ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 17.1 "ผู้ชายได้คืบจะเอาศอก"
17.
ไม่แค่กอดเขาที่เอวจนเต็มอ้อมแขน ใบหน้าที่รูปไขที่แนบลงไปกับอกของเขานั้นก็เกลือกกลิ้งก่อนที่ทำนบน้ำตาของแพรวพรรณจะแตกออกมา..
“แพรวรักพี่ค่ะ..แพรวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแพรวใจง่ายอย่างนี้..”
“พี่ก็รักแพรว..” เขากอดตอบหลวม ๆ พลางก้มหน้าดอมดมความหอมจากเรือนผมของคนในอ้อมกอดของเขา..
“แล้วแพรวร้องไห้ทำไม”
“แพรวดีใจค่ะ..แพรวดีใจว่า แพรวมีคนที่แพรวอยากอยู่ด้วยทุกวัน..ก่อนหน้านั้นแพรวได้แต่อิจฉานางเอกในนิยายของตัวเอง แพรวไม่รู้ว่าคนที่แพรวอยากกอด อยากบอกรักอยู่ตรงไหน ..แล้วจู่ ๆ แพรวก็ไปค้นรูปเก่า ๆ มาดู แล้วแพรวก็เห็นหน้าพี่.. ใจของแพรวมันหล่นวูบ..” เล่าให้เขาฟังไปด้วยน้ำตาที่เพิ่มมากขึ้นจนจิรวัติรู้สึกตกใจ..เพราะเขาก็ไม่รู้ว่า ความเป็นนักเขียนของแพรวพรรณนั้น จะทำให้เธอ ‘เซ้นสิทีฟ’ สักแค่ไหน
“แพรวกลัวว่าพี่จะมีเมียมีลูกไปแล้ว แพรวกลัวว่าพี่จะมีตัวจริง แต่แพรวก็อยากมาเห็นหน้าพี่สักครั้งแพรวรู้สึกว่าแพรวมีความหวัง แพรวไม่อยากแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ แต่แพรวก็ไม่รู้จะแต่งกับใคร เพราะไม่มีใครเข้ามาในชีวิตแพรวเลย”
“ก็แต่งกับพี่นี่ไง ..อนาคตเราจะได้แต่งงานกัน อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า” เขากระชับอ้อมแขนแล้วเพิ่มน้ำหนักกดปลายจมูกลงไปที่กระหม่อม แพรวพรรณก็สะอื้นหนักขึ้นอีก..
“เป็นอะไร ทำไม ขี้แยจังเลย..”
“แพรวกลัวค่ะ..แพรวกลัวว่าแม่จะไม่ยอม แพรวคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตแน่ ๆ..”
“ก็เรารักกัน ใจเราตรงกัน..เราต้องไม่กลัว..พี่จะไปบ้านแพรว พี่จะบอกกับพ่อแม่แพรว ว่าเรารักกัน อนาคตเราจะแต่งงานกัน แต่งแล้วแพรวจะมาอยู่กับพี่ที่นี่..แพรวก็เขียนหนังสือไป พี่ก็ทำงานของพี่ไป เราจะมีลูกด้วยกัน ลูกชายพี่จะให้ชื่อว่ายุทธการ..เหมือนที่พ่อพี่ตั้งชื่อพี่ว่าจิรวัติ..”
“เกี่ยวอะไรกับยุทธการ”
“ก็มันมาจากคำว่า จิรประวัติไง พ่อพี่เคยเป็นทหารเกณฑ์อยู่ในค่ายฯ พ่อตัดคำว่า ประ ออกไป..พี่ทำงานอยู่กองเรือยุทธการ พี่ก็เลยอยากตั้งชื่อลูกเพื่อระลึกถึงพ่อของพี่บ้าง....”
“ค่ะ..” แพรวพรรณค่อย ๆ คลายอ้อมแขน แต่เขาเองกลับกอดรัดเธอแน่นขึ้น..
“แพรวจะรับกับครอบครัวพี่ได้ไหม..บ้านพี่ธรรมดามาก ๆ เลยนะ เน้นฮา ๆ กัน เจอกันก็ปล่อยมุกกันกระจาย..”
“เราไม่ได้อยู่กับเขาทุกวันนี่คะ”
“แพรวจะรับกับแฟลตของทหารเรือที่เป็นครอบครัวได้ไหม ที่นั่นคนเยอะนะ ..วุ่นวายน่าดู..”
ใจจริงแพรวพรรณนั้นแอบคิดไว้ในใจว่า ถ้าเธอได้แต่งงานกับพี่เขา เธอจะไปซื้อคอนโดที่อยู่ริมทะเล หรือไม่ก็ซื้อบ้านเดี่ยวที่เห็นมีโครงการติดประกาศไว้ข้างถนน นั่งทำงานเขียน รอเขากลับมาจากที่ทำงาน แต่ถ้าบอกไปอย่างนั้น เขาก็จะรู้สึกได้ว่า เธอนั้นไม่ได้คิดจะเป็นช้างเท้าหลังของเขา..เขาคนที่ได้ชื่อว่า ‘ผู้บังคับการเรือ’ สามารถที่จะพาเรือลำใหญ่กว่าบ้านไปสู่ท้องทะเลกว้างใหญ่ปกป้องน่านน้ำไทย มีลูกน้องในใต้บังคับบัญชาหลักสิบจนถึงหลักร้อยในอนาคต..และเขาก็มีปมปัญหาว่าเขาจน หากเธอแสดงว่ามีเงินพร้อมจะซื้อสารพัดความสุขในชีวิต เขาจะต้องมีปัญหากับเธอแน่ ๆ ทางเดียวที่จะเรียกความมั่นใจของเขาก็คือ.. เออออกับความรู้สึกนึกคิดในแบบของเขาไปก่อน..
“รับได้ค่ะ ขอให้เราได้อยู่ด้วยกัน ขอให้พี่ต้นกล้ารักแพรว มีแพรวคนเดียวในใจก็พอแล้ว” พอคนในอ้อมกอดสารภาพออกตามตรงอย่างที่เขาคิดไม่ถึง ใจของจิรวัตินั้นก็เพริดจนอยากใช้ปลายจมูกและริมฝีปากดมดอมสัมผัสรสหวานจากหน้าผากพวงแก้มและริมฝีปากให้ชื่นฉ่ำหัวใจ แต่ว่าแพรวพรรณก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นคุยกับเขา
“แพรวเงยหน้ามองพี่หน่อยสิ”
แพรวพรรณไม่ยอมทำตามคำสั่งนั้น..และก็ยังกดหน้าผากตัวเองไว้กับอกของเขาด้วย..และเขาก็เกือบจะกลั้นขำไว้ไม่ไหวเมื่อแพรวพรรณบอกอย่างรู้ทันว่า.. “ไม่เอาค่ะ..เดี๋ยวพี่จูบแพรว...”
“รู้ทันอีก”
“ผู้ชายได้คืบจะเอาศอก..”
“ใครว่าพี่จะเอาศอก”
แม้จะเคลิ้มแม้จะขำจนเกือบคล้อยตามกับมุกของเขา แต่แพรวพรรณก็ยังคงมีสติมากกว่า..
“ ไป ๆ ไปกินข้าวเถอะค่ะ แพรวหิวแล้ว..” แพรวพรรณละมือจากเอวของเขาแล้วดันตัวเองออก.. จิรวัติปล่อยแขนอย่างเสียดาย
และจังหวะที่แพรวพรรณจะคว้ากระเป๋าสะพาย โทรศัพท์ที่อยู่ข้างในก็ดังขึ้น..
“พี่พงศ์” แพรวพรรณหันมาบอกกับพี่ต้นกล้าด้วยใบหน้ามีริ้วของความกังวล..
“ทำอะไรอยู่ ทำไมปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่ได้ตั้งนาน”
“ก็..แหมจะให้รับอย่างใจเลยเหรอ” แพรวพรรณพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูมาซับน้ำตาที่แก้ม
“หายเงียบไปเลย ไม่โทรกลับมาเลย ป๊ากับแม่บ่นจนพี่หูชาหมดแล้ว”
“เดี๋ยววันศุกร์แพรวก็กลับบ้านแล้วนี่คะ ก็น่าจะคุยรู้เรื่องแล้ว..”
พอเห็นว่าเป็นพงศ์พันธุ์ จิรวัติก็เดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ ส่วนแพรวพรรณก็รีบใช้จังหวะนั้น กดปิดเครื่องบันทึกเสียงที่ได้แอบอัดไว้..
“แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”
“สัตหีบ”
“ไอ้ต้นกล้าเป็นไงมั่ง มันจีบแกหรือเปล่า”
เจอคำถามจี้ใจดำเข้าไป แพรวพรรณนิ่งคิด ครั้นจะโกหก อนาคตคนที่จะช่วยเธอก็คือพี่พงศ์พันธุ์ ดังนั้นแพรวพรรณจึงต้องยอมรับความจริง
“จะเหลือเหรอ”
“นึกแล้วเชียว..แล้วแกละ พอถูกมันจีบแล้วเป็นไง”
“จะเหลือเหรอ”
“ยัยแพรว แล้วนี่ไปถึงไหนกันแล้ว”
“แหมพี่.. แพรวไม่ได้มาคนเดียวนะคะ”
“นี่แกกำลังจะบอกว่า ถ้าพี่ญาไม่อยู่ด้วย แกก็จะ..”
“พี่คิดไปเองนะ..ไว้ใจแพรวได้ค่ะ แพรวดูแลตัวเองได้” บอกพี่ชายไปว่าดูแลตัวเองได้ แต่พอพี่ต้นกล้าเปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมสายตาหวานฉ่ำ แพรวพรรณก็รีบเบือนหน้าไปอีกทาง เพราะถ้าสบตากับเขามาก ๆ ดีไม่ดีคงได้กินชิมปากกันก่อนจะได้ออกไปกินข้าวแน่ ๆ
แพรวพรรณคว้ากระเป๋าแล้วเดินนำออกจากบ้านไปสวมรองเท้า จิรวัติเดินตามออกมาพร้อมกับใช้ภาษาใบ้ถามถึงกุญแจบ้าน แพรวพรรณชี้ว่ามันอยู่ในกระเป๋าสะพายของเธอแล้ว เขาจึงปิดห้องลงล็อคก่อนจะเดินมาสวมรองเท้าหนังแก้วสีดำที่ถอดไว้..
“เออ ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วกัน แล้วนี่พี่ญาอยู่ตรงนั้นไหม”
“ไปเดินเล่นริมทะเล แพรวกำลังจะเดินไปหา..มีอะไรกับพี่เขาหรือคะ” ตอนนั้นแพรวพรรณขยับเท้าเดินออกไปทางร้านอาหารซึ่งมั่นใจว่าหิรัญญากับต้นเรือคงจะนั่งกันอยู่แถวนั้นโดยมีจิรวัติเดินตามในระยะที่พอจะได้ยินเสียงสนทนา.
“ไม่มีหรอก..สรุปเลยแล้วกัน ตอนแรกป๊ากับแม่จะให้ลุงช่วยไปรับแกกลับจากฉะเชิงเทรา แต่พี่กับพี่วรรณคิดว่าน่าจะพานพพงศ์ไปเที่ยวทะเล ก็เลยขอออกจากบ้านมาก่อน แล้ววันศุกร์ถึงจะทำเนียนว่ารับแกกลับมาจากฉะเชิงเทรา”
“พี่จะมารับแพรวที่สัตหีบเอง จะมาเมื่อไหร่ค่ะ” แพรวพรรณรีบสรุปเพราะถ้าให้พี่ชายเธออธิบายเรื่องยาวแน่นอน
“ตอนนี้ขับรถออกจากบ้านมาแล้ว..”
“พี่พงศ์!!..”
“อ้าว..ถ้าไม่จู่โจม พี่จะรู้ไหมว่าแกน่ะกระล่อนแค่ไหน..ตอนนี้แกอยู่ที่สัตหีบกับพี่ญาใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“เออ ใกล้ถึงสัตหีบแล้วพี่จะโทรถามทางไปที่พักอีกที อย่างไรก็จองที่พักไว้ให้พี่ด้วยนะ..แล้วเจอกัน”
“เดี๋ยว..เดี๋ยว ตอนนี้พี่พงศ์ออกจากเขตนครสวรรค์มาหรือยัง”
“ถึงชัยนาทแล้ว”
“งั้นแพรววานให้พี่พงศ์แวะร้านน้องเปิ้ลที่อินทร์บุรีหน่อย เลยสามแยกมาแล้ว ซ้ายมือมีปั้มเชลล์น่ะ ซื้อขนมของฝากมาด้วย งบประมาณหนึ่งพันบาท..จะเอามาฝากเพื่อน ๆ ค่ะ ๆ ขอบคุณค่ะ...ขับรถ ดี ๆ นะคะ อย่าขับเร็วนะคะ..ค่ะ..ค่ะ แพรวก็รักพี่ค่ะ..ค่ะ..” เสียงของแพรวพรรณสั่นเครือ พอกดวางสายแพรวพรรณก็กระพริบตาถี่ ๆ ไล่หยาดน้ำตาที่คลอหน่วยตา..
พอเรื่องระหว่างเธอกับพี่ต้นกล้าพอจะมองเห็นอนาคต แพรวพรรณก็หวั่นใจว่า อนาคตเมื่อไม่ได้อยู่ในวงล้อมแห่งรักของพ่อแม่กับพี่ชายแล้ว..มันจะไม่สุข ไม่อุ่นเท่าเดิม...
ไม่แค่กอดเขาที่เอวจนเต็มอ้อมแขน ใบหน้าที่รูปไขที่แนบลงไปกับอกของเขานั้นก็เกลือกกลิ้งก่อนที่ทำนบน้ำตาของแพรวพรรณจะแตกออกมา..
“แพรวรักพี่ค่ะ..แพรวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแพรวใจง่ายอย่างนี้..”
“พี่ก็รักแพรว..” เขากอดตอบหลวม ๆ พลางก้มหน้าดอมดมความหอมจากเรือนผมของคนในอ้อมกอดของเขา..
“แล้วแพรวร้องไห้ทำไม”
“แพรวดีใจค่ะ..แพรวดีใจว่า แพรวมีคนที่แพรวอยากอยู่ด้วยทุกวัน..ก่อนหน้านั้นแพรวได้แต่อิจฉานางเอกในนิยายของตัวเอง แพรวไม่รู้ว่าคนที่แพรวอยากกอด อยากบอกรักอยู่ตรงไหน ..แล้วจู่ ๆ แพรวก็ไปค้นรูปเก่า ๆ มาดู แล้วแพรวก็เห็นหน้าพี่.. ใจของแพรวมันหล่นวูบ..” เล่าให้เขาฟังไปด้วยน้ำตาที่เพิ่มมากขึ้นจนจิรวัติรู้สึกตกใจ..เพราะเขาก็ไม่รู้ว่า ความเป็นนักเขียนของแพรวพรรณนั้น จะทำให้เธอ ‘เซ้นสิทีฟ’ สักแค่ไหน
“แพรวกลัวว่าพี่จะมีเมียมีลูกไปแล้ว แพรวกลัวว่าพี่จะมีตัวจริง แต่แพรวก็อยากมาเห็นหน้าพี่สักครั้งแพรวรู้สึกว่าแพรวมีความหวัง แพรวไม่อยากแต่งงานกับคนที่แม่หาให้ แต่แพรวก็ไม่รู้จะแต่งกับใคร เพราะไม่มีใครเข้ามาในชีวิตแพรวเลย”
“ก็แต่งกับพี่นี่ไง ..อนาคตเราจะได้แต่งงานกัน อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า” เขากระชับอ้อมแขนแล้วเพิ่มน้ำหนักกดปลายจมูกลงไปที่กระหม่อม แพรวพรรณก็สะอื้นหนักขึ้นอีก..
“เป็นอะไร ทำไม ขี้แยจังเลย..”
“แพรวกลัวค่ะ..แพรวกลัวว่าแม่จะไม่ยอม แพรวคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตแน่ ๆ..”
“ก็เรารักกัน ใจเราตรงกัน..เราต้องไม่กลัว..พี่จะไปบ้านแพรว พี่จะบอกกับพ่อแม่แพรว ว่าเรารักกัน อนาคตเราจะแต่งงานกัน แต่งแล้วแพรวจะมาอยู่กับพี่ที่นี่..แพรวก็เขียนหนังสือไป พี่ก็ทำงานของพี่ไป เราจะมีลูกด้วยกัน ลูกชายพี่จะให้ชื่อว่ายุทธการ..เหมือนที่พ่อพี่ตั้งชื่อพี่ว่าจิรวัติ..”
“เกี่ยวอะไรกับยุทธการ”
“ก็มันมาจากคำว่า จิรประวัติไง พ่อพี่เคยเป็นทหารเกณฑ์อยู่ในค่ายฯ พ่อตัดคำว่า ประ ออกไป..พี่ทำงานอยู่กองเรือยุทธการ พี่ก็เลยอยากตั้งชื่อลูกเพื่อระลึกถึงพ่อของพี่บ้าง....”
“ค่ะ..” แพรวพรรณค่อย ๆ คลายอ้อมแขน แต่เขาเองกลับกอดรัดเธอแน่นขึ้น..
“แพรวจะรับกับครอบครัวพี่ได้ไหม..บ้านพี่ธรรมดามาก ๆ เลยนะ เน้นฮา ๆ กัน เจอกันก็ปล่อยมุกกันกระจาย..”
“เราไม่ได้อยู่กับเขาทุกวันนี่คะ”
“แพรวจะรับกับแฟลตของทหารเรือที่เป็นครอบครัวได้ไหม ที่นั่นคนเยอะนะ ..วุ่นวายน่าดู..”
ใจจริงแพรวพรรณนั้นแอบคิดไว้ในใจว่า ถ้าเธอได้แต่งงานกับพี่เขา เธอจะไปซื้อคอนโดที่อยู่ริมทะเล หรือไม่ก็ซื้อบ้านเดี่ยวที่เห็นมีโครงการติดประกาศไว้ข้างถนน นั่งทำงานเขียน รอเขากลับมาจากที่ทำงาน แต่ถ้าบอกไปอย่างนั้น เขาก็จะรู้สึกได้ว่า เธอนั้นไม่ได้คิดจะเป็นช้างเท้าหลังของเขา..เขาคนที่ได้ชื่อว่า ‘ผู้บังคับการเรือ’ สามารถที่จะพาเรือลำใหญ่กว่าบ้านไปสู่ท้องทะเลกว้างใหญ่ปกป้องน่านน้ำไทย มีลูกน้องในใต้บังคับบัญชาหลักสิบจนถึงหลักร้อยในอนาคต..และเขาก็มีปมปัญหาว่าเขาจน หากเธอแสดงว่ามีเงินพร้อมจะซื้อสารพัดความสุขในชีวิต เขาจะต้องมีปัญหากับเธอแน่ ๆ ทางเดียวที่จะเรียกความมั่นใจของเขาก็คือ.. เออออกับความรู้สึกนึกคิดในแบบของเขาไปก่อน..
“รับได้ค่ะ ขอให้เราได้อยู่ด้วยกัน ขอให้พี่ต้นกล้ารักแพรว มีแพรวคนเดียวในใจก็พอแล้ว” พอคนในอ้อมกอดสารภาพออกตามตรงอย่างที่เขาคิดไม่ถึง ใจของจิรวัตินั้นก็เพริดจนอยากใช้ปลายจมูกและริมฝีปากดมดอมสัมผัสรสหวานจากหน้าผากพวงแก้มและริมฝีปากให้ชื่นฉ่ำหัวใจ แต่ว่าแพรวพรรณก็ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นคุยกับเขา
“แพรวเงยหน้ามองพี่หน่อยสิ”
แพรวพรรณไม่ยอมทำตามคำสั่งนั้น..และก็ยังกดหน้าผากตัวเองไว้กับอกของเขาด้วย..และเขาก็เกือบจะกลั้นขำไว้ไม่ไหวเมื่อแพรวพรรณบอกอย่างรู้ทันว่า.. “ไม่เอาค่ะ..เดี๋ยวพี่จูบแพรว...”
“รู้ทันอีก”
“ผู้ชายได้คืบจะเอาศอก..”
“ใครว่าพี่จะเอาศอก”
แม้จะเคลิ้มแม้จะขำจนเกือบคล้อยตามกับมุกของเขา แต่แพรวพรรณก็ยังคงมีสติมากกว่า..
“ ไป ๆ ไปกินข้าวเถอะค่ะ แพรวหิวแล้ว..” แพรวพรรณละมือจากเอวของเขาแล้วดันตัวเองออก.. จิรวัติปล่อยแขนอย่างเสียดาย
และจังหวะที่แพรวพรรณจะคว้ากระเป๋าสะพาย โทรศัพท์ที่อยู่ข้างในก็ดังขึ้น..
“พี่พงศ์” แพรวพรรณหันมาบอกกับพี่ต้นกล้าด้วยใบหน้ามีริ้วของความกังวล..
“ทำอะไรอยู่ ทำไมปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่ได้ตั้งนาน”
“ก็..แหมจะให้รับอย่างใจเลยเหรอ” แพรวพรรณพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูมาซับน้ำตาที่แก้ม
“หายเงียบไปเลย ไม่โทรกลับมาเลย ป๊ากับแม่บ่นจนพี่หูชาหมดแล้ว”
“เดี๋ยววันศุกร์แพรวก็กลับบ้านแล้วนี่คะ ก็น่าจะคุยรู้เรื่องแล้ว..”
พอเห็นว่าเป็นพงศ์พันธุ์ จิรวัติก็เดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ ส่วนแพรวพรรณก็รีบใช้จังหวะนั้น กดปิดเครื่องบันทึกเสียงที่ได้แอบอัดไว้..
“แล้วตอนนี้แกอยู่ที่ไหน”
“สัตหีบ”
“ไอ้ต้นกล้าเป็นไงมั่ง มันจีบแกหรือเปล่า”
เจอคำถามจี้ใจดำเข้าไป แพรวพรรณนิ่งคิด ครั้นจะโกหก อนาคตคนที่จะช่วยเธอก็คือพี่พงศ์พันธุ์ ดังนั้นแพรวพรรณจึงต้องยอมรับความจริง
“จะเหลือเหรอ”
“นึกแล้วเชียว..แล้วแกละ พอถูกมันจีบแล้วเป็นไง”
“จะเหลือเหรอ”
“ยัยแพรว แล้วนี่ไปถึงไหนกันแล้ว”
“แหมพี่.. แพรวไม่ได้มาคนเดียวนะคะ”
“นี่แกกำลังจะบอกว่า ถ้าพี่ญาไม่อยู่ด้วย แกก็จะ..”
“พี่คิดไปเองนะ..ไว้ใจแพรวได้ค่ะ แพรวดูแลตัวเองได้” บอกพี่ชายไปว่าดูแลตัวเองได้ แต่พอพี่ต้นกล้าเปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมสายตาหวานฉ่ำ แพรวพรรณก็รีบเบือนหน้าไปอีกทาง เพราะถ้าสบตากับเขามาก ๆ ดีไม่ดีคงได้กินชิมปากกันก่อนจะได้ออกไปกินข้าวแน่ ๆ
แพรวพรรณคว้ากระเป๋าแล้วเดินนำออกจากบ้านไปสวมรองเท้า จิรวัติเดินตามออกมาพร้อมกับใช้ภาษาใบ้ถามถึงกุญแจบ้าน แพรวพรรณชี้ว่ามันอยู่ในกระเป๋าสะพายของเธอแล้ว เขาจึงปิดห้องลงล็อคก่อนจะเดินมาสวมรองเท้าหนังแก้วสีดำที่ถอดไว้..
“เออ ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วกัน แล้วนี่พี่ญาอยู่ตรงนั้นไหม”
“ไปเดินเล่นริมทะเล แพรวกำลังจะเดินไปหา..มีอะไรกับพี่เขาหรือคะ” ตอนนั้นแพรวพรรณขยับเท้าเดินออกไปทางร้านอาหารซึ่งมั่นใจว่าหิรัญญากับต้นเรือคงจะนั่งกันอยู่แถวนั้นโดยมีจิรวัติเดินตามในระยะที่พอจะได้ยินเสียงสนทนา.
“ไม่มีหรอก..สรุปเลยแล้วกัน ตอนแรกป๊ากับแม่จะให้ลุงช่วยไปรับแกกลับจากฉะเชิงเทรา แต่พี่กับพี่วรรณคิดว่าน่าจะพานพพงศ์ไปเที่ยวทะเล ก็เลยขอออกจากบ้านมาก่อน แล้ววันศุกร์ถึงจะทำเนียนว่ารับแกกลับมาจากฉะเชิงเทรา”
“พี่จะมารับแพรวที่สัตหีบเอง จะมาเมื่อไหร่ค่ะ” แพรวพรรณรีบสรุปเพราะถ้าให้พี่ชายเธออธิบายเรื่องยาวแน่นอน
“ตอนนี้ขับรถออกจากบ้านมาแล้ว..”
“พี่พงศ์!!..”
“อ้าว..ถ้าไม่จู่โจม พี่จะรู้ไหมว่าแกน่ะกระล่อนแค่ไหน..ตอนนี้แกอยู่ที่สัตหีบกับพี่ญาใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“เออ ใกล้ถึงสัตหีบแล้วพี่จะโทรถามทางไปที่พักอีกที อย่างไรก็จองที่พักไว้ให้พี่ด้วยนะ..แล้วเจอกัน”
“เดี๋ยว..เดี๋ยว ตอนนี้พี่พงศ์ออกจากเขตนครสวรรค์มาหรือยัง”
“ถึงชัยนาทแล้ว”
“งั้นแพรววานให้พี่พงศ์แวะร้านน้องเปิ้ลที่อินทร์บุรีหน่อย เลยสามแยกมาแล้ว ซ้ายมือมีปั้มเชลล์น่ะ ซื้อขนมของฝากมาด้วย งบประมาณหนึ่งพันบาท..จะเอามาฝากเพื่อน ๆ ค่ะ ๆ ขอบคุณค่ะ...ขับรถ ดี ๆ นะคะ อย่าขับเร็วนะคะ..ค่ะ..ค่ะ แพรวก็รักพี่ค่ะ..ค่ะ..” เสียงของแพรวพรรณสั่นเครือ พอกดวางสายแพรวพรรณก็กระพริบตาถี่ ๆ ไล่หยาดน้ำตาที่คลอหน่วยตา..
พอเรื่องระหว่างเธอกับพี่ต้นกล้าพอจะมองเห็นอนาคต แพรวพรรณก็หวั่นใจว่า อนาคตเมื่อไม่ได้อยู่ในวงล้อมแห่งรักของพ่อแม่กับพี่ชายแล้ว..มันจะไม่สุข ไม่อุ่นเท่าเดิม...
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ย. 2554, 17:18:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ย. 2554, 17:18:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 4358
| << 16. มาตามสัญญา 3 | 17.2 "ดีใจว่าอ้อมแขนเขาว่าง แต่อีกใจก็กลัวว่าจะเป็นอ้อมแขนของคนลวง" >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 21 พ.ย. 2554, 17:18:29 น.
ไม่รู้ไม่ชี้ 5555555555555
ไม่รู้ไม่ชี้ 5555555555555
jeejar816 21 พ.ย. 2554, 17:30:08 น.
บทจะเข้าใจก็ง่ายเหมือนกันเนอะ
บทจะเข้าใจก็ง่ายเหมือนกันเนอะ
จุฬามณีเฟื่องนคร 21 พ.ย. 2554, 17:31:37 น.
ไปชวนทางเว็บ ห้องสมุดเล่นเกมส์ ขอ 100 like ทางโน้นวุ่นวายกันใหญ่..สรุปแล้ว สองเว็บ ก็ได้ 100 like จริง ๆ แล้วก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่า ยอดอ่านทั้งสองเว็บ จำนวนคลิ๊ก เท่า ๆ กันมาตลอดเลยครับ ไ่ม่หนีักันเลยอ่ะ สำหรับ ตอนที่ 17.1 พิเศษ ๆ สำหรับ ทางสิรินดาครับ..กลัวมีคนคาใจว่า น้องแพรวไปขอพี่ต้นกล้ากอดทำไม..แต่ที่แน่ ๆ พอพี่ญาได้ฟังเทปที่้่น้องแพรวอัดไว้ พี่ญาก็เลยตำหนิน้องแพรวยกใหญ่..เป็นหญิงทำอย่างนั้นไ้ด้ที่ไหนเนอะ...
ไปชวนทางเว็บ ห้องสมุดเล่นเกมส์ ขอ 100 like ทางโน้นวุ่นวายกันใหญ่..สรุปแล้ว สองเว็บ ก็ได้ 100 like จริง ๆ แล้วก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่า ยอดอ่านทั้งสองเว็บ จำนวนคลิ๊ก เท่า ๆ กันมาตลอดเลยครับ ไ่ม่หนีักันเลยอ่ะ สำหรับ ตอนที่ 17.1 พิเศษ ๆ สำหรับ ทางสิรินดาครับ..กลัวมีคนคาใจว่า น้องแพรวไปขอพี่ต้นกล้ากอดทำไม..แต่ที่แน่ ๆ พอพี่ญาได้ฟังเทปที่้่น้องแพรวอัดไว้ พี่ญาก็เลยตำหนิน้องแพรวยกใหญ่..เป็นหญิงทำอย่างนั้นไ้ด้ที่ไหนเนอะ...
แว่นใส 21 พ.ย. 2554, 17:44:09 น.
จะมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่านะ
จะมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่านะ
morisa 21 พ.ย. 2554, 17:45:18 น.
อ๊ายยยยยย "จะเหลือเหรอ"
เอา 7.2 มาลงเดี๋ยวนี้เลย เค้าอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
อ๊ายยยยยย "จะเหลือเหรอ"
เอา 7.2 มาลงเดี๋ยวนี้เลย เค้าอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ
ฝนพราว 21 พ.ย. 2554, 18:40:03 น.
อะไรชอบแวะร้านน้องเปิ้ลเหมือนกันเลย กับข้าวเขาอร่อยดีนะ ไอติมก็อร่อย แต่ของฝากเหมือนจะมีเกือบทุกภาคเลย
อะไรชอบแวะร้านน้องเปิ้ลเหมือนกันเลย กับข้าวเขาอร่อยดีนะ ไอติมก็อร่อย แต่ของฝากเหมือนจะมีเกือบทุกภาคเลย
แวนด้าน้อย 21 พ.ย. 2554, 18:45:04 น.
ว้าว...สารภาพรักกันแล้ว
อยากรู้แล้วอ่ะว่าจะเป็นยังไงต่อ รีบลงให้อ่านเร็วๆ นะคะ
ว้าว...สารภาพรักกันแล้ว
อยากรู้แล้วอ่ะว่าจะเป็นยังไงต่อ รีบลงให้อ่านเร็วๆ นะคะ
anOO 21 พ.ย. 2554, 18:50:20 น.
555 ชอบเหมือนกันนะ "จะเหลือเหรอ" ได้ใจจริงๆ
555 ชอบเหมือนกันนะ "จะเหลือเหรอ" ได้ใจจริงๆ
ณัฐวีร์ 21 พ.ย. 2554, 19:03:54 น.
อ๊าย แล้วคนอ่านจะเหลือเหรอ ได้ใจไปเต็มเลยล่ะ
อ๊าย แล้วคนอ่านจะเหลือเหรอ ได้ใจไปเต็มเลยล่ะ
Solnushka 21 พ.ย. 2554, 19:31:19 น.
ขอตอนต่อไปไวๆนะคะ เสพย์ติดจิงๆนิยายเรื่องนี้
ขอตอนต่อไปไวๆนะคะ เสพย์ติดจิงๆนิยายเรื่องนี้
ป้าพร 21 พ.ย. 2554, 20:02:57 น.
อ๊ายยย จะเหลือเหรอ ชอบน้องแพรวตอบพี่พงศ์จังค่ะ
อ๊ายยย จะเหลือเหรอ ชอบน้องแพรวตอบพี่พงศ์จังค่ะ
pattisa 21 พ.ย. 2554, 20:12:11 น.
เดี๋ยวต้องมีปัญหาเเน่เลยอ่ะ เพราะเเพรวยังไงก็ค่อนข้างจะเปนคุณหนู :O
มาต่อเร็วๆนะคะ :)
เดี๋ยวต้องมีปัญหาเเน่เลยอ่ะ เพราะเเพรวยังไงก็ค่อนข้างจะเปนคุณหนู :O
มาต่อเร็วๆนะคะ :)
เด็กหญิงม่อน 21 พ.ย. 2554, 20:21:16 น.
ชอบจะเหลือเหรอเหมือนกันค่า เป็นพี่น้องที่เข้ากันได้ดีจริงๆเลยค่ะ ^^
ชอบจะเหลือเหรอเหมือนกันค่า เป็นพี่น้องที่เข้ากันได้ดีจริงๆเลยค่ะ ^^
nunoi 21 พ.ย. 2554, 20:41:01 น.
ชอบๆๆ เหมือนกัน "จะเหลือเหรอ" เจ๋งๆ
ชอบๆๆ เหมือนกัน "จะเหลือเหรอ" เจ๋งๆ
overtime 21 พ.ย. 2554, 21:01:04 น.
อยากรู้ออกเป็นเล่มเมื่อไรคะ
อยากรู้ออกเป็นเล่มเมื่อไรคะ
minafiba 21 พ.ย. 2554, 22:37:07 น.
^_^
^_^
หนอนฮับ 21 พ.ย. 2554, 23:42:35 น.
น้อยไปค่าาาา...น้องแพรว แค่..จะเหลือเหรอ..แต่หนอนนี่ซิไม่เหลือทั้งตัวและใจ เพราะทุ่มไปให้ปู้ชาย แลพ พระเอกหล่อๆ โม๊ดดดดดดดดด เลย ก๊ากกกกกกก
น้อยไปค่าาาา...น้องแพรว แค่..จะเหลือเหรอ..แต่หนอนนี่ซิไม่เหลือทั้งตัวและใจ เพราะทุ่มไปให้ปู้ชาย แลพ พระเอกหล่อๆ โม๊ดดดดดดดดด เลย ก๊ากกกกกกก
จุฬามณีเฟื่องนคร 22 พ.ย. 2554, 02:58:10 น.
50 like ปุ๊บ 17.2 ก็มา..งุงิ ๆ
50 like ปุ๊บ 17.2 ก็มา..งุงิ ๆ
Zephyr 22 พ.ย. 2554, 14:38:12 น.
ประโยคน้องแพรวนี่ชวนเข้าใจผิดจริงๆอ่ะ มันแล้วแต่จิ้นคนฟังด้วย ฮะๆ ว่าในหัวตอนนั้นมันมีไรอยู่ หึหึ
ประโยคน้องแพรวนี่ชวนเข้าใจผิดจริงๆอ่ะ มันแล้วแต่จิ้นคนฟังด้วย ฮะๆ ว่าในหัวตอนนั้นมันมีไรอยู่ หึหึ