รักแท้...แม้ไม่ใกล้ชิด
สายป่านสาวน้อยจอมโก๊ะที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองชอบใครสักที ทั้งที่ก็มีคนเข้ามามากมาย ก็ใช่สิในหัวใจของเธอมีพี่วินอยู่แล้วตั้งแต่แรกเห็น แต่เรื่องราวกับไม่เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อมีอีกคนทำให้ความรักของเธอต้องสั่นคลอน เธอจะทำอย่างไร อยากตัดใจ แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จสักที
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
วิทวิน หนุ่มมาดนิ่งรุ่นพี่ที่โรงเรียนของสายป่าน เขามอบหัวใจดวงนี้ให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เห็นหน้า เมื่อหอบความกล้าทั้งหมดไปบอกเธอว่าชอบ แต่เอกลับวิ่งหนีเสียดื้อๆ แต่หลายอย่างทำให้เขารอ รอ และรอ เมื่อวันหนึ่งเดินทางมาถึง เขาได้เจอเธอในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ และเป็นวันที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวง เขาจะทำอย่างไรเพื่อตามทวงหัวใจที่ควรจะเป็นของเขากลับคืนมา
ตามเป็นกำลังใจให้คู่รัก คู่นี้กันนะคะ ใน รักแท้จะไม่แพ้ใกล้ชิด
^^ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ทุกคอมเม้นจะเป็นแนวทางและกำลังใจในการเขียนงานของผู้เขียนต่อไป
นางสาวปลาดาว....
Tags: รักแท้
ตอน: คุณแม่จัดให้
วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะนัดกับน้าเอมอรไว้ว่าจะพาเข้าไปดูที่แปลงองุ่น แต่ฉันก็ยังอยากไปดูลุงแก้วทำหมันวัวอยู่จึงแอบออกจากบ้านก่อนเวลานัด ตอนนี้ก็ตีห้ากว่าๆ ฟ้าเริ่มสางแล้ว ฉันเลือกที่จะปั่นจักรยานออกไปที่คอกวัวเพราะอากาศตอนเช้าแบบนี้ได้ปั่นจักรยานคงจะทำให้รู้สึกดีมากขึ้น ที่คอกวัวลุงแก้วยังไม่ทำหมันแต่กำลังเตรียมเครื่องไม้เครื่องมือ รอสัตวแพทย์ที่จะเข้ามาถึงตอนสายๆวันนี้
“ลุงแก้วคะ”
“อ่าวคุณป่านมาทำไมตั้งแต่เช้ามืดขนาดนี้”
“ป่านอยากมาดูน่ะค่ะ ไม่เคยเห็น”
“ยังไม่ทำตอนนี้หนอกครับ ต้องรอสัตวแพทย์ก่อนคราวที่แล้วเราทำกันเอง แล้ววัวมันไม่รอด คราวนี้คุณพ่อคุณป่านก็เลยไม่เสี่ยงอีก”
“ก็ดีนะคะให้ไร่เรามีสัตวแพทย์มาประจำเหมือนที่ไร่อื่นเขาทำกันก็ดี มีอะไรเร่งด่วนจะได้ทันท่วงที”
“ครับผมก็ว่าอย่างนั้น ว่าแต่คุณป่านต้องพาคนจากไร่บริรักษ์เข้าไปดูที่แปลงองุ่นไม่ใช่หรอครับ”
“ค่ะ ป่านนัดเขาตอนประมาณ 6 โมง ก็เลยแวะมาที่นี่ก่อน”
“ครับ เช้าๆแหละครับดีแล้ว ดูองุ่นต้องดูตอนเช้าๆ อีกอย่างอากาศก็ไม่ร้อนด้วย”
“ค่ะป่านก็คิดอย่างนั้น งั้นป่านไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเขาจะว่าเราได้ว่าเราชักช้า”
“ครับคนว่าคงไม่ใช่คนที่ไร่หรอกครับคงเป็นคุณแม้นมากกว่า”
“ลุงแก้วรู้จักพ่อกับแม่ดีจังเลยนะคะ”
“ลุงทำงานที่นี่มาตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง อีกอย่างก็รู้จักกับคนทั้งสองมาก่อนหน้านี้แล้วตั้งแต่สมัยคุณเอกอยู่โรงเรียนล่ะครับ”
“โอ้ยหกโมงแล้ว ป่านไปก่อนนะคะ ถ้าเสร็จเร็วป่านจะเข้ามาใหม่”
ฉันกลับมาถึงบ้านเลยหกโมงมานิดๆ แต่ก็ไม่เห็นรถของไร่บริรักษ์ซึ่งแสดงว่าน้าเอมอรกับคนที่ไร่นั้นคงยังไม่มาเป็นแน่ อย่างน้อยเขาก็ว่าเรามาสายไม่ได้ ฉันกำลังเดินเข้าไปในบ้านแต่เสียงล้อบดถนนเข้ามาก็เป็นสัญญาณบอกกับฉันว่าคงเป็นคนที่ไร่บริรักษ์มาถึงแล้วแน่นอน ฉันจึงตัดสินใจเดินกลับเพื่อต้อนรับด้วยมารยาททางสังคม รถแรนโลเวอร์สีดำจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้านประตูฝั่งคนนั่งเปิดออก เป็นคุณน้าเอมอร ที่มาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส อบอุ่น และเป็นมิตรเสมอ ฉันยกมือไหว้ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหา แต่เมื่อประตูฝั่งคนขับเปิดออก และคนที่ก้าวลงมาจากรถ เป็นเขาคนนั้น รอยยิ้มก็พลันหุบ ขาก็พลันก้าวไม่ออก หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกหลากหลายไหลเข้ามาจนยากจะอธิบาย ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมเขาต้องกลับมาทำให้หัวใจปั่นป่วนด้วย กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว แต่เมื่อเขากลับมา การเจอกันอีกครั้งมันช่างย้ำเตือนฉันเหลือเกินว่าตลอดเวลาที่ฉันพยายามลืมและทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนั้น ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย
“หนูป่าน หนูป่านจ๊ะ”
ไม่รู้ว่าน้าเอมอรเรียกฉันไปกี่รอบแล้ว รู้แต่ว่าฉันพึ่งรู้สึกตัวตอนที่น้าเอมอรสัมผัสที่แขนของฉัน
“เอ่อ...ค่ะ”
“พอดีว่าพี่เขาพึ่งกลับมา ป้าเห็นว่าพี่เขาว่างๆอยู่ก็เลยชวนมาด้วย”
“ค่ะ....”
“คุณแม่ไปไหนล่ะลูก”
“ไม่แน่ใจค่ะ ป่านพึ่งกลับมาจากไร่ ตั้งแต่เช้าก็ยังไม่เจอกันเลย”
“จ่ะ....เอ่อ วิน...ไม่ทักทายน้องหน่อยหรือลูก”
“ครับ....แม่”
“เข้าไปในบ้านดีกว่าค่ะ แม่คงอยู่ในบ้าน” ฉันเลือกที่จะไม่รอฟังคำทักทายจากเขา แต่เลือกที่จะเดินนำน้าเอมอรเข้าไปในบ้านทันที
“อ่าวมากันแล้วหรอ นั่งก่อน นั่งก่อน เดี๋ยวสายๆ ค่อยเข้าไปที่แปลงกัน”
“สวัสดีครับ”
“ไหว้พระลูก กินอะไรกันมารึยัง ไปกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนดีกว่านะ”
“ว่าไงลูก กินข้าวเช้าบ้านป้าแม้นก่อนดีกว่านะแล้วค่อยเข้าไปที่แปลง”
“ยังไงก็ได้ครับ อีกอย่างผมก็เริ่มหิวแล้วล่ะครับ”
“ถ้างั้นไปกันเลยแล้วกัน ไปป่าน ไปตั้งโต๊ะกันลูก”
“ป่านไม่หิวค่ะ ป่านขอตัวเข้าไปรอที่แปลงเลยแล้วกันนะคะ”
“อ่าวป่านไม่กินข้าวด้วยกันก่อนล่ะลูก”
“ป่านยังไม่ค่อยหิวค่ะ เมื่อกี้ป่านกินนมกับลุงแม้นที่คอกวัวมาแล้ว ป่านไปนะคะ”
“เฮ้อไอ้ลูกคนนี้”
ฉันพยายามอย่างที่สุดแล้ว ที่จะไม่ให้ความรู้สึกมามีอิทธิพลกับฉันมากไปกว่านี้ แต่มันก็อยากเหลือเกิน แค่เห็นหน้าความพยายามของฉันก็แทบจะหมดลง นี่จะให้ไปนั่งกินข้าวด้วย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นอย่างไร ที่แน่ๆ อาหารมื้อนั้นคงไม่มีรสชาติอะไรเลย
คนงานในไร่เริ่มทยอยกันออกมาทำงานในหน้าที่ของตัวเองแล้ว ในไร่จึงค่อนข้างคึกคัก แปลงองุ่นของแม่ก็เริ่มมีคนงานเข้ามาทำงานแล้ว ตอนนี้องุ่นแก่เต็มที่ พร้อมเก็บอยู่หลายแปลง คนงานหลายคนจึงกำลังเก็บเกี่ยวองุ่น บางกลุ่มก็กำลังดูแลแมลงที่แปลงใกล้ๆ ฉันเดินเรื่อยเปื่อย ข้างๆแปลงองุ่นที่พร้อมกับการเก็บเกี่ยว คนงานหลายคนเข้ามาทักทาย แต่ฉันก็แทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเขาทักทายว่าอะไร ภาพเหตุการณ์วันนั้นหมุนเวียนมาฉายซ้ำให้ต้องปวดใจ แล้วน้ำตาก็พานจะไหลเอาให้ได้เลยสิน่า....
“ทำไมไม่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนออกมาล่ะป่าน”
เสียงใครบางคน ที่คุ้นแสนคุ้นลอยเข้ามาในโสตการได้ยิน ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเขา ฉันอยากให้เป็นอย่างนั้น
“จะรีบเดินไปไหน ไหนว่าจะพาดูแปลงองุ่นไง รับปากแล้วทำไมไม่ทำตามที่รับปากไว้ล่ะ”
ใช่ ชัดเจน เสียงเขา เป็นเสียงเขาคนที่ฉันไม่ยากเห็นหน้า ไม่ยากได้ยินแม้แต่เสียง แต่ตอนนี้เขากลับเดินเข้ามาหาฉัน ระยะใกล้แค่นี้ฉันคงหนีเขาไม่พ้นแน่ เอาน่าสายป่าน เธอเป็นคนเข้มแข็งทุกอย่างเธอแก้ปัญหาได้หมด แค่ปัญหาหัวใจ แค่ก้อนเนื้อข้างซ้ายทำไมเธอจะควบคุมมันไม่ได้
ฉันหยุดเดินแต่ยังไม่ยอมหันไปเผชิญหน้ากับเขา ขอเวลาทำใจนิดหนึ่งแล้วกันนะ
“อยากรู้อะไรก็ว่ามาสิ”
“พูดกับผู้ใหญ่เค้าพูดกันแบบนี้หรอ”
ฉันหน้ากลับไป ทุกอย่างมันตอกย้ำเหลือเกินว่าฉันยังทำใจไม่ได้ เมื่อเป็นอย่างนั้นน้ำตาก็พานจะไหลเอาดื้อๆ ไม่สิ ต้องไม่เป็นแบบนั้น ฉันควบคุมมันได้
“อ่าวแล้วน้าเอมอรกับแม่ฉันล่ะ”
“ไปที่รีสอร์ท”
“หมายความว่าไง ไหนบอกว่าจะมาดูแปลงองุ่นด้วยกันไง งั้นฉันกลับ”
“ได้ยังไงรับปากแล้วคืนคำไม่ได้นะ”
“ฉันไม่ได้รับปากนาย”
“อะไรนะ....เมื่อตะกี้ป่านว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกว่าฉันจะกลับ”
“ฉัน...นาย....ฉันกับนายอย่างนั้นหรอ”
“ทำไม”
“ไม่ใช้ป่านกับพี่วินแล้วหรอ”
“.............”
“เซ้าซี้”
“ก็ได้ ฉันกับนาย โอเคไม่มีปัญหา แต่อย่างน้อยให้พี่มาหาป่านที่นี่บ่อยๆได้มั้ย”
จะมาพูดแบบนี้ทำไม ทำไมไม่กลับไปหาคนรักของตัวเองล่ะ มาทำเป็นพูดดีตอนนี้ มันไม่สายไปหน่อยหรอ
“เอาล่ะอยากรู้อะไรก็ว่ามา ถ้ารู้จะบอก ไม่รู้ก็ไม่บอก”
“ป่านโกรธพี่อยู่ใช่มั้ย”
ใช่โกรธ โกรธแล้วก็เสียใจมาก รู้แล้วจะว่ายังไง
“เรื่องแปลงองุ่นเท่านั้น เรื่องอื่น....ไม่มี”
ฉันเลือกที่จะเดินนำเขามากกว่าเพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องเห็นหน้าขา และเขาก็ไม่ต้องเห็นหน้าฉัน มันคงดีกว่าสำหรับตอนนี้
“.......” เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ เขาไม่พุดฉันไม่พูด เอาแต่เดินตามอย่างเดียว แล้วสุดท้ายความอดทนก็หมดลงฉันหยุดเดิน เขาก็หยุดเหมือนกัน เขากำลังเล่นสงครามประสาทกับฉันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย
“ถ้าไม่พูดอะไรฉันขอตัวนะมีอย่างอื่นที่ต้องทำ”
มือเย็นเฉียบของเขาคว้าจับที่ต้นแขนของฉันไว้ทันก่อนที่จะฉันจะก้าวไป แค่เพียงสัมผัส ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้ก็ไหลออกมาเป็นน้ำตา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ฉันเป็นคนเข้มแข็ง และเป็นที่พึ่งสำหรับเพื่อนเสมอ แต่วันนี้แม้แต่หัวใจตัวเอง ความรู้สึกของตัวเองก็ควบคุมไม่ได้ซะงั้น
“ป่าน...” น้ำเสียงที่เรียกถึงแม้จะเบา แต่มันดังชัดเหลือเกินในความรู้สึก ตลอกเวลาที่ผ่านมา ใช่ฉันอยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง แต่จากเหตุการณ์วันนั้น มันทำให้ฉันอยากที่จะอยู่ห่างๆจากเขามากกว่า อย่างน้อยก็พอจะได้หลอกหัวใจตัวเองได้บ้างว่าลืมเขาไปแล้ว แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย
“พี่ขอโทษ...” ขอโทษอย่างนั้นหรอ ถ้าขอโทษแล้วหาย เขาคงไม่มีกฎหมายหรอก จริงอยู่หัวใจฉันไม่ได้มีพระราชบัญญัติ หรือกฎหมายควบคุม แต่แค่ขอโทษมันคงไม่พอหรอก
“เรื่องวันนั้น ป่านกำลังเข้าใจพี่ผิดนะ”
“ช่างมันเถอะค่ะ ป่านลืมมันแล้วล่ะ”
“ป่านกำลังเข้าใจพี่ผิด ป่านต้องฟังพี่อธิบายเรื่องนั้น”
“เรื่องอะไรล่ะคะที่พี่จะอธิบาย” ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้น และพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แต่มันคงทำได้ไม่ง่ายหนัก
“ก็เรื่อง...........”
“อ่าวหนุ่มสาวมาอยู่นี่เอง คุยกันไปถึงไหนแล้วลูก โอเคกันหรือยังตาวิน”
....เงียบ.... มีเพียงแต่ความเงียบเท่านั้นคือคำตอบที่ดีที่สุด ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีสายตาอีกสองคู่ที่มองที่ฉัน สลับกับเขา ด้วยความงุนงง แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องทั้งหมด นี่เป็นแผนการของทุกคน และหนึ่งในนั้นคือแม่ของฉันเอง
“ลุงแก้วคะ”
“อ่าวคุณป่านมาทำไมตั้งแต่เช้ามืดขนาดนี้”
“ป่านอยากมาดูน่ะค่ะ ไม่เคยเห็น”
“ยังไม่ทำตอนนี้หนอกครับ ต้องรอสัตวแพทย์ก่อนคราวที่แล้วเราทำกันเอง แล้ววัวมันไม่รอด คราวนี้คุณพ่อคุณป่านก็เลยไม่เสี่ยงอีก”
“ก็ดีนะคะให้ไร่เรามีสัตวแพทย์มาประจำเหมือนที่ไร่อื่นเขาทำกันก็ดี มีอะไรเร่งด่วนจะได้ทันท่วงที”
“ครับผมก็ว่าอย่างนั้น ว่าแต่คุณป่านต้องพาคนจากไร่บริรักษ์เข้าไปดูที่แปลงองุ่นไม่ใช่หรอครับ”
“ค่ะ ป่านนัดเขาตอนประมาณ 6 โมง ก็เลยแวะมาที่นี่ก่อน”
“ครับ เช้าๆแหละครับดีแล้ว ดูองุ่นต้องดูตอนเช้าๆ อีกอย่างอากาศก็ไม่ร้อนด้วย”
“ค่ะป่านก็คิดอย่างนั้น งั้นป่านไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเขาจะว่าเราได้ว่าเราชักช้า”
“ครับคนว่าคงไม่ใช่คนที่ไร่หรอกครับคงเป็นคุณแม้นมากกว่า”
“ลุงแก้วรู้จักพ่อกับแม่ดีจังเลยนะคะ”
“ลุงทำงานที่นี่มาตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง อีกอย่างก็รู้จักกับคนทั้งสองมาก่อนหน้านี้แล้วตั้งแต่สมัยคุณเอกอยู่โรงเรียนล่ะครับ”
“โอ้ยหกโมงแล้ว ป่านไปก่อนนะคะ ถ้าเสร็จเร็วป่านจะเข้ามาใหม่”
ฉันกลับมาถึงบ้านเลยหกโมงมานิดๆ แต่ก็ไม่เห็นรถของไร่บริรักษ์ซึ่งแสดงว่าน้าเอมอรกับคนที่ไร่นั้นคงยังไม่มาเป็นแน่ อย่างน้อยเขาก็ว่าเรามาสายไม่ได้ ฉันกำลังเดินเข้าไปในบ้านแต่เสียงล้อบดถนนเข้ามาก็เป็นสัญญาณบอกกับฉันว่าคงเป็นคนที่ไร่บริรักษ์มาถึงแล้วแน่นอน ฉันจึงตัดสินใจเดินกลับเพื่อต้อนรับด้วยมารยาททางสังคม รถแรนโลเวอร์สีดำจอดนิ่งสนิทที่หน้าบ้านประตูฝั่งคนนั่งเปิดออก เป็นคุณน้าเอมอร ที่มาพร้อมรอยยิ้มที่สดใส อบอุ่น และเป็นมิตรเสมอ ฉันยกมือไหว้ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหา แต่เมื่อประตูฝั่งคนขับเปิดออก และคนที่ก้าวลงมาจากรถ เป็นเขาคนนั้น รอยยิ้มก็พลันหุบ ขาก็พลันก้าวไม่ออก หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกหลากหลายไหลเข้ามาจนยากจะอธิบาย ทำไมต้องเป็นเขา ทำไมเขาต้องกลับมาทำให้หัวใจปั่นป่วนด้วย กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว แต่เมื่อเขากลับมา การเจอกันอีกครั้งมันช่างย้ำเตือนฉันเหลือเกินว่าตลอดเวลาที่ฉันพยายามลืมและทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนั้น ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย
“หนูป่าน หนูป่านจ๊ะ”
ไม่รู้ว่าน้าเอมอรเรียกฉันไปกี่รอบแล้ว รู้แต่ว่าฉันพึ่งรู้สึกตัวตอนที่น้าเอมอรสัมผัสที่แขนของฉัน
“เอ่อ...ค่ะ”
“พอดีว่าพี่เขาพึ่งกลับมา ป้าเห็นว่าพี่เขาว่างๆอยู่ก็เลยชวนมาด้วย”
“ค่ะ....”
“คุณแม่ไปไหนล่ะลูก”
“ไม่แน่ใจค่ะ ป่านพึ่งกลับมาจากไร่ ตั้งแต่เช้าก็ยังไม่เจอกันเลย”
“จ่ะ....เอ่อ วิน...ไม่ทักทายน้องหน่อยหรือลูก”
“ครับ....แม่”
“เข้าไปในบ้านดีกว่าค่ะ แม่คงอยู่ในบ้าน” ฉันเลือกที่จะไม่รอฟังคำทักทายจากเขา แต่เลือกที่จะเดินนำน้าเอมอรเข้าไปในบ้านทันที
“อ่าวมากันแล้วหรอ นั่งก่อน นั่งก่อน เดี๋ยวสายๆ ค่อยเข้าไปที่แปลงกัน”
“สวัสดีครับ”
“ไหว้พระลูก กินอะไรกันมารึยัง ไปกินข้าวเช้าด้วยกันก่อนดีกว่านะ”
“ว่าไงลูก กินข้าวเช้าบ้านป้าแม้นก่อนดีกว่านะแล้วค่อยเข้าไปที่แปลง”
“ยังไงก็ได้ครับ อีกอย่างผมก็เริ่มหิวแล้วล่ะครับ”
“ถ้างั้นไปกันเลยแล้วกัน ไปป่าน ไปตั้งโต๊ะกันลูก”
“ป่านไม่หิวค่ะ ป่านขอตัวเข้าไปรอที่แปลงเลยแล้วกันนะคะ”
“อ่าวป่านไม่กินข้าวด้วยกันก่อนล่ะลูก”
“ป่านยังไม่ค่อยหิวค่ะ เมื่อกี้ป่านกินนมกับลุงแม้นที่คอกวัวมาแล้ว ป่านไปนะคะ”
“เฮ้อไอ้ลูกคนนี้”
ฉันพยายามอย่างที่สุดแล้ว ที่จะไม่ให้ความรู้สึกมามีอิทธิพลกับฉันมากไปกว่านี้ แต่มันก็อยากเหลือเกิน แค่เห็นหน้าความพยายามของฉันก็แทบจะหมดลง นี่จะให้ไปนั่งกินข้าวด้วย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นอย่างไร ที่แน่ๆ อาหารมื้อนั้นคงไม่มีรสชาติอะไรเลย
คนงานในไร่เริ่มทยอยกันออกมาทำงานในหน้าที่ของตัวเองแล้ว ในไร่จึงค่อนข้างคึกคัก แปลงองุ่นของแม่ก็เริ่มมีคนงานเข้ามาทำงานแล้ว ตอนนี้องุ่นแก่เต็มที่ พร้อมเก็บอยู่หลายแปลง คนงานหลายคนจึงกำลังเก็บเกี่ยวองุ่น บางกลุ่มก็กำลังดูแลแมลงที่แปลงใกล้ๆ ฉันเดินเรื่อยเปื่อย ข้างๆแปลงองุ่นที่พร้อมกับการเก็บเกี่ยว คนงานหลายคนเข้ามาทักทาย แต่ฉันก็แทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำว่าเขาทักทายว่าอะไร ภาพเหตุการณ์วันนั้นหมุนเวียนมาฉายซ้ำให้ต้องปวดใจ แล้วน้ำตาก็พานจะไหลเอาให้ได้เลยสิน่า....
“ทำไมไม่กินข้าวเช้าด้วยกันก่อนออกมาล่ะป่าน”
เสียงใครบางคน ที่คุ้นแสนคุ้นลอยเข้ามาในโสตการได้ยิน ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเขา ฉันอยากให้เป็นอย่างนั้น
“จะรีบเดินไปไหน ไหนว่าจะพาดูแปลงองุ่นไง รับปากแล้วทำไมไม่ทำตามที่รับปากไว้ล่ะ”
ใช่ ชัดเจน เสียงเขา เป็นเสียงเขาคนที่ฉันไม่ยากเห็นหน้า ไม่ยากได้ยินแม้แต่เสียง แต่ตอนนี้เขากลับเดินเข้ามาหาฉัน ระยะใกล้แค่นี้ฉันคงหนีเขาไม่พ้นแน่ เอาน่าสายป่าน เธอเป็นคนเข้มแข็งทุกอย่างเธอแก้ปัญหาได้หมด แค่ปัญหาหัวใจ แค่ก้อนเนื้อข้างซ้ายทำไมเธอจะควบคุมมันไม่ได้
ฉันหยุดเดินแต่ยังไม่ยอมหันไปเผชิญหน้ากับเขา ขอเวลาทำใจนิดหนึ่งแล้วกันนะ
“อยากรู้อะไรก็ว่ามาสิ”
“พูดกับผู้ใหญ่เค้าพูดกันแบบนี้หรอ”
ฉันหน้ากลับไป ทุกอย่างมันตอกย้ำเหลือเกินว่าฉันยังทำใจไม่ได้ เมื่อเป็นอย่างนั้นน้ำตาก็พานจะไหลเอาดื้อๆ ไม่สิ ต้องไม่เป็นแบบนั้น ฉันควบคุมมันได้
“อ่าวแล้วน้าเอมอรกับแม่ฉันล่ะ”
“ไปที่รีสอร์ท”
“หมายความว่าไง ไหนบอกว่าจะมาดูแปลงองุ่นด้วยกันไง งั้นฉันกลับ”
“ได้ยังไงรับปากแล้วคืนคำไม่ได้นะ”
“ฉันไม่ได้รับปากนาย”
“อะไรนะ....เมื่อตะกี้ป่านว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกว่าฉันจะกลับ”
“ฉัน...นาย....ฉันกับนายอย่างนั้นหรอ”
“ทำไม”
“ไม่ใช้ป่านกับพี่วินแล้วหรอ”
“.............”
“เซ้าซี้”
“ก็ได้ ฉันกับนาย โอเคไม่มีปัญหา แต่อย่างน้อยให้พี่มาหาป่านที่นี่บ่อยๆได้มั้ย”
จะมาพูดแบบนี้ทำไม ทำไมไม่กลับไปหาคนรักของตัวเองล่ะ มาทำเป็นพูดดีตอนนี้ มันไม่สายไปหน่อยหรอ
“เอาล่ะอยากรู้อะไรก็ว่ามา ถ้ารู้จะบอก ไม่รู้ก็ไม่บอก”
“ป่านโกรธพี่อยู่ใช่มั้ย”
ใช่โกรธ โกรธแล้วก็เสียใจมาก รู้แล้วจะว่ายังไง
“เรื่องแปลงองุ่นเท่านั้น เรื่องอื่น....ไม่มี”
ฉันเลือกที่จะเดินนำเขามากกว่าเพราะอย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องเห็นหน้าขา และเขาก็ไม่ต้องเห็นหน้าฉัน มันคงดีกว่าสำหรับตอนนี้
“.......” เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ เขาไม่พุดฉันไม่พูด เอาแต่เดินตามอย่างเดียว แล้วสุดท้ายความอดทนก็หมดลงฉันหยุดเดิน เขาก็หยุดเหมือนกัน เขากำลังเล่นสงครามประสาทกับฉันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย
“ถ้าไม่พูดอะไรฉันขอตัวนะมีอย่างอื่นที่ต้องทำ”
มือเย็นเฉียบของเขาคว้าจับที่ต้นแขนของฉันไว้ทันก่อนที่จะฉันจะก้าวไป แค่เพียงสัมผัส ความรู้สึกที่เก็บเอาไว้ก็ไหลออกมาเป็นน้ำตา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ฉันเป็นคนเข้มแข็ง และเป็นที่พึ่งสำหรับเพื่อนเสมอ แต่วันนี้แม้แต่หัวใจตัวเอง ความรู้สึกของตัวเองก็ควบคุมไม่ได้ซะงั้น
“ป่าน...” น้ำเสียงที่เรียกถึงแม้จะเบา แต่มันดังชัดเหลือเกินในความรู้สึก ตลอกเวลาที่ผ่านมา ใช่ฉันอยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง แต่จากเหตุการณ์วันนั้น มันทำให้ฉันอยากที่จะอยู่ห่างๆจากเขามากกว่า อย่างน้อยก็พอจะได้หลอกหัวใจตัวเองได้บ้างว่าลืมเขาไปแล้ว แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย
“พี่ขอโทษ...” ขอโทษอย่างนั้นหรอ ถ้าขอโทษแล้วหาย เขาคงไม่มีกฎหมายหรอก จริงอยู่หัวใจฉันไม่ได้มีพระราชบัญญัติ หรือกฎหมายควบคุม แต่แค่ขอโทษมันคงไม่พอหรอก
“เรื่องวันนั้น ป่านกำลังเข้าใจพี่ผิดนะ”
“ช่างมันเถอะค่ะ ป่านลืมมันแล้วล่ะ”
“ป่านกำลังเข้าใจพี่ผิด ป่านต้องฟังพี่อธิบายเรื่องนั้น”
“เรื่องอะไรล่ะคะที่พี่จะอธิบาย” ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้น และพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด แต่มันคงทำได้ไม่ง่ายหนัก
“ก็เรื่อง...........”
“อ่าวหนุ่มสาวมาอยู่นี่เอง คุยกันไปถึงไหนแล้วลูก โอเคกันหรือยังตาวิน”
....เงียบ.... มีเพียงแต่ความเงียบเท่านั้นคือคำตอบที่ดีที่สุด ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มีสายตาอีกสองคู่ที่มองที่ฉัน สลับกับเขา ด้วยความงุนงง แสดงว่าทุกคนรู้เรื่องทั้งหมด นี่เป็นแผนการของทุกคน และหนึ่งในนั้นคือแม่ของฉันเอง
นางสาวปลาดาว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ย. 2554, 09:00:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ย. 2554, 09:00:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 1576
| << คุณแม่มาเอง | แผนการของสองคุณแม่ >> |
anOO 24 พ.ย. 2554, 15:05:18 น.
สงสัยคุณแม่คงต้องออกแรงมากกว่านี้นะ ไม่งั้นคงคืนดีกันยาก
สงสัยคุณแม่คงต้องออกแรงมากกว่านี้นะ ไม่งั้นคงคืนดีกันยาก
นางสาวปลาดาว 24 พ.ย. 2554, 15:13:45 น.
ขอบคุณคุณ annOO จริงๆที่ติดตามมาอย่างเหนียวแน่น ^^
ขอบคุณคุณ annOO จริงๆที่ติดตามมาอย่างเหนียวแน่น ^^
ไม้เอก 24 พ.ย. 2554, 16:10:54 น.
ทำไมแม่ๆรีบมานักหละ ยังไม่ทันได้พูดเลยนะ :P
ทำไมแม่ๆรีบมานักหละ ยังไม่ทันได้พูดเลยนะ :P