ปาฏิหาริย์รักหัวใจดวงเดิม
เขา...คือคนที่เธอรัก
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
เธอ...คือคนที่ใช้หัวใจของคนที่เขารัก
ปลายฝันหญิงสาวผู้โชคร้ายที่เกิดมาพร้อมกับโรคหัวใจ เธอต้องได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจดวงใหม่อย่างเร่งด่วน
เมื่อโชคเข้าข้าง หัวใจดวงใหม่ที่ได้รับกับนำเธอให้ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หัวใจดวงนี้บอกว่าคุ้นเคย
เธอจะทำอย่างไรต่อไปจะเดินไปตามที่หัวใจเรียกร้อง หรือเดินไปทางที่เธอจะเป็นคนลิขิตเอง......
Tags: หัวใจ
ตอน: ตอนที่ 18
‘ผมต้องเดินทางไปสัมมนาวิชาการที่ออสเตรเลียอาทิตย์หนึ่งนะครับ ดูแลตัวเองให้ดีผมเป็นห่วงนะ
รัก....
ธันวา ’
ข้อความสั้นๆที่ส่งมาให้ทางมือถือเมื่อหลายวันก่อน ฉันยังคงหยิบมันขึ้นมาอ่านทวนไป ทวนมา ทั้งที่มันก็ไม่ได้จำยากเลยกับแค่ข้อความสั้นๆข้อความเดียวแต่มันให้ความรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านมัน อย่างน้อยก็เป็นตัวแทนยามที่เขาต้องไปไกลถึงขนาดนั้น
“ฝันจ๊ะพี่เอื้องมารับแล้วลูก”
“ค่ะแม่ ฝันลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
18.00 น.พี่เอื้องมารับฉันที่บ้าน เนื่องจากวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่เชน ซึ่งพี่เชนได้จัดงานเลี้ยงเล็กๆที่ร้านคาเฟ่ราเต้ ซึ่งฉันกลัวว่าถ้าขับรถไปเองขากลับมามันคงมืดมากแล้วคงขับไม่ไหวแน่ ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้พอฟ้ามืดปุ๊บตาจะมองไม่ค่อยเห็น หรือเป็นเพราะว่าใช้สายตามากเกินไปก็ไม่รู้
30 นาทีกับการเดินทางผ่านการจราจรที่ค่อนข้างแออัดของถนนสายหลักในกรุงเทพฯ ร้านเล็กๆถูกตกแต่งแบบง่ายๆสไต์พี่เชน ที่มักชอบอะไรที่เรียบง่าย พอเดินเข้ามาในร้านกลิ่นอาหารฝีมือเจ้าของงานก็ชวนให้ท้องใส้อยู่ไม่เป็นสุข
“น้าฝัน......”
“อ่าวน้องฝัน”
“ดีใจจังค่ะคิดถึงน้าฝันที่สุดเลย”
“น้าฝันก็คิดถึงค่ะ อ่าวแล้วนี่พี่ฟ้าไปไหนคะ”
“พี่ฟ้าไปหาคุณย่ากับคุณพ่อค่ะ”
“ออจ้า....”
“เอาใหญ่แล้วนะน้องฝันทีเมื่อกี้เจอลุงยังไม่ขนาดนี้เลย”
เจ้าของงานเดินออกมาจากครัวพร้อมผ้ากันเปื้อน ส่งสายตาน้อยอกน้อยใจใส่หลานสาวตัวน้อย
“พี่เชนคะสุขสันต์วันเกิดนะคะ”
“ไม่เห็นต้องลำบากหาของให้พี่เลย”
“ไม่ลำบากหรอกค่ะอันนี้ฝันทำเอง ภาพวาดทะเลใต้คราวที่เราไปเที่ยวคราวนั้นไงคะ”
“สวยมากๆเลยอันนี้ต้องเอาไปติดโชว์ตรงมุม...เอ มุมไหนดีนะถึงจะเห็นอย่างทั่วกัน”
“มุมนั้นเลยค่ะพี่เชน เอื้องว่าเหมาะที่สุด ใครไปใครมาเห็นชัด”
พี่เจนชี้ไปที่ผนังที่ติดกับกระจกใสนั้น ซึ่งฉันก็เห็นด้วย เพราะถ้าติดตรงนั้นคงเด่นน่าดูเลยที่เดียว
งานวันเกิดดำเนินไปเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า อาหารรสชาติดีไม่แพ้หน้าตาของมันเลย จนกระทั่ง...แสงไฟในร้านถูกปิดลง
“แฮปปี้เบิร์ดเดน์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู................”
เค้กก้อนโตปักเทียนรอบถูกยกมาจากด้านหลังครัวโดยพี่เจน ทุกคนต่างช่วยกันร้องเพลง เพื่อเป็นการอวยพรให้เจ้าของงาน
“อธิษฐานสิคะพี่เชน....อธิษฐานดังๆเลยนะ”
“ดังๆเขาจะเรียกอธิษฐานไหมล่ะ”
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อพี่เชนเป่าเทียนทุกเล่นดับลง และแสงไฟก็พลันสว่างขึ้นมา แต่สายตาของฉันกับจับจ้องไปที่ประตูทางเข้าของร้านเหมือนกับมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น และมันก็เป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ เมื่อคนที่ฉันคิดว่าคงไม่ได้เจอกันแน่ๆในคืนนี้ เขากลับมา เขามาพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ในมือ เขาเดินตรงมาที่ฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันคิดว่าคงไม่มีใครได้เห็นมันหรอกนอกจากฉัน แล้วก็เดินเลยไปหาพี่เชนเจ้าของงาน
“สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณเชน”
“ขอบคุณมากนะครับที่อุจส่าห์มา”
“ไม่มาได้ไงล่ะครับ”
“เอ้ากินเค้กกันดีกว่าเนอะ”
พี่เชนบอกทุกคนก่อนที่จะตัดเค้กใส่จานส่งให้คนนั้นคนนี้
ส่วนคนมาใหม่เดินกลับมาหาฉันพร้อมยืนของในมือให้ มันเป็นของบางอย่างที่ฉันไม่รู้ว่าของข้างในคืออะไร แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญไปกว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้ข้างหน้าฉันแล้ว น้ำตาแห่งความคิดถึงพลันหยดลงข้างแก้มพร้อมกับรอยยิ้มที่ยิ้มไม่ยอมหุบตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในร้าน คนตัวใหญ่อ้าแขนออก ฉันก็ไม่รอช้ากระโดดเข้าสู่อ้อมกอดนั้นอย่างว่าง่าย นี่สินะที่เค้าว่าความอบอุ่นที่เกิดจากความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง
“ร้องไห้ทำไมคนดี”
“ก็คนมันคิดถึงนี่ ไปตั้งหลายวัน”
“หลายวันที่ไหน ไปแค่ห้าวันเอง”
“ห้าวันเองที่ไหน ต้องบอกว่าตั้งห้าวันต่างหาก”
“เอ้าตั้งห้าวันก็ตั้งห้าวัน”
“ไหนบอกว่าไปอาทิตย์หนึ่งทำไมกลับมาก่อนล่ะคะ”
“อ้าวตกลงว่าอยากให้กลับมาไหมเนี่ย”
“.............” หน้างอ
“โถ ๆ พอดีว่าเค้าปรับตารางสัมมนาใหม่น่ะก็เลยเสร็จเร็ว พอเสร็จก็รีบกลับมาเลยนะเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่บอกฝันล่ะคะว่าจะกลับมาวันนี้”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพส์สิ”
“ค่ะ...เซอร์ไพส์มาก”
“แต่เมื่อกี้ฝันเห็นว่าคุณเอาของให้ฝันอะไรหรือคะ”
“อ่าวก็นึกว่าไม่ยากได้ก็เลยเก็บแล้ว”
“.........”
“ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวแก่เร็วนะ”
“แก่ก็ดีจะได้รู้ว่าคนแถวนี้จะรับได้ไหม”
“รับได้ไม่ได้อันนี้ก็ต้องอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆล่ะนะ”
“ไม่เอาแล้วค่ะ ไหนคะของที่จะให้” มือเล็กยืนออกไปข้างหน้าเพื่อรอรับของที่คิดว่าจะได้จากเขา กล่องสี่เหลี่ยมใบใหญ่ ไม่สิมันไม่ใช่กล่องมันเป็นแบนๆสี่เหลี่ยมมากกว่าถูกยื่นมาใส่มือ
“อะไรคะ เปิดเลยนะ”
“เปิดเลยผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะชอบมันไหม”
กระดาษสีน้ำตาลถูกแกะออกอย่างเบามือ แล้วก็ปรากฏให้เห็นรูปวาดลายดินสอ ซึ่งดูตอนแรกก็ดูแทบไม่ออกว่าเป็นรูปอะไร แต่ดูไปดูว่ามันก็ชักเริ่มคุ้น มันคือรูปที่พยายามจะเหมือนดอกไม้สีขาวดอกน้อยที่ฉันมอบให้เขาทุกวันตอนที่อยู่ที่เชียงใหม่ ถึงมันจะไม่ค่อยเหมือนแต่มันก็ชัดเจนเหลือเกินในหัวใจของฉัน.......
รัก....
ธันวา ’
ข้อความสั้นๆที่ส่งมาให้ทางมือถือเมื่อหลายวันก่อน ฉันยังคงหยิบมันขึ้นมาอ่านทวนไป ทวนมา ทั้งที่มันก็ไม่ได้จำยากเลยกับแค่ข้อความสั้นๆข้อความเดียวแต่มันให้ความรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อ่านมัน อย่างน้อยก็เป็นตัวแทนยามที่เขาต้องไปไกลถึงขนาดนั้น
“ฝันจ๊ะพี่เอื้องมารับแล้วลูก”
“ค่ะแม่ ฝันลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
18.00 น.พี่เอื้องมารับฉันที่บ้าน เนื่องจากวันนี้เป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่เชน ซึ่งพี่เชนได้จัดงานเลี้ยงเล็กๆที่ร้านคาเฟ่ราเต้ ซึ่งฉันกลัวว่าถ้าขับรถไปเองขากลับมามันคงมืดมากแล้วคงขับไม่ไหวแน่ ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้พอฟ้ามืดปุ๊บตาจะมองไม่ค่อยเห็น หรือเป็นเพราะว่าใช้สายตามากเกินไปก็ไม่รู้
30 นาทีกับการเดินทางผ่านการจราจรที่ค่อนข้างแออัดของถนนสายหลักในกรุงเทพฯ ร้านเล็กๆถูกตกแต่งแบบง่ายๆสไต์พี่เชน ที่มักชอบอะไรที่เรียบง่าย พอเดินเข้ามาในร้านกลิ่นอาหารฝีมือเจ้าของงานก็ชวนให้ท้องใส้อยู่ไม่เป็นสุข
“น้าฝัน......”
“อ่าวน้องฝัน”
“ดีใจจังค่ะคิดถึงน้าฝันที่สุดเลย”
“น้าฝันก็คิดถึงค่ะ อ่าวแล้วนี่พี่ฟ้าไปไหนคะ”
“พี่ฟ้าไปหาคุณย่ากับคุณพ่อค่ะ”
“ออจ้า....”
“เอาใหญ่แล้วนะน้องฝันทีเมื่อกี้เจอลุงยังไม่ขนาดนี้เลย”
เจ้าของงานเดินออกมาจากครัวพร้อมผ้ากันเปื้อน ส่งสายตาน้อยอกน้อยใจใส่หลานสาวตัวน้อย
“พี่เชนคะสุขสันต์วันเกิดนะคะ”
“ไม่เห็นต้องลำบากหาของให้พี่เลย”
“ไม่ลำบากหรอกค่ะอันนี้ฝันทำเอง ภาพวาดทะเลใต้คราวที่เราไปเที่ยวคราวนั้นไงคะ”
“สวยมากๆเลยอันนี้ต้องเอาไปติดโชว์ตรงมุม...เอ มุมไหนดีนะถึงจะเห็นอย่างทั่วกัน”
“มุมนั้นเลยค่ะพี่เชน เอื้องว่าเหมาะที่สุด ใครไปใครมาเห็นชัด”
พี่เจนชี้ไปที่ผนังที่ติดกับกระจกใสนั้น ซึ่งฉันก็เห็นด้วย เพราะถ้าติดตรงนั้นคงเด่นน่าดูเลยที่เดียว
งานวันเกิดดำเนินไปเรื่อยๆอย่างเชื่องช้า อาหารรสชาติดีไม่แพ้หน้าตาของมันเลย จนกระทั่ง...แสงไฟในร้านถูกปิดลง
“แฮปปี้เบิร์ดเดน์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู................”
เค้กก้อนโตปักเทียนรอบถูกยกมาจากด้านหลังครัวโดยพี่เจน ทุกคนต่างช่วยกันร้องเพลง เพื่อเป็นการอวยพรให้เจ้าของงาน
“อธิษฐานสิคะพี่เชน....อธิษฐานดังๆเลยนะ”
“ดังๆเขาจะเรียกอธิษฐานไหมล่ะ”
เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อพี่เชนเป่าเทียนทุกเล่นดับลง และแสงไฟก็พลันสว่างขึ้นมา แต่สายตาของฉันกับจับจ้องไปที่ประตูทางเข้าของร้านเหมือนกับมีสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้น และมันก็เป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ เมื่อคนที่ฉันคิดว่าคงไม่ได้เจอกันแน่ๆในคืนนี้ เขากลับมา เขามาพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ในมือ เขาเดินตรงมาที่ฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่ฉันคิดว่าคงไม่มีใครได้เห็นมันหรอกนอกจากฉัน แล้วก็เดินเลยไปหาพี่เชนเจ้าของงาน
“สุขสันต์วันเกิดนะครับคุณเชน”
“ขอบคุณมากนะครับที่อุจส่าห์มา”
“ไม่มาได้ไงล่ะครับ”
“เอ้ากินเค้กกันดีกว่าเนอะ”
พี่เชนบอกทุกคนก่อนที่จะตัดเค้กใส่จานส่งให้คนนั้นคนนี้
ส่วนคนมาใหม่เดินกลับมาหาฉันพร้อมยืนของในมือให้ มันเป็นของบางอย่างที่ฉันไม่รู้ว่าของข้างในคืออะไร แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญไปกว่าเขามายืนอยู่ตรงนี้ข้างหน้าฉันแล้ว น้ำตาแห่งความคิดถึงพลันหยดลงข้างแก้มพร้อมกับรอยยิ้มที่ยิ้มไม่ยอมหุบตั้งแต่เขาก้าวเข้ามาในร้าน คนตัวใหญ่อ้าแขนออก ฉันก็ไม่รอช้ากระโดดเข้าสู่อ้อมกอดนั้นอย่างว่าง่าย นี่สินะที่เค้าว่าความอบอุ่นที่เกิดจากความรักมันดีอย่างนี้นี่เอง
“ร้องไห้ทำไมคนดี”
“ก็คนมันคิดถึงนี่ ไปตั้งหลายวัน”
“หลายวันที่ไหน ไปแค่ห้าวันเอง”
“ห้าวันเองที่ไหน ต้องบอกว่าตั้งห้าวันต่างหาก”
“เอ้าตั้งห้าวันก็ตั้งห้าวัน”
“ไหนบอกว่าไปอาทิตย์หนึ่งทำไมกลับมาก่อนล่ะคะ”
“อ้าวตกลงว่าอยากให้กลับมาไหมเนี่ย”
“.............” หน้างอ
“โถ ๆ พอดีว่าเค้าปรับตารางสัมมนาใหม่น่ะก็เลยเสร็จเร็ว พอเสร็จก็รีบกลับมาเลยนะเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่บอกฝันล่ะคะว่าจะกลับมาวันนี้”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพส์สิ”
“ค่ะ...เซอร์ไพส์มาก”
“แต่เมื่อกี้ฝันเห็นว่าคุณเอาของให้ฝันอะไรหรือคะ”
“อ่าวก็นึกว่าไม่ยากได้ก็เลยเก็บแล้ว”
“.........”
“ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวแก่เร็วนะ”
“แก่ก็ดีจะได้รู้ว่าคนแถวนี้จะรับได้ไหม”
“รับได้ไม่ได้อันนี้ก็ต้องอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆล่ะนะ”
“ไม่เอาแล้วค่ะ ไหนคะของที่จะให้” มือเล็กยืนออกไปข้างหน้าเพื่อรอรับของที่คิดว่าจะได้จากเขา กล่องสี่เหลี่ยมใบใหญ่ ไม่สิมันไม่ใช่กล่องมันเป็นแบนๆสี่เหลี่ยมมากกว่าถูกยื่นมาใส่มือ
“อะไรคะ เปิดเลยนะ”
“เปิดเลยผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะชอบมันไหม”
กระดาษสีน้ำตาลถูกแกะออกอย่างเบามือ แล้วก็ปรากฏให้เห็นรูปวาดลายดินสอ ซึ่งดูตอนแรกก็ดูแทบไม่ออกว่าเป็นรูปอะไร แต่ดูไปดูว่ามันก็ชักเริ่มคุ้น มันคือรูปที่พยายามจะเหมือนดอกไม้สีขาวดอกน้อยที่ฉันมอบให้เขาทุกวันตอนที่อยู่ที่เชียงใหม่ ถึงมันจะไม่ค่อยเหมือนแต่มันก็ชัดเจนเหลือเกินในหัวใจของฉัน.......
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ย. 2554, 00:28:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 พ.ย. 2554, 00:28:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 1700
| << ตอนที่ 17 | ตอนที่ 19 (Happy ending) >> |
นางสาวปลาดาว 17 พ.ย. 2554, 00:29:34 น.
ขอบคุณที่ตามเป็นกำลังใจนะคะ ใกล้ถึงบทสรุปแล้วนะ
ขอบคุณที่ตามเป็นกำลังใจนะคะ ใกล้ถึงบทสรุปแล้วนะ
ไม้เอก 17 พ.ย. 2554, 08:22:45 น.
อ้ายยยย...หวานซะ :)
อ้ายยยย...หวานซะ :)
anOO 17 พ.ย. 2554, 09:22:57 น.
น่ารักเชียว หวังว่าฝันคงไม่มีโรคอะไรแทรกแซงโผล่มาอีกนะ
น่ารักเชียว หวังว่าฝันคงไม่มีโรคอะไรแทรกแซงโผล่มาอีกนะ