ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 13. "มีที่ไหนเจอกันวันสองวันจะรักกัน น้ำเน่ามาก”
13.
ขณะที่กำลังทำงานเอกสารอยู่ในห้องพักภายในเรือตรวจการณ์ โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นเตือน ผู้การจิรวัติชะโงกดูหน้าจอ พอรู้ว่าเป็นสายจากฐาปนิสรเขาก็ปล่อยให้สั่นอยู่อย่างนั้น..และพอเห็นว่ามันยังสั่นไม่หยุด เขาก็จำต้องกดรับสาย เพราะใจส่วนหนึ่งเขาก็ไม่อยากเป็นผู้ชายที่เป็นประเภทได้แล้วถีบหัวส่ง เบื่อแล้วก็ไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย หน่ายแล้วก็จ้องจะหนีหน้า..
“น้องฐากำลังจะไปสัตหีบนะคะ”
“จะมาทำไม”
“น้องฐาคิดถึง..”
“..แต่ช่วงนี้พี่ไม่ว่าง”
“มีแต่เวลาดูแลแม่นักเขียนนะสิ วันนี้พากันไปหาข้อมูลที่ไหนคะ บนเตียงหรือว่าในน้ำ”
“ถ้ายังพูดจาระรานคนอื่นแบบนี้พี่จะไม่คุยด้วยอีกนะ”
“ก็ น้องฐาหึงพี่ต้นนี่คะ”
“พี่ก็บอกแล้วว่าพี่กับเขา..เขาเป็นแค่น้องสาวเพื่อน เดี๋ยวเขาก็กลับแล้ว อย่าคิดมากซิ..”
“แล้วจะให้ฐาไม่คิดได้ไง ตราบใดที่แม่นั่นยังอยู่ ตราบนั้น..ฐาก็ต้องหวงของของฐา”
“ถ้าไม่มีอะไรจะคุยแล้ว พี่ขอวางสายนะ ขอตัวทำงานก่อน..”
“เย็นนี้เจอกันนะคะ ฐาจะไปนอนค้างที่โน่น..”
“คืนนี้พี่ไม่สะดวก..”
“ฐาน้อยใจแล้วนะคะ..ไม่รู้ละ คืนนี้ฐาอยากอยู่กับพี่ต้น ถ้าไม่อยากมีเรื่อง พี่ต้นก็ต้องว่างสำหรับฐา”
“แต่..”
“สองทุ่มเจอกันที่เดิมแล้วกัน..” ที่เดิมคือโรงแรมหรูริมหาดจอมเทียน..ฐาปนิสรวางสายแบบมัดมือชกไปแล้ว จิรวัตินั่งมองกองเอกสารตรงหน้า ครุ่นคิดถึงคำพูดของหนูนา ผสมกับความรู้สึกในยามนี้ของตนเอง..ถ้าไม่จบกับฐาปนิสรเสียก่อน เขาก็จะเริ่มต้นกับน้องแพรวไม่ได้
จิรวัติตัดสินใจกดหาฐาปนิสรอีกรอบ แต่ว่าที่นัดหมายในภาคบ่ายนี้ไม่ใช่โรงแรมอย่างที่เจ้าหล่อนต้องการ..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
“ครับ.. ครับ...ครับ ได้ครับ..ครับ” ในขณะที่สนทนาผ่านสัญญาณโทรศัพท์อยู่กับผู้การจิรวัติ คนขับรถ และผู้โดยสารที่นั่งอยู่เบาะหลัง ต่างพร้อมใจกันหยุดพูดคุย และพอต้นเรือศุภโชควางสายหิรัญญาก็หันมายิ้มให้เขา โดยเขาก็เดาออกว่ารอยยิ้มนั้นเป็นคำถามว่า ‘ผู้การโทรมาใช่ไหมคะ คุยอะไรกัน..’ ต้นเรือศุภโชคยิ้มตอบแล้วเล่าสรุปว่า “ผู้การไม่ได้อยู่เรือครับ ให้ผมนำเยี่ยมชมเรือได้เลย”
“ไปไหนละคะ” หิรัญญาเป็นฝ่ายซักเพราะรู้ว่าแพรวพรรณนั้นอยากจะรู้เรื่องนี้แน่ ๆ
“มีงานในกองครับ..ผบ.หมวด เรียกพบ”
“เป็นทหารพออ้างอย่างนี้ทุกอย่างก็จบ”
“ครับ..” ศุภโชคยอมรับง่าย ๆ หิรัญญาหันมายิ้มแล้วก็จ้องมองที่ถนนโดยดวงตานั้นโรยอย่างเห็นได้ชัด..ซึ่งศุภโชคซึ่งรู้สึกตัวเองว่าใบหน้าของหิรัญญามีอารมณ์ของเจ้าตัวอยู่ด้วย..ซึ่งเหมือนเป็นการดูละครโทรทัศน์ แต่ส่วนใหญ่จะออกไปทางบททะเล้นทะลึ่งหน้าตายเสียมากกว่า..และที่สำคัญเขาชอบตรงที่เวลาหิรัญญาคุยพลางแกล้งยักคิ้วหลิ่วตาล้อเล่นกับเขา..ซึ่งมันทำให้เขาต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา..ด้วยต้องตั้งสติฟังว่า เรื่องที่กำลังคุยนั้นเป็นการพูดอย่างจริงจังหรือว่ากำลังปล่อยมุกให้ตลก..แต่พอคุยแบบมีสาระหิรัญญาก็มีแนวคิดที่ทำให้เขาทึ่งได้..
“เหมือนคุณญาจะง่วง”
“นิดหน่อยค่ะ บ่าย ๆ แบบนี้..คิดถึงกาแฟที่ร้านจังเลย”
“งั้นหาร้านกาแฟเลยค่ะ” แพรวพรรณที่นั่งมองข้างทางบอกเบา ๆ
“เปลี่ยนให้ผมขับไหมพี่ญา” นาทีที่มั่นใจว่าวันนี้ไม่ได้กินขนมหิรัญญาแน่ ๆ อาสาช่วยเหลือ เพราะเขาเอง ยามบ่ายอย่างนี้ ก็ง่วงเหมือนกัน
“ไม่ต้องหรอก คงใกล้ถึงแล้ว เนอะ”ตอบนาทีแล้วก็หันไปถามคนนั่งอยู่คู่กันไปด้วย..
“ครับใกล้แล้ว..”
“แล้วต้นเรือนี่ อีกกี่ปีจะได้เป็นผู้การเรือ”
“สองสามปีมั้งครับ..”
“ทำเหมือนไม่อยากเป็น”
“ไม่อยากเป็นก็ต้องเป็นครับ..เหมือนกับที่เราไม่อยากแก่ก็ต้องแก่”
“ห้ามพูดเรื่องแก่” หิรัญญาแหวขึ้นมา ศุภโชคหัวเราะที่จี้จุดอ่อนของหญิงสาวให้เต้นขึ้นมาได้
“แสลงใจ” นาทีแกล้งแหย่เข้าไป..
“ยิ่งแก่ยิ่งอร่อยโว้ย..”
“หนังเหนียวสิไม่ว่า..” นาทีต่อปากต่อคำ ศุภโชคนิ่งเงียบเพราะอยากจะดูว่า หิรัญญาคนที่อายุมากกว่าเขา แต่ดูไม่แก่เท่าอายุ จะแก้ต่างเช่นไร
“หนังเหนียวเคี้ยวนานซาบซ่านประสาทลิ้นแม้นใครได้กินจะติดใจไม่รู้ลืม โอม.. สวย รวย เก่ง เฮง ฮา”
“ใครหนอจะเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น” นาทียังไม่เลิกยั่วประสาท..
“ทำไม!! ได้ฉันเป็นเมียมันจะโชคร้ายอย่างไง”
“หูคงอื้อทั้งวัน..พูดไม่ได้หยุดหย่อน..นอนก็ยังละเมอเป็นเรื่องเลยมั้ง เมื่อคืนได้ข่าวว่าฝันว่างูรัด ตื่นมาก็นอนไม่หลับ นอนพลิกคว่ำพลิกหงายพลิกซ้ายพลิกขวา..”
“พอเลย เปลี่ยนเรื่องคุย”
“ถ้าพี่แต่งงานนะ หนึ่งจะใส่ซองช่วยงานหมื่นหนึ่งเลย”
“ดูถูกกันนี่หว่า ชิชะ..”
“จริง ๆ หนึ่งให้หมื่นหนึ่งสด ๆ ถ้ามีลูก หนึ่งก็จะให้ทองอีกบาทหนึ่งด้วย..”
“แพรวก็ให้เท่าหนึ่ง” แพรวพรรณที่กำลังจะเคลิ้มนึกสนุกขึ้นมา เพราะช่วงตั้งแต่เช้า หญิงสาวรู้สึกว่าวันนี้พี่หิรัญญาสดชื่นผิดปกติ..แถมเวลาคุยกับต้นเรือศุภโชคก็แทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ หรือไม่ก็ ‘ดิฉัน’ ไม่ยอมให้เรียกพี่..แบบนี้มันยิ่งน่าสงสัย
“สองคนก็สองหมื่น..โอ้ว..น่าสนวุ้ย...ต้นเรือ”
“ครับ..” ศุภโชคขานรับเบา ๆ
“ทหารที่กองทัพเรือสัตหีบนี่มีใครรับจ้างแต่งงานบ้างไหม ...เรียกมาคุยกับฉันหน่อย แบ่งกันคนละครึ่งแล้วก็แยกย้าย..”
“หรือต้นเรือจะรับงานนี้เอง” เมื่อ ‘กิน’ เองไม่ได้ ก็น่าจะตีให้พี่หิรัญญาได้กิน..นาทีถามขำ ๆ
“ถ้าต้นเรือรับ แพรวเพิ่มให้อีกเท่าตัวเลยค่ะ..ตอนแต่งสองหมื่น มีหลานทองอีกสองบาท” แพรวพรรณหันมายักคิ้วให้นาที..นาทีก็เลยเกทับไปว่า..
“แพรวให้สอง สำหรับหนึ่ง การมีพี่เขยนิสัยดี ๆ อย่างนี้ หนึ่งทุ่มให้เป็นอย่างละสามเลย แจกการ์ดเมื่อไหร่ หนึ่งโอนเงินเข้าบัญชีให้เลย..” พูดจบนาทีก็หัวเราะคิกคักกับแพรวพรรณส่วนคนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้ามองหน้าสบตากันยิ้มอาย ๆ ก่อนจะหันไปมองข้างทาง..
โดยหารู้ไม่ว่า ‘งานแต่ง’ ที่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องไกลตัว เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ คุยกันเล่นขำ ๆ นั้น มันสามารถเกิดขึ้นโดยมีความตั้งใจและความรักเป็นตัวหล่อเลี้ยง..ทั้งที่ใช้เวลาทำความรู้จักกันเพียงไม่กี่วัน..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
แรกทีเดียวจิรวัติจะนัดฐาปนิสรที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแต่ด้วยรู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอย่างชนิดร้ายกาจ จิรวัตจึงเปลี่ยนที่นัดหมายเป็นใต้ร่มไม้ริมทะเล ทีแรกฐาปนิสรอิดออดที่จะมาที่นั่น แต่ด้วยความรักที่มีให้จิรวัติอยู่มากมายกับการอยากเอาชนะ ในที่สุดเธอต้องยอมมาพบเขาอย่างเสียไม่ได้
ฐาปนิสรมาถึงที่นัดหมายหลังจากที่จิรวัติมานั่งรอได้สิบนาที รถของเจ้าหล่อนนั้นเป็นรถ MINI Cooper สีขาว ซึ่งเป็นรถคันกะทัดรัดแต่ว่าราคาแพงกว่ารถที่เขาใช้ถึงสามเท่าตัว และพอมาถึงฐาปนิสรที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นเพียงคืบร้องเท้าสั้นสูงปรี๊ด ก็ซอยเท้าโผมาหาเขา ซึ่งอยู่ในชุดนายทหารเรือแขนสั้นสีกากีอย่างไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมองดูอยู่หรือเปล่า
“พี่ต้น น้องฐาคิดถึงพี่จังเลย” จิรวัติปล่อยให้ฐาปนิสรกอดและหอมแก้มข้างซ้ายกับข้างขวาสองสามหนก่อนจะค่อยผลักร่างบอบบางนั้นออกจากตัว..
“คิดถึงจังเลยค่ะ” กลิ่นหอมจากตัวของหญิงสาวที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยสีสันกับเส้นผมยาวที่ดัดหยิกปล่อยสยายทำให้จิรวัติปั่นป่วนตามประสาหนุ่มวัยฉกรรจ์..แต่ว่าเขาก็ไม่ได้นึกรักฐาปนิสรอย่างคิดจะร่วมเรียงเคียงหมอน..ดังนั้นอารมณ์ตามธรรมชาติที่เกิดขึ้นจึงต้องถูกกดทับด้วยเหตุผลกับอีกความรู้สึกหนึ่งที่เพิ่งก่อตัวขึ้นกับแพรวพรรณ
“พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน แต่ใบหน้านั้นกลับจริงจังจนฐาปนิสรนึกหวั่นใจ..และหญิงสาวก็ไม่เก็บอารมณ์แต่อย่างใด เสียงที่ถามกลับไปนั้น จึงห้วนสั้นทันที
“เรื่องอะไร มีอะไรพูดมาเลย..”
“เรื่องความสัมพันธ์ของเรา”
เขาแย้มเพียงนิดฐาปนิสรก็เข้าใจได้ทันทีว่าวันนี้เขานัดเธอมาที่นี่ทำไม..และด้วยเป็นคนตรง ๆ ฐาปนิสรจึงไม่ต้องรอให้เขาสาธยายความในใจให้หมดสิ้น..
“น้องฐาไม่เลิก น้องฐาไม่ยอมปล่อยพี่ต้นไปหรอก น้องฐารู้ว่าพี่ต้นจะเลิกกับฐาไปหามัน..”
“เราคุยกันด้วยเหตุผลดีกว่าฐา”
“เหตุผลคือพี่ต้นเบื่อน้องฐาแล้ว ใช่ซี่!! ฐามันได้มาง่าย ๆ ค่ามันก็เลยไม่มี ฐามันผู้หญิงใจง่าย หน้าไม่อาย วิ่งตามผู้ชาย เสนอตัวขึ้นเตียงก่อน ไม่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา” ประชดประชันเขาแล้วฐาปนิสรก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น..และน้ำตานี้ก็มีผู้ชายจำนวนไม่น้อยที่ต้องใจอ่อนกับมัน และจิรวัติก็เป็นอย่างนั้น..
“พี่ไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยนะ”
“แล้วพี่ต้นจะเลิกกับน้องฐาทำไม น้องฐาทำอะไรผิด น้องฐาไม่ดีตรงไหน บอกน้องฐามา”
“แต่เราไปด้วยกันไม่ได้ น้องฐาก็รู้นี่ พี่ต้องการอนาคต”
“แล้วคบหากับน้องฐาพี่เสียอนาคตตรงไหน..น้องฐาทำให้พี่เสียอนาคตงั้นเหรอ น้องฐามีแต่ให้พี่นะ น้องฐาให้พี่ ให้ลูกน้องพี่ไปเท่าไหร่ น้องฐาเคยเอาเงินของพี่ต้นสักบาทไหม ไปไหนน้องฐาจ่ายเองทุกอย่าง น้องฐาเคยพูดไหม”
“ถึงฐาไม่พูด แต่ว่าใช่ว่าพี่จะสบายใจ..”
“งั้นต่อไปพี่ต้นก็จ่าย..จ่ายทุกอย่างให้น้องฐา พี่ต้นจะได้สบายใจ”
“ฐาก็รู้ดีว่าพี่ไม่ได้ร่ำรวย..พี่ทหารเรือจน ๆ คนหนึ่ง..”
“ก็เพราะฐารู้ไงคะว่าพี่มีแค่ไหน ฐาจึงต้องจ่ายเอง แล้วฐาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร..”
“แต่พี่ไม่สบายใจ..แล้วถ้าเราจะจบกัน พี่ก็อยากจบกันดี ๆ เรายังเป็นพี่เป็นน้องกันเป็นเพื่อนกันได้”
“ไม่!! น้องฐาไม่ยอมจบ..” ฐาปนิสรเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย..อันที่จริงเธอก็ไม่ได้คิดจริงจังกับเขาจนถึงการลงเอยที่เรียกว่า ‘การแต่งงาน’ เพราะที่ผ่านมา เธอก็เขี่ยผู้ชายที่เธอพึงใจแต่ว่าทางบ้านเธอรับไม่ได้แน่ ๆ มาไม่ใช่น้อยแล้ว แต่สำหรับผู้การจิรวัติ สำหรับเธอ เขาคือคนพิเศษซึ่งเธอยอมรับว่าติดใจกับรสสวาทที่เขาปรนเปรอให้ยามอยู่บนเตียง กับอีกส่วนหนึ่ง เขาไม่ได้หลงใหลเธอเหมือนอย่างที่คนอื่น ๆ เคยเป็น ดังนั้น ที่ผ่านมานอกจากรสเสน่หาแล้ว เธอก็ต้องการชัยชนะเหนือผู้ชายคนนี้เช่นกัน..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
ออกจากการเยี่ยมชมเรือตรวจการณ์ใกล้ฝั่งที่ท่าเรือแหลมเทียน นาทีก็มาเปลี่ยนหิรัญญาขับรถขึ้นเขาปู่เจ้า เพื่อไปถวายสักการะพระรูป พลเรือเอก พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ หรือเสด็จเตี่ยของชาวทหารเรือ..และระหว่างทาง เรือโทศุภโชคก็บอกเล่าธรรมเนียมประเพณีของทหารเรือ ซึ่งตอนที่เรือออกจากท่าเรือแหลมเทียน ชาวทหารเรือจะละงานที่ทำอยู่ แล้วยืนทำวันทยหัตถ์ถวายความเคารพแล้วถอดหมวกออกพนมอธิษฐานจิตขอพรให้ประสบความสำเร็จในการทำภารกิจและเดินทางไปกลับอย่างปลอดภัยทั้งคนทั้งเรือ..
นอกจากนั้น ศุภโชคยังได้เล่าเรื่องตอนสมัยเรียนอยู่โรงเรียนนายเรือ ซึ่งนักเรียนนายเรือจะต้องมาฝึกภาคปฏิบัติกลางปีภายในประเทศที่นี่ และภูเขาลูกนี้ นักเรียนนายเรือทุกคนต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงกันนับเที่ยวแทบไม่ถ้วน..
“ถ้าให้วิ่งตอนนี้ละคะ” หิรัญญาที่มานั่งอยู่ด้านหลังซักถาม..และแพรวพรรณก็สังเกตว่า บางคำถามพี่หิรัญญาถามต้นเรือศุภโชคนั้น พี่หิรัญญาถามอย่างคนที่มีภูมิเกี่ยวกับทหารเรือไม่น้อย ซึ่งภูมิเดิมนั้นก็น่าจะมาจากการอ่านหนังสือ ซึ่งพี่หิรัญญาเป็นคนอ่านหนังสือเร็วและสามารถจับใจความได้เป็นอย่างดี..
ส่วนเธอนั้นอ่านหนังสือช้า และไม่สามารถอ่านได้ทุกแนวเล่มทุกแนว จนกระทั่งจะมาทำเรื่องทหารเรือเธอจึงต้องเข้าเว็บไซด์หาความรู้อ่านหนังสืออีกหลายเล่มที่ไปเลือกซื้อมาจากร้านหนังสือในเมือง แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่ได้ ‘รส’ เท่าข้อมูลจากคนที่มีประสบการณ์ตรง..หรือได้เห็นกับตาอย่างที่เธอเห็นภาพในเรือเมื่อครู่..เรือ ต.92 คับแคบและเล็กกว่าเรือลำใหญ่ที่เทียบท่าอยู่ไม่ไกล ความคับแคบกับความน่าอึดอัดทำให้แพรวพรรณนึกสงสารเห็นใจคนที่ต้องกินนอนและทำงานอยู่ในนั้น ซึ่งแม้เข้าใจว่ามันเป็นภาระหน้าที่แต่ เมื่อเห็นคนที่ตัวเองนิยมชมชอบ ต้องอยู่ในสภาพอย่างนั้น ใจที่เอนเอียงไปทางเขาเป็นทุนอยู่แล้วก็เกิดความสงสารเห็นใจ นึกอยากช่วยเหลือ ให้เขาได้มีความสุขใจยามเมื่อกลับขึ้นฝั่ง
“จะให้ผมลงวิ่งใช่ไหมครับ”
“รู้ทันอีก..” หิรัญญาหัวเราะเบา ๆ
“คุณญาอยากจะลองรสชาติของทหารเรือในเก้าร้อยเมตรสุดท้ายนี่ก็ได้นะครับ..”
“ฉันขอแบบว่ายน้ำดีกว่าค่ะ..ชอบว่ายน้ำมากกว่า”
“หนึ่งก็นึกว่าชอบดำน้ำ..เห็นบางทีไปน้ำขุ่น ๆ” นาทีขัดขึ้นมา แพรวพรรณหัวเราะกับมุกของนาทีพลางนึกถึงคนที่ทำให้เธอหัวเราะในเรื่อง ‘ลิงข้างถนน’ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ซึ่งพอไม่เห็นหน้าเขาเป็นเวลามากกว่าครึ่งวันแบบนี้ แพรวพรรณก็ยอมรับว่า คิดถึงเขาอยู่ไม่น้อย แต่อีกนั่นแหละ เธอไม่รู้ว่า เขาจะคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่า ความคิดถึงที่ส่งไปมันจึงสะท้อนกลับแน่นอกจนต้องถอนหายใจออกมาอย่างแรง..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
ด้วยเข้าไปชมพิพิธภัณฑ์นาวิกโยธินตั้งแต่วันเสาร์โดยมีผู้การต้นกล้าทำหน้าที่ไกด์พาเที่ยว ดังนั้นพอต้องมาซ้ำอีกครั้งแพรวพรรณจึงขอตัวดื่มน้ำพลางนั่งรับลมอยู่ที่สวนริมทะเลเพียงลำพัง และเมื่อนั่งอยู่กับความคิดของตนเอง แพรวพรรณก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา..
วันศุกร์นี้เธอจะกลับนครสวรรค์ แต่ว่าใจของเธอมันอยู่กับเขาที่นี่เสียแล้ว เธอจะทำอย่างไรกับมัน..ปล่อยให้มันแห้งเหี่ยวอยู่ริมทะเล หรือจะค่อย ๆ หย่อนมันลงดินให้น้ำให้แดด ช่วยให้มันเจริญงอกงาม..
แพรวพรรณดึงโทรศัพท์ในมือขึ้นมา เปิดช่องทางติดต่อสื่อสารผ่านสังคมโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ก..และข้อความใต้อัลบั้มรูปที่โพสต์ไว้ตอนเที่ยงก็ขึ้นยาวเป็นหางว่าวทำให้แพรวพรรณไล่อ่านพลางอมยิ้ม..
‘อิจฉาจังเลย อยากไปเที่ยวด้วยจัง..อัพรูปเยอะ ๆ นะ จะดู..’
‘โอ้ย ไปกับหนุ่มหล่อตั้งสามคนแน่ะ แบ่งให้พี่สักคนซิ’ เป็นข้อความจากเพื่อนนักเขียนในกลุ่มที่รับเรื่องตำรวจหญิงไป ซึ่งตอนนี้ก็กำลังหน้าดำคร่ำเคร่งหาข้อมูลอยู่เช่นกัน..
‘อย่าลืมของฝากน้า..’
‘พักที่ไหนคะ จะได้เอาหนังสือทั้งของแพรวพรรณ หิรัญญา ไปให้เซ็นค่ะ บอกด้วย..’
‘บอกด้วย’ แฟนคลับนักเขียน แพรวพรรณไม่ได้คิดลึกซึ้งไปว่า ภัยจะมาถึงตัว หญิงสาวจึงส่งข้อความส่วนตัวไปหาเพื่อนนักอ่านคนนั้น บอกสถานที่ นัดหมายเวลากัน พร้อมกับให้เบอร์โทรศัพท์ไว้ด้วย!!..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
แม้จะอยากอยู่ทานข้าวเย็นกับหิรัญญาและแพรวพรรณแต่ว่านาทีก็จำต้องขอตัวกลับกรุงเทพฯไปก่อน โดยหิรัญญาขับรถไปส่งเขาที่โรงแรม และที่นั่น ต้นเรือศุภโชคก็ลงจากรถคว้ามอเตอร์ไซค์ควบกลับที่พักไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และเขาจะไปหาสองสาวที่บ้านพักในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า โดยที่บ้านพักนั้นผู้การจิรวัติก็ได้สั่งให้ลูกน้องขนเสบียงไปเตรียมไว้แล้ว..
นอกจากนั้น เมื่อรถของหิรัญญากำลังจะเคลื่อนตัวออกจากโรงแรมซีพาราไดซ์ นงนุชก็โทรเข้าเครื่องของแพรวพรรณ โดยหญิงสาวกับสามีก็ได้รับคำเชิญจากผู้การจิรวัติให้มาร่วมงานปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับสองนักเขียนในดวงใจด้วยกัน..แต่สำหรับนงนุชขอพิเศษหน่อย ตรงจะมีเพื่อนนักอ่านที่อยู่ในละแวกนั้นจะเดินทางมาร่วมสมทบสี่ห้าคน แต่นงนุชก็บอกว่าจะนำเครื่องดื่มกับกับแกล้มไปสมทบเพราะผู้การอนุสิทธิ์กับผู้การจิรวัตินั้น แม้ต่างคนจะมีงานยุ่ง แต่ว่าทั้งคู่ก็เมาด้วยกันอยู่บ่อย ๆ
“พี่ญานี่แฟนคลับเพียบเลยนะ ขยัน ๆ เล่นเฟสบุ๊ค เล่นบอร์ดของสำนักพิมพ์บ้าง ไปไหนไม่อดตายแน่ ๆ”
“เขาแห่กันมาเพราะเธอต่างหาก..”
“แพรวก็แค่มีคนรู้จักระดับหนึ่ง”
“แต่ของพี่ญานี่เรียกว่าดังค่ะ ดูต้นเรือสิ ติดพี่ญาแจเลย คุยนั่นคุยนี่เกี่ยวกับงานพี่ญาตลอด..นี่ถ้าเขาอ่านนิยายพี่จบ เขาคงคุยกับพี่ญาไม่เลิกแน่ ๆ ตัวละครพี่ญามันน่าหยิบมาคุยจริง ๆ มันมีสีสัน”
หิรัญญาหันมาค้อนให้อย่างมีจริต..
“รู้หรอกว่าจะพูดว่าอะไร”
“เขาก็น่ารักดีนะพี่..คิดชอบเขาบ้างไหม”
“ปูนนี้แล้วแก จะหาห่วงมาผูกคอทำไม อยู่คนเดียวซำบายแฮ”
“สบาย...แต่ว่าก็เหงาไม่ใช่เหรอ”
“ก็มีบ้าง..แต่ก็ชินกับมันแล้ว..”
“ลองเปิดใจดูนะ..ไม่แน่นะพี่..อาจจะเป็นคนนี้ก็ได้..”
“เห็นแกทำงานแล้วฉันก็นึกอยากทำบ้าง..ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย..เพราะงานเก่าเพิ่งเสร็จไปก็อยากพักสมองหย่อนอารมณ์บ้าง” หิรัญญาเสไปคุยอีกเรื่อง แต่แพรวพรรณหาได้ยอม ‘ไหล’ ไปหาเรื่องนั้น
“พี่ญา เชื่อเรื่องพวกเนื้อคู่อะไรแบบไหม แพรวเชื่อนะ คนเราถ้าเป็นคู่กัน มันก็ต้องมาเจอกันจนได้..แพรวชอบเพลงนี้มาก ๆ เลยพี่...ที่มันร้องว่า ‘แต่เราก็หากันจนเจอ มานานแค่ไหน ที่คอยเธอมา’ มันชื่อเพลงอะไรนะพี่ พอรู้ไหม”
“หากันจนเจอ กบ ทรงสิทธิ์ เรียมจินดา..”
“รุ่งนพคุณศรี”
“เออ นั่นแหละ กบ ทรงสิทธิ์ รุ่งนพคุณศรี กับ กบ เสาวนิตย์ นวพันธ์ เฮ้ย แก่แล้วหาอะไรดีไม่ได้เลย จำสลับกันหมด”
“ไหนว่ายิ่งแก่ยิ่งอร่อยไง พออยู่กันตามลำพังอย่างนี้ไม่ซ่าเลยนะ”
หิรัญญาหันมาค้อนให้พลางอมยิ้ม..
“พี่ญา..แพรวเห็นพี่กล้ากับทุกเรื่อง เหล้ายาปลาปิ้งการพนันพี่กระโจนใส่ได้อย่างสบาย ๆ แล้วทำไม ครั้งนี้พี่ไม่ลองให้ถึงที่สุดละ ไม่แน่นะ ต้นเรือเขาอาจจะคิดพิเศษ ๆ กับพี่ก็ได้นะ”
“ยัยบ้า เปลี่ยนเรื่องคุยเลย”
“ก็แพรวอยากเห็นพี่มีแฟน หนึ่งมันก็อยากเห็น นี่เห็นป่ะ พอมันเห็นว่า เขาสนใจพี่ มันก็เลิกสนต้นเรือเลย..มันจ่ายให้พี่ได้จริง ๆนะ สองคน ห้าหมื่นแล้วนะ..มีลูกยังได้ทองอีกห้าบาท”
“ฉันมีปัญหาหากินเองได้ เดี๋ยวละครเรื่องหน้าของฉันออนแอร์ ฉันก็นอนกอดเงินแสนอีกแล้ว..”
“แล้วอุ่นไหมละ”
“ก็สบายใจ มีความสุข”
“ถ้าพี่ได้ลงเอยกับต้นเรือ..แพรวคงมีความสุขมาก ๆ”
“เพ้อเจ้อแล้ว..เปลี่ยนเรื่องคุยเลย..มีที่ไหนเจอกันวันสองวันจะรักกัน น้ำเน่ามาก”
“แล้วพี่ว่ามันเป็นไปได้ไหมละ”
“ก็เป็นไปได้..ฉันก็เคยเขียนให้ตัวละครรักกันตั้งแต่สบตากันครั้งแรก..แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”
“พี่ก็รู้นี่ ความรักมันเป็นเรื่องอัศจรรย์พันลึก แพรวเอง แพรวยังไม่คิดเลยว่า อยู่จนป่านนี้แพรวไม่นึกรักใครเลย..แพรวเห็นผู้ชายมาเยอะแยะแพรวกลับรู้สึกเฉย ๆ แต่พี่เชื่อไหม พอแพรวเห็นหน้าพี่ต้นกล้าจากรูปถ่ายเก่าเก็บวันนั้น จนกระทั่งแพรวมาเจอพี่เขาครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาหายไปจากชีวิตแพรว..แพรวตกหลุมรักเขาได้...แพรวรักพี่ต้นกล้าอ่ะพี่ญา นึกรักตั้งแต่ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ พอเข็มวินาที เข็มนาทีเลื่อนไป..แพรวก็..โอ้ยยย”
“ยายแพรว..” หิรัญญาอุทานเบา ๆ เพราะตอนนี้น้ำเสียงและสายตาของแพรวพรรณเหมือนกับว่ากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์ ซึ่งอาการแบบนี้เรียกว่าอารมณ์กำลังเชี่ยว หากเอาเหตุผลเข้าไปขวางก็อยากที่จะหยุดยั้งความรู้สึกของเจ้าหล่อนเอาไว้ได้..
“แพรวจะทำอย่างไรต่อดีอ่ะ พี่ช่วยแพรวคิดหน่อยสิ..วันนี้ พอไม่เจอหน้า แพรว แพรวคิดถึงเขามาก แพรวอยากโทรหาพี่เขามาก แต่แพรวกลัว..กลัวเขาไม่ได้คิดอย่างที่แพรวคิด”
“เป็นเอามากนะแก..เวลาเจอเขาก็สงวนท่าทีบ้างนะเป็นสาวเป็นนาง แล้วริมาใจแตกตอนจะสามสิบ..”
“พี่ญาต้องช่วยแพรวจีบพี่เขานะ..ช่วยแพรวด้วยนะ ลองหยั่งเชิงเขาดูหน่อยได้เปล่า แพรวเองแพรวก็ไม่กล้าหรอก..”
“เออ จะค่อย ๆ หยั่งให้ แต่ถ้าไม่ใช่ หรือเขาแกะยายนั่นไม่ออก แกก็อย่าบ้าแล้วกัน...เฮ้ย..ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าความรักนะเล่นกับมันไม่ได้..”
ขณะที่กำลังทำงานเอกสารอยู่ในห้องพักภายในเรือตรวจการณ์ โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นเตือน ผู้การจิรวัติชะโงกดูหน้าจอ พอรู้ว่าเป็นสายจากฐาปนิสรเขาก็ปล่อยให้สั่นอยู่อย่างนั้น..และพอเห็นว่ามันยังสั่นไม่หยุด เขาก็จำต้องกดรับสาย เพราะใจส่วนหนึ่งเขาก็ไม่อยากเป็นผู้ชายที่เป็นประเภทได้แล้วถีบหัวส่ง เบื่อแล้วก็ไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย หน่ายแล้วก็จ้องจะหนีหน้า..
“น้องฐากำลังจะไปสัตหีบนะคะ”
“จะมาทำไม”
“น้องฐาคิดถึง..”
“..แต่ช่วงนี้พี่ไม่ว่าง”
“มีแต่เวลาดูแลแม่นักเขียนนะสิ วันนี้พากันไปหาข้อมูลที่ไหนคะ บนเตียงหรือว่าในน้ำ”
“ถ้ายังพูดจาระรานคนอื่นแบบนี้พี่จะไม่คุยด้วยอีกนะ”
“ก็ น้องฐาหึงพี่ต้นนี่คะ”
“พี่ก็บอกแล้วว่าพี่กับเขา..เขาเป็นแค่น้องสาวเพื่อน เดี๋ยวเขาก็กลับแล้ว อย่าคิดมากซิ..”
“แล้วจะให้ฐาไม่คิดได้ไง ตราบใดที่แม่นั่นยังอยู่ ตราบนั้น..ฐาก็ต้องหวงของของฐา”
“ถ้าไม่มีอะไรจะคุยแล้ว พี่ขอวางสายนะ ขอตัวทำงานก่อน..”
“เย็นนี้เจอกันนะคะ ฐาจะไปนอนค้างที่โน่น..”
“คืนนี้พี่ไม่สะดวก..”
“ฐาน้อยใจแล้วนะคะ..ไม่รู้ละ คืนนี้ฐาอยากอยู่กับพี่ต้น ถ้าไม่อยากมีเรื่อง พี่ต้นก็ต้องว่างสำหรับฐา”
“แต่..”
“สองทุ่มเจอกันที่เดิมแล้วกัน..” ที่เดิมคือโรงแรมหรูริมหาดจอมเทียน..ฐาปนิสรวางสายแบบมัดมือชกไปแล้ว จิรวัตินั่งมองกองเอกสารตรงหน้า ครุ่นคิดถึงคำพูดของหนูนา ผสมกับความรู้สึกในยามนี้ของตนเอง..ถ้าไม่จบกับฐาปนิสรเสียก่อน เขาก็จะเริ่มต้นกับน้องแพรวไม่ได้
จิรวัติตัดสินใจกดหาฐาปนิสรอีกรอบ แต่ว่าที่นัดหมายในภาคบ่ายนี้ไม่ใช่โรงแรมอย่างที่เจ้าหล่อนต้องการ..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
“ครับ.. ครับ...ครับ ได้ครับ..ครับ” ในขณะที่สนทนาผ่านสัญญาณโทรศัพท์อยู่กับผู้การจิรวัติ คนขับรถ และผู้โดยสารที่นั่งอยู่เบาะหลัง ต่างพร้อมใจกันหยุดพูดคุย และพอต้นเรือศุภโชควางสายหิรัญญาก็หันมายิ้มให้เขา โดยเขาก็เดาออกว่ารอยยิ้มนั้นเป็นคำถามว่า ‘ผู้การโทรมาใช่ไหมคะ คุยอะไรกัน..’ ต้นเรือศุภโชคยิ้มตอบแล้วเล่าสรุปว่า “ผู้การไม่ได้อยู่เรือครับ ให้ผมนำเยี่ยมชมเรือได้เลย”
“ไปไหนละคะ” หิรัญญาเป็นฝ่ายซักเพราะรู้ว่าแพรวพรรณนั้นอยากจะรู้เรื่องนี้แน่ ๆ
“มีงานในกองครับ..ผบ.หมวด เรียกพบ”
“เป็นทหารพออ้างอย่างนี้ทุกอย่างก็จบ”
“ครับ..” ศุภโชคยอมรับง่าย ๆ หิรัญญาหันมายิ้มแล้วก็จ้องมองที่ถนนโดยดวงตานั้นโรยอย่างเห็นได้ชัด..ซึ่งศุภโชคซึ่งรู้สึกตัวเองว่าใบหน้าของหิรัญญามีอารมณ์ของเจ้าตัวอยู่ด้วย..ซึ่งเหมือนเป็นการดูละครโทรทัศน์ แต่ส่วนใหญ่จะออกไปทางบททะเล้นทะลึ่งหน้าตายเสียมากกว่า..และที่สำคัญเขาชอบตรงที่เวลาหิรัญญาคุยพลางแกล้งยักคิ้วหลิ่วตาล้อเล่นกับเขา..ซึ่งมันทำให้เขาต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา..ด้วยต้องตั้งสติฟังว่า เรื่องที่กำลังคุยนั้นเป็นการพูดอย่างจริงจังหรือว่ากำลังปล่อยมุกให้ตลก..แต่พอคุยแบบมีสาระหิรัญญาก็มีแนวคิดที่ทำให้เขาทึ่งได้..
“เหมือนคุณญาจะง่วง”
“นิดหน่อยค่ะ บ่าย ๆ แบบนี้..คิดถึงกาแฟที่ร้านจังเลย”
“งั้นหาร้านกาแฟเลยค่ะ” แพรวพรรณที่นั่งมองข้างทางบอกเบา ๆ
“เปลี่ยนให้ผมขับไหมพี่ญา” นาทีที่มั่นใจว่าวันนี้ไม่ได้กินขนมหิรัญญาแน่ ๆ อาสาช่วยเหลือ เพราะเขาเอง ยามบ่ายอย่างนี้ ก็ง่วงเหมือนกัน
“ไม่ต้องหรอก คงใกล้ถึงแล้ว เนอะ”ตอบนาทีแล้วก็หันไปถามคนนั่งอยู่คู่กันไปด้วย..
“ครับใกล้แล้ว..”
“แล้วต้นเรือนี่ อีกกี่ปีจะได้เป็นผู้การเรือ”
“สองสามปีมั้งครับ..”
“ทำเหมือนไม่อยากเป็น”
“ไม่อยากเป็นก็ต้องเป็นครับ..เหมือนกับที่เราไม่อยากแก่ก็ต้องแก่”
“ห้ามพูดเรื่องแก่” หิรัญญาแหวขึ้นมา ศุภโชคหัวเราะที่จี้จุดอ่อนของหญิงสาวให้เต้นขึ้นมาได้
“แสลงใจ” นาทีแกล้งแหย่เข้าไป..
“ยิ่งแก่ยิ่งอร่อยโว้ย..”
“หนังเหนียวสิไม่ว่า..” นาทีต่อปากต่อคำ ศุภโชคนิ่งเงียบเพราะอยากจะดูว่า หิรัญญาคนที่อายุมากกว่าเขา แต่ดูไม่แก่เท่าอายุ จะแก้ต่างเช่นไร
“หนังเหนียวเคี้ยวนานซาบซ่านประสาทลิ้นแม้นใครได้กินจะติดใจไม่รู้ลืม โอม.. สวย รวย เก่ง เฮง ฮา”
“ใครหนอจะเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น” นาทียังไม่เลิกยั่วประสาท..
“ทำไม!! ได้ฉันเป็นเมียมันจะโชคร้ายอย่างไง”
“หูคงอื้อทั้งวัน..พูดไม่ได้หยุดหย่อน..นอนก็ยังละเมอเป็นเรื่องเลยมั้ง เมื่อคืนได้ข่าวว่าฝันว่างูรัด ตื่นมาก็นอนไม่หลับ นอนพลิกคว่ำพลิกหงายพลิกซ้ายพลิกขวา..”
“พอเลย เปลี่ยนเรื่องคุย”
“ถ้าพี่แต่งงานนะ หนึ่งจะใส่ซองช่วยงานหมื่นหนึ่งเลย”
“ดูถูกกันนี่หว่า ชิชะ..”
“จริง ๆ หนึ่งให้หมื่นหนึ่งสด ๆ ถ้ามีลูก หนึ่งก็จะให้ทองอีกบาทหนึ่งด้วย..”
“แพรวก็ให้เท่าหนึ่ง” แพรวพรรณที่กำลังจะเคลิ้มนึกสนุกขึ้นมา เพราะช่วงตั้งแต่เช้า หญิงสาวรู้สึกว่าวันนี้พี่หิรัญญาสดชื่นผิดปกติ..แถมเวลาคุยกับต้นเรือศุภโชคก็แทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ หรือไม่ก็ ‘ดิฉัน’ ไม่ยอมให้เรียกพี่..แบบนี้มันยิ่งน่าสงสัย
“สองคนก็สองหมื่น..โอ้ว..น่าสนวุ้ย...ต้นเรือ”
“ครับ..” ศุภโชคขานรับเบา ๆ
“ทหารที่กองทัพเรือสัตหีบนี่มีใครรับจ้างแต่งงานบ้างไหม ...เรียกมาคุยกับฉันหน่อย แบ่งกันคนละครึ่งแล้วก็แยกย้าย..”
“หรือต้นเรือจะรับงานนี้เอง” เมื่อ ‘กิน’ เองไม่ได้ ก็น่าจะตีให้พี่หิรัญญาได้กิน..นาทีถามขำ ๆ
“ถ้าต้นเรือรับ แพรวเพิ่มให้อีกเท่าตัวเลยค่ะ..ตอนแต่งสองหมื่น มีหลานทองอีกสองบาท” แพรวพรรณหันมายักคิ้วให้นาที..นาทีก็เลยเกทับไปว่า..
“แพรวให้สอง สำหรับหนึ่ง การมีพี่เขยนิสัยดี ๆ อย่างนี้ หนึ่งทุ่มให้เป็นอย่างละสามเลย แจกการ์ดเมื่อไหร่ หนึ่งโอนเงินเข้าบัญชีให้เลย..” พูดจบนาทีก็หัวเราะคิกคักกับแพรวพรรณส่วนคนสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้ามองหน้าสบตากันยิ้มอาย ๆ ก่อนจะหันไปมองข้างทาง..
โดยหารู้ไม่ว่า ‘งานแต่ง’ ที่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องไกลตัว เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ คุยกันเล่นขำ ๆ นั้น มันสามารถเกิดขึ้นโดยมีความตั้งใจและความรักเป็นตัวหล่อเลี้ยง..ทั้งที่ใช้เวลาทำความรู้จักกันเพียงไม่กี่วัน..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
แรกทีเดียวจิรวัติจะนัดฐาปนิสรที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแต่ด้วยรู้ว่าเจ้าหล่อนเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองอย่างชนิดร้ายกาจ จิรวัตจึงเปลี่ยนที่นัดหมายเป็นใต้ร่มไม้ริมทะเล ทีแรกฐาปนิสรอิดออดที่จะมาที่นั่น แต่ด้วยความรักที่มีให้จิรวัติอยู่มากมายกับการอยากเอาชนะ ในที่สุดเธอต้องยอมมาพบเขาอย่างเสียไม่ได้
ฐาปนิสรมาถึงที่นัดหมายหลังจากที่จิรวัติมานั่งรอได้สิบนาที รถของเจ้าหล่อนนั้นเป็นรถ MINI Cooper สีขาว ซึ่งเป็นรถคันกะทัดรัดแต่ว่าราคาแพงกว่ารถที่เขาใช้ถึงสามเท่าตัว และพอมาถึงฐาปนิสรที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นเพียงคืบร้องเท้าสั้นสูงปรี๊ด ก็ซอยเท้าโผมาหาเขา ซึ่งอยู่ในชุดนายทหารเรือแขนสั้นสีกากีอย่างไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมองดูอยู่หรือเปล่า
“พี่ต้น น้องฐาคิดถึงพี่จังเลย” จิรวัติปล่อยให้ฐาปนิสรกอดและหอมแก้มข้างซ้ายกับข้างขวาสองสามหนก่อนจะค่อยผลักร่างบอบบางนั้นออกจากตัว..
“คิดถึงจังเลยค่ะ” กลิ่นหอมจากตัวของหญิงสาวที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยสีสันกับเส้นผมยาวที่ดัดหยิกปล่อยสยายทำให้จิรวัติปั่นป่วนตามประสาหนุ่มวัยฉกรรจ์..แต่ว่าเขาก็ไม่ได้นึกรักฐาปนิสรอย่างคิดจะร่วมเรียงเคียงหมอน..ดังนั้นอารมณ์ตามธรรมชาติที่เกิดขึ้นจึงต้องถูกกดทับด้วยเหตุผลกับอีกความรู้สึกหนึ่งที่เพิ่งก่อตัวขึ้นกับแพรวพรรณ
“พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน แต่ใบหน้านั้นกลับจริงจังจนฐาปนิสรนึกหวั่นใจ..และหญิงสาวก็ไม่เก็บอารมณ์แต่อย่างใด เสียงที่ถามกลับไปนั้น จึงห้วนสั้นทันที
“เรื่องอะไร มีอะไรพูดมาเลย..”
“เรื่องความสัมพันธ์ของเรา”
เขาแย้มเพียงนิดฐาปนิสรก็เข้าใจได้ทันทีว่าวันนี้เขานัดเธอมาที่นี่ทำไม..และด้วยเป็นคนตรง ๆ ฐาปนิสรจึงไม่ต้องรอให้เขาสาธยายความในใจให้หมดสิ้น..
“น้องฐาไม่เลิก น้องฐาไม่ยอมปล่อยพี่ต้นไปหรอก น้องฐารู้ว่าพี่ต้นจะเลิกกับฐาไปหามัน..”
“เราคุยกันด้วยเหตุผลดีกว่าฐา”
“เหตุผลคือพี่ต้นเบื่อน้องฐาแล้ว ใช่ซี่!! ฐามันได้มาง่าย ๆ ค่ามันก็เลยไม่มี ฐามันผู้หญิงใจง่าย หน้าไม่อาย วิ่งตามผู้ชาย เสนอตัวขึ้นเตียงก่อน ไม่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา” ประชดประชันเขาแล้วฐาปนิสรก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น..และน้ำตานี้ก็มีผู้ชายจำนวนไม่น้อยที่ต้องใจอ่อนกับมัน และจิรวัติก็เป็นอย่างนั้น..
“พี่ไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยนะ”
“แล้วพี่ต้นจะเลิกกับน้องฐาทำไม น้องฐาทำอะไรผิด น้องฐาไม่ดีตรงไหน บอกน้องฐามา”
“แต่เราไปด้วยกันไม่ได้ น้องฐาก็รู้นี่ พี่ต้องการอนาคต”
“แล้วคบหากับน้องฐาพี่เสียอนาคตตรงไหน..น้องฐาทำให้พี่เสียอนาคตงั้นเหรอ น้องฐามีแต่ให้พี่นะ น้องฐาให้พี่ ให้ลูกน้องพี่ไปเท่าไหร่ น้องฐาเคยเอาเงินของพี่ต้นสักบาทไหม ไปไหนน้องฐาจ่ายเองทุกอย่าง น้องฐาเคยพูดไหม”
“ถึงฐาไม่พูด แต่ว่าใช่ว่าพี่จะสบายใจ..”
“งั้นต่อไปพี่ต้นก็จ่าย..จ่ายทุกอย่างให้น้องฐา พี่ต้นจะได้สบายใจ”
“ฐาก็รู้ดีว่าพี่ไม่ได้ร่ำรวย..พี่ทหารเรือจน ๆ คนหนึ่ง..”
“ก็เพราะฐารู้ไงคะว่าพี่มีแค่ไหน ฐาจึงต้องจ่ายเอง แล้วฐาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร..”
“แต่พี่ไม่สบายใจ..แล้วถ้าเราจะจบกัน พี่ก็อยากจบกันดี ๆ เรายังเป็นพี่เป็นน้องกันเป็นเพื่อนกันได้”
“ไม่!! น้องฐาไม่ยอมจบ..” ฐาปนิสรเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย..อันที่จริงเธอก็ไม่ได้คิดจริงจังกับเขาจนถึงการลงเอยที่เรียกว่า ‘การแต่งงาน’ เพราะที่ผ่านมา เธอก็เขี่ยผู้ชายที่เธอพึงใจแต่ว่าทางบ้านเธอรับไม่ได้แน่ ๆ มาไม่ใช่น้อยแล้ว แต่สำหรับผู้การจิรวัติ สำหรับเธอ เขาคือคนพิเศษซึ่งเธอยอมรับว่าติดใจกับรสสวาทที่เขาปรนเปรอให้ยามอยู่บนเตียง กับอีกส่วนหนึ่ง เขาไม่ได้หลงใหลเธอเหมือนอย่างที่คนอื่น ๆ เคยเป็น ดังนั้น ที่ผ่านมานอกจากรสเสน่หาแล้ว เธอก็ต้องการชัยชนะเหนือผู้ชายคนนี้เช่นกัน..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
ออกจากการเยี่ยมชมเรือตรวจการณ์ใกล้ฝั่งที่ท่าเรือแหลมเทียน นาทีก็มาเปลี่ยนหิรัญญาขับรถขึ้นเขาปู่เจ้า เพื่อไปถวายสักการะพระรูป พลเรือเอก พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าอาภากรเกียรติวงศ์ กรมหลวงชุมพรเขตอุดมศักดิ์ หรือเสด็จเตี่ยของชาวทหารเรือ..และระหว่างทาง เรือโทศุภโชคก็บอกเล่าธรรมเนียมประเพณีของทหารเรือ ซึ่งตอนที่เรือออกจากท่าเรือแหลมเทียน ชาวทหารเรือจะละงานที่ทำอยู่ แล้วยืนทำวันทยหัตถ์ถวายความเคารพแล้วถอดหมวกออกพนมอธิษฐานจิตขอพรให้ประสบความสำเร็จในการทำภารกิจและเดินทางไปกลับอย่างปลอดภัยทั้งคนทั้งเรือ..
นอกจากนั้น ศุภโชคยังได้เล่าเรื่องตอนสมัยเรียนอยู่โรงเรียนนายเรือ ซึ่งนักเรียนนายเรือจะต้องมาฝึกภาคปฏิบัติกลางปีภายในประเทศที่นี่ และภูเขาลูกนี้ นักเรียนนายเรือทุกคนต้องวิ่งขึ้นวิ่งลงกันนับเที่ยวแทบไม่ถ้วน..
“ถ้าให้วิ่งตอนนี้ละคะ” หิรัญญาที่มานั่งอยู่ด้านหลังซักถาม..และแพรวพรรณก็สังเกตว่า บางคำถามพี่หิรัญญาถามต้นเรือศุภโชคนั้น พี่หิรัญญาถามอย่างคนที่มีภูมิเกี่ยวกับทหารเรือไม่น้อย ซึ่งภูมิเดิมนั้นก็น่าจะมาจากการอ่านหนังสือ ซึ่งพี่หิรัญญาเป็นคนอ่านหนังสือเร็วและสามารถจับใจความได้เป็นอย่างดี..
ส่วนเธอนั้นอ่านหนังสือช้า และไม่สามารถอ่านได้ทุกแนวเล่มทุกแนว จนกระทั่งจะมาทำเรื่องทหารเรือเธอจึงต้องเข้าเว็บไซด์หาความรู้อ่านหนังสืออีกหลายเล่มที่ไปเลือกซื้อมาจากร้านหนังสือในเมือง แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่ได้ ‘รส’ เท่าข้อมูลจากคนที่มีประสบการณ์ตรง..หรือได้เห็นกับตาอย่างที่เธอเห็นภาพในเรือเมื่อครู่..เรือ ต.92 คับแคบและเล็กกว่าเรือลำใหญ่ที่เทียบท่าอยู่ไม่ไกล ความคับแคบกับความน่าอึดอัดทำให้แพรวพรรณนึกสงสารเห็นใจคนที่ต้องกินนอนและทำงานอยู่ในนั้น ซึ่งแม้เข้าใจว่ามันเป็นภาระหน้าที่แต่ เมื่อเห็นคนที่ตัวเองนิยมชมชอบ ต้องอยู่ในสภาพอย่างนั้น ใจที่เอนเอียงไปทางเขาเป็นทุนอยู่แล้วก็เกิดความสงสารเห็นใจ นึกอยากช่วยเหลือ ให้เขาได้มีความสุขใจยามเมื่อกลับขึ้นฝั่ง
“จะให้ผมลงวิ่งใช่ไหมครับ”
“รู้ทันอีก..” หิรัญญาหัวเราะเบา ๆ
“คุณญาอยากจะลองรสชาติของทหารเรือในเก้าร้อยเมตรสุดท้ายนี่ก็ได้นะครับ..”
“ฉันขอแบบว่ายน้ำดีกว่าค่ะ..ชอบว่ายน้ำมากกว่า”
“หนึ่งก็นึกว่าชอบดำน้ำ..เห็นบางทีไปน้ำขุ่น ๆ” นาทีขัดขึ้นมา แพรวพรรณหัวเราะกับมุกของนาทีพลางนึกถึงคนที่ทำให้เธอหัวเราะในเรื่อง ‘ลิงข้างถนน’ เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ซึ่งพอไม่เห็นหน้าเขาเป็นเวลามากกว่าครึ่งวันแบบนี้ แพรวพรรณก็ยอมรับว่า คิดถึงเขาอยู่ไม่น้อย แต่อีกนั่นแหละ เธอไม่รู้ว่า เขาจะคิดถึงเธอบ้างหรือเปล่า ความคิดถึงที่ส่งไปมันจึงสะท้อนกลับแน่นอกจนต้องถอนหายใจออกมาอย่างแรง..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
ด้วยเข้าไปชมพิพิธภัณฑ์นาวิกโยธินตั้งแต่วันเสาร์โดยมีผู้การต้นกล้าทำหน้าที่ไกด์พาเที่ยว ดังนั้นพอต้องมาซ้ำอีกครั้งแพรวพรรณจึงขอตัวดื่มน้ำพลางนั่งรับลมอยู่ที่สวนริมทะเลเพียงลำพัง และเมื่อนั่งอยู่กับความคิดของตนเอง แพรวพรรณก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมา..
วันศุกร์นี้เธอจะกลับนครสวรรค์ แต่ว่าใจของเธอมันอยู่กับเขาที่นี่เสียแล้ว เธอจะทำอย่างไรกับมัน..ปล่อยให้มันแห้งเหี่ยวอยู่ริมทะเล หรือจะค่อย ๆ หย่อนมันลงดินให้น้ำให้แดด ช่วยให้มันเจริญงอกงาม..
แพรวพรรณดึงโทรศัพท์ในมือขึ้นมา เปิดช่องทางติดต่อสื่อสารผ่านสังคมโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ก..และข้อความใต้อัลบั้มรูปที่โพสต์ไว้ตอนเที่ยงก็ขึ้นยาวเป็นหางว่าวทำให้แพรวพรรณไล่อ่านพลางอมยิ้ม..
‘อิจฉาจังเลย อยากไปเที่ยวด้วยจัง..อัพรูปเยอะ ๆ นะ จะดู..’
‘โอ้ย ไปกับหนุ่มหล่อตั้งสามคนแน่ะ แบ่งให้พี่สักคนซิ’ เป็นข้อความจากเพื่อนนักเขียนในกลุ่มที่รับเรื่องตำรวจหญิงไป ซึ่งตอนนี้ก็กำลังหน้าดำคร่ำเคร่งหาข้อมูลอยู่เช่นกัน..
‘อย่าลืมของฝากน้า..’
‘พักที่ไหนคะ จะได้เอาหนังสือทั้งของแพรวพรรณ หิรัญญา ไปให้เซ็นค่ะ บอกด้วย..’
‘บอกด้วย’ แฟนคลับนักเขียน แพรวพรรณไม่ได้คิดลึกซึ้งไปว่า ภัยจะมาถึงตัว หญิงสาวจึงส่งข้อความส่วนตัวไปหาเพื่อนนักอ่านคนนั้น บอกสถานที่ นัดหมายเวลากัน พร้อมกับให้เบอร์โทรศัพท์ไว้ด้วย!!..
///////////////////////////////////////////////////////////////////
แม้จะอยากอยู่ทานข้าวเย็นกับหิรัญญาและแพรวพรรณแต่ว่านาทีก็จำต้องขอตัวกลับกรุงเทพฯไปก่อน โดยหิรัญญาขับรถไปส่งเขาที่โรงแรม และที่นั่น ต้นเรือศุภโชคก็ลงจากรถคว้ามอเตอร์ไซค์ควบกลับที่พักไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และเขาจะไปหาสองสาวที่บ้านพักในอีกสองชั่วโมงข้างหน้า โดยที่บ้านพักนั้นผู้การจิรวัติก็ได้สั่งให้ลูกน้องขนเสบียงไปเตรียมไว้แล้ว..
นอกจากนั้น เมื่อรถของหิรัญญากำลังจะเคลื่อนตัวออกจากโรงแรมซีพาราไดซ์ นงนุชก็โทรเข้าเครื่องของแพรวพรรณ โดยหญิงสาวกับสามีก็ได้รับคำเชิญจากผู้การจิรวัติให้มาร่วมงานปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับสองนักเขียนในดวงใจด้วยกัน..แต่สำหรับนงนุชขอพิเศษหน่อย ตรงจะมีเพื่อนนักอ่านที่อยู่ในละแวกนั้นจะเดินทางมาร่วมสมทบสี่ห้าคน แต่นงนุชก็บอกว่าจะนำเครื่องดื่มกับกับแกล้มไปสมทบเพราะผู้การอนุสิทธิ์กับผู้การจิรวัตินั้น แม้ต่างคนจะมีงานยุ่ง แต่ว่าทั้งคู่ก็เมาด้วยกันอยู่บ่อย ๆ
“พี่ญานี่แฟนคลับเพียบเลยนะ ขยัน ๆ เล่นเฟสบุ๊ค เล่นบอร์ดของสำนักพิมพ์บ้าง ไปไหนไม่อดตายแน่ ๆ”
“เขาแห่กันมาเพราะเธอต่างหาก..”
“แพรวก็แค่มีคนรู้จักระดับหนึ่ง”
“แต่ของพี่ญานี่เรียกว่าดังค่ะ ดูต้นเรือสิ ติดพี่ญาแจเลย คุยนั่นคุยนี่เกี่ยวกับงานพี่ญาตลอด..นี่ถ้าเขาอ่านนิยายพี่จบ เขาคงคุยกับพี่ญาไม่เลิกแน่ ๆ ตัวละครพี่ญามันน่าหยิบมาคุยจริง ๆ มันมีสีสัน”
หิรัญญาหันมาค้อนให้อย่างมีจริต..
“รู้หรอกว่าจะพูดว่าอะไร”
“เขาก็น่ารักดีนะพี่..คิดชอบเขาบ้างไหม”
“ปูนนี้แล้วแก จะหาห่วงมาผูกคอทำไม อยู่คนเดียวซำบายแฮ”
“สบาย...แต่ว่าก็เหงาไม่ใช่เหรอ”
“ก็มีบ้าง..แต่ก็ชินกับมันแล้ว..”
“ลองเปิดใจดูนะ..ไม่แน่นะพี่..อาจจะเป็นคนนี้ก็ได้..”
“เห็นแกทำงานแล้วฉันก็นึกอยากทำบ้าง..ยังไม่ได้เริ่มอะไรเลย..เพราะงานเก่าเพิ่งเสร็จไปก็อยากพักสมองหย่อนอารมณ์บ้าง” หิรัญญาเสไปคุยอีกเรื่อง แต่แพรวพรรณหาได้ยอม ‘ไหล’ ไปหาเรื่องนั้น
“พี่ญา เชื่อเรื่องพวกเนื้อคู่อะไรแบบไหม แพรวเชื่อนะ คนเราถ้าเป็นคู่กัน มันก็ต้องมาเจอกันจนได้..แพรวชอบเพลงนี้มาก ๆ เลยพี่...ที่มันร้องว่า ‘แต่เราก็หากันจนเจอ มานานแค่ไหน ที่คอยเธอมา’ มันชื่อเพลงอะไรนะพี่ พอรู้ไหม”
“หากันจนเจอ กบ ทรงสิทธิ์ เรียมจินดา..”
“รุ่งนพคุณศรี”
“เออ นั่นแหละ กบ ทรงสิทธิ์ รุ่งนพคุณศรี กับ กบ เสาวนิตย์ นวพันธ์ เฮ้ย แก่แล้วหาอะไรดีไม่ได้เลย จำสลับกันหมด”
“ไหนว่ายิ่งแก่ยิ่งอร่อยไง พออยู่กันตามลำพังอย่างนี้ไม่ซ่าเลยนะ”
หิรัญญาหันมาค้อนให้พลางอมยิ้ม..
“พี่ญา..แพรวเห็นพี่กล้ากับทุกเรื่อง เหล้ายาปลาปิ้งการพนันพี่กระโจนใส่ได้อย่างสบาย ๆ แล้วทำไม ครั้งนี้พี่ไม่ลองให้ถึงที่สุดละ ไม่แน่นะ ต้นเรือเขาอาจจะคิดพิเศษ ๆ กับพี่ก็ได้นะ”
“ยัยบ้า เปลี่ยนเรื่องคุยเลย”
“ก็แพรวอยากเห็นพี่มีแฟน หนึ่งมันก็อยากเห็น นี่เห็นป่ะ พอมันเห็นว่า เขาสนใจพี่ มันก็เลิกสนต้นเรือเลย..มันจ่ายให้พี่ได้จริง ๆนะ สองคน ห้าหมื่นแล้วนะ..มีลูกยังได้ทองอีกห้าบาท”
“ฉันมีปัญหาหากินเองได้ เดี๋ยวละครเรื่องหน้าของฉันออนแอร์ ฉันก็นอนกอดเงินแสนอีกแล้ว..”
“แล้วอุ่นไหมละ”
“ก็สบายใจ มีความสุข”
“ถ้าพี่ได้ลงเอยกับต้นเรือ..แพรวคงมีความสุขมาก ๆ”
“เพ้อเจ้อแล้ว..เปลี่ยนเรื่องคุยเลย..มีที่ไหนเจอกันวันสองวันจะรักกัน น้ำเน่ามาก”
“แล้วพี่ว่ามันเป็นไปได้ไหมละ”
“ก็เป็นไปได้..ฉันก็เคยเขียนให้ตัวละครรักกันตั้งแต่สบตากันครั้งแรก..แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะเป็นเรื่องจริง”
“พี่ก็รู้นี่ ความรักมันเป็นเรื่องอัศจรรย์พันลึก แพรวเอง แพรวยังไม่คิดเลยว่า อยู่จนป่านนี้แพรวไม่นึกรักใครเลย..แพรวเห็นผู้ชายมาเยอะแยะแพรวกลับรู้สึกเฉย ๆ แต่พี่เชื่อไหม พอแพรวเห็นหน้าพี่ต้นกล้าจากรูปถ่ายเก่าเก็บวันนั้น จนกระทั่งแพรวมาเจอพี่เขาครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาหายไปจากชีวิตแพรว..แพรวตกหลุมรักเขาได้...แพรวรักพี่ต้นกล้าอ่ะพี่ญา นึกรักตั้งแต่ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ พอเข็มวินาที เข็มนาทีเลื่อนไป..แพรวก็..โอ้ยยย”
“ยายแพรว..” หิรัญญาอุทานเบา ๆ เพราะตอนนี้น้ำเสียงและสายตาของแพรวพรรณเหมือนกับว่ากำลังอยู่ในสรวงสวรรค์ ซึ่งอาการแบบนี้เรียกว่าอารมณ์กำลังเชี่ยว หากเอาเหตุผลเข้าไปขวางก็อยากที่จะหยุดยั้งความรู้สึกของเจ้าหล่อนเอาไว้ได้..
“แพรวจะทำอย่างไรต่อดีอ่ะ พี่ช่วยแพรวคิดหน่อยสิ..วันนี้ พอไม่เจอหน้า แพรว แพรวคิดถึงเขามาก แพรวอยากโทรหาพี่เขามาก แต่แพรวกลัว..กลัวเขาไม่ได้คิดอย่างที่แพรวคิด”
“เป็นเอามากนะแก..เวลาเจอเขาก็สงวนท่าทีบ้างนะเป็นสาวเป็นนาง แล้วริมาใจแตกตอนจะสามสิบ..”
“พี่ญาต้องช่วยแพรวจีบพี่เขานะ..ช่วยแพรวด้วยนะ ลองหยั่งเชิงเขาดูหน่อยได้เปล่า แพรวเองแพรวก็ไม่กล้าหรอก..”
“เออ จะค่อย ๆ หยั่งให้ แต่ถ้าไม่ใช่ หรือเขาแกะยายนั่นไม่ออก แกก็อย่าบ้าแล้วกัน...เฮ้ย..ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าความรักนะเล่นกับมันไม่ได้..”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 พ.ย. 2554, 14:51:14 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 พ.ย. 2554, 02:31:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 4133
| << 12.‘มี..แต่ฝันของแพรวเป็นแบบลืมตาฝันน่ะ..” | 14.มาตามสัญญา >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 17 พ.ย. 2554, 14:54:10 น.
พบกันวันจันทร์หน้า หรือไม่ก็ ถ้า like 30 คลิ๊ก 700 งุงิ../// สำหรับกุหลาบซ่อนกลิ่น ตอนนี้มีในซีเอ็ดบางสาขาเท่านั้นนะครับ เพราะทางดอกหญ้าเอาหนังสือออกจากคลังบางบัวทองไม่ได้นะครับ..น้ำลดแล้วก็อย่าลืม นวนิยายเรื่องกุหลาบซ่อนกลิ่น แล้วกันหรือถ้าอยากได้ลายเซ็น ติดต่อขอซื้อจากผมได้ ในราคา 200 บาทรวมค่าจัดส่ง ติดต่อสอบถามได้ที่ข้อความหรือ f_nakhon@hotmail.com หนังสือคงพร้อมส่งได้หลังปีใหม่แน่ ๆ เลย ...ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ..
พบกันวันจันทร์หน้า หรือไม่ก็ ถ้า like 30 คลิ๊ก 700 งุงิ../// สำหรับกุหลาบซ่อนกลิ่น ตอนนี้มีในซีเอ็ดบางสาขาเท่านั้นนะครับ เพราะทางดอกหญ้าเอาหนังสือออกจากคลังบางบัวทองไม่ได้นะครับ..น้ำลดแล้วก็อย่าลืม นวนิยายเรื่องกุหลาบซ่อนกลิ่น แล้วกันหรือถ้าอยากได้ลายเซ็น ติดต่อขอซื้อจากผมได้ ในราคา 200 บาทรวมค่าจัดส่ง ติดต่อสอบถามได้ที่ข้อความหรือ f_nakhon@hotmail.com หนังสือคงพร้อมส่งได้หลังปีใหม่แน่ ๆ เลย ...ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจนะครับ..
คิมหันตุ์ 17 พ.ย. 2554, 15:17:24 น.
จัดไป700ประเดี๋ยวจะวนเข้าวนออกให้จ่ะ อิอิ
จัดไป700ประเดี๋ยวจะวนเข้าวนออกให้จ่ะ อิอิ
จุฬามณีเฟื่องนคร 17 พ.ย. 2554, 15:18:36 น.
สองยอดเ้จ้าค่ะ ไม่ดูยอดคลิกอย่างเดียว.. 55555555555555555
สองยอดเ้จ้าค่ะ ไม่ดูยอดคลิกอย่างเดียว.. 55555555555555555
แว่นใส 17 พ.ย. 2554, 15:23:05 น.
จะพาเรื่องอะไรมาเข้าตัวอีกนะ
จะพาเรื่องอะไรมาเข้าตัวอีกนะ
จุฬามณีเฟื่องนคร 17 พ.ย. 2554, 16:13:27 น.
กด like กันใหญ่เลยนะ 55555555555555555
กด like กันใหญ่เลยนะ 55555555555555555
nunoi 17 พ.ย. 2554, 17:18:34 น.
ยังไม่ทันอ่านแต่รีบกด like ซะแล้ว
ยังไม่ทันอ่านแต่รีบกด like ซะแล้ว
pattisa 17 พ.ย. 2554, 18:19:57 น.
หยอกกันไปกัดกันมาน่ารักจัง :D
หยอกกันไปกัดกันมาน่ารักจัง :D
แพม 17 พ.ย. 2554, 19:24:46 น.
อ่า...ยัยฐาจะไปตบหนูแพรวเหรอ
อ่า...ยัยฐาจะไปตบหนูแพรวเหรอ
minafiba 17 พ.ย. 2554, 19:43:28 น.
^_^
^_^
morisa 17 พ.ย. 2554, 19:48:11 น.
กด like ก่อนอ่าน อ่านแล้วอยากกดซ้ำิอีกรอบ
น่าเป็นห่วงน้องแพรว ยัยน้องฐามาแนวแรงงงส์ จนน่้า่กลัว
แต่มีพี่หิรัญญาอยู่ด้วยทั้งคนใครจะมาทำอะไรได้เนอะ
ชอบตรงที่พูดถึงเรื่องรักแรกพบ อารมณ์ของแพรวพรรณ เฟื่องแจกแจงได้ดี
เขียนเหมือนเคยแรกพบประสบพักตร์ใครมาก่อนงั้นแหละ
กด like ก่อนอ่าน อ่านแล้วอยากกดซ้ำิอีกรอบ
น่าเป็นห่วงน้องแพรว ยัยน้องฐามาแนวแรงงงส์ จนน่้า่กลัว
แต่มีพี่หิรัญญาอยู่ด้วยทั้งคนใครจะมาทำอะไรได้เนอะ
ชอบตรงที่พูดถึงเรื่องรักแรกพบ อารมณ์ของแพรวพรรณ เฟื่องแจกแจงได้ดี
เขียนเหมือนเคยแรกพบประสบพักตร์ใครมาก่อนงั้นแหละ
จุฬามณีเฟื่องนคร 17 พ.ย. 2554, 19:52:00 น.
แว๊กส์!!! เข้าตัวอีกแล้ว
แว๊กส์!!! เข้าตัวอีกแล้ว
morisa 17 พ.ย. 2554, 20:18:10 น.
เข้าตัวตรงไหน เค้าชมต่างหากล่ะ แต่ถ้าจะรับไปก็ยินดี [ยิ้มยิ้ม]
เข้าตัวตรงไหน เค้าชมต่างหากล่ะ แต่ถ้าจะรับไปก็ยินดี [ยิ้มยิ้ม]
Zephyr 17 พ.ย. 2554, 22:31:45 น.
น้องแพรวจะโดนอะไรจากแฟนคลับมฤตยูนะ มาแนวเอาชนะนี่กลัวอ่ะ พี่ต้นกล้าสลัดปลิงให้หลุดนะคะ
น้องแพรวจะโดนอะไรจากแฟนคลับมฤตยูนะ มาแนวเอาชนะนี่กลัวอ่ะ พี่ต้นกล้าสลัดปลิงให้หลุดนะคะ
ณัฐวีร์ 17 พ.ย. 2554, 23:17:26 น.
น่ารักอ่ะ แป๊กกี้กดคลิปเป็นคนที่ 28 อิอิ ใครคือสองคนสุดท้ายน้าา รีบมาเร็วไว
น่ารักอ่ะ แป๊กกี้กดคลิปเป็นคนที่ 28 อิอิ ใครคือสองคนสุดท้ายน้าา รีบมาเร็วไว
XaWarZd 18 พ.ย. 2554, 01:21:02 น.
กดเป็นคนที่30 กรี๊ดดดด สามสิบ สามสิบยังแจ๋ว แจ๋ว เสียจนน่าจีบ อิอิ บ้าไปล่ะ
แล้วตอนหน้าหนูแพรวจะโดนอะไรบ้างล่ะเนี่ย แต่พักอยู่ในค่ายก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนะ เอาใจช่วยจ๊ะ
กดเป็นคนที่30 กรี๊ดดดด สามสิบ สามสิบยังแจ๋ว แจ๋ว เสียจนน่าจีบ อิอิ บ้าไปล่ะ
แล้วตอนหน้าหนูแพรวจะโดนอะไรบ้างล่ะเนี่ย แต่พักอยู่ในค่ายก็ไม่น่าจะเป็นอะไรมากนะ เอาใจช่วยจ๊ะ
จุฬามณีเฟื่องนคร 18 พ.ย. 2554, 02:13:49 น.
แบบนี้ก็เหลือแต่ยอดคลิ๊กซิเนี่ย...
แบบนี้ก็เหลือแต่ยอดคลิ๊กซิเนี่ย...
แวนด้าน้อย 18 พ.ย. 2554, 11:50:36 น.
ลุ้นๆ ตอนต่อไปมากๆ
ลุ้นๆ ตอนต่อไปมากๆ