^วันอยากเขียน^
รวมเรื่องสั้น ฉบับลิขิตราค่ะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จับเรื่องสั้นมารวมกันไปเลยดีกว่า
Tags: เรื่องสั้น ลิขิตรา
ตอน: แค่ใคร...ในความทรงจำ
แค่ใคร...ในความทรงจำ
คำเตือน : ไอซ์มาเพ้อ....อีกแล้วค่ะ
-----------------------
เคยไหม...ไม่ได้ตั้งใจจะจำ
แต่...ไม่ลืม
ช่วงเวลาสั้น ๆ ของชีวิต กลับเนิ่นนานและเต็มไปด้วยเรื่องราวที่จารึกไว้...ในหัวใจ
...อย่าสร้างเยื่อใย อย่างผูกสัมพันธ์...เพราะช่วงเวลาสั้น ๆ มันไม่มากพอให้สานต่อ และบางครั้งก็แสนสั้น...จนเราไม่มีวันเข้าไปอยู่ในความทรงจำของใครคนนั้น
เพราะอย่างนี้จึงต้องบอกตัวเองไว้เสมอ
Stop love, before pain.
เพียงแค่ความใจดี ความอ่อนโยน ความนุ่มนวล ความเมตตาที่มีให้...บางครั้งมันก็เป็นแค่ธรรมชาติของใครบางคน ไม่เคยมีอะไรพิเศษ
เราต่างหาก...ที่หลงคิดหาความพิเศษ
...อย่างไม่บริสุทธิ์ใจ !!!
หญิงสาวถอนใจเบา ๆ เหลือบมองโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงานอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเหยียดริมฝีปากเบา ๆ กึ่งหยันกับตัวเองด้วยอารมณ์กึ่งสมเพช
...เคยไหม? นั่งรอสายใครบางคน ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีวันโทร.มา...
“ชีวิตมันก็อย่างนี้ละ...พบเพื่อพราก รู้จักเพื่อลา แกจะบ้าอะไรนักหนาวะ” เพื่อนสาวร่วมห้องเดินมาตบไหล่บอก ก่อนจะเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์บาร์เล็ก ๆ ซึ่งจัดเป็นครัวฝรั่งขนาดย่อม
“ไม่ได้บ้า...แต่ขอหวังหน่อยได้ไหมละ”
“นี่ไม่เรียกหวัง มันเรียกว่าฝัน...อ่อ จะเรียกเพ้อก็ได้”
“ต่างกันยังไง”
“หวังยังมีวันเป็นจริง แต่ฝันหรือเพ้อ...มันอิมพอสซิเบิล” เพื่อนรักให้กำลังใจกันด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง “คนบางคนนะแก...ผ่านเข้ามาเพื่อให้เรารู้จักบางอย่างแล้วเขาก็จะผ่านไป เป็นแค่ใครสักคนในความทรงจำ ไม่ใช่คนในชีวิต”
“ไม่ต้องมาซึ้ง มาคม...คนกำลังเพ้อ แกก็รู้ว่ามันหายยาก”
“ไปวัด นั่งสมาธิหน่อยไหมแก” เพื่อนรักส่งแก้วกาแฟให้แล้วเอ่ยกลั้วหัวเราะ
คนเพ้อย่นจมูกเบา ๆ “ไอ้บ้า...”
“จริงจังนะโว้ย...นั่งสมาธิบ้าง แก้เพ้อ”
“กลัวเพ้อหนักกว่าเก่า แทนที่จะท่องพุทโธ เดี๋ยวจะกลายเป็นชื่อพี่เขาแทน”
คราวนี้เพื่อนรักหัวเราะชอบใจ “อะไรจะหนักขนาดนั้น...ดีมากหรือ”
“อือ...น่ารักแบบสุด ๆ” เธอตอบรับแล้วถอนใจเบา ๆ ภาพวันวานที่เพิ่งผ่านมาเพียงไม่นานชัดเจนอยู่ในหัวราวเกิดขึ้นต่อหน้า
...เขายกเก้าอี้ให้เราก่อนตลอด ถ้าไม่มีเก้าอี้ตัวที่สอง เขาจะไม่นั่งเด็ดขาด...
หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ภาพในห้องผ่าตัดชัดเจนอยู่ตรงหน้า พื้นกระเบื้องลายกรวดเม็ดเล็ก ผนังรอบด้านเป็นกระเบื้องสีเขียวรูปสี่เหลี่ยม แสงไฟจัดจ้าจากโคมกลางห้องเหนือเตียงผ่าตัด แพทย์ พยาบาลในชุดสีเขียวอ่อนเขียนชื่อโรงพยาบาลตัวเล็กเป็นลายห่าง ๆ
ชีวิตนักศึกษาแพทย์ในห้องผ่าตัดคุ้นชินกับการเป็นวอลเปเปอร์ประดับผนัง ใครโชคดีหน่อยก็ได้รับคำชวนหรือคำอนุญาตให้เข้าช่วยอาจารย์รุ่นพี่ การยืนขาแข็งอยู่ติดผนังห้องจึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่ทุกคนคุ้นกันดี
เธอเองก็คุ้นกับชีวิตเช่นนั้น หญิงสาวยืนตัวลีบอยู่ข้างผนังห้อง รอให้พยาบาลวิสัญญีใส่ท่อช่วยหายใจให้ผู้ป่วย
“อ้าว...วันนี้เข้าเวรด้วยเหรอ” ศัลยแพทย์หนุ่มเอ่ยทักอย่างจำได้
“อ๋อ...ค่ะ ก็จะได้เรียนรู้อะไรบ้าง” เธอตอบกลั้วหัวเราะ เพราะความจริงการมาลงวิชาเลือกภายนอกคณะก็เหมือนดูงานผสมกับมาเที่ยว ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนอยู่ในโรงเรียนแทพย์ แต่การปล่อยเวลาให้ผ่านเลยโดยไม่เรียนรู้ให้เต็มที่ก็เป็นเรื่องที่หญิงสาวยอมไม่ได้จริง ๆ
“ฟิตนะนี่...ตั้งใจจะเรียนศัลย์ฯจริง ๆ เหรอ”
“อือ...หนูว่ามันน่าสนุกดีน่ะ”
แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น วนไปสู่เรื่องราวต่าง ๆ จนเขาชวนเธอไปล้างมือ เข้าฟิลด์ช่วยผ่าตัด และเมื่อเสร็จสิ้นลง รุ่นพี่หนุ่มยังชวนเธอมาดูการเขียนบันทึกการผ่าตัด
เก้าอี้กลมหน้าโต๊ะมีเพียงตัวเดียว เขาหันมามองหน้าเธอซึ่งเอียงคอน้อย ๆ ก่อนจะเดินไปบริเวณหัวเตียง เลื่อนเก้าอี้กลมแบบมีล้อมาหน้าโต๊ะ “นั่งสิ...” บอกเบา ๆ แล้วรอจนเธอนั่ง ก่อนจะนั่งลงตาม แล้วเปิดแฟ้มประวัติผู้ป่วย
เขานั่งอธิบายเรื่องการลงบันทึกการผ่าตัด แต่เธอนั่งยิ้ม...ขำกับความเป็นสุภาพบุรุษที่เขามอบให้ผู้หญิงที่ไร้ความเป็นสุภาพสตรีอย่างเธอ
เหอะ...ชีวิตในโรงเรียนแพทย์ไม่ได้ทำให้เขารู้บ้างหรือ ว่านักศึกษาแพทย์สาว ๆ หลายคนก็ไม่ได้เรียบร้อยอ่อนหวานด้วยโครโมโซมเอ็กซ์เอ็กซ์เสมอไป
เธอเป็นหนึ่งในมนุษย์ที่ห้าวกว่าพวกเอ็กซ์วายเสียด้วยซ้ำ
เหอะ...เจนท์ผิดคนแล้ว...ค่ะพี่
คนไข้จากโรงพยาบาลอำเภอที่ไม่มีศัลยแพทย์ถูกส่งตัวมาเพื่อรับการผ่าตัดรักษาหลายราย กว่าจะได้ลงจากห้องผ่าตัดก็เกือบตีสอง รุ่นพี่หนุ่มหันมามองหน้ารุ่นน้องที่มาฝึกงาน
“เจอกันข้างหน้านะ เดี๋ยวเดินไปด้วยกัน”
เธอแค่พยักหน้ารับ แล้วเดินแยกไปเข้าห้องแต่งตัวหญิง เปลี่ยนจากชุดเข้าห้องผ่าตัดเป็นชุดนักศึกษาครึ่งท่อน คือมีเพียงเสื้อเชิ้ตขาวปล่อยชายคลุมกระโปรงสอบสีดำ แล้วตวัดเสื้อกาว์นตัวยาวคลุมทับปิดบังความไม่เรียบร้อย
เมื่อเดินออกมาจากห้อง เขารออยู่ข้างหน้าก่อนแล้ว น่าหมันไส้ผู้ชายที่ยังดูดีแม้ทำงานมาเกือบยี่สิบชั่วโมง เขาสวมเสื้อเวรเป็นเสื้อคอวีแขนสั้นสีเขียวอ่อนกับกางเกงขายาวสีเดียวกัน อาจจะเป็นเพราะแว่นกรอบเหลี่ยมบนหน้า หรืออาจเพราะกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่ยังติดตัวทำให้เธอเผลอมองเขานานกว่าสิบวินาที
เขาพาเธอเดินมาทางอาคารด้านหลังซึ่งเป็นที่พักของบุคลากรในโรงพยาบาล ถนนโรยกรวดค่อนข้างมืดไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ
“ดึก ๆ แถวนี้มันมืด เดินไปไหนมาไหนก็ระวังนะ” เขาบอกอย่างผู้ใหญ่เตือนเด็กด้วยความเป็นห่วง
เธอหัวเราะเบา ๆ “อือ...เพื่อนหนูก็กลัว ยังบ่นใหญ่ว่าทำไมไม่ติดไฟ”
“ติด...เคยติดน่ะ แต่ได้ไม่ถึงเดือนก็โดนขโมยตัดสายไฟแถมหลอดนีออน”
“เฮ่ย...ในโรงพยาบาลเนี่ยนะพี่”
“อือ...ขโมยมันไม่แยกนี่ว่านี่โรงพยาบาล”
“ร้ายกาจ...”
“เขาก็ต้องหากินของเขาไง...เศรษฐกิจมันไม่ดีก็อย่างนี้ละ” ชายหนุ่มบอกขณะเดินผ่านแฟลตสี่ชั้นซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นที่พักของบรรดาแพทย์ ตรงมายังเขตซึ่งเป็นบ้านพัก
“พี่ไม่กลับห้องเหรอคะ...เดินเลยแล้วนะ”
“มืดแล้ว...เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขาบอกตรง ๆ ในที่สุด
ชายหนุ่มหยุดที่หน้าป้อมเล็ก ๆ ซึ่งไม่รู้ว่าจะเรียกว่าป้อมยามได้ไหม เพราะไม่มียาม เหมือนจะมีไว้เป็นที่พักชั่วคราวเวลาเดินเหนื่อยอาจพอได้
บ้านพักของนักศึกษาฝึกงานอยู่อีกไม่ไกล พอมองเห็นไม่เกินสิบเมตร
“เดี๋ยวพี่ยืนรอตรงนี้ น้องไปเถอะ ถ้าเห็นไฟประตูบ้านแล้วพี่ค่อยไป”
หญิงสาวหันมามองหน้าเขา นิ่งไปชั่วขณะ “ไม่ต้องก็ได้พี่...ส่งแค่นี้ละ เดี๋ยวหนูเดินเข้าไปเอง”
“อือ...ก็เดินไปได้แล้ว” เขาเอ่ยแล้วถือวิสาสะจับไหล่เธอให้หมุนตัวเดินไป
หญิงสาวก้าวไปไม่ไกลก็หันกลับมามอง รุ่นพี่หนุ่มยังยืนอยู่ตรงนั้น ส่งยิ้มแล้วโบกมือให้เธอเบา ๆ เป็นอันว่าเธอต้องรีบเร่งฝีเท้าไปเปิดประตูบ้าน แล้วรีบเปิดไฟชั้นล่างให้เขามองเห็นและรู้ว่าเธอเข้าบ้านแล้ว
...เหนื่อยมาตั้งนาน...รีบไปพักเถอะค่ะพี่ อย่ามัวแต่เจนท์เลย...
เพื่อนรักนั่งฟังแล้วหัวเราะในคอเบา ๆ ตบไหล่หญิงสาว “เจนท์จริงว่ะ...เข้าใจละทำไมแกปลื้ม”
“ใช่ไหมละ...ปกติมีผู้ชายที่ไหนมาเจนท์กับเราขนาดนั้นบ้าง” หญิงสาวบ่นงึมงำ เพื่อนรักพยักหน้าอย่างรู้กันดีว่าในคณะแพทย์ฯนั้นหญิงชายถือว่าเท่าเทียมกัน
ฝันไปเถอะเรื่องเลดี้เฟิร์สแอนด์เจนเทิลแมนอาฟเตอร์น่ะ เมื่อผู้หญิงเรียกร้องหาความเท่าเทียม ก้าวออกมาบอกโลกว่าข้าเก่งและทำได้เท่าเทียมกับผู้ชายในทุกเรื่อง เธอก็ไม่มิสิทธิ์อ้างตัวเป็นเพศบอบบางที่ผู้ชายต้องดูแลอีกต่อไป
“พ่อแม่สอนมายังไงวะ...เจนท์ได้ขนาดนั้น” เพื่อนรักบ่นเบา ๆ ก่อนเบิกตากว้าง เท้าแขนบนเก้าอี้จ้องหน้าเพื่อน “แล้ว...เขาเจนท์กับทุกคน หรือเจนท์กับแกคนเดียวละ”
“ไม่รู้ดิ...แต่กับคนอื่นก็เฉย ๆ นะ”
“เฮ่ย...อย่างนี้ก็พอมีหวัง”
“ประเด็นคือ...มันจบแล้วว่ะ ไม่มีเมล์ ไม่มีอะไรเลย” หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ “มีแต่เบอร์โทร. แต่แกก็รู้...จะให้เราโทร.ไปก่อนได้ยังไงวะ”
“ก็ไม่เห็นยากนี่...ส่งข้อความไปก็ได้บอกว่าแกมาถึงกรุงเทพฯแล้ว” เพื่อนรักเริ่มสอนวิชามารยาหญิง
หญิงสาวถอนใจ ส่ายหน้า “ไม่เอาอ่ะ...มากเกิน”
“มากตรงไหน...ก็คนรู้จักกัน”
“ไม่รู้ดิ...แต่ปกติเราไม่ทำอะไรแบบนี้”
“หัดดิ...ก่อนจะกินแห้ว”
หญิงสาวหัวเราะ “เตรียมใจละ...เขาคงไม่สนเราหรอก”
เท่านั้นก็เป็นอันจบ สองสาวนั่งถอนใจเบา ๆ อยู่หน้าโต๊ะไม้ตัวเล็ก
“ตลกนะ...บางครั้ง ฟ้าก็ส่งใครบางคนมาเพื่อให้เราฝันถึง แต่ไม่ได้ส่งมาเพื่อให้เรารัก”
“เรามีสิทธิ์รักเขาด้วยเหรอวะ...เจอกันกี่วันเอง”
“ถ้าแกจะรัก...มันก็เป็นสิทธิ์ของแก แต่ต้องเตรียมใจด้วยว่ามันจะเจ็บ เพราะไม่มีวันได้รักตอบไง”
ความเงียบโรยตัวอยู่ในห้อง โทรศัพท์บนโต๊ะยังนิ่งสนิทไม่มีสายเข้ามา ไม่มีข้อความ ไม่มีข่าวคราวใดจากคนไกลที่เธอรอคอย
คงต้องยอมรับว่าหลายครั้ง...พระเจ้าก็แกล้งเรา
ด้วยการส่งใครบางคนมาให้เราเก็บไว้...ได้แค่ในความทรงจำ
---------
เขียนจบในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ถือเป็นสถิติไม่กี่เรื่องในชีวิตที่ไอซ์ไม่ดอง เหตุผลคือ...แผลมันสด
ขอเขียนเล่น ๆ ไว้...ก่อนสอบนิติเวชพรุ่งนี้...
จะหนึ่งอาทิตย์แล้ว...ที่กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง แต่ทำไม...ใจมันยังคิดถึงวันแห่งความฝันที่เต็มไปด้วยความสุขนั้นอยู่ตลอดก็ไม่รู้
คุณ sunshinemoonlight : ขอบคุณค่ะ ดีใจจัง
คุณ เสี่ยวเหม : แล้วคนนี้ละคะ...
คุณ ชนาพัทธ์ : ปลื้มจังค่ะ ขอบคุณนะคะ
คุณ คิมหันต์ : นี่ละค่ะ....ชีวิต
คุณ kraten : ถ้ามีโอกาสไอซ์ก็อยากรวมค่ะ แต่ไอซ์เขียนงานตามใจตัวเอง และยังไม่คิดว่าฝีมือตัวเองดีพอ...คงต้องพยายามไปเรื่อย ๆ นั่นละค่ะ
คุณ goldensun : แล้วย้อนมาคิดถึงกันบ่อย ๆ นะคะ
คุณ anOO : ชีวิตก็เปนเช่นนั้นละค่ะ...เพราะแบบนี้ จึงมีค่า
คุณ Setia : ขอบคุณค่ะ
คุณ หนอนฮับ : เพราะโลกต้องมีน้ำตา เพื่อให้เรารู้ค่าของรอยยิ้มไงละคะ
คุณ yayee62 : สิ่งหนึ่งที่มนุษย์ต้องยอมรับคือ เราไม่มีวันชนะธรรมชาติค่ะ
คุณ ณิณ : ขอบคุณค่ะ
คำเตือน : ไอซ์มาเพ้อ....อีกแล้วค่ะ
-----------------------
เคยไหม...ไม่ได้ตั้งใจจะจำ
แต่...ไม่ลืม
ช่วงเวลาสั้น ๆ ของชีวิต กลับเนิ่นนานและเต็มไปด้วยเรื่องราวที่จารึกไว้...ในหัวใจ
...อย่าสร้างเยื่อใย อย่างผูกสัมพันธ์...เพราะช่วงเวลาสั้น ๆ มันไม่มากพอให้สานต่อ และบางครั้งก็แสนสั้น...จนเราไม่มีวันเข้าไปอยู่ในความทรงจำของใครคนนั้น
เพราะอย่างนี้จึงต้องบอกตัวเองไว้เสมอ
Stop love, before pain.
เพียงแค่ความใจดี ความอ่อนโยน ความนุ่มนวล ความเมตตาที่มีให้...บางครั้งมันก็เป็นแค่ธรรมชาติของใครบางคน ไม่เคยมีอะไรพิเศษ
เราต่างหาก...ที่หลงคิดหาความพิเศษ
...อย่างไม่บริสุทธิ์ใจ !!!
หญิงสาวถอนใจเบา ๆ เหลือบมองโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงานอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเหยียดริมฝีปากเบา ๆ กึ่งหยันกับตัวเองด้วยอารมณ์กึ่งสมเพช
...เคยไหม? นั่งรอสายใครบางคน ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีวันโทร.มา...
“ชีวิตมันก็อย่างนี้ละ...พบเพื่อพราก รู้จักเพื่อลา แกจะบ้าอะไรนักหนาวะ” เพื่อนสาวร่วมห้องเดินมาตบไหล่บอก ก่อนจะเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์บาร์เล็ก ๆ ซึ่งจัดเป็นครัวฝรั่งขนาดย่อม
“ไม่ได้บ้า...แต่ขอหวังหน่อยได้ไหมละ”
“นี่ไม่เรียกหวัง มันเรียกว่าฝัน...อ่อ จะเรียกเพ้อก็ได้”
“ต่างกันยังไง”
“หวังยังมีวันเป็นจริง แต่ฝันหรือเพ้อ...มันอิมพอสซิเบิล” เพื่อนรักให้กำลังใจกันด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง “คนบางคนนะแก...ผ่านเข้ามาเพื่อให้เรารู้จักบางอย่างแล้วเขาก็จะผ่านไป เป็นแค่ใครสักคนในความทรงจำ ไม่ใช่คนในชีวิต”
“ไม่ต้องมาซึ้ง มาคม...คนกำลังเพ้อ แกก็รู้ว่ามันหายยาก”
“ไปวัด นั่งสมาธิหน่อยไหมแก” เพื่อนรักส่งแก้วกาแฟให้แล้วเอ่ยกลั้วหัวเราะ
คนเพ้อย่นจมูกเบา ๆ “ไอ้บ้า...”
“จริงจังนะโว้ย...นั่งสมาธิบ้าง แก้เพ้อ”
“กลัวเพ้อหนักกว่าเก่า แทนที่จะท่องพุทโธ เดี๋ยวจะกลายเป็นชื่อพี่เขาแทน”
คราวนี้เพื่อนรักหัวเราะชอบใจ “อะไรจะหนักขนาดนั้น...ดีมากหรือ”
“อือ...น่ารักแบบสุด ๆ” เธอตอบรับแล้วถอนใจเบา ๆ ภาพวันวานที่เพิ่งผ่านมาเพียงไม่นานชัดเจนอยู่ในหัวราวเกิดขึ้นต่อหน้า
...เขายกเก้าอี้ให้เราก่อนตลอด ถ้าไม่มีเก้าอี้ตัวที่สอง เขาจะไม่นั่งเด็ดขาด...
หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ภาพในห้องผ่าตัดชัดเจนอยู่ตรงหน้า พื้นกระเบื้องลายกรวดเม็ดเล็ก ผนังรอบด้านเป็นกระเบื้องสีเขียวรูปสี่เหลี่ยม แสงไฟจัดจ้าจากโคมกลางห้องเหนือเตียงผ่าตัด แพทย์ พยาบาลในชุดสีเขียวอ่อนเขียนชื่อโรงพยาบาลตัวเล็กเป็นลายห่าง ๆ
ชีวิตนักศึกษาแพทย์ในห้องผ่าตัดคุ้นชินกับการเป็นวอลเปเปอร์ประดับผนัง ใครโชคดีหน่อยก็ได้รับคำชวนหรือคำอนุญาตให้เข้าช่วยอาจารย์รุ่นพี่ การยืนขาแข็งอยู่ติดผนังห้องจึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่ทุกคนคุ้นกันดี
เธอเองก็คุ้นกับชีวิตเช่นนั้น หญิงสาวยืนตัวลีบอยู่ข้างผนังห้อง รอให้พยาบาลวิสัญญีใส่ท่อช่วยหายใจให้ผู้ป่วย
“อ้าว...วันนี้เข้าเวรด้วยเหรอ” ศัลยแพทย์หนุ่มเอ่ยทักอย่างจำได้
“อ๋อ...ค่ะ ก็จะได้เรียนรู้อะไรบ้าง” เธอตอบกลั้วหัวเราะ เพราะความจริงการมาลงวิชาเลือกภายนอกคณะก็เหมือนดูงานผสมกับมาเที่ยว ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนอยู่ในโรงเรียนแทพย์ แต่การปล่อยเวลาให้ผ่านเลยโดยไม่เรียนรู้ให้เต็มที่ก็เป็นเรื่องที่หญิงสาวยอมไม่ได้จริง ๆ
“ฟิตนะนี่...ตั้งใจจะเรียนศัลย์ฯจริง ๆ เหรอ”
“อือ...หนูว่ามันน่าสนุกดีน่ะ”
แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น วนไปสู่เรื่องราวต่าง ๆ จนเขาชวนเธอไปล้างมือ เข้าฟิลด์ช่วยผ่าตัด และเมื่อเสร็จสิ้นลง รุ่นพี่หนุ่มยังชวนเธอมาดูการเขียนบันทึกการผ่าตัด
เก้าอี้กลมหน้าโต๊ะมีเพียงตัวเดียว เขาหันมามองหน้าเธอซึ่งเอียงคอน้อย ๆ ก่อนจะเดินไปบริเวณหัวเตียง เลื่อนเก้าอี้กลมแบบมีล้อมาหน้าโต๊ะ “นั่งสิ...” บอกเบา ๆ แล้วรอจนเธอนั่ง ก่อนจะนั่งลงตาม แล้วเปิดแฟ้มประวัติผู้ป่วย
เขานั่งอธิบายเรื่องการลงบันทึกการผ่าตัด แต่เธอนั่งยิ้ม...ขำกับความเป็นสุภาพบุรุษที่เขามอบให้ผู้หญิงที่ไร้ความเป็นสุภาพสตรีอย่างเธอ
เหอะ...ชีวิตในโรงเรียนแพทย์ไม่ได้ทำให้เขารู้บ้างหรือ ว่านักศึกษาแพทย์สาว ๆ หลายคนก็ไม่ได้เรียบร้อยอ่อนหวานด้วยโครโมโซมเอ็กซ์เอ็กซ์เสมอไป
เธอเป็นหนึ่งในมนุษย์ที่ห้าวกว่าพวกเอ็กซ์วายเสียด้วยซ้ำ
เหอะ...เจนท์ผิดคนแล้ว...ค่ะพี่
คนไข้จากโรงพยาบาลอำเภอที่ไม่มีศัลยแพทย์ถูกส่งตัวมาเพื่อรับการผ่าตัดรักษาหลายราย กว่าจะได้ลงจากห้องผ่าตัดก็เกือบตีสอง รุ่นพี่หนุ่มหันมามองหน้ารุ่นน้องที่มาฝึกงาน
“เจอกันข้างหน้านะ เดี๋ยวเดินไปด้วยกัน”
เธอแค่พยักหน้ารับ แล้วเดินแยกไปเข้าห้องแต่งตัวหญิง เปลี่ยนจากชุดเข้าห้องผ่าตัดเป็นชุดนักศึกษาครึ่งท่อน คือมีเพียงเสื้อเชิ้ตขาวปล่อยชายคลุมกระโปรงสอบสีดำ แล้วตวัดเสื้อกาว์นตัวยาวคลุมทับปิดบังความไม่เรียบร้อย
เมื่อเดินออกมาจากห้อง เขารออยู่ข้างหน้าก่อนแล้ว น่าหมันไส้ผู้ชายที่ยังดูดีแม้ทำงานมาเกือบยี่สิบชั่วโมง เขาสวมเสื้อเวรเป็นเสื้อคอวีแขนสั้นสีเขียวอ่อนกับกางเกงขายาวสีเดียวกัน อาจจะเป็นเพราะแว่นกรอบเหลี่ยมบนหน้า หรืออาจเพราะกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่ยังติดตัวทำให้เธอเผลอมองเขานานกว่าสิบวินาที
เขาพาเธอเดินมาทางอาคารด้านหลังซึ่งเป็นที่พักของบุคลากรในโรงพยาบาล ถนนโรยกรวดค่อนข้างมืดไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ
“ดึก ๆ แถวนี้มันมืด เดินไปไหนมาไหนก็ระวังนะ” เขาบอกอย่างผู้ใหญ่เตือนเด็กด้วยความเป็นห่วง
เธอหัวเราะเบา ๆ “อือ...เพื่อนหนูก็กลัว ยังบ่นใหญ่ว่าทำไมไม่ติดไฟ”
“ติด...เคยติดน่ะ แต่ได้ไม่ถึงเดือนก็โดนขโมยตัดสายไฟแถมหลอดนีออน”
“เฮ่ย...ในโรงพยาบาลเนี่ยนะพี่”
“อือ...ขโมยมันไม่แยกนี่ว่านี่โรงพยาบาล”
“ร้ายกาจ...”
“เขาก็ต้องหากินของเขาไง...เศรษฐกิจมันไม่ดีก็อย่างนี้ละ” ชายหนุ่มบอกขณะเดินผ่านแฟลตสี่ชั้นซึ่งเธอจำได้ว่าเป็นที่พักของบรรดาแพทย์ ตรงมายังเขตซึ่งเป็นบ้านพัก
“พี่ไม่กลับห้องเหรอคะ...เดินเลยแล้วนะ”
“มืดแล้ว...เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขาบอกตรง ๆ ในที่สุด
ชายหนุ่มหยุดที่หน้าป้อมเล็ก ๆ ซึ่งไม่รู้ว่าจะเรียกว่าป้อมยามได้ไหม เพราะไม่มียาม เหมือนจะมีไว้เป็นที่พักชั่วคราวเวลาเดินเหนื่อยอาจพอได้
บ้านพักของนักศึกษาฝึกงานอยู่อีกไม่ไกล พอมองเห็นไม่เกินสิบเมตร
“เดี๋ยวพี่ยืนรอตรงนี้ น้องไปเถอะ ถ้าเห็นไฟประตูบ้านแล้วพี่ค่อยไป”
หญิงสาวหันมามองหน้าเขา นิ่งไปชั่วขณะ “ไม่ต้องก็ได้พี่...ส่งแค่นี้ละ เดี๋ยวหนูเดินเข้าไปเอง”
“อือ...ก็เดินไปได้แล้ว” เขาเอ่ยแล้วถือวิสาสะจับไหล่เธอให้หมุนตัวเดินไป
หญิงสาวก้าวไปไม่ไกลก็หันกลับมามอง รุ่นพี่หนุ่มยังยืนอยู่ตรงนั้น ส่งยิ้มแล้วโบกมือให้เธอเบา ๆ เป็นอันว่าเธอต้องรีบเร่งฝีเท้าไปเปิดประตูบ้าน แล้วรีบเปิดไฟชั้นล่างให้เขามองเห็นและรู้ว่าเธอเข้าบ้านแล้ว
...เหนื่อยมาตั้งนาน...รีบไปพักเถอะค่ะพี่ อย่ามัวแต่เจนท์เลย...
เพื่อนรักนั่งฟังแล้วหัวเราะในคอเบา ๆ ตบไหล่หญิงสาว “เจนท์จริงว่ะ...เข้าใจละทำไมแกปลื้ม”
“ใช่ไหมละ...ปกติมีผู้ชายที่ไหนมาเจนท์กับเราขนาดนั้นบ้าง” หญิงสาวบ่นงึมงำ เพื่อนรักพยักหน้าอย่างรู้กันดีว่าในคณะแพทย์ฯนั้นหญิงชายถือว่าเท่าเทียมกัน
ฝันไปเถอะเรื่องเลดี้เฟิร์สแอนด์เจนเทิลแมนอาฟเตอร์น่ะ เมื่อผู้หญิงเรียกร้องหาความเท่าเทียม ก้าวออกมาบอกโลกว่าข้าเก่งและทำได้เท่าเทียมกับผู้ชายในทุกเรื่อง เธอก็ไม่มิสิทธิ์อ้างตัวเป็นเพศบอบบางที่ผู้ชายต้องดูแลอีกต่อไป
“พ่อแม่สอนมายังไงวะ...เจนท์ได้ขนาดนั้น” เพื่อนรักบ่นเบา ๆ ก่อนเบิกตากว้าง เท้าแขนบนเก้าอี้จ้องหน้าเพื่อน “แล้ว...เขาเจนท์กับทุกคน หรือเจนท์กับแกคนเดียวละ”
“ไม่รู้ดิ...แต่กับคนอื่นก็เฉย ๆ นะ”
“เฮ่ย...อย่างนี้ก็พอมีหวัง”
“ประเด็นคือ...มันจบแล้วว่ะ ไม่มีเมล์ ไม่มีอะไรเลย” หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ “มีแต่เบอร์โทร. แต่แกก็รู้...จะให้เราโทร.ไปก่อนได้ยังไงวะ”
“ก็ไม่เห็นยากนี่...ส่งข้อความไปก็ได้บอกว่าแกมาถึงกรุงเทพฯแล้ว” เพื่อนรักเริ่มสอนวิชามารยาหญิง
หญิงสาวถอนใจ ส่ายหน้า “ไม่เอาอ่ะ...มากเกิน”
“มากตรงไหน...ก็คนรู้จักกัน”
“ไม่รู้ดิ...แต่ปกติเราไม่ทำอะไรแบบนี้”
“หัดดิ...ก่อนจะกินแห้ว”
หญิงสาวหัวเราะ “เตรียมใจละ...เขาคงไม่สนเราหรอก”
เท่านั้นก็เป็นอันจบ สองสาวนั่งถอนใจเบา ๆ อยู่หน้าโต๊ะไม้ตัวเล็ก
“ตลกนะ...บางครั้ง ฟ้าก็ส่งใครบางคนมาเพื่อให้เราฝันถึง แต่ไม่ได้ส่งมาเพื่อให้เรารัก”
“เรามีสิทธิ์รักเขาด้วยเหรอวะ...เจอกันกี่วันเอง”
“ถ้าแกจะรัก...มันก็เป็นสิทธิ์ของแก แต่ต้องเตรียมใจด้วยว่ามันจะเจ็บ เพราะไม่มีวันได้รักตอบไง”
ความเงียบโรยตัวอยู่ในห้อง โทรศัพท์บนโต๊ะยังนิ่งสนิทไม่มีสายเข้ามา ไม่มีข้อความ ไม่มีข่าวคราวใดจากคนไกลที่เธอรอคอย
คงต้องยอมรับว่าหลายครั้ง...พระเจ้าก็แกล้งเรา
ด้วยการส่งใครบางคนมาให้เราเก็บไว้...ได้แค่ในความทรงจำ
---------
เขียนจบในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ถือเป็นสถิติไม่กี่เรื่องในชีวิตที่ไอซ์ไม่ดอง เหตุผลคือ...แผลมันสด
ขอเขียนเล่น ๆ ไว้...ก่อนสอบนิติเวชพรุ่งนี้...
จะหนึ่งอาทิตย์แล้ว...ที่กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง แต่ทำไม...ใจมันยังคิดถึงวันแห่งความฝันที่เต็มไปด้วยความสุขนั้นอยู่ตลอดก็ไม่รู้
คุณ sunshinemoonlight : ขอบคุณค่ะ ดีใจจัง
คุณ เสี่ยวเหม : แล้วคนนี้ละคะ...
คุณ ชนาพัทธ์ : ปลื้มจังค่ะ ขอบคุณนะคะ
คุณ คิมหันต์ : นี่ละค่ะ....ชีวิต
คุณ kraten : ถ้ามีโอกาสไอซ์ก็อยากรวมค่ะ แต่ไอซ์เขียนงานตามใจตัวเอง และยังไม่คิดว่าฝีมือตัวเองดีพอ...คงต้องพยายามไปเรื่อย ๆ นั่นละค่ะ
คุณ goldensun : แล้วย้อนมาคิดถึงกันบ่อย ๆ นะคะ
คุณ anOO : ชีวิตก็เปนเช่นนั้นละค่ะ...เพราะแบบนี้ จึงมีค่า
คุณ Setia : ขอบคุณค่ะ
คุณ หนอนฮับ : เพราะโลกต้องมีน้ำตา เพื่อให้เรารู้ค่าของรอยยิ้มไงละคะ
คุณ yayee62 : สิ่งหนึ่งที่มนุษย์ต้องยอมรับคือ เราไม่มีวันชนะธรรมชาติค่ะ
คุณ ณิณ : ขอบคุณค่ะ
ลิขิตรา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 ธ.ค. 2554, 17:35:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 ธ.ค. 2554, 17:46:37 น.
จำนวนการเข้าชม : 2518
| << คนของความทรงจำ (ครึ่งนี้จบแล้วค่ะ) | เรื่องราวของความรัก >> |
หมีสีชมพู 1 ธ.ค. 2554, 18:22:56 น.
เง้ออ ไม่ย้อม ไม่ยอม จบแบบนี้ได้ไงอ่ะ อ่านตอนแรกก็กรี๊ดๆ วี๊ดๆ ดี ตอนจบ แป่วT^T ส่งตอนต่อไปด่วนค่ะ
เง้ออ ไม่ย้อม ไม่ยอม จบแบบนี้ได้ไงอ่ะ อ่านตอนแรกก็กรี๊ดๆ วี๊ดๆ ดี ตอนจบ แป่วT^T ส่งตอนต่อไปด่วนค่ะ
anOO 1 ธ.ค. 2554, 19:27:52 น.
ถ้าได้แค่นี้แล้วมีความสุข มันก็น่าจะเกินพอแล้วล่ะ
ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆ นะค่ะ สู้ๆๆๆๆ
ถ้าได้แค่นี้แล้วมีความสุข มันก็น่าจะเกินพอแล้วล่ะ
ขอให้สอบได้คะแนนเยอะๆ นะค่ะ สู้ๆๆๆๆ
goldensun 1 ธ.ค. 2554, 19:34:35 น.
เร็วเกินกว่าที่จะสรุปรึป่าว จบแค่แลกเบอร์ เลยตามเลยซะอย่างนั้น
เร็วเกินกว่าที่จะสรุปรึป่าว จบแค่แลกเบอร์ เลยตามเลยซะอย่างนั้น
ลิขิตรา 1 ธ.ค. 2554, 19:49:09 น.
เจ้าของเรื่องเขายอมจบแค่นั้นค่ะ ไม่เห็นแววก็ไม่อยากเจ็บต่อ
ส่วนไอซ์ ยังฝังตัวเองกับความฝัน
เจ้าของเรื่องเขายอมจบแค่นั้นค่ะ ไม่เห็นแววก็ไม่อยากเจ็บต่อ
ส่วนไอซ์ ยังฝังตัวเองกับความฝัน
grazioso 1 ธ.ค. 2554, 19:49:26 น.
ออ่านแล้วได้อารมณ์มากค่ะพี่ไอซ์ แก้วกำลังวนศัลย์พอดี เข้าใจอารมณ์จิ้งจกจ้างผนังมากๆ 555 แล้วก็โดนมากเรืองความเจ้นท์ของเหล่า นศพ.ผู้ชาย ถ้าหาได้แบบพี่คนนี้สักคนปบื้มตายเลย เสียดายแถวนี้พี่เด้นท์ศัลย์ไม่กรี๊ดมาก มีแต่พี่เด้นท์ออร์โธที่แต่งงานไปแล้วให้เด็กๆแอบกรี๊ด 5555
ออ่านแล้วได้อารมณ์มากค่ะพี่ไอซ์ แก้วกำลังวนศัลย์พอดี เข้าใจอารมณ์จิ้งจกจ้างผนังมากๆ 555 แล้วก็โดนมากเรืองความเจ้นท์ของเหล่า นศพ.ผู้ชาย ถ้าหาได้แบบพี่คนนี้สักคนปบื้มตายเลย เสียดายแถวนี้พี่เด้นท์ศัลย์ไม่กรี๊ดมาก มีแต่พี่เด้นท์ออร์โธที่แต่งงานไปแล้วให้เด็กๆแอบกรี๊ด 5555
Setia 1 ธ.ค. 2554, 20:08:51 น.
He is so gently.
He is so gently.
tinypann 1 ธ.ค. 2554, 20:17:01 น.
สนับสนุนเรื่องรวมงานเขียนนะคะ เพราะงานของคุณไอซ์ทำให้เรายิ้มได้กับ
ข้อคิด และที่สำคัญทำให้เราได้เข้าใจชีวิตนศพ.ของคุณแฟน
สนับสนุนเรื่องรวมงานเขียนนะคะ เพราะงานของคุณไอซ์ทำให้เรายิ้มได้กับ
ข้อคิด และที่สำคัญทำให้เราได้เข้าใจชีวิตนศพ.ของคุณแฟน
แพม 1 ธ.ค. 2554, 21:03:55 น.
แบบนี้แหละถึงไม่กล้าปิ๊งปั๊งกะใคร คิดไปเองล้วนๆ
แบบนี้แหละถึงไม่กล้าปิ๊งปั๊งกะใคร คิดไปเองล้วนๆ
คิมหันตุ์ 1 ธ.ค. 2554, 21:49:21 น.
ไหนบอกไม่ได้เป็นสุภาพสตรีตามโครโมโซม x 5555555
ไหนบอกไม่ได้เป็นสุภาพสตรีตามโครโมโซม x 5555555
หนอนฮับ 1 ธ.ค. 2554, 23:46:27 น.
กรี๊ดดดดดดด...ปู้ชายน่ารักจริง ว่าแต่...ปู้ชายดีๆ จะมีแต่ในนิยายหรือเปล่าน้ออออ
กรี๊ดดดดดดด...ปู้ชายน่ารักจริง ว่าแต่...ปู้ชายดีๆ จะมีแต่ในนิยายหรือเปล่าน้ออออ
roseolar 2 ธ.ค. 2554, 00:04:11 น.
ิbase on true story ปะคะเนี่ย
ชอบเรื่องสั้นของคุณลิขิตตาที่สุดแล้ววว
ขอให้พรุ่งนี้สอบได้คะแนนเยอะๆนะคะ
ิbase on true story ปะคะเนี่ย
ชอบเรื่องสั้นของคุณลิขิตตาที่สุดแล้ววว
ขอให้พรุ่งนี้สอบได้คะแนนเยอะๆนะคะ
sunshinemoonlight 2 ธ.ค. 2554, 00:48:10 น.
ชอบเรื่องสั้นคุณลิขิตราทุกเรื่องเลยค่ะ
แต่ตอนนี้แอบเศร้านิดหน่อย มันเป็นแบบหน่วงๆ ฮ่าๆๆ
เพราะมันไม่ถึงกับเศร้าขนาดหนัก แต่ก็ไม่สุขไปเลยเหมือนกัน :)
สู้ๆ นะคะ
ชอบเรื่องสั้นคุณลิขิตราทุกเรื่องเลยค่ะ
แต่ตอนนี้แอบเศร้านิดหน่อย มันเป็นแบบหน่วงๆ ฮ่าๆๆ
เพราะมันไม่ถึงกับเศร้าขนาดหนัก แต่ก็ไม่สุขไปเลยเหมือนกัน :)
สู้ๆ นะคะ
สะเรนี 4 ธ.ค. 2554, 07:27:36 น.
คนบางคนก้าวเข้ามาเพื่อเป็นคนของความทรงจำจริงๆ
มีเยอะเลยค่ะ ประเภทนี้ T_T
คนบางคนก้าวเข้ามาเพื่อเป็นคนของความทรงจำจริงๆ
มีเยอะเลยค่ะ ประเภทนี้ T_T
Setia 29 ธ.ค. 2554, 21:01:08 น.
ขอให้ทำสอบได้คะแนนเยอะๆนะคะ
รู้สึกช่วงนี้คุณลิขิตราเขียนแต่เรื่องเศร้าจัง
อ่านแล้วก้เศร้าตาม
ขอให้ทำสอบได้คะแนนเยอะๆนะคะ
รู้สึกช่วงนี้คุณลิขิตราเขียนแต่เรื่องเศร้าจัง
อ่านแล้วก้เศร้าตาม