ปาฏิหาริย์รักหัวใจดวงเดิม
เขา...คือคนที่เธอรัก
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
Tags: หัวใจ
ตอน: ตอนที่ 15
ฉันรู้สึกตัวในเวลาที่บอกได้ว่าน่าจะมืดแล้วเนื่องจากในห้องเต็มไปด้วยความมืด มีเพียงแสงไฟจากภายนอกห้องที่ส่องาว่างมาทางหน้าต่างเท่านั้น ฉันรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งหัว เหมือนมีอะไรบางอย่างกดมันไว้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ค่อยถนัดเลย ด้วยเสียงหายใจที่ดังกว่าปกติ ใช่ฉันกำลังเหนื่อย เหนื่อยมากๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มานานเหลือเกิน ฉันเกือบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งล่าสุดที่ฉันรู้สึกเหนื่อยแบบนี้คือตั้งแต่เมื่อไหร่ เดือน สองเดือน สามเดือน หกเดือน ไม่สิมากกว่านั้น ฉันอาการดีขึ้นหลังจากผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ แต่ทำไม ทำไมวันนี้อาการแบบนั้นมันกลับมาอีกครั้ง
ฉันพลิกตัวหวังเพื่อจะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเผื่ออาการจะดีขึ้น แต่แล้วสิ่งที่ได้เห็น... นั่นคือ ใบหน้าคมสันของใครบางคนที่ฉันคุ้นเคย กำลังหลับอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวข้างเตียง ดูจากท่าทางการนอนแล้วมันไม่ค่อยสบายนัก เขาอาจจะตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดไปหมดทั้งแผ่นหลังเป็นแน่ถ้าเขายังนอนอยู่แบบนี้จนกระทั่งเช้า แต่จะให้ปลุกก็ไม่กล้าและมันคงจะดีกว่าถ้าให้เขานอนแบบนี้ไปจนกระทั่งเช้า
ผ้าห่มผืนย่อมถูกห่มคลุมที่คนตัวใหญ่ แต่ก็ไม่ทำให้คนตัวใหญ่นั้นรู้สึกตัว ฉันยืนมองใบหน้าที่แลดูเหนื่อยล้าเต็มทีของเขาภายใต้แสงสลัวของแสงไฟจากนอกหน้าต่าง จริงอย่างที่พี่เอื้องว่า เขาเปลี่ยนไป ใช่เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปมาก ใบหน้าที่เคยสดใสอยู่เสมอแต่วันนี้กลับแลดูคล้ำและซูบลงไปมาก มือเรียวเผลอเอื้อมไปลูบบริเวณแก้มที่ตอบลงของเขาอย่างลืมตัว ใบหน้าที่เรียบเฉยกลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้า พลันมือใหญ่ก็เอื้อมคว้าเข้าที่มือของฉันอย่างหน้าตาเฉย แต่ตาของเขายังคงหลับอยู่...
“ถ้านี่เป็นความฝัน ผมก็อยากจะอยู่ในฝันนี้ไปเรื่อยๆ ไม่อยากตื่น”
“......”
“อย่างน้อยในฝันนี้ผมก็รู้ว่าคุณยังคงเหมือนเดิม...เหมือนเดิมในความรู้สึก”
ตาของเขาถูกเปิดขึ้น แม้ในตอนนี้มันจะมืดแต่นัยน์ตาของเขาที่จับจ้องมาที่ฉันมันชัดเจนเหลือเกิน มันกำลังหว่านล้อมฉันให้บอกเขากลับไปว่า...ใช่...ความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้คุณมันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...
ฉันอยากจะเดินหนีไปให้ไกลจากตรงนี้เหลือเกิน แต่ขาก็ดันไม่ยอมก้าวไปไหน มันยังคงยืนนิ่ง มือที่ควรจะดึงกลับได้แล้วกลับยอมให้เขาเกาะกุมเอาไว้โดยง่าย
หยาดน้ำตาใสๆไหลออกมาจากตา สร้างความตกใจให้เขาอย่างมาก เขารีบลุกขึ้นเต็มความสูงก้าวเข้ามาประชิด แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันถอยห่างเขาออกมาอีก
“ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า...แต่ผมก็ต้องขอโทษถ้าที่คุณกำลังเป็นอยู่มันเกิดจากผม”
“....” ส่ายหน้า ฉันกลั้นเสียงสะอื้นนั้นไว้ทำได้เพียงส่ายหน้าตอบเขาไป
“ไม่จริง ฝัน คุณกำลังโกรธผมใช่ไหม คุณไม่พอใจผมใช่ไหม ผมทำอะไรคุณบอกผมสิฝัน บอกผม” มือแข็งแรงของเขาบีบเข้าที่หัวไหล่ถึงเขาจะไม่ได้บีบแรงแต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบหนักที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง
“ปล่อยค่ะ ฝันเจ็บ”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเจ็บ” มือที่บีบหัวไหล่รีบผละออก แต่เขากลับโอบฉันเข้าไปทั้งตัว ฉันพยายามขืนตัวเพื่อให้หลุดจะการถือโอกาสนั้น แต่ไม่เป็นผล เขากลับกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ปล่อยเถอะค่ะ คุณปล่อยฝันไปเถอะ เรื่องของเรามันไม่มีอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะ ทำไมมันจะไม่มีในเมื่อผมกล้าพูดได้เต็มปากตอนนี้ว่าผมรักคุณ แล้วคุณล่ะไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยหรือ" น้ำเสียงแสนอ้อนวอนของเขาทำให้ฉันเกือบใจอ่อน อย่าไปเชื่อเขานะปลายฝัน เขาเป็นหมอ เขาเรียนจิตวิทยามา เขาสามารถว่านล้อมเธอได้ง่ายแค่เพียงน้ำเสียงและคำพูดแค่ไม่กี่คำของเขา
“ปล่อยค่ะ ปล่อยฝัน”
“ไม่ ผมไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกผมว่าคุณไม่พอใจผมเรื่องอะไรกันแน่” ฉันพยายามเอามือผลักอกเขาเต็มแรงก็ไม่มีวี่แววว่าจะไหวติง
“ฝันบอกว่าไม่มีค่ะ ไม่มีคือไม่มี”
“มีสิต้องมี ผมรู้ว่ามี คุณบอกผมสิผมผิดตรงไหนไม่ดีตรงไหนผมจะแก้ไขใหม่ เพียงแค่คุณบอกผมมาว่ามันเรื่องอะไร”
“คุณแก้ไขไม่ได้หรอกค่ะ” น้ำเสียงที่ตอบไปฉันพยายามแล้วที่จะไม่ให้มันสั่นเครือไปมากกว่านี้ แต่ฉันก็ทำได้ดีที่สุดเท่านี้แหละ ความรู้สึกมันอัดอั้นเหลือเกิน
“เห็นไหมมี คุณมี บอกผมสิ”
“บอกแล้วคุณแก้ไขได้ใช่ไหมคะ คุณจะเอาหัวใจดวงนี้กลับไปใช่ไหมเพราะมันไม่ใช่ของฉัน มันของเธอ...ใช่ไหมมันเป็นของเธอ” ก้อนสะอื้นที่พยายามเก็บเอาไว้พรั่งพรูออกมาเป็นธารน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
เขาเลื่อนมือมาจับที่ไหล่ของฉันและดันฉันออกจากอ้อมกอดนั้นอย่างแผ่วเบา แล้วจ้องลึกเข้าไปที่ตา อย่างสงสัยในสิ่งที่ฉันพูด
“คุณหมายความว่าอย่างไรปลายฝัน หัวใจของเธอ”
“หัวใจของเธอ คุณครีมไงคะ หัวใจดวงนี้เป็นของคุณครีมคนรักของคุณที่คุณกำลังจะแต่งงานด้วย คุณต้องการหัวใจดวงนี้คืนใช่ไหม”
“คุณคิดได้อย่างไรปลายฝัน ครีมเขาจากไปแล้วคุณให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องทำไม”
“เขาคงไม่เกี่ยวหรอกค่ะถ้าหัวใจดวงนี้ ดวงที่อยู่ในตัวฉันตอนนี้ไม่ใช่ของเธอ”
“ปลายฝัน...”
“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันรู้ว่าคำรักที่คุณพูดมา คุณไม่ได้ต้องการจะบอกผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ชื่อปลายฝันคนนี้เลย แต่คุณต้องการบอกให้หัวใจดวงนี้รับรู้ต่างหาก ว่าคุณไม่เคยลืมเธอได้เลย”
“ใช่ผมยอมรับว่าผมไม่เคยลืมครีม ไม่เคยเลยแม้แต่วินาทีเดียว อย่างที่คุณรู้ครีมเป็นคนรักของผม เธอคือคนที่ผมกำลังจะแต่งงานด้วย รักมากจนคิดว่าชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ความรักของผมถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งเพราะผู้หญิงคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ไม่ใช้เพราะเธอใช้หัวใจดวงเดียวกันกับครีม แต่เพราะเธอคือเธอ เธอคือนางสาวปลายฝัน และเธอไม่ได้เขามาแทนที่ใคร หรือเป็นตัวแทนของใคร”
“.........”
มีเพียงเสียงสะอื้นน้อยๆเท่านั้นที่กำลังบอกฉันว่าฉันยังหายใจอยู่ เพราะไม่เช่นนั้นฉันคงคิดว่าฉันไม่หายใจแล้ว
เขาดึงฉันเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งคางของเขาที่เกยอยู่กระหม่อมทำให้ฉันสำผัสได้ถึงลมหายใจที่อบอุ่นของเขา
“เชื่อผมนะปลายฝัน จากนี้ต่อไปข้างหน้า ไม่ว่าเส้นทางจะเป็นอย่างไรคุณคือคนเดียวที่จะอยู่ในนี้ ในหัวใจของผม ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นทางแยกหรือทางขนานแต่ให้รู้ว่าสุดท้ายเส้นทางนั้นจะมาบรรจบกันทุกครั้งไป”
“แล้วฉันจะเชื่อคุณได้อย่างไรคะ”
“ผมไม่ขอร้องให้คุณเชื่อผมตอนนี้ แต่เวลา เวลาตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าทุกอย่างที่ผมพูดมันคือความจริง”
“...........”
“ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ”
“คะ...”
“ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”
“..........”
“ว่าไงครับ”
“..........”
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของฉันนอกเหนือไปจากการพยักหน้าที่อกกว้าง และแขนเรียวที่โอบตอบกลับไปเพื่อเป็นความหมายแทนคำตอบทั้งหมดของฉัน....
ฉันพลิกตัวหวังเพื่อจะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเผื่ออาการจะดีขึ้น แต่แล้วสิ่งที่ได้เห็น... นั่นคือ ใบหน้าคมสันของใครบางคนที่ฉันคุ้นเคย กำลังหลับอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวข้างเตียง ดูจากท่าทางการนอนแล้วมันไม่ค่อยสบายนัก เขาอาจจะตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดไปหมดทั้งแผ่นหลังเป็นแน่ถ้าเขายังนอนอยู่แบบนี้จนกระทั่งเช้า แต่จะให้ปลุกก็ไม่กล้าและมันคงจะดีกว่าถ้าให้เขานอนแบบนี้ไปจนกระทั่งเช้า
ผ้าห่มผืนย่อมถูกห่มคลุมที่คนตัวใหญ่ แต่ก็ไม่ทำให้คนตัวใหญ่นั้นรู้สึกตัว ฉันยืนมองใบหน้าที่แลดูเหนื่อยล้าเต็มทีของเขาภายใต้แสงสลัวของแสงไฟจากนอกหน้าต่าง จริงอย่างที่พี่เอื้องว่า เขาเปลี่ยนไป ใช่เขาเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปมาก ใบหน้าที่เคยสดใสอยู่เสมอแต่วันนี้กลับแลดูคล้ำและซูบลงไปมาก มือเรียวเผลอเอื้อมไปลูบบริเวณแก้มที่ตอบลงของเขาอย่างลืมตัว ใบหน้าที่เรียบเฉยกลับมีรอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้า พลันมือใหญ่ก็เอื้อมคว้าเข้าที่มือของฉันอย่างหน้าตาเฉย แต่ตาของเขายังคงหลับอยู่...
“ถ้านี่เป็นความฝัน ผมก็อยากจะอยู่ในฝันนี้ไปเรื่อยๆ ไม่อยากตื่น”
“......”
“อย่างน้อยในฝันนี้ผมก็รู้ว่าคุณยังคงเหมือนเดิม...เหมือนเดิมในความรู้สึก”
ตาของเขาถูกเปิดขึ้น แม้ในตอนนี้มันจะมืดแต่นัยน์ตาของเขาที่จับจ้องมาที่ฉันมันชัดเจนเหลือเกิน มันกำลังหว่านล้อมฉันให้บอกเขากลับไปว่า...ใช่...ความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้คุณมันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน...
ฉันอยากจะเดินหนีไปให้ไกลจากตรงนี้เหลือเกิน แต่ขาก็ดันไม่ยอมก้าวไปไหน มันยังคงยืนนิ่ง มือที่ควรจะดึงกลับได้แล้วกลับยอมให้เขาเกาะกุมเอาไว้โดยง่าย
หยาดน้ำตาใสๆไหลออกมาจากตา สร้างความตกใจให้เขาอย่างมาก เขารีบลุกขึ้นเต็มความสูงก้าวเข้ามาประชิด แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันถอยห่างเขาออกมาอีก
“ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า...แต่ผมก็ต้องขอโทษถ้าที่คุณกำลังเป็นอยู่มันเกิดจากผม”
“....” ส่ายหน้า ฉันกลั้นเสียงสะอื้นนั้นไว้ทำได้เพียงส่ายหน้าตอบเขาไป
“ไม่จริง ฝัน คุณกำลังโกรธผมใช่ไหม คุณไม่พอใจผมใช่ไหม ผมทำอะไรคุณบอกผมสิฝัน บอกผม” มือแข็งแรงของเขาบีบเข้าที่หัวไหล่ถึงเขาจะไม่ได้บีบแรงแต่ฉันก็รู้สึกได้ถึงแรงบีบหนักที่หัวไหล่ทั้งสองข้าง
“ปล่อยค่ะ ฝันเจ็บ”
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณเจ็บ” มือที่บีบหัวไหล่รีบผละออก แต่เขากลับโอบฉันเข้าไปทั้งตัว ฉันพยายามขืนตัวเพื่อให้หลุดจะการถือโอกาสนั้น แต่ไม่เป็นผล เขากลับกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ปล่อยเถอะค่ะ คุณปล่อยฝันไปเถอะ เรื่องของเรามันไม่มีอีกแล้ว”
“ทำไมล่ะ ทำไมมันจะไม่มีในเมื่อผมกล้าพูดได้เต็มปากตอนนี้ว่าผมรักคุณ แล้วคุณล่ะไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยหรือ" น้ำเสียงแสนอ้อนวอนของเขาทำให้ฉันเกือบใจอ่อน อย่าไปเชื่อเขานะปลายฝัน เขาเป็นหมอ เขาเรียนจิตวิทยามา เขาสามารถว่านล้อมเธอได้ง่ายแค่เพียงน้ำเสียงและคำพูดแค่ไม่กี่คำของเขา
“ปล่อยค่ะ ปล่อยฝัน”
“ไม่ ผมไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะบอกผมว่าคุณไม่พอใจผมเรื่องอะไรกันแน่” ฉันพยายามเอามือผลักอกเขาเต็มแรงก็ไม่มีวี่แววว่าจะไหวติง
“ฝันบอกว่าไม่มีค่ะ ไม่มีคือไม่มี”
“มีสิต้องมี ผมรู้ว่ามี คุณบอกผมสิผมผิดตรงไหนไม่ดีตรงไหนผมจะแก้ไขใหม่ เพียงแค่คุณบอกผมมาว่ามันเรื่องอะไร”
“คุณแก้ไขไม่ได้หรอกค่ะ” น้ำเสียงที่ตอบไปฉันพยายามแล้วที่จะไม่ให้มันสั่นเครือไปมากกว่านี้ แต่ฉันก็ทำได้ดีที่สุดเท่านี้แหละ ความรู้สึกมันอัดอั้นเหลือเกิน
“เห็นไหมมี คุณมี บอกผมสิ”
“บอกแล้วคุณแก้ไขได้ใช่ไหมคะ คุณจะเอาหัวใจดวงนี้กลับไปใช่ไหมเพราะมันไม่ใช่ของฉัน มันของเธอ...ใช่ไหมมันเป็นของเธอ” ก้อนสะอื้นที่พยายามเก็บเอาไว้พรั่งพรูออกมาเป็นธารน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย
เขาเลื่อนมือมาจับที่ไหล่ของฉันและดันฉันออกจากอ้อมกอดนั้นอย่างแผ่วเบา แล้วจ้องลึกเข้าไปที่ตา อย่างสงสัยในสิ่งที่ฉันพูด
“คุณหมายความว่าอย่างไรปลายฝัน หัวใจของเธอ”
“หัวใจของเธอ คุณครีมไงคะ หัวใจดวงนี้เป็นของคุณครีมคนรักของคุณที่คุณกำลังจะแต่งงานด้วย คุณต้องการหัวใจดวงนี้คืนใช่ไหม”
“คุณคิดได้อย่างไรปลายฝัน ครีมเขาจากไปแล้วคุณให้เขาเข้ามาเกี่ยวข้องทำไม”
“เขาคงไม่เกี่ยวหรอกค่ะถ้าหัวใจดวงนี้ ดวงที่อยู่ในตัวฉันตอนนี้ไม่ใช่ของเธอ”
“ปลายฝัน...”
“ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฉันรู้ว่าคำรักที่คุณพูดมา คุณไม่ได้ต้องการจะบอกผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงที่ชื่อปลายฝันคนนี้เลย แต่คุณต้องการบอกให้หัวใจดวงนี้รับรู้ต่างหาก ว่าคุณไม่เคยลืมเธอได้เลย”
“ใช่ผมยอมรับว่าผมไม่เคยลืมครีม ไม่เคยเลยแม้แต่วินาทีเดียว อย่างที่คุณรู้ครีมเป็นคนรักของผม เธอคือคนที่ผมกำลังจะแต่งงานด้วย รักมากจนคิดว่าชีวิตนี้ผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ความรักของผมถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งเพราะผู้หญิงคนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ไม่ใช้เพราะเธอใช้หัวใจดวงเดียวกันกับครีม แต่เพราะเธอคือเธอ เธอคือนางสาวปลายฝัน และเธอไม่ได้เขามาแทนที่ใคร หรือเป็นตัวแทนของใคร”
“.........”
มีเพียงเสียงสะอื้นน้อยๆเท่านั้นที่กำลังบอกฉันว่าฉันยังหายใจอยู่ เพราะไม่เช่นนั้นฉันคงคิดว่าฉันไม่หายใจแล้ว
เขาดึงฉันเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งคางของเขาที่เกยอยู่กระหม่อมทำให้ฉันสำผัสได้ถึงลมหายใจที่อบอุ่นของเขา
“เชื่อผมนะปลายฝัน จากนี้ต่อไปข้างหน้า ไม่ว่าเส้นทางจะเป็นอย่างไรคุณคือคนเดียวที่จะอยู่ในนี้ ในหัวใจของผม ไม่ว่าทางข้างหน้าจะเป็นทางแยกหรือทางขนานแต่ให้รู้ว่าสุดท้ายเส้นทางนั้นจะมาบรรจบกันทุกครั้งไป”
“แล้วฉันจะเชื่อคุณได้อย่างไรคะ”
“ผมไม่ขอร้องให้คุณเชื่อผมตอนนี้ แต่เวลา เวลาตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปจะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าทุกอย่างที่ผมพูดมันคือความจริง”
“...........”
“ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมครับ”
“คะ...”
“ขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ไหม”
“..........”
“ว่าไงครับ”
“..........”
ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของฉันนอกเหนือไปจากการพยักหน้าที่อกกว้าง และแขนเรียวที่โอบตอบกลับไปเพื่อเป็นความหมายแทนคำตอบทั้งหมดของฉัน....
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ย. 2554, 14:35:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ย. 2554, 14:35:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 1579
| << ตอนที่ 14 | ตอนที่ 16 >> |
ไม้เอก 14 พ.ย. 2554, 23:43:05 น.
เข้าใจกันซะทีนะ นู๋ฝัน&หมอธัน :)
เข้าใจกันซะทีนะ นู๋ฝัน&หมอธัน :)