มิอาจลืม
เขา บุรุษที่เต็มไปด้วยความเพียบพร้อม และคุณสมบัติแบบพิเส้ดพิเศษ เธอ ความสามารถพิเศษอะไรก็ไม่มีสักอย่างที่จะดีพอเหมาะสมกับคนอย่างเขา
“ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่หรือ ว่าผมชอบความพอดี” เขาโพล่งขึ้น ทำเอาคนที่กำลังหลงวนเวียนอยู่กับใบหน้าหล่อเหลานั่นชะงัก
“คะ” เจ้าของร่างท้วมอุทานขึ้น สมองเล็กๆยังคงมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก
“โธ่เว้ยไอ้น้องโง่ เค้ากำลังบอกรักแกอยู่ไงเล่า” เสียงบ่นดังขึ้นแม้จะไม่ดังมากแต่ก็ทำลายบรรยากาศโรแมนติกระหว่างคนสองคนได้
“เจ๊ มาได้ไงอ่ะ” สุริยาวดีผละสายตาออกจากผู้ชายแรงดึงดูดสูงตรงหน้าแล้วหันไปยังตัวต้นเสียง
“เวรกรรม นี่เราเปลี่ยนจากผู้ช่วยพระเอกมาเป็นตัวขัดจังหวะพระเอกแล้วหรือว่ะ”
“ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่หรือ ว่าผมชอบความพอดี” เขาโพล่งขึ้น ทำเอาคนที่กำลังหลงวนเวียนอยู่กับใบหน้าหล่อเหลานั่นชะงัก
“คะ” เจ้าของร่างท้วมอุทานขึ้น สมองเล็กๆยังคงมึนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก
“โธ่เว้ยไอ้น้องโง่ เค้ากำลังบอกรักแกอยู่ไงเล่า” เสียงบ่นดังขึ้นแม้จะไม่ดังมากแต่ก็ทำลายบรรยากาศโรแมนติกระหว่างคนสองคนได้
“เจ๊ มาได้ไงอ่ะ” สุริยาวดีผละสายตาออกจากผู้ชายแรงดึงดูดสูงตรงหน้าแล้วหันไปยังตัวต้นเสียง
“เวรกรรม นี่เราเปลี่ยนจากผู้ช่วยพระเอกมาเป็นตัวขัดจังหวะพระเอกแล้วหรือว่ะ”
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 1 ผู้ชายคนนี้พิเส้ดพิเศษ
ตอนที่ 1
โต๊ะทำงานของ ลักษณ์ ไตรรัตน์ ยังคงความเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่เปลี่ยนแปลงถึงแม้ห้องจะไม่กว้างมาก แต่ก็จัดเป็นสัดส่วนเหมาะสม ชายหนุ่มไม่ชอบอะไรที่ “เกินไป” ชอบความ “พอดี”
“นนท์”
“ครับ” เสียงขานรับพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินเข้ามาในห้องอย่างรู้งาน
“ผมตามคุณแม่บ้านไว้ให้แล้วครับ” ลักษณ์พยักหน้าช้าๆ พร้อมถอนหายใจ ชายหนุ่มถอดแว่นตากันแดดที่สวมมาตลอดทั้งวัน เก็บใส่กล่องแล้วเก็บไว้ในลิ้นชักด้านขวาของโต๊ะทำงาน พอหย่อนตัวลงนั่ง แม่บ้านคนใหม่ก็เดินเข้ามาพอดี
“ผมจำได้ว่าเคยเตือนคุณไปแล้วว่าผมชอบความ “พอดี””
“ขอโทษค่ะ คุณลักษณ์ เอ่อ วันนี้อะไรที่ไม่ “พอดี” คะ” เสียงของแม่บ้านวัยสามสิบปลายๆเอ่ยขึ้นอย่างเกรงๆ ตาก็มองหาความไม่ “พอดี” ไปด้วย
“ตรงนี้!” เสียงทุ้มลึกดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวได้รูปยกขึ้นจับที่ทับกระดาษทางด้านซ้ายมือของโต๊ะทำงานเลื่อนไปด้านบนอีกนิด แม่บ้านถอนหายใจโล่งอก ยิ้มขึ้นอย่างดีใจ
“คุณพัฒนาขึ้น คราวนี้แค่ไม่กี่มิล ไม่ผิดไปเป็นนิ้วอย่างช่วงแรกๆ” ไม่ใช่แค่คนทำผิดที่โล่งอก ผู้ชายอีกคนที่รับผิดชอบหาแม่บ้านให้เจ้านายหนุ่มก็โล่งอกไปด้วยอีกคน งานนี้คงไม่ต้องลำบากหาคนใหม่ เจ้านายเขา “คุณลักษณ์” แม้จะเจ้าระเบียบ ไปหน่อย แต่ก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ถ้าทำผิดก็พร้อมจะให้โอกาสแก้ตัวใหม่ แต่ถ้าทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันก็น่าที่จะริบโอกาสดีๆนั้นคืน
“ไม่มีอะไรแล้ว แค่เรียกมาชม” ลักษณ์พูดขึ้น ชายหนุ่มมีใบหน้าสมส่วนได้รูป ตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักหนาที่เคยตรงเรียบ ครานี้ยกขึ้นเล็กน้อย แสดงถึงความพึงพอใจ แต่แค่นั้นก็ทำเอาคุณแม่บ้านหน้าแดงขึ้น ยิ้มกว้างจนปากเกือบฉีกถึงหู ผู้ช่วยหนุ่มเชื่อเหลือเกินว่าคราวหน้าหล่อนคงไม่ผิดแม้แต่มิลเดียว!
“นนท์” เสียงเรียกจากคนตรงหน้าดึงความสนใจจากคนที่เพิ่งออกไปให้กลับมาที่เดิม
“ผมอยากได้หนังสือเกี่ยวกับขนมหวาน”
“ครับ” นนท์ ขานรับเสียงสูงอย่างประหลาดใจ
“คราวนี้เอาหลากหลายหน่อยนะ เยอะก็ไม่เป็นไร” อีกฝ่ายสั่งสำทับอีกหน
“ครับ” คราวนี้โทนเสียงกลับมาเป็นปรกติ หากในใจยังครุ่นคิด น่าแปลกปรกติเจ้านายเขาเป็นประเภทความจำดีจนน่าแปลกใจ จึงเป็นนิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบรับรู้อะไรใหม่ๆ หรือถ้าจำเป็นต้องรู้ก็จะให้เขาคัดเอาส่วนที่สำคัญๆให้จำเท่านั้น ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้สมองจดจำอะไรที่ไม่จำเป็นมากจนเกินไป! แต่คราวนี้มาแปลก อยู่ๆก็สนใจเรื่องขนมหวาน ก็เจ้าตัวเกลียดของหวานเสียยิ่งกว่าอะไรดี ยิ่งไปกว่านั้นชายหนุ่มอยากศึกษาด้วยตนเองไม่ผ่านการสแกนข้อมูลจากเขาเหมือนเคยอีกต่างหาก จะรู้เอาไปทำอะไรนะ
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
“ชั้นยังไม่ได้แปรงฟัน หยุดมองปากชั้นได้แล้วโว้ยย” รจเลข หรือ กล้วย โวยขึ้น เวลาไม่สบอารมณ์จากเคยเรียก “พี่” จะกลายเป็น “ชั้น”
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้มองปาก ก็แค่ไม่ได้มองตา ดีแค่มองทั่วๆไปเอง”
“งั้นก็เปลี่ยนมามองตาซะ เลิกมองแบบทั่วๆไปซะที”
“ก็มันมองไม่เห็น กล้วยตาเล็กจะตายไป” เวลาเผลอน้องสาวก็หลุดเรียกชื่อเล่นอย่างเดิม ด้วยความเคยชิน
“เอออออออ ตาแกโตตาย” ว่าเสียงสะบัดพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟาชุดรับแขก
“ไปไหนอ่ะเจ๊” ไม่มีเสียงตอบรับ แต่สักพักสุริยาวดีก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ และเสียงบ้วนปาก เสียงหัวเราะดังขึ้น นึกว่างอนที่แท้ก็ไปแปรงฟัน!
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
“จะเริ่มแล้วเหรอ” สุริยาวดีเอ่ยทักเมื่อเห็น รจเลข หรือ กล้วย กลับมาอีกครั้งพร้อมกับหอบเอาหนังสือที่เพิ่งซื้อมาเต็มอ้อมแขน
“อือ แกก็เตรียมมาเป็นลูกมือชั้นได้แล้ว” วางหนังสือลงบนโต๊ะเตรียมของในครัวเสร็จก็ละไปหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวม
“ไม่รู้วันนี้ที่ร้านจะเป็นไง สองพี่น้องเจ้าของร้านไม่อยู่ทั้งคู่” คนเป็นน้องลุกขึ้นยืนพาร่างสูง อวบระยะสุดท้ายเดินเข้าครัว
“จะให้ทำไง เซ็งขนมแบบเดิมๆ มันต้องมีอะไรแปลกใหม่” รจเลขกับสุริยาวดีเปิดร้านขนมด้วยกัน ชื่อร้าน “ในนิยาย” ที่ชื่อนี้ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนเพราะโลกในนิยายมักสวยงามกว่าโลกแห่งความเป็นจริง ทั้งสองอยากให้ร้านขนมของตัวเองเป็นแบบนั้นนร้านในนิยาย จัดตกแต่งให้ได้บรรยากาศแบบชิลๆ ขนมหวานที่ขายก็หลากหลายมีทั้งไทยทั้งเทศ มีทั้งรับเจ้าอื่นมาและทำขายเอง คนเป็นพี่รับหน้าที่คิดสูตรขนมใหม่ๆเพราะมีหัวทางด้านนี้อยู่แล้ว คนเป็นน้องนอกจากช่วยบริหารร้านแล้ว หญิงสาวก็มีอีกอาชีพหนึ่งที่ต้องรับผิดชอบจึงไม่ได้เข้ามาช่วยอย่างเต็มตัวนัก โดยเฉพาะวันปิดที่หญิงสาวต้องเร่งปิดต้นฉบับ
“งานแกเป็นไง”
“งานไร” ตอบทั้งๆที่มือยังง่วนอยู่กับการละลายช็อคโกแลต
“เอ้า ก็นิยายเรื่องใหม่ของแกไง ให้ตายปวดใจชะมัด อ่านนิยายแกทีไรชั้นอิจฉาผู้ชายทุกที”
“ฮ่าๆๆ โอ้ย!”
“เฮ้ย ระวัง คอยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“อือ ลืมอ่ะ” สุริยาวดีคลำคอตัวเองป้อยๆ แต่ก็ยังไม่วายขำต่อ ต่างก็แต่คราวนี้ไม่มีการขยับคออีก เข็ด!
“อิจฉาทำไม”
“ก็พระเอกแกแต่ละเรื่องดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียว….ดันมีสามีแล้ว” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวเขียนนิยายเกย์ ไม่ได้ว่าชื่นชอบความรักแบบชายรักชายหรืออะไร แต่เพราะไม่อยากเขียนอะไรที่มันใกล้ตัวจนเกินไปนักจึงเลือกเขียนแนวนี้ เธอเป็นประเภทคิดมาก แค่ฟังเพลงไทยซึ้งๆบางเพลงน้ำตาก็ไหลแล้ว ประสาอะไรกับการเขียนนิยายชายหญิง หญิงสาวไม่อยากให้ตัวเอกต้องเจ็บปวด หรือมีอุปสรรค และนั่นก็เท่ากับหญิงสาวไม่สามารถเขียนนิยายแนวปรกติ ธรรมดาได้ ยิ่งเรื่องไกลตัวเท่าไหร่ยิ่งดี เพราะมันทำให้เธอไม่ต้องคิดมาก
“บอกว่าให้เขียนแนวหญิงชายบ้างก็ไม่เอา”
“ไม่อ่ะ มันไม่มีแรงบันดาลใจ แฟนก็ไม่มี” สุริยาวดีได้แต่ปลง ปีนี้เธออายุ 22 ย่าง 23 ปีแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีแฟนกับเค้าสักคน อย่าว่าแต่แฟนเลย คนจะเข้ามาจีบสักคนยังไม่มี ต่างจากรจเลข ถึงจะมีสถานะโสดเหมือนกันแต่พี่สาวหล่อนเป็นประเภทสวยเลือกได้ เจ้าตัวเค้าคิดอย่างนั้น พี่สาวเธอมีหุ่นกะทัดรัด ถึงจะไม่ได้สวยจัดแต่หน้าตาก็พอจะไปวัดไปวาตอนสายๆได้ ดีหน่อยก็ตรงที่ตา ถึงตารจเลขจะเล็กแต่ก็เรียวยาวได้รูปสวย มันเปล่งประกายฉลาดทันคนอยู่ตลอดเวลา ต่างจากเธอตัวสูงก็สูง อ้วนก็อ้วน
“เฮ้อ”
“โรคจิต คิดอยากมีแฟนกำเริบอีกแล้วดิ่” ก็บอกแล้วว่าพี่สาวเราน่ะฉลาด
“…”
“พี่ก็ยังไม่มี อย่าคิดมาก พี่ว่าเนื้อคู่ดีคงมาเกิดแล้วแหละ เพียงแต่ว่าอาจจะมัวแต่หลงทางอยู่ เหมือนโรโรโนอา โซโร่ไง เก่งทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องทิศทางอย่างเดียว”
“สาธุ ขอให้จริงเท้ออออ”
“เออ ตัวอย่างเมนูร้านอันใหม่ที่ไปเอาวันนี้อยู่ไหน”
“จะรู้เหรอ”
“ไอ้ดี อย่ามากวน แกเป็นคนถือแกว่งไปแกว่งมาตั้งแต่อยู่ในห้างแล้ว ชั้นยังไม่ได้แม้แต่แตะ”
“เออๆ รู้แล้วอยู่บนโต๊ะในห้องเค้าเองแหละน่า”
“บอกอย่างงี้ซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง กวนประสาทอยู่ได้”
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
หนังสือเล่มสุดท้ายถูกวางลงบนโต๊ะทำงาน ลักษณ์ยกมือขึ้นบีบนวดบริเวณสักจมูกช้าๆ เขามักทำเช่นนี้หลังจากการใช้สมองเยอะๆเป็นประจำจนกลายเป็นความเคยชิน ไม่กี่อึดใจเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“เข้ามา” ทันทีที่ได้รับอนุญาตร่างของผู้ช่วยหนุ่มก็ปรากฎกายขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือกองหนังสือเกลื่อนกลาดที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ และเจ้าของร่างสมส่วนที่นั่งอยู่ท่ามกลางหนังสือเหล่านั้น เขากะเวลาถูก เล่มละห้านาที สิบเล่มก็ห้าสิบนาทีพอดิบพอดี
“เก็บหนังสือพวกนี้ไปที่ห้องสมุดหน่อย แยกหมวดพิเศษนะ” กำลังจะทำตามคำสั่ง อีกฝ่ายก็สั่งขึ้นอีก
“อ้อ ส่วนหนังสือเล่มสีเหลืองแต่งโดยคุณการะเกดนั่นน่ะ น่าสนใจดี ที่หน้า 136 ย่อหน้าที่ 3 เค้าแนะนำร้านขนมอยู่ร้านนึงน่าสนใจ” คนพูดยังคงหลับตาบีบสันจมูกอยู่อย่างนั้น คนฟังแม้เห็นอย่างนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะมันเกิดขึ้นจนเป็นปรกติ แรกๆก็ประหลาดใจ แต่ตอนนี้ชินแล้ว ที่แปลกใจตอนนี้ก็คือ คนไม่ชอบของหวานจะไปร้านขนมหวานทำไม ถึงอย่างนั้นนนท์ก็ตรงเข้าไปรื้อค้นที่กองหนังสือทันที ไม่ได้ถามถึงเรื่องที่สงสัย
“อยู่ริมขวา”
“ครับ” คำอธิบายสั้นๆ ช่วยเขาได้เยอะ
“คุณลักษณ์อยากทานขนมหวานหรือครับ”
“เค้ามีกาแฟขาย” คำถามแรกที่ผุดขึ้นในใจคือ รู้ได้ยังไง ก็ในหนังสือเค้าบอกซะเมื่อไหร่เล่า ปากไวเท่าความคิด
“รู้ได้อย่างไรครับ”
“ก็จากเม…” พูดขึ้นแล้วก็หยุดเสียเฉยๆ เป็นสัญญาณว่าจบการอธิบายเรียบร้อยแล้ว
“ร้าน ในนิยาย ไปพรุ่งนี้เลยไหมครับ” นนท์อ่านออกเสียงเบาๆเมื่อเปิดเจอส่วนที่เจ้านายหนุ่มเอ่ยถึง เก็บข้อข้องใจไว้ในใจตามเดิม
“อืม”
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
โต๊ะทำงานของ ลักษณ์ ไตรรัตน์ ยังคงความเป็นระเบียบเรียบร้อยไม่เปลี่ยนแปลงถึงแม้ห้องจะไม่กว้างมาก แต่ก็จัดเป็นสัดส่วนเหมาะสม ชายหนุ่มไม่ชอบอะไรที่ “เกินไป” ชอบความ “พอดี”
“นนท์”
“ครับ” เสียงขานรับพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินเข้ามาในห้องอย่างรู้งาน
“ผมตามคุณแม่บ้านไว้ให้แล้วครับ” ลักษณ์พยักหน้าช้าๆ พร้อมถอนหายใจ ชายหนุ่มถอดแว่นตากันแดดที่สวมมาตลอดทั้งวัน เก็บใส่กล่องแล้วเก็บไว้ในลิ้นชักด้านขวาของโต๊ะทำงาน พอหย่อนตัวลงนั่ง แม่บ้านคนใหม่ก็เดินเข้ามาพอดี
“ผมจำได้ว่าเคยเตือนคุณไปแล้วว่าผมชอบความ “พอดี””
“ขอโทษค่ะ คุณลักษณ์ เอ่อ วันนี้อะไรที่ไม่ “พอดี” คะ” เสียงของแม่บ้านวัยสามสิบปลายๆเอ่ยขึ้นอย่างเกรงๆ ตาก็มองหาความไม่ “พอดี” ไปด้วย
“ตรงนี้!” เสียงทุ้มลึกดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวได้รูปยกขึ้นจับที่ทับกระดาษทางด้านซ้ายมือของโต๊ะทำงานเลื่อนไปด้านบนอีกนิด แม่บ้านถอนหายใจโล่งอก ยิ้มขึ้นอย่างดีใจ
“คุณพัฒนาขึ้น คราวนี้แค่ไม่กี่มิล ไม่ผิดไปเป็นนิ้วอย่างช่วงแรกๆ” ไม่ใช่แค่คนทำผิดที่โล่งอก ผู้ชายอีกคนที่รับผิดชอบหาแม่บ้านให้เจ้านายหนุ่มก็โล่งอกไปด้วยอีกคน งานนี้คงไม่ต้องลำบากหาคนใหม่ เจ้านายเขา “คุณลักษณ์” แม้จะเจ้าระเบียบ ไปหน่อย แต่ก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ถ้าทำผิดก็พร้อมจะให้โอกาสแก้ตัวใหม่ แต่ถ้าทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันก็น่าที่จะริบโอกาสดีๆนั้นคืน
“ไม่มีอะไรแล้ว แค่เรียกมาชม” ลักษณ์พูดขึ้น ชายหนุ่มมีใบหน้าสมส่วนได้รูป ตาคม จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักหนาที่เคยตรงเรียบ ครานี้ยกขึ้นเล็กน้อย แสดงถึงความพึงพอใจ แต่แค่นั้นก็ทำเอาคุณแม่บ้านหน้าแดงขึ้น ยิ้มกว้างจนปากเกือบฉีกถึงหู ผู้ช่วยหนุ่มเชื่อเหลือเกินว่าคราวหน้าหล่อนคงไม่ผิดแม้แต่มิลเดียว!
“นนท์” เสียงเรียกจากคนตรงหน้าดึงความสนใจจากคนที่เพิ่งออกไปให้กลับมาที่เดิม
“ผมอยากได้หนังสือเกี่ยวกับขนมหวาน”
“ครับ” นนท์ ขานรับเสียงสูงอย่างประหลาดใจ
“คราวนี้เอาหลากหลายหน่อยนะ เยอะก็ไม่เป็นไร” อีกฝ่ายสั่งสำทับอีกหน
“ครับ” คราวนี้โทนเสียงกลับมาเป็นปรกติ หากในใจยังครุ่นคิด น่าแปลกปรกติเจ้านายเขาเป็นประเภทความจำดีจนน่าแปลกใจ จึงเป็นนิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบรับรู้อะไรใหม่ๆ หรือถ้าจำเป็นต้องรู้ก็จะให้เขาคัดเอาส่วนที่สำคัญๆให้จำเท่านั้น ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันไม่ให้สมองจดจำอะไรที่ไม่จำเป็นมากจนเกินไป! แต่คราวนี้มาแปลก อยู่ๆก็สนใจเรื่องขนมหวาน ก็เจ้าตัวเกลียดของหวานเสียยิ่งกว่าอะไรดี ยิ่งไปกว่านั้นชายหนุ่มอยากศึกษาด้วยตนเองไม่ผ่านการสแกนข้อมูลจากเขาเหมือนเคยอีกต่างหาก จะรู้เอาไปทำอะไรนะ
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
“ชั้นยังไม่ได้แปรงฟัน หยุดมองปากชั้นได้แล้วโว้ยย” รจเลข หรือ กล้วย โวยขึ้น เวลาไม่สบอารมณ์จากเคยเรียก “พี่” จะกลายเป็น “ชั้น”
“บอกแล้วไงว่าไม่ได้มองปาก ก็แค่ไม่ได้มองตา ดีแค่มองทั่วๆไปเอง”
“งั้นก็เปลี่ยนมามองตาซะ เลิกมองแบบทั่วๆไปซะที”
“ก็มันมองไม่เห็น กล้วยตาเล็กจะตายไป” เวลาเผลอน้องสาวก็หลุดเรียกชื่อเล่นอย่างเดิม ด้วยความเคยชิน
“เอออออออ ตาแกโตตาย” ว่าเสียงสะบัดพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟาชุดรับแขก
“ไปไหนอ่ะเจ๊” ไม่มีเสียงตอบรับ แต่สักพักสุริยาวดีก็ได้ยินเสียงน้ำไหลจากอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ และเสียงบ้วนปาก เสียงหัวเราะดังขึ้น นึกว่างอนที่แท้ก็ไปแปรงฟัน!
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
“จะเริ่มแล้วเหรอ” สุริยาวดีเอ่ยทักเมื่อเห็น รจเลข หรือ กล้วย กลับมาอีกครั้งพร้อมกับหอบเอาหนังสือที่เพิ่งซื้อมาเต็มอ้อมแขน
“อือ แกก็เตรียมมาเป็นลูกมือชั้นได้แล้ว” วางหนังสือลงบนโต๊ะเตรียมของในครัวเสร็จก็ละไปหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวม
“ไม่รู้วันนี้ที่ร้านจะเป็นไง สองพี่น้องเจ้าของร้านไม่อยู่ทั้งคู่” คนเป็นน้องลุกขึ้นยืนพาร่างสูง อวบระยะสุดท้ายเดินเข้าครัว
“จะให้ทำไง เซ็งขนมแบบเดิมๆ มันต้องมีอะไรแปลกใหม่” รจเลขกับสุริยาวดีเปิดร้านขนมด้วยกัน ชื่อร้าน “ในนิยาย” ที่ชื่อนี้ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนเพราะโลกในนิยายมักสวยงามกว่าโลกแห่งความเป็นจริง ทั้งสองอยากให้ร้านขนมของตัวเองเป็นแบบนั้นนร้านในนิยาย จัดตกแต่งให้ได้บรรยากาศแบบชิลๆ ขนมหวานที่ขายก็หลากหลายมีทั้งไทยทั้งเทศ มีทั้งรับเจ้าอื่นมาและทำขายเอง คนเป็นพี่รับหน้าที่คิดสูตรขนมใหม่ๆเพราะมีหัวทางด้านนี้อยู่แล้ว คนเป็นน้องนอกจากช่วยบริหารร้านแล้ว หญิงสาวก็มีอีกอาชีพหนึ่งที่ต้องรับผิดชอบจึงไม่ได้เข้ามาช่วยอย่างเต็มตัวนัก โดยเฉพาะวันปิดที่หญิงสาวต้องเร่งปิดต้นฉบับ
“งานแกเป็นไง”
“งานไร” ตอบทั้งๆที่มือยังง่วนอยู่กับการละลายช็อคโกแลต
“เอ้า ก็นิยายเรื่องใหม่ของแกไง ให้ตายปวดใจชะมัด อ่านนิยายแกทีไรชั้นอิจฉาผู้ชายทุกที”
“ฮ่าๆๆ โอ้ย!”
“เฮ้ย ระวัง คอยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“อือ ลืมอ่ะ” สุริยาวดีคลำคอตัวเองป้อยๆ แต่ก็ยังไม่วายขำต่อ ต่างก็แต่คราวนี้ไม่มีการขยับคออีก เข็ด!
“อิจฉาทำไม”
“ก็พระเอกแกแต่ละเรื่องดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียว….ดันมีสามีแล้ว” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวเขียนนิยายเกย์ ไม่ได้ว่าชื่นชอบความรักแบบชายรักชายหรืออะไร แต่เพราะไม่อยากเขียนอะไรที่มันใกล้ตัวจนเกินไปนักจึงเลือกเขียนแนวนี้ เธอเป็นประเภทคิดมาก แค่ฟังเพลงไทยซึ้งๆบางเพลงน้ำตาก็ไหลแล้ว ประสาอะไรกับการเขียนนิยายชายหญิง หญิงสาวไม่อยากให้ตัวเอกต้องเจ็บปวด หรือมีอุปสรรค และนั่นก็เท่ากับหญิงสาวไม่สามารถเขียนนิยายแนวปรกติ ธรรมดาได้ ยิ่งเรื่องไกลตัวเท่าไหร่ยิ่งดี เพราะมันทำให้เธอไม่ต้องคิดมาก
“บอกว่าให้เขียนแนวหญิงชายบ้างก็ไม่เอา”
“ไม่อ่ะ มันไม่มีแรงบันดาลใจ แฟนก็ไม่มี” สุริยาวดีได้แต่ปลง ปีนี้เธออายุ 22 ย่าง 23 ปีแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีแฟนกับเค้าสักคน อย่าว่าแต่แฟนเลย คนจะเข้ามาจีบสักคนยังไม่มี ต่างจากรจเลข ถึงจะมีสถานะโสดเหมือนกันแต่พี่สาวหล่อนเป็นประเภทสวยเลือกได้ เจ้าตัวเค้าคิดอย่างนั้น พี่สาวเธอมีหุ่นกะทัดรัด ถึงจะไม่ได้สวยจัดแต่หน้าตาก็พอจะไปวัดไปวาตอนสายๆได้ ดีหน่อยก็ตรงที่ตา ถึงตารจเลขจะเล็กแต่ก็เรียวยาวได้รูปสวย มันเปล่งประกายฉลาดทันคนอยู่ตลอดเวลา ต่างจากเธอตัวสูงก็สูง อ้วนก็อ้วน
“เฮ้อ”
“โรคจิต คิดอยากมีแฟนกำเริบอีกแล้วดิ่” ก็บอกแล้วว่าพี่สาวเราน่ะฉลาด
“…”
“พี่ก็ยังไม่มี อย่าคิดมาก พี่ว่าเนื้อคู่ดีคงมาเกิดแล้วแหละ เพียงแต่ว่าอาจจะมัวแต่หลงทางอยู่ เหมือนโรโรโนอา โซโร่ไง เก่งทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องทิศทางอย่างเดียว”
“สาธุ ขอให้จริงเท้ออออ”
“เออ ตัวอย่างเมนูร้านอันใหม่ที่ไปเอาวันนี้อยู่ไหน”
“จะรู้เหรอ”
“ไอ้ดี อย่ามากวน แกเป็นคนถือแกว่งไปแกว่งมาตั้งแต่อยู่ในห้างแล้ว ชั้นยังไม่ได้แม้แต่แตะ”
“เออๆ รู้แล้วอยู่บนโต๊ะในห้องเค้าเองแหละน่า”
“บอกอย่างงี้ซะตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง กวนประสาทอยู่ได้”
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
หนังสือเล่มสุดท้ายถูกวางลงบนโต๊ะทำงาน ลักษณ์ยกมือขึ้นบีบนวดบริเวณสักจมูกช้าๆ เขามักทำเช่นนี้หลังจากการใช้สมองเยอะๆเป็นประจำจนกลายเป็นความเคยชิน ไม่กี่อึดใจเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“เข้ามา” ทันทีที่ได้รับอนุญาตร่างของผู้ช่วยหนุ่มก็ปรากฎกายขึ้น ภาพแรกที่เห็นคือกองหนังสือเกลื่อนกลาดที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่ และเจ้าของร่างสมส่วนที่นั่งอยู่ท่ามกลางหนังสือเหล่านั้น เขากะเวลาถูก เล่มละห้านาที สิบเล่มก็ห้าสิบนาทีพอดิบพอดี
“เก็บหนังสือพวกนี้ไปที่ห้องสมุดหน่อย แยกหมวดพิเศษนะ” กำลังจะทำตามคำสั่ง อีกฝ่ายก็สั่งขึ้นอีก
“อ้อ ส่วนหนังสือเล่มสีเหลืองแต่งโดยคุณการะเกดนั่นน่ะ น่าสนใจดี ที่หน้า 136 ย่อหน้าที่ 3 เค้าแนะนำร้านขนมอยู่ร้านนึงน่าสนใจ” คนพูดยังคงหลับตาบีบสันจมูกอยู่อย่างนั้น คนฟังแม้เห็นอย่างนั้นก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะมันเกิดขึ้นจนเป็นปรกติ แรกๆก็ประหลาดใจ แต่ตอนนี้ชินแล้ว ที่แปลกใจตอนนี้ก็คือ คนไม่ชอบของหวานจะไปร้านขนมหวานทำไม ถึงอย่างนั้นนนท์ก็ตรงเข้าไปรื้อค้นที่กองหนังสือทันที ไม่ได้ถามถึงเรื่องที่สงสัย
“อยู่ริมขวา”
“ครับ” คำอธิบายสั้นๆ ช่วยเขาได้เยอะ
“คุณลักษณ์อยากทานขนมหวานหรือครับ”
“เค้ามีกาแฟขาย” คำถามแรกที่ผุดขึ้นในใจคือ รู้ได้ยังไง ก็ในหนังสือเค้าบอกซะเมื่อไหร่เล่า ปากไวเท่าความคิด
“รู้ได้อย่างไรครับ”
“ก็จากเม…” พูดขึ้นแล้วก็หยุดเสียเฉยๆ เป็นสัญญาณว่าจบการอธิบายเรียบร้อยแล้ว
“ร้าน ในนิยาย ไปพรุ่งนี้เลยไหมครับ” นนท์อ่านออกเสียงเบาๆเมื่อเปิดเจอส่วนที่เจ้านายหนุ่มเอ่ยถึง เก็บข้อข้องใจไว้ในใจตามเดิม
“อืม”
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。
เจนิอุสา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ธ.ค. 2554, 07:38:10 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ธ.ค. 2554, 07:38:10 น.
จำนวนการเข้าชม : 1353
| << บทนำ | ผมจะไม่ลืมคุณ >> |
roseolar 4 ธ.ค. 2554, 08:38:10 น.
สนุกดีค่ะ ภาษาก็อ่านเพลินดี แต่ว่าชื่อพระเอกนางเอกมันแอบอิงเรื่องค่าของคนมากไปหน่อย ถึงเรื่องราวและคาแรกเตอร์จะไม่เหมือน แต่มันทำให้ตะหงิดอย่างๆบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะคนเขียนประทับใจในคู่พระนางของป้าทมจนหยิบยืมชื่อมาใช้ ก็โอเคนะคะ จะเป็นกำลังใจให้น้าาาา~
สนุกดีค่ะ ภาษาก็อ่านเพลินดี แต่ว่าชื่อพระเอกนางเอกมันแอบอิงเรื่องค่าของคนมากไปหน่อย ถึงเรื่องราวและคาแรกเตอร์จะไม่เหมือน แต่มันทำให้ตะหงิดอย่างๆบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะคนเขียนประทับใจในคู่พระนางของป้าทมจนหยิบยืมชื่อมาใช้ ก็โอเคนะคะ จะเป็นกำลังใจให้น้าาาา~
เดิมเดิม 4 ธ.ค. 2554, 12:01:24 น.
เห็นด้วยกะคุณ roseolar ค่ะ แล้วยังสุริยาวดีด้วยนะ มันรู้สึกวนๆ อยู่กับคุณทมยันตีหน่ะค่ะ
เห็นด้วยกะคุณ roseolar ค่ะ แล้วยังสุริยาวดีด้วยนะ มันรู้สึกวนๆ อยู่กับคุณทมยันตีหน่ะค่ะ
roseolar 4 ธ.ค. 2554, 12:33:16 น.
ุท่าทางคนแต่งจะเป็นแฟนป้าอี๊ดตัวจริงเสียงจริง สุริยาวดีนี่ต้องอย่าลืมฉันแน่ๆเลย นี่ถ้ามีเขมโผล่มาอีกคนนี่ครบแก๊ง แต่ที่สลับให้นางเอกชื่อวดี อาจมีเหตุผลนะคะ ใช่มั้ย น่าจะมีตอนที่แบบว่า นางเอกคิดว่า ดูสิ แม้แต่ชื่อพระเอกกับพี่สาวยังคล้องจองกันขนาดนี้ จะไม่ให้เป็นเนื้อคู่กันได้ยังไง ประมาณว่าเป็นฉากแอบน้อยเนื้อต่ำใจหรือแอบหึงนั่นเอง แต่สนุกนะคะ ยังไงก็เอาใจช่วยน้าาาา
ุท่าทางคนแต่งจะเป็นแฟนป้าอี๊ดตัวจริงเสียงจริง สุริยาวดีนี่ต้องอย่าลืมฉันแน่ๆเลย นี่ถ้ามีเขมโผล่มาอีกคนนี่ครบแก๊ง แต่ที่สลับให้นางเอกชื่อวดี อาจมีเหตุผลนะคะ ใช่มั้ย น่าจะมีตอนที่แบบว่า นางเอกคิดว่า ดูสิ แม้แต่ชื่อพระเอกกับพี่สาวยังคล้องจองกันขนาดนี้ จะไม่ให้เป็นเนื้อคู่กันได้ยังไง ประมาณว่าเป็นฉากแอบน้อยเนื้อต่ำใจหรือแอบหึงนั่นเอง แต่สนุกนะคะ ยังไงก็เอาใจช่วยน้าาาา
เจนิอุสา 4 ธ.ค. 2554, 13:26:42 น.
ฮ่าๆ คนอ่านคิดมากๆๆค่ะ ทั้งชื่อพระเอกและนางเอกมีที่มาที่ไป และเหตุผลแน่นอนค่ะ ส่วนตัวคนเขียนเองชอบอ่านผลงานของนักเขียนสมัยก่อนหลายท่านมาก ไม่ใช่แค่ป้าอี๊ดค่ะ
ตั้งใจว่าอยากเขียนออกมาให้ดูมันเหมือนชีวิตจริงที่สุด ธรรมดาๆ
เพราะงั้นเรื่องนี้เลยตั้งใจแต่งให้เป็นเรืองแนวสบายๆ ไม่คิดมาก แรกๆยังอาจงงๆ แต่หลังๆอ่านไปจะเข้าใจค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ฮ่าๆ คนอ่านคิดมากๆๆค่ะ ทั้งชื่อพระเอกและนางเอกมีที่มาที่ไป และเหตุผลแน่นอนค่ะ ส่วนตัวคนเขียนเองชอบอ่านผลงานของนักเขียนสมัยก่อนหลายท่านมาก ไม่ใช่แค่ป้าอี๊ดค่ะ
ตั้งใจว่าอยากเขียนออกมาให้ดูมันเหมือนชีวิตจริงที่สุด ธรรมดาๆ
เพราะงั้นเรื่องนี้เลยตั้งใจแต่งให้เป็นเรืองแนวสบายๆ ไม่คิดมาก แรกๆยังอาจงงๆ แต่หลังๆอ่านไปจะเข้าใจค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ลิขิตรา 5 ธ.ค. 2554, 14:58:38 น.
น่าสนใจค่ะ แอบรู้สึกว่าพระเอกพิเซ้ด พิเศษ และท่าจะร้ายเป็นพิเศษด้วยเหมือนกัน
น่าสนใจค่ะ แอบรู้สึกว่าพระเอกพิเซ้ด พิเศษ และท่าจะร้ายเป็นพิเศษด้วยเหมือนกัน
violette 6 ธ.ค. 2554, 11:29:18 น.
โชคดีปกติไม่อ่านนิยายค่ะ เพิ่งเริ่มอ่านไม่กี่ปี เลยไม่ตะหงิดกับชื่อใครใดทั้งสิ้น ฮ่าๆ
สนุกดีค่ะชอบๆเป็นกำลังใจให้ค่า
โชคดีปกติไม่อ่านนิยายค่ะ เพิ่งเริ่มอ่านไม่กี่ปี เลยไม่ตะหงิดกับชื่อใครใดทั้งสิ้น ฮ่าๆ
สนุกดีค่ะชอบๆเป็นกำลังใจให้ค่า