ในชุดภารกิจรัก เรื่องราชนาวีที่รัก
Tags: ทหารเรือ นักเขียน
ตอน: 19.1 “เรารักกันค่ะพี่พงศ์ เรารักกัน”
19.1
“แพรวพรุ่งนี้พี่จะกลับบ้านแล้วนะ”
“จะรีบกลับไปทำไมละพี่” แพรวพรรณสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งมองหิรัญญาที่นอนตะแคงอยู่ข้าง ๆ
“คิดถึงบ้านว่ะ สามคืนแล้ว..” หิรัญญาพลิกตัวกลับหันมาตะแคงคุยกับแพรวพรรณ
“อีกอย่างพงศ์มันก็มาแล้ว ก็อยู่กันตามประสาพี่น้องแล้วกัน พี่หมดธุระแล้ว”
“แต่ถ้าแพรวอยู่กับแต่พี่พงศ์ แพรวก็ไม่สนุกนะสิ” แพรวพรรณกระเง้ากระงอดแบบเด็ก ๆ
“..ตามนี้นะ ตื่นนอนกินข้าวเสร็จ พี่ก็จะขับรถกลับฉะเชิงเทราเลย หรือว่าจะไปบ้านพี่กันก่อน...”
“พี่ญา”
“นอนเหอะ..พี่ง่วงแล้ว”
แพรวพรรณล้มตัวลงนอน ครุ่นคิดถึงชีวิตในอนาคตของตน เพราะก่อนที่หิรัญญาจะกลับมาด้วยใบหน้ามีเลือดฝาด ผู้การจิรวัติหรือพี่ต้นกล้าของเธอหว่านคำหวานให้เธอไว้ตั้งมากมาย..ตอนแรกเธอก็เคลิ้มฝัน แต่เอาเข้าจริง ๆ อะไรที่มันมากไป มันก็ไม่ดีเสียอีก..
คนหน้าตาดี เจ้าคารมคมคาย มีนิสัยเจ้าชู้..เชื่อคำพูดได้ยาก..
“แพรวนอนไม่หลับ..แพรวบอกไม่ถูก...ตอนนี้แพรวงง ๆ”
“งงกับอะไร”
“คือแพรวรู้สึกว่ามันเยอะไปนะพี่..เยอะไป เร็วไป.. ไหนจะเรื่องน้องฐากับพี่เค้า ไหนจะเรื่องทางบ้าน เรื่องอนาคต”
“อยู่กับปัจจุบัน..คิดเรื่องงานก่อน เอางานเป็นที่ตั้ง ทำเรื่องนี้ให้ลุล่วง เรื่องนั้นให้เวลาเป็นตัวบอกทุกอย่างกับเรา..พี่นอนแล้วนะ ห้ามชวนคุย...”
แพรวพรรณล้มตัวลงนอน แต่ว่าก็นอนไม่หลับ และเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน แพรวพรรณจึงขออนุญาตหิรัญญา เปิดไฟหัวเตียงฝั่งของตนเพื่อที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาทำงาน และพอทำไปได้สักพักแพรวพรรณก็ได้เรียนรู้ว่า ถ้าตั้งสติอยู่กับปัจจุบันได้ สมาธิมันก็มา เมื่อมีสมาธิ ปัญญามันก็เกิด..
รักของ ‘จิรวัติ’ กับ ‘แพรวพรรณ’ ต้องรอให้กาลเวลาพิสูจน์
แต่รัก ของ ‘เกื้อกูล’ กับ ‘ปัณณรสา’ ในเรื่อง ‘ร.รัก ร.เรือ’ เธอเป็นตัวกำหนด ซึ่งแน่นอนว่า แม้จะต้อง ลุ้น ๆ แต่รักของทั้งสองคนนั้น จบแบบ Happy ending แน่นอน
/////////////////////////
เมื่อช่วงสี่ทุ่ม พี่ต้นกล้าได้บอกกับแพรวพรรณว่า ‘ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว ต่อไปจะทำอะไร หรือมีอะไรเกิดขึ้น ก็ต้องบอกกล่าวให้กันและกันให้ได้รับรู้ด้วย...’
ดังนั้นก่อนที่จะล้มตัวลงนอนในเวลาเกือบตีสาม แพรวพรรณก็พิมพ์ข้อความส่งไปหาพี่ต้นกล้าว่า
‘แพรวนอนเกือบตีสี่ พรุ่งนี้ขอตื่นสายโด่งเลยนะ’ และข้อความนั้นแพรวพรรณก็ส่งไปให้พงศ์พันธุ์ กับได้เขียนข้อความนั้นแปะไว้บนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงของหิรัญญาด้วย..
และพอตื่นมาในเวลาเกือบเที่ยง แพรวพรรณก็ได้เห็นข้อความของหิรัญญาวางทับไว้บนข้อความของเธอ.. ‘แพรวพี่กลับบ้านก่อนนะ ก่อนตัดสินใจทำอะไรตรึกตรองให้ดี คิดให้รอบคอบ ค่อยโทรคุยกัน’
แพรวพรรณลุกนั่งพิงขอบเตียง ความรู้สึกอ้างว้างเขามาเกาะกุมจิตใจ..และการที่พี่หิรัญญาเพื่อนคู่คิดจากไป..แพรวพรรณก็ได้คิดอย่างคนที่มีพัฒนาการทางอารมณ์ว่า สุดท้ายเราก็ต้องอยู่คนเดียว
อยู่คนเดียวเพราะคนทุกคนต่างก็มีเหตุผล และมีเหตุปัจจัยอื่นที่จะต้องจากไป วันหนึ่งข้างหน้า พ่อแม่ก็ต้องจากเธอไป พี่ชายของเธอออกเรือนไปแล้ว แม้จะรักเธอมาก แต่ตอนนี้เธอมั่นใจว่าพี่ชายของเธอก็รักเมียและลูกมากกว่าน้องสาว สุดท้ายเธอก็จะต้องคิดตัดสินใจกับทางเดินกับชีวิตตามลำพัง
แพรวพรรณสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรง เรื่องที่เธอกังวลที่สุดในตอนนี้ ก็คือเรื่องที่แม่จะบีบบังคับให้เธอแต่งงานกับพี่เอกรินทร์ และก่อนหน้านั้น ที่เธอเหมือนตกลงปลงใจเห็นดีเห็นงามด้วย ก็เพราะเธอไม่มีใครในหัวใจ แต่ว่าตอนนี้เธอมีพี่ต้นกล้าแล้ว
เขารักเธอ เขาเป็นคนที่เธอตื่นมาแล้วคิดถึง อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง อยากบอกว่าวันนี้เธอจะทำอะไร อยากรู้ว่าเขากำลังทำอะไร
.. และอุปสรรคความรักของเธอกับเขา ก็คือป๊ากับแม่ และทางแก้ไขปัญหานั้น คือ ‘วิ่งเข้าชน’
กลับไปถึงบ้าน เธอจะบอกป๊ากับแม่ไปตามตรงว่า เธอรักอยู่กับพี่ต้นกล้า เรือเอก จิรวัติ สุกปลั่ง
นายทหารแห่งกองทัพเรือไทย ลูกนางจุก นายบุญเกิด..
//////////////////////////////
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดคอปกสีขาวพอดีตัวเสร็จเรียบร้อย เสียงของพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็ดังขึ้นที่หน้าห้องพัก “ตื่นหรือยังแพรว”
“อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วพี่..” แพรวพรรณรีบเดินไปเปิดประตูห้องพักให้พี่ชาย พงศ์พันธุ์อุ้มลูกเดินเข้ามา.. “โทษที พอดีมีอารมณ์ทำงานก็เลย เกือบแจ้ง”
“พี่ญาบอกแล้ว..หิวข้าวไหม” นพวรรณแสดงความห่วงใย..
“นิดหน่อยค่ะ พี่สองคนพาตานพไปไหนมาหรือคะ”
“กินข้าวเช้าที่ห้องอาหารม้าน้ำ แล้วก็ไปศูนย์อนุรักษ์ฯเต่าทะล ตามคำแนะนำของพี่ญา พอเห็นว่าแพรวน่าจะตื่นแล้ว ก็เลยรีบกลับมาก่อน”
“แพรวว่าจะโทรหาพอดี..”
“ภาคบ่ายเราจะไปไหนกันดีละ” ถามพลางพงศ์พันธุ์ส่งลูกชายในอ้อมกอดที่ดิ้นรนจะไปหาแม่ให้ไปสู่อ้อมอกของแม่อย่างที่เขาต้องการ
“แพรวอยากกลับบ้านค่ะ”
“อ้าว..ทำไมละ..ไหนบอกว่าอยากอยู่เอาบรรยากาศทำงาน”
“หรือพี่ยังอยากเที่ยวกันก่อน..”
“แพรวจะรีบกลับบ้านทำไม”
“แพรวมีเรื่องจะคุยกับแม่กับป๊า เรื่องพี่เอกรินทร์นั่นแหละ” ตอบพี่ชายไปแล้วแพรวพรรณก็สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความมั่นใจเพิ่มขึ้นอีก..
“แพรว แพรวจะไม่ไปงานเลี้ยงต้อนรับเขาค่ะ แพรวจะไม่สนใจเขา เพราะว่าแพรว แพรวกับพี่ต้นกล้าตกลงเป็นแฟนกันแล้ว”
“ยายแพรว!!” พงศ์พันธุ์ร้องเสียงหลงทีเดียว นพวรรณก็ดูตกใจไม่น้อย
“เฮ้ย เร็วไปไหม”
“ไม่เร็วหรอกพี่..”
“งั้นแกรีบเก็บของเลย ไป ๆ เช็คเอ้าท์กลับบ้าน”
“พี่ต้องช่วยแพรวด้วย”
“ช่วยอะไร..”
“ช่วยพูดกับป๊า แม่ ให้แพรวไง”
“โนเวย์ ไม่มีทาง..”
“ทำไมละ พี่ต้นกล้าไม่ดีตรงไหน”
“แก อย่าคิดว่าฉันโง่ เมื่อคืนถึงไม่มีใครพูด ฉันก็รู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นน่ะ แฟนเก่ามัน ตามมาทะเลาะกัน มันถึงต้องรีบหนีกลับ”
“เค้าเลิกกันแล้ว”
“เพราะแกมา มันก็เลยเลิกกับน้องคนนั้นนะสิ มันคงมาหลงเสน่ห์แก หรือมองว่าแกดีกว่าคนเก่า มันถึงกระโจนมาหาแก”
“ดีกว่าหรือเปล่าไม่รู้ ถ้านับความรวยแล้ว น้องฐารวยกว่าเราค่ะ เขาเป็นลูกเจ้าของธุรกิจเมืองชล เราเทียบเขาไม่ได้หรอก”
“แกจะบอกว่า มันไม่ได้สนใจที่ความรวยจนว่างั้นเถอะ”
“ค่ะ”
“แต่แกก็ไม่ได้ยากจนเลยนะ เทียบกับมันแล้ว แกรวยมาก”
“เรารักกันค่ะพี่พงศ์ เรารักกัน”
“ไม่เชื่อหรอก...เจอกันไม่กี่วันจะมารักกันได้ไง มันคงหว่านเสน่ห์ให้แกหลง ดูแล้วท่าจะหลงมากด้วย”
“พี่วรรณช่วยแพรวด้วย แพรวเหนื่อย” ว่าแล้วแพรวพรรณก็เดินไปทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ซึ่งนพวรรณอุ้มลูกมองพี่น้องเถียงกันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม..
แล้วแพรวพรรณก็นึกขึ้นมาได้..หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดระหว่างพี่ชายกับพี่สะใภ้
“พี่วรรณ แพรวขอโทษนะคะ...” ยกมือพนมขอโทษพี่สะใภ้แล้ว แพรวพรรณก็หันไปหาเรื่องกับพี่ชายต่อ “พี่พงศ์ พี่วรรณนี่ก็ไม่ได้รวยกว่าเรา ไม่ได้มีฐานะเสมอเรา แล้วทำไมพี่เลือกพี่วรรณล่ะ..” แพรว
พรรณเสียงดังขึ้นเพราะมีเหตุผลมาคัดง้าง
“มันคนละกรณีกัน..คนละเรื่องกัน”
“เรื่องเดียวกัน ไม่รู้ พี่พงศ์มีเมียจนกว่าได้ แพรวก็คบกับพี่ต้นกล้าได้..” แพรวพรรณเสียงแข็งเพราะรู้จุดอ่อนของพี่ชาย แต่ว่าเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่พี่ชายจะยอมอ่อนให้..
“ไม่ได้..ไป ๆ เก็บของ กลับบ้านไปคุยกับป๊ากับแม่..”
“ไม่..ยังไม่กลับ แพรวหิวข้าว..ขอไปกินข้าวกลางวันก่อน” ว่าแล้วแพรวพรรณก็เดินไปคว้ากระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่คว้ารองเท้ามาสวมด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“แล้วแกจะไปกินที่ไหน”
“ร้านแถว ๆ นี้แหละ”
“แล้วแกจะไม่ชวนพวกฉันไปด้วยหรือไง”
“ไม่ชวน หากินกันเอง โกรธ!!”
//////////////////////////////////////
เมื่อด่านแรกที่ ‘วิ่งเข้าชน’ ไม่ประสบความสำเร็จ แพรวพรรณก็เดินหงุดหงิดพลางครุ่นคิดถึงข้อผิดพลาดเมื่อครู่..ใช่ มันรวดเร็วเกินกว่าที่พี่ชายของเธอจะรับได้..มันเต็มไปด้วยความวู่วาม และเธอก็เหมือนเด็กเอาแต่ใจไร้เหตุผล...แพรวพรรณสูดลมหายใจเข้าปอดพลางดุ่มเดินไปตามถนนเลียบชายหาด จนกระทั่งพบร้านอาหาร และหลังจากสั่งอาหารประเภทจานเดียวไปแล้ว แพรวพรรณก็ดึงโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนที่เธอจะต้องปรึกษา
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ประโยคแรกกับน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความออดอ้อน ใส่ใจกับกิจวัตรประจำวันของเธอ ทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้ากับพี่ชายเมื่อครู่ เหมือนมีลมพัดละอองฝนเข้ามาพอให้ชื่นใจ
และใจจริงแพรวพรรณอยากจะตอบว่า ‘ละเมออยู่ค่ะ’ แต่ว่าความรู้สึกอยากหยอกล้อต่อปากต่อคำกับเขาเล่น ๆ นั้นก็ยังไม่มี
“ค่ะ..”
“กินอะไรหรือยัง..จะเที่ยงแล้วนะ”
“ร้านเดิมค่ะ กำลังรอข้าวผัดทะเล..แกงจืดเต้าหู้”
“เสียงเนือย ๆ เป็นอะไร ไอ้ตี๋ใหญ่ เอ้ย พี่พงศ์ไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ” เขาสัมผัสอารมณ์เธอได้จากน้ำเสียง มันจึงได้ใจของแพรวพรรณขึ้นมาอีกเป็นกอง..
“มีเรื่องงอนกันนิดหน่อยค่ะ” พอเกริ่นไปแบบนี้ ทางนั้นก็ถามกลับว่า เรื่องอะไร แพรวพรรณก็เลยเล่าไปตรง ๆ ว่า เธอทำอะไรลงไป แล้วได้ผลการตอบรับเป็นอย่างไรบ้าง..
“ใจเด็ดจริง ๆ”
“เหมือนเด็กแก่แดด เอาแต่ใจตัวเองเหมือนกันเนอะ”
“ไม่หรอกครับ..พี่เข้าใจ”
“เข้าใจว่าไง” ถึงตอนนี้แพรวพรรณรู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว
“รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ..ความรักเช่นนั้นให้โทษจะไปโกรธโทษรักไม่ได้” จิรวัติยกเนื้อเพลง บุพเพสันนิวาส ของ วงสุนทราภรณ์มาอธิบาย..
“แพรวอยากได้ยินแบบเสียงเพลง” แพรวพรรณบอกเขาไปด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มน้อย ๆ..
“ตั้งใจฟังนะ..ฮะแอ่ม ๆ...เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด..บุพเพสันนิวาสที่ประสาทความรักภิรมย์ คู่ใครคู่เขารักยังคอยเฝ้าชมคอยภิรมย์เรื่อยไป...รักเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ ความรักเช่นนั้นให้โทษ จะไปโกรธโทษรักไม่ได้ ไม่ใช่บุพเพสันนิวาสแน่ไซร้ รักจึงได้แรมรา”
ว่าแล้วเขาก็เอื้อยเอ่ยเนื้อเพลงนั้นแบบเริ่มต้นเพลงแล้วก็กระโดดข้ามไปยังท่อนสุดท้าย.. จนแพรวพรรณยิ้มกว้างขึ้น ๆ..
“รึแพรวกำลังจะเป็นอย่างที่พี่พงศ์บอกไว้..แพรวกำลังหลง..”
“แล้วไม่ดีหรือไง”
“ก็..เหมือนจะดี..”
“ได้เป็นแฟนกับพี่มันเป็นเรื่องที่ดีมาก..”
“ตลอด ๆ” แพรวพรรณขำเบา ๆ
“เดี๋ยวพี่ไปหาดีกว่า คิดถึงจะแย่แล้ว สั่งข้าวผัดไว้ให้พี่ด้วยนะ ของพี่ขอเป็นข้าวผัดหมู..” เขาคุยโทรศัพท์พลางเดินออกจากเรือ ใบหน้าที่แนบอยู่กับโทรศัพท์ในมือนั้นสดชื่นเต็มกำลัง แต่พอเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ใต้หลังคาที่จอดรถ จิรวัติก็ต้องชะงักเท้า..
“น้องแพรว เดี๋ยวพี่จะขับรถนะ ขอวางสายก่อนนะครับ”
ฐาปนิสรเคลื่อนเจ้ามินิคูเปอร์มาหาเขา จอดรถแล้วก็รีบเปิดประตูลงมา..และด้วยเจ้าหล่อนใส่แว่นกันแดด เขาจึงไม่เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความอวดดื้อถือดีคู่นั้น..
“แพรวพรุ่งนี้พี่จะกลับบ้านแล้วนะ”
“จะรีบกลับไปทำไมละพี่” แพรวพรรณสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งมองหิรัญญาที่นอนตะแคงอยู่ข้าง ๆ
“คิดถึงบ้านว่ะ สามคืนแล้ว..” หิรัญญาพลิกตัวกลับหันมาตะแคงคุยกับแพรวพรรณ
“อีกอย่างพงศ์มันก็มาแล้ว ก็อยู่กันตามประสาพี่น้องแล้วกัน พี่หมดธุระแล้ว”
“แต่ถ้าแพรวอยู่กับแต่พี่พงศ์ แพรวก็ไม่สนุกนะสิ” แพรวพรรณกระเง้ากระงอดแบบเด็ก ๆ
“..ตามนี้นะ ตื่นนอนกินข้าวเสร็จ พี่ก็จะขับรถกลับฉะเชิงเทราเลย หรือว่าจะไปบ้านพี่กันก่อน...”
“พี่ญา”
“นอนเหอะ..พี่ง่วงแล้ว”
แพรวพรรณล้มตัวลงนอน ครุ่นคิดถึงชีวิตในอนาคตของตน เพราะก่อนที่หิรัญญาจะกลับมาด้วยใบหน้ามีเลือดฝาด ผู้การจิรวัติหรือพี่ต้นกล้าของเธอหว่านคำหวานให้เธอไว้ตั้งมากมาย..ตอนแรกเธอก็เคลิ้มฝัน แต่เอาเข้าจริง ๆ อะไรที่มันมากไป มันก็ไม่ดีเสียอีก..
คนหน้าตาดี เจ้าคารมคมคาย มีนิสัยเจ้าชู้..เชื่อคำพูดได้ยาก..
“แพรวนอนไม่หลับ..แพรวบอกไม่ถูก...ตอนนี้แพรวงง ๆ”
“งงกับอะไร”
“คือแพรวรู้สึกว่ามันเยอะไปนะพี่..เยอะไป เร็วไป.. ไหนจะเรื่องน้องฐากับพี่เค้า ไหนจะเรื่องทางบ้าน เรื่องอนาคต”
“อยู่กับปัจจุบัน..คิดเรื่องงานก่อน เอางานเป็นที่ตั้ง ทำเรื่องนี้ให้ลุล่วง เรื่องนั้นให้เวลาเป็นตัวบอกทุกอย่างกับเรา..พี่นอนแล้วนะ ห้ามชวนคุย...”
แพรวพรรณล้มตัวลงนอน แต่ว่าก็นอนไม่หลับ และเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน แพรวพรรณจึงขออนุญาตหิรัญญา เปิดไฟหัวเตียงฝั่งของตนเพื่อที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาทำงาน และพอทำไปได้สักพักแพรวพรรณก็ได้เรียนรู้ว่า ถ้าตั้งสติอยู่กับปัจจุบันได้ สมาธิมันก็มา เมื่อมีสมาธิ ปัญญามันก็เกิด..
รักของ ‘จิรวัติ’ กับ ‘แพรวพรรณ’ ต้องรอให้กาลเวลาพิสูจน์
แต่รัก ของ ‘เกื้อกูล’ กับ ‘ปัณณรสา’ ในเรื่อง ‘ร.รัก ร.เรือ’ เธอเป็นตัวกำหนด ซึ่งแน่นอนว่า แม้จะต้อง ลุ้น ๆ แต่รักของทั้งสองคนนั้น จบแบบ Happy ending แน่นอน
/////////////////////////
เมื่อช่วงสี่ทุ่ม พี่ต้นกล้าได้บอกกับแพรวพรรณว่า ‘ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้ว ต่อไปจะทำอะไร หรือมีอะไรเกิดขึ้น ก็ต้องบอกกล่าวให้กันและกันให้ได้รับรู้ด้วย...’
ดังนั้นก่อนที่จะล้มตัวลงนอนในเวลาเกือบตีสาม แพรวพรรณก็พิมพ์ข้อความส่งไปหาพี่ต้นกล้าว่า
‘แพรวนอนเกือบตีสี่ พรุ่งนี้ขอตื่นสายโด่งเลยนะ’ และข้อความนั้นแพรวพรรณก็ส่งไปให้พงศ์พันธุ์ กับได้เขียนข้อความนั้นแปะไว้บนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงของหิรัญญาด้วย..
และพอตื่นมาในเวลาเกือบเที่ยง แพรวพรรณก็ได้เห็นข้อความของหิรัญญาวางทับไว้บนข้อความของเธอ.. ‘แพรวพี่กลับบ้านก่อนนะ ก่อนตัดสินใจทำอะไรตรึกตรองให้ดี คิดให้รอบคอบ ค่อยโทรคุยกัน’
แพรวพรรณลุกนั่งพิงขอบเตียง ความรู้สึกอ้างว้างเขามาเกาะกุมจิตใจ..และการที่พี่หิรัญญาเพื่อนคู่คิดจากไป..แพรวพรรณก็ได้คิดอย่างคนที่มีพัฒนาการทางอารมณ์ว่า สุดท้ายเราก็ต้องอยู่คนเดียว
อยู่คนเดียวเพราะคนทุกคนต่างก็มีเหตุผล และมีเหตุปัจจัยอื่นที่จะต้องจากไป วันหนึ่งข้างหน้า พ่อแม่ก็ต้องจากเธอไป พี่ชายของเธอออกเรือนไปแล้ว แม้จะรักเธอมาก แต่ตอนนี้เธอมั่นใจว่าพี่ชายของเธอก็รักเมียและลูกมากกว่าน้องสาว สุดท้ายเธอก็จะต้องคิดตัดสินใจกับทางเดินกับชีวิตตามลำพัง
แพรวพรรณสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรง เรื่องที่เธอกังวลที่สุดในตอนนี้ ก็คือเรื่องที่แม่จะบีบบังคับให้เธอแต่งงานกับพี่เอกรินทร์ และก่อนหน้านั้น ที่เธอเหมือนตกลงปลงใจเห็นดีเห็นงามด้วย ก็เพราะเธอไม่มีใครในหัวใจ แต่ว่าตอนนี้เธอมีพี่ต้นกล้าแล้ว
เขารักเธอ เขาเป็นคนที่เธอตื่นมาแล้วคิดถึง อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง อยากบอกว่าวันนี้เธอจะทำอะไร อยากรู้ว่าเขากำลังทำอะไร
.. และอุปสรรคความรักของเธอกับเขา ก็คือป๊ากับแม่ และทางแก้ไขปัญหานั้น คือ ‘วิ่งเข้าชน’
กลับไปถึงบ้าน เธอจะบอกป๊ากับแม่ไปตามตรงว่า เธอรักอยู่กับพี่ต้นกล้า เรือเอก จิรวัติ สุกปลั่ง
นายทหารแห่งกองทัพเรือไทย ลูกนางจุก นายบุญเกิด..
//////////////////////////////
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดกางเกงยีนส์เสื้อยืดคอปกสีขาวพอดีตัวเสร็จเรียบร้อย เสียงของพี่ชายกับพี่สะใภ้ก็ดังขึ้นที่หน้าห้องพัก “ตื่นหรือยังแพรว”
“อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วพี่..” แพรวพรรณรีบเดินไปเปิดประตูห้องพักให้พี่ชาย พงศ์พันธุ์อุ้มลูกเดินเข้ามา.. “โทษที พอดีมีอารมณ์ทำงานก็เลย เกือบแจ้ง”
“พี่ญาบอกแล้ว..หิวข้าวไหม” นพวรรณแสดงความห่วงใย..
“นิดหน่อยค่ะ พี่สองคนพาตานพไปไหนมาหรือคะ”
“กินข้าวเช้าที่ห้องอาหารม้าน้ำ แล้วก็ไปศูนย์อนุรักษ์ฯเต่าทะล ตามคำแนะนำของพี่ญา พอเห็นว่าแพรวน่าจะตื่นแล้ว ก็เลยรีบกลับมาก่อน”
“แพรวว่าจะโทรหาพอดี..”
“ภาคบ่ายเราจะไปไหนกันดีละ” ถามพลางพงศ์พันธุ์ส่งลูกชายในอ้อมกอดที่ดิ้นรนจะไปหาแม่ให้ไปสู่อ้อมอกของแม่อย่างที่เขาต้องการ
“แพรวอยากกลับบ้านค่ะ”
“อ้าว..ทำไมละ..ไหนบอกว่าอยากอยู่เอาบรรยากาศทำงาน”
“หรือพี่ยังอยากเที่ยวกันก่อน..”
“แพรวจะรีบกลับบ้านทำไม”
“แพรวมีเรื่องจะคุยกับแม่กับป๊า เรื่องพี่เอกรินทร์นั่นแหละ” ตอบพี่ชายไปแล้วแพรวพรรณก็สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกความมั่นใจเพิ่มขึ้นอีก..
“แพรว แพรวจะไม่ไปงานเลี้ยงต้อนรับเขาค่ะ แพรวจะไม่สนใจเขา เพราะว่าแพรว แพรวกับพี่ต้นกล้าตกลงเป็นแฟนกันแล้ว”
“ยายแพรว!!” พงศ์พันธุ์ร้องเสียงหลงทีเดียว นพวรรณก็ดูตกใจไม่น้อย
“เฮ้ย เร็วไปไหม”
“ไม่เร็วหรอกพี่..”
“งั้นแกรีบเก็บของเลย ไป ๆ เช็คเอ้าท์กลับบ้าน”
“พี่ต้องช่วยแพรวด้วย”
“ช่วยอะไร..”
“ช่วยพูดกับป๊า แม่ ให้แพรวไง”
“โนเวย์ ไม่มีทาง..”
“ทำไมละ พี่ต้นกล้าไม่ดีตรงไหน”
“แก อย่าคิดว่าฉันโง่ เมื่อคืนถึงไม่มีใครพูด ฉันก็รู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นน่ะ แฟนเก่ามัน ตามมาทะเลาะกัน มันถึงต้องรีบหนีกลับ”
“เค้าเลิกกันแล้ว”
“เพราะแกมา มันก็เลยเลิกกับน้องคนนั้นนะสิ มันคงมาหลงเสน่ห์แก หรือมองว่าแกดีกว่าคนเก่า มันถึงกระโจนมาหาแก”
“ดีกว่าหรือเปล่าไม่รู้ ถ้านับความรวยแล้ว น้องฐารวยกว่าเราค่ะ เขาเป็นลูกเจ้าของธุรกิจเมืองชล เราเทียบเขาไม่ได้หรอก”
“แกจะบอกว่า มันไม่ได้สนใจที่ความรวยจนว่างั้นเถอะ”
“ค่ะ”
“แต่แกก็ไม่ได้ยากจนเลยนะ เทียบกับมันแล้ว แกรวยมาก”
“เรารักกันค่ะพี่พงศ์ เรารักกัน”
“ไม่เชื่อหรอก...เจอกันไม่กี่วันจะมารักกันได้ไง มันคงหว่านเสน่ห์ให้แกหลง ดูแล้วท่าจะหลงมากด้วย”
“พี่วรรณช่วยแพรวด้วย แพรวเหนื่อย” ว่าแล้วแพรวพรรณก็เดินไปทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ซึ่งนพวรรณอุ้มลูกมองพี่น้องเถียงกันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม..
แล้วแพรวพรรณก็นึกขึ้นมาได้..หญิงสาวลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดระหว่างพี่ชายกับพี่สะใภ้
“พี่วรรณ แพรวขอโทษนะคะ...” ยกมือพนมขอโทษพี่สะใภ้แล้ว แพรวพรรณก็หันไปหาเรื่องกับพี่ชายต่อ “พี่พงศ์ พี่วรรณนี่ก็ไม่ได้รวยกว่าเรา ไม่ได้มีฐานะเสมอเรา แล้วทำไมพี่เลือกพี่วรรณล่ะ..” แพรว
พรรณเสียงดังขึ้นเพราะมีเหตุผลมาคัดง้าง
“มันคนละกรณีกัน..คนละเรื่องกัน”
“เรื่องเดียวกัน ไม่รู้ พี่พงศ์มีเมียจนกว่าได้ แพรวก็คบกับพี่ต้นกล้าได้..” แพรวพรรณเสียงแข็งเพราะรู้จุดอ่อนของพี่ชาย แต่ว่าเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่พี่ชายจะยอมอ่อนให้..
“ไม่ได้..ไป ๆ เก็บของ กลับบ้านไปคุยกับป๊ากับแม่..”
“ไม่..ยังไม่กลับ แพรวหิวข้าว..ขอไปกินข้าวกลางวันก่อน” ว่าแล้วแพรวพรรณก็เดินไปคว้ากระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่คว้ารองเท้ามาสวมด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“แล้วแกจะไปกินที่ไหน”
“ร้านแถว ๆ นี้แหละ”
“แล้วแกจะไม่ชวนพวกฉันไปด้วยหรือไง”
“ไม่ชวน หากินกันเอง โกรธ!!”
//////////////////////////////////////
เมื่อด่านแรกที่ ‘วิ่งเข้าชน’ ไม่ประสบความสำเร็จ แพรวพรรณก็เดินหงุดหงิดพลางครุ่นคิดถึงข้อผิดพลาดเมื่อครู่..ใช่ มันรวดเร็วเกินกว่าที่พี่ชายของเธอจะรับได้..มันเต็มไปด้วยความวู่วาม และเธอก็เหมือนเด็กเอาแต่ใจไร้เหตุผล...แพรวพรรณสูดลมหายใจเข้าปอดพลางดุ่มเดินไปตามถนนเลียบชายหาด จนกระทั่งพบร้านอาหาร และหลังจากสั่งอาหารประเภทจานเดียวไปแล้ว แพรวพรรณก็ดึงโทรศัพท์ออกมาโทรหาคนที่เธอจะต้องปรึกษา
“ตื่นแล้วเหรอครับ” ประโยคแรกกับน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความออดอ้อน ใส่ใจกับกิจวัตรประจำวันของเธอ ทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้ากับพี่ชายเมื่อครู่ เหมือนมีลมพัดละอองฝนเข้ามาพอให้ชื่นใจ
และใจจริงแพรวพรรณอยากจะตอบว่า ‘ละเมออยู่ค่ะ’ แต่ว่าความรู้สึกอยากหยอกล้อต่อปากต่อคำกับเขาเล่น ๆ นั้นก็ยังไม่มี
“ค่ะ..”
“กินอะไรหรือยัง..จะเที่ยงแล้วนะ”
“ร้านเดิมค่ะ กำลังรอข้าวผัดทะเล..แกงจืดเต้าหู้”
“เสียงเนือย ๆ เป็นอะไร ไอ้ตี๋ใหญ่ เอ้ย พี่พงศ์ไปไหน ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ” เขาสัมผัสอารมณ์เธอได้จากน้ำเสียง มันจึงได้ใจของแพรวพรรณขึ้นมาอีกเป็นกอง..
“มีเรื่องงอนกันนิดหน่อยค่ะ” พอเกริ่นไปแบบนี้ ทางนั้นก็ถามกลับว่า เรื่องอะไร แพรวพรรณก็เลยเล่าไปตรง ๆ ว่า เธอทำอะไรลงไป แล้วได้ผลการตอบรับเป็นอย่างไรบ้าง..
“ใจเด็ดจริง ๆ”
“เหมือนเด็กแก่แดด เอาแต่ใจตัวเองเหมือนกันเนอะ”
“ไม่หรอกครับ..พี่เข้าใจ”
“เข้าใจว่าไง” ถึงตอนนี้แพรวพรรณรู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว
“รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ..ความรักเช่นนั้นให้โทษจะไปโกรธโทษรักไม่ได้” จิรวัติยกเนื้อเพลง บุพเพสันนิวาส ของ วงสุนทราภรณ์มาอธิบาย..
“แพรวอยากได้ยินแบบเสียงเพลง” แพรวพรรณบอกเขาไปด้วยใบหน้ามีรอยยิ้มน้อย ๆ..
“ตั้งใจฟังนะ..ฮะแอ่ม ๆ...เมื่อคิดให้ดีโลกนี้ประหลาด..บุพเพสันนิวาสที่ประสาทความรักภิรมย์ คู่ใครคู่เขารักยังคอยเฝ้าชมคอยภิรมย์เรื่อยไป...รักเหมือนโคถึก ที่คึกพิโรธ ความรักเช่นนั้นให้โทษ จะไปโกรธโทษรักไม่ได้ ไม่ใช่บุพเพสันนิวาสแน่ไซร้ รักจึงได้แรมรา”
ว่าแล้วเขาก็เอื้อยเอ่ยเนื้อเพลงนั้นแบบเริ่มต้นเพลงแล้วก็กระโดดข้ามไปยังท่อนสุดท้าย.. จนแพรวพรรณยิ้มกว้างขึ้น ๆ..
“รึแพรวกำลังจะเป็นอย่างที่พี่พงศ์บอกไว้..แพรวกำลังหลง..”
“แล้วไม่ดีหรือไง”
“ก็..เหมือนจะดี..”
“ได้เป็นแฟนกับพี่มันเป็นเรื่องที่ดีมาก..”
“ตลอด ๆ” แพรวพรรณขำเบา ๆ
“เดี๋ยวพี่ไปหาดีกว่า คิดถึงจะแย่แล้ว สั่งข้าวผัดไว้ให้พี่ด้วยนะ ของพี่ขอเป็นข้าวผัดหมู..” เขาคุยโทรศัพท์พลางเดินออกจากเรือ ใบหน้าที่แนบอยู่กับโทรศัพท์ในมือนั้นสดชื่นเต็มกำลัง แต่พอเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ใต้หลังคาที่จอดรถ จิรวัติก็ต้องชะงักเท้า..
“น้องแพรว เดี๋ยวพี่จะขับรถนะ ขอวางสายก่อนนะครับ”
ฐาปนิสรเคลื่อนเจ้ามินิคูเปอร์มาหาเขา จอดรถแล้วก็รีบเปิดประตูลงมา..และด้วยเจ้าหล่อนใส่แว่นกันแดด เขาจึงไม่เห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความอวดดื้อถือดีคู่นั้น..
จุฬามณีเฟื่องนคร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ย. 2554, 20:12:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ย. 2554, 20:12:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 3701
| << 18.2 “กอดมาก็กอดไปซิ คนเหมือนกัน ต้องสู้กันให้ถึงที่สุด...” | 19.2 "หอม หอม พี่ชอบหอมมาก" >> |
Solnushka 24 พ.ย. 2554, 20:15:35 น.
รีบพุ่งเข้ามาอ่านอย่างไว
รีบพุ่งเข้ามาอ่านอย่างไว
จุฬามณีเฟื่องนคร 24 พ.ย. 2554, 20:15:53 น.
ตอนแรกก็ว่าจะมาตอน หลังเที่ยงคืนวันนี้ แต่ว่า อิ่มแล้วง่วงนอนมากกกกกก ก็เลย ขอมาก่อนวันศุกร์ สี่ชั่วโมงนะครับ อย่าว่ากันน้า../// รู้สึกจะมีคนเคยบอกว่า เห็นว่า ใช้นามปากกาจุฬามณี นำหน้าเฟื่องนคร แล้วกลัวงานจุฬามณี เพราะเคยดูละครชิงชัง แล้วเห็นว่ามันเครียด..เลยพลอยไม่อ่านงานของผมไปด้วย..อยากบอกว่า ผมแยกประเภทงานตามนามปากกาครับ งานจุฬามณี จะดราม่าหนัก ๆ สมจริงสมจัง งาน เฟื่องนคร จะเป็นคอมาดี้ โรแมนติกหวาน ๆ (แบบนี้เรื่องแหละ)...ส่วน ชอนตะวัน ก็ อาร์ต ๆ หน่อยครับ เป็นโรแมนติกดราม่า...แต่ถึงอย่างไรก็ฝากผลงานทั้งสามนามปากกาด้วยแล้วกันครับ..
ตอนแรกก็ว่าจะมาตอน หลังเที่ยงคืนวันนี้ แต่ว่า อิ่มแล้วง่วงนอนมากกกกกก ก็เลย ขอมาก่อนวันศุกร์ สี่ชั่วโมงนะครับ อย่าว่ากันน้า../// รู้สึกจะมีคนเคยบอกว่า เห็นว่า ใช้นามปากกาจุฬามณี นำหน้าเฟื่องนคร แล้วกลัวงานจุฬามณี เพราะเคยดูละครชิงชัง แล้วเห็นว่ามันเครียด..เลยพลอยไม่อ่านงานของผมไปด้วย..อยากบอกว่า ผมแยกประเภทงานตามนามปากกาครับ งานจุฬามณี จะดราม่าหนัก ๆ สมจริงสมจัง งาน เฟื่องนคร จะเป็นคอมาดี้ โรแมนติกหวาน ๆ (แบบนี้เรื่องแหละ)...ส่วน ชอนตะวัน ก็ อาร์ต ๆ หน่อยครับ เป็นโรแมนติกดราม่า...แต่ถึงอย่างไรก็ฝากผลงานทั้งสามนามปากกาด้วยแล้วกันครับ..
จุฬามณีเฟื่องนคร 24 พ.ย. 2554, 20:19:47 น.
Neferretti คุณคือผู้โชคดีจากกาจับสลาก คนกด like ตอนที่ 1-5 นะครับ.. ตอนหน้า ลุ้น ของตอนที่ 6-10 กันครับ..
Neferretti คุณคือผู้โชคดีจากกาจับสลาก คนกด like ตอนที่ 1-5 นะครับ.. ตอนหน้า ลุ้น ของตอนที่ 6-10 กันครับ..
จุฬามณีเฟื่องนคร 24 พ.ย. 2554, 20:22:27 น.
พบกันอีกทีวันจันทร์นะครับ....รักนะจุ๊บ ๆ...
พบกันอีกทีวันจันทร์นะครับ....รักนะจุ๊บ ๆ...
morisa 24 พ.ย. 2554, 20:29:51 น.
คู่นี้เขาหวานกันได้ทุึกที่ทุกเวลา
ตอนนี้รอดูยายน้องฐาจะแพ้ภัยตัวเองเมื่อไร
คู่นี้เขาหวานกันได้ทุึกที่ทุกเวลา
ตอนนี้รอดูยายน้องฐาจะแพ้ภัยตัวเองเมื่อไร
overtime 24 พ.ย. 2554, 20:34:46 น.
วันจันทร์เลยหรอคะ จะลงแดงอ่ะ
วันจันทร์เลยหรอคะ จะลงแดงอ่ะ
แวนด้าน้อย 24 พ.ย. 2554, 21:03:11 น.
อ่านจบแล้วอยากอ่านตอนต่อไปมากมาย อยากรู้ยายน้องฐาจะทำอะไรต่อไป แต่อยากรู้จังพ่อแม่มีลูกนิสัยแบบนี้ไม่เหนื่อยใจบ้างหรอค่ะ
อ่านจบแล้วอยากอ่านตอนต่อไปมากมาย อยากรู้ยายน้องฐาจะทำอะไรต่อไป แต่อยากรู้จังพ่อแม่มีลูกนิสัยแบบนี้ไม่เหนื่อยใจบ้างหรอค่ะ
ป้าพร 24 พ.ย. 2554, 21:24:08 น.
รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ....ขอบคุณค่ะคุณเฟื่อง
รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ....ขอบคุณค่ะคุณเฟื่อง
เดิมเดิม 24 พ.ย. 2554, 21:34:58 น.
ดีใจกับผู้โชคดีด้วยค่ะ มดมาจมแล้วผู้การ
ดีใจกับผู้โชคดีด้วยค่ะ มดมาจมแล้วผู้การ
Pat 24 พ.ย. 2554, 22:03:44 น.
คารมคนเจ้าชู้ (ร้องเพลงอมตะซะด้วย ) ^_____^
คารมคนเจ้าชู้ (ร้องเพลงอมตะซะด้วย ) ^_____^
nutcha 24 พ.ย. 2554, 22:05:21 น.
น้ำทะเลที่ว่าเค็มเจอคารมพี่ต้นเข้าไปกลายเป็นน้ำเชื่อมเลย
น้ำทะเลที่ว่าเค็มเจอคารมพี่ต้นเข้าไปกลายเป็นน้ำเชื่อมเลย
จุฬามณีเฟื่องนคร 24 พ.ย. 2554, 22:16:27 น.
ตอนหน้า ลืมบอกไป เป็นฉากกินข้าวที่ฮาและหวานที่สุด ของเรื่อง../// ยั่วให้กด like ให้ครบ 100 อยากแจกหนังสือ อีกสองเล่มที่ซู๊ดด
ตอนหน้า ลืมบอกไป เป็นฉากกินข้าวที่ฮาและหวานที่สุด ของเรื่อง../// ยั่วให้กด like ให้ครบ 100 อยากแจกหนังสือ อีกสองเล่มที่ซู๊ดด
pattisa 24 พ.ย. 2554, 22:42:13 น.
ควรหาคนมาปราบความดื้อรั้นเเละความอวดดีของยัยน้องฐาค่ะ!! :) หมันไส้พวกที่คิดว่ามีตังค์แล้วจะทำอะไรก็ได้ :S
ควรหาคนมาปราบความดื้อรั้นเเละความอวดดีของยัยน้องฐาค่ะ!! :) หมันไส้พวกที่คิดว่ามีตังค์แล้วจะทำอะไรก็ได้ :S
แว่นใส 25 พ.ย. 2554, 08:18:14 น.
จะไปกันตลอดรอดฝั่งไหมเนี่ย
จะไปกันตลอดรอดฝั่งไหมเนี่ย
แพม 25 พ.ย. 2554, 10:57:29 น.
น้องฐาเป็นเจ้ากรรมนายเวรไปแล้ว
น้องฐาเป็นเจ้ากรรมนายเวรไปแล้ว
nunoi 25 พ.ย. 2554, 11:51:54 น.
ยัยฐา นี่จะมาไม้ไหน อีกน่ะ
ยัยฐา นี่จะมาไม้ไหน อีกน่ะ
silverraindrop 25 พ.ย. 2554, 12:08:15 น.
เฮ้อ อุปสรรคเยอะจริง ๆๆ
เฮ้อ อุปสรรคเยอะจริง ๆๆ
jeejar816 25 พ.ย. 2554, 12:48:05 น.
บิ้ว like ตลอดนะเฟื่อง
บิ้ว like ตลอดนะเฟื่อง
XaWarZd 25 พ.ย. 2554, 12:49:21 น.
น่าเบื่อยัยน้องฐา หาคนใหม่มีให้ชีหน่อยดิ
น่าเบื่อยัยน้องฐา หาคนใหม่มีให้ชีหน่อยดิ
anOO 25 พ.ย. 2554, 14:47:59 น.
ยัยฐาจะทำอะไรอีกล่ะเนี้ย ระวังพี่ต้นกล้าเค้าไม่ไว้หน้าเอานะ
ยัยฐาจะทำอะไรอีกล่ะเนี้ย ระวังพี่ต้นกล้าเค้าไม่ไว้หน้าเอานะ
Zephyr 25 พ.ย. 2554, 16:27:47 น.
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณค่ะ ได้แล้วๆๆๆๆ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ดีใจที่สุดเลย ^^ แล้วให้ทำไงต่ออ่ะคะ ^^
ยายน้องฐานี่ จะทำไรอีกนะ เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นเลลยค่ะ รังควาญ(เขียนงี้ป่าวเนี่ย) เดี๋ยวพี่ต้นกล้า หาไรมาปัดหรอก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณค่ะ ได้แล้วๆๆๆๆ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
ดีใจที่สุดเลย ^^ แล้วให้ทำไงต่ออ่ะคะ ^^
ยายน้องฐานี่ จะทำไรอีกนะ เหมือนเด็กขาดความอบอุ่นเลลยค่ะ รังควาญ(เขียนงี้ป่าวเนี่ย) เดี๋ยวพี่ต้นกล้า หาไรมาปัดหรอก
กระบี่เดียวดาย 25 พ.ย. 2554, 21:15:58 น.
พี่ต้นกล้าปัดฐาไม่หลุดสักที >o<
พี่ต้นกล้าปัดฐาไม่หลุดสักที >o<
zeen 29 พ.ย. 2554, 18:43:37 น.
ยัยฐาตัวแสบ พี่ต้นกล้าจะตัดให้เด็ดขาดไปเลยได้ไหมเนี่ย
ยัยฐาตัวแสบ พี่ต้นกล้าจะตัดให้เด็ดขาดไปเลยได้ไหมเนี่ย