ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 18.2 “กอดมาก็กอดไปซิ คนเหมือนกัน ต้องสู้กันให้ถึงที่สุด...”
พอเดินออกมาจากศาลาหกเหลี่ยม จิรวัติก็ดึงข้อมือของฐาปนิสรให้เดินตามตัวเองออกมาคุยกันที่หน้าบ้าน ระหว่างทางฐาปนิสรทำท่าอิดออดกระบิดกระบวน แสร้งร้องว่าเจ็บทำเหมือนว่าตัวเองถูกลากออกมา ถูกทารุณกรรมจากผู้ชายใจร้าย.. และพอถึงหน้าบ้าน จิรวัติก็ปล่อยมือ..
“โอ้ย น้องฐาเจ็บนะ” ฐาปนิสรกำข้อมือของตัวเองพลางทำสีหน้าเจ็บปวด แต่จิรวัติก็หาได้สนใจ เพราะรู้ว่า กำลังที่กดลงไปนั้นมันไม่มีผลทำให้เจ้าหล่อนเคล็ดขัดยอกแน่ ๆ
“..เราน่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะฐา” น้ำเสียงและใบหน้าบึ้งตึงของเขาทำให้ฐาปนิสรทิ้งมือลงข้างตัว..และเมื่อความอดทนที่จะเล่นบทผู้หญิงอ่อนแอเป็นฝ่ายถูกกระทำหมดไป ฐาปนิสรก็เชิดหน้าขึ้น ดวงตาวาวโรจน์อย่างคนที่ไม่เคยพ่ายแพ้..ไม่เคยปล่อยให้คนที่ทำให้เธอไม่มีความสุข อยู่ดีมีสุข..
เธอเจ็บ เธอทุกข์ทรมานเพราะอยากเอาชนะ เขาก็ต้องตกที่นั่ง ไม่ต่างกัน..
“น้องฐา ก็ว่าน้องฐาคุยกับพี่ต้นรู้เรื่องแล้วเหมือนกัน”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
“ถ้าไม่มี น้องฐาไม่ทำหรอกค่ะ มันมีประโยชน์กับน้องฐามาก...”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้”
“แบบไหนละคะ น้องฐาเป็นคนแบบไหน”
“พูดไม่รู้เรื่อง..”
“ใครกันแน่พูดไม่รู้เรื่อง..น้องฐาก็บอกพี่ต้นแล้วว่า จะอย่างไรกับใครอะไรเมื่อไหร่ก็ต้องรอให้น้องฐาบินไปเรียนต่อก่อน แต่นี่น้องฐายังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ พี่ต้นก็ฉีกหน้าน้องฐาซะไม่มีชิ้นดี”
“พี่ขอละนะ จบกันด้วยดี” จิรวัติแสร้งทำใจเย็น ทั้งที่ในใจนั้นเดือดปุด ๆ
“ไม่ค่ะ”
“น้องฐาต้องการอะไร”
“ถ้าต้องการตัวพี่ต้นกลับไปเป็นอย่างเดิม มันก็คงไม่ได้แน่ ๆ”
“พอใจที่จะเป็นมารความสุขพี่อย่างนั้นสิ”
“ค่ะ..พอใจ มีความสุข..” ฐาปนิสรเชิดหน้าขึ้นบอกด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำชัดเจนจากความรู้สึก
“ถ้ามั่นใจว่ามีความสุขจริง ๆ ..ก็ตามใจแล้วกัน.. “ จิรวัติก็เดินไปยังรถยนต์ของตน เปิดประตูเข้าไปนั่ง สตาร์ทและขับออกไปโดยไม่ได้สนใจกับฐาปนิสรที่ยืนกัดกรามจนแน่น..
///////////////////////////////
เมื่อผู้การจิรวัติขับรถออกจากบ้านไปโดยไม่ได้ร่ำลาแล้ว คนที่นั่งอยู่ในศาลาจึงต้องอ้างว่าอิ่มและควรจะพักผ่อนแทนคำว่า ‘งานกร่อย’ เสียแล้ว หลังจากช่วยเจ้าของบ้านเครื่องเสียงเข้าบ้าน กับเก็บถ้วยจานชามไปล้างในครัว แพรวพรรณพร้อมกับพี่ชายและครอบครัวก็บอกลาพร้อมขอบคุณเจ้าของบ้านด้วยใบหน้าที่แสร้งว่าสดชื่นกลับบ้านพักซึ่งอยู่ติดกับบ้านหลังเดิม..
ส่วนศุภโชคเมื่อผู้การที่อาศัยรถมาด้วยหนีปัญหาโดยการขับรถกลับไปพร้อมกับปิดโทรศัพท์หนีน้องฐา เขาจึงต้องกลับกับหิรัญญา โดยวันนี้หิรัญญาดื่มไปไม่มาก เพราะที่กินกับที่นอนนั้นอยู่คนละที่ หญิงสาวรู้ว่าจะต้องขับรถกลับ จึงจิบพอเป็นกระษัย
และพออยู่กันตามลำพัง เรื่องที่เหมือนน้ำท่วมปากเมื่อครู่ก็พรั่งพรูออกมา จากปากของคนทั้งคู่..
“คืนนี้แพรวคงนอนไม่หลับทั้งคืนอีกแน่ ๆ”
“ผู้การผมไปไหนละเนี่ย”
“อีน้องฐานี่มันน่าตบบ้องหูจริง ๆ”
“พี่พงศ์ก็ซักใหญ่ว่าใคร ทำไมไอ้ต้นกล้ามันถึงต้องรีบกลับไปด้วย ..เฮ้ย ไปไม่ถึงฝั่งซะละมั้ง..” แม้ทั้งคู่จะไม่ได้ออกไปด้วยกัน แต่ใครจะรู้ว่า นัดกันไว้ที่ข้างนอกหรือเปล่า เพราะสมัยนี้ เครื่องมือติดต่อสื่อสารนั้นอยู่ในมือ..เรื่องที่ว่ายาก ๆ ก็ง่าย..และเรื่องที่ฐาปนิสรตามมาถูกนี้ ศุภโชคก็เดาว่า น้องฐา น่าจะจ้างสายให้รายงานความเคลื่อนไหวของแพรวพรรณ
“ถ้าพงศ์พันธุ์ไม่เชียร์ ไม่ช่วยพูด หรือพูดถึงผู้การในทางเสียหาย ยายแพรวต้องได้แต่งกับคนที่บ้านหาให้แน่ ๆ”
“ให้พี่ต้นฉุดเลยดีกว่า เหมือนเรื่องแรงรักแรงแค้นของคุณญา”
“อืม น่าจะดี..แล้วอ่านจบหรือยัง”
“จบแล้วครับ เตรียมเงินมาซื้อเรื่องใหม่ด้วย มีทั้งหมดกี่เล่มครับ” พอหมดเรื่องที่คนทั้งคู่ต้องเกี่ยวข้อง..หิรัญญาก็รู้สึกว่า เรื่องที่เขาคุยนั้นมาวกกลับมาหาเรื่องของตัวเองเสียแล้ว..
“มีงบเท่าไหร่ละ..”
“เดือนนี้ ได้แบงก์พันใบเดียว..” ด้วยถูกหิรัญญาสอบประวัติไปเกือบหมดแล้ว เขาจึงพูดถึงเรื่องเงินในกระเป๋าของตนเองอย่างได้เต็มปากเต็มคำ ไม่รู้สึกเขินอาย เพราะตอนที่เขาเล่าว่า เขาต้องส่งเสียเงินให้พ่อที่อยู่ปราจีนบุรีเพียงลำพัง หิรัญญาก็พูดสั้น ๆ ว่า ‘ดีแล้ว’ โดยยกเรื่องของตัวเองมาอ้างด้วยว่า อาจจะเป็นเพราะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ยามแก่เฒ่า จนกระทั่งตายจากกันไป ทุกวันนี้เลยมีอาชีพ มีเงินใช้ไม่ได้ขาดมือ..
“ได้ 5 เรื่อง”
“ทำไมเยอะจัง”
“ก็ช่วย ๆ กัน”
“ผมคงเก็บยกชุดเลยครับ มีทั้งหมดกี่เรื่อง”
“เกือบ 30 “
“อีกหลายพันเลยซิเนี่ย”
“อยากอ่าน ยืมไปอ่านก็ได้ค่ะ..”
“ต้องนั่งรถไปยืมหรือเปล่า”
“ส่งไปรษณีย์มาให้ก็ได้..”
“ผมว่าเอาแบบผ่อนส่งดีกว่าไหม เดือนละห้าร้อยบาท..สิบเดือนคงหมดมั้ง”
“ก็น่าจะนะ..เป็นความคิดที่ดีมาก ๆ..”
“ผมว่าผมนั่งรถเอาไปให้ดีกว่า”
“มันจะได้ไม่คุ้มเสียนา”
“น่าจะคุ้มครับ” ตอนนี้หิรัญญามั่นใจแล้วว่าเขากำลังรุกเร้าเธออีกแล้ว.. และด้วยความเขินอายเข้ามาเยือนหิรัญญาจำต้องหยุดต่อปากต่อคำเกี่ยวกับเรื่องนั้น ก่อนจะหาเรื่องอื่นมาคุย..
“นี่จะให้ไปส่งที่แฟลตทหารโสดเลยหรือเปล่า”
“ผมไปส่งคุณญาดีกว่าครับ แล้วเดี๋ยวผมเดินกลับเอง”
“จริง ๆ ฉันก็ยังไม่อยากกลับบ้านพักตอนนี้..อยากปล่อยให้แพรวมันอยู่คนเดียวสักพัก”
“ทำไมต้องปล่อยให้คุณแพรวอยู่คนเดียวสักพักด้วย..”
“ก็..ระหว่างคิดได้เองกับให้คนอื่นช่วยคิด ต้นเรือศรัทธาความคิดไหนมากกว่ากัน”
“คิดได้เองครับ..”
พอเขาตอบแบบนี้ หิรัญญาที่เขารถอยู่จึงปลายตามามองเขาที่ปลายตามามองพอดี แต่หิรัญญาก็รีบมองถนนเบื้องหน้า พลางครุ่นคิดในใจว่า ‘แล้วเรื่องที่มาร้องเพลงจีบฉัน..ใช้สายตาบ่งบอกความในใจหยอดน้ำตาลอยู่เรื่อย ๆ คิดได้เองหรือมีกุนซือ’ แต่ด้วยความเงียบจะทำให้เขาได้ยินเสียงหัวใจเสียงความคิดของตัวเองหิรัญญาจึงรีบพูดว่า..
“ให้แพรวพรรณเขาคิดแก้ปัญหาด้วยตนเองไปก่อน..จะผิดจะถูกจะดีจะร้าย..วันข้างหน้าเขาจะได้ไม่โทษใคร..”
ศุภโชคหันมามองหิรัญญาด้วยสายตาชื่นชม..หิรัญญาที่มองเบื้องหน้าแม้ไม่ได้ปลายตาไปมองก็รู้ว่า เขากำลังจะให้เธอหันไปมองหน้าเขา..แต่หิรัญญาก็หันมองข้างถนน มองข้างหน้าแล้วก็เหยียบเร่งน้ำมันเพิ่มขึ้น..
“คุณญา..” น้ำเสียงของศุภโชคกระเส่าจนหิรัญญาต้องหันไปมอง..เลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ กระตุกมุมปากยั่วเขา พร้อมกับถามว่า “มีอะไรคะ”
“งั้นเราก็ไปเดินเล่นกันที่ชายทะเลก่อนนะครับ..”
เดินเล่นที่ชายทะเลสองคนให้บรรยากาศเป็นใจ..ประมวลภาพแล้วว่าจะต้องเคลิ้ม ๆ ไปกับต้นเรือหนุ่ม หิรัญญาจึงแก้ว่า “ฉันว่าฉันกลับห้อง นอนเอาแรงดีกว่า..ดีไม่ดีพรุ่งนี้อาจจะขับรถกลับบ้านเพราะพงศ์พันธุ์มาแล้ว ก็หมดเรื่องห่วง”
พอรู้ว่าหิรัญญาจะกลับฉะเชิงเทราศุภโชคก็รีบยืดตัวตรงแล้วถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังว่า
“อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอครับ”
“ก็ไม่มีอะไรทำแล้ว..”
“ได้ข้อมูลไปหมดแล้วนี่..” ศุภโชคทำเสียงน้อยใจ หิรัญญาเหลือบตาไปมองแล้วก็ยิ้มกริ่มออกมา..ยอมรับกลับตัวเองว่า..ถ้ากลับไป เธอก็คงคิดถึงเขาเหมือนกัน แต่จะมากหรือน้อย ก็ต้องกลับบ้านไปสัมผัสกับอารมณ์นั้นก่อน..
////////////////////////////////
พงศ์พันธุ์พาเมียและลูกเข้าห้องนอนไปแล้ว แต่แพรวพรรณยังนั่งจมอยู่บนโซฟา แม้จะเปิดโทรทัศน์ให้ละครย้อมใจ แต่ว่าใจนั้นหาได้อยู่กับเรื่องราวตรงหน้า..แพรวพรรณมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ นึกถึงพี่ต้นกล้า ซึ่งตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหน ใจก็นึกอยากโทรหาเขา แต่อีกใจ..เขาต้องโทรหาเธอก่อน
และด้วยทนกับความอึดอัดใจของตัวเองไม่ไหว แพรวพรรณจึงต้องโทรหาหิรัญญาซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมาเสียที..“พี่ญาอยู่ไหน”
“เดินเล่น ไล่จับปู เก็บเปลือกหอย อยู่ริมทะเลกับต้นเรือ”
“หวานกันจริง”
“พี่น้องคุยกัน..”
ถ้าไม่มีเรื่องขุ่นใจแพรวพรรณคงจะเย้าแหย่ให้สนุกปาก แต่ว่าตอนนี้ อารมณ์อิจฉาผสมกับความห่วงใย ทำให้แพรวพรรณ ต้องพูดไปว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะพี่”
“ฉันไม่ขอกอดเขาก่อนแน่ ๆ”
“ถ้าเค้ากอดพี่ก่อนละ”
“กอดมาก็กอดไปซิ กลัวอะไร คนเหมือนกัน ต้องสู้กันให้ถึงที่สุด...” พอหิรัญญาปล่อยมุกมาแบบนี้แพรวพรรณก็ขำกิ๊ก ๆ..
“ที่พี่ยังไม่กลับบ้าน เพราะพี่อยากให้เธอน่ะ ครุ่นคิดหาทางออกกับปัญหานี้ด้วยตัวเอง...”
“ขอบคุณค่ะพี่”
“เวลาเราเขียนงาน เราให้ตัวละครมีพัฒนาการได้ฉันใด ตัวเราเองก็ต้องมีพัฒนาการทางอารมณ์ด้วยเช่นกัน..”
“ขอบคุณค่ะพี่..”
“อาบน้ำซะ..แล้วอะไร ๆ มันจะดีขึ้น..”
หิรัญญาวางสายไปแล้ว แพรวพรรณจึงลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ และระหว่างที่อาบน้ำอยู่นั้นแพรวพรรณก็ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ผู้การจิรวัติโทรกลับมาหา ซึ่งทางนั้นก็เดาว่า แพรวพรรณคงโกรธที่เขาหายหน้าไปดื้อ ๆ ..
////////////////////////
และพอออกมาจากห้องน้ำ โทรศัพท์ที่ตั้งเสียงรอสายไม่ดังมากนักก็ดังขึ้นอีก แพรวพรรณรีบเข้าไปคว้ามาดูหน้าจอ..และด้วยรู้สึกว่าอารมณ์ตัวเองนิ่งแล้ว น้ำเสียงที่ถามกลับไปจึงสดใส จนคนปลายสายแปลกใจ
“พี่ต้นกล้า”
“แพรว..”
“พี่อยู่ที่ไหนคะ”
“พี่..หนีมานอนที่เรือ..”
“หนีเลยเหรอคะ”
“แพรวเข้าใจพี่นะครับ”
“ตอนแรกไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ”
“ทำไมถึงเข้าใจ”
“ก็..อาบน้ำแล้ว ก็เลยเย็น ๆ ลืม ๆ ไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นหงุดหงิด..”
“แพรวไม่คิดมาก พี่ก็โล่งอก..”
“แต่ใช่ว่าจะหายไปจากความรู้สึกนะคะ”
“พี่ก็ไม่รู้จะแก้ไขปัญหาอย่างไรเหมือนกัน พี่ว่าเขาคงจ้างคนเฝ้าดูแพรวกับพี่ญาแน่ ๆ อย่างไรก็ระวัง ๆ ตัวไว้บ้าง”
“พี่พงศ์ถามใหญ่เลยว่าน้องฐาเป็นใคร ทำไมพอน้องคนสวยมาถึง พี่ต้นกล้าถึงต้องรีบกลับ”
“แล้วแพรวตอบไปว่า”
“เมียเก่า..”
“หมดกัน..”
“รึไม่จริง”
“แต่ความจริงบางอย่างมันก็พูดตรง ๆ ไม่ได้”
“ก็ตอนนั้นแพรวกำลังฉุนหน้ามืดขาดปัญญา” จริง ๆ แพรวพรรณบอกกับพี่ชายไปว่า ‘เพื่อนรู้ใจ’
“พี่ขอโทษนะครับ..” น้ำเสียงของเขาจริงจัง แพรวพรรณนิ่งพิจารณาอยู่อึดใจก่อนจะบอกไปว่า
“ค่ะ..ให้อภัยอีกครั้งค่ะ แต่อย่างไร ปัญหานี้พี่ต้องแก้ให้ได้นะคะ”
“อย่างช้าก็คือต้องรอให้เขาไปต่างประเทศก่อน”
“แล้วก่อนที่เขาจะไปละ”
“พี่จบแน่นอนครับ..ตอนนี้ในใจของพี่มีน้องแพรวคนเดียว..”
“แล้วตอนที่แพรวกลับนครสวรรค์ แพรวจะรู้จะเห็นได้อย่างไรว่าพี่ซื่อสัตย์ต่อแพรว”
“นั่นสิ พี่จะทำให้แพรวเชื่อใจได้อย่างไร..ใส่กุญล็อกไว้ดีไหม” พอเขาทะลึ่งกลับมาใบหน้าแพรวพรรณก็แดงซ่านตามประสาคน ‘ยังไม่เคย’ แต่ด้วยเป็นนักเขียนนักคิด แพรวพรรณจึงต้องรีบกลั่นคารมคมคายออกมาสู้กับเขา..
“ถ้าใจมันไม่คิดมั่นคง กุญแจก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ”
“คมกริบเลยที่รัก”
“ปากหวานอย่างนี้นี่เอง น้องฐาถึงไม่ยอมตัดใจง่าย ๆ “
“แพรวเองก็ระวังจะหลงพี่หัวปักหัวปำ” เขาไม่ยอมวกกลับไปที่เรื่องน้องฐาเพราะรู้ว่าเอ่ยถึงไปก็รังจะขุ่นข้องหมองใจกันไปไม่เลิก..สู้เปิดเกมรุกกับแพรวพรรณแต่เพียงฝ่ายเดียวจะดีกว่า..และมันก็ได้ผลทันตาเห็น..
“ชิ”
“เรื่องจริง..แพรวหลงพี่แน่ ๆ แต่เพื่อไม่ให้เป็นการได้เปรียบเสียเปรียบ พี่จะหลงแพรวจนโงหัวไม่ขึ้นเช่นกัน..” ใบหน้าของแพรวพรรณเริ่มขยายเพราะเลือดวิ่งซ่านไปทั่ว และเนื้อตัวก็เหมือนไร้อาภรณ์ปกปิดจนกระทั่งหนาวสั่น ด้วยเขาพูดต่อมาอีกยืดยาวด้วยเสียงกระเส่า ๆ ว่า “แพรวครับ ตอนนี้พี่คิดถึงแพรวจังเลย..อยากกอดแพรวแน่น ๆ ให้หายหนาว อยากหอมแพรว และก็อยากกระซิบที่ข้างหูของแพรวว่า พี่รักแพรวจนหมดหัวใจ..ฯลฯ”
“โอ้ย น้องฐาเจ็บนะ” ฐาปนิสรกำข้อมือของตัวเองพลางทำสีหน้าเจ็บปวด แต่จิรวัติก็หาได้สนใจ เพราะรู้ว่า กำลังที่กดลงไปนั้นมันไม่มีผลทำให้เจ้าหล่อนเคล็ดขัดยอกแน่ ๆ
“..เราน่าจะคุยกันรู้เรื่องแล้วนะฐา” น้ำเสียงและใบหน้าบึ้งตึงของเขาทำให้ฐาปนิสรทิ้งมือลงข้างตัว..และเมื่อความอดทนที่จะเล่นบทผู้หญิงอ่อนแอเป็นฝ่ายถูกกระทำหมดไป ฐาปนิสรก็เชิดหน้าขึ้น ดวงตาวาวโรจน์อย่างคนที่ไม่เคยพ่ายแพ้..ไม่เคยปล่อยให้คนที่ทำให้เธอไม่มีความสุข อยู่ดีมีสุข..
เธอเจ็บ เธอทุกข์ทรมานเพราะอยากเอาชนะ เขาก็ต้องตกที่นั่ง ไม่ต่างกัน..
“น้องฐา ก็ว่าน้องฐาคุยกับพี่ต้นรู้เรื่องแล้วเหมือนกัน”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
“ถ้าไม่มี น้องฐาไม่ทำหรอกค่ะ มันมีประโยชน์กับน้องฐามาก...”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้”
“แบบไหนละคะ น้องฐาเป็นคนแบบไหน”
“พูดไม่รู้เรื่อง..”
“ใครกันแน่พูดไม่รู้เรื่อง..น้องฐาก็บอกพี่ต้นแล้วว่า จะอย่างไรกับใครอะไรเมื่อไหร่ก็ต้องรอให้น้องฐาบินไปเรียนต่อก่อน แต่นี่น้องฐายังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ พี่ต้นก็ฉีกหน้าน้องฐาซะไม่มีชิ้นดี”
“พี่ขอละนะ จบกันด้วยดี” จิรวัติแสร้งทำใจเย็น ทั้งที่ในใจนั้นเดือดปุด ๆ
“ไม่ค่ะ”
“น้องฐาต้องการอะไร”
“ถ้าต้องการตัวพี่ต้นกลับไปเป็นอย่างเดิม มันก็คงไม่ได้แน่ ๆ”
“พอใจที่จะเป็นมารความสุขพี่อย่างนั้นสิ”
“ค่ะ..พอใจ มีความสุข..” ฐาปนิสรเชิดหน้าขึ้นบอกด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำชัดเจนจากความรู้สึก
“ถ้ามั่นใจว่ามีความสุขจริง ๆ ..ก็ตามใจแล้วกัน.. “ จิรวัติก็เดินไปยังรถยนต์ของตน เปิดประตูเข้าไปนั่ง สตาร์ทและขับออกไปโดยไม่ได้สนใจกับฐาปนิสรที่ยืนกัดกรามจนแน่น..
///////////////////////////////
เมื่อผู้การจิรวัติขับรถออกจากบ้านไปโดยไม่ได้ร่ำลาแล้ว คนที่นั่งอยู่ในศาลาจึงต้องอ้างว่าอิ่มและควรจะพักผ่อนแทนคำว่า ‘งานกร่อย’ เสียแล้ว หลังจากช่วยเจ้าของบ้านเครื่องเสียงเข้าบ้าน กับเก็บถ้วยจานชามไปล้างในครัว แพรวพรรณพร้อมกับพี่ชายและครอบครัวก็บอกลาพร้อมขอบคุณเจ้าของบ้านด้วยใบหน้าที่แสร้งว่าสดชื่นกลับบ้านพักซึ่งอยู่ติดกับบ้านหลังเดิม..
ส่วนศุภโชคเมื่อผู้การที่อาศัยรถมาด้วยหนีปัญหาโดยการขับรถกลับไปพร้อมกับปิดโทรศัพท์หนีน้องฐา เขาจึงต้องกลับกับหิรัญญา โดยวันนี้หิรัญญาดื่มไปไม่มาก เพราะที่กินกับที่นอนนั้นอยู่คนละที่ หญิงสาวรู้ว่าจะต้องขับรถกลับ จึงจิบพอเป็นกระษัย
และพออยู่กันตามลำพัง เรื่องที่เหมือนน้ำท่วมปากเมื่อครู่ก็พรั่งพรูออกมา จากปากของคนทั้งคู่..
“คืนนี้แพรวคงนอนไม่หลับทั้งคืนอีกแน่ ๆ”
“ผู้การผมไปไหนละเนี่ย”
“อีน้องฐานี่มันน่าตบบ้องหูจริง ๆ”
“พี่พงศ์ก็ซักใหญ่ว่าใคร ทำไมไอ้ต้นกล้ามันถึงต้องรีบกลับไปด้วย ..เฮ้ย ไปไม่ถึงฝั่งซะละมั้ง..” แม้ทั้งคู่จะไม่ได้ออกไปด้วยกัน แต่ใครจะรู้ว่า นัดกันไว้ที่ข้างนอกหรือเปล่า เพราะสมัยนี้ เครื่องมือติดต่อสื่อสารนั้นอยู่ในมือ..เรื่องที่ว่ายาก ๆ ก็ง่าย..และเรื่องที่ฐาปนิสรตามมาถูกนี้ ศุภโชคก็เดาว่า น้องฐา น่าจะจ้างสายให้รายงานความเคลื่อนไหวของแพรวพรรณ
“ถ้าพงศ์พันธุ์ไม่เชียร์ ไม่ช่วยพูด หรือพูดถึงผู้การในทางเสียหาย ยายแพรวต้องได้แต่งกับคนที่บ้านหาให้แน่ ๆ”
“ให้พี่ต้นฉุดเลยดีกว่า เหมือนเรื่องแรงรักแรงแค้นของคุณญา”
“อืม น่าจะดี..แล้วอ่านจบหรือยัง”
“จบแล้วครับ เตรียมเงินมาซื้อเรื่องใหม่ด้วย มีทั้งหมดกี่เล่มครับ” พอหมดเรื่องที่คนทั้งคู่ต้องเกี่ยวข้อง..หิรัญญาก็รู้สึกว่า เรื่องที่เขาคุยนั้นมาวกกลับมาหาเรื่องของตัวเองเสียแล้ว..
“มีงบเท่าไหร่ละ..”
“เดือนนี้ ได้แบงก์พันใบเดียว..” ด้วยถูกหิรัญญาสอบประวัติไปเกือบหมดแล้ว เขาจึงพูดถึงเรื่องเงินในกระเป๋าของตนเองอย่างได้เต็มปากเต็มคำ ไม่รู้สึกเขินอาย เพราะตอนที่เขาเล่าว่า เขาต้องส่งเสียเงินให้พ่อที่อยู่ปราจีนบุรีเพียงลำพัง หิรัญญาก็พูดสั้น ๆ ว่า ‘ดีแล้ว’ โดยยกเรื่องของตัวเองมาอ้างด้วยว่า อาจจะเป็นเพราะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ยามแก่เฒ่า จนกระทั่งตายจากกันไป ทุกวันนี้เลยมีอาชีพ มีเงินใช้ไม่ได้ขาดมือ..
“ได้ 5 เรื่อง”
“ทำไมเยอะจัง”
“ก็ช่วย ๆ กัน”
“ผมคงเก็บยกชุดเลยครับ มีทั้งหมดกี่เรื่อง”
“เกือบ 30 “
“อีกหลายพันเลยซิเนี่ย”
“อยากอ่าน ยืมไปอ่านก็ได้ค่ะ..”
“ต้องนั่งรถไปยืมหรือเปล่า”
“ส่งไปรษณีย์มาให้ก็ได้..”
“ผมว่าเอาแบบผ่อนส่งดีกว่าไหม เดือนละห้าร้อยบาท..สิบเดือนคงหมดมั้ง”
“ก็น่าจะนะ..เป็นความคิดที่ดีมาก ๆ..”
“ผมว่าผมนั่งรถเอาไปให้ดีกว่า”
“มันจะได้ไม่คุ้มเสียนา”
“น่าจะคุ้มครับ” ตอนนี้หิรัญญามั่นใจแล้วว่าเขากำลังรุกเร้าเธออีกแล้ว.. และด้วยความเขินอายเข้ามาเยือนหิรัญญาจำต้องหยุดต่อปากต่อคำเกี่ยวกับเรื่องนั้น ก่อนจะหาเรื่องอื่นมาคุย..
“นี่จะให้ไปส่งที่แฟลตทหารโสดเลยหรือเปล่า”
“ผมไปส่งคุณญาดีกว่าครับ แล้วเดี๋ยวผมเดินกลับเอง”
“จริง ๆ ฉันก็ยังไม่อยากกลับบ้านพักตอนนี้..อยากปล่อยให้แพรวมันอยู่คนเดียวสักพัก”
“ทำไมต้องปล่อยให้คุณแพรวอยู่คนเดียวสักพักด้วย..”
“ก็..ระหว่างคิดได้เองกับให้คนอื่นช่วยคิด ต้นเรือศรัทธาความคิดไหนมากกว่ากัน”
“คิดได้เองครับ..”
พอเขาตอบแบบนี้ หิรัญญาที่เขารถอยู่จึงปลายตามามองเขาที่ปลายตามามองพอดี แต่หิรัญญาก็รีบมองถนนเบื้องหน้า พลางครุ่นคิดในใจว่า ‘แล้วเรื่องที่มาร้องเพลงจีบฉัน..ใช้สายตาบ่งบอกความในใจหยอดน้ำตาลอยู่เรื่อย ๆ คิดได้เองหรือมีกุนซือ’ แต่ด้วยความเงียบจะทำให้เขาได้ยินเสียงหัวใจเสียงความคิดของตัวเองหิรัญญาจึงรีบพูดว่า..
“ให้แพรวพรรณเขาคิดแก้ปัญหาด้วยตนเองไปก่อน..จะผิดจะถูกจะดีจะร้าย..วันข้างหน้าเขาจะได้ไม่โทษใคร..”
ศุภโชคหันมามองหิรัญญาด้วยสายตาชื่นชม..หิรัญญาที่มองเบื้องหน้าแม้ไม่ได้ปลายตาไปมองก็รู้ว่า เขากำลังจะให้เธอหันไปมองหน้าเขา..แต่หิรัญญาก็หันมองข้างถนน มองข้างหน้าแล้วก็เหยียบเร่งน้ำมันเพิ่มขึ้น..
“คุณญา..” น้ำเสียงของศุภโชคกระเส่าจนหิรัญญาต้องหันไปมอง..เลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ กระตุกมุมปากยั่วเขา พร้อมกับถามว่า “มีอะไรคะ”
“งั้นเราก็ไปเดินเล่นกันที่ชายทะเลก่อนนะครับ..”
เดินเล่นที่ชายทะเลสองคนให้บรรยากาศเป็นใจ..ประมวลภาพแล้วว่าจะต้องเคลิ้ม ๆ ไปกับต้นเรือหนุ่ม หิรัญญาจึงแก้ว่า “ฉันว่าฉันกลับห้อง นอนเอาแรงดีกว่า..ดีไม่ดีพรุ่งนี้อาจจะขับรถกลับบ้านเพราะพงศ์พันธุ์มาแล้ว ก็หมดเรื่องห่วง”
พอรู้ว่าหิรัญญาจะกลับฉะเชิงเทราศุภโชคก็รีบยืดตัวตรงแล้วถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังว่า
“อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอครับ”
“ก็ไม่มีอะไรทำแล้ว..”
“ได้ข้อมูลไปหมดแล้วนี่..” ศุภโชคทำเสียงน้อยใจ หิรัญญาเหลือบตาไปมองแล้วก็ยิ้มกริ่มออกมา..ยอมรับกลับตัวเองว่า..ถ้ากลับไป เธอก็คงคิดถึงเขาเหมือนกัน แต่จะมากหรือน้อย ก็ต้องกลับบ้านไปสัมผัสกับอารมณ์นั้นก่อน..
////////////////////////////////
พงศ์พันธุ์พาเมียและลูกเข้าห้องนอนไปแล้ว แต่แพรวพรรณยังนั่งจมอยู่บนโซฟา แม้จะเปิดโทรทัศน์ให้ละครย้อมใจ แต่ว่าใจนั้นหาได้อยู่กับเรื่องราวตรงหน้า..แพรวพรรณมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ นึกถึงพี่ต้นกล้า ซึ่งตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหน ใจก็นึกอยากโทรหาเขา แต่อีกใจ..เขาต้องโทรหาเธอก่อน
และด้วยทนกับความอึดอัดใจของตัวเองไม่ไหว แพรวพรรณจึงต้องโทรหาหิรัญญาซึ่งจนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมาเสียที..“พี่ญาอยู่ไหน”
“เดินเล่น ไล่จับปู เก็บเปลือกหอย อยู่ริมทะเลกับต้นเรือ”
“หวานกันจริง”
“พี่น้องคุยกัน..”
ถ้าไม่มีเรื่องขุ่นใจแพรวพรรณคงจะเย้าแหย่ให้สนุกปาก แต่ว่าตอนนี้ อารมณ์อิจฉาผสมกับความห่วงใย ทำให้แพรวพรรณ ต้องพูดไปว่า “ดูแลตัวเองด้วยนะพี่”
“ฉันไม่ขอกอดเขาก่อนแน่ ๆ”
“ถ้าเค้ากอดพี่ก่อนละ”
“กอดมาก็กอดไปซิ กลัวอะไร คนเหมือนกัน ต้องสู้กันให้ถึงที่สุด...” พอหิรัญญาปล่อยมุกมาแบบนี้แพรวพรรณก็ขำกิ๊ก ๆ..
“ที่พี่ยังไม่กลับบ้าน เพราะพี่อยากให้เธอน่ะ ครุ่นคิดหาทางออกกับปัญหานี้ด้วยตัวเอง...”
“ขอบคุณค่ะพี่”
“เวลาเราเขียนงาน เราให้ตัวละครมีพัฒนาการได้ฉันใด ตัวเราเองก็ต้องมีพัฒนาการทางอารมณ์ด้วยเช่นกัน..”
“ขอบคุณค่ะพี่..”
“อาบน้ำซะ..แล้วอะไร ๆ มันจะดีขึ้น..”
หิรัญญาวางสายไปแล้ว แพรวพรรณจึงลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ และระหว่างที่อาบน้ำอยู่นั้นแพรวพรรณก็ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ผู้การจิรวัติโทรกลับมาหา ซึ่งทางนั้นก็เดาว่า แพรวพรรณคงโกรธที่เขาหายหน้าไปดื้อ ๆ ..
////////////////////////
และพอออกมาจากห้องน้ำ โทรศัพท์ที่ตั้งเสียงรอสายไม่ดังมากนักก็ดังขึ้นอีก แพรวพรรณรีบเข้าไปคว้ามาดูหน้าจอ..และด้วยรู้สึกว่าอารมณ์ตัวเองนิ่งแล้ว น้ำเสียงที่ถามกลับไปจึงสดใส จนคนปลายสายแปลกใจ
“พี่ต้นกล้า”
“แพรว..”
“พี่อยู่ที่ไหนคะ”
“พี่..หนีมานอนที่เรือ..”
“หนีเลยเหรอคะ”
“แพรวเข้าใจพี่นะครับ”
“ตอนแรกไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วค่ะ”
“ทำไมถึงเข้าใจ”
“ก็..อาบน้ำแล้ว ก็เลยเย็น ๆ ลืม ๆ ไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นหงุดหงิด..”
“แพรวไม่คิดมาก พี่ก็โล่งอก..”
“แต่ใช่ว่าจะหายไปจากความรู้สึกนะคะ”
“พี่ก็ไม่รู้จะแก้ไขปัญหาอย่างไรเหมือนกัน พี่ว่าเขาคงจ้างคนเฝ้าดูแพรวกับพี่ญาแน่ ๆ อย่างไรก็ระวัง ๆ ตัวไว้บ้าง”
“พี่พงศ์ถามใหญ่เลยว่าน้องฐาเป็นใคร ทำไมพอน้องคนสวยมาถึง พี่ต้นกล้าถึงต้องรีบกลับ”
“แล้วแพรวตอบไปว่า”
“เมียเก่า..”
“หมดกัน..”
“รึไม่จริง”
“แต่ความจริงบางอย่างมันก็พูดตรง ๆ ไม่ได้”
“ก็ตอนนั้นแพรวกำลังฉุนหน้ามืดขาดปัญญา” จริง ๆ แพรวพรรณบอกกับพี่ชายไปว่า ‘เพื่อนรู้ใจ’
“พี่ขอโทษนะครับ..” น้ำเสียงของเขาจริงจัง แพรวพรรณนิ่งพิจารณาอยู่อึดใจก่อนจะบอกไปว่า
“ค่ะ..ให้อภัยอีกครั้งค่ะ แต่อย่างไร ปัญหานี้พี่ต้องแก้ให้ได้นะคะ”
“อย่างช้าก็คือต้องรอให้เขาไปต่างประเทศก่อน”
“แล้วก่อนที่เขาจะไปละ”
“พี่จบแน่นอนครับ..ตอนนี้ในใจของพี่มีน้องแพรวคนเดียว..”
“แล้วตอนที่แพรวกลับนครสวรรค์ แพรวจะรู้จะเห็นได้อย่างไรว่าพี่ซื่อสัตย์ต่อแพรว”
“นั่นสิ พี่จะทำให้แพรวเชื่อใจได้อย่างไร..ใส่กุญล็อกไว้ดีไหม” พอเขาทะลึ่งกลับมาใบหน้าแพรวพรรณก็แดงซ่านตามประสาคน ‘ยังไม่เคย’ แต่ด้วยเป็นนักเขียนนักคิด แพรวพรรณจึงต้องรีบกลั่นคารมคมคายออกมาสู้กับเขา..
“ถ้าใจมันไม่คิดมั่นคง กุญแจก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ”
“คมกริบเลยที่รัก”
“ปากหวานอย่างนี้นี่เอง น้องฐาถึงไม่ยอมตัดใจง่าย ๆ “
“แพรวเองก็ระวังจะหลงพี่หัวปักหัวปำ” เขาไม่ยอมวกกลับไปที่เรื่องน้องฐาเพราะรู้ว่าเอ่ยถึงไปก็รังจะขุ่นข้องหมองใจกันไปไม่เลิก..สู้เปิดเกมรุกกับแพรวพรรณแต่เพียงฝ่ายเดียวจะดีกว่า..และมันก็ได้ผลทันตาเห็น..
“ชิ”
“เรื่องจริง..แพรวหลงพี่แน่ ๆ แต่เพื่อไม่ให้เป็นการได้เปรียบเสียเปรียบ พี่จะหลงแพรวจนโงหัวไม่ขึ้นเช่นกัน..” ใบหน้าของแพรวพรรณเริ่มขยายเพราะเลือดวิ่งซ่านไปทั่ว และเนื้อตัวก็เหมือนไร้อาภรณ์ปกปิดจนกระทั่งหนาวสั่น ด้วยเขาพูดต่อมาอีกยืดยาวด้วยเสียงกระเส่า ๆ ว่า “แพรวครับ ตอนนี้พี่คิดถึงแพรวจังเลย..อยากกอดแพรวแน่น ๆ ให้หายหนาว อยากหอมแพรว และก็อยากกระซิบที่ข้างหูของแพรวว่า พี่รักแพรวจนหมดหัวใจ..ฯลฯ”
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 พ.ย. 2554, 12:37:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 พ.ย. 2554, 19:20:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 3839
| << 18.1 สามสิบยังแจ๋ว.. | 19.1 “เรารักกันค่ะพี่พงศ์ เรารักกัน” >> |
จุฬามณีเฟื่องนคร 23 พ.ย. 2554, 12:41:38 น.
อ๋อย ๆ ไม่อยากจะบอกเลยว่า ผมหลงวันหลงคืน..นึกว่าวันนี้วันอังคารอ่ะที่ไหนได้วันพรุดดดดดดด แล้วเหรอเนี่ย...สงสัย เบียร์กับนม มันจะตีกัน..เอาเป็นว่า พบกันอีกทีวัน ศุกร์เด้อครับ.. แล้วก็จะนำรายชื่อผู้โชคดีจากการ กด like ตอนที่ 1-5 มาให้ หนึ่ง ชื่อครับ จับฉลากครับ..สำหรับตอนที่ 6 ถึงตอน ปัจจุบัน ใครยัง ไม่ได้สมัครสมาชิก ล็อกอิน กด like ให้กำลังใจนักเขียน (ท่านอื่น ๆ ด้วย) ก็รีบเด้อครับ..ซ่อย ๆ กันแน้..สุดท้าย ขอบคุณ จาก ทุก ๆ กำลังใจนะครับ..
หวานบ้างขมบ้าง ก็งานแนวเฟื่องนครนเด้อครับ...สำหรับน้องฐา ขอสปอยด์ไว้หน่อยว่า งานคอมมาดี้ แบบนี้ ผมให้เธอแพ้ภัยตัวเองครับ ใจหายใจคว่ำกับเธอไปบ้าง แต่เธอก็ออกมาทำงานตามประสาเธอ...///ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจเด้อ..รักนะ จุ๊บ ๆ
อ๋อย ๆ ไม่อยากจะบอกเลยว่า ผมหลงวันหลงคืน..นึกว่าวันนี้วันอังคารอ่ะที่ไหนได้วันพรุดดดดดดด แล้วเหรอเนี่ย...สงสัย เบียร์กับนม มันจะตีกัน..เอาเป็นว่า พบกันอีกทีวัน ศุกร์เด้อครับ.. แล้วก็จะนำรายชื่อผู้โชคดีจากการ กด like ตอนที่ 1-5 มาให้ หนึ่ง ชื่อครับ จับฉลากครับ..สำหรับตอนที่ 6 ถึงตอน ปัจจุบัน ใครยัง ไม่ได้สมัครสมาชิก ล็อกอิน กด like ให้กำลังใจนักเขียน (ท่านอื่น ๆ ด้วย) ก็รีบเด้อครับ..ซ่อย ๆ กันแน้..สุดท้าย ขอบคุณ จาก ทุก ๆ กำลังใจนะครับ..
หวานบ้างขมบ้าง ก็งานแนวเฟื่องนครนเด้อครับ...สำหรับน้องฐา ขอสปอยด์ไว้หน่อยว่า งานคอมมาดี้ แบบนี้ ผมให้เธอแพ้ภัยตัวเองครับ ใจหายใจคว่ำกับเธอไปบ้าง แต่เธอก็ออกมาทำงานตามประสาเธอ...///ขอบคุณจากทุก ๆ กำลังใจเด้อ..รักนะ จุ๊บ ๆ
เดิมเดิม 23 พ.ย. 2554, 12:42:01 น.
ที่หนึ่งป่าวเนี่ย
ที่หนึ่งป่าวเนี่ย
Siang 23 พ.ย. 2554, 12:56:20 น.
ยังหวานได้อีก
ยังหวานได้อีก
คิมหันตุ์ 23 พ.ย. 2554, 12:58:10 น.
บร๊ะ!! คุณพี่ต้นกล้า ก็ ยังคมคายเหมือนเดิม คิคิ
บร๊ะ!! คุณพี่ต้นกล้า ก็ ยังคมคายเหมือนเดิม คิคิ
แว่นใส 23 พ.ย. 2554, 13:01:28 น.
หวานกันซะจริงนะยะ เรื่องเคลียร์แล้วเหรอ
หวานกันซะจริงนะยะ เรื่องเคลียร์แล้วเหรอ
แพม 23 พ.ย. 2554, 13:42:30 น.
เฮ่อ= 3 นี่แหละหนาคบเล่นๆ เล่นกะใครไม่เล่น
เฮ่อ= 3 นี่แหละหนาคบเล่นๆ เล่นกะใครไม่เล่น
แวนด้าน้อย 23 พ.ย. 2554, 13:45:34 น.
โฮ้...หวานได้อีก คารมคมคายสุด ชอบต้นเรือกะพี่ญาจีบกันอ่ะ น่ารักดีค่ะ
แต่ยายน้องฐาเธอไม่เหนื่อยบ้างหรอค่ะเนี่ย
โฮ้...หวานได้อีก คารมคมคายสุด ชอบต้นเรือกะพี่ญาจีบกันอ่ะ น่ารักดีค่ะ
แต่ยายน้องฐาเธอไม่เหนื่อยบ้างหรอค่ะเนี่ย
Furzan 23 พ.ย. 2554, 13:47:11 น.
เลี่ยนอะพี่เฟื่อง อยากมีแฟนเลยอะ
เลี่ยนอะพี่เฟื่อง อยากมีแฟนเลยอะ
anOO 23 พ.ย. 2554, 14:26:33 น.
นี่ขนาดยังเคลียร์ตัวเองไม่เรียบร้อยนะ พี่ต้นกล้ายังหวานได้ขนาดนี้
พี่ญาจ๋าอย่าถอยเลยนะ สงสารต้นเรือเค้าอ่ะ
นี่ขนาดยังเคลียร์ตัวเองไม่เรียบร้อยนะ พี่ต้นกล้ายังหวานได้ขนาดนี้
พี่ญาจ๋าอย่าถอยเลยนะ สงสารต้นเรือเค้าอ่ะ
XaWarZd 23 พ.ย. 2554, 15:24:39 น.
น้ำเน่าจริงๆ ยัยน้องฐาก็คงไม่เลิกจนกว่าจะไป เฮ้อ หาผู้ชายใหม่ให้น้องเค้าหน่อยซิ จะได้ไปๆ ๆ ซะที
น้ำเน่าจริงๆ ยัยน้องฐาก็คงไม่เลิกจนกว่าจะไป เฮ้อ หาผู้ชายใหม่ให้น้องเค้าหน่อยซิ จะได้ไปๆ ๆ ซะที
nunoi 23 พ.ย. 2554, 15:54:35 น.
หวานเกินไปป่ะ พี่ต้นกล้า
หวานเกินไปป่ะ พี่ต้นกล้า
zeen 23 พ.ย. 2554, 16:10:12 น.
โอยยย หวานเกิ๊นนนน อิจฉาค่า
โอยยย หวานเกิ๊นนนน อิจฉาค่า
silverraindrop 23 พ.ย. 2554, 16:15:02 น.
เฮ้อ...มีมารผจญ
เฮ้อ...มีมารผจญ
ป้าพร 23 พ.ย. 2554, 16:26:51 น.
โฮ๊ะๆ หวานมาก ท่ามกลางอุปสรรคแห่งรักที่พี่ต้นกล้าสร้างไว้อิอิ เอ้าสู้ๆค่ะ
โฮ๊ะๆ หวานมาก ท่ามกลางอุปสรรคแห่งรักที่พี่ต้นกล้าสร้างไว้อิอิ เอ้าสู้ๆค่ะ
koffee 23 พ.ย. 2554, 16:28:55 น.
โอ้ มารผจญก็สู้คารมผู้การไม่ได้เลยให้ตายเหอะ
โอ้ มารผจญก็สู้คารมผู้การไม่ได้เลยให้ตายเหอะ
Solnushka 23 พ.ย. 2554, 17:07:46 น.
พี่รักแพรวจนหมดหัวใจ... ฮิ้ววววววววววววว
พี่รักแพรวจนหมดหัวใจ... ฮิ้ววววววววววววว
เด็กหญิงม่อน 23 พ.ย. 2554, 17:08:32 น.
พี่ต้นกล้า เปลี่ยนชื่อเป็นพี่ต้นเลี่ยนไปเรียบร้อย อิอิ
พี่ต้นกล้า เปลี่ยนชื่อเป็นพี่ต้นเลี่ยนไปเรียบร้อย อิอิ
morisa 23 พ.ย. 2554, 18:05:26 น.
หูยยยย ตั้งแต่อ่านงานของเฟื่องมา เพิ่งจะมีเรื่องนี้แหละที่น้ำตาลขึ้นจนมดไต่เลย
หูยยยย ตั้งแต่อ่านงานของเฟื่องมา เพิ่งจะมีเรื่องนี้แหละที่น้ำตาลขึ้นจนมดไต่เลย
nutcha 23 พ.ย. 2554, 18:50:26 น.
พี่ต้นกล้าหวานอย่างนี้นี่เล่าสาวถึงติดตรึม
พี่ต้นกล้าหวานอย่างนี้นี่เล่าสาวถึงติดตรึม
ฝนพราว 23 พ.ย. 2554, 18:59:06 น.
มีคำผิดเยอะนะเนี่ย
มีคำผิดเยอะนะเนี่ย
จุฬามณีเฟื่องนคร 23 พ.ย. 2554, 19:29:12 น.
ไม่อยากจะบอกเล้ย....ตอนที่พี่จุ๋ม อ่านต้นฉบับครั้งแรก..คอมเม้นท์ที่ได้มาตอนจบตอนนี้ คือ "แหวะ".. 5555555555555 อารมณ์เดียวกันเลยใช่เปล่า งุงิ ๆ
ไม่อยากจะบอกเล้ย....ตอนที่พี่จุ๋ม อ่านต้นฉบับครั้งแรก..คอมเม้นท์ที่ได้มาตอนจบตอนนี้ คือ "แหวะ".. 5555555555555 อารมณ์เดียวกันเลยใช่เปล่า งุงิ ๆ
ลิขิตรา 23 พ.ย. 2554, 19:47:15 น.
พี่กล้าคะ...พี่กล้าแน่ใจนะว่าอยากแค่กอด หอมแก้ม และกระซิบว่ารักน่ะ
พี่กล้าคะ...พี่กล้าแน่ใจนะว่าอยากแค่กอด หอมแก้ม และกระซิบว่ารักน่ะ
minafiba 23 พ.ย. 2554, 20:54:40 น.
^_^
^_^
ณัฐวีร์ 24 พ.ย. 2554, 01:40:04 น.
หวานม้าก หวานจนเลี่ยนเลยอ่า แต่อยากได้แบบนี้บ้าง อิจฉา
หวานม้าก หวานจนเลี่ยนเลยอ่า แต่อยากได้แบบนี้บ้าง อิจฉา
Zephyr 24 พ.ย. 2554, 19:13:47 น.
ยายมารฐาเอ้ย เอาชนะคนอื่นนี่สนุกนักรึไงนะ อ่านแล้วแบบขัดใจๆๆๆๆๆ ไงไม่รู้อ่ะค่ะ แต่พี่ต้นนี่ยังเลี่ยนได้อีกนะเนี่ย
ยายมารฐาเอ้ย เอาชนะคนอื่นนี่สนุกนักรึไงนะ อ่านแล้วแบบขัดใจๆๆๆๆๆ ไงไม่รู้อ่ะค่ะ แต่พี่ต้นนี่ยังเลี่ยนได้อีกนะเนี่ย