ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 11.“..ฝันเห็นงูนี่โบราณเขาว่าไงนะ”
11.
แพรวพรรณนั่งจ้องรูปและข้อความที่อยู่ใต้ภาพ ก่อนกดบันทึกรูปใบนั้นเก็บไว้ พอรูปที่ตัดต่อเข้าไปอยู่ในแฟ้มอัลบั้มรูปแล้ว แพรวพรรณก็กดลบแท็กซึ่งมีรูปและข้อความถามไถ่จากเพื่อนสมาชิกซึ่งมีจำนวนเป็นร้อย ๆ ข้อความออกจากหน้าเว็บเพจของตนด้วยใจเดือดพล่าน
ความสุขเพียงเล็กน้อยเมื่อครู่แตกกระจายไปในพริบตา..และถ้าจะโทษเขา มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา เขาไม่ได้หลอกเธอ เขาไม่ได้บอกกับเธอสักนิดว่าเขาว่างเว้นคนรู้ใจ เพียงแต่เธอเองคิดว่าจะไม่มีเรื่องอะไรใหญ่โต คิดตื้น ๆ ว่ามันเป็นเรื่องสนุก เรื่องมันถึงได้ลงเอยแบบคาดไม่ถึงเช่นกัน
“พี่ขอโทษที่ ที่ ที่ ..ปล่อยให้เธอมาที่นี่คนเดียว จนกระทั่งเกิดเรื่อง..”
“แพรว ผิดเองค่ะ ถ้าแพรว ไม่สนุกจนเกินไป เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“แล้วอีนี่มันใครกัน..เธอรู้ไหม”
แพรวพรรณส่ายหน้า เพราะตอนที่คุยถึงแฟนเก่าของพี่ต้นกล้า ตั้งแต่อยู่โรงเรียนมัธยมจนกระทั่งอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร โรงเรียนนายเรือ ไล่มาจนถึงมาทำงานอยู่ที่สัตหีบ เขาไม่เอ่ยชื่อใครสักคน เรื่องที่เล่าให้เธอฟัง เป็นเพียงการปั้นตุ๊กตาขึ้นมา พี่ต้นกล้า ใช้คำว่า ‘เค้า’ แค่นั้นเอง..
“ไม่รู้รูปพวกนี้กับเรื่องที่มันไม่จริงนี่ ไปถึงไหน ๆ แล้ว”
แพรวพรรณหยิบโทรศัพท์มือถือไล่ดูเบอร์คนที่โทรเข้ามา มีสายของพี่หิรัญญามากที่สุด รองมาก็นาที และมีเบอร์ของเพื่อน ๆ นักเขียนที่รู้จักกันอีกสิบกว่าคน นอกจากนั้นก็ยังมีเบอร์เพื่อนนักอ่านอีกสิบกว่าคน และคนสุดท้ายที่เธอเพิ่งบันทึกชื่อไว้ก็คือ ‘นงนุช’ แพรวพรรณมองนาฬิกาที่หน้าจอ ครั้นจะโทรกลับไป ก็คิดว่าเป็นการรบกวน..
“แล้วแพรวจะทำอย่างไรดีละพี่”
“ทำอย่างไร...พรุ่งนี้กลับนครสวรรค์”
“พี่ญา แพรวมีเรื่องร้อนใจอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกพี่กับหนึ่ง..คือ..คือ พี่เอกรินทร์กำลังจะกลับมาจากเมืองนอก..แล้ววันศุกร์นี้แม่ให้แพรวกลับบ้านไปก่อน พี่ญา แพรวไม่อยากกลับนครสวรรค์ แพรว กลัวว่าแพรวจะหนีพี่เอกรินทร์ไม่พ้น..”
“โห ปัญหาประเดประดังเข้ามาเหมือนในนิยายเลยนะ ฟามงัวไม่ทันหายฟามฟายเข้ามาแทรก..” หิรัญญาติดตลกเพื่อลดความตรึงเครียด แต่ใบหน้าของแพรวพรรณยังคงเต็มไปด้วยริ้วของความกังวล
“แพรวจะทำอย่างไรดีคะ”
“แก้ปัญหาทีละเรื่อง..ไป ๆ ไปอาบน้ำให้เบาตัวก่อน แล้วค่อยมาคิดแก้ปัญหากัน..”
“แล้ว เมื่อกี้ คุณศุภโชคเขามานั่งรอพี่ต้นกล้าทำไม เขามีราชการงานด่วนอะไรกันหรือคะ แล้วพี่เดินออกมาพร้อมกับเขาได้ยังไง”
จริง ๆ ศุภโชคเล่าเรื่องของฐาปนิสรให้หิรัญญาได้รับรู้ไว้แล้ว แต่หิรัญญาเห็นว่า ถ้าบอกไปมันจะทำให้แพรวพรรณทุกข์ใจเพิ่มขึ้น ซึ่งมันก็ไม่มีประโยชน์จะเล่าสู่กันฟังในเวลานี้
“ก็..เธอก็ ระดับฉันแล้ว..คุยกับหมายังคุยรู้เรื่อง หนุ่มเนื้อแน่นหุ่นน่าดูชมขนาดนี้ แล้วฉันจะปล่อยไว้ไหมละ ช่วงรอเธอกลับมา ฉันก็เลยฆ่าเวลาด้วยการหลีเขา ก็เลยรู้ว่าเขามารอผู้การเรือของเขา แค่นี้แหละ..ไป ๆ ไปอาบน้ำ แต่เอ๊ะ เอานี่ก่อนดีกว่า กินยาคลายเครียดสักเม็ดนะ อาบน้ำเสร็จจะได้นอนหลับ ตื่นมาจะได้สดชื่น..และไม่ต้องกลัวนะแพรว มีพี่ญาอยู่ข้าง ๆ ปัญหาใหญ่แค่ไหนก็เล็กกระจิดริดติ๊ดเดียว”
พอได้รับฟังเรื่องราวจากปากของต้นเรือศุภโชค ผู้การจิรวัติก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ..แต่แว๊บ แรกของความรู้สึกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขานึกถึงคำพูดของหนูนาน้องสาวคนเล็กที่ว่า ‘เนื้อคู่ของเขาคนบ้านเดียวกันและเขาก็ต้องเคลียร์กับคนเก่า คนเก็บ ของเขาให้เรียบร้อย’
แต่ว่าทำไมมันรวดเร็วปานสายฟ้าฟาดแบบนี้
“พี่ต้นเปิดเครื่องแล้วโทรไปเคลียร์กับน้องฐาเลยแล้วกัน ผมกลัวน้องฐาโทรมาระบายอารมณ์อีกเลยต้องปิดเครื่องไว้”
“โทษที..แล้วคุยอะไรกับพี่ญาเขาไปบ้าง”
“ก็เล่าเรื่องน้องฐาให้พี่เขาฟัง เพราะพี่เขาก็มาสัตหีบตั้งแต่คืนนี้เพราะเรื่องร้อนๆ ในเน็ตเหมือนกัน เขากลัวคุณแพรวรู้แล้ว จะเฮิร์ทน่ะ เลยต้องรีบมา แต่ก็ดีแล้วที่คุณแพรวไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย ไม่งั้น คุณญาก็คงไม่คิดจะมา ถ้าคุยกันทางโทรศัพท์แล้ว”
“พี่ญาเขาแก่กว่าเรานะ”
“เค้าไม่ให้ผมเรียกเค้าว่าพี่ เขาบอกว่าไม่สุภาพ” ศุภโชคที่อยู่ในชุดกางเกงวอร์มขายาวสีน้ำเงินเสื้อกีฬาผ้ามันสีแดงตัดกับสีขาว..ปราศจากถุงเท้านั่งพิงผนังห้องมองหุ่นรุ่นพี่ตำแหน่งผู้การเรือซึ่งกำลังถอดชุดหล่อออกจากตัวพลางคว้าผ้าขนหนูมานุ่งอย่างไม่ได้มีเหนียมอาย เพราะเคยชินกับการเห็นร่างกายล่อนจ้อนของกันและกัน..
“ผมก็เล่าถึงความสัมพันธ์ของพี่กับน้องฐาให้เขาฟัง”
“เล่าไปแค่ไหน” นุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อยแล้วจิรวัติก็เดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงขนาดสามฟุตซึ่งขึงผ้าปูเตียงตึงเป๊ะ หมอน ผ้าห่มพับวางเป็นระเบียบได้มุมได้ฉากตามประสาคนที่โตมากับการถูกฝึกให้มีระเบียบวินัย
“ก็..ตามความเป็นจริง เขาจะได้เอาไปบอกคุณแพรวต่อ แล้วคุณแพรวก็จะได้ไม่สนใจพี่แล้วมาสนใจผม”
“ฝันไปเถอะ..”
“โห นี่ กะจะไม่ปล่อยให้น้องนุ่งเลยใช่ไหม”
“..พี่ญาไง แกจีบไปเลย ได้ข่าวว่าโสด”
“จะเอามาทำแม่หรือพี่ ถึงแม่ผมจะตายแล้ว ผมก็ไม่ได้ขาดความอบอุ่นหรอกนะ..”
“แล้วเขาแก่ไหมละ เจอกันเดี๋ยวเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นคนคุยสนุก ผู้หญิงคุยสนุก ๆ คิดบวกนี่หาไม่ได้ง่าย ๆ นะโว้ย..”
“แต่เขาคิดดีนะพี่ คุยกับเขาเดี๋ยวเดียว รู้สึกได้เลยว่าเขาห่วงความรู้สึกของเพื่อนเขามาก นี่นะ เขาบอกว่า คืนนี้เขาจะยังไม่บอกกับคุณแพรวหรอกว่า ผมรู้เรื่องนี้แล้ว คือหมายถึงถ้าผมรู้ พี่ต้นก็ต้องรู้..แล้วเขาก็ยังไม่เล่าเรื่องน้องฐาให้คุณแพรวรับรู้ในคืนนี้ด้วย ไม่อยากให้คุณแพรวซักไซ้คิดมากจนนอนไม่หลับ..เขาคิดเยอะดี ซับซ้อน ๆ”
“ก็คนเขียนนิยายนี่..เห็นแพรวชมเขาตลอด”
“เขียนนิยาย!! ก็เขาบอกกับผมว่าขายกาแฟอยู่ฉะเชิงเทรา..”
“ไอ้เรื่องไร่องุ่นอุ่นไอรักที่แกติดอยู่ตอนนี้ กับเรื่อง แรงรักแรงแค้นที่แกขนเอาแผ่นไปบ้าบออยู่บนเรือไม่เป็นอันทำงานทำการก็ฝีมือเขียนของเขา..”
“ฮะ!! อะไรนะ??”
“คุยกับนักเขียนดังตั้งนาน มีตาหามีแววจริง ๆ แก”
“โอ้ว ถึงว่า ผมถึงคุ้น ๆ ชื่อเค้าจังเลย หิรัญญา ๆ..ใช่แล้ว ตอนไตเติ้ล แรงรักแรงแค้น มีชื่อนี้ขึ้นมาด้วย..พี่เขาเขียนเรื่องแบบนี้ได้ไง มันบ้าน ๆ มาก ๆ ผ้าถุงตบตีพีเรียด เราจะได้เจอเขาอีกไหมเนี่ย ผมต้องหา
กล้องหากระดาษไปถ่ายรูปกับขอลายเซ็นเขามาเก็บไว้สักหน่อยแล้ว..”..
“เจอ พรุ่งนี้ พี่จะพาเขาไปเรือของเรา..รับรองว่าแกจะได้ถ่ายรูปคู่กับเขาจนหนำใจแน่ ๆ”
///////////////////////////////////
“พี่ญาแพรวนอนไม่หลับ”
“ก็ข่มใจไว้สิ..คิดอะไรละ”
“ถ้าแม่แพรวรู้เรื่องนี้ แม่เอาแพรวตายแน่ ๆ เลย” แพรวพรรณโงหัวขึ้นมาพูดกับหิรัญญาที่นอนหลังให้
“แม่จะรู้ได้ไง มันเป็นสังคมเล็ก ๆ ในอินเตอร์เน็ต พอเรามีตัวตนในนั้น เราก็เลยคิดว่าเรื่องนี้มันใหญ่มาก นอนเหอะ พรุ่งนี้พี่จะแก้ปัญหาให้..แต่พี่ยังไม่บอกนะว่าเป็นแบบไหน แต่รับรองว่า ฮาตรึมแน่ และคนที่เข้าใจผิดเขาก็จะได้เข้าใจถูก..”
“พี่จะทำอย่างไร”
“เอ้า ก็บอกว่าจะบอกพรุ่งนี้..”
ดุแพรวพรรณไปแล้วหิรัญญาก็เงียบเสียงไป แต่ว่าแพรวพรรณยังพลิกตัวไปมา..ใบหน้าของพี่ต้นกล้าวนเวียนเข้ามา ...ดวงตาคู่นั้นตอนที่เขาตักอาหารมาใส่จานของเธอ พลางเล่าเรื่องชีวิตในเรือที่อยู่กลางท้องทะเลให้เธอฟัง..
‘อยู่ในทะเลนั้น ยามเหงาก็เหงาจับใจ มองไปในน้ำก็ลึกจนหยั่งไม่ถึง มองไปบนฟ้าก็อยู่สูงจนเวิ้งว้าง ยามที่เรือเจอคลื่นลมแรง ฝนหนัก ๆ แสงแดดร้อนเปรี้ยง ก็เหมือนเป็นเป้านิ่งให้ธรรมชาติเล่นงาน ผู้คนในเรือถึงแม้จะมีมากมาย มันก็ไม่ใช่พ่อแม่พี่น้องที่จะฝากชีวิตด้วยอย่างแท้จริง และถ้าเรากำลังอกหักผิดหวัง แก้ไขเรื่องบนบกยังไม่ได้ ชีวิตเราก็เหมือนคนติดคุก..หรือยามที่เรามีความรัก แน่นอนว่ามันก็มีคำถามว่าตอนที่เราไม่อยู่ เขาจะเป็นอย่างไร เขาจะซื่อสัตย์ต่อเราหรือจะคิดถึงเรามากน้อยแค่ไหน และเชื่อไหม การกลับขึ้นฝั่งแต่ละครั้ง เรื่องที่พี่กลัวที่สุดก็คือการเปลี่ยนแปลงของคนที่รอพี่อยู่..พี่กลัวข่าวร้าย..กลัวว่าเรื่องที่พี่ตั้งใจจะขึ้นมาทำ แล้วพี่ก็ไม่ได้ทำ เพราะมันหมดเวลาที่จะทำแล้ว..’
และเรื่องที่แพรวพรรณรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ ไปด้วย ก็คือเรื่องแฟนคนที่คบหาสมัยอยู่โรงเรียนนายเรือ ที่ต้องมีอันเป็นอื่นไปในช่วงที่พี่ต้นกล้าไปฝึกภาคทะเลเป็นเวลา 45 วัน แฟนคนนั้นถูกเพื่อนชายในมหาวิทยาลัยซึ่งแอบรักอยู่ข่มเหงรังแกตอนออกค่าย..เป็นเรื่องเป็นราวกัน และสุดท้ายฝ่ายชายยอมรับผิดชอบแต่งงานด้วยเพราะว่ารัก ส่วนฝ่ายหญิงเมื่อเสียตัวไปแล้ว ก็ต้องยอมแต่งงาน ปัจจุบันมีลูกชายสองคนเป็นครอบครัวที่อบอุ่น..เพราะฝ่ายชายรักผู้หญิงมาก..
ตอนนั่งฟังแพรวพรรณรู้สึกสงสารเขาเป็นอย่างมาก..นึกถึงคนที่คิดถึงกันมาก ๆ ตั้งใจจะกลับมาหาพร้อมของฝาก แต่ว่าก็ต้องได้ยินข่าวร้าย หัวใจของเขาในตอนนั้นจะเป็นเช่นไร
แพรวพรรณพลิกตัวไปมาอีกหลายรอบ และรอบสุดท้าย แพรวพรรณก็พลิกไปหาพี่หิรัญญาที่นอนกระสับกระส่ายและดิ้นแรงขึ้น ๆ เรื่อย ๆ และเสียงที่ออกจากริมฝีปากก็เหมือนกับว่าพี่หิรัญญากำลังฝันร้าย
“อึ้ย.. อึ้ย..”
แพรวพรรณตัดสินใจเปิดไฟหัวเตียงแล้วเขย่าร่างของนักเขียนรุ่นพี่รู้จักกันผ่านบก.ต่าย ซึ่งนับวันก็สนิทสนมรู้ใจกันเหมือนพี่สาวน้องสาว..
“พี่ญา พี่ญา พี่ญา..” แพรวพรรณเพิ่มน้ำหนักเสียงเพราะหิรัญญาท่าจะหลับลึก..และพอรู้สึกตัวหิรัญญาก็สะดุ้งพรวดลุกนั่งพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง..
“พี่ฝันร้ายแพรว..”
“ฝันว่าไงคะ”
“เอ่อ พี่ฝัน ฝันว่า พี่กำลังเดินเล่นคลื่นอยู่ริมทะเล แล้วอยู่ ๆ มันก็มีงูตัวขาว ๆ ตัวยาวมากมันโผล่มาลากพี่ลงทะเล ทั้งน้ำทั้งงู..โอ้ยยย เกิดมาพี่ไม่เคยฝันร้ายเท่านี้เลยนะแพรว..น่ากลัวมาก ๆ..” ตบหัวตัวเองแล้วหิรัญญาก็ลุกลงจากเตียงไปยังตู้เย็นดึงขวดน้ำมาเทใส่แก้วยกขึ้นดื่ม ส่วนแพรวพรรณนั้นประมวลข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์แล้วก็ยิ้มกริ่มออกมา..
“พี่ญา..ฝันเห็นงูนี่โบราณเขาว่าไงนะ”
“จะมีผัว ว๊าย!! ..ไม่นะ ไม่เอา ฉันไม่อยากมีผัว..”
////////////////////////////////
หลังต้นเรือศุภโชคขอตัวกลับห้องไปพักผ่อน จิรวัติก็อาบน้ำชำระร่างกาย พอตัวแห้งลงแป้งพอให้หอม ๆ แล้วเขาก็สวมชุดนอนที่ใช้ได้แต่เฉพาะในห้องนี้เท่านั้น มันคือกางเกงบ็อกเซอร์เสื้อกล้าม เผยให้เห็นสรีระที่สมส่วนได้รูปตามประสาคนที่โตมากับการฝึกฝนสาระพัดยุทธวิธี และร่างกายที่สมบูรณ์สมชายชาตรีก็มี สาว ๆ จำนวนไม่น้อยที่ปรารถนาชื่นชม
..แต่เมื่ออายุมากขึ้น เขากลับเบื่อหน่าย เรื่องง่าย ๆ เหล่านั้น แม้กับคนปัจจุบันที่คบกันมาร่วมสองปี เขาก็รู้สึกว่า ยิ่งคบกันต่อไป มันก็ยิ่งไม่ใช่ ครั้นจะถอยออก สาวเจ้าก็ยังไม่ยอม แต่จะให้เดินหน้าไปมากกว่านี้ เขาก็รู้ใจตัวเองว่า ทำไม่ได้..
จิรวัติเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา อึดใจหน้าจอก็ปรากฏสายเรียกเข้าที่เขาไม่ได้รับสายเป็นร้อย ๆ สาย และเบอร์นั้นก็คือเบอร์ของ ‘น้องฐา’ ฐาปนิสร เกียรติขจรพงศ์ไพบูลย์ ลูกสาวคนเล็กของนายทุนใหญ่ที่เอาแต่ใจตัวเป็นที่สุด..
และยังไม่ทันที่เขาจะโทรกลับ โทรศัพท์ในมือของเขาก็ดังขึ้นอีกรอบ..
“พี่ต้นกล้า..พี่ต้นกล้าทำอย่างนี้กับน้องฐาได้อย่างไร พี่หักหน้าน้องฐา พี่ทำไมไม่รับสายน้องฐา ทำไมพี่ใจร้ายอย่างนี้” เสียงที่ดังมากของปลายสายทำให้จิรวัติต้องดึงโทรศัพท์ให้ห่างจากหู
“ฟังพี่ก่อนฐา”
“น้องฐาไม่ฟัง”
“ไม่ฟังงั้นพี่จะปิดเครื่องนอนนะ” สำหรับน้องฐา ต้องดุ ต้องขึ้นเสียง ต้องใช้อำนาจนิดหน่อยหญิงสาวจึงจะยอมอ่อนข้อให้
“ฟังก็ได้..มีอะไรว่ามา”
“พี่ออกไปกับคุณแพรวพรรณจริง แต่พี่กับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ฐาไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อพี่ก็จนหนทางอธิบาย”
“แล้วพี่กับเขาเป็นอะไรกัน เป็นญาติกันเหรอ”
“เขาเป็นคนบ้านเดียวกับพี่ เป็นน้องสาวเพื่อน แล้วเขาก็มาสัตหีบเพื่อหาข้อมูลไปทำงาน และเขาก็มีแฟนแล้วด้วย..”
“ใครละแฟนเค้า..”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนั้น เขาก็มาส่งกัน..” แม้นายหนึ่งจะไม่ได้เป็นคนรักของแพรวพรรณ แต่มันก็เป็นความจริงในตอนแรกที่เขารับรู้..
“แล้วภาพนั้นมันหลุดไปได้อย่างไร”
“แล้วฐาได้มาได้อย่างไรละ”
“ก็ ก็เพื่อนฐาส่งมาให้ ฐาก็เลย..ฐาก็เลย ก็ตอนนั้นฐาหึงนี่ ก็พี่ต้นทำไมไม่เปิดเครื่องละ”
“แล้วปกติพี่เปิดโทรศัพท์ไหม นาน ๆ พี่จะเปิดที..” จริง ๆ แล้ว เขามีสองเบอร์ สองเครื่อง เป็นเบอร์สำหรับสาว ๆ ..กับเบอร์ของครอบครัวกับคนในที่ทำงาน แน่นอนว่าเบอร์ครอบครัวนั้นถ้าเขาไม่อยู่ ออกเรือ หรืออะไรก็ตามเขาจะมีข้อความเสียงบอกไว้..และกลับมาถึงห้องเช็คโทรศัพท์แล้วเขาจะรีบโทรกลับไปทันที
แต่วันนี้เขาก็จงใจไม่เอาโทรศัพท์ติดตัวไปทั้งสองเครื่อง เพราะไม่ต้องการให้ใครมารบกวนช่วงเวลาที่เขาอยู่กับแพรวพรรณ
“นี่แหละ ฐาเบื่อพี่ก็ตรงนี้แหละ เอาอะไรด้วยแน่นอนไม่ได้เลย..เดี๋ยวออกเรือ เดี๋ยวฝึก เดี๋ยวประชุมไปราชการ เดี๋ยวนั่นนี่โน้น มีภารกิจอะไรเต็มไปหมด”
“อืม..” ต้นกล้าถอนหายใจเบา ๆ ใจจริงอยากจะบอกว่า ‘เบื่อก็ไปเหอะ’ แต่ว่า คนอย่างน้องฐา ถ้าไล่เหมือนไล่จอกไล่แหน คือจะไหลกลับมาจุดเดิม..
“..แต่น้องฐาก็รักพี่จนตัดใจจากพี่ไม่ได้...พี่ต้นคะ พี่ต้นยังรักน้องฐาอยู่หรือเปล่า..”
“..ก็เหมือนเดิม”
“แล้วคำว่ารักคำเดียวสั้น ๆนี่พี่ต้นหลอกน้องฐาไม่ได้เหรอคะ”
“เราน่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะฐา..” เขารู้จักฐาปนิสรตอนไปเรียนปริญญาโทในวันเสาร์อาทิตย์ น้องฐาเป็นนักศึกษาปริญญาตรี แน่นอนว่า ความมั่งคั่ง และความสวยเด้งของน้องฐาทำให้เขาหันไปมอง ส่วนน้องฐาก็คงเพราะคำว่าทหารเรือ กับรูปร่างหน้าตาของเขา หญิงสาวเข้ามาจีบเขาแข่งกับเพื่อน ๆ ความขี้เล่นความน่ารัก หรือความเป็นคนใจป้ำ ผสมกับความมักง่ายของตนเอง ทำให้เขาโอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของน้องฐา โดยที่เขาไม่ได้รู้สึกว่ารักสักนิด..
ส่วนน้องฐาเองเธอก็ไม่ได้รักเขาหรอก เพียงแต่ว่าเขาก็มีดีที่เธอจะควงอวดเพื่อน ๆ แก๊งดอกฟ้าได้ และอีกไม่นานน้องฐาก็ต้องจากชลบุรีไปเรียนต่อที่เมืองนอกตามความต้องการของครอบครัว ซึ่งพอถึงจุดนั้น ชีวิตของเขากับน้องฐาก็ต้องห่างกันเลิกกันไปโดยปริยาย..และตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน น้องฐาก็พยายามที่จะบอกรัก และขอให้เขาพูดคำว่ารัก แต่ว่า คำ ๆ นั้นมันตายจากหัวใจเขาไปตั้งแต่วันที่เขากลับมาจากฝึกภาคสนามแล้วพบว่า ผู้หญิงที่เขารักและคิดฝากอนาคตไว้ด้วยกัน แต่งงานไปอย่างกะทันหันกับไอ้ผู้ชายระยำนั่น
แต่ว่าวันนี้เอง ที่เขารู้สึกว่า เขาอยากจะมีความรักอีกสักครั้ง ..เพราะตั้งแต่ได้เจอกันจนกระทั่งได้คุยกันยืนยาว เขาก็เห็นว่าในตัวแพรวพรรณนั้นมีหลาย ๆ อย่าง อย่างที่เขามี..
จิรวัตินึกถึงตอนที่รถของเขาแล่นผ่านถนนเส้นที่มีบ้านพักยุคแรก ๆ ของนายทหารซึ่งเป็นเรือนปั้นหยาบ้าง เรือนสไตล์ยุโรปผสมไทยเรียงรายกลางดงไม้ ซึ่งเขาชอบถนนเส้นนี้มาก เพราะมันดูมีเสน่ห์ ชวนให้หลงใหล เขาเองถ้ามีเวลาเขาก็จะไปถ่ายรูปบ้านเหล่านั้นมาเก็บไว้ เพราะเมื่อกาลเวลาหมุนไป บ้านเหล่านั้นอาจจะไม่หลงเหลืออยู่
..และภาพเหล่านั้นก็น่าจะมีประโยชน์กับคนรุ่นหลังอยู่ไม่น้อย..
เขาเคยพาผู้หญิงหลายคนนั่งรถผ่านถนนเส้นนั้น ไม่มีสักคนเดียวที่อยากให้เขาจอดรถเพื่อถ่ายรูปบ้านเหล่านั้นเก็บไว้ดู แต่น้องแพรวเธอมีความสุขกับพวกนั้นมาก..
นอกจากนั้นทุกเรื่องราวชีวิตการเป็นทหารเรือของเขา น้องแพรวตั้งใจฟัง สนใจที่จะรับรู้ และมองเขาด้วยสายตาชื่นชม..ผิดกับน้องฐาอย่างลิบลับ..
อาชีพการงานของเขาเป็นเรื่องน่าเบื่อ เป็นอุปสรรคสำหรับชีวิตคู่ที่ต้องมีแต่ความสุขซึ่งต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ..เมื่อน้องฐาไม่ได้รักในงานของเขา แล้วเขาจะพูดพล่อย ๆ ว่า ‘รัก’ ไปได้อย่างไร..
“แล้วนี่ ..เค้าจะกลับเมื่อไหร่”
“ถามทำไม”
“เขาจะรบกวนพี่อีกกี่วัน ..น้องฐาจะได้ไปกันท่า”
“กลับวันศุกร์มั้ง แต่เขาไม่ได้มาคนเดียวนะ มากับเพื่อน”
“พักที่ไหน”
“ทำไมละ”
“เหอะ บอกน้องฐามา จะหอบหนังสือนิยายน้ำเน่าไปขอลายเซ็น”
“ฐาอ่านนิยายด้วยเหรอ อย่าสร้างความวุ่นวายเลย ไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก พี่จะนอนแล้ว..ง่วง
ดึกแล้ว ฐาก็นอนเถอะ ที่ไม่ได้รับสายวันนี้ที่ทำให้หงุดหงิด พี่ขอโทษแล้วกัน..หลับฝันดีนะครับ..พี่นอนแล้ว บายครับ..” ตัดสายน้องฐา ปิดเครื่องแล้วจิรวัติก็ล้มตัวลงนอน และอึดใจใหญ่ ๆ เขาก็ต้องลุกขึ้นมาเปิดไฟ เปิดคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์ภาพบ้านโบราณเหล่านั้นเซฟลงแผ่น....
พรุ่งนี้เขาจะมอบไฟล์งานนี้แพรวพรรณ..ให้แพรวพรรณได้รู้ว่า เขาก็รักและชอบบ้านเหล่านั้นเหมือนกับที่เธอชอบมัน และภาพที่ตั้งใจถ่ายรอแสงช่วงเวลานี้ มันน่าจะทำให้แพรวพรรณมีความสุขกว่าภาพที่ถ่ายแบบรีบ ๆ ร้อน ๆ ในตอนฟ้าขมุกขมัว..
////////////////////////////////
“ตาบวมเลยเธอ..” แพรวพรรณคนข้าวต้มตรงหน้าด้วยอาการเซ็ง ๆ ผิดกับหิรัญญาที่ขนอาหารเช้าทุกรูปแบบที่ทางโรงแรมจัดไว้มาวางเรียงตรงหน้าแล้วตั้งหน้าตั้งตากิน ประหนึ่งว่า ถ้าไม่ได้กินวันนี้ พรุ่งนี้จะไม่ได้กิน..
“ก็มันนอนไม่หลับนี่..”
“ไม่หลับก็ทำให้ร่างกายแย่แล้ว กินให้เยอะ ๆ จะได้มีแรง เร็ว ๆ ช่วยพี่กินหน่อย”
“เหลือแล้วละซิ ขนมาซะเยอะแยะ”
“พี่ก็ขนมาเพื่อให้เธอเห็น จะได้อยากกินหรอกย่ะ พี่หวังดีกับเธอนะถึงขนมาขนาดนี้”
แพรวพรรณจำต้องจิ้มขนมปังปิ้งที่หิรัญญาตัดแบ่งไว้แล้วเข้าปาก ขณะกำลังเคี้ยว ๆ อยู่นั้น พี่หิรัญญาก็เอ่ยขึ้นว่า “วันนี้พี่ให้หนึ่งมันลางานมาช่วยเหลือเธอ เดี๋ยวกินอิ่มแล้ว เธอก็ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ใส่เมื่อวานนี้..”
“ชุดไหน ทำไมต้องเปลี่ยน”
“ชุดที่เธอถ่ายกับผู้การบนเรือหลวงจักรีฯ นั่นแหละ ..พี่นัดให้หนึ่งมาเพื่อที่จะถ่ายรูปบนเรืออีกรอบ เหมือนว่าเมื่อวานเราไปเที่ยวกันหลายคน แล้วก็เอาไปโพสต์..แก้ข่าวบ้า ๆ นั่น”
“เกรงใจหนึ่งแย่เลยพี่ ขับรถไปกลับ เสียงานอีก”
“เสียงานก็ดีกว่าเธอเสียหาย..มันก็เพื่อนเธอ มันก็รักเธอ แล้วงานนี้พี่ก็มีขนมล่อมันด้วย..”
“ขนมอะไรละ”
“อีตาต้นเรือ ศุภโชคนะสิ พี่ว่า พี่จะให้หนึ่งมันจีบ..เซ้นส์พี่มันบอกเขาพวกเดียวกับนังหนึ่งแน่ ๆ”
แพรวพรรณเบ้หน้าแล้วก็ต้องอมยิ้มขำกับความคิดของคนเจ้าแผนการก่อนจะพูดว่า..
“แต่แพรวนัดกับผู้การไว้นะพี่ สาย ๆ พี่เค้าจะมารับแพรวไปดูเรือที่เขาประจำการอยู่..”
“เหรอ..แต่เมื่อกี้นี้ ตอนเธออาบน้ำ พี่โทรไปหาต้นเรือศุภโชคให้บอกกับผู้การเรือของเขาว่า นัดตอนเช้านี้ขอเลื่อนไปก่อน แล้วอีกอย่าง เรายังไม่จำเป็นต้องรีบให้เสร็จเรื่อง..”
“ทำไมคะ”
“เอ้า กว่าเราจะไปจากสัตหีบก็ตั้งวันศุกร์ตอนเช้า เพราะฉะนั้น จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสฯ ให้พี่มีอะไรทำบ้างสิ..เชื่อพี่แพรว ผู้ชายน่ะ อย่ารุกเขามากไป เว้นเวลาให้เขาได้คิดถึงเราบ้าง...เชื่อพี่”
แพรวพรรณนั่งจ้องรูปและข้อความที่อยู่ใต้ภาพ ก่อนกดบันทึกรูปใบนั้นเก็บไว้ พอรูปที่ตัดต่อเข้าไปอยู่ในแฟ้มอัลบั้มรูปแล้ว แพรวพรรณก็กดลบแท็กซึ่งมีรูปและข้อความถามไถ่จากเพื่อนสมาชิกซึ่งมีจำนวนเป็นร้อย ๆ ข้อความออกจากหน้าเว็บเพจของตนด้วยใจเดือดพล่าน
ความสุขเพียงเล็กน้อยเมื่อครู่แตกกระจายไปในพริบตา..และถ้าจะโทษเขา มันก็ไม่ใช่ความผิดของเขา เขาไม่ได้หลอกเธอ เขาไม่ได้บอกกับเธอสักนิดว่าเขาว่างเว้นคนรู้ใจ เพียงแต่เธอเองคิดว่าจะไม่มีเรื่องอะไรใหญ่โต คิดตื้น ๆ ว่ามันเป็นเรื่องสนุก เรื่องมันถึงได้ลงเอยแบบคาดไม่ถึงเช่นกัน
“พี่ขอโทษที่ ที่ ที่ ..ปล่อยให้เธอมาที่นี่คนเดียว จนกระทั่งเกิดเรื่อง..”
“แพรว ผิดเองค่ะ ถ้าแพรว ไม่สนุกจนเกินไป เรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“แล้วอีนี่มันใครกัน..เธอรู้ไหม”
แพรวพรรณส่ายหน้า เพราะตอนที่คุยถึงแฟนเก่าของพี่ต้นกล้า ตั้งแต่อยู่โรงเรียนมัธยมจนกระทั่งอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร โรงเรียนนายเรือ ไล่มาจนถึงมาทำงานอยู่ที่สัตหีบ เขาไม่เอ่ยชื่อใครสักคน เรื่องที่เล่าให้เธอฟัง เป็นเพียงการปั้นตุ๊กตาขึ้นมา พี่ต้นกล้า ใช้คำว่า ‘เค้า’ แค่นั้นเอง..
“ไม่รู้รูปพวกนี้กับเรื่องที่มันไม่จริงนี่ ไปถึงไหน ๆ แล้ว”
แพรวพรรณหยิบโทรศัพท์มือถือไล่ดูเบอร์คนที่โทรเข้ามา มีสายของพี่หิรัญญามากที่สุด รองมาก็นาที และมีเบอร์ของเพื่อน ๆ นักเขียนที่รู้จักกันอีกสิบกว่าคน นอกจากนั้นก็ยังมีเบอร์เพื่อนนักอ่านอีกสิบกว่าคน และคนสุดท้ายที่เธอเพิ่งบันทึกชื่อไว้ก็คือ ‘นงนุช’ แพรวพรรณมองนาฬิกาที่หน้าจอ ครั้นจะโทรกลับไป ก็คิดว่าเป็นการรบกวน..
“แล้วแพรวจะทำอย่างไรดีละพี่”
“ทำอย่างไร...พรุ่งนี้กลับนครสวรรค์”
“พี่ญา แพรวมีเรื่องร้อนใจอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกพี่กับหนึ่ง..คือ..คือ พี่เอกรินทร์กำลังจะกลับมาจากเมืองนอก..แล้ววันศุกร์นี้แม่ให้แพรวกลับบ้านไปก่อน พี่ญา แพรวไม่อยากกลับนครสวรรค์ แพรว กลัวว่าแพรวจะหนีพี่เอกรินทร์ไม่พ้น..”
“โห ปัญหาประเดประดังเข้ามาเหมือนในนิยายเลยนะ ฟามงัวไม่ทันหายฟามฟายเข้ามาแทรก..” หิรัญญาติดตลกเพื่อลดความตรึงเครียด แต่ใบหน้าของแพรวพรรณยังคงเต็มไปด้วยริ้วของความกังวล
“แพรวจะทำอย่างไรดีคะ”
“แก้ปัญหาทีละเรื่อง..ไป ๆ ไปอาบน้ำให้เบาตัวก่อน แล้วค่อยมาคิดแก้ปัญหากัน..”
“แล้ว เมื่อกี้ คุณศุภโชคเขามานั่งรอพี่ต้นกล้าทำไม เขามีราชการงานด่วนอะไรกันหรือคะ แล้วพี่เดินออกมาพร้อมกับเขาได้ยังไง”
จริง ๆ ศุภโชคเล่าเรื่องของฐาปนิสรให้หิรัญญาได้รับรู้ไว้แล้ว แต่หิรัญญาเห็นว่า ถ้าบอกไปมันจะทำให้แพรวพรรณทุกข์ใจเพิ่มขึ้น ซึ่งมันก็ไม่มีประโยชน์จะเล่าสู่กันฟังในเวลานี้
“ก็..เธอก็ ระดับฉันแล้ว..คุยกับหมายังคุยรู้เรื่อง หนุ่มเนื้อแน่นหุ่นน่าดูชมขนาดนี้ แล้วฉันจะปล่อยไว้ไหมละ ช่วงรอเธอกลับมา ฉันก็เลยฆ่าเวลาด้วยการหลีเขา ก็เลยรู้ว่าเขามารอผู้การเรือของเขา แค่นี้แหละ..ไป ๆ ไปอาบน้ำ แต่เอ๊ะ เอานี่ก่อนดีกว่า กินยาคลายเครียดสักเม็ดนะ อาบน้ำเสร็จจะได้นอนหลับ ตื่นมาจะได้สดชื่น..และไม่ต้องกลัวนะแพรว มีพี่ญาอยู่ข้าง ๆ ปัญหาใหญ่แค่ไหนก็เล็กกระจิดริดติ๊ดเดียว”
พอได้รับฟังเรื่องราวจากปากของต้นเรือศุภโชค ผู้การจิรวัติก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ..แต่แว๊บ แรกของความรู้สึกเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขานึกถึงคำพูดของหนูนาน้องสาวคนเล็กที่ว่า ‘เนื้อคู่ของเขาคนบ้านเดียวกันและเขาก็ต้องเคลียร์กับคนเก่า คนเก็บ ของเขาให้เรียบร้อย’
แต่ว่าทำไมมันรวดเร็วปานสายฟ้าฟาดแบบนี้
“พี่ต้นเปิดเครื่องแล้วโทรไปเคลียร์กับน้องฐาเลยแล้วกัน ผมกลัวน้องฐาโทรมาระบายอารมณ์อีกเลยต้องปิดเครื่องไว้”
“โทษที..แล้วคุยอะไรกับพี่ญาเขาไปบ้าง”
“ก็เล่าเรื่องน้องฐาให้พี่เขาฟัง เพราะพี่เขาก็มาสัตหีบตั้งแต่คืนนี้เพราะเรื่องร้อนๆ ในเน็ตเหมือนกัน เขากลัวคุณแพรวรู้แล้ว จะเฮิร์ทน่ะ เลยต้องรีบมา แต่ก็ดีแล้วที่คุณแพรวไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วย ไม่งั้น คุณญาก็คงไม่คิดจะมา ถ้าคุยกันทางโทรศัพท์แล้ว”
“พี่ญาเขาแก่กว่าเรานะ”
“เค้าไม่ให้ผมเรียกเค้าว่าพี่ เขาบอกว่าไม่สุภาพ” ศุภโชคที่อยู่ในชุดกางเกงวอร์มขายาวสีน้ำเงินเสื้อกีฬาผ้ามันสีแดงตัดกับสีขาว..ปราศจากถุงเท้านั่งพิงผนังห้องมองหุ่นรุ่นพี่ตำแหน่งผู้การเรือซึ่งกำลังถอดชุดหล่อออกจากตัวพลางคว้าผ้าขนหนูมานุ่งอย่างไม่ได้มีเหนียมอาย เพราะเคยชินกับการเห็นร่างกายล่อนจ้อนของกันและกัน..
“ผมก็เล่าถึงความสัมพันธ์ของพี่กับน้องฐาให้เขาฟัง”
“เล่าไปแค่ไหน” นุ่งผ้าเช็ดตัวเรียบร้อยแล้วจิรวัติก็เดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงขนาดสามฟุตซึ่งขึงผ้าปูเตียงตึงเป๊ะ หมอน ผ้าห่มพับวางเป็นระเบียบได้มุมได้ฉากตามประสาคนที่โตมากับการถูกฝึกให้มีระเบียบวินัย
“ก็..ตามความเป็นจริง เขาจะได้เอาไปบอกคุณแพรวต่อ แล้วคุณแพรวก็จะได้ไม่สนใจพี่แล้วมาสนใจผม”
“ฝันไปเถอะ..”
“โห นี่ กะจะไม่ปล่อยให้น้องนุ่งเลยใช่ไหม”
“..พี่ญาไง แกจีบไปเลย ได้ข่าวว่าโสด”
“จะเอามาทำแม่หรือพี่ ถึงแม่ผมจะตายแล้ว ผมก็ไม่ได้ขาดความอบอุ่นหรอกนะ..”
“แล้วเขาแก่ไหมละ เจอกันเดี๋ยวเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นคนคุยสนุก ผู้หญิงคุยสนุก ๆ คิดบวกนี่หาไม่ได้ง่าย ๆ นะโว้ย..”
“แต่เขาคิดดีนะพี่ คุยกับเขาเดี๋ยวเดียว รู้สึกได้เลยว่าเขาห่วงความรู้สึกของเพื่อนเขามาก นี่นะ เขาบอกว่า คืนนี้เขาจะยังไม่บอกกับคุณแพรวหรอกว่า ผมรู้เรื่องนี้แล้ว คือหมายถึงถ้าผมรู้ พี่ต้นก็ต้องรู้..แล้วเขาก็ยังไม่เล่าเรื่องน้องฐาให้คุณแพรวรับรู้ในคืนนี้ด้วย ไม่อยากให้คุณแพรวซักไซ้คิดมากจนนอนไม่หลับ..เขาคิดเยอะดี ซับซ้อน ๆ”
“ก็คนเขียนนิยายนี่..เห็นแพรวชมเขาตลอด”
“เขียนนิยาย!! ก็เขาบอกกับผมว่าขายกาแฟอยู่ฉะเชิงเทรา..”
“ไอ้เรื่องไร่องุ่นอุ่นไอรักที่แกติดอยู่ตอนนี้ กับเรื่อง แรงรักแรงแค้นที่แกขนเอาแผ่นไปบ้าบออยู่บนเรือไม่เป็นอันทำงานทำการก็ฝีมือเขียนของเขา..”
“ฮะ!! อะไรนะ??”
“คุยกับนักเขียนดังตั้งนาน มีตาหามีแววจริง ๆ แก”
“โอ้ว ถึงว่า ผมถึงคุ้น ๆ ชื่อเค้าจังเลย หิรัญญา ๆ..ใช่แล้ว ตอนไตเติ้ล แรงรักแรงแค้น มีชื่อนี้ขึ้นมาด้วย..พี่เขาเขียนเรื่องแบบนี้ได้ไง มันบ้าน ๆ มาก ๆ ผ้าถุงตบตีพีเรียด เราจะได้เจอเขาอีกไหมเนี่ย ผมต้องหา
กล้องหากระดาษไปถ่ายรูปกับขอลายเซ็นเขามาเก็บไว้สักหน่อยแล้ว..”..
“เจอ พรุ่งนี้ พี่จะพาเขาไปเรือของเรา..รับรองว่าแกจะได้ถ่ายรูปคู่กับเขาจนหนำใจแน่ ๆ”
///////////////////////////////////
“พี่ญาแพรวนอนไม่หลับ”
“ก็ข่มใจไว้สิ..คิดอะไรละ”
“ถ้าแม่แพรวรู้เรื่องนี้ แม่เอาแพรวตายแน่ ๆ เลย” แพรวพรรณโงหัวขึ้นมาพูดกับหิรัญญาที่นอนหลังให้
“แม่จะรู้ได้ไง มันเป็นสังคมเล็ก ๆ ในอินเตอร์เน็ต พอเรามีตัวตนในนั้น เราก็เลยคิดว่าเรื่องนี้มันใหญ่มาก นอนเหอะ พรุ่งนี้พี่จะแก้ปัญหาให้..แต่พี่ยังไม่บอกนะว่าเป็นแบบไหน แต่รับรองว่า ฮาตรึมแน่ และคนที่เข้าใจผิดเขาก็จะได้เข้าใจถูก..”
“พี่จะทำอย่างไร”
“เอ้า ก็บอกว่าจะบอกพรุ่งนี้..”
ดุแพรวพรรณไปแล้วหิรัญญาก็เงียบเสียงไป แต่ว่าแพรวพรรณยังพลิกตัวไปมา..ใบหน้าของพี่ต้นกล้าวนเวียนเข้ามา ...ดวงตาคู่นั้นตอนที่เขาตักอาหารมาใส่จานของเธอ พลางเล่าเรื่องชีวิตในเรือที่อยู่กลางท้องทะเลให้เธอฟัง..
‘อยู่ในทะเลนั้น ยามเหงาก็เหงาจับใจ มองไปในน้ำก็ลึกจนหยั่งไม่ถึง มองไปบนฟ้าก็อยู่สูงจนเวิ้งว้าง ยามที่เรือเจอคลื่นลมแรง ฝนหนัก ๆ แสงแดดร้อนเปรี้ยง ก็เหมือนเป็นเป้านิ่งให้ธรรมชาติเล่นงาน ผู้คนในเรือถึงแม้จะมีมากมาย มันก็ไม่ใช่พ่อแม่พี่น้องที่จะฝากชีวิตด้วยอย่างแท้จริง และถ้าเรากำลังอกหักผิดหวัง แก้ไขเรื่องบนบกยังไม่ได้ ชีวิตเราก็เหมือนคนติดคุก..หรือยามที่เรามีความรัก แน่นอนว่ามันก็มีคำถามว่าตอนที่เราไม่อยู่ เขาจะเป็นอย่างไร เขาจะซื่อสัตย์ต่อเราหรือจะคิดถึงเรามากน้อยแค่ไหน และเชื่อไหม การกลับขึ้นฝั่งแต่ละครั้ง เรื่องที่พี่กลัวที่สุดก็คือการเปลี่ยนแปลงของคนที่รอพี่อยู่..พี่กลัวข่าวร้าย..กลัวว่าเรื่องที่พี่ตั้งใจจะขึ้นมาทำ แล้วพี่ก็ไม่ได้ทำ เพราะมันหมดเวลาที่จะทำแล้ว..’
และเรื่องที่แพรวพรรณรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ ไปด้วย ก็คือเรื่องแฟนคนที่คบหาสมัยอยู่โรงเรียนนายเรือ ที่ต้องมีอันเป็นอื่นไปในช่วงที่พี่ต้นกล้าไปฝึกภาคทะเลเป็นเวลา 45 วัน แฟนคนนั้นถูกเพื่อนชายในมหาวิทยาลัยซึ่งแอบรักอยู่ข่มเหงรังแกตอนออกค่าย..เป็นเรื่องเป็นราวกัน และสุดท้ายฝ่ายชายยอมรับผิดชอบแต่งงานด้วยเพราะว่ารัก ส่วนฝ่ายหญิงเมื่อเสียตัวไปแล้ว ก็ต้องยอมแต่งงาน ปัจจุบันมีลูกชายสองคนเป็นครอบครัวที่อบอุ่น..เพราะฝ่ายชายรักผู้หญิงมาก..
ตอนนั่งฟังแพรวพรรณรู้สึกสงสารเขาเป็นอย่างมาก..นึกถึงคนที่คิดถึงกันมาก ๆ ตั้งใจจะกลับมาหาพร้อมของฝาก แต่ว่าก็ต้องได้ยินข่าวร้าย หัวใจของเขาในตอนนั้นจะเป็นเช่นไร
แพรวพรรณพลิกตัวไปมาอีกหลายรอบ และรอบสุดท้าย แพรวพรรณก็พลิกไปหาพี่หิรัญญาที่นอนกระสับกระส่ายและดิ้นแรงขึ้น ๆ เรื่อย ๆ และเสียงที่ออกจากริมฝีปากก็เหมือนกับว่าพี่หิรัญญากำลังฝันร้าย
“อึ้ย.. อึ้ย..”
แพรวพรรณตัดสินใจเปิดไฟหัวเตียงแล้วเขย่าร่างของนักเขียนรุ่นพี่รู้จักกันผ่านบก.ต่าย ซึ่งนับวันก็สนิทสนมรู้ใจกันเหมือนพี่สาวน้องสาว..
“พี่ญา พี่ญา พี่ญา..” แพรวพรรณเพิ่มน้ำหนักเสียงเพราะหิรัญญาท่าจะหลับลึก..และพอรู้สึกตัวหิรัญญาก็สะดุ้งพรวดลุกนั่งพ่นลมหายใจออกมาอย่างแรง..
“พี่ฝันร้ายแพรว..”
“ฝันว่าไงคะ”
“เอ่อ พี่ฝัน ฝันว่า พี่กำลังเดินเล่นคลื่นอยู่ริมทะเล แล้วอยู่ ๆ มันก็มีงูตัวขาว ๆ ตัวยาวมากมันโผล่มาลากพี่ลงทะเล ทั้งน้ำทั้งงู..โอ้ยยย เกิดมาพี่ไม่เคยฝันร้ายเท่านี้เลยนะแพรว..น่ากลัวมาก ๆ..” ตบหัวตัวเองแล้วหิรัญญาก็ลุกลงจากเตียงไปยังตู้เย็นดึงขวดน้ำมาเทใส่แก้วยกขึ้นดื่ม ส่วนแพรวพรรณนั้นประมวลข้อมูลที่ได้มาวิเคราะห์แล้วก็ยิ้มกริ่มออกมา..
“พี่ญา..ฝันเห็นงูนี่โบราณเขาว่าไงนะ”
“จะมีผัว ว๊าย!! ..ไม่นะ ไม่เอา ฉันไม่อยากมีผัว..”
////////////////////////////////
หลังต้นเรือศุภโชคขอตัวกลับห้องไปพักผ่อน จิรวัติก็อาบน้ำชำระร่างกาย พอตัวแห้งลงแป้งพอให้หอม ๆ แล้วเขาก็สวมชุดนอนที่ใช้ได้แต่เฉพาะในห้องนี้เท่านั้น มันคือกางเกงบ็อกเซอร์เสื้อกล้าม เผยให้เห็นสรีระที่สมส่วนได้รูปตามประสาคนที่โตมากับการฝึกฝนสาระพัดยุทธวิธี และร่างกายที่สมบูรณ์สมชายชาตรีก็มี สาว ๆ จำนวนไม่น้อยที่ปรารถนาชื่นชม
..แต่เมื่ออายุมากขึ้น เขากลับเบื่อหน่าย เรื่องง่าย ๆ เหล่านั้น แม้กับคนปัจจุบันที่คบกันมาร่วมสองปี เขาก็รู้สึกว่า ยิ่งคบกันต่อไป มันก็ยิ่งไม่ใช่ ครั้นจะถอยออก สาวเจ้าก็ยังไม่ยอม แต่จะให้เดินหน้าไปมากกว่านี้ เขาก็รู้ใจตัวเองว่า ทำไม่ได้..
จิรวัติเปิดโทรศัพท์ขึ้นมา อึดใจหน้าจอก็ปรากฏสายเรียกเข้าที่เขาไม่ได้รับสายเป็นร้อย ๆ สาย และเบอร์นั้นก็คือเบอร์ของ ‘น้องฐา’ ฐาปนิสร เกียรติขจรพงศ์ไพบูลย์ ลูกสาวคนเล็กของนายทุนใหญ่ที่เอาแต่ใจตัวเป็นที่สุด..
และยังไม่ทันที่เขาจะโทรกลับ โทรศัพท์ในมือของเขาก็ดังขึ้นอีกรอบ..
“พี่ต้นกล้า..พี่ต้นกล้าทำอย่างนี้กับน้องฐาได้อย่างไร พี่หักหน้าน้องฐา พี่ทำไมไม่รับสายน้องฐา ทำไมพี่ใจร้ายอย่างนี้” เสียงที่ดังมากของปลายสายทำให้จิรวัติต้องดึงโทรศัพท์ให้ห่างจากหู
“ฟังพี่ก่อนฐา”
“น้องฐาไม่ฟัง”
“ไม่ฟังงั้นพี่จะปิดเครื่องนอนนะ” สำหรับน้องฐา ต้องดุ ต้องขึ้นเสียง ต้องใช้อำนาจนิดหน่อยหญิงสาวจึงจะยอมอ่อนข้อให้
“ฟังก็ได้..มีอะไรว่ามา”
“พี่ออกไปกับคุณแพรวพรรณจริง แต่พี่กับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ฐาไม่เชื่อ”
“ไม่เชื่อพี่ก็จนหนทางอธิบาย”
“แล้วพี่กับเขาเป็นอะไรกัน เป็นญาติกันเหรอ”
“เขาเป็นคนบ้านเดียวกับพี่ เป็นน้องสาวเพื่อน แล้วเขาก็มาสัตหีบเพื่อหาข้อมูลไปทำงาน และเขาก็มีแฟนแล้วด้วย..”
“ใครละแฟนเค้า..”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนั้น เขาก็มาส่งกัน..” แม้นายหนึ่งจะไม่ได้เป็นคนรักของแพรวพรรณ แต่มันก็เป็นความจริงในตอนแรกที่เขารับรู้..
“แล้วภาพนั้นมันหลุดไปได้อย่างไร”
“แล้วฐาได้มาได้อย่างไรละ”
“ก็ ก็เพื่อนฐาส่งมาให้ ฐาก็เลย..ฐาก็เลย ก็ตอนนั้นฐาหึงนี่ ก็พี่ต้นทำไมไม่เปิดเครื่องละ”
“แล้วปกติพี่เปิดโทรศัพท์ไหม นาน ๆ พี่จะเปิดที..” จริง ๆ แล้ว เขามีสองเบอร์ สองเครื่อง เป็นเบอร์สำหรับสาว ๆ ..กับเบอร์ของครอบครัวกับคนในที่ทำงาน แน่นอนว่าเบอร์ครอบครัวนั้นถ้าเขาไม่อยู่ ออกเรือ หรืออะไรก็ตามเขาจะมีข้อความเสียงบอกไว้..และกลับมาถึงห้องเช็คโทรศัพท์แล้วเขาจะรีบโทรกลับไปทันที
แต่วันนี้เขาก็จงใจไม่เอาโทรศัพท์ติดตัวไปทั้งสองเครื่อง เพราะไม่ต้องการให้ใครมารบกวนช่วงเวลาที่เขาอยู่กับแพรวพรรณ
“นี่แหละ ฐาเบื่อพี่ก็ตรงนี้แหละ เอาอะไรด้วยแน่นอนไม่ได้เลย..เดี๋ยวออกเรือ เดี๋ยวฝึก เดี๋ยวประชุมไปราชการ เดี๋ยวนั่นนี่โน้น มีภารกิจอะไรเต็มไปหมด”
“อืม..” ต้นกล้าถอนหายใจเบา ๆ ใจจริงอยากจะบอกว่า ‘เบื่อก็ไปเหอะ’ แต่ว่า คนอย่างน้องฐา ถ้าไล่เหมือนไล่จอกไล่แหน คือจะไหลกลับมาจุดเดิม..
“..แต่น้องฐาก็รักพี่จนตัดใจจากพี่ไม่ได้...พี่ต้นคะ พี่ต้นยังรักน้องฐาอยู่หรือเปล่า..”
“..ก็เหมือนเดิม”
“แล้วคำว่ารักคำเดียวสั้น ๆนี่พี่ต้นหลอกน้องฐาไม่ได้เหรอคะ”
“เราน่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะฐา..” เขารู้จักฐาปนิสรตอนไปเรียนปริญญาโทในวันเสาร์อาทิตย์ น้องฐาเป็นนักศึกษาปริญญาตรี แน่นอนว่า ความมั่งคั่ง และความสวยเด้งของน้องฐาทำให้เขาหันไปมอง ส่วนน้องฐาก็คงเพราะคำว่าทหารเรือ กับรูปร่างหน้าตาของเขา หญิงสาวเข้ามาจีบเขาแข่งกับเพื่อน ๆ ความขี้เล่นความน่ารัก หรือความเป็นคนใจป้ำ ผสมกับความมักง่ายของตนเอง ทำให้เขาโอนอ่อนผ่อนตามความต้องการของน้องฐา โดยที่เขาไม่ได้รู้สึกว่ารักสักนิด..
ส่วนน้องฐาเองเธอก็ไม่ได้รักเขาหรอก เพียงแต่ว่าเขาก็มีดีที่เธอจะควงอวดเพื่อน ๆ แก๊งดอกฟ้าได้ และอีกไม่นานน้องฐาก็ต้องจากชลบุรีไปเรียนต่อที่เมืองนอกตามความต้องการของครอบครัว ซึ่งพอถึงจุดนั้น ชีวิตของเขากับน้องฐาก็ต้องห่างกันเลิกกันไปโดยปริยาย..และตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน น้องฐาก็พยายามที่จะบอกรัก และขอให้เขาพูดคำว่ารัก แต่ว่า คำ ๆ นั้นมันตายจากหัวใจเขาไปตั้งแต่วันที่เขากลับมาจากฝึกภาคสนามแล้วพบว่า ผู้หญิงที่เขารักและคิดฝากอนาคตไว้ด้วยกัน แต่งงานไปอย่างกะทันหันกับไอ้ผู้ชายระยำนั่น
แต่ว่าวันนี้เอง ที่เขารู้สึกว่า เขาอยากจะมีความรักอีกสักครั้ง ..เพราะตั้งแต่ได้เจอกันจนกระทั่งได้คุยกันยืนยาว เขาก็เห็นว่าในตัวแพรวพรรณนั้นมีหลาย ๆ อย่าง อย่างที่เขามี..
จิรวัตินึกถึงตอนที่รถของเขาแล่นผ่านถนนเส้นที่มีบ้านพักยุคแรก ๆ ของนายทหารซึ่งเป็นเรือนปั้นหยาบ้าง เรือนสไตล์ยุโรปผสมไทยเรียงรายกลางดงไม้ ซึ่งเขาชอบถนนเส้นนี้มาก เพราะมันดูมีเสน่ห์ ชวนให้หลงใหล เขาเองถ้ามีเวลาเขาก็จะไปถ่ายรูปบ้านเหล่านั้นมาเก็บไว้ เพราะเมื่อกาลเวลาหมุนไป บ้านเหล่านั้นอาจจะไม่หลงเหลืออยู่
..และภาพเหล่านั้นก็น่าจะมีประโยชน์กับคนรุ่นหลังอยู่ไม่น้อย..
เขาเคยพาผู้หญิงหลายคนนั่งรถผ่านถนนเส้นนั้น ไม่มีสักคนเดียวที่อยากให้เขาจอดรถเพื่อถ่ายรูปบ้านเหล่านั้นเก็บไว้ดู แต่น้องแพรวเธอมีความสุขกับพวกนั้นมาก..
นอกจากนั้นทุกเรื่องราวชีวิตการเป็นทหารเรือของเขา น้องแพรวตั้งใจฟัง สนใจที่จะรับรู้ และมองเขาด้วยสายตาชื่นชม..ผิดกับน้องฐาอย่างลิบลับ..
อาชีพการงานของเขาเป็นเรื่องน่าเบื่อ เป็นอุปสรรคสำหรับชีวิตคู่ที่ต้องมีแต่ความสุขซึ่งต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ..เมื่อน้องฐาไม่ได้รักในงานของเขา แล้วเขาจะพูดพล่อย ๆ ว่า ‘รัก’ ไปได้อย่างไร..
“แล้วนี่ ..เค้าจะกลับเมื่อไหร่”
“ถามทำไม”
“เขาจะรบกวนพี่อีกกี่วัน ..น้องฐาจะได้ไปกันท่า”
“กลับวันศุกร์มั้ง แต่เขาไม่ได้มาคนเดียวนะ มากับเพื่อน”
“พักที่ไหน”
“ทำไมละ”
“เหอะ บอกน้องฐามา จะหอบหนังสือนิยายน้ำเน่าไปขอลายเซ็น”
“ฐาอ่านนิยายด้วยเหรอ อย่าสร้างความวุ่นวายเลย ไม่ได้ประโยชน์อะไรหรอก พี่จะนอนแล้ว..ง่วง
ดึกแล้ว ฐาก็นอนเถอะ ที่ไม่ได้รับสายวันนี้ที่ทำให้หงุดหงิด พี่ขอโทษแล้วกัน..หลับฝันดีนะครับ..พี่นอนแล้ว บายครับ..” ตัดสายน้องฐา ปิดเครื่องแล้วจิรวัติก็ล้มตัวลงนอน และอึดใจใหญ่ ๆ เขาก็ต้องลุกขึ้นมาเปิดไฟ เปิดคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์ภาพบ้านโบราณเหล่านั้นเซฟลงแผ่น....
พรุ่งนี้เขาจะมอบไฟล์งานนี้แพรวพรรณ..ให้แพรวพรรณได้รู้ว่า เขาก็รักและชอบบ้านเหล่านั้นเหมือนกับที่เธอชอบมัน และภาพที่ตั้งใจถ่ายรอแสงช่วงเวลานี้ มันน่าจะทำให้แพรวพรรณมีความสุขกว่าภาพที่ถ่ายแบบรีบ ๆ ร้อน ๆ ในตอนฟ้าขมุกขมัว..
////////////////////////////////
“ตาบวมเลยเธอ..” แพรวพรรณคนข้าวต้มตรงหน้าด้วยอาการเซ็ง ๆ ผิดกับหิรัญญาที่ขนอาหารเช้าทุกรูปแบบที่ทางโรงแรมจัดไว้มาวางเรียงตรงหน้าแล้วตั้งหน้าตั้งตากิน ประหนึ่งว่า ถ้าไม่ได้กินวันนี้ พรุ่งนี้จะไม่ได้กิน..
“ก็มันนอนไม่หลับนี่..”
“ไม่หลับก็ทำให้ร่างกายแย่แล้ว กินให้เยอะ ๆ จะได้มีแรง เร็ว ๆ ช่วยพี่กินหน่อย”
“เหลือแล้วละซิ ขนมาซะเยอะแยะ”
“พี่ก็ขนมาเพื่อให้เธอเห็น จะได้อยากกินหรอกย่ะ พี่หวังดีกับเธอนะถึงขนมาขนาดนี้”
แพรวพรรณจำต้องจิ้มขนมปังปิ้งที่หิรัญญาตัดแบ่งไว้แล้วเข้าปาก ขณะกำลังเคี้ยว ๆ อยู่นั้น พี่หิรัญญาก็เอ่ยขึ้นว่า “วันนี้พี่ให้หนึ่งมันลางานมาช่วยเหลือเธอ เดี๋ยวกินอิ่มแล้ว เธอก็ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ใส่เมื่อวานนี้..”
“ชุดไหน ทำไมต้องเปลี่ยน”
“ชุดที่เธอถ่ายกับผู้การบนเรือหลวงจักรีฯ นั่นแหละ ..พี่นัดให้หนึ่งมาเพื่อที่จะถ่ายรูปบนเรืออีกรอบ เหมือนว่าเมื่อวานเราไปเที่ยวกันหลายคน แล้วก็เอาไปโพสต์..แก้ข่าวบ้า ๆ นั่น”
“เกรงใจหนึ่งแย่เลยพี่ ขับรถไปกลับ เสียงานอีก”
“เสียงานก็ดีกว่าเธอเสียหาย..มันก็เพื่อนเธอ มันก็รักเธอ แล้วงานนี้พี่ก็มีขนมล่อมันด้วย..”
“ขนมอะไรละ”
“อีตาต้นเรือ ศุภโชคนะสิ พี่ว่า พี่จะให้หนึ่งมันจีบ..เซ้นส์พี่มันบอกเขาพวกเดียวกับนังหนึ่งแน่ ๆ”
แพรวพรรณเบ้หน้าแล้วก็ต้องอมยิ้มขำกับความคิดของคนเจ้าแผนการก่อนจะพูดว่า..
“แต่แพรวนัดกับผู้การไว้นะพี่ สาย ๆ พี่เค้าจะมารับแพรวไปดูเรือที่เขาประจำการอยู่..”
“เหรอ..แต่เมื่อกี้นี้ ตอนเธออาบน้ำ พี่โทรไปหาต้นเรือศุภโชคให้บอกกับผู้การเรือของเขาว่า นัดตอนเช้านี้ขอเลื่อนไปก่อน แล้วอีกอย่าง เรายังไม่จำเป็นต้องรีบให้เสร็จเรื่อง..”
“ทำไมคะ”
“เอ้า กว่าเราจะไปจากสัตหีบก็ตั้งวันศุกร์ตอนเช้า เพราะฉะนั้น จันทร์ อังคาร พุธ พฤหัสฯ ให้พี่มีอะไรทำบ้างสิ..เชื่อพี่แพรว ผู้ชายน่ะ อย่ารุกเขามากไป เว้นเวลาให้เขาได้คิดถึงเราบ้าง...เชื่อพี่”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 พ.ย. 2554, 21:16:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 พ.ย. 2554, 21:16:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 4102
| << 10.‘หลักฐาน นักเขียนสาว แย่ง แฟนนักอ่าน’ | 12.‘มี..แต่ฝันของแพรวเป็นแบบลืมตาฝันน่ะ..” >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 11 พ.ย. 2554, 21:17:53 น.
คุณลีมาเร่งเร้าจะอ่านอีก ๆ ..ผมก็เลยต้องตามใจ..
คุณลีมาเร่งเร้าจะอ่านอีก ๆ ..ผมก็เลยต้องตามใจ..
morisa 11 พ.ย. 2554, 21:45:28 น.
ขอบใจมากเฟื่อง ลงเร็วก็อ่านเลยเหมือนกัน
พี่หิีรัญญา กับศุภโชคน่ารักมากกกกกกกก อ่านแล้วอมยิ้ม ได้ใจไปเต็มๆเลย
ส่วนพี่ต้นกล้า กับน้องแพรวเหมือนเขาสองคนเข้าอกเข้าใจกันดี แม้จะเพิ่งจะกลับมาเจอกันไม่กี่วัน ชอบๆ ชอบที่พระนางคุยกัน ฉลาดดี
ขอบอกว่าผู้การจิรวัติเป็นสุภาพบุรุษมาก
อย่างนี้เขาเรียกว่าหวานอย่างมีรสชาติ
ขอบใจมากเฟื่อง ลงเร็วก็อ่านเลยเหมือนกัน
พี่หิีรัญญา กับศุภโชคน่ารักมากกกกกกกก อ่านแล้วอมยิ้ม ได้ใจไปเต็มๆเลย
ส่วนพี่ต้นกล้า กับน้องแพรวเหมือนเขาสองคนเข้าอกเข้าใจกันดี แม้จะเพิ่งจะกลับมาเจอกันไม่กี่วัน ชอบๆ ชอบที่พระนางคุยกัน ฉลาดดี
ขอบอกว่าผู้การจิรวัติเป็นสุภาพบุรุษมาก
อย่างนี้เขาเรียกว่าหวานอย่างมีรสชาติ
จุฬามณีเฟื่องนคร 11 พ.ย. 2554, 21:48:09 น.
5555555555555555555 ให้อ่านต้นฉบับก็ไม่ยอมอ่าน..
5555555555555555555 ให้อ่านต้นฉบับก็ไม่ยอมอ่าน..
morisa 11 พ.ย. 2554, 21:55:04 น.
อ่านแบบนี้มันได้รสชาติไปอีกแบบไง
เราจะได้เม้นท์ในฐานะนักอ่านไม่ใช่ในฐานะเพื่อน
ขอบอกว่าึความคิดเห็นที่ให้ เป็นความรู้สึกจริงหลังอ่านจบ
อ่านแบบนี้มันได้รสชาติไปอีกแบบไง
เราจะได้เม้นท์ในฐานะนักอ่านไม่ใช่ในฐานะเพื่อน
ขอบอกว่าึความคิดเห็นที่ให้ เป็นความรู้สึกจริงหลังอ่านจบ
loveleklek 11 พ.ย. 2554, 22:44:39 น.
คุณลีชมไปเยอะแล้ว สงสัยเฟื่องออกจากบ้านไม่ได้แน่ๆ เลย
คุณลีชมไปเยอะแล้ว สงสัยเฟื่องออกจากบ้านไม่ได้แน่ๆ เลย
ณัฐวีร์ 11 พ.ย. 2554, 22:47:59 น.
สนุกมากเลยค่ะ ชอบนิยายแบบนี้จัง ดูตรงไปตรงมา ไม่ซับซ้อนจนเดายากเ่ว่อร์ ขอบคุณนะคะ
สนุกมากเลยค่ะ ชอบนิยายแบบนี้จัง ดูตรงไปตรงมา ไม่ซับซ้อนจนเดายากเ่ว่อร์ ขอบคุณนะคะ
pattisa 11 พ.ย. 2554, 22:51:12 น.
ฮ่าๆ พี่หิรัญญาน่ารักได้ใจข้าพเจ้าจริงๆ :D "ไม่อยากมีผัว" 5555555
ฮ่าๆ พี่หิรัญญาน่ารักได้ใจข้าพเจ้าจริงๆ :D "ไม่อยากมีผัว" 5555555
nateetip 11 พ.ย. 2554, 23:15:45 น.
ชอบพี่หิรัญญาด้วยคนค่ะ น่ารักดี..
ชอบพี่หิรัญญาด้วยคนค่ะ น่ารักดี..
minafiba 12 พ.ย. 2554, 00:14:19 น.
^_^
^_^
แว่นใส 12 พ.ย. 2554, 10:53:03 น.
น่าติดตามจริง ๆ นะ
น่าติดตามจริง ๆ นะ
anOO 12 พ.ย. 2554, 12:58:22 น.
เจ๊หิรัญญาแกไม่อยากมีแฟนเด็กแน่เลย ทำไมถึงได้โบ้ยต้นเรือไปให้นายหนึ่งล่ะ
เจ๊หิรัญญาแกไม่อยากมีแฟนเด็กแน่เลย ทำไมถึงได้โบ้ยต้นเรือไปให้นายหนึ่งล่ะ
Zephyr 13 พ.ย. 2554, 01:41:18 น.
ชีวิตรักเริ่มรันทดเพราะน้องฐาทีเดียว พี่ญายกให้นายหนึ่งระวังเหอะตอนหลังไปทวงคืน เค้าจะไม่ให้นะ หรือเกิดตาศุภโขคติดใจขึ้นมาจะลำบากนะเนี่ย
ชีวิตรักเริ่มรันทดเพราะน้องฐาทีเดียว พี่ญายกให้นายหนึ่งระวังเหอะตอนหลังไปทวงคืน เค้าจะไม่ให้นะ หรือเกิดตาศุภโขคติดใจขึ้นมาจะลำบากนะเนี่ย
panon 13 พ.ย. 2554, 10:27:43 น.
ชอบพี่หิรัญญาอ่ะ
ชอบพี่หิรัญญาอ่ะ
nunoi 13 พ.ย. 2554, 13:41:35 น.
น่ารักกันทุกคนเลย
น่ารักกันทุกคนเลย
XaWarZd 13 พ.ย. 2554, 15:35:09 น.
พี่หิรัญกะต้นเรืออะเปล่าเนี่ย
พี่หิรัญกะต้นเรืออะเปล่าเนี่ย
แวนด้าน้อย 14 พ.ย. 2554, 22:04:52 น.
ขำพี่ญาอ่ะ
ขำพี่ญาอ่ะ