รักแท้...แม้ไม่ใกล้ชิด
สายป่านสาวน้อยจอมโก๊ะที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองชอบใครสักที ทั้งที่ก็มีคนเข้ามามากมาย ก็ใช่สิในหัวใจของเธอมีพี่วินอยู่แล้วตั้งแต่แรกเห็น แต่เรื่องราวกับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อมีอีกคนทำให้ความรักของเธอต้องสั่นคลอน เธอจะทำอย่างไร อยากตัดใจ แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จสักที
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
Tags: รักแท้
ตอน: คุณแม่มาเอง
อาทิตย์ ต่อมา....
“จบซะทีเนอะ เฮ้อสบายใจยังไงก็ไม่รู้”
“สบายใจอะไร ลำบากใจมากขึ้นน่ะสิ”
“ทำไมล่ะ จบแล้วก็ต้องสบายใจสิ”
“แล้วไม่คิดจะหางานทำหรือไงฮะยัยเมย์”
“ไม่ เพราะว่าฉันได้งานแล้ว”
“เร็วจริง ที่ที่เราฝึกงานน่ะหรอ”
“ใช่ เขารับฉันแล้ว แต่ทดลองงานก่อนเดือนหนึ่ง”
“ดีใจด้วย แต่ฉันว่าจะพักสักหน่อยค่อยว่ากัน”
“แกจะไปดิ้นรนหางานทำไม ก็ทำที่รีสอร์ทตัวเองสิ”
“นั่นสินะ ลืมไป”
หลังจากจบจากการพรีเซนต์โปรเจคและทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี ชีวิตนักศึกษาก็จบลง ในร้านเบเกอรี่เจ้าประจำวันนี้ผู้คนดูหนาตา เพราะเป็นวันสุดท้ายของวันสอบ final สองสาวเจ้าประจำยังคงสนทนากันเรื่อยเปื่อย ตามประสา
“เอ่อ...ป่าน”
“ว่าไง จะถามอะไร”
“คือว่า.....”
“ถามมาสิ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”
“ถามได้แล้วนะ”
“เรื่องพี่วินน่ะหรอ”
“ใช่ เธอสองคนมีเรื่องอะไรหรอ เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย”
“ฉันนึกว่าแกรู้แล้วซะอีก” สายป่านรู้ว่าช่วงที่ผ่านมาเมย์ติดต่อกับพี่วินเรื่องของเธอตลอด
“ก็ใช่ฉันก็พอจะรู้อะไรบ้าง แต่ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ฉันก็ต้องฟังแก เดี๋ยวก็หาว่าฉันฟังความข้างเดียว”
“พี่......เอ่อ...เค้าเล่าอะไรให้เธอฟังบ้าง”
“เค้าบอกเธอว่าเข้าใจผิด”
“อืม....ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้วใช่มั้ย”
“เค้าบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนที่ทำโปรเจคด้วยกัน และในตอนนั้นเค้าก็ไม่ได้อยู่กันสองคน มีเพื่อนกลุ่มที่ทำโปรเจคด้วยกันอยู่ด้วยตั้งห้า หก คน”
“เค้าบอกเธออย่างนั้นหรอ”
“ใช่ เธอไม่ต้องเชื่อฉัน เพราะคนที่อยู่ตรงนั้นคือเธอ ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เห็นเหตุการณ์วันนั้นด้วยตัวเองเหมือนที่เธอเห็น และคนที่จะบอกความจริงได้ก็คือคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และคนที่จะตัดสินทุกอย่างก็คือเธอ”
“ฉันก็ไม่อยากให้เรื่องมันเป็นอย่างที่ฉันคิด ฉันอยากให้เป็นอย่างที่ว่า แต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเอาหัวใจของฉันไปเสี่ยงอีกแล้ว”
“พึ่งเสี่ยงมาแค่ครั้งเดียวเอง”
“เธออย่าลืมสิที่ฉันตัดสินใจไปญี่ปุ่นเพราะอะไร เพราะเธอบอกว่ายัยเด็กรุ่นน้องที่โรงเรียนตามไปเรียนที่นั่นและกำลังลุกหนัก ครั้งนั้นฉันลงทุนข้ามน้ำข้ามทะเลเอาหัวใจไปเสี่ยงไกลมาก แล้วมันก็เจ็บ ถึงจะไม่ใช่รุ่นน้องคนนั้น แต่เป็นผู้หญิงอีกคน”
พูดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลเอาให้ได้สินะ ทำไงได้ก็มันเจ็บนิ่ เจ็บมากซะด้วย เจ็บแบบที่ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน
“แกร้องออกมาเถอะอย่าเก็บไว้เลย อย่างน้อยถ้ามันไหลออกมาความรู้สึกอึดอัดทั้งหลายก็จะไหลออกมาด้วย”
“ใช่ฉันรู้ ตลอดสิบกว่าวันที่อยู่ที่บ้านฉันร้องมามากพอแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ร้องแล้ว แล้วจะให้ร้องที่นี่เนี่ยนะไม่เอาอายคนอื่นเค้า”
“ถ้างั้นวันนี้ไปฉลองวันสุดท้ายของชีวิตนักศึกษากันดีกว่า ฉันเลี้ยงเอง”
“ตายล่ะหวาจะท้องเสียมั้ยเนี่ยยัยเมย์จะเลี้ยง”
“เป็นบุญปากน่ะสิไม่ว่า”
“ใช่ๆแกบอกว่าถ้าฉันอกหักกลับมาแกจะเลี้ยงข้าวฉันไปทั้งเดือนเลยนิ่”
“ทำเป็นพูดดี เลี้ยงก็ได้ไม่เป็นปัญหา แต่คืนดีกันเมื่อไหร่ก็เลี้ยงฉันกลับก้แล้วกัน”
“หึ...คืนดีหรอ”
ฉันไม่ยากใช้คำว่าคงยาก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อที่เมยาวีพูดที่ว่าเค้าเป็นเพื่อนร่วมโปรเจคกัน แต่เหตุการณ์ที่ฉันเห็นในวันนั้นมันทำให้ฉันเชื่อไปแล้ว ฉันก็หวังแค่ว่าเขาจะกลับมาพร้อมกับเหตุผลที่ดีกว่าที่เมยาวีบอกกับฉัน
หลายวันต่อมา....
“น้องป่านจะไม่ทำงานด้วยกันที่นี่จริงๆหรอ น้องเมย์ยังทำเลย พี่เสียดายคนเก่งๆ อย่างน้องทั้งสองคน”
“ป่านว่าป่านอาจจะเรียนต่อนะค่ะ”
“เรียนต่อก็ทำได้นิ่ค่ะ ทางบริษัทเราสนับสนุนให้พนักงานได้เรียนกันทั้งนั้น”
“ป่านอาจจะไม่เรียนที่นี่น่ะค่ะ ป่านอาจจะไปเรียนเมืองนอก”
“อะไรนะ....” แทบเป็นตะโกนเมื่อคนทั้งสองซึ่งก็คือพี่หัวหน้าฝ่ายกับยัยเมย์ที่ก็พึ่งจะรู้ว่าฉันตัดสินใจที่จะเรียนต่อ ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
“ค่ะที่จริงป่านคิดมาได้สักพักแล้วว่าป่านอยากเรียนต่อ แต่ตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตัดสินใจค่ะว่าจะไปไหนดี”
“พี่เสียดายคนเก่งๆ น่ะไม่มีอะไรหรอก”
“แน่ใจหรอว่าเธอไปเพราะอยากไป ไม่ใช่หนีอะไร”
“หนีอะไร ไม่ได้หนี ฉันแค่ยังไม่ยากทำงานก็แค่นั้นเองก็เลยคิดว่าหาประสบการณ์ให้กับชีวิตดีกว่า”
“ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น”
“สองคนนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีหรอกค่ะ” สองเสียงประสานแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน
“งั้นป่านขอตัวเลยนะคะ ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับประสบการณ์ดีๆที่พี่ๆทุกคนมอบให้ป่านจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ”
“มาเยี่ยมกันบ้างนะป่าน”
“แน่นอนค่ะ”
ตลอดสี่เดือนที่ฝึกงานที่นี่ให้ประสบการณ์หลายอย่างกับฉัน รวมทั้งเพื่อนใหม่ที่หลากหลายรูปแบบ จริงอยู่ว่าที่ฉันเลือกตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศเพราะเรื่องในวันนั้น แต่การทำงานต่อที่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งฉันคิดไว้แต่แรกอยู่แล้ว ฉันคงกลับไปช่วยพ่อกับแม่ทำไร่ ทำรีสอร์ทที่บ้านแน่นอน
หลายอาทิตย์ต่อมา....
บรรยากาศในหน้าร้อนที่บ้านเกิดจังหวัดในแถบภาคอีสาน มักจะร้อนกว่าจังหวัดอื่นเสมอ เนื่องจากเป็นบริเวณที่ราบสูง และเป็นช่วงที่นักท่องเที่ยวเข้ามาน้อยที่สุดในรอบปี เนื่องจากหน้านี้ใครๆก็เลือกที่จะไปเที่ยวทะเลเป็นส่วนใหญ่ ทำให้งานในรีสอร์ทเบาลงมาก แต่งานในไร่กลับเพิ่มขึ้น กิจวัตรประจำวันส่วนใหญ่ของฉันนอกจากหาข้อมูลเรื่องเรียนต่อ และมหาวิทยาลัยที่น่าสนใจแล้วเวลาส่วนใหญ่ฉันจึงอยู่แต่ในไร่ พ่อบอกว่าให้ทำงานแลกเงินไปก่อน เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงฝึกงานอยู่ เช้าลงแปลงองุ่น สายให้อาหารวัว เที่ยงกินข้าวที่โรงครัวกับคนงานตกบ่ายเข้าไร่อีกครั้ง เย็นหน่อยก็เข้ารีสอร์ท สรุปว่าในหนึ่งวันฉันทำงานเต็มเวลาเลยทีเดียว
“คุณป่านครับคุณแม้นให้ตามไปที่รีสอร์ทครับ”
“ธุระอะไรอีกล่ะเนี่ย เข้าเมืองรึเปล่าคะ”
“ไม่ครับ รู้สึกว่ามีคนหา”
“ใครกัน ขอบคุณมากนะคะ”
ฉันก้าวขึ้นรถjeep ประจำตำแหน่งที่ใช้เป็นพาหนะเวลาเข้าไร่ มุ่งหน้าสู่พื้นที่ในส่วนของรีสอร์ท ใช้เวลาไม่นานฉันก็มาถึงเพราะพื้นที่ในส่วนของไร่กับรีสอร์ทไม่ได้ห่างกันมากนัก ฉันเดินเข้าไปในรีสอร์ทแต่พบว่าไม่มีใครนอกจากพนักงานต้อนรับ และแขกที่มาเข้าพักสองสามคน
“คุณป่านคะที่ห้องอาหารค่ะ”
“ออ ขอบคุณค่ะ”
ห้องอาหารของรีสอร์ทถูกสร้างเพิ่มเติมขึ้นมาเมื่อไม่นาน เนื่องจากห้องอาหารเดิมเป็นพื้นที่โล่ง เน้นการชื่นชมบรรยากาศ แต่ห้องใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นนี้เป็นความคิดของพ่อที่บอกว่าเผื่อฝนตก ฟ้าร้อง อากาศบ้านเราตอนนี้ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้
ภายในห้องอาหารมีแขกอยู่ไม่กี่โต๊ะ เพราะเป็นเวลาเลยเที่ยงมาแล้ว แม่นั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งของห้องอาหาร เป็นมุมที่อยู่ในสุดมองจำได้ว่าคนที่นั่งอยู่กับแม่คือน้าเอมอร.....
“อ่าวป่านมาพอดีเลยลูก” แม่เรียกฉันตอนที่ฉันเดินเกือบจะถึงอยู่แล้ว
“สวัสดีค่ะน้าเอมอร”
“ไหว้พระเถอะลูก นั่งสิจ๊ะ”
“ค่ะ แม่เรียกป่านมีอะไรหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกพอดีน้าเอมอรมาบอกว่าอยู่รู้เรื่ององุ่น”
“จ่ะ พอดีว่าน้าว่าจะลงองุ่นที่ไร่ ก็เลยมาหาข้อมูล”
“แม่ก็เลยว่าจะให้ป่านพาน้าเอมอรเข้าไปดูองุ่นเราที่ไร่หน่อย แล้วก็เล่าอะไรนิดๆหน่อยๆให้น้าเอมอรฟังด้วย”
“ป่านไม่ได้มีความรู้เรื่องนี้ซักหน่อย แม่มีเยอะกว่าป่านอีก”
“ไม่หรอก ช่วงนี้เราอยู่กับองุ่นมากกว่าแม่ น่าจะรู้จักมันดีกว่าแม่นะ”
“ไปตอนนี้หรออคะ”
“แล้วป่านว่างช่วงไหนล่ะลูกบอกป้าจะได้บอก.... เอ่อมาถูก”
“ป่านว่างตลอดแหละค่ะ แต่ถ้าจะดูองุ่นต้องดูช่วงเช้าๆนะคะ”
“งั้นพรุ่งนี้ได้ใช่มั้ยลูก ป้าจะมาพรุ่งนี้เลย”
“พรุ่งนี้หรอคะ เอ่อ ป่าน...”
“ทำหมันวัวหรือเปล่าลูก ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวให้ลุงแก้วดูก็ได้”
“งั้นก็ พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ ประมาณ 6 โมงนะคะ”
“ได้ลูก....พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะ ฉันกลับเลยนะแม้น”
“สวัสดีค่ะ” หลังจากที่น้าเอมอรกลับไปแล้ว ความสงสัยที่เก็บไว้เกี่ยวกับว่าน้าเอมอรจะมาถามเรื่ององุ่นกับแม่ทำไม ทั้งๆที่น้าเอมอรสามารถที่จะหาผู้เชี่ยวชาญมาดูแลให้ได้ตั้งแต่เลือกพันธุ์ เตรียมดิน และลงแปลง และอาจจะได้ความรู้และประสบการณ์มากกว่าที่จะได้จากแปลงองุ่นเล็กไม่กี่ไร่ของแม่
“น้าเอมอรเค้าบอกว่าอย่างน้อยเราก็คนกันเอง มาปรึกษากันไว้ก่อน เรื่องผู้เชี่ยวชาญค่อยว่ากันทีหลังก็ได้”
“อย่างนั้นหรือคะแม่ ไม่มีเหตุผลอย่างอื่นแน่นะ”
“เหตุผลอย่างอื่นอะไรมีมีหรอกลูก เค้าก็ว่าเราทำมาก่อน เจอปัญหากับตัวเองมาก่อน น่าจะอธิบายได้เข้าใจมากกว่า และอีกอย่างเราก็คนกันเอง”
“ค่ะแม่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วป่านเข้าไร่นะคะ”
“อ่าวไม่กินข้าวกับแม่ก่อนหรอ”
“ไม่หรอกค่ะป่านเรียบร้อยมาจากโรงครัวแล้ว หรือแม่อยากได้คนนั่งเป็นเพื่อน”
“ไม่กวนก็ได้ย่ะ แม่ลูกคนนี้ไปไหนก็ไป ไป พรุ่งนี้เช้าก็เตรียมตัวให้ดีๆแล้วกันนะ”
ฉันพยายามทุกวิถีที่จะลืมและตัดใจให้ได้ แต่ทำไมทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเค้าต่างเวียนวนเข้ามาให้นึกถึงเขาอยู่เรื่อย การที่ฉันทำงานทุกวัน เข้าไร่ทุกวัน ในขณะที่รอเรื่องการเรียนต่อ แต่ยังไงซะนี่มันหัวใจของฉัน ยังไงฉันก็ต้องควบคุมมันได้สิน่า.....
หายไปนานเพราะพยายามปั่นอีกเรื่องให้จบ ตามเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^^
“จบซะทีเนอะ เฮ้อสบายใจยังไงก็ไม่รู้”
“สบายใจอะไร ลำบากใจมากขึ้นน่ะสิ”
“ทำไมล่ะ จบแล้วก็ต้องสบายใจสิ”
“แล้วไม่คิดจะหางานทำหรือไงฮะยัยเมย์”
“ไม่ เพราะว่าฉันได้งานแล้ว”
“เร็วจริง ที่ที่เราฝึกงานน่ะหรอ”
“ใช่ เขารับฉันแล้ว แต่ทดลองงานก่อนเดือนหนึ่ง”
“ดีใจด้วย แต่ฉันว่าจะพักสักหน่อยค่อยว่ากัน”
“แกจะไปดิ้นรนหางานทำไม ก็ทำที่รีสอร์ทตัวเองสิ”
“นั่นสินะ ลืมไป”
หลังจากจบจากการพรีเซนต์โปรเจคและทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี ชีวิตนักศึกษาก็จบลง ในร้านเบเกอรี่เจ้าประจำวันนี้ผู้คนดูหนาตา เพราะเป็นวันสุดท้ายของวันสอบ final สองสาวเจ้าประจำยังคงสนทนากันเรื่อยเปื่อย ตามประสา
“เอ่อ...ป่าน”
“ว่าไง จะถามอะไร”
“คือว่า.....”
“ถามมาสิ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”
“ถามได้แล้วนะ”
“เรื่องพี่วินน่ะหรอ”
“ใช่ เธอสองคนมีเรื่องอะไรหรอ เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้มั้ย”
“ฉันนึกว่าแกรู้แล้วซะอีก” สายป่านรู้ว่าช่วงที่ผ่านมาเมย์ติดต่อกับพี่วินเรื่องของเธอตลอด
“ก็ใช่ฉันก็พอจะรู้อะไรบ้าง แต่ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ฉันก็ต้องฟังแก เดี๋ยวก็หาว่าฉันฟังความข้างเดียว”
“พี่......เอ่อ...เค้าเล่าอะไรให้เธอฟังบ้าง”
“เค้าบอกเธอว่าเข้าใจผิด”
“อืม....ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้แล้วใช่มั้ย”
“เค้าบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนที่ทำโปรเจคด้วยกัน และในตอนนั้นเค้าก็ไม่ได้อยู่กันสองคน มีเพื่อนกลุ่มที่ทำโปรเจคด้วยกันอยู่ด้วยตั้งห้า หก คน”
“เค้าบอกเธออย่างนั้นหรอ”
“ใช่ เธอไม่ต้องเชื่อฉัน เพราะคนที่อยู่ตรงนั้นคือเธอ ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เห็นเหตุการณ์วันนั้นด้วยตัวเองเหมือนที่เธอเห็น และคนที่จะบอกความจริงได้ก็คือคนที่อยู่ในเหตุการณ์ และคนที่จะตัดสินทุกอย่างก็คือเธอ”
“ฉันก็ไม่อยากให้เรื่องมันเป็นอย่างที่ฉันคิด ฉันอยากให้เป็นอย่างที่ว่า แต่ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเอาหัวใจของฉันไปเสี่ยงอีกแล้ว”
“พึ่งเสี่ยงมาแค่ครั้งเดียวเอง”
“เธออย่าลืมสิที่ฉันตัดสินใจไปญี่ปุ่นเพราะอะไร เพราะเธอบอกว่ายัยเด็กรุ่นน้องที่โรงเรียนตามไปเรียนที่นั่นและกำลังลุกหนัก ครั้งนั้นฉันลงทุนข้ามน้ำข้ามทะเลเอาหัวใจไปเสี่ยงไกลมาก แล้วมันก็เจ็บ ถึงจะไม่ใช่รุ่นน้องคนนั้น แต่เป็นผู้หญิงอีกคน”
พูดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลเอาให้ได้สินะ ทำไงได้ก็มันเจ็บนิ่ เจ็บมากซะด้วย เจ็บแบบที่ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน
“แกร้องออกมาเถอะอย่าเก็บไว้เลย อย่างน้อยถ้ามันไหลออกมาความรู้สึกอึดอัดทั้งหลายก็จะไหลออกมาด้วย”
“ใช่ฉันรู้ ตลอดสิบกว่าวันที่อยู่ที่บ้านฉันร้องมามากพอแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ร้องแล้ว แล้วจะให้ร้องที่นี่เนี่ยนะไม่เอาอายคนอื่นเค้า”
“ถ้างั้นวันนี้ไปฉลองวันสุดท้ายของชีวิตนักศึกษากันดีกว่า ฉันเลี้ยงเอง”
“ตายล่ะหวาจะท้องเสียมั้ยเนี่ยยัยเมย์จะเลี้ยง”
“เป็นบุญปากน่ะสิไม่ว่า”
“ใช่ๆแกบอกว่าถ้าฉันอกหักกลับมาแกจะเลี้ยงข้าวฉันไปทั้งเดือนเลยนิ่”
“ทำเป็นพูดดี เลี้ยงก็ได้ไม่เป็นปัญหา แต่คืนดีกันเมื่อไหร่ก็เลี้ยงฉันกลับก้แล้วกัน”
“หึ...คืนดีหรอ”
ฉันไม่ยากใช้คำว่าคงยาก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อที่เมยาวีพูดที่ว่าเค้าเป็นเพื่อนร่วมโปรเจคกัน แต่เหตุการณ์ที่ฉันเห็นในวันนั้นมันทำให้ฉันเชื่อไปแล้ว ฉันก็หวังแค่ว่าเขาจะกลับมาพร้อมกับเหตุผลที่ดีกว่าที่เมยาวีบอกกับฉัน
หลายวันต่อมา....
“น้องป่านจะไม่ทำงานด้วยกันที่นี่จริงๆหรอ น้องเมย์ยังทำเลย พี่เสียดายคนเก่งๆ อย่างน้องทั้งสองคน”
“ป่านว่าป่านอาจจะเรียนต่อนะค่ะ”
“เรียนต่อก็ทำได้นิ่ค่ะ ทางบริษัทเราสนับสนุนให้พนักงานได้เรียนกันทั้งนั้น”
“ป่านอาจจะไม่เรียนที่นี่น่ะค่ะ ป่านอาจจะไปเรียนเมืองนอก”
“อะไรนะ....” แทบเป็นตะโกนเมื่อคนทั้งสองซึ่งก็คือพี่หัวหน้าฝ่ายกับยัยเมย์ที่ก็พึ่งจะรู้ว่าฉันตัดสินใจที่จะเรียนต่อ ตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
“ค่ะที่จริงป่านคิดมาได้สักพักแล้วว่าป่านอยากเรียนต่อ แต่ตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตัดสินใจค่ะว่าจะไปไหนดี”
“พี่เสียดายคนเก่งๆ น่ะไม่มีอะไรหรอก”
“แน่ใจหรอว่าเธอไปเพราะอยากไป ไม่ใช่หนีอะไร”
“หนีอะไร ไม่ได้หนี ฉันแค่ยังไม่ยากทำงานก็แค่นั้นเองก็เลยคิดว่าหาประสบการณ์ให้กับชีวิตดีกว่า”
“ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น”
“สองคนนี้มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“ไม่มีหรอกค่ะ” สองเสียงประสานแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน
“งั้นป่านขอตัวเลยนะคะ ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับประสบการณ์ดีๆที่พี่ๆทุกคนมอบให้ป่านจะไม่มีวันลืมเลยค่ะ”
“มาเยี่ยมกันบ้างนะป่าน”
“แน่นอนค่ะ”
ตลอดสี่เดือนที่ฝึกงานที่นี่ให้ประสบการณ์หลายอย่างกับฉัน รวมทั้งเพื่อนใหม่ที่หลากหลายรูปแบบ จริงอยู่ว่าที่ฉันเลือกตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศเพราะเรื่องในวันนั้น แต่การทำงานต่อที่นี่ก็ไม่ใช่สิ่งฉันคิดไว้แต่แรกอยู่แล้ว ฉันคงกลับไปช่วยพ่อกับแม่ทำไร่ ทำรีสอร์ทที่บ้านแน่นอน
หลายอาทิตย์ต่อมา....
บรรยากาศในหน้าร้อนที่บ้านเกิดจังหวัดในแถบภาคอีสาน มักจะร้อนกว่าจังหวัดอื่นเสมอ เนื่องจากเป็นบริเวณที่ราบสูง และเป็นช่วงที่นักท่องเที่ยวเข้ามาน้อยที่สุดในรอบปี เนื่องจากหน้านี้ใครๆก็เลือกที่จะไปเที่ยวทะเลเป็นส่วนใหญ่ ทำให้งานในรีสอร์ทเบาลงมาก แต่งานในไร่กลับเพิ่มขึ้น กิจวัตรประจำวันส่วนใหญ่ของฉันนอกจากหาข้อมูลเรื่องเรียนต่อ และมหาวิทยาลัยที่น่าสนใจแล้วเวลาส่วนใหญ่ฉันจึงอยู่แต่ในไร่ พ่อบอกว่าให้ทำงานแลกเงินไปก่อน เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงฝึกงานอยู่ เช้าลงแปลงองุ่น สายให้อาหารวัว เที่ยงกินข้าวที่โรงครัวกับคนงานตกบ่ายเข้าไร่อีกครั้ง เย็นหน่อยก็เข้ารีสอร์ท สรุปว่าในหนึ่งวันฉันทำงานเต็มเวลาเลยทีเดียว
“คุณป่านครับคุณแม้นให้ตามไปที่รีสอร์ทครับ”
“ธุระอะไรอีกล่ะเนี่ย เข้าเมืองรึเปล่าคะ”
“ไม่ครับ รู้สึกว่ามีคนหา”
“ใครกัน ขอบคุณมากนะคะ”
ฉันก้าวขึ้นรถjeep ประจำตำแหน่งที่ใช้เป็นพาหนะเวลาเข้าไร่ มุ่งหน้าสู่พื้นที่ในส่วนของรีสอร์ท ใช้เวลาไม่นานฉันก็มาถึงเพราะพื้นที่ในส่วนของไร่กับรีสอร์ทไม่ได้ห่างกันมากนัก ฉันเดินเข้าไปในรีสอร์ทแต่พบว่าไม่มีใครนอกจากพนักงานต้อนรับ และแขกที่มาเข้าพักสองสามคน
“คุณป่านคะที่ห้องอาหารค่ะ”
“ออ ขอบคุณค่ะ”
ห้องอาหารของรีสอร์ทถูกสร้างเพิ่มเติมขึ้นมาเมื่อไม่นาน เนื่องจากห้องอาหารเดิมเป็นพื้นที่โล่ง เน้นการชื่นชมบรรยากาศ แต่ห้องใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นนี้เป็นความคิดของพ่อที่บอกว่าเผื่อฝนตก ฟ้าร้อง อากาศบ้านเราตอนนี้ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้
ภายในห้องอาหารมีแขกอยู่ไม่กี่โต๊ะ เพราะเป็นเวลาเลยเที่ยงมาแล้ว แม่นั่งที่โต๊ะมุมหนึ่งของห้องอาหาร เป็นมุมที่อยู่ในสุดมองจำได้ว่าคนที่นั่งอยู่กับแม่คือน้าเอมอร.....
“อ่าวป่านมาพอดีเลยลูก” แม่เรียกฉันตอนที่ฉันเดินเกือบจะถึงอยู่แล้ว
“สวัสดีค่ะน้าเอมอร”
“ไหว้พระเถอะลูก นั่งสิจ๊ะ”
“ค่ะ แม่เรียกป่านมีอะไรหรอคะ”
“ไม่มีอะไรหรอกพอดีน้าเอมอรมาบอกว่าอยู่รู้เรื่ององุ่น”
“จ่ะ พอดีว่าน้าว่าจะลงองุ่นที่ไร่ ก็เลยมาหาข้อมูล”
“แม่ก็เลยว่าจะให้ป่านพาน้าเอมอรเข้าไปดูองุ่นเราที่ไร่หน่อย แล้วก็เล่าอะไรนิดๆหน่อยๆให้น้าเอมอรฟังด้วย”
“ป่านไม่ได้มีความรู้เรื่องนี้ซักหน่อย แม่มีเยอะกว่าป่านอีก”
“ไม่หรอก ช่วงนี้เราอยู่กับองุ่นมากกว่าแม่ น่าจะรู้จักมันดีกว่าแม่นะ”
“ไปตอนนี้หรออคะ”
“แล้วป่านว่างช่วงไหนล่ะลูกบอกป้าจะได้บอก.... เอ่อมาถูก”
“ป่านว่างตลอดแหละค่ะ แต่ถ้าจะดูองุ่นต้องดูช่วงเช้าๆนะคะ”
“งั้นพรุ่งนี้ได้ใช่มั้ยลูก ป้าจะมาพรุ่งนี้เลย”
“พรุ่งนี้หรอคะ เอ่อ ป่าน...”
“ทำหมันวัวหรือเปล่าลูก ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวให้ลุงแก้วดูก็ได้”
“งั้นก็ พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ ประมาณ 6 โมงนะคะ”
“ได้ลูก....พรุ่งนี้เช้าเจอกันนะ ฉันกลับเลยนะแม้น”
“สวัสดีค่ะ” หลังจากที่น้าเอมอรกลับไปแล้ว ความสงสัยที่เก็บไว้เกี่ยวกับว่าน้าเอมอรจะมาถามเรื่ององุ่นกับแม่ทำไม ทั้งๆที่น้าเอมอรสามารถที่จะหาผู้เชี่ยวชาญมาดูแลให้ได้ตั้งแต่เลือกพันธุ์ เตรียมดิน และลงแปลง และอาจจะได้ความรู้และประสบการณ์มากกว่าที่จะได้จากแปลงองุ่นเล็กไม่กี่ไร่ของแม่
“น้าเอมอรเค้าบอกว่าอย่างน้อยเราก็คนกันเอง มาปรึกษากันไว้ก่อน เรื่องผู้เชี่ยวชาญค่อยว่ากันทีหลังก็ได้”
“อย่างนั้นหรือคะแม่ ไม่มีเหตุผลอย่างอื่นแน่นะ”
“เหตุผลอย่างอื่นอะไรมีมีหรอกลูก เค้าก็ว่าเราทำมาก่อน เจอปัญหากับตัวเองมาก่อน น่าจะอธิบายได้เข้าใจมากกว่า และอีกอย่างเราก็คนกันเอง”
“ค่ะแม่ ถ้าไม่มีอะไรแล้วป่านเข้าไร่นะคะ”
“อ่าวไม่กินข้าวกับแม่ก่อนหรอ”
“ไม่หรอกค่ะป่านเรียบร้อยมาจากโรงครัวแล้ว หรือแม่อยากได้คนนั่งเป็นเพื่อน”
“ไม่กวนก็ได้ย่ะ แม่ลูกคนนี้ไปไหนก็ไป ไป พรุ่งนี้เช้าก็เตรียมตัวให้ดีๆแล้วกันนะ”
ฉันพยายามทุกวิถีที่จะลืมและตัดใจให้ได้ แต่ทำไมทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเค้าต่างเวียนวนเข้ามาให้นึกถึงเขาอยู่เรื่อย การที่ฉันทำงานทุกวัน เข้าไร่ทุกวัน ในขณะที่รอเรื่องการเรียนต่อ แต่ยังไงซะนี่มันหัวใจของฉัน ยังไงฉันก็ต้องควบคุมมันได้สิน่า.....
หายไปนานเพราะพยายามปั่นอีกเรื่องให้จบ ตามเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^^
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 พ.ย. 2554, 13:04:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 พ.ย. 2554, 13:04:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 1605
| << ตอนที่ 6 | คุณแม่จัดให้ >> |
anOO 22 พ.ย. 2554, 16:10:13 น.
พี่วินตามมาแล้วแน่ๆ เลย
พี่วินตามมาแล้วแน่ๆ เลย
นางสาวปลาดาว 22 พ.ย. 2554, 19:44:18 น.
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ ^^
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ ^^
ไม้เอก 22 พ.ย. 2554, 23:01:12 น.
เป็นกำลังใจให้เสมอคะ
เป็นกำลังใจให้เสมอคะ
นางสาวปลาดาว 23 พ.ย. 2554, 00:20:51 น.
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^
อนัญชนินทร์ 23 พ.ย. 2554, 04:26:25 น.
คุณปลาดาวขา อนัญชนินทร์แวะมาทักทายค่า ^^
คุณปลาดาวขา อนัญชนินทร์แวะมาทักทายค่า ^^
นางสาวปลาดาว 23 พ.ย. 2554, 14:03:10 น.
ขอบคุณมากนะคะคุณอนัญชนินทร์ ชอบแสนร้าย แสนรักมากๆเลย อัพบ่อยๆนะคะ ติดตามอยู่ ฝากนิยายด้วยนะคะ ^^
ขอบคุณมากนะคะคุณอนัญชนินทร์ ชอบแสนร้าย แสนรักมากๆเลย อัพบ่อยๆนะคะ ติดตามอยู่ ฝากนิยายด้วยนะคะ ^^