ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก

Tags: ทหารเรือ นักเขียน

ตอน: 16. มาตามสัญญา 3

16.

“ผู้การครับ ขอคุยด้วยหน่อยครับ” หลังจากทราบเรื่องจากหิรัญญา ต้นเรือศุภโชคก็มาที่หน้าประตูแล้วเรียกผู้การจิรวัติให้ออกมาคุยด้วยน้ำเสียงพอได้ยินกันแค่สองคน

“คุณญาบอกว่าน้องฐากับพวกมาที่นี่ครับ..เอาอัลบั้มรูปที่พี่เคยถ่ายไว้กับน้องฐามาให้คุณแพรวดูแล้วก็บีบน้ำตาไว้ไม่น้อยเหมือนกัน..”

“ขอบใจมาก”

รายงานถึงสาเหตุที่ทำให้แพรวพรรณต้องหนีกลับบ้านแล้ว ต้นเรือศุภโชคก็เดินตามหิรัญญาที่เดินนำไปหาดดงตาล เพราะต้องการให้ผู้การกับแพรวพรรณคุยกันตามลำพัง..

“น้องแพรว..” จิรวัติเดินกลับมาทรุดลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าแพรวพรรณซึ่งยังคงแสร้งพับผ้าไปเรื่อย ๆ เพราะอยากจะรอดูว่าเขาจะแก้ตัวว่าอย่างไร

“ล้างหน้าก่อนไหม..หน้าตาดูไม่ได้เลย”

“ค่ะ” ว่าแล้วแพรวพรรณก็ลุกขึ้น คว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ และแพรวพรรณก็อยู่ในห้องน้ำร่วมสิบนาที จนกระทั่งคนที่รออยู่ด้านนอกกระสับกระส่ายทนรอไม่ไหว

“นานแล้วนะครับ ออกมาได้แล้ว..”

แพรวพรรณเปิดประตูออกมาตามคำสั่งของเขา หญิงสาวไปที่กระเป๋าซึ่งเก็บอัลบั้มรูปเจ้าปัญหา รื้อค้นอยู่อึดใจ แพรวพรรณก็เดินออกจากบ้านไปทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้พลาสติก เขาเดินออกมายืนเกาะระเบียงบ้านมองออกไปข้างนอกก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “แพรวไม่เคยมีรูปกับเพื่อน ๆ ในอดีตเหรอ”

“เคยค่ะ มีเยอะด้วย เพราะแพรวเป็นคนชอบดูรูปเก่า ๆ”

“รูประหว่างพี่กับน้องฐามันก็เป็นรูปในอดีต”

“หวานกันมากเลยนะคะ แต่ละรูปบอกให้รู้เลยว่า รักกันมากแค่ไหน” แพรวพรรณพูดไปพลางเปิดดูรูปไปด้วย

“เรื่องที่มันเป็นอดีตไปแล้ว มันก็ไม่มีค่าควรเอามาใส่ใจ”

“แพรวก็มาที่นี่เพราะรูปในอดีตค่ะ”

“รูปอะไร”

“วันที่มีข่าวว่าทหารเรือไทยไปปราบโจรสลัดที่โซมาเลีย แพรวกำลังนั่งดูรูปถ่ายของพี่พงศ์ตอนเป็นเด็ก ๆ วันนั้นแพรวเลยได้เห็นหน้าพี่ต้นกล้าอีกครั้ง..รูปในอดีตรูปนั้นมันทำให้แพรวนึกอยากเจอพี่อีกสักครั้งทั้งที่ก่อนหน้านั้น แพรวลืมพี่ไปแล้ว..”

“แพรวจะบอกอะไรกับพี่”

“รูปในอดีตใช่ว่าจะไม่มีความสำคัญกับอนาคตนี่คะ”

“บางรูปมันก็สำคัญ แต่บางรูปมันก็ไม่ได้สำคัญ..โดยเฉพาะรูปพี่กับน้องฐา พี่จะบอกอะไรให้นะแพรว” พูดจบเขาก็หันหน้ากลับมายืนพิงระเบียงแล้วก้มหน้ามองหน้าได้รูปของแพรวพรรณที่มองเชิดไปข้างนอก..

“เมื่อวานตอนบ่ายพี่ไปหาน้องฐามา..พี่ถึงมาที่นี่จนมืดค่ำ..ที่พี่ไปหาน้องฐา เพราะพี่จะบอกกับเขาว่า ต่อไปเราจะเป็นแค่พี่น้องกันเท่านั้น..”

“ก็ได้แล้วนี่คะ” แพรวพรรณประชดกลับไป

“เรื่องนั้นก็ด้วย..แต่มันไม่ใช่เหตุผลทั้งหมด พี่ยอมรับว่าก่อนหน้านั้นพี่เจ้าชู้ ใช้ชีวิตวัยหนุ่มเปลืองระดับหนึ่ง แต่ว่าพี่กับผู้หญิงเหล่านั้น ก็มีข้อตกลงกันก่อนว่าเราจะคบกันแบบไหน คติของพี่คือ พี่จะไม่ยุ่งกับแฟนคนอื่น มีอยู่รายหนึ่ง เจอกันในผับตอนกลางคืน เค้าบอกว่า เขาโสด เรื่องของเราจบลงที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเวลาตีสอง พอตอนเช้า แฟนเค้าโทรมาตาม เขาขอโทษพี่ เขาขอพบพี่อีก แต่สำหรับพี่มันไม่ได้..”

“ก็ได้แล้วนี่คะ พออ้างมโนธรรมมันก็เลยดูดี”

“แล้วนี่แพรวร้องไห้เรื่องอะไร”

พอเจอคำถามนี้เข้าไปแพรวพรรณก็ค้อนให้เขาก่อนจะเชิดหน้าออกไปมองทางอื่นอีกครั้ง..

“ก็น้องฐาเขาขอให้แพรวเห็นใจเขา..ให้ช่วยพูดกับพี่ว่าอย่าทิ้งเขา เพราะเขาเป็นเมียพี่”

“แล้วแพรวก็ร้องไห้..ร้องไห้ทำไม”

“ก็แพรวเป็นผู้หญิงนี่คะ..ผู้หญิงหน้าบาง ผู้หญิงเซ้นซิทีฟ ผู้หญิงอ่อนไหว”

“แล้วเขาพูดอะไรมั่ง”

“แค่นี้แหละค่ะ”

“แพรวร้องไห้เพราะสงสารเขาใช่ไหม”

“ค่ะ..ลูกผู้หญิงด้วยกัน ไม่สงสารได้ไง”

“หน้าตาก็ดี จิตใจก็ดี หาได้ไม่ง่ายเลยนะนี่..”

“ชมใช่ไหมคะ” แพรวพรรณอยากจะยิ้มแต่ว่าก็จำต้องแสดงบทบึ้งตึงต่อไป..

“ชมสิ..ชมจากใจเลย”

“พี่ต้นกล้า”

“พี่ก็นั่งยืนอยู่ตรงนี้..เสียงดังไปได้..พี่ขอรูปชุดนี้คืนนะ..”

“จะเอาไปทำอะไร..”

“เผาทิ้ง..”

“ทำไมต้องทำอย่างนั้น”

“ก็อยากให้แพรวเห็นว่าพี่ไม่ได้คิดอะไรกับน้องฐาแล้ว”

“แต่น้องฐาเป็นเมียพี่นะคะ”

“อย่าให้พี่ต้องพูดเพื่อให้ตัวเองดูดีแล้วน้องฐาดูแย่ลงเลยแพรว..พี่พูดไม่ออก..เอาเป็นว่า ก่อนหน้านั้นพี่กับเขาก็มีปัญหากันระดับหนึ่ง..เขาลูกอภิอัครมหาเศรษฐีของชลบุรี พ่อเขาชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้
เขาใช้ชีวิตแบบคุณหนูไฮโซ กินดีอยู่ดี เสื้อ ผ้า หน้าผม เครื่องสำอาง กระเป๋าที่เขาถือ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นตัวเขา มันไปกับทหารเรือจน ๆ ไม่ได้เลย”

“แต่เขาก็รักพี่”

“ข้อนั้นพี่ไม่เถียง..เขารักพี่ รักในแบบของเขา”

“แบบไหน”

“ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่ไม่ได้รู้สึกว่าเขารักพี่ พี่รู้สึกว่าเขาแค่ต้องการเอาชนะพี่เท่านั้น”

“แล้วพี่ทนคบกับเขามาได้อย่างไร..”

“พี่บอกเลิกกับเขาหลายรอบแล้ว แต่เขาไม่ยอม..แล้วพี่ก็ใจอ่อนเรื่อยมา”

ใจจริงแพรวพรรณอยากจะพูดว่า ‘ก็ใช่ละซิ คบหากับเขาแล้วมีแต่ได้ประโยชน์จะบอกเลิกได้ไง’ แต่ถ้าพูดไปอย่างนั้น มันเป็นการดูถูกศักดิ์ศรีของเขาชัด ๆ แพรวพรรณจึงทำได้เพียงเมินหน้าหนีดวงตาคมกล้าของเขา


“ตอนนั้นพี่ก็ไม่มีใครด้วย..”

“หาตัวตายตัวแทนไม่ได้นี่เอง”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้” เขายอมรับง่าย ๆ แพรวพรรณจึงต้องหันมองมองหน้าของเขา..

“แล้วแพรวอยากรู้ไหมทำไมพี่ต้องบอกเลิกกับเขาเมื่อวานนี้..”

แพรวพรรณส่ายหน้าช้า และเธอเองก็ไม่คิดว่า พี่ต้นกล้าจะทรุดตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้าของเธอ..แพรวพรรณจะไหลตัวลงจากเก้าอี้บ้างแต่เขาก็ยกมือห้ามไว้..

“ที่พี่บอกเลิกกับเขาเมื่อวานนี้ ก็เพราะพี่ พี่อยากเริ่มต้นกับแพรว..พี่ชอบแพรว”

“พี่ต้นกล้า..”

“มันอาจจะฟังดูไม่ขึ้น มันอาจจะทำให้แพรวเสียความรู้สึก แต่พี่ทำได้แค่นี้จริงๆ”

น้ำตาของแพรวพรรณหยดเผาะลงมา โดยที่หลังมือก็เร็วพอจะรีบซับมันออกจากใบหน้านวลเนียน
..
“แพรวจะให้โอกาสพี่ได้ไหม ให้พี่ได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหมว่าพี่จริงใจกับแพรว”

“ก็แล้วน้องฐานี่ละคะ”

“ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกแพรว..เดี๋ยวเขาเบื่อ เขาก็เลิกไปเอง”

“แต่ถ้าเขาอาฆาต”

“พี่ถามแพรวก่อนว่าแพรวรู้สึกอย่างไรกับพี่..ถ้าแพรว ไม่รู้สึกดี ๆ กับพี่พี่ก็จะได้ไม่คิดเอื้อมเด็ดดอกฟ้าดอกนี้อีก”

“พี่ต้นกล้า..”

“ก่อนอื่น พี่ขอบอกกับแพรวอย่างที่พี่ได้บอกไปแล้ว พี่เป็นทหารเรือจน ๆ อนาคตมันอาจจะดีขึ้นแต่มันไม่ได้จะดีขึ้น หรือสามารถรวยขึ้นภายในพริบตาได้อย่างนักธุรกิจที่มีเงินถุง เงินถัง มีเงินทุนจากครอบครัวเดิม ต้นตระกูลพี่เป็นชาวนา ฐานะทางบ้านของพ่อแม่ซึ่งตอนนี้ก็แค่พออยู่พอกินกันไปตามอัตภาพและด้วยเป็นพี่ชายคนโต พี่ยังต้องมีภาระให้เงินพ่อแม่ แบ่งให้น้อง ๆ ได้ใช้บ้าง..และตอนนี้พี่ก็มีหนี้
สินอยู่พอประมาณ บางเดือนแทบไม่มีเหลือเก็บ..”

แพรวพรรณฟังไปพลางครุ่นคิดหาคำตอบ เพราะก่อนหน้านั้นเธอก็แอบคิดเรื่องนี้ไว้ไม่น้อยเหมือนกัน หญิงสาวนอนพลิกไปพลิกมาถามตัวเองว่า ถ้าคบกับพี่ต้นกล้าถึงระดับหนึ่ง แล้วเขาเอ่ยปากบอกรักจนกระทั่งขอแต่งงาน

เธอจะรับรัก หรือตกลงแต่งงานกับเขาไหม เพราะการที่คนสองคนจะมาอยู่ด้วยกัน นอกจากเรื่องความรักแล้ว มันยังมีเรื่องพื้นฐานทางครอบครัว ซึ่งครอบครัวของเขาเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา แม่ของเขานุ่งผ้าถุงผืนละไม่กี่บาท เสื้อผ้าไม่เข้าชุด ดัดผมหยิกรอบหัว ใบหน้าไร้สีสัน..ผิดกับแม่ของเธอ แม้แม่จะมีพื้นเป็นลูกชาวนา แต่ความทะเยอทะยาน การศึกษาที่มากกว่าชั้นประถมสี่ของแม่ กับฐานะทางการเงินของตระกูลพ่อ บุคคลที่แม่คบค้าสมาคมด้วย ทำให้วันนี้แม่มีเครื่องแต่งกาย คำพูด คำจา แบบคนในสังคมเมือง

..เรื่องบ้านช่องห้องหับการอยู่การกินของพ่อแม่ของเขาเธอไม่เคยเห็น แต่บ้านของเธอหลังใหญ่จนคนเหลียวมอง มีคนรับใช้พร้อม สถานะทางการเงินแม้จะมีหนี้สินตามประสาคนทำธุรกิจแต่ว่าสินทรัพย์ที่มีอยู่ก็มากกว่า ส่วนทางบ้านเขา ดูจากสภาพวันนั้น กับที่เขาบอกว่า ยังต้องควักให้พ่อแม่และน้อง ๆ ก็แสดงว่าขาดสภาพคล่อง..

ก่อนนั้นแพรวพรรณคิดว่า ถ้าเขาถาม เธอจะตอบว่าไม่สนใจกับเรื่องพวกนั้น แต่พอเขามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าแล้วพูดตรง ๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบนี้ เธอจะใช้อารมณ์ตอบไม่ได้เช่นกัน..

“แพรว..แพรว แพรว..”

“ยังไม่ตอบพี่ตอนนี้ก็ได้นะ..จะเที่ยงแล้ว ออกไปหาข้าวกินกันดีกว่า ร้านใกล้ ๆ นี่แหละ ไปลุก..” ว่าแล้วเขาก็ยืนขึ้นก่อนจะส่งมือข้างขวาไปให้หญิงสาวจับเพื่อยืนขึ้น..

แพรวพรรณมองมือของเขาแล้วก็เงยหน้ามองหน้าของเขา..ถ้ามันไม่มีเรื่องน้องฐามาทำให้เธอใจคอไม่ดีก่อนหน้า เธอคงจะสารภาพไปว่าเธอรักเขา ไม่อยากไปจากที่นี่เพราะจะต้องทนคิดถึงเขาไม่ได้แน่ แต่เมื่อมีกรณีน้องฐาแล้วทำให้เรื่องมันพลิกมาเป็นแบบนี้ แพรวพรรณก็ต้องอมยิ้มจาง ๆ ก่อนจะจับมือเขาแล้วหยัดกายขึ้นยืนเคียงกับเขาที่ไม่ยอมถอยหลังไป และด้วยไม่อยากให้ร่างกายสัมผัสกับร่างกำยำในชุดทหารเรือของเขา แพรวพรรณจึงเซไปข้างหลัง และเขาก็ไวพอจะคว้าเอวของเธอพร้อมกระชับอ้อมแขนแบบให้ร่างของเธอมาแนบกับร่างของเขา..

“พี่ต้นกล้า..” แพรวพรรณดิ้นรนหนี..และเขาก็ยอมปล่อยง่าย ๆ

“ก็แพรวจะล้ม..”

“ขอบคุณค่ะ..” แพรวพรรณเดินเข้าไปในห้องคว้ากระเป๋าสะพายซึ่งมีกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์ และอุปกรณ์ของใช้อัดอยู่เต็มเช่นที่เคยอยู่ แต่พอเห็นว่าหิรัญญาไม่ได้เอาโทรศัพท์ของตัวเองไปด้วยแพรวพรรณจึงทำท่าจะชะเง้อหา..

“เดี๋ยวเราเดินไปหาสองคนที่ตรงหน้าหาด แล้วก็ชวนเขาไปกินข้าวกัน..ไป”

“จริง ๆ แล้วแพรวยังไม่หิว”

“แต่มันจะเที่ยงแล้ว ต้องกินข้าว..จะได้มีแรงทำงานต่อ”

“แต่แพรวจะกลับบ้าน”

“พี่ยังไม่ให้กลับ..”

“แต่แพรวอยากกลับ แพรวคิดถึงแม่”

“สรุปว่าแพรวไม่ได้คิดอะไรกับพี่..”

“พี่ต้นกล้า”

“ถ้าแพรวไม่ได้มีใจให้พี่..เมื่อกี้ที่พี่พูดอะไรไป แพรวก็ไม่ต้องใส่ใจนะ..คิดเสียว่าฟังคนเจ้าชู้พูดอะไรเรื่อยเปื่อยไป”

“แพรวไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะคะ”

“แล้วจะให้พี่ตีความว่าไง พี่ถามว่าแพรวคิดอะไรกับพี่แพรวก็ไม่ตอบ”

“ก็พี่ต้นกล้าบอกว่ายังไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้”

“แต่ถ้าแพรวกลับบ้าน แล้วแพรวจะตอบพี่ได้ไหม อ้อ พี่ลืมไป แพรวกลับไปคราวนี้ แพรวก็จะได้ไปเจอคู่หมายที่พ่อแม่หาไว้ให้ เขาเป็นนักเรียนนอกด้วย ลูกคนมีเงินด้วย พี่เทียบอะไรไม่ได้เลย”

ใบหน้านั้นปั้นปึ่งขึ้นมาจนแพรวพรรณใจหล่นวูบ..นี่กลายเป็นว่า เขาน้อยใจ..งอนที่เธอไม่ยอมอยู่แล้วก็พาลไปถึงเรื่องที่เธอได้บอกกับเขาไว้วันนั้น..โอ้ย เรื่องมันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไงเนี่ย..แพรวพรรณปั้นหน้างุงงน..“ตกลงพี่งอนแพรวเรื่องอะไร แพรวงง”

“พี่งอนแพรวเมื่อไหร่”

“พูดประชดแบบนี้ไม่เรียกงอนแล้วจะเรียกอะไร..”

“น้อยใจ..”

“หัวก็ไม่ล้านสักหน่อย”

“ถ้าล้านละแพรวจะมองพี่ไหม”

“ไม่มอง”

“ตอบพี่ได้หรือยัง..ว่าแพรวรู้สึกอย่างไรกับพี่”


“แล้วนอกจากเรื่องฐานะทางบ้านของเราที่แตกต่างกันแล้ว มีอะไรที่พี่ต้นกล้าอยากจะบอกแพรวอีก”

“..ถ้าแพรวรับฐานะทางบ้านพี่ได้ รับหน้าที่การงาน การเงิน รับอนาคตของพี่ได้ และทนรับความเหงาทนรอยามที่พี่ต้องออกเรือไปทำงานได้..แพรวก็จะเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของพี่..”

“ผู้หญิงคนสุดท้าย” น้ำตาของแพรวพรรณเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง.. แต่ถึงกระนั้น คำว่า ผู้หญิงคนสุดท้ายก็ทำให้แพรวพรรณคิดถึงผู้หญิงคนแรก คนที่สอง สาม สี่ ห้า หก..ของเขา

“แล้วแพรวจะมั่นใจได้อย่างไรว่า ผู้หญิงคนก่อนหน้านั้นของพี่จะไม่มาทำให้แพรวเจ็บช้ำใจอีก..”

“ก่อนหน้านั้น หนึ่งถึงเท่าไหร่พี่ก็จำไม่ได้ แต่ทุกคน เรื่องมันจบหมดแล้ว ถ้ามีปัญหาก็ยังเหลือแค่น้องฐาคนเดียว”

“แต่เขาก็ร้ายใช่ย่อย”

“ในนิยายที่แพรวเขียน ความรักของตัวละคร มันก็ต้องมีอุปสรรคบ้างไม่ใช่หรือ..”

“ใช่ค่ะ..มีทุกเรื่อง”

“แล้วชีวิตจริงถ้ามันจะมีอุปสรรคบ้างจะได้ไหม”

“ได้ค่ะ”

“แล้วแพรวจะช่วยทำให้อุปสรรคแรกหมดไปไหม”

“อุปสรรคอะไร”

“ตอนนี้พี่ยังไม่รู้ว่าแพรวคิดอะไรกับพี่ มันคืออุปสรรคแรกของพี่นะ”

“แล้วพี่อ่านใจแพรวไม่ออกหรือคะ”

“ออก..พี่รู้ว่าแพรวรักพี่ และพี่ก็มั่นใจว่า แพรวเกิดมาเพื่อคู่กับพี่”

“มั่นใจ” แพรวพรรณทำหน้าเลี่ยนกับสำนวนกระเทาะหัวใจเธอของเขา

“มานั่งคุยกันดีกว่ายืนคุยกันแบบนี้เมื่อย” พูดจบเขาก็เดินไปนั่งบนโซฟาตัวยาว แพรวพรรณเดินถือกระเป๋าสะพายใบใหญ่ตามไปนั่งโซฟาเดี่ยวที่อยู่ด้านข้าง..

“เมื่อตอนหลังปีใหม่พี่กลับไปบ้านมา แล้วหนูนาน้องสาวพี่เค้าก็กลับมาบ้านเพราะมหาวิทยาลัยหยุด..เขาดูดวงได้..เขาดูลายมือให้พี่..”

“แล้ว”

“เขาบอกว่า เนื้อคู่พี่เป็นคนบ้านเดียวกัน กำลังจะได้เจอกัน เขากำลังจะไปหาพี่..”

“จริง ๆ หรือคะ”

“แต่พี่ไม่เชื่อเขาสักนิด..เพราะตั้งแต่พี่ออกจากบ้านมาอยู่โรงเรียนเตรียมทหาร มาอยู่โรงเรียนนายเรือ จนกระทั่งมาอยู่ที่นี่ พี่ไม่เคยเจอผู้หญิงซึ่งเป็นคนบ้านเดียวกันเลย..ไม่เคยมีใครเข้ามาในสายตาของพี่สักคน ไม่เคยได้ยินเสียงใครด้วยซ้ำ..จนกระทั่งวันนั้นแพรวโทรมา”

“แล้ววันนั้นทำไมสายหลุด...”

“พี่กำลังขับรถไปงานเลี้ยงรุ่นที่พัทยา แล้วสัญญาณมันหลุด จนดึกพี่กลับมาถึงห้องพัก แล้วพี่นึกได้ว่ายังคุยไม่จบ..”

“ฟังขึ้นอยู่..”

“วันนั้นตอนที่แพรวเล่าพล็อต พี่ฟังไม่รู้เรื่องหรอกนะ พี่คิดถึงแต่คำพูดของหนูนา พี่รู้สึกแต่ว่าเสียงนี้พี่คุ้นหูจังเลย พี่อยากเห็นหน้าแพรวมาก ๆ..”

“จริง ๆ หรือคะ” แพรวพรรณเริ่มหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา..

“แล้วพี่ก็เห็นหน้าแพรวในเน็ต ในเฟสบุ๊คของแพรว..แล้วพี่ก็เห็นหน้าของแฟนแพรวด้วย..”

“หนึ่ง..” แพรวพรรณหัวเราะเบา ๆ

“พี่อยากฆ่ายายหนูนามาก เนื้อคู่อะไรมาพร้อมกับสามี..ถ้ามีแฟนแล้วพี่ขอบายเพราะ เพราะพี่มีคติอยู่อย่างหนึ่ง คือจะไม่ยุ่งกับคนมีแฟนมีเจ้าของ..”

“พระเอกจังเลย..”

“แล้ววันนั้นยิ่งเห็นแพรวมากับเขา บอกตรง ๆ ว่าพี่หมดอารมณ์จะต้อนรับ”

แพรวพรรณก้มหน้าซ่อนความเจ้าเล่ห์ของตน ..

“แต่พี่ก็ดีใจที่แพรวบอกพี่ว่าหนึ่งเป็นแค่เพื่อน ตอนนั้นเหมือนโลกมันสว่างขึ้นมาทันที...”

“แล้วพี่ไม่ได้คิดเรื่องน้องฐาของพี่เลยหรือคะ”

“พี่ก็บอกแล้วว่าอย่างไรเราก็ไปด้วยกันไม่ได้หรอก ถึงไม่มีแพรวเข้ามาพี่กับเขาก็ต้องจบ เพราะเดือนเมษาที่จะถึงนี้เขาก็จะบินไปเรียนต่ออยู่แล้ว..มันก็คงจบกันโดยปริยาย..ส่วนหนึ่งพี่ก็รอให้ถึงเวลานั้น แต่พี่ก็ไม่คิดว่าแพรวจะเข้ามาเร็วแบบนี้ และพี่ก็อยากให้แพรวมั่นใจว่า พี่รักแพรว พี่พร้อมจะช่วยแพรวหากว่าแพรว แพรวไม่อยากแต่งงานกับคนที่แม่หาให้..”

“แล้วพี่ชอบแพรวตรงไหน”

“แล้วแพรวชอบพี่ตรงไหน”

“เป็นผู้หญิงไม่ควรชมโฉมผู้ชาย”

“พี่สารภาพว่าพี่นึกภาพแพรวในอดีตไม่ออกจริง ๆ แต่พอเห็นแพรวในเน็ตพี่ก็นึกรัก จนกระทั่งได้คุยกัน ทั้งวันเสาร์และวันอาทิตย์..พี่รู้ว่าแพรวตั้งใจมาหาพี่..พี่เห็นแพรวแอบลอบมองหน้าพี่บ่อย ๆ พี่รู้ว่าแพรวมีใจให้พี่ไม่น้อย..ถ้าแพรวไม่ชอบพี่ แพรวก็คงไม่รีบสารภาพว่าหนึ่งเป็นแค่เพื่อน แพรวอยากให้พี่จีบ แพรวทอดสะพาน...”

“แล้วไงต่อ” แพรวพรรณพยายามจะไม่ขำออกมา..แต่ว่าดวงตานั้นก็เปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์จนเขาต้องนิ่วหน้า

“พี่กำลังหลงกลแพรวหรือเปล่า”

“หลงกลอะไรค่ะ”

“เอามือออกมาจากกระเป๋าเดี๋ยวนี้..”

แพรวพรรณรีบดึงมือออกมา..แล้วก็วางกระเป๋าลงบนโต๊ะ..ทำแก้มป่องพร้อมกับเหลือบตาไปมา..

“มีอะไรอยู่ในนั้นแน่ ๆ เลย”

“สารภาพรักจบแล้วหรือยัง”

“ทำไม”

“แพรวหิวข้าวแล้ว..”

“หิวก็ไปกิน..พี่ก็หิวแล้ว โจ๊กเมื่อเช้าหายไปหมดแล้ว” ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นหลังจากนั้นก็ยื่นมือขวามาให้แพรวพรรณจับเพื่อยืนขึ้นมาเคียงกัน และแพรวพรรณก็จับมือเขาเพื่อหยัดกายขึ้นยืน แต่ว่าครั้งนี้ แม้เนื้อตัวจะไม่ได้เกือบชนกันแต่ว่าแพรวพรรณก็ขยับไปชิดกับร่างกำยำสูงสง่าของเขา..และเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อแพรวพรรณพูดเบา ๆ ว่า “พี่ต้นกล้าคะ แพรวขอกอดพี่สักอึดใจนะคะ”




จุฬามณีเฟื่องนคร
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ย. 2554, 00:14:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ย. 2554, 00:14:48 น.

จำนวนการเข้าชม : 3792





<< 15.มาตามสัญญา2   17.1 "ผู้ชายได้คืบจะเอาศอก" >>
จุฬามณีเฟื่องนคร 21 พ.ย. 2554, 00:18:12 น.
ก่อนอื่น ต้องขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุก ๆ ท่านที่ร่วมเล่นสนุกด้วยกัน..ขอโทษด้วยที่รบกวนเวลาอ่านนิยายเรื่องอื่น ๆ ...สรุปว่า หลังจากที่เปิดเล่นเกมส์ คลิ๊ก like ปรากฏว่า ผมได้ เพื่อนใหม่ คือน้องซี เข้ามาทักทาย คุยไปคุยมา ทำให้ผม สืบเสาะไปหา นาวิกโยธิก..อีกหนึ่งตัวละครที่ผมอยากปล่อยสู่โลกจินตนาการ และ ผมก็ได้โอกาสนั้นมาแล้ว..แต่ว่าจะได้ลงมาืมือ เขียน นาวิกโยธินพ่อลูกอ่อน อีกเมื่อไหร่ คงต้องขอเวลาเก็บข้อมูลอีกสักพัก แต่่ว่า น้องซีก็ทำให้ผมมีกำลังใจ กับพล็อตทหารน่ารัก ๆ อีกไม่น้อยเหมือนกัน..


จุฬามณีเฟื่องนคร 21 พ.ย. 2554, 00:22:41 น.
สำหรับเรื่องนี้ มีทั้งหมด 30 ตอน กับ 1 ตอนพิเศษ ซึ่งตอนนี้ ถึงครึ่งหลังแล้ว..เอาเป็นว่า ผมขอเล่นเกมส์ อีกครั้งก่อนจะเข้าหมวดปกติคือ เหลือสัปดาห์ละหนึ่งตอนนะครับ..เกมส์นี้ยากขึ้นมาอีกนิดครับ..ขอเป็น like ตอนที่ 16 ถ้าครบ 100 like ตอนที่ 17-18 จะมาต่อเนื่องกันเลย..แล้ว ใน 100 like ผมก็จะจับฉลากแจก ราชนาวีที่รัก ที่จะคลอดกับดอกหญ้า 2000 จะจำนวน 2 เล่มครับ..พร้อมร่วมสนุกก็อ่านแล้วกด like ใครที่ยังไม่มี like ให้กด ก้้้้้สมัครสมาชิกนะครับ..เป้้นสมาชิกแล้้้้ว ล้้อคอินอ่านนิยายให้กำลังนักเีขียนท่านอื่น ๆ ด้วย เว็บสิรินดา จะได้สนุกสนานกว่านี้ครับ..รบกวนด้วยครับ..

ปล. รางวัล แจกเฉพาะ like ของ เว็บสิรินดา นะครับ like ของ facebook ผมเช็คไม่ได้ว่ามีใครบ้าง แต่ก็ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยกันกระจายความสนุก..จุ๊บ ๆ


oolong 21 พ.ย. 2554, 01:06:08 น.
Will be waiting for "Navy and a Baby" naka.


fahsaipkt 21 พ.ย. 2554, 01:25:16 น.
จะไปนอนแล้ว ลองเข้ามาดูว่ามีเรื่องอะไรอัพใหม่ ดีใจจังเลยได้อ่านพี่ต้นกล้าก่อนนอน ขอบคุณคะ


minafiba 21 พ.ย. 2554, 01:34:00 น.
^_^


หมีสีชมพู 21 พ.ย. 2554, 01:56:07 น.
แปะชื่อไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาอ่านต่อ ^^


คิมหันตุ์ 21 พ.ย. 2554, 01:56:57 น.
ตอนนี้น่ารักเชียว


เด็กหญิงม่อน 21 พ.ย. 2554, 06:32:58 น.
มาอ่านทีเดียว 16 ตอนรวดเลยค่า สนุกมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ >_<


แว่นใส 21 พ.ย. 2554, 08:38:31 น.
ขอกอดทำไมอะ


ann 21 พ.ย. 2554, 08:41:44 น.
มาร่วมกด like ด้วยค่า ^^


Siang 21 พ.ย. 2554, 08:59:20 น.
อ่านตอนนี้แล้วชอบมากๆ เหมือนที่คุณเฟื่องบอกไว้ในตอนที่แล้วเลย


morisa 21 พ.ย. 2554, 09:48:58 น.
รอดูว่าหมากเกมนี้ระหว่างพี่ต้นกล้า กับน้องแพรว ใครจะเป็นฝ่ายปิดเกมได้ก่อนกัน


Solnushka 21 พ.ย. 2554, 10:19:55 น.
อ๊ายยย ชอบมาก ว่าแต่พี่ต้นกล้าจะทิ้งลายเจ้าชู้ได้จิงๆหรอเนี่ย


ป้าพร 21 พ.ย. 2554, 10:28:52 น.
อ่านตอนนี้แล้วเห็นใจน้องแพรวนะ ต้นกล้าสู้ๆ ถ้ากล้าเข้าบ้านน้องแพรวละก็ ป้าเชียร์สุดใจ เลยเอ้า ขอบคุณมากค่ะคุณเฟื่องยอมรับมากๆติดหนึบมากค่ะนิยายเรื่องนี้


ไรน้ำ 21 พ.ย. 2554, 12:04:30 น.
หลังจากรออ่านที่เวปนิยายอยู่นาน เพิ่งเห็นว่าอัพที่นี่เร็วกว่า งั้นรออยู่บ้านนี้แล้วกันค่ะ

แอบหลงรักต้นเรือกับพี่ญาอะ น่ารักดี ลุ้นๆ


overtime 21 พ.ย. 2554, 13:14:44 น.
ทำไมพระเอกเจ้าชู้จังอ่ะคะ


anOO 21 พ.ย. 2554, 13:41:11 น.
ชอบตอนนี้มากเลย น้องแพรวพี่ต้น ทันกันดีจัง
อย่าลืมเสนอตัวไปช่วยน้องแพรวนะค่ะ


Zephyr 21 พ.ย. 2554, 14:04:46 น.
อั๊ยยะ ตอนนี้ถ้าเป็นแพรวนี่คงมึนกะการต้อนของพี่ต้นกล้ามากมาย แหม รู้แต่แรก ทั้งคู่ แต่แอบ แย็บๆ หยอดๆกันมาตลอด มาวงแตกเอากะยายน้องฐานี่เอง มาลุ้นกับผู้หญิงคนรองสุดท้ายกับผู้หญิงคนสุดท้ายของผู้การเรือต้นว่าจะฉะกันตรงๆเมื่อไร เดี๋ยวไปทำป้ายเชียร์ก่อน หึหึ


แวนด้าน้อย 21 พ.ย. 2554, 14:19:34 น.
ชอบตอนนี้ที่พี่ต้นกล้ากับแพรวที่เริ่มเปิดใจคุยกันค่ะ


zeen 21 พ.ย. 2554, 14:41:40 น.
ชอบจังค่ะ
รอลุ้นคู่ต้นเรือศุภโชค+พี่ญาด้วยนะคะ


nunoi 21 พ.ย. 2554, 20:39:45 น.
ถ้าคุยแบบเปิดใจ ปัญหาก็จะไม่ตามมาเนอะ


แพม 21 พ.ย. 2554, 21:53:02 น.
จะเคลียร์ได้เร้อ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account