กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 12
ตอนที่ 12
“พลอยแกนี่มันดวงตกจริงๆ นะ...ตั้งแต่เจอพวกขี้เมาหาเรื่อง แล้วนี่ยังเจอยัยอุมาพรมาก่อกวนอีก...อย่างนี้เขาเรียกว่าซวยสุดๆ” เขมวันเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนเบาๆ คนเราถ้าไม่ได้ดวงตกจริงๆ จะเกิดเรื่องแบบนี้ติดๆ กันได้เหรอ
“เฮ้อ...สงสัยคงจะจริงอย่างแกว่าแหละ...ฉันหมดอารมณ์ซื้อของแล้ว แกจะดูอะไรมั้ย?” เธอได้แต่ถอนใจหนักๆ อย่างเซ็งสุดขีด ไม่คิดว่าตัวเองจะซวยอย่างนี้ ทั้งที่แค่ตั้งใจจะมาเดินดูของอย่างมีความสุขแท้ๆ แต่กลายเป็นว่าออกมาหาเรื่องให้มันวิ่งมาหานี่นเอง
“ไม่แล้วละ...กลับเลยดีกว่าว่าแต่แวะหาอะไรกินก่อนดีมั้ย?” เธอยังอดเป็นห่วงเพื่อนไมได้เพราะว่าตอนนี้เกือบจะทุ่มแล้ว และพวกเธอกินเมื่อบ่ายไม่เยอะเท่าไหร่นัก ยังไปเดินละลายไขมันด้วยการเดินดูของอีก กว่าจะกลับไปถึงบ้านอีกฝ่ายก็คงหิวแน่เลย
“แกหิวมั้ยละ...พี่ใหญ่ละคะ?” เธอหันไปถามสองพี่น้องที่ยืนอยู่ข้างกัน เธอน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะไม่ค่อยกินจุมากนัก แต่เพื่อนเธอนี่ซิ...
“พี่ว่าเราแวะหาอะไรกินก่อนค่อยกลับดีกว่านะ..ท่าทางเราคงเสียพลังงานไปเยอะเชียว...บางทีกลับไปบ้านอาจจะไม่มีอะไรให้กินก็ได้” เหมวันต์ออกความเห็นเพราะเขาเองก็ห่วงเธอคนนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเธอต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้มากี่ครั้งแล้ว และดูเหมือนว่าจะบ่อยครั้งเสียด้วย
“นั่นซินะแก...แวะหาข้าวกินก่อน...กลับไปแกก็เซ็งอยู่ดีนั้นละ...” เขมวันต์เห็นด้วยกับพี่ชายเต็มที่ และเธอก็ไม่อยากให้เพื่อนกลับไปเซ็งอยู่ที่บ้านเพราะการเจอกันแต่ละครั้งไม่ใช่ว่าใส่ใจแต่รำคาญมากกว่า ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายตั้งใจเข้ามาราวีทุกครั้งที่เจอหน้า ทั้งๆ ที่คนที่ควรจะเป็นฝ่ายที่เข้าไปราวีคือเพื่อนเธอที่เป็นลูกเมียหลวงมากกว่า แต่กลับกลายเป็นว่าเพื่อนเธอโดนอีกฝ่ายหาเรื่องแทน
“เหรอ...เอางั้นก็ได้...” พลอยไพลินเห็นสีหน้าเป็นห่วงของเพื่อนและใครอีกคนเธอก็เลยไม่อยากจะปฏิเสธความหวังดี
“ถ้าตกลงใจกันได้แล้วเราไปกันเลยมั้ย?” เหมวันต์เอ่ยหลังจากที่สองสาวตกลงกันได้แล้ว
“ค่ะ/เรียบร้อยค่ะ..แต่ไม่เอาร้านเดิมนะคะ” เขมวันต์ร้องบอกเธอไม่อยากจะไปที่ร้านนั้นซักพัก เธอไม่รู้ว่าพี่ชายจัดการเรื่องที่เธอร้องขอไปหรือยังเพราะนี่ก็เพิ่งจะผ่านไปแค่วันเดียวเองเรื่องอย่างนี้ต้องใจเย็นเธอมั่นใจว่าพี่ชายของเธอไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่นอน
“หึๆ ไม่แน่นอน” เขาเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องติดๆ กันมากนัก ขี้เกียจมีเรื่องกบคนอื่น และเขาเชื่อว่าคนอย่างเขาไม่ต้องกลัวใครอยู่แล้ว
“ดีค่ะ..แล้วไปร้านไหนดีคะ...” เขมวันต์ยิ้มแต่อย่างพอใจ ที่ไม่ต้องไปร้านเก่าที่เกิดเรื่องกับเพื่อนสาว แม้ว่าจะชอบบรรยากาศและรสชาติอาหารที่นั่นก็ตาม แต่ช่วงนี้คงต้องเว้นก่อนละ..
“นั่งรถมาเดี๋ยวก็รู้เองแหละรับรองเราต้องชอบแน่เลย” เหมวันต์ไม่ยอมบอกจุดหมายที่จะไปกับทั้งสองคนเขาอยากให้พวกเธอเห็นร้านนั้นก่อน และแน่นอนเขาเชื่อว่าพวกเธอจะต้องชอบ
“เชอะ..ทำเป็นมีลับลมคมนัยนะพี่ใหญ่...ว่าแต่แกหิวมั้ยอะ..ฉันหิวมากเลย....ขนาดว่ายังไม่ค่อยได้เดินเท่าไหร่เลย” เขมวันต์ถามเพื่อนสาวที่เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว และเดินตามหลังชายหนุ่มที่เดินนำไปก่อนแล้ว
“ก็นิดหน่อยแต่ไม่เท่าแกหรอกวะ..อืม..แล้ววันเกิดแกจัดกี่โมงวะ...ฉันจะได้นัดพี่เพชรถูก?” พลอยไพลินเอ่ยถามเรื่องที่เธอต้อการจะรู้เกี่ยวกับวันเกิดเพื่อนสาว แม้ว่าจะรู้จักกันมาหลายปีแต่เธอก็ไม่ค่อยจะเข้าไปบ้านเพื่อนคนนี้มากนักเพราะไม่อยากที่จะให้ใครคิดว่าเธอมีจุดหมายรึเปล่า แม้ว่าเธอเองจะรู้ดีว่าไม่มีอะไรอยู่แล้ว เธอคบหากับเขมวันต์ด้วยความบริสุทธิ์ใจอยู่แล้ว
“งานน่าจะเริ่ม 6 โมงนะ..แกมาก่อนก็ได้ ให้พี่เพชรตามมาทีหลัง” เธอกำลังคำนวณเวลาอยู่ว่าจะเริ่มกี่โมงดี
“เหรอ..ดูก่อนแล้วกันฉันไม่อยากมางานคนเดียววะ...แล้วพี่เพชรเองก็คงจะเขินด้วยแหละที่ต้องมาที่บ้านแกคนเดียว
“แหม..แกก็มาก่อนก็ได้นี่นา...” เขมวันต์ทำแก้มป่องเมื่ออีกฝ่ายทำท่าไม่อยากมาก่อน
“หูย..ไม่ต้องเลยแกยัยสามเรื่องอย่างนี้แกไม่มาเป็นฉันแกไม่รู้หรอก..เอาไว้ถามพี่เพชรก่อนละกันค่อยตัดสินใจว่าจะไปตอนไหน แต่รับรองว่าแกได้รับรองฉันกับพี่เพชรแน่ๆ” พลอยไพลินท้องเพื่อนสาวเบาๆ เมื่อเดินมาถึงที่ลานจอดรถแล้ว และเห็นว่าชายหนุ่มที่เดินนำพวกเธอไม่ห่างเปิดประตูรถเอาไว้ให้แล้ว และแม่เพื่อนตัวดีก็รีบเข้าไปนั่งด้านหลังและเหลือที่นั่งด้านหน้าเอาไว้เธอให้เธอเหมือนเดิม
“เชิญครับน้องพลอย...” จนเขาเอ่ยปากเรียกเธอนั่งแหละเธอจึงลากขาเดินไปนั่งด้านข้างคนขับอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอได้แต่คาดโทษเพื่อนสาวเอาไว้ในใจ คืนนี้เธอจะเค้นเอาความจริงจากเพื่อนให้ได้เลยคอยดูซิ..ทำไมเธอจะมองพฤติกรรมแปลกๆ ของเพื่อนไม่ออก
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่...” เธอเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ และชายหนุ่มก็ปิดประตูให้อย่างนุ่มนวลและเดินอ้อมไปด้านคนขับแล้วเขามานั่งประจำที่ และ...
“พี่ใหญ่!!! ทะ..ทำอะไรคะ!!?” พลอยไพลินได้แต่อุทานตาโตและเธอมือจับมือหนาของเขาที่เอื้อมผ่านหน้าอกเธอไป และเธอเองก็มองตามมือหนาของเขาว่าจะทำอะไร
“หึๆ เปล่าซะหน่อยพี่แค่จะคาดเข็มขัดให้เราน่ะ...เดี๋ยวโดนเรียกไม่รู้ด้วยนะ” เขายิ้มให้เธอน้อยๆ อย่างเอ็นดูกับท่าทางตื่นๆ เหมือนกวางน้อยของเธอและมือนุ่มของเธอที่จับมือหนาของเขาเอาไว้ก็ก่อให้เกิดกระแสไฟแปลกๆ กับใจเขาตอนนี้ ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่เขาจะเกิดความรู้สึกร้อนรุ่มอย่างนี้กับใคร แต่กับเธอคนนี้แค่สัมผัสกับเพียงน้อยนิดเท่านั้นเขาก็ร้อนรุ่มไปหมด
“มะ...ไม่หรอกมั้งคะ...ความจริงพลอยทำเองก็ได้นะคะ...” เธอบอกเขาเสียงอ่อน ยิ่งลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่เป่ารดที่หน้าผากมนของเธอทำเอาเธอรู้สึกแปลกๆ อย่างไรไม่รู้เหมือนกันซึ่งเธอไม่รู้ว่าคำตอบมันคืออะไรที่เกิดกับเธอตอนนี้
“หึๆ ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ...” เขาหัวเราะออกมาน้อยๆ และดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดให้เธอ และได้รับเสียงขอบคุณจากเธอเบาๆ แต่ที่ทำให้เขาเสียอารมณ์มากที่สุดเห็นจะเป็นเสียงหัวเราะจากทางเบาะหลังมากกว่า เขาหันไปมองหน้าน้องสาวที่มองหน้าเขาอย่างลอยหน้าลอยตา และหัวเราะอย่างไม่เกรงใจเขาเลย
“เป็นไร...สาม?” ชายหนุ่มถามน้องสาวเสียงแข็ง
“เปล้า! ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย..พี่ใหญ่อย่าร้อนตัวซิคะ..สามแค่หัวเราะคนข้างนอกเท่านั้นเอง” เธอตอบไปเรื่อยอย่างไม่สะทกสะท้าน
“เออ..ไม่มีอะไรก็แล้วไป..อย่าให้จับได้นะ...” เขาคาดโทษน้องสาวอย่างหยอกเย้าและไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่น้องสาวเขาจะรู้ทันเขา
“ค้า..ว่าแต่แก...เป็นไงบ้างวะ...” เธอเข้ามากระซิบกับเพื่อนสาวที่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาคนตาพราวที่มองมาที่เธอไม่วางตา คนอะไรทำอย่างนี้ได้เป็นธรรมชาติที่สุดให้ตายซิ! เขาทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่ให้ความรู้สึกว่าเขาจะล่วงเกินเลยแม้แต่น้อย กับคนอื่นแค่เข้าใกล้เธอนิดหน่อยเธอก็รู้สึกแล้วว่าอีกฝ่ายเข้ามาแบบไหน
“อะไร?” พลอยไพลินหันไปถามเพื่อนกลับว่าเรื่องอะไรอยู่ๆ ก็มาถามอย่างนี้
“ก็...มีหนุ่มคาดเข็มขัดให้อย่างเอาใจ...โห..ถ้าฉันเป็นคนอื่นถ้าเห็นอย่างนี้คงคิดว่าพี่ใหญ่กับแกเป็นคนรักกันแน่เลยวะ..ซ้อม..สมกันเลย” ได้ทีรีบกระเซ้าเพื่อนรักยิ้มๆ ยิ้มได้เห็นท่าทีขัดเขินของอีกฝ่ายด้วยแล้ว เขมวันต์ยิ้มรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งอีกฝ่าย
“พูดมากยัยสาม...อย่ามาล้อเล่นอย่างนี้นะ...” เธอเอ็ดอีกฝ่ายเสียงเรียบสีหน้าจริงจัง
“โห..แกก็...” อีกฝ่ายทำเสียงอ่อยเมื่อเห็นท่าว่าเพื่อนสาวจะไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก
“เกิดฉันคิดจริงจังขึ้นมาแกจะซวย..เพราะได้พี่สะใภ้อายุเท่าตัวเองนะ...อิๆ” พลอยไพลินได้แต่หัวเราะออกมาน้อยๆ หลังจากที่เห็นสีหน้าจ๋อยๆ ของอีกฝ่าย ที่โดนเธออำคืนบ้าง
“ยัยพลอย! นี่แกอำฉันเหรอนังบ้า!” เขมวันต์ทุบเพื่อนไปทีหนึ่งโทษฐานที่ทำให้เธอใจเสีย
“โอ้ย!!! ยัยบ้าทุบมาได้เจ็บนะเว้ย!!!” พลอยไพลินร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนสาวทุบมาเต็มแรง คลำบริเวณไหล่ที่โดนอีกฝ่ายทุบเข้าไปเต็มแรงอย่างเจ็บๆ
“ช่วยไม่ได้นี่หว่าแกมาอำฉันเองนะ..ฉันไม่ผิด...จริงรึเปล่าคะพี่ใหญ่?” เขมวันต์พยายามหาพวก
“เอ้า..เกี่ยวอะไรกับพี่เล่า...” ชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจขับรถแต่หูเขาได้ยินการสนทนาของเธอทั้งคู่ตลอดว่าเธอว่าอะไรบ้าง
“ไม่รู้ละ...” เขมวันต์กอดอกหน้างออย่างเอาแต่ใจ เมื่อโดนเอาคืนบ้าง
“หึๆ เราหาเรื่องพลอยเขาก่อนนี่นา...แล้วก็ถึงแล้วเลิกงอนได้แล้วนะ” เหวันต์บอกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าว่าจะอ้าปากเถียงเขา และชายหนุ่มก็จอดรถที่บริเวณที่จอดรถของร้านที่เขาตั้งใจพาพวกเธอมาวันนี้
พลอยไพลินและเขมวันต์หยุดการถกเถียงของพวกเธอทันที เมื่อมองเข้าไปในร้านที่ชายหนุ่มพาพวกเธอมา พวกเธอมองเข้าไปในร้านอาหารคล้ายๆ คอฟฟี่ช็อบมากกว่า เรียกได้ว่าเป็นร้านสไตล์น่ารัก และมีต้นไม้มากมาย จนแทบมองไม่เห็นร้านที่อยู่ด้านในแต่ว่าก็ยังพอมองเห็นอยู่บ้าง พวกเธอเห็นว่ามีรถจอดอยู่หลายคัน ชักอยากจะเห็นแล้วว่าในร้านเป็นยังไง และอาหารอร่อยรึเปล่า แต่ที่แปลกใจมากที่สุดคือเหมวันต์รู้จักร้านนี้ได้ยังไง น่าจะเป็นสาวๆ มากกว่าที่ตู้จักและมาร้านแบบนี้กัน
“โห..พี่ใหญ่มารู้จักร้านผู้หญิ้ง...ผู้หญิงอย่างนี้ได้ไงอะ?” เขมวันต์ถามทันทีที่ลงจากรถและมองบรรยากาศรอบๆ ร้านแล้ว และรู้สึกชอบใจอย่างมาก
“หึๆ เปล่าหรอก...นี่ร้านเพื่อนพี่น่ะเขาเปิดร้านมาซักพักแล้วแต่พี่ไม่มีโอกาสมาน่ะ เลยกะว่าจะพาเรามาด้วยกันหน่อยนะ” เขาเดินมาสมทบกับทั้งคู่แล้วยิ้มมุมปากน้อยๆ แค่เห็นท่าทางของทั้งคู่เขาก็รู้แล้วว่าชอบร้านแบบนี้มาก
“เหรอคะ..เพื่อนพี่ใหญ่แน่เหรอคะไม่ใช่ว่าเป็นกิ๊กพี่ใหญ่เหรอ?” เขมวันต์เลิกคิ้วมองหน้าพี่ชายอย่างไม่แน่ใจว่าใช่เพื่อนแน่รึเปล่า
“เพื่อนจริงๆ สำหรับพี่น่ะนะ...” เขาบอกอย่างนั้นเพราะสำหรับเขาแล้วเธอเป็นเพื่อนเขาจริงๆ นี่นาแต่ความคิดคนอื่นเขาไม่สามารถห้ามหรือกะเกณฑ์ได้หรอกว่าต้องรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกันแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิบัติตัวเกินเลยกับเธอคนนี้เป็นอย่างอื่นเลย เขารู้สึกกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้นเอง บางทีเธออาจจะไม่ได้คิดอะไรก็ได้ เพราะเธอไม่เคยพูดนี่นา
“เชอะ...ผู้ชาย...ไม่ใช่ไปทำตัวให้ความหวังเขารึเปล่า” เขมวันต์ยังไม่ยอมตัดใจเชื่อง่ายๆ แม้จะรู้จักนิสัยพี่ชายตัวเองดี แต่ว่าเพื่อนเธอไม่รู้นี่นามันต้องเอาให้ชัดเจนไปเลย
“หึๆ ไม่หรอก...ถ้าพี่บอกว่าไม่ก็คือไม่แต่ถ้าบอกว่าใช่ก็จะใช่ไปตลอด...” ชายหนุ่มหันมามองหน้าอีกฝ่ายที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเขาที่ตั้งใจฟังที่เขาและน้องสาวกำลังคุยกันอยู่
“..อืม...เกี่ยวกับพลอยรึเปล่าละคะ?” พลอยไพลินตัดสินใจถามออกไปหลังจากที่คำพูดของอีกฝ่ายเหมือนพูดให้เธอฟังอย่างไรอย่างนั้นแลหะ มันคาใจนี่นา เธอเป็นพวกที่คาใจไม่ค่อยจะได้เสียด้วยซิ
“แล้วพลอยคิดว่าไงละคะ..เกี่ยวรึเปล่า..แต่พี่อยากให้เกี่ยวนะ..” เขาหยอดไว้แค่นั้นก็เดินออกไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาหาพวกเขาแล้ว
“หมายความว่าไงวะสาม..พี่แกพูดมีนัยยะวะ...” พลอยไพลินไม่ใช่คนโง่ทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าเขาหมายความว่ายังไงแต่เธอก็แค่ไม่อยากด่วนตัดสินอะไร
“อิๆ แล้วแต่แกจะคิดว่ะ...นี่มันเป็นเรื่องของแกกับพี่ใหญ่...” เขมวันต์ไหวไหล่น้อยๆ และเดินตามพี่ชายออกไปปล่อยให้พลอยไพลินยืนอยู่ที่เดิมและคิดถึงคำพูดของอีกฝ่ายอยู่ นี่เขาจะจีบเธอเหรอ...เขากับเธอห่างกันตั้งเยอะนะ..เขาจะมาจีบเด็กอย่างเธอเนี่ยนะ...
“ไอ้พลอยแกไม่มาเหรอ..เดี๋ยวก็ทิ้งไว้นี่ซะหรอก...” เขมวันต์ร้องตามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมตามเธอกับพี่ชายมาเสียที เธอเดินตามมาและเห็นว่าใครที่เดินออกมาหาพวกเธอ
หญิงสาวที่เดินออกมาในชุดเดรสสั้นสีครีมสั่นแค่เข่าทำให้ดูอ่อนหวานมากกว่าเดิมไปอีก หญิงสาวที่เดินมาเป็นสาวผิวขาว ตาโต ผมยาวถึงกลางหลัง รูปร่างดูสูงคงสูงกว่าพวกเธอนั่นละ
“ใหญ่! กว่าจะมาร้านเราได้นะเนี่ย...แล้ว..มากับใครเหรอ?” นาถนพินหญิงสาวที่เป็นเพื่อนของเหมวันต์มาหลายปี เธอรีบเดินมาที่ลานจอดรถทันที เมื่อเห็นรถของอีกฝ่ายมาจอดที่หน้าร้านของเธอ ไม่คิดว่าเขาจะมาวันนี้ทั้งที่เขาเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นว่าจะมาแต่เขาไม่ได้บอกเธอว่าจะมาวันไหน และวันนี้เขาก็มาแล้ว
“หึๆ เราเพิ่งจะว่างน่ะ...” ชายหนุ่มเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น เพราะเขาก็ไม่ได้รับปากอีกฝ่ายอยู่แล้ว แต่ว่าเขาก็แค่รับปากไปเท่านั้นเขาไม่ใช่คนที่ชอบมานั่งร้านแบบนี้อยู่แล้ว เพราะมันดูเหมือนร้านค๊อฟฟี่ช๊อบเสียมากกว่า
“พลอยแกนี่มันดวงตกจริงๆ นะ...ตั้งแต่เจอพวกขี้เมาหาเรื่อง แล้วนี่ยังเจอยัยอุมาพรมาก่อกวนอีก...อย่างนี้เขาเรียกว่าซวยสุดๆ” เขมวันเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนเบาๆ คนเราถ้าไม่ได้ดวงตกจริงๆ จะเกิดเรื่องแบบนี้ติดๆ กันได้เหรอ
“เฮ้อ...สงสัยคงจะจริงอย่างแกว่าแหละ...ฉันหมดอารมณ์ซื้อของแล้ว แกจะดูอะไรมั้ย?” เธอได้แต่ถอนใจหนักๆ อย่างเซ็งสุดขีด ไม่คิดว่าตัวเองจะซวยอย่างนี้ ทั้งที่แค่ตั้งใจจะมาเดินดูของอย่างมีความสุขแท้ๆ แต่กลายเป็นว่าออกมาหาเรื่องให้มันวิ่งมาหานี่นเอง
“ไม่แล้วละ...กลับเลยดีกว่าว่าแต่แวะหาอะไรกินก่อนดีมั้ย?” เธอยังอดเป็นห่วงเพื่อนไมได้เพราะว่าตอนนี้เกือบจะทุ่มแล้ว และพวกเธอกินเมื่อบ่ายไม่เยอะเท่าไหร่นัก ยังไปเดินละลายไขมันด้วยการเดินดูของอีก กว่าจะกลับไปถึงบ้านอีกฝ่ายก็คงหิวแน่เลย
“แกหิวมั้ยละ...พี่ใหญ่ละคะ?” เธอหันไปถามสองพี่น้องที่ยืนอยู่ข้างกัน เธอน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะไม่ค่อยกินจุมากนัก แต่เพื่อนเธอนี่ซิ...
“พี่ว่าเราแวะหาอะไรกินก่อนค่อยกลับดีกว่านะ..ท่าทางเราคงเสียพลังงานไปเยอะเชียว...บางทีกลับไปบ้านอาจจะไม่มีอะไรให้กินก็ได้” เหมวันต์ออกความเห็นเพราะเขาเองก็ห่วงเธอคนนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าเธอต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้มากี่ครั้งแล้ว และดูเหมือนว่าจะบ่อยครั้งเสียด้วย
“นั่นซินะแก...แวะหาข้าวกินก่อน...กลับไปแกก็เซ็งอยู่ดีนั้นละ...” เขมวันต์เห็นด้วยกับพี่ชายเต็มที่ และเธอก็ไม่อยากให้เพื่อนกลับไปเซ็งอยู่ที่บ้านเพราะการเจอกันแต่ละครั้งไม่ใช่ว่าใส่ใจแต่รำคาญมากกว่า ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายตั้งใจเข้ามาราวีทุกครั้งที่เจอหน้า ทั้งๆ ที่คนที่ควรจะเป็นฝ่ายที่เข้าไปราวีคือเพื่อนเธอที่เป็นลูกเมียหลวงมากกว่า แต่กลับกลายเป็นว่าเพื่อนเธอโดนอีกฝ่ายหาเรื่องแทน
“เหรอ...เอางั้นก็ได้...” พลอยไพลินเห็นสีหน้าเป็นห่วงของเพื่อนและใครอีกคนเธอก็เลยไม่อยากจะปฏิเสธความหวังดี
“ถ้าตกลงใจกันได้แล้วเราไปกันเลยมั้ย?” เหมวันต์เอ่ยหลังจากที่สองสาวตกลงกันได้แล้ว
“ค่ะ/เรียบร้อยค่ะ..แต่ไม่เอาร้านเดิมนะคะ” เขมวันต์ร้องบอกเธอไม่อยากจะไปที่ร้านนั้นซักพัก เธอไม่รู้ว่าพี่ชายจัดการเรื่องที่เธอร้องขอไปหรือยังเพราะนี่ก็เพิ่งจะผ่านไปแค่วันเดียวเองเรื่องอย่างนี้ต้องใจเย็นเธอมั่นใจว่าพี่ชายของเธอไม่ทำให้เธอผิดหวังแน่นอน
“หึๆ ไม่แน่นอน” เขาเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องติดๆ กันมากนัก ขี้เกียจมีเรื่องกบคนอื่น และเขาเชื่อว่าคนอย่างเขาไม่ต้องกลัวใครอยู่แล้ว
“ดีค่ะ..แล้วไปร้านไหนดีคะ...” เขมวันต์ยิ้มแต่อย่างพอใจ ที่ไม่ต้องไปร้านเก่าที่เกิดเรื่องกับเพื่อนสาว แม้ว่าจะชอบบรรยากาศและรสชาติอาหารที่นั่นก็ตาม แต่ช่วงนี้คงต้องเว้นก่อนละ..
“นั่งรถมาเดี๋ยวก็รู้เองแหละรับรองเราต้องชอบแน่เลย” เหมวันต์ไม่ยอมบอกจุดหมายที่จะไปกับทั้งสองคนเขาอยากให้พวกเธอเห็นร้านนั้นก่อน และแน่นอนเขาเชื่อว่าพวกเธอจะต้องชอบ
“เชอะ..ทำเป็นมีลับลมคมนัยนะพี่ใหญ่...ว่าแต่แกหิวมั้ยอะ..ฉันหิวมากเลย....ขนาดว่ายังไม่ค่อยได้เดินเท่าไหร่เลย” เขมวันต์ถามเพื่อนสาวที่เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว และเดินตามหลังชายหนุ่มที่เดินนำไปก่อนแล้ว
“ก็นิดหน่อยแต่ไม่เท่าแกหรอกวะ..อืม..แล้ววันเกิดแกจัดกี่โมงวะ...ฉันจะได้นัดพี่เพชรถูก?” พลอยไพลินเอ่ยถามเรื่องที่เธอต้อการจะรู้เกี่ยวกับวันเกิดเพื่อนสาว แม้ว่าจะรู้จักกันมาหลายปีแต่เธอก็ไม่ค่อยจะเข้าไปบ้านเพื่อนคนนี้มากนักเพราะไม่อยากที่จะให้ใครคิดว่าเธอมีจุดหมายรึเปล่า แม้ว่าเธอเองจะรู้ดีว่าไม่มีอะไรอยู่แล้ว เธอคบหากับเขมวันต์ด้วยความบริสุทธิ์ใจอยู่แล้ว
“งานน่าจะเริ่ม 6 โมงนะ..แกมาก่อนก็ได้ ให้พี่เพชรตามมาทีหลัง” เธอกำลังคำนวณเวลาอยู่ว่าจะเริ่มกี่โมงดี
“เหรอ..ดูก่อนแล้วกันฉันไม่อยากมางานคนเดียววะ...แล้วพี่เพชรเองก็คงจะเขินด้วยแหละที่ต้องมาที่บ้านแกคนเดียว
“แหม..แกก็มาก่อนก็ได้นี่นา...” เขมวันต์ทำแก้มป่องเมื่ออีกฝ่ายทำท่าไม่อยากมาก่อน
“หูย..ไม่ต้องเลยแกยัยสามเรื่องอย่างนี้แกไม่มาเป็นฉันแกไม่รู้หรอก..เอาไว้ถามพี่เพชรก่อนละกันค่อยตัดสินใจว่าจะไปตอนไหน แต่รับรองว่าแกได้รับรองฉันกับพี่เพชรแน่ๆ” พลอยไพลินท้องเพื่อนสาวเบาๆ เมื่อเดินมาถึงที่ลานจอดรถแล้ว และเห็นว่าชายหนุ่มที่เดินนำพวกเธอไม่ห่างเปิดประตูรถเอาไว้ให้แล้ว และแม่เพื่อนตัวดีก็รีบเข้าไปนั่งด้านหลังและเหลือที่นั่งด้านหน้าเอาไว้เธอให้เธอเหมือนเดิม
“เชิญครับน้องพลอย...” จนเขาเอ่ยปากเรียกเธอนั่งแหละเธอจึงลากขาเดินไปนั่งด้านข้างคนขับอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอได้แต่คาดโทษเพื่อนสาวเอาไว้ในใจ คืนนี้เธอจะเค้นเอาความจริงจากเพื่อนให้ได้เลยคอยดูซิ..ทำไมเธอจะมองพฤติกรรมแปลกๆ ของเพื่อนไม่ออก
“ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่...” เธอเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ และชายหนุ่มก็ปิดประตูให้อย่างนุ่มนวลและเดินอ้อมไปด้านคนขับแล้วเขามานั่งประจำที่ และ...
“พี่ใหญ่!!! ทะ..ทำอะไรคะ!!?” พลอยไพลินได้แต่อุทานตาโตและเธอมือจับมือหนาของเขาที่เอื้อมผ่านหน้าอกเธอไป และเธอเองก็มองตามมือหนาของเขาว่าจะทำอะไร
“หึๆ เปล่าซะหน่อยพี่แค่จะคาดเข็มขัดให้เราน่ะ...เดี๋ยวโดนเรียกไม่รู้ด้วยนะ” เขายิ้มให้เธอน้อยๆ อย่างเอ็นดูกับท่าทางตื่นๆ เหมือนกวางน้อยของเธอและมือนุ่มของเธอที่จับมือหนาของเขาเอาไว้ก็ก่อให้เกิดกระแสไฟแปลกๆ กับใจเขาตอนนี้ ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่เขาจะเกิดความรู้สึกร้อนรุ่มอย่างนี้กับใคร แต่กับเธอคนนี้แค่สัมผัสกับเพียงน้อยนิดเท่านั้นเขาก็ร้อนรุ่มไปหมด
“มะ...ไม่หรอกมั้งคะ...ความจริงพลอยทำเองก็ได้นะคะ...” เธอบอกเขาเสียงอ่อน ยิ่งลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่เป่ารดที่หน้าผากมนของเธอทำเอาเธอรู้สึกแปลกๆ อย่างไรไม่รู้เหมือนกันซึ่งเธอไม่รู้ว่าคำตอบมันคืออะไรที่เกิดกับเธอตอนนี้
“หึๆ ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ...” เขาหัวเราะออกมาน้อยๆ และดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดให้เธอ และได้รับเสียงขอบคุณจากเธอเบาๆ แต่ที่ทำให้เขาเสียอารมณ์มากที่สุดเห็นจะเป็นเสียงหัวเราะจากทางเบาะหลังมากกว่า เขาหันไปมองหน้าน้องสาวที่มองหน้าเขาอย่างลอยหน้าลอยตา และหัวเราะอย่างไม่เกรงใจเขาเลย
“เป็นไร...สาม?” ชายหนุ่มถามน้องสาวเสียงแข็ง
“เปล้า! ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย..พี่ใหญ่อย่าร้อนตัวซิคะ..สามแค่หัวเราะคนข้างนอกเท่านั้นเอง” เธอตอบไปเรื่อยอย่างไม่สะทกสะท้าน
“เออ..ไม่มีอะไรก็แล้วไป..อย่าให้จับได้นะ...” เขาคาดโทษน้องสาวอย่างหยอกเย้าและไม่ได้รู้สึกอะไรกับการที่น้องสาวเขาจะรู้ทันเขา
“ค้า..ว่าแต่แก...เป็นไงบ้างวะ...” เธอเข้ามากระซิบกับเพื่อนสาวที่ก้มหน้าไม่ยอมสบตาคนตาพราวที่มองมาที่เธอไม่วางตา คนอะไรทำอย่างนี้ได้เป็นธรรมชาติที่สุดให้ตายซิ! เขาทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ ไม่ให้ความรู้สึกว่าเขาจะล่วงเกินเลยแม้แต่น้อย กับคนอื่นแค่เข้าใกล้เธอนิดหน่อยเธอก็รู้สึกแล้วว่าอีกฝ่ายเข้ามาแบบไหน
“อะไร?” พลอยไพลินหันไปถามเพื่อนกลับว่าเรื่องอะไรอยู่ๆ ก็มาถามอย่างนี้
“ก็...มีหนุ่มคาดเข็มขัดให้อย่างเอาใจ...โห..ถ้าฉันเป็นคนอื่นถ้าเห็นอย่างนี้คงคิดว่าพี่ใหญ่กับแกเป็นคนรักกันแน่เลยวะ..ซ้อม..สมกันเลย” ได้ทีรีบกระเซ้าเพื่อนรักยิ้มๆ ยิ้มได้เห็นท่าทีขัดเขินของอีกฝ่ายด้วยแล้ว เขมวันต์ยิ้มรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งอีกฝ่าย
“พูดมากยัยสาม...อย่ามาล้อเล่นอย่างนี้นะ...” เธอเอ็ดอีกฝ่ายเสียงเรียบสีหน้าจริงจัง
“โห..แกก็...” อีกฝ่ายทำเสียงอ่อยเมื่อเห็นท่าว่าเพื่อนสาวจะไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก
“เกิดฉันคิดจริงจังขึ้นมาแกจะซวย..เพราะได้พี่สะใภ้อายุเท่าตัวเองนะ...อิๆ” พลอยไพลินได้แต่หัวเราะออกมาน้อยๆ หลังจากที่เห็นสีหน้าจ๋อยๆ ของอีกฝ่าย ที่โดนเธออำคืนบ้าง
“ยัยพลอย! นี่แกอำฉันเหรอนังบ้า!” เขมวันต์ทุบเพื่อนไปทีหนึ่งโทษฐานที่ทำให้เธอใจเสีย
“โอ้ย!!! ยัยบ้าทุบมาได้เจ็บนะเว้ย!!!” พลอยไพลินร้องลั่นเมื่อโดนเพื่อนสาวทุบมาเต็มแรง คลำบริเวณไหล่ที่โดนอีกฝ่ายทุบเข้าไปเต็มแรงอย่างเจ็บๆ
“ช่วยไม่ได้นี่หว่าแกมาอำฉันเองนะ..ฉันไม่ผิด...จริงรึเปล่าคะพี่ใหญ่?” เขมวันต์พยายามหาพวก
“เอ้า..เกี่ยวอะไรกับพี่เล่า...” ชายหนุ่มที่กำลังตั้งใจขับรถแต่หูเขาได้ยินการสนทนาของเธอทั้งคู่ตลอดว่าเธอว่าอะไรบ้าง
“ไม่รู้ละ...” เขมวันต์กอดอกหน้างออย่างเอาแต่ใจ เมื่อโดนเอาคืนบ้าง
“หึๆ เราหาเรื่องพลอยเขาก่อนนี่นา...แล้วก็ถึงแล้วเลิกงอนได้แล้วนะ” เหวันต์บอกเมื่ออีกฝ่ายทำท่าว่าจะอ้าปากเถียงเขา และชายหนุ่มก็จอดรถที่บริเวณที่จอดรถของร้านที่เขาตั้งใจพาพวกเธอมาวันนี้
พลอยไพลินและเขมวันต์หยุดการถกเถียงของพวกเธอทันที เมื่อมองเข้าไปในร้านที่ชายหนุ่มพาพวกเธอมา พวกเธอมองเข้าไปในร้านอาหารคล้ายๆ คอฟฟี่ช็อบมากกว่า เรียกได้ว่าเป็นร้านสไตล์น่ารัก และมีต้นไม้มากมาย จนแทบมองไม่เห็นร้านที่อยู่ด้านในแต่ว่าก็ยังพอมองเห็นอยู่บ้าง พวกเธอเห็นว่ามีรถจอดอยู่หลายคัน ชักอยากจะเห็นแล้วว่าในร้านเป็นยังไง และอาหารอร่อยรึเปล่า แต่ที่แปลกใจมากที่สุดคือเหมวันต์รู้จักร้านนี้ได้ยังไง น่าจะเป็นสาวๆ มากกว่าที่ตู้จักและมาร้านแบบนี้กัน
“โห..พี่ใหญ่มารู้จักร้านผู้หญิ้ง...ผู้หญิงอย่างนี้ได้ไงอะ?” เขมวันต์ถามทันทีที่ลงจากรถและมองบรรยากาศรอบๆ ร้านแล้ว และรู้สึกชอบใจอย่างมาก
“หึๆ เปล่าหรอก...นี่ร้านเพื่อนพี่น่ะเขาเปิดร้านมาซักพักแล้วแต่พี่ไม่มีโอกาสมาน่ะ เลยกะว่าจะพาเรามาด้วยกันหน่อยนะ” เขาเดินมาสมทบกับทั้งคู่แล้วยิ้มมุมปากน้อยๆ แค่เห็นท่าทางของทั้งคู่เขาก็รู้แล้วว่าชอบร้านแบบนี้มาก
“เหรอคะ..เพื่อนพี่ใหญ่แน่เหรอคะไม่ใช่ว่าเป็นกิ๊กพี่ใหญ่เหรอ?” เขมวันต์เลิกคิ้วมองหน้าพี่ชายอย่างไม่แน่ใจว่าใช่เพื่อนแน่รึเปล่า
“เพื่อนจริงๆ สำหรับพี่น่ะนะ...” เขาบอกอย่างนั้นเพราะสำหรับเขาแล้วเธอเป็นเพื่อนเขาจริงๆ นี่นาแต่ความคิดคนอื่นเขาไม่สามารถห้ามหรือกะเกณฑ์ได้หรอกว่าต้องรู้สึกอย่างไรเกี่ยวกันแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิบัติตัวเกินเลยกับเธอคนนี้เป็นอย่างอื่นเลย เขารู้สึกกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้นเอง บางทีเธออาจจะไม่ได้คิดอะไรก็ได้ เพราะเธอไม่เคยพูดนี่นา
“เชอะ...ผู้ชาย...ไม่ใช่ไปทำตัวให้ความหวังเขารึเปล่า” เขมวันต์ยังไม่ยอมตัดใจเชื่อง่ายๆ แม้จะรู้จักนิสัยพี่ชายตัวเองดี แต่ว่าเพื่อนเธอไม่รู้นี่นามันต้องเอาให้ชัดเจนไปเลย
“หึๆ ไม่หรอก...ถ้าพี่บอกว่าไม่ก็คือไม่แต่ถ้าบอกว่าใช่ก็จะใช่ไปตลอด...” ชายหนุ่มหันมามองหน้าอีกฝ่ายที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเขาที่ตั้งใจฟังที่เขาและน้องสาวกำลังคุยกันอยู่
“..อืม...เกี่ยวกับพลอยรึเปล่าละคะ?” พลอยไพลินตัดสินใจถามออกไปหลังจากที่คำพูดของอีกฝ่ายเหมือนพูดให้เธอฟังอย่างไรอย่างนั้นแลหะ มันคาใจนี่นา เธอเป็นพวกที่คาใจไม่ค่อยจะได้เสียด้วยซิ
“แล้วพลอยคิดว่าไงละคะ..เกี่ยวรึเปล่า..แต่พี่อยากให้เกี่ยวนะ..” เขาหยอดไว้แค่นั้นก็เดินออกไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาหาพวกเขาแล้ว
“หมายความว่าไงวะสาม..พี่แกพูดมีนัยยะวะ...” พลอยไพลินไม่ใช่คนโง่ทำไมเธอจะมองไม่ออกว่าเขาหมายความว่ายังไงแต่เธอก็แค่ไม่อยากด่วนตัดสินอะไร
“อิๆ แล้วแต่แกจะคิดว่ะ...นี่มันเป็นเรื่องของแกกับพี่ใหญ่...” เขมวันต์ไหวไหล่น้อยๆ และเดินตามพี่ชายออกไปปล่อยให้พลอยไพลินยืนอยู่ที่เดิมและคิดถึงคำพูดของอีกฝ่ายอยู่ นี่เขาจะจีบเธอเหรอ...เขากับเธอห่างกันตั้งเยอะนะ..เขาจะมาจีบเด็กอย่างเธอเนี่ยนะ...
“ไอ้พลอยแกไม่มาเหรอ..เดี๋ยวก็ทิ้งไว้นี่ซะหรอก...” เขมวันต์ร้องตามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมตามเธอกับพี่ชายมาเสียที เธอเดินตามมาและเห็นว่าใครที่เดินออกมาหาพวกเธอ
หญิงสาวที่เดินออกมาในชุดเดรสสั้นสีครีมสั่นแค่เข่าทำให้ดูอ่อนหวานมากกว่าเดิมไปอีก หญิงสาวที่เดินมาเป็นสาวผิวขาว ตาโต ผมยาวถึงกลางหลัง รูปร่างดูสูงคงสูงกว่าพวกเธอนั่นละ
“ใหญ่! กว่าจะมาร้านเราได้นะเนี่ย...แล้ว..มากับใครเหรอ?” นาถนพินหญิงสาวที่เป็นเพื่อนของเหมวันต์มาหลายปี เธอรีบเดินมาที่ลานจอดรถทันที เมื่อเห็นรถของอีกฝ่ายมาจอดที่หน้าร้านของเธอ ไม่คิดว่าเขาจะมาวันนี้ทั้งที่เขาเพียงแค่ยิ้มเท่านั้นว่าจะมาแต่เขาไม่ได้บอกเธอว่าจะมาวันไหน และวันนี้เขาก็มาแล้ว
“หึๆ เราเพิ่งจะว่างน่ะ...” ชายหนุ่มเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น เพราะเขาก็ไม่ได้รับปากอีกฝ่ายอยู่แล้ว แต่ว่าเขาก็แค่รับปากไปเท่านั้นเขาไม่ใช่คนที่ชอบมานั่งร้านแบบนี้อยู่แล้ว เพราะมันดูเหมือนร้านค๊อฟฟี่ช๊อบเสียมากกว่า
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ย. 2554, 11:05:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ย. 2554, 11:05:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 2200
| << ตอนที่ 11 | ตอนที่ 13 >> |
หมูอ้วน 22 พ.ย. 2554, 13:52:12 น.
เอ๋...เพื่อนของพี่ใหญ่คนนี้แอบชอบพี่ใหญ่อยู่หรือป่าวเนี่ย
เอ๋...เพื่อนของพี่ใหญ่คนนี้แอบชอบพี่ใหญ่อยู่หรือป่าวเนี่ย