
“อ้าว นั่นพี่หิรัญญา กับคุณศุภโชค มาด้วยกันได้อย่างไร” แพรวพรรณอุทานขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งคู่เดินออกมาหารถยังที่ไม่ทันจอดได้ที่เสียด้วยซ้ำ..และพอรถหยุดแพรวพรรณก็รีบเปิดประตูลงจากรถไปหาคนทั้งคู่ทันที..
“พี่ญา คุณโชค มีอะไรกันทำไมอยู่ด้วยกัน ทำไมมาด้วยกันได้”
“ไม่ต้องถาม..ฉันถามเธอก่อนเลยว่าทำไมไม่รับโทรศัพท์”
“แพรวลืมเอาออกไปด้วย โทษทีค่ะ แล้วมีอะไรกันหรือคะ”
ศุภโชคเดินไปหาจิรวัติที่เพิ่งเปิดประตูและออกมายืนด้วยใบหน้าฉงนเช่นกัน..
“ลูกพี่ มีงานเข้า เดี๋ยวไปคุยกันที่บ้านแล้วกัน รีบตามผมไปเลยนะ..” ว่าแล้วศุภโชคก็หันไปหาหิรัญญากับแพรวพรรณ
“คุณญา คุณแพรว ผมกลับก่อนนะครับ” ว่าแล้วศุภโชคก็ผละไปยังลานจอดมอเตอร์ไซค์ที่อยู่อีกฝั่ง
“คุณศุภโชคทำไมจะรีบกลับ” แพรวพรรณท้วงเพราะว่ารู้สึกว่ามันผิดปกติของคนที่เพิ่งเจอกัน มันน่าจะคุยอะไรยืดยาวกว่านี้
“เขามารอผู้การต้นกล้า มีเรื่องราชการกัน..” หิรัญญามองไปหาคนที่แพรวพรรณส่งรูปไปให้ดู คนที่แพรวพรรณกรี๊ดกร๊าดเหมือนเด็กสาวใจแตก ซึ่งหิรัญญาก็เห็นว่าบุคลิกลักษณะหน้าตาของเขานั้น ชวนให้หลงใหลจริง ๆ
“พี่ต้นกล้า นี่พี่หิรัญญาค่ะ..”
“สวัสดีครับพี่” เขามือไหว้อย่างสวยงาม และหิรัญญาก็รับไหว้อย่างสวยงามเช่นกัน
“สวัสดีค่ะ..แพรวพูดถึงผู้การอยู่บ่อย ๆ เพิ่งได้เห็นตัวจริง..หล่อชะมัดเลย”
“ครับ..” จิรวัติยิ้มบาง ๆ เพราะในใจนั้นก็ยังหวั่นใจว่า ที่ศุภโชคมารอเขาที่นี่มันต้องมีเรื่องร้อน ๆ แน่ ๆ และเรื่องนั้น มันก็คงไม่ใช่เรื่องบน เรือ ต.92 ที่เขาเป็นผู้บังคับการอย่างแน่นอน
“พาแพรวไปไหนมาคะ”
“ไปทานข้าวเย็นกัน แล้วก็คุยกันจนดึกเลยครับ พี่มาถึงเมื่อไหร่ครับ”
“สักครู่นี้เอง พอดีเจอคุณศุภโชค เขาแนะนำตัวแล้วว่าเป็นต้นเรือลำที่ผู้การเป็นผู้บังคับการอยู่..”
“เรียกผมว่า จิรวัติหรือว่า ต้นก็ได้ครับ”
“น้องต้นกล้าได้ไหมละคะ”
“ได้ครับ แต่ที่นี่ไม่ค่อยมีใครเรียกกันเต็มชื่อเล่นแบบนั้น มันตลก ๆ ครับ”
“แต่น้องแพรวเค้า พี่ต้นกล้าทุกคำเลย”
“ก็ความทรงจำของน้องแพรวในวัยเด็กเป็นชื่อนี้นี่ครับ ผมก็เลยกลับมาเป็นพี่ต้นกล้าอีกครั้ง” จิรวัตินึกถึงเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเตรียมทหารและโรงเรียนนายเรือ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเรียกเขาว่า ‘ไอ้ต้น’ ‘ไอ้กล้า’ หรือบางคนก็เรียกเขาว่า ‘ไอ้กล้าได้กล้าเสีย’ ซึ่งชื่อหลังนี้ เขาพยายามจะลบพฤติกรรมของตัวเองไม่ให้เป็นคนอย่างนั้น เพราะเมื่ออายุมากขึ้น ผู้หญิงที่เขาเกี่ยวข้องด้วยส่วนใหญ่จะคบหากันจริงจัง ไม่ใช่แบบหนุ่มน้อยที่เจอสาวน้อยในสถานที่เที่ยวกลางคืนแล้วก็จบลงที่ไหนสักที่ แล้วก็พร้อมจะแยกจากกันโดยไม่ต้องมีพันธะ
“คนเมื่อกี้ ต้นเรือ คนนี้ต้นกล้า..โอ้ว..” หิรัญญาทำท่าเพ้อฝัน..
“อะไรพี่”
“เปล่า ๆ พี่ได้ยินมาว่า พวกทหารเรือจะมีตำแหน่ง ต้นเรือ ต้นกล ต้นหน พอได้ยิน ต้นกล้าอีกชื่อ พี่ก็บ้าบอคอแตกไปตามเรื่อง....ไป ๆ ผู้การ อุ้ย น้องต้นกล้า กลับไปพักเถอะ พี่มีเรื่องต้องคุยกับแพรวโดยด่วนแล้วผู้การเองเมื่อกี้คุณศุภโชคก็ว่ามีข้อราชการด่วนเช่นกัน กลับได้แล้วค่ะ”
“พี่ต้นกล้า แพรวขอบคุณนะคะ”
“ครับ แล้วค่อยว่ากัน ผมไปก่อนนะครับพี่หิรัญญา น้องแพรว”
จิรวัติหันหลังกลับไปขึ้นรถสต๊าทแล้วขับออกไป โดยที่แพรวพรรณยืนมองจนกระทั่งรถของเขาลับตา ไป ส่วนหิรัญญานั้นอยากจะลากแพรวพรรณขึ้นห้องไปดูเรื่องใหญ่ที่ต้องแก้ไขเสียก่อนที่มันจะใหญ่โตมากไปกว่านี้...แต่หญิงสาวก็จำต้องปล่อยให้ แพรวพรรณ ‘อาลัยอาวรณ์’ กับผู้ชายที่หล่อซะจนน่าปล้ำกอดให้หายมันเขี้ยว ให้ดื่มด่ำกับความหอมหวานตามประสาคนชอบกัน ก่อนที่จะได้รู้ซึ้งว่า ในน้ำหวานที่กำลังโลมเลียอยู่นั้นมียาขมผสมอยู่ด้วย
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 พ.ย. 2554, 21:39:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 พ.ย. 2554, 21:39:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 4048
| << 9.แพรวว่าพี่เป็นทหารทั้งชีวิตและจิตวิญญาณนะคะ | 11.“..ฝันเห็นงูนี่โบราณเขาว่าไงนะ” >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 6 พ.ย. 2554, 21:43:46 น.
...ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ...สำหรับกุหลาบซ่อนกลิ่น บก.ดอกหญ้า 2000 บอกว่า หนังสือจะเข้าคลังซีเอ็ดวันจันทร์นี้ครับ...อย่างไร สัปดาห์ คนที่รอหนังสืออยู่ ก็ไปเดินที่ซีเอ็ดกันได้แล้วนะครับ..((แต่อีกนั่นแหละ) น้ำท่วมแบบนี้..มันก็ลำบากไปหมด..สู้ ๆ นะครับ..เอาใจช่วย
...ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ...สำหรับกุหลาบซ่อนกลิ่น บก.ดอกหญ้า 2000 บอกว่า หนังสือจะเข้าคลังซีเอ็ดวันจันทร์นี้ครับ...อย่างไร สัปดาห์ คนที่รอหนังสืออยู่ ก็ไปเดินที่ซีเอ็ดกันได้แล้วนะครับ..((แต่อีกนั่นแหละ) น้ำท่วมแบบนี้..มันก็ลำบากไปหมด..สู้ ๆ นะครับ..เอาใจช่วย
loveleklek 6 พ.ย. 2554, 21:54:17 น.
ตามมาอ่าน
ตามมาอ่าน
akani 6 พ.ย. 2554, 21:57:39 น.
ถ้าของพี่เฟื่องเข้าคลังซีเอ็ดได้วันจันทร์ ของเค้าก็ได้เข้าด้วยจิ ชิมิๆ
ถ้าของพี่เฟื่องเข้าคลังซีเอ็ดได้วันจันทร์ ของเค้าก็ได้เข้าด้วยจิ ชิมิๆ
minafiba 6 พ.ย. 2554, 22:15:56 น.
^_________^
^_________^
morisa 6 พ.ย. 2554, 22:25:44 น.
ชอบนางเอกมาก ฉลาดเป็นกรดไม่แพ้พี่ต้นกล้าเลยละ
ว่าแต่ตอนนี้เหมือนสั้นเลยเนอะ อยากอ่านต่ออีกอ่ะ ลงเร็วกว่านี้ได้ไหม ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น
ชอบนางเอกมาก ฉลาดเป็นกรดไม่แพ้พี่ต้นกล้าเลยละ
ว่าแต่ตอนนี้เหมือนสั้นเลยเนอะ อยากอ่านต่ออีกอ่ะ ลงเร็วกว่านี้ได้ไหม ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น
คิมหันตุ์ 7 พ.ย. 2554, 00:54:04 น.
พี่ต้นเรือ อิอิ
พี่ต้นเรือ อิอิ
XaWarZd 7 พ.ย. 2554, 05:36:11 น.
เฮ้อ ปัญหาใหญ่มาแล้ว จะแก้ไงน๊า
เฮ้อ ปัญหาใหญ่มาแล้ว จะแก้ไงน๊า
แว่นใส 7 พ.ย. 2554, 08:20:03 น.
ปัญหายิ่งใหญ่มาก
ปัญหายิ่งใหญ่มาก
anOO 7 พ.ย. 2554, 09:43:37 น.
แล้วงงานนี้จะแก้ไขกันยังไงล่ะเนี้ย ยัยฐาเล่นแรงไปไหม
แล้วงงานนี้จะแก้ไขกันยังไงล่ะเนี้ย ยัยฐาเล่นแรงไปไหม
Zephyr 7 พ.ย. 2554, 11:09:32 น.
งานงอกอย่างแรง ยายฐารูปเธอน่ะ ตัดต่อนะยะ แต่ของน้องแพรวของจริง ชริ เธอเล่นแรงไปป่าว ระวังเค้าตอกกลับแรงกว่า เธอจะหนาวนะ
งานงอกอย่างแรง ยายฐารูปเธอน่ะ ตัดต่อนะยะ แต่ของน้องแพรวของจริง ชริ เธอเล่นแรงไปป่าว ระวังเค้าตอกกลับแรงกว่า เธอจะหนาวนะ
panon 7 พ.ย. 2554, 11:29:46 น.
งานเข้าแล้ววววววววววววววว
งานเข้าแล้ววววววววววววววว
ann 7 พ.ย. 2554, 15:58:54 น.
จะจัดการปัญหานี้ยังไงนะพี่ต้นกล้า
จะจัดการปัญหานี้ยังไงนะพี่ต้นกล้า
nunoi 9 พ.ย. 2554, 12:54:37 น.
งานเข้าแล้ว
งานเข้าแล้ว
silverraindrop 11 พ.ย. 2554, 13:20:19 น.
อ้าวววว งานเข้าแล้วพี่ผู้การ
อ้าวววว งานเข้าแล้วพี่ผู้การ