*--รักใสๆ...หัวใจ18--*
ตอนที่ 1 เธอ.....คือใคร?
"กริ๊งๆๆ......." เสียงกริ่งของโรงเรียนดังขึ้น บ่งบอกถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง พอถึงเวลาเสียงกริ่งเลิกเรียนได้ดังขึ้น ทุกๆเย็น แน่นอน!! พวกเด็กๆผู้ชายต่างพากันวิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียน
"ลุงยาม เมื่อไหร่จะเปิดประตูซักทีเนี่ย!! โห่.. " เด็กหนุ่มเสียงดังขึ้น
"ลุงก็อยากเปิด... แต่อาจารย์ท่านได้สั่งไว้ ว่าห้ามเปิด เพราะวันนี้มีงานโรงเรียน"
"โห่ลุง ก็แค่งานงี่เง่าๆน่ะ ก็แค่ดารามาถ่ายทำรายการแค่เนี่ย ทำเป็นไม่เคยเห็นกัน ดารามันก็คือคนล่ะว๊า...." เด็กหนุ่มเถียง
"ไปๆเข้าไปได้แล้ว เข้าไปข้างใน เป็นถึงรุ่นพี่ม.ปลาย น่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีของน้องๆม.ต้น " ลุงยามตะเพิดเด็กหนุ่มคนนั้น
~เด็กหนุ่มเป็นเด็กม.ปลายคนเดียวที่ยืนอยู่ในกลุ่มเด็กนักเรียนม.ต้นที่อยู่หน้าประตูโรงเรียน.. ซึ่งมีเป้าหมายคือร้านเกมส์~
"เฮ้ย!! ไอ(เต็ม) เข้าไปข้างในเหอะป่ะ โถ่!! วันเดียวไม่ตายห่าหรอกน่า" เพื่อนของเต็มเรียก
"โห่!! กูล่ะเซ็งอาจารย์ว่ะไอ(เบส) วันๆนอกจากแมร่งจะบ่นให้กูปวดหัว และจะยังมากักขังหน่วงเหนี่ยวกูอีก....กูจะฟ้องปวีณา"
"ฮ่าๆๆ โถๆๆ...เอาเหอะมึง อย่าลืมดิวันนี้ถึงมึงจะไม่ได้เล่นเกมส์ แต่สาวๆที่มึงแทบจะไม่เคยเห็นหน้า อยู่ให้มึงหม้อนะเว้ย"
"เออว่ะ... แจ่มๆแมร่งชอบกลับบ้านเร็ว สงสัยกลัว UV เลียผิวว่ะ 555+"
"ป่ะๆเสียเวลา...เดี๋ยวน้องๆสาวสวยจะรอนาน" เบสพูดพร้อมกอดคอของเต็ม ทั้งคู่พากันเดินแซวคนนั้นทีคนนู้นที จนจบงานโรงเรียน
"เฮ้ย!!! บายว่ะ โชคดีมึง" เต็มบอกลาเบส
"กริ๊งๆๆ......." เสียงกริ่งของโรงเรียนดังขึ้น บ่งบอกถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง พอถึงเวลาเสียงกริ่งเลิกเรียนได้ดังขึ้น ทุกๆเย็น แน่นอน!! พวกเด็กๆผู้ชายต่างพากันวิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียน
"ลุงยาม เมื่อไหร่จะเปิดประตูซักทีเนี่ย!! โห่.. " เด็กหนุ่มเสียงดังขึ้น
"ลุงก็อยากเปิด... แต่อาจารย์ท่านได้สั่งไว้ ว่าห้ามเปิด เพราะวันนี้มีงานโรงเรียน"
"โห่ลุง ก็แค่งานงี่เง่าๆน่ะ ก็แค่ดารามาถ่ายทำรายการแค่เนี่ย ทำเป็นไม่เคยเห็นกัน ดารามันก็คือคนล่ะว๊า...." เด็กหนุ่มเถียง
"ไปๆเข้าไปได้แล้ว เข้าไปข้างใน เป็นถึงรุ่นพี่ม.ปลาย น่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีของน้องๆม.ต้น " ลุงยามตะเพิดเด็กหนุ่มคนนั้น
~เด็กหนุ่มเป็นเด็กม.ปลายคนเดียวที่ยืนอยู่ในกลุ่มเด็กนักเรียนม.ต้นที่อยู่หน้าประตูโรงเรียน.. ซึ่งมีเป้าหมายคือร้านเกมส์~
"เฮ้ย!! ไอ(เต็ม) เข้าไปข้างในเหอะป่ะ โถ่!! วันเดียวไม่ตายห่าหรอกน่า" เพื่อนของเต็มเรียก
"โห่!! กูล่ะเซ็งอาจารย์ว่ะไอ(เบส) วันๆนอกจากแมร่งจะบ่นให้กูปวดหัว และจะยังมากักขังหน่วงเหนี่ยวกูอีก....กูจะฟ้องปวีณา"
"ฮ่าๆๆ โถๆๆ...เอาเหอะมึง อย่าลืมดิวันนี้ถึงมึงจะไม่ได้เล่นเกมส์ แต่สาวๆที่มึงแทบจะไม่เคยเห็นหน้า อยู่ให้มึงหม้อนะเว้ย"
"เออว่ะ... แจ่มๆแมร่งชอบกลับบ้านเร็ว สงสัยกลัว UV เลียผิวว่ะ 555+"
"ป่ะๆเสียเวลา...เดี๋ยวน้องๆสาวสวยจะรอนาน" เบสพูดพร้อมกอดคอของเต็ม ทั้งคู่พากันเดินแซวคนนั้นทีคนนู้นที จนจบงานโรงเรียน
"เฮ้ย!!! บายว่ะ โชคดีมึง" เต็มบอกลาเบส
Tags: ตบจูบๆวัยรุ่น
ตอน: การโกหกที่ไม่เนียน
"ชื่อไรอ่ะ!..." เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ในขณะเดียวกันนั้น นายเต็มก็นั่งหันหลังให้กลุ่มของพวกน้องปาน
"เอ่อ... ชื่อเต็มคับ"
"เต็มคับหริ..พี่เต็มคับ ฮ่าส์...ๆ" สาวคนหนึ่งหัวเราะ
"มานั่งตรงนี้ด้วยกันสิ (พี่เต็มคับ) นั่งคุยกันแบบนั้นจะรู้เรื่องหรอ"
"คับ"
นายเต็มจึงเริ่มรู้จักและก็เริ่มสานสัมพันธ์กับกลุ่มของน้องปานมากขึ้น จนรู้ว่าสมาชิกของกลุ่มน้องปานมีทั้งหมด 6 คน
1. แจน เป็นคนขาว สวยที่สุดในกลุ่ม แต่หูกางเหมือนลิง
2. อ้อย เป็นคนผิวสองสี บุคคลิกเหมือนทอม ตาโต น่ารักเลยทีเดียว
3. ตั้ม ชื่อเหมือนผู้ชายไม่พอ กริยาการพูดจาเหมือนผู้ชายอีกด้วย
4. จี เป็นคนหน้าตาน่ารักท่สุดในกลุ่ม แต่รูปร่างเหมือนผู้ชายตรงที่เหมือน TV จอพลาสม่า
5. มน เป็นลูกพี่ลูกน้องกับปาน คนนี้มีบทบาทมากเลยทีเดียว
6. ปาน (คนเนี๊ยะ... ที่ 1 ในใจ)
~ อ๊อด...อ๊อด ~ เป็นสัญญาณที่ได้เวลากลับบ้านแล้ว
"เฮ้ย!! วันนี้เล่นเกม DOT A ดีกว่า กูโทรไปจองเครื่องที่ร้านล่ะนะ" เหล่าพวกพ้องแก๊งนายเต็มตะโกนขึ้น
"เอ่อ... ตัดกูออกไปเลย" เต็มพูด
"ไมว่ะ! ติดธุระไร รีบกลับบ้านหรอ" เบสพูด
"กูไปทำธุระให่แม่น่ะ"
"เออ... แล้วแต่ล่ะกัน"
หารู้ไม่ นายเต็มได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักจอมวางแผนอันเลื่องลือทั่ววงการ แต่นายเบส คือ ผู้จับผิดที่นายเต็มไม่เคยสามารถเนียนรอดได้แม้แต่ครั้งเดียว
"เฮ้ย! มานั่งทำไรตรงร้านกาแฟจ๊ะ" เบสพูด
"เอ่อ... กูก็มานั่งซักผ้ามั้ง" เต็มพูด
"กวนตรีนล่ะ... เอาดีๆดิ๊ ไหนบอกทำธุระให้แม่มึง"
"นี่ไง... ซื้อกาแฟให้แม่กู"
"เล่นเกมส์เสร็จแล้วค่อยซื้อได้ป่ะ"
"ก็..."
"แล้วอีกอย่าง มึงไม่ชอบรออะไรนานๆ ถามจริง รอน้องปานใช่ม่ะ"
"เปล๊า! (สียงสูง)"
"เต็ม... มึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปีและ ทำไมกูจะไม่รู้"
"จำไม่ได้ว่ากี่ปีว่ะ ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ... กวนอีก มีอะไรทำไมมึงไม่บอกกู"
"กูแค่อยากเห็นหน้าน้องก่อนกลับบ้านทุกวันแค่นั้นเองนี่หว่า"
"มึงไม่บอกกู... มึงทำได้แค่มองน้องเค้ากลับบ้าน แต่กูสามารถทำให้มึงไปส่งน้องเค้าที่บ้านเลยนะเว้ย"
"ถามจริง... อำกูป่ะเนี่ย"
"เอาเถอะ... อีกอย่างวันนี้น้องเค้าคงกลับดึก เพราะน้องเค้าประชุมในห้องชุมนุมแหละ"
"อ่าวหรอ... แต่ทำไมมึงถึงรู้ดีจัง"
"มึงอย่าลืม กูกลับบ้านทางเดียวกับน้องเค้าประจำ กูก็ถามสารทุกข์สุกดิบเป็นธรรมดา"
"เอาเถอะ... แล้ววิธีที่ว่ากูไปส่งน้องเค้าที่บ้าน คือ?"
"มันจะไปยากอะไรว๊ะ... น้องเค้าลงก่อนกูประจำ มึงก็เนียนไปบ้านกูทุกวันดิ ฮ่าๆ"
"เออเนอะ 555+"
"เจ๋งป่ะ ความคิดกู"
"ใจว่ะเพื่อน" เต็มตบไหล่ของเบสเบาๆ และทั้งคู่ก็นั่งกอดคอเมากาแฟกันทั้งคืนก่อนกลับบ้าน
"เอ่อ... ชื่อเต็มคับ"
"เต็มคับหริ..พี่เต็มคับ ฮ่าส์...ๆ" สาวคนหนึ่งหัวเราะ
"มานั่งตรงนี้ด้วยกันสิ (พี่เต็มคับ) นั่งคุยกันแบบนั้นจะรู้เรื่องหรอ"
"คับ"
นายเต็มจึงเริ่มรู้จักและก็เริ่มสานสัมพันธ์กับกลุ่มของน้องปานมากขึ้น จนรู้ว่าสมาชิกของกลุ่มน้องปานมีทั้งหมด 6 คน
1. แจน เป็นคนขาว สวยที่สุดในกลุ่ม แต่หูกางเหมือนลิง
2. อ้อย เป็นคนผิวสองสี บุคคลิกเหมือนทอม ตาโต น่ารักเลยทีเดียว
3. ตั้ม ชื่อเหมือนผู้ชายไม่พอ กริยาการพูดจาเหมือนผู้ชายอีกด้วย
4. จี เป็นคนหน้าตาน่ารักท่สุดในกลุ่ม แต่รูปร่างเหมือนผู้ชายตรงที่เหมือน TV จอพลาสม่า
5. มน เป็นลูกพี่ลูกน้องกับปาน คนนี้มีบทบาทมากเลยทีเดียว
6. ปาน (คนเนี๊ยะ... ที่ 1 ในใจ)
~ อ๊อด...อ๊อด ~ เป็นสัญญาณที่ได้เวลากลับบ้านแล้ว
"เฮ้ย!! วันนี้เล่นเกม DOT A ดีกว่า กูโทรไปจองเครื่องที่ร้านล่ะนะ" เหล่าพวกพ้องแก๊งนายเต็มตะโกนขึ้น
"เอ่อ... ตัดกูออกไปเลย" เต็มพูด
"ไมว่ะ! ติดธุระไร รีบกลับบ้านหรอ" เบสพูด
"กูไปทำธุระให่แม่น่ะ"
"เออ... แล้วแต่ล่ะกัน"
หารู้ไม่ นายเต็มได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนักจอมวางแผนอันเลื่องลือทั่ววงการ แต่นายเบส คือ ผู้จับผิดที่นายเต็มไม่เคยสามารถเนียนรอดได้แม้แต่ครั้งเดียว
"เฮ้ย! มานั่งทำไรตรงร้านกาแฟจ๊ะ" เบสพูด
"เอ่อ... กูก็มานั่งซักผ้ามั้ง" เต็มพูด
"กวนตรีนล่ะ... เอาดีๆดิ๊ ไหนบอกทำธุระให้แม่มึง"
"นี่ไง... ซื้อกาแฟให้แม่กู"
"เล่นเกมส์เสร็จแล้วค่อยซื้อได้ป่ะ"
"ก็..."
"แล้วอีกอย่าง มึงไม่ชอบรออะไรนานๆ ถามจริง รอน้องปานใช่ม่ะ"
"เปล๊า! (สียงสูง)"
"เต็ม... มึงเป็นเพื่อนกูมากี่ปีและ ทำไมกูจะไม่รู้"
"จำไม่ได้ว่ากี่ปีว่ะ ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆ... กวนอีก มีอะไรทำไมมึงไม่บอกกู"
"กูแค่อยากเห็นหน้าน้องก่อนกลับบ้านทุกวันแค่นั้นเองนี่หว่า"
"มึงไม่บอกกู... มึงทำได้แค่มองน้องเค้ากลับบ้าน แต่กูสามารถทำให้มึงไปส่งน้องเค้าที่บ้านเลยนะเว้ย"
"ถามจริง... อำกูป่ะเนี่ย"
"เอาเถอะ... อีกอย่างวันนี้น้องเค้าคงกลับดึก เพราะน้องเค้าประชุมในห้องชุมนุมแหละ"
"อ่าวหรอ... แต่ทำไมมึงถึงรู้ดีจัง"
"มึงอย่าลืม กูกลับบ้านทางเดียวกับน้องเค้าประจำ กูก็ถามสารทุกข์สุกดิบเป็นธรรมดา"
"เอาเถอะ... แล้ววิธีที่ว่ากูไปส่งน้องเค้าที่บ้าน คือ?"
"มันจะไปยากอะไรว๊ะ... น้องเค้าลงก่อนกูประจำ มึงก็เนียนไปบ้านกูทุกวันดิ ฮ่าๆ"
"เออเนอะ 555+"
"เจ๋งป่ะ ความคิดกู"
"ใจว่ะเพื่อน" เต็มตบไหล่ของเบสเบาๆ และทั้งคู่ก็นั่งกอดคอเมากาแฟกันทั้งคืนก่อนกลับบ้าน
Meawnam เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ย. 2554, 15:27:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ย. 2554, 15:27:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 1257
| << รู้ชื่อจนได้นะ...นางฟ้า | การบอกรัก...ที่ผิดพลาด >> |