รักแท้...แม้ไม่ใกล้ชิด
สายป่านสาวน้อยจอมโก๊ะที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองชอบใครสักที ทั้งที่ก็มีคนเข้ามามากมาย ก็ใช่สิในหัวใจของเธอมีพี่วินอยู่แล้วตั้งแต่แรกเห็น แต่เรื่องราวกับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อมีอีกคนทำให้ความรักของเธอต้องสั่นคลอน เธอจะทำอย่างไร อยากตัดใจ แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จสักที
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
Tags: รักแท้
ตอน: ตอนที่ 6
ตลอดเกือบสิบวันที่นั่งๆนอนๆ อยู่ที่บ้าน มีบ้างที่ออกไปให้อาหารวัวในไร่ ไปเก็บองุ่นให้แม่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภาพในวันนั้นหายไปจากความคิดได้เลย ผู้หญิงคนนั้น สวย สวยกว่าฉันมาก ตัวสูง ขาว หุ่นก็ดี แล้วฉันล่ะ สูงเหรอ ได้แค่ 160 ก็บุญแล้ว ขาวหรอ น่าขำ หุ่นก็ไม่ได้ดีอะไรเลย ก็แค่ใส่อะไรเข้าไปก็พอดูได้ก็แค่นั้น มันเทียบอะไรไม่ได้เลยกับผู้หญิงคนนั้น ไม่นานหรอก ไม่นานฉันก็จะดีขึ้น ทุกอย่างจะเหมือนเดิม...
“คุณป่านครับ คุณแม้นให้มาตามครับ”
“ทำไมรู้มั้ยคะลุงแก้ว”
“คุณแม้นบอกว่าจะให้คุณป่านขับรถพาไปห้างในเมืองหน่อยครับ”
“ทำไมไม่ให้คนงานพาไปนะ”
“ไม่รู้ครับ”
“ค่ะ ป่านไปเดี๋ยวนี้”
รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ที่มักใช้เป็นรถส่งของวันนี้ มันทำหน้าที่ใหม่ พาเจ้านายเข้าเมืองไปเดินห้าง แล่นออกจากไร่ชัยบุรินทร์ มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง และเป้าหมายคือห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางเมือง
“แม่จะซื้ออะไรหรอคะ เดินนานแล้วไม่เห็นได้อะไรซักอย่าง”
“ที่จริงแม่ไม่ได้มาซื้อของหรอก พอดีว่าเพื่อนๆเขานัดกันที่นี่”
“เพื่อนแม่”
“ใช่จ่ะ”
“แล้วทำไมแม่บอกว่ามาซื้อของล่ะ”
“ก็ถ้าบอกว่าแม่นัดเพื่อนไว้ป่านคงไม่มากับแม่”
“....แม่น่ะ”
“ไปเถอะลูก ได้เวลานัดแล้ว”
“แล้วนี่แม่นัดกับใคร”
“น้าเอมอร พอดีว่าแม่กับเพื่อนๆจะทำผ้าป่าไปวัดที่ขอนแก่น เราเตรียมของเตรียมวันกันเรียบร้อยแล้ว ก็เลยแวะมาคุยกันรอบสุดท้ายก่อนไปทำบุญกัน”
“แล้วทำไมไม่นัดกันร้านอาหารแถวบ้านเรานะแม่”
“น้าเอมอรเขามาประชุมผู้ถือหุ้นที่นี่ก็เลยไม่อยากเสียเวลา แล้วแม่ก็คิดว่าอาจจะซื้ออะไรติดไม้ติดมือกลับบ้านด้วยไง”
นี่เป็นเหตุผลที่แม่ใช้เป็นข้ออ้างที่ลากฉันมาที่นี่ด้วย แต่ฉันรู้ว่าแม่แค่อยากให้ฉันได้ออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้างเพราะสิบวันกับการอยู่แต่ในไร่มันก็แปลกมากสำหรับฉันที่มักจะตะลอนไปเกือบทุกที่ ในทุกทีที่กลับบ้าน
“แม้นวาด”
“อ่าวพี่เอื้อมพร”
“มายังไงกัน ไม่เจอกันนานเลยนะ รีสอร์ทยุ่งหรอ”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ พอดีช่วงนี้องุ่นออก ก็เลยยุ่งๆกับองุ่น”
“แล้วนี่สายป่านหรือเปล่า”
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
“ไม่เจอนานเลยนะลูก เป็นไงจบแล้วหรือยัง”
“เกือบแล้วล่ะค่ะ เหลือแค่นำเสนอโปรเจคอาทิตย์หน้า”
“พี่วินก็จะจบแล้วนะ เดี๋ยวคงกลับแล้วล่ะลูก ป้าว่าหนูคงรู้ก่อนป้าแล้วมั้งใช่มั้ย”
“.....”
ป้าเอื้อมพรถามจี้ใจฉันเหลือเกิน ตอนแรกที่เจอหน้ากัน ฉันคิดแล้วเชียวว่าแกต้องพูดถึงลูกชายคนเดียว แค่เห็นหน้าแม่ก็เจ็บปวดขนาดนี้ จะพูดถึงลูกทำไมกันคะ สงสารหนูบ้างเถอะ แต่ก็โทษไม่ได้ ป้าเอื้อมไม่รู้นิ่ว่าฉันไปญี่ปุ่นมา แล้วไปเจออะไร ป้าแกรู้อยู่อย่างเดียว ก็คือพี่วินชอบฉันมาตั้งแต่มัธยม เพราะสมัยก่อนป้าแกชอบแวะเวียนมาที่บ้านบ่อยๆ เพราะทำธุรกิจรีสอร์ทเหมือนกันกับครอบครัวฉัน แกมักเอาข่าวพี่วินมาฝากให้ชื่นใจเสมอ วันวันนี้มันไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างเปลี่ยนไป คนที่จะอยู่เคียงข้างพี่วิน ฉันไม่มีสิทธิ์นั้นแล้ว
“อ่าวทำไมเงียบล่ะลูก ป้าเอื้อมถาม”
“ออ...ค่ะ”
“กลับมาคราวนี้ ไหนๆก็จบกันหมดแล้ว คงได้เข้าไปคุยกันเรื่องเด็กๆนะ แม้นวาด”
“ออ...ค่ะ ดิฉันคงแล้วแต่ลูก”
แม่ตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่บอกถึงความรู้สึก แม่รู้ทุกเรื่อง ฉันเล่าทุกเรื่อง ถึงแม้ว่าแม่จะบอกกับฉันว่า คนอย่างพี่วินไม่น่าเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ ฉันรู้ว่าแม่คงคิดว่ายังไงฉันก็คือลูกสาวคนเดียว ไม่เข้าข้างลูกจะเข้าข้างใคร
“ยังไงพี่ขอตัวก่อนนะ ป้าไปก่อนนะลูก พอดีป้ามีธุระ แล้วเจอกันนะ”
“สวัสดีค่ะ”
แม่ไม่พูดอะไร แม่แค่มองหน้าแล้วใช้มือแตะเบาๆที่ไหล่
“ป่านโอเคค่ะแม่ ลูกสาวแม่เข้มแข็งที่หนึ่ง”
“กลับบ้านกันเถอะลูก”
นี่แหละคือแม่ แม่ไม่ถาม แต่แม่จะรอให้ฉันพร้อม แล้วค่อยเล่าเรื่องทุกอย่างออกมาเอง เพราะแม่บอกเสมอว่า ทุกอย่างที่ลูกคิด ทุกอย่างที่ลูกทำ แม่เชื่อใจลูกที่สุด เพียงคำพูแค่นี้ ก็ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่เข้มแข็ง และไม่ค่อยแสดงความรู้สึกถ้าไม่จำเป็น
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ ^^
“คุณป่านครับ คุณแม้นให้มาตามครับ”
“ทำไมรู้มั้ยคะลุงแก้ว”
“คุณแม้นบอกว่าจะให้คุณป่านขับรถพาไปห้างในเมืองหน่อยครับ”
“ทำไมไม่ให้คนงานพาไปนะ”
“ไม่รู้ครับ”
“ค่ะ ป่านไปเดี๋ยวนี้”
รถยนต์กลางเก่ากลางใหม่ที่มักใช้เป็นรถส่งของวันนี้ มันทำหน้าที่ใหม่ พาเจ้านายเข้าเมืองไปเดินห้าง แล่นออกจากไร่ชัยบุรินทร์ มุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง และเป้าหมายคือห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางเมือง
“แม่จะซื้ออะไรหรอคะ เดินนานแล้วไม่เห็นได้อะไรซักอย่าง”
“ที่จริงแม่ไม่ได้มาซื้อของหรอก พอดีว่าเพื่อนๆเขานัดกันที่นี่”
“เพื่อนแม่”
“ใช่จ่ะ”
“แล้วทำไมแม่บอกว่ามาซื้อของล่ะ”
“ก็ถ้าบอกว่าแม่นัดเพื่อนไว้ป่านคงไม่มากับแม่”
“....แม่น่ะ”
“ไปเถอะลูก ได้เวลานัดแล้ว”
“แล้วนี่แม่นัดกับใคร”
“น้าเอมอร พอดีว่าแม่กับเพื่อนๆจะทำผ้าป่าไปวัดที่ขอนแก่น เราเตรียมของเตรียมวันกันเรียบร้อยแล้ว ก็เลยแวะมาคุยกันรอบสุดท้ายก่อนไปทำบุญกัน”
“แล้วทำไมไม่นัดกันร้านอาหารแถวบ้านเรานะแม่”
“น้าเอมอรเขามาประชุมผู้ถือหุ้นที่นี่ก็เลยไม่อยากเสียเวลา แล้วแม่ก็คิดว่าอาจจะซื้ออะไรติดไม้ติดมือกลับบ้านด้วยไง”
นี่เป็นเหตุผลที่แม่ใช้เป็นข้ออ้างที่ลากฉันมาที่นี่ด้วย แต่ฉันรู้ว่าแม่แค่อยากให้ฉันได้ออกมาเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้างเพราะสิบวันกับการอยู่แต่ในไร่มันก็แปลกมากสำหรับฉันที่มักจะตะลอนไปเกือบทุกที่ ในทุกทีที่กลับบ้าน
“แม้นวาด”
“อ่าวพี่เอื้อมพร”
“มายังไงกัน ไม่เจอกันนานเลยนะ รีสอร์ทยุ่งหรอ”
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ พอดีช่วงนี้องุ่นออก ก็เลยยุ่งๆกับองุ่น”
“แล้วนี่สายป่านหรือเปล่า”
“สวัสดีค่ะคุณป้า”
“ไม่เจอนานเลยนะลูก เป็นไงจบแล้วหรือยัง”
“เกือบแล้วล่ะค่ะ เหลือแค่นำเสนอโปรเจคอาทิตย์หน้า”
“พี่วินก็จะจบแล้วนะ เดี๋ยวคงกลับแล้วล่ะลูก ป้าว่าหนูคงรู้ก่อนป้าแล้วมั้งใช่มั้ย”
“.....”
ป้าเอื้อมพรถามจี้ใจฉันเหลือเกิน ตอนแรกที่เจอหน้ากัน ฉันคิดแล้วเชียวว่าแกต้องพูดถึงลูกชายคนเดียว แค่เห็นหน้าแม่ก็เจ็บปวดขนาดนี้ จะพูดถึงลูกทำไมกันคะ สงสารหนูบ้างเถอะ แต่ก็โทษไม่ได้ ป้าเอื้อมไม่รู้นิ่ว่าฉันไปญี่ปุ่นมา แล้วไปเจออะไร ป้าแกรู้อยู่อย่างเดียว ก็คือพี่วินชอบฉันมาตั้งแต่มัธยม เพราะสมัยก่อนป้าแกชอบแวะเวียนมาที่บ้านบ่อยๆ เพราะทำธุรกิจรีสอร์ทเหมือนกันกับครอบครัวฉัน แกมักเอาข่าวพี่วินมาฝากให้ชื่นใจเสมอ วันวันนี้มันไม่เหมือนเดิม ทุกอย่างเปลี่ยนไป คนที่จะอยู่เคียงข้างพี่วิน ฉันไม่มีสิทธิ์นั้นแล้ว
“อ่าวทำไมเงียบล่ะลูก ป้าเอื้อมถาม”
“ออ...ค่ะ”
“กลับมาคราวนี้ ไหนๆก็จบกันหมดแล้ว คงได้เข้าไปคุยกันเรื่องเด็กๆนะ แม้นวาด”
“ออ...ค่ะ ดิฉันคงแล้วแต่ลูก”
แม่ตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่บอกถึงความรู้สึก แม่รู้ทุกเรื่อง ฉันเล่าทุกเรื่อง ถึงแม้ว่าแม่จะบอกกับฉันว่า คนอย่างพี่วินไม่น่าเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ ฉันรู้ว่าแม่คงคิดว่ายังไงฉันก็คือลูกสาวคนเดียว ไม่เข้าข้างลูกจะเข้าข้างใคร
“ยังไงพี่ขอตัวก่อนนะ ป้าไปก่อนนะลูก พอดีป้ามีธุระ แล้วเจอกันนะ”
“สวัสดีค่ะ”
แม่ไม่พูดอะไร แม่แค่มองหน้าแล้วใช้มือแตะเบาๆที่ไหล่
“ป่านโอเคค่ะแม่ ลูกสาวแม่เข้มแข็งที่หนึ่ง”
“กลับบ้านกันเถอะลูก”
นี่แหละคือแม่ แม่ไม่ถาม แต่แม่จะรอให้ฉันพร้อม แล้วค่อยเล่าเรื่องทุกอย่างออกมาเอง เพราะแม่บอกเสมอว่า ทุกอย่างที่ลูกคิด ทุกอย่างที่ลูกทำ แม่เชื่อใจลูกที่สุด เพียงคำพูแค่นี้ ก็ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่เข้มแข็ง และไม่ค่อยแสดงความรู้สึกถ้าไม่จำเป็น
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ ^^
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 พ.ย. 2554, 00:19:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 พ.ย. 2554, 00:19:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 1659
| << ตอนที่ 5 | คุณแม่มาเอง >> |
ไม้เอก 10 พ.ย. 2554, 08:06:02 น.
เมื่อไหร่พี่วินจะกลับมาเคลียร์ตัวเองหละคร้าา :)
เมื่อไหร่พี่วินจะกลับมาเคลียร์ตัวเองหละคร้าา :)
anOO 10 พ.ย. 2554, 11:44:19 น.
ผู้ใหญ่ก็เป็นใจด้วยนี่นา ถ้าพี่วินเคลียร์ตัวเองได้
เรื่องคงจะแฮปปี้ หวังว่าป่านคงไม่งอนนาน
ผู้ใหญ่ก็เป็นใจด้วยนี่นา ถ้าพี่วินเคลียร์ตัวเองได้
เรื่องคงจะแฮปปี้ หวังว่าป่านคงไม่งอนนาน