กับดักใจ...ซาตานยอดรัก
เขา...ที่ตกหลุมรักเพื่อนน้องสาวที่ห่างจากเขา 15 ปี จะทำยังไงหากไม่วางกับดักให้เธอติดบ่วงเขา
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
เธอ...ที่ไม่เคยรักใคร เธอไม่เคยรู้ว่าเขากำลังต้อนเธอเข้ากรงใจ
Tags: พี่ใหญ่
ตอน: ตอนที่ 13
ตอนที่ 13
“เหรอ...ใหญ่งานยุ่งนี่เนอะ..ว่าแต่มากับใครบ้างเหรอ?” นาถนพินมองสองสาวในชุดนักศึกษาหน้าตาน่ารักที่ยืนอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มและกำลังมองมาที่เธอเช่นกัน
“อ้อ..พินคนข้างขวานี่น้องสาวเราเองชื่อสาม แล้วก็อีกคนชื่อพลอยนะ...นี่เพื่อนพี่เองชื่อพินเป็นเจ้าของร้านที่สองสาวชอบไงละ..” ชายหนุ่มเอ่ยแนะนำให้ทังสามคนรู้จักกัน และเว้นฐานะของพลอยไพลินเอาไว้ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นใคร
“สวัสดีค่ะพี่พิน/สวัสดีค่ะพี่พิน” ทั้งสองคนทำความเคารพอีกฝ่าย ยังไงก็เพื่อนพี่ชายแต่มากกว่านั้นหรือเปล่าไม่รู้แต่ตอนนี้พวกเธอต้องรักษามารยาทที่พึงกระทำ
“สวัสดีค่ะไม่ยักรู้นะคะว่าใหญ่มีน้องสาวหน้าตาน่ารักถึงสองคน” นาถนพินพยายามข่มใจเอาไว้ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ คนหนึ่งเธอรู้ว่าเป็นน้องสาวแต่อีกคนละ..แล้วไหนจะสายตายามที่เขามองที่ผู้หญิงคนนั้นอีกละ...
“หึๆ ยัยสามเป็นลูกหลงน่ะ เลยไม่ค่อยมีใครรู้บางคนคิดว่าเป็นลูกสาวเรายังมีเลย” เหมวันต์บอกอย่างอารมณ์ดีขณะที่เดินเข้าไปในร้านอาหารของเพื่อนสาว มีพลอยไพลินและเขมวันต์เดินตามไม่ห่างและคอยสังเกตความสัมพันธ์ของทั้งคู่ด้วย เห็นอยู่หรอกว่าแววตาที่นาถนพินมองเหมวันต์มันมีอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อน มันเหมือนยามที่พี่ชายเธอมองหน้าเพื่อนรักเธอน่ะซิ...
“แกว่าพี่พินเขามองพี่ใหญ่มากกว่าเพื่อนรึเปล่าวะพลอย?” เขมวันต์ที่เดินตามหลังพี่ชายอยู่เอ่ยถามเพื่อนรักที่เดินเคียงคู่กับเธอไป เพราะมีอีกฝ่ายแทรกกลางระหว่างเธอกับพี่ชายทำให้เขมวันต์เดินมาหาเพื่อนรักและเดินไปด้วยกัน
“คงงั้นมั้ง...ไม่เห็นเวลาที่เขามองแกเหรอขนาดว่าแกเป็นน้องสาวนะ..แล้วยิ่งเวลามองฉันอีกละ” เธอรู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรของอีกฝ่ายที่มองมาที่พวกเธอทั้งคู่ แม้ว่าเธอจะดูอ่อนหวาน และเรียบร้อยในสายตาของเหมวันต์มากแค่ไหนก็ตาม แต่พวกเธอก็รู้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรของอีกฝ่ายที่มองมาได้ว่าค่อนข้างไม่พอใจ ที่เห็นท่าทางที่เขาปฏิบัติต่อพวกเธอ
“นั่นซิ..อย่างนี้แล้วพี่ชายฉันจะรอดมั้ยวะ..เขายิ่งเห็นว่าเป็นเพื่อนอยู่ด้วย” เขมวันต์ทำท่าคิดหนักเพราะเธอไม่อยากให้พี่ชายไปมองคนอื่นหรือพลาดท่ากับคนอื่น
“อย่าไปคิดมากเลยวะ...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดพี่แกไม่ได้โง่นะ” พลอยไพลินแตะไหล่เพื่อนอย่างปลอบใจให้เพื่อนคลายกังวล เรื่องอย่างนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกมันต้องร่วมด้วยช่วยกันและเหมวันต์ก็ไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกว่าเพื่อนสาวคิดอะไรด้วย
“ฮือ..นั่นซิไปเถอะหิวแล้ววะ..อยากรู้เหมือนกันว่าอาหารจะอร่อยรึเปล่า” เธอสลัดเรื่องรกหัวออกไปแล้ว ชวนให้เพื่อนเดินเข้าร้านตามพี่ชายเข้าไปติดๆ และไม่สนใจเรื่องปวดหัวอีก อย่างเพื่อนเธอว่าแหละอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
“นั่นซิ..วันนี้ล้มทับพี่แกยังไม่เต็มที่เลยวะ..เกิดเรื่องซะก่อนเซ็งจริงๆ” พลอยไพลินเองก็พูดออกมาอย่างนึกสนุก เพราะชายหนุ่มอาสาเป็นเจ้ามือทุกอย่างนี่นา แต่น่าเสียดายไม่น่าเจอยัยอุมาพรเลยให้ตายซิ...
“นั่นดิ..แต่ไม่ต้องห่วงหรอกช่วงนี้พี่ใหญ่คงใจดีไปอีกอนานอยู่หรอก..อยากได้อะไรก็ได้ช่วงนี้น่ะ..อิๆ” เขมวันต์มองตามหลังพี่ชายอย่างมีเลศนัย ก็ช่วงนี้พี่ชายเธออยากที่จะทำคะแนนกับเพื่อนรักเธอนี่นา
“เหรอ..กับแกคนเดียวมากกว่านะ...นั่นไงพี่ใหญ่ได้โต๊ะแล้ว...” พลอยไพลินชี้ให้เพื่อนดูเมื่อเห็นว่าพี่ชายได้โต๊ะที่ต้องการแล้ว และโบกมือเรียกพวกเธออยู่
“ว้าว..ในร้านสวยมากเลยค่ะ บรรยากาศน่ารักมากเลย...” พลอยไพลินที่เดินมาพร้อมเพื่อนรัก เมื่อเห็นว่าเขมวันต์นั่งลงแล้วเธอก็นั่งอีกมุมของชายหนุ่ม และเอ่ยกับเขาที่ยื่นเมนูอาหารให้เธอเลือกได้ตามใจชอบ วันนี้เขาตามใจพวกเธอ ก็เขาอยากรู้ว่าเธอชอบไม่ชอบอะไรบ้าง แม้จะได้ข้อมูลมาจากลูกน้องเขาแล้ว แต่ว่าเขายังไม่ได้อ่านเลย ก็วันนี้ทั้งวันเขาเอาแต่อยู่กับพวกเธอ...แม้จะเข้าไปในบริษัทและเห็นเอกสารวางอยู่ก่อนแล้ว เขาก็ได้อ่านไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น
“นั่นซิ..พี่เองก็เพิ่งจะมาครั้งแรกนะเนี่ยน้องพลอยกับสามชอบรึเปล่า...” เขาถามเธอเมื่อเห็นว่าน้องสาวสั่งเครื่องดื่มไปแล้ว
“ชอบค่ะ..ว่าแต่พี่ใหญ่ไม่เคยมาเลยเหรอคะ...” พลอยไพลินพยักหน้ารับและมองหน้าเขาอย่างข้องใจ ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นเพื่อนเขาชายหนุ่มก็น่าจะได้มาบ้างซิ..
“หึๆ พอดีว่าช่วงที่พินเขาเปิดร้านพี่อยู่ต่างประเทศน่ะ แล้วก็งานยุ่งตลอดเพิ่งจะมีเวลาว่างนี่ละ...” ชายหนุ่มนั่งเอนสบายๆ และมองหน้าเธอไปพลาง
“อ๋อ...ว่าแต่แกเลือกเมนูได้ยังวะสาม?” เธอมองหน้าเพื่อนสาวที่ตั้งใจปิดเมนูอาหารอย่างมาก แต่ไม่เห็นว่าเพื่อนเลือกเมนูใดๆ เลย
“อืม..ก็หลายอย่างอะ...แกเอาอะไรบ้าง?” ที่เธอยังไม่สั่งอะไรเลยเพราะว่าเธอมีหลายเมนูที่อยากจะลองกินดูบ้าง ไม่ใช่ว่าไม่เคยกินแต่อยากจะรู้ว่าที่นี่จะทำถูกปากเธอรึเปล่ามากกว่า แต่เธอไม่อยากจะเลือกรายการอาหารคนเดียวเท่านั้นเอง เมื่อมาด้วยกันสามคนก็ต้องมีสิทธิ์ช่วยกันเลือกซิ
“เหรอ..อืม..เอาเป็นว่าฉันเอากุ้งราดซอสมะขาม ต้มแซ่บกระดูกอ่อน แค่นั้นแหละแกเลือกมาเลย พี่ใหญ่ละคะทานอะไรดีคะ?” เธอหันมาถามชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ และมองมาที่เธอเป็นระยะ สายตาเขาที่มองมาทำให้เธอต้องเหลบอย่างขัดเขิน ไม่รู้เพราะอะไรเธอไม่สามารถสู้สายตาเขาที่มองเธอได้เลย มันทำให้เธอใจสั่นแปลกๆ
“เหรอ...งั้นฉันเอาเต้าหู้บอลไส้บรอคโคลี ปูนิ่มทอดกระเทียม และปลากะพงขาวนึ่งพริกมะนาว..ข้าวหนึ่งโถ พี่ใหญ่สั่งอะไรเพิ่มมั้ยคะ?” เธอหันไปถามพี่ชายและเจ้ามือของเธออย่างเอาใจ
“ไม่ดีกว่าแค่นี้ก็พอแล้วละ...แค่นี้ก็กินกันไม่หมดแล้วละ..หรือถ้าไม่พอค่อยสั่งเพิ่มก็ได้จะได้ไม่เสียของ” เหมวันต์ยิ้มน้อยๆ กับความช่างเลือกของน้องสาว และเขาเป็นคนกินง่าอยู่แล้ว และเมนูที่สองสาวเลือกเขาก็ชอบหมดอยู่แล้ว แค่อยู่ที่รสชาติเท่านั้นแหละ แต่เขาก็เชื่อมือเพื่อนสาวอยู่แล้ว เคยได้ชิมฝีมือการทำอาหารของอีกฝ่ายมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำเองรึเปล่านี่นะซิ
“เหรอคะ...งั้นเอามาแค่นี้ก่อนนะคะ...ไม่พอค่อยสั่งเพิ่ม” เธอบอกกับพนักงานแล้วหันมาสนใจบรรยากาศภายในร้านไม่นานเธอก็เห็นเจ้าของร้านเดินเข้ามาพร้อมแก้วเครื่องดื่ม
“เครื่องดื่มค่ะของใหญ่เป็นเบียร์แล้วกันนะคะ”นาถนพินยื่นแก้วเครื่องดื่มมาให้สองสาวและยื่นแก้วเบียร์มาให้ชายหนุ่มอย่างรู้ใจ
“..ขอบใจนะพิน..ว่าไงคะสองสาวให้พี่กินได้รึเปล่า?” เขามองหน้าสองสาวยิ้มๆ อย่างขออนุญาต
“พี่ใหญ่คะขับรถอยู่นะ...” เขมวันต์พยายามที่จะห้ามพี่ชาย
“น่า..ปล่อยพี่ใหญ่เขาเถอะ..ยังไงวันนี้พี่ใหญ่ก็ช่วยเราทั้งวันแล้วนี่นา...เดี๋ยวแกหรือว่าฉันขับกลับก็ได้นี่นา” พลอยไพลินยื่นมือไปห้ามเพื่อนเล็กน้อย ยังไงความจริงเขาไม่ต้องขอพวกเธอด้วยซ้ำ
“พี่ใหญ่ตามสบายเถอะค่ะ..ไม่เป็นไรหรอกถ้าพี่ใหญ่เมาพลอยขับเองก็ได้ค่ะรับรองถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน” เธอบอกเขาเสียงใส
“ไม่เป็นไรเกิดใหญ่เมาละก็...พินไปส่งให้เองก็ได้นะ” นาถนพินเสนอตัวอย่างมีน้ำใจทั้งที่ในใจเธอกำลังไม่พอใจพลอยไพลินที่ขัดขวางเธออย่างไม่ตั้งใจอย่างนี้
“โหย..เราไม่รบกวนพินหรอกทำงานมาทั้งวันแล้วให้น้องๆ เขาขับเองก็ได้และสองสาวเขาก็ไม่ได้ดื่มด้วย” เหวันต์แย้งเพื่อนสาวน้อยๆ เขารู้ดีกว่าหากว่าเขาเกิดเมามายไม่ได้สติจริงๆ อาจจะเกิดอะไรกับเขาก็ได้ไม่มีใครเดาได้หรอก
“รบกงรบกวนอะไรกันใหญ่...เราเป็นเพื่อนกันนะ...พินเต็มใจอยู่แล้ว” ค้อนเพื่อนหนุ่มน้อยๆ ที่ช่างไม่รู้ใจเธอเอาเสียเลย ตลอดเวลาที่คบหาเป็นเพื่อนกันมาชายหนุ่มไม่เคยรู้หรือไม่ยอมรับรู้ว่าเธอรู้สึกกับเขายังไงไม่ว่าเธอจะแสดงออกยังไงก็ตาม เขาก็ยังปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิม
“ไม่ดีกว่านะเพราะเราเอารถมาน่ะ น้องๆ เขาก็มากับเรา”
“โหย..ให้พินไปส่งน้องเขาที่บ้านก็ได้...” เธอยังพยายามที่จะไปสงเขาให้ได้
“ไม่ดีกว่านะเราไม่อยากให้พินลำบากให้พลอยเขาเอารถเรากลับไปบ้านเลยดีกว่านะจะได้ไม่เสียเวลา เกิดถ้าเราเมาจริงๆ” เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีหากว่าต้องมีคนไปส่งทั้งที่เขาเป็นคนมากับเธอด้วย
“อุ้ย! ทำอย่างนั้นได้ยังไงกันใหญ่รถของใหญ่ไม่ใช่ราคาถูกๆ นะเกิดมันหายไปละใครจะรู้?” นาถนพินมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ เกิดโลภขึ้นมาแล้วขโมยรถชายหนุ่มไปละ
“นี่...ขอโทษทีเถอะนะบ้านเพื่อนสามน่ะเขามีอันจะกินและไม่อยากจะได้รถของพี่ใหญ่แม้แต่คันเดียวและถ้าเกิดพลอยเขาอยากจะได้รถของพี่ใหญ่ซักคันจริงๆ ละก็...คงไม่มีปัญหามั้งคะพี่พิน..เพราะพี่ใหญ่เขายกให้พลอยได้อยู่แล้ว” เธอเอ่ยยั่วอีกฝ่าย และเธอไม่พอใจอย่างมากที่มาว่าเพื่อนเธอแบบนี้ และเพื่อนเธอไม่ใช่ไม่มีรถขับเสียหน่อย และพลอยไพลินก็หาเงินซื้อเองด้วยรถของเธอน่ะ
“อุ้ย..อย่าเพิ่งโกรธซิคะพี่ยังไม่ได้ว่าเพื่อนน้องสามเลยนะคะ...แค่เปรยให้ฟังเท่านั้นเองและไม่คิดว่าน้องพลอยเขาจะขับรถหรูๆ อย่างนี้เป็นด้วยนะ” เธอมองหน้าเด็กคนนี้ไม่นาจะมีปัญญาหารถแบบนี้มาขับหรอก
“น่า...สามแกอย่าไปใส่ใจเลยนะพี่เขาก็พูดไปงั้นเอง...เราไม่ได้เป็นอย่างเขาว่าซะหน่อยนะ..และเราไม่มีความคิดไม่ดีแบบนั้นนี่นาจะเดือดร้อนไปทำไมกันวะ...คนที่พูดอย่างนั้นมากกว่านะที่มีความคิดอยากได้ของคนอื่นจริงมั้ยคะพี่พิน?” พลอยไพลินเอ่ยกับอีกฝ่ายเสียงเรียบ เธอไม่ได้เดือดร้อนเลยนะที่อีกฝ่ายว่ามา และเจ้าของรถเองก็ไม่ได้เดือดร้อนด้วยแต่อีกฝ่ายเป็นแค่เพื่อนนะจะมาวุ่นวายทำไมกัน
“หึๆ นั่นซินะ..พินเองก็อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย เราก็ใช่ว่าจะดื่มจนเมาเสียหน่อย และเรื่องรถของเราเองก็จริงอย่างที่สามเขาว่าแหละถ้าเกิดน้องพลอยเขาอยากได้ซักคันจริงๆ เราก็ยินดีนะหรือว่าจะซื้อใหม่ยังได้เลย” เขารับสมอ้างกับน้องสาวและมองเพื่อนน้องสาวตาปรอย
“อิๆ พี่ใหญ่ก็พลอยจะอยากได้รถไปทำไมกันละคะในเมื่อพลอยมีพี่ใหญ่อยู่ทั้งคนที่อาสาที่จะเป็นคนคอยรับคอยส่งพลอยอยู่แล้วนี่นา” เธอหัวเราะน้อยๆ และบอกอีกฝ่ายเสียงหวาน
“อ๋อ..เหรอคะ...งั้นพินขอตัวก่อนแล้วกันนะลูกค้าเข้าแล้ว” เธอไม่อยากจะทนเห็นภาพบาดตาที่สองคนส่งสายตาให้กันอยู่หรอก แต่เธอไม่มีวันยอมแพ้นังเด็กหน้าอ่อนนั่นหรอก เธอมาก่อนและรักเขามาก่อนนังนั่นะเข้ามาเสียอีก เธอไม่ยอมหรอก
“อุ้ย..ไปแล้วเหรอคะ...ทำไมเพิ่งไปละคะ” เขมวันต์ทักอีกฝ่ายเนียงสนุกสนาน เมื่อเห็นเพื่อนเธอตอกอีกฝ่ายเสียหน้าหงาย
นาถนพินหันมามองหน้าสองสาวอย่างไม่พอใจ และเธอจดบัญชีแค้นนี้เอาไว้แล้ว ต่อให้หนึ่งในสองจะเป็นน้องสาวของคนที่เธอรักก็ตามที แต่เมื่อตั้งใจเป็นศัตรูกับเธอก็ต้องรอรับผลจากการกระทำของตัวเองเสียเถอะ..เพราะเธอเอาคืนแน่
“อิๆ นี่พี่ใหญ่คะแน่ใจเหรอคะว่าเขาเป็นแค่เพื่อนน่ะ เขาแสดงออกชัดขนาดนี้น่ะ แล้วเกิดพี่ไปเมาให้เขาเห็นมิแย่เหรอคะ เขาตั้งใจจะเคลมพี่นะเนี่ย มีหวังพี่ต้องรับผิดชอบเขาแน่เลย เขาดูมุ่งมั่นขนาดนั้นน่ะ” เขมวันต์มองหน้าพี่ชายอย่างตั้งใจ เพราะเธอเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายมีใจให้พี่ชายแน่ๆ และไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกแม้แต่น้อย
“หึๆ เกินไปยัยสาม..แล้วพี่ก็เป็นผู้ชายนะเขาจะมาเคลมพี่ได้ไงกันละ...พี่ไม่เสียหายนะ” เขาได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของน้องสาวตัวเอง แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรกับเขาเกินเลยแต่เขาไม่ได้รู้สึกกับอีกฝ่ายนี่นาแต่กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานี่ซิอีกเรื่องเขาละอยากให้เธอเคลมเขาจริงๆ เชียวเขาจะให้เธอรับผิดชอบเขาตลอดชีวิตเลย
“ค้า..ไม่เสียหายแต่ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงที่คิดจะจับผู้ชายซักคนน่ะเขาตั้งใจจริงๆ ไม่เกี่ยวกับเสียหายรึเปล่าหอรกนะคะพี่ใหญ่” เขมวันต์ได้แต่ค้อนพี่ชายน้อยๆ ที่ไม่เข้าใจที่เธอต้องการจะสื่อ
“เรื่องนั้นพี่ไม่โง่หรอกนะ..อย่าคิดว่าแค่นอนกับพี่แล้วจะเรียกร้องได้ซิพี่ไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนต่อโลกอย่างนั้นหรอกนะ..” ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ กับความคิดน้องสาวของเขาเอง สงสัยจะดูหนัง ดูละครมากไปหน่อยแล้ว
“แหมๆ ใครจะไปรู้ได้ละคะพี่ใหญ่ก็..เกิดมันจนด้วยหลักฐานละคะ?” เขมวันต์จีบปากจีบคอแย้งพี่ชาย บางครั้งผู้ชายฉลาดๆ ก็พลาดเพราะเรื่องง่ายๆ ได้เหมือนกันนะ
“หึๆ ไม่หรอกพี่ยอมพลาดกับคนๆ เดียวเท่านั้นละ...” เอ่ยพร้อมมองหน้าอีกคนที่นั่งอมยิ้มดูพวกเขาคุยกันอยู่โดยที่ไม่ออกความเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว
พลอยไพลินหลังจากที่นั่งมองสองพี่น้องเถียงกันอย่างรู้สึกสนุกสาน แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อสายตาคมจ้องมาที่เธอ หญิงสาวถึงก็ต้องเสหลบสายตาไปมองที่อื่น เพราะสู้สายตาคมไม่ไหว คนบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้ แต่ที่สำคัญคือเขามองมาที่เธอนี่ซิ...
“นี่ๆ พอเลยพี่ใหญ่...ไม่ต้องมองเพื่อนสามอย่างนั้นเลยนะ...” เขมวันต์ทนไม่ไหวที่พี่ชายจ้องเพื่อนเธออย่างนั้นเป็นใครๆ มาเจออย่างนี้ก็เขินกันทั้งนั้นแหละ
“อะไร? พี่ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย” เหมวันต์หันมามองหน้าน้องสาว และทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่แววตาพราวสุขอย่างไม่คิดปิดบัง
“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้วสองคนพี่น้อง...อาหารมาแล้วน่ะ” พลอยไพลินรีบเบรคสองพี่น้องที่ชักจะพูดเข้าเนื้อเธอมากไปแล้ว
“โห..รีบเชียวนะแม่คุณ..อะ..ก็ได้” เขมวันต์ยอมในที่สุดเมื่อเห็นสายตาที่เพื่อนสาวส่งมาให้ และก็เห็นว่าพี่ชายเอาแต่อมยิ้มเท่านั้น
เธอ..แค่เห็นสายตาเขาที่มองมาทำเอาเขินอาย เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรแต่รู้ว่าเกี่ยวกับเธอแน่ แต่ว่าเธอไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองมากนักว่าเขาสนใจเธอ..คนอย่างเหมวันต์น่ะเหรอจะมาสนใจเด็กอย่างเธอและเขาก็มีตัวเลือกมากมายที่จะคบหา แต่สายตาที่เขามองเธอทำให้ชวนเข้าใจผิดได้เหมือนกัน
เขา..ชักอยากจะจีบเธอให้ติดเร็วๆ แล้วซิ ยิ่งเห็นท่าทางขัดเขินเล็กๆ ของเธอด้วยแล้วเขายิ่งชอบใจมากกว่าเดิมเสียอีก เหมือนว่าเธอจะรู้ตัวแล้ว แต่ว่าเธอไม่แสดงอาการมากกว่าเขาชอบตรงที่เธอฉลาดเนี่ยละ และไม่กระโตกกระตากมากเกินไป เพราะเธอยังไม่มั่นใจเท่านั้นเอง คนอย่างนี้ละเหมาะสำหรับเขามากที่สุด
“เหรอ...ใหญ่งานยุ่งนี่เนอะ..ว่าแต่มากับใครบ้างเหรอ?” นาถนพินมองสองสาวในชุดนักศึกษาหน้าตาน่ารักที่ยืนอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มและกำลังมองมาที่เธอเช่นกัน
“อ้อ..พินคนข้างขวานี่น้องสาวเราเองชื่อสาม แล้วก็อีกคนชื่อพลอยนะ...นี่เพื่อนพี่เองชื่อพินเป็นเจ้าของร้านที่สองสาวชอบไงละ..” ชายหนุ่มเอ่ยแนะนำให้ทังสามคนรู้จักกัน และเว้นฐานะของพลอยไพลินเอาไว้ไม่ได้บอกว่าเธอเป็นใคร
“สวัสดีค่ะพี่พิน/สวัสดีค่ะพี่พิน” ทั้งสองคนทำความเคารพอีกฝ่าย ยังไงก็เพื่อนพี่ชายแต่มากกว่านั้นหรือเปล่าไม่รู้แต่ตอนนี้พวกเธอต้องรักษามารยาทที่พึงกระทำ
“สวัสดีค่ะไม่ยักรู้นะคะว่าใหญ่มีน้องสาวหน้าตาน่ารักถึงสองคน” นาถนพินพยายามข่มใจเอาไว้ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ คนหนึ่งเธอรู้ว่าเป็นน้องสาวแต่อีกคนละ..แล้วไหนจะสายตายามที่เขามองที่ผู้หญิงคนนั้นอีกละ...
“หึๆ ยัยสามเป็นลูกหลงน่ะ เลยไม่ค่อยมีใครรู้บางคนคิดว่าเป็นลูกสาวเรายังมีเลย” เหมวันต์บอกอย่างอารมณ์ดีขณะที่เดินเข้าไปในร้านอาหารของเพื่อนสาว มีพลอยไพลินและเขมวันต์เดินตามไม่ห่างและคอยสังเกตความสัมพันธ์ของทั้งคู่ด้วย เห็นอยู่หรอกว่าแววตาที่นาถนพินมองเหมวันต์มันมีอะไรมากกว่าคำว่าเพื่อน มันเหมือนยามที่พี่ชายเธอมองหน้าเพื่อนรักเธอน่ะซิ...
“แกว่าพี่พินเขามองพี่ใหญ่มากกว่าเพื่อนรึเปล่าวะพลอย?” เขมวันต์ที่เดินตามหลังพี่ชายอยู่เอ่ยถามเพื่อนรักที่เดินเคียงคู่กับเธอไป เพราะมีอีกฝ่ายแทรกกลางระหว่างเธอกับพี่ชายทำให้เขมวันต์เดินมาหาเพื่อนรักและเดินไปด้วยกัน
“คงงั้นมั้ง...ไม่เห็นเวลาที่เขามองแกเหรอขนาดว่าแกเป็นน้องสาวนะ..แล้วยิ่งเวลามองฉันอีกละ” เธอรู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรของอีกฝ่ายที่มองมาที่พวกเธอทั้งคู่ แม้ว่าเธอจะดูอ่อนหวาน และเรียบร้อยในสายตาของเหมวันต์มากแค่ไหนก็ตาม แต่พวกเธอก็รู้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรของอีกฝ่ายที่มองมาได้ว่าค่อนข้างไม่พอใจ ที่เห็นท่าทางที่เขาปฏิบัติต่อพวกเธอ
“นั่นซิ..อย่างนี้แล้วพี่ชายฉันจะรอดมั้ยวะ..เขายิ่งเห็นว่าเป็นเพื่อนอยู่ด้วย” เขมวันต์ทำท่าคิดหนักเพราะเธอไม่อยากให้พี่ชายไปมองคนอื่นหรือพลาดท่ากับคนอื่น
“อย่าไปคิดมากเลยวะ...อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดพี่แกไม่ได้โง่นะ” พลอยไพลินแตะไหล่เพื่อนอย่างปลอบใจให้เพื่อนคลายกังวล เรื่องอย่างนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกมันต้องร่วมด้วยช่วยกันและเหมวันต์ก็ไม่ได้โง่ที่จะดูไม่ออกว่าเพื่อนสาวคิดอะไรด้วย
“ฮือ..นั่นซิไปเถอะหิวแล้ววะ..อยากรู้เหมือนกันว่าอาหารจะอร่อยรึเปล่า” เธอสลัดเรื่องรกหัวออกไปแล้ว ชวนให้เพื่อนเดินเข้าร้านตามพี่ชายเข้าไปติดๆ และไม่สนใจเรื่องปวดหัวอีก อย่างเพื่อนเธอว่าแหละอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด
“นั่นซิ..วันนี้ล้มทับพี่แกยังไม่เต็มที่เลยวะ..เกิดเรื่องซะก่อนเซ็งจริงๆ” พลอยไพลินเองก็พูดออกมาอย่างนึกสนุก เพราะชายหนุ่มอาสาเป็นเจ้ามือทุกอย่างนี่นา แต่น่าเสียดายไม่น่าเจอยัยอุมาพรเลยให้ตายซิ...
“นั่นดิ..แต่ไม่ต้องห่วงหรอกช่วงนี้พี่ใหญ่คงใจดีไปอีกอนานอยู่หรอก..อยากได้อะไรก็ได้ช่วงนี้น่ะ..อิๆ” เขมวันต์มองตามหลังพี่ชายอย่างมีเลศนัย ก็ช่วงนี้พี่ชายเธออยากที่จะทำคะแนนกับเพื่อนรักเธอนี่นา
“เหรอ..กับแกคนเดียวมากกว่านะ...นั่นไงพี่ใหญ่ได้โต๊ะแล้ว...” พลอยไพลินชี้ให้เพื่อนดูเมื่อเห็นว่าพี่ชายได้โต๊ะที่ต้องการแล้ว และโบกมือเรียกพวกเธออยู่
“ว้าว..ในร้านสวยมากเลยค่ะ บรรยากาศน่ารักมากเลย...” พลอยไพลินที่เดินมาพร้อมเพื่อนรัก เมื่อเห็นว่าเขมวันต์นั่งลงแล้วเธอก็นั่งอีกมุมของชายหนุ่ม และเอ่ยกับเขาที่ยื่นเมนูอาหารให้เธอเลือกได้ตามใจชอบ วันนี้เขาตามใจพวกเธอ ก็เขาอยากรู้ว่าเธอชอบไม่ชอบอะไรบ้าง แม้จะได้ข้อมูลมาจากลูกน้องเขาแล้ว แต่ว่าเขายังไม่ได้อ่านเลย ก็วันนี้ทั้งวันเขาเอาแต่อยู่กับพวกเธอ...แม้จะเข้าไปในบริษัทและเห็นเอกสารวางอยู่ก่อนแล้ว เขาก็ได้อ่านไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น
“นั่นซิ..พี่เองก็เพิ่งจะมาครั้งแรกนะเนี่ยน้องพลอยกับสามชอบรึเปล่า...” เขาถามเธอเมื่อเห็นว่าน้องสาวสั่งเครื่องดื่มไปแล้ว
“ชอบค่ะ..ว่าแต่พี่ใหญ่ไม่เคยมาเลยเหรอคะ...” พลอยไพลินพยักหน้ารับและมองหน้าเขาอย่างข้องใจ ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นเพื่อนเขาชายหนุ่มก็น่าจะได้มาบ้างซิ..
“หึๆ พอดีว่าช่วงที่พินเขาเปิดร้านพี่อยู่ต่างประเทศน่ะ แล้วก็งานยุ่งตลอดเพิ่งจะมีเวลาว่างนี่ละ...” ชายหนุ่มนั่งเอนสบายๆ และมองหน้าเธอไปพลาง
“อ๋อ...ว่าแต่แกเลือกเมนูได้ยังวะสาม?” เธอมองหน้าเพื่อนสาวที่ตั้งใจปิดเมนูอาหารอย่างมาก แต่ไม่เห็นว่าเพื่อนเลือกเมนูใดๆ เลย
“อืม..ก็หลายอย่างอะ...แกเอาอะไรบ้าง?” ที่เธอยังไม่สั่งอะไรเลยเพราะว่าเธอมีหลายเมนูที่อยากจะลองกินดูบ้าง ไม่ใช่ว่าไม่เคยกินแต่อยากจะรู้ว่าที่นี่จะทำถูกปากเธอรึเปล่ามากกว่า แต่เธอไม่อยากจะเลือกรายการอาหารคนเดียวเท่านั้นเอง เมื่อมาด้วยกันสามคนก็ต้องมีสิทธิ์ช่วยกันเลือกซิ
“เหรอ..อืม..เอาเป็นว่าฉันเอากุ้งราดซอสมะขาม ต้มแซ่บกระดูกอ่อน แค่นั้นแหละแกเลือกมาเลย พี่ใหญ่ละคะทานอะไรดีคะ?” เธอหันมาถามชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ และมองมาที่เธอเป็นระยะ สายตาเขาที่มองมาทำให้เธอต้องเหลบอย่างขัดเขิน ไม่รู้เพราะอะไรเธอไม่สามารถสู้สายตาเขาที่มองเธอได้เลย มันทำให้เธอใจสั่นแปลกๆ
“เหรอ...งั้นฉันเอาเต้าหู้บอลไส้บรอคโคลี ปูนิ่มทอดกระเทียม และปลากะพงขาวนึ่งพริกมะนาว..ข้าวหนึ่งโถ พี่ใหญ่สั่งอะไรเพิ่มมั้ยคะ?” เธอหันไปถามพี่ชายและเจ้ามือของเธออย่างเอาใจ
“ไม่ดีกว่าแค่นี้ก็พอแล้วละ...แค่นี้ก็กินกันไม่หมดแล้วละ..หรือถ้าไม่พอค่อยสั่งเพิ่มก็ได้จะได้ไม่เสียของ” เหมวันต์ยิ้มน้อยๆ กับความช่างเลือกของน้องสาว และเขาเป็นคนกินง่าอยู่แล้ว และเมนูที่สองสาวเลือกเขาก็ชอบหมดอยู่แล้ว แค่อยู่ที่รสชาติเท่านั้นแหละ แต่เขาก็เชื่อมือเพื่อนสาวอยู่แล้ว เคยได้ชิมฝีมือการทำอาหารของอีกฝ่ายมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำเองรึเปล่านี่นะซิ
“เหรอคะ...งั้นเอามาแค่นี้ก่อนนะคะ...ไม่พอค่อยสั่งเพิ่ม” เธอบอกกับพนักงานแล้วหันมาสนใจบรรยากาศภายในร้านไม่นานเธอก็เห็นเจ้าของร้านเดินเข้ามาพร้อมแก้วเครื่องดื่ม
“เครื่องดื่มค่ะของใหญ่เป็นเบียร์แล้วกันนะคะ”นาถนพินยื่นแก้วเครื่องดื่มมาให้สองสาวและยื่นแก้วเบียร์มาให้ชายหนุ่มอย่างรู้ใจ
“..ขอบใจนะพิน..ว่าไงคะสองสาวให้พี่กินได้รึเปล่า?” เขามองหน้าสองสาวยิ้มๆ อย่างขออนุญาต
“พี่ใหญ่คะขับรถอยู่นะ...” เขมวันต์พยายามที่จะห้ามพี่ชาย
“น่า..ปล่อยพี่ใหญ่เขาเถอะ..ยังไงวันนี้พี่ใหญ่ก็ช่วยเราทั้งวันแล้วนี่นา...เดี๋ยวแกหรือว่าฉันขับกลับก็ได้นี่นา” พลอยไพลินยื่นมือไปห้ามเพื่อนเล็กน้อย ยังไงความจริงเขาไม่ต้องขอพวกเธอด้วยซ้ำ
“พี่ใหญ่ตามสบายเถอะค่ะ..ไม่เป็นไรหรอกถ้าพี่ใหญ่เมาพลอยขับเองก็ได้ค่ะรับรองถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน” เธอบอกเขาเสียงใส
“ไม่เป็นไรเกิดใหญ่เมาละก็...พินไปส่งให้เองก็ได้นะ” นาถนพินเสนอตัวอย่างมีน้ำใจทั้งที่ในใจเธอกำลังไม่พอใจพลอยไพลินที่ขัดขวางเธออย่างไม่ตั้งใจอย่างนี้
“โหย..เราไม่รบกวนพินหรอกทำงานมาทั้งวันแล้วให้น้องๆ เขาขับเองก็ได้และสองสาวเขาก็ไม่ได้ดื่มด้วย” เหวันต์แย้งเพื่อนสาวน้อยๆ เขารู้ดีกว่าหากว่าเขาเกิดเมามายไม่ได้สติจริงๆ อาจจะเกิดอะไรกับเขาก็ได้ไม่มีใครเดาได้หรอก
“รบกงรบกวนอะไรกันใหญ่...เราเป็นเพื่อนกันนะ...พินเต็มใจอยู่แล้ว” ค้อนเพื่อนหนุ่มน้อยๆ ที่ช่างไม่รู้ใจเธอเอาเสียเลย ตลอดเวลาที่คบหาเป็นเพื่อนกันมาชายหนุ่มไม่เคยรู้หรือไม่ยอมรับรู้ว่าเธอรู้สึกกับเขายังไงไม่ว่าเธอจะแสดงออกยังไงก็ตาม เขาก็ยังปฏิบัติกับเธอเหมือนเดิม
“ไม่ดีกว่านะเพราะเราเอารถมาน่ะ น้องๆ เขาก็มากับเรา”
“โหย..ให้พินไปส่งน้องเขาที่บ้านก็ได้...” เธอยังพยายามที่จะไปสงเขาให้ได้
“ไม่ดีกว่านะเราไม่อยากให้พินลำบากให้พลอยเขาเอารถเรากลับไปบ้านเลยดีกว่านะจะได้ไม่เสียเวลา เกิดถ้าเราเมาจริงๆ” เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีหากว่าต้องมีคนไปส่งทั้งที่เขาเป็นคนมากับเธอด้วย
“อุ้ย! ทำอย่างนั้นได้ยังไงกันใหญ่รถของใหญ่ไม่ใช่ราคาถูกๆ นะเกิดมันหายไปละใครจะรู้?” นาถนพินมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ เกิดโลภขึ้นมาแล้วขโมยรถชายหนุ่มไปละ
“นี่...ขอโทษทีเถอะนะบ้านเพื่อนสามน่ะเขามีอันจะกินและไม่อยากจะได้รถของพี่ใหญ่แม้แต่คันเดียวและถ้าเกิดพลอยเขาอยากจะได้รถของพี่ใหญ่ซักคันจริงๆ ละก็...คงไม่มีปัญหามั้งคะพี่พิน..เพราะพี่ใหญ่เขายกให้พลอยได้อยู่แล้ว” เธอเอ่ยยั่วอีกฝ่าย และเธอไม่พอใจอย่างมากที่มาว่าเพื่อนเธอแบบนี้ และเพื่อนเธอไม่ใช่ไม่มีรถขับเสียหน่อย และพลอยไพลินก็หาเงินซื้อเองด้วยรถของเธอน่ะ
“อุ้ย..อย่าเพิ่งโกรธซิคะพี่ยังไม่ได้ว่าเพื่อนน้องสามเลยนะคะ...แค่เปรยให้ฟังเท่านั้นเองและไม่คิดว่าน้องพลอยเขาจะขับรถหรูๆ อย่างนี้เป็นด้วยนะ” เธอมองหน้าเด็กคนนี้ไม่นาจะมีปัญญาหารถแบบนี้มาขับหรอก
“น่า...สามแกอย่าไปใส่ใจเลยนะพี่เขาก็พูดไปงั้นเอง...เราไม่ได้เป็นอย่างเขาว่าซะหน่อยนะ..และเราไม่มีความคิดไม่ดีแบบนั้นนี่นาจะเดือดร้อนไปทำไมกันวะ...คนที่พูดอย่างนั้นมากกว่านะที่มีความคิดอยากได้ของคนอื่นจริงมั้ยคะพี่พิน?” พลอยไพลินเอ่ยกับอีกฝ่ายเสียงเรียบ เธอไม่ได้เดือดร้อนเลยนะที่อีกฝ่ายว่ามา และเจ้าของรถเองก็ไม่ได้เดือดร้อนด้วยแต่อีกฝ่ายเป็นแค่เพื่อนนะจะมาวุ่นวายทำไมกัน
“หึๆ นั่นซินะ..พินเองก็อย่าเพิ่งคิดมากไปเลย เราก็ใช่ว่าจะดื่มจนเมาเสียหน่อย และเรื่องรถของเราเองก็จริงอย่างที่สามเขาว่าแหละถ้าเกิดน้องพลอยเขาอยากได้ซักคันจริงๆ เราก็ยินดีนะหรือว่าจะซื้อใหม่ยังได้เลย” เขารับสมอ้างกับน้องสาวและมองเพื่อนน้องสาวตาปรอย
“อิๆ พี่ใหญ่ก็พลอยจะอยากได้รถไปทำไมกันละคะในเมื่อพลอยมีพี่ใหญ่อยู่ทั้งคนที่อาสาที่จะเป็นคนคอยรับคอยส่งพลอยอยู่แล้วนี่นา” เธอหัวเราะน้อยๆ และบอกอีกฝ่ายเสียงหวาน
“อ๋อ..เหรอคะ...งั้นพินขอตัวก่อนแล้วกันนะลูกค้าเข้าแล้ว” เธอไม่อยากจะทนเห็นภาพบาดตาที่สองคนส่งสายตาให้กันอยู่หรอก แต่เธอไม่มีวันยอมแพ้นังเด็กหน้าอ่อนนั่นหรอก เธอมาก่อนและรักเขามาก่อนนังนั่นะเข้ามาเสียอีก เธอไม่ยอมหรอก
“อุ้ย..ไปแล้วเหรอคะ...ทำไมเพิ่งไปละคะ” เขมวันต์ทักอีกฝ่ายเนียงสนุกสนาน เมื่อเห็นเพื่อนเธอตอกอีกฝ่ายเสียหน้าหงาย
นาถนพินหันมามองหน้าสองสาวอย่างไม่พอใจ และเธอจดบัญชีแค้นนี้เอาไว้แล้ว ต่อให้หนึ่งในสองจะเป็นน้องสาวของคนที่เธอรักก็ตามที แต่เมื่อตั้งใจเป็นศัตรูกับเธอก็ต้องรอรับผลจากการกระทำของตัวเองเสียเถอะ..เพราะเธอเอาคืนแน่
“อิๆ นี่พี่ใหญ่คะแน่ใจเหรอคะว่าเขาเป็นแค่เพื่อนน่ะ เขาแสดงออกชัดขนาดนี้น่ะ แล้วเกิดพี่ไปเมาให้เขาเห็นมิแย่เหรอคะ เขาตั้งใจจะเคลมพี่นะเนี่ย มีหวังพี่ต้องรับผิดชอบเขาแน่เลย เขาดูมุ่งมั่นขนาดนั้นน่ะ” เขมวันต์มองหน้าพี่ชายอย่างตั้งใจ เพราะเธอเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายมีใจให้พี่ชายแน่ๆ และไม่คิดจะปิดบังความรู้สึกแม้แต่น้อย
“หึๆ เกินไปยัยสาม..แล้วพี่ก็เป็นผู้ชายนะเขาจะมาเคลมพี่ได้ไงกันละ...พี่ไม่เสียหายนะ” เขาได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของน้องสาวตัวเอง แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรกับเขาเกินเลยแต่เขาไม่ได้รู้สึกกับอีกฝ่ายนี่นาแต่กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขานี่ซิอีกเรื่องเขาละอยากให้เธอเคลมเขาจริงๆ เชียวเขาจะให้เธอรับผิดชอบเขาตลอดชีวิตเลย
“ค้า..ไม่เสียหายแต่ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงที่คิดจะจับผู้ชายซักคนน่ะเขาตั้งใจจริงๆ ไม่เกี่ยวกับเสียหายรึเปล่าหอรกนะคะพี่ใหญ่” เขมวันต์ได้แต่ค้อนพี่ชายน้อยๆ ที่ไม่เข้าใจที่เธอต้องการจะสื่อ
“เรื่องนั้นพี่ไม่โง่หรอกนะ..อย่าคิดว่าแค่นอนกับพี่แล้วจะเรียกร้องได้ซิพี่ไม่ใช่ผู้ชายที่อ่อนต่อโลกอย่างนั้นหรอกนะ..” ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ กับความคิดน้องสาวของเขาเอง สงสัยจะดูหนัง ดูละครมากไปหน่อยแล้ว
“แหมๆ ใครจะไปรู้ได้ละคะพี่ใหญ่ก็..เกิดมันจนด้วยหลักฐานละคะ?” เขมวันต์จีบปากจีบคอแย้งพี่ชาย บางครั้งผู้ชายฉลาดๆ ก็พลาดเพราะเรื่องง่ายๆ ได้เหมือนกันนะ
“หึๆ ไม่หรอกพี่ยอมพลาดกับคนๆ เดียวเท่านั้นละ...” เอ่ยพร้อมมองหน้าอีกคนที่นั่งอมยิ้มดูพวกเขาคุยกันอยู่โดยที่ไม่ออกความเห็นเลยแม้แต่นิดเดียว
พลอยไพลินหลังจากที่นั่งมองสองพี่น้องเถียงกันอย่างรู้สึกสนุกสาน แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อสายตาคมจ้องมาที่เธอ หญิงสาวถึงก็ต้องเสหลบสายตาไปมองที่อื่น เพราะสู้สายตาคมไม่ไหว คนบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้ แต่ที่สำคัญคือเขามองมาที่เธอนี่ซิ...
“นี่ๆ พอเลยพี่ใหญ่...ไม่ต้องมองเพื่อนสามอย่างนั้นเลยนะ...” เขมวันต์ทนไม่ไหวที่พี่ชายจ้องเพื่อนเธออย่างนั้นเป็นใครๆ มาเจออย่างนี้ก็เขินกันทั้งนั้นแหละ
“อะไร? พี่ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย” เหมวันต์หันมามองหน้าน้องสาว และทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่แววตาพราวสุขอย่างไม่คิดปิดบัง
“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้วสองคนพี่น้อง...อาหารมาแล้วน่ะ” พลอยไพลินรีบเบรคสองพี่น้องที่ชักจะพูดเข้าเนื้อเธอมากไปแล้ว
“โห..รีบเชียวนะแม่คุณ..อะ..ก็ได้” เขมวันต์ยอมในที่สุดเมื่อเห็นสายตาที่เพื่อนสาวส่งมาให้ และก็เห็นว่าพี่ชายเอาแต่อมยิ้มเท่านั้น
เธอ..แค่เห็นสายตาเขาที่มองมาทำเอาเขินอาย เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรแต่รู้ว่าเกี่ยวกับเธอแน่ แต่ว่าเธอไม่อยากจะเข้าข้างตัวเองมากนักว่าเขาสนใจเธอ..คนอย่างเหมวันต์น่ะเหรอจะมาสนใจเด็กอย่างเธอและเขาก็มีตัวเลือกมากมายที่จะคบหา แต่สายตาที่เขามองเธอทำให้ชวนเข้าใจผิดได้เหมือนกัน
เขา..ชักอยากจะจีบเธอให้ติดเร็วๆ แล้วซิ ยิ่งเห็นท่าทางขัดเขินเล็กๆ ของเธอด้วยแล้วเขายิ่งชอบใจมากกว่าเดิมเสียอีก เหมือนว่าเธอจะรู้ตัวแล้ว แต่ว่าเธอไม่แสดงอาการมากกว่าเขาชอบตรงที่เธอฉลาดเนี่ยละ และไม่กระโตกกระตากมากเกินไป เพราะเธอยังไม่มั่นใจเท่านั้นเอง คนอย่างนี้ละเหมาะสำหรับเขามากที่สุด
อักษรจัญจ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 พ.ย. 2554, 11:08:27 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 พ.ย. 2554, 11:08:27 น.
จำนวนการเข้าชม : 2266
| << ตอนที่ 12 | ตอนที่ 14 >> |
anOO 21 พ.ย. 2554, 19:37:28 น.
พี่ใหญ่รุกตลอดเลยนะ...ยัยพลอยคงไม่ถอยหนีหรอกนะ
พี่ใหญ่รุกตลอดเลยนะ...ยัยพลอยคงไม่ถอยหนีหรอกนะ