วิวาห์อารมณ์
เมื่อรักนั้นไม่ได้มาด้วยหัวใจ การครองเรือนจึงเต็มไปด้วยความร้าวรานใจ
Tags: อย่า ยอม แพ้
ตอน: กลลวง
นเรศส่ายหน้าไปมา เมื่อเห็นการนิ่งแทนคำตอบของเพื่อน เขาจึงสรุปก่อนหันกายกลับไปที่โต๊ะทำงาน
“ใครก็ต้องเลือกดอกไม้ที่มีสีสันและหรูหรากว่าทั้งนั้น”
“กันไม่มีข้อแก้ตัว” เปรมหลุดปาก โดยที่นเรศไม่ได้หันมารับฟัง
ชายสองคนจึงต่างคนต่างทำงานตามหน้าที่และคิดไปถึงผู้หญิงคนเดียวกัน ดารกา ดาวประดับฟ้า หรือว่าดาวหางที่จะพุ่งชนโลกกันแน่!!!
วัลย์วิไลเดินไปหาดารกาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งหญิงสาวกำลังนั่งหัดถักนิทติ้งอยู่กับมารดา ซึ่งผลปรากฏว่าแขนอีกข้างเล็กกว่า ทำให้ต้องแก้เส้นไหมออกจนเกิดไหมหยิกๆซึ่งหากจะถักใหม่ถ้าไม่ระวังเส้นจะไม่สวย แม้นนั่งแท็ตริมผ้าเช็ดหน้าอย่างคล่องแคล่ว วัลย์วิไลเข้ามาในห้องจึงเห็นคนทำงานกันไม่หยุด
“ว่าที่เจ้าสาวขยันจนลืมอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” วัลย์วิไลทักน้องสามีลอยๆ ดารกาเงยหน้ามองพี่สะใภ้ ส่งยิ้มให้ทักตอบ
“ลืมอะไรหรือคะพี่วัลย์”
“ก็ชุดที่จะใส่ในวันหมั้นน่ะสิ พี่ไปดูในร้านหรูๆให้แล้วนะ ไปลองใส่ดูสิน้องแดง”
“โอ๋” หญิงสาวห่อปากอุทานเสียงสูง ก่อนลดระดับลงมา “ แดงว่าไม่ต้องซื้อหรอกค่ะ เสื้อผ้าแดงมีตั้งหลายชุด ยังไม่ได้ใส่เลยค่ะ”
“ไม่ได้นะน้องแดง งานนี้ไม่ใช่งานเล็กๆนะคะ จะใส่เสื้อผ้าไม่สมหน้าตาได้หรือคะ ไปค่ะพี่จะจัดการให้ งานอย่างนี้ เจ้าบ่าวต้องใส่ชุดนายทหาร น้องแดงน่าจะใส่ชุดไทยจะได้เข้ากัน อย่าบอกว่าชุดไทยมีล่ะคะ”
ดารกานิ่งอึ้งไปอย่างถนัดใจ วัลย์วิไลย้ำเข้าอีกว่า
“งานใหญ่แบบนี้ ต้องให้สมหน้าสมตา ไปค่ะไปวันนี้เลย อีกไม่กี่วันจะถึงวันงานแล้ว ร้านเพื่อนพี่มีชุดไทยสวยๆ ลองใส่แล้วซื้อหามาเลย”
“แม้นไปด้วยนะคะ” แม้นไม่ไว้ใจคุณนายรอง วัลย์วิไลรีบหันไปขัดทันที
“ไปทำไมกัน เรื่องของสาวๆ คนแก่ไปเดี๋ยวเป็นลมจะพลอยยุ่ง”เธอกีดกันแม่สามีไปในตัว ดารกาลุกตามพี่สะใภ้ เพราะเห็นดีที่จะใส่ชุดไทย
“แดงไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“ชุดนี้ก็สวยอยู่แล้วค่ะน้องแดง” วัลย์วิไลไม่ได้กล่าวเกินจริง ดารกาอยู่ในชุดเสื้อไหล่ล้ำสีบานเย็น กระโปรงทรงย้วยสีฟ้า ดูดีอยู่แล้วตามคำของพี่สะใภ้ ดังนั้นดารกาจึงออกไปกับพี่สะใภ้เพื่อหาชุดไทยมาสวมในวันหมั้น
แม้นชะเง้อมองว่าคุณนายวัลย์ตามที่แม้นเรียกไปแล้ว นางจึงได้นินทาว่า
“สงสัยว่าคุณท่านอบรมสำเร็จนะเจ้าคะ ดีขึ้นผิดตาทีเดียวเจ้าค่ะคุณผู้หญิง”
“ก็ขอให้ดีอย่างนี้ไปตลอดเถิดนะ เขานั่นล่ะจะได้เลิกร้อนเสียที”
“ร้อนยังไงเจ้าคะ แม้นเห็นระรื่นทุกทีเวลาจัดงานหรือได้ยุ่งเรื่องของคุณเลิศ”
“ข้างนอกข้างใน ของบางคนก็ไม่เหมือนกัน อย่างแม้นเขาเรียกว่าขวานผ่าซาก นึกและแสดงออกเหมือนกัน คนจริงใจอย่างนี้บางทีก็หาคนรักยากเหมือนกัน”
“อ้าวแล้วแม้นไม่ดีหรือคะที่ปากตรงกับใจ”
“ดีสำหรับคนที่แม้นชอบ แต่ไม่ดีสำหรับคนที่แม้นไม่ชอบไงเล่า”
แม้นนั่งคิดตามนายผู้หญิง คิดมากเข้าแม้นนึกถึงวัดจึงเอ่ย
“เรื่องมากจริงๆนะคะชีวิตคนทุกวันนี้ แม้นชักอยากบวชเสียแล้ว”
“ฉันก็คิดกับคุณหลวงไว้ แต่ยังไม่ได้บอกใคร รอให้ลูกๆเขาหมดเรื่องที่เราต้องห่วง แม้นไปบวชกับฉันก็แล้วกัน”
แม้นนิ่งงันไปทันที เพราะคำพูดของนายผู้หญิง ทำให้ข้าเก่าอย่างแม้นเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าบั้นปลายของท่านจะเข้าวัด ท่านเก็บเงียบ และบอกมาจากใจจริง ท่านคงจะเมตตานางมากนั่นเอง
ฝ่ายดารกากับวัลย์วิไลพากันไปเลือกชุดสำเร็จรูปที่ร้านเสื้อชั้นนำ ดารกาเข้าไปลองสวมชุดไทยสีทอง เข้ากับรูปร่างอรชรของเธอได้อย่างพอดี ช่างออกปากชม
“น้องสาวคุณวัลย์รูปร่างดีทีเดียวค่ะ ใส่ได้โดยไม่ต้องแก้เลยนะคะ”
“ค่ะน้องแดงเป็นคนสวยจะเป็นเจ้าสาวที่สวยมากทีเดียว เดี๋ยวเอาชุดนี้ไปเลยนะคะ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว”
ดารกามีสีหน้าแดงระเรื่อ เธอเปิดกระเป๋าถือสีขาวเพื่อหยิบกระเป๋าเงินมาจ่ายให้กับค่าชุด ซึงเธอเอ่ยบอกกัยบเจ้าของร้านว่า
“แดงซื้อเลยนะคะ ไม่เช่าล่ะ แดงอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกค่ะ”
“ยินดีค่ะ ชุดนี้เพิ่งตัดเสร็จยังไม่มีใครได้มาเช่าเลยค่ะ สงสัยว่าเทวดาดลใจช่างให้ตัดรอคุณทีเดียวค่ะ”
ดารกายิ้มกับความช่างฉอเลาะของอีกฝ่าย หลังจากเสร็จธุระแล้วดารกาจะกลับบ้าน แต่วัลย์วิไลชวนอีกฝ่ายไปต่อ
“พี่มีธุระที่บ้าน แดงไปเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ”
“ค่ะพี่วัลย์”
วัลย์วิไลขับรถไปตามเส้นทางบ้านของเธอ ระหว่างที่กำลังขับรถอยู่พี่สะใภ้ดารกาเอ่ยปากว่า
“หิวข้าวจังใกล้เที่ยงแล้ว แวะที่ร้านใกล้ๆนี่หน่อยนะคะ”
“ค่ะ แหมใกล้ที่ทำงานของพี่เปรมพอดีเลย”
“น้อง แดงไปชวนเขามาทานด้วยสิ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดินใกล้ๆนี่เอง พี่วัลย์รอแดงนิดนะคะ”
วัลย์วิไลพยักหน้ารับ ดารกาลงจากรถ เดินไปที่ทำงานของเปรม เธอกำลังเลี้ยวเข้าไปตามเส้นทางถึงหน้าโรงแรม RKS แต่โดนมือเรียวยาวของใครคนหนึ่งดึงเอาไว้เสียก่อน เธอตกใจสะบัดพ้นอย่างคนหวงตัว
“ใครกัน”
“พี่เองคุณแดง”นครเอ่ยบอก ดารกาตกใจเป็นสองเท่าที่พบอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ
“เออพี่นครมาทำอะไรที่นี่คะ”
“บังเอิญผ่านมา คุณแดงกำลังจะไปไหนหรือครับ พอดีพี่จะเข้าไปทานอาหารในโรงแรมนี้ ไปด้วยกันสิครับ” ดารกาขยับปฏิเสธ นายทหารชั้นผู้ใหญ่ออกมาจากข้างใน ทหารผู้ติดตามมีจำนวนมาก กรูกันตามออกมา รวมทั้งนายทหารร่างสูงใหญ่แต่งกายด้วยชุดทหารเต็มยศ เดินตาม นครโอบไหล่ดารกาเข้ามาแนบชิดเป็นการป้องกันไม่ให้เกิดการชน ดารกาซุกอ้อมแขนโดยไม่ตั้งใจ แต่เปรมเห็นเต็มสองดวงตา เขาทำสีหน้าถมึงทึง ถลึงตาใส่ดารกาอย่างดุดัน
หญิงชายสองคนยืนอยู่ทางเข้าโรงแรมมีระดับ กำลังคิดจะทำอะไร ดารกา!!
“พี่เปรม...”ดารกาเรียกหาอีกฝ่าย ทำให้ท่าจอมพลหันขวับมาทางหญิงสาว นายพลท่านนี้เป็นคนเจ้าชู้อย่างร้ายกาจทีเดียว นครทราบดีรวมทั้งผู้ติดตาม ดังนั้นนครจึงเอาตัวเองบังดารกาอย่างแสดงความเป็นเจ้าของเพื่อเบนความสนใจของคนเป็นใหญ่เป็นโต จอมพลกฤต หัวเราะในลำคอไม่ได้เอ่ยอะไร
แต่เปรมสิ รู้สึกเหมือนโดนไม้หน้าสามตีกระหน่ำที่ร่างกายจนปวดไปทั้งตัว หน้าที่บีบบังคับให้เปรมต้องเดินตามจอมพลคนนั้น และดารกายืนนิ่งงันเหมือนโดนสาป ปล่อยให้นครโอบบ่ากึงบังคับให้เดินเข้าไปในโรงแรม อย่างไม่รู้ตัว
ส่วนหญิงสาวผู้เป็นพี่สะใภ้ยิ้มในสีหน้าอย่างพึงพอใจที่การวางแผนเป็นไปอย่างต้องการตามขั้นตอนที่เธอวางเอาไว้ วัลย์วิไลสืบรู้มาว่าจอมพลท่านนั้นจะมาที่ห้องประชุมของโรงแรมเพื่อหารือเรื่องบางอย่างกับพ่อค้าท่านหนึ่งโดยมีนายทหารคนสนิทติดตาม คือเปรม และการ์ดทหารอีกจำนวนหนึ่ง เธอนัดนครมาที่นี่ เพื่อสร้างความร้าวฉานไม่ให้มีการหมั้นเกิดขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือเปรมโกรธจัดทีเดียว
ส่วนดารกาคาดไม่ถึงจึงโดนนครพาเข้าโรงแรมไปง่ายๆ!!
เปรมนั่งตอนหน้าของรถของจอมพลกฤต ซึ่งนั่งข้างหลังขนาบด้วยการ์ดซ้ายขวา ขบวนรถแล่นออกไปจากที่ลานจอดรถ ท่ามกลางความเครียดแค้นในใจของเปรม ซึ่งไม่อาจลบภาพสองหนุ่มสาวไปจากสายตาและจากใจของเขาได้เลย
ลูกผู้ชายยังไม่ทันโดนฆ่า แต่ถูกเหยียดหยามเสียแล้ว ดารกาต้องการอะไรจากเขาอีกเล่า อยากได้ตัวของเขา เธอได้ดังใจ แล้วนี่เธอมาสวมเขาให้ทั้งที่ยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน ดารกาช่างเป็นดาว อับแสงที่ไร้ค่าเหลือเกินสำหรับความคิดและความเข้าใจของเปรม
ฝ่ายวัลย์วิไลรีรอที่จะเข้าไปในโรงแรม เธอหวังใจว่านครจะสามารถพาดารกาเข้าห้องไปด้วย แต่ดารกากลับหยุดเท้าแค่ที่ล็อบบี้ ดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนของนคร
“พี่นคร แดงไม่...ทำไมเข้ามาในนี้ล่ะ แดงจะไปข้างนอก”
“ที่นี่มีห้องอาหาร”
“แดงมากับพี่วัลย์ แดงจะไปหาพี่วัลย์เดี๋ยวนี้”
นครทำท่าแปลกใจทั้งที่ไม่ได้แปลกใจสักนิดเดียว
“อ้าวมากับคุณวัลย์หรือ เช่นนั้นให้คนของพี่ไปตามคุณวัลย์มาที่นี่เลยก็ได้”
“ไม่ค่ะที่นี่โรงแรม ไม่ใช่ที่ ที่แดงจะมาอยู่กับคนอื่น”
ดารกาหมุนกายออกจากที่แห่งนั้น แต่นครฉุดดึงเอาไว้ เวลาเดียวกันนั้นเองที่วัลย์วิไลแทรกเข้าไปในเหตุการณ์ ทำทีทักทายนครราวกับไม่รู้มาก่อน
“น้องแดงทำอะไรในนี้คะพี่เป็นไวๆเลยตามมา อ้าวคุณนคร”
“อ้อคุณวัลย์มาพอดีเชียว เชิญทานอาหารด้วยกันเลยครับที่โรงแรมนี้มีเชฟฝีมือดีมาก”
“วัลย์กำลังหิวเลยค่ะ ไปเถอะหนูแดงเราได้เจ้ามือแล้ว”
“พี่วัลย์คะ แดงเจอพี่เปรม พี่เปรมอาจจะเข้าใจแดงผิด แดงอยากไปหาพี่เปรมค่ะ”
“อ้าวคุณเปรมมาทำอะไรที่นี่”วัลย์วิไลตีหน้าเซ่อได้สนิทใจ
“คงติดตามท่านจอมพล”นครเอ่ย “บังเอิญจริงๆ แต่ว่าเรื่องแค่นี้ถ้าไม่ไว้ใจกันจะแต่งงานกันได้หรือ” นครย้ำ
ดารกามีสีหน้าท่าทางหดหู่อย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอรู้ดีแก่ใจว่าเปรมไม่ได้รักเธอ เขาไม่เต็มใจแต่งงานด้วยซ้ำ เธออยากไปบอกความจริงว่าบังเอิญมาพบนคร
มื้อกลางวันเป็นมื้อที่ดารกาทานอาหารไม่ได้เลยเพราะมัวแต่กังวลเรื่องของตัวเอง นครกับวัลย์วิไลลอบสบตากันบ่อยครั้งด้วยความหวังที่ว่า เรื่องในวันนี้จะทำให้การหมั้นหมายล้มเลิกไป
“ใครก็ต้องเลือกดอกไม้ที่มีสีสันและหรูหรากว่าทั้งนั้น”
“กันไม่มีข้อแก้ตัว” เปรมหลุดปาก โดยที่นเรศไม่ได้หันมารับฟัง
ชายสองคนจึงต่างคนต่างทำงานตามหน้าที่และคิดไปถึงผู้หญิงคนเดียวกัน ดารกา ดาวประดับฟ้า หรือว่าดาวหางที่จะพุ่งชนโลกกันแน่!!!
วัลย์วิไลเดินไปหาดารกาที่ห้องนั่งเล่น ซึ่งหญิงสาวกำลังนั่งหัดถักนิทติ้งอยู่กับมารดา ซึ่งผลปรากฏว่าแขนอีกข้างเล็กกว่า ทำให้ต้องแก้เส้นไหมออกจนเกิดไหมหยิกๆซึ่งหากจะถักใหม่ถ้าไม่ระวังเส้นจะไม่สวย แม้นนั่งแท็ตริมผ้าเช็ดหน้าอย่างคล่องแคล่ว วัลย์วิไลเข้ามาในห้องจึงเห็นคนทำงานกันไม่หยุด
“ว่าที่เจ้าสาวขยันจนลืมอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” วัลย์วิไลทักน้องสามีลอยๆ ดารกาเงยหน้ามองพี่สะใภ้ ส่งยิ้มให้ทักตอบ
“ลืมอะไรหรือคะพี่วัลย์”
“ก็ชุดที่จะใส่ในวันหมั้นน่ะสิ พี่ไปดูในร้านหรูๆให้แล้วนะ ไปลองใส่ดูสิน้องแดง”
“โอ๋” หญิงสาวห่อปากอุทานเสียงสูง ก่อนลดระดับลงมา “ แดงว่าไม่ต้องซื้อหรอกค่ะ เสื้อผ้าแดงมีตั้งหลายชุด ยังไม่ได้ใส่เลยค่ะ”
“ไม่ได้นะน้องแดง งานนี้ไม่ใช่งานเล็กๆนะคะ จะใส่เสื้อผ้าไม่สมหน้าตาได้หรือคะ ไปค่ะพี่จะจัดการให้ งานอย่างนี้ เจ้าบ่าวต้องใส่ชุดนายทหาร น้องแดงน่าจะใส่ชุดไทยจะได้เข้ากัน อย่าบอกว่าชุดไทยมีล่ะคะ”
ดารกานิ่งอึ้งไปอย่างถนัดใจ วัลย์วิไลย้ำเข้าอีกว่า
“งานใหญ่แบบนี้ ต้องให้สมหน้าสมตา ไปค่ะไปวันนี้เลย อีกไม่กี่วันจะถึงวันงานแล้ว ร้านเพื่อนพี่มีชุดไทยสวยๆ ลองใส่แล้วซื้อหามาเลย”
“แม้นไปด้วยนะคะ” แม้นไม่ไว้ใจคุณนายรอง วัลย์วิไลรีบหันไปขัดทันที
“ไปทำไมกัน เรื่องของสาวๆ คนแก่ไปเดี๋ยวเป็นลมจะพลอยยุ่ง”เธอกีดกันแม่สามีไปในตัว ดารกาลุกตามพี่สะใภ้ เพราะเห็นดีที่จะใส่ชุดไทย
“แดงไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
“ชุดนี้ก็สวยอยู่แล้วค่ะน้องแดง” วัลย์วิไลไม่ได้กล่าวเกินจริง ดารกาอยู่ในชุดเสื้อไหล่ล้ำสีบานเย็น กระโปรงทรงย้วยสีฟ้า ดูดีอยู่แล้วตามคำของพี่สะใภ้ ดังนั้นดารกาจึงออกไปกับพี่สะใภ้เพื่อหาชุดไทยมาสวมในวันหมั้น
แม้นชะเง้อมองว่าคุณนายวัลย์ตามที่แม้นเรียกไปแล้ว นางจึงได้นินทาว่า
“สงสัยว่าคุณท่านอบรมสำเร็จนะเจ้าคะ ดีขึ้นผิดตาทีเดียวเจ้าค่ะคุณผู้หญิง”
“ก็ขอให้ดีอย่างนี้ไปตลอดเถิดนะ เขานั่นล่ะจะได้เลิกร้อนเสียที”
“ร้อนยังไงเจ้าคะ แม้นเห็นระรื่นทุกทีเวลาจัดงานหรือได้ยุ่งเรื่องของคุณเลิศ”
“ข้างนอกข้างใน ของบางคนก็ไม่เหมือนกัน อย่างแม้นเขาเรียกว่าขวานผ่าซาก นึกและแสดงออกเหมือนกัน คนจริงใจอย่างนี้บางทีก็หาคนรักยากเหมือนกัน”
“อ้าวแล้วแม้นไม่ดีหรือคะที่ปากตรงกับใจ”
“ดีสำหรับคนที่แม้นชอบ แต่ไม่ดีสำหรับคนที่แม้นไม่ชอบไงเล่า”
แม้นนั่งคิดตามนายผู้หญิง คิดมากเข้าแม้นนึกถึงวัดจึงเอ่ย
“เรื่องมากจริงๆนะคะชีวิตคนทุกวันนี้ แม้นชักอยากบวชเสียแล้ว”
“ฉันก็คิดกับคุณหลวงไว้ แต่ยังไม่ได้บอกใคร รอให้ลูกๆเขาหมดเรื่องที่เราต้องห่วง แม้นไปบวชกับฉันก็แล้วกัน”
แม้นนิ่งงันไปทันที เพราะคำพูดของนายผู้หญิง ทำให้ข้าเก่าอย่างแม้นเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าบั้นปลายของท่านจะเข้าวัด ท่านเก็บเงียบ และบอกมาจากใจจริง ท่านคงจะเมตตานางมากนั่นเอง
ฝ่ายดารกากับวัลย์วิไลพากันไปเลือกชุดสำเร็จรูปที่ร้านเสื้อชั้นนำ ดารกาเข้าไปลองสวมชุดไทยสีทอง เข้ากับรูปร่างอรชรของเธอได้อย่างพอดี ช่างออกปากชม
“น้องสาวคุณวัลย์รูปร่างดีทีเดียวค่ะ ใส่ได้โดยไม่ต้องแก้เลยนะคะ”
“ค่ะน้องแดงเป็นคนสวยจะเป็นเจ้าสาวที่สวยมากทีเดียว เดี๋ยวเอาชุดนี้ไปเลยนะคะ เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้ว”
ดารกามีสีหน้าแดงระเรื่อ เธอเปิดกระเป๋าถือสีขาวเพื่อหยิบกระเป๋าเงินมาจ่ายให้กับค่าชุด ซึงเธอเอ่ยบอกกัยบเจ้าของร้านว่า
“แดงซื้อเลยนะคะ ไม่เช่าล่ะ แดงอยากเก็บไว้เป็นที่ระลึกค่ะ”
“ยินดีค่ะ ชุดนี้เพิ่งตัดเสร็จยังไม่มีใครได้มาเช่าเลยค่ะ สงสัยว่าเทวดาดลใจช่างให้ตัดรอคุณทีเดียวค่ะ”
ดารกายิ้มกับความช่างฉอเลาะของอีกฝ่าย หลังจากเสร็จธุระแล้วดารกาจะกลับบ้าน แต่วัลย์วิไลชวนอีกฝ่ายไปต่อ
“พี่มีธุระที่บ้าน แดงไปเป็นเพื่อนพี่ก่อนนะ”
“ค่ะพี่วัลย์”
วัลย์วิไลขับรถไปตามเส้นทางบ้านของเธอ ระหว่างที่กำลังขับรถอยู่พี่สะใภ้ดารกาเอ่ยปากว่า
“หิวข้าวจังใกล้เที่ยงแล้ว แวะที่ร้านใกล้ๆนี่หน่อยนะคะ”
“ค่ะ แหมใกล้ที่ทำงานของพี่เปรมพอดีเลย”
“น้อง แดงไปชวนเขามาทานด้วยสิ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดินใกล้ๆนี่เอง พี่วัลย์รอแดงนิดนะคะ”
วัลย์วิไลพยักหน้ารับ ดารกาลงจากรถ เดินไปที่ทำงานของเปรม เธอกำลังเลี้ยวเข้าไปตามเส้นทางถึงหน้าโรงแรม RKS แต่โดนมือเรียวยาวของใครคนหนึ่งดึงเอาไว้เสียก่อน เธอตกใจสะบัดพ้นอย่างคนหวงตัว
“ใครกัน”
“พี่เองคุณแดง”นครเอ่ยบอก ดารกาตกใจเป็นสองเท่าที่พบอีกฝ่ายอย่างไม่ตั้งใจ
“เออพี่นครมาทำอะไรที่นี่คะ”
“บังเอิญผ่านมา คุณแดงกำลังจะไปไหนหรือครับ พอดีพี่จะเข้าไปทานอาหารในโรงแรมนี้ ไปด้วยกันสิครับ” ดารกาขยับปฏิเสธ นายทหารชั้นผู้ใหญ่ออกมาจากข้างใน ทหารผู้ติดตามมีจำนวนมาก กรูกันตามออกมา รวมทั้งนายทหารร่างสูงใหญ่แต่งกายด้วยชุดทหารเต็มยศ เดินตาม นครโอบไหล่ดารกาเข้ามาแนบชิดเป็นการป้องกันไม่ให้เกิดการชน ดารกาซุกอ้อมแขนโดยไม่ตั้งใจ แต่เปรมเห็นเต็มสองดวงตา เขาทำสีหน้าถมึงทึง ถลึงตาใส่ดารกาอย่างดุดัน
หญิงชายสองคนยืนอยู่ทางเข้าโรงแรมมีระดับ กำลังคิดจะทำอะไร ดารกา!!
“พี่เปรม...”ดารกาเรียกหาอีกฝ่าย ทำให้ท่าจอมพลหันขวับมาทางหญิงสาว นายพลท่านนี้เป็นคนเจ้าชู้อย่างร้ายกาจทีเดียว นครทราบดีรวมทั้งผู้ติดตาม ดังนั้นนครจึงเอาตัวเองบังดารกาอย่างแสดงความเป็นเจ้าของเพื่อเบนความสนใจของคนเป็นใหญ่เป็นโต จอมพลกฤต หัวเราะในลำคอไม่ได้เอ่ยอะไร
แต่เปรมสิ รู้สึกเหมือนโดนไม้หน้าสามตีกระหน่ำที่ร่างกายจนปวดไปทั้งตัว หน้าที่บีบบังคับให้เปรมต้องเดินตามจอมพลคนนั้น และดารกายืนนิ่งงันเหมือนโดนสาป ปล่อยให้นครโอบบ่ากึงบังคับให้เดินเข้าไปในโรงแรม อย่างไม่รู้ตัว
ส่วนหญิงสาวผู้เป็นพี่สะใภ้ยิ้มในสีหน้าอย่างพึงพอใจที่การวางแผนเป็นไปอย่างต้องการตามขั้นตอนที่เธอวางเอาไว้ วัลย์วิไลสืบรู้มาว่าจอมพลท่านนั้นจะมาที่ห้องประชุมของโรงแรมเพื่อหารือเรื่องบางอย่างกับพ่อค้าท่านหนึ่งโดยมีนายทหารคนสนิทติดตาม คือเปรม และการ์ดทหารอีกจำนวนหนึ่ง เธอนัดนครมาที่นี่ เพื่อสร้างความร้าวฉานไม่ให้มีการหมั้นเกิดขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือเปรมโกรธจัดทีเดียว
ส่วนดารกาคาดไม่ถึงจึงโดนนครพาเข้าโรงแรมไปง่ายๆ!!
เปรมนั่งตอนหน้าของรถของจอมพลกฤต ซึ่งนั่งข้างหลังขนาบด้วยการ์ดซ้ายขวา ขบวนรถแล่นออกไปจากที่ลานจอดรถ ท่ามกลางความเครียดแค้นในใจของเปรม ซึ่งไม่อาจลบภาพสองหนุ่มสาวไปจากสายตาและจากใจของเขาได้เลย
ลูกผู้ชายยังไม่ทันโดนฆ่า แต่ถูกเหยียดหยามเสียแล้ว ดารกาต้องการอะไรจากเขาอีกเล่า อยากได้ตัวของเขา เธอได้ดังใจ แล้วนี่เธอมาสวมเขาให้ทั้งที่ยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน ดารกาช่างเป็นดาว อับแสงที่ไร้ค่าเหลือเกินสำหรับความคิดและความเข้าใจของเปรม
ฝ่ายวัลย์วิไลรีรอที่จะเข้าไปในโรงแรม เธอหวังใจว่านครจะสามารถพาดารกาเข้าห้องไปด้วย แต่ดารกากลับหยุดเท้าแค่ที่ล็อบบี้ ดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนของนคร
“พี่นคร แดงไม่...ทำไมเข้ามาในนี้ล่ะ แดงจะไปข้างนอก”
“ที่นี่มีห้องอาหาร”
“แดงมากับพี่วัลย์ แดงจะไปหาพี่วัลย์เดี๋ยวนี้”
นครทำท่าแปลกใจทั้งที่ไม่ได้แปลกใจสักนิดเดียว
“อ้าวมากับคุณวัลย์หรือ เช่นนั้นให้คนของพี่ไปตามคุณวัลย์มาที่นี่เลยก็ได้”
“ไม่ค่ะที่นี่โรงแรม ไม่ใช่ที่ ที่แดงจะมาอยู่กับคนอื่น”
ดารกาหมุนกายออกจากที่แห่งนั้น แต่นครฉุดดึงเอาไว้ เวลาเดียวกันนั้นเองที่วัลย์วิไลแทรกเข้าไปในเหตุการณ์ ทำทีทักทายนครราวกับไม่รู้มาก่อน
“น้องแดงทำอะไรในนี้คะพี่เป็นไวๆเลยตามมา อ้าวคุณนคร”
“อ้อคุณวัลย์มาพอดีเชียว เชิญทานอาหารด้วยกันเลยครับที่โรงแรมนี้มีเชฟฝีมือดีมาก”
“วัลย์กำลังหิวเลยค่ะ ไปเถอะหนูแดงเราได้เจ้ามือแล้ว”
“พี่วัลย์คะ แดงเจอพี่เปรม พี่เปรมอาจจะเข้าใจแดงผิด แดงอยากไปหาพี่เปรมค่ะ”
“อ้าวคุณเปรมมาทำอะไรที่นี่”วัลย์วิไลตีหน้าเซ่อได้สนิทใจ
“คงติดตามท่านจอมพล”นครเอ่ย “บังเอิญจริงๆ แต่ว่าเรื่องแค่นี้ถ้าไม่ไว้ใจกันจะแต่งงานกันได้หรือ” นครย้ำ
ดารกามีสีหน้าท่าทางหดหู่อย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอรู้ดีแก่ใจว่าเปรมไม่ได้รักเธอ เขาไม่เต็มใจแต่งงานด้วยซ้ำ เธออยากไปบอกความจริงว่าบังเอิญมาพบนคร
มื้อกลางวันเป็นมื้อที่ดารกาทานอาหารไม่ได้เลยเพราะมัวแต่กังวลเรื่องของตัวเอง นครกับวัลย์วิไลลอบสบตากันบ่อยครั้งด้วยความหวังที่ว่า เรื่องในวันนี้จะทำให้การหมั้นหมายล้มเลิกไป
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 8 ธ.ค. 2554, 22:36:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 8 ธ.ค. 2554, 22:36:18 น.
จำนวนการเข้าชม : 2901
| << วันหมั้น2 | วัดใจกัน >> |
แพม 8 ธ.ค. 2554, 22:59:49 น.
ยกเลิก? ไม่หรอก ไม่มีหลักฐาน คงไปแก้แค้นเอาตอนหมั้นน่ะแหละ
ยกเลิก? ไม่หรอก ไม่มีหลักฐาน คงไปแก้แค้นเอาตอนหมั้นน่ะแหละ
Zephyr 8 ธ.ค. 2554, 23:24:34 น.
เหอๆๆ ยิ่งจะทำให้พี่เปรมต้องการแต่งงานเพื่อไปแก้แค้นเร็วขึ้นสิไม่ว่า วางหมากผิดแล้วยายคุณนาย ชริ
เหอๆๆ ยิ่งจะทำให้พี่เปรมต้องการแต่งงานเพื่อไปแก้แค้นเร็วขึ้นสิไม่ว่า วางหมากผิดแล้วยายคุณนาย ชริ
violette 8 ธ.ค. 2554, 23:32:45 น.
สงสารดารกาจังเลยค่ะ เฮ่อ
สงสารดารกาจังเลยค่ะ เฮ่อ
minafiba 8 ธ.ค. 2554, 23:37:25 น.
จ๋าหายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนมากนะ คิดถึงนะ
จ๋าหายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนมากนะ คิดถึงนะ
เดิมเดิม 8 ธ.ค. 2554, 23:53:40 น.
หนูแดงจะเจออะไรบ้างเนี่ย อย่าใจร้ายกับหนูแดงมากน้า
หนูแดงจะเจออะไรบ้างเนี่ย อย่าใจร้ายกับหนูแดงมากน้า
คิมหันตุ์ 9 ธ.ค. 2554, 01:45:27 น.
นั่นสิคะคุณนางแก้วหายไปนานมากคิดถึงมาก
นั่นสิคะคุณนางแก้วหายไปนานมากคิดถึงมาก
MYsister 9 ธ.ค. 2554, 08:49:32 น.
น่าสงสารมากหนูแดงของเจ๊ อีตาเปรมยิ่งบื่อๆอยู่ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาผู้ชายแบบนี้
น่าสงสารมากหนูแดงของเจ๊ อีตาเปรมยิ่งบื่อๆอยู่ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาผู้ชายแบบนี้
nutcha 9 ธ.ค. 2554, 09:20:36 น.
สวัสดีค่ะคุณนางแก้วหายไปนานเลยนะคะ คิดถึงจังเลย.....หนูแดงต้องรับศึกหลายด้านเหลือเกิน สงสารจัง
สวัสดีค่ะคุณนางแก้วหายไปนานเลยนะคะ คิดถึงจังเลย.....หนูแดงต้องรับศึกหลายด้านเหลือเกิน สงสารจัง
windy2000 9 ธ.ค. 2554, 18:50:02 น.
มาต่อเร็วนะคะ ^^
มาต่อเร็วนะคะ ^^
nunoi 9 ธ.ค. 2554, 20:04:28 น.
มาต่อเร็วๆนะคะ คิดถึงหนูแดง กับ พี่เปรมค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ คิดถึงหนูแดง กับ พี่เปรมค่ะ
นางแก้ว 10 ธ.ค. 2554, 12:57:41 น.
นางแก้วเปื่อยมากค่ะช่วงเวลาที่ผ่านมา ปวดสะโพกมาก ไปหาหมอมาได้พึ่งยาไปพลางแล้วก้ณีบเขียนนิยาย ที่หายไปอีกเพราะไปไหว้พระทันตธาพระพุทกัสสะปะ เป้นอะไรที่ปาฏิหารตริ์ทันตาเห็นเลยค่ะ ปวดหลัง ปวดขา แต่กลับนอนสบายมาก จะเขียนต่อไปเรื่อยๆนะคะอาจเว้นช่วงเพราะสังขารค่ะขอบคุณที่เมตตาคิดถึงนะคะ (ไปใกล้โรงลิเกมาด้วย555 หวานเฉียบมาเลย)
นางแก้วเปื่อยมากค่ะช่วงเวลาที่ผ่านมา ปวดสะโพกมาก ไปหาหมอมาได้พึ่งยาไปพลางแล้วก้ณีบเขียนนิยาย ที่หายไปอีกเพราะไปไหว้พระทันตธาพระพุทกัสสะปะ เป้นอะไรที่ปาฏิหารตริ์ทันตาเห็นเลยค่ะ ปวดหลัง ปวดขา แต่กลับนอนสบายมาก จะเขียนต่อไปเรื่อยๆนะคะอาจเว้นช่วงเพราะสังขารค่ะขอบคุณที่เมตตาคิดถึงนะคะ (ไปใกล้โรงลิเกมาด้วย555 หวานเฉียบมาเลย)