อาทิตย์พรางดาว
เมื่อความเคียดแค้นชิงชังที่มีมาระหว่างพี่น้องต่างมารดา ทำให้เกิดเรื่องราวต่างที่นำมาซึ่งความสุข เศร้า และโศกนาฏกรรม! ดาวเหนือจะทำอย่างไรเมื่อตะวันฉายผู้เป็นเกลียดเธอจนไม่อยากจะอยู่ร่วมโลก และตฤณจะทำอย่างไรเพื่อปกป้องคนรักไม่ให้โดนทำร้าย ต้องติดตามใน 'อาทิตย์พรางดาว'
Tags: ดราม่า
ตอน: ตอนที่ 8
ตอนที่ 8
“หึ แค่บทเรียนแรกแกก็กระเจิงไม่เป็นท่าแล้วเหรอนังดาว แกนี่มันหมาขี้แพ้จริงๆ”ตะวันฉายที่มองทุกอย่างอยู่ตั้งแต่ต้นพูดกับตัวเองอย่างมีความสุข แต่แน่นอนว่าเธอจะไม่หยุดแค่นี้แน่ เพราะมันไม่สะใจพอ
“ได้เวลาเริ่มบทที่สองแล้วสินะ”
ร่างเพรียวส่องกระจกมองความงามของตนเองอย่างพอใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับฮัมเพลงอย่างมีความสุขในหัวก็นึกทบทวนแผนขั้นที่สองของตนไปด้วย
ฝ่ายดาวเหนือภายหลังจากออกมาจากบ้านของตนแล้วก็ได้แต่ขับตรงไปอย่างไร้จุดหมาย ร่างโปร่งปาดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย แม้จะพยายามให้มันหยุดแต่เจ้าน้ำใสๆก็ไม่เชื่อฟัง หญิงสาวจอดรถลงที่ข้างทางเพื่อจะร้องไห้ให้พอใจก่อน เพราะหากขับต่อไปอย่างนี้อาจจะไม่ดีต่อสวัสดิภาพของตนเองแน่
เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้ว หญิงสาวจึงออกรถต่อแต่คราวนี้มีเป้าหมายที่แน่นอน มือเรียวกดเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนรักก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟังทันทีที่ตรีทิพย์รับสาย พร้อมกับขอไปอาศัยอยู่ด้วยชั่วคราวก่อน เมื่อปลายสายตกลงดาวเหนือจึงวางสายแล้วขับตรงไปยังบ้านเพื่อนรักในทันที
ทางด้านตรีทิพย์ที่วางสายจากเพื่อนรักแล้วก็เดินกลับเข้ามาในบ้านที่ซึ่งบิดา มารดาและพี่ชายกำลังนั่งดูโทรทัศน์ร่วมกันอยู่ หลังจากขอตัวออกมาคุยโทรศัพท์กับอีกฝ่าย หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งข้างๆมารดาก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จนคุณธรณ์ บิดาต้องเอ่ยแซว
“อะไรกันยายตาลมานั่งถอนหายใจอย่างกับคนแก่ อายุยังน้อยๆอยู่นะ เดี๋ยวก็หน้าแก่เกินวัยจริงๆหรอกลูก”
“โธ่!พ่ออย่ามาแซวได้ไหม ตาลกำลังเครียดอยู่นะ”หญิงสาวค้อนบิดาที่หัวเราะหึๆอย่างสมใจที่แกล้งลูกสาวได้ ก่อนที่จะหันไปคุยเรื่องข่าวในโทรทัศน์กับลูกชายแทน คุณตรีเนตรละความสนใจจากโทรทัศน์เบื้องหน้ามาทางลูกสาวคนเก่งที่ยังคงถอนหายใจต่อไปแล้วถาม
“เครียดอะไรล่ะลูก เมื่อกี้หนูดาวโทรมาไม่ใช่เหรอ”
“ก็เครียดเพราะมันนั่นแหละแม่...”ตรีทิพย์ตอบมารดา ก่อนจะบอกเรื่องที่ดาวเหนือจะขอมาอยู่ด้วย “...แม่ ไอ้ดาวมันจะมาขออยู่ด้วยสักพักนะ”
ตฤณที่กำลังจดจ่ออยู่กับข่าวชะงักทันทีที่ได้ยินชื่อของดาวเหนือหลุดออกมาจากปากของน้องสาว ส่วนบิดาที่ตอนนี้หันไปให้ความสนใจกับเรื่องของหญิงสาวที่เปรียบเสมือนสมาชิกในครอบครัวอีกคนทันที
“เกิดอะไรขึ้นเหรอลูก อยู่ดีๆทำไมหนูดาวถึงจะขอมาอยู่ที่นี่”คุณธรณ์ ถามอย่างงงๆ ส่วนคุณตรีเนตรมีสีหน้ากังวลเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับลูกสาวนอกไส้ ในขณะที่ตฤณเองก็ทำเป็นเฉยๆ แต่ในใจกลับว้าวุ่นด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวที่เขาแอบรักมานานแสนนาน ตรีทิพย์ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตามที่ได้ยินมาจากเพื่อนรัก
“โธ่เอ๊ย!หนูดาว แล้วทำไมคุณบุษบาถึงได้ไม่ยอมรับความจริงเรื่องนี้ซักทีนะ รู้ก็รู้ว่าตะวันฉายน่ะเป็นคนยังไง แล้วยิ่งเจ้าตัวประกาศต่อหน้าเพื่อนๆอย่างนั้นด้วยแล้ว ยังจะหวังอีกเหรอว่าเขาจะยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ!!”คุณตรีเนตรบ่นอย่างหงุดหงิดในตัวมารดาของดาวเหนือ และเพราะใส่อารมณ์มากเกินไปทำให้นางเกิดอาการหน้ามืดจนคุณธรณ์ต้องรีบส่งยาดมไปให้ พร้อมกับนำนิตยสารแถวนั้นมาพัดให้ภรรยา ตฤณนั่งนิ่ง มือหนากำเข้าหากันแน่นเมื่อได้ฟัง เขาได้แต่รับฟัง แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปช่วยอะไรได้เลย แต่คนที่มีสิทธิ์กลับไม่คิดที่จะทำอะไร
“นั่นแหละ ไอ้ดาวมันก็เลยโกรธ อาละวาดเสร็จมันก็กระโดดขึ้นรถขับออกมาเลย”ตรีทิพย์สรุป ก่อนจะพิงหลังกับโซฟาอย่างแรงพร้อมกับถอนหายใจอีกเฮือก
“ยายตาล โทรไปถามสิว่าตอนนี้หนูดาวอยู่ไหนแล้ว แล้วกินอะไรมาหรือยัง อ่อ! บอกด้วยว่าอย่าขับเร็ว ไม่ต้องห่วงแม่จะหาข้าวปลาไว้ให้กิน ไม่ต้องรีบ”คุณตรีเนตรสั่งลูกสาวยาวเหยียด จนตรีทิพย์ต้องยกมือบอกให้มารดาใจเย็นๆ แล้วปฏิบัติตามที่อีกฝ่ายสั่งทันที
ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงหลังจากวางสายจากตรีทิพย์ครั้งล่าสุด ดาวเหนือก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านของเพื่อนรักที่เป็นที่พักใจทุกครั้งที่เธอมีปัญหาจากที่บ้าน แม้จะไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเครียดกับเรื่องใรครอบครัวของเธอ แต่เธอก็ไม่มีใครที่จะพูดคุยด้วยได้นอกจากเพื่อนรักคนนี้ ร่างโปร่งลงจากรถเพื่อที่จะเดินไปเปิดรั้วบ้านไม้สีขาว ซึ่งเพื่อนของเธอบอกกว่าปลดล็อกไว้ให้แล้ว ให้เปิดเอาเองแล้วเข้ามาได้เลย แต่ยังไม่ทันที่มือเรียวจะเอื้อมไปจับประตูรั้ว ประตูรั้วก็เปิดออกเองก่อนจากคนด้านใน
ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงนอนลายสก็อตสีเทาดำคือคนที่เปิดประตูให้ ดาวเหนือแหงนหน้ามองอีกฝ่ายแล้วก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกคุ้นตากับเจ้าของร่างที่ยืนส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ยิ้มที่มาจากภายในเพราะมันแสดงผ่านออกมาทางดวงตาภายใต้แว่นใสไร้กรอบด้วยเช่นเดียวกัน และยิ้มนั้นก็ทำให้หัวใจเธอกระตุกวูบไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติเมื่อเขาเอ่ยปาก
“ทุกคนกำลังรออยู่เลยครับ แม่บ่นแล้วบ่นอีกแน่ะ”
“พี่ตฤณใช่ไหม”ดาวเหนือโพล่งออกไปทันทีเมื่อนึกได้โดยไม่ต้องให้ใครบอกว่าอีกฝ่ายคือใคร เพราะว่าบ้านหลังนี้อยู่กันสี่คน เพราะฉะนั้นเขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชายของตรีทิพย์ที่เธอยังไม่เคยได้เจอ แม้ว่าจะมาบ้านนี้หลายรอบแล้วก็ตาม
“ในที่สุดเราก็ได้เจอกันสักทีนะครับ คลาดกันมาหลายรอบแล้ว งั้นคงต้องแนะนำตัวกันหน่อย พี่ชื่อตฤณเป็นพี่ของตาลครับ”
“ดาวเหนือ เป็นเพื่อนของตาล ในที่สุดก็ได้เจอกัน ดาวขอโทษเรื่องมือถือของพี่เมื่อวันก่อนด้วย”หญิงสาวแนะนำตัวก่อนจะขอโทษเรื่องมือถือที่เธอทำของเขาพังเมื่อตอนที่เดินชนกันที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อวันก่อน ตฤณเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจที่เห็นว่าหญิงสาวจำเขาได้
“จำพี่ได้ด้วยเหรอ”ดาวเหนือพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะพูดเรื่องต่อไป
“วันนั้นด้วยที่ดาวโดนหมาพี่กระโดดทับ”
“อ่า”ชายหนุ่มเกาแก้มด้วยความเขินที่อีกฝ่ายพูดถึงเรื่องที่เขาวิ่งไล่จับเจ้าเทอร์โบตัวแสบที่วิ่งหนีการอาบน้ำ แล้วสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการที่มันกระโดดไปทับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขานี่”
“พี่ต้องขอโทษอีกครั้งนะ เจ้าตัวแสบมันซ่าส์ไปหน่อ...”ตฤณยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆร่างโปร่งของหญิงสาวที่เขาแอบรักก็หายไปจากสายตา พร้อมกับเสียงโครมเหมือนอะไรบางอย่างหล่นลงพื้น และเมื่อเขามองลงไปก็ต้องตาค้างเมื่อดาวเหนือและ ‘ไอ้ตัวแสบ’ ที่พวกเขาพูดถึงเมื่อกี้กำลังทำแบบเดิมเปี๊ยบ!
ดาวเหนือสะบัดหัวอย่างงงๆเมื่อรู้สึกตัวแล้วว่าตอนนี้เธอกำลังนอนวัดพื้นอยู่ และยังมีของแถมเป็นเจ้าสี่ขา ขนสีทองฟู หน้าเป็น กำลังยืนอยู่บนตัวเธอ! ลิ้นสีชมพูห้อยยาวอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะโดนลากออกไปด้วยฝีมือของชายหนุ่มเจ้าของมัน ตฤณลากเจ้าตัวแสบออกไปอย่างทุลักทุเล ก่อนจะดุจนมันได้แต่นั่งหน้าจ๋อยคอยบทลงโทษ
“นั่งเดี๋ยวนี้นะเทอร์โบ เดี๋ยวเราจะโดนตี!”เขาขู่ก่อนจะหันมาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นยืน ร่างสูงจับตัวเธอหมุนไปมาจนน่าเวียนหัว เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีบาดแผลเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะกล่าวขอโทษ
“พี่ขอโทษจริงๆนะ ดาวต้องเจ็บเพราะเจ้าเทอร์โบอีกแล้ว”
“เทอร์โบ?”ร่างโปร่งทวนคำ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเสียงเบา
“แรงเยอะสมชื่อจริงๆ”
“หืม ดาวเหนือว่าไงนะครับ”
“เปล่า แล้วก็เรียกแค่ดาวก็ได้ ดาวไม่ถือ”
“ครับ ดาว”ร่างสูงยิ้ม มือหนาขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะเปิดทางให้อีกฝ่ายกลับไปที่รถเพื่อจะได้ขับเข่ามาในบ้าน หลังจากเสียเวลากับเรื่องหมาๆอยู่เป็นนาน ชายหนุ่มมองตามรถคันโปรดของเธอไป
เช่นเดียวกับคนในรถที่แม้จะขับรถทางตรงแต่ไม่ได้มองทางด้านหน้า หญิงสาวเอาแต่จ้องกระจกหลังเพื่อมองคนที่กำลังปิดประตูรั้วอยู่อย่างสนใจจนในที่สุดก็ชนเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ข้างๆจนแตกเข้าจนได้ ดาวเหนือรีบจอดรถให้เข้าที่ก่อนจะดับเครื่องแล้วลงมาดูสภาพซากกระถาง เช่นเดียวกับเจ้าของบ้าน หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มแหยให้อีกฝ่าย ตฤณขยับแว่น ก่อนแกล้งทำหน้าดุหากแต่ดวงตาพราวระยับ
“อืม แก้แค้นที่เจ้าเทอร์โบมันกระโดดใส่เหรอครับ”
“คือว่า ดาว...”ดาวเหนือบีบมือตัวเองแน่นรู้ดีว่าผิดเต็มประตู ทำให้ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร สุดท้ายจึงได้แต่ยืนนิ่งก้มหน้า ตฤณกลั้นยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหลังมืออีกฝ่ายแล้วบอก
“พี่แกล้งอำเล่น แต่เท่านี้เราก็หายกันแล้วนะครับ เทอร์โบกระโดดทับ ดาวก็ขับรถชนกระถางต้นไม้บ้านพี่แตก เจ๊ากันไปแล้วกัน” ร่างโปร่งถอนหายใจยาวที่รู้ว่าพ้นผิด หญิงสาวยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบวัน ซึ่งตฤณเมื่อเจอคนที่ชอบยิ้มให้ในระยะประชิดก็ทำเอาสัตวแพทย์หนุ่มไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว ร่างสูงเสเดินไปจับปลอกคอของเจ้าเทอร์โบเพื่อให้เดินไปด้วยกัน
“อ่อ!ดาวเข้าไปก่อนเลยนะ แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว เดี๋ยวพี่เอาไอ้แสบไปเก็บก่อน”ว่าแล้วเขาก็เดินหายลับไปด้านหลังของบ้านอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวถึงกับงง ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
“เฮ้อ เกือบไปแล้วเรา”ตฤณพูดกับตัวเองเบาๆภายในห้องนอนของตน ร่างสูงทิ้งตัวแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดมาดคุณหมอมาดนุ่มเช่นทุกครั้ง ทุกอย่างเป็นเพราะหญิงสาวที่มาขออาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว พอคิดถึงร่างโปร่งในชุดสไตล์สาวโบฮีเมียน ชายหนุ่มก็หลุดยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขารู้ตัวดีว่าไม่สมควรที่จะมีความสุขยามที่คนอื่นมีทุกข์ หากแต่เรื่องนี้มันเป็นความสุขใจเล็กๆเพียงอย่างเดียวสำหรับเขา คนที่ได้แต่แอบรักคนมีเจ้าของอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองเพดานก่อนพูดเบาหวังจะให้คำพูดลอยไปยังคนที่อยู่ในห้องข้างๆ
“พี่จะคอยอยู่ตรงนี้ คอยเป็นกำลังใจให้และก็คอยวันที่น้องดาวจะหันมามองพี่นะครับ”
“แล้วแกจะเอาไงต่อวะไอ้ดาว”ตรีทิพย์ถามเพื่อนรักทันทีที่ทั้งสองเข้ามาในห้องนอน ดาวเหนือทิ้งตัวนั่งบนเตียงที่เธอคุ้นเคยเพราะมานอนอยู่หลายครั้ง ก่อนถอนหายใจแล้วตอบ
“ก็ไม่รู้สิ คงจะต้องหาคอนโดอยู่แล้วล่ะมั้ง”
“ไม่มีความคิดที่กลับไปบ้านเลยใช่ไหมแก”
“ไม่! ตราบใดที่แม่ยังคงเห็นคุณตะวันดีกว่าฉันอยู่อย่างนี้”ดาวเหนือบอกเสียงแข็งอย่างแน่วแน่ หากแต่ตรีทิพย์รู้ดีว่ามันไม่จริง เธอรู้จักเพื่อนเธอดี แม้ว่าดาวเหนือจะเป็นคนแข็งๆ เย็นชาบ้างเป็นบางครั้งแล้วก็บางคน หากแต่บุคคลเพียงคนเดียวที่เพื่อนของเธอไม่เคยทำใจแข็งหรือเย็นชาใส่ได้ตลอดรอดฝั่งเลยก็คือ คุณบุษบา มารดาของดาวเหนือเอง
“แต่ตอนนี้ฉันคงต้องอาศัยอยู่บ้านแกไปสักพัก โทษทีนะที่มารบกวน”
“โอ๊ย!ไอ้บ้า คิดมากไปได้ แม่ฉันแทบจะสร้างห้องให้แกอีกห้องอยู่แล้วเนี่ย อยู่ไปเถอะ ยังไงแกก็เพื่อนฉันคบกันมาตั้งนานแล้ว อยู่ไปจนกว่าจะสบายใจแล้วกัน”ตรีทิพย์ตบไหล่เพื่อน ก่อนจะหันไปวุ่นวายกับเสื้อผ้าที่จะให้ดาวเหนือยืมใส่ ร่างโปร่งยิ้มน้อยๆกับความมีน้ำใจของเพื่อน
“แต่ยังไงพรุ่งนี้ฉันคงต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วก็งาน”
“ให้ไปด้วยไหม”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแกไปวี้ดบึ้มใส่คุณตะวันอีก”
“แหมๆ ถ้าเจ๊ตะวันดับไม่มาหาเรื่องฉันก่อน ฉันก็ไม่ทำอะไรหรอกน่า”
“ขอบใจมาก แต่ไม่ต้องหรอก”
“ก็ตามใจ...”ตรีทิพย์ยักไหล่ ก่อนจะส่งเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มที่พอหาได้ พร้อมทั้งผ้าเช็ดตัวไปให้ดาวเหนือ ที่รับไปแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ส่วนตรีทิพย์ก็เดินไปเปิดซีรี่ส์เกาหลีที่อยากดูเพื่อรออีกฝ่าย ไม่นานหลังจากนั้นดาวเหนือก็ออกมาจากห้องน้ำและเข้ามาร่วมวงกับเพื่อน
“ยายจันทร์! ยายจันทร์!”เสียงแหลมตะโกนเรียกน้องสาวร่วมมารดาอย่างอารมณ์เสีย เนื่องจากเธฮเรียกอีกฝ่ายมานานแล้วแต่ไม่มีการตอบรับจากคนที่เธอเรียกหา พรายจันทร์ปิดหนังสือในมืออย่างเหนื่อยหน่ายหลังจากได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนของพี่สาว ร่างเพรียวกำลังนั่งคิดถึงเรื่องที่บิดาเล่าให้ฟังเมื่อเช้า เรื่องของการทะเลาะกันของคุณบุษบากับดาวเหนือที่มีต้นเหตุมาจากเจ้าของเสียงแหลมในขณะนี้
“ยายจันทร์! เอ๊ะ!ได้ยินที่ฉันเรียกไหม”ในที่สุดตะวันฉายที่เดินไปตะโกนเรียกอีกฝ่ายไปด้วย ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าของพรายจันทร์ที่ค่อยๆเหลือบตามองพี่สาว ก่อนตอบ
“ได้ยินค่ะ พี่ตะวันมีอะไรกับจันทร์ล่ะ”
“ได้ยินแล้วก็ไม่ตอบแต่แรก ปล่อยให้ฉันเดินจนเมื่อย...”ตะวันฉายบ่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งไขว้ห้างที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอทันที แล้วรีบเข้าเรื่องของตัวเองอย่างไม่อ้อมค้อม
“...วันนี้แกไม่ต้องไปทำงานใช่ไหม”
“ค่ะ ก็วันเสาร์นี่นา มีอะไรเหรอคะ”
“ฉันจะให้แกไปรับเพื่อนฉันคนนึงที่สนามบินแทนฉันทีนะ”
“ว่าไงนะคะ! พี่ตะวันถึงวันนี้จันทร์จะหยุดแต่ก็ไม่ได้ว่างขนาดขับรถข้ามเมืองไปรับเพื่อนให้พี่หรอกนะ แล้วก็เพื่อนพี่ทำไมพี่ไม่ไปรับเอง”พรายจันทร์ขมวดคิ้วก่อนจะโวยวายออกมา ตะวันฉายหันขวับมามองน้องสาวที่บังอาจมาขึ้นเสียงใส่เธออย่างไม่พอใจ ก่อนจะเปลี่ยนยิ้มเย้ยหยัน
“แกนี่กล้านะ ติดนิสัยนังดาวอุกกาบาตมาจนได้ แต่แกจำไว้นะ...”นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มหน้าผากน้องสาวคนรองของเธออย่างแรง ก่อนบอก ”...ฉันเป็นพี่แก แล้วแกมีหน้าที่ต้องทำตามคำสั่งฉัน ไม่งั้นฉันจะเขี่ยแกให้กระเด็นออกไปจากบ้านอย่างนังนั่นให้ดู! แกก็รู้ว่าฉันทำได้ เพราะฉะนั้นอย่าลองดี! ไปรับเพื่อนให้ฉันด้วย เข้าใจ๋?”
“ทำไมพี่ตะวันไม่ไปรับเองล่ะ จันทร์มีงานต้องทำนะคะ”
“งานอะไร ฉันยังไม่เห็นแกจะทำอะไรเลย ได้แต่นั่งหายใจทิ้งไปวันๆ แล้วที่ฉันไม่ไปเองเพราะฉันปวดท้อง แกจะให้ฉันขับรถทั้งๆที่ปวดท้อง แล้วไปรถคว่ำตายใช่ไหม ห๊ะ”ตะวันฉายตะคอกน้องสาวอย่างหงุดหงิด
“จันทร์ไม่ได้ความว่าอย่างนั้นสักหน่อย แค่สงสัยว่าทำไมถึงไม่ไปรับเอง”พรายจันทร์กลัวหงอ แต่ยังไม่วายเถียง เลยโดนพี่สาวหยิกเนื้อที่ต้นแขนเข้าให้ จนต้องนั่งลูบแขนป้อยๆ ตะวันฉายมองท่าทางน่าหมั่นไส้นั้นตาขวางก่อนจะรีบให้ไป
“หมดเวลาสงสัยแล้ว ไปได้แล้วไป! อ่อ! นั่งแท๊กซี่ไปนะ รถฉันเสีย แล้วก็แม่กับคุณย่าก็ให้นายช่วงขับรถไปวัดให้ ไม่มีรถให้แกหรอกนะ”
“แท๊กซี่เหรอคะ แต่ค่ารถมันแพงมากนะจากบ้านเราน่ะ”พรายจันทร์ตกใจเมื่อรู้ว่าตนเองต้องนั่งแท๊กซี่ไปรับเพื่อนของอีกฝ่าย ตะวันฉายปรายตามองอย่างรำคาญก่อนจะรีบตัดบท
“โอ๊ย!จะซักเท่าไหร่กันเชียว เดี๋ยวแกค่อยมาเอาค่ารถจากฉันตอนกลับมาแล้วก็ได้ ไปไป๊! น่ารำคาญจริงเชียว”ร่างระหงยัดกระเป๋ษถือใบโปรดของอีกฝ่ายใส่มือ แล้วรีบดันหลังให้ไปที่หน้าประตูบ้านจากนั้นก็ปิดประตูใส่หน้า โบกมือให้เธอก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้พรายจันทร์ได้แต่ยืนงงกับท่าทางดี๊ด๊าเกินพอดีของคนปวดท้องม๊าก มาก
หญิงสาวส่ายหัวอย่างระอากับนิสัยรักสบายของพี่สาวทำไมเธอจะไม่รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่อีกฝ่ายให้เธอไปรับเพื่อนแทนไม่ใช่เพราะปวดท้อง แต่เป็นเพราะขี้เกียจต่างหาก แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ หญิงสาวจึงเริ่มเดินไปยังปากทางเพื่อหารถเดินทางไปยังสนามบินตามคำสั่งพี่สาวที่แสนดี โดยไม่ได้นึกเลยว่าสิ่งที่ตนคิดไว้มันจะผิดมหันต์
----------------------------------------------------------------------
“หึ แค่บทเรียนแรกแกก็กระเจิงไม่เป็นท่าแล้วเหรอนังดาว แกนี่มันหมาขี้แพ้จริงๆ”ตะวันฉายที่มองทุกอย่างอยู่ตั้งแต่ต้นพูดกับตัวเองอย่างมีความสุข แต่แน่นอนว่าเธอจะไม่หยุดแค่นี้แน่ เพราะมันไม่สะใจพอ
“ได้เวลาเริ่มบทที่สองแล้วสินะ”
ร่างเพรียวส่องกระจกมองความงามของตนเองอย่างพอใจก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกับฮัมเพลงอย่างมีความสุขในหัวก็นึกทบทวนแผนขั้นที่สองของตนไปด้วย
ฝ่ายดาวเหนือภายหลังจากออกมาจากบ้านของตนแล้วก็ได้แต่ขับตรงไปอย่างไร้จุดหมาย ร่างโปร่งปาดน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่ขาดสาย แม้จะพยายามให้มันหยุดแต่เจ้าน้ำใสๆก็ไม่เชื่อฟัง หญิงสาวจอดรถลงที่ข้างทางเพื่อจะร้องไห้ให้พอใจก่อน เพราะหากขับต่อไปอย่างนี้อาจจะไม่ดีต่อสวัสดิภาพของตนเองแน่
เมื่อสงบสติอารมณ์ได้แล้ว หญิงสาวจึงออกรถต่อแต่คราวนี้มีเป้าหมายที่แน่นอน มือเรียวกดเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนรักก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟังทันทีที่ตรีทิพย์รับสาย พร้อมกับขอไปอาศัยอยู่ด้วยชั่วคราวก่อน เมื่อปลายสายตกลงดาวเหนือจึงวางสายแล้วขับตรงไปยังบ้านเพื่อนรักในทันที
ทางด้านตรีทิพย์ที่วางสายจากเพื่อนรักแล้วก็เดินกลับเข้ามาในบ้านที่ซึ่งบิดา มารดาและพี่ชายกำลังนั่งดูโทรทัศน์ร่วมกันอยู่ หลังจากขอตัวออกมาคุยโทรศัพท์กับอีกฝ่าย หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งข้างๆมารดาก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จนคุณธรณ์ บิดาต้องเอ่ยแซว
“อะไรกันยายตาลมานั่งถอนหายใจอย่างกับคนแก่ อายุยังน้อยๆอยู่นะ เดี๋ยวก็หน้าแก่เกินวัยจริงๆหรอกลูก”
“โธ่!พ่ออย่ามาแซวได้ไหม ตาลกำลังเครียดอยู่นะ”หญิงสาวค้อนบิดาที่หัวเราะหึๆอย่างสมใจที่แกล้งลูกสาวได้ ก่อนที่จะหันไปคุยเรื่องข่าวในโทรทัศน์กับลูกชายแทน คุณตรีเนตรละความสนใจจากโทรทัศน์เบื้องหน้ามาทางลูกสาวคนเก่งที่ยังคงถอนหายใจต่อไปแล้วถาม
“เครียดอะไรล่ะลูก เมื่อกี้หนูดาวโทรมาไม่ใช่เหรอ”
“ก็เครียดเพราะมันนั่นแหละแม่...”ตรีทิพย์ตอบมารดา ก่อนจะบอกเรื่องที่ดาวเหนือจะขอมาอยู่ด้วย “...แม่ ไอ้ดาวมันจะมาขออยู่ด้วยสักพักนะ”
ตฤณที่กำลังจดจ่ออยู่กับข่าวชะงักทันทีที่ได้ยินชื่อของดาวเหนือหลุดออกมาจากปากของน้องสาว ส่วนบิดาที่ตอนนี้หันไปให้ความสนใจกับเรื่องของหญิงสาวที่เปรียบเสมือนสมาชิกในครอบครัวอีกคนทันที
“เกิดอะไรขึ้นเหรอลูก อยู่ดีๆทำไมหนูดาวถึงจะขอมาอยู่ที่นี่”คุณธรณ์ ถามอย่างงงๆ ส่วนคุณตรีเนตรมีสีหน้ากังวลเพราะกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับลูกสาวนอกไส้ ในขณะที่ตฤณเองก็ทำเป็นเฉยๆ แต่ในใจกลับว้าวุ่นด้วยความเป็นห่วงหญิงสาวที่เขาแอบรักมานานแสนนาน ตรีทิพย์ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตามที่ได้ยินมาจากเพื่อนรัก
“โธ่เอ๊ย!หนูดาว แล้วทำไมคุณบุษบาถึงได้ไม่ยอมรับความจริงเรื่องนี้ซักทีนะ รู้ก็รู้ว่าตะวันฉายน่ะเป็นคนยังไง แล้วยิ่งเจ้าตัวประกาศต่อหน้าเพื่อนๆอย่างนั้นด้วยแล้ว ยังจะหวังอีกเหรอว่าเขาจะยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ!!”คุณตรีเนตรบ่นอย่างหงุดหงิดในตัวมารดาของดาวเหนือ และเพราะใส่อารมณ์มากเกินไปทำให้นางเกิดอาการหน้ามืดจนคุณธรณ์ต้องรีบส่งยาดมไปให้ พร้อมกับนำนิตยสารแถวนั้นมาพัดให้ภรรยา ตฤณนั่งนิ่ง มือหนากำเข้าหากันแน่นเมื่อได้ฟัง เขาได้แต่รับฟัง แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปช่วยอะไรได้เลย แต่คนที่มีสิทธิ์กลับไม่คิดที่จะทำอะไร
“นั่นแหละ ไอ้ดาวมันก็เลยโกรธ อาละวาดเสร็จมันก็กระโดดขึ้นรถขับออกมาเลย”ตรีทิพย์สรุป ก่อนจะพิงหลังกับโซฟาอย่างแรงพร้อมกับถอนหายใจอีกเฮือก
“ยายตาล โทรไปถามสิว่าตอนนี้หนูดาวอยู่ไหนแล้ว แล้วกินอะไรมาหรือยัง อ่อ! บอกด้วยว่าอย่าขับเร็ว ไม่ต้องห่วงแม่จะหาข้าวปลาไว้ให้กิน ไม่ต้องรีบ”คุณตรีเนตรสั่งลูกสาวยาวเหยียด จนตรีทิพย์ต้องยกมือบอกให้มารดาใจเย็นๆ แล้วปฏิบัติตามที่อีกฝ่ายสั่งทันที
ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงหลังจากวางสายจากตรีทิพย์ครั้งล่าสุด ดาวเหนือก็ขับรถมาถึงหน้าบ้านของเพื่อนรักที่เป็นที่พักใจทุกครั้งที่เธอมีปัญหาจากที่บ้าน แม้จะไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเครียดกับเรื่องใรครอบครัวของเธอ แต่เธอก็ไม่มีใครที่จะพูดคุยด้วยได้นอกจากเพื่อนรักคนนี้ ร่างโปร่งลงจากรถเพื่อที่จะเดินไปเปิดรั้วบ้านไม้สีขาว ซึ่งเพื่อนของเธอบอกกว่าปลดล็อกไว้ให้แล้ว ให้เปิดเอาเองแล้วเข้ามาได้เลย แต่ยังไม่ทันที่มือเรียวจะเอื้อมไปจับประตูรั้ว ประตูรั้วก็เปิดออกเองก่อนจากคนด้านใน
ร่างสูงในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงนอนลายสก็อตสีเทาดำคือคนที่เปิดประตูให้ ดาวเหนือแหงนหน้ามองอีกฝ่ายแล้วก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกคุ้นตากับเจ้าของร่างที่ยืนส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ยิ้มที่มาจากภายในเพราะมันแสดงผ่านออกมาทางดวงตาภายใต้แว่นใสไร้กรอบด้วยเช่นเดียวกัน และยิ้มนั้นก็ทำให้หัวใจเธอกระตุกวูบไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติเมื่อเขาเอ่ยปาก
“ทุกคนกำลังรออยู่เลยครับ แม่บ่นแล้วบ่นอีกแน่ะ”
“พี่ตฤณใช่ไหม”ดาวเหนือโพล่งออกไปทันทีเมื่อนึกได้โดยไม่ต้องให้ใครบอกว่าอีกฝ่ายคือใคร เพราะว่าบ้านหลังนี้อยู่กันสี่คน เพราะฉะนั้นเขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่ชายของตรีทิพย์ที่เธอยังไม่เคยได้เจอ แม้ว่าจะมาบ้านนี้หลายรอบแล้วก็ตาม
“ในที่สุดเราก็ได้เจอกันสักทีนะครับ คลาดกันมาหลายรอบแล้ว งั้นคงต้องแนะนำตัวกันหน่อย พี่ชื่อตฤณเป็นพี่ของตาลครับ”
“ดาวเหนือ เป็นเพื่อนของตาล ในที่สุดก็ได้เจอกัน ดาวขอโทษเรื่องมือถือของพี่เมื่อวันก่อนด้วย”หญิงสาวแนะนำตัวก่อนจะขอโทษเรื่องมือถือที่เธอทำของเขาพังเมื่อตอนที่เดินชนกันที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อวันก่อน ตฤณเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจที่เห็นว่าหญิงสาวจำเขาได้
“จำพี่ได้ด้วยเหรอ”ดาวเหนือพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะพูดเรื่องต่อไป
“วันนั้นด้วยที่ดาวโดนหมาพี่กระโดดทับ”
“อ่า”ชายหนุ่มเกาแก้มด้วยความเขินที่อีกฝ่ายพูดถึงเรื่องที่เขาวิ่งไล่จับเจ้าเทอร์โบตัวแสบที่วิ่งหนีการอาบน้ำ แล้วสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการที่มันกระโดดไปทับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขานี่”
“พี่ต้องขอโทษอีกครั้งนะ เจ้าตัวแสบมันซ่าส์ไปหน่อ...”ตฤณยังพูดไม่ทันจบประโยคก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆร่างโปร่งของหญิงสาวที่เขาแอบรักก็หายไปจากสายตา พร้อมกับเสียงโครมเหมือนอะไรบางอย่างหล่นลงพื้น และเมื่อเขามองลงไปก็ต้องตาค้างเมื่อดาวเหนือและ ‘ไอ้ตัวแสบ’ ที่พวกเขาพูดถึงเมื่อกี้กำลังทำแบบเดิมเปี๊ยบ!
ดาวเหนือสะบัดหัวอย่างงงๆเมื่อรู้สึกตัวแล้วว่าตอนนี้เธอกำลังนอนวัดพื้นอยู่ และยังมีของแถมเป็นเจ้าสี่ขา ขนสีทองฟู หน้าเป็น กำลังยืนอยู่บนตัวเธอ! ลิ้นสีชมพูห้อยยาวอยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะโดนลากออกไปด้วยฝีมือของชายหนุ่มเจ้าของมัน ตฤณลากเจ้าตัวแสบออกไปอย่างทุลักทุเล ก่อนจะดุจนมันได้แต่นั่งหน้าจ๋อยคอยบทลงโทษ
“นั่งเดี๋ยวนี้นะเทอร์โบ เดี๋ยวเราจะโดนตี!”เขาขู่ก่อนจะหันมาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นยืน ร่างสูงจับตัวเธอหมุนไปมาจนน่าเวียนหัว เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีบาดแผลเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะกล่าวขอโทษ
“พี่ขอโทษจริงๆนะ ดาวต้องเจ็บเพราะเจ้าเทอร์โบอีกแล้ว”
“เทอร์โบ?”ร่างโปร่งทวนคำ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเสียงเบา
“แรงเยอะสมชื่อจริงๆ”
“หืม ดาวเหนือว่าไงนะครับ”
“เปล่า แล้วก็เรียกแค่ดาวก็ได้ ดาวไม่ถือ”
“ครับ ดาว”ร่างสูงยิ้ม มือหนาขยับแว่นเล็กน้อยก่อนจะเปิดทางให้อีกฝ่ายกลับไปที่รถเพื่อจะได้ขับเข่ามาในบ้าน หลังจากเสียเวลากับเรื่องหมาๆอยู่เป็นนาน ชายหนุ่มมองตามรถคันโปรดของเธอไป
เช่นเดียวกับคนในรถที่แม้จะขับรถทางตรงแต่ไม่ได้มองทางด้านหน้า หญิงสาวเอาแต่จ้องกระจกหลังเพื่อมองคนที่กำลังปิดประตูรั้วอยู่อย่างสนใจจนในที่สุดก็ชนเข้ากับกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ข้างๆจนแตกเข้าจนได้ ดาวเหนือรีบจอดรถให้เข้าที่ก่อนจะดับเครื่องแล้วลงมาดูสภาพซากกระถาง เช่นเดียวกับเจ้าของบ้าน หญิงสาวค่อยๆเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มแหยให้อีกฝ่าย ตฤณขยับแว่น ก่อนแกล้งทำหน้าดุหากแต่ดวงตาพราวระยับ
“อืม แก้แค้นที่เจ้าเทอร์โบมันกระโดดใส่เหรอครับ”
“คือว่า ดาว...”ดาวเหนือบีบมือตัวเองแน่นรู้ดีว่าผิดเต็มประตู ทำให้ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอย่างไร สุดท้ายจึงได้แต่ยืนนิ่งก้มหน้า ตฤณกลั้นยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปแตะหลังมืออีกฝ่ายแล้วบอก
“พี่แกล้งอำเล่น แต่เท่านี้เราก็หายกันแล้วนะครับ เทอร์โบกระโดดทับ ดาวก็ขับรถชนกระถางต้นไม้บ้านพี่แตก เจ๊ากันไปแล้วกัน” ร่างโปร่งถอนหายใจยาวที่รู้ว่าพ้นผิด หญิงสาวยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบวัน ซึ่งตฤณเมื่อเจอคนที่ชอบยิ้มให้ในระยะประชิดก็ทำเอาสัตวแพทย์หนุ่มไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว ร่างสูงเสเดินไปจับปลอกคอของเจ้าเทอร์โบเพื่อให้เดินไปด้วยกัน
“อ่อ!ดาวเข้าไปก่อนเลยนะ แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้ว เดี๋ยวพี่เอาไอ้แสบไปเก็บก่อน”ว่าแล้วเขาก็เดินหายลับไปด้านหลังของบ้านอย่างรวดเร็วจนหญิงสาวถึงกับงง ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
“เฮ้อ เกือบไปแล้วเรา”ตฤณพูดกับตัวเองเบาๆภายในห้องนอนของตน ร่างสูงทิ้งตัวแผ่ลงบนเตียงอย่างหมดมาดคุณหมอมาดนุ่มเช่นทุกครั้ง ทุกอย่างเป็นเพราะหญิงสาวที่มาขออาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว พอคิดถึงร่างโปร่งในชุดสไตล์สาวโบฮีเมียน ชายหนุ่มก็หลุดยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เขารู้ตัวดีว่าไม่สมควรที่จะมีความสุขยามที่คนอื่นมีทุกข์ หากแต่เรื่องนี้มันเป็นความสุขใจเล็กๆเพียงอย่างเดียวสำหรับเขา คนที่ได้แต่แอบรักคนมีเจ้าของอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองเพดานก่อนพูดเบาหวังจะให้คำพูดลอยไปยังคนที่อยู่ในห้องข้างๆ
“พี่จะคอยอยู่ตรงนี้ คอยเป็นกำลังใจให้และก็คอยวันที่น้องดาวจะหันมามองพี่นะครับ”
“แล้วแกจะเอาไงต่อวะไอ้ดาว”ตรีทิพย์ถามเพื่อนรักทันทีที่ทั้งสองเข้ามาในห้องนอน ดาวเหนือทิ้งตัวนั่งบนเตียงที่เธอคุ้นเคยเพราะมานอนอยู่หลายครั้ง ก่อนถอนหายใจแล้วตอบ
“ก็ไม่รู้สิ คงจะต้องหาคอนโดอยู่แล้วล่ะมั้ง”
“ไม่มีความคิดที่กลับไปบ้านเลยใช่ไหมแก”
“ไม่! ตราบใดที่แม่ยังคงเห็นคุณตะวันดีกว่าฉันอยู่อย่างนี้”ดาวเหนือบอกเสียงแข็งอย่างแน่วแน่ หากแต่ตรีทิพย์รู้ดีว่ามันไม่จริง เธอรู้จักเพื่อนเธอดี แม้ว่าดาวเหนือจะเป็นคนแข็งๆ เย็นชาบ้างเป็นบางครั้งแล้วก็บางคน หากแต่บุคคลเพียงคนเดียวที่เพื่อนของเธอไม่เคยทำใจแข็งหรือเย็นชาใส่ได้ตลอดรอดฝั่งเลยก็คือ คุณบุษบา มารดาของดาวเหนือเอง
“แต่ตอนนี้ฉันคงต้องอาศัยอยู่บ้านแกไปสักพัก โทษทีนะที่มารบกวน”
“โอ๊ย!ไอ้บ้า คิดมากไปได้ แม่ฉันแทบจะสร้างห้องให้แกอีกห้องอยู่แล้วเนี่ย อยู่ไปเถอะ ยังไงแกก็เพื่อนฉันคบกันมาตั้งนานแล้ว อยู่ไปจนกว่าจะสบายใจแล้วกัน”ตรีทิพย์ตบไหล่เพื่อน ก่อนจะหันไปวุ่นวายกับเสื้อผ้าที่จะให้ดาวเหนือยืมใส่ ร่างโปร่งยิ้มน้อยๆกับความมีน้ำใจของเพื่อน
“แต่ยังไงพรุ่งนี้ฉันคงต้องกลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วก็งาน”
“ให้ไปด้วยไหม”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวแกไปวี้ดบึ้มใส่คุณตะวันอีก”
“แหมๆ ถ้าเจ๊ตะวันดับไม่มาหาเรื่องฉันก่อน ฉันก็ไม่ทำอะไรหรอกน่า”
“ขอบใจมาก แต่ไม่ต้องหรอก”
“ก็ตามใจ...”ตรีทิพย์ยักไหล่ ก่อนจะส่งเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มที่พอหาได้ พร้อมทั้งผ้าเช็ดตัวไปให้ดาวเหนือ ที่รับไปแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ส่วนตรีทิพย์ก็เดินไปเปิดซีรี่ส์เกาหลีที่อยากดูเพื่อรออีกฝ่าย ไม่นานหลังจากนั้นดาวเหนือก็ออกมาจากห้องน้ำและเข้ามาร่วมวงกับเพื่อน
“ยายจันทร์! ยายจันทร์!”เสียงแหลมตะโกนเรียกน้องสาวร่วมมารดาอย่างอารมณ์เสีย เนื่องจากเธฮเรียกอีกฝ่ายมานานแล้วแต่ไม่มีการตอบรับจากคนที่เธอเรียกหา พรายจันทร์ปิดหนังสือในมืออย่างเหนื่อยหน่ายหลังจากได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนของพี่สาว ร่างเพรียวกำลังนั่งคิดถึงเรื่องที่บิดาเล่าให้ฟังเมื่อเช้า เรื่องของการทะเลาะกันของคุณบุษบากับดาวเหนือที่มีต้นเหตุมาจากเจ้าของเสียงแหลมในขณะนี้
“ยายจันทร์! เอ๊ะ!ได้ยินที่ฉันเรียกไหม”ในที่สุดตะวันฉายที่เดินไปตะโกนเรียกอีกฝ่ายไปด้วย ก็มาหยุดอยู่ที่หน้าของพรายจันทร์ที่ค่อยๆเหลือบตามองพี่สาว ก่อนตอบ
“ได้ยินค่ะ พี่ตะวันมีอะไรกับจันทร์ล่ะ”
“ได้ยินแล้วก็ไม่ตอบแต่แรก ปล่อยให้ฉันเดินจนเมื่อย...”ตะวันฉายบ่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งไขว้ห้างที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอทันที แล้วรีบเข้าเรื่องของตัวเองอย่างไม่อ้อมค้อม
“...วันนี้แกไม่ต้องไปทำงานใช่ไหม”
“ค่ะ ก็วันเสาร์นี่นา มีอะไรเหรอคะ”
“ฉันจะให้แกไปรับเพื่อนฉันคนนึงที่สนามบินแทนฉันทีนะ”
“ว่าไงนะคะ! พี่ตะวันถึงวันนี้จันทร์จะหยุดแต่ก็ไม่ได้ว่างขนาดขับรถข้ามเมืองไปรับเพื่อนให้พี่หรอกนะ แล้วก็เพื่อนพี่ทำไมพี่ไม่ไปรับเอง”พรายจันทร์ขมวดคิ้วก่อนจะโวยวายออกมา ตะวันฉายหันขวับมามองน้องสาวที่บังอาจมาขึ้นเสียงใส่เธออย่างไม่พอใจ ก่อนจะเปลี่ยนยิ้มเย้ยหยัน
“แกนี่กล้านะ ติดนิสัยนังดาวอุกกาบาตมาจนได้ แต่แกจำไว้นะ...”นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มหน้าผากน้องสาวคนรองของเธออย่างแรง ก่อนบอก ”...ฉันเป็นพี่แก แล้วแกมีหน้าที่ต้องทำตามคำสั่งฉัน ไม่งั้นฉันจะเขี่ยแกให้กระเด็นออกไปจากบ้านอย่างนังนั่นให้ดู! แกก็รู้ว่าฉันทำได้ เพราะฉะนั้นอย่าลองดี! ไปรับเพื่อนให้ฉันด้วย เข้าใจ๋?”
“ทำไมพี่ตะวันไม่ไปรับเองล่ะ จันทร์มีงานต้องทำนะคะ”
“งานอะไร ฉันยังไม่เห็นแกจะทำอะไรเลย ได้แต่นั่งหายใจทิ้งไปวันๆ แล้วที่ฉันไม่ไปเองเพราะฉันปวดท้อง แกจะให้ฉันขับรถทั้งๆที่ปวดท้อง แล้วไปรถคว่ำตายใช่ไหม ห๊ะ”ตะวันฉายตะคอกน้องสาวอย่างหงุดหงิด
“จันทร์ไม่ได้ความว่าอย่างนั้นสักหน่อย แค่สงสัยว่าทำไมถึงไม่ไปรับเอง”พรายจันทร์กลัวหงอ แต่ยังไม่วายเถียง เลยโดนพี่สาวหยิกเนื้อที่ต้นแขนเข้าให้ จนต้องนั่งลูบแขนป้อยๆ ตะวันฉายมองท่าทางน่าหมั่นไส้นั้นตาขวางก่อนจะรีบให้ไป
“หมดเวลาสงสัยแล้ว ไปได้แล้วไป! อ่อ! นั่งแท๊กซี่ไปนะ รถฉันเสีย แล้วก็แม่กับคุณย่าก็ให้นายช่วงขับรถไปวัดให้ ไม่มีรถให้แกหรอกนะ”
“แท๊กซี่เหรอคะ แต่ค่ารถมันแพงมากนะจากบ้านเราน่ะ”พรายจันทร์ตกใจเมื่อรู้ว่าตนเองต้องนั่งแท๊กซี่ไปรับเพื่อนของอีกฝ่าย ตะวันฉายปรายตามองอย่างรำคาญก่อนจะรีบตัดบท
“โอ๊ย!จะซักเท่าไหร่กันเชียว เดี๋ยวแกค่อยมาเอาค่ารถจากฉันตอนกลับมาแล้วก็ได้ ไปไป๊! น่ารำคาญจริงเชียว”ร่างระหงยัดกระเป๋ษถือใบโปรดของอีกฝ่ายใส่มือ แล้วรีบดันหลังให้ไปที่หน้าประตูบ้านจากนั้นก็ปิดประตูใส่หน้า โบกมือให้เธอก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ทิ้งให้พรายจันทร์ได้แต่ยืนงงกับท่าทางดี๊ด๊าเกินพอดีของคนปวดท้องม๊าก มาก
หญิงสาวส่ายหัวอย่างระอากับนิสัยรักสบายของพี่สาวทำไมเธอจะไม่รู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงที่อีกฝ่ายให้เธอไปรับเพื่อนแทนไม่ใช่เพราะปวดท้อง แต่เป็นเพราะขี้เกียจต่างหาก แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ หญิงสาวจึงเริ่มเดินไปยังปากทางเพื่อหารถเดินทางไปยังสนามบินตามคำสั่งพี่สาวที่แสนดี โดยไม่ได้นึกเลยว่าสิ่งที่ตนคิดไว้มันจะผิดมหันต์
----------------------------------------------------------------------
ไอจันทร์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 เม.ย. 2554, 22:06:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 เม.ย. 2554, 22:07:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 1884
| << ตอนที่ 7 | ตอนที่ 9 >> |