ปาฏิหาริย์รักหัวใจดวงเดิม
เขา...คือคนที่เธอรัก
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
Tags: หัวใจ
ตอน: ตอนที่ 10
ช่วงเวลาแห่งการทำงานของผมผ่านไปอีกวัน วันนี้นอกจากคนไข้ของผมเองที่ต้องตรวจรักษาผมก็ยังต้องเพิ่มภาระคนไข้ของไอ้หมอภัสเข้ามาอีกถึงจะเพิ่มเข้ามาไม่มากแต่ก็ทำให้ผมเหนื่อยเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณเลยที่เดียว และอีกคนที่เพิ่มเข้ามาก็คือคนที่ชื่อปลายฝัน คนไข้โรคหัวใจที่ผ่านการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจมาหมาดๆที่โอนเข้ามาเป็นคนไข้ของหมอภัสเมื่อไม่นานเนื่องจากอาจารย์หมอคนเดิมที่เคยรักษาย้ายไปศึกษาต่อเฉพาะทางที่ต่างประเทศ อะไรหลายๆอย่างในตัวเอทำให้ผมนึกถึงคนที่จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ถึงแม้รูปร่าง หน้าตา ท่าทาง ของเธอจะไม่มีอะไรที่เหมือนกับครีมเลยแต่ผมกับรู้สึกว่าพวกเธอมีอะไรที่เหมือนกันอย่างที่ผมก็อธิบายไม่ได้
วันนี้เธอทำให้ผมนึกถึงเพื่อนเก่าอีกครั้ง เด็กหญิงคนนั้น ยายตัวเหลือง ผมไม่แม้แต่เคยถามชื่อเธอแต่ทุกครั้งที่ผมรู้สึกว่าผมเหนื่อยล้าจากการทำงานหรืออะไรก็ตาม รูปวาดสนามเด็กเล่น กับชิงช้าสีแดง รูปนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยทีเดียว นอกจากรูปวาดสนามเด็กเล่นนี้แล้วผมก็ยังมีรูปภาพที่มองแล้วให้ความรู้สึกแบบเดียวกันนี้อีกสาม สี่ รูป ที่ผมเคยซื้อจากแกลเรอรี่ร้านหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน วันนี้เธอคงชื่นชอมรูปวาดรูปนี้มากจนเธอต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆและถึงกลับมองไม่วางตา
เอ๊ะ!รูปวาด ดอกกาสะลอง ทำไมมันถึงได้เหมือนกันอย่างนี้ เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วนิ่ เพียงแต่ในตอนนั้นคนที่ส่งดอกกาสะลองเป็นผมไม่ใช้เด็กหญิงคนนั้น นี่มันอะไรกันหรือว่า.....คุณฝันกับเด็กหญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกัน ทำไมผมถึงไม่เอะใจสักนิดนะ...
“อ่าวคุณหมอยังไม่กลับบ้านอีกหรอคะ”
พยาบาลเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมหลุดจากความคิดนั้น
“เออ...ยังครับซักครู่คงกลับแล้วครับ”
ระหว่างทางกลับบ้านผมนึกมาตลอดทางว่าเรื่องราวทั้งหมดทำไมมันถึงได้บังเอิญขนาดนี้ ถ้าคุณฝันกับเด็กหญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกันคำที่เขาว่ากันว่าโลกกลมเสียยิ่งกว่าลูกมะนาวมันคงจริงอย่างที่เขาว่า
ผมกลับถึงบ้านห้องนอนมักเป็นที่แรกที่ผมจะไป แต่วันนี้ผมเดินไปที่ห้องทำงาน เนื่องจากรูปวาดทั้งหมดที่ผมซื้อมาจากแกลเรอรี่อยู่ในนั้น รูปต้นไม้กลางสายฝนที่มองออกไปจากหน้าต่าง ถึงแม้มองเผินๆอาจจะให้อารมณ์เศร้าอยู่บ้างแต่มันเป็นรูปที่ให้กำลังใจผมได้เป็นอย่างดี เราคิดว่าเราเข้มแข็งทั้งที่จริงแล้วต้นไม่ที่ถูกพายุฝนโหมกระหน่ำอยู่นั่นต่างหากที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเราหลายเท่านักและอีกหลายรูป...
...ปลายฝัน....
นามปากกาที่ศิลปินคนนี้ใช้ ปลายฝัน... อย่างนั้นน่ะหรือ รูปภาพเหล่านี้ที่ให้ความรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่ผมมองรูปสนามเด็กเล่นนั้น ที่มุมของรูปสนามเด็กเล่นมีตัวอักษร “ฝ” นี่คงไม่ใช่เรื่องที่บังเอิญมากเกินไปหรอกนะ ปลายฝัน... คุณฝัน รูปสนามเด็กเล่นกับชิงช้าสีแดง แล้วก็รูปภาพเหล่านี้ เป็นรูปที่เกิดจากฝีมือการวาดคนๆเดียวกันอย่างนั้นหรือ แล้วคุณฝัน กับนามปากกาปลายฝันล่ะจะเป็นคนๆเดียวกันมั้ยนะ แล้วดอกกาสะลองที่คุณฝันส่งให้เราทุกวันตอนที่อยู่ที่เชียงใหม่ล่ะ เหตุการณ์เหล่านี้ผมเริ่มจะมั่นใจว่าไม่ใช้เรื่องบังเอิญอย่างที่ผมเข้าใจแต่ตอนแรกแล้วล่ะ....
หลายวันแล้วที่ฉันเดินไปตามทางที่หัวใจฉันต้องการ ฉันไปในที่ที่ไม่เคยไป ไปในที่ที่ไม่คุ้นใจแต่รู้สึกเหลือเกินว่าคุ้นใจ บ้านหลังนั้นคือที่แรกที่ฉันไปถึง บ้านที่ฉันเคยไปยืนมองที่หน้าบ้าน วันนั้นบ้านหลังนั้นดูเงียบผิดปกติ ไม่มีคนในบ้านหลังนั้น ฉันยืนอยู่ที่หน้าบ้านนาน นานจนมีคนเดินเข้ามาทัก ว่ามาที่นี่มาหาใครหรือเปล่า และฉันก็ได้คำตอบที่ว่า บ้านหลังนี้ไปทำบุญที่วัดให้บุคคลซึ่งจากไปอย่างไม่มีวันกลับ นั่นคือ ลูกสาวของบ้านหลังนี้ ฉันได้ทราบว่าลูกสาวบ้านนี้ ชื่อ คุณครีม อายุเท่ากันกับฉัน เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกเดือนก่อน นี่สินะเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกผูกพัน กับที่นี่ ที่บ้านหลังนี้นัก หัวใจดวงใหม่ดวงนี้คงเป็นของเธอ เธอคงเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับฉัน ให้ฉันได้กลับมามีชีวิตที่ปกติอย่างเช่นทุกวันนี้
“คุณฝันคะนั่งคิดอะไรอยู่คะ พี่เห็นเหม่อนานแล้วนะ”
“ออ...ค่ะ ..คือฝันคิดว่าฝันรู้แล้วค่ะว่าหัวใจดวงนี้เป็นของใคร”
“รู้ได้อย่างไรคะ”
“วันก่อนฝันไปที่บ้านหลังนั้นมาค่ะ หลังที่ฝันเคยไปมาแล้วเมื่อหลายเดือนก่อนหลังจากผ่าตัด”
“ไปทำไมคะ”
“ฝันไม่รู้ว่าฝันไปทำไม ฝันไปตามที่หัวใจของฝันอยากให้ไป รู้แต่ว่ารู้สึกอบอุ่นและผูกพันเหลือเกินเมื่อเข้าใกล้บ้านหลังนั้น ฝันมั่นใจค่ะว่าหัวใจดวงนี้เคยอยู่ที่นั่น”
“แล้วยังไงคะ พี่งงนะคะเนี่ย”
“คุณป้าที่อยู่ข้างบ้านหลังนั้นบอกฝันค่ะว่า ลูกสาวของบ้านหลังนั้นเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกเดือนก่อน ซึ่งมันตรงกับที่ฝันผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ค่ะ ฝันมั่นใจ”
“แล้วคุณฝันจะทำยังไงคะ”
“ฝันจะกลับไป ที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งค่ะ ฝันจะไปบอกคนที่นั่น ว่าหัวใจของลูกสาวเขาอยู่กับฝัน ฝันจะไปขอบคุณเขา ที่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้จากไปไหน เธอยังอยู่ที่นี่ ตรงนี้ นั่นคืออยู่กับฝันค่ะ”
“จะดีหรือคะ พี่ว่า.....”
“ดีค่ะ ฝันอยากรู้จักเธอ อยากรู้เรื่องราวของเธอ และฝันเชื่อว่าเธอก็คงอยากให้ฝันทำอย่างนั้น”
“แล้วแต่คุณฝันก็แล้วกันค่ะ”
ฉันตั้งใจแล้วว่าฉันจะไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง ฉันจะพาหัวใจดวงนี้ไปที่นั่น กลับไปหาครอบครัวของเธอ ครั้งนี้ ฉันจะเข้าไปเพื่อที่จะบอกกับทุกคนในบ้านหลังนั้นว่า เธอคนนั้นยังไม่ไปไหนเธอยังอยู่ที่นี่ ตอนนี้ และตรงนี้ ที่หัวใจของเธอ ฉันเชื่อในสัญชาตญาณของฉันเอง และฉันก็มั่นใจว่ามันเป็นสิ่งที่เธอคนนั้นต้องการและต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นอย่างแน่นอน
วันนี้ผมตัดสินใจไปที่ร้านนั้นหลังจากที่ผมไม่ได้ไปที่นั่นนานเหลือเกินตั้งแต่การจากไปของครีม แต่วันนี้ผมมาที่นี่เพราะผู้หญิงอีกคนที่ผมคิดว่าผมรู้จักเธอ เพื่อความมั่นใจว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างที่ผมคิด
ร้านนี้เป็นสถานที่สุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันก่อนที่เธอจะจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ทุกอย่างในร้านยังคงเหมือนเดิม โต๊ะ เก้าอี้ ชั้นวาง แล้วก็รูปภาพแม้ว่าตอนนี้จะมีรูปใหม่ๆเข้ามาเพิ่มอีกมากมายหลายรูป แม้ว่าน้ำตาจะไม่มีอีกแล้ว แต่ข้างในลึกๆความเสียใจกับการจากไปยังคงหมุนวนอยู่ในนั้นทุกวินาที
“รับอะไรดีคะ”
“.....”
พนักงานของร้านเข้ามาทักทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดเหล่านั้น ใช่สิวันนี้วัตถุประสงค์ที่ผมมาที่นี่ไม่ใช่มานึกถึงความหลังแต่ผมมาที่นี่เพราะผมมาหาความจริงที่ว่า เจ้าของนามปากกา ปลายฝัน และคุณฝัน เป็นคนคนเดียวกัน และมันก็จะทำให้ผมรู้ด้วยว่าเธอคือคนเดียวกันกับเด็กหญิงที่โรงพยาบาลในวันนั้น
“ขอโกโก้ร้อนครับ”
“โกโก้ร้อน หนึ่งนะคะ...”
“ครับ...อ้อคุณครับผมถามอะไรหน่อยสิ”
“ค่ะ...?”
“คือ ผมอยากทราบว่าเจ้าของภาพวาดพวกนี้เป็นใครกันหรอครับ พอดีผมเป็นลูกค้าภาพวาดของเขาน่ะครับ เลยอยากรู้จัก”
“หนูไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะหนูพึ่งมาใหม่ เข้ามาทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์เลยค่ะ ยังไงเดี๋ยวหนูตามคนที่คิดว่าน่าจะรู้เรื่องให้นะคะ”
ผมนั่งรอทั้งโกโก้ รวมทั้งคนที่จะให้คำตอบกับผมอย่างใจจดใจจ่อ ผมตั้งใจแล้วว่าวันนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้
“สวัสดีครับ”
ผู้ชายคนหนึ่งในชุดผ้ากันเปื้อนของทางร้าน เข้ามาทักผม พร้อมกับวางแก้วโกโก้ที่ผมสั่งลงตรงหน้า
“คุณบอกว่าอยากรู้จักคนวาดหรือครับ”
“......”
“ผมชื่อเชนครับ เป็นเจ้าของร้าน”
“อ้อ...ครับ สวัสดีครับผมธันวาครับ”
“คุณบอกว่าอยากรู้จักคนวาดรูปพวกนี้”
“ใช่ครับ ผมติดตามผลงานของเธอมาซักระยะหนึ่งแล้วครับ ผมชอบแนวการวาดของเธอมองแล้วรู้สึกสบายใจ”
“ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณจังเลยครับ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า”
“ผมเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ครับแต่ช่วงหลังๆผมไม่ค่อยได้มา”
“ออ...ผมจำคุณได้แล้วครับ คุณคือคนที่ซื้อรูปของคุณฝันไปซะหลายรูปเมื่อหลายเดือนก่อนนั่นเอง”
“ครับ ผมดีใจที่คุณจำได้ เมื่อกี้คุณบอกว่าคนวาดชื่อ คุณฝัน ....”
“ใช่ครับชื่อคุณฝัน เธอเอารูปมาฝากขายที่ร้านได้ซักระยะหนึ่งแล้วครับ รูปของเธอเป็นที่ชื่นชอบมากๆเลยครับจนมีออเดอร์ให้เธอวาดส่งลูกค้าซะเยอะเลย”
“ครับ ถ้าผมอยากรู้จักเธอ.....”
“ได้สิครับผมคิดว่าเธอต้องยินดีเป็นที่สุด อ้อ...ใช้ครับวันนี้เธอจะเข้ามาที่ร้านครับจะเอารูปที่ลูกค้าสั่งมาส่งครับ”
สิ่งที่ผมอยากรู้กำลังจะเป็นจริง ผมกำลังจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้วคุณฝันที่เจ้าของร้านกล่าวถึงจะเป็นคนเดียวกับคุณฝันที่ผมรู้จัก หรือเด็กหญิงคนนั้นที่โรงพยาบาลเพื่อนสมัยเด็กของผมหรือไม่
ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมมาเกือบครึ่งชั่วโมงเจ้าของชื่อปลายฝันที่คุณเจ้าของร้านบอกก็ยังมาไม่ถึงซะที หรือว่าวันนี้ผมจะพลาดเสียแล้ว
......กริ๊ง กริ๊ง........
เสียงกริ่งที่ประตูหน้าร้านดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน เมื่อผมมองไปยังที่มาของเสียงดังนั้น ผมก็ได้เจอกันคนที่ผมคิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่ ไม่ใช่ใครนั่นคือ คุณฝัน คุณฝันคนที่ผมรู้จัก คนที่ส่งดอกกาสะลองให้ผมทุกวันตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลที่เชียงใหม่ เธอยังไม่เห็นผม เธอเดินไปที่เคาเตอร์ที่เจ้าของร้านนั่งอยู่ ผมสังเกตเห็นว่าเธอหอบอะไรบางอย่างมาด้วยเป็นห่อสีน้ำตาลทรงสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่แต่ก็ไม่ได้เล็ก
“คุณฝันวันนี้มาคนเดียวหรือครับ เอื้องล่ะ”
“วันนี้พี่เอื้องไม่ได้มาด้วยค่ะ ฝันขับรถมาคนเดียว พี่เอื้องมีงานที่โรงพยาบาล”
“ขับรถได้คล่องแล้วหรอครับ”
“ก็ไม่เท่าไหร่ค่ะแต่ก็ขับไปไหนมาไหนได้ ใบขับขี่ก็ได้มาแล้วค่ะ จะรอพึ่งแต่พี่เอื้อง กับคุณแม่คงไม่ได้หรอกค่ะ ฝันเกรงใจ”
“ออครับ วันนี้ได้กี่รูปครับเนี่ย”
“ก็ตามที่สั่งนั่นแหละค่ะสามรูป”
“อ้อ มีคนอยากพบคุณฝันน่ะครับนั่งอยู่ตรงนั้นแน่ะ เค้าบอกเป็นลูกค้า อยากรู้จักเจ้าของภาพวาดพวกนี้น่ะครับ”
“......”
เธอหันมาที่ผมตามที่คุณเจ้าของร้านแนะนำ ในขณะที่ผมก็มองอยู่แล้ว เธอดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผม คุณเจ้าของร้านพูดอะไรอีกบ้างอย่างกับเธอแต่ผมฟังไม่ค่อยถนัด แล้วหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อยอาจจะด้วยมารยาทหรืออะไรนั้นผมก็ไม่รู้ได้
“สวัสดีค่ะคุณหมอ พี่เชนบอกว่าคุณอยากเจอฝัน”
“ถ้าคุณฝันคือเจ้าของภาพวาดเหล่านั้นก็ใช่ครับผมอยากพบ”
“.....”
เธอไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับผม
“ใช่ค่ะ...เอ่อ...ฝันเป็นคนวาดภาพพวกนั้นที่คุณเห็นนั่นแหละค่ะ พี่เชนบอกว่าคุณซื้อไปซะหลายรูป ขอบคุณมากนะคะที่ชอบมัน”
“ครับ มันทำให้ผมคิดถึงเพื่อนสมัยเด็กคนหนึ่ง”
“เพื่อนสมัยเด็ก”
“ครับสมัยเด็ก ผมรู้จักกับเธอตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาล เธอทำให้ผมเปลี่ยนความคิดว่า โรงพยาบาลไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่ผมคิด แล้วกทำให้ผมสนุกมากขึ้นกับการได้ไปโรงเรียน”
“.......”
เธอไม่พูดอะไรผมรู้ว่าเธอกำลังฟังในสิ่งที่ผมพูดแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองหน้าผมอย่างที่มารยาทของการฟัง เธอเลือกที่จะมองออกไปด้านนอกที่มีต้นไม้สีเขียวแทน
“เธอเคยให้รูปวาดผมมารูปหนึ่ง จะบอกว่าให้ก็ไม่ใช่หรอกครับ เพราะผมเอามาทั้งที่เธอไม่ได้เอ่ยปากว่าจะให้ รูปสนามเด็กเล่นกับชิงช้าสีแดง ทุกครั้งที่ผมมองผมจะมีกำลังใจที่จะทำอะไรต่อมิอะไร ผมรู้สึกหายเหนื่อยในวันที่ผมเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน”
“.....”
เธอหันมามองหน้าผมแวบหนึ่งก่อนที่จะหลบสายตาไปอีกครั้ง
“รูปนั้นมันเหมือนเป็นอากาศอันบริสุทธิ์ของผม”
เธอหันหน้ามาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมสังเกตเห็นว่าตาเธอดูลื่นขึ้นด้วยเหตุผลอันใดไม่รู้ได้
“ค่ะ...ฉันชักอยากจะเห็นรูปนั้นแล้วสิคะ”
“ผมนึกว่าคุณฝันเคยเห็นแล้ว รูปที่ติดอยู่ที่ห้องทำงานของผมที่โรงพยาบาล รูปที่มีตัวหนังสือที่เขียนไว้ใต้รูป ‘ฝ’”
“ฝ หรือคะ”
“ครับ คุณฝันรู้จักไหมครับ”
“เอ่อ...”
“คุณฝันครับผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“ค่ะ ถ้าฝันตอบได้ฝันจะตอบ”
“คุณฝันตอบได้แน่ครับผมมั่นใจ”
“.....”
“คุณฝันคือปลายฝันเจ้าของรูปพวกนั้น”
“ค่ะ.....”
“แล้วคุณฝันก็คือคนเดียวกันกับเด็กผู้หญิงคนนั้น”
“เด็กผู้หญิง....คนไหนคะ”
“คุณฝันครับผมขอร้องล่ะ อย่าเฉไฉอีกเลย คุณฝันคือเด็กหญิงเจ้าของรูปภาพชิงช้าสีแดงในสนามเด็กเล่นนั้น”
เธอไม่ตอบผมเพียงแต่เธอหลบตาแล้วก็พยักหน้าเท่านั้น ที่จริงผมรู้แต่แรกแล้วว่าเธอคือคนเดียวกัน เพียงแต่ผมถามเพื่อความมั่นใจเท่านั้น
“ผมดีใจนะครับที่เราได้เจอกันอีกครั้งเด็กหญิงปลายฝัน....”
“ค่ะ...”
เธอพูดเพียงเท่านั้น แต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าทำให้ผมรู้สึกดีเป็นบ้าเลย ผมหาเธอเจอแล้ว เด็กหญิงคนนั้นคนที่ผมนึกถึงทุกครั้งที่อ่อนล้าหรือเบื่อหน่ายจากอะไรก็ตามที่ถาโถมเข้ามา แต่ทุกครั้งผมก็ยังมีรูปภาพที่เป็นตัวแทน แต่ตอนนี้ผมได้เจอเธออีกครั้ง เด็กหญิง ‘ฝ’ ของผม
วันนี้เธอทำให้ผมนึกถึงเพื่อนเก่าอีกครั้ง เด็กหญิงคนนั้น ยายตัวเหลือง ผมไม่แม้แต่เคยถามชื่อเธอแต่ทุกครั้งที่ผมรู้สึกว่าผมเหนื่อยล้าจากการทำงานหรืออะไรก็ตาม รูปวาดสนามเด็กเล่น กับชิงช้าสีแดง รูปนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยทีเดียว นอกจากรูปวาดสนามเด็กเล่นนี้แล้วผมก็ยังมีรูปภาพที่มองแล้วให้ความรู้สึกแบบเดียวกันนี้อีกสาม สี่ รูป ที่ผมเคยซื้อจากแกลเรอรี่ร้านหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน วันนี้เธอคงชื่นชอมรูปวาดรูปนี้มากจนเธอต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆและถึงกลับมองไม่วางตา
เอ๊ะ!รูปวาด ดอกกาสะลอง ทำไมมันถึงได้เหมือนกันอย่างนี้ เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาแล้วนิ่ เพียงแต่ในตอนนั้นคนที่ส่งดอกกาสะลองเป็นผมไม่ใช้เด็กหญิงคนนั้น นี่มันอะไรกันหรือว่า.....คุณฝันกับเด็กหญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกัน ทำไมผมถึงไม่เอะใจสักนิดนะ...
“อ่าวคุณหมอยังไม่กลับบ้านอีกหรอคะ”
พยาบาลเปิดประตูเข้ามาทำให้ผมหลุดจากความคิดนั้น
“เออ...ยังครับซักครู่คงกลับแล้วครับ”
ระหว่างทางกลับบ้านผมนึกมาตลอดทางว่าเรื่องราวทั้งหมดทำไมมันถึงได้บังเอิญขนาดนี้ ถ้าคุณฝันกับเด็กหญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกันคำที่เขาว่ากันว่าโลกกลมเสียยิ่งกว่าลูกมะนาวมันคงจริงอย่างที่เขาว่า
ผมกลับถึงบ้านห้องนอนมักเป็นที่แรกที่ผมจะไป แต่วันนี้ผมเดินไปที่ห้องทำงาน เนื่องจากรูปวาดทั้งหมดที่ผมซื้อมาจากแกลเรอรี่อยู่ในนั้น รูปต้นไม้กลางสายฝนที่มองออกไปจากหน้าต่าง ถึงแม้มองเผินๆอาจจะให้อารมณ์เศร้าอยู่บ้างแต่มันเป็นรูปที่ให้กำลังใจผมได้เป็นอย่างดี เราคิดว่าเราเข้มแข็งทั้งที่จริงแล้วต้นไม่ที่ถูกพายุฝนโหมกระหน่ำอยู่นั่นต่างหากที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเราหลายเท่านักและอีกหลายรูป...
...ปลายฝัน....
นามปากกาที่ศิลปินคนนี้ใช้ ปลายฝัน... อย่างนั้นน่ะหรือ รูปภาพเหล่านี้ที่ให้ความรู้สึกเหมือนทุกครั้งที่ผมมองรูปสนามเด็กเล่นนั้น ที่มุมของรูปสนามเด็กเล่นมีตัวอักษร “ฝ” นี่คงไม่ใช่เรื่องที่บังเอิญมากเกินไปหรอกนะ ปลายฝัน... คุณฝัน รูปสนามเด็กเล่นกับชิงช้าสีแดง แล้วก็รูปภาพเหล่านี้ เป็นรูปที่เกิดจากฝีมือการวาดคนๆเดียวกันอย่างนั้นหรือ แล้วคุณฝัน กับนามปากกาปลายฝันล่ะจะเป็นคนๆเดียวกันมั้ยนะ แล้วดอกกาสะลองที่คุณฝันส่งให้เราทุกวันตอนที่อยู่ที่เชียงใหม่ล่ะ เหตุการณ์เหล่านี้ผมเริ่มจะมั่นใจว่าไม่ใช้เรื่องบังเอิญอย่างที่ผมเข้าใจแต่ตอนแรกแล้วล่ะ....
หลายวันแล้วที่ฉันเดินไปตามทางที่หัวใจฉันต้องการ ฉันไปในที่ที่ไม่เคยไป ไปในที่ที่ไม่คุ้นใจแต่รู้สึกเหลือเกินว่าคุ้นใจ บ้านหลังนั้นคือที่แรกที่ฉันไปถึง บ้านที่ฉันเคยไปยืนมองที่หน้าบ้าน วันนั้นบ้านหลังนั้นดูเงียบผิดปกติ ไม่มีคนในบ้านหลังนั้น ฉันยืนอยู่ที่หน้าบ้านนาน นานจนมีคนเดินเข้ามาทัก ว่ามาที่นี่มาหาใครหรือเปล่า และฉันก็ได้คำตอบที่ว่า บ้านหลังนี้ไปทำบุญที่วัดให้บุคคลซึ่งจากไปอย่างไม่มีวันกลับ นั่นคือ ลูกสาวของบ้านหลังนี้ ฉันได้ทราบว่าลูกสาวบ้านนี้ ชื่อ คุณครีม อายุเท่ากันกับฉัน เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกเดือนก่อน นี่สินะเหตุผลที่ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกผูกพัน กับที่นี่ ที่บ้านหลังนี้นัก หัวใจดวงใหม่ดวงนี้คงเป็นของเธอ เธอคงเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับฉัน ให้ฉันได้กลับมามีชีวิตที่ปกติอย่างเช่นทุกวันนี้
“คุณฝันคะนั่งคิดอะไรอยู่คะ พี่เห็นเหม่อนานแล้วนะ”
“ออ...ค่ะ ..คือฝันคิดว่าฝันรู้แล้วค่ะว่าหัวใจดวงนี้เป็นของใคร”
“รู้ได้อย่างไรคะ”
“วันก่อนฝันไปที่บ้านหลังนั้นมาค่ะ หลังที่ฝันเคยไปมาแล้วเมื่อหลายเดือนก่อนหลังจากผ่าตัด”
“ไปทำไมคะ”
“ฝันไม่รู้ว่าฝันไปทำไม ฝันไปตามที่หัวใจของฝันอยากให้ไป รู้แต่ว่ารู้สึกอบอุ่นและผูกพันเหลือเกินเมื่อเข้าใกล้บ้านหลังนั้น ฝันมั่นใจค่ะว่าหัวใจดวงนี้เคยอยู่ที่นั่น”
“แล้วยังไงคะ พี่งงนะคะเนี่ย”
“คุณป้าที่อยู่ข้างบ้านหลังนั้นบอกฝันค่ะว่า ลูกสาวของบ้านหลังนั้นเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหกเดือนก่อน ซึ่งมันตรงกับที่ฝันผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ค่ะ ฝันมั่นใจ”
“แล้วคุณฝันจะทำยังไงคะ”
“ฝันจะกลับไป ที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งค่ะ ฝันจะไปบอกคนที่นั่น ว่าหัวใจของลูกสาวเขาอยู่กับฝัน ฝันจะไปขอบคุณเขา ที่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้จากไปไหน เธอยังอยู่ที่นี่ ตรงนี้ นั่นคืออยู่กับฝันค่ะ”
“จะดีหรือคะ พี่ว่า.....”
“ดีค่ะ ฝันอยากรู้จักเธอ อยากรู้เรื่องราวของเธอ และฝันเชื่อว่าเธอก็คงอยากให้ฝันทำอย่างนั้น”
“แล้วแต่คุณฝันก็แล้วกันค่ะ”
ฉันตั้งใจแล้วว่าฉันจะไปที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง ฉันจะพาหัวใจดวงนี้ไปที่นั่น กลับไปหาครอบครัวของเธอ ครั้งนี้ ฉันจะเข้าไปเพื่อที่จะบอกกับทุกคนในบ้านหลังนั้นว่า เธอคนนั้นยังไม่ไปไหนเธอยังอยู่ที่นี่ ตอนนี้ และตรงนี้ ที่หัวใจของเธอ ฉันเชื่อในสัญชาตญาณของฉันเอง และฉันก็มั่นใจว่ามันเป็นสิ่งที่เธอคนนั้นต้องการและต้องมีอะไรที่มากกว่านั้นอย่างแน่นอน
วันนี้ผมตัดสินใจไปที่ร้านนั้นหลังจากที่ผมไม่ได้ไปที่นั่นนานเหลือเกินตั้งแต่การจากไปของครีม แต่วันนี้ผมมาที่นี่เพราะผู้หญิงอีกคนที่ผมคิดว่าผมรู้จักเธอ เพื่อความมั่นใจว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างที่ผมคิด
ร้านนี้เป็นสถานที่สุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกันก่อนที่เธอจะจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ทุกอย่างในร้านยังคงเหมือนเดิม โต๊ะ เก้าอี้ ชั้นวาง แล้วก็รูปภาพแม้ว่าตอนนี้จะมีรูปใหม่ๆเข้ามาเพิ่มอีกมากมายหลายรูป แม้ว่าน้ำตาจะไม่มีอีกแล้ว แต่ข้างในลึกๆความเสียใจกับการจากไปยังคงหมุนวนอยู่ในนั้นทุกวินาที
“รับอะไรดีคะ”
“.....”
พนักงานของร้านเข้ามาทักทำให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดเหล่านั้น ใช่สิวันนี้วัตถุประสงค์ที่ผมมาที่นี่ไม่ใช่มานึกถึงความหลังแต่ผมมาที่นี่เพราะผมมาหาความจริงที่ว่า เจ้าของนามปากกา ปลายฝัน และคุณฝัน เป็นคนคนเดียวกัน และมันก็จะทำให้ผมรู้ด้วยว่าเธอคือคนเดียวกันกับเด็กหญิงที่โรงพยาบาลในวันนั้น
“ขอโกโก้ร้อนครับ”
“โกโก้ร้อน หนึ่งนะคะ...”
“ครับ...อ้อคุณครับผมถามอะไรหน่อยสิ”
“ค่ะ...?”
“คือ ผมอยากทราบว่าเจ้าของภาพวาดพวกนี้เป็นใครกันหรอครับ พอดีผมเป็นลูกค้าภาพวาดของเขาน่ะครับ เลยอยากรู้จัก”
“หนูไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะหนูพึ่งมาใหม่ เข้ามาทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์เลยค่ะ ยังไงเดี๋ยวหนูตามคนที่คิดว่าน่าจะรู้เรื่องให้นะคะ”
ผมนั่งรอทั้งโกโก้ รวมทั้งคนที่จะให้คำตอบกับผมอย่างใจจดใจจ่อ ผมตั้งใจแล้วว่าวันนี้ผมจะต้องรู้ให้ได้
“สวัสดีครับ”
ผู้ชายคนหนึ่งในชุดผ้ากันเปื้อนของทางร้าน เข้ามาทักผม พร้อมกับวางแก้วโกโก้ที่ผมสั่งลงตรงหน้า
“คุณบอกว่าอยากรู้จักคนวาดหรือครับ”
“......”
“ผมชื่อเชนครับ เป็นเจ้าของร้าน”
“อ้อ...ครับ สวัสดีครับผมธันวาครับ”
“คุณบอกว่าอยากรู้จักคนวาดรูปพวกนี้”
“ใช่ครับ ผมติดตามผลงานของเธอมาซักระยะหนึ่งแล้วครับ ผมชอบแนวการวาดของเธอมองแล้วรู้สึกสบายใจ”
“ผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณจังเลยครับ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า”
“ผมเป็นลูกค้าประจำของที่นี่ครับแต่ช่วงหลังๆผมไม่ค่อยได้มา”
“ออ...ผมจำคุณได้แล้วครับ คุณคือคนที่ซื้อรูปของคุณฝันไปซะหลายรูปเมื่อหลายเดือนก่อนนั่นเอง”
“ครับ ผมดีใจที่คุณจำได้ เมื่อกี้คุณบอกว่าคนวาดชื่อ คุณฝัน ....”
“ใช่ครับชื่อคุณฝัน เธอเอารูปมาฝากขายที่ร้านได้ซักระยะหนึ่งแล้วครับ รูปของเธอเป็นที่ชื่นชอบมากๆเลยครับจนมีออเดอร์ให้เธอวาดส่งลูกค้าซะเยอะเลย”
“ครับ ถ้าผมอยากรู้จักเธอ.....”
“ได้สิครับผมคิดว่าเธอต้องยินดีเป็นที่สุด อ้อ...ใช้ครับวันนี้เธอจะเข้ามาที่ร้านครับจะเอารูปที่ลูกค้าสั่งมาส่งครับ”
สิ่งที่ผมอยากรู้กำลังจะเป็นจริง ผมกำลังจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้วคุณฝันที่เจ้าของร้านกล่าวถึงจะเป็นคนเดียวกับคุณฝันที่ผมรู้จัก หรือเด็กหญิงคนนั้นที่โรงพยาบาลเพื่อนสมัยเด็กของผมหรือไม่
ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิมมาเกือบครึ่งชั่วโมงเจ้าของชื่อปลายฝันที่คุณเจ้าของร้านบอกก็ยังมาไม่ถึงซะที หรือว่าวันนี้ผมจะพลาดเสียแล้ว
......กริ๊ง กริ๊ง........
เสียงกริ่งที่ประตูหน้าร้านดังขึ้นเป็นสัญญาณว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน เมื่อผมมองไปยังที่มาของเสียงดังนั้น ผมก็ได้เจอกันคนที่ผมคิดว่าจะได้เจอเธอที่นี่ ไม่ใช่ใครนั่นคือ คุณฝัน คุณฝันคนที่ผมรู้จัก คนที่ส่งดอกกาสะลองให้ผมทุกวันตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาลที่เชียงใหม่ เธอยังไม่เห็นผม เธอเดินไปที่เคาเตอร์ที่เจ้าของร้านนั่งอยู่ ผมสังเกตเห็นว่าเธอหอบอะไรบางอย่างมาด้วยเป็นห่อสีน้ำตาลทรงสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่แต่ก็ไม่ได้เล็ก
“คุณฝันวันนี้มาคนเดียวหรือครับ เอื้องล่ะ”
“วันนี้พี่เอื้องไม่ได้มาด้วยค่ะ ฝันขับรถมาคนเดียว พี่เอื้องมีงานที่โรงพยาบาล”
“ขับรถได้คล่องแล้วหรอครับ”
“ก็ไม่เท่าไหร่ค่ะแต่ก็ขับไปไหนมาไหนได้ ใบขับขี่ก็ได้มาแล้วค่ะ จะรอพึ่งแต่พี่เอื้อง กับคุณแม่คงไม่ได้หรอกค่ะ ฝันเกรงใจ”
“ออครับ วันนี้ได้กี่รูปครับเนี่ย”
“ก็ตามที่สั่งนั่นแหละค่ะสามรูป”
“อ้อ มีคนอยากพบคุณฝันน่ะครับนั่งอยู่ตรงนั้นแน่ะ เค้าบอกเป็นลูกค้า อยากรู้จักเจ้าของภาพวาดพวกนี้น่ะครับ”
“......”
เธอหันมาที่ผมตามที่คุณเจ้าของร้านแนะนำ ในขณะที่ผมก็มองอยู่แล้ว เธอดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นผม คุณเจ้าของร้านพูดอะไรอีกบ้างอย่างกับเธอแต่ผมฟังไม่ค่อยถนัด แล้วหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อยอาจจะด้วยมารยาทหรืออะไรนั้นผมก็ไม่รู้ได้
“สวัสดีค่ะคุณหมอ พี่เชนบอกว่าคุณอยากเจอฝัน”
“ถ้าคุณฝันคือเจ้าของภาพวาดเหล่านั้นก็ใช่ครับผมอยากพบ”
“.....”
เธอไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับผม
“ใช่ค่ะ...เอ่อ...ฝันเป็นคนวาดภาพพวกนั้นที่คุณเห็นนั่นแหละค่ะ พี่เชนบอกว่าคุณซื้อไปซะหลายรูป ขอบคุณมากนะคะที่ชอบมัน”
“ครับ มันทำให้ผมคิดถึงเพื่อนสมัยเด็กคนหนึ่ง”
“เพื่อนสมัยเด็ก”
“ครับสมัยเด็ก ผมรู้จักกับเธอตอนที่ผมเข้าโรงพยาบาล เธอทำให้ผมเปลี่ยนความคิดว่า โรงพยาบาลไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่ผมคิด แล้วกทำให้ผมสนุกมากขึ้นกับการได้ไปโรงเรียน”
“.......”
เธอไม่พูดอะไรผมรู้ว่าเธอกำลังฟังในสิ่งที่ผมพูดแม้ว่าเธอจะไม่ได้มองหน้าผมอย่างที่มารยาทของการฟัง เธอเลือกที่จะมองออกไปด้านนอกที่มีต้นไม้สีเขียวแทน
“เธอเคยให้รูปวาดผมมารูปหนึ่ง จะบอกว่าให้ก็ไม่ใช่หรอกครับ เพราะผมเอามาทั้งที่เธอไม่ได้เอ่ยปากว่าจะให้ รูปสนามเด็กเล่นกับชิงช้าสีแดง ทุกครั้งที่ผมมองผมจะมีกำลังใจที่จะทำอะไรต่อมิอะไร ผมรู้สึกหายเหนื่อยในวันที่ผมเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน”
“.....”
เธอหันมามองหน้าผมแวบหนึ่งก่อนที่จะหลบสายตาไปอีกครั้ง
“รูปนั้นมันเหมือนเป็นอากาศอันบริสุทธิ์ของผม”
เธอหันหน้ามาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมสังเกตเห็นว่าตาเธอดูลื่นขึ้นด้วยเหตุผลอันใดไม่รู้ได้
“ค่ะ...ฉันชักอยากจะเห็นรูปนั้นแล้วสิคะ”
“ผมนึกว่าคุณฝันเคยเห็นแล้ว รูปที่ติดอยู่ที่ห้องทำงานของผมที่โรงพยาบาล รูปที่มีตัวหนังสือที่เขียนไว้ใต้รูป ‘ฝ’”
“ฝ หรือคะ”
“ครับ คุณฝันรู้จักไหมครับ”
“เอ่อ...”
“คุณฝันครับผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“ค่ะ ถ้าฝันตอบได้ฝันจะตอบ”
“คุณฝันตอบได้แน่ครับผมมั่นใจ”
“.....”
“คุณฝันคือปลายฝันเจ้าของรูปพวกนั้น”
“ค่ะ.....”
“แล้วคุณฝันก็คือคนเดียวกันกับเด็กผู้หญิงคนนั้น”
“เด็กผู้หญิง....คนไหนคะ”
“คุณฝันครับผมขอร้องล่ะ อย่าเฉไฉอีกเลย คุณฝันคือเด็กหญิงเจ้าของรูปภาพชิงช้าสีแดงในสนามเด็กเล่นนั้น”
เธอไม่ตอบผมเพียงแต่เธอหลบตาแล้วก็พยักหน้าเท่านั้น ที่จริงผมรู้แต่แรกแล้วว่าเธอคือคนเดียวกัน เพียงแต่ผมถามเพื่อความมั่นใจเท่านั้น
“ผมดีใจนะครับที่เราได้เจอกันอีกครั้งเด็กหญิงปลายฝัน....”
“ค่ะ...”
เธอพูดเพียงเท่านั้น แต่รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าทำให้ผมรู้สึกดีเป็นบ้าเลย ผมหาเธอเจอแล้ว เด็กหญิงคนนั้นคนที่ผมนึกถึงทุกครั้งที่อ่อนล้าหรือเบื่อหน่ายจากอะไรก็ตามที่ถาโถมเข้ามา แต่ทุกครั้งผมก็ยังมีรูปภาพที่เป็นตัวแทน แต่ตอนนี้ผมได้เจอเธออีกครั้ง เด็กหญิง ‘ฝ’ ของผม
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 พ.ย. 2554, 21:37:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 พ.ย. 2554, 21:37:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 1688
| << ตอนที่ 9 | ตอนที่ 11 >> |
ไม้เอก 9 พ.ย. 2554, 22:35:43 น.
เด็กหญิง "ฝ" ของผม :)
เด็กหญิง "ฝ" ของผม :)